Daring Docent
A few times a year I volunteer as a docent for a very small local museum/gallery in town called the Gilchrist.
It was built in 1843 by a judge, and it is very much in the "wide doors to fit the ladies' hoop skirts" style of architecture. Lovely, gorgeous, highly impractical to heat. As I went around turning on lights and unlocking doors I noticed one of the "staff only" doors ajar. It's the one that leads up to the big, interesting attic, down to ? (I have never checked that part out), and out to a hidden second story porch. I peaked in just enough to admire the secret porch, then left and shut the door more firmly. Unfortunately, when I did that, the other "staff only" door right next to it popped open with a loud creeeak. At which point I nearly jumped out of my skin. Oof!
I was very brave and continued turning lights on and checking thermostats. I said hello to the three headless mannequins wearing period clothing in the parlour. But my heart was thumping for a while! There are very few visitors on Friday afternoons (which is why I volunteer then.) I made good use of the quiet time to work on small illustrations for a book. I don't want to do them and I've been stalling . . sooo it was good to get started and have lots of peace and quiet to do it. The author wants one scene to include: Father Goose flying through the air with two children on his back, at dawn, just about to crash into a haystack, whilst two villagers look on from thatched-roof cottages and a butcher chases a rooster wearing roller skates around a barn.
This drawing is supposed to be 5 x 7 inches. I. How am I going to fit ALL THAT? In 5x7 inches? Why is the rooster wearing roller skates?
20 notes
·
View notes
Viděl jste někdo první díl Docenta? Já jen že Stehlík a Šera mají docela ship potenciál, ne?
26 notes
·
View notes
the docent (I set my soul alight)
wanted them to be potent
I wanted them to burn bright
my words needed a docent
so I set my soul alight
I thought that it would help me
thought I could survive the flame
thought the burn would be healthy
I thought wrong, simple and plain
the writer was found wanting
holding pen and page in hand
as both proved to be haunting
far more than he'd ever planned
I wanted them to echo
through the canon of our age
their resonance was less so
they'd not reach beyond the page
I thought they could be helpful
that these words needed inking
thought it'd make things less dreadful
that's what I get for thinking
the writer was found haunted
holding pen and page to flame
burning all that he wanted
trying to escape the blame
wanted them to be potent
I wanted them to burn bright
my words needed a docent
so I set my soul alight
(3/8/24)
3 notes
·
View notes
dnes byl v televizi druhý díl minisérie Docent s Trojanem v hlavní roli docenta. šéfa mu hraje Vetchý. měli scénu, kde si naštvaně narušili osobní prostor. opakuji. měli scénu, kde si naštvaně narušili osobní prostor. toto není cvičení.
17 notes
·
View notes
Words of the Day
wayward:
Deviating from what is desired, expected, or required, especially in being disobedient or in gratifying one's own inclinations.
Difficult or impossible to manage, control, or keep in order.
docent:
A teacher or lecturer at some universities who is not a regular faculty member.
A lecturer or tour guide in a museum or cathedral.
physiognomy:
Facial features.
The art of judging human character from facial features.
Divination based on facial features.
plundered:
Wrongfully emptied or stripped of anything of value.
To rob of goods by force, especially in time of war; pillage.
To seize wrongfully or by force; steal.
To take booty; rob.
~~~
Learned physiognomy from V. He must have heard that a lot in his life.....being so beautiful and all. Fairy tales taught us this foolishness. Ugly means bad, pretty means good. I was thinking about this while rewatching Terminator 2 as well. The way everyone trusted the T-1000 just because he was dressed like a cop and had the face of a friendly model, meanwhile he was a straight killer.
"To take booty" is hilarious.
6 notes
·
View notes
“𝙐 𝙗𝙚𝙣𝙩 𝙬𝙚𝙡 𝙖𝙖𝙧𝙙𝙞𝙜 𝙢𝙚𝙫𝙧𝙤𝙪𝙬.”
Werken in het onderwijs heeft veel leuke kanten en andere voordelen. Ja, het is intensief, maar ook dat heeft voordelen. Als er dingen spelen in je leven, minder leuke zaken die je flink kunnen afleiden, dan is een baan waar je door de vele prikkels en beslissingen per minuut aan niets anders kan denken heel prettig zijn. Je even verliezen in je werk, vluchten uit jouw andere bestaan zou je kunnen zeggen, kan dan stiekem best lekker zijn. Zorgen uit mijn privé-leven kunnen dan even een paar uur verdwenen lijken, zodat ik met volle focus mijn werk kan doen.
