#dat dingen niet zo worden zoals hoe ik ze verwacht | Explore Tumblr Posts and Blogs

laurapraat · 15 days

Text

Opvoeden Anno 2024

Opvoeden is een soort wandeling door jurassic park. Alles is nieuw en eng en onzeker.

Toen ik in 2016 voor het eerst mama werd was ik onwijs onzeker. Bram heeft twee weken op de neonatologie gelegen dus ik had 3 dagen lang thuis voor een uurtje per dag kraamhulp voor echt alleen mijzelf. Want in het ziekenhuis werd al het nodige je al geleerd werd er gezegd. Nou niet dus ! Ja oké …. De luier verschonen, een badje geven en een bedje opmaken zoals het ziekenhuis het doet en wat dus thuis absoluut niet mag. en dat flesje klaar maken ? Dat werd voor je gedaan. Wanneer er wel of geen kruik bij moest werd ook niet uitgelegd en hoe warm je je kleintje moet kleden ? Nee ook dat werd niet uitgelegd. Toen Bram na twee weken mee naar huis mocht stond ik daar dus dan. Met een inimini mensje die mij nodig had en die ik in leven moest zien te houden. 0,0 ervaring had ik… ja ik heb in mijn tiener jaren opgepast… maar dat was maar voor een paar uur en alles werd voorgekauwd. Dit was een mini me en had alleen mij.

Uren lang las ik tijdschriften en boeken, struinde ik het internet af en vroeg ik mijn moeder geregeld om raad. Ik meldde mij aan op Facebook bij een aantal mama groepen en stelde daar geregeld mijn vragen. Ook schreef ik ons in voor een baby klasje en installeerde ik de oei ik groei app op mijn telefoon. Na een paar weken was ik een wandelende Wikipedia. Ik kon mijn mini me zowat uitlezen en ik wist precies wanneer welk sprongetje mij nachten lang wakker zou gaan houden. Samen met alle adviezen van het consultatie bureau en kinderarts kon ik naar een jaar toch wel zeggen dat ik echt alles wist. Ik werd langzaam een stuk zekerder over alles en relaxter.

Toen Ferry in 2022 geboren werd was het dan ook voor mij een enorme omschakeling dat alles wat ik in 2016 had geleerd ineens niet meer goed was. Nee er was naar veel dingen onderzoek gedaan en met de nieuwe richtlijnen was het allemaal vele malen beter en veiliger… dat sommige vernieuwde richtlijnen mij enorm lieten lachen deed er niet toe. Ik moest mij maar aanpassen. Godzijdank heb ik een man die het liever toch meer op de manieren doet zoals ik in 2016 heb geleerd. De twee kraamhulpen gaven geregeld commentaar. Ik trok mij niet teveel aan van al die nieuwe adviezen en deed veel dingen toch op de manier zoals ik dat bij Bram deed. Bram was toen tenslotte net 5 jaar dus ik kon toch enigszins zeggen dat ik het tot dan toe goed had gedaan. Samen met mijn man liep eigenlijk alles best relaxt. Als mijn man even met zijn handen in het inmiddels terugtrekkende haar zat dan wist ik vaak er wel raad mee. En zo kon ik mijn man toch nog wat dingen leren die hij nog niet kende.

Toen ik in de zomer van 2023 ontdekte dat ik weer in verwachting was wist ik het 100% zeker wij zouden dit gaan rocken. Ferry was net 1 en Bram inmiddels 6, dus dit zou appeltje eitje worden. Eind maart 2024 was daar onze Melody. En ach wat kon er nu in die 2 jaar tijd veranderd zijn ? Nou ik kan je vertellen dat een hoop richtlijnen weer veranderd zijn ! Want weer is er onderzoek naar gedaan met natuurlijk alweer een andere betere uitkomst. Deze keer kregen wij een vreselijke kraamhulp die vooral mij erg onzeker probeerde te praten. Richtlijnen waren richtlijnen en ja ook zij had drie kinderen waarbij het allemaal anders ging toen der tijd maar nee nu anno 2024 weten de experts het echt beter dan toen. Wat was ik blij dat ze na 5 dagen vertrok. Eindelijk konden wij het op onze eigen manier doen.

Tegenwoordig is er naast de Facebook groepen ook TikTok. Waar je tegenwoordig de mommy content creator’s kunt vinden…… de Gen z generatie…… handige uitleg filmpjes over het moederschap, mommy life hacks en adviezen. Adviezen waar mijn nek haren geregeld van overeind gaan staan. Vaak delen ze adviezen die ze op aanraden van een zogenaamde expert hebben gekregen. Zonder enige onderbouwing onderzoek of bewijs dat het daadwerkelijk beter is of werkt. Soms geven ze zelfs adviezen die levensgevaarlijk zijn. En volgens onderzoek is dit waar de nieuwe ouder van tegenwoordig dus zijn of haar informatie vandaan haalt.

In 2016 bestond TikTok nog geen eens. En werd bij een advies vaak ook het onderzoek daarnaar gedeeld. Ik filter tegenwoordig de ouders die TikTok als informatie bron gebruiken er dan ook zo tussenuit. Ze durven niks en alles moet insta perfect zijn. Als millennium mama kan ik maar één ding zeggen. Neem niet alles klakkeloos aan van wat er in die perfecte filmpjes verteld wordt. Zoek op internet naar verschillende bronnen die kunnen onderbouwen of dat het inderdaad zo is en of het veilig is. En denk zelf ook na. Dat filmpje over hoe dat je een flesje op vakantie klaar maakt heb je echt niet nodig. Dat is gewoon een kwestie van logisch na denken en doen. Je mag fouten maken, dat overleven ze echt wel. En stop met dat alles maar perfect willen hebben. Echt geloof mij je wordt er een relaxte ouder door.

#mamablogt #opvoeden #tiktok #gen z #millennium

0 notes

keynewssuriname · 8 months

Text

Robinhood coach: de jongens zijn zich ervan bewust waarvoor ze hier zijn

Een overwinning van Robinhood woensdag tegen Harbour View zal plaatsing voor de halve finale van de Concacaf Caribbean Cup veilig stellen. De Surinaamse voetbalkampioen kan afhankelijk van de resultaten bij de overige groepstegenstanders ook bij een gelijkspel verzekerd zijn van een plek in de knock-outfase. Het treffen gaat om 21.00 uur Surinaamse tijd van start in Independence Park, Kingston. Harbour View zal wraak willen nemen, nadat Binhood afgelopen donderdag landgenoot Dunbeholden op dezelfde speellocatie met 2-0 wist te verslaan. “Ik verwacht niets anders dan een goede partij te spelen om de winst binnen te halen”, zegt coach Roberto Gödeken desgevraagd. Volgens de oefenmeester kent de groep zijn verantwoordelijkheid. “De jongens zijn zich ervan bewust waarvoor ze hier zijn. Zij doen het niet alleen voor de supporters van Robinhood, maar ook voor de totale Surinaamse gemeenschap.” Gödeken blijft zijn lof en waardering voor het team uitspreken. “Als je ze zo ziet spelen en presteren. Ze vechten voor elke millimeter grond. Dat stemt je helemaal goed.” Hij benadrukt echter dat dit resultaat niet uit de lucht komt vallen. “Er wordt hard en goed voor getraind, dan word je beloond.” De Binhood-coach verwijst ook naar de organisatie rondom het team. Het bestuur van de rood-groene formatie stopt namens hem enorm veel energie erin. “Dat is ook heel erg belangrijk.” Verwachtingen De verwachtingen voor woensdag zijn hooggespannen. Het team gaat met alle positieve energie deze ontmoeting tegemoet. Alle spelers zijn fit om de strijd aan te binden. Naar zeggen van de oefenmeester wordt er gewerkt om de jongens conditioneel op peil te houden. Verder is het belangrijk de spelers fris in hun denken te laten blijven. In verband met dit laatste worden er speciale teambuildingsessies, zoals uitjes, georganiseerd. Deze aanpak heeft als bedoeling het verstand van de spelers op nul te brengen, “zodat wij opnieuw kunnen presteren en dat loopt aardig.” Gödeken verwacht ongeveer hetzelfde spelbeeld als tegen Dunbeholden. Harbour View speelt volgens de analyse van de technische staf vaker lang. “Ze willen eerder de diepte, door middel van de lange bal te zoeken. Als zij snelle spelers hebben die de ruimtes gebruiken, kunnen zij wel gevaarlijk zijn. Wij gaan daarop dus ingespeeld moeten zijn, want die tweede bal is belangrijk”, aldus de Binhood-coach. Het is de bedoeling de tegenstander zo ver mogelijk van het Robinhood-doel af te houden. Volgens Gödeken zal zijn team compact moeten spelen. Daarnaast is het van groot belang dat de speler met de bal onder druk wordt gezet, “zodat die lange bal niet gespeeld wordt.” Terugblik Dunbeholden De Robinhood-manager was tegen Dunbeholden onder de indruk van zijn defensieve linie. Naar zijn zeggen hadden de verdedigers en doelman Jonathan Fonkel een goede samenwerking. Gödeken prees Fonkel voor zijn uitstekende keeperswerk. “Hij heeft heel veel ballen gestopt, trouwens daarvoor staat hij ook daar.” Gödeken was verder onder de indruk hoe er gewerkt werd door de jongens op vooral de eigen helft en soms bij vlagen op de helft van de tegenstander “om die druk te zetten. Dat ging heel erg goed.” Gödeken was ook ingenomen met de omschakelingsmomenten van verdediging naar aanval en omgekeerd. “Zulke dingen moeten we vasthouden en terugzien, zodat we vrijer kunnen spelen.” De oefenmeester benadrukt daarom dat 1 tegen 1-situaties met de doelman van de concurrent woensdag wel in doelpunten moeten worden omgezet. Tegen Dunbeholden merkte de Binhood-coach op dat de bal zoals gewoonlijk niet lang in de ploeg werd gehouden. Hij begreep echter de druk waaronder de jongens speelden. “De tegenstander zette vaak druk op de bal.” Toch eist Gödeken van zijn spelers dat het spelen in balbezit beter moet “door de bal niet te snel naar voren te spelen, maar toch kijken hoe wij verder kunnen combineren.” Read the full article

0 notes

josephinesliteraireblog · 1 year

Text

De Aanslag - Leesdagboek

Vierde Episode 1966

Hoofdstuk 1-2, p 131

Anton had verschillende meisjes, maar een diepere connectie, zoals liefde, had hij vond hij niet. In 1959 deed hij artsexamen en toen werd hij een assistent bij de anesthesie. Hij verhuisde ook naar een ander appartement, dichtbij een ziekenhuis. In 1960 ontmoette hij zijn eerste vrouw in de kerstavakntie in London. Hij was betoverd door haar. Ze heette Saskia de Graaff en was stewardesse bij de KLM. Een jaar later trouwde ze. Antons oom was inmiddels gestorven van een auto ongeluk.

Het was inmiddels al 1966 en anton had een vier jaar oud kind, Sandra. De familie ging naar een begrafenis, waar veel mensen van het Verzet aanwezig waren. Aan een tafel, tijdens het eten, kwamen er acht mannen bij hem zitten, een daarvan zijn schoonvader, dat ook in het verzet zat. Ze praatte over van alles en nog wat, dat Anton niet echt interesseerde. De politek, de communisten, Amerika etc... Hij luisterde vooral en knikte natuurlijk. Toen hij even naar de minister keek ving Anton deze zin op: "Ik schoot eerst in zijn rug, en toen een keer in zijn schouder en in zijn buik, terwijl ik hem voorbijfietste."

-> Ik had al een vermoeden, het moment dat ze begonnen te praten over de oorlog en de zin: 'En dat gaat jou nog je kop kosten', dat Harry Mulisch een shokerende alinea ging schrijven. Ik had het een beetje verwacht. Op sommige momenten ging Harry heel snel in het verhaal, maar de gesprekken tussen de mensen van het verzet duurde al enkele pagina's, er moest wel iets belangrijkst gezegd worden/ gebeuren. Toen viel mijn Frank een pagina ervoor. Ik ben toch wel een beetje verrast en ik vind het leuk hoe hij dit heeft geimplementeerd in het verhaal.

Hoofdstuk 3, p 143

Anton vroeg de man verder over wat hij had gezegd. Na enkele vragen viel de frank van de man ook. De man trok hem mee naar buiten om te praten. Hij zei dat hij er niks aan kon doen, het was inmiddels 20 jaar geleden gebeurd. Hij vertelde hoe hij een hufter was. Deze regels bleven bij me:

"Voor mij wel. Hij had een zweep met ijzerdraad er in gevlochten, waaromee hij de vellen van je gezicht sloeg, en van je blote kont, en dan douwde hij je met je achterste tegen de gloeiende kachel. Hij stopte een tuinslang in je reet en liet hem zo lang spuiten tot je je stront uitkotste. Hij heeft weet ik hoeveel mensen afgemaakt en nog veel meer de dood ingejaadgd in Duitsland en Polen." - Gijs tegen Anton

Anton zag Gijs als nog een slachtoffer van de oorlog. Hij verwijtte hem niet echt, maar toch was er iets dat niet klopte. Ze praatte verder over de gebeurtenis. Gijs noemde het toeval, terwijl Anton maar zat te kijken. Hij wist niet wat hij ervan moest vinden. Takes /Gijs vond het een "leerzame middag". Hij wist dat zijn daden veel erge dingen hadden veroorzaakt, een soort butterfly effect. Ze analyseerde de gebeurtenis en hoe het lijk tot bij hun huis kwam. Anton heeft het verleden begraven, terwijl Gijs het terug naar boven wou halen.

En ineens klikte het. De vrouw waarmee hij praatte de avond dat zijn hele familie was gestorven was de vriendin van Gijs dat hem die avond hielp. Ze waren inmiddels met z'n twee toen het gebeurde. Toen Anton dat vertelde begon Gijs te huilen.

Dit hoofdstuk is mijn favoriet van het boek. Het was een hoofdstuk van besef en raakvlak. Echt mooi.

Josephine :)

0 notes

jurjenkvanderhoek · 1 year

Text

EEN VERHAAL VAN BEZETTING EN VERZET

Het is een spannend avonturenboek, dat eigenlijk vrijwel in één keer uitgelezen kan worden. De schrijver vertelt het verhaal zo boeiend dat ik het boek maar nauwelijks kan dichtdoen en wegleggen, omdat ik wil weten hoe het verder gaat op de omgeslagen bladzijde in het volgende hoofdstuk. Gerrit de Boer somt de wereld van de jonge hoofdpersoon Foppe zo gedetailleerd en nauwkeurig op, dat ik als het ware aan de tafel zit achter een bord dampende soep, meeloop over het mulle zandpad en achter hem aan banjer door de drassige weilanden me verbazend over de professionele schuilplekken en vrijwel niet te vinden onderduikkuilen. Het is een roman over bezetting en verzet, oorlog met zicht op bevrijding. Een leerzaam boek om deze duistere tijd in de geschiedenis niet te veronachtzamen.

