#ik mis mezelf

[vliegendegedachten]

Ik mag zijn

Zijn, in het nog niet volledig er te durven zijn. Ik mag zijn in het verdwijnen als ik het even niet meer weet, in het nog geen vertrouwen hebben en in het denken dat ik geen woorden heb. Ik mag zijn, zonder te moeten, zonder aanwezig te zijn. Ik mag zijn in welke vorm dan ook. Ik mag zijn in hoe ik me voel, hoe ik bang ben, hoe ik lach, hoe ik stil ben, hoe ik boos ben en ook in hoe ik níét ben. Ik mag elk moment ánders zijn. Ik mag zijn zónder er te zijn, zonder woorden, zonder te weten. Ik mag zijn in hoe ik denk, hoe ik huil, hoe ik lieg, hoe ik me schaam en hoe ik mis. Ik mag zijn in hoe ik irriteer, hoe ik ruzie maak of juist geen ruzie maak. Hoe ik zing, hoe ik leef en geniet. Ik mag zijn in hoe ik houd van anderen én van mezelf. En uiteindelijk kan ik, terwijl ik mag zijn, voelen dat ik er al ben.

[gewoonkarin]

Eerste kerstdag. Ik ben op de tuin, kippen en Dotje de aanlooppoes voeren. Fijn, even buiten en in beweging.

Ik noem mezelf spottend de grinch van kerstmis. Ik heb er niet veel mee. Ik denk dat ik dat wel heb gehad. Vroeger, met het opzetten van de boom, het spelen met de knijpvogels in de boom en de kerststal. De nachtmis in de kerk en daarna warm worstenbrood. Kerststukjes maken met paddenstoelen erin. De ijstaarten met de plastic takjes hulst. Het is nergens mis gegaan. Zo zie ik het niet. Ik viel van mijn geloof af en daarna was kerst meer een verplicht toneelstuk. Ik versier het huis ook maar minimaal. Ik vind ons huis fijn zoals het is.

Misschien ben ik over heel wat jaren ook wel blij als onze liefjes met kerst samen bij ons zijn, met hun lieven en eventueel liefjes maar ergens denk ik dat dat me dan niet boeit. Ik zie ze liever jaarrond met grote regelmaat dan alleen met die dagen. Niet verplichten in ieder geval. Niet dat het samenzijn als een verstoring voelt van elkaars tijd. Ongemakkelijk. Ik hoop dat ze elkaar op blijven zoeken. Niet uit elkaar groeien en elkaar verliezen. Ze zijn maar met z’n tweeën.

Dat heb ik met grote zus. We zijn maar met z’n tweeën en best verschillend. Toch proberen we elkaar jaarrond te zien en te spreken. Gisteravond waren wij met vieren bij grote zus, gourmetten. Het werd een gezellige avond. Straks gaan we naar het kleine moedertje van mijn lief. Ik hoop dat het dan ook gezellig is.

Morgen zijn we vrij. Echt vrij. Niks uur en tijd maar alle tijd. Ik wil nog zoveel doen. Zoals altijd. Het komt er vaak niet van en met een paar verfblikken die op me staan te wachten heel verleidelijk om een te grote klus op te pakken. Ik houd me in. Een vogelkooi verven. Wat studeren. Naar de tuin. En even naar het tuintje van ons thuis. Ze in het licht zetten. Omdat ik met kerst mis. Niet meer, niet minder maar zoals altijd wat ooit was.

Een vriendin van oudste liefje is vandaag jarig. Een kerstkindje. Voor haar is kerst belangrijk en nu helemaal. Misschien de laatste kerst met vieren vieren. Een onzekere zekerheid. Voor mij de reden om van elke dag te genieten. Of het nu wel of geen feestdag is.

Het was vorige week zo’n genietweek. Profielwerkstuk presenteren door oudste liefje, twee werkstukken. Ze deed het super. Jongste liefje mag naar een debatweek, gekozen dankzij een sterke pitch want praten kan ze. Doet ze alsof ze het al jaren doet. Kerstgala van oudste liefje. Prachtig in groene galajurk op hakken. Ik vochtige wangen. Van die momenten die ik op wil zuigen, niet verliezen in de waan van de dag. De tijd gaat soms zo hard dat ik het liefste stop wil roepen om even te staren, te genieten, te laten bezinken.

Les voor volgend jaar of liever gezegd, voor vanaf nu. In het moment stil gaan staan. De wereld om me heen verder laten draaien en links laten liggen. De ruis laten verstommen.

[ochtendstorm]

De laatste keer dat ik hier iets mental-health related postte is bijna 2 jaar terug. Ik kan zeggen dat dat is omdat ik werk, studeer,… - omdat ik een leven probeer op te bouwen, maar dat is meer een excuus voor mezelf. Een excuus om stilletjes te verdwijnen. En daar hoeft niet altijd iets mis mee te zijn, maar in het mezelf verstoppen lijk ik steeds meer van mezelf kwijt te geraken. Ik heb ontelbaar veel goede momenten gehad de afgelopen twee jaar, maar er zijn maanden dat er van plezier, van zelfvertrouwen, van rust weinig te bekennen is en dat ik misschien vooral daarom verstop, om niet onder ogen te moeten komen dat ik ooit kon speechen over herstel en dat ik nu vooral stilsta. (er is niks mis met stilstaan.) Zelfs in al mijn onstabiliteit ben ik nu waarschijnlijk stabieler dan toen ik 16 was en soms vraag ik me toch af of ik nu niet verder achteruit sta dan toen. Want al neem je het doodwillen en het destructieve van toen weg, dan nog denk ik dat ik nu misschien nog verder weg in mijn cocon van schaamte zit. Soms voel ik mij geen mens, soms voel ik mij alleen, soms voel ik mij te anders, sops heb ik get gevoel dat ik in dit leven niks bereik, soms doe ik ook echt eens even alles heel slecht, ‘soms’ bestaat vooral uit schaamte. Ik kan alleen al beter doen alsof. En misschien geraak ik vooral daarin mezelf kwijt.

