Tumgik
#ψευδαίσθηση
eleftheria-pagkalou · 11 months
Text
Yet again another “provocative” invitation
WHO has drafted the pandemic treaty. Some believe, the worst is behind us. Yet again, i m willing to alert you on some truths that are trying to become facts. You can t take an advisory board and give it international power to impose lockdowns, vax passports etc. This is totalitarianism.3 years ago I could be taken for a C. Theorist, now these things sound like a reality.Whilst the world seems…
View On WordPress
0 notes
evoreos · 1 year
Text
Μπιρ παρά...
Μπιρ παρά πλέον όλα τα ξεπουλάς, Σε μια χορευτική μελωδία χωρίς ρυθμό. Δεν αντιλαμβάνεσαι την ουσία του παρόντος, Και τα λόγια σου αδρανούν σε κενό. Μπιρ παρά, εξαλείφεις την αυθεντικότητα, Προσποιείσαι τον ήρωα σε φθίνουσα παράσταση. Με το πρώτο εμπόδιο εγκαταλείπεις το παιχνίδι, Όλα τα προσπερνάς και στην τελική, λες “Σιγά τα ωά!”. Μπιρ παρά, στρέφεσαι στην ασφάλεια της απομόνωσης, Κλείνεσαι…
View On WordPress
0 notes
nofuckinlabels · 5 months
Text
2023
Φέτος αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς. Πιο μικρή δεν το χρειαζόμουν αυτό. Ήξερα ότι ο χρόνος δεν μπορεί να χωριστεί σε 365 μέρες, ότι είναι ένα συνεχές μέγεθος και ότι οι μέρες και οι μήνες είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να τακτοποιήσει το χαώδες άπειρο που τον περιβάλλει. Ο Ζήνωνας έλεγε ότι στην πραγματικότητα αν βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο δεν θα πάμε ποτέ από τη μια άκρη στην άλλη γιατί την απόσταση μπορούμε να την χωρίζουμε στην μέση επ άπειρον. Για αυτό οι άνθρωποι έφτιαξαν το ημερολόγιο. Για να δημιουργήσουν- τουλάχιστον- μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, αθανασίας. Παρόλα αυτά αυτές οι 365 μέρες ήταν από τις πιο σημαντικές της ζωής μου. Πνιγόμουν και ταυτόχρονα ανέπνεα πιο ελεύθερα από ποτέ. Βιωσα-πραγματικα βιωσα- τις διαστάσεις του μυαλού μου και τα παιχνίδια που μου παίζω. Έμαθα ότι ακόμα και οι χειρότερες στιγμές έχουν μια φωτεινή επιγραφή στο τέλος. Ότι η ζωή δεν είναι γραμμική. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Έμαθα να είμαι τρυφερη,να αγαπάω και να δίνομαι, να θυμίζω ανθισμένο κήπο. Έμαθα να επουλώνω τις πληγές των ανθρώπων και ταυτόχρονα να μην χάνομαι στον ορισμό τους. Δεν μετατόπισα ποτέ τον πόνο μου σε κάποιον άλλο. Ξεκίνησα αυτόν τον χρόνο ως μια κάμπια που πίστευε ότι αυτό είναι το τέλος της όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό που οι κάμπιες ορίζουν ως θάνατο οι πεταλούδες ονομάζουν γέννηση. Αν ελπίζω κάτι για το 2024 είναι να καταφέρω να ξανά αφήσω το δέρμα μου πίσω, να αναγεννηθώ και για λίγο να ενωθώ με εκείνο το θεϊκό που έχω καταφέρει μονάχα να φανταστώ. Η ζωή είναι μια αέναη μεταμόρφωση. Ξέφυγα. Φέτος έμαθα ότι τίποτα δεν είναι άσπρο η μαύρο. Στην πραγματικότητα όλα είναι αποχρώσεις. Έμαθα ότι η αγάπη είναι η γενεσιουργός δύναμη του κόσμου. Είναι η πιο αρμονική συνύπαρξη του μαύρου με το λευκό. Ξεκίνησα αυτήν την χρονιά πιστεύοντας ότι θα σε αγαπάω για πάντα, ότι είτε θα