Een opwindende vertelling, en aangrijpend wanneer ik me besef dat het geen fantasie is maar werkelijk zo gebeurd kan zijn. Of dit relaas echt zoals beschreven is plaats heeft gevonden is niet duidelijk, maar het had zeker wel zo kunnen zijn. Het is het tweede boek van Gerrit de Boer waarin hij de gebeurtenissen van de oorlog van zich af schrijft, vooral opdat wij niet vergeten. Ging het eerste boek - Oorlog in de Tulpstraat – over zijn familie en gezin, dit boek – Foppe, koerier van de knokploeg – heeft eerder een bedacht persoon en een fictieve familie als onderwerp. Maar ook nu zijn de voorvallen schrijnende waarheid. Het is een avonturenroman dat zo omgewerkt kan worden naar het script voor een spannende oorlogsfilm.

“Foppe, koerier van de knokploeg” speelt zich af in de nadagen van de tweede wereldoorlog. Foppe leeft dan in het relatief welvarende Friesland. Het boerengezin komt niets te kort. Het is wel een sober leven, maar in vergelijking met het arme Westen van het land is er redelijke rijkdom. Is men in de grote steden gedwongen tulpenbollen te eten, in de provincie wordt er nog een zelfgebakken havermoutkoekje bij de koffie geserveerd. Foppe is eigenlijk nog te jong om mee te gaan op avontuur, hij is nog geen 16. Maar gaandeweg het boek krijgt hij meer privileges omdat gezien is dat hij goed mee kan met de grote jongens en volwassen mannen. Van getuige wordt hij werker. Eerst nagelbijtend thuis blijven en later ingezet om gevaarlijk werk te doen.

Naast dat het een spannend boek is vol met boeiende avonturen, is het ook een geschiedenisboek waarin de historie tot leven komt. Want Gerrit de Boer is dan niet die jongen zelf, hij weet wel precies wat Foppe zoal allemaal meemaakt en ervaart. Dat heeft hij, net als in het eerste boek, van horen zeggen want zelf was hij in die oorlog nog een peuter. Maar het is wel alsof hij er zelf bij was en ik over zijn schouder mee kan kijken terug in de tijd. Het verhaal van Foppe is het relaas van de oorlog. Al het verzet van de knokploeg, waarvan de leden op hun manier tegenstand bieden aan de vijand, wordt tot in detail beschreven.

Het begint met een wapen- en voedseldropping vanuit Engeland. Wat er zoal voor moet gebeuren om dat voor elkaar te krijgen zonder dat de vijand het in de gaten krijgt. Dus de spullen moeten tijdelijk verstopt worden om ze later voor het ondergrondse verzet in te kunnen zetten. Op deze manier beschrijft Gerrit de Boer elk voorval en avontuur tot in detail, zodat ik als lezer goed inzicht krijg in de gebeurtenissen tijdens de oorlog. Wat het voor de mensen die er middenin zaten heeft betekent. De knokploeg bijvoorbeeld voerde een soort van guerilla-oorlog en dook op waar de vijand dit het minst verwachte. Maar vooral in die nadagen, wanneer de bezetter door de bevrijder gedwongen wordt zich meestal overhaast terug te trekken, gebeuren er de meest wrede dingen. Het verzet wordt genadeloos afgestraft.

Wij, die van na de oorlog, kennen allemaal die verhalen uit de eerste hand, de getuigenissen van ervaringsdeskundigen. Het worden er evenwel steeds minder hoe meer de oorlog wegzakt in de geschiedenis. Daarom is het goed dat zo iemand als Gerrit de Boer dit toch weer opschrijft en wij er kennis van kunnen nemen. Het is geen gedramatiseerde herinnering, het drama was in die dagen al overweldigend en behoeft niet verder te worden aangedikt. De onderduikers die hun leven niet zeker zijn wanneer ze worden verraden en ontdekt. Maar ook de mensen die deze onderduikers plaats hebben geboden worden zonder rechtspraak gefusilleerd. Wie het goede wil komt het slechte genadeloos tegen.

Alle facetten die in de oorlog onder de bevolking speelden worden beschreven in dit boek. Geen verhaal van Foppe, ook geen heldendaden van de jongen, maar wel het avontuur dat oorlog heet. Voor mij nu een boeiend avontuur, maar op dat moment pijnlijk de waarheid. De dropping dus, de onderduikers, gestolen kerkklokken, gepikte fietsen en illegale krantjes. Verraders in de straat, NSB’ers, vluchtelingen op zoek naar voedsel, koeriersters, een V2 lanceerinstallatie en als rode draad door het verhaal het troostende geloof - het vertrouwen op God in goede momenten en op slechte tijden. Het is voor de hoofdpersonen de manier om het hoofd boven water te houden, om het positieve in het slechte van de mens en zijn daden te blijven zien. Geen oog om oog en tand om tand, maar een meelevend gebaar en bescherming wanneer dat nodig is. Want ook bij de vijand lopen goede mensen rond, en ook de overgelopen medelanders verdienen bemoediging. In de nadagen is er spijt en berouw, dat het inzicht zo uitzichtloos bleek te zijn.

Terwijl de vijand wordt teruggedrongen gedraagt deze zich als een kat in het nauw. Met de bevrijding in zicht worden nog vele Nederlanders door de Duitsers rücksichtslos afgemaakt. Al wie in de weg staat wordt genadeloos neergehaald. In die nadagen is het nog gevaarlijker dan tijdens de oorlog zelf, omdat de vijand onberekenbaar is en het verzet nog harder straft dan eerder. Het verhaal over Foppe mag dan leesbaar geromantiseerd zijn, het drama is tussen de regels door voelbaar. “Oorlog is vreselijk”, lees ik, “oorlog is haat en daarom moet er een eind aankomen. Nee, oorlog is niet alleen spannend maar ook levensgevaarlijk voor wie zich verzet.” Ja, de oorlog heeft veel, heel veel kapotgemaakt. Maar vijanden kunnen vrienden worden en als dat gebeurt is het pas echt vrede. Een goed motto aan het slot van het boek. Gerrit laat het Foppe denken wanneer de jongen na zoveel avontuur in bed ligt en daarna slaapt als een roos.

Foppe, koerier van de knokploeg. Gerrit de Boer. Uitgeverij Mes, 2022.

#gerrit de boer #foppe #oorlog #roman #avontuur #knokploeg

0 notes

dagboekliesa4d · 1 year

Text

25/04/2020

- Ik voel me vandaag vrij slecht, het was een intense week en alles komt wat samen. Ik heb mama gebeld en enkele dingen die me gerust stelden:  - velen zitten nu in de crisis met zware gevoelens, de ene uit dit door woede of frustratie, een ander door te huilen zoals ik (maar wanneer huil ik te veel?) > door veel te huilen ga ik dit ook minder doen op lange termijn? Het is alleszins normaal om nu met die gevoelens te zitten.  Ook het gesprek met Huub was ongemakkelijk doordat hij waarschijnlijk frustraties had van stress eerder dan dat het met mij te maken heeft.  - Huub zal het heel raar vinden dat ik als interim wil blijven omdat hij waarschijnlijk ook meer potentieel ziet in mij + hij zal de relatie puur zakelijk willen houden (terwijl ik er meer van had verwacht door de idealisering en tekens die ik kreeg voor corona > hij was toen misschien optimistischer?)  - ondanks het voelt dat ik nu terug in dezelfde patronen als vroeger zit, heb ik wél vooruitgang gemaakt maar dat is moeilijk te zien + het is vooral door de crisis. In tegenstelling tot vorig jaar ga ik nu wel sneller de stap zetten en actie ondernemen om werk te zoeken. Ik heb ook nog wel het vertrouwen dat ik dat kan en dat ik nog leuke jobs vind, maar door de onzekerheid nu, nu het leven terug op gang gaat komen maar met strenge regels, maakt dat ik nog niet 100% voor iets kan gaan (bv ik weet niet wanneer ik terug bij Essensium begin, maar wil mij wel mentaal voorbereiden, kan ik eventueel halftime werken, is werken bij Layerwise een optie, ..)  - meditatie op lange termijn kan veel helpen, maar ik moet er de discipline voor opbouwen (ik heb nog moeite met dingen doen die ik niet echt wil dat moment)  - beslissingen die ik al maakte:  - ik ga maandag naar gesprek bij Layerwise, ik ga er te voet naartoe wandelen (1u), ik ga horen wat ze zeggen ivm begindatum en mogelijkheid tot dagdienst  - ik ga afwachten ivm dat raamtekenproject tot ik het wat meer zie zitten (moet toch stiften afwachten)  - ik ga voorstellen aan Huub op mijn eerstvolgende werkdag om halftime te werken  - ik heb teveel verantwoordelijkheidsgevoel tov anderen, ik voel me snel schuldig hoewel dat niet nodig is: ik weet dat ik ook dat recht heb om hulp in te roepen (maar ik ervaar nu ook soms dat dat uitputtend is voor degene die luistert)  - bepaalde dingen moeten herhaald worden opdat ze dieper doordringen: sommige dingen besef ik rationeel, maar dringen niet door tot op emotioneel niveau, alsof hoeveel positieve self-talk ik doe, het wordt niet geaccepteerd door mijn emoties (tenzij heel zeldzaam als ik toch iets lees dat een klik maakt)  - mama heeft niemand gezien behalve mij, dus enkel ik kan haar aansteken, moest zij ziek worden en ze roepen mij op om getest te worden + volgens haar is die test niet zo erg als het lijkt  - ik kan voor mezelf bepalen of ik meedoe aan dat raamtekenproject: ik zou op voorhand een barometer moeten voor ogen zien tot hoe ver ik zou gaan (maar hoe?). Ze snapt ook wel dat ik gedemotiveerd ben door alle regels en dat ik eerder voor kleine projecten zou moeten gaan. Er moet een coördinator zijn maar veel heeft er mee te maken hoe die dat aanpakt, er moet nog wat artistieke vrijheid zijn. 

1 note · View note

dagboekliesa3d · 2 years

Text

31/01/2019

- Ik voel me heel afwezig en ongeconcentreerd vandaag. Er zijn allerlei dingen die me wel leuk lijken om te doen, maar het gros van de dag zit ik wat voor me uit te staren, en check ik 5 keer alle kamers om te zien of er nog iets van huishoudelijk werk te doen valt, terwijl ik die tijd kan benutten om de strijk te doen (maar daar heb ik vandaag geen zin in) en productief wil zijn.  - Gisteren had ik op Instagram stories een illustratie geplaatst over het gebrek aan zelfvertrouwen (door mezelf getekend). Er kwam geen reactie op zoals gewoonlijk, behalve van C. met erin “Komaan nichtje!!!” wat ik weer interpreteerde als onbegrip, omdat ze het zag als iets waar ik nu tijdelijk mee moet dealen, terwijl het iets is waar ik mijn leven al mee worstel, alsof het een deel is van mezelf - en dat weer afgezworen moet worden.  Ik begreep dat ze het goed bedoelde en ze er simpelweg niet genoeg van kent, maar toch zat het me dwars.  Omdat ik wist dat mijn oordeel verkleurd zou zijn door mijn ervaringen, vroeg ik Flor wat ‘ie ervan dacht (omdat ik weet dat hij er emotioneel volwassener kan naar kijken dan ik) maar hij kon geen deftige mening vormen wegens gebrek aan kennis en werd geïrriteerd door mijn vragen (waarop ik me weer minder veilig voelde bij hem etc)  - Vanochtend zat het me dan nog dwars omdat ik zo graag mensen wil wakker schudden en onderwijzen erover, maar wat als ze er niet voor open staan of gewoon nooit zo goed begrijpen als wanneer men het meemaakt. Mag ik haar er op wijzen dat dat verkeerd overkomt, of ik dat zinloos en moet ik met die gevoelens leren omgaan? Moet ik mijn stories verbergen voor C., opdat ik zo’n reactie niet meer krijg? We zitten op een heel ander niveau van denken over negatieve ervaringen, wat bij haar lijkt op de visie van alle P.’s (familie). Ik wil niet meer doen zoals hen dat ik maar een kleine wonde heb, maar dat ik iets meedraag dat heel lange genezing vergt, en het eerder een gebroken been is.  Het is zo onnozel als ik weet dat zij ook gelijkaardige symptomen heeft maar ze daar blind voor is. En ik kan haar niet verlichten. Zeker als bepaalde informatie wordt afgewezen als een beschermingsmechanisme. Het is zo moeilijk om met zo’n zaken om te gaan, want het is een ziekte van de hersenen maar we hebben diezelfde hersenen nodig om erover te communiceren.  Over een lichamelijke ziekte praten is makkelijker, gezien dat niet met het lichaam moet. - Tegenwoordig zijn er veel klimaatmarsen bezig, maar ik zie dat als contraproductief als het eigenlijk om kapitalisme gaat: door die klimaatmarsen is er waarschijnlijk meer afval, meer uitlaatgassen.. Mensen denken dat dit helpt, maar zoeken niet diep genoeg naar de echte oorzaak, of ze veranderen niets aan hun gedrag en het is puur een kwestie van “ik hoor bij de groep die het beste doet volgens de norm”  Omdat ik van nature naar de echte oorzaak van een probleem wil kijken (hier zijnde het kapitalisme) voelt dat voor mij als de waarheid, maar zijn er teveel naïeve mensen die dat niet willen inzien. Ze willen zich maar inzetten tot een bepaald punt. Ik wou er eindelijk iets van delen op Facebook dus dat deed ik. Ik voelde daarbij wel een verwachting en angst dat ik zou aangevallen worden, en ik had dus zelf niet veel geloof in wat ik zelf geloof, en in mijn mening. Ik voel mij nog erg vatbaar om van mening veranderd te worden. Alsof er een fout is in mijn individueel brein, eerder dan dat ik vooruitziend ben en een onpopulaire mening heb. Ik discussieer niet graag omdat ik zo vatbaar ben voor twijfels over mijn eigen oordeel. En zeker als het persoonlijk wordt.  Ik zou echt heel graag kracht vinden en volledig achter mijn eigen waarden, normen, doelen willen kunnen staan, zonder enig risico om overhaald te worden. Ik wil achter mijn eigen mening staan en het op tafel knallen eerder dan voorzichtig erop te leggen.  Maar hoe overwin ik angst om volledig verstoten te worden, als ik pakweg de enige in de wereld ben met een bepaalde visie?  Uiteindelijk is behoren tot een bepaalde groep belangrijker en levens-noodzakelijker dan een eigen mening hebben, toch?  Of is het het probleem dat mensen andere meningen niet kunnen pikken? Ik las recent dat woede in een discussie vaak aan de kwade persoon ligt, maar als we het niet verdragen en elkaar in polarisaties bekijken, is er toch geen verstandhouding met mensen meer mogelijk?  Ook daar weer is de vraag, zoals bij me kwetsbaar opstellen: moet ik over mijn mening schrijven om dan positieve ervaringen te kunnen beleven en zo mijn negatieve verwachtingen te counteren, of moet ik eerst meer zelfliefde opbouwen om er beter mee overweg te kunnen gaan? Of is mijn persoonlijkheid uiten zelfliefde?  (Ik zou mijn mening wel willen delen met mensen in real life dan op internet, maar die heb ik niet)  Zodus: hoe kan ik best mezelf tonen online? En wat is grens tussen iets van mezelf delen of mensen onderwijzen?  (Maar wat als ze geen tijd hebben om dat te lezen?)  - Ik zit nog weinig te denken aan die afspraak met E., ik sta er nu vrij neutraal tegenover (maar ik zie het wel nog erg zitten) 

0 notes

softrevolutionoflove · 3 years

Text

Psychologische oorlogsvoering om ‘corona vaccin’ te pushen!

