#dat ik hier niet meer beter van wordt maar dat ik ermee moet leren leven | Explore Tumblr Posts and Blogs

muizendpotig · 2 years

Text

HUMOR IS HET BESTE MEDICIJN

Voor de ontelbaarste keer honderd meter voor je finisht de marathon van de start af aan opnieuw moeten beginnen ben ik nu wel zo gewend -

het is net of ik de nu laatste vijfennegentig meter plus die mij inmiddels zo welbekende 42 kilometer niet liep, geen van die duizelingwekkend aantal op-honderd-meter-na-marathons heb gerend

keurig daar waar dat van me verwacht wordt houd ik stil, schud de boodschapper de hand en grap het blijft toch vreemd dat ik je naam niet weet terwijl ik je nu al een eeuwigheid heb gekend.

De boodschapper zegt: 'Wel, aangezien dat wat ik te zeggen heb of had, maar jij nu al talloze keren niet hoefde te horen dat wat ik exact zeggen moest eerlijk gezegd vergat mijn naam is Pheidippide…' 'Wat mooi,' zeg ik, 'en de "-s", wat gebeurde daar dan mee?' 'Die staat voor de wat er op dit punt nog voor je ligt.'

Hij wijst de richting uit die ik op was gerend, mocht ik nu eindelijk eens eindigen.

Ik kan er wel om lachen. Humor is het beste medicijn, denk ik voor de gein. Als dat zo is, vul ik mezelf aan, snap ik deze herhaling van zetten helemaal: het is een soort herhaling van dezelfde zetten, daar ik telkens hoeveel ik er ook van kan leren, een soort fatale combinatie fouten bega.

Het is een straf. Voor straf iets eeuwig doen. Voor straf op een haar na komen waar je zijn moet. Voor straf dus nooit, en dat voorgoed, niet af.

De fouten zijn mijn doping, gegiegel stilt de pijn, de hardste grappen zijn mijn trouw publiek, de slappe lach is waarmee ik me herlaad de punchline is een running gag. (Ik dacht dat dat in dezen wel best grappig was.)

'Tot over een paar uur dan maar weer,' zeg ik Pheidippide. 'Zet hem op!' zegt hij. Bij mezelf denk ik wat slinks: hij moest 'ns weten dat met elke keer dat dit gebeurde ik mezelf er beter en beter in trainde ermee om te gaan. Waar ik de eerste keer na een lang geklaag, ruziemaken stampvoeten (au!) en smeken dan maar om ben gedraaid, precies de hele zelfde route sprintend terug, om van daar de tweede keer de goede weg te gaan staat er nu een luxe taxi klaar. Met airconditioning, een hoop gezonde troep een mega-archief vol hilarisch beeldmateriaal, natte handdoeken en - want er is nooit gezegd: het moet per direct - we rijden om dus niet meteen terug naar start, maar langs het Hilton waar ik eet, douche en een goede roes uitslaap.

's Morgens staat mijn chauffeur dan klaar, rijdt hij me naar het schot al komt daarvan hoe goed ik hier ook in geworden ben nog geen 1 procent in de zaak en ren ik weet ik nu naar de man met die symbolisch ont-s-de naam.

Ik heb 42 kilometer om na te gaan hoe ik zorg dat ik het altijd net iets beter doe er nooit een keer komt dat ik de keer ervoor exact herhaal.

En om te denken over de liefde, waar dit gedicht natuurlijk over gaat. Of eigenlijk de relatie, die tot Amor staat als religie tot geloof. En aangezien het over mij gaat, is dit autobiografisch en persoonlijk…

III

Uit het gigantisch scala aan analogieën, voor het voorbeeld deze: 'Van kapitlaisme kun je vinden wat je wilt, of dat nu wel of juist niet mag maar bij mij rijst toch altijd weer de vraag:

hoe lang kun je je verrijken zodanig onzalig, zondig, gewetenloos dat juist de armoedigheid er vanaf straalt

evenals de onoplosbare problemen waar je nooit vanaf meer geraakt

niet enkel het gehele ecosysteem verwoestend maar het land ook, de oceanen, poolkappen bossen die opgaan in rook, minder zekerheid maar zeker van steeds vaker een orkaan overstroming, verwoestijning, tsunami's en zo kan ik nog wel even doorgaan… over de retelange rits van al wat daarna als dominostenen liggen gaat zodat al wat voor het reilen en zijlen van het in goede banen lijden en gaan van - ik zeg het gewoon - ons voortbestaan instaat het wel schudden kan?

Kortom: wat heb je nog aan je product als je dat waarmee en die met wie jij je winsten maakt, het het leven zwaar zo niet onmogelijk hebt gemaakt.

Het heeft iets pedofaags met voorbedachte rade al zullen zij die ervan profiteren het niet van de juiste of überhaupt nuttige kennis moeten hebben.

Maar wat kan er nog worden geschud? Er is geen uitdeler, niemand houdt de stand bij geen roep als 'toep' of een hand die op tafel slaat er is geen tweede, laat staan sterke hand… klaar dus met dat gekaart 54 stuks plastic, een set (of meer) dat samen zorg draagt voor oneindig veel spelmogelijkheden plots volledig nutteloos geraakt.

Ingegooide ruiten, nooit een klaver vier. Het dus nét nooit tot het einde schoppen en al je gebroken harten bij elkaar vormen een stapel hoger dan de toren van Pisa.

Schever is dit leven dan we denken vaak. Dus kun je je afvragen waarom een persoon een ander persoon sloopt, vermozelt en kapotmaakt

terwijl zij vaak ruiterlijk toegeven juist zo prettig van het slachtoffer dat hun partner werd traag maar gestaag tot slaaf gemaakt, kunnen leven - zij het zich bedienend van nogal cryptisch taalgebruik syntactich en semantich in hun voordeel uitlegbaar maar voor de goede verstaander glasheldere taal

Wat heb je aan een stuk hulpje? Dat je per slot van rekening wijs hebt gemaakt dat het er mag zijn en die dat is gaan geloven.

Wat heb je aan iemand die wild is van je van je houdt, doldwaas verliefd alles voor je overheeft veel te veel en veel te vaak alles wat je fout doet goedpraat waar jij hun praktisch alles aanrekent dat ze of niet deden, hun beschuldigt dat wat stukviel en nog wel door jou als laatste aan werd geraakt daar nooit had mogen liggen of staan?

Als de ander eens iets wil bespreken zeg je dat het geen pobleem is later heb je er opeens een pijnpunt argument of zelfs fataal breekpunt van gemaakt.

Zegt wie wel van jou houdt eens iets moois om te verbloemen dat het allemaal gebakken lucht is dat er tussen jullie speelt, volledig overtuigd van de kans dat ook gebakken lucht nog eens iets kan worden van waarde verdraai je later in diens nadeel of ter versuprieëring van jezelf die woorden als waren zij de jouwe.

Het is niet jouw schuld, dat snapt hopelijk het slachtoffer haarfijn ook voor jou is het onprettig dat je aan zelfverheerlijking lijdt een vooropgezet, doordacht en zeer geraffineerd verwoesten komt voort uit je stoornis.

Sloop je graag je steunpilaar? En zo ja, kun je uitleggen waarom? Is het niet duurzamer wat in te perken ook lief te hebben en te houden en op een mooie wijze zo op die manier van cohesie samenspel teamwork geluk

gebruik te maken. Geluk te produceren.

Humor is het beste medicijn. Nou Big Pharma: dóe daar nou gewoon eens je voordeel mee.

Maak winst, elkaar, desnoods wat mensen stuk dat is een zeugma ja, haha maar vooral de wereld leuker mooier, grappiger

en zo gezonder. Maak me blij!

#liefdesverdriet #bedrogen #pijn #poëzie #life goes on #gedicht #taal #tekst #poëie #versje #oké

3 notes · View notes

jxagony-blog · 5 years

Text

Tweestrijd

Wat ik eigenlijk wou zeggen... Ik moet toegeven dat ik het nog altijd een beetje moeilijk heb. Ja, ik ben verdrietig. En neen, ik heb niet het gevoel dat ik dit met u kan delen zoals ik dat zou willen. Enerzijds zit ik een beetje in de knoop met de combinatie van mijn onzekerheid en het feit dat ik het gevoel heb dat de intensiteit waar onze liefde mee begonnen is, zowat bekoeld is. Anderzijds zit ik ermee in dat als ik u hierover aanspreek en zeg dat het me een slecht gevoel geeft, gij meteen kwaad wordt en het 'drama' vindt. Er zijn nu eenmaal dingen waar ge niet om heen kunt, het enthousiasme van in het begin, is er niet meer. Waarom? Is dat omdat de liefde voor u toch niet het van het is. Of is het eerder omdat gij het gewoon zijt een relatie zo te beleven. Ik begrijp wel dat het enthousiasme niet elke dag even hoog ligt, maar complimenten, daar moet ik zelf achter vissen. Ik vroeg daarstraks 'Mist ge me ook?' en ge zei: 'Natuurlijk'. En ik geloof dat wel hoor. Maar ik wil niet in die sleur verstrikt raken waar liefde vanzelfsprekend wordt. Buiten dat ik heel veel bevestiging nodig heb, uit onzekerheid, uit angst, vind ik het gewoon echt leuk te kunnen flirten met u. Ik wil elke dag weer verliefd worden op u. Ik doe da nu nog omdat ik u zo intens graag zie, maar ik kan niet ontkennen dat er een gemis is. Nu al. Ik vraag me af waarom die spanning en speelsheid van in't begin er niet meer kan zijn.

Joeri, we mogen elkaar niet verliezen. Als gij me zo graag ziet als ik dat doe, (En ja deze zin suggereert dat ik daar aan twijfel.) toon mij dat dan. We zien elkaar al amper en da's een behoorlijke handicap, als onze communicatie nu al misloopt, vrees ik gewoon dat dit niet zo forever zal zijn als mijn hart me dat beloofd heeft. Het is geen hard werk, het zijn kleine dingen. Tonen dat ge trots zijt, me complimenten geven, zeggen dat ge me graag ziet. Ge weet goed genoeg hoe het werkt want 3 weken geleden hebt ge me hier helemaal mee overtuigd. In 't begin waard ge zo trots, maar nu kunt ge zelfs uw Facebookrelatiestatus niet bevestigen. Ik mis dat ge zo gek en apetrots op me zijt en puberaal verliefd op me zijt. Meer nog, voor dat jeugdige enthousiasme ben ik gevallen. Ik mis dat echt. Nu al.

Pas op, ik weet ook dat er soms momenten zijn die dat wat op de achtergrond zetten zoals wanneer uw kinderen er zijn of als ge moe zijt of als ge moet werken of als ge pijn hebt. Maar als ge me graag ziet, toon me dat dan gewoon ook. Ge gaat me verliezen als ge verwacht dat dit ook gewoon zal blijven werken zonder moeite te doen. Ik ben nu eenmaal iemand waar emoties heel belangrijk voor zijn en ik kan niet in een situatie blijven die 'bekoeld' of 'middelmatig' is. Ik besef dat ik het recht heb om voor mezelf die keuze te maken om daar niet voor te kiezen. Het is zelfs mijn plicht om niet te plooien voor middelmatigheid. Ik ben verliefd op u geworden met het gevoel dat dit alles was wat ik wou, dat het forever ging zijn. En gij zijt voor mij allesbehalve middelmatig... Gij zijt voor mij de wereldtop, de mooiste man ter wereld, het allerbeste lief, de enige waar ik naast wil wakker worden, gij zijt voor mij alles. En ik zal u elke dag vertellen hoe fucking graag ik u zie en hoe dankbaar ik ben dat ik u leren kennen heb. En da's voor mij geen moeite, dat komt vanzelf.

Doet mij dit twijfelen aan onze relatie? Eigenlijk niet, maar het voedt wel de onzekerheid. Van de 'aan die onzekerheid moeten we echt iets doen' heb ik nog weinig gemerkt. Ik voel mij vandaag weer terug een stuk onzekerder, ja. Angstiger. Het gevoel dat het echt niet mogelijk is om fier op mij te zijn. Dat vooral. En bang, doodsbang om u zomaar kwijt te raken. Soms weer ik echt niet goed wat ik moet doen. Misschien moet ik gewoon ook wat minder berichten sturen en minder enthousiast zijn. Maar zo werkt liefde voor mij niet. Er zal geen dag voorbij gaan dat ik geen 100% voor mijn relatie zal gaan. De dag dat ik maar voor 99% voor u kies, is de dag dat het misloopt. De dag die ik nooit wil meemaken want zoals ik al zei, ik begin niet zomaar ergens aan. Voor mij hoefde verliefd worden niet meer, ik had dat opgegeven. Tot ik u leerde kennen en opeens scheen de zon weer na een veel te lange periode van bewolking, regen, onweer en zelfs storm. Bij u wou ik wel zijn, samen met u had ik wel weer zin in de toekomst. En ik ben nooit van iets zo zeker geweest dan van het feit dat ik de rest van mijn leven met u wil delen. Maar dat maakt ook dat mijn onzekerheid zo sterk is.