Het is om te zeggen dat mentale gezondheid dus echt niet lineair is, dat “herstel” een woord is dat vaak veel nuance vereist en dat ‘alsof’ doen (of toch enkel het deel van uzelf tonen dat het allemaal kan, dat functioneert en de dagen doorkomt) soms meer kwaad doet dan goed. Dat we misschien allemaal nood hebben om wat meer ‘echt’ te mogen zijn. (En dat ge moogt bestaan, ook als ge het allemaal ffkes slecht doet of als ge niet meer vooruit gaat of als ge het gewoon allemaal niet meer weet - en ge moogt dus ook bestaan als ge niks bereikt, gek he?)

#celine op instagram

[healution]

Kzou alles moeten opschrijven, schrijven hoe heel deze situatie mij doet voelen. Hoe de afgelopen week 1 van de zwaarste was in m'n leven. Hoe m'n mama mij een mes in m'n rug heeft gestoken. Hoe m'n papa uit het niets plots heel kwetsbaar was wat dan weer zorgde voor heling. Hoe ik afscheid heb moeten nemen van jou. Hoe in dezelfde ruimte de persoon was die mij het meest beschadigd heeft voor altijd. Hoe ik de dagen heb overleefd. Hij m'n psycholoog de afspraak moest afzeggen en ik opnieuw, met alles verder alleen moest omgaan. Hoe ik trauma reacties heb gehad waarin ik mezelf op tijd heb kunnen uithalen. Hoeveel tranen ik heb gelaten om zoveel verschillende redenen. Hoeveel vermoeidheid ik nog steeds heb van de dagen, weken, maanden. Hoe over 2 dagen m'n opleiding start en ik eigenlijk gewoon terug in m'n bed wil kruipen bij die gedachte alleen al. Hoe ik het mis dat iemand mij zegt dat ik goed bezig ben. Dat iedereen je sterkte wenst maar daarna hoor je er niets meer van. Dat je nu weg bent en het leven gewoon verder draait alsof we niet net iemand speciaal zijn verloren op deze wereld, in dit universum. Dat mijn hart zoveel pijn doet van alles wat er is gebeurd. Hoe ik het beu ben dat m'n trauma eeuwig blijft aanslepen en ik er doorheen wil zoals een sneltrein, dan gefrustreerd geraak wanneer ik elke keer de boodschap krijg dat Traumaverwerking niet vlug kan gebeuren. Hoe ik intussen m'n eigen seksualiteit verder ontdek, zonder schaamte voor de 1ste keer ooit. Hoe ik het zelfs leuk vind en ik eindelijk een beetje voel dat ik toch een "normaal" leven ga kunnen hebben. Dat ik hoop heb gekregen dat ik op een dag echt een relatie ga kunnen hebben zonder de angsten rond seksuele intimiteit en deze goed en veilig zullen voelen. Maar hoe ik dan nu weer in de struggle ben geraakt dat ik hiermee verder wil exploreren maar dat ik weet dat het te vroeg is. Dus nu een frustratie heb van ik wil wel maar ik kan nog niet. Hoe ik ook gewoon weer nieuwe mensen in m'n leven wil. Mensen met wie ik connecties kan maken, waarmee ik mij verbonden kan voelen. Een vriendschap op een manier die ik zelden heb gehad. Hoe ik veel te veel nadenk of ik wel goed bezig ben terwijl ik weet dat er geen handleiding is. En dat alles wat ik doe, momenteel genoeg is met de kennis die ik heb. En dat ik er uiteindelijk wel zal geraken. Want dat doe ik elke dag meer en meer. Hoe ik eindelijk zelf opmerk hoe hard ik ben veranderd, op een goede manier tegenover een paar maanden geleden. En toch betrap ik mezelf elke dag opnieuw dat ik het beter moet doen terwijl het op dit moment wel juist goed genoeg is. Ik wil zoveel. Ik geraak zo gefrustreerd hoe lang het allemaal duurt. Tegelijkertijd ga ik elke dag verder vooruit. Groei ik elke dag een beetje meer. Maar het is zo vermoeiend. Zo vermoeiend om te groeien, te herstellen, te helen. Ik wil eigenlijk gewoon huilen, iemand die mij een knuffel geeft, zegt dat het goed komt. Het voor eventjes niet alleen moet dragen. Ik wil vooruit, ik ga vooruit. ik moet milder zijn voor mezelf. Maar ik kan soms zo koppig zijn. Maar het helpt mij wel om dan weer vast te houden in alle kleine dingen die voor mij grote betekenissen kunnen hebben. Dus morgen wanneer ik weer wakker ben, drink ik koffie op mijn terras. Neem ik een diepe ademhaling, en fluister ik "het komt goed".

