Tumgik
#απωλεια
melanchornyx · 1 year
Text
Εσύ είσαι το τυχερό μου αστέρι όλη η φύση και ο κόσμος το ξερει σαν μας βλέπουν μαζί αγκαλιά
Η μοίρα μου με έστειλε στα βήματα σου ζω μονάχα για να μαι κοντά σου να αναπνέω να νιώθω ζωή
Δικά σου όλα τα άνθη που βλέπω στους δρόμους δικά σου τα γλυκά πρωινά αυτού του κόσμο
Για σένα είναι η πρώτη βροχή του χειμώνα
Για σένα ανθίζουνε κόκκινα ρόδα
90 notes · View notes
orgismenh · 1 year
Text
Κι όσο και αν συμβιβάζομαι με την ιδέα του θανάτου, ποτέ δεν θα συμβιβαστώ με εκείνη την απώλεια.
79 notes · View notes
immortality-13 · 2 years
Text
Ημερολόγιο αϋπνίας #03.
22 Σεπτεμβρίου 2022, 01:45.
Έχει παγωνιά απόψε. Ναι, καλά καλά δεν μπήκε το φθινόπωρο, το γνωρίζω, μα το κρύο που κάνει στην καρδιά μου είναι τσουχτερό. Πότε σε γνώρισα; Πότε σε είδα; Ποτε έφυγες; Πότε με ξέχασες;
Περνάει γρήγορα ο χρόνος, μωρό μου. Η συγγραφή πια δεν μοιάζει ίδια χωρίς εσένα εδώ. Θυμάσαι; Δεν υπήρχε μισή γραμμή που να μην είχε περάσει από τα μάτια σου, προτού δημοσιευτεί. Ακόμα και τις μέρες που είχα στερέψει από έμπνευση, εσύ ήσουν αυτή.
Έμπνευση. Γένους θηλυκού. Μούσα. Γένους θηλυκού, μα γένους αρσενικού στη δική μου περίπτωση. Ναι, ήσουν η μούσα μου. Συγγνώμη που δεν στο είπα, μα φοβόμουν πως θα σε έχανα αν το μάθαινες. Ίσως να φοβόσουν πως θα σε εκμεταλλευτώ για να αποκομίσω κάτι από εσένα. Μα, στην πραγματικότητα, δεν έγραφα εγώ. Σου έδωσα στο χέρι την πένα μου και σε άφησα να γράψεις ό,τι εσύ επιθυμείς. Πού είσαι; Κάθε μου λέξη είναι μια απέλπιδα προσπάθεια να σε βρω.
Σε μισώ που με άφησες.
Σε αγαπώ που με άφησες.
Δεν άξιζε να καταστραφείς στο πλευρό μου, μαζί με εμένα. Άρα, επέλεξες ορθά.
Μη μου θυμώνεις, ποτέ δεν αγάπησα κανέναν όσο εσένα. Περνάω τον χρόνο μου επιφανειακά με ανθρώπους που νομίζουν πως με γνωρίζουν, ενώ τα αγγίγματά τους δεν θυμίζουν σε τίποτα εσένα. Κανείς ποτέ του δεν κατάλαβε. Κανείς ποτέ του δεν προσπάθησε να καταλάβει.
Με ακούς; Μην με πλησιάζεις. Σ'αγαπώ, μα εγώ αύριο δεν θα είμαι εδώ. Εγώ θα φύγω, εσύ θα μάθεις κάποια άλλη πώς να αγαπά, αυτή θα σε ερωτευτεί, εσύ θα φύγεις και, κάπως έτσι, θα γεννηθεί ακόμη μια συγγραφέας από ανάγκη. Ίσως αυτή να είμαι ξανά εγώ, στη σκέψη πως είσαι κοντά μου. Ίσως να ζω σε έναν φαύλο κύκλο.
Σε ευχαριστώ, συγγνώμη, σε μισώ και σε αγαπώ. Ναι, όλα αυτά. Δεν θα σου πω αντίο, απεχθάνομαι τους αποχαιρετισμούς. Να προσέχεις.
-I13.
