#recensie
Text
Review : Wie ben ik dat ik dit doen mag
Bij de inhuldiging van koning Willem II op 28 november 1840 werden zes mensen doodgedrukt in de opgewonden menigte. Eigenlijk acht, want twee van de slachtoffers waren zwanger. De nieuwe koning liet weten het voorval te betreuren, maar verder uitermate tevreden te zijn met het verloop van de dag. De inhuldiging van Beatrix op 30 april 1980 verliep ook niet van een leien dakje. Een rookbom…
View On WordPress
#Beatrix#Geschiedenis#History#Juliana#Koning#Koningin#Koningshuis#Recensie#Review#Royal Book#Wie ben ik dat ik dit doen mag#Wilhelmina
3 notes
·
View notes
Text
De Amerikaanse ziekte van overproductie
Al na een paar minuten denk ik: eigenlijk moet ik stoppen met kijken. Zonde van mijn tijd. En toch kijk ik verder. Nog een paar minuten. Vooruit, nog even kijken wat er nu gebeurt... Pfff... Voor ik het weet ben ik bij de volgende aflevering beland en ga ik toch weer verder.
Met een serie als Outlast (Netflix) weet je van te voren waar je aan begint. Ge-eikel, gedoe, veel te grote ego’s, overmatige productie, hijgerige voice-overs, overduidelijke scripting; kenmerken van een typische realityshow van Amerikaanse makelij. Maar toch blijf je kijken. Waarom? Ik heb een zwak voor alles wat met survival te maken heeft en - dat heb ik geleerd uit andere survival-programma’s - Alaska vormt een geweldig decor. Ik lieg niet als ik zeg dat ik Alaska, met zijn wildernis, grote beesten, woest water en met sneeuw bedekte bergtoppen misschien wel het mooiste stukje Aarde vind.
Outlast gaat over zestien deelnemers die allen meedoen aan een voor hen (schijnbaar) onbekende spelshow rond survival. Al snel worden ze opgedeeld in vier teams en moeten ze als team samenwerken om te overleven. Welke opdrachten daaraan verbonden zitten bij de start is niet bekend, wel de hoofdprijs toekomt aan een team, niet aan een individu. Smeuïg element hierin: deelnemers mogen tussentijds overstappen naar een ander team. Met die kennis weet je eigenlijk al dat er een hoop heibel komt.
Al in het voorstukje gaat het in feite mis met de serie. De eerste minuten worden namelijk gereserveerd met beelden die de kijker warm moeten maken om het volledige spul aan afleveringen te gaan bekijken. Je ziet mensen op elkaar schelden, tenten in de fik staan, mensen met brancards worden afgevoerd en allerlei moeilijke gezichten. Eigenlijk wat je precies niet wilt zien, want de beelden geven te veel weg over wat er gaat komen. Doe dat nou niet!
Eenmaal voorbij het eerste half uur van Outlast blijkt het survivallen van secundair belang. Beelden van de deelnemers bezig aan tenten, met vuur maken en naar eten zoeken worden om de haverklap onderbroken door gesprekjes met de productie en daarbij gaat het heel veel over de deelnemers zelf in plaats van waar ze mee bezig zijn. Inmiddels is tegen de camera praten heel standaard in alles wat met reality te maken heeft, maar razend irritant, omdat het het afzien en de verrassing van wat er gebeuren gaat onderuit haalt en omdat ik mezelf dan constant afvraag wanneer die gesprekjes gefilmd zijn. Tussendoor, aan het einde van de dag, aan het einde van het programma; wie zal het zeggen?
Op de momenten dat zaken interessant beginnen te worden, gaat het opvallen hoezeer wat getoond wordt je reinste flauwekul is: sleutelmomenten worden vanuit meerdere camerastandpunten gefilmd en de getoonde shots zijn net te mooi om spontaan gemaakt te kunnen zijn. Jammer, want zoals gezegd is het idee achter de show prima en het toneel van het programma wonderschoon. Als een deelnemer dan nog een keer met een boog een pijl afschiet die 500 meter verderop in de grond, perfect voor de camera neerkomt, ben ik bereid de tv definitief uit te zetten. Maar toch wil ik weten hoe het afloopt. Dat blijft raar. Je weet dat je bedrogen wordt en toch maak je het af. Zouden de deelnemers hetzelfde gevoeld hebben?