#p #Ik moest even alles kwijt

[inktvlekken]

iets over biseksualiteit en 'queer joy'

mijn biseksualiteit was nooit iets wat ik verborg, maar ook nooit iets wat ik als een belangrijk genoeg onderdeel van mijn identiteit zag om er open over te zijn. ik pass gemakkelijk als hetero, al mijn vorige relaties waren met vrouwen, als ik er niet over begon, namen mensen aan dat ik hetero ben. ik hoefde me ook nooit ergens onveilig te voelen om mijn genderexpressie, zelden om mijn geaardheid.

sinds ik een niet-hetero relatie heb, kan ik echter moeilijker om mijn biseksualiteit heen, want ik moet uit de kast komen elke keer als ik over mijn partner begin. dat komt met allerlei moeilijkheden, alleen wil ik daar deze keer niet over schrijven.

want ik besef steeds vaker dat het ook een bevrijding is om openlijk biseksueel te zijn, om, dankzij mijn partner, vaker omringd te zijn door mensen die niet aan deze verwachtingen voldoen en al die manieren waarop zij samen zijn met anderen, waarop ze met gender experimenteren, de open ruimtes die dit creëert.

ik besef hierdoor steeds vaker hoe gemakkelijk ik in bepaalde patronen terugval, in bepaalde genderrollen en verwachtingen van hoe een relatie eruitziet en van wat het betekent om een man te zijn. ik begin in te zien hoe dingen waarvan ik dacht ze persoonlijk waren, problemen die ik had met seks, een maatschappelijke dimensie hebben. dat herkennen maakt het makkelijker om er iets mee te doen, in plaats van het onuitgesproken, onwennig in mijn onderbuik te laten rotten.

ik laat mijn haar weer groeien. ik draag een pin met een regenboog en met de biseksuele vlag naar mijn werk. ik zet hij/hem achter mijn naam in de afsluiting van mijn e-mails. ik ben meer open, over mijn huidige relatie en mijn vorige relaties, over de liefde, over seks. zoek niet langer eindeloos naar de juiste woorden. biseksueel, panseksueel, het maakt niet zoveel meer uit, het zijn geen diagnoses meer voor wat er een beetje mis met me is. en ik weet inmiddels dat biseksualiteit er niet voor iedereen hetzelfde uitziet, dat je dat op allerlei manieren in kan vullen.

mijn partner doet me oogschaduw op voor een queer feest. het is een vorm van intimiteit die ik niet verwacht had, hoe dichtbij hen hiervoor komt, de zorgvuldigheid waarmee hen werkt. ik leen een van hun broeken, die is te lang, hen vouwt de pijpen op tot de broek past, ook dat is plotseling intiem. ik pak hun handen vast om hen overeind te trekken, wil ze niet meer loslaten (hier blijven, hen zachtjes kussen). we dansen tot vier uur 's nachts, zoenen zorgeloos, delen buiten een sigaret en even vergeet ik dat ik me onveilig zal voelen zodra we naar huis lopen, want dit, hier, en naast hen, is precies zoals het hoort.

de volgende ochtend trek ik een overhemd aan. mijn kapitalismekostuum, zoals mijn partner dat noemt, maar het voelt niet als een kostuum, ook dit voelt gewoon als mezelf. sinds ik aangekomen ben, bezit ik steeds minder kledingstukken die ik draag vooral om niet op te vallen, om mijn lichaam te verbergen.

en ik voel me goed, en comfortabel. seks, mannelijkheid, mijn lichaam, mijn relaties: het zijn niet enkel meer dingen waar ik niet echt over nadenk, want meer dan ooit voelt het alsof ik ze zelf in kan vullen, een vorm mag geven, voelt het alsof er geen gebaand pad is dat ik af moet lopen, mag het fluïde zijn.

meer dan ooit voelt het alsof er zoveel te experimenteren is, zoveel openligt, en dat is niet alleen eng of moeilijk, het is ook een onvoorstelbaar prachtig uitzicht.

#schrijfsel

[alleenvoorjou]

1 jaar later

Veel therapie, veel aan mezelf gewerkt, veel geleerd, veel huilbuien, veel lachbuien, maar vooral veel aan jou gedacht

1 jaar later

Nog steeds spook je door mijn hoofd, nog steeds geef ik om jou

1 jaar later

Mis ik je niet meer zo hard, ik leef zonder jou, ik laat geen tranen meer voor jou

1 jaar later

Hoop ik stiekem nog steeds op een teken van leven

[versplinterd]

opa kwam vandaag op bezoek. ik gaf hem de was mee en in ruil daarvoor kraamde ik gesprek uit. over thuis en de rit hier naartoe en heb je de kachel al moeten aansteken dit jaar? eigenlijk wil ik hem vertellen over hoe ik bedekt ben met roest, maar dat dat niet zo erg is in de herfst want dat alles nu met me mee verroest. ik wil hem vragen of hij begrijpt wat ik daarmee bedoel. ik wil hem smeken om te begrijpen wat ik bedoel.

thuis voelt tegenwoordig als een ander land — ver weg en onbekend en vol verwachtingen. ik wil er niet over spreken want dan zou ik ook moeten zeggen dat ik over mijn hele lichaam kraak, en in de muren van onze woonkamer zou dat oorverdovend klinken.

ik kraak nog wat gesprek uit. over ziekenhuiseten en lege namiddagen en heeft het bij jullie gisteren ook zo hard geregend? uiteindelijk vallen we stil en ik wil hem waarschuwen dat hij niet te lang mag stilzitten want in deze herfst zou hij misschien ook verroesten. het meest van al wil ik een sigaretje.

opa geeft me een houterige knuffel en sleurt dan mijn was houterig naar buiten. ik wil hem nog naroepen dat ik de kersten samen met oma mis, maar mijn lippen zijn alweer bedekt met een laag herfst. ik sluit mijn ogen en beeld me in dat ik in kleermakerszit voor zijn open haard zit. oma biedt me een koffietje aan. de jaren zijn nog niet verloren, en we kunnen stilzitten zonder vast te roesten.

ik sleur mezelf weer naar boven.

