#sommige mensen kunnen daar niet tegen en dat snap ik

[stomgetoeter]

.

#ik ben zo blij dat ik vriendjes heb die gewoon zeggen waar het op staat #‘hier moet je je energie niet in steken’ #’denk aan je bloeddruk’ #’weet je het zeker’ #’nu even niet charley’ #like dankjewel voor DUIDELIJKHEID #ik kan zo fucking slecht tegen mensen die niet duidelijk kunnen aangeven wat ze nodig hebben van mij of gewoon #like in het algemeen #vertel mij gewoon waar ik aan toe ben #ik ben zelf heel direct en je weet meteen hoe ik tegen dingen aankijk #sommige mensen kunnen daar niet tegen en dat snap ik #maar ik verwacht dat andere mensen ook dan gewoon direct tegen mij zijn #charley rant moment #ik wil m’n leven terug #ik wil weer mezelf kunnen zijn #die lekker door de kamer danst als niemand thuis is #die keihard mee zingt als ze piano speelt of muziek luisterd #die veel mario kart speelt en alleen wilt winnen maar als ik n keer verlies het ook oké is #ik wil m’n vriendjes kunnen helpen omdat dat mijn true love language is #ik wil nodig zijn #ik wil m’n grapjes terug #like de tijd dat ik legit op een podium stond omdat ik dacht dat ik comedian wou worden #ik wil gewoon weer plezier hebben #ik ben helemaal klaar met somber zijn #ik mis mezelf

[autimind]

Autismeweek dag 5, 3 april

Aanpassingen en rekening houden met elkaar

Autisme vergelijk ik wel eens met een NT2-spreker zijn, iemand die Nederlands spreekt als tweede (of derde, vierde..) taal. Het is best mogelijk dat je een eind komt en zelfs een redelijk accent weet aan te kweken maar je komt er nooit helemaal. Nederlanders blijven merken dat je nier niet vandaan komt. Is dat erg? Welnee. Meestal krijgen deze nieuwe, al dan niet tijdelijke, inwoners sympathie. ‘Wat is je Nederlands goed! Knap hoor.’

Gek genoeg brengt vrijwel niemand deze sympathie en zelfs behulpzaamheid op als het gaat om mensen met een ander neurotype. Autisten worden zonder mankeren vlot afgekeurd en buitengesloten. Alleen al het gevoel dat iemand ‘raar’ is, is meestal voldoende. Vrijwel niemand zal letterlijk denken ‘die is raar, ik wil niks met hem te maken hebben’; het gebeurt voorbewust en op het niveau van de emoties. Wat krijg je dan? Dat ene teamlid wordt niet mee uitgenodigd, wordt niet voor projecten gevraagd of heel simpel krijgt de kantoorroddels niet te horen.

Nog interessanter – en gevaarlijker! – is de neiging die veel neurotypische mensen vertonen als een collega met autisme spreekt. Begrijpen ze het niet onmiddellijk helemaal dan besluiten ze dat de autist het niet snapt (en niet kan snappen). Vaak wat ongeduldig wijzen ze wat ze net gehoord hebben af als onzinnig.

Dit levert de situatie op dat collega’s met autisme of nog niet begrepen hebben waar het over gaat met als resultaat ongeduld en ergernis of juist een eind voor de troepen uit lopen waarop weer ongeduld en ergernis volgt. De reactie van een teamleider? In veel gevallen proberen om de autistische werknemer te leren om zich aan te passen aan de rest en net zo lang te oefenen totdat zij precies op die manier praat en uitlegt zodat de rest het wel makkelijk kan volgen.

Mijn vraag is waarom niet gewoon een controle-vraag of zelfs een verdiepende vraag stellen als ze iets niet helemaal kunnen volgen. Moet de aanname niet zijn dat elke collega in principe redelijk is en best een goed idee kan hebben?

Let je dit voor dan is het antwoord vaak ‘Ja, dat doen ze natuurlijk niet. Dat kun je niet verwachten.’ En zo is de cirkel rond. De les die elke autist kent is: jij moet je altijd aanpassen, jij ziet het verkeerd en het ligt aan jou.

Een geval dat mij persoonlijk altijd bijgebleven is: Ik vertelde een keer dat ik het niet zo leuk vond als ik met een vraag of een idee bij een teamlid kwam om dan afgewezen te worden alsof mijn idee duidelijk onzinnig was. Tja, zei de teamleider toen, je kwam ook op het verkeerde moment. Die collega had er z’n hoofd niet bij op dat moment. Je moet ook komen op het moment dat het uitkomt. Ik vroeg waarom de collega niet had gezegd ‘Maarten, nu even niet.’ Dan had ik een afspraak in het systeem gezet. ‘Nee, natuurlijk doet ie dat niet,’ legde de teamleider uit. Hoe moet ik er dan achter komen wanneer het wel of niet uitkomt? ‘Dat moet je gewoon weten. Dat snap je toch wel?’

Laten we het eens omdraaien. Ik vind het bepaald niet leuk als iemand onverwacht zijn of haar hand op mijn schouder legt. Toch doen sommige collega’s dat. Als ik daar wat van zeg dan is de reactie vaak er een van verbazing en zelfs lichte ergernis. In het beste geval concludeert zo iemand ‘Oh ja, jij hebt die stoornis dus…’ Fijn dat je met niet meer onverwachts aanraakt maar ik gaf gewoon op vriendelijke wijze een grens aan.

Ik draag vaak een koptelefoon overdag. Er heeft wel eens een collega – nu niet meer werkzaam bij ons – tegen me gezegd dat ik me zo onbereikbaar maakte. Ik vertelde dat ik gewoon gebeld kan worden op die koptelefoon en als je me zo wil spreken dan kom je gewoon naast me staan en dan doe ik hem af. ‘Ja, nee, maar toch…’ Het gaf, kortom, toch een onbereikbaar gevoel.

Wie past zich aan wie aan? Van ons wordt gezegd dat we star of rigide zijn en moeite hebben met wederkerigheid, zelfs nauwelijks empathie zouden hebben. Tja..

Het zal mensen misschien verbazen maar ik ben er een overtuigd voorstander van dat mensen met autisme sociale vaardigheden opdoen en die blijven bijslijpen. Omgangsvormen zijn belangrijk. Deden mensen er maar eens meer aan, autistisch of niet. Er is echter ook nog zoiets als voorkomendheid. Als iemand wat anders reageert dan we hadden verwacht, waarom zouden we dan meteen afwijzen? Meteen er van uitgaan dat het slecht of bot bedoeld is?

Allistische (niet-autistische) mensen zijn – klaarblijkelijk – niet star of rigide en hebben geen of tenminste weinig moeite met wederkerigheid. Als je dan toch die fantastische talenten hebt die non-verbale communicatie zo moeiteloos laten verlopen voor je.. waarom lijkt het dan zo moeilijk om je te verplaatsen in een ander die net.. anders is?

Dit gaat redelijk ver. Er wordt vaak gesteld dat autisten spraak letterlijk nemen. Dat is ook gedeeltelijk wel zo maar er zit iets achter. De meeste mensen binnen het spectrum die ik ken houden trouwens van woordgrappen, taalhumor. Ik ken verder echt niemand die de uitdrukking ‘een meisje versieren’ echt interpreteert alsof een jonge vrouw omhangen wordt met slingers en kerstballen. (Dit staat vaak in lesboeken nog.) Wat gebeurt er wel? Vaak zijn uitspraken die allisten doen voor meerderlei uitleg vatbaar en dan is de vraag wat er precies bedoeld wordt. Vraag je om verduidelijking dan krijg je vaak een korzelig ‘ja, dat snap je toch wel?!’ Nee. Eigenlijk niet. Autistisch taalgebruik komt soms wat pedant of overformeel over maar dat komt omdat de spreker exact bedoelt wat zij zegt en zegt wat hij bedoelt.

Heel grof gezegd zijn autisten vaak in een bepaalde situatie bezig met wat is en wat er gebeurt terwijl allisten vaak gericht zijn op wat ze ergens van vinden of mee moeten. Als er dan wat hectiek is dan ontstaat er snel ruis, de gesprekspartners snappen elkaar niet omdat ze elk op iets anders zijn gericht. Wat gebeurt er als je de ander niet vat? Dan houd je alleen de uitgesproken woorden zelf nog over. Dan neem je de ander letterlijk. Je kan niks anders meer.

Letterlijk nemen is – zo is mijn onbescheiden en onopgeleide mening – is helemaal geen autistisch kenmerk. Het komt voor uit een mismatch in belevingswereld tussen mensen.

De wereld wordt beter als we rekening houden met elkaar. Kom je autistische collega tegemoet. Hij of zij doet al het hele leven niets anders dan aanpassen, begrijpen, bijleren, bestuderen, oefenen en zo voort. Zet ook eens een stap.

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

#autisme #autistic adult #actuallyautistic #late diagnosed autistic #neurodivergent #dutchblr #nederlands #nederblr

[mamavanmorris]

Slaap

Ons kind slaapt slecht. Of nou ja, slecht. Ons kind slaapt met een gebruiksaanwijzing. Hij slaapt zoals zoveel veel babys slapen, maar er zijn ook zeker veel babys die beter slapen dan onze baby. Snap je het nog?

De afgelopen negen maanden zijn alle nachten onderbroken geweest. 'Slaapt hij al door?' vragen de mensen dan. En alles wat ik doe is een beetje meewarig met mn hoofd schudden. Nee, dat doet hij nog niet. Ja, dat komt vast wel goed. Ja, dat denk ik ook.

Met een pasgeboren baby gaat men ervan uit dat je niet goed slaapt als ouder. Want die moet nog drinken om de zoveel uur. Maar hoe ouder je baby wordt, hoe meer men vindt dat je baby beter moet gaan slapen. Zelf. In een bed. Zonder hulp.

Onze baby kan dat (nog) niet. Vecht tegen de slaap, houd zichzelf wakker. Slaapt alleen in zn bedje als wij (lees: ik, mama) erbij of ernaast ligt. Of na een voeding, dan lukt het ook nog wel om in zijn bedje te slapen.

Verder alleen met beweging. De kinderwagen, fietskar, draagzak of auto zijn dan nodig om Morris in slaap te krijgen. Gewoon neerleggen in bed en weglopen, nee geen optie. Onze baby is het daar echt niet mee eens.

En weetje. Eigenlijk is dat best normaal. Maar onze maatschappij doet alsof dat raar is. Dat 99% van de baby's gewoon zelf kan inslapen en kan 'doorslapen'. Maar volgens mij is dat niet zo.

Ik denk dat veel ouders het er niet over (durven te) hebben dat hun baby/dreumes/peuter 'slecht' slaapt. 'Slecht' in de ogen van de maatschappij die wij met elkaar hebben. Een maatschappij gericht op zelf doen. Zelf doen als ouder, zelf doen als baby. Zelfstandigheid staat hoog in het vaandel bij ons. Zorgen dat je baby zelf in slaap kan vallen, is daarom al snel het doel. Want stel je voor dat ze jou daar als ouder voor nodig hebben. Dan doe je het dus eigenlijk 'fout'.

Maar biologisch gezien doe je dan eigenlijk iets goed! Begrijp me niet verkeerd, sommige kindjes kunnen wel gemakkelijk zelf de rust vinden om in slaap te vallen en zijn oke in hun bedje. Maar andere kindjes niet en dat is ook oke. Het is logisch om dichtbij je verzorger te willen zijn en je daar het meest veilig te voelen. Want dan is je kans op overleven het grootst.

Alleen zijn is eng. Menig volwassene vindt dat soms ook nog weleens. Samen is veel fijner, zeker 's nachts. Dus huilt mijn baby als hij wakker wordt en hij ons niet ziet of kan voelen. Waardoor wij nodig zijn om hem te kalmeren en weer in slaap te helpen. Onze avonden zijn hiermee gevuld, aangezien Morris vaak een valse start heeft 's avonds en dus vaak wakker wordt.

Ik weiger hem te laten huilen. Als onze baby ons nodig heeft dan zijn wij er voor hem. Ja dat is zwaar. Ja dat is soms mega vermoeiend. Maar het is wat het is.

Ik wil hier open over zijn omdat ik hoop dat anderen dan ook gemakkelijker durven te zeggen dat hun baby niet slaapt zoals verwacht wordt. Wat mij helpt is de notie dat ik niet alleen ben. Dat het wel normaal is hoe het nu gaat. Dat slaap niet een lineair proces is. Dat ik mijn moedergevoel mag volgen, ook rondom slaap.

Het gaat beter worden. In de tussentijd slaap ik gewoon af en toe met Morris mee. En omgekeerd uitslapen (vroeg naar bed) helpt ook.

[stefselfslagh]

Murielle Scherre: ‘Als ik ooit mijn dagboeken kwijtraak, heb ik nog altijd mijn tattoos.’

Dit stuk verscheen in De Morgen Magazine, de weekendbijlage van De Morgen.

In juni stelt Murielle Scherre nieuwe intieme stofjes voor: een collectie genderneutrale lingerie. Drieënveertig is de ontwerpster inmiddels: een leeftijd waarop zekerheden niet zelden plaatsmaken voor twijfels. Maar niet bij Scherre. "Mijn midlifecrisis was een openbaring."

Murielle Scherre laat zich sinds een paar jaar Murielle Victorine Scherre noemen. Niet omdat een meervoudige voornaam haar - komt-ie - voornamer doet lijken, wel omdat Murielle Victorine nog weerbarstiger klinkt dan Murielle. "Veel mensen hebben het moeilijk om mijn naam te onthouden", vertelt ze. "Murielle wordt vaak Mireille, Scherre verandert meestal in Scheirre. En dus dacht ik: als ik dan toch zo'n lastige naam heb, maak ik hem gewoon nog wat moeilijker. Mijn oma zei altijd: 'Als ge het niet kunt wegsteken, moet ge het doen opvallen.' Dat zijn woorden waar ik in mijn leven al veel aan gehad heb." (lacht)

En zo neemt Murielle Scherre me al tijdens de eerste minuut van ons gesprek mee naar haar karakteriële epicentrum. Als je niet makkelijk kan zijn, wees dan moeilijk. Als je niet stil kan zijn, wees dan luid. Als je jezelf niet kan verstoppen, trek dan wild gesticulerend en desnoods hevig hinnikend de aandacht. "Op school kreeg ik voortdurend te horen dat ik te druk was. Dat ik te veel plaats innam. Twaalf jaar lang heb ik geprobeerd om mezelf te veranderen. Om minder aanwezig te zijn. Het was de ongelukkigste periode van mijn leven. Iemand anders proberen te zijn dan wie je bent: het vreet belachelijk veel energie. En het is gedoemd om te mislukken. Tegen een begonia zeg je toch ook niet dat hij een perzikboom moet worden?"

De karaktertrekken die haar vroeger op schooltuchtelijke reprimandes kwamen te staan, worden vandaag geprezen: haar koppigheid is vastberadenheid geworden, haar brutaliteit bravoure. Al negentien jaar is ze de bezielster, ontwerpster en chief ethics officer van La Fille d'O: het lingeriemerk dat het vrouwelijke schoonheidsideaal in het overdadig gemaquilleerde gezicht uitlacht. La Fille d'O-catalogi worden niet bevolkt door multi-orgasmes veinzende fotoshopmodellen, maar door vrouwen met striemen, vetplooien en schaamhaar.

Tussen het ondernemen door houdt Scherre nu en dan onorthodoxe pleidooien voor meer bewegingsvrijheid in de liefde ('Volgens mij heeft liefde geen exclusiviteitscontract met seks') en minder winstbejag in de economie ('Wie op een eindige planeet leeft, kan niet blijven gaan voor eindeloze groei'). Soms wordt ze een 'avantgardistische amazone' genoemd, dan weer 'de rebelse lingeriekunstenares'. Kwalificaties waartoe ze zich verhoudt zoals sterren tot astronomie: met de grootst mogelijke onverschilligheid. "Mijn doel is niet om tegendraads bevonden te worden. Mijn doel is om te kunnen doen waar ik zin in heb. Dat zijn twee wezenlijk verschillende dingen."

De gelaagde mens We hebben afgesproken in het voormalige gemeentehuis van Desteldonk: een tot voor kort vereenzaamd gebouw dat ze samen met haar lief - kunstenaar, muzikant en La Fille d'O-vormgever Jan Verstraeten - heeft omgetoverd tot een bohemienpand met een majestueuze lichtinval. Aan de muren hangen schilderijen die nog lijken te twijfelen tussen een figuratief en een abstract bestaan, op de houten vloer staat een zetel die na de werkuren bijklust als slaap-, sluimer- en streelplaats.

Terwijl Jan Verstraeten zich achter een breedgeschouderde iMac terugtrekt, zetten Murielle Scherre en ik het op een gemondmaskerd keuvelen over de nieuwe La Fille d'O-collectie: een verzameling genderneutrale lingerie die ze ontwierp tijdens een een-tweetje met Sébastien Meunier, de vroegere artistiek directeur van Ann Demeulemeester. In juni wordt de collectie voorgesteld, in oktober ligt ze in de winkels.

De samenwerking tussen Scherre en Meunier leidde tot 'lingerie die rekening houdt met non-binaire lichamen, cis- en transgenderlichamen en lichamen die door een transitie gaan.' Omdat Scherre voor de tijdsgeest wel vaker als haas heeft gefungeerd, informeer ik of haar genderneutrale collectie in lingerieland een nieuwigheid is. "Nee, er bestaat al een klein aanbod van genderneutrale lingerie. Maar dat is louter functionele lingerie, vaak gemaakt door transpersonen zelf. De collectie die Sébastien en ik straks op de markt brengen, is behalve functioneel ook esthetisch."

Ze zal zich nog eerder laten opsluiten in een vochtige kelder vol ratten en stroboscooplampen dan dat ze ooit borstvergrotende lingerie zal maken. Maar staan transvrouwen net niet te popelen om zich aan het traditionele schoonheidsideaal te conformeren? "Sommige transvrouwen gaan onze genderneutrale lingerie niet vrouwelijk genoeg vinden, dat klopt. Maar er zijn ook transpersonen die zich in het non-binaire vakje situeren. Mensen die de ene dag mannenkleren en de andere dag vrouwenkleren dragen. Zij gaan wél blij zijn met onze genderneutrale collectie."

Aan genderlabels is er anno 2021 geen gebrek. Het lijkt wel alsof de LGBTQ-gemeenschap elke week met een nieuwe letter wordt uitgebreid. Maar als je mensen in steeds kleinere categorieën opsluit, dreigt hun echte persoonlijkheid je dan niet te ontglippen? "Ik snap wat je bedoelt. En ik snap ook dat mensen zeggen: 'Non-binaire transvrouwen? Wat gaat ze nog allemaal verzinnen?' Maar toch denk ik dat de huidige verfijning zinvol is. Dat al die nieuwe gendercategorieën nodig zijn om die kolossale, achterhaalde M/V-rots te doen afbrokkelen."

Ze wijst erop dat de nieuwe genderlabels het leven niet ingewikkelder, maar juist eenvoudiger maken. "Ik koop al jaren bijna al mijn kleren in de mannenafdeling. Daar is niks mis mee, maar toch zijn er nog altijd mensen die mij raar bekijken omdat ik mannenkleren pas. Mochten alle klerenwinkels vanaf nu non-binair zijn, zou ik daar geen last meer van hebben. Dan zou ik gewoon iemand zijn die kleren past, punt."

"Waar ik mezelf op de genderas situeer? Dat varieert. Mijn mannelijke kant manifesteert zich doorgaans wat makkelijker dan mijn vrouwelijke: ik ben vaker daadkrachtig en uitgesproken dan zoekend en scheppend. Maar eigenlijk schuif ik op de genderas voortdurend heen en weer. Zoals de meeste mensen, trouwens. Geen enkele vrouw heeft uitsluitend vrouwelijke energie, geen enkele man alleen maar mannelijke energie."