youtube
3 notes
·
View notes
Text
VORMEN ZONDER VERMEEND DOEL BIJ AFSLAG BLV
Wanneer ik de ruimte binnenloop is het alsof ik over de drempel van een stoffenzaak stap. In deze ruimte geurt het als in die winkel, vergeven van raam- en vloerbekleding. Het ruikt er geurig natuurlijk naar wol. Niet naar schaap, maar naar het bewerkte product van deze viervoeter. Het ruikt zoet en huiselijk. Na enige tijd is de neus er echter aan gewend en lijkt de lucht neutraal te geuren, ruik ik niets meer. Of het moet de vers gezette koffie in het naast deze kunstruimte gelegen museumcafé zijn. Ik ben de drempelloze dependance van Museum Belvédère binnen gelopen. Zonder drempel is de kunst die daar wordt getoond echter niet. In Afslag BLV, gelegen in het centrum van Heerenveen, laat het museum hedendaags werk zien om podium te zijn voor jonge talentvolle kunstenaars. Talent wordt bewezen door afgestudeerd te zijn en werkbijdragen te ontvangen. Het talent heeft een voedingsbodem gevonden, maar moet nog groeien en bloeien. Heeft nog niet altijd de vaste vorm gevonden. De kunstenaar zoekt naar een bij hem of haar passende duiding, die sluit aan de idee van de bezoeker – de kijker naar het werk.
Terug naar de geur die de ruimte bij eerste betreden vult. Het blijkt te komen van de getufte wol die is gebruikt door de daar op dit moment exposerende kunstenaar voor een eigentijdse wandbekleding. Uiteraard bekleedt tweedimensionale kunst altijd de wand. Dit getuft wollen werk heeft echter het karakter van een reliëf dat in elementen uiteen kan vallen. De abstracte uiting beschouw ik als losse vormen, niet als beeltenis op zich. Dat betekent niet dat het niets voorstelt, van die simpele gedachte over een abstract werk moeten we af. De voorstelling is ongrijpbaar. In de gegeven vorm is een beeltenis te zien, maar die verstandelijke vanzelfsprekendheid geeft het objectief kijken een rugzak. Een last om vrijuit van de compositie te genieten, zonder meer. Het menselijk verstand wil herkenning, wenst iets tastbaars te zien dat schakelt aan een begrip. Maar dat bevatten, dat inzicht, wordt in deze vervangen door gevoel. De presentatie is ongrijpbaar, hoewel de inspiratie grijpt aan de werkelijkheid. De realiteit is het water waaruit geput wordt, de grond waarin gewoeld wordt, de lucht waarin de bezieling zweeft. De ervaren beelden worden opgeslagen en komen als beeldend kunstwerk tevoorschijn, wanneer de tijd er rijp voor is. De abstractie heeft daarom een kern van waarheid, een werkelijkheid in zich. Dat is de waarheid van de kunstenaar. De kijker naar het werk moet een vertaalslag maken om de essentie te achterhalen, te sluiten aan de duiding om het te begrijpen.
Om mijn verstand te vriend te houden wens ik datgene wat ik bekijk te benoemen, te identificeren. Mijn ogen zoeken onderscheid, dat is een natuurlijk proces – het valt niet tegen te houden. In eerste blik kan ik daarom niet onbevangen kijken. Het verstand tuurt naar invulling, zingeving, verklaring. Deze drang naar interpretatie moet ik uitschakelen om fris en afstandelijk te kunnen beschouwen. Verstand op nul, blik op oneindig, zoiets. Echter, geeft de maker mij wel een handvat door het werk een titel te geven. Lastig, want dan word ik een richting in gestuurd die ik misschien helemaal niet wil. Leidt de kunstenaar mij naar een besloten duiding, een afgesloten toelichting. Gaat de compositie zonder titel dan kan ik neutraal kijken. Kan ik zien wat ik wil zien. En dat is in het geval van Dieke Venema een verademing.
Naast de zacht aanvoelende composities in getufte wol heeft Venema enkele metalen objecten en een tweetal monotypes op canvas in de ruimte gebracht. De verwerking van het wandkleed in aan elkaar gerelateerde elementen is monumentaal maar weinig indrukwekkend. Het materiaal geeft niet de degelijke fijnheid die de figuratie verlangd. De groots bedrukte canvas vormgeving heeft wel van een imposante kwaliteit. De werken met een enkele drukgang getekend toont een sferische massa kolkende non-figuratie. Daarin figureren vormen die niet getekend lijken. Ik zie ze, maar kijk ik anders dan zijn ze verdwenen. Het aluminium, brons en betonstaal heeft eenzelfde structuur als het wol. In abstracte zin dan wel te verstaan. Het zijn vormen zonder een vermeend doel, buiten een denkbeeldige betekenis. Ze vullen de ruimte maar hebben er geen band mee. De vormen staan op zichzelf, maken geen verbinding met de omgeving. Kunnen echter wel aanleiding zijn voor een reactie en een vervolg, lees ik in de bijgeleverde tekst. Maar is dit niet altijd het geval, dat de kunstenaar werk laat groeien op wat hij of zij daarvoor heeft gemaakt. Dat ieder volgende compositie een reactie is op het vorige, dat het eerdere aanleiding is om nieuw werk te maken. De expositie in Afslag BLV is te klein van omvang om die voortgang in de beleving van Venema te onderkennen.
paper, scissors. Expositie werk van Dieke Venema bij Afslag BLV, Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 3 maart tot en met 19 mei 2024.