Conclusie

Samenvatting van alle marketingcategorieën die worden gebruikt om dit ‘vaccin’ te ‘verkopen’ aan de burger. Maar wat kunnen we hier nu uit concluderen? Wat al deze strategieën met elkaar gemeen hebben, is dat de hysterie steeds groter aan het worden is. Als de ‘vaccinatie’-bereidheid echt zo hoog is als Hugo de Jonge beweert, hoeft het vaccin niet zo te worden ‘gepushed’ als het nu wordt gedaan. Als de ‘vaccins’ echt zo populair zijn, zouden de media er namelijk geen reclame voor maken, maar zouden ze de mensen vertellen niet in paniek te raken.

Gelukkig spreken steeds meer artsen, psychologen en wetenschappers zich uit tegen het ontstaan van een medische politiestaat. Kortom, er is een goede reden om te denken dat het verzet tegen het ‘nieuwe normaal’ veel groter is dan dat de gevestigde orde ooit had verwacht.

Je zet de koningin (van het VK) niet op een zoomoproep om mensen aan te moedigen te vaccineren als je ‘de oorlog’ aan het winnen bent. Zie onderstaand de videoboodschap van de ‘Queen Elizabeth’.

Op basis van al deze informatie mag je zelf je conclusies trekken. Weet dat holistische gezondheid verder gaat dan het prikken van een naald in je arm. Persoonlijk vind ik het ongelofelijk dat er zo blind wordt ingezet op een experimenteel vaccin wat niks te maken heeft met gezondheid, maar alles met macht en financieel gewin.

Als straks het kantelpunt is bereikt, staat er een leger aan wakkere en bewuste mensen klaar voor de verandering die de wereld nodig heeft. JIJ bent daar voor nodig! Een andere wereld ontstaat namelijk pas bij de verandering van het collectief waar jij als individu onderdeel van bent. Schiet niet in angst en machteloosheid, maar neem zelfregie over je staat van zijn en je gezondheid. Spreek dan ook niet in termen van anti-vaccinatie, of anti-lock down. We zijn niet anti-iets. We zijn Pro medische vrijheid, Pro burgerrechten, Pro eigen keus en Pro gezondheid. Laten we vooral daar voor gaan

Artikel: De steeds wanhopiger wordende trucs zijn allemaal onderdeel van het spel dat er word gespeeld. Als je ze niet doorziet, val je er misschien voor, vandaar dit artikel. In deze blog lees je over de 5 manieren waarmee autoriteiten je willen manipuleren en onder druk zetten om je zo snel mogelijk te laten prikken.

MEER INFO De uitrol van het Corona 'vaccin' is nu in volle gang over de hele wereld.De machten die in het spel zijn, willen dat elke persoon wordt gevaccineerd, en ze doen er alles aan om ervoor te zorgen dat dit ook gebeurt.

Als je niet kan geloven dat men psychologische oorlogsvoering inzet om zoveel mogelijk Nederlanders over te halen om te vaccineren, check dan naar de oproep van de Rijksoverheid voor mensen met ervaring in gedragswetenschappen en psychologie om mensen over te halen om te gaan prikken.

Deze psychologische gedragsbeïnvloeding vindt nu op allerlei manieren plaats. Hieronder de vijf belangrijkste manieren waarop onze autoriteiten jouw toestemming proberen te krijgen om te prikken.

Op die manier zal het altijd ‘je eigen keuze’ zijn geweest. Let dus heel goed op voor deze manipulatieve vormen van druk zetten.

1. Omkoping

Er wordt je vertelt dat het ‘vaccineren van iedereen in Nederland’ de enige manier is om weer terug te kunnen naar een vorm van ‘normaal’.

Wil je niet graag weer naar de kroeg? Of naar de sportschool? Of je oma zien? Of mensen knuffelen?

Pak dan NU je kans. Pak je kans en al deze maatregelen zoals: lock-down, 1,5 meter, economische schade, sluiting van scholen en horeca zullen allemaal verdwijnen.

Het lijkt erop dat een “terug naar normaal” een vaccin als voorwaarde stelt. Hoevaak heeft Hugo de Jonge wel niet herhaald ‘een vaccin is echt het enige wat echt helpt om hieruit te komen’.

Je hebt mij niet nodig om de complexiteit van deze sluwe techniek uit te leggen. Het is simpel gezegd DWANG. “Doe wat we zeggen, en je krijgt een beloning.”

Belangrijk om te onthouden: een “terug naar normaal” is een leugen. Hoevaak mensen de mantra ook herhalen op TV en in de media, de “experts” zijn duidelijk genoeg geweest. Velen hebben gezegd dat we NOOIT meer naar een ‘normaal’ zullen gaan en weer anderen hebben gezegd dat we de corona maatregelen moeten blijven handhaven tot ten minste 2022.

Van het vaccin zelf is ook

niet eens bewezen

dat het de overdracht voorkomt of beperkt. Dus zelfs degenen die gevaccineerd zijn, krijgen nog steeds de opdracht om alle maatregelen te blijven opvolgen.

2. Beroemdheden inzetten

Eén van de oudste en meest gebruikte marketingtrucs: het inzetten van bekendheden. Deels omdat het werkt, maar vooral omdat het goedkoop en gemakkelijk is.

Zelfs de NHS (de RIVM van de UK) schroomde niet om deze strategie in te zetten en zeiden dat ze van plan waren “verstandige beroemdheden” in dienst te nemen die “bekend en geliefd” zijn om het anti-vax-sentiment te bestrijden zoals Elton John.

Met de slogan ‘Ik stroop mijn mouw op…’ gaan ook bekende Nederlanders meewerken aan de overheidscampagne voor het coronavaccin.

Belangrijk om te onthouden: beroemdheden – vooral acteurs en tv-persoonlijkheden worden betaald voor dit soort optredens. Zelfs als hun bedoelingen juist zijn, is er geen reden om aan te nemen dat een van hun ook maar enig begrip heeft van waar ze het over hebben. En geen van deze mensen heeft iets te verliezen als jij of een dierbare schade lijdt door het nemen van een experimenteel vaccin.

3. Bewust creëren van “schaarste”

We zien al weken achter elkaar krantenkoppen over de “beperkte voorraad” van vaccins en hoe mensen in Nederland wanhopig op zoek zijn naar een shot. Ook hoor je dat sommige groepen ‘voorrang’ krijgen boven andere, en dat de ‘achtergestelde’ mensen hier boos over zijn.

Iedereen die ooit in een winkel is geweest, kent de volgende marketing zinnen. “Zolang de voorraad strekt”, “Tijdelijke aanbieding” of duizend andere varianten die zijn ontworpen om het idee te creëren dat als je product X nu niet koopt, jij je kans zult missen.

Een kwalijk gevolg hiervan is een soort van nep exclusiviteit. Je moet er nu bij zijn, anders ben je te laat!

Door het idee te creëren dat het vaccin moeilijk verkrijgbaar is, creëren ze ook het idee dat iedereen die een dosis in handen krijgt erg geluk heeft. Ook krijg je het idee een soort van speciaal lid te zijn van de speciale club van ‘gevaccineerden’.

Belangrijk om te onthouden: het is totale onzin. Ze lopen geen enkel gevaar dat de vaccins ‘opraken’. En zelfs als dat zo is, is schaarste een marketingtruc, geen argument.

4. Gecreëerde populariteit

Je mag het idee van groepsdruk niet onderschatten als het op marketing aankomt. Eén van de oudste trucs in het boek is het kweken van populariteit middels het idee dat populariteit al bestaat. Daarom kopen mensen likes en views op YouTube en hebben concerten zogenaamde ‘stoelvullers’.

Moet je maar eens goed opletten wat Hugo de Jonge maar blijft herhalen in de tweede kamer als het gaat over vaccins. Een veel herhaald zinnetje is: “Gelukkig is de bereidheid om te vaccineren zeer hoog in Nederland”. En vaak genoeg komen er ‘onderzoeken’ (lees Polls) naar buiten dat zeker 90% van de Nederlanders zich laat vaccineren.

Is dit echt waar? Nee, want al deze ‘onderzoeken’ zijn niks anders dan opiniepeilingen. En die zeggen natuurlijk helemaal niks. Als ik op deze website een poll opzet en 5.000 mensen laat stemmen, kan ik ook zeggen dat ‘onderzoek’ laat zien dat 98% van alle Nederlanders tegen vaccinatie zijn.

Om (ironisch genoeg) Peter Hitchens te citeren: “Opiniepeilingen zijn een instrument om de publieke opinie te beïnvloeden, niet om die te meten.”

Belangrijk om te onthouden: een opiniepeiling is geen maatstaf voor de werkelijkheid en populariteit is geen maatstaf voor kwaliteit. Het is in het belang van de gevestigde orde dat alle andersdenkenden het gevoel krijgen een kleine minderheid te zijn.

5. Niet vaccineren is geen ‘normaal’ leven meer leiden

Dit is een interessante. Er is de laatste tijd veel gepraat over vaccinatiepaspoorten. Het idee wat er nu verspreid wordt is dat ze ‘onvermijdelijk’ zijn om weer een ‘normaal’ leven te kunnen leiden.

Nu is het idee van ‘onvermijdelijkheid’ een krachtig hulpmiddel. Je kunt het namelijk gebruiken om gevoelens van nederlaag bij je oppositie op te wekken en zo hun toestemming zonder dwang te krijgen.

Je kunt zien dat deze ‘verslagen’ taal de overhand begint te krijgen bij sommige tot nu toe kritische, bezorgde burgers. Je hoort nu dingen als ‘ik wil wel mijn leven terug, dus als ik daar voor moet vaccineren, dan doe ik dat uiteindelijk wel”.

De Britse journalist en schrijver ‘Peter Hitchens’ kondigde onlangs aan dat hij is gevaccineerd omdat vaccinpaspoorten onvermijdelijk waren. Hij zei:

“Ik heb het sterke gevoel dat elke vorm van reizen, en tal van andere dingen, onmogelijk zullen zijn als ik niet over het benodigde vaccinatiecertificaat beschik”.

Je mag juist niet op sommige vluchten blijkt nu als je WEL ‘gevaccineerd’ bent omdat er meer kans is op bloedklontjes en dus dooien op het vliegtuig.

“Laat u nu vaccineren, want het zal waarschijnlijk uiteindelijk wel moeten” is de boodschap, en het is niet moeilijk om het nut ervan in te zien, gezien de voordelen die je er voor terug krijgt.

Zullen ze uiteindelijk ook in Nederland ‘vaccinpaspoorten’ uitgeven? Die mogelijkheid is er zeker. Er zitten echter enorm veel haken en ogen aan. De vraag is hoelang zoiets überhaupt stand gaat houden.

Belangrijk om te onthouden: ‘vaccinatiepaspoorten’ zullen alleen “onvermijdelijk” worden als de overgrote meerderheid van de mensen het ’vaccin’ heeft gehad. Als genoeg mensen weigeren deel te nemen, zal het programma nooit werken of lang stand houden.

Bron:

https://leefbewust.nu/5-manieren-manipulatie-prikken/?fbclid=IwAR2J9MzyAVnobjgVuNdBtgMzwvwSvl5Yp4MJlO64CXwRd9JEMNbtbT1J93w

#vaccinatie #corona #covid #nederlandse regering #nederland #vaccinpaspoorten #vaccinatiepaspoorten #Hugo de Jonge #tweede kamer #tweedekamer #massamoord

4 notes · View notes

mozzarzella · 4 years

Text

Deel 1 Samenvatting

Deel 1:

Zoals ik al heb vermeld is Mona, het hoofdpersonage, in dit deel nog een kind. Het begint als volgt:

Agnes

Mona is negen jaar oud en bevind zich in de kelder van haar huis. Haar moeder vond dat ze dat verdiende, als straf. Mona is verwacht een heel aardig meisje te zijn, zich altijd goed te gedragen en geen domme dingen te doen. Ze zit er al lang, hoe lang weet ze niet precies. Ze wacht af tot haar mama haar zal komen halen. Het in donker beneden, en onaangenaam koud, maar ze is niet bang. Dat is tenminste wat ze zichzelf verteld. Mona vraagt zich af waarom zij altijd straf krijgt en Alexander, haar klein broertje, niet. Mama noemt Alexander een lieverik maar heeft altijd commentaar op Mona. Toch is ze tevrederen. Ze denkt aan hoe haar moeder eigenlijk zeer lief is, dat ze haar altijd maar vergeeft. Wanneer mona weer naar boven komt vraagt haar broertje hoe de spinnenwebben in haar haar zijn gekomen, maar daar durft ze niet op te antwoorden. Bang dat mama weer boos zal worden. Haar papa is een Tandarts en heeft een praktijk ergens in het huis. Mona vind het leuk om daar te zitten, in de grote stoel. Ze leest daar liefst haar boek. Gelukkig waren er die dag geen patienten meer in de praktijk, dus ze mocht erg gaan lezen tot haar bedtijd.