καταλήξουμε μαζί είτε θα πρέπει να παραμείνω ερωτευμένη με την απουσία σου. Να την κάνω να σου μοιάζει σαν την καλύτερη σου εφεδρεία. Πέρασα περισσότερες μέρες από όσες θέλω να θυμάμαι να ψαχουλεύω στίχους που να σε θυμίζουν. Και χανόσουν πάντα εκεί στα παιχνίδια του μυαλού μου. Όλα αλλάξαν πριν λίγο καιρό. Όταν κάποιος με έκανε να καταλάβω ότι η αληθινή αγάπη δυο ανθρώπων είναι ικανή να σε πείσει ότι υπάρχει κάτι θεϊκό κάτι που κουνά κάποια νήματα και γεννά θαύματα. Η αγάπη πάντα θα θυμίζει απαλό χιόνι, καινούργια σεντονια,βανιλια και ηλιοβασίλεμα. Και είναι τόσο άσχημο εκείνο το κράμα αγάπης και εγωισμού αδύναμων ανθρώπων. Τελειώνω αυτή την χρονιά πιο ολόκληρη από ποτέ , πιο γεμάτη από ποτέ , πεισμένη ότι θαύματα υπάρχουν γιατί τα προκαλούμε. Τελειώνω αυτήν τ��ν χρονιά με μια διψά για ζωή. Όταν σε αγαπάει κάποιος σωστά με κάποιον μαγικό τρόπο ο χρόνος μεγαλώνει, διαστέλλεται. Ίσως γιατί μια ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για τους μεγάλους έρωτες. Είναι Δεκέμβριος και όπως στην αρχή της χρονιάς ξέρω ότι σε αγαπάω , κατοίκησες στο σώμα μου όσο γινόμουν γυναίκα και σε αναγνωρίζω μέσα μου. Κατά κάποιον τρόπο η σάρκα σου έλιωσε μέσα στην δική μου. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε ποτέ να σκοτώσω τα κομμάτια μου που σε θυμίζουν. Δεν έπρεπε ούτε καν να τα ξεχάσω. Γιατί θέλω όταν λήξει η παραμονή μου στην γη να είμαι ένα ψηφιδωτό όλων των ανθρώπων που αγάπησα. Θέλω να οικειοποιηθώ ότι τους ορίζει. Στην τέχνη άλλωστε δεν υπάρχει παρθενογένεση. Αφήνω λοιπόν αυτόν τον χρόνο τόσο μα τόσο ερωτευμένη με την γυναίκα που βλέπω στον καθρέφτη και με επίγνωση οτι θα υπάρξουν ξανά σκοτεινές μερες, μερες που θα κοιταζω για ωρες την αντανάκλαση μου σε καποια βιτρινα προσπαθώντας να με πεισω οτι δεν εξαϋλώθηκα, οτι το δερμα μου με οριζει ακομα.
43 notes · View notes
xmake-out-hillx · 2 years
Text
Tumblr media
να κρατάτε αυτούς που αγαπάτε κοντά, να μην ξεχνάτε να το δείχνετε, να εκτιμάτε να νοιάζεστε να ζείτε να χαίρεστε να τους κάνετε όσες αγκαλιές μπορείτε και δεν μπορείτε, να τους δίνετε όσα φιλία μπορείτε και δεν μπορείτε, να περνάτε οσο χρόνο γίνεται γιατί είναι πολύτιμος και έχουμε την ψευδαίσθηση πως τον έχουμε,τα σημαντικά άτομα στην ζωή μας είναι λίγα και πρέπει να τους το δείχνουμε, μην αφήνετε τον χρόνο να περνάει… να αγαπάτε πολύ παρά πολύ γιατί μια μέρα ίσως με καποιον τρόπο να φύγουν και να μην προλάβετε να τους δείξετε την αγάπη που τους άξιζε πάντα
278 notes · View notes
gentle-author · 25 days
Text
Κάποιες φορές δεν ξέρω πώς να γράψω.
Κάποιες φορές καμία γλώσσα δεν φαίνεται να έχει το κύρος που αναζητώ, το χρώμα και την αίσθηση που προσομοιάζουν τις σκέψεις μου.
Κάποιες φορές δεν ξέρω πώς να σκεφτώ.
Κάποιες φορές καμία σκέψη μου δεν μοιάζει να έχει την συνοχή που μπορώ να ανεχτώ, την όρεξη και το μεράκι που θα με κάνουν να νοιαστω.
Ορισμένες φορές δεν ξέρω πώς να γράψω, ούτε πώς να σκεφτώ και αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ.
Δεν ξέρω τι είναι οι λέξεις, εάν υπάρχει πλέον ορισμός.
