5 notes
·
View notes
De wandeling van vanochtend was erg mistig maar mooi. Een paar cadeautjes van de natuur.
1 note
·
View note
De leegte
Het is terug.
Het is terug.
Het is terug.
De leegte.
Ongevraagd en ongeremd.
De leegte.
Verdoofd en machteloos.
Ik kijk toe.
Het is terug.
De leegte.
18 notes
·
View notes
Liefdesbrieven voor vrienden
I.
dit wordt mooier dan plakkerig zoenen
met een onbekende om middernacht
dat weet ik
want mijn amandelen beginnen een beetje te kriebelen
na een poosje gaat ook dat weer voorbij
ondertussen drinken we
gemberthee met een sinaasappelschijfje
en zakt de pijn verder weg naar mijn ribben
die kunnen best tegen een stootje
ze houden tenslotte mijn hart bijeen
soms wil ik jou al heel lang kennen
maar je wel pas nu ontmoeten
dan zou ik kunnen zeggen
dat ik weet wat je bedoelt
nu weet ik enkel dat je haar
als gordijntjes voor je ogen valt
het lijkt me fijn
zo je hoofd af en toe te kunnen sluiten
ook weet ik dat je graag zoent
veel
met lippen die naar anijs smaken
maar wanneer je nog eens zin hebt
om voor te lezen uit je lievelingsboek
dan kom ik op blote voeten
in kleermakerszit aan je lippen hangen
het liefst als het al heel donker is geworden
want ik denk dat licht
woorden zichtbaar maakt
en dan breken ze
in scherven koortsige klanken
die onze stembanden doorboren
13 notes
·
View notes
Zielsverbanden verwelken
als de bloedende ondergaande zon,
stortten in
als zandkastelen getroffen door tsunami’s,
Meedogenloos
als de afwezigheid van excuses
als de kater die volgt op afwijzing
Pijnlijk
als
splinters in kindervingers
en verbittering in volwassenharten-
volwassenharten vol verbroken voornemens,
vol wantrouwen
en vergiffenis
Zo
licht en zo
zacht
als
de dood.
13 notes
·
View notes
5 notes
·
View notes
Zal de zon ooit nog ondergaan?
Dat vraag ik me af
Met haar
In de felle
Warme
Middagzon.
Dansend zoals we vroeger deden
Alsof er nooit pijn is geweest
In ons,
In de wereld.
1 note
·
View note
Neem me mee. Pak mijn hand. Haal me uit dit land. Neem me mee. Door wouden, door meren, door steden en door zeeën. Laten we alleen zijn. Jij en ik. Dit moment. Waar het ook is. Welk land, welk landschap. Gewoon in elkaars gezelschap. Geen oordeel, geen verleden. Alleen het heden. Jij en ik.
Annedi Bergsma
24 notes
·
View notes
Enkel zij kon de vreselijke dingen die over haar lippen rolden zo prachtig doen klinken.
14 notes
·
View notes
Portret
Ik ben de verdwaalde vlekjes op je foto.
Krasjes op het negatief.
Ja, ook wel cliché.
Soms pluizig zonlicht,
van stofjes op de lens,
of flou van vaseline
Analoog gelogen.
Soms ben ik bang als monochroom.
Liever zwart-wit of regenbogen.
Portret met dode ogen
neerwaarts gericht
dicht en gesloten.
Ik, onbeholpen en
angstig
hopend tot je breekt.
1 note
·
View note
Het verraad
Mijn liefste
Het duurt me veel te lang.
Ik zit in mijn grote zetel voor de openhaard.
Het vuur knettert en elk klein ding is een herinnering.
Ik mis je glanzende ogen als sterren aan de hemel.
Mijn hemel heeft geen sterren en is donker.
Donkerder dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden.
Ik verlang naar je stem in mijn eenzaam huis en je gelach door de gangen.
Ik sleep mezelf de trap op waar jij ooit dansten.
Ik wandel door de lange gangen op weg naar mijn kamer.
Het is veel te stil in dit grote huis.
Ik ben bijna bij de deur als ik een geluid hoor van beneden.
Mijn liefste, je hebt me bedrogen en daarvoor zal je ook boeten mijn liefste.
Je zit daar helemaal beneden in de kelder met water en brood.
Je had een ander
Je hebt mijn licht weggenomen en nu neem ik die van jou weg.
Ik schuifel terug naar beneden op weg naar de kelder.
Het duurt me veel te lang.
- J.B
1 note
·
View note
Beetje vertrouwen
Ik begin er weer vertrouwen in te krijgen dat ik het leven kan creëren wat ik zelf wil en dat voelt goed maar tegelijk niet. Meteen voel ik mij dan ook weer bedreigd. Misschien omdat al het goeds in mijn leven vaak wordt afgepakt of op het spel komt te staan op één of andere manier.
Ik moet er vrede mee leren hebben dat mijn leven er niet zo komt uit te zien als dat ik lang voor ogen had, maar dat weiger ik nog steeds te doen. Waarom zou dat ook moeten eigenlijk? Omdat verwachtingen hebben pijn doet, altijd, vroeg of laat? Of is dat wat wij ons zelf vertellen zodat het allemaal wat minder pijn doet omdat het dan niet echt onze schuld lijkt te zijn?
Elke keer als het leven mij wil vertellen dat ik rust moet nemen maar er juist tegen in ga omdat ik vol met motivatie zit en het nut van stoppen niet in zie, krijg ik een klap in mijn gezicht. De keiharde vlakke koude hand van het leven. Dan is de emmer weer eens vol en loopt de emmer ook nog eens over ook. En uiteindelijk is dat het nooit waard.
Ik moet leren goed voor mezelf te zorgen en totdat dat lukt zal ik hier tegenaan blijven lopen. Dat is duidelijk.
0 notes
2 notes
·
View notes
5 notes
·
View notes
De waarheid, akelig intrigerend, heeft met geluk niets te maken
optimistische types, ongevraagd advies, de geschiedenis, een denkconstruct?
Vergis je niet
De overweldigende hoeveelheid liefde, daar proosten we op
Stiekem uitgesproken
iets zachter dan
Zeg het maar
Eigenlijk niet
8 notes
·
View notes
de handen, niet de messen
Messen in meisjeshanden
gaan dwars door je heen.
Vingers gekromd en nagels scherp
genoeg om namen in boomstammen
te kunnen krassen, met een hartje
eromheen.
Messen laten schrammen achter,
plunderen zich door je buik,
haar handen wringen zich tussen je ingewanden
knijpen in je hart.
4 notes
·
View notes