De volgende dag beslist Mona om op een fietstochtje te gaan. Op weg rijd ze langs het huis van Sofie. Sofie is een meisje van haar klas, maar blijkbaar stinkt ze. Nonkel tuur had had haar verteld dat ze die stank niet meer zou ruiken na een tijdje. Mona moest elke dag naast haar zitten op school. Liefst wou ze naast Ellen zitten, haar beste vriendin. Ze hoopt dat dat volgend jaar wel zo zal zijn. Dan komt ze aan bij haar destinatie, het autokerkhof. Ze zoekt naar hun oude auto, ookal wist ze dat ze hier niet mocht zijn. Wanneer ze hem vind bestudeert ze hem voorzichig. De auto was helemaal kapot, alleen het stuur was nog heel. Aan de kant van haar mama was er veel bloed. Het was al opgedroogd maar je kon het duidelijk zien. Mona verteld dan over eergisteren avond. Toen haar Oma haar kwam wekken in het midden van de nacht. Ze had al onmiddellijk door dat er iets mis was. Niemand maakten kinderen wakker om dat uur. Oma zei dat ze naar beneden mochten gaan en Alexander kreeg zelfs een glas cola. Toen papa dan ook thuis was, kwam het nieuws. Mama is gestorven. Papa was nogsteeds in shock en Alexander begon hard te huilen, Oma vervolgens ook. Mona wist niet wat ze moest denken. Ze zat daar gewoon. Terwijl ze nog voor hun oude Citroën DS stond dacht ze aan wat haar mama nu aan zou hebben. Zou ze het mooi rokje van de avond van het ongeluk nog aan hebben? Zou ze dat ook aan hebben op de begravenis? Mona besloot dat haar vader hier niet genoeg over wist en dus gin ze terug naar huis.

De eerste dag van school. Oma had gezegd dat het goed was dat ze terug naar school gingen. Dat ze het leven dan “terug naar normaal” zou gaan. Maar zo was het niet. Op school had de leerkracht mona verplicht om voor de klas te vertellen dat haar moeder was gestorven, ookal wou ze dat niet. Toen ze dan thuis kwam zag ze haar oma de kleren van haar moeder in vuilniszakken steken. Ze loopt direct in de praktijk van haar vader, en verteld hem wat ze juist heeft gezien. Papa was bezig met een patient en stuurde Mona direct weer weg maar zei dat ze het er later over zouden hebben. Papa was nog lang blijven werken, later dan Mona’s bedtijd. Dat gesprekje kwam er dus niet aan toe. Mona dacht dat het dan toch misschien niet zo erg was dat die kleren weg zouden zijn, dan zou ze tenminstens niet altijd aan haar moeder worden herinnerd. Mona dacht elke avond over haar moeder, soms wou ze dat niet. Toen dacht ze alleen maar aan slechte dingen. Zoals de doodskist in de grond. En de beestjes die over haar lichaam kruipen.

Op kerstavond was er een kerstfeest bij hun thuis. Heel de familie was er. Bij het kiezen of ze nog een glas wijn zouden drinken ontbrak er een groote ruzie. Iedereen werd boos over wat dan ook, maar er werden ook dingen gezegd over Agnes. Dat was de naam van de moeder van Mona. Toen nonkel tuur die naam uitsprak realiseerde mona hoe lang het al was geweest sinds ze die naam laatst weer had gehoord. Tante Roos en Oma hadden het over de dingen die Agnes tegen hun had gezegd. Over hoe papa haar behandelden. Blijkbaar was papa niet zo aardig. Mona volgde de hele conversatie mee, ookal moest ze aan de kindertafel zitten. Soms zou ze liever met de volwassenen eten.

Marie

Papa had deze ochtend aan Mona en Alexander verteld dat er bezoek zou zijn. Dat ze hun goed moesten gedragen een mooie kleren aan doen. Hij was nerveus, dat zag je direct. Mona dee als eerst de deur open toen de bel ging. Ze nam de vrouw haar mantel aan omdat Mona goeie manieren had. Toen Marie papa had gezien had ze hem gekust, op de mond. Dat vond Mona vreemd. Papa kusten mama zelden, waarom kusten hij deze vrouw dan wel? De vrouw, Marie, wist al direct wie mona was. Papa had haar verteld dat ze voor Marie mocht voorlezen uit haar boek. Dat had ze dan gedaan. Na een tijdje lezen vond papa dat het genoeg was. Hij zei dat hij een beetje moe was en een dutje ging gaan nemen met Marie. Mona mocht met Alexander een film kijken. Toen ze niet overeen kwamen over welke film ze zouden kijken besloot Mona haar vader er over te gaan vragen. Toen ze de deur open dee zag ze Marie in haar blootje. Bovenop papa. Mona wist wat ze aan het doen waren. Ze deden seks. Ze ging direct weg. Ze had het verteld aan Alexander mar hij was te jong om dat te begrijpen.

Toen Marie was vertrokken had papa gezegd dat ze niks hierover aan oma mochten zeggen, dat ze anders triest zou zijn. Maar dat was al snel misgegaan. Oma had Mona en Alexander naar huis gebracht, een beetje vroeger dan normaal. Toen ze binnen kwamen zagen ze Marie en Papa al samen. Marie schoot recht om haar te begroette. De Oma was woedend. Ze zei dat de papa zich mocht schamen. Ze vroeg hem hoe snel hij zo maar verder kon gaan, zo kort na het overleden van zijn vrouw. Oma zei toen dat de dingen die Agnes haar had verteld duidelijk waar waren, ze vond dat de papa zich moest schamen.

Op een dag kwam papa dan hun vragen wat ze ervan zouden vinden als hij en Marie zouden trouwen. Alexander en Mona hebben er niks tegen, dus niet lang daarna was het al zo ver. Mona en Alexander hebben ‘een nieuwe mama’. Papa had ook aan hun gezegd dat ze vanaf nu Marie ook mama mochten noemen. Mona vond dat vreemd. Marie is haar echte moeder toch niet? Moet ze nu gewoon doen alsof haar echte moeder er nooit was geweest? Alexander vond het een leuk idee. Het trouwfeest was aan de kerk, Mona kon alleen maar denken aan hoe ze niet naar de kerk was gegaan sinds de begrafenis van haar moeder. Ze waren haar nooit gaan bezoeken. Waarschijnlijk was dat door Marie, omdat ze dan misschien jaloers zou zijn. Mona kreeg een schuldgevoel.

Na het trouwfeest gingen Marie en Papa op Honeymoon. Mona had gehoord dat ouders daar veel seks hebben. Misschien zou dat betekenen dat Mona nog een broertje of zusje kreeg. Maar wou ze dat wel? Ze had gelijk. Toen ze terug kwamen van de honeymoon was dat een van de eerste dingen die papa aan hun vroeg. Mona vond dat dit een van die momenten was waar ze alleen 1 antwoord op mocht geven.

Op Mona haar elfde verjaardag hadden ze dan aangekondicht dat het ging gebeuren. Marie was in verwachting. Tijdens haar zwangerschap gingen dingen plots steeds minder goed. Mona hoorde haar papa en nieuwe mama steeds meer ruzie maken. Ze zouden grote woorden gebruiken. Mona dacht dat dit misschien gewoon was doordat ze getrouwd waren. Haar papa en echte mama zouden vroeger ook vaak vechten, misschien hoorden dat er gewoon bij. Een dag kwam Mona naar huis en was Marie hard aan het huilen. Ze probeerd haar te troosten door haar ‘lieve mama’ te noemen terwjl ze haar een knuffel geeft, ookal vind ze het raar om haar mama te noemen. Marie bleef een lange tijd stil totdat ze zegt; ‘ die papa hé, die maakt mij kapt. Gewoon kapot’.

Mona hoord opeens Marie luid ‘Godverdomme’ schreeuwen. Haar water was gebroken. Papa was niet thuis. Marie heeft duidelijk veel pijn en zegt dat we snel nonkel Tuur moeten bellen, papa was daar. Papa was al direct op weg naar huis. Marie bleef kreunen en dat maakte Mona bezorgd, ze vraagd of dit normaal is. Maar dat heeft Marie ook onrust veroorzaakt. Papa is terug, Marie zegt dat ze van de kinderen af wil waarop papa antwoord dat Mona, nonkel Olivier moeten bellen. Daar mochten ze heen. Toen de twee kinderen het nieuws kregen dat ze een baby zusje hadden gingen ze haar gaan bezoeken in het ziekenhuis. Marie had besloten op de naam ‘Anne-Sophie’. Mona vond dat eerlijk gezegd niet zo’n leuke naam omdat het haar herinnerde aan de Sofie van haar klas, die stonk. Mona vond het babytje wel mooi maar had onlangs al besloten dat ze geen kinderen meer wou. De pijn dat ze Marie had zien meemaken wou zij zelf nooit beleven.

Het gaat niet zo goed tussen Marie en papa. Ze vechten veel en vaak is een van hun weg. Marie had Mona onlangs zelf geslaan toen ze Marie had betrapt tijdens een eetbui. Mona vind het in ieder geval zeer leuk om Anne-Sophie is huis te hebben. Ze voelt zich een beetje verantwoordelijk voor haar, als oudste van de drie. Marie vind dit niet zo leuk, ze had Mona ooit zelf gevraagd of haar doel was om Anne-Sophie haar leuker te laten vinden dan Marie. Maar dat was niet zo. Ze wou gewoon een goeie zus zijn.

Een avond was Marie weg. Was dat nu Mona haar fout? Ze had Anne-Sophie met haar mee genoen, waar ze ook was. Mona kreeg weer een schuldgevoel. Ze was de avond daarvoor met haar papa frietjes gaan halen terwijl Marie dat eigenlijk niet zo’n goed idee vond, maar dat was waarschijnkijk gewoon omdat Marie altijd zo gezond eet. Mona vond het een van de leukste avonden. Ze mocht veel saus op de frieten doen en wandelen in de regen met haar vader was een van ze kleine pretjes in haar leven. Ze wou voor altijd maar blijven doorwandelen. Nooit meer terug naar huis moeten gaan. Maar dat kon spijtig genoeg niet. Nu moest ze zich focussen op Marie, en waar ze was. Ze besloot om alleen een bezoekje te gaan brengen aan de ouders van Marie. Daar woonde Marie vroeger, voor ze met hun was komen wonen. Mona had gelijk, Marie was daar. Ze voelden zich meer schuldig dan ooit. Ze vroeg wanneer Marie terug bij hun zou komen wonen. Mona kon helpen met voor Anne-Sophie te zorgen, maar dat wou Marie natuurlijk niet. Marie bleef maar door gaan over hoe ze het niet ziet zitten om terug te gaan. Mona pakt dan plots de sigaret uit Marie haar hand en steekt het uit op haar linkerarm. Zo, ze heeft zichtzelf haar straf gegeven. Nu nog hopen dat Marie nog terug wilt komen. Mona begint te huilen, onzeker over de reden.