Wanneer ik mompel dat ik tijdens het shoppen ook weleens naar een coltrui uit de vrouwenafdeling gelonkt heb, evolueert haar pleidooi voor genderschakeringen naar een warme ode aan de gelaagde mens. "Binair denken is ontzettend beperkend. We verplichten onszelf toch ook niet om een leven lang maar naar twee bands te luisteren? Het zou nogal een verarming zijn. Vroeger werd de mensheid opgedeeld in vleeseters en vegetariërs. Vandaag zijn er ook flexitariërs, veganisten, raw food-liefhebbers, one meal a day-adepten, noem maar op. Ik vind dat fantastisch. Hoe geraffineerder de wereld, hoe makkelijker je jezelf kan zijn. Ook al ben je een megavreemde mix van allerlei voorkeuren en overtuigingen. Ga je graag naar de kerk, maar geloof je totaal niet in God? No problem. Mensen zijn multidimensionele wezens. We zitten boordevol bijzonderheden en contradicties. Die gaan we toch niet begraven onder een laag geveinsde rechtlijnigheid, zeker? Onze complexiteit maakt onze soort net zo boeiend."

Een professionele amateur Terug naar haar dwarse lingeriebedrijf. La Fille d'O ontleent haar naam aan Histoire d'O, de erotische/seksistische/literaire/tegenstrijdige/gevaarlijke/ bevrijdende (u kiest maar) roman van de Franse schrijfster Pauline Réage. Hoofdpersonage O is een jonge fotografe die zich uit liefde voor haar vriend laat bezitten door elke man die haar maar wil en en passant nog wat huidretoucherende zweepslagen in ontvangst neemt. La Fille d'O, aka Murielle Scherre, is haar geestelijke dochter: de vrouw die zich afvraagt of je ook liefde kan krijgen zónder je te onderwerpen.

"Toen ik twintig was, stonden de vrouwentijdschriften vol titels als 'Hoe geef je hem de beste blow-job?' De boodschap was duidelijk: om geliefd te worden, moest je pleasen. En eigenlijk is er nog niet veel veranderd: de reclamecampagnes van lingeriemerken tonen nog altijd vrouwen die - met de lippen alvast uit elkaar - liggen te wachten op hun caballero. Dat is een beeld waar ik weinig mee heb. In mijn wereld moeten vrouwen niet behagen om voor liefde in aanmerking te komen."

Toch lieten de schoonheidsvoorschriften van de mode-industrie haar vroeger ook niet ongevoelig, zegt ze. "Gedurende jaren pimpte ik mijn borsten, droeg ik hoge hakken en gebruikte ik rode lippenstift. 'Dat is wat een vrouw van de wereld doet', dacht ik. Tot ik besefte: 'Scherre, de aandacht die je hiermee trekt, is niet het soort aandacht dat je wilt.' Vervolgens heb ik een periode gehad waarin ik mijn lijf in vormeloze kleren begroef en zelfs het kleinste veegje make-up als een verraad aan mijn persoonlijkheid beschouwde. Pas nu begin ik stilaan tot een synthese tussen beide uitersten te komen."

Haar ogen zoeken even de horizon op. Alsof zich ter hoogte van de einder een visie op schoonheid bevindt die alle andere overbodig maakt. Even later zegt ze: "De opdracht is hoe dan ook: je lichaam aanvaarden zoals het is. Je mag het mooi of lelijk vinden - of geen van beide - maar het heeft weinig zin om je ertegen te verzetten. Je mag je lijf ook niet uitsluitend op zijn esthetische merites beoordelen. Een lichaam is per definitie een ongeëvenaarde, wonderbaarlijke machine. "

"Daarom wil ik ook geen lingerie die mijn lichaam verandert. Ik wil dat het onder-steund wordt zoals het is. In het Frans hebben ze het over le soutien. Dat is precies wat lingerie moet doen: vrouwen steunen. Hen helpen om opnieuw vriendjes te worden met hun lijf. Merken zoals Wonderbra en de katholieke kerk zeggen ons voortdurend dat ons lichaam niet goed genoeg is. Van Wonderbra moeten we onze borsten groter doen lijken, van de kerk moeten we ze verstoppen. Geen wonder dat zoveel vrouwen hun lichaam haten. Terwijl dat nergens voor nodig is."

Hoewel Scherre geroemd wordt om haar technische bagage, noemde ze haar bvba l'Amateur. Een verwijzing naar haar grotendeels autodidactische status? Of een doorzichtig gevalletje van valse bescheidenheid? "Amateur betekent zowel prutser als liefhebber. Die dualiteit vind ik cool: de context waarin je het woord gebruikt, bepaalt of het een positief dan wel een negatief begrip is. Maar er schuilt sowieso veel schoonheid in amateurs. Iemand die de Eiffeltoren met lucifers nabouwt, doet dat niet omdat hij er geld mee kan verdienen, maar omdat hij erdoor gepassioneerd is. Daar herken ik mezelf in. Ik maak al negentien jaar lingerie. Dat doe ik niet omdat het nu eenmaal mijn job is, maar omdat ik het verschrikkelijk graag doe."

"Ik ben liever een professionele amateur dan een amateuristische professional. In onze genderneutrale collectie zitten stuks die we in dertien verschillende maten gemaakt hebben. Rendabel is dat niet, maar het is wel een technisch huzarenstukje. Een triomf voor de lingerienerd in mezelf. Als ik al die verschillende maten voor me uitstal, denk ik: 'Hihi. Alweer iets dat niemand ons ooit heeft voorgedaan.'"

Getatoeëerde biografie En dan heeft de ongekroonde lingerieprinses plots een vraag voor me: "Doe je het nog graag, met me praten?" (lacht) Ik antwoord dat ze een plezier is om naar te luisteren en daar is geen woord van gelogen: de vrouw die door haar leerkrachten met een strekenwijf verward werd, is één en al verbale voorkomendheid. Je hand is braaf, maar je mond is stout, staat er nochtans op haar linkerarm getatoeëerd. Wanneer ze me naar de tattoo in kwestie ziet kijken, zegt ze: "Bij veel mensen is het precies omgekeerd: hun hand is stout, maar hun mond is braaf."

Heeft eveneens een stukje Scherre-huid gekregen: een lynx, de kat met de brede poten en de gepluimde oren. "Mijn spirit animal", verduidelijkt ze. "De lynx waarschuwt me voor bedrog. Voor mensen die zich anders voordien dan ze zijn. Hij zorgt ervoor dat ik op mijn hoede blijf."

  Ook haar nek, hals, benen, voeten, handen en oorlellen zijn met inkt versierd. Zou ik aan de hand van haar tattoos haar biografie kunnen schrijven? "Dat denk ik wel, ja. Mijn tattoos geven je in ieder geval een zicht op de ontwikkeling die ik heb doorgemaakt. Zoals jaarringen vertellen hoe oud een boom is, zo vertellen mijn tattoos welk spiritueel pad ik heb afgelegd. Ik vind dat mooi. En handig bovendien. Ik schrijf al heel mijn leven dagboeken. Als ik die ooit kwijtraak, heb ik nog altijd mijn tattoos." (lacht)

Na een zuinig slokje van haar thee: "Het is goed dat we het leven stapsgewijs leren. Mochten we al op jonge leeftijd de waarheid over onszelf kennen, zouden we in puin vallen. Je had mij twintig jaar geleden niet moeten zeggen dat ik behaagziek was. Ik zou er er furieus tegenin zijn gegaan. Terwijl het wel degelijk de waarheid was."

Ze ziet de vraagtekens in mijn ogen en verklaart zich nader. "Ik heb heel lang gedacht dat ik een vrijgevochten vrouw was. Maar in werkelijkheid was ik totaal afhankelijk van de aandacht van mannen. Ik moest voortdurend gezien en geliefd worden. Ik ging er echt van uit dat ik, als ik even geen relatie had, in een plooi van het universum zou vallen en nooit meer zou terugkeren. (lacht) Dat is vandaag wel even anders. Onlangs hebben Jan en ik tegen elkaar gezegd dat we elkaar niet nodig hebben. Dat is voor mij het summum van romantiek. De ultieme liefdesverklaring. Jan en ik hebben elkaar niet nodig en toch flaneren we samen door het leven: dat zegt alles over hoe graag wij elkaar zien."

"In vroegere relaties - of ze nu professioneel of privé waren - was ik alsmaar aan het geven. Maar het was geen onbaatzuchtig geven. Het was geven om te krijgen. Ik zei altijd 'ja' omdat ik bang was dat er anders niet van me gehouden zou worden. Pas recent ben ik gaan beseffen dat 'nee' zeggen - of 'misschien' - ook een optie is. Dat ik me niet voortdurend voor mensen moet uitsloven. Dat ik ook eens stil mag zitten. Voor jou is dat misschien een evidentie, maar voor mij is het niets minder dan een openbaring."

Ze trekt zich even terug in haar gedachten. In haar hoofd wordt een onzichtbaar bruggetje gelegd. Dan buigt ze zich naar me toe en zegt: "Zal ik je eens een geweldige leestip geven? Making Love van Barry Long. Een boek met een afschuwelijke cover. En de foto van de heer Long op de achterflap hadden ze ook beter achterwege gelaten. Maar het is wél het enige boek over seks - en bij uitbreiding liefde - waarvan ik blij ben dat het bestaat. Het liefdesspeladvies van Barry Long luidt, kort samengevat: trek je kleren uit, laat het licht aan en doe verder niks. Vergeet het voorspel, vergeet de kaarsen, vergeet de vibrators en de penisringen. Het enige wat je nodig hebt, is je lijf. Wees aanwezig, praat met elkaar, en geef je over aan je lichaam. Beste aanbeveling ever. Ik zweer het je: wie Making Love gelezen heeft, heeft in bed niks anders meer nodig."

Geen Libelle-mama De wekker van haar telefoon gaat af. Vier uur, nog even en het is tijd om dochter Rocci te gaan halen. Drie jaar geleden verliet ze de vader van Rocci. Sindsdien pendelt haar moederhart tussen Desteldonk en Oostende. En tussen navigeren en loslaten.

"Ik wil Rocci een minimum aan levensbeschouwelijk advies geven. Maar ik wil haar ook aanmoedigen om zichzelf te blijven, om op te komen voor wat ze denkt en voelt. En het is niet altijd even gemakkelijk om die twee doelstellingen met elkaar te verzoenen."

"Nu goed, ik denk niet dat Rocci zich snel op een gebrek aan mondigheid zal laten betrappen. Onlangs zat ik met haar in bad. Ik was een boek aan het lezen, zij gebruikte mijn scheenbenen als rugleuning. Plots vroeg ze: 'Wat ben je aan het lezen, mama?' 'Een boek over de liefde, schat. Over hoe je met relaties moet omgaan.' Waarop ze zich met gefronste wenkbrauwen naar me omdraaide en zei: 'Dat kan ik jou toch ook leren?'"

Haar ogen lachen, achter haar mondmasker krullen ongetwijfeld twee mondhoeken omhoog. Toch wordt haar stem niet honingzoet wanneer ze over haar dochter praat. En evenmin splitst ze me een album vol Rocci-foto's in de maag. Ook als mama is er aan Murielle Scherre geen Libelle-vrouw verloren gegaan.

"Ik vind het belangrijk dat Rocci een 360°-zicht krijgt op haar ouders. Dat ik haar niet alleen onder ogen kom wanneer ik me goed voel, maar ook wanneer ik gestresseerd of verdrietig ben. Kinderen hebben niks aan ouders die voortdurend de schijn ophouden. Soms kom ik afgepeigerd thuis en is Rocci tsjingel-tsjangel-liedjes aan het zingen. Dan zeg ik haar eerlijk dat ik doodop ben en op het punt sta uit elkaar te vallen. Zo hoef ik haar niet geërgerd te vragen 'of ze godverdomme eens wil ophouden met dat gebleir.' Dat doet ze dan wel uit zichzelf. (glimlacht) Kinderen mogen best de gelaagdheid van hun ouders zien. Je hoeft niet altijd de grapjas of de reddende engel te zijn. Je mag ook je zwakheden tonen."

Een handjevol is goed Ooit heette één van haar manco's: koopdrift. In haar slaapkamer logeerden vierhonderd paar schoenen. Tot ze zich realiseerde dat ze nog altijd maar twee voeten had. Ze besloot de hamsteraar in zichzelf aan banden te leggen en haar zelfbeeld los te weken van haar bezittingen. 'Voor mij geen laarsjes met plateauzolen van zelfvertrouwen meer', schreef ze in Knack Weekend. En ook: 'Wat we hebben, bezit, verankert en verzuipt ons.' Ik teken protest aan en zeg dat spullen ons ook kunnen optillen. Dat ze nu en dan wat tegengewicht kunnen bieden aan de vermoeiende banaliteit van het bestaan.

Ze neemt mijn woorden in overweging en zegt dan: "Ik kan begrijpen dat mensen dromen van een villa in Toscane. Dat ze denken dat ze in zo'n villa evenwichtiger en liefdevoller door het leven zullen gaan. Maar het is nóg mooier wanneer ze ook in een rijhuis in Evergem evenwichtig en liefdevol door het leven kunnen gaan. Het zou nogal sneu zijn mocht je enkel op een Toscaanse heuvel je geluk kunnen vinden."

Het hoofd van lief Jan verschijnt van achter het computerscherm. "Weet je wat ík zalig zou vinden? Een huis waarin helemaal niks staat. Spullen zijn altijd zo'n gedoe. Hoe minder plaats ze innemen, hoe beter." Murielle: "Sommige huizen staan boordevol objecten. En toch zie ik er alleen maar leegte. Koopdrift is vaak het resultaat van een existentiële angst: als ik geen materiële sporen nalaat, besta ik dan wel? 'Ik ben want ik koop', lijken sommige mensen te denken.  Maar die ingesteldheid is onhoudbaar. Al onze grondstoffen raken op. Voor de generatie van mijn vader was hippie worden nog optioneel. Voor ons niet meer." Jan: "Anderzijds: mocht ik ooit de kans krijgen om als drugscrimineel verschrikkelijk veel geld te verdienen..." Murielle: "De kans krijgen? Je zal die toch zelf moeten grijpen, Jan." (lacht) Jan: "Ik bedoel: mocht ik in een volgend leven ooit terugkeren als maffiabaas, dan zie ik mezelf ook wel in een vette Cadillac rijden. Niet omdat ik dat zo'n fantastische auto vind, maar gewoon omdat ik weleens zou willen weten of het een kick geeft om het op materieel gebied eens helemaal uit te hangen." Murielle: "Ik ga het toch houden op wat mijn vader altijd zei: 'Een handjevol is ook goed.' Dat is een mooi leidmotief als het om bezit gaat: het is niet omdat je je zakken kán vullen dat je het ook moet doén."

Een handjevol is ook goed: wat een uitstekende slogan voor een lingeriemerk dat erop uit is om vrouwen met hun lichaam te verzoenen, denk ik. Maar ik zeg het niet, want onze tijd zit erop: Rocci wacht op haar mama.

Eenmaal buiten ziet Murielle Scherre hoe twee ambtenaren van de groendienst van Desteldonk aanstalten maken om het onkruid dat zich voor haar voormalige gemeentehuis naar boven heeft gewurmd weg te maaien. Ze loopt naar hen toe en vraagt hen om de baldadige gewassen te laten staan. De ambtenaren gaan zonder gemopper op haar verzoek in en rijden verder. De amateur heeft het alweer gewonnen van de professionals.

[offtoljubljana]

120. Opnieuw, wat een hitte

21/06/2020

Het is 23:00 en ik ben net pas klaar met eten, want tijd is een illusie en je hoeft niet altijd rond 18:00 gegeten te hebben.

Corona is nog niet officieel terug, maar op vrijdag waren er weer 6 besmettingen bij. Ik weet niet hoeveel er op zaterdag waren, maar op woensdag waren het er dus 8. Wacht... John Hopkins.

De laatste keer dat ik de getallen aangaf was tijdens 114. Dober tek, geschreven op 13 juni. Toen hadden we 1.492 besmettingen en 109 doden. Ik ga nu eens kijken hoe de situatie is.

Geen nieuwe doden, maar wel wat besmettingen. Ik pak even mijn rekenmachine erbij.

Oef.

28 nieuwe besmettingen in maar 8 dagen. Dat is niet meer 1 of 2 besmettingen per dag. Climbing uphill, maar niet in de goede manier. Zover ik weet is er geen reden om te spreken over een tweede golf, maar ik houd jullie op de hoogte als dat wel gebeurd.

Wat heb ik dit weekend gedaan? Nou, ik ben amper mijn huis uitgegaan, want ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan niet elke dag in het park gaan zitten.

Nou, dat kan ik wel, maar dan heb ik er ook geen lol meer in. Op zaterdag de 20e heb ik weer 1,5 uur besteed aan het verplaatsen van bloemen op Animal Crossing, want ik heb geen leven.

Dit kostte dus 1,5 uur:

Dat gezegd hebbende, de oranje en roze cosmos omringen mijn hele eiland. Of tenminste, dat is het plan. Ik heb te weinig bloemen, dus nu moet ik ze gaan kweken. De Animal Crossing spellen hebben altijd maar 3 normale kleuren per bloem en dan kan je “speciale” kleuren kweken. Normaal is het best makkelijk, maar in deze Animal Crossing moeten ze het weer moeilijk maken. Ze hebben de echte biologische tactiek genaamd van de Wetten van Mendel toegepast in dat spel. Met andere woorden: alle bloemen hebben dominante en recessieve genen. Allemaal gedoe met vier componenten van de genen en kansen van kleine percentages en nog wat.

Ja, ik snap er ook niets van. 

Ik vergeet altijd hoe gepassioneerd sommige mensen zijn. Er is een persoon die een hele Flower Breeding Simulator website heeft gemaakt. 

Verder heb ik voor Methode A geleerd. Ik ben de hele tijd bang dat ik niet ben ingeschreven, wat belachelijk is, want ik ben ingeschreven, maar ik ben nu constant nerveus. Zelfs tijdens het schrijven van die zin dacht ik “maar wat als???”. Die ene keer in mijn 2e bachelorjaar heeft effect op lange termijn.

Nu we het toch over bachelor hebben: ik heb me weer heringeschreven voor de bachelor ✌🏼✌🏼✌🏼. Tijd voor mijn vierde bachelorjaar en waarschijnlijk ook mijn laatste (tenzij ik Methode A blijf falen, maar daar ga ik niet van uit). Kiddos, vergeet niet om je weer in te schrijven, anders kan je niet verder studeren en verlies je je studiefinanciering.

Dus ja, zaterdag was relatief chill. Ik eindigde de dag met The Antonyo Awards, een theater award uitreiking voor Black Broadway en Off-Broadway. Er zijn dit jaar namelijk geen Tony Awards wegens Corona, dus de Antonyos waren op YouTube. Geen idee wat de Tonys gaat doen.

Vandaag heb ik weer weinig gedaan, maar de stonks waren tenminste 93 Bells. Ik heb Black Theatre Matters gekeken en het was zeer informatief, dus zeker een aanrader, en ik heb ineens mega veel geschreven voor Sociologie, dus het was een succes. Ik heb er geen zin meer in, maar als ik eenmaal over glee begin, dan kan ik niet stoppen. Mijn werkstuk gaat nu eenmaal over glee. 

Hoera. Ik denk dat ik een inhoudsanalyse aan het doen ben, maar ik weet het niet zeker. Wat is mijn methodologie? Wat voor een onderzoek doe ik? Geen idee. Ik ken deze serie uit mijn hoofd, dus ik kan niet zeggen dat ik helemaal opnieuw een inhoudsanalyse aan het doen ben, want ik heb het niet nodig. Het wordt afwachten. 