97 notes · View notes
silentbutscreaming · 10 months
Text
Tumblr media
Όσο έβλεπα τον κήπο σου βομβαρδισμένο με άνθη και δέντρα τα οποία "φώναζαν" για την συντήρηση και την αγάπη που τους έδινες, κατάλαβα πως ο χρόνος περνάει και η φύση "καταπίνει" ότι κάποτε ήταν δικό σου.
2,5 χρόνια μετά, κοντεύουν 3.
Τόσος καιρός πέρασε. Οι εποχές πέρασαν. Αυτά τα φυτά άνθισαν και ξεράθηκαν. Όπως και εσύ.
Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτά τα φυτά, ακόμη και να πέσουν τα φύλλα τους το Φθινόπωρο, ακόμη και αν τα κλαδιά τους μείνουν γυμνά τον Χειμώνα, την Άνοιξη θα ανθίσουν ξανά και το Καλοκαίρι θα στέκονται αγέρωχα στον ήλιο.
Εσύ, άνθισες μια φορά. Τα άνθη σου, καμάρωναν 80 χρόνια Άνοιξης- Καλοκαιριού, μέχρι που ξεκίνησε το Φθινόπωρο και τα άνθη σου ξεράθηκαν, τα φύλλα σου κιτρίνισαν. Ο Χειμώνας δεν άργησε να έρθει και κανείς δεν το περίμενε.
Τα κλαδιά σου έμειναν γυμνά.
Και δεν άνθισαν ποτέ ξανά...
16.02.2021 🤍🕊️
9 notes · View notes
anthodesmia · 1 year
Text
Tumblr media
Έχω μια κουρασμένη καρδιά σαν σελήνη
τις προσδοκίες απ’ τις πλάτες των ανθρώπων μου τινάζω
κι εκείνο τ’ όνειρο που ‘χα μικρή μα δεν θυμάμαι σιγοσβήνει
τις δυο σου χούφτες που κρατάνε το κορμί μου σαν κοιτάζω.
Να ξαπλώσω στο πεζοδρόμιο δίχως αιτία
ν’ αδιαφορούν οι περαστικοί, να προσπερνάνε
μες το χάος της πόλης να μυρίζω γαζία
και να κάνω γκριμάτσες στα παιδιά που κοιτάνε.
Έχω μια κουρασμένη καρδιά σαν παλτό στα χέρια
μια μέρα θαρρώ πως θα γλιστρήσει στις πόρτες του τραμ
θα σφυρίζει ο σταθμάρχης ενώ χαζεύω τ’ αστέρια
κι οι επιβάτες του τρένου θα κοιτούν και γελάν.
24 notes · View notes
oh-lalathos · 1 year
Text
Νόμιζα πως με γέμιζες μα τελικά με άδειασες
14 notes · View notes
pro-s-poihths · 11 months
Text
Συνήθως κλείνω πόρτες.
Γραμμένο για την Πελαγία, άστατο κι άμετρο όπως εκείνη. Μην αφήνεις ανθρώπους στο περίμενε.
Συνήθως κλείνω πόρτες, δε μου αρέσει να αφήνω πράγματα στη μέση, είμαι από αυτούς που κάνουνε πολλή υπομονή με τους ανθρώπους, αλλά πέφτουνε πάνω μου συχνά όσοι δεν έχουνε καθόλου τρόπους, κι η αυτοδιατήρηση μου λέει "πρέπει να φύγεις κι όπου αρέσει!".
Κανονικά δίνω ευκαιρίες, για χρόνια να ακούω όλες τις δικιολογίες, πονάω κάθε φορά που με ξεχνάνε, κι όταν δε μ'επιλέγουν απορώ. Μα πώς, τι κάνω λάθος, τι μου λείπει όλο τούτο τον καιρό; και όταν πω "υποσχέθηκες" μου λεν πως ήταν τάχα αλληγορίες.
Δεν πειράζει, απλώς δε με θες στη ζωή σου, δεν πειράζει, αυτή είν'η ανταμοιβή σου, να θυμάσαι, πως κάποτε ήμουν εδώ, κι αν γυρίσεις θα έχω αποδράσει εγώ· σ'αγαπώ.