3 notes · View notes

avatje · 3 years

Text

40 jaar… 4 Decennia op deze wereld. Het stemt tot nadenken, even reflecteren. Normaal zou ik nu een grote fuif geven, feesten als de beesten. Maar het is nu even anders. Dit relaas zou zo mijn speech kunnen zijn. Neem een glas, en luister naar mijn stem. Mijn jeugd begon niet vol rozengeur en maneschijn. Veel onrecht, woede en verdriet kruisten mijn jonge levenspad. 18 jaar lang, tot ik zelf mijn leven in eigen handen nam. De stap naar volwassenheid was voor mij een hele grote. Mij losknippen van het verleden, het zoeken naar wie ik was en wie ik wilde worden. Het ontdekken van de verschillende facetten van het leven, met vallen en opstaan. Het is niet eenvoudig om vanaf zo’n jonge leeftijd er alleen voor te gaan, zelfstandig in het leven te staan. Maar ik deed het toch maar, en het kwam allemaal goed. Toen ik 23 was, nog steeds groen achter de oren, maar het niet volledig beseffen, kwam ik de liefde van mijn leven tegen. Echt, een coup de foudre die al bijna 17 jaar blijft doorgaan. De komst van Nicolas in mijn leven was een van de eerste stappen naar rust en stabiliteit, iets waar ik al vele jaren ongelooflijk hard naar hunkerde. Samen waren we 1: 1 koppel, 1 gezin, 1 familie, 1 team, 1 geheel die gewoon altijd samen hoorde te zijn. Soms twijfelde ik, soms twijfelde hij, maar we brachten elkaar altijd terug naar die ene essentie, naar de kern van ons liefhebben. Wat een geluk heb ik toch met zo’n prachtige man aan mijn zijde. Een echte bijoux, die schittert sinds hij mijn leven binnenstapte en telkens opnieuw zorgt voor die glinstering in mijn ogen. Toen ik 27 jaar oud was, kwam de allergrootste liefde mijn leven binnen. Elias, een wonder van een kind, hij waar wij samen hard voor moesten vechten. Lief, schattig, verstandig en mooi. Ja, ook ik geloof dat mijn eigen kind de mooiste is. De mooiste ter wereld? Hoeft helemaal niet. Hij is de mooiste voor mij. Mooi in alle facetten: mooi van hart, mooi van karakter, mooi van geest, mooi in het geven van liefde, mooi qua uiterlijk. De wereld heeft hem ook al vaak teleur gesteld, zelfs soms diep gekwetst. Maar ondanks alles blijft hij steeds geloven, geven en liefhebben. Ja, ik heb een zoon die vaker geeft dan krijgt en niet goed beseft hoe wonderbaarlijk mooi dat is. Ik hoop dat ik nog minstens 40 jaar erbij kan doen om te zien welke prachtige man hij zal worden, hoe hij zijn leven eigenheid geeft, hoe hij zijn weg zal uitstippelen en bewandelen. Op professioneel gebied is mijn pad heel divers geweest. Zoeken, proberen, kansen creëren en kansen afmaken. Regelmatig het roer eens 360° omslaan, met 2 voeten in het diepe springen. Ik nam risico’s, gewaagde keuzes, maar kwam steeds op mijn poten terecht. Zoals een kat met 7 levens, of gewoon op eigen kracht? Het is mij niet altijd even hard duidelijk waarom net ik zoveel ‘geluk’ heb gehad. Maar mijn vechtlust, doorzetting en ongelooflijke wil om te slagen in alles wat ik start heeft zeker ook een belangrijke rol gespeeld. Aan iedereen die op professioneel vlak een rol in mijn leven speelde, positief of negatief, wil ik zeggen: dank je. Bedankt voor jullie rol in mijn groeitraject. Want ook de minder leuke ervaringen maakten mij sterker, brachten mij inzichten. Gaandeweg werd mij duidelijk wat ik graag deed en vooral ook wat ik niet graag deed. Waar mijn talenten liggen en waar voor mij de valkuilen zijn. Ik leerde die valkuilen omzeilen en om te zetten naar sterktes. Vandaag voel ik echt dat ik op mijn plek zit. Maar dat was een jaar terug, of 10 jaar terug niet anders. Zoals ik als mens evolueer, evolueert ook mijn gevoel van ‘op mijn plek zijn’. De tijd leerde mij hier vooral aan te passen, als een kameleon aanvoelen wat je nodig hebt en omschakelen. Luisteren naar dat kleine stemmetje in je hoofd die zegt: ‘Zou ik dat kunnen? Kom, we gaan er samen voor!’. Qua gezondheid vind ik dat ik niet mag klagen, ik heb ontzettend veel geluk. Hoewel de nieuwe huisarts die ik recent kreeg niet dezelfde overtuiging had toen die mijn dossier voor het eerst doornam. Ja, ik heb mijn linker nier lang geleden al verloren. Poliepen, een appendix of een galblaas heb ik ook niet meer. Ik mis ze niet. Mijn knie is na de operatie hersteld, maar lopen lukt nog steeds niet goed. Maar ik ben gewoon blij. Blij voor elke dag dat ik gewoon geen pijn heb en gezond ben, dat is veel meer waard. Felle allergieën teisteren nu al enkele jaren mijn leven, maar ik pas mij aan. Die kameleon, weet je wel. Ik ging van mager naar dik, terug naar mager en nu… tja, nu weer dik. Maar ik voel me goed, ik ben tevreden als ik naar mezelf kijk. Ben ik gezond? Ja, een gelukkig mens straalt ook fysiek veel harder. Ik ben gelukkig, en voel mij gezond. Wil ik sommige dingen anders? Ik ben niet hypocriet, ja ik wil dingen anders. Ja, ik wil slank zijn. Vroeger was ik dat, maar ook dan was ik niet blij. Nu heeft de tijd mij vooral geleerd om dat wel te zijn. Veel bijzaken krijgen een te grote plaats in het leven. Onbelangrijk en toch prominent aanwezig. In mijn omgeving zie ik zoveel mensen die oprecht problemen hebben met hun gezondheid. Vaak in het ziekenhuis, constante pijn, kanker, of weten dat ze er heel binnenkort niet meer zullen zijn… Je kan ze niet helpen, enkel steunen. Dat is hard, zo oneerlijk. Dan, op zo’n momenten, prijs ik mij gelukkig. Daar haal ik mijn kracht om te beseffen: ik heb zoveel geluk om gezond te zijn. Ik heb geleerd in het leven wat vriendschap is. Dat je van vriendschap niet altijd krijgt wat je verwacht. Dat ik niet noodzakelijk de beste vriend van mijn beste vrienden ben, of omgekeerd. Maar dat is ok. Want ik heb ongelooflijk veel warme vrienden. Ieder van hen is anders, bijzonder op hun manier. Ik weet bij wie ik waarvoor terecht kan. Wie voor mij op welk moment klaar staat. En toch zijn er vrienden die mij nog kunnen verrassen, doen wat ik niet verwacht had. Mijn hart verwarmen met een kaartje in de bus, een pakje aan de deur, een bloemetje als er geen feest is, een foto om te tonen dat ze op hetzelfde moment met hetzelfde bezig zijn (zonder dat je het van elkaar echt weet), of een foto die je terugbrengt naar leukere tijden als het even moeilijk gaat… Vriendschap is een begrip die zoveel ladingen dekt, in zoveel vormen voorkomt. Wat ben ik blij met al mijn vrienden, sommige al heel lang in mijn leven, sommige nog maar pas ontdekt. Jullie zijn mij allemaal ontzettend dierbaar voor wie jullie zijn en wat jullie voor mij betekenen. En als dat gevoel wederzijds is, is dat nog net zoveel leuker. Maar als dat niet zo is, is dat ook ok. Er zijn ook mensen die mij maar niets vinden. De haters. Zij die mij te luid, te druk, te aanwezig of gewoon teveel mezelf vinden. Tja, wat kan ik zeggen? Is hier wel een plaats nodig voor julllie? Elke deur in mijn huis staat open, voor iedereen. Dat werkt in 2 richtingen. Staat het je niet aan wie ik ben: vertrek. Ga, negeer mij gewoon, schenk mij geen aandacht. Als je verdwijnt merk ik het waarschijnlijk niet eens. Want jullie heb ik nooit nodig gehad om te zijn wie ik ben: mezelf. Jullie zijn blind, zien het moois niet dat ik te bieden heb. Dus: who cares? Ik in elk geval niet. Tot ziens, het ga je goed! 40 jaar… Een hele tijd. Maar wat ben ik blij, vandaag, hier en nu. Gelukkig met mijn leven, mijn hele zijn. Omringd door zoveel familie, vrienden, collega’s. Wat is het leven fijn. Ik geloof echt van alles wat ik meemaakte dat het gewoon zo moest zijn. Elke tegenslag bracht mij nieuw geluk. Elke down een nieuw up. Het leven is niet veel waard als je nu en dan niet beseft dat het minder kan zijn. Succes proeft niet half zo lekker als je niet weet hoe nederlagen en teleurstellingen smaken. Vreugde voelt nog warmer aan omdat je net weet hoe koud en triest verdriet is. Yin en Yang, mooi in balans. Zo voelt mijn leven vandaag. Goed, mooi, in balans, gelukkig, warm. Ik kijk uit, naar de toekomst en al het moois dat nog komen zal. En tegelijk wil ik op pauze drukken. Hier en nu, zo mooi, zo goed, zo compleet, het voelt alsof het nooit beter zal worden. En toch, met alles wat ik weet besef ik dat het altijd minstens zo goed als nu zal zijn. Samen met jou, iedereen die de moeite deed om dit te lezen en echt te luisteren, wil ik klinken. Klinken op het leven. Op al het moois dat we samen reeds beleefden. Op morgen, dat nog mooier wordt dan vandaag. Op jou, om mij, op ons. Op het leven, dat elke dag opnieuw zoveel moois te bieden heeft.

3 notes · View notes

inge-universe · 3 years

Photo

Zazie Norden - WIS, De wereld zonder geschiedenis @zazienordenauteur #wis #wisdewereldzondergeschiedenis Flaptekst: Kanita leeft in een wereld waar de geschiedenis om de zestig jaar wordt gewist. Zij en haar vriendinnen willen tegen alle kansen in een onvergetelijke Laatste Dag creëren. Die verloopt alleen niet zoals ze hadden verwacht ... De volgende dag herinnert Kanita zich niets meer, maar is dat wel echt zo? Waarom droomt ze over dingen die ze niet kan weten? Wie is het meisje dat haar lijkt te herkennen? Beetje bij beetje worden mysteries onthuld en Kanita en haar vriendinnen zijn vastbesloten om het geheim achter de Wis te ontrafelen. Zal het hen lukken? Toen Zazie aanbood mee te doen met de blogtour, een eboek in ruil voor een recensie, deed ik dat graag. Bedankt Zazie. Mening: Het idee van een dystopia waarin de hele wereld gewist wordt behalve de basis weetjes in de wereld en de kennis van de mensen, trok me aan. Hoe zou dit vorm gegeven en uitgewerkt gaan worden? Het verhaal gaat over Kanita en haar vriendinnen. En het mysterie rondom haar dromen en het onbekende meisje in het bos die zegt haar te herkennen. Waar gaat dit allemaal naartoe. Interessant om te zien hoe de vriendschappen zich ontwikkelen en hoe het niet hebben van herinneringen je leven kunnen beïnvloeden. De WIS en de achterliggende gedachte hadden wat mij betreft nog verder uitgewerkt mogen worden. De focus lag soms te veel op de "normale" dingen in het leven van Kanita en haar vriendinnen. Naar school gaan, een liefde voor fietsen. Het fantasy gedeelte had wat mij betreft meer de overhand mogen hebben. Ik vond het soms ook wat vreemd dat de meiden de links tussen sommige dingen niet legde. Zoals wie was Laura en Tanita. Het einde had wat mij betreft ook wat meer uitgewerkt mogen zijn. Een interessant onderdeel vond ik ook de ouders die erin voorkwamen. Dat is niet altijd vanzelfsprekend in een YA. Misschien is een vervolgboek in deze wereld nog een optie. Maar zeker een goed debuut van Zazie. 3.5 ⭐ #recensieschrijven #recensie #recensieboek #zazienorden #lezenisleuk #debuut #boek #recensiemakenisleuk #ya #smaaktnaarmeer🚴 #ebook #dystopia #smaaktnaarmeer https://www.instagram.com/p/CJeMiRRAfQH/?igshid=1qjbfpimu3bqm

#wis #wisdewereldzondergeschiedenis #recensieschrijven #recensie #recensieboek #zazienorden #lezenisleuk #debuut #boek #recensiemakenisleuk #ya #smaaktnaarmeer🚴#ebook #dystopia #smaaktnaarmeer

1 note · View note

offtoljubljana · 4 years

Text

122. Nog meer mooie foto’s van Slovenië

26/06/2020

Sorry Caroline, maar ik ga je weer jaloers maken.

Het is 22:22 en ik luister naar Falsettos. Daar kom ik later op terug. Gisteren heb ik de hele dag binnen gezeten. Hoera, happy Independence Day! Wat een feest. Alsnog, wegens de politieke onrust in het land lijkt het erop dat het niet de meest feestelijke dag is, maar.... i don’t care.

Wegens de feestdag, was er geen Open Kitchen op 25 juni. Open Kitchen begon vandaag weer.

Vandaag werd ik wakker en oh boy, it’s been a while, maar het is een musical Corona video! Nu van mijn favoriete musical Hedwig and the Angry Inch. Ja, Corona is nog steeds een ding in deze wereld.

youtube

Vraag me niet hoe het hier met Corona zit, want ik wil er eigenlijk niet aan denken. Als er een grote update is, hoor je het wel. Geniet zolang van Hedwig.

De dag begon dus (om, uh, 12:30) met allemaal musical video’s en Ham4Ham’s. Toen besloot ik om boodschappen te doen. De maskerplicht is weer terug, maar er waren nog steeds een paar mensen zonder masker in de supermarkt. Ach. Ik heb er geen last van om een masker op te doen. Het is het minste dat je kunt doen en ik snap niet waarom mensen er zoveel om zeiken.

Dus: supermarkt. Toen bleek het dus super warm te zijn en ik had een lange broek aan. Yikes. Eenmaal thuis veranderde ik mijn outfit voor dit weer en toen nam ik de bus naar het centrum voor lunch bij Open Kitchen. Ik vind Open Kitchen gewoon echt heel leuk en normaal ben ik geen fan van eten-gerelateerde dingen. Ik liep door de stad en ik zag dit coole gebouw:

Anyway, toen naar Open Kitchen.

Het was best rustig, maar ik denk dat het drukker is rond het avondeten. Voor mijn lunch nam ik een loempia en een ander soort van broodje bij Restavracija Kitajski vrt. Ik wilde eigenlijk dumplings, maar dat hadden ze alleen met garnalen.

Ze hadden ook grotere gerechten met noedels en gebakken rijst, maar ik wilde iets kleins. Daar had ik achteraf spijt van, want ik had nog honger. Ik liep even rond en ik kwam bij de kraam van TWISTER Ice Cream Rolls. Normaal is die kraam mega druk. Ik was door de war, want ik wilde die rolletjes, maar ik zei dat ik ijs wilde en het was best duur.

Blijkbaar waren die rolletjes het ijs. En ja, ik weet dat de naam Ice Cream Rolls is, maar er zijn ook ijs pannenkoeken opgerold, dus ik dacht dat dat de Ice Cream Rolls waren. Ik keek dus naar hoe die rolletjes werden gemaakt en ik had spijt, want ik was onder de indruk dat ik normaal ijs had besteld (ook al ging niemand ijs voor me halen).

Wat doen ze dus? Ze zetten alle ingrediënten op een plaat en daarna doen ze er melk bij. Dan hakken ze alles in stukjes t/m het een soort smurrie wordt. Die smurrie wordt uitgesmeerd over de plaat en het wordt hard. Daar maken ze rolletjes van.

Ik heb er een filmpje van gemaakt.

Ik had dus niet door dat dat het ijs was, want ik dacht dat het warme platen waren. Toen een medewerkster de witte chocolade op de plaat legde, kwam er namelijk rook. Daarom dacht ik ook dat dit de pannenkoeken waren (ik zag niet dat die aan de andere kant werden gemaakt).

Toen iemand mijn ingrediënten op de plaat zette, had ik pas door dat dit het ijs was, dus toen was ik mega door de war. Wat had ik nu besteld?

(Negeer de overduidelijke foto van de ijs rolletjes. Dit was niet mijn meest trotse en intelligente moment.)

Toen ik de ijsrolletjes kreeg, was ik verbaasd. Het was mega koud. Oké, dat had ik wel verwacht, want het is ijs, maar die platen leken gewoon op kookplaten. Dit was een ervaring en meerdere mensen kwamen kijken. Als die twee medewerksters tegelijkertijd alles kapot hakken, dan is het mega luidruchtig. Dat zorgt voor aandacht. Je hoort het in de video.

Maar hoera, Bueno met witte chocolade en donkere chocolade. Het was zo goed. VIGÒ who idk her?

Er waren ook veel toeristen. Ik had nooit gedacht dat ik toeristen zou missen, maar er liep een vrouw met een pet en mega grote rugzak met eten, terwijl haar man een kindje met een zonnehoedje op de arm had. Toeristen! Er waren ook veel Duitse gezinnen. Hallo, hallo, wilkommen in Ljubljana!

Toen ik het op had, besloot ik door de winkelstraat aan de andere kant van de rivier te lopen, want daar zijn de kleinere winkeltjes. Ik wil namelijk nog verjaardagscadeau’s kopen, maar ik vond niet echt iets geweldig. Wel kocht ik een schriftje met Ljubljana bij de GUD Shop. Ja, voor mijzelf. Misschien moet ik weer een keer naar BTC voor cadeau’s.

Ik liep langs een universiteitsgebouw en ik hoorde muziek. Het was de faculteit van “glasbo”, oftewel muziek. Ze spelen weer, dus dat verklaart waarom er jongeren met instrumenten rondliepen op Open Kitchen.