Ik denk dat ik weer eens de New York scenes van Love, Victor ga kijken. Hoiie.

***

22/06/2020

Het is 12:26. Om 19 minuten begint het Methoden A examen (Methode A? Methoden A? Welke is het nu?) en ik ben al sinds 8:30 wakker en zeer nerveus, dus ik ben tot 12:00 of zo in mijn bed blijven liggen met Animal Crossing om kalm te blijven (Punchy vond al dat ik opmerkelijk vroeg wakker was rond 10:00).

GOD

OH GOD.

OH GOD GOD GOD. ALS JE BESTAAT (lol) HELP ME. Ik ben gewoon nerveus, want ik weet niet wat ik moet verwachten en wat als ik het heb onderschat omdat het een openboektentamen is?

EEEEEEH.

***

12:39

HERE I FICKCING OOOG

***

14:40

Ingeleverd!

***

19:01

Dit is de derde keer met een “wat een hitte” titel, maar wat een hitte. En het gaat warmer worden:

Zo. Methoden A. Het was inderdaad zeer anders dan normaal. Nu moest ik twee onderzoeksontwerpen omschrijven. Ik kon kiezen uit grootschalig veldonderzoek, etnografisch veldonderzoek en inhoudsanalyse. Piss off etnografisch veldonderzoek. 

Mijn enige probleem was dat ik maar 500 woorden per ontwerp mocht gebruiken. Ik weet dat ik als derdejaars meer kennis heb dan nodig aangezien dit een BA1 vak is (factor- en component analyse voor inhoudsanalyse komt pas in BA3. Cronbachs alfa voor interne consistentie van itembetrouwbaarheids komt pas in BA2 enz.), maar zelfs dan heb ik het gevoel dat ik niet genoeg plaats had om alles te verwoorden. Ik zie wel. Ik ben er tenminste vanaf. 

Shout out naar Marleen voor het helpen en voor dat jullie denken dat ik heb gespiekt: 🍐 heeft gezegd dat overleg mocht plaatsvinden. Ik heb het zelf gemaakt, maar ik heb het voor de zekerheid nagevraagd, want ik heb zelf nooit een data-analyse van een inhoudsanalyse gedaan.

Maar hoera. Het is voorbij. Hopelijk voor eeuwig. Als ik het na 6 x niet haal dan weet ik echt niet meer wat ik moet doen. 

Oh en ander nieuws: de eerste trailer van Hamilton is op YouTube en ik ben mega enthousiast maar twee dingen irriteerde me:

Disney. De Disney intro. Disney+. Het feit dat Hamilton nu van Disney is. Damnit Lin, waarom gaf je het niet aan een Broadway streaming service? Ik weet dat Disney $75 miljoen dollar heeft betaald, maar damnit Lin!

Het heeft een PG-13 rating, dus waarschijnlijk is de tekst gecensureerd 🙃🙃🙃🙃🙃. Dit is hetzelfde met de opgenomen versie van Falsettos. UGH. Ze mogen maar één scheldwoord houden, dus hopelijk is het “southern motherfucking democratic-republicans”.

Hoe dan ook, Hamilton is mega goed en hier is de trailer.

Ik ging meteen de stad in om kipnuggets te eten. Zo kon ik dat ook weer van mijn bucket list afhalen. Ik heb eindelijk iets gevonden dat duurder is dan in Nederland. 6 kipnuggets bij McDonald’s is €2,60 i.p.v. €2. Dan maar de 9 kipnuggets. Blijkbaar was dat dus wel weer goedkoper (€3,20 hier, €3,75 in NL). Ik weet het ook niet meer.

Boh, het is dus warm. Op mijn kamer is het te doen, aangezien het altijd kouder is, maar ik was voor mijn tentamen even naar Barbara’s kamer gegaan om folie voor Aga te pakken en het was een sauna. Ik heb meteen het raam daar opengezet.

Er waren weer eens geen city bikes beschikbaar en de bus was best vol. Yay 😒. We kunnen ook weer voorin instappen. Dat kon vrijdag ook al, dus weer een ding terug naar hoe het was voor de pandemie. 

Ik moest toch de stad in voor tandenstokers, dus ik liep door de Mueller en raad eens wat ik zag: een hele rij met Nintendo Switch spellen. 

Huh?

Herinneren jullie dat ik voor de lockdown opzoek was naar een videogame winkel om Animal Crossing te kopen? Ik ben helemaal naar BTC gereisd. Ik heb de mainstreet afgezocht voor die Mantis. Ik ben gaan Googlen... en nu lag er altijd iets midden in het centrum. Maar ik weet zeker dat ik door de Mueller ben gegaan.

I am confusion.

Drie opties:

Ik ben mega dom en ik heb erover heen gekeken

Ik was vergeten dat de Mueller in de stad ook videogames had

Ik ben niet eerder door de hele Mueller gelopen.

Ach, ik heb inmiddels toch Animal Crossing. Ik ging wel even kijken hoeveel Joy-Cons er waren, want die van mij zijn al een jaar kapot (lang verhaal). Ik wil eigenlijk helemaal geen tweede paar Joy-Cons kopen want a) ze zijn mega duur (standaard €70 voor een nieuw paar) en b) ik speel altijd alleen, dus ik heb er geen nodig.

Plus, de combinatie van kleuren die ik wil is niet beschikbaar. Als ik een paarse linker Joy-Con wil, moet ik er een oranje rechter Joy-Con bij kopen en als ik een rechter roze Joy-Con wil, moet ik er een groene linker Joy-Con bij kopen. Hoera. De combinatie van groen/roze is eigenlijk heel cool, maar die heb ik al voor mijn Procontroller en als ik dus ooit een 2e paar Joy-Cons neem, wil ik iets anders.

Oh, en ik wil eerst kijken of ik garantie heb op mijn kapotte dingen. Het is mega irritant en ik kan er geen Splatoon 2 door spelen. F in the chat.

Goed. Geen Joy-Cons bij Mueller gekocht. Ze hadden toch alleen maar de neon gele Joy-Cons. Tip: koop ze nooit op Bol.com, want daar zijn ze mega duur. €121 voor een paar? Pffffff.

De hitte zorgde ervoor dat ik ijs wil en ik was in een goede bui, aangezien Methoden A voorbij was, dus treat yoself. Het was druk bij de VIGÒ en ik kan de nieuwe smaak Lila: witte chocolade, lavendel en blauwe bessen. Dat met Malina (framboos) was zeer goed.

Het treintje van Ljubljana stond ook weer bij de VIGÒ. Alles komt terug.

Een grote fuck you naar de twee dames die pal achter me stonden. Ze stonden zo dicht bij dat het zelfs voor Corona tijden zou worden gezien als ongemakkelijk. Een dubbele fuck you toen één ook nog begon te niezen. Achteraf bedacht ik pas dat ik eigenlijk passief agressief naar het bordje met “1,5 m” had moeten wijzen. Om eerlijk te zijn doet niemand dat meer, maar dit was wel heel dichtbij. Ze stonden bijna tegen me aan.

Het was best rustig, dus dat zorgde ervoor dat de paar toeristen die rondliepen geweldige Instagram-waardige foto’s konden maken. Je weet wel. Je staat alleen te poseren terwijl iemand anders vanaf de grond een kikkerperspectief gebruikt en dan heb je zo’n coole achtergrond zoals dit:

Ja, ik besloot om de Insta-achtergronden te fotograferen. Dit was niet de enige plek voor kikkerperspectief Insta-waardige gefilterde foto’s. Eén vrouw was zowat een hele fotoshoot aan het houden op een brug om de rivier op de achtergrond te hebben.

Ah. Het mooie Slovenië. Er waren ook mensen aan het kanoën en er vaarde een grote houten boot met allemaal kinderen rond. Het weer is goed. Iets te warm voor mijn doen, maar goed.

Met deze hitte ging ik echt niet naar huis fietsen. Dat is veel in de zon. Dan maar met de bus. En nu ben ik hier. Ik deed mijn raam eens open (moest ervoor op mijn bed staan) en woah, licht. Zie hier het verschil. Dat gaasje is absoluut nutteloos om al het licht buiten te houden, maar het maakt het wel donkerder. 

Ik speelde eventjes Animal Crossing en Ellie zei dat ze nog steeds een last minute idee moet krijgen voor avondeten en... same. Ik moet weer koken. Misschien een goed iets dat Ellie me eraan liet denken, want nu moet ik maar eens kijken wat ik in huis heb.

Oh en het regent weer op mijn eiland, maar nu is het oké, want ik heb regen nodig voor bloemen kweken.

En ja, ik ben verkleed als prins Zuko. Ik ben op zoek naar mijn eer.

#bob in the background tho #lol #blog post #120 #june

[bakkermotorszaandam]

Motorverkoop cijfers 2019

In de open Data van de RDW zijn vaak leuke cijfers te halen. Dus heb ik wat data over 2019 zitten ‘nerden’. Vooraf wel even melden dat de data van de RDW traditiegetrouw niet echt consistent is en redelijk wat fouten bevatten, hoewel het echt beter aan het worden is. Ik kwam geen Ducati V-storm of Honda VBR705 meer tegen. Als je niet achter de komma kijkt is het leuk. Het gebruikelijke gecijfer kun je overal wel lezen maar voor degene die nu pas van hun motor stappen en dit dus nog niet ergens anders opgepikt hadden beginnen we met de top 10 verkopende merken in Nederland. Nog best spannend wie uiteindelijk plek 4 pakt!

1   BMW  2340 2   YAMAHA  2191 3   KAWASAKI  1921 4   HONDA  1274 5   KTM  1258 6   SUZUKI  1066 7   HARLEY DAVIDSON  1001 8   PIAGGIO  659 9   TRIUMPH  601 10 DUCATI  538

Onder deze top 10 staan nog merken als Aprilia (74 stuks), Husqvarna (222 stuks), Indian (110 stuks), Moto Guzzi (125 stuks) en Royal Enfield met een verrassend aantal van 142 verkochte motoren waarvan de Himalyan 400 ongeveer 1/3e voor z’n rekening nam. Ook dit is een allroad model die we bij alle merken bovenaan zien staan als meest verkochte model. Zeker ook de reden dat KTM zo goed presteert met de 790, 1090 en 1290 Adventure modellen. Hoewel de 400 stuks EXC crossers de KTM cijfers ook flink pushen. Daar steken de kleine Honda CRF modellen met 33 stuks heel schril tegen af. Ik heb nog gekeken of er vreemde getallen tussen zaten maar verder dan 2 plukjes van 8 motoren op dezelfde dag op zakelijk kenteken vond ik niet. De meeste crossers die alleen op de wedstrijdbaan gebruikt worden komen overigens niet op kenteken. Dat Piaggio in de top 10 staat komt voornamelijk door de verkoop van 474 Verpa GTS modellen en 100 Beverly’s.

In totaal zijn er net geen 14.000 nieuwe motoren op kenteken gezet in 2019. Zetten we dat af tegen de ruim 132.000 motoren die wisselen van eigenaar dan wordt het motorfietsenpark, net als afgelopen jaren, aangevuld met slechts 10% nieuwe motoren. Maar aangezien er ook ongeveer 15.000 motoren per jaar van kenteken af gaan (schade, diefstal, sloop, export, etc.) snap je nu dat er in Nederland flink wat motoren geïmporteerd moeten worden, alleen al om aan de vraag naar tweedehands motoren te kunnen voldoen.

Nederlanders staan bekend om het aanschaffen van motorfietsen met veel cc’s, dit is vanwege compensatie voor het slecht bochten kunnen rijden. Logisch bochten zijn hier ook schaars, van een klaverblad leer je niet rijden zullen we maar zeggen. En het liefst hebben we 2 cilinders op onze nieuwe motor volgens de cijfers.

Aantal cilinders - Aantal motoren (*) 1 -  2606 2 -  7879 3 -  1008 4 -  1815 6 -  139

Delen we dit even snel in 4 categorieën dan zijn de verkopen in de middenklasse tussen 500 en 1000cc, ondanks de populaire zware allroads, veruit de grootste groep (de knip na 1200cc is om de grote choppers en toerbuffels te scheiden).

CC | Aantal (*) 100-499     | 2767 500-999     | 5852 1000-1299 | 3380 1300 >       | 1447

De motor met de grootste cilinderinhoud is de Harley Davidson CVO Road Glide / Street Glide met een 1923cc 2-cilinderblok. Dan heb je dus 2 zuigers zo groot als melkpakken. Hiervan zijn er evengoed 73 van verkocht met een catalogus prijs van €47.500 tot €50.900. Mij hoor je niets impliceren maar iets zegt mij dat deze motoren veel contant afgerekend werden.

Allroad Adventure verkopen

Half Nederland rijdt reeds op een GS maar alsnog wilden ruim 1000 mensen de grootste allroad van BMW: een nieuwe R 1200/1250 GS. Daarmee wederom het best verkochte model van Nederland. Zestig procent van alle verkochte BMW’s is een Allroad/Adventure model. Als je de motorbladen een beetje doorbladert is Ducati natuurlijk het troetelkindje maar met 517 verkochte aantallen kiest de klant in aanschaf toch anders. De Multistrada 1200/1260 zorgde wel met 100 stuks voor 20% van de Duc verkopen. De Honda CRF1000 Afrika Twin deed dat met 137 stuks net iets beter, maar Kawasaki deed met 189 voor de Versys 1000 betere zaken. Dat is ook 3 stuks meer dan de KTM 1290 Super Adventure. Suzuki doet met de V-strom DL1000 lekker mee: 164 verkochte allroads. Opvallend is de Moto Guzzi V85, deze Italiaanse nieuwkomer wist er 97 te slijten en daarmee de Triumph Tiger 1200 (74stuks) en de Yamaha XT1200 (30 stuks) ver achter zich laat.

Wel opmerkelijk om te zien dat de Allroad verkopen bij BMW, KTM en Ducati voornamelijk op de grote +1200cc machines plaatsvindt. Bij de Japanners en de Brit is dit namelijk andersom. Hier vinden de meeste verkopen op de kleine avontuur broertjes plaats. Kawasaki verkoopt 189 Versys 1000 en 227 Versys 650 modellen. Bij Suzuki is dat nog extremer met 164 voor de V-strom 1000 en 280 stuks op de V-strom 650. Honda doet het natuurlijk anders en verkoopt 2 kleine allroads, de CB500X (78 stuks) en de NC750X (195 stuks) tegen 137 Africa Twin 1000. Bij Triumph hebben we het over 75 grote 1200 Tigers tegen 126 Tiger 800 modellen. Bouwen Japanners betere motoren met een blok wat een niveau hoger aanvoelt? Je zou het haast denken… *en mompelt nog iets over prijs en Hollanders* 

Supersport verkopen

De categorie die de afgelopen jaren de meeste klappen heeft gehad doet het nog steeds erg slecht. Opvallend genoeg doet de Kawasaki Ninja 650 het met 112 stuks gewoon goed en laat vele populaire allroad en naked modellen achter zich. De Kawa Ninja H2 met turbo (nee, je moet zeggen Supercharged) was afgelopen jaren met geen mogelijkheid uit de motorbladen te branden. Natuurlijk wil iedereen wel eens op zo’n +/+200pk sterk turbo-ding rijden en dus deed iedere journalist zijn verhaal in elk motorblad, voor mijn gevoel soms wel 3x. Maar er zijn uiteindelijk 28 klanten geweest die tussen de €22.000 en €35.000 voor die compressormotor wilden neertellen. Is dat veel? Het is er nog geen 1 per Kawa dealer. Maar wel evengoed 4 meer dan bijvoorbeeld de Suzuki GSX-R1000. De BMW R 1200 RR doet met 40 stuks ook geen goede zaken. Zelfs supersport merk Ducati verkoopt maar 76 racers. Wellicht ook veroorzaakt doordat de naked bikes bijna net zo krachtig zijn als de supersports en allroads bijna allemaal minimaal 100pk hebben. En tjsa, waar kun je nu nog even lekker het blok schoonblazen in Nederland met je supersport?

Scramblers

Ook een segment dat lekker oogt en oeverloos wordt besproken en getest in de bladen. De verkoopcijfers laten echter zien dat dit toch nog steeds een klein groepje liefhebbers betreft. Van alle BMW’s is 5% een scrambler maar wel over 5 verschillende R Nine T varianten. Yamaha doet het met de XSR 700/900 nog redelijk met 77 stuks, Ducati doet het met 66 Scramblers iets minder, Triumph zet er 50 weg. Daarachter komen nog wel merken als Suzuki en Mash met een paar scrambler achtige motoren en marginale verkopen.

Elektrisch rijden

Ondanks alle milieuhypes zijn we als motorrijders vergeleken met de stekker-auto’s nog niet echt lekker bezig. De merken Energica, KTM en Zero zijn vooralsnog de enige verkochte stroom-motoren die in de lijst voorkomen, Zero heeft bijna 100 motorfietsen verkocht met een gemiddelde prijs van ruim €19.500. Energica zette er 14 op de weg met een niet malse gemiddelde prijs die bijna 10.000 euro hoger ligt: €28800 Vijf mensen schaften een elektrische crosser met kenteken aan, de KTM Freeride. BMW verkocht 23 maal een C Evolution elektrische scooter.

Gemiddeld liggen de prijzen van Energica met €2500 hoger dan wat ze voor een Harley vragen, ook best knap. Wat ook knap is zijn de gemiddelde prijzen van BMW (ruim €22.000) die daarmee €1700 hoger uitkomt dan Ducati, waarbij de Duitsers nog een aantal 300 en 400cc modellen in het gamma hebben. Maar de K1600 modellen van ruim €35.000 compenseren dat ruim. De 34 verkochte Honda GL1800 Goldwings kunnen ook niet op tegen de 60 K 1600 GT Beemers in het grote luxe tour-segment.

Nog wat opvallende details: Duccati 1299 Superleggera €87.800 (1 stuk) Harley Davidson CVO ULTRA LIMITED €50,900 (15 stuks) Ducati Panigale V4 25 ANNIVERSARIO 916 €47.500 (1 stuk) Er is 1 Norton Commando Sport verkocht, cataloguswaarde hiervan is €23.800. Het voordeligste model is de kleine motorscooter Honda Vision NSC110 voor €1928,- (*) De leukste motorfiets is nog steeds de Honda Monkey waar er 60 stuks van zijn verkocht.

Cijfermatig verkoopt Suzuki evenveel allroads als Kawasaki, alleen verkoopt laatstgenoemde wel 3x zoveel nakeds en 6x zoveel sport motoren. Zeker 10 trial motoren zijn op kenteken gezet in 2019 (GasGas, Montesa (Honda), TRS) Het merk Beta heeft 61 motoren verkocht maar geen enkel typevermelding is terug te vinden in de RDW data, wel kans dat hier nog een trial tussen zit.

Nakeds, ingewikkeld

Vanwege het grote aantal verschillende types en modellen wat moeilijk te analyseren. Is een caferacer ook een naked? Is de Neo-retro zoals de Kawasaki Z900RS een naked? Per merk zijn de verschillen groot, sommige merken hebben zelfs geen naked in de folder. Kijk je alleen naar de Z serie van Kawa die daarin meer dan 1000 stuks van verkopen dan zegt hel al genoeg, het staat voor 40% van die totaal verkopen. Het percentage naked verkopen bij Honda ligt op 20% en bij Suzuki op 26%. Duitse nakeds zijn we niet zo weg van, nog geen 7% van de verkochte BMW’s zijn een naked.