0 notes
Link
Daar is het weer, mijn lijstje 'Gelezen boeken kwartaal 1 van 2024'. Zeventien stuks goed tot zeer goed. Er zit vast iets moois voor jou tussen!
0 notes
Text
Parkside serre Lidl - review
Is de Parkside serre van Lidl geschikt als zaaiserre? Ik testte deze serre vol enthousiasme uit en dit is wat ik er van vind.
Een tijdje terug kreeg ik van mijn schoonouders de Parkside serre van Lidl als geschenk. Ze weten namelijk dat ik ontzettend graag in de tuin werk. Ik ben gek op bloemen en kweek zelf mijn eigen kruiden die we dan daarna in de keuken gebruiken. Ook maak ik mijn eigen kruidenthees.
Mijn schoonouders weten dat ik ontzettend graag groenten wil kweken. Maar zaaien was altijd een beetje moeilijk. Van…
View On WordPress
0 notes
Text
Wat heb ik gelezen van ''De lijst''?
Na het maken van de video met alle informatie over Lezen voor de Lijst kon ik het natuurlijk niet laten zelf te kijken hoever ik zou komen met alles wat ik tot nu toe al had gelezen. In de blog van vandaag zal ik daarom ook alle niveaus over gaan en vertellen wat ik er van vond. Als het er te veel worden kan ik mijn favorieten benoemen. Dit zeg ik want de lijst is enorm!
Continue reading Wat heb…
View On WordPress
0 notes
Text
Le chercheur d'ondes, door Noëlle Roger
Bespreker: Peter Motte, 860 woorden
“Le chercheur d’ondes” door Noëlle Roger staat in een volume van “La Petite Illustration” uit 1931, waardoor ik het in 2002 kocht, nu meer dan 20 jaar geleden, nota bene aan een boekenkraam tijdens een jaarmarkt.
“La Petite Illustration” moet ooit een degelijk tijdschrift zijn geweest, want de andere auteurs die in deze bundel zijn opgenomen, worden soms nog…
View On WordPress
#bespreking#frans#la petite illustration#le chercheur d&039;ondes"#magazine#noëlle roger#recensie#science fiction#sciencefiction#sf#tijdschrift
0 notes
Text
Dolle Beestenboel bij Toneel vereniging Lely
Lokaal nieuws: 'Dolle Beestenboel bij Toneel vereniging Lely'
View On WordPress
0 notes
Text
The Autistic Guide to Adventure ... een leesverslag
The Autistic Guide to Adventure: Active Pursuits from Archery to Wild Swimming for Tweens and Teens
Regelmatig krijg ik via diverse kanalen de vraag om een boek, publicatie, thesis, artikel of paper in wording te lezen. Als ik vind dat ik voldoende binding heb met het thema, als het me aanspreekt of als ik er iets zinnigs over kan schrijven vanuit mijn ervaringsdeskundigheid (als autistische…
View On WordPress
0 notes
Text
"Two is not a solo" speelt met tegenstellingen, maar uiteindelijk is het meer een concert dan een theatershow.
Aleks over 'Two is not a solo' van Lissa Verbelen en Hendrik Lasure
0 notes
Text
DE WERELD IN BEWEGING BIJ GALERIE NOORD
Het schijnt een complete chaos. Een volslagen desorganisatie. Alsof de totale atmosfeer is ontploft en er overal delen rondslingeren. De dirigent heeft zijn bok verlaten, het orkest rotzooit maar wat aan zonder zijn leiding. De noten vliegen in het rond. De kok roert in een pan groentesoep, de ingrediënten mengen zich onwillekeurig. Maar het resultaat smaakt. Het is de wanorde die ik denk te zien, omdat ik niet goed kijk. De schijnbare disharmonie is echter wel degelijk door Anneke Wilbrink in haar werk gestructureerd. Zij is het die mij eigenzinnige en koppige beelden voorschotelt. Mij een omgeving toont die boven de werkelijkheid zweeft, maar niet surrealistisch is. Het complexe van los schijnende onderdelen leidt door haar handen niet tot verwarring. Het is een paradox, de potpourri smaakt naar meer. De wanorde schept schoonheid.