En geloof me, Joeri, ik beeld me dit niet in, het enthousiasme is echt minder. Ik hoop echt dat we hier toch eens een fatsoenlijk gesprek over kunnen voeren want het lijkt me niet de bedoeling dat ik me hier slecht over moet voelen en blijven voelen. Ik geef het tijd, ik hoop dat we onze weg hier wel in vinden. Onze middenweg, niet de weg die u aangeleerd is in uw vorige relatie. Want dat werkt voor ons gewoon niet. Ja, ik denk echt dat uw vorige relatie een hele grote invloed heeft op de onze. Ik ben helemaal anders dan haar he... Ik wil u echt gelukkig maken. Ik denk echt dat ge soms gewoon terugvalt op dat wat ge kent, dat ooit tot op zekere hoogte gewerkt heeft, maar nu dus duidelijk niet. Allez, ik hoop toch dat dit het probleem is. En dat het geen onuitspreekbare twijfels zijn. Want moesten die er zijn, ik hoop echt dat ge dan de ballen hebt het mij te zeggen. Hoewel ik het me echt niet kan inbeelden want er is niks gebeurd, het is gezellig als we samen zijn en meer nog ik ben degene die redelijk wat opofferingen heeft gemaakt in deze relatie omdat ik uw geluk op handen draag.

Kijk, Joeri, voor mij is dit ook allemaal nieuw, ik leer u ook kennen, ik leer mij aanpassen aan u. En ik denk dat ik behoorlijk goed mijn best doe om voor u de beste vrouw te zijn die ge verdient. Maar dat wil niet zeggen dat ik mezelf en mijn noden ga wegcijferen. Ik wil aanbeden worden. Ik wil elke dag terug verliefd op u worden. Ik wil voor u alles zijn: uw lief, uw beste vriend, uw flirt, uw beest in bed maar ik wil vooral zelf ook gelukkig zijn en dat terugkrijgen. Ik hou ook gewoon teveel van u om dit zomaar te laten gebeuren... En ik heb ook gewoon totaal geen zin meer om mezelf buitenspel te zetten. We kunnen zo goed praten, wel, dit is waar we toch nog eens een duchtig woordje over moeten uitwisselen. Het kan beter en dat hebben we zelf in de hand. Het is niet omdat de kinderen er zijn en dat we elkaar niet vaak genoeg naar mijn goesting kunnen zien dat we niet gek op mekaar kunnen zijn. Ik laat het wat rusten nu omdat ik merk dat ge uw kinderen gemist hebt... Maar ik hoop dat ge inziet dat ge me heel makkelijk tussen uw vingers kunt laten weg glippen. En de enige die daar vat op heeft, zijt gij zelf. We zien wel na Groezrock, ik hoop dat ge daar toch een beetje trots op me kunt zijn. Ik ga dat alleszins wel zijn. Altijd trouwens, en da's geen belofte, da's gewoon een feit.

Gij zijt het mooiste, na Ella, wat me ooit overkomen is. Gij maakt mij als persoon compleet en gij maakt mijn leven compleet. En eindelijk voor het eerst in 28 jaar, ben ik gelukkig, zielsgelukkig. Ik hou van u. In goeie en kwade dagen. Till death do us part. En nog veel langer. Our everlasting love. ♡∞

Jaimy

0 notes

mcrambomusic · 5 years

Text

Jaarverslag 2018

Allereerst wil ik iedereen een gelukkig nieuwjaar wensen. Zoals elk jaar kijk ik terug naar 2018. Een vriend van mij vroeg mij hoe ik op 2018 terug keek? Dat vond ik een goede vraag, begin 2018 was namelijk geen makkelijke begin (dat is een understatement) maar verder in het jaar veranderde snel. Ik heb eigenlijk geen idee waar ik moet gaan beginnen. Maar ga het toch proberen om even terug te kijken, dus je leest mijn 2018 recap.

Werk

In 2017 had ik mijn opleiding gehaald en was ik bezig met starten van mijn carrière. Het ging allemaal niet vanzelf en het was lastig om een baan te vinden. Ik werkte via een uitzendbureau en kwam begin van het jaar te werken bij State of Art in Lichtenvoorde. Daar werkte ik maar kort en ben begin 2018 officieel echt werkloos geworden. Ben in die periode flink gaan solliciteren, maar na een maandje moest ik eraan geloven dat ik een uitkering moest aanvragen. Stond daar niet echt op te wachten en wou graag werken. Wil mij daarover eigenlijk niet te lang over uitweiden want dan wordt het een flinke zit om het te lezen. Bovendien zijn er genoeg highlights in 2018 die ook aandacht verdienen. Ik voelde mij in ieder geval als een crimineel behandelt en ze waren richting mij niet echt fair. Heb ook nooit geld ontvangen, maar gelukkig had ik dat niet meer nodig. Want na vele sollicitaties ben ik door verschillende werkgevers uitgenodigd voor een gesprek. Ik werd bij de Betteld als medewerker dagbesteding als oproepkracht en ook bij Leger Des Heils bij Vast en Verder als flexer aangenomen. Begin april ben ik ook als woonbegeleider aangenomen bij Urtica de Vijfsprong en kon het werken gaan beginnen. Voor Urtica de Vijfsprong draaide ik voor het eerst slaapdiensten, wat aan het begin wennen was. Voor mijn werkgevers heb ik ook verschillende cursussen gedaan. Cursussen als: medicatietraining, BHV en Herstel gericht leven. Ik heb ze allemaal gehaald.

Ik begon bij Urtica de Vijfsprong met 1 jarig contract met 0 uren, maar augustus kreeg ik een 28 uurs contract. Bij Leger Des Heils had ik een 3 maandscontract van 4 uur en dat werd verlengd voor een half jaar. Door de nieuwe contract uren kon ik Leger Des Heils en Urtica de Vijfsprong niet meer samen goed combineren en in december heb ik mijn laatste werkdag gehad voor Leger Des Heils, contract loopt tot januari dit jaar. Het werk was aan het begin wennen, maar ik ben blij met mijn werk en hoop dat dit jaar mijn contract verlengd gaat worden, maar anders vind ik dit jaar vast wel wat anders. Mijn contract bij Urtica de Vijfsprong loopt tot april.

Muziek

2018 stond eigenlijk vooral in het teken van werk en ben weinig met muziek bezig geweest, al stond ik niet helemaal stil. 2018 is het eerste jaar waar er geen Holy HipHopNight is georganiseerd. Begin van het jaar had ik besloten om te stoppen met Holy HipHopNight. Het was een heel raar gedachte, want ben jaren lang erg druk mee geweest. maar ik voelde dat het tijd was om ermee te stoppen, tijd voor andere dingen. Al was ik druk met werken en de slaapdiensten heb ik aardig wat rapworkshops kunnen geven. Al was het soms haasten, van een rapworkshop snel richting mijn werk of na een slaapdienst richting Enschede voor een rapworkshop. Heb vele leuke klassen gehad waar ik les heb kunnen geven. Heb dit jaar niet veel door Nederland gereisd, maar bleef vooral in Enschede voor de workshops. Ik gaf de workshops voor Cultuur Geluid van Lloyd Terborg. Het was ook in 2018 een eer met deze legend en vriend te werken.

2018 heb ik qua muziek weinig uitgebracht, wel in de achtergrond bezig geweest met 2 nieuwe singles en 1 daarvan is eind november uitgekomen. De Battle is op 28 november met videoclip erbij uitgekomen. 2 tieners uit mijn tienergroep in mijn kerk hebben hier aan bij gedragen. De reacties van de mensen op mijn single was echt tof en het was super weer om nieuwe muziek te kunnen uitbrengen. Heb eind december voor de Battle een radio interview gegeven op Salt Radio via Urk FM en dat wordt tijdens het schrijven uitgezonden, aandacht is altijd fijn. Voor 2019 staat nieuwe muziek gepland.

youtube

ECG Tieners

Ben al jaren actief als tienerleider in mijn kerk en ook dit jaar hebben we vele leuke dingen en goede avonden gehad. Onze eerste tienerleiding activiteit was in Arnhem waar we in een boot een aan een Escape Room hebben deelgenomen. Ook waren we actief met de Wie is de Mol? app en de ontknoping hebben wij samen gekeken. Ook hebben we concerten/evenementen bezorgd als EO Jongerendag in Arnhem, Like Jesus in Zwolle, Revive , Insalvation (beiden in Aalten) en als Duits/Nederlands kerk hebben we een Duits concert bezocht van Konig und Priester in Oberhausen. We waren ook actief en hebben verschillende keren zalen gehuurd om samen te gaan voetballen, lekker sportief. Ook hadden wij normale thema avonden, waar we een programma hadden om te tieners te laten denken en bewuste keuzes te laten maken over verschillende onderwerpen. In de zomer hadden wij het seizoen afgesloten bij een van de ouders met een pizza oven. Het pizza was super lekker en het was gezellig dus het was geslaagd. In september begon weer een nieuwe seizoen en dat openden we met een tienerkamp. Het kamp was een succes met veel gezelligheid, we deden ook Wie is de Mol? met een van de tienerleiding die de Mol was, zelfs wij wisten niet wie de Mol de was. De mol Timo of ook wel Timol genoemd had mij flink gemold.

Als tienerleiding kregen we ook allemaal cursussen (Ja als je denkt dat je klaar bent na je studie? YOU WRONG!!! Dit jaar is het eerste jaar waar ik geen opleiding doe, maar wel vele cursussen gehad haha) We kregen twee keer les van de organisatie Navigators LEF als tienerleiding, wat georganiseerd vanuit de kerkleiding.

Ander hoogtepunten

2018 was een hectisch jaar en er is dus ook veel gebeurt. Ik begon bijvoorbeeld met rijlessen, na 50 lessen in 2018 ga ik in 2019 afrijden. Ik heb ook echt leuke recreatieve dingen gedaan die ik het melden waard vind. Als het concert van Lecrae in Paradiso Amsterdam, Star Wars Expo in Utrecht en heb ik Nederland – Peru bezocht in de Johan Cruijff Arena. Nederland – Peru was het afscheidswedstrijd van Wesley Sneijder en ik vond het super tof om persoonlijk erbij te zijn, ik heb Frenkie de Jong ook nog zien debuteren die wedstrijd.

Ik was verder ook erg vereerd dat mijn oude school mij benaderde om een gast les te geven op MIJN SCHOOL Graafschap College. Ik heb de studenten verteld over mijn ervaringen en aanpak van mijn examenopdracht in 2017 over Laaggeletterdheid. Dat was best tof om te doen. In september hebben we in Aalten een zaal gehuurd om te gaan voetballen, dus nu voetbal ik elke woensdag avond en dat is super leuk om te doen. Ook in 2018 ben ik actief geweest als tienerleider op zowel Square als op de Betteld. Het was mooi om ook in 2018 een steun te zijn voor de tieners en met ze op te trekken en ze wat mee te geven. Leuk extraatje bij zo’n evenement maak je altijd toffe nieuwe vrienden en dat is dus ook in 2018 het geval geweest.

Het grootste hoogtepunt, maar ook het bizarste was onze reis naar vakantie Alanya in Turkije. Mijn broertje en ik zouden verenigd worden na 22,5 jaar met onze vader. Reis ernaar toe was in ieder geval geen makkelijke. Onze vlucht zou 14:30 vertrekken vanuit Düsseldorf, maar had een uur vertraging, leek ons geen probleem en 15:30 zaten we in de vliegtuig. Alleen het vliegtuig kon niet vliegen en na een tijdje werd ons gemeld dat we terug moesten naar de gate en daar zouden we meer informatie krijgen. Bij de gate wisten ze niks en na een uur konden ze meldden dat ze om 19:30 meer zouden kunnen zeggen, dus je hebt geen idee waar je aan toe bent. 19:30 meldden we ons bij de gate, waar we te horen kregen dat het vliegtuig in de ochtend vertrok en mochten wij naar een hotel. Super sacherijnig kwamen we in een super luxe hotel aan, waar we gefixt hadden dat we alle 3 een apart een kamer kregen (mijn broertje, moeder en ik). Je maakt het beste van en in de ochtend kregen we te horen dat we in de avond pas vlogen, (om het nog leuker te maken). In de avond vloog hij echt, al was ik niet meer zo optimistisch erover. Ik was blij, maar vooral moe toen ik in Turkije in het hotel aankwam. Toen ontmoette ik mijn vader die al een tijdje in het hotel was. Door de vermoeidheid was het best awkward. Pas toen ik uitgerust was konden we elkaar leren kennen. Het was eerst onwennig maar later werd het echt gezellig. We hebben een klein weekje samen doorgebracht en gechillt in het hotel, gezwommen en Turkije gezien. Het was een gek maar mooie reis en was blij dat ik dat mocht mee maken. Het was een mooie ontmoeting met mijn vader. Terugreis was beter, alleen zijn wij bizar vaak gecontroleerd in de vluchthaven.

2018 was zoals je leest vrij hectisch, moeilijk, mooi en bizar. Ja ik kan 2018 niet een woord omschrijven. Ondanks moeilijke begin was 2018 mooi en ben ik benieuwd naar 2019, wat ik nu allemaal mag mee maken. Wens jullie ook allemaal succes in jullie ding in 2019.

MC Rambo

0 notes

stefselfslagh · 6 years

Text

Het Testament, deel 1. “We moeten allemaal wat vaker de clown uithangen.”