[krizzmas]

De Amerikaanse ziekte van overproductie

Al na een paar minuten denk ik: eigenlijk moet ik stoppen met kijken. Zonde van mijn tijd. En toch kijk ik verder. Nog een paar minuten. Vooruit, nog even kijken wat er nu gebeurt... Pfff... Voor ik het weet ben ik bij de volgende aflevering beland en ga ik toch weer verder.

Met een serie als Outlast (Netflix) weet je van te voren waar je aan begint. Ge-eikel, gedoe, veel te grote ego’s, overmatige productie, hijgerige voice-overs, overduidelijke scripting; kenmerken van een typische realityshow van Amerikaanse makelij. Maar toch blijf je kijken. Waarom? Ik heb een zwak voor alles wat met survival te maken heeft en - dat heb ik geleerd uit andere survival-programma’s - Alaska vormt een geweldig decor. Ik lieg niet als ik zeg dat ik Alaska, met zijn wildernis, grote beesten, woest water en met sneeuw bedekte bergtoppen misschien wel het mooiste stukje Aarde vind.

Outlast gaat over zestien deelnemers die allen meedoen aan een voor hen (schijnbaar) onbekende spelshow rond survival. Al snel worden ze opgedeeld in vier teams en moeten ze als team samenwerken om te overleven. Welke opdrachten daaraan verbonden zitten bij de start is niet bekend, wel de hoofdprijs toekomt aan een team, niet aan een individu. Smeuïg element hierin: deelnemers mogen tussentijds overstappen naar een ander team. Met die kennis weet je eigenlijk al dat er een hoop heibel komt.

Al in het voorstukje gaat het in feite mis met de serie. De eerste minuten worden namelijk gereserveerd met beelden die de kijker warm moeten maken om het volledige spul aan afleveringen te gaan bekijken. Je ziet mensen op elkaar schelden, tenten in de fik staan, mensen met brancards worden afgevoerd en allerlei moeilijke gezichten. Eigenlijk wat je precies niet wilt zien, want de beelden geven te veel weg over wat er gaat komen. Doe dat nou niet!

Eenmaal voorbij het eerste half uur van Outlast blijkt het survivallen van secundair belang. Beelden van de deelnemers bezig aan tenten, met vuur maken en naar eten zoeken worden om de haverklap onderbroken door gesprekjes met de productie en daarbij gaat het heel veel over de deelnemers zelf in plaats van waar ze mee bezig zijn. Inmiddels is tegen de camera praten heel standaard in alles wat met reality te maken heeft, maar razend irritant, omdat het het afzien en de verrassing van wat er gebeuren gaat onderuit haalt en omdat ik mezelf dan constant afvraag wanneer die gesprekjes gefilmd zijn. Tussendoor, aan het einde van de dag, aan het einde van het programma; wie zal het zeggen?

Op de momenten dat zaken interessant beginnen te worden, gaat het opvallen hoezeer wat getoond wordt je reinste flauwekul is: sleutelmomenten worden vanuit meerdere camerastandpunten gefilmd en de getoonde shots zijn net te mooi om spontaan gemaakt te kunnen zijn. Jammer, want zoals gezegd is het idee achter de show prima en het toneel van het programma wonderschoon. Als een deelnemer dan nog een keer met een boog een pijl afschiet die 500 meter verderop in de grond, perfect voor de camera neerkomt, ben ik bereid de tv definitief uit te zetten. Maar toch wil ik weten hoe het afloopt. Dat blijft raar. Je weet dat je bedrogen wordt en toch maak je het af. Zouden de deelnemers hetzelfde gevoeld hebben?

#review #recensie #netflix #outlast #survival #reality #Youtube

[tleven]

Dag 1

Dag één van de relatiebreuk.

Ik ben opgestaan met tranen in m’n ogen met het besef dat deze nachtmerrie realiteit is. Ik ben mijn beste vriend, soulmate, m’n maatje, kortom mijn alles kwijt. Ik heb geen eetlust, doe geen oog dicht en heb heel de tijd huilbuien. Ik mis je nu al.

We hebben gisterenavond samen gekozen, vooral jij eigenlijk, om er een punt achter te zetten na twee jaar. Je wilt gelukkig wel nog hele goede vrienden blijven. Dus ben ik je niet volledig kwijt. Dat zou ik pas echt niet aan kunnen.

Ik weet dat je heel erg diep zit nu, je moet jezelf eerst terug vinden en hopelijk komen onze wegen weer samen terug, want ware liefde komt ook echt weer altijd terug bij elkaar. Ik laat je een heel klein beetje los, dit doe ik ook echt voor jou, want graag zien is ook soms loslaten. Maar ik zal je nooit volledig laten gaan. Dankjewel voor deze mooie twee jaren, je hebt me echte liefde leren kennen. Ik weet dat je echt van mij hebt gehouden.

Het is nu tijd om te herstellen en aan mezelf te denken, ik doe dit voor jou, mezelf maar vooral voor ons.