Want kijk ik goed en beter naar haar werk in Galerie Noord zie ik een netwerk waarlangs details zich bewegen. De soepgroenten volgen de pollepel als het ware. Er is een gelaagd landschap te beschouwen. Een smakelijke soep gebrouwen. De vlakken en lijnen zijn op elkaar afgestemd, de kleuren klinken zuiver. De zwevende noten vormen in de kakafonie van geluid toch een melodie. De chaos is gecoördineerd, de wanorde is in orde.
De schilderijen van Anneke Wilbrink zijn overigens bedroevend actuele composities, helemaal van deze tijd. De aarde ligt op dit moment juist zo werkelijk als zij dit weergeeft uit elkaar. De globe is een rotte appel, een beurse kool. Helemaal van haar oorsprong afgedreven, los van de basis gezongen. Een knullige knoeiboel gemaakt van de eens schone schepping. Die teringzooi mag dan als inspiratie dienen, de kunstenaar wil daar een positieve levendigheid tegenover zetten. In het samenspel van vlakken, lijnen en kleuren in Wilbrink’s werk is geen zekere maar een ware eenheid te herkennen.
De warboel ademt tegenstellingen die in de natuur bestaan. Die ons natuurlijk schijnen en normaal overkomen. Wij herkennen ze niet als zodanig, omdat we wel zien maar niet kijken. Wel waarnemen maar niet beseffen. Door de manier van werken is een afgemeten ruimte ontstaan, een grootte die amper verder reikt dan de einder van mijn kijkzicht. In gedachten baan ik me een weg door de jungle van vlakken en lijnen. Wanneer ik in totaliteit de details beschouw gaat er een wereld voor me open. De ene actie in het schilderij volgt de andere op, lijkt tegengesteld maar vult elkaar synchroon aan. De structuur is in evenwicht, het is een genot dit te beschouwen. Zoals de groentesoep zalig smaakt. De troebele melodie prachtig klinkt.
Anneke Wilbrink beeldt in haar werk de disharmonie van de huidige wereld van zich af. Het is haar manier om met de individuele onmacht met betrekking tot menselijk onrecht, aardse vervuiling, landelijke vernietiging, destructie van het leven en eindigheid van de wereld om te kunnen gaan. Ze heeft geen antwoorden op vragen. Verwerkt haar onvermogen in vermogen er iets aan te doen. Een steentje bij te dragen met haar kunst. Als kunstenaar kan ze haar zorg in beelden wereldkundig maken. De mensen tonen dat er in de wanorde en ontreddering eenheid gevonden kan worden. Dat in de drukte en het lawaai rustpunten zijn.
Een huis om in te schuilen. Een boot om te verdwijnen. Een huis als een strandwachterswoning, op de uitkijk naar betere tijden. In te springen zodra de lucht opklaart, de zee aanzwelt in het getij. De boot waarin je kunt vertrekken naar verre horizonnen, nieuwe werelden. Voor de één kan dat recreatie zijn om tot rust te komen op het water, een aangenaam verpozen. Voor de ander is dat het recreëren van een nieuw leven aan de overzijde van dat water. Voor deze ene is de boot het rustpunt. Voor die andere is de boot het middel dat rustpunt te bereiken.
Het is Anneke Wilbrink onmogelijk gezien de huidige wereldse warboel nog een poëtisch landschap te schilderen. Een idyllische omgeving te verbeelden, een romantisch plaatje te maken. Deze doet zich namelijk nergens nog voor is haar mening, alles is vertrapt, verpest en geschonden. Niet enkel de zichtbare werkelijkheid, maar ook de abstracte realiteit, hult zich in een smerige nevel. Ze wil daarom geen sfeer scheppen die van gisteren is. Zij wil uitzien naar de toekomst door vandaag de schoonheid van de wereld een stukje meer zichtbaar te maken.
Ondanks haar gevoel voor esthetiek, de verbeelding van licht en hoop in haar schilderijen, is er wel disharmonie en destructie, rauwheid en donkerte in te zien. Voor die tegenstelling loopt ze niet weg, dat moet getoond worden. Maar het is geen vertoning geworden die kant noch wal raakt. Er is eenheid gevonden in veelheid. De zichtbare werkelijkheid vermengt met het abstracte gevoel bij het waarneembare. De emotie lijkt aan gruzelementen, maar ligt dik boven op de verbeelding. Kijkend buiten in het landschap schieten mij allerlei gedachten door het hoofd. Sluit ik mijn ogen dan projecteren zich diverse ongeziene beelden op mijn oogleden. De werkelijkheid maakt gevoelens los die droombeelden scheppen. Dt is waar ik naar kijk wanneer ik de schilderijen van Anneke Wilbrink zie.