In Het Testament vroeg ik palliatieve patiënten naar hun geestelijke testament: welke gedachten wilden ze de mensheid nalaten? Aflevering 1 van 2: Pierre Janssens.

Op vrijdag 21 september overleed Pierre Janssens (78): echtgenoot van Christa, vader van Philippe. Pierre was een optimist: zelfs in modderige stadsbouwwerven zag hij potentiële schoonheid. Drie weken voor zijn dood noteerden we zijn boodschap voor de toekomstige generaties: "Alles is mooi. Zelfs wat lelijk is."

Pierre Janssens had kanker. Al vier jaar. Eerst bevonden de kankercellen van Pierre zich ter hoogte van zijn buikvlies. Maar toen het daar wat te krap werd, weken ze ook uit naar andere delen van zijn lichaam. Gedurende acht maanden probeerden de dokters van de Stuyvenbergkliniek Pierres kankercellen met geneeskundig artilleriegeschut te verjagen. Tot hun medische munitie op was en hen niets anders restte dan Pierre te vertellen dat hij ging sterven. Ze zeiden het niet letterlijk. Ze zeiden: 'Er is een plaats vrijgekomen op de palliatieve afdeling van het Sint-Erasmusziekenhuis'. Sommige woorden stel je liever nog even uit.

Toen ik de kamer van Pierre binnenkwam, zat hij kaarsrecht in zijn zetel. Hij droeg een zwarte bolhoed: één van de twee exemplaren die hij van een ex-collega had gekregen. 'Dan kunt ge hier af en toe Janssen en Janssens spelen', had de ex-collega gezegd, refererend aan de jolige tweelingdetectives uit Kuifje. Pierre was blij met het cadeau. "Ik vind dat ik er goed uitzie met mijn bolhoed. En aangezien ik er twee heb, kan ik er ook andere hoofden een plezier mee doen. Een paar dagen geleden zat ik hier met vier mensen, waarvan er drie Janssens heten. We hadden nog een bolhoed te weinig." (lacht)

Sinds Magritte is de bolhoed een symbool van surrealisme en zelfrelativering. Het zijn twee begrippen die ook wonderwel bij Pierre pasten: hij sidderde niet voor de dood, hij hield haar spottend op een afstand. "Het is niet omdat ik aan het sterven ben dat iedereen al moet beginnen te rouwen", zei hij. "Ik heb niet graag dat de mensen zeggen: 'Ocharme toch'. Ik wéét wat mij wat te wachten staat. Maar ik hoef er niet voortdurend aan herinnerd te worden. Ik zou graag nog een tijdje het zotteke uithangen."

Toch was Pierre bij het inchecken op de palliatieve afdeling een wrak, zei hij. "Ik zag er zo wit uit als een blad papier. Alsof mijn bloed al uit mijn lichaam was weggetrokken. Had je mij toen gezien, je zou gezegd hebben: 'Die mens houdt het geen week meer vol.' Maar de verzorgers hebben mij er weer bovenop geholpen. Ik ben hier geen patiënt, maar een gast. In een vijfsterrenhotel. Vandaag kreeg ik tomatensoep met ballekes. Ik zweer je: er zat liefde in die soep. "

"Een maand geleden dacht ik nog: 'Ik ben er klaar mee, het licht mag uit.' Maar nu moet het licht vooral blijven branden. In ieder geval nog tot de 29ste november. Dan zijn mijn vrouw en ik zestig jaar samen. Als ik die dag haal, hang ik de vlag uit."

Patatten met ambras

Pierre groeide op in het Antwerpse Schipperskwartier, toen dat nog een volkswijk was waarin scheepslieden, hangjongeren en straatprostituées over de trottoirs heersten. Zijn vader was schoenmaker, zijn moeder huisvrouw. Op zijn vijftiende verruilde hij zijn statuut van scholier voor dat van helper-electricien. 'Een man van eenvoudige komaf', mag ik hem met zijn goedvinden noemen. 'Maar alles behalve een simpele geest', voeg ik daar met enige nadruk aan toe.

Nadat we elkaar een kwartier verbaal besnuffeld hadden, zei ik Pierre dat de notaris in mezelf klaar was om zijn geestelijke testament op te stellen: zijn levensbeschouwelijke erfenis, zijn adviezen voor de mensheid, zijn hoogstpersoonlijke antwoord op de vraag: wat moeten de toekomstige generaties weten om een goed leven te leiden? Hij kwam niet aanzetten met dure oneliners, maar met eenvoudige, bruikbare levenstips. Soms heb je meer aan een praktische handleiding dan aan een diepzinnig traktaat.

"Levensadvies nummer één: zorg ervoor dat je je altijd blijft wassen", zei Pierre. "En dat je elke dag propere kleren aantrekt. Dat klinkt vanzelfsprekend, maar toch leg ik er de nadruk op. Ik ben in mijn leven dikwijls moe opgestaan, maar zodra ik mij gewassen en geschoren had, voelde ik mij telkens als herboren. Zelfs nu heb ik dat nog. Ik lig in een palliatief centrum, ik zou mij gemakkelijk kunnen laten gaan. Maar ik doe het niet. Ik heb geen zin om er als een sukkelaar bij te lopen. Jezelf verzorgen, is een noodzakelijke vorm van eigenliefde: andere mensen zullen je maar graag zien als jij jezelf graag ziet."

"Advies nummer twee: leer jezelf te uiten. Als het niet goed met je gaat, zeg dan: 'Het gaat niet goed met mij.' Als je een probleem hebt met iemand, zeg dan: 'Ik heb een probleem met jou.' Je moeilijkheden benoemen, helpt om ze te overwinnen. Je mag nooit ergens mee blijven zitten. Of toch niet langer dan nodig."

Hij maakte een zijsprongetje naar zijn huwelijk met Christa, een Duitse schone die hij al 54 jaar zijn wettige one and only mocht noemen. "Het heeft in ons huwelijk - zoals in alle huwelijken - nu en dan gestormd. Maar Christa en ik zijn altijd met een kuske gaan slapen. Ruzies werden de dag zelf nog bijgelegd. En we stonden er de dag nadien niet meer mee op. Belangrijk, geloof mij."

"Ook cruciaal in het leven: het gezelschap van anderen opzoeken. Vooral op het werk. Verstop je niet achter je bureau, maar praat met je collega's. Je ziet hen vaker dan je vrouw, je kan er dus maar beter goed mee opschieten. En als je niet weet waarover je met hen moet babbelen, vraag dan naar hun kinderen. Dat werkt altijd. Ik bleef na het werk regelmatig plakken. Om nog wat na te praten en een borreltje te drinken. Maar ik ben nooit zat naar huis gegaan. Anders werden er thuis patatten met ambras geserveerd."(lacht)

"Ik ben 37 jaar klerk geweest bij de stad Antwerpen. Ik heb mijn werk altijd plichtsbewust gedaan, maar ook veel plezier gemaakt. Ooit vroeg een collega mij: 'Pierre, kan ik op u rekenen?' Ik antwoordde: 'Natuurlijk.' Waarop hij op mijn kale kop met een stift een rekensommetje begon te maken. 'Zit stil', zei hij. (lacht) Ik kon daar om lachen, ja. Het is belangrijk om nu en dan de clown uit te hangen. We zouden dat met z'n allen zelfs wat vaker moeten doen. Het leven is te kort om een zuurpruim te zijn."

Electrische Boeings

Twee woorden mochten in de morele erfenis van Pierre niet ontbreken: denk positief. Alles is mooi, zei hij. Zelfs wat lelijk is. "Als het regent, kan je op twee manieren reageren. Ofwel zeg je: 'Het regent. We kunnen weer niet in de tuin zitten.' Ofwel zeg je: 'Het regent. Dat is goed voor de plantjes.' Ik kies voor het laatste. Ik kan het toch niet doen stoppen met regenen. Waarom zou ik er dan over zagen? Antwerpen is momenteel één grote werf: overal zijn er wegomleidingen, er zijn nauwelijks straten die niét opgebroken zijn. En toch denk ik niet: 'Wat een ellende.' Ik denk: 'De stad gaat prachtig zijn als dat hier allemaal klaar is.' Alles komt altijd goed, daar ben ik van overtuigd. Ik denk dat we zelfs de opwarming van de aarde nog op tijd gaan tegenhouden. Er zal wel eens iemand electrische Boeings uitvinden, zeker?" (lacht)

Is een optimistische inborst een cadeau van de schepper of kan je goedgemutstheid kweken, vroeg ik. "Je kan er aan werken. Door niet altijd te denken dat vroeger alles beter was, bijvoorbeeld. Er wordt vaak geklaagd over de hangjongeren in de stad. Maar denk je dat die er vroeger niet waren? Natuurlijk wel. De wereld is echt niet naar de haaien aan het gaan. Integendeel zelfs."

"Over Donald Trump maak ik me wél zorgen. Ik denk dat hij op oorlog uit is. Dat hij met zijn kapitaal in allerlei wapenbedrijven zit en zijn presidentschap gaat misbruiken om de waarde van die bedrijven op te krikken. Maar goed. Ook Trump zullen we wel te boven komen. Ik zei het al: ik ben een optimist. Tot in de ..." (glimlacht)

Er nestelde zich een brok in zijn keel, ik pakte zijn hand vast tot hij zijn droefheid had weggeslikt. "Er moet nog iets anders in mijn testament: dat iedereen die er de middelen voor heeft zoveel mogelijk moet reizen." Hij hield een wanderlust-pleidooi dat me deed denken aan een citaat van de Amerikaanse schrijver T.S. Eliot: 'We shall not cease from exploration, and the end of all our exploring will be to arrive where we started and know the place for the first time.' Alleen formuleerde Pierre het als volgt: "Reizen is zoals veranderen van behangpapier: het doet je anders kijken naar wat je thuis hebt. Ik ben met Christa onder meer naar Rusland, China, Cambodja, Myanmar, Ethiopië en Peru geweest. Die reizen hebben mij geleerd dat het hier verdomd goed leven is. In Ethiopië moeten de mensen een hele dag wandelen om een emmer met water te kunnen vullen. Wij hoeven maar aan een kraantje te draaien en klaar. Veel mensen beseffen dat niet. Daarom zeg ik: zorg regelmatig voor un changement de décor. Ga eens kijken hoe andere mensen leven. Het zal je leven in België in een duidelijker perspectief plaatsen."

Ik informeerde of er in zijn testament nog plaats was voor goedbedoeld advies ter attentie van debuterende papa's. Per slot van rekening had hij zelf al 56 jaar ervaring met het vaderschap. "Sta open voor je kinderen", zei hij. "Praat ermee. Maar verwen ze niet. Als ze je iets vragen, weiger dan regelmatig. Daar doe je hen op termijn een groter plezier mee dan met altijd maar toe te geven. Kinderen moeten leren dat niks vanzelf gaat. Philippe, mijn zoon van 56, heeft rechten gestudeerd. Om zijn studies te kunnen betalen, heb ik jarenlang bijgeklust in de bibliotheek. Ik wilde hem tonen dat je moet werken om ergens te geraken. Die boodschap heeft hij opgepikt: hij heeft vandaag zijn eigen advocatenpraktijk in de Duboisstraat. En hij is geweldig goed bezig. Ik mag toch efkens reclame maken, hè?"

Tijd vliegt

Er viel een stilte. Ik zag aan het gezicht van Pierre dat zijn gedachten alle kanten opgingen. Toen hij opnieuw begon te praten, klonk zijn stem heser dan voorheen. "Ik hoop dat mijn vrouw de moed erin houdt als ik er niet meer ben. Dat ze zichzelf niet opsluit. Volgende week is er in onze straat een feest. Maar ze wil er niet naartoe. 'Ik moet hier bij jou zijn', zegt ze. Maar ze moet helemáál niet bij mij zijn, ze moet naar dat straatfeest gaan. Ik wil dat ze onder de mensen blijft komen."

En toen wonnen de tranen van Pierre het alsnog van zijn glimlach. "Ik vind het verschrikkelijk dat mijn vrouw straks alleen achterblijft. Als ik verdriet heb, is het omwille van haar. We proberen wel te praten over haar toekomstige leven als weduwe, maar dat houden we nooit lang vol: binnen de kortste keren zijn we allebei aan het wenen."

We schoven de bandopnemer aan de kant en bladerden samen in het foto-album waarmee hij en Christa hun reis naar Ethiopië al honderd keer hadden overgedaan. Het ophalen van herinneringen uit verre continenten deed hem deugd. "De aarde is zo'n mooie blauwe bol", zei hij. "We moeten er zuinig op zijn. Zet dat ook maar in mijn testament: dat mijn opvolgers onze planeet moeten soigneren."

Hij nam een slok water en zette zijn bolhoed recht. "Vroeger blikte ik nooit terug op mijn leven. Geen tijd voor. Maar tegenwoordig doe ik bijna niks anders. (lachje) Gelukkig is de balans positief. Ik heb veel kunnen reizen, ben altijd graag gaan werken en heb bij mijn weten nooit iemand pijn gedaan."

Ik vroeg Pierre of we zijn geestelijk testament als voltooid konden beschouwen. Hij knikte. "Hoe lang hebben wij nu gebabbeld? Twee uur? Dat is voorbijgevlogen."

Dat die laatste zin wellicht op zijn hele leven van toepassing is, zei ik maar niét. Christa was onderweg. Er was op dat moment alleen maar toekomst.