Choppers enzo

Gast! Je vergeet de choppers, baggers, A1 rijbewijs motoren en supermoto’s hoor ik je roepen. Klopt, geen zin in 🙂 Net zo min als de motorscooters en alle tussenvormen van motoren. Niet dat ik daar geen interesse in heb, integendeel zelfs, maar het bericht is al lang genoeg en ik wilde nu wel eens op Publiceer drukken. In voorgaande jaren vond je nog wel een zijspan in de lijsten, nu niet meer. De Piaggio MP3 staat nu geregistreerd als Driewielig voertuig, hoewel de Yamaha Niken wel gewoon 38 maal geregistreerd staat als motorfiets. In die categorie staan overigens heel veel Twizzy’s, quads en invalide wagentjes die toch echt allemaal 4 wielen hebben. 

Disclaimer

(*) De cijfers zijn op 18 dec. opgehaald. Op 1 jan 2020 heb ik nog het laatste restje van 114 motoren binnengehaald om de uiteindelijke top 10 te finaliseren. 

 Om de lijst wat meer op wegmotoren toe te spitsen heb ik een aantal merken weggelaten, dit betreft veelal Chinese troep motorscooters tot 300cc, zoals Kymco, Turbho, NUI, SYM, Skyteam, Longjia, Rieju, Heshan, Znen, en Peugeot. Dit vertekent het beeld met ongeveer 300 stuks in de kleinste categorieën.  Kleine foutjes zijn mij nooit aan te rekenen, grote vergissingen overigens ook niet.

#motorcycle #motorbike #motor scooter #motor #verkoopcijfers #rdw #honda #yamaha #suzukimotorcycle #hondamotor #yamahamotor #suzuki #motoguzzi #bmwmotorrad #kawasaki #mashmotors #royalenfield #aprilia #ducati #husqvarna #ktm #indian motorcycle #indianmotorcycle #Harley-Davidson #harleydavidson #allroad #offroad #Adventure #nakedbike #chopper

[yonahgold]

Wat is uw mening omtrent zwarte piet?

(Disclaimer der disclaimers: dit zijn al mijn gedachtes omtrent Zwarte Piet samengevat in een onnodig!! lang!! betoog. Het zal ongetwijfeld klinken alsof ik denk dat ik alle waarheid in pacht heb en alles beter weet, maar de echte waarheid is dat ik alles wat ik hieronder ga zeggen als zo vaak gedacht heb dat ik er een beetje gek van word. Mocht dit alles dus betuttelend en moraliserend overkomen: ja! Dat is het ook! Want ik snap niet waarom dit hele probleem nog altijd niet is opgelost als de oplossing zo evident is!!!! Verder ben ik echt gewoon een sukkel en daar ben ik me zeker ook bewust van, maak je geen zorgen xoxo

Ik wil verder best discussiëren met mensen die andere meningen hebben, DOCH vraag ik je om alsjeblieft deze hele post te lezen voordat je aan een dergelijke discussie met me begint!! Ik wil best de mondelinge degens met je kruisen, maar ik ga mezelf niet herhalen)

(Als je alsnog met een stomme opmerking komt gaan we vechten!!! (zie: om 12 uur achter de speeltuin bij mijn oude basisschool, breng al je matties))

(Wist je trouwens dat mijn achternaam Sint Nicolaas is? Follow for more fun Yonah facts) 

(… Ennieway:) 

Vooropgesteld: Ik denk dat we het er allemaal over eens kunnen zijn dat de gemoederen rond zwarte piet, zeker in het licht van de recente confrontaties tussen anti-zwarte piet activisten en voorstanders van zwarte piet, elk jaar steeds hoger op te lijken lopen. ik denk dat we het er allemaal, of je nu voor of tegen zwarte piet bent, over eens kunnen zijn dat de huidige situatie niet houdbaar is. In hoeverre kun je nog van een discussie spreken op het moment dat snelwegen met trots worden afgezet (met alle consequenties van dien), bekende Nederlanders rondlopen met shirts waarop in grote letters ‘zwarte piet is racisme’ staat, en mensen elkaar de huid vol schelden op sociale media? Alles rond zwarte piet wordt steeds grimmiger en er moét iets veranderen. Is het niet om onze eigen mentale gesteldheid te preserveren, dan wel om te voorkomen dat er binnen de kortste keren een sinterklaas intocht fout gaat. Er moet iets veranderen, of liever, er moet een beslissing worden gemaakt over het uiterlijk van zwarte piet en die beslissing moet door iedereen worden geaccepteerd.

Mijn grote ergernis wanneer het over zwarte piet gaat, betreft a. dat zowel de voor als tegenstanders van zwarte piet zich idioot gedragen en b. dat we doen alsof deze discussie gaat over zwarte piet en niet over iets heel anders. De zwarte-pietendiscussie is onzin en een manifestatie van een groter probleem. Dat wordt ook gewoon direct duidelijk als je kijkt naar de argumenten die voorstanders van zwarte piet geven. Er is maar één werkelijke discussie en dat is deze: wie is een echte Nederlander? Wie heeft het recht om kritiek te uiten op de Nederlandse cultuur? 

Laat ik allereerst verduidelijken wat ik bedoel met ‘zowel de voor als tegenstanders van zwarte piet gedragen zich idioot’. Ja, zowel de voor als tegenstanders van zwarte piet zijn schuldig aan het verharden van het debat en verkondigen beiden onzin.  Ik denk niet dat ik naast het afzetten van snelwegen en de eindeloze ‘lololol ga terug op de bananenboot naar Afrika dan kuthoer’ opmerkingen op facebook nog verdere voorbeelden hoef aan te dragen van de stupiditeit van sommige voorstanders, maar waar naar mijn mening veel mensen aan voorbijgaan is de manier waarop de anti-zwarte-piet activisten zichzelf voortdurend saboteren.

Wat mij betreft is er in het hele pietendebat één gegeven waar niemand onderuit kan komen: zwarte piet is blackface. Maar hoeveel mensen in Nederland weten überhaupt wat blackface inhoudt, of dat het überhaupt een ding was? 

(Voor wie er niet mee bekend is: blackface is een fenomeen waarbij blanke mensen zich zwart schminken en zich andere zogenaamd stereotiepe zwarte karakteristieken aanmeten in een poging zwarte mensen ‘na te doen’. Het lijkt me vrij duidelijk is dat dit een racistisch gebruik is. Zijn hier verder nog onduidelijkheden over: google is je vriend!!)

Je hebt nu aan de ene kant een groep mensen die het begrip blackface helemaal niet kent en anderzijds een groep mensen die alles weet van blackface en er ook vanuit gaat dat mensen die zich er schuldig aan maken dat bewust doen. Wat anti-zwarte-piet activisten in dit alles lijken te vergeten is dat er nog altijd zoiets bestaat als een intentie. Op het moment dat je slogan  ‘Zwarte piet is racisme’ is, jaag je direct een heleboel mensen op de kast, waaronder zeker niet alleen racisten. Want nee: als je niet wilt dat zwarte piet wordt aangepast, ben je niet direct een racist. Als jij van zwarte piet houdt en het jammer vindt dat mensen zwarte piet willen aanpassen, zegt dat helemaal niets over je intenties. Misschien weet je niet wat blackface is en snap je daarom niet waarom mensen zich gekwetst voelen. Misschien heb je zwarte piet nooit gezien als een persiflage van een zwart persoon en kun je je daarom niet inleven. Is het gek dat mensen zich aangevallen voelen als een traditie waar zij als kind altijd van hebben gehouden plotseling als racistisch bestempeld wordt? Nee! Probeer je voor 5 seconden te verplaatsen in een ander en probeer te begrijpen waarom mensen daar heftig op kunnen reageren, juist als ze niet daadwerkelijk racistisch willen zijn.

Nu zullen er een heleboel mensen zijn die zeggen ‘oh, dus eerst wordt er geen rekening gehouden met het feit dat ik gekwetst word en nu moeten we ook nog rekening gaan houden met de gevoelens van de mensen die ons kwetsen?’ Het korte antwoord hierop is: ja, dat moeten we. Is het eerlijk? Nee. Is het juist? Nee!! Maar het is nou eenmaal een noodzakelijk kwaad! Hoe wil je ooit verandering teweeg brengen als je je mogelijke medestanders tegen je in het harnas jaagt? Ja, er zijn een hoop racisten in Nederland, maar besef ook dat iedereen die niét de intentie heeft om racistisch te zijn eigenlijk hetzelfde doel voor ogen heeft als jij en echt wel over te halen is mits je dat niet op een totaal vijandige wijze probeert te doen. Je hebt het overduidelijk bij het rechte eind, maar bewaar het woord racist voor de helaas niet zo geringe hoeveelheid mensen die dat ook echt zijn.

EN FIN. Laten we overgaan op de reden waarom de discussie helemaal niet over zwarte piet gaat. Wat mij betreft zijn de argumenten voor zwarte piet op te delen in twee categorieën:

- Argumenten die regelrechte puin zijn

- Het argument dat de kern van onze Nederlandse samenleving raakt

Als we het echt ergens over willen hebben zullen we eerst de volstrekt idiote argumenten achter ons moeten laten. Wanneer ik het heb over idiote argumenten bedoel ik de volgende soort argumenten. (Ik zou het eigenlijk niet eens argumenten noemen, aangezien iedereen die ook maar 5 seconden over ze nadenkt beseft waarom ze nergens op slaan. Ik wil niemand beledigen, maar echt, als dit je argumentatie is voor het behouden van de traditionele zwarte piet, alsjeblieft,,,,,,,neem jezelf eens serieus en stop).

1. ‘Zwarte piet is zwart door de schoorstenen waar hij doorheen komt!’

Hoe veel mensen in Nederland hebben nog een schoorsteen?! Waarom heeft hij dan geen roetvegen maar is hij helemaal zwart? Waarom komt zwarte piet zwart aan in Nederland als hij een jaar lang niet door een schoorsteen is geweest? Kun je niet douchen in Spanje? Uberhaupt: waarom is de schmink van zwarte pieten de kleur bruin als roet zwart is? Als je op basis van dit soort argumenten argumenteert is de roetpiet juist het betere alternatief. Maar daarbij, dit soort argumenten zijn gewoon kinderachtig? Ik snap echt niet hoe je als volwassen persoon jezelf zo onserieus kunt nemen dat je dingen waarvan je weet dat ze verzonnen zijn gebruikt om zwarte piet te rechtvaardigen, al helemaal niet aangezien het hier gaat om echte mensen die echt gekwetst zijn? whew

2. ‘Het is een kinderfeest!’

Dit argument is in zichzelf al een tegenargument?? Kinderen geloven dat er een man op een paard samen met pieten over de daken gaat en alle kinderen in Nederland cadeautjes geeft. Ze geloven dat elke sinterklaas die ze zien een en dezelfde sinterklaas is terwijl ze totaal niet overeenkomen qua baard, tabberd, mijter, lengte of stem. Heb je gezien hoe kinderen bij de intocht van sinterklaas wezenloos met hun mond open naar het hele gebeuren kijken? Kinderen zijn ongelofelijk naïef en dom en het kan ze niet schelen hoe een zwarte piet eruit ziet?? Kinderen accepteren elke piet die ze zien, of hij nou volledig geschminkt is of roetvegen heeft. Een veranderd uiterlijk maakt het sinterklaasfeest niet minder leuk voor kinderen, maar wel leuker voor kinderen die voor zwarte piet worden uitgemaakt. Als deze hele discussie echt ging over het belang van kinderen was zwarte piet al vervangen door roetpieten, geef gewoon toe dat dit een probleem van volwassenen is en gebruik kinderen niet als excuus. thx

3. ‘Het is een traditie!’

Sinds wanneer is een traditie automatisch goed? Ik ga hier niet eens over uitweiden. Denk aan een willekeurig tijdperk en waarom het beter is om te breken met sommige dingen die voorheen als normaal werden beschouwd. En daarbij, sinds wanneer kunnen tradities niet veranderen? Denk je echt dat het Sinterklaasfeest door de eeuwen heen geen enkele aanpassing is ondergaan? Kijk eens op de site van Andere Tijden of zie in dat het veranderen van een volledig geschminkt gezicht in een gezicht met vegen letterlijk niets anders verandert aan de rest van het feest. doei

Als we dit soort stupide argumenten achter ons kunnen laten, kunnen we misschien eindelijk overgaan tot de daadwerkelijke kern van de zwarte pieten discussie, met vragen die inderdaad de moeite waard zijn om te stellen en antwoorden die minder evident zijn. Dus, nu dat uit de weg is, laten we het hebben over het echte, prangende probleem: de blanke, autochtone Nederlander die vindt dat hij of zij geen concessies hoeft te doen voor het welzijn van mensen die in zijn of haar ogen geen ‘echte’ Nederlanders zijn. De autochtone Nederlander die het gevoel heeft dat ‘onze cultuur’ wordt afgepakt. 

Aan de mensen die dit claimen zou ik graag de volgende vragen willen stellen: Ben je je ervan bewust dat een heleboel ‘traditionele Nederlandse dingen’ zijn overgenomen van andere landen? Wat maakt jou meer een Nederlander dan iemand anders die ook gewoon in Nederland geboren is, iemand als ik bijvoorbeeld? Wat is de Nederlandse cultuur? Heeft Nederland één cultuur? Het is allemaal voer voor gedachten. Ik ga hier graag later verder op in, maar ik denk dat de antwoorden op deze vragen niet direct noodzakelijk zijn om het zwarte pietendebat op te lossen. 

Want laten we eerlijk zijn: we hebben het hier over schmink. Over pieten en een sinterklaas waarvan we weten dat ze nep zijn. We hebben het over het verschil tussen een volledig geschminkt gezicht en een gezicht met vegen om te zorgen dat een aanzienlijk deel van de Nederlandse bevolking het sinterklaasfeest ook als leuk kan ervaren. Natuurlijk hoef je het niet eens te zijn met mijn argumenten. We hebben allemaal het recht op onze eigen mening, gelukkig hebben we dat, maar kun je echt met je volledige overtuiging zeggen dat het verschil tussen een geschminkt gezicht en een paar vegen je dit alles waard is? 

Dat sinterklaas een essentieel gedeelte van je cultuur is, wat die cultuur ook mag zijn, daar kan ik inkomen. Ik hou ook van het sinterklaasfeest en je mag me op elk uur van de ochtend wakker maken voor de liedjes uit de club van sinterklaas (vooral ‘ik ben de hoge hoogte piet’, dat is echt een tijdloze bop!!!!), maar ik kan me werkelijk niet voorstellen dat je ook maar 1 zinnig argument kunt geven voor het niet-veranderen van zwarte piet. Denk je echt dat een paar vegen het hele feest zullen veranderen?  Verandert dat echt de essentie van het hele feest? Is dat geschminkte gezicht van een fictionele figuur zo essentieel voor je dat het je niet uitmaakt dat het anderen pijn doet, of dat je je bezighoudt met een racistisch gebruik, of dat je ervoor zorgt dat de gemoederen elk jaar weer hoger oplopen met wie weet wat voor gevolgen? Als dat het geval is: jammer.

#anoniem #dit is veeeeel te lang #persoonlijk #ask #ik had en fin gekeerd geschreven woops!!!!!!

[stichtingspots]

Durf grijs te denken....

Voor SPOTS vind ik het enorm belangrijk om alle kanten van een verhaal te horen. Ik volg daarom op social media  pagina’s van onderzoekers, van andere stichtingen, ik volg (besloten) groepen van (activistische) dierenliefhebbers, overheden van de landen die voor ons van belang zijn, ik volg jagers en jacht organisaties en ik volg individuele mensen die op een of andere manier actief zijn in natuurbescherming. Een ieder heeft wel een andere invalshoek en dat vind ik enorm waardevol. Soms leer ik hierdoor op een andere wijze naar zaken kijken. 

Doordat ik op zoveel pagina’s ben aangesloten, merk ik meer en meer dat partijen die allemaal betrokken zijn bij natuurbescherming, lijnrecht tegenover elkaar staan. Er zijn twee kampen ontstaan. De dierenliefhebbers die vaak uit het Westen komen en die soms erg radicaal, zelfs activistisch zijn. En de onderzoekers die vaak aan de kant van de Regeringen staan. En die net zo radicaal zijn alhoewel ze zich beroepen op hun analytisch vermogen.

Iedereen opereert vanuit zijn of haar ivoren toren, denkt DE waarheid in pacht te hebben en andersdenkenden worden voor rotte vis uitgemaakt. En dat is enorm jammer. Ik denk namelijk dat beide kanten een kern van waarheid spreken. Voor beide kanten valt vaak veel te zeggen. Ik snap het mechanisme niet dat je kennelijk of 100% voor iets of 100% tegen iets moet zijn. Het leven is toch niet zwart wit? Het kan toch best zo zijn dat je het in sommige gevallen met de een en in andere gevallen met de ander eens bent?

Onderzoeker vs dierenactivist - verstand vs emotie 

Onderzoekers zijn vooral bezig met soortbehoud en minder met een individueel dier. Ze zijn verstandelijk ingesteld. Dierenliefhebbers, zeker de wat meer activistische, zijn vaak juist meer bezig met een individu. En zijn emotioneel ingesteld.  

De onderzoekers zijn vaak actief in het werkveld zelf. Ze weten waar ze het over hebben want ze werken dagelijks op het slagveld zelf. Zien dieren gedood worden in het mens/dier conflict. Onderzoekers zijn rationeel. Ze gaan ervan uit, vaak geleerd in de praktijk, dat mensen in principe niet willen samenleven met wildlife. Zeker niet als het gaat om gevaarlijke dieren zoals roofdieren en olifanten. Ze zoeken daarom naar middelen die toch als soort brug kunnen functioneren: op zoek naar de tolerantie van de lokale boer. Daarbij schuwen ze ook onconventionele middelen niet zoals jacht. In hun optiek moet alles bespreekbaar zijn. Als je 10 dieren redt en er 1 moet opofferen, is in hun ogen de keuze logisch. Je gaat voor die 10 dieren simpelweg omdat we, aldus hen, de luxe niet meer hebben ons te druk te maken om individuen omdat hele soorten met uitsterven worden bedreigd. 

Dierenliefhebbers gaan juist vaak voor het individuele dier. Ze stellen dat niemand het recht heeft te beslissen of een dier gedood mag worden door mensen. Het dier an sich heeft waarde. Ze leven vaak in het Westen, in gebieden waar al het wildlife al is uitgeroeid. Ze hebben geen besef wat het inhoud om te leven met wildlife want dat hoeven ze niet meer. Ze reageren vaak uit emotie, hebben een utopie hoe de wereld zou moeten zijn, zonder te beseffen dat droom en realiteit twee verschillende dingen kunnen zijn.

Als een dier gestorven is, gedood door boeren of gedood in trophee jacht, reageren dierenliefhebbers vaak emotioneel. Ze plaatsen dit soort foto’s. Dieren zijn emotie en daarom worden ook vaak namen gegeven aan dieren. Ze krijgen op die manier een gezicht.

In de ogen van onderzoekers is dit een gruwel: veel te emotioneel. Het focust in hun optiek aandacht op 1 individu en men ziet daardoor, door de emotie, het grotere verhaal niet meer. Een onderzoeker gaat vaak prat op zijn verstand. Hij geeft dieren een wetenschappelijke naam. Om zo afstand te houden. Mensen die dieren namen geven, worden bij voorbaat eigenlijk al niet serieus genomen. 

Mix

Ik ben een mix tussen beiden. Persoonlijk ben ik meer op de hand van activisten. Ik geef dieren menselijke eigenschappen en kan oprecht aangedaan zijn door individuele verhalen. Nog sterker, individuele verhalen geven mij energie om mijn werk te doen.

Vanuit SPOTS denk ik echter vooral in soortbehoud en ben in die zin dus meer op de hand van de verstandelijke onderzoekers. Ik denk namelijk net als veel onderzoekers dat mensen in principe niet willen samenleven met wildlife. Wildlife is leuk op een ander en als je er persoonlijk geen last van ondervindt. Dat ontkennen is in mijn ogen niet heel slim want daar red je geen dieren mee. Ik denk dus dat het beter is om met wat meer afstand naar dieren te kijken. Ik denk dat het niet erg helpt als je vanuit het Westen boeren in Afrika verrot scheld of veroordeeld. Dat werkt zelfs averecht. Ik denk dat het beter is om te proberen een samenwerking met hen aan te gaan. 