Dat werkt. Mits. Ja, zoals zo vaak is er een voorwaarde, een maar. Als je lessen goed (genoeg) lopen, kan dat heerlijke afleiding zijn. Heb je lessen die minder goed gegaan dan je gewend bent, wat niet gek is als je zelf minder goed in je vel zit, dan komt dit extra hard aan. En dan hoor je jezelf opeens feller reageren dan misschien echt past bij de situatie, voel je die vervelende les dieper in je lichaam en geest. Terwijl als je terugkijkt op de les het vaak niet eens zó erg was.
Nou… Zo’n dag had ik dus. Andere frustraties drongen mij en mijn les binnen. Alle kleine verstoringen en uitdagingen gingen van mug naar olifantstatus. De les haalde niet het beste in mij naar boven zullen we maar zeggen. Dus sloot ik mijn les af met excuses aan de klas, dat ik misschien buiten proportie had gereageerd en bleef ik met mijn hoofd in mijn handen achter aan mijn bureau.
****, is dan het enige wat ik denk terwijl ik me suf reflecteer. Wat ging er mis en wat gebeurde er nou eigenlijk dat zo erg was. De conclusie was: zo erg was het allemaal niet. En toch voelde het niet zo. Als ik het lokaal uitloop zegt een leerling uit een andere klas: “ik hoorde dat u een zware les had mevrouw.” Ik interpreteer het als medeleven en bevestig dankbaar. Een ander, de grapjas, vraagt: hoe zwaar, 190 kilo?”. En de luchtigheid is terug, ook een beetje bij mij.
Die middag zie ik een leerling uit m’n klas een straf uitzitten en knoop een geïnteresseerd praatje aan. Hij vertelt wat er gebeurd was, wat hij er van vond, hoe het gesprek ging met die docent en sluit af met: “die docent vind ik gewoon niet aardig.”
Met de gebeurtenis van de ochtend nog vers op mijn netvlies flap ik er uit: “ik ben ook niet altijd aardig.” Waarop hij zonder twijfel reageert dat ik wél aardig ben. “Maar vandaag was ik toch niet bepaald aardig…”.
Hij kijkt mij even aan, terwijl hij verder gaat met het uitvoeren van z’n straf en zegt resoluut: “dat kan een keertje gebeuren mevrouw, dat maakt u niet onaardig.” En deze jongen laat in een gesprek van minder dan een minuut zien waarom werken in het onderwijs nou écht leuk is, pubers met hun kleine hartjes en grote monden.
2 notes
·
View notes
'Lesgeven is water gooien'
Het boek heet: ‘De leraar die mijn leven veranderde’ en is een bundel verhalen; een eerbetoon aan het onderwijs en aan die ene persoon die alles anders maakte. Zoals: de leraar Nederlands die jou een schrijver deed ontdekken; de docent die je een podium gaf om vol overgave jezelf te zijn; de scriptiebegeleider die je tot het uiterste tergde.
In het voorwoord geeft Johan Goossens een opmerkelijke…
View On WordPress
0 notes
Using form: Villanelle: Barbara Loots, 'Docent'
The art museum behind the big bronze door. The yellow buses lining up outside. The little children eager to explore. The chirpy docent: Who’s been here before? Please pay attention. I will be your guide. At this museum, behind that big bronze door, there’s nudity, depravity, and gore to take your little psyches for a ride. You children will be able to explore the beauty born of fear, of faith, of…
View On WordPress
1 note
·
View note
Nu al zin in stemmen? Dan naar verkiezing Kunstenaar van het Jaar 2024
Je kunt best al veel eerder stemmen dan 22 november. Alleen dan wel op de kieslijst voor Kunstenaar van het Jaar 2024. Bijvoorbeeld op Toos van Holstein, want ik sta bij de 90 genomineerde. Lees en kijk maar in mijn TOOS&ART van deze week. #kunst #art
even niet schilderen maar poseren voor een verkiezingsfoto
Wil je al vast oefenen in verband met de komende verkiezing op 22 november voor dat nieuwe zonder-Rutte-Tijdperk? Dan hier een tip! De verkiezing voor de Kunstenaar van het Jaar 2024. Waarin je zelfs op mij kunt stemmen. Iets dat in november beslist niet gaat lukken. Maar voor die kunstenaarsverkiezing sta ik wèl op het stembiljet. Ik…
View On WordPress
0 notes
The right book can serve as a docent of sorts, setting a tone or even altering the course of a journey.