Met dank aan Guy Davidson en Dominique Daemen, respectievelijk diensthoofd en verpleegkundige op de palliatieve afdeling van het Sint-Erasmusziekenhuis in Antwerpen.

0 notes

bookaliciousjourney · 6 years

Text

Oktober komt er alweer aan en een nieuwe maand betekent natuurlijk dat er bij de verschillende uitgeverijen ook weer nieuwe boeken gaan verschijnen. En wat komen er weer een hoop interessante en veelbelovende boeken aan zeg. Vandaag zet ik er acht op een rijtje waar ik zelf heel erg naar uitkijk.

Truth or dance – Chinouk Thijssen

1 oktober 2018 ~ Clavis Young Adult

Truth or Dance. Zo heet de groepschat waar ballerina’s India, Lisa, Nikki en Zoë opeens aan worden toegevoegd. De meiden denken dat het een schoolproject is, waarbij ze door opdrachten uit te voeren kans maken op de hoofdrol in de eindvoorstelling van het conservatorium. Maar de opdrachten van Truth or Dance zijn bizar en soms zelfs ronduit gevaarlijk. De vriendinnen willen niets liever dan dansen, maar zijn ze bereid om daarvoor hun vriendschap op het spel te zetten? En misschien zelfs over lijken te gaan?

Een bijna eindeloze afstand – Tahereh Mafi

2 oktober 2018 ~ Blossom Books

“Het maakte niet uit dat ik accentloos Engels sprak. Het maakte niet uit dat ik mensen keer op keer vertelde dat ik hier geboren was, in Amerika, dat Engels mijn eerste taal was, dat mijn neven en nichten in Iran me ermee plaagden dat mijn Farsi middelmatig was en ik het bovendien met een Amerikaans accent uitsprak. Het maakte allemaal niets uit.” Shirin is het zat om altijd maar aangestaard, beledigd of zelfs aangevallen te worden. Ze is niet meer verbaasd dat mensen vreselijk kunnen zijn, alleen maar vanwege haar afkomst, religie en de hijab die ze draagt. Ze is er klaar mee dat mensen haar niet zien om wie ze is, maar altijd direct een oordeel klaar hebben, en denken te weten wat ze denkt of voelt. Het is 2002, een jaar na de aanslagen van elf september in New York, en het is een heftige en verwarrende tijd. Shirin sluit iedereen buiten, en verliest zichzelf in muziek en breakdance. Ocean James is de eerste persoon in tijden die haar echt lijkt te willen leren kennen, maar ze komen uit twee schijnbaar onverenigbare werelden. En Shirin heeft de muur om zich heen zo zorgvuldig opgebouwd dat ze niet weet of ze wel in staat is om hem af te breken.

Donker water – Robert Bryndza

2 oktober 2018 ~ Boekerij

Het lichaam onder water zinkt snel. Het zal vele jaren stil en ongestoord blijven liggen, maar op het land begint de nachtmerrie pas net.

Wanneer inspecteur Erika Foster een tip krijgt dat er bewijsmateriaal voor een grote narcoticazaak verstopt ligt in een ongebruikte groeve in een buitenwijk van Londen, gaat ze direct tot een zoekactie over. In de dikke modder worden inderdaad drugs gevonden, maar ook het skelet van een kind. De overblijfselen worden snel geïdentificeerd als de elfjarige Jessica Collins: het vermiste meisje dat zesentwintig jaar geleden overal in het nieuws was.

Om het verband tussen de nieuwe en de oude zaak te vinden, moet Erika dieper graven en meer zien te ontdekken over de uiteengevallen familie Collins en de oude inspecteur die destijds op deze zaak was gezet: een vrouw die nog altijd wordt geplaagd door het trauma van de onopgeloste moord. Al snel realiseert Erika zich dat iemand niet wil dat deze zaak ooit wordt opgelost, en dat die persoon er alles aan doet om te voorkomen dat Erika de waarheid achterhaalt. Is de dader dichter bij dan ze denkt?

Iskari: De gevangen koningin – Kristen Ciccarelli

2 oktober 2018 ~ Blossom Books

Er waren eens twee zussen, die door een bijna onbreekbare band voor eeuwig aan elkaar verbonden waren. Als ze boos werden, versplinterden spiegels. Als ze blij waren, bloeiden er bloemen. Het was magie waar ze zuinig op waren, totdat Essie omkwam bij een vreselijk ongeluk, en haar ziel in deze wereld werd opgesloten.

Roa komt uit de Struiklanden, een gebied dat jarenlang is onderdrukt door de koning van Firgaard. Het leek dan ook de perfecte kans toen Dax, haar jeugdvriend en kroonprins van Firgaard, haar om hulp smeekte om zijn vader af te zetten. Roa beloofde Dax en zijn zus Asha te helpen met een leger, als hij haar koningin zou maken. Nu is Roa een ongeliefde struiklanderkoningin, ver van huis en getrouwd met de jongen die verantwoordelijk was voor het ongeluk van haar zusje. En het ergste: Dax komt zijn gemaakte beloften niet na, en haar volk lijdt nog steeds. Dan doet zich een kans voor om alles recht te zetten, een kans voor Roa om te ontsnappen, haar volk te redden en haar zus te wreken.

Ze hoeft alleen maar de jonge koning te vermoorden.

Bumper de politiepup – Koen van Santvoord

2 oktober 2018 ~ Boekerij

Voor het eerst leidt de politie in Rotterdam zelf een pup op tot politiehond. Bumper krijgt direct Stephan als vaste trainer toegewezen en dat blijkt een gouden match. Wanneer een collega vervolgens een foto online zet van een piepjonge Bumper met een Danoontje op zijn snuit, gebeurt er iets wonderlijks. Bumper gaat viral en wordt op slag beroemd. Sindsdien volgen vele duizenden fans zijn avonturen via social media.

In Bumper, de politiepupvolg je de opleiding van Bumper op de voet. Van stoere trainingen met de ME tot een bijzonder bezoek aan het Sophia Kinderziekenhuis. Het boek geeft een uniek kijkje achter de schermen van de soms harde politiewereld, compleet met nieuw fotomateriaal. Zo leer je Bumper nog beter kennen en leer je samen met Bumper alles wat een echte politiehond moet kunnen.

Wat als dit het is – Becky Albertalli & Adam Silvera

9 oktober 2018 ~ Blossom Books

Arthur is alleen voor de zomer in New York, maar dankzij zijn favoriete musicals weet hij dat dit de stad is waar alles kan gebeuren. Hij zou dus zomaar overvallen kunnen worden door een adembenemende romance. (Alleen de vraag is: wanneer?) Ben zit absoluut niet te wachten op adembenemende romances. Hij is op weg naar het postkantoor met een doos vol spullen van zijn ex, en daar komt weinig romantiek bij kijken. Maar als Arthur en Ben elkaar ontmoeten bij het postkantoor, is er een vonk. Er is een tweede ontmoeting, een eerste date. Een tweede date. Maar wat als het niet werkt? Wat als Arthur te hard zijn best doet? Wat als Ben niet genoeg moeite doet? Wat als het leven niet echt een Broadway-musical is? En wat als het dat wel is?

Negen volmaakte vreemden – Liane Moriarty

9 oktober 2018 ~ A.W. Bruna

Negen gasten verzamelen zich in een exclusief wellnessresort. Sommigen zijn hier om af te vallen, anderen proberen hun leven een gezonde draai te geven, en een enkeling is er nog niet aan toe om de precieze reden van het bezoek onder ogen te zien. Ondanks alle luxe, meditatie en mindfulness is iedereen zich ervan bewust dat ze ook flink aan het werk moeten. Maar niemand kan zich voorstellen hoe zwaar de komende tien dagen zullen worden. Frances Welty, een voormalig succesvol romanschrijfster, arriveert bij Tranquillum House met een pijnlijke rug en een gebroken hart. Ze is direct gefascineerd door haar medegasten. De meesten van hen zien er totaal niet uit alsof ze een detoxkuur nodig hebben. Maar degene die haar nog het meest betovert is de eigenaresse van het resort. Kan deze vrouw werkelijk alle antwoorden hebben waarvan Frances niet eens wist dat ze die zocht? Moet Frances haar twijfels overboord gooien en zich volledig overgeven aan het bijzondere programma dat Tranquillum House aanbiedt – of moet ze maken dat ze wegkomt? En het duurt niet lang voordat iedere gast in Tranquillum House zich dit begint af te vragen…

Uitzonderlijk – Colleen Hoover

16 oktober 2018 ~ Zomer & Keuning

Ik heb een hoop mensen ontmoet in mijn leven, Merit. Maar jij bent misschien wel de raarste van allemaal.’ Merit, de hoofdpersoon in ‘Uitzonderlijk’ van Colleen Hoover, is inderdaad een opmerkelijk type. Ze woont met haar familie in het souterrain van een kerk en verzamelt trofeeën die zij nooit heeft gewonnen. Maar als ze een jongen ontmoet die haar anders naar zichzelf en haar familie laat kijken, beseft ze dat ze niet meer zo kan doorgaan. ‘Uitzonderlijk’ gaat over de leugens die een familie bijeenhouden en de kracht van liefde en waarheid.

Ik ben vooral heel benieuwd naar het nieuwe boek van Colleen Hoover. Zij is één van mijn favoriete schrijvers dus een nieuw boek van haar wil ik altijd heel graag lezen. Ook het vervolg van Iskari staat hoog op mijn verlanglijstje. Het eerste deel vond ik immers geweldig en gaf ik zelfs vijf sterren. Ik ben dan ook heel benieuwd naar wat Kristen Ciccarelli van dit tweede boek gemaakt heeft. Naar welk boek dat in oktober verschijnt kijk jij enorm uit?

Te verschijnen boeken | Oktober 2018 Oktober komt er alweer aan en een nieuwe maand betekent natuurlijk dat er bij de verschillende uitgeverijen ook weer nieuwe boeken gaan verschijnen.

#boeken #bumper de politiepup #donker water #een bijna eindeloze afstand #iskari de gevangen koningin #negen volmaakte vreemden #oktober 2018 #Te verschijnen boeken #truth or dance #uitzonderlijk #wat als dit het is

0 notes

graduationprocessbookkelly · 6 years

Text

paper second draft

Inleiding

Leven met minder

In het boek ‘Goodby Things’ geschreven door Fumio Sasaki, legt de schrijver de Japanse term danshari uit, oftewel minimalisme. Sasaki geeft inzicht in de manier waarop hij van te veel cd's, boeken, camera's, kleding en andere attributen naar slechts drie overhemden en een handvol bezittingen ging . Of we nu alleen wonen of met andere mensen, weinig zien de extra ‘roommate’ waarmee we leven. Dit draagt de naam 'dingen’ en de ruimte die 'dingen’ innemen en is meestal een stuk groter dan de ruimte die mensen voor zichzelf hebben. ‘Moste of us are paying rent and mortage on behalf of an inanimate feerloader.’

Ik ben ervan overtuigd dat we moeten leren om te leven met minder spullen en tevreden zijn met wat we allemaal al hebben. Niemand heeft zoveel kleding nodig als er nu wordt geconsumeerd. Duurzame ontwerp- en productieoplossingen zijn vaak gericht op het creëren van producten die efficiënt kunnen worden gerecycled en die niet schadelijk zijn voor het milieu. Maar ik vind dat duurzaam ontwerpen gaat ook over het beïnvloeden van consumenten om minder maar betere kleding (en spullen) te kopen. Kristine H. Harper schrijft in haar boek ‘Aesthetic Sustainability: Product design and sustainable usage’, dat producten duurzaam zijn als ze op een functionele maar ook ethische manier kunnen worden aangepast op verschillende situaties en gebruiksbehoeften.

In plaats van de consument beperkingen en richtlijnen op te dragen over wat ze wel en niet kunnen en mogen kopen. Is het juist belangrijk om mensen te inspireren en aan te moedigen om de juiste keuzes te maken met als doel overconsumptie te beperken. Duurzaam ontwerp moet gericht zijn op het creëren van duurzame objecten die kunnen worden gerepareerd, upgrade en / of hergebruikt (Harper).

Waarom kopen we en gooien we kleding weg terwijl het nooit is gebruikt? Terwijl andere keer op keer worden bewaard en gerepareerd, ondanks hun duidelijke slijtage? En kopen we ieder seizoen een hele nieuwe garderobe? Waarom zijn we niet tevreden met wat we al in de kast hebben hangen?

300 Aantal woorden 333 dus 33 teveel

Waarom willen we steeds meer?

We moeten ons losmaken van het idee dat we ieder seizoen een nieuwe garderobe nodig hebben omdat we anders ‘uit de mode’ zijn (Annamma Joy, John F. Sherry Jr, Alladi Venkatesh, Jeff Wang en Ricky Chan). We worden geleerd om gelukkig zijn door spullen en kleding te krijgen (Sasaki). Niet voor niets zijn Sinterklaas, de Kerstman en Black Friday super populair en wordt ieder jaar het verkoop record van voorgaande jaren overtroffen (MARTINE HAFKAMP).