Maar dat wil in mijn ogen niet zeggen dat individuele verhalen vergeten moeten worden. Individuele verhalen kunnen soms namelijk heel goed aangeven dat we de verkeerde kant op gaan. Ze kunnen inzichtelijk maken dat er bijgestuurd moet worden.

Recent bijvoorbeeld kwam naar buiten dat in Namibië voor een ‘probleem’ leeuw een vergunning voor jacht was afgegeven. Deze oudere leeuw kon niet meer voor zichzelf zorgen en belaagde dorpelingen en hun vee omdat hij toch wilde overleven. Mensen en vee zijn dan gemakkelijkere prooien dan een antilope. Verstandelijk kan ik dan begrijpen dat het betreffende Ministerie hier een trophee vergunning voor afgeeft. Dit wordt me niet in dank afgenomen door de dierenliefhebbers want die betitelen me opeens als ‘jagers vriendin’.

Wat ik echter niet begrijp is dat vervolgens duidelijk wordt dat niet de probleem leeuw wordt afgeschoten. Maar een leeuw in de prime van zijn leven, die nog nooit een probleem heeft veroorzaakt. Maar hij heeft meer waarde als trophee. Dus wordt hij afgeschoten en loopt de ‘probleem’ leeuw nog rond (als die intussen ook al niet is afgeschoten). Daar zakt mijn broek vanaf. En ik vind het volledig terecht dat je daar je mond bij open doet. En dat wordt me niet in dank afgenomen door de onderzoekers. Volgens hen ben ik dan een activist met een Westerse blik die niet snapt hoe het werkt. 

Vaak worden leeuwen afgeschoten die niet geschoten zouden moeten worden

Gretzky – xpl 99

Recent werd er in Namibië wederom een leeuw afgeschoten als ‘probleem dier’. Het was een woestijnleeuw. Feitelijk is dat geen goede naam omdat het een ondersoort suggereert en dat is het niet. Maar het zijn leeuwen die zich aangepast hebben om te leven in de woestijn. En dat is redelijk uniek. Naar schatting leven er nog zo'n 120 in de woestijn in Namibië.  En aangezien er al veel van deze dieren zijn gedood de afgelopen tijd, liepen en lopen de gemoederen wederom hoog op. 

Wat is er nu precies gebeurt?

Ik was er niet bij maar wat ik kan reconstrueren is dat er een mannetjesleeuw, Gretzky genoemd door de dierenliefhebbers en xpl 99 door de onderzoekers (om maar weer eens de diepe kloof aan te geven), gedood is door het MET. Dit Ministerie (Ministry of Environment and Tourism) is verantwoordelijk voor wildlife en de problematiek eromheen in Namibië. Gretzky was kennelijk in zeer slechte gezondheid, volgens bronnen was hij vermagerd. Dat zorgde er waarschijnlijk voor dat hij op zoek was naar gemakkelijke prooi. Die vond hij bij een farm, de Rust genoemd, een farm bekend als hotspot. Wat wil zeggen dat hier vaak sprake is van mens/dier conflict. Enkele weken geleden deed hij een aanval op het vee dat opgesloten was in veekralen. De veekralen waren in zeer slechte staat waardoor hij er gemakkelijk in kon komen. Het resultaat: 25 gedode geiten.

Enkele dierenliefhebbers, verenigd in de groep DELHRA, vertrokken naar de farm om de boer bij te staan en Gretzky te verjagen. Ze waren net thuis toen het bericht kwam dat Gretzy was gedood door MET. Hij had loslopende ezels gedood. Het kan niet anders dan dat de boer MET gebeld heeft want dit Ministerie staat niet uit zichzelf op je stoep om je van een ‘probleemleeuw’ af te helpen.

Gretzky werd vervolgens gevild want zijn huid (en botten?) schijnen verkocht te worden (door de boer of door MET, dat is niet duidelijk).

Gretzky - xpl 99

Dit is de objectieve reconstructie die ik kan maken. De volgende heisa ontstond. 

De volgers van DELHRA, en vele andere dierenliefhebbers, zijn furieus. Op hun Facebook pagina beschuldigen ze de Namibische overheid van corruptie en wanbeleid. Ze vinden dat dit dier verplaatst had moeten worden, dat er te snel besloten is het maar gewoon af te schieten. Ze stellen dat de Namibische overheid moordenaars zijn en hun leeuwen uitroeien. En ze roepen volgers op de Facebook pagina van MET te bestoken. Ze roepen ook op om niet meer op vakantie te gaan naar Namibië. 1 van hen heeft MET en andere officiële instanties aangeschreven. De brief komt recht uit het hart maar is verre van tactisch. De brief begint met:

Could you please explain to the public (and to me) what the heck is going on in Namibia's so-called 'conservancies' with regard to wildlife, especially lions and elephants.

Er volgen vele punten waaronder; 

Could you please clarify if MET really is in a hurry to address the Puros community in this matter? They are notorious lion killers.

Mijn moeder leerde me altijd: met stroop vang je meer vliegen dan met azijn. En daar zit wel wat in. Ik denk dat wij in Nederland ook furieus worden als mensen, levend in andere landen, ons komen vertellen hoe wij het moeten doen. Ik zou ook stomen als ik deze brief zou ontvangen. Hoeveel waarheid er ook in kan zitten, dit is niet de manier om bruggen te bouwen. 

MET reageert niet. Dat doen ze eigenlijk nooit wat nog meer woede bij de dierenliefhebbers oproept. Wel reageert een andere organisatie, de directeur van de Namibia Chamber of Environment. Hij stelt voor vele natuurbeschermingsstichtingen te spreken aangezien die allemaal bij deze organisatie aangesloten zijn. Zijn brief wordt door vele andere organisaties geplaatst. Uiteraard allemaal organisaties die het met hem eens zijn. Het is de club van onderzoekers immers. 

Zijn antwoord is evenmin, in mijn ogen, een slimme zet. Hij begint:

Let me turn the tables on you for a moment and ask you, as an interested conservationist from the Netherlands, where are the indigenous predators which used to occur in your country until very recent times? Where are your free-ranging wolves, lynxes and bears? Where are your national programmes to reintroduce these species back into your countryside? What commitment is there from your government to reinstate the recent-historic wildlife of the Netherlands which was killed by modern man? What sort of support do you think that you would get from your farmers for such reintroduction efforts?

Ook hier volgt een vernietigende brief met enkele punten die puur op de aanval gericht zijn: 

Through social media, these individuals, self-proclaimed conservationists, prey on well-meaning but uninformed people in society. And because conservation biology is complex and difficult to explain in sound bites, they prefer to project simplistic approaches and solutions, which have failed worldwide.

Ik haal uit zijn antwoord: bemoei je met je eigen zaken. Je hebt geen recht van spreken. Je snapt het niet. En….. je bent dom. Want je laat je leiden door mensen die echt niet snappen wat er aan de hand is. Nogal arrogant als je het mij vraagt. Ook daar bouw je geen bruggen mee….. 

De hele briefwisseling is hier terug te lezen,

https://africageographic.com/blog/lion-killings-namibian-ngos-respond-questions-from-abroad-lion-management/

Hoe dan ook; de volgers van deze groep applaudisseren bij het antwoord van deze man. Want ja, waar halen Westerlingen het recht vandaan. Het gaat allemaal hartstikke goed in Namibië. Zij zijn het land waar wildlife juist toeneemt, waar heeft iedereen het over.

Conservancies

Ding is. Ik denk dat in grote lijnen Namibië een voorbeeldrol vervult, zou kunnen vervullen, in Afrika. Namibië heeft er actief voor gekozen dat ze vinden dat wildlife ook buiten beschermde gebieden moet kunnen leven. Dat zorgt dan wel direct voor een probleem want buiten beschermde gebieden leven boeren. Vaak met vee. En in principe houden boeren niet van wildlife welke hun vee bedreigt. Namibië heeft daarom ‘Conservancies’ uitgevonden. Hier ‘leent’ de overheid als het ware grond uit aan de lokale bevolking (vaak de achtergestelde zwarte bevolking). Die bevolking krijgt zeggenschap over het land met als idee erachter dat er zo meer betrokkenheid ontstaat met wildlife. Want uiteraard zorgt samenleven met wildlife ook voor stress en problemen. De lokale bevolking mag samen met investeerders lodges opzetten waardoor geld uit toerisme ontstaat, ze mogen een bepaald percentage wildlife afschieten voor eigen consumptie of voor verkoop en ze mogen quota voor jacht aanvragen.

De andere kant is dan wel dat mensen levend in Conservancies moeten beseffen dat ze met wildlife moeten samenleven, ook met gevaarlijke roofdieren zoals leeuwen. Dus worden ze geacht voorzorgmaatregelen te nemen bijvoorbeeld goede veekralen bouwen waarin je je vee kan opsluiten. Of dat je je vee niet zo los kunt laten lopen want dat is immers niet zo slim met roofdieren in de buurt. 

Veekraal is belangrijk om je vee te beschermen

Ik vind het daarom net zo vreemd als de ‘activisten’ dat het betreffende Ministerie van Environment and Tourism in Namibië, MET, maar zo rucksichtslos leeuwen afschiet als probleemdieren. Omdat ze loslopend vee aanvielen. Ik vind het raar dat de boeren nooit worden aangesproken op het feit dat ze hun vee zo los laten lopen, niet beschermen met goede veekralen. Ik vind het raar dat als er dieren gedood worden door boeren, er geen actie wordt ondernomen. Dat wanneer de verkeerde leeuw als trophee wordt afgeschoten, dit alles onder het vloerkleed geveegd wordt. 

Ik vind het ook terecht dat je daar iets van zegt want Namibië slaat zichzelf op zijn borst met hun Conservancy principe. Ze harken er miljoenen mee binnen, ook vanuit Europa. 

Maar als ik dat plaats op de pagina’s van de onderzoekers die veelal op de hand zijn van de Regeringen, krijg ik standaard een aantal antwoorden te horen:

1.       De boeren zijn arm, ze hebben de middelen niet om goede veekralen te bouwen

2.       Ik mag niet oordelen want ik leef in het Westen, in een land waar we alles al hebben uitgeroeid

3.       Ik mag niet oordelen want ik heb geen sjoege van de moeilijkheden van deze boeren want ik leef in de veiligheid van mijn luxe woning

4.       Ik ben geen onderzoeker en dus een activist. Wat weet ik er nu van.

Ik word zelfs beticht van kolonialisme want ik wil mijn Westerse manier van denken opdringen aan andere mensen.

 Neo kolonialisme en ivoren torens

Wat ik er grappig aan vind, is dat ik vind dat deze onderzoekers, deze ngo’s en deze Regeringen, vele malen kolonialer zijn dan ik. Ik noem het het ‘neo kolonialisme’. 

Vee is de inkomstenbron van deze boeren. Daar moet je dus goed voor zorgen. Want geen vee betekent geen voedsel op je bord, geen vee betekent dat je kinderen niet naar school kunnen. Vee is geld. Je laat je portemonnee ook niet ongemoeid buiten liggen dus waarom doe je dat dan wel met vee? Ik weet zeker dat deze boeren echt wel snappen dat het niet slim is om vee zo los rond te laten lopen. Dat is echt geen hogere wiskunde. Maar, ze willen de moeite niet nemen om het beter te beschermen. Er zijn altijd excuses te vinden (ik kom er wel eens dus ik weet het): bijvoorbeeld de veekraal was kapot, de veehoeder was ziek, er is droogte dus het vee moet ver lopen om aan voedsel te komen etc etc.

Als je dan vraagt: maar als je veekraal kapot is, dan maak je hem toch? Dan is het antwoord: ik had geen materiaal. En vele ngo’s en onderzoekers vinden dat je hier begrip voor moet hebben. Really??

Is het nu zo raar te verwachten dat als je veekraal kapot is, je deze herstelt. En als je daarvoor geen materiaal hebt, je op een of andere manier moet zorgen dat je dat materiaal wel krijgt. Er zijn genoeg stichtingen actief in Conservancies die heel veel geld krijgen om jou van materiaal te voorzien. Waarom vinden we het maar ok dat er geen enkele pro activiteit is? Dat denken is schijnbaar heeeeeel koloniaal. Je krijgt dan dingen om je oren geslagen als ‘cultuur verschil’, Westerse bril etc.

Ik vind dat onzin. Ik vind dat koloniaal. We moeten begrip hebben voor de ‘arme domme zwartjes’. Die het allemaal niet goed begrijpen. Zo komt het bij mij over. Kom op: ze zijn niet achterlijk. Behandel ze dan ook niet als achterlijk. Behandel ze niet als kinderen maar als volwassenen. Jij leeft in gebied waar wildlife leeft, dat is zelfs de voorwaarde dat je daar mag leven, dan deal je daar ook mee.

Ik kan het de boeren niet eens kwalijk nemen. Het zijn mensen en mensen zoeken altijd grenzen op. Dus ja, ze snappen dat ze in Conservancies leven. Ze weten dat ze geacht worden samen te leven met wildlife en dat ze voorzorgsmaatregelen moeten nemen. Dat doen ze niet want dat is moeite. Het is dus aan het betreffende Ministerie om hier tegen op te treden. Die zou er eens voor moeten kiezen om niet de leeuw af te schieten maar een reprimande te geven aan de boer in kwestie. Die zijn geld (vee) gewoon onbeheerd laat rondlopen. Als MET dat zou doen, leidt dit zeker in eerste instantie tot meer ellende. Want dan nemen boeren het heft in eigen handen. Vele leeuwen worden nu al vergiftigd en zullen dan ook vergiftigd worden. Maar omdat veel leeuwen van GPS collar zijn voorzien, weet de Regering dat ook. En dus zouden ze dan hard moeten optreden. Desnoods de boer in kwestie uit het gebied moeten verwijderen. Dat zou heel terecht zijn want hij voldoet niet aan de voorwaarde van Conservancies: samenleven met wildlife. Dat is de enige manier in mijn ogen. 

Dat doet de Regering niet omdat ze geen ‘gezeik’ willen. De boeren zijn de kiezers van morgen. En dus doet de Regering van Namibië niets. Waarom zouden ze ook? De miljoenen EUR of USD steun blijven toch wel binnenkomen want hun Conservancy policy doet het goed in vermogende landen. 

Helaas krijgen mijn opmerkingen geen likes of bijval. Op beide pagina’s. Ik ben of geen dierenvriend aldus de activisten of ik ben een Westerse koloniaal aldus de onderzoekers.

En zo blijft iedereen lekker in zijn ivoren toren zitten. In zijn eigen groepje waar iedereen elkaar begrijpt. En waarin iedereen elkaar op de rug slaat en complimenten geeft want we zijn immers gelijkgestemden. Ik vind dat een gemiste kans. Zeker voor wildlife.

 Simone Eckhardt

SPOTS

#SPOTS #Namibië #Conservancies #zwart wit denken #kolonialisme #neo kolonialisme #leeuw #trophee hunting

[variafontys]

Interview met Elizabeth, sociaal-psychiatrisch verpleegkundige

Elizabeth de Wit werkt als sociaal psychiatrisch verpleegkundige bij de Woenselse Poort in Eindhoven, een kliniek voor mensen met psychische stoornissen die hulp en begeleiding van zorgverleners ontvangen en op die manier leren te participeren binnen de maatschappij of binnen een begeleide woonvorm. Ze krijgt dagelijks te maken met mentaal kwetsbare personen die een gevaar zijn voor zichzelf of voor anderen, die zichzelf door de tijd heen zijn kwijt geraakt of in zware omstandigheden hebben moeten leven. Ieder persoon heeft zijn eigen verhaal, een uniek karakter en krijgt daarom ook een behandeling afgestemd op zijn wensen. Elizabeth maakt hier als psychiatrisch verpleegkundige veel mee. Ik ontmoet haar op Teams en wil haar een aantal vragen stellen over haar beroep, omdat ik zelf altijd veel interesse heb gehad voor de psychiatrie en misschien wel van plan ben om als psychiatrisch verpleegkundige te gaan werken. Dit omdat ik de mentale gezondheid van mensen enorm belangrijk vind en omdat ik graag luister naar de verhalen van anderen. En daarnaast omdat ik van mening ben dat ieder mens hulp verdient, ondanks zijn complexiteit en fouten die hij in het verleden heeft begaan. Ieder mens verdient het om gehoord te worden. Het gesprek met Elizabeth heeft mijn ogen nog meer geopend. Haar indrukwekkende visie op het leven en op de mens heeft mij zeer gefascineerd. Tijdens dit interview probeer ik antwoord te krijgen op de volgende vraag  

Is de mens van nature goed? 

 Ik ga hier met Elizabeth over in gesprek. Mijn doel is om erachter te komen hoe Elizabeth over deze vraag nadenkt en om nieuwe inzichten op te doen door naar haar verhaal te luisteren en de belangrijke boodschap uit dit verhaal mee te nemen voor mijn eigen carrière als verpleegkundige en voor mijn persoonlijke ontwikkeling. 

Fijn dat ik dit interview met u mag afnemen. Omdat het interview een filosofische insteek heeft, wil ik meteen met de deur in huis vallen. Mag dat? 

Natuurlijk mag dat! Ik ben hartstikke benieuwd wat je me gaat vragen! 

U komt dagelijks kwetsbare patiënten tegen met probleemgedrag die soms vreselijke dingen hebben gedaan en zichzelf niet meer onder controle hebben. Gelooft u nog steeds dat de mens van nature geneigd is om het goede te doen en van nature goed is? 

Natuurlijk heb ik weleens momenten gehad waarop ik dacht: ‘’Waar gaan we naartoe als mensheid? Hoe kan de mens zo iets verschrikkelijks doen? Waarom doet men dit elkaar aan?’’ Ik ga dan naar huis met een brok in mijn keel en heb momenten dat ik van de daken kan schreeuwen dat we als mensen de neiging hebben om alles verkeerd te doen. Ik heb patiënten gehad die dingen hebben gedaan waar ik amper over kan praten. Maar hoe boos en verdrietig ik soms ook word, ik kom altijd weer terug tot mezelf en voel dan weer mijn innerlijke kalmte, dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt: Deze mensen kunnen er niets aan doen. Ze hebben er niet voor gekozen om zo te worden. Slechte mensen bestaan niet, alleen slechte omstandigheden bestaan. Deze patiënten hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt in hun leven. Je kan niet van een mens verwachten dat hij het goede zal doen als hij nooit het goede heeft gekend. Om antwoord te geven op je vraag: Ja, ik denk dat de mens van nature goed is. Maar wanneer hij altijd in slechte omstandigheden heeft geleefd en verkeerde voorbeelden heeft gezien van zijn omgeving, dan is de kans veel groter dat hij het verkeerde pad zal bewandelen en zichzelf verliest. Maar ik denk dat iedereen het goede in zich heeft. En ik denk ook dat niemand écht verloren is, ik geloof nog steeds dat iedereen terug kan keren naar het goede in zichzelf. 

U gelooft dus dat ieder mens van nature goed is, maar dat er slechte omstandigheden bestaan die mensen doen afdwalen naar het verkeerde pad. Ik vraag me af wanneer u vindt dat een mens goed is? 