#relatiebreuk #ikziejenogsteedsgraag #lover&bestfriend #ik ben terug van weggeweest #hoop #postief #verdrietig #graag zien is ook los laten #alles komt goed #healing #break up

[hemelstof]

je snapt niet hoe hard ik die beginnende tiener in mij mis. ze zit nu enkel nog in mijn herinneringen. de onschuldige, onwetende versie van mezelf. het meisje die nog niet wist wat haar te wachten stond en wat de wereld haar te bieden had. 

[gewoonkarin]

Mwah. Dat is het gevoel op het moment. Ik heb zo goed als geen vakantiegevoel deze vakantie. Twee weken zijn om en ik ben moe, leeg en verdrietig.

Ik krijg het ook niet uitgelegd. Gisteren stond ik te strijken en overviel het me. Dat ik altijd wel met zorgen bezig ben. Altijd is een te groot woord, dat kan niet maar wel heel vaak. Dat ik in twee weken vakantietijd twee keer kort iets ontspannends heb gedaan. Met handicap. Lunchen en schoolspullen halen met jongste liefje. De handicap? Mijn noodgebit. Zonder kleef valt het uit. Met kleef is het nog kokhalzen dus de firma stophoest moet mee in de tas en ik doe een uur of 3 met een rol. Het werkt laxerend en dat is ook handig. Na die lunch werd het wel duidelijk dat ik niet echt mee op pad kan. In plaats van donderdag naar zee heb ik de voordeur geverfd en het huis gepoetst. Ik wil voor de liefjes geen last zijn. Zo voel ik me wel. Ik zie als een berg op tegen sociaal gedoe. Praten maakt de werking van de kleefpasta niet beter en met stophoest in de bek is het lastig praten, ik wil nog wel eens kwijlen.

Wat dit met me doet. Het maakt me onzeker. Het liefst kruip ik tandeloos in bed en blijf ik weg van iedereen. Eten in gezelschap vind ik kut. Ik kan niks kauwen zonder tanden dus snijd het heel klein en slik alles in ene door. Met tanden in eten doe ik af en toe maar ik vind twee keer plakken op een dag meer dan genoeg en m'n tandvlees is er geïrriteerd door. Ik dus ook.

Ik mis ons ma nu. Het luisterend oor en zij begreep me. Nu voel ik me onbegrepen. Ik mis mezelf, ik mis eten, ik mis een borrel met vriendinnen. Ik zie foto's van vakantie, dagjes weg. Mijn enige uitjes de afgelopen maanden waren een feestje, een uitvaart en ziekenhuisbezoeken. Oja, protheticus. En de tuin. Daar zit ik nu ook. Ook daar zit ik mezelf in de weg want ik ben moe. Weinig kunnen eten betekent ook minder energie. Ik eet al vanaf half oktober bagger. Ik krijg niet veel werk verzet en het voelt op het moment ook als werk. Alles voelt als werk. Ik zucht er veel bij.

Zo ben ik niet. Ik word normaal gesproken blij van de tuin maar nu vaak niet. Dan ga ik maar weer even zitten om bij te komen. Effe uitrusten.

Ik ben mezelf kwijt. Ik vraag me ook af of het nog wel goed komt. Of de nieuwe tanden gaan helpen. Of ik dan niet meer hoef te kokhalzen maar wat als dat wel zo is. Mijn lief tandeloos kussen. Ik vind het verschrikkelijk. Naar mezelf kijken helemaal. Overal rimpels rond mijn mond door het slechte noodgebit en het vaak zonder tanden in rondlopen. Thuis doe ik de krengen uit. Even geen stophoest.

En nu. Ik ben met onenigheid weg gegaan thuis. Na discussie vertrokken op het verzoek van oudste liefje. Ze had gelijk. We kwamen even niets verder omdat we niet naar elkaar luisterden. Daarom vermijd ik discussies liever. Je schiet er niks mee op.

Het komt er meestal op neer dat ik het laat rusten en ergens de modus van gewoon doorgaan weer vind. Niet klagen maar dragen.

Ik heb dus een werkvakantie. Poetsen, boodschappen doen, verven en tuinen. Met soms een uitstap van maximaal 3 uur aaneengesloten. Als ze me maandag over een week vragen hoe mijn vakantie was weet ik niet goed wat te zeggen. Geen reis, geen dagjes naar zee, geen ontspannen Karin. Ik ga maar liegen denk ik. Dat ik een fijne vakantie heb gehad. Deels waar want ik ben een beetje meer bij met klussen. Dat is dan weer fijn. De tuin ziet er ook best netjes uit en ik heb al best wat geoogst. Ook fijn. Courgettes in diepvries, ook fijn. En de rest van het gezin heeft leuke dingen gedaan, van lezen tot naar zee. Van zwemmen tot met vrienden op stap. Van muziek maken tot films kijken.

Volgende week start ik met de kast van jongste liefje verven. Van de nood maar een deugd maken. Lief en zij gaan vier dagen kamperen. Ik hoop dat ik het oudste liefje een beetje naar haar zin kan maken.

[walhella]

210722

Je zei dat je duidelijkheid wilt. Het is niet meer genoeg voor je zoals het eerder wel genoeg en goed was. Het maakt me bang.  ‘Gaan we dan gewoon zo door tot één van ons iemand anders tegenkomt?’  Het is terecht dat je die vraag stelt, maar het doet iets met me om iemand anders naast je voor te stellen, ook al heb ik waarschijnlijk geen recht op dat gevoel. Ik sluit mijn hart en zeg ‘ja’. Je huilt en zegt dat er iets veranderd is, dat je afstand neemt en dat je er niet meer zo voor me kan zijn, zoals je er vroeger was. Dat je aan jezelf bent gaan denken, en ik voel hoe mij dat soms onderaan de trap zet, maar dit is het gevolg. Dit is wat ik mezelf heb aangedaan.