Όταν με φτύνουν δεν κολλάω- μόνο σκουπίζομαι αργά κι αποχωρώ, όταν τρέχουν να φύγουν από βίτσιο, από πίσω δεν τρέχω ποτέ μου, το'πα κάποτε κι έτσι και κάνω "μη ξεχάσεις ποτέ εαυτέ μου, όσοι κέρδισαν κάτι στον κόσμο, δε κοιτούσαν τα εμπόδια -μονάχα το στόχο".
Αν λοιπόν αγαπάς τη ζωή σου κι εσύ, σαν εμένα που ψάχνω γαλήνη, μη ξεχνάς όταν έχεις στο πλάι σου κάποιον προδότη με φιλί θα σε δώσει σαν καινός Ισκαριώτης και ποτέ σου δε θα'βρεις ειρήνη.
2 notes · View notes
aoratosfilosech · 1 year
Text
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
το πρωτο κεφαλαιο για εμενα δεν θα μπορουσε να ηταν τιποτα αλλο εκτος απο αυτο.
είναι αυτο που έφυγες , η μερα που εκαψα ολοκληρωτικα το παιδι μεσα μου , η μερα που επρεπε να σου πω αντιο και ηταν για παντα.....
για αυτο θελω να σου πω να ξερεις πως δεν το ξεχασα δεν το εσβησα ουτε το προσπερασα κι ουτε προσπαθησα και ουτε προκειται να το κανω...
η ελλειψη μεγαλη τα λογια δεν την περιγραφουν και περνουν οι μερες ανιαρα και τα παιρνουν ολα πατραμαζωμα και εμενα μαζι και δεν εμαθα να τους αντιστεκομαι ακομα
και ολα μοιαζουν ενα αστειο που προσπαθεις να τρεξεις να προλαβεις για να μην γινει η αληθεια για να μην επιβαιβεωθουν τα λογια σου
ξερεις ζοριζομαι μακρυα σου δεν περναω καλα και ολα ειναι κενα νιωθω μονος και οπου ψαχνω να σε βρω δεν με καλυπτει και ετσι εξακολουθω να μενω μονος ξεροντας πωσ δεν θα αλλαξει τιποτα...
τα υπολοιπα θα σου τα πω την αλλη φορα που θα γραψω για σενα...
2 notes · View notes
nofuckinlabels · 7 months
Text
Tumblr media Tumblr media
Εχω κουραστει να κοιταω το ρολοι και να περιμενω να φυγει και αυτη η ωρα, να φυγει και αυτη η μερα,
να φυγει και αυτη η ζωη
.Αυτη η αέναη δολοφονια των ημερων μου,της δανεικης μου διαμονης στην γη ειναι ανωφελη
. Εχω κουραστει να νιωθω τοσο μονη μου. Η υποκρισια των ανθρωπων….
Κανεις δεν νοιαζεται πραγματικα. Ολοι πασχιζουμε να μεινουμε στην επιφανεια, να μην πνιγουμε. Που χρονος και διαθεση να ασχοληθεις με καποιον αλλον. Να ασχοληθεις ουσιαστικα.
Ομως εσυ μεσα σε εναν κοσμο που πασχιζει να σωσει το τομαρι του.
Μεσα σε μια ζωη που απλα σε αφηνει να γερασεις ηξερες παντα πως να με αγαπησεις.
Η αγαπη σου δεν ηταν αγωνας ταχυτητας . Ηταν μαραθώνιος.
Ειχε διαρκεια. Ηξερες ποτε να επιβραδυνεις και ποτε να τα δινεις ολα.
Ακομα ξερεις. Και οι δυο το ξεραμε οτι απο την στιγμη που αγαπηθηκαμε, με τον εναν η τον αλλον τροπο θα διαρκουσε για παντα.
Εσυ αγαπη μου εισαι ο μονος ανθρωπος στον κοσμο που αγαπησα χωρις ημιμετρα.
Ο πρωτος που με εκανε να καταλαβω τον στιχοι « ποδοπατησε με να εχω την ευτυχια να με αγγίζεις» και κλαιω για εσενα και την απωλεια σου και θα συνεχισω γιατι « κλαιει αυτος που στο βαθος ακομα ελπιζει»
η ιδεα της υπαρξης σου ηταν παντα ενα καταφυγιο, ηξερα οτι σε καποια γωνια αυτου του κοσμου υπηρχες εσυ.