Ik zal je een verhaal vertellen. Ik had ooit een patiënt van eind dertig jaar oud. Deze man had zijn eigen dochter gedood. Toen mijn collega over zijn situatie vertelde, voelde ik intense walging opkomen en wilde ik het liefst mijn mond open doen om hier iets van te zeggen, maar dat is natuurlijk niet erg professioneel. Je mag mensen niet veroordelen. Ik vond het verhaal echter zo verschrikkelijk, dat ik op dat moment stond te trillen op mijn benen. Een man die zijn kind heeft vermoord, ik kan me niet voorstellen hoe iemand dit kan doen. Als verpleegkundige werd ik aangewezen om hem begeleiding te bieden. Ik mocht hem ondersteunen tijdens zijn therapie sessies. In het begin vond ik dit erg moeilijk, omdat de man weerstand bij me opriep. Toen ik eenmaal met hem in gesprek raakte, merkte ik dat de man erg sympathiek overkwam: hij was erg vriendelijk en vertelde graag over zijn leven. Ik kon merken dat hij verdronk in zijn eigen schuldgevoelens, en bood hem een luisterend oor. De man voelde zich zo schuldig dat hij iedere nacht wakker lag en huilde. Ik trof hem regelmatig aan, biddend op zijn bed, volledig in tranen. Hij vroeg God om hem te vergeven. Dit raakte me enorm. Ik kwam erachter dat deze man als kind enorm was verwaarloosd door zijn ouders en altijd in angst heeft moeten leven. Omdat hij nooit had geleerd wat liefde was, en hij door zijn slechte opvoeding nooit in staat was geweest om gezonde relaties met mensen op te bouwen, raakte hij emotioneel beschadigd. Hij wist niet wat het was om van iemand te houden. Uiteindelijk raakte hij zichzelf helemaal kwijt en kreeg hij te maken met waanideeën. Hij kreeg de diagnose ‘schizofrenie’. Wanneer hij te maken heeft met deze waanideeën, kreeg hij een waas voor zijn ogen en kan hij verschrikkelijke dingen doen, omdat hij op dit soort momenten niet helder na kan denken. Hij voelt zich bedreigd door zijn omgeving en onderneemt actie om zichzelf te beschermen. Uiteindelijk heeft dat geleid tot de grootste fout van zijn leven. Hij heeft zijn eigen kind gedood. Maar ik ben tot op de dag van vandaag nog steeds van mening dat deze meneer van nature goed is. Waarom? Omdat ik zijn goede intenties terugzie wanneer hij met me praat. Hij is zo verstrikt geraakt in zijn eigen negatieve gedachtes, dat hij geen controle meer heeft over zijn daden. Maar zijn intenties zijn nooit verkeerd geweest. Hij heeft nooit iemand pijn willen doen. De omstandigheden hebben hem zo gemaakt. Dit betekent niet dat hij zo is. Snap je het verschil? Zijn daden zijn verkeerd, maar dat betekent niet dat hij verkeerd is. 

Ik snap wat je bedoelt. Het gaat dus heel erg om de situatie van de persoon, wat zijn achtergrond is, de omstandigheden waarin hij heeft geleefd en wat zijn intenties zijn? 

Ja precies, en natuurlijk moet je ook kijken naar zijn ziektebeeld. Iemand met een zware psychose weet niet wat hij op dat moment aan het doen is. Hij krijgt dan als het ware een waas voor zijn ogen. 

Het volgende wat ik me afvraag is hoe je het goede in andere mensen kan inzien? We hebben allemaal weleens de neiging om te oordelen over de daden van anderen. Hoe kun je dan toch proberen om het goede in te zien bij de ander, ondanks zijn gruweldaden? 

Wanneer we proberen om het menselijke terug te zien in ieder mens die we tegenkomen, maken we al een enorm groot verschil! Dit is de meest belangrijke stap die je kan zetten om het goede terug te zien in de ander. Menselijke perfectie bestaat namelijk niet, want dan zou het niet meer menselijk zijn. We zijn allemaal geboren om fouten te maken en hiervan te leren. Sommige mensen leren echter minder snel van hun fouten, omdat ze verstrikt zijn geraakt in negatieve, pijnlijke omstandigheden die hen veel leed heeft gebracht. Daardoor krijgen zij een negatief perspectief op de wereld en blijft hij deze fouten maken, omdat hij nooit heeft geleerd hoe het anders kan. Hoe zij het juiste kunnen doen. Wanneer we inzien dat ieder mens ‘menselijk’ is, kunnen we ons oordeel over de ander uitstellen. We mogen wel oordelen over zijn daden, maar we moeten voorzichtig zijn dat we de persoon zelf niet gaan veroordelen! Wanneer je de persoon zelf veroordeelt, zie je het goede niet meer.   

We moeten ons oordeel dus uitstellen en proberen om het menselijke terug te zien in de ander; het feit dat ieder mens fouten maakt en nou eenmaal niet perfect is, mede omdat we in een imperfecte wereld leven en omdat menselijkheid niet perfect kan zijn? Begrijp ik het goed? 

 Ja, je hebt het helemaal goed begrepen. Zo bedoel ik het inderdaad. 

Bent u dan nooit een patiënt tegengekomen die u écht slecht vond? 

Om heel eerlijk te zijn geloof ik niet in slechte mensen. Zoals ik al zei, geloof ik alleen in slechte omstandigheden. Natuurlijk kan ik de daden van mensen afkeuren en word ik verdrietig wanneer ik zie dat iemand niet gemotiveerd is om te veranderen. Ik zie dagelijks patiënten die op hetzelfde, verkeerde pad willen blijven en niet eens inzien dat ze iets verkeerds hebben gedaan. Die maar niet willen veranderen! Natuurlijk word ik daar soms heel gefrustreerd van; ik ben ook maar een mens. Maar uiteindelijk denk ik bij mezelf: De omstandigheden hebben de persoon gemaakt wie hij vandaag is. Ik denk dat deze negatieve omstandigheden de persoon in zoverre kunnen beïnvloeden, dat hij uiteindelijk niet meer in staat is om voor het goede te kiezen. Het goede zit dan nog wel in hem, maar dit is naar de achtergrond verzonken, omdat de slechte omstandigheden de mens in zijn greep hebben. Ik zie het als een soort doolhof waar de mens maar niet uitkomt. Misschien is er vooruitgang, en komt hij steeds dichter bij de uitgang, maar soms zijn die stapjes vooruit maar nauwelijks merkbaar. Soms kan het blote oog de stappen die iemand zet naar vooruitgang niet eens zien. Ik betrap mezelf er soms op dat ik ervan overtuigd was dat een patiënt helemaal niets heeft gedaan om te veranderen, maar uiteindelijk zie ik toch een verandering in zijn gedrag terug. Dat had ik al die tijd over het hoofd gezien! Zo zie je maar dat mensen soms in hun eentje ‘strijden’, zonder hier ook maar iets over te vertellen. Je kunt mensen niet veroordelen. Je weet niet hoe het is om in hun schoenen te staan. Als we dit zouden weten, zouden we misschien inzien dat de ander helemaal niet zo slecht is als we in eerste instantie denken.  

 Wat zou u aan mij als verpleegkundige in opleiding willen meegeven als ik ooit met deze patiënten ga werken in de toekomst? 

 Blijf altijd de mens achter de patiënt zien. Hoe moeilijk de persoon die je behandelt ook is, er zit altijd een verhaal achter waarom diegene is wie hij vandaag  is. Verlies het goede van de persoon niet uit het oog en realiseer je dat ieder persoon een complex verhaal met zich meedraagt waar wij niets vanaf weten.  

Conclusie 

Het interview met Elizabeth vond ik erg bijzonder en het heeft ervoor gezorgd dat ik nog sterker achter mijn eigen standpunt sta: dat slechte mensen eigenlijk niet bestaan, maar dat de omstandigheden ervoor kunnen zorgen dat een mens gruweldaden begaat. Elizabeth’s visie is erg duidelijk naar voren gekomen in dit interview. Zij denkt dat de mens van nature goed is, maar dat het leven van mensen soms zo moeilijk is dat zij een verkeerd pad bewandelen en daardoor grote fouten kunnen begaan. Misschien ligt het nooit zo simpel, maar door dit interview ben ik me nog sterker gaan realiseren dat ieder mens een complex verhaal heeft waar wij niks vanaf weten. We zullen nooit weten hoe iemand anders zich heeft gevoeld in een bepaalde situatie en waar hij mee vecht. Dit omdat we nooit in andermans schoenen zullen staan. We moeten het goede in de mens dus altijd terug blijven zien, vooral wanneer we met een kwetsbare doelgroep werken dat veel leed met zich meedraagt. Het interview met Elizabeth vond ik erg fascinerend en leerzaam voor mij als verpleegkundige, omdat het bijdraagt aan een open manier van denken. Ik wil open blijven staan voor andere visies en meningen van andere zorgverleners, zodat ik lastige kwesties van verschillende kanten kan bekijken. Door naar anderen te luisteren kan ik mijn filosofische blik ontwikkelen en genuanceerder nadenken. Dit is in het verpleegkundig beroep ook essentieel, omdat je dagelijks met unieke mensen werkt en je je visie daarom regelmatig moet bijstellen. Je kan niet in je eigen bubbel blijven hangen, omdat iedere dag anders is en iedere situatie een andere houding van een zorgverlener vraagt. Ik blijf dus met een open blik naar de zaken kijken en probeer van ieder mens die ik tegenkom te leren.  

Artikel over het hebben van empathie voor TBS patiënten  

Disa Jironet pleit in haar boek ‘’Ook een moordenaar kan mededogen verdienen’’ voor een menselijkere aanpak van criminelen. Deze bijzondere officier van justitie vindt dat iedere crimineel mededogen verdient, ook al heeft hij nog zo’n vreselijke misdaad begaan. Disa zegt dat ieder mens een complex verhaal heeft. Wanneer we hier binnen de zorg en binnen de rechtsstaat oog voor hebben, dan zien we eerder de mens achter ‘de crimineel’ en kunnen we hen een menselijkere straf bieden waarin ruimte is voor emphatie en begrip. Het artikel over Disa Jironet en haar nieuwe boek stond pas geleden in de Trouw. Met dit boek kan Disa de maatschappij oproepen om vaker vanuit een emphatisch, niet-veroordelend perspectief naar de ander te kijken (Trouw, z.d.).  

Artikel dat crimineel gedrag probeert te verklaren bij ‘criminelen’ 

Het volgende artikel legt uit dat er bepaalde factoren in het brein bestaan die mogelijk crimineel gedrag kunnen uitlokken. Zo zou een overgevoelig beloningssysteem vaker aanwezig zijn bij mensen die een ernstig delict hebben gepleegd. En is er vaker sprake van een overactieve amygdala, waardoor iemand impulsiever gaat handelen en dus sneller een misdrijf kan begaan. Toch weet men nog niet precies wat er zich afspeelt in het brein van een ‘crimineel’. Er zijn wel factoren die aanleiding kunnen zijn voor probleemgedrag, maar men benadrukt dat het complexer in elkaar zit. je kan crimineel gedrag niet enkel verklaren door iemand onder een hersenscan te leggen. Zo moet je ook kijken naar de achtergrond van de persoon, zijn opvoeding, de omstandigheden waarin hij leeft, enzovoort. Het is een samenspel van verschillende factoren die voor ieder persoon anders zijn, omdat ieder mens uniek is. Een zorgverlener die werkzaam is in de psychiatrie moet dus op de hoogte zijn van het feit dat er verschillende factoren meespelen die dit gedrag kunnen veroorzaken, en daarnaast moet hij oog hebben voor het feit dat iedere patiënt uniek is en een complex verhaal bevat. Hij moet zijn zorgverlening hierop afstemmen en persoonsgericht handelen (Eos Wetenschap, 2020). 

Geschreven door Isabelle.

[rosecapades]

J5P1 Opdracht 3

Rose Mulazada

19/12/2020

Culturele en Kunstzinnige Vormgeving

Marrit de Jong 

opdracht 3

Gebouw dat ik lelijk vindt: Het IJburg College

Ik vindt eerlijk het IJburg College geen mooi gebouw. Ik hou gewoonlijk van een minimalistisch, simpel design, maar ik vind de vorm van het IJburg College niet mooi en ik vind dat als ze deze zwart-grijze kleur willen gebruiken dat het gebouw heeft dat ze ook goeie complementaire kleuren moesten kiezen, wat ze niet gedaan hebben. Het geel past niet met alleen het gele: ze hadden er iets van wit bij moeten doen, en als ze dan de kleur blauw voor de tekst op het gebouw willen gebruiken dan vind ik dat ze meer wit dan grijs moeten gebruiken omdat het blauwe anders raar lijkt tegen het zwart-grijze. De hekken voor de school slaan nergens op, ik had liever een hek met een vast patroon of een even hoge lengte voor alle halve-cirkels/ovalen gehad dan dit. Het logo van de school past ook niet, hoe het eerst was voor de renovatie was veel passender, al vondt ik dat niet zo mooi was het wel beter. Ik vind het plein er ook een beetje raar uit zien, ik snap niet zo goed wat het moet zijn. Ik vind de boom in het midden best tof, maar de pilaren die het omringen vind ik minder. Ik had dan liever bankjes neergezet, gewoon iets waar mensen iets mee kunnen. Je kunt wel op de pilaren zitten, maar het zou fijner zijn als je leuning had. Ik hou zelf van dyamische, visueel interressante gebouwen dus daarom vindt ik het IJburg College niet mooi. Het is vaag, lijkt niet op een school en ik vindt dat het veel beter kon. Ik had liever dat het gebouw niet zo’n groot verschil in hoogte had, sommige delen van het gebouw zijn veel hoger dan andere delen. Je hebt geen mooi uitzicht in de deelscholen 0B en 0A.. maar in de bovenste deelscholen is het wel mooi. Ik zou zelf nooit zo’n gebouw ontwerpen.

Gebouw dat ik mooi vindt: dit huis op het Dick Helleniuspad (je loopt erlangs als je naar AFC IJburg loopt)

Hoewel dit gebouw niet persé dynamisch is, is het wel mooi symmetrisch. Je hebt een mooi uitzicht op het water en de brug tegenover het huis, het is omringd met groen. Het ziet er heel netjes uit, elk van deze huizen heeft een eigen garage en er zijn ook mooie struiken voor het huis die netjes tot vorm gebracht zijn (zie afbeelding). Hoewel ik zelf geen huis met grote ramen zoals deze wil omdat ik graag mijn privacy behoudt, vind ik het best mooi hoe je van buitenaf ook het interieur van het gebouw kunt zien. Het zijn grote huizen en het lijkt me best gezellig om daar te wonen, er is niks mis aan de compositie, alles klopt aan dit huis. Je kunt door deze grote ramen je eigen smaak laten zien qua interieur, je voegt er je eigen spice aan toe, wat altijd leuk is. Je kunt dus echt laten zien wie je bent, en als tekenares vindt ik dat natuurlijk zeer belangrijk.

Huis Dick Helleniuspad ^

IJburg College ^

[floorhendrikx-blog]

Cultuurdouche dag 5

Eindelijk, de cultuurdouche is bijna voorbij! De waarschijnlijk meest chaotische week van het jaar is bijna klaar. Vandaag is de dag van het museum. Toen ik op school aankwam, hadden een aantal groepjes zich met hun kunstwerk al geïnstalleerd bij een van de tafeltjes. Het was leuk om te zien dat mensen zo veel verschillende dingen hadden gemaakt door op een goede manier gebruik te maken van hun twee woorden. Bij sommige kunstwerken moest ik wel even vragen wat nu eigenlijk de link was, maar na hun uitleg begreep ik het wel. Het was nog even een dingetje om te zien hoe we onze duif eigenlijk neer moesten gaan zetten omdat we deze tegen de muur hadden willen plakken. Maar zoals we deze week juist geleerd hebben, zijn we even gaan nadenken en ben ik met een goede oplossing gekomen. We klemmen de duif tussen twee tafels in.

Toen wij ons ook geïnstalleerd hadden en het museum officieel geopend was, konden we zelf ook even een rondje gaan lopen om te zien wat iedereen gemaakt had. Toen Ramon langs kwam voor de beoordeling, vertelde hij dat er niet genoeg diepgang in zat. Ik ben hier heel lang over na gaan denken, want hoe kun je er dan meer diepgang aan geven. Ik snapte er natuurlijk weer helemaal niks meer van, dat past wel weer bij deze week. Hoe geef ik meer diepgang aan een duif met een tak met voorbereidingsdingen in z’n snavel. Ik denk dat dat misschien komt doordat we het stukje vrede net niet goed genoeg hebben laten terugkomen. Natuurlijk als je er naar kijkt snap je dat het over vrede gaat, een vredesduif met peace-tekens op z’n lichaam. Maar ik denk dat we het niet genoeg gekoppeld hebben aan technische bedrijfskunde. We hadden dit op een andere manier kunnen doen door bijvoorbeeld meerdere duiven dezelfde tak te laten dragen, zodat alles met elkaar in evenwicht staat. Dit geeft dan misschien beter weer dat de samenwerking binnen technische bedrijfskunde heel belangrijk is en dat dit nodig is om je doel te halen. Als je met meerde mensen aan een opdracht werkt en één persoon werkt niet mee, gaat het mis en is de vrede (eigenlijk de ‘tevredenheid’) ook weg binnen de groep.

Ik denk dat ik het toch een beetje lastig vind om beslissingen te maken binnen een groep. Er waren bijvoorbeeld twee mensen die een verhaaltje hadden geschreven om bij ons kunstwerk te leggen, en ze wilden zelf geen beslissing maken over welke het zou wouden. Ik was op dat moment met m’n eigen taak bezig, en had niet echt veel zin om daar over te moeten beslissen. Maar omdat het toch wel leek alsof niemand de knoop door zou hakken heb ik dat op dat moment maar gedaan. Ik vond dat best lastig, omdat je de een niet teleur wilt stellen. Ik heb toen het besluit genomen dat de lay-out van de ene persoon beter was, en de tekst van de andere persoon beter was. Ik heb ze toen de opdracht gegeven om dit samen te combineren. Ik denk dat dat toch wel iets over mezelf zegt, namelijk dat ik wel een persoon kan zijn die de knoop door kan hakken als dat moet, maar ook niet graag mensen teleur wil stellen en daarom wel kan nadenken over een oplossing voor beide partijen.

Het meest waardevolle moment van deze week is denk ik het moment waarop ik me realiseerde dat het allemaal wel kan lukken zolang je er je best voor doet en er voor wil gaan. Als je denkt ‘het komt vanzelf wel’ dan heb je het mis. Je zult ergens je best voor moeten doen en er voor moeten werken als je iets wil bereiken en ik heb het gevoel dat ik dat deze week goed heb gedaan. Ik denk dat ik een goed resultaat heb neergezet en ik ben verder gekomen dan dat ik aan het begin van deze week had gedacht. Tijdens de interviews zeiden sommige mensen ook dat je tijd tijdens technische bedrijfskunde ook een tijd van persoonlijke ontwikkeling is en ik heb het gevoel dat dat deze week al is begonnen.

In een Survivalguide voor deze week zou ik met dikgedrukte hoofdletters zeggen ‘raak niet in paniek, denk goed na, en dan lukt het wel.’

[datmeisjevan]

Onverwachte ontmoetingen deel 1. Hoop ik.

Na mijn werk fietste ik naar de winkel. Het was druk buiten, veel gejaagde mensen met waarschijnlijk hetzelfde plan als ik, ‘nog even snel boodschappen doen’. Mijn hoofd zat vol, met dingen van werk en met plannen hoe sommige dingen anders moeten, maar ik nog niet weet hoe.  Voor de winkel stond een oudere dame, te klooien met haar rollator. Ik stond kort te kijken, want wilde me niet meteen ongevraagd opdringen maar hij leek het echt niet te doen. “Dag mevrouw! Heeft u misschien hulp nodig?” “Ja, nou ja, ik weet het niet? Mijn rollator doet het niet meer?” 