Niet meer je nummer 1 zijn is wennen. Ik probeer dankbaar te zijn dat ik het ooit ben geweest, en kijk met liefde terug op wat we hadden en alles wat jij me hebt gegeven, maar ik mis het ook. Ik mis het je onvoorwaardelijke prioriteit te zijn, je rots, je middelpunt waar je rond heen bouwde.

Ik probeer je los te laten, echt, ik probeer het.

[inktvlekken]

iets over schrijven en eenzaamheid

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner. als je niet wil publiceren, of delen, doe het niet dan. je bent het niemand verplicht, ook jezelf niet.

het is geen antwoord op wat ik vroeg, waarom het weg is, waarom ik het niet meer doe: iets delen, iets afmaken dat bedoeld is om gelezen te worden. waarom ik zolang niet gedacht heb: ik wil een dichter zijn, en dat dat betekende: ik wil een publiek.

hoe scherp ik me herinner die keer dat iemand onder een gedicht over mijn moeder, dat ik schreef toen ik zestien was, zei: ik weet niet of ik dit mooi vind, het is zo echt. 

je praat meer, zegt mijn partner, over waar je eerder over schreef. wat, de zee? vraag ik. hen lacht. ja, de zee, maar vooral over rouw. ik heb het gevoel dat je meer open bent. is een publiek willen niet gewoon gehoord willen worden?

ik denk erover na, en ik denk dat ik de eenzaamheid nooit zo begrepen heb: als een behoefte om gehoord te worden. dat de eenzaamheid zat in dit besef dat ik altijd iets moet uitleggen, over vroeger, dat de zwarte gaten er telkens zijn, maar je ze niet kan opbrengen in gesprekken. dat de eenzaamheid zat in het aantal vrienden op een hand kunnen tellen waarbij ik niet altijd het gevoel had dat ik iemand had bedacht om te kunnen zijn, dat ze luisterden naar het personage dat ik speelde. dat de eenzaamheid alle verzonnen verhalen waren, hoeveel ik loog tegen iedereen. dat de eenzaamheid was: zo hard willen verdwijnen, en niet begrijpen hoe anderen zo hun best doen om er te zijn, iemand te zijn.

de rouwgroep die ik bezocht, was het kantelpunt. of misschien is het beter worden, de depressie die lichter werd, misschien is het beide en ging het samen. misschien is het ouder zijn, geen zestien of twintig, en weten dat veel mensen van mijn leeftijd inmiddels iemand verloren hebben en de zwarte gaten in hun leven herkennen en ingewikkelde relaties met hun familie hebben, en begrijpen dat niet alle ouders goed zijn, of fout, dat ze ook mensen zijn die maar wat proberen. 

in de rouwgroep zei ik hardop: ik mis haar. mijn herinneringen aan haar zijn verstrengeld met de zee. dit was niet mooi, of poëtisch, of een metafoor, het was daar, de rouw, mijn herinneringen, slordig, lelijk, direct. en niemand veegde het weg of probeerde het over te schilderden.

ik lees het gedicht over mijn moeder terug en ik denk dat het geen goed gedicht is. alleen ik herken wel de blik, want dat was ik, toen ik zestien was. dit was mijn onbegrip, de woede die ik niet kon uitdrukken, maar waar ik wel over wilde schreeuwen. ik denk dat: dit is zo echt, ik weet niet of ik het mooi vind,  precies de reacties was die ik wilde.

de keuken in het gedicht was niet mooi, mijn moeder was niet mooi, mijn woede niet, en niets ervan begreep ik. ik was zestien en ik probeerde iemand te worden en ik probeerde te rouwen, en ik probeerde mijn moeder bij elkaar te houden, en ik wilde verdwijnen, en ik wist dat ik niets hiervan hardop kon zeggen. ik ben dit allemaal kwijt, nu. ik zal de keuken nooit meer zien, mijn woede is kleiner, en zachter, en nauwelijks meer woede, ik rouw, en ik ben geen zestien meer, ik kan er voor mijn moeder zijn zonder dat dit betekent dat er niemand voor mij is, dat ik er niet voor mezelf ben.

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner, je mag sommige dingen voor jezelf bewaren. alleen is het niet van mij, denk ik. de rouw, en de zee, en de liefde, en huizen waar je niet naar terug kan keren, het is al van iedereen, en misschien is het daarom cliché, saai, en misschien is het verdrietig, en misschien is het mooi, of juist niet, het is in elk geval niet eenzaam. ik denk dat het me niet zoveel meer uitmaakt, of iemand me dit vertelt.

wat ik wil bewaren is het moment dat ik ernaar keek, de houding die het aanneemt als het op mijn vensterbank plaatsneemt en zich gedraagt alsof het thuis is.

of misschien wil ik niets bewaren, wil ik er alleen naar kijken, het bestuderen, als een filosoof, totdat ik het begrijp, totdat ik hardop kan vertellen of het blonk.