We willen allemaal gelukkig zijn, werken hard en willen veel geld verdienen zodat we nieuwe spullen en kleding kunnen kopen. Het is ons geleerd dat we gelukkig worden van nieuwe producten. Maar het zit ook in onze natuur dat we steeds meer willen en verder willen onderzoeken, met als doel om ons leven beter te maken. Dit is ook wat ons menselijk maakt en waardoor we ons onderscheiden van dieren. We zijn leergierig en willen het leven verbeteren (bron boek homosapiens). Niet voor niets speuren we het hele heelal af naar een ‘nieuwe aarde’ omdat we denken dat het leven hier op aarde te gevaarlijk wordt door de opwarming van de Aarde. (Vroomen).

Winkelen kan dezelfde endorfine in je hersenen vrijmaken dat vrijkomt tijdens seks, drugs of chocolade eten. We zijn verslaafd aan de kick die bijvoorbeeld een nieuw paar schoenen ons geven. Onze hersenen zijn zo gemaakt, dat we altijd aangetrokken worden tot iets nieuws. We willen heel graag iedere dag, nieuwe ervaringen opdoen. We zijn dus iedere dag opzoek naar iets nieuws en anders (Paul Micheal).

Voor een paar seconde geloven we dat de nieuwe schoenen ons leven heel veel beter maakt. Al vrij snel gaat de glans ervan af. We zijn simpel weg verveeld en willen weer een nieuwe ervaring beleven, de nieuwigheid verdwijnt als we ermee bekend raken (Annamma Joy, John F. Sherry Jr, Alladi Venkatesh, Jeff Wang en Ricky Chan). De stimulatie verdwijnt en we willen weer dat euforische gevoel beleven. Hierdoor kunnen mensen enorme schulden opbouwen. Ze hebben een huis vol met dingen die ze niet willen, geen geld op de bank en toch willen ze meer spullen kopen (Paul Micheal).

Door de snelheid waarmee trends en stijlen op de markt komen, zijn we in staat om onze eigen identiteit constant te veranderen. Met behulp van nieuwe stijlen en trends kunnen mensen zichzelf ieder seizoen herontdekken. Ieder seizoen wordt een nieuwe garderobe gecreëerd want niemand wil eruit zien zoals iedereen, we willen uniek zijn. We kopen eerder limited edition items om aan deze behoefte te voldoen (Annamma Joy, John F. Sherry Jr, Alladi Venkatesh, Jeff Wang en Ricky Chan) . Met als gevolg dat we ieder seizoen enorme bergen aan kleding weggooien omdat we denken dat ze niet meer bij onze identiteit passen.

412 moet 500 zijn dus 88 te weinig

Multifuntional

Wat is de functie van kleding? kan ik meerdere functies geven aan een kledingstuk ( bijv. twee blouses worden gedragen als een rok)?

De relatie met een kledingstuk, hoe kan je die verlengen of verbeteren?

Hoe kunnen wij kleding anders beleven? Door meerdere functies?

Veranderd dan de relatie met je kledingstuk, als je meerdere opties hebt? Houd je dan het kleding stuk langer?

Moet 700 woorden

Recyclen

De schaal en tempo van groei en consumptie moet omlaag. Een mooie manier om overconsumptie tegen te gaan is het repareren van kleding. Het repareren van kleding of producten is al eeuwenoud. Zoals de Japanse technieken boro, sashiko en kintsukuro (bron).

De term boro verwijst naar objecten die zijn versleten en daarna gerepareerd zijn door patching. Het boro textiel onderging vaak meerdere transformaties. Van de oorspronkelijke vorm- een kimono naar bijvoorbeeld een deken of werkkleding. Hierdoor werd de levensduur van het object verleng en zelfs doorgegeven aan dochter of zoon. Het textiel werd een artefact of herinnering uit het verleden en een verbinding met overleden familieleden. Waardoor het object nog meer waarde kreeg en daardoor nog vaker gerepareerd.

Door meerdere lagen stof aan elkaar te naaien met een eenvoudige rijgsteek ontstond de techniek sashiko. Het zelfstandig naamwoord van het werkwoord sasu, wat doorboren betekend. Het is ontstaan om textiel te repareren maar werd daarna een kunstvorm. Nu nog steeds zit recycling diep geworteld in de Japanse samenleving. Japan is een de landen die het meeste van hun afval hergebruiken. Je ziet ook niet veel afvalbakken in het straatbeeld. Dit komt omdat men afval mee naar huis neemt, omdat het niet ‘netjes’ is om het op straat weg te gooien. De straten zijn hierdoor dus super schoon (bron).

Het repareren en hergebruiken van textiel komt steeds vaker voor in onze moderne samenleving. Het denim merk Nudie Jeans is overduidelijk geïnspireerde door Japanse technieken zoals boro en sashiko. Zij streven naar minder consumptie door het aanbieden van gratis reparatie services. Ook is het mogelijk om je versleten jeans te retourneren zodat zij de denim kunnen recyclen.

Kintsugi is een oude Japanse techniek waarbij gebroken aardewerk met goud wordt gerepareerd. De techniek is waarschijnlijk ontstaan aan het eind van de 15e eeuw. De keizer van Japan stuurde zijn beschadigde aardeweek naar China voor reparaties. Echter werd het gerepareerd met metalen nietjes. De keizer beval zijn ambachtslieden om een mooiere techniek te ontwikkelen. Kintsugi is dan ook letterlijk vertaald; ‘maken met goud’. Het kunstenaarsduo genaamd Humad heeft de kunstvorm kintsugi naar het heden gebracht. Zij bieden een reparatie kid aan om zo je gebroken aardewerk thuis te repareren. De oude techniek is met nieuwe technologie gecombineerd. De kunst van het repareren van kleding en producten ging verloren omdat we alles nieuw kunnen kopen voor weinig geld. Maar dit soort initiatieven laten zien dat een nieuwe generatie een meer ‘make and do’ mentaliteit hebben en een groeiend milieubewustzijn (bron).

Technieken zoals boro en sashiko zijn ontstaan uit noodzaak; men had simpel weg niet genoeg geld om nieuwe kleding, spullen en materialen te kopen. Ook nu is het een noodzaak om spullen te repareren en hergebruiken. Daarom heb ik mij heel erg laten inspireren door deze eeuwen oude technieken. Daarnaast is het ontzettend interessant hoe oude technieken weer worden gebruikt in onze moderne samenleven.

Ik ben ervan overtuigd dat je juist de positieve effecten van hergebruik moet uitlichten. Daarnaast willen veel mensen vaak wel hergebruiken of recyclen maar zijn ze simpel weg te lui om zelf op onderzoek uit te gaan naar hoe je dit kan doen. Door het mensen makkelijk te maken, stap voor stap uitleggen en de tools aanbieden moet je het mensen makkelijk maken, van Hierdoor wordt het mensen makkelijk gemaakt om textiel niet zo maar weg te gooien.

695 moet 700 woorden

Concept

Het doel van mijn collectie (titel?) is het verminderen, herdenken en hervormen van hoe wij nu consumeren en met onze kleding omgaan. Door mensen een tool aan te bieden waardoor de eigen kleding anders kan gedragen worden, herbeleven en maken/vermaken.

Mijn doel is een om ‘toolkid’ te ontwerpen waardoor mensen hun kleding kunnen reparen en vermaken.

Moet 500 woorden

Conclusie

300 woorden

nu 1440 woorden

Only own that brings immens value to your life.

The more stuff you own, the more stuff owns you.

#research #paper

0 notes

kateorganizing · 6 years

Text

Het kan altijd beter! Over gezond en ongezond perfectionisme

BRON: Psychologiemagazine.nl - Leestijd 12 minuten

Perfectionisme is een vermoeiende eigenschap. Die je ook nog eens kwetsbaar maakt voor burn-out en depressies. Lang was het devies dus: weg ermee. Maar inmiddels denken psychologen daar anders over. Waarom je blij mag zijn met je perfectionisme. En: hoe je het in de hand houdt.Over gezond en ongezond perfectionisme

Witte tanden, slanke taille, tweemaal daags fruit, driemaal wekelijks intensief bewegen. De nieuwe Knausgard op het nachtkastje. Iedere vrijdagavond iets leuks met vrienden. Kinderen zonder leerproblemen, keukenkastjes zonder kruimels, zesmaal per maand (minstens) spetterende seks.

Heb je in gedachten mee afgevinkt? En, hoe was je score? Waarschijnlijk lager dan je zou willen. De kans is zelfs aanzienlijk dat deze opsomming je een rotgevoel geeft. Mooi, dan ben je net als bijna ieder ander. Imperfect. Sommige mensen kunnen dat besef makkelijk van zich afzetten. Anderen hebben daar moeite mee. Volgens Brené Brown zijn die laatsten tegenwoordig in de meerderheid. Want, zegt de Amerikaanse onderzoekster: we leven in perfectionistische tijden. Op tv en in de sociale media, onder collega’s, op buurtborrels, overal worden we belaagd door torenhoge verwachtingen. We moeten slank en jeugdig ogen, een bloeiende vriendenkring en de juiste gadgets hebben, succesvol zijn in ons werk. En dat alles zonder merkbare moeite. Wie zichtbaar ploetert, is ook af. Brown schreef een boek over die alomtegenwoordige ‘stem van het perfectionisme’: Gelukkig ben ik niet de enige. Het ligt sinds kort hoog opgestapeld in de boekhandel, naast haar eerder verschenen bestsellers De kracht van kwetsbaarheid en De moed van imperfectie. Dat haar boeken zo aanslaan is niet vreemd. Ze roepen veel herkenning op. O ja, dat gevoel de enige te zijn die na een lange werkdag te lamlendig is om naar yoga te gaan. Of die als enige niet doorhad dat kleur passé is en alles nu grijs moet zijn.

Doorbijten en ploeteren

Brené Brown kent dat geworstel zelf ook. In De moed van imperfectie beschrijft ze hoe ze eind 2006 in een diepe persoonlijke crisis belandde door een onderzoek dat ze toen deed: naar mensen die, in haar woorden, een bezield leven leiden. Wat betekent dat ze zich niet door angst en gêne laten afleiden van waar het werkelijk om gaat. Wat Brown ineens inzag, was dat de door haar bewonderde authentiekelingen in vrijwel alles anders waren dan zij. Brown: ‘Ik had verwacht dat bezielde mensen net zo waren als ik, en dezelfde dingen deden als ik: hard werken, je aan de regels houden, doorgaan totdat iets perfect is, voortdurend proberen jezelf beter te leren kennen, je kinderen opvoeden volgens de boekjes…’ Maar nee, al die dingen deden ze dus niet. Ze deden juist dingen die Brown nooit deed. Zoals spelen, rust nemen, dankbaar zijn, vertrouwen hebben in een goede afloop. Zomaar een middag zitten knutselen en zich niet afvragen of het wel mooi was wat ze maakten. En als ze vastliepen in een klus gewoon even afleiding zoeken in plaats van – in de woorden van Brown – ‘een mep op de dip-knop te geven’ (lees: Doorbijten, Inschikken, Ploeteren).

Stressbron van jewelste

Doorbijten, inschikken, ploeteren. Het is ongezond gedrag. Net als jezelf geen foutje vergeven. Alles tot in de puntjes plannen. Ziek zijn iets voor watjes vinden. Dat alles wist Brené Brown voorafgaand aan haar inzinking ook wel. Iedere sociale wetenschapper weet hoe perfectionisten lijden onder hun drang op alle fronten te scoren. Onderzoek na onderzoek heeft dat de afgelopen decennia immers uitgewezen. Perfectionisme is een stressbron van jewelste en perfectionisten hebben dan ook significant vaker last van angststoornissen, depressies en burn-out. Verder lijden ze bovengemiddeld vaak aan onverklaarbare pijnen en migraine. Tot slot vertonen ze veel eetstoornissen en is hun zelfmoordrisico hoger. Geen wonder dat perfectionisme van oudsher in een slechte reuk staat. Wie met psychologische klachten bij een therapeut komt en op perfectionisme wordt ‘betrapt’, krijgt steevast het advies dat Brown in De moed van imperfectie ook geeft: houd gewoon op volmaaktheid na te streven, dan zul je je snel beter voelen. Na haar inzinking nam Brown dat advies zelf eindelijk ter harte. Zo gaat ze tegenwoordig een eindje wandelen als ze vastzit in een onderzoek, en doet ze van tijd tot tijd nutteloze dingen als pompoenen beschilderen – ja, echt. En die ‘beslissing om uitputting en productiviteit niet langer te zien als iets om trots op te zijn’ heeft haar goed gedaan, schrijft ze; ze is stukken gelukkiger.