Παράλληλα, χάνω το νόημα των σκέψεων που αναδύονται και μοιάζουν με τρικυμίες και φουρτούνες στο πέλαγος του νου μου.
Δεν ξέρω εάν ξέρω όντως κάτι. Κι ας είναι αυτό το κάτι... Το οτιδήποτε.
Προσπαθώ να ζήσω τόσο έντονα μέσα από τις οικτρά δελεαστικές, ειδυλλιακες εικόνες που πλάθει ο περίεργος εγκέφαλός μου, τόσο έντονα που δεν ξέρω αν ζω τελικά.
Αδημονώ να περάσει γοργά ο χρόνος, μα ποιος χρόνος;
Απορώ με τον εαυτό μου, μισώ τον εαυτό μου.
Τον μισώ που τολμά να παραβιάζει τους νόμους της φυσικής και να σκέφτεται άλογα.
Τον μισώ που έχει την ψευδαίσθηση του ιδανικού.
Τον μισώ που νομίζει πως μόνον εάν περάσει ο χρόνος θα επιζήσει.
Μα πάνω απ'ολα τον μισω, διοτι έπαψε μια μέρ�� να ελπίζει.
Χαμένος πάει όποιος δεν ελπίζει... Όποιος ζει σε μια γυάλα... Όποιος περιμένει να περάσει η ώρα για να ζήσει.
Κι ας μην έχω ζήσει.
Μα, μου υπόσχεται κανείς ότι θα ζήσει;
7 notes · View notes
h-xwra-twn-grammatwn · 10 months
Text
Η υπερβολική σκέψη δημιουργεί προβλήματα που ούτε καν υπάρχουν Εμείς έτσι προσπαθούμε να γλυτώνουμε τα χάπια Νομίζουμε αν βρούμε λύση θα μοιράσουμε συγχωροχάρτια Σε τύψεις και ιδέες έμμονες Μα μειναν εμμονές και κομμένες επαφές Άλλοι με ζάνια και άλλοι με γουλιές Καπνοί, εξαρτήσεις, σκιές Σε κυνηγούν και ας μένεις με αυτές Πόσα χρόνια μουδιασμένες ψυχές Ανέκφραστες φάτσες, μύτες χαμηλές Να μοιράζεσαι τη σιωπή γιατί οι βουβές λέξεις πονάνε λιγότερο απ’ τις ηχηρές ή έτσι πιστεύω Έτσι συνήθισα να πιστεύω για να μη νιώθω ευάλωτη κάθε φορά που ανοίγομαι Που χρειάζεται να εκφράζομαι και να εξηγώ Κουτιά στο κομοδίνο Και οι συνταγογραφησεις στο γραφείο Από που να κρυφτείς Από σένα ή απτά δαιμόνια που καιρό τώρα συνήθισες με αυτά να ζεις Η αλλοιωμένη σου όψη στο καθρέφτη που χεις σιχαθεί να δεις Γιατί πλέον γνωρίζεις... είναι πραγματική και όχι ψευδαίσθηση του γυαλιού Ούτε του χαπιού Γιατί πλέον δε σε αναγνωρίζεις και ας απαιτείς από άλλους να το κάνουν Χάθηκες, μα σε περιμένουν κάπου Νομίζεις ξέμεινες, μα ένα τόσο δα σπρώξιμο αρκεί Αρκεί για την επόμενη σπίθα Που τη φλόγα σου θα ανθίσει Μαζί με σένα, μαζί με μένα Που θα κάψει κάθε τι κακό Και ελεύθερος πια μπορείς να επιλέξεις ξανά Κάθε σου βήμα για καλό Και ας περπατάς παράλληλα το δρόμο το σκοτεινό
28 notes · View notes
prasinoxaos · 9 months
Text
Άγνωστοι γνωστοί.
Τους έζησα πέντε μήνες και εφτά ημέρες.
Και νόμιζα θα τους συναντώ για πάντα μπροστά μου.
Νόμιζα τους γνώρισα πιο καλά κι από ανθρώπους που γνωρίζω χρόνια ολόκληρα.
Μα και αυτούς αν το καλοσκεφτείς δεν συμπληρώνουν μήνα οι φορές που τους είδες.
Ψευδαίσθηση πως γνωρίζουμε τους ανθρώπους.
Μόνιμη.
Σε γνώρισα.
Σου μίλησα.