Eigenlijk hebben de beelden geen woorden nodig. De beeltenis kan voor zichzelf spreken en zegt meer dan duizend woorden. Daarom is er een denkbeeldige grens tussen het beeld en de omschrijving. Een scheidslijn die spraak aan de kant en buiten beeld zet. De kunst van Wilbrink is nauwelijks in woorden te vatten, het beeld is zichtbaar duidelijk genoeg. Hoewel het al een complete chaos lijkt schept het verhaal erbij nog meer verwarring. Het verdient geen uitleg, dan verdwijnt de magie. Het is te mooi om waar te zijn en daarom is het kunst, een afbeelding van de werkelijkheid waarin het zichtbare en het voelbare welhaast een hoorbare ruimte creëert. Eens geproefd, smaakt het naar meer. Kijk beter, zie werkelijk.
Floating World. Tentoonstelling schilderijen van Anneke Wilbrink bij Galerie Noord, Nieuwstad 6 in Groningen. Te zien 25 november tot en met 21 december 2023.
0 notes
Link
Mijn beste boeken 2023 in een scanbaar overzichtslijstje: ficte, non-fictie, thriller en er zit zelfs een klassieker in. Altijd leuk om te herlezen. Enjoy!
0 notes
Text
Monde Sauvage Safaripark
Monde Sauvage Safariparkt is een mooie dierentuin gelegen te Aywaille, op 25 km van Luik. Dit safaripark is echt een bezoekje waard.
Monde Sauvage Safaripark is een mooie dierentuin gelegen te Aywaille, op 25 km van Luik.
Deze zomer ging ik samen met vrienden voor het eerst naar dit safaripark en ik kan zeggen dat ik zeker onder de indruk was. We hebben een ontzettend mooie dag gehad en heel leuke foto’s kunnen nemen.
Zeker voor herhaling vatbaar!
In dit artikel geef ik jullie een kort overzicht van wat je er allemaal kan…
View On WordPress
0 notes
Text
Recensie: To Lie For | Chinouk Thijssen
Eindelijk was hij er dan, mijn langverwachtte pre-order van To Lie For van Chinouk Thijssen. Ik heb de limited edition cover gekocht, maar stiekem vind ik de kleuren van de originele ook zo enorm gaaf dat ik bijna die ook wil halen. Ik had hem echt enorm snel uit, net zoals alle andere boeken van Chinouk en ik vertel hier graag wat ik er van vond!
Continue reading Recensie: To Lie For |…
View On WordPress
0 notes
Text
The Hugo Winners Volume One: 1962-1967, redactie: Isaac Asimov
Bespreking: Peter Motte, 1460 woorden
Mijn huidige boek, The Hugo Winners 1963-1967, bevat twee verhalen van Jack Vance: “The Dragon-Masters” en “The Last Castle”.Van “The Dragon-Masters” zouden er maar liefst 3 vertalingen in het NL bestaan, tenzij minstens één van de vertalers met een pseudoniem werkte.De uitgave in de SF-Kwadraten bij Meulenhoff heb ik jaren geleden gelezen, maar ik…
View On WordPress
#1962#1963#1964#1965#1966#1967#asimov#bespreking#gordon r. dickson#harlan ellison#hugo winner#jack vance#larry niven#poul anderson#recensie#science fiction#sciencefiction
1 note
·
View note
Text
VERGETEN SCHEDELS - Louis Paul Boon & Roger Van de Velde (1946 & 1969)
Next post will be about Meganets by David Auerbach, a non-fiction title on “how digital forces beyond our control commandeer our daily lives and inner realities”.
In the meantime, a post in Dutch, consisting of 3 short reviews.
The first is about the third book by Louis Paul Boon, Vergeten Straat, written during the war and published in 1946. “Forgotten Street” is about a street in Brussels…
View On WordPress
#1940s#1960s#De Knetterende Schedels#Dutch fiction#Flemish fiction#kortverhalen#Literature#Literatuur#Louis Paul Boon#Nederlandstalige literatuur#Non-SFF fiction#Recensie#Recht Op Antwoord#Roger Van de Velde#Vergeten Straat#Vlaamse literatuur
0 notes
Last Seen Blogs
bocal52
Bocal52
iron--mechanic-blog
I come down here, and I tinker.
ronja-reckless
zwischen Marionetten
rachel-mcadams
moved to thisismetryings
adhdslugcrimes
free Palestine 🍉