Devotion, Patti Smith (x)
0 notes
⁇ You You Quiz on the Block Kim Byeong-Cheol ⁇ 10 years of obscurity ... No money and no marriage ⁇
1 note
·
View note
ℕ𝕒𝕊𝕜𝕖𝕣𝕚𝕒𝕒𝕟𝕤
Vandaag heb ik geleerd. Zo leerde ik vandaag hoe ik de voorgaande zin moet ontleden en wat een bijwoordelijke bepaling (ook alweer - al kan ik me niet herinneren het ooit geleerd te hebben) is. Ook leerde ik dat je als baby, zelfs in de buik, het verschil kan horen tussen je moedertaal en een vreemde taal, door klanken, klemtonen, melodie en andere kenmerken. Later leren we dit weer af én aan.
Het is duidelijk dat ik een lesje, of twee zelfs, Nederlands gevolgd heb vandaag (wist je dat “vandaag” een bijwoordelijke bepaling is in deze zin?). Het mooie van mijn werk is namelijk dat ik ook heel veel bij andere docenten in de les mag en kan zijn. Zo krijg ik de kans om anders naar mijn onderwijs maar ook dat van anderen te kijken, meer mee te krijgen van de wereld van de leerling én als het mij gegeven is samen met mijn camera de docent uiteindelijk weer een stapje verder te brengen in de eigen ontwikkeling. Ik hoop dus dat ik niet alleen wat geleerd heb vandaag maar met mij ook de docent en de leerlingen iets leerden.
Terwijl ik rondloop door het lokaal, kijkend naar posters die uit het niets ontstaan over moedertaal, besluipt mij de gedachte dat we in onderwijs ook onze moedertaal hebben. Mijn vaktaal is duidelijk anders dan die van deze docent Nederlands, zonder dat we daar veel bij stilstaan óf last van hebben.
Ondertussen zitten in het lokaal 17 leerlingen en het eerste wat ze op de poster schrijven is hun moedertaal in grote letters. Als ik snel tel kom ik al gauw op negen verschillenden geschreven, van Antilliaans tot Turks, van Braziliaans tot Vlaams, van Arabisch tot Pools, van Portugees tot Surinaams. En Nederlands natuurlijk niet te vergeten. De “taalbarrière” in vaktaal staat mij en mijn collega niet in de weg in onze communicatie en leerproces, net zoals het verschil in moedertaal deze leerlingen hun onderlinge verhoudingen niet tegengaat. We hebben namelijk voldoende gemeenschappelijke taal, met mijn collega’s de onderwijstaal, tussen de leerlingen Nederlands, en zo verstaan we elkaar dus allemaal.
Terwijl ik hierover mijmer gaan de leerlingen verder met hun poster. Op het digitale bord prijkt de volgende vraag: “wat vind je het mooiste woord in jouw moedertaal?”. Jeetje, wat was ik blij dat ik in het lokaal van 28 graden Celsius niet zat te zwoegen op dit dilemma. Wie heeft er ooit bij deze vraag stilgestaan? Ikke niet in ieder geval!
Wat vind ik het mooiste woord? In het Nederlands, in onderwijstaal of in het “NaSkeriaans” (zoals ik het in mijn lokaal altijd noem)? Ik kom er niet uit, terwijl de leerlingen hun antwoorden vlug neerpennen. “69”, “mi lobi you”, “lul”, “gamen”, “geld”, “Mac” en “aardbei” verschijnen op de grote vellen. Ik glimlach en denk “puber”, dat is toch het mooiste woord wat er bestaat? Met een knipoog natuurlijk, zoals bijna alles wat ik zeg en schrijf.
Wat vind jij het mooiste woord, in je moedertaal, in het Nederlands, in jouw vakgebied of in het onderwijs? Ik hoor ze graag en wie weet leer ik zo weer wat bij, net zoals bij de bijwoordelijke bepaling.
1 note
·
View note