Huzur duygusunu arıyorum, sokak sokak. Eski anıları anımsıyorum ne kadar da huzurluyum oralarda. Eksik bir şeyler var gibi hissediyorum. Huzursuz ediyor beni. Aynı şeyleri tekrar yaşamaktan korkuyorum. Kaçıyorum düşünmekten. Ama sonunda gene düşüncelerin içinde kayboluyorum.
İnsan olmaktan yorulur bazen insan. Hayat yorar, aşk yorar, yalnızlık yorar, kalabalık yorar, gelen yorar, giden yorar... Sana sunulan hiçbir şeye alışma bu yüzden. Terk edenler yorar... Kokladığın hiçbir çiçeğe alışma. Kokuları uçup gidince kalakalıyorsun elinde bir sapla.
bu aralar o kadar çok şey düşünüyorum ki, düşüncelerim bile kendi aralarında tartışıyor. saçmasapan bir haldeyim. yorgunum ve neyin doğru neyin yanlış olduğunu bilmiyorum. yapmak istediklerimi yapamıyorum, eski günlere dönmekten korkuyorum. korkumu anlayabiliyor musun?
Eskiden yani daha küçükken ben, yağmurlu havaları çok severdim. Hava biraz gri oldu mu yağmur yağsın fırtına çıksın şimşekler çaksın diye dua ederdim. Şimdi büyüdüm o yağmurlu fırtınalı havalarda yola çıkıyorum. Üniversiteye gidiyorum her gün 2.5 saat gidiş 2.5 saat dönüş. Çok zor doluyor belki benim o yaşlarımdaki küçük bir çocuk hala cama çıkıp fırtına olsun diye dua ediyor, esen her rüzgar, bir öncekinden daha sert olunca hevesleniyor o manzarayı izliyor. Bense şimdi yağan her damlaya küfür edecek seviyeye geldim. Soğuk, donuyorum, yoruluyorum, ıslanıyorum, hastalanıyorum...
Büyümek çok farklıymış ben sevmedim o yaşlarıma dönmek istiyorum. Evden hiç çıkmamın gerekmediği yağmurdan keyif aldığım şimdek çakmasını sevdiğim zamanları geri istiyorum. Ben büyümeyi hiç sevmedim!