Σε ξέρω.
Έτσι νομίζω.
Είτε από το τρόπο που μου μιλάς
Ή από την τόσο μεγάλη ανάγκη μου να νιώθω πως γνωρίζω κι εγώ κάποιον.
Που άκουσε αυτά που έχω να πω, όπως έκανα κι εγώ.
Χάθηκα στην γνωριμία.
Μετρούσα τις ημέρες σαν να ήτανε βδομάδες.
Ξαφνικά σε έμαθα.
Ξαφνικά με ξέχασες.
Ξαφνικά με έμαθες.
Ξαφνικά σε ξέκοψα.
Σίγουρα δε ξέχασα.
17 notes · View notes
daimewdis · 2 years
Text
Έχω εθιστεί στο να σε αισθάνομαι, δίχως να σε αγγίζω κάποια μερόνυχτα. Η ψευδαίσθηση είναι πιο ερεθιστική απ' την πραγματικότητα.
-Δαιμεώδης
92 notes · View notes
immortality-13 · 1 year
Text
“Στων άστρων τα δεσμά.”
Είναι άραγε τα αστέρια τόσο όμορφα όσο τα έχουμε φανταστεί; Τα εξυψώνουμε, τα θαυμάζουμε, τα μελετάμε. Δεσμεύουν την ίδια μας τη σκέψη. Πόσα μοναχικά βράδια το βλέμμα σου παρατηρεί προσεκτικά τις θέσεις των άστρων;
Ναι, είναι όμορφα. Μα ταυτοχρόνως είναι και μια όμορφη ψευδαίσθηση. Ο εγκέφαλός σου σε ξεγελά και προσπαθεί να σε πείσει πως είναι κοντά. Στην πραγματικότητα, όμως, βρίσκονται έτη φωτός μακριά και το φως που εκπέμπουν δεν αρκεί για να επικρατήσει έναντι του σκότους. Η νύχτα είναι ζοφερή και τα άστρα την φωτίζουν, μα το δικό σου έρεβος ποιος θα το φωτίσει στα αλήθεια; Είσαι ένας ακόμη παρατηρητής τους. Γίνεσαι θύμα τους, καθώς σε δεσμεύουν με την ομορφιά τους.
Έτσι και εκείνη, σε κρατά στα δεσμά της, σφιχτά, ενώ τα παρουσιάζει ως μια αγκαλιά που θα απαλύνει τη μοναξιά. Αν την παρομοίαζες με ένα άστρο, αυτό θα ήταν το φεγγάρι, καθώς είναι το ομορφότερο και σημαντικότερο από όλα. Η λάμψη που φέρνει στη ζωή σου μοιάζει εκτυφλωτική, μα εάν ο οφθαλμός εκτεθεί σε έντονη παρουσία φωτός για μεγάλο διάστημα, θα καταστραφεί. Όμως είναι αργά, αφού η φλόγα μέσα σου τη ζητά απεγνωσμένα, κι ας έχει τη δύναμη να σε καταστρέψει. Μονάχα μαζί της εξαφανίζεται η θηλιά που αισθάνεσαι γύρω από τον λαιμό σου, όταν απουσιάζουν τα δικά της φιλιά. Μόνο αυτά θα σε κάνουν να βρεις το φως, κι ας είναι τα ίδια που σε έριξαν στον ζόφο. 
Μα να θυμάσαι πάντα πως τα αστέρια που βλέπεις τώρα στον σκοτεινό ουρανό πέθαναν πριν πολλά χρόνια.
Δεν θαυμάζεις τα άστρα. Αγαπάς αυτό που άφησαν πίσω για να τα θυμάσαι...
-I13.
45 notes · View notes
niwthw-kenh · 2 years
Text
Μα στʼ αλήθεια πόσο πολύ μοιάζεις με τον Αύγουστο..
Εσύ κι αυτός μωρό μου, έννοιες ταυτόσημες
Έρχεσαι και φεύγεις βιαστικά,
Μετράς αντίστροφα ώσπου το πρώτο μελτέμι να εμφανιστεί
Μέχρι σύννεφα να σε κατακλείσουν και να ʼχεις τις κλειστές σου πάλι
Μα ακόμα σε βλέπω στο βάθος..