Ik gooide mijn tassen neer en ging op onderzoek uit. Werkelijk geen idee waarnaar precies want wat weet ik nou van rollators? De mevrouw bleef maar excuses aanbieden: “Je bent vast druk, echt sorry hoor, ik kan het anders zelf wel proberen?”                                                                                                 “Wat had u dan gedacht, dat ik u hier zo liet staan? Tuurlijk niet! Geen moeite hoor.” en ik ging op de grond zitten want ik moest en zou nu dat ding aan de praat krijgen.     

Ondertussen ratelde de vrouw maar door. Dat ze net naar de apotheek was geweest en ik heus niet bang hoefde te zijn voor haar rode ogen, want daar had ze dus net medicijnen voor gehaald en het zou overgaan. Of ik echt wel tijd had hiervoor? Dat ze de rollator pas net had en het nog wennen en best spannend vond. Inmiddels had ik het wiel dat blokkeerde losgekregen en vertelde haar (overdreven) trots dat ze weer zou kunnen racen door de straten van Amsterdam. Haar rode ogen veranderden in pretoogjes maar tegelijkertijd zag ik hoe fragiel ze daar stond, stil, in de drukte van iedereen met haast. “Ik weet niet zeker of hij het zo nog wel doet.” zei ze zacht. “Dan gaan we testrijden!” gilde ik ietwat enthousiast terwijl ik met haar mee ging lopen.     “Wat ben je een lieverd, niemand heeft meer tijd tegenwoordig. Snap ik wel hoor, iedereen heeft een gezin dat wacht. Heb ik niet. Maar heb wel een kat hoor!” Ik bleef zeggen dat het echt geen moeite was en besloot haar naar huis te brengen. Nadat we een drukke straat waren overgestoken en een woonwijk in wandelden leek ze meer vertrouwen te hebben.                                                Ze stopte met lopen, liet haar rollator los en pakte mijn handen.                      “Kind, hartelijk dank hoor maar ik durf nu gewoon weer verder. En wat heb je heerlijk warme handen! Die had ik ook ooit, toen ik nog jong was. Ben al 84 hoor! Alles gaat zo snel, vergeet je niet te genieten?” Ik beloofde het en realiseerde me dat alle drukte in mijn hoofd was verdwenen door deze ontmoeting.

En nu moet ik de hele avond al denken aan de lieve vrouw. Dat ik hoop haar snel weer tegen te komen zodat we eens af kunnen spreken en ze weet dat er dan iemand op haar wacht.

[maximvandaele]

Jehovah's: korte deconstructie van hun propagandaboekje

Dit artikel werd oorspronkelijk op 28 januari 2019 geschreven.

Een kort, ludiek artikel over de beruchte cult.

Vandaag had ik geen school en ging ik mee met mijn zus op stap, ze moest naar school om een gesprek te voeren met een mentor en later voor een prik tegen Hepatitis B. Lang leve de medische wereld!

Intussen, terwijl mijn ouders al thuis waren, hebben er blijkbaar reclamemensen van niemand minder dan de Jehovah's Getuigen aangeklopt (JW, niet te verwarren met het kledingmerk Jack Willis of de commerciële film Jurassic World). Mijn vader moet ze vriendelijk weggewuifd hebben, eventueel met een korte discussie over de aard van God erbij, terugkomen doen ze toch ooit.

Nu is het op zich al fascinerend dat deze cult anno 2019 nog bestaat én actief leden probeert te werven. In tijden waarin zowel de georganiseerd godsdienst (de Kerk) aan het uitsterven is ten gunste van atheïsme, agnosticisme, en ietsisten (zij die zich als 'spiritueel maar niet religieus' zien, sommige dagen reken ik mij daar ook bij). Dan komt daar nog eens bij dat iedereen gewoon wéét dat Jehovah's Getuigen een gevaarlijke cult is waar zelfs seksueel (kinder)misbruik schering en inslag is. Voer maar eens 'Jehovah's Getuigen' in op Google News en je krijgt het direct voor je. Ondanks dit alles blijven ze met de moed der wanhoop verder doen. Zegt volgens mij veel over de sterkte (of koppigheid) van de mens.

Je zou dus kunnen zeggen dat dit artikel water naar de zee dragen is - de Jehovah's zijn toch zó'n gemakkelijk doelwit om te bekritiseren. Dat klopt en ik geef toe dat ik dit artikel vooral voor de lol schrijf en niet omdat dit echt belangrijk of zoiets is. Maar goed, die Jehovah's, ze gaven blijkbaar een propagandafoldertje af.

Het kleine pamfletje bevat een aantal bewering over de Bijbel die zo overdreven zijn dat ik ze nu één voor één overloop. Daarbij baseer ik me op een vrij letterlijke lezing van de Bijbel geïnspireerd door SkepticsAnnotatedBible.com. Je zou kunnen zeggen dat dit flauw is omdat de Bijbel ook op literair en symbolisch niveau veel te bieden heeft. Terecht, maar als zij de Bijbel letterlijk nemen, dan kan ik dat evengoed hier ook doen.

(Stenig je kinderen als ze stout zijn en nog meer handig levensadvies vind je in de Bijbel (Deuterononium 20) - Bron: thebricktestament.com)

Wat Jehovah's Getuigen denken dat de Bijbel U (ja U!) de bieden heeft

Het pamflet laat er geen gras over groeien en beweert onmiddellijk drie krasse dingen die zij in de Bijbel menen te vinden.

Duidelijke antwoorden op levensvragen. (Spreuken 2:1-5): deze Bijbelverzen beginnen eigenlijk wel goed: "Om uw oren naar wijsheid te doen opmerken; zo gij uw hart tot verstandigheid neigt;" dan wordt er gezegd: "Dan zult gij de vreze des Heeren verstaan, en zult de kennis van God vinden." Maar één hoofdstuk eerder lezen we "Dan zullen zij tot Mij roepen, maar Ik zal niet antwoorden; zij zullen Mij vroeg zoeken, maar zullen Mij niet vinden;". Als de Bijbel al levensvragen zou bevatten, denk ik ik niet dat ze 'duidelijk' zouden zijn. Tja.

Betrouwbare adviezen voor het dagelijkse leven. (Psalm 119:105). Oei, oei, oei. Ai, ai, ai. Dit is waarschijnlijk de meest problematische in de reeks. Als we dit navolgden... het zou nogal een boeltje worden. Een kleine bloemlezing aan 'betrouwbare adviezen' uit de Bijbel: je mag geen varken, konijn of garnalen eten (Leviticus 11:6-10), slavernij is nog zo erg niet (Genesis 7:1, 1 Timoteüs 6:1 en een hele boel andere verzen), vrouwen moeten niet te veel zeggen (1 Timoteüs 2:11-12), homoseksualiteit mag niet (1 Korintiërs 6:9 en Leviticus 18:22), stenig je voltallige familie als ze je proberen te bekeren (Deuteronomium 13), je mag autoriteit nooit in vraag stellen (Romeinen 13:1) en zo kunnen we nog even doorgaan.

Een schitterende hoop voor de toekomst. (Romeinen 15:4). Wel, als het uitmoorden van een vierde van de wereldbevolking (Openbaring van Johannes 6:8), compleet met bloederige martelingen (Openbaring 14) en het merendeel van de mensheid dat eeuwige martelingen in de Hel wacht (Openbaring 20 en 21) jouw idee is van 'een schitterende hoop voor de toekomst', dan zou ik zeggen, word zeker lid van de Jehovah's Getuigen! Worden verder nog beweerd:

"Bijzondere harmonie. De Bijbel is geschreven door zo'n 40 mannen in een periode van 1600 jaar. De meesten van hen hebben elkaar nooit ontmoet. Toch is het boek één geheel, met één hoofdthema." Naast het feit dat er waarschijnlijk wel meer dan 40 mensen gewerkt hebben aan de Bijbel, is 'één geheel' wellicht de minst accurate beschrijving van de Bijbel die er is! Het boek bulkt van de contradicties, te veel om op te noemen. Tenzij ze hier bedoelen dat het hoofdthema contradictie is. Ja zeg.

"Betrouwbare geschiedenis. Veel geschiedschrijvers laten de nederlagen van hun volk gewoon weg. Maar de Bijbelschrijvers hebben hun eigen fouten en die van hun volk eerlijk opgeschreven (2 Kronieken 36:15, 16; Psalm 51:1-4)." 2 Kronieken 36:15 betreft een situatie waarin de mensen niet luisteren naar God, dus maakt Hij ze af, erg lief hoor. In Psalm 51:1-4 heeft één iemand het over hoe veel hij gezondigd heeft (niets nederlagen van een volk). Wat betrouwbaarheid betreft hoef ik er geen tekening bij te maken

"Voorspellingen die uitkomen." Laat dit alsjeblieft niet waar zijn! (zie punt 3). Los daarvan blijken de voorspellingen vooral gebeurtenissen van meer dan 2000 jaar geleden te betreffen, zoals de ondergang van Babylon (Jesaja 13:17-22). Blijkbaar is Onze Lieve Heer niet meer geïnteresseerd in de geschiedenis van de mensheid nadat hij z'n Zoon liet kruisigen. Misschien heeft hij andere interesses opgenomen na het jaar 0, zoals biljarten, postzegels verzamelen, muziek producen of naar filmpjes van kleine katjes kijken. Alleen God weet het. Ik snap het wel, de Man heeft het vast verschrikkelijk Druk Daarboven.

Opvallend is ook hoe de folder versierd is met idyllische plaatjes van een (kern)gezin (vader-dochter-moeder-zoon) die hand in hand door een hemels veldje wandelen. Dit is een techniek die ze rechtstreeks aan de commerciële reclame ontlenen: we zien een groepje vrienden plezier maken in een mooi park, en dan krijgen we plots voor onze neus geschoven: Coca-Cola. We zien weidse velden, prachtige bergtoppen, geen kat te zien, en dan plots: koop het nieuwste model Renault of BMW of Porsche. Een idealistisch beeld met een liefhebbende vader en zoon blijkt eigenlijk een reclame voor instantsoep te zijn.

Wetende hoe moeilijk vader-zoonverhoudingen zijn, weet de reclamemaker ons te prikkelen. Reclame toont ons wat we écht willen, gevolgd door het product dat ze ons willen aansmeren, wat voor het eerst goed doorzien werd door Theodor Adorno.

#jehovah's getuigen #jehovah #JW

[offtoljubljana]

133. Loveless

10/07/2020

Ik heb dus toch het e-book van Loveless gekocht.

Hi. Het is 14:54 en ik zit onder de boom bij de rivier. Voordat we beginnen aan mijn dag: Naya Rivera's rescue mission is gisteravond (onze tijd) veranderd in een retrieval mission. Oftewel, de missie is niet meer om haar te redden, maar om haar lichaam te bergen. Ze hebben de hele kust afgezocht in de hoop om haar in leven te vinden, maar helaas.

Zolang de status "missing, assumed dead" is, zijn er nog mensen die hopen en geloven dat ze nog leeft. Ik heb gistermiddag geaccepteerd dat ze is overleden. Nou, geaccepteerd is een groot woord, maar je snapt wel wat ik bedoel.

Nu hoop ik gewoon dat ze wordt gevonden zodat haar familie en vrienden rust hebben. Heather Morris (oftewel Brittany in glee) heeft het zoekteam al bedankt voor het werk.

Ik lieg niet, ik ben zeer verdrietig, maar het is gewoon een vreselijk ongeluk. Dus ja, ik geef toe dat ik al best veel gehuild heb om de situatie, maar ik ga dit niet mijn laatste dagen laten verpesten. Niet in een “that’s not what she would’ve wanted!!!” manier, want ik ken haar niet (oh boy, als ik me al zo crap voel, dan wil ik niet eens weten hoe haar familie en vrienden zich voelen), maar wat kan ik eraan doen? Sommige fans zijn de hele dag binnen aan het zitten om Twitter te checken voor updates. Dit is geen haat naar die mensen, want ik snap het helemaal, maar dat doet me niets goed. Ik haat dit gewoon. En de “glee curse” grappen zijn niet grappig. 

Helaas zorgt dit verhaal voor een goede segway naar Sociologie. Mijn laagste punt tot nu toe: 9,5. Ja, voor QAI/CEE had ik een 9,5 en voor Banksy had ik een 10. Een fucking 10???? 

Achtergrond: ik heb best veel tijd gestoken in de QAI/CEE art critique en bij de Banksy Exit Through The Gift Shop heb ik er amper iets voor gedaan. Toen ik het inleverde, dacht ik ook: hopelijk nog een voldoende!

Nou.

Dat is zeker een voldoende.

Nu alleen mijn werkstuk nog. Het werkstuk over Santana en Naya. Het universum is gemeen. In de Dalton server hadden we namelijk ook een meme dat Santana is overleden in een erg ongeluk. Die meme wordt overduidelijk niet meer voortgezet, maar het is gewoon raar. Niemand had dit kunnen zien aankomen.

Oké, op naar een positiever iets. ANIMAL CROSSING. Pascal begon te praten over slaap.

Misschien kan ik daarom niet slapen. Ik ben te powerful voor slaap.

Oh en geniet van deze foto’s van Marina in het museum.

Na dagen was Redd eindelijk op mijn eiland, maar hij had niets nieuws! Tara uit Australië heeft er dus gebruik van gemaakt. Zo heeft tenminste nog 1 iemand iets aan Redd vandaag.

En mijn surfplank collectie is compleet dankzij Eef. Merci!

Toen ik op 20 maart aangaf dat dit nu een Animal Crossing blog zou worden, meende ik het. 

Mijn plan was om vandaag weer te chillen aan de rivier. Morgen gaat het namelijk de hele dag regenen en zondag wil ik besteden aan het alvast inpakken van dingen. Daarna is de fam er!

Ja jongens. Het einde komt eraan. Ik had Loveless gekocht en het duurde even om het boek op mijn e-reader te krijgen (fuck you Adobe). Ik heb drinken en een appel en anti-muggenspul en zelfs een handdoek om op te zitten (ik zit er nu op). En toen nam ik de bus naar Open Kitchen. Aangezien er gisteren geen Open Kitchen was, besloot ik om vandaag zowel lunch als avondeten te doen. Het wordt een dure dag, maar het is mijn laatste kans! Ja, ik nam de bus. Het is 31 graden! Een shout out naar de tiener met een dikke zwarte hoodie. Dat moet een sauna zijn.

Voor de laatste Open Kitchen besloot ik om te VLOGGEN. De titel van de video is “De reden waarom ik nooit een professionele vlogger kan worden”, dus verwacht shit cameragebruik. Dit is geen goede video. *zucht* Daar gaan mijn non-existent YouTube dromen.

Ik nam eindelijk die Keniaanse snack. Ik en vergeten hoe de kraam heette (dat zoek ik op als ik thuis ben), maar de snack heette Sambusa. Het was gevuld met minced meat with ginger. (EDIT om 23:49: Het restaurant heet Skuhna. Het specialiseert zich in Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse gerechten.)

Toen ging ik naar de Shambala voor kip teriyaki met pinda saus en "leek". Geen idee wat dat was, maar ze hebben het op Stardew Valley. Nou, het zijn een soort uien. Dit was tot nu toe mijn minst favoriete gerecht. De teriyaki saus was slap en de pindasaus was droog. Ach.

(EDIT OM 0:27: hi, ik ben een idioot. Leek is geen ui, maar prei. Nu heb ik geleerd dat ik niet van rauwe prei houd.)

Ik nam het mee naar de trappen en een gezin met twee kleine kinderen waren er ook. De kinderen waren aan het spelen bij het water en de vader probeerde de hele tijd foto’s te maken, dus ik leunde weg, zodat ik niet op de achtergrond zou staan. De vrouw naast me was eerst een beetje geïrriteerd, maar toen zag ze waarom ik naar haar toe ging leunen en toen heeft zij ook weer weg geleund. De kinderen waren gewoon heel schattig.

Bij de Veganika hadden ze ook rode limonade. Ik vroeg welke smaak het had, maar het had alcohol. Ik denk de verkoopster misschien dacht dat ik minderjarig ben. De andere gele limonade was mango. Ik vroeg even door en het bleek hibiscus ijsthee te zijn, dus ik nam de mango.

Op naar de rivier. Er stond een bandje te spelen en te zingen. Ik denk dat het volksmuziek was. Het was best cool, want de drie mannen waren relatief jong. Normaal zijn alle accordeonspelers oud (laatst waren er 3 in één straat!), dus dit was best cool. 

Maar ik liep door en bij de rand van het centrum maakte ik deze foto:

Toen liep ik naar de rivier.

Ineens zag ik een oudere man vissen! En hij ving ook nog eens een mega grote vis. Hij gaf het aan een andere man en die deed de spartelende vis in een plastic zak. Ik heb nog nooit echt iemand een vis zien vangen.

Ook is de mini bibliotheek nu hier en niet op het universiteitsplein. Dit is nu eenmaal een mooie plek om te lezen. Daarom ben ik hier.

ER LIEP NET EEN FLUFFY HOND PAL ACHTER ME LANGS.

***

HAHAHAH twee mannen zitten hier en één zei net: "Excuse me, do you speak English?"

"Yes."

"Oh, we were just wondering what country you're from."

"The Netherlands."

"The Netherlands???"

Ze waren overduidelijk door de war. Ze keken elkaar even aan en ik zei:

"Yes."

"I was betting on Japan."

"Close."

***

16:55

MENSEN IK HEB NET EEN HOND GEAAID. Hondje dacht dat mijn plastic baker en rietje (van de mango limonade) speelgoed was, dus ineens stond er een hond tegen me aan. Hondje gooide het plastic alle kanten op, dus toen ik het wilde opruimen dacht ie dat het nog meer speelgoed was.

Daarna besloot de hond om achter een duif aan te gaan.

***

18:04

Mijn boek is uit en het was goed. Oh Alice Oseman boeken! Ik heb best snel gelezen. Dat had ik niet verwacht. Ik stopte alleen om deze foto’s te maken:

Er is ook weer een fluffy hond. Honden hebben zo'n goed leven. Je maakt ze blij door een stok te gooien. Ik zie ook honden zwemmen aan de andere kant van de rivier.

Ik heb nog een uur de tijd op te chillen. Om 19:00 heb ik afgesproken in Open Kitchen.

Dit is een fijne dag. Oké de hond blafte keihard, want hij is ongeduldig. Het duurt te lang voordat baasje de stok gooit.

***

18:15

Deze hond gaat alle kanten op. De vrouw die de stok gooide was niet eens het baasje. Toen ze weg ging, namen twee andere mannen het over. Inmiddels is de hond weg met het eigenlijke baasje.

***

18:59

En weer een flirt. Hij was tenminste aardig en we hebben misschien 15 minuutjes gepraat, want waarom ook niet. Toen hij vroeg of ik met hem naar de bergen wilde, gaf ik snel aan dat ik niet kon. Ik heb een bordje nodig met "please do not flirt". Het was mega awkward. En ook nog nadat ik Loveless had uitgelezen! De ironie!

Rond 18:45 ben ik weggegaan. Ik gaf meteen aan dat ik had afgesproken met mensen en dat ik dus niet lang kon blijven. Op weg naar het centrum realiseerde ik me dat de protesten er weer zijn. Ahhh, mijn laatste keer dat ik de protesten zie. Arme toeristen moeten zich toch rot schrikken. Voor locals is het inmiddels een normale vrijdag. Het plein stond helemaal vol, maar ik denk nu dat ze beginnen met hun parade richting het overheidsgebouw.

Yup, een gewone vrijdag in Ljubljana.

***

23:57

Het is bijna de 11e. Naya is nog steeds niet gevonden, maar ik had niets anders verwacht. Volgens de sheriff is er een kans dat ze nooit gevonden zal worden, want de bodem van het meer zit vol met grote takken en stenen. Het is een vreselijk idee. Ik heb geen hoop dat ze nog leeft, maar ik heb wel nog hoop dat ze wordt gevonden. I mean, de lichamen van de 7 andere drenkelingen werden wel nog gevonden.