#schrijfsel #iets over schrijven #gedachten #overigens denk ik dat dit ook gaat over lezen hoewel op een andere manier #ik lees niet minder #ik lees wel anders #ik zoek andere dingen #een andere herkenning

[keynewssuriname]

Edson Amoekoni verrassend in Top 5 van Pan-Am damkampioenschap

Edson Amoekoni heeft verrassend een plek bemachtigd in de top 5 van het Pan-Amerikaans damtoernooi in San Jose (Costa Rica). De Surinamer deelde vrijdag na de 9de tevens laatste ronde aanvankelijk de 3de tot en met 5de plek met Internationaal Meester (MI) Franz Forbin (Fr-G) en federatiemeester (MF) Alexander Rudnitsky (USA). Vanwege mindere weerstandspunten moest Amoekoni helaas 3de en 4de positie afstaan aan deze twee en formeel genoegen nemen met de 5de plaats. Het toernooi werd gewonnen door de Braziliaanse internationaal grootmeester (GMI) Allan Igor Moreno Silva met 15 punten. De Amerikaan Souleymane Keita (MI) eindigde met 13 punten op de tweede plaats. Hoewel Amoekoni nog geen officiële damtitel achter zijn naam heeft, laat hij met deze prestatie 1 internationaal grootmeester, 2 internationale meesters, 11 federatiemeesters en 2 kandidaat-federatiemeesters achter zich. Het toernooi verliep minder fortuinlijk voor de drie andere Surinamers. De Surinaamse kampioen Johannes Alfaisie (MF) is, samen met landgenoot Guno Burleson (GMI) en vier anderen, geëindigd op een gedeelde 12de tot 17de plaats, elk met 10 punten. Arief Salarbaks (MF) eindigde net iets hoger met 11 punten op een gedeelde 6de tot 11de plaats. ‘NU WEET IK WAAR IK STA’ "Ik was gekomen om mezelf met de regio te meten en dit resultaat geeft me een indicatie van het veld. Nu heb ik beter beeld op de verhoudingen en weet ik dus waar ik sta. Het was een zwaar toernooi en het is zeker bijzonder om je een plek te veroveren tussen al die gasten met hoge ratings en titels," aldus Amoekoni vanuit Costa Rica in een telefonisch gesprek met de redactie van Key News Suriname. De voormalige jeugdkampioen van Suriname werd meer dan twintig jaar geleden halve kampioen op het Pan-Amerikaans kampioenschap voor junioren. De ster van het toernooi kende een slechte start in de 22e editie van het PanAm damtoernooi. Hij verloor achtereenvolgens van Alfaisie en Burleson, maar herstelde zich en schoot in de tweede helft van het toernooi als een raket omhoog. Hij heeft geen spijt van de punten die hij heeft laten liggen, maar denkt dat hij zeker 1 punt niet had mogen missen. Door een misrekening eindigde zijn partij tegen de Cubaan Jose Leon in een remise. Pas achteraf ontdekte hij dat de winst mogelijk voor hem binnen handbereik was geweest. Amoekoni was bijna niet afgereisd naar Costa Rica voor deelname aan het toernooi. Kort voor de vertrekdatum bleken zijn zaken voor een bijzonder verlof op het werk niet helemaal in orde te zijn. In gesprek met Key News Suriname zegt hij dat hij zijn werkgever plechtig had beloofd zich maximaal in te zetten. Hij is de leiding dankbaar voor de medewerking die aan hem is verleend en hoopt met deze topprestatie ook zijn werkgever trots te hebben gemaakt.   Read the full article

[ondertiteld]

Leerdam

Beste vrienden,

Ik ben bang. Bang om creatief te zijn, denk ik. Of misschien ben ik het beu, of uitgeblust, of misschien kan ik het gewoon niet meer. Ik weet het in alle eerlijkheid niet zeker.

Laat het mij even kaderen, ik ben 29 en zoals de meesten van mijn generatie, emotioneel eigenlijk al oud en versleten maar is er geen geld om aan m'n pensioen te beginnen. En ondanks dat ik enorm gelukkig ben, zowel op sociaal als professioneel vlak, lijken mijn alternatieve punkdagen ver achter mij, en dat doet iets met me.

Ik kleed me naar m'n nieuwgevonden stand en zorg voor mijn innerlijk met evenveel zorg. Dat voelt raar want elke keer als ik ergens onrecht zie, steeds wanneer ik de confrontatie aan moet gaan met iets dat regelrecht tegen de naieve principes van mijn 18-jarige zelf in zou gaan, loopt de koffie over de randen van mijn emotionele perculator.

Ik mis het om daar een uitlaatklep voor te hebben. Eentje die voor andere mensen niet meer hoefde te zijn dan entertainment. Zoals hoe ik soms jaren na datum grappen blijf maken, over dingen die zijn wat ze zijn, maar waar ik het 10 jaar geleden niet eens mee was, en nu eigenlijk ook niet.

Ik mis het om te kunnen maken. Eender wat, zolang het mijn binnen via mijn buiten, terug naar de binnen van andere mensen kon brengen, en dat dan ergens in dat proces, de emotie die ik aan een creatie koppel, op de een over andere manier omdraait tegen dat de ontvanger bereikt is. Een beetje zoals een bommenwerper die bij aankomst een vredesduif blijkt te zijn.

Ik mis het gevoel van snaren onder mijn vingertoppen, van woorden die als een waterval aan betekenis uit mijn naieve gedachtengang stroomden, tot er bij de gemiddelde psycholoog tsunamialarmen begonnen afgaan, ik mis het om te maken, maar ik wou het te hard maken, en ben daardoor uit het oog verloren, wat dat net voor mij betekende.

