Tumgik
#mrok
Text
Mam nadzieję, że kiedyś jak mnie zabraknie, a usłyszysz moje imię to się uśmiechniesz i wspomnisz "Ten to był pojebany, ale zawsze można było na niego liczyć"
143 notes · View notes
heretherebedork · 4 months
Text
It's about how passionate Mhok is about not just helping and supporting Day but about his dreams and his independence and his freedom. Mhok loves Day and he sees him as a whole, as a person, as someone who deserves the world and he will give him every bit of that world he can even if it means his own loss because that's what love is about, that's what love means to him. Day's freedom and independence are the most important things and that's why Day can trust Mhok in a way he can't the rest of the world. Because Mhok's love is built in the fundamental understanding that Day is just as whole as he was when he could see, that being blind is not a cage but simply a new part of him that they are learning together, undoing the chains his mother keeps locking and opening the door Day blames Night for closing.
Mhok loves Day in freedom and in listening to his quiet and in respecting that he is an adult and that is why Day can also heal Mhok, can give him back his heart and his passion and the future he was sure he lost alongside Rung that night in jail.
Day and Mhok are each other's freedom.
98 notes · View notes
kneipe · 2 months
Text
Tumblr media
leipzig 2023
32 notes · View notes
tanczysz-z-demonem · 4 months
Text
Prawdziwy mrok tworzą ludzie na świecie. Nie diabeł w piekle...
32 notes · View notes
nieujawniona-istota · 7 months
Text
Uwielbiam jesień.
Ciepła herbata, przyjemny wiaterek i wyjścia po ciemku przy dobrej muzyce na słuchawkach. Nikt się do tego nie przyczepi, bo przecież "jest dopiero 19".
29 notes · View notes
blackberry0157 · 1 year
Text
,,Chciałam być dla ciebie światłem, rozjaśniającym najciemniejszy mrok.”
~blackberry0157
140 notes · View notes
kwiatywlistopadzie · 4 months
Text
Mogę myśleć tylko o tym jakie to koszmarne i piękne, że nasze oczy rozmywają prawdę, kiedy nie możemy znieść jej widoku”
~ Tahereh Mafi,”Dar Julii”
13 notes · View notes
nobi-s · 1 month
Text
Niektórzy ludzie utracili to światło. Mają w sobie mrok i dlatego w innych też widzą tylko mrok. Nie dostrzegają piękna ani miłości.
R.J. Palcio - Biały ptak
6 notes · View notes
keryahoraculi · 1 year
Text
Tumblr media
@_mrok_
30 notes · View notes
sadark-angel · 2 years
Text
Tumblr media
85 notes · View notes
xinyanql03 · 4 months
Text
W życiu masz dwie opcje
Nienawidzisz innych albo nienawidzisz samego siebie
Tumblr media
4 notes · View notes
skrzywdzona · 10 months
Text
W mojej głowie mrok.
12 notes · View notes
difficult--emotions · 11 days
Text
"Duszę mam w mroku, więc będę niósł światło."
~ W. Shakespeare
3 notes · View notes
delikatnajakkwiat · 21 days
Text
Koniec
To był mój koniec. Pomimo tego że funkcjonuje i codziennie wykonuje czynności które wskazują na to że żyje wcale tak nie jest. Czuję pustkę jakby mój środek wypełniała zgnilizna. Czuje że zmierzam do nikąd i nie mam żadnego celu. Mrok który ktoś dawno zasiał we mnie zbiera dziś ogromny plon. I pomimo że ciągle istnieje to wcale nie żyje. Nawet nie widzę sensu w tym aby udawać radość już nawet nie uśmiecham się na pokaz. Bo mrok który noszę w sobie od tak dawna już mnie pochłoną. Jest jak czarna dziura gdy znajdzie się zbyt blisko-już po tobie. Otacza mnie tylko ciemność i nic poza nią nie istnieje.
6 notes · View notes
humsku · 11 months
Text
W sercu, w którym zapanowała pustka, nawet najjaśniejsze światło rozprasza się w mrokach samotności.
7 notes · View notes
gildiatajemnic · 4 months
Text
Tumblr media
Tajemnicze zakątki Hotelu Panorama skrywają niezwykłe historie, a jednym z najbardziej fascynujących miejsc jest pokój 217. To właśnie tam, podczas jednej z burzowych nocy w czerwcu 1911 roku, rozegrała się dramatyczna scena, która odcisnęła trwałe piętno na historii tego uroczego hotelu.
Pewnego wieczoru, gdy na niebie szalała burza, a hotel pochłonęła ciemność z uwagi na awarię elektryczności, szefowa pokojówek, Elisabeth Wilson, postanowiła zapalić lampy gazowe. Niestety, los był dla niej bezlitosny, gdyż lampa w pokoju 217 niespodziewanie eksplodowała. Elizabeth odniosła poważne obrażenia, cudem uchodząc z życiem. Jednak po jej tragicznej śmierci w 1950 roku, okazało się, że duch kobiety powrócił do tego niezwykłego pokoju.
Opowieść o tym nawiedzonym pomieszczeniu stała się znana dzięki niesamowitemu gościowi, którym był Stephen King, wraz żoną Tabithą. Para spędziła tam jedną niezapomnianą noc, o której King często opowiadał. Po wejściu do pokoju i zostawieniu swoich bagaży, małżonkowie opuścili go na 45 minut. Po powrocie zastali swoje rzeczy rozpakowane, a ich uszy dosięgł dziecięcy głos wołający nianię. To właśnie wówczas zaczęła się mistyczna opowieść o pokoju 217.
Duch Elisabeth Wilson, jak głosi legenda, troszczy się teraz o gości hotelu. Czasem manifestuje swoją obecność poprzez rozpakowywanie i pakowanie bagaży, przesuwając ubrania czy trzaskając drzwiami od
szafy. Swobodnie posługuje się także światłem i wodą, niekiedy przygotowując nawet kąpiel dla zaskoczonych gości.
Historia pokoju 217 stała się jednym z niesamowitych rozdziałów w życiu hotelu, gdzie przeszłość przenika się z teraźniejszością, tworząc atmosferę pełną tajemnic i niedopowiedzianych historii.
3 notes · View notes