Και αυτο μου ηταν αρκετο.
Μεχρι να μην ειναι. Μεχρι να σε χρειαζομαι μεσα μου μεχρι να θελω τα σωματα μας να εφάπτονται μεχρι να γινουμε ενα.
Η απληστία μου για την υπαρξη σου ειναι η φυσικη ροη των πραγματων.
34 notes · View notes
melakiiiiiii · 9 months
Text
Αυγουστος 23'
Ο Αυγουστος ειναι σαν το χρωμα γκρι. Ουτε λευκο ουτε μαυρο. Γκρι. Δεν ειναι ενας μουντος μηνας, αλλα το ακριβως αντιθετο. Ειναι ενας μηνας γεματος με συναισθήματα. Ερωτα, παθος, θλιψη, απωλεια. Ο Αυγουστος ειναι ο μηνας των θερινων περιπετειων. Ειναι, το αερακι που πεφτει πανω στο αλατισμενο σωμα μας και τα μπλεγμρνα μας μαλλια. Ο μηνας στον οποιο δεν χωρανε, μπορει, ισως, δεν ξερω, πρεπει και αν. Υπαρχουν μονο θα.
Ο Σεπτεμβρης απο την αλλη, ειναι ο μηνας του ρεαλισμου. Ειναι το "τειχος" που χτυπανε τα ονειρα και οι ποθοι του αυγουστου. Το μαυρισμα σιγα σιγα εξαφανιζεται και τα προσωπα του καλοκαιριου μοιαζουν πλεον μια μακρινη αναμνηση. Οι καλοκαιρινοι ερωτες ( τα καλοκαιρινα απωθημενα) κλειδωνονται στο πιο σκοτεινο κελαρι του μυαλου, σαν τα παλια παιχνιδια που ειναι στην αποθηκη αφημενα για χρονια και περιμενουν να ξαναχρησιμοποιηθουν. Ομως, αν τα χρησιμοποιησεις παλι, μπορει να μην νιωσεις το ιδιο ,οπως οταν επαιζες μαζι τους παλιοτερα. Ετσι ειναι λοιπον και οι θερινοι ερωτες. Αναμενουν πως και πως να αναζωπυρωθουν, χωρις σιγουρια οτι η φλογα θα καιει οπως πριν.
Δικες μου σκεψεις, περι αυγουστου
8 notes · View notes
tokymatokyma · 2 years
Text
Οσοι μιλησαν για απωλεια μαλλον δε ξερουν.Πως ειναι να ζειτε χωρι��τα και να μη μπορεις να τη ρωτησεις: «Σαρεσε ρε αγαπη μου ο καινουργιος δισκος του Λεξ;»
2 notes · View notes
xehasmenesithakes · 8 months
Note
Τι να κάνω που τον νοιάζομαι ακόμα? Θέλω να ξέρω πως είναι ,αν είναι καλά και τι τον απασχολεί,να μαθαίνω τα νέα του,τι έφαγε και τι μουσική ακούει,πώς περνάει όταν βγαίνει έξω και αλλα πολλά,αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν " αφήνουν" όλο αυτό να γίνει ή μπορεί να μην θέλω να δεχτώ ότι δεν θέλει πλέον να έχουμε κάποια επικοινωνία,είναι ευγενικός όταν του στέλνω, αλλά ποτέ δεν κάνει την κίνηση να μου μιλήσει
Και δεν ξέρω πως να προχωρήσω από αυτόν.