En dus ben ik op zoek, nu toch al een klein jaar, naar wat maken voor mij is, en waar het is misgelopen in het graag zien van wat ik kon maken. En in mijn zoektocht kom ik regelmatig dingen tegen die ik gemaakt heb, niet uit liefde voor het maken, maar uit liefde voor het maken, of ja.. Ja hoe dan ook, ik maak nu iets, enkel voor mezelf en ook voor jou als dit voor jou als maker iets losmaakt. Enkel hoop ik dat dit voor mij en voor jou, iets anders losmaakt, waarbij jij het niet hoefde te maken, omdat je je op tijd gerealiseerd hebt dat alles al gemaakt was. Of misschien voelen we ons exact hetzelfde, het is dan ook al even geleden dat ik nog iets gemaakt heb, en zowel ik als het maken, zijn ouder en misschien wijzer.

Ik hoop dat het voelt als bevrijding, vooral voor mijn 18 jarige naieve zelf, in de hoop dat zowel jij als ik als hij, ons goed kunnen voelen over wat we ervan gemaakt hebben.

[hafffff]

Want er is geen tijd om te wachten op meer waardering, meer geld, meer tijd en ruimte om eens rustig en overzichtelijk te herstructureren. Soms denk ik, in de meest pessimistische bui, dat het geen zin heeft: het verminderen van de werkdruk en eisen vraagt een complete herziening van decennia aan structuren en werkwijzes die niet zo makkelijk te veranderen zijn, al is het maar omdat we er nooit aan toe zullen komen omdat de theater- of dansvoorstelling, de expositie, het evenement of festival, het boek, of welk culturele eindproduct dan ook de voorrang krijgt, en omdat we nou eenmaal in een kapitalistisch systeem leven waarin alles productief en nuttig moet zijn, ook, of juist, dat waarvan het nut telkens weer bevraagd wordt.

Er wordt teveel opgehangen aan de voldoening van iets realiseren en teweeg brengen, waarin het doel de middelen en de mensen heiligt en het uitputtende proces naar de achterkant wordt geschoven omwille van een resultaat. Ik ben er bang voor dat pleiten voor minder me over doet komen als lui en ongemotiveerd. Er is niet per se iets mis met hard werken: iets mag ook tijd en moeite kosten, dat is inherent aan een creatief proces, en maakt het waardevol. Ik bedoel eerder dat we wat we doen, goed moeten doen. En hoe goed kan iets zijn als het alleen tot stand kan komen als we collectief continu over onze grenzen gaan? We moeten meer tijd nemen en wellicht iets minder willen. (Het lastige hieraan is dat tijd geld is, en dat we niet binnen afzienbare tijd gaan veranderen dat er meer geld naar de culturele sector en diens mensen gaat. Het is helaas waarschijnlijker dat er weer flink bezuinigd wordt. Tegelijkertijd is de afgelopen jaren de aandacht voor fair pay toegenomen. Terecht, maar als er niet meer middelen bijkomen, betekent dat dat hetzelfde bedrag over minder mensen verdeeld kan worden. Ze werken dan tegen een eerlijkere beloning, dat wel, maar als we alsnog niet iets veranderen aan de ambities en werkdruk, betekent het uiteindelijk alleen dat we ons in een burn-out blijven werken, zij het tegen een marktconform tarief.

Daarnaast roept dit de vraag op: als er minder wordt geproduceerd, wie mag dat dan doen? En wie gaat daarover? Als er minder ruimte is voor iedereen, werkt dat privilege in de hand. Hierin is dus ook iets te behalen vanuit de overheden, fondsen en subsidiënten, die enerzijds (zeggen te) luisteren naar het veld, maar ook het systeem in stand houden door zoveel eisen en voorwaarden te stellen dat, om het geld te krijgen, je als gezelschap of instelling eigenlijk niet anders kan dan hoog in te zetten op je beloftes, vervolgens door een overvraagd budget niet alles gehonoreerd krijgt en op een onhoudbare manier hard aan het werk moet om alsnog het aantal speelbeurten of bezoekers te behalen, zodat je geen risico loopt de wel toegekende subsidie weer in te moeten leveren.) Ik wil rustig, beleefd, helder en beargumenteerd schrijven, maar diep van binnen kan ik soms wel gillen van frustratie. Ik vat dit onderwerp persoonlijk op en het raakt me: het gaat immers om mijn vrienden, en om mezelf. Hierin kan het informele van de culturele sector een meerwaarde zijn en ik heb het dan ook steeds vaker met anderen in de culturele sector over deze persoonlijke overwegingen, moeheid en ontevredenheid. Toen ik laatst een van mijn opdrachten stopzette omdat ik merkte dat ik er fysiek aan onderdoor ging, was daar alle begrip voor. Er is meer aandacht voor fair pay, voor sociale veiligheid en het bevragen van machtsposities. Er wordt echt wel gesleuteld aan de kaders die soms zo muurvast lijken. Ik waardeer het dat de culturele sector niet zo winstgedreven is, al is dat niet echt een keus, maar gericht is op de mens, op samenwerking, op de creatieve geest, de mogelijkheden en op de menselijkheid. Het frustrerende hierin is dat we dus die menselijkheid kwijt te lijken raken, dat mensen worden ingezet als middel om een creatief of maatschappelijk einddoel te bereiken. Terwijl de individuele burn-out te voorkomen is als we daar collectief voor zouden kiezen. Laten we dus weer wat meer uitkijken voor elkaar en de focus op de mens terugbrengen in een sector die daar zo goed in is, die ons spiegelt wat het is om mens te zijn op een zwevend en draaiend stuk rots in een oneindig uitdijend universum.