Τα μάγουλα σου βαμμένα ροδοκόκκινα,
τα μάτια σου ντυμένα με χρυσάφι καθώς το καλοκαιρινό δείλι παραδίνεται στην μορφή σου
Ο ήλιος τρεμοσβήνει όπως η φωτιά
που άναψαμε το βράδυ εκείνο
-μα πως να την αναζωπυρώσω αγάπη μου αφού έκανες τα πάντα για να σβήσει;-
Και αυτή η αλμύρα απτό τελευταίο μας φιλί να καίει τα χείλη μου ακόμα
Μα πιο πολύ από εκείνο
που δεν θα μου ξαναδώσεις.
Τα όνειρα μου ακόμα ξεβράζουν σε εκείνη την ερημική ακτή
Γιαυτό κάθε φορά που έχει κύμα πονάω,
Και όλα τα βήματα πίσω με γυρνούν
Μα τα πόδια μου βουλιάζουν μέσα στην καυτή αμμουδιά
Ώσπου να φτάσω θα με έχουν προλάβει τα πρωτοβρόχια
Δεν θα σε προλάβω...
Τούτα τα ʼγραψα σε χρόνο παροντικό
Μα τίποτα από όλα αυτά δεν φαντάζει πια κοντά
Τα ʼγραψα για να πνίξω με μια ψευδαίσθηση τον χρόνο
Για να μη θυμάμαι ότι από τον κάθε Αύγουστο που αφήσαμε πίσω,
Ότι από τον κάθε Αύγουστο που μοιάζεις
Πως δεν μου χάρισες
Ούτε έναν.
-niwthw kenh
51 notes · View notes
agxos-kai-stress · 1 year
Text
Η ψυχολόγος: "είναι σαν να έχεις φτιάξει ένα φίλτρο μπροστά στα μάτια σου, και προσπαθείς σκαναροντας τους ανθρώπους, να βρεις αναγκαστικά, αρνητικά πράγματα πάνω τους γιατί φοβάσαι να δεθείς συναισθηματικά. Έτσι δημιουργείς την ψευδαίσθηση ότι δεν αξίζει κανείς να είναι στη ζωή σου, με αποτέλεσμα να διώχνεις ακόμη και εκείνους που δεν σου προσφέρουν τίποτα άλλο πέρα από αγάπη"
Όμορφα
19 notes · View notes
alexdrim · 3 months
Text
Τρομοκρατικές παρενέργειες
Διάβαζα ώρα τις οδηγίες χρήσης για το χάπι και είχα σταθεί στις παρενέργειες πολύ και εμμονικά.
Ίσως γιατί ήξερα πως τα στομαχικά μου υγρά τελευταία ξέρουν μόνο να χωνεύουν αυτοκαταστροφή και καταπίεση.
Αναλώθηκα μέρες κοιτόταντας την πιτζάμα σου και σκεφτόμουν αν χωράω εγώ μέσα της ή εσύ μέσα μου.
Δεν ξέρω ποία πολιτική γραμμή νομίζεις ότι θα μας ενώσει αλλά εγώ βλέπω δύο παράλληλες.
Και πρώτη φορά η ισαπέχουσα απόσταση μας δεν με αϊδίασε.
Πήρα τα χάπια μισά μισά με την φίλη μου.
Είναι ο ψευδάργυρος ή η ψευδαίσθηση ότι η ύπαρξη είναι σημαντική?
Και η ποσότητα χαπιών που κατανάλωσα προσθέτει στον εθισμό, στην αυτοκαταστροφή ή στο κεφάλαιο της φαρμακευτικής, και όχι μόνο?
Είμαι στο μπάνιο και ξερνάω μαζί με τα χάπια σου, λογικές επιβολής, ματσίλες, χειριστικώτητες και άντρες.
Πολλές παρενέργειες όμως μείναν στον οργανισμό μου και μετά το άδειασμα.
Μάλλον είναι ζήτημα νευρώνων.
Το ότι κάθε φορά που αγγίζω το μέσα μου
πιάνω εσένα.
