İçim yanıyor , söndüremiyorum . Her geçen gün birileri odun atıyor içimdeki ateşe . Körler , yanan ruhumu göremeyecek kadar , sağırlar ruhumun çığlıklarını duymayacak kadar. Ve ben hep birilerinin içinde yaşadığı savaşın sonunda seçilen hedef , yakılmak için hazır duran bir objeydim. Ateşe ilk atılan bendim , ben olacağım . Biliyorum aslında ama hep safa yatıyorum belki bir gün yakılmam diye.
Ben o gün öyle bir düştüm ki tüm kemiklerim kırıldı, acısı tüm bedenimi kapladı. Tekrar ayağa kalkmak için hepsini tekrardan onardım ama hâlâ acıyor, çok acıyor.
Bir gün, oturup saatlerce kitaplardan, şarkılardan, filmlerden konuşabileceğim birini bulacağım. Bu da kendime sözüm olsun. Çünkü Jack London’ın dediği gibi, “Hayat, ancak böyle insanlarla bir araya geliyorsan yaşamaya değerdir.”
Müzik: Aşkı Nur Yengi - Unutulmuş muydum 🎶🎼🎵💙❤️🎶🎼🎵
Niçin hep birlikte barış ve uyum içinde yaşamayalım? Hepimiz aynı yıldızlara bakıyoruz, aynı gezegenin üzerindeki yol arkadaşlarıyız ve aynı gökyüzünün altında yaşıyoruz.
İlk başlarda kendimi masallarda arardım , kırmızı başlıklı kız mıyım , uyuyan güzel mi , Rapunzel mi diye . Şimdi de kendi hayatımda arıyorum kendimi , ben kimim diye .