Niet tevreden met een zesje

Het klinkt inderdaad heerlijk. Gewoon de lat over de hele linie wat lager leggen. Maar nog afgezien van de vraag of iedere perfectionist dat zo makkelijk kan – waarschijnlijk niet, want alles duidt erop dat die hang naar volmaaktheid voor een flink deel genetisch bepaald is – veel perfectionisten wíllen het niet eens. Want dat is ook een harde onderzoeksuitkomst: perfectionisten houden van hun perfectionisme. De meesten moeten er echt niet aan denken hun normen naar beneden bij te stellen en genoegen te nemen met gemiddelde uitkomsten. Ze beschouwen hun ‘afwijking’ in essentie als een goede eigenschap. En daar hebben ze nog gelijk in ook, betoogt de Amerikaanse klinisch psycholoog Jeff Szymanski in zijn boek The perfectionist’s handbook. Niet tevreden zijn met een zesje ís een goede eigenschap. Op welk terrein je ook kijkt, of dat nou de wetenschap, het bedrijfsleven, sport of de kunsten is: de echte uitblinkers zijn vrijwel zonder uitzondering perfectionisten. Niet dat Szymanski blind is voor de problematische kanten ervan. Als therapeut is hij gespecialiseerd in de behandeling van mensen met een dwangstoornis, en hij ziet bij hen heel schadelijke vormen van perfectionisme. Ook erkent hij dat het streven naar volmaaktheid vaak een rol speelt bij burn-outs en depressies. Maar laten we wel wezen, zegt hij; in dergelijke gevallen hebben we het over mensen die helemaal aan het eind van een continuüm zitten. En de meeste perfectionisten zitten echt niet in die ziekelijke hoek. Ze stellen hun verwachtingen heus wel bij voordat die zich tegen hen keren. En vooral: ze bijten zich niet vast in dingen goed doen om het dingen goed doen. Bij al hun aandacht voor details houden ze voortdurend hun doel voor ogen. En dat zijn dingen die iedereen kan leren die in staat is tot zelfreflectie en genoeg discipline heeft, zegt Szymanski. Maar zeker dat laatste hebben perfectionisten doorgaans voldoende.

Verrassend gunstig beeld

Het mooie is: Szymanski kan zijn positieve woorden eveneens schragen met wetenschappelijke literatuur. Want er ligt inmiddels ook het nodige pro-perfectionistische onderzoeksmateriaal. Dat hebben we vooral te danken aan de Amerikaanse psycholoog Robert Slaney. Deze deed eind vorige eeuw als eerste onderzoek met mensen die zowel volgens zichzelf als hun omgeving perfectionistisch waren, maar die – en dat was nieuw – geen therapie volgden. Het was dus een andere onderzoekspopulatie dan tot dan toe onderzocht was. En dat leverde verrassende inzichten op. Bijvoorbeeld dat perfectionisten níét vaker met hun omgeving botsen dan niet-perfectionisten. Iets wat de onderzoekers op grond van eerdere onderzoeken, onder hulpzoekers, wel hadden verwacht. Het beeld van de ruzie zoekende pietje-precies moest dus worden bijgesteld.

Verder bleken perfectionisten zelfs gunstig af te steken ten opzichte van niet-perfectionisten als het ging om uitstelgedrag. Die uitkomst verraste de onderzoekers nog meer, want zij hadden van therapeuten begrepen dat een hang naar volmaaktheid vaak gepaard gaat met getwijfel en getreuzel. Ten onrechte: perfectionisten ‘in het wild’ hielden zich gemiddeld juist beter aan deadlines.

Kortom, Slaneys huis-tuin-en-keukenperfectionist leek helemaal geen problematisch persoon, maar eerder een prettig geordend, betrouwbaar type. Iemand die je graag als partner of collega hebt.

Gedreven door angst

Dat vroeg natuurlijk om meer onderzoek, en daardoor hebben we de afgelopen jaren geleerd dat alle perfectionisten weliswaar hun hang naar orde en overzicht delen, maar dat ze verder sterk van elkaar kunnen verschillen. En dat je die verschillen grosso modo onder twee termen kunt vangen: gezond en ongezond. Ook wel ‘adaptief’ versus ‘maladaptief’ genoemd, of ‘ego-syntoon’ versus ‘ego-dystoon’: in harmonie met iemands zelfbeeld of juist ermee conflicterend. Welke woordparen de onderzoekers ook gebruiken, hun tweedeling komt hierop neer: meer dan de helft van de perfectionisten heeft vooral voordeel van dat trekje. Ze hebben hun leven op orde, zijn opvallend stressbestendig, worden gewaardeerd door hun omgeving en zijn doorgaans heel gelukkig. Sowieso gelukkiger dan ongezonde perfectionisten, maar – verrassing! – óók gelukkiger dan mensen die helemaal niet perfectionistisch zijn. Kortom, een benijdenswaardig clubje. Helaas geldt dat positieve verhaal dus minder voor de tweede, kleinere groep. Hun perfectionisme werkt geregeld tegen ze. Dit zijn de mensen die maar twee smaken kennen: geslaagd of mislukt. Daardoor hebben ze vaak het gevoel te falen, piekeren ze veel en schamen ze zich altijd wel ergens voor. Hun stress-systeem maakt daardoor overuren. Kan niet missen: ongezond, maladaptief, ego-dystoon. Waar de eerste groep gedreven wordt door een ideaalbeeld – hier wil ik heen en ik heb er vertrouwen in dat ik dat ook kan – wordt de tweede groep vooral door angst voortgestuwd: als ik niet voorbeeldig presteer, zullen ze me afwijzen. Maar dat streven gaat ondertussen niet gepaard met veel vertrouwen in eigen kunnen. En als ze dan toch, dankzij die consciëntieuze inslag en vasthoudendheid, een mooie prestatie neerzetten, denken ze dat het door de gunstige omstandigheden komt. Of ze denken dat het te makkelijk was, en leggen een volgende keer de lat hoger. Het mag duidelijk zijn: in die laatste groep zitten de mensen die vroeg of laat met paniekaanvallen of een burn-out bij de therapeut aankloppen. Terwijl het de eerste groep was die Jeff Szymanski inspireerde tot zijn lofzang op perfectionisme.

Neiging tot zwart-witdenken

Szymanski gaat ervan uit dat het mogelijk is om van de ongezonde naar de gezonde vorm te switchen. Dat zal niet iedereen met hem eens zijn, want een van de conclusies uit recent onderzoek luidt dat ongezond perfectionisme samenhangt met een hoge score op de persoonlijkheidstrek Neuroticisme. En jammer maar helaas: onze persoonlijkheid is vergaand genetisch bepaald. Andere onderzoekers stellen bovendien dat deze ongezonde vorm van perfectionisme vaak voorkomt bij mensen die in hun jeugd onveilig gehecht zijn – ook iets wat je niet zomaar even uitwist. Toch loont het de moeite te kijken naar de kenmerken die maken dat gezonde perfectionisten zo floreren in het leven. Op welke punten verschillen ze van hun maladaptieve soortgenoten? Dat zijn er nogal wat, maar één trekje lijkt vrij cruciaal: de neiging tot zwart-witdenken. Ongezonde perfectionisten hebben die heel sterk. Eén verspreking verpest voor hun gevoel een hele presentatie, één vlekje hun hele outfit. De discrepantie tussen hun streefniveau en hun daadwerkelijke prestatie is vaak groot. Het lijkt er, kortom, op dat ongezonde perfectionisten maar twee standen kennen. Aan en Uit. En dat maakt dat ze zich ook niet kunnen voorstellen dat traploos dimmen ook tot de mogelijkheden behoort. Ietsje minder perfectionistisch bestaat voor hen gewoon niet. Kijk, zegt Szymanski dan: dáár valt de winst te boeken. In het besef dat er een enorm grijs veld zit tussen volmaakt en gewoon oké. En dat er al heel veel te winnen valt als je hier en daar een tikje leert dimmen. Niet op alle fronten perfect probeert te zijn, maar vaststelt wat voor jou precies de terreinen zijn waarop je wilt uitblinken en waar goed genoeg ook prima is.

Lekker lummelen

Dat is waarschijnlijk wat Brené Brown in werkelijkheid heeft gedaan. Niks perfectionisme opgeven; ze heeft het gewoon gedimd tot het weer werkte voor haar. Dat al haar boeken dateren van na haar inzinking in 2006 geeft al een indicatie. Szymanski zou zeggen: ze toont niet alleen de ambitie en inzet die bij een gezonde perfectionist horen, maar ook het vermogen te focussen en irrelevante details te laten voor wat ze zijn. Gezien haar pompoenanekdote is ze daarnaast ook de zin van ontspannen tijdverdrijf gaan inzien. Cruciaal! Want je tijd verlummelen, dat is iets waar ongezonde perfectionisten slecht in zijn, maar waarvan de perfecte perfectionist weet hoe onmisbaar het is als je goed wilt presteren. Nee, dat hoeft niet te betekenen dat iedere ongezonde perfectionist nu als een speer pompoenen moet gaan versieren. Zandtaartjes bakken of flessenbootjes bouwen mag ook. Zolang je er van jezelf maar lekker met de pet naar mag gooien.

Perfectioneer je perfectionisme

Volgens de Amerikaanse klinisch psycholoog Jeff Szymanski weten gezonde perfectionisten onder andere… … dat zelfkritiek opbouwend moet zijn. Ongezonde perfectionisten ranselen zichzelf af als ze een fout maken, gezonde perfectionisten oordelen eerlijk maar mild over zichzelf. Ze steken hun energie liever in de vraag waardoor het fout ging en hoe het volgende keer beter kan. … wanneer doorgaan onzinnig wordt. Een van de grote fouten die perfectionisten maken, is te denken: als een beetje van iets goed is, is meer ervan beter. Niet dus! Een tekst één keer op fouten checken levert een enorme kwaliteitsverbetering op, daarna neemt de opbrengst snel af. Sta dus geregeld stil bij de vraag of je inspanningen nog wel in verhouding zijn tot de opbrengst. … hoe zinnig hulp of feedback vragen is. Het is geen teken van zwakte; je laat er juist mee zien dat je leergierig bent. Vaak wordt je werk er alleen maar beter van als je het al in een vroeg stadium voorlegt aan iemand wiens oordeel je vertrouwt. Bang dat je de reacties niet aankunt? Spreek van tevoren met jezelf af dat je er inhoudelijk niet op in hoeft te gaan – het is voldoende om vriendelijk ‘bedankt’ te zeggen en alles na afloop nog eens rustig te overwegen. … dat orde geen doel op zich is. Een goed georganiseerd archief is goud waard; een archief dat zoveel subcategorieën kent dat gegevens wegbergen een lastige klus wordt, vreet vooral tijd. Vraag jezelf dus af, steeds als je zucht naar orde de kop opsteekt, wat de meerwaarde hier is. … dat niemand op alle terreinen kan uitblinken. De tienduizend-urenregel van de Amerikaanse psycholoog K. Anders Ericsson leert dat je pas echt goed wordt in dingen waarin je veel tijd én gerichte training steekt. Het is dus per definitie onmogelijk om ‘overal’ goed in te zijn. Bron: Jeff Szymanski, The perfectionist’s handbook

#nieuws

0 notes

operasmusinbdx-blog · 7 years

Text

De eerste maand...

Aangezien ik te kampen heb met een enorme vorm van uitstelgedrag, stuur ik mijn eerste blogbericht pas na een maand de wereld in. Hieronder volgt een samenvatting van mijn eerste maand in Bordeaux. Ik vertel wat over de stad, de gastschool en de aartsmoeilijke zoektocht naar een verblijfplaats... Veel leesplezier!

Op 31 augustus 2017 vertrok ik richting het mooie zuiden van Frankrijk, naar de stad die wereldwijd bekend staat om zijn wijnen en naar een plek waar ze de taal spreken waarmee ik -sinds mijn 11 jaar- een haat-liefdeverhouding heb...

Het vertrek en tevens de aankomst waren niet evident. Het was een zware beslissing voor mij om het leven in België, met andere woorden mijn "comfortzone", voor 4 maanden achter te laten. Daarbovenop ben ik dan nog eens vertrokken zonder een zekerheid op een verblijfplaats. Gelukkig kon ik de eerste dagen terecht bij Jolien. Een mede-studente uit communicatiemanagement, die ook voor de partnerschool Sup de Pub koos en die wel geluk had bij haar zoektocht naar een kot...

De eerste dagen...

Het was warm in Bordeaux en het voelde aan als vakantie. Blijkbaar begonnen we later met de lessen dan eerder gedacht, dus hadden we de tijd om de stad al eens te verkennen.

Ik was nog nooit in Bordeaux geweest en had al wel gehoord dat deze stad zeker de moeite is om te bezoeken. Nu dat ik hier al even zit, kan ik dat alleen maar bevestigen. De stad toont niet groot, terwijl ze dat volgens de lokale inwoners wel is. Ze heeft een uitgebreid openbaar vervoernetwerk met 3 verschillende tramlijnen die je eenvoudig naar eender welke plek in de stad kunnen brengen. De stad ligt aan de Garonne, een rivier die eerder op rioolwater lijkt. Desalniettemin toont Bordeaux dankzij deze rivier erg mooi. De stad heeft enkele toeristische trekpleisters zoals La Place de la Bourse met daartegenover Le Mirroir d'eau - een soort van plas water die een mooie weerspiegeling van het eerder genoemde plein geeft en ook kan zorgen voor verfrissing tijdens warme dagen. Ook vind je er verschillende kerken en mooie gezellige pleintjes. Le pont de Pierre verbindt bekende rechteroever met de linker. Verder naar het noorden toe vind je La Cité du vin, een wijnmuseum dat zich huisvest in een modern architecturaal pareltje.

Het klimaat is hier ook zeer aangenaam. Het kan hier in oktober nog tussen de 20 en 25 graden worden. Maar het is niet altijd zonnig in Bordeaux. Zo kan het hier erg wisselvallig zijn aangezien we een klein uurtje van de Atlantische Oceaan verwijdert zijn, hierdoor kan het hier ook waaien en koud zijn. Maar het merendeel van de tijd is het hier aangenaam weer.