2 notes · View notes
o-monaxikos · 6 months
Text
Ξημέρωσε κι άκου να δεις ηντα 'φταξα να κάνω,στο άπιαστο σου όνειρο να ποκρεμούμαι απάνω
Να βάνω κάθε ν-του στιγμή απάνω στο σεντόνι,απου στο πρώτο φως τσ' αυγής λείπεις και με μαργώνει
Όνειρο απου το θωρώ και σ' εχω αγκαλιά μου,αγάπη πόθε μου σεβντά πάθος ψυχή καρδιά μου
Με του σεβντά σου τ' όνειρο το απαγορευμένο,κοιμούμαι φως μου καθ' αργά και μ' έχει σκεπασμένο
Όνειρο είσαι που κρατώ μέσα στην αγκαλιά μου,και παίρνουν σάρκα και οστά τα "θέλω" τα δικά μου
Εκεί που δεν υπάρχουν "μη" "δεν πρέπει" και "δεν κάνει",ούτε "απαγορεύεται" σ' ότι ο νους μου βάνει
Ο γείς τον άλλο αγκαλιά στο όνειρο κρατούμε,κι όλα τα "πρέπει" και τα "μη" μάθια μου τα ξεχνούμε
Τα "θέλω" που δεν τόλμησε να πει ο γείς στον άλλο,γιατί δεν "πρέπει" ζήσαμε στ' όνειρο το μεγάλο
Οι πεθυμιές απου 'χουμε τα "θέλω" του κορμιού μας,τ' ανείπωτα που έχουμε στα βάθη του μυαλού μας
Όλα αυτά που αφορμή είναι κι οι δυό να πούμε,γιάντα να πρέπει στ' όνειρο μονάχα να τα ζούμε
Να σμίγουμε το βλέμμα μας και ούτε "γειά" μη λέμε,μα τα κορμιά μας στου σεβντά μία φωτιά να καίνε
Ενός σεβντά η πεθυμιά και μιας αγάπης πάθος,να 'ναι κρυφή κι απο τσοι δυό και να το λέμε "λάθος"
Αν είναι λάθος ο σεβντάς γιατί μου φέρνει πόνο ;,που πρέπει να σε χαίρομαι στα όνειρα μου μόνο
Πόνος βουβός και σιωπή μ' έχει αγκαλιάσει πάλι,που πρέπει να κρατώ κρυφή μια πεθυμιά μεγάλη
Κλείνω τα μάθια δε μιλώ να κρατηθώ ακόμα,απ' τ' άπιαστο σου όνειρο που σε φιλώ στο στόμα
Για λίγα δευτερόλεπτα ακόμα να κρατήσω,τ' όνειρο απου ξυπνητός δεν πρόκειται να ζήσω
Να ζήσω στην ψευδαίσθηση πως σ' έχω αγκαλιά μου,πάθος καρδιά μου σκέψη μου κι ανείπωτ' έρωτα μου
Πάθος ψυχή μου έρωτα και πεθυμιά και "θέλω",αναπνοή μου και σεβντά άγγελε των αγγέλω
Έδωσες πάλι αφορμή να βγει στο πρόσωπό μου,παράπονο που ότι αγαπώ είν' άπιαστ' όνειρο μου
5 notes · View notes
magnoliagrandiflora · 4 months
Text
Μπες να δεις έρευνες τι ισχύει στατιστικά και κόψε τα βιντεάκια του κάθε Άντριου που σου δίνουν μία ψευδαίσθηση ισχύς, γιατί λέγοντας μου κάτι τέτοιο αυτό κάνεις, υποβιβάζεις την εμπειρία μίας γυναίκας.
5 notes · View notes
siopilosdromos · 1 year
Text
Θεσσαλονίκη- Κομοτηνή 5/3/2023
είναι περίεργο να μην είμαστε μαζί
πονάς
πονάω
απόψε μέχρι και ο ουρανός κλαίει για όλες τις αγάπες που χωρίστηκαν
μα θα ξανά συναντηθούμε είπες
στο υπόσχομαι είπα
και μετά σιωπή
χαθήκαμε ..
ευάλωτοι να ζήσουμε πιανομαστε από υποσχέσεις
και ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι κάποια μέρα όλες αυτές οι υποσχέσεις
θα γίνουν πραγματικότητα
Aktz
12 notes · View notes
Text
Υποψιάζομαι ότι τόσοι άνθρωποι χωρίς σκοπό στη ζωή τους/με αγχώδεις διαταραχές/με μία αίσθηση ανευθυνότητας κάνουν tattoos γιατί τους χαρίζει την ψευδαίσθηση μίας σημαντικής απόφασης (είναι πάνω κάτω μόνιμο) χωρίς ταυτόχρονα να επηρεάζει κανέναν στ'αλήθεια.
Το γεγονός ότι είναι ακριβά μάλλον τους δίνει και μία ιδεατή αξία στο εύπλαστο μυαλού του χαμένου.
19 notes · View notes