Ik besloot om langs het water terug te lopen, maar het was rond de 29 graden en ik liep in de zon. Ik en zon. Geen goede combinatie, dus ik ging over de brug naar de andere kant en ik besloot even te zitten. Toen zag ik dit:

Dit is een mooi uitzicht. Dit zag ik toen ik me omdraaide.

Ik woon hier al vijf maanden, maar ik kom nooit zo ver in de straat en dan loop ik dus aan de andere kant. Gelukkig heeft de zon ervoor gezorgd dat ik nu dit zag. En natuurlijk waren er draken.

Je kon de trappen naar beneden om nog dichter bij het water te zitten, dus dat deed ik. De toeristen zijn terug, dus de toeristische boot tours zijn ook terug. Zoveel boten!

In de schaduw was het geweldig, want er was ook wind. Er waren mensen aan het lezen en aan het schrijven. Het is gewoon fijn. Misschien moet ik ooit mijn verf meenemen.

Inmiddels was het bijna 19:00 en het protest zou beginnen. NO THANKS. Om eerlijk te zijn ben ik het met de demonstranten eens (lang verhaal), maar zoals ik blijf zeggen: nope. Als ik hier zou wonen, dan zou het anders zijn, maar ik zie het nu als een vakantie. Ik chill lekker aan het water. Ik eet fijn ijs. Ik maak foto’s. Chill.

Aangezien de protesten dus steeds heftiger worden, besloot ik om te gaan. De vorige keer had de politie namelijk straten afgezet om demonstranten te scheiden enz., dus ik liep terug naar de bus en ik maakte ook nog even deze coole foto:

Verder was er een optreden in het universiteitsgebouw, of dat denk ik. Ik hoorde weer muziek en achteraf was er applaus. De bus kwam aanrijden, dus ik rende naar de bus en zo ging ik naar huis. Twee tieners die ook op de heenweg aanwezig waren, zaten nu ook weer in de bus.

Eenmaal thuis belde ik even met pa en ma. Wat nu?

Falsettos.

Ik dacht: “Fuck it, it’s Falsettos time!”

Ik kijk/luister er nu naar. Ik ben bij het einde. Falsettos is één van de beste musicals ooit en het is professioneel opgenomen. Je kan het kopen, maar voor 25, 26 en 27 juni is er een gratis sing-a-long versie op BroadwayHD. Je hebt niet eens een account nodig! Ik raad deze musical zo erg aan, dus je kan het morgen nog zien. Het is een meer “traditionele” musical qua muziekstijl en ik luister meer naar rock en contemporary musicals (en blijkbaar ook Russische techno-pop opera rave musicals, huh), maar het is gewoon zo goed.

Ik nam mijn Switch erbij, dus het was een goede avond.

En hey, het is Marina!

Maar na anderhalf uur spelen, had ik even geen zin meer, dus ik besloot dit te schrijven. Dus ja, het laatste half uur van de musical heb ik dus meer geluisterd dan gekeken, maar hey, ik heb nu niet keihard zitten janken!

De musical is zo goed. Het ene moment ben je keihard aan het lachen, want het is hilarisch (tekst van het eerste nummer: Bitch, bitch, bitch, bitch, funny, funny, funny, funny, bitch, bitch, bitch, bitch, bitch, BITCH! Now and then!) en het andere moment ben je keihard aan het janken. Ah.

Dus ja, zoals Cordelia zingt in A Day In Falsettoland: “How was your day?”

Mijn dag was goed.

#122 #blog post #june

4 notes · View notes

keynewssuriname · 8 months

Text

Robinhood coach: de jongens zijn zich ervan bewust waarvoor ze hier zijn

0 notes

across-the-beaurder · 4 years

Text

Duitsland it is!

Zaterdag 25 april 2020 belde René, de zaakwaarnemer van Joerie, dat een club in Duitsland genaamd Rödinghausen interesse in hem heeft en of zij direct die week al langs konden komen. Zo gezegd zo gedaan en op vrijdag 1 mei 2020 Is Joerie met René die kant opgegaan. Al met al een goed gesprek gehad en goed gevoel bij hoe de club/complex eruit zag. Datzelfde weekend heeft Joerie laten weten dat hij ook interesse heeft om met de club te gaan onderhandelen en is een eerste voorstel verstuurd. Na wat contact over en weer en met wat langere tussenposes is een concreet voorstel tot stand gekomen. Op zondag 17 mei 2020 werd via René doorgegeven dat Rödinghausen een contract heeft klaar liggen en Joerie deze mag komen ondertekenen. Later die week op vrijdag 22 mei 2020 zijn wij (Joerie, Marion, Martin, Bastiaan, Lisa, René en ik) vroeg vertrokken naar Duitsland om Joerie zijn contract daar te ondertekenen. Nu staat het vast dat Joerie daar gaat voetballen en ook dat ik met hem mee ga. Hij heeft een contract getekend voor twee jaar. Wel met de insteek dat hij volgend jaar (als het goed gaat) doorverkocht mag worden naar een andere club.

Wat bizar hoe het kan lopen. Het ene moment heb je nog geen idee en loop je nog stage en nog geen drie weken later weet je dat je naar Duitsland gaat verhuizen. Al met al komt de transfer naar Rödinghausen misschien uit de lucht vallen en ook daadwerkelijk een club buiten Nederland, maar dat Joerie na 11 jaar weg zou gaan van AZ was wel vrij zeker. We hebben hier al vaak over gesproken en in de voorgaande jaren waren er meerdere malen onzekerheden over Joerie zijn verblijf bij de club. Toen zou ik niet in de gelegenheid zijn om mee te kunnen, maar dat is nu wegens het afronden van mijn studie dit jaar wel mogelijk. Althans, het officieel slagen moet nog wel eventjes gebeuren (hopelijk op 16 juni 2020).

Mega ontwikkeling kan je wel zeggen. Super spannend en ook een mega avontuur. Ik merk dat sinds alles rondom Rödinghausen is gestart ik wel een gezonde spanning in me lichaam voel. Fijn is wel dat Joerie en ik geweldige mensen om ons heen hebben die volledig achter ons staan. Onze beide ouders vinden het een mooie uitdaging en vinden het goed dat wij deze aangaan. Zij willen ons ook met alles helpen en meedenken (soms iets te enthousiast). De ouders van Joerie zijn al eens geëmigreerd dus zij hebben ook weten veel aspecten waar wij aan moeten denken. Joerie en ik hebben in de afgelopen weken ook wel al het een en ander opgezocht qua regeldingen, maar dat is nog maar het topje van de ijsberg. Normaal gesproken ga ik dit soort kansen/uitdagingen uit de weg, puur omdat ik in mijn optiek te veel obstakels voor me zie. Op een of andere manier is dat nu toch anders. Vanaf dat het onderwerp ‘Duitsland’ is opgekomen heb ik een soort ‘fuck it’ mentaliteit die opkomt. Zovan, we zien het wel, we gaan het gewoon doen en we kijken wel waar we uitkomen. Joerie gaat daar uiteraard spelen en in theorie hoef ik niet met hem mee. Toch op een of andere manier weet ik al sinds een jaar zeker dat als hij zou weg gaan ik mee zou willen. Niet om achter hem aan te lopen of omdat ik niet voor mezelf durf te kiezen. Maar toch meer het gevoel van het had/heeft zo moeten zijn. Ik hou van Joerie en dit is zijn passie en beroep, hij mag dit nu gaan beoefenen in een ander land en dat is een super mooie stap voor hem. Vanwaaruit nog veel meer moois zou kunnen komen. In het ergste geval zijn we over twee jaar weer terug en hebben we een mooi avontuur gehad. Het voelt niet alsof ik alles voor Joerie opgeef, wel dat ik veel voor hem over heb. Dit beseft hij zelf ook wel goed, ook dat het eigenlijk best bizar is dat ik besluit hier alles achter te laten en met het mee te gaan. Toch denk ik dat het allemaal goed komt en we er gewoon een mooie tijd van gaan maken.

De club zelf voelt goed aan. De mensen zijn aardig en behulpzaam, het complex ziet er professioneel en nieuw uit en het voelde direct wel vertrouwd. Het ligt in een afgelegen gebied, midden in de natuur en open velden. Het dorpje zelf is erg klein, maar nabij gelegen zijn wel wat dorpjes met iets meer reuring. Ook is Osnabrück erg dichtbij, een soort van studentenstad, waar veel te beleven valt.

Enorme schakeling ook wel. De insteek was al met al dat ik aanstaande september in het AMC zou starten als gediplomeerde op de kraamafdeling en hierop volgend ook de opleiding tot Critical Care Obstetrie en Medium Care zou volbrengen. Dat gaat nu toch even niet meer door. Ik heb destijds in mijn sollicitatiegesprek wel aangegeven dat de mogelijkheid bestaat dat ik weg zou gaan mocht Joerie een stap naar het buitenland of ver weg in Nederland maken. Geheel onverwachts zal het nieuws dan ook niet zijn dat ik in september dus niet zal starten in het AMC. Dit moet ik morgen via een telefonische afspraak nog wel eventjes melden. Dit vind ik wel spannend aangezien ik niet zo van bellen hou en omdat het niet per se goed nieuws is voor hun. Maar goed er zijn ook ergere dingen in het leven.

Tevens zijn er natuurlijk ontzettend veel dingen die nu spelen in mijn hoofd. Sinds dat het vorige week bekend is geworden dat het avontuur doorgaat in Duitsland gaan mijn gedachten alle kanten op. Overwegend ben ik natuurlijk super blij en heb ik zin om het avontuur samen met Joerie aan te gaan. Echter zijn daarnaast wel ontzettend veel dingen die nog geregeld moeten worden. Althans ik neem aan dat het veel dingen zijn, zoals een huisje/woning, zorgverzekering, werk, diploma erkenning, auto’s invoeren of meenemen, in richtenn van huis, verhuizen, rekeningen starten en zo nog wel heel veel meer geloof ik. Dit zullen wij allemaal stapje voor stapje moeten doen, maar toch is het veel. Ik merk dat ik het lastig vind om school nu echt als hoogste prioriteit te zien en de rest even te laten voor wat het is. Ik hou ervan om dingen in me hoofd af te kunnen strepen zodat het ook rustiger wordt. Echter is deze hectische tijd zal dat nog wel een uitdaging worden. Ik ben me hier erg bewust van en merk dat van me afschrijven helpt. Het verbaasd me ergens wel dat ik nog niet heb gehuild van alles wat nu tegelijk om mijn bordje geplaatst wordt. Ik probeer me gewoon steeds te herinneren dat Joerie en ik dit met zijn tweeën doen, het een mooi avontuur is, het stoer is welke stap ik nu neem en dat alles goed komt. Nu moet ik zeggen dat dit overwegend de gedachten zijn die in me hoofd rondspoken. Daarnaast ben ik nu toch ook nog wel druk met de laatste loodjes van school. Dit gaat goed en is ook niet zoveel meer, maar toch is het wel lastig om me daarop te focussen met al het andere dat speelt.

Van de week heb ik sommige mensen al ingelicht over dat Duitsland nu wel vast staat. Eerst vertelde wij het aan onze ouders en broertjes en zus(jes), diezelfde dag had Joerie heel wat vrienden ook ingelicht. Ik enkel nog Samm, Yentel en Indra. Ik wilde liever in delen mijn omgeving inlichten zodat ik iedereen dan te woord kon staan, ipv een bommetje droppen en je mobiel uitzetten. Langzaam die week hebben we het meerdere mensen verteld, aangezien het raar zou zijn als zij dat na het tekenen van het contract via social media zouden lezen. Eigenlijk was iedereen voornamelijk erg blij voor ons en vonden het een grote stap. Ook stoer dat ik heb besloten mee te gaan en ook veel risico neem door het AMC niet door te laten gaan. Nadat het contract vrijdag was getekend en alles op social media verscheen, werd Joerie zijn telefoon overladen met berichten. Zo overweldigend had ik dat niet verwacht. Ik vond het wel fijn dat iedereen nu alles mocht weten, alleen is het wel lastig om steeds weer opnieuw het verhaal te moeten vertellen. Vooral ook wat we nog niet weten, zoals waar we gaan wonen, wat ik ga doen met werk en wanneer we precies gaan. Dat moeten we de komende tijd uitzoeken en dan denk ik dat alles vanzelf een beetje in elkaar overloopt. Alle lieve berichtjes doen me wel erg goed.

Ten aanzien van het werken in Duitsland maak ik me daar wel het meeste zorgen om. Uit eerdere research is de eis dat ik level B2 niveau Duits kan spreken (en uiteraard een geldig diploma moet hebben) voor ik als verpleegkundige aan de gang kan. Dit houdt in dat ik discussies in het Duits kan voeren, voor en nadelen uit een kan zetten, diepgaande gesprekken met zorgvragers en collega’s kan aangaan en dat kan ik uiteraard ‘nog’ niet. Ik weet nog niet zo goed wat ik dan ook ga doen qua werk daar. Wel weet ik dat ik ooit graag de kraam wil doen, maar mag ik niet van mezelf verwachten dat dat al direct gaat lukken in Duitsland. Ik dacht eerst dat een baantje in een kledingwinkel of iets dergelijks handig zou zijn om de taal te leren, maar ook daar ben ik niet zeker van. Ik weet ook niet wanneer precies mijn Duits goed genoeg is om aan de gang te kunnen of dat die eis eigenlijk niet heel erg wordt nagestreefd. Vanuit de club willen ze me wel graag helpen met het zoeken naar een baan. Ik moet dan me CV aanleveren met alles wat ik kan en mag en dan zouden zij voor mij kunnen gaan kijken. Dit vind ik wel fijn, maar ergens weet ik dus ook nog niet wat ik precies wil. Toch moet ik dit wel ergens loslaten en maar zien wat er op me pad komt. Eerst maar even een huisje en afstuderen bijvoorbeeld. Waar we precies gaan wonen weten we nog niet, daar moeten we met hulp van de teammanager naar gaan kijken. Mij lijkt het dorpje Melle wel een leuk dorpje, groot genoeg en niet te massaal.