Τον αγαπας τον νοιαζεσαι,δεν ειναι ευκολο και δεν μπορεις να κλεισεις το κενο που μπορει να αφηνει,μπορεις να δεχτεις οτι υπαρχει και οτι θα σε ποναει αυτο το κομματι απλα με το χρονο αυτη η απωλεια θα ποναει πιο βαθια και πιο ηπια.Ειναι οκευ ολο αυτο που σου συμβαινει και το πενθος που βιωνεις γιατι πενθος ειναι απλα βιωσε το the only way out is through
0 notes
Text
Έσβησε αθορυβα ο στυλοβάτης του ελληνικού θεάτρου και κορυφαιος στιχουργος Κώστας Μπιλιρης
Ακομα μια απωλεια για την καλλιτεχνική μας οικογενεια..Οπως μας πληροφορησε ο ανηψιος του εφυγε απο την ζωή στα 83 του ο Κωστας Μπιλίρης , ενας σεμνος ηθοποιος του θεατρου , που εμφανιστηκε και στα πρωτα μεγαλα σήριαλ της ελληνικης τηλεορασης , με πολλες συμμετοχες σε σειρες της ραδιοφωνίας, δασκαλος υποκριτικης, στιχουργος πολλων επιτυχιών και συγγραφεας.. […] Έσβησε αθορυβα ο στυλοβάτης του…
View On WordPress
0 notes
thoughtfullyblogger · 9 months
Text
Έσβησε αθορυβα ο στυλοβάτης του ελληνικού θεάτρου και κορυφαιος στιχουργος Κώστας Μπιλιρης
Ακομα μια απωλεια για την καλλιτεχνική μας οικογενεια..Οπως μας πληροφορησε ο ανηψιος του εφυγε απο την ζωή στα 83 του ο Κωστας Μπιλίρης , ενας σεμνος ηθοποιος του θεατρου , που εμφανιστηκε και στα πρωτα μεγαλα σήριαλ της ελληνικης τηλεορασης , με πολλες συμμετοχες σε σειρες της ραδιοφωνίας, δασκαλος υποκριτικης, στιχουργος πολλων επιτυχιών και συγγραφεας.. […] Έσβησε αθορυβα ο στυλοβάτης του…
View On WordPress
0 notes
greekblogs · 9 months
Text
Έσβησε αθορυβα ο στυλοβάτης του ελληνικού θεάτρου και κορυφαιος στιχουργος Κώστας Μπιλιρης
Ακομα μια απωλεια για την καλλιτεχνική μας οικογενεια..Οπως μας πληροφορησε ο ανηψιος του εφυγε απο την ζωή στα 83 του ο Κωστας Μπιλίρης , ενας σεμνος ηθοποιος του θεατρου , που εμφανιστηκε και στα πρωτα μεγαλα σήριαλ της ελληνικης τηλεορασης , με πολλες συμμετοχες σε σειρες της ραδιοφωνίας, δασκαλος υποκριτικης, στιχουργος πολλων επιτυχιών και συγγραφεας.. […] Έσβησε αθορυβα ο στυλοβάτης του…
View On WordPress
0 notes
anthodesmia · 2 years
Text
Κι εγώ να μιλώ για τα λουλούδια
στα χρόνια που φεύγουν σαν πουλιά
που τα κρατώ στις χούφτες
η πρώτη ρυτίδα,
το δέρμα μου 
ένα γρατζουνισμένο βινύλιο
και το τραγούδι να κολλάει πάντοτε στο ίδιο σημείο
που λέω πως
θα, θα, θα,
κάτι θα ήθελα να κάνω, ή, να γίνω,
μα τώρα συμπληρώνω γενναία πως
θα, θα, θα,
θάλασσα,  
και λουλούδια στην θάλασσα
μ’ αλμύρα λουσμένα
να επιπλέουν ανώφελα
κι εγώ να μιλώ για τα λουλούδια
ν’ απορούν όλοι
τι γυρεύουν τα λουλούδια στην θάλασσα;
τίποτε, ν’ απαντώ.
Στο ράφι οι εφημερίδες στιβάζονται
ασπρόμαυρες, 
σαν τις παλιές ελληνικές ταινίες
που βλέπαμε κλεφτά στην βεράντα σου
απ’ τ’ απέναντι σινεμά 
τρώγοντας πορτοκαλί γαριδάκια.
Η επικαιρότητα τσαλακώνει την επιφάνεια της γης
που κλαίει κάτω απ’ τα πόδια μας
τραντάζοντας τους επιβάτες του τραμ,
τα παιδιά στα σχολεία,
τις μανάδες με τα καροτσάκια,
κι εγώ να μιλώ για τα λουλούδια
την παλιά σου βεράντα,
το σινεμά απέναντι,
τα πορτοκαλί γαριδάκια
κι εσένα.
7 notes · View notes