Om terug over mijn zoektocht naar een kot te beginnen... Een kleine waarschuwing: dit is absoluut niet eenvoudig. Ik heb enkele weken tevergeefs gezocht. Verschillende keren gebeld, gemaild; maar vaak kreeg ik geen antwoord. En als ik al een antwoord kreeg, dan was het steeds negatief. Bordeaux is nog niet voorzien op de grote vraag van inkomende studenten en zeker niet voor buitenlandse studenten. Wanneer je op voorhand geen succes had bij de voorziene studentenresidenties, wordt het behoorlijk moeilijk. Er staan regelmatig interessante aanbiedingen op zoekertjeswebsites, maar de verhuurders geven de voorkeur aan Franse studenten of willen gewoon niet verhuren voor een periode van slechts vier maanden. Zo ben ik genoodzaakt geweest om een appart-hotel te nemen. Dit zijn hotels die speciaal voorzien zijn op langere verblijven, maar dus ook wel een pak duurder zijn. Ik heb een kamer gevonden niet ver van mijn school, dit is dus wel een voordeel. Na drie weken logement bij Jolien zit ik nu wel op mijn gemak en de kamer is voorzien van het nodige comfort - dit mag ook wel voor die hoge prijs. Lees: 850€ per maand en dit is dan al aan studententarief...

De school

Sup de Pub is een onderdeel van de koepel INSEEC, zij hebben verschillende campussen verspreid over heel Frankrijk en ook enkele campussen in het buitenland. INSEEC profileert zich als een "international business school".

Mijn campus, Sup de Pub, is specifiek gericht op reclame en alles wat daarbij komt kijken. Zo zijn er verschillende specialisaties waaruit je kan kiezen zoals: Digital, Communication, Creative en Strategy. Een redelijk belangrijke opmerking hierbij is dat je als erasmusstudent enkel kan kiezen uit de specialisatie Communication. Dit is ons niet op voorhand verteld... Het gebouw van Sup de Pub zelf, is niet groot. Het heeft slechts een verdieping met enkele leslokalen. Het is gelegen in een van de "Hangars"; het woord zegt het zelf, dit zijn oude hangars gelegen aan het water die een nieuwe bestemming hebben gekregen. Zo heb je vaak tijdens de lessen een mooi uitzicht op de Garonne en het passerende bootverkeer. Vanop het terras heb je ook zicht op het centrum van Bordeaux, met andere woorden: de locatie van de school is zeker niet slecht. In de Hangars vind je verschillende handelszaken en een eetgelegenheden en dus ook enkele campussen van INSEEC. Als student van Sup de Pub heb je niet enkel les in je eigen "hangar". Je kan in elke campus van INSEEC les hebben, sommigen liggen al dichter bij elkaar dan de anderen. In het begin lijkt het een chaos om de juiste leslokalen te vinden, maar dit wendt behoorlijk snel.

Nu volgen er spijtig genoeg enkele nadelen van mijn schoolkeuze: 1) Jolien en ik zijn de enige erasmusstudenten in Sup de Pub, we werden dus als enige twee buitenlanders gedropt in een klas vol Franse studenten. Dit was niet zo heel leuk in het begin aangezien er in de andere campus van INSEEC verschillende erasmussers zitten van allerlei verschillende landen. Het was voor ons dus al heel wat moeilijker om meteen vrienden te maken, omdat alles meteen in het Frans was. Daarbovenop maakte het gemiddelde spreektempo het er al helemaal niet makkelijker op. Gelukkig zijn ze hier in het algemeen wel vriendelijk en staan ze open om nieuwe mensen te leren kennen. Al bij al is deze situatie nog wel goed om het Frans beter onder de knie te krijgen. Dit is tenslotte de belangrijkste reden waarom ik naar hier ben gekomen.

2) Administratief niet in orde. Bij onze aankomst kwamen ze min of meer uit de lucht gevallen. Monsieur Mourat, de "verantwoordelijke voor inkomende erasmusstudenten", kende ons al van het vele mailverkeer dat op voorhand heen en weer is gegaan. Maar dan nog was alles heel onduidelijk over wanneer we effectief zouden beginnen met de lessen. Ze vinden ons niet terug in de database, dus ik betwijfel of wij eigenlijk wel ingeschreven zijn in deze school. Dit vertaald zich in het feit dat wij op geen enkele aanwezigheidslijst te vinden zijn, dat wij nog steeds geen inloggegevens hebben gekregen om ons aan te melden op het online leerplatform om leswijzigingen ed te raadplegen en we hebben ook nog geen toegang tot misschien wel het belangrijkste, de wifi. Dit is enorm vervelend tijdens praktijklessen op de computer zoals bv. Photoshop. Wanneer we onlangs zijn gaan vragen voor meer informatie werd ons verteld dat ze ermee bezig zijn. Hopelijk komt dit snel in orde...

3) Sup de Pub is enkel aan te raden voor studenten met een modeltraject. Jolien en ik zijn IT-studenten met dus een lager aantal op te nemen studiepunten dan 30. Vooraf werd ons gezegd vanuit AP dat dit geen problemen zou geven, dat we enkel wat minder les zouden hebben. Maar eens aangekomen in Bordeaux, was dit iets totaal anders. In Sup de Pub werken ze niet met studiepunten maar met clusters van verschillende lessen. Met andere woorden, het is hier alles of niets. De enige oplossing voor dit probleem is dat we alle lessen moeten mee volgen en dus meer les hebben dan vooraf gedacht. Het hele gegeven is te complex om hier neer te pennen, maar als AP deze partnerschool volgend jaar nog steeds aanbiedt, onthoud dan dat je er best niet aan begint, wanneer je in het eerste semester <30 studiepunten moet opnemen

4) Ik leer momenteel weinig bij. Tot nu toe is het grootste deel van de lessen herhaling van vakken die ik al in België heb gezien. Niet echt ideaal, maar wel een pak eenvoudiger om te begrijpen. Want de moeilijkheid zit hem nu in het feit dat alles in het Frans is.

Jammer van deze minpunten, want dit heeft toch deels een impact op de ervaring. Maar het maakt wel dat je er een pak zelfstandiger door wordt. Je wordt vanaf het begin meteen voor de leeuwen geworpen. Gelukkig zijn we hier met twee, want alleen had ik al lang mijn boeltje gepakt en teruggekeerd denk ik. Oké, dat laatste is misschien wat overdreven.

Dit is al een hele boterham over mijn eerste maand hier in Frankrijk. Ondertussen heb ik al veel nieuwe mensen leren kennen. Ook zitten er hier behoorlijk wat Belgen. Dit maakt het makkelijk om te communiceren, maar is ergens geen voordeel bij het oefenen van de talen. De tijd vliegt snel en ik heb nog heel wat plannen om te doen. Hopelijk kan ik het merendeel hiervan nog uitvoeren, voor ik het weet sta ik terug in België...

0 notes

imkesloosje-blog · 7 years

Text

Beter uit de Verf

1. Beoordeel jezelf dit LAB trimester.

So wat een binnenkomer. Ik zou mezelf laten doorgaan op process, maar niet op outcome. Ik heb gewerkt voor een zesje en daar ben ik niet heel blij mee ook al heb ik dit wel bewust gedaan. Toen ik begon aan lab had ik geen specifiek doel / focus waar aan te werken en ik denk dat dat nog steeds effect heeft op waar ik nu sta. Door dit trimester met lab en Public Private heb ik heel erg gemerkt dat ik niet goed ga op onzekerheid / onduidelijkheid. Als ik niet weet waar ik uit wil komen in mijn project blijf ik maar zweven en dingen er omheen ook uitzoeken, want aan enthousiasme ligt het niet. Ik weet nog heel goed vorig trimester met het varken project. Ik wilde een koelkast van een varken, punt. Ik kon elke week indelen en wist precies bij elke stap wat dat voor stapje naar mijn eindpunt was, lokaal was het een experiment die totaal niet zichtbaar zou zijn / waardevol op het einde maar toch waardevol genoeg om het te proberen. Aan de andere kant is het wel beperkend (lab wijze woorden) als je vrij wilt zijn en je laat verrassen door je eigen experimenten. Vorige week gesprek met Allard kwam een ander onderwerp waarmee ik had kunnen beginnen naar boven :’Andere manieren van storytelling’ . Ja geweldig, ik ga er vanaf nu mee aan de slag heb ik tegen mezelf gezegd, maar waarom wist ik dat nog niet toen ik wel wist dat ik het leuk vond??? Precies zo ging mijn interesse in de Design Academy, ik kom uit Eindhoven en ik was al naar 3 Dutch Design Weken graduation shows geweest en ik vond het gaaf maar het kwam niet in me op om me zelf aan te melden.. ik had namelijk een vwo diploma en daarmee ‘hoor’ je naar de universiteit te gaan. Pas uit een studie + persoonlijkheidstest van 2 dagen kwam er uit dat de Academy toch wel heel heel erg bij mijn en mijn capaciteiten paste… Heb ik dingen niet door? Heb ik kwaliteit niet door? Zit ik aan het eindbeeld in mijn hoofd vastgeplakt waarnaar ik mijn werk verricht en langzaam daar naartoe werk en dus de zijpaadjes links laat liggen?

Dat ik gewerkt heb voor een zesje heeft denk ik ook een beetje te maken met een stukje ontevredenheid. Ontevreden over mijn projecten in Public Private, ontevreden over een stukje moeten onderwerpen aan het systeem ( school / hoe je ‘hoort’ te leven ) en een pessimistische view op de wereld en vooral hoe laks ik en de mensen om me heen er over zijn. Ik heb het idee dat wij designer studenten niet serieus genoeg bezig zijn en lekker onze puntjes binnen sprokkelen. Daarbij worden wij aangewezen op problemen (ik voel me aangesproken en verantwoordelijk voor klimaatprobleem / afval / voedselketen / armoede) waar ik niet tegenop kan. Ik zal dit verder toelichten. Ik heb veel gelezen / docus gezien en tijdens mijn reizen naar Thailand Cambodia Sri Lanka en Peru dit ook erg opgezocht. Er is een verschrikkelijk groot probleem als het gaat om deze topics en iedereen om me heen erkent ze maar handelt er niet naar omdat het waarschijnlijk te ver van je bed staat / je ziet het niet direct en jij wordt niet geraakt. Aan de andere kant zie ik dat er ontzettend veel dingen mogelijk geworden zijn door de laatste jaren heen, wie had het internet zich kunnen indenken?? We kunnen gaatjes boren op Mars en chirurgische ingrepen uitvoeren via bloedkanaaltjes. Hoezo kunnen we dan niet ten minste ophouden met vervuilen van water / lucht , laat staan oplossen wat we tot nu toe hebben aangericht?! Ik denk dat het gaat om de systemen en de politiek die macht hebben en weggeven aan bedrijven die gefocust zijn op winst en rendement. En dan loop ik over de vierde verdieping en zie de containers zich vullen na een endterm.. En zie ik mezelf een tapijt ontwerpen als souvenir puur om de opdracht te volgen.

Het is geen excuus voor mijn zesjeshouding, maar misschien een stukje verklaring en reflectie voor mezelf. Ik weet dat zo’n houding ook zeker niet de oplossing is. Deze dingen spelen al een tijdje in mijn hoofd en hier wilde ik afgelopen weken schijnbaar tijd en energie in steken

2. Wat heeft dit LAB trimester je opgeleverd? [professioneel en persoonlijk]

Om door te gaan op wat ik hiervoor heb genoemd, heb ik door de gesprekken met Peter en Allard nog meer durven na te denken over wat ik belangrijk vind en proberen uit te vogelen hoe ik er in sta. Ze vroegen naar verbetering en stonden open voor kritische punten waarbij we ons meestal erg stil hielden. Eerlijkheid is ook een persoonlijk punt waar ik goed op ga. Een eerlijke houding naar mijn leraren toe waardoor ze mij nog beter kunnen helpen. Dit heb ik tot nu toe nog bijna niet meegemaakt in de Design Academy dat ik me zo vrij voelde, Vrij om eerlijk te zijn en vrij om te falen (wordt zelfs aangemoedigd) en van dat vrij werd ik ook nog eens erg vrolijk. Vrij Vrolijk :)

Ik heb veel meer op persoonlijk vlak geleerd merk ik. Ik ben niet goed in afwerking. Ik ben goed in enthousiasme / ideeën / connecten van mensen / energie / een overview houden op wat er gebeurt maar ik ben totaal niet gefocust op wat er uit mijn eigen handen komt. Misschien is het ook eerlijk om te zeggen dat deze school heel leuk is, maar niet volledig mijn einddoel. Al ben ik er zeker van dat ik het af wil maken want ik leer ontzettend veel en snel en het is leuk en goed. Wist je dat veel en snel dingen leren verslavend is? Het maakt een soort adrenaline aan waardoor je alleen nog maar meer meer wilt. Positieve spiraal.