In de komende weken zal er veel voor ons gaan veranderen. Joerie en ik gaan na precies 3 jaar (30 juni) samenwonen. Ook nog in het buitenland. We laten een hoop familie en vrienden hier achter in Nederland. Al met al is het maar 3,5 uur rijden ongeveer dus kunnen we wel redelijk makkelijk weer even terug rijden. Ik besef me denk ik nog niet helemaal wat er allemaal gaat gebeuren, maar dat is misschien ook nog maar even beter zo. Ik wil in ieder geval niet al aan afscheid nemen denken of überhaupt niet, aangezien ik daar slecht in ben en ik gewoon iedereen nog wil blijven zien. Veel vrienden en familie willen langskomen bij ons dus in ons huisje moet toch ook wel echt ruimte zijn voor mensen om langs te komen en te blijven slapen. Via deze blog wil ik voor mezelf steeds alle ontwikkelingen opschrijven en soms de nodige gedachtes ten aanzien van ons avontuur delen. Hopelijk niet te vaak verdrietige of lastige momenten om van me af te schrijven maar ook vooral de mooie en leuke momenten die we gaan hebben. Ik kijk wel mega uit naar het ‘inrichten’ of ‘eigen’ maken voor het huisje/woning waar Joerie en ik in gaan verblijven. Ben al helemaal los aan het gaan op pinterest voor leuke ideetjes.

1 note · View note

zielsvlucht · 4 years

Text

Mijn naam is Erik, maar tegenwoordig noemt iedereen me Grijze Erik. Net zoals ze Bart vroeger Wijze Bart noemden. Dan waren we tezamen de Wijze en de Grijze. Niet een heel vleiende naam voor me, maar ik heb het altijd als een vriendelijke koosnaam gezien. Ik ben dan ook erg grijs, al zal ik dan binnenkort de Kale moeten heten.

Maar in mijn jeugd was ik gewoon Erik. Achternamen of bijnamen gebruikten we toen nog niet, en we hadden ze ook niet nodig want iedereen kende elkaar. We waren toen nog niet met zo veel. De tijden waren dan ook simpeler. Er werd ons niet veel gevraagd, er werd ons nauwelijks iets uitgelegd en er werd bijna helemaal niets van ons verwacht. Enkel dat we op een dag ouder zouden worden, om dan te trouwen en kinderen te krijgen.

De meesten van jullie zullen wel al weten dat ik net als de anderen een ongewone jeugd heb doorgemaakt. Op verzoek van velen van jullie heb ik me aan het schrijven gezet. Ik draag dit werk op aan mijn kleinzoon, Bas, die binnenkort ook een vader zal zijn. Ik hoop dat hij en zijn toekomstige kinderen er veel aan zullen hebben en dat deze ongewone verhalen niet verloren zullen gaan voor de komende generaties.

Doorheen heel mijn jeugd had ik een zeker beeld van hoe de wereld in elkaar zat. Zonder me er ooit vragen bij te stellen. Ik wist dat we met met twintig waren. Tien meisjes en tien jongens, waaronder ik.

Ik wist dat we allemaal samen woonden in een groot houten paleis dat middenin een groot bos stond. Het was ons Huis.

Ik wist dat het Huis vol stond met boekenrekken. En dat die rekken volledig gevuld waren van boven tot beneden, met boeken maar ook met muziekplaten, films en nog veel meer. Tezamen vertelden ze zoveel verhalen, zo veel geschiedenissen die wij nog niet begrepen.

En ik wist dat Anna altijd bij ons was en dat ze voor ons zorgde. Ik kon me haast geen wereld zonder haar voorstellen.

...

De zeeslag

Het was een koude winterdag. De plassen waren bevroren, harde sneeuw lag nog op de takken van de bomen en ijzel bedekte de bosbodem. Iedereen was binnen gebleven om te genieten van de warmte van het Huis. Vanuit knusse warme zetels keken ze waarschijnlijk naar tekenfilms en speelden ze gezelschapsspelen met Anna. Maar wij - David, Bart en ik – waren toch naar buiten gegaan. Anna had ons dikke jassen doen aantrekken, had ons bijna gewurgd met wollige sjaals en had wanten aan koortjes uit onze mouwen gehangen. Ze had ons gevraagd om niet te ver weg te lopen, en wij hadden onoplettend ja geknikt.

Wij hadden niet veel nodig om ons buiten te amuseren. Het ijzige landschap had Barts verbeelding in gang gezet en David en ik gingen met hem mee. Zo kwam het dat we alle drie tezamen door het bos zwierven en systematisch bevroren ijsplassen stuk sloegen met stokken. Toen we het ijs van weer een nieuwe plas begonnen te breken, kwam Jeroen er plots bij. Hij verveelde zich waarschijnlijk ook daarbinnen, dus Anna had hem ook ingepakt en hem onze kant uit gestuurd.

“Hey! Wat doen jullie?” vroeg Jeroen.

“We kappen het ijs.” Zei ik.

“Waarom?” vroeg Jeroen.

“Om kristallen te verzamelen!” zei David.

Jeroen keek ons vreemd aan.

“Ja, we zijn ijskimo’s!” zei Bart enthousiast.

“Ijskimo’s?” vroeg Jeroen.

We knikten alle drie.

“Wat is een ijskimo nu weer?” vroeg hij.

David en ik beseften plots dat we het eigenlijk niet wisten, maar Bart legde het enthousiast uit.

“De ijskimo’s zijn een magisch noordelijk volk dat van ijskristallen leeft! We moeten ijskristallen mijnen om onze ijskimo-goden te behagen!”

“O oké.” Zei Jeroen.

Hij zocht zichzelf een stok en begon mee met ons op het ijs te kloppen. Maar hij hield het niet lang vol.

“Dit spel is stom.” Zei hij vrijwel onmiddellijk.

“Niet waar!” zei Bart.

David en ik waren ook niet akkoord, want om één of andere reden hadden we de tijd van ons leven met op die ijsplassen te slaan.

“Ik weet een beter spel.” Zei Jeroen, klaar om de boel naar zijn hand te zetten.

“Wij ijskimo’s hebben geen tijd voor jouw spelletjes.” Zei Bart. “Wij moeten ijskristallen kappen voor het jaarlijkse ijsfeest!”

En hij kapte plichtsbewust verder in het ijs met zijn stok.

“Maar het is belangrijk!” zei Jeroen.

“O oké dan.” zei Bart, en hij stopte met kappen.

We keken Jeroen verwachtingsvol aan.

“Ik weet waar hij is.” Zei Jeroen.

“Wie?” vroegen we allemaal tegelijk.

“De Schorsman.” Zei Jeroen op een dramatische toon.

Mijn mond viel open van verbazing. Die van David ook. Die van Bart ook, maar niet van verbazing. Uit verwarring.

Om te begrijpen waar Jeroen het over had, moet je eerst weten wat of wie de Schorsman was. De zogenaamde Schorsman was een magisch wezen dat door het bos zwierf. We noemden hem zo omdat hij van hout was. Of misschien omdat hij zich in bomen verstopte. Of omdat hij zich in een boom kon veranderen. Na al die jaren weet ik het niet meer goed, maar ik denk dat we toen ook niet goed wisten wat de Schorsman hoorde te zijn. Toch geloofden we allemaal dat de Schorsman bestond en dat hij ergens in het bos ronddoolde. Dat is waarom we altijd goed uitkeken in het bos, en waarom we bijna altijd stokken met ons meenamen. We geloofden dat de Schorsman plots uit een boom zou kunnen springen en dat wij ons zouden moeten verdedigen tegen dat monster. We waren bang van de Schorsman. Maar natuurlijk had niemand van ons de Schorsman ooit al eens gezien. Dat Jeroen nu beweerde dat hij wist waar de Schorsman was, was nogal een nieuws.

“Waar is hij dan?” vroeg ik aan Jeroen.

“En hoe ben je daar achter gekomen?” vroeg David.

“Dit ijs gaat zichzelf niet kappen.” Zei Bart die verveeld weer op het ijs begon te slaan.

“Hij zat op het Donkere Eiland!” Jeroen wees het bos in, naar waar hij hoopte dat het Donkere Eiland was maar hij wees eigenlijk de verkeerde richting uit. “Toen ik langs het meer liep heb ik hem daar horen huilen.”

“Hoe klonk dat?” vroeg David.

“Als een vreselijk gekrijs! Als het brullen van een monster! Hij had waarschijnlijk heel veel honger.”

“Was je bang?” vroeg ik.

“Nee natuurlijk niet.” Zei Jeroen. “Maar het had jullie waarschijnlijk wel bang gemaakt.”

“Ja, waarschijnlijk wel.” Herhaalde David gemeend.

“Ik denk dat hij daar woont.” Zei Jeroen. “Het is zijn basis. Vandaaruit doet hij allerlei boosaardige dingen.”

“Hoe geraakt hij van dat eiland af?” vroeg Bart sceptisch.

“Hij zwemt waarschijnlijk.” Bedacht ik.

“Nee, hij vliegt!” zei David.

“Hij neemt de boot!” zei Jeroen enthousiast.

We keken allemaal Jeroen raar aan en hij begreep dat hij iets te ver gegaan was.

“Of nee, hij zwemt waarschijnlijk.” Zei hij dan toch. “Hoe dan ook, ik denk dat het tijd is!”

“Tijd voor wat?” vroeg ik.

“Tijd!” zei Jeroen terwijl hij zijn stok de lucht in hief. “Om te vechten!”

“Vechten tegen de Schorsman?” vroeg David, alsof het onmogelijk was.

“Ja! We weten nu waar hij woont, dus hij is kwetsbaar. Dit is het moment voor ons om een verrassingsaanval uit te voeren en hem voor goed te verjagen uit ons bos.”

Het klonk eng. Het klonk gevaarlijk. Maar het klonk ook heel cool. Dus ik zag het wel zitten. Ik vergat het ijskimo-spel onmiddellijk.

“Je hebt gelijk.” Zei ik. “Tezamen kunnen we hem verslaan!”

“Daarom ben ik naar jullie gekomen.” Zei Jeroen terwijl hij het terplekke verzon. “Ik heb krijgers nodig om met me mee te gaan naar het Donkere Eiland en de strijd aan te gaan met het monster!”

Nu was David er ook klaar voor.

“Je kan op ons rekenen!” zei David.

Jeroen, David en ik stapten weg van de plas terwijl Jeroen verder uitlegde.

“Het wordt een grote aanval. We hebben zwaarden nodig, en heel veel sneeuwballen om het beest te bekogelen!”

David en ik gingen akkoord. Maar Bart bleef bij de plas staan en porde verder in de bevroren modder.

“Bart, ga je niet mee?” vroeg Jeroen.

“Nee.” Zei Bart.

Jeroen keek even bedenkelijk en dan vertelde hij:

“Weet je, ik heb gehoord dat de Schorsman soms het Huis binnensluipt en de veters uit schoenen haalt. En daarna verstopt hij de veters ergens in het bos waar niemand ze kan vinden. Vals hè?”

“En hij eet kinderen!” voegde David toe.

“Ja, dat ook.” zei Jeroen. “Hij is heel slecht. We moeten hem stoppen. Wil je ons niet helpen, Bart?”

Maar Bart zag er nog steeds de noodzaak niet van in.

“Nee, ik wil een ijskimo zijn.” Zei Bart.

Jeroen dacht verder na.

“Het is erg koud.” Zei hij dan. “Ik denk niet dat wij het eiland kunnen bereiken in deze vrieskou. We hebben iemand nodig om ons te leiden door al de sneeuw en het ijs. Een dappere krijger van het noorden die alle ijsobstakels voor ons uit de weg kan ruimen.”

Bart keek op. “Bedoel je zoals een ijskimo?”

“Ja! Een ijskimo! Dat is exact wat we nodig hebben!”

“Oké, ik denk dat ik dan nu genoeg ijskristallen voor mijn volk verzameld heb.” Zei Bart, blij dat hij twee spelen tegelijk kon spelen. “Ik zal als ijskimo jullie de weg leiden op jullie avontuur! En onderweg kap ik nog wat ijs.”

Daar gingen we dan alle vier, verder het bos in. Af en toe maakte Bart een omweg om ijspegels van de boomtakken te slaan. Zo beweerde hij dat hij de weg voor ons vrij maakte. Ondertussen legde Jeroen uit wat we moesten doen.

“We hebben betere zwaarden nodig.” Zei hij. “Behalve jij, Bart, want die van jouw dient om ijs te kappen en dat doet het al heel goed.”

We gooiden onze takken op de grond en zochten nieuwe betere takken. Na een tijdje hadden we allemaal andere stokken vast, behalve Bart die weer op een nieuwe ijsplek aan het slaan was. En ik was er ook vrij zeker van dat David gewoon mijn vorige stok weer van de grond had geraapt, maar niemand deed er moeilijk over.

“Mijn nieuwe zwaard is ook een geweer, want het heeft een handvat.” Verklaarde Jeroen.

Davids stok, mijn vorige stok, had ook een handvat dus David zei dat hij ook met zijn zwaard kon schieten. De mijne had zo geen handvat, maar ik wou ook een geweer hebben dus ik zocht even verder naar een nog betere stok. Uiteindelijk vond ik ook een stok met een gelijkaardige zijtak, en konden we verder.

“Nu hebben we nog sneeuwballen nodig! Heel veel!” zei Jeroen.

We zochten weer rond en schraapten alle sneeuw die we vonden van de boomtakken. Bart schraapte verder ijs uit een plas.

“Mogen het ook ijsballen zijn?” vroeg ik terwijl we sneeuw verzamelden.

“Anna zegt dat we niet met ijsballen mogen gooien. Enkel sneeuwballen.” Zei David vanop afstand.

“Ja, maar we gooien ze niet naar elkaar.” Zei Jeroen. “Enkel naar de Schorsman. Dan kan het geen kwaad. Dus ijsballen zijn wel goed.”

Terwijl we elk ons stapeltje maakten, trok Bart een uitzonderlijk grote plak ijs uit de modder.

“Ik neem dit mee om tegen het monster te vechten!” zei Bart.

We waren allemaal onder de indruk van de grootte van de scherf ijs.

“O cool!” zei David.

“Hoe ga je daarmee tegen de Schorsman vechten?” Vroeg Jeroen zich af.

Bart keek bedenkelijk naar het stuk ijs. Zo ver had hij er nog niet over nagedacht. Het was een platte schijf: Een heel slecht zwaard en niet iets dat hij makkelijk kon gooien.

“Met dit groot stuk ijs…” zei hij al denkend. “Zal ik hem… afschrikken?”

Hij keek ons vragend aan, op zoek naar bevestiging.

“O ja.” Zei David zonder enig sarcasme. “Zo’n groot stuk ijs ziet er best wel eng uit.”

We gingen allemaal akkoord. Het sprak voor zich. Met onze armen vol sneeuw- en ijsbrokken en onze stokken onder de armen, liepen we door naar het meer. Onderweg merkte ik dat David bezorgd in het rond aan het kijken was.

“Wat is er David?” vroeg ik.

