Bij jou. A Dutch poem I wrote a couple of months ago.
12 notes
·
View notes
neeltje maria min, uit voor wie ik liefheb wil ik heten
18 notes
·
View notes
“Liefde is niet zomaar liefde, lieverd. Het is hard werken, vertrouwen en tranen, met zelfs een paar glimpen van verwoesting. Als je nog steeds naar de persoon aan je zijde kunt kijken op het einde van elke dag en je je niemand anders kunt voorstellen die je daar liever zou hebben, dan zijn de pijn, hartzeer en de ups en downs het helemaal waard.”
Nicole Williams
33 notes
·
View notes
Hoe mijn handen jouw vorm zoeken
strepen trekken in de dauw op de ruit
hoe de druppels een weg zoeken
lijnen trekken langs de zon en je schaduw
11 notes
·
View notes
er is een plek
tussen litteken
en huid,
tussen slot
en sleutel;
een plek
waar het zwaard
het heft ontmoet —
en dat
is waar ik je
zal liefhebben
33 notes
·
View notes
Zoektocht naar mezelf / Journey to myself
7 notes
·
View notes
13 notes
·
View notes
24 notes
·
View notes
Ik ben bang en bangst om te verliezen wat ik had - wat eigenlijk al verloren is.
Ik mis. Ik mis. Ik mis.
37 notes
·
View notes
Schrijf je wel eens gedichten?
Ja, alleen voor mezelf
Ja, voor mezelf en mijn naasten
Ja, voor kleine publiekelijke projecten (zines, locale krant, etc)
Ja, ik wil gepubliceerd worden of heb al iets uitgegeven
Nee, vroeger wel
Nee, maar wil beginnen
Nee, dat wil ik niet
Anders?
4 notes
·
View notes
Want samen keken we naar buiten maar zagen we twee totaal verschillende werelden.
16 notes
·
View notes
Ik ben jaloers
Op mensen die goed zijn met woorden
Die me kunnen verplaatsen naar betere oorden
Ik ben jaloers
Op mensen die kunnen rijmen
Die zinnen aan elkaar kunnen lijmen
Ik ben jaloers
Op mensen die kunnen toveren
Die het papier met hun taal veroveren
Ik ben jaloers
Of eerder, Ik bewonder
Want wat zij doen is bijzonder
Ik kijk naar ze op
Ik ben niet klein
Zij staan gewoon hogerop
- E. V.
10 notes
·
View notes
De bomen roesten in het zieke licht
langs somber in zichzelf gekeerde grachten.
In wilde, stormdoorvlaagde regennachten
vertoont de maan een bleek, behuild gezicht
boven de lege straten, smalle schachten
waar in een onverbiddelijk gericht
de zomer langzaam voor het najaar zwicht,
terwijl de huizen op het einde wachten.
Tegen de morgen is de strijd beslecht.
Een vage geur van heimelijk bederven
heeft aan de moede wind zich vastgehecht.
Tussen een handvol dunne zonnescherven
heeft zich de zomer moeizaam neergelegd
om eenzaam en onopgemerkt te sterven.
― Hanny Michaelis, Herfst
64 notes
·
View notes
“Het vallen is niet moeilijk.” zei ze.
“Het vallen doet soms zo goed.”
zuchtend ging ze verder;
“het terug naar boven klimmen. het opnieuw beginnen.
dat is een werk. dat vraagt veel. “
Maar veel is niet onmogelijk. Je bent zo sterk, zei ik stommelend. wetende hoe nutteloos en leeg mijn woorden klonken.
“Dat weet ik”, zei ze.
“Ik ben sterk, maar telkens uit dezelfde put klauteren. Dat… dat is pijn.”
onze tranen vloeiden samen, en de rest van de avond zaten we in stilte naast elkaar.
5 notes
·
View notes
Was het maar zo simpel als iets terugzetten
of een ballon opblazen
dan zou je kunnen kijken hoe het blijft
staan of waar het naartoe gaat
als je loslaat
12 notes
·
View notes
longanimiteit
wikkend op een lege hand
het lot van licht
schemerend uit te doven
waardoor de waarde
onschatbaar wordt
we schrijven over
goden en legenden
alsof zij niet
voorlopig zijn
we spelen met
klanken en woorden
met tonen terwijl
ze altijd al
wegdeinen
en toch wachten we
naïevig verwachten we
ons geduld beproevend
lankmoedigheid proevend
3 notes
·
View notes