Ik heb gemerkt dat ik me spiegel aan de mensen om me heen. Niet alleen mijn kameleonnen gen dat gebaren kopieert om mensen op hun gemak te stellen, ook hun energie en inspiratie. Hier zijn eenkik 100 filosofen allang op los gegaan maar dit trimester heb ik het heel erg gemerkt, ( ook in collaboration — overLAB met de volgende vraag). Als ik dag in dag uit met de mensen omga die superveel ideeën hebben, veel lachen, positieve blik maar misschien totale chaos leven ga ik dat vanzelf een beetje overnemen. Al is mijn kamer zo opgeruimd, met explosieve mensen is mijn hoofd chaos, en ook mijn ideeën (heel leuk) . maar zo precies andersom geldt het natuurlijk ook. Negatieve en positieve spiralen waar elk individu een grote rol in speelt.

Professioneel kom ik ook terug op het hiervoor genoemde. Ik moet bij mezelf nagaan wat mijn stijl is. Mijn werkstijl en mijn denkwijze. Is het een goede methode om van te voren te weten waarop je gaat eindigen? Of gaat dit mij limiteren. Zo niet wil ik vanaf nu werken met meer beslissingen maken en ernaar handelen. Ik heb hiervan een begin geschreven bij het kopje wat ik verwachtte van lab. -Iets afmaken. Heeft ook te maken met focus en werkwijze. Dus een inzicht erbij. Ook zou ik mijn eindproject / product graag bij mijn portfolio voegen. Dat laat zien dat ik ook gevoelig kan / wil designen. (puur door de dollaboration daarover meer)

3. Wat heb je specifiek geleerd van de samenwerking?

-Het is oké om te doen wat je leuk vindt en dat volledig vanuit jezelf te halen en zo naar de wereld te vertalen.

-Het is fijn om een positief beeld te hebben van het onderwerp waar je aan werkt.

-Samen ga je 3x zo hard

- Vlieg eens uit de baan uit je project, daar komen leuke dingen van. Probeer ook eens iets wat je zou denken dat niet zou lukken / goed zijn –> hypothese omgooien met een onverwachtse swung.

- MEEST BELANGRIJK is dat de samenwerking met Tessa supergoed was voor mijn inzicht in wat projecten kunnen zijn. Creatieve projecten. Het is meer dan functie en esthetiek. Projecten kunnen mensen helpen bij hun well- being / geluksgevoel of gemak en zodra iemand een procentje meer blij is op een dag kan er al een heleboel veranderen.

4. Vraag je COLLAB partner naar jouw sterke punten en wat je nog moet leren? Ben je het ermee eens?

Imke kan een onderwerp breed zien, allerlei ideeën bedenken die niet meteen direct conceptueel relateert zijn noemen waardoor je onverwachte ideeën tegen komt - Ik vind het leuk een onderwerp breed aan te pakken, omdat er bij een woord meteen al 100 ideeën en relaties daarmee door mijn hoofd schieten dus daar ben ik het zeer mee eens, fijn dat het ook als positief wordt gezien.

Imke kan direct aan de slag gaan en het gewoon proberen, of het nu als een gek idee klinkt of niet. - Half mee eens, dit trimester komt het niet uit mijn vingers, zoals ik in een post heb uitgelegd met het vacuum suit moet er dus een ondergrondse waarde voor mij in zitten.

Imke durft eerlijk te zijn en haar ideeën te noemen en er enthousiast over te zijn of iemand anders er enthousiast over te maken imke mag soms iets meer waarde hechten aan haar goede ideeën en daar op door gaan, gaan brainstormen met anderen om niet in een negatieve spiraal vast te komen zitten. ( ik snap hoe je hier in komt en je hebt idd soms mensen nodig om weer positief tegen je eigen project aan te kijken) opgeven terwijl dat nog lang niet nodig is.)- He-le-maal mee eens, lekker bezig Tes! die heb je goed te pakken denkik, ik voel me ook een beetje beschaamd hoe obvious het ook is. Dat je met een steen wel de stroming van de rivier kunt veranderen en dat soort cheesy uitspraken, het is wel waar!! Ik heb echt mensen nodig waarmee ik kan praten over de projecten en dan vooral de waarom en hoezo, niet het esthetische deel. Dat komt veel later voor mij.

Soms kan imke misschien iets meer in het concept duiken en zoeken naar wat je echt wil weten en waarom je dus deze ‘try-out’ doet, reflectie tijdens het process - actief in samenwerken, altijd in om samen te werken, veel inbreng - sociaal en open voor ideeën- I experience the same. Why why why doen we dit haha, man wat irritant ook en zo niet speels.

5. Waar ben je het meest trots op dit trimester? Waarom? Ook dingen waar je niet zo trots op bent?

Ik ben trots, echt trots op mijn samenwerking en eerlijkheid met mezelf. Ik kan het zo goed vinden met mezelf en ben ook zo dichtbij mezelf gebleven dit trimester dat ik na het herlezen van deze feedback op mezelf en tumblr doorlees echt denk , aight, toegeven dat ik mijn outcomes niet zo waardevol vind maar mezelf wel. Ik ben omweg om een goed en fijn mens te worden in de wereld, en daar ben ik ook trots op. Ik sta voor iets en dat iets wordt steeds groter en gedefinieerder en ik doe de dingen op mijn manier, niet om geld te verdienen later maar om gelukkig en waardevol te worden (hoooopelijk lord zijt met mij)

Ik ben niet zo trots op de experimenten die ik heb gedaan. Niet zo trots op mijn non gefocuste houding en laks gedrag . Matige passie in mijn projecten en in het begin erg gefocust op ‘cool gedoe’ (uitleg meer in volgende vraag)

6. Wat moet er veranderen om LAB te verbeteren voor de volgende studenten? Wat is juist goed?

Om terug te komen op het ‘cool gedoe’. Ik ervaar een sfeer in de Design Academy die Lab als speelparadijs ziet en daarmee opeens een erg gehypte houding naar een ‘coole’ outcome en grote vette experimenten tegenover je klasgenoten. Vooral zo crazy mogelijk en zo raar mogelijke gedachtegang. Ik zet er een kanttekening bij: hoe meer inspirerende dingen om je heen hoe vetter, positief positief en je trekt je op aan je omgeving. Maar ik wil toch noemen dat ik af en toe moe word van mezelf als ik weer zit na te denken hoe ik over de ander heen zou KUNNEN gaan met een nog cooler iets. Cool is ook echt het goede woord hiervoor. Maybe its me, maar ik wil het toch noemen.

LAB is goed!! De leraren bij Lab zijn goed (slijmworm) maar dit meen ik echt. Ik ben ontzettend gaan openen en zo een paar studenten om me heen waar ik heel heel blij mee ben. Peter en Allard zijn een goed, duidelijk duo die ons uitdaagt, soms provoceert, kritisch kijken en laat kijken en vooral zo hard motiveren in de dingen DIE je kiest.

Ik vind dat er op basisscholen lessen zoals lab gegeven moeten worden, niet in deze vorm natuurlijk. Levenslessen-les / wie ben ik-les / waarom doe ik de dingen die ik doe-les / culturen en inspiratie-les / influencers-les zoals wat geloof en politiek met je doet / overview -les GA ZO DOOR, niet alleen de kindjes vanaf begin kleuter als leren rekenen. Dat kun je later opzoeken of je upload een of andere chip met data van Elon Musk in je hoofd. ( o nee dat is mijn held, ik bedoelde de data dat je ook op wikipedia kunt vinden, ALLE basis / kennis)

Leer ze connecten , Empathisch vermogen hebben, Flexibel zijn en een stukje ethiek om te reflecteren of ze wel willen waar de wereld heen gaat met bijvoorbeeld robots.

7. Wat mis je op de academie in het algemeen?

Ik mis een stukje wat Lab mij geeft, beetje meer persoonlijke vrijheid en niet zelfstandig designer worden zoals ze hopen dat we allemaal een succesvolle studio gaan openen.

Ik mis een stukje rust met doorstroming / volproppen in het systeem. Hoe meer studenten hoe meer geld lijkt het nu. Voor optimale afstudeerders : let us be.

Een stukje les in voorbereiding op de echte wereld. Een lesje patenten aanvragen bijvoorbeeld, of eigen bedrijf beginnen, hoe maak je reclame voor de dingen die je laat zien.

En hier kom ik weer : een recycling in materialen, een plek waar er gesorteerd wordt en vervolgens door verkocht aan de studenten zelf voor 1 EU per ding. Opbrengst weten vast een heleboel mensen raad mee =)

0 notes

robin-crossmedia-portfolio · 7 years

Text

Sociale media afkraken is flauw

Betoog voor menselijkheid en zelfreflectie in de zee van berichtjes en meldingen

Iedereen is tegenwoordig aan z’n smartphone gekluisterd. De groepsapp overspoelt je met berichten. Daarbij komen nog eens honderden tweets, snaps, e-mails… Je hebt bijna geen gesprek meer waarbij je gesprekspartner niet ondertussen op z’n telefoon kijkt. Mensen zijn verslaafd geraakt aan virtuele entertainment, totaal losgezongen van ‘real life’. Social media is een ramp voor ons brein en de manier waarmee we met elkaar omgaan. Of zit het toch anders?

Mensen hebben vaak geen benul waar ze mee bezig zijn! Wat dacht je van fotograaf Jan Dirk van der Burg die een aantal nietsvermoedende twitteraars toch wel even liet schrikken toen hij hun tweets uitprintte en in boekvorm bij ze afleverde als een zogenaamde tweetbundel. ‘Mijn hemel. Heb ik dit allemaal getwitterd? #twitterbundel’ las de tweet van de toch ook blij verraste Marianne Zwagerman toen ze haar versie kreeg. De tweets zijn soms uiterst intiem en geven veel informatie prijs van de posters. Het project van Van der Burg roept vragen op. Schuur je hier tegen de privacy aan, mag je wel zomaar iemands leven publiceren zonder dat ze er zelf weet van hebben? Ze plaatsen het er echter wel zelf op… Je vraagt je dus ook als snel af ‘hoe kunnen die mensen zo naïef zijn?! En wat houdt ze bezig dat ze dat allemaal online gooien?!’

Flauw In veel discussies over social media wordt het vrije nieuwe maar alomaanwezige verschijnsel weggezet als een slechte invloed, of als iets dat vooral bedoeld is voor mensen die niks beters te doen hebben in hun leven. Tuurlijk zit er ook een kern van waarheid in de negatieve kritiek op social media. Je aandacht, concentratie en leervermogen lijden eronder en je brein zou op hol slaan van al die stimuli. Het gevolg: stress, stress, stressss. We zouden allemaal aan de ‘digi-detox’ moeten volgens sommigen. Ook lijkt wat online gebeurt soms belangrijker te zijn dan het echte leven, omdat het allemaal draait om image. Je online leven moet er zo leuk mogelijk uit zien. Wat voor velen weer een onrealistisch beeld van de wereld oplevert met eveneens onrealistische verwachtingen.

Toch vind ik het ook flauw en te makkelijk om daarmee heel het social media gebeuren af te doen als iets voor onnozele narcisten. Het wegzetten van deze ontwikkelingen als de etterbuil van onze tijd of van ‘bepaalde generaties’ is te simpel! De discussie lijkt een valse tegenstelling te creëren. Het geeft het idee dat er twee groepen mensen zijn; domme naïeve mensen die verslaafd zijn aan likes én slimme weldenkende mensen die bovenal nog wél weten wat belangrijk is in het leven en waarvoor het ‘ordinaire’ internet te min is. Er wordt afkeurend naar ‘de ander’ gekeken zonder te reflecteren hoe men zelf ook onderdeel is van een wereld die wordt beïnvloed door het digitale.

Voordelen Naast negatieve kanten heeft social media ook vele positieve kanten. Het is niet alleen op veel vlakken gewoon praktisch handig, met de toegang tot informatie en elkaar (mensen van over de hele wereld) heeft het ook sterke sociale componenten. De openheid en de schat aan informatie op het internet het bevordert emancipatie van groepen mensen die elkaar anders in het echte leven nooit zouden ontmoeten. Mensen halen juist kracht en troost uit het internet en social media door de verhalen van anderen en hun eigen ervaringen te delen. Mensen gebruiken social media om in contact te zijn met familie en vrienden die ver weg zijn en delen met hen de dingen die ze belangrijk vinden in het leven. Maar het is groter dan alleen het persoonlijke. Denk aan de invloed van social media in de Arabische Lente of hoe bijvoorbeeld opperrechter Willy Mutunga in Kenia juridische hulp biedt via sms en Twitter en zo een virtueel netwerk van vrijwilligers heeft opgebouwd over het hele land. Het internet en sociale media zijn juist ook heel menselijk.

Naïef ‘Maar het internet zit ook vol met gevaren, catfishing, bankgegevens worden gestolen, identiteitsfraude, hecken... noem maar op. Hebben die mensen dan niet door dat iedereen kan zien wat ze allemaal online gooien!’ - Het is een dubbele waarheid. Het is niet zo dat bij alles wat je plaatst de hele wereld meekijkt. Veel van wat mensen plaatsen is voor eigen omgeving bedoeld. Daarbuiten zullen er weinig mensen zijn die het ook zien. Je kunt bij wijze van spreken een Twitter-account aanmaken en je daarop de hele dag rot-tweeten zonder dat een hond het ziet of iemand het enigszins wat interesseert. Het zijn vooral kwade intenties die aan de basis van de gevaren staan