“We zijn op weg naar de Schorsman, maar wat als de Schorsman hier is en ons zo ziet? Wat als hij kwaad wordt als hij ziet wat we aan het plannen zijn? Wat als hij ons plots verrast voor we bij het Donkere Eiland zijn?”

“Ach wel nee!” Zei Jeroen. “Hij zit nu in zijn basis. Ik ben er zeker van. Het is nu veel te licht voor hem om naar buiten te komen. Hij houdt niet van licht.”

“Ja.” Zei ik. “En je bent toch niet bang van de Schorsman, David?”

“Jij dan niet?” vroeg David.

“Nee hoor.” Loog ik. “En jij, Bart?”

“Ijskimo’s zijn nergens bang van. Behalve van hun gruwelijke ijskimo-goden die kwaad worden wanneer er niet genoeg ijs gekapt wordt.”

Dat deed hem er aan denken om onderweg nog wat meer ijspegels kapot te slaan. Maar eigenlijk was hij ook bang. We waren allemaal bang van de Schorsman, maar we waren veel te stoer om Jeroen’s spel niet mee te spelen. Enkel Jeroen sloeg er in om zo blindelings dapper te zijn.

“Daar is het.” Zei Jeroen toen we bij het meer aankwamen.

Het kleine meer was niet helemaal bevroren. Enkel rond de takken die bij de oever op het water dreven, was er dun ijs gevormd. In het midden van het meer lag het Donkere Eiland. Het eiland was redelijk groot. Het is te zeggen, er zat meer eiland in het meer dan water. Het meer was eigenlijk niets meer dan een brede natuurlijke slotgracht rond het Donkere Eiland heen. Op het eiland stonden dicht op elkaar gepakte bomen. Het woud was er zelfs zo dicht dat het er donkerder leek, vandaar de naam van het eiland. We konden ons direct voorstellen dat de Schorsman hier woonde, in een duister paleis van bomen omringd door een diepe gracht. Het was perfect.

“Hoera! We hebben het eiland bereikt!” vierde David al.

“Nog niet.” Zei Jeroen. “Eerst moeten we de ijszee nog oversteken!”

Hij knikte naar het kleine houten bootje dat naast een kleine pier dobberde. We hadden al vaker in dat bootje gezeten, tezamen met Anna. Tezamen roeiden we haar dan rond het eiland. Tot als we moe werden ten minste, dan roeide Anna ons weer terug naar het land. Het was altijd heel leuk, maar in deze kou vond ik het idee een stuk minder aantrekkelijk.

“Gaan we roeien?” vroeg Bart die niet helemaal mee was.

“Ja natuurlijk.” Zei Jeroen.

David, Bart en ik keken elkaar onzeker aan.

“Mogen we dat wel zonder Anna?” vroeg ik.

Jeroen dacht na.

“Heeft ze dan ooit gezegd dat het niet mocht?” vroeg hij.

We moesten toegeven dat Anna ons inderdaad niet verboden had om zonder haar met de boot te varen. Dus eigenlijk mocht het.

“Ik denk toch dat Anna het niet leuk zou vinden als we de boot namen.” Zei David.

“O komaan David. Hoe moeten we anders het eiland bestormen?” vroeg Jeroen.

“Misschien kunnen we beter gewoon hier blijven en vallen klaarleggen voor wanneer de Schorsman terug zwemt van het eiland.” Stelde David voor.

We overwogen het even, maar Jeroen wou naar het eiland en ik eigenlijk ook. Bart wou gewoon ijskimo van dienst zijn, en had dus ook geen bezwaar. Enkel David vond het geen goed idee maar in die tijd waren we allemaal nog te jong om de groep tegen te spreken, dus uiteindelijk draaide hij mee. We stapten over de oude houten pier en deden ons best om niet uit te glijden over de bevroren natte planken. Met een touw trokken we het bootje dichter bij de pier, en dan vulden we het met onze sneeuwballen. Het ding schommelde heen en weer op het koude water toen we er één voor één in sprongen. Twee houten roeispanen lagen klaar in het bootje. Ik nam een roeispaan en Jeroen nam de andere.

“Wie stuurt er?” vroeg Jeroen.

Een roeibootje heeft natuurlijk geen roer of stuur. Sturen doe je gewoon door te roeien. Maar het was bij ons de traditie dat er altijd iemand vooraan in de boot ging zitten, om met zijn handen te doen alsof die aan het sturen was. Meestal vroegen we aan Anna om dat te doen. En dan deden we het op terugweg allemaal tezamen.

“Ik!” riep Bart. “Ik weet de weg!”

We wisten allemaal de weg, maar Bart moest zijn zeevaart-kennis als ijskimo aantonen. Hij ging voorop op de boot zitten en hield zijn handen voor zich uit.

“Vooruit!” commandeerde hij.

En we begonnen te roeien. Jeroen en ik waren niet de beste roeiers. We roeiden niet goed op de maat en het bootje zigzagde over het water. Toch kwamen we steeds dichter en dichter bij het donkere eiland.

Hoe dichter we bij dat eiland kwamen, hoe groter het werd. Hoe griezeliger de takken van de enorme donkere bomen leken. Bij elke beweging van de roeispaan werd het eiland alsmaar enger en het water onder ons alsmaar dieper, de ontsnapping van het eiland steeds moeilijker. Toen we bijna bij het eiland waren blies er een plotse gure wind. Het blies door de boomtakken van het eiland en wij hoorden het gekraak en het gehuil van de schors.

Onbewust waren Jeroen en ik stiller beginnen roeien. Bart was een beetje scheef beginnen sturen in de hoop dat we misschien per ongeluk naast het eiland zouden varen. En David zat stil in zichzelf te jammeren achterop het bootje.

“Weet je.” Zei Jeroen dan. “Ik denk dat de Schorsman toch niet zwemt. Ja dat weet ik nu heel zeker! Hij kan niet eens zwemmen. Hij kruipt door een geheime ondergrondse tunnel die onder het water heen gaat.”

“Ja, dat is logisch. De Schorsman is bang van water. Want de Schorsman is ook bang van ijs, en water is gesmolten ijs.” Redeneerde Bart.

“Dus als we het eiland vanuit de boot aanvallen, dan kan hij ons nooit pakken. We moeten hen van hieruit bekogelen! Het is een zeeslag!”

Niemand van ons wist echt wat een zeeslag was, maar iedereen ging akkoord dat dit een beter een plan was dan naar het eiland zelf te gaan.

“Pak aan Schorsman!” Riep Jeroen en hij gooide een sneeuwbal naar het eiland. Het spatte tegen één van de vele oude boomstammen.

De rest volgde. We gooiden zoveel mogelijk sneeuwballen naar het eiland. We kletsten wild met onze stokken in het water en riepen “pang pang!” terwijl we ze in het rond zwaaiden. Zelfs David deed mee. Er kwam geen antwoord van het donkere eiland en Jeroen riep.

“Nu ben je bang hè? Schorsman!”

Ik kreeg het gevoel dat we de zeeslag aan het winnen waren en de anderen duidelijk ook want we bedachten allemaal steeds creatievere manieren om het eiland aan te vallen.

Jeroen probeerde een sneeuwbal over het water te kaatsen maar ontdekte dan dat dit niet lukte. Daarna probeerde hij een “sneeuwgezichtje” te tekenen op een boom.

David had één sneeuwbal heel ver gegooid en daagde ons uit om een sneeuwbal even ver te gooien, maar dat lukte niemand.

Ik deed mijn sjaal uit en probeerde het te gebruiken als een sneeuwbal-slinger om zo extra ver te gooien, maar dit werkte niet zo goed. Toen ik mijn sjaal weer aandeed werd mijn nek koud. Ik deed het dan maar los rond mijn nek, maar zo kreeg ik het overal koud.

Bart raapte zijn grote brok ijs op en wou het net naar het eiland gooien, toen het ijs plots uit zijn handen gleed en terug in de boot viel. Het ijs brak en Bart viel om. Hij viel gelukkig nog in de boot, maar dat deed het bootje erg schommelen. Jeroen, die net een nieuwe sneeuwbal ging gooien in een poging om David’s record te verslaan, verloor zijn balans en strompelde over de reling het water in.

In één grote, natte, koude plons was hij weg. In paniek staakten we de zeeslag en keken we overboord. Het duurde even voor Jeroen weer naar boven kwam, maar het gebeurde uiteindelijk wel. Hij hield diep adem en bleef dan wild spartelen en spetteren om boven te blijven. Hij schreeuwde dat hij niet kon zwemmen. Natuurlijk niet. Niemand van ons kon zwemmen. Ik stak een stok uit naar hem om vast te houden. Maar in zijn paniek rukte hij de stok gewoon uit mijn handen. Dan riep ik naar hem dat hij de boot moest vast houden en ik nam een roeispaan om naar hem toe te peddelen. De boot draaide echter enkel toertjes. Bart en David waren geen hulp. Zij waren allebei bang aan het krijsen en deden daarbuiten niets.

“Annaaaaaaaa!” Huilde David.

Dan sloeg Jeroen er toch in om naar voor te zwemmen en zich vast te grijpen aan de rand van de boot.

En dan plots bewoog de boot. Ik gooide uit reflex de roeispaan neer. Bang dat ik misschien te hard geroeid had. Maar dat was het niet. Iets anders deed de boot bewegen. De boot versnelde nu en ik viel om. Bart en David lagen ook in de boot. Het hele ding werd met Jeroen en al weggeblazen van het Donkere Eiland. Het gleed met een vaart over het water terwijl wij alle vier bang onze longen uitkrijsten.

De boot bewoog tot aan het piertje waar hij eerst lag en kwam daar dan tot stilstand. Ik keek op en zag dan Anna op de pier staan. Zwarte jurk. Handen in haar zij. Linkerschoen die op het hout tikte. Blonde lokken met daaronder een boze blik. Een blik waarvan we allemaal bang waren. Misschien was Anna’s woede nog erger dan de Schorsman zelf…

“Kom onmiddellijk uit die boot jullie!” zei ze streng.

We sprongen zo snel mogelijk over naar de pier. Dan wees Anna naar Jeroen die nog in het water zat. Haar wijsvinger ging omhoog en ook Jeroen werd plots uit het water gehesen. Hij zweefde eventjes over het water en landde dan op de pier. Hij trilde als een blad. Er waren al ijspegels gegroeid in zijn haar.

“Ach nee, Jeroen. Hoe overkomt dit jou ook altijd?” zei Anna. “Het is hier glad…”

“Van de pier af!” Zei ze dan tegen ons. “Maar voorzichtig. Niet lopen!”

Ze opende haar handen en een warm deken verscheen dat ze om Jeroen sloeg. Jeroen was aan het snikken maar Anna sloeg een arm om hem heen en zei: “Naar binnen met jou. Naar de haard.”

“En jullie ook. Genoeg buiten gespeeld!”

Verslagen wandelden we terug naar het Huis.

“Zomaar met de roeiboot vertrekken varen in dit weer. Waar zat jullie hoofd?” Preekte Anna onderweg.

“We wisten niet dat het niet mocht.” Jammerde ik tegen Anna.

“Maar je wist wel dat niemand van jullie kon zwemmen, toch?” Zei Anna. “Hoe lang nog ga ik jullie moeten vertellen wat mag en wat niet mag. Wanneer leren jullie eens voor jezelf denken?”

Ze merkte toen ook mijn sjaal op en met een knipper van haar ogen sloot plots mijn sjaal zich weer om mijn nek, maar nu was mijn sjaal plots niet meer zo koud en nat. Het was juist zalig warm. Anna toverde alleen zo veel wanneer ze heel blij of heel boos was.

“Bart waar zijn je handschoenen?” Vroeg Anna dan.

Bart dacht na en zei dan. “Dat weet ik niet. Misschien liggen die nog bij de grote ijsmijnen.”

Anna zuchtte.

“Ik kan ze gaan halen! Ik zal ze vinden met mijn ijskimo-“

“Nee.” Zei Anna. “Jullie gaan naar binnen. Ik vind ze wel.”

Bij het Huis deed Anna ons onze sneeuwlaarzen uit doen aan de voordeur. Ze hielp Jeroen met zijn laarzen en ging dan met hem verder naar de leeskamer terwijl wij nog onze jassen, sjalen en handschoenen weghingen. Ik hoorde hoe het haardvuur daar wild begon te wakkeren op Anna’s bevel.

“Stil nu maar Jeroen. Het was maar een ongeluk. Je zal het snel warmer krijgen. Wil je chocomelk?” Hoorde ik Anna zeggen.

Ik kwam wat later ook de leeskamer binnen. Daar vond ik Jeroen in zijn pyjama - hij was blijkbaar snel van kleren gewisseld, waarschijnlijk met de hulp van Anna’s toverkunsten – onder een dik deken bij de kaart. Anna kwam hem een warme tas chocomelk brengen.

Ik zag ook dat Elise in de hoek van de leeskamer stond.

“Waarom staat Elise in de hoek?” vroeg ik.

“Elise staat in de hoek omdat ze de andere meisjes niet mag slaan met het spelbord wanneer ze monopolie verliest.” Zei Anna.

Elise gaf me zijdelings een mokkende blik. Zo’n blik van kijk wat voor onrecht me hier wordt aangedaan.

“Als je dacht dat jullie vandaag mijn enigste zorgen zijn geweest met jullie zeeslagje, dan heb je het verkeerd. Ik heb hier een heel huis vol aapjes en als ik eventjes niet oplet brand het huis af.”

“Sorry Anna.” Zei ik.

Anna hurkte naast me neer en toonde me een warme glimlach.

“Het is niets Erik. Ik ben dol op mijn aapjes.”

Ze roefelde door mijn haar en stond dan op.

“Maar ga niet roeien in de winter. En vertel me in het vervolg dat je wilt gaan roeien. Ik was heel bezorgd. Nu moet ik gaan kijken hoe het met de meisjes zit in de spelkamer. Ze zijn opnieuw monopolie begonnen. Ik verwacht opnieuw een drama. Wat jullie in dat maf spel zien begrijp ik niet.”

Ze ging de kamer uit.

Ik keek naar Elise maar die staarde naar de muur. Ik keek naar Jeroen. Hij was nu al wat opgebeurd. Jeroen keek op en vroeg:

“Erik, denk je dat we de zeeslag gewonnen hebben?”

“Ja.” Zei ik. “Vast en zeker. We zullen de Schorsman niet snel terug zien.”

Jeroen grijnsde. Ik lachte terug.

#schrijfsel #schrijven #nederlands #vlaams #fictie #verhaal #tover anna #anna #schrijver #kortverhaal

1 note · View note