En oh.

***

11/07/2020

0:00

Tijd gaat snel. Ik ga bijna naar huis. Misschien een goede tijd om mijn laatste mini witte Bueno op te eten.

Nom, nom, nom.

Ik had om 19:00 afgesproken met Cristina en Tabea. Zij zouden ook wat mensen meenemen, waaronder een Nederlander van de Radboud! Ik kende haar van naam, maar nu was ze er in het echt. Een Zwitsers iemand kwam ook even, maar zij was op weg naar het station. Ze nam namelijk de trein terug naar Zwitserland.

Alsnog, alles gaat snel. Mensen gaan weg. Het is mega raar. 

We liepen over de Open Kitchen en veel namen Keniaans eten, maar ik had in de middag al een snack van die kraam en ik wilde eigenlijk zoveel mogelijk kramen proberen. Het Keniaanse gerecht zag er zeer goed uit, maar ik nam paella bij Španska vas. En ik weet dat ik waarschijnlijk makkelijker paella kan vinden in Nederland (vergeleken met Keniaans eten), maar ik heb nog nooit paella gehad en er zaten mosselen in. Ik dacht er namelijk ook even aan om mosselen te nemen, maar een heel bord mosselen was misschien toch niet ideaal. Nu heb ik a) iets nieuws geprobeerd en b) toch nog mosselen gehad. 

En ik wil geen paella nemen bij de nieuwe paella plaats, want ik mis mijn No. 12 Grill! 

Er werd ook gefilmd. Twee mensen liepen rond en ze praatten terwijl een camera alles filmde en dat deden ze meerdere keren opnieuw. Er wordt veel gefilmd. Laatst werd dus op het plein gefilmd en vandaag werd ook bij de rivier gefilmd! Misschien zijn ze een nieuwe promotie-video aan het maken over Ljubljana om toerisme te stimuleren. Een “kijk, Ljubljana leeft weer!” video.

We aten en de Zwitserse nam afscheid. Iemand vertelde waarom Open Kitchen zo goed werkt: mensen kunnen allerlei restaurants proberen en iedereen in de groep kan iets totaal anders nemen.

Toen bleek dat de anderen een idee hadden: naar het kasteel om de zonsondergang te zien. Ik twijfelde eventjes of ik mee wilde, want ik had het kasteel nooit bezocht omdat ik onder de impressie was dat ik het met de fam zou doen, eerst in april en nu in juli.

Maar er waren een paar dingen:

De gedachte van een zonsondergang was mooi.

Mensen zijn leuk.

Nu kon ik kijken hoe je eigenlijk naar het kasteel kan komen.

Het was niet meer mega warm.

De rest zijn natuurlijk “actief”, dus ze namen de kortste, maar ook meest steile route omhoog. Arme ik. Er zijn dus een paar loop routes, een fiets route, en een kabelbaan. Ik weet niet wanneer de kabelbaan open is, want ik heb het niet meer actief gezien sinds de lockdown. Ik doe morgen wel onderzoek.

Het werd snel duidelijk dat de wolken de zonsondergang verborgen. Bummer. Maar wow, na 6 maanden ben ik eindelijk bij het kasteel en wat een uitzicht. Er was helaas veel geluid, want de microfoon van de protesterende mensen was luid. Maar ja, protest. Je raakt er aan gewend.

Ineens zagen we een hele groep mensen en de rest wilde daar bij zitten. Ik ken niemand, dus ik volgde. Nou, ik kende wel mensen. Kath en Sophia zaten er bij! Hoi! 

Helaas werd de groep te groot, want de Corona maatregelen gelden nog, dus wij vieren gingen aan de rand zitten. Je zag het kasteel wel beter.

De zonsondergang was niet geweldig en toen gingen de grote lichten ook nog eens aan. Wij zaten bijna recht voor een mega fel licht.

We hebben daar gezeten voor iets langer dan een uur. Het werd donker en het werd ook koud. Anderen hadden warme kleding meegenomen, maar dit was een last-minute decision voor mij, dus ik zat in mijn zomerjurkje. Uiteindelijk kwamen nog twee anderen erbij. Ik kende ze niet, maar die twee mannen kenden de rest. Hoera. Die twee begonnen ook te praten met de vreemden naast hen, dus opeens waren we met z’n 9en. Alhoewel, ik heb niet echt met ze gesproken, want we zaten in één lange lijn.

Toen had de rest het idee om naar Metelkova te gaan. Het was tijd voor mij om naar huis te gaan. Metelkova staat bekend voor de feesten en no bueno. Met z’n 6en liepen we terug naar beneden via een andere onverlichte weg met veel trappen. Serieus. Waarom was hier geen licht? Gelukkig hebben de meeste telefoons een zaklamp.

“This route is better for drunk people.”

10 seconden later.

“This route is not better for drunk people.”

De hoogte van de traptreden was ook zo klein, dus ik moest echt kijken waar ik liep. Deze route is waarschijnlijk beter als je naar boven gaat (en als je sober bent).

Toen was het tijd voor afscheid. Iedereen houdt blijkbaar van knuffels geven. Oh, eenmaal op “ground level” was het weer mega heet. Het is gewoon kouder in de hoogte. Ik liep langs de Open Kitchen en ik heb het nog nooit gezien tijdens het einde. Er was een kleine file met busjes van alle restaurants en natuurlijk werd alles afgebroken. Die hete plaat waar ik langs liep (zie de vlog) zat nu vol met ijsblokjes.

Ik liep naar de bussen en ik belde de fam, want Tabea had me een heel goed idee gegeven voor de reis: stuur mijn UoL acceptance letter naar de fam! Ze kende namelijk iemand die geweigerd werd aan de Oostenrijkse grens, maar toen hij kon aangeven dat hij zijn broer kwam ophalen, mocht hij wel naar binnen. Nou, de fam mag nog steeds naar binnen wegens toerisme, maar the general idea is dat het altijd handig is om meer redenen te hebben.

En nu drink ik thee. Ik ga nog wat eten. Have a cat.

#OKAY THAT GIF WAS SUGGESTED TO ME WITHOUT ME DOING SHIT #SO I HAD TO #july #133 #blog post

[overwijs]

We nemen geen afscheid

De mens gaat over het algemeen niet al te best om met verandering, met name die van het onverwachtse soort. Veel mensen ontkennen dit consequent, maar diep van binnen (h)erkennen we het meestal wel. Één van mijn bekende uitspraken is: “ieder mens heeft íets autistisch in zich”, niet dat ik daarmee autisme wil bagatelliseren, maar omdat ik er van overtuigd ben dat elk mens gewend raakt aan bepaalde herhalingen, routines, gewoontes, voorspelbaarheden. Maar wel voor een ieder op een ander vlak en verschillend in hoeveelheid.

Ook ik hou van een zekere mate van voorspelbaarheid, wat haaks staat op mijn liefde voor sommige onvoorspelbaarheden, op een bepaalde manier verrast worden, innovatie, nieuwe dingen, treden buiten de gebaande paden. Ik werk sinds 2009 bij mijn huidige werkgever, ben van nature een trouwe hond en honkvast (voorspelbaarheid), echter is nog geen enkel jaar, mijn baan het hele schooljaar hetzelfde geweest. Elk jaar denk ik dat het dit jaar niet zou gebeuren en elk jaar verandert er tijdens het jaar tóch iets aan de grootte en/of invulling van mijn baan (onvoorspelbaarheid).

In de eerste jaren was dat meestal een uitbreiding, van de hoeveelheid uren die ik lesgaf als wel het aantal vakken dat ik gaf. Lessen Frans, lessen Duits, lessen Projectklas, ik heb ze allemaal tijdelijk opgevangen. Één of meerdere keren in de afgelopen negen jaar. De laatste jaren gebeurde het steeds vaker dat het omgekeerde gebeurde, andere taken vroegen om meer tijd en mijn lessen moesten opgevangen worden.

Zo schreef ik vorig jaar vlak na de kerstvakantie dat ik niet wist of het mij tot de zomer ging lukken om elke dag iets te plaatsen zoals ik met mezelf heb afgesproken en zodoende jou als de lezer heb beloofd (voorspelbaarheid). Ik ging interim vervanging doen in verband met een zwangerschapsverlof van de persoon die mij aanstuurde voor het werk dat ik doe waarbij ik niet voor de klas sta maar scholen ondersteun bij innovatie. Na de zomer kwam ze terug en op 1 december nam ze ontslag. En zo werd ik, via ondoorgrondelijke zijwegen, wederom gevraagd om een deel van mijn schoolse taken los te laten om tot de zomer te vervangen.

Zo vroeg ik mijn schoolleider wederom of het dit jaar mogelijk was om een deel van mijn lesgevende taken over te dragen. Spannend, want ik laat werk wat ik door en door ken (voorspelbaarheid) weer voor een deel los om werk te gaan doen waar ik elke dag nog nieuwe dingen tegenkom , waar ik zelf in een mega leercurve zit en daardoor nooit precies weet hoe het gaat lopen (onvoorspelbaarheid). Toch twijfelde ik geen seconde, want ik geloof in “outside your comfort zone is where te magic happens” (onvoorspelbaarheid). Groeien doe je buiten je comfort zone, met een gezonde dosis houdbare voorspelbaarheid.

Zo stond ik afgelopen woensdag voor de klas, te wikken, wegen en twijfelen. Niets voor mij. Ik besloot de klas nog niets te vertellen, ik wilde onvoorspelbaarheid voorkomen. Dat ouders nog niet op de hoogte zijn en leerlingen met de wildste verhalen over mijn “vertrek” thuiskomen.

Zo stond ik vanmorgen te balen dat ik toen niets gezegd heb. In de tussentijd waren de ouders op de hoogte en overvielen de leerlingen mij bij binnenkomst. Netjes en rustig binnenkomen was er niet bij. Ze gingen niet rustig naar hun plek om hun spullen te pakken. Meer dan driekwart van de klas kwam om mij heen staan, verhaal halen. Hun ouders hadden een mail gehad dat ik ze vanaf 1 februari geen les meer geef en zij weigerden het te accepteren.

Zo begon één van de meeste ongemakkelijke lessen van mijn carrière. “Waarom gaat u weg?” “Komt u ooit nog terug?” “Wij gaan protesteren.” “Nee, we gaan niet luisteren, tot u belooft terug te komen.” Ik moest alle gereedschappen uit mijn gereedschapskist halen om de klas rustig te krijgen zodat ik mijn kant van het verhaal kon vertellen. Wat ik ging doen, wat dit voor mij betekende en dat ik volle vertrouwen heb in de vervanging. Een praatje waarvan ik dacht dat het genoeg zou zijn, woensdag zei ik nog tegen mijn vervanger: “ze mogen je toch meteen, je hoeft alleen maar te zeggen dat je sneller nakijkt en je bent binnen.” Daar ontstond mijn ongemak, naar mijn collega toe, mijn collega die ik de klas 100% toe vertrouw, die ik een makkelijker begin had gegund.

Het was niet genoeg. Deze klas houdt duidelijk níet van verandering, maar van voorspelbaarheid. “Met u is wiskunde tenminste leuk.” “Als u het uitlegt snap ik het tenminste.”. Ik vertel ze over het nakijken en opeens vergeven ze elke toets waar ze klaagden dat ik te traag was met nakijken. Ze weten niet wat er gaat komen en het bevalt ze niet. Ik heb de keuze gemaakt om dit te doen en zij niet. Ze balen dat er geen inspraak was, wat ik begrijp (onvoorspelbaarheid). Ik leg uit dat ík niet gekozen heb welke klas ik zou opgeven (waar, want ondanks dat je diep van binnen een bepaalde uitkomst prettiger zou vinden, kiezen kan ik niet maken) en dat ik het dus ook jammer vind.

“We gaan protesteren!” “Het is uw schuld dat ik straks drie keer per week moet nablijven.” “Ik ga nu gewoon hier op de grond zitten en doe niets meer.” “Ik ga nu wiskunde laten vallen.” “Nee, ik pak mijn iPad niet.” “Blijft u wel bij de schoolkrant?” “Komt u ooit nog terug?” “In de tweede klas is te laat!”

Ze hebben ‘gewoon’ de les gedaan, we hebben het gewoon over breuken gehad. Ik besef mij dat deze hele les, deze hele discussie, één groot compliment naar mij toe is. Maar zoals wel vaker met grootse complimenten, gaf het mij voornamelijk een ongemakkelijk gevoel. Tijdens de afsluiting van de les proberen ze mij weer op andere gedachten te brengen, ik leg uit dat dit geen zin heeft. De bel gaat en de leerlingen stromen ‘gewoon’ het lokaal uit, maar ze keken anders, ze deden anders.

Een paar dames komen naar mijn bureau. Ze willen weten wat ze kunnen doen om me te laten blijven. Ze leggen zich nog niet neer bij de komende verandering.

“Oké mevrouw, maar mag ik dan wel een knuffel.”

Ik, die daar toch niet bepaald van is, open mijn armen.

“Nee! Je geeft haar geen knuffel. We nemen geen afscheid!”

Een waarheid als een koe, maar niet op de manier die ze bedoelde. We nemen geen afscheid. Ik blijf gewoon. Zo ook mij blog. Maar het wordt moeilijk om mijn ritme (voorspelbaarheid) vol te houden. Minder les = minder kans op leuke verhalen uit mijn lokaal. Ik zal mijn best blijven doen maar ik kan het gewoon niet beloven (onvoorspelbaarheid).

Één ding is zeker en voorspelbaar, we nemen geen afscheid.

#lvnslssn #blog #docent #leerling #onderwijs #verandering #klas #voorspelbaarheid #onvoorspelbaarheid #afscheid #comfort zone #groei #magic

[123carlin-blog]

Mijn moeder is niet mijn moeder

Daar zit ik dan …. Vermoeid, in de war en miljoenen vragen.

Eindelijk na een lange en slopende zoektocht gevonden wat er met mij “ mis ” is…… En dat is een hele hoop. Ergens wist ik het altijd al wel wat er anders was. En nu heeft het een naam gekregen. Ik heb altijd het willen verkroppen en er niet aan willen denken, want dat deed teveel pijn. Maar uiteindelijk ben ik met mijn neus op de kei harde feite gedrukt en was het tijd om aan mezelf toe te geven dat het nooit zou veranderen en dat ik moest kiezen tussen gevangen blijven of kans op een gezonde leven voor mijn zoontje en mij.

Dus zeg ik het nu maar voorzichtig hard op….

Mijn moeder is een Narcist.

Ja dat doet pijn om te zeggen en het is ook behoorlijk eng om te zeggen. En ja het is iets wat je niet zomaar over je moeder moet zeggen dat ben ik het compleet met mensen eens. En ja ik weet dat sommige mensen mij echt niet serieus gaan nemen. Maar dat geeft niet ik heb deze mensen al lang vergeven. Zij kunnen er niks aan doen en dat weet ik maar al te goed….

Inmiddels ben ik 25 jaar en heb ik allerlij gevechten gehad… De meeste met mijn moeder. Ik ben door allemaal testen gemoeten vroeger want er zou iets mis zijn met mij… Echter konden psychologen er geen vinger op leggen bij mij als kind. Niemand wist waar het nou allemaal precies vandaan kwam. Het enige wat er gevonden werd was dat ik dyslectische en detactische ben. Andere testen zouden niet werken omdat er “ teveel ruis was in mijn leven ” … Deze citaat begrijp ik nog steeds niet. Jaren lang vocht ik met mezelf… “ waarom ben ik niet gewoon zoals andere ?” en “ waarom kon ik niet gewoon lachen zoals anderen ?” . deze gedachte had ik al toen ik nog maar in groep 4 a 5 zat…ik wist dat ik niet normaal was zoals andere kinderen bij in de klas. Op school voelde ik me ook daardoor enorm eenzaam. Mensen vonden mij toch maar een raar kind dacht ik. En dat gevoel werd met jaren alleen maar erger. Thuis kreeg ik vaak mijn moeder op mijn dak… Over mijn kamertje die ik op moest ruimen of dat haar koffie niet goed maakte of dat ik teveel pindakaas op mijn boterham had gesmeerd of …. Ga zo maar door. Ik kan me goed herineren dat ik wel eens op mijn kamertje zat en dacht “ ik vandaag niet hoeven huilen, mischien word ik nu normaler ”. Als kind wilde ik altijd alleen maar lief zijn voor iedereen en als iemand moest huilen huilde ik altijd mee. Ik groeide op en de problemen werden erger toen ik in de pubertijd kwam. Mijn ouders waren inmiddels gescheiden maar de ruzie’s waren er nog…. Alleen dan met mij. Ik kreeg vaak te horen dat ik egoistische varken was en dat ik autistische was en scheldwoorden zoals. Kutpuber, kutwijf, ondankbaar misbaksel, varken, stom rund… Kreeg ik bijna dagelijks over me heen. En dat niet alleen … Als ik ook maar iets durfde terug te zeggen dan werd ik geslagen… En nee geen corigerende tik maar het met het vuist en schoppen. Ik herinner me heel goed dat ik dan altijd mezelf als een balletje opkrulde en….“ sorry mama, sorry mama , sorry mama , sorryyyyyyy”. Het duurde telkens ongeveer 12 klappen en dan hield ze op en dan zij ze telkens “ het spijt je helemaal niets, verdwijn nu onmiddelijk naar je kamer”. Op mijn kamer probeerde ik dan zachtjes de pijnlijke plekken te verzorgen. Niemand wist er van… En durfde het ook tegen niemand te zeggen. Hoe ouder ik werd hoe meer ik ging beseffen dat het niet goed was..ik was een paar keer weg van huis gelopen…hopend dat ik gehoord zou worden. Helaas. Ik zat zo diep in greep vastgehouden dat als er eindelijk hulp was ik niet durfde te zeggen wat er aan de hand was. Nu inmiddels ben ik 25 en na de zoveelste uiteenspattende ruzie contact verbroken. Iemand liet mij met alle voorzichtigheid een filmpje zien over het narcistisch slachtoffer syndroom en wat dat allemaal inhoud. Het filmpje duurde ongeveer 15 minuten… En voor het eerst in mijn hele leven was alles meer dan duidelijk. Voor het eerst in mijn leven wist ik wat er precies met mij mis was. En voor het eerst wist ik waarom alles wat ik geprobeerd had nooit werkte. Ik heb NSS ( narcistische slachtoffer sydroom). Na het filmpje heb ik denk ik 3 uur aan een stuk door gehuild… Maar echt het lelijke huilen. Ik snapte eindelijk alles van mijn leven en daarmee kwam ook veel gemis en pijn bij zetten. Eerste gedachte was aan mijn vader… Zou hij dit weten ?… En zou hij weten hoe erg ik ben opgezet tegen hem… En zou hij weten hoeveel dat mij zo enorm spijt… De tijd die ik niet meer met hem kan inhalen. En ook de vrienden die ik kwijt ben geraakt door dit probleem.. En de familie , ooms en tantes… Zouden zij dit ook weten?. Ik heb vaker contact met mijn moeder verbroken en na een tijdje had ze het weer voor elkaar dat ik toch weer met haar omging…nu weet ik de tactieken en kan ook begrijpen dat sommige mensen mij daardoor niet serieus meer nemen. En ook omdat ze bij andere mensen het slachtoffer speelt of verteld dat ik geestelijk ernstig ziek zou zijn snap ik ook dat mensen mij met een korreltje zout zouden nemen. Ik begrijp het wel ik ben 25 jaar Lang voor de gek gehouden dus dat een ander ook voor de gek gehouden word door haar vind ik niet vreemd.

Het schrijven helpt mij bij het herstel en ik hoop op een beter leven. Dit is mijn verhaal hoe ik dingen ervaar.