Hevesle çabaladığı şeylerin ziyan oluşuna şahit olunca bir daha adım atmak gelmiyor insanın içinden. Bir kenarda oturup geleni geçeni izlemek gibi bir his bu...
En iyi yaptığın şey ne diye sorarsanız "seccadede ağlamak" derim. Evim burası benim yuvam burası. Gözyaşlarımı sildiğim yer, yaralarıma tuz bastığım. Hani insan yârinin omzuna koyar başını da o anda içinde biriken bütün öksüzlüğü ve yetimliği orada boşaltıverir ya; işte öyle benim için de seccade. Yârin omzu. Sırtımı sıvazladığım tek yer. Bana çare yok bu dünyada uğruna can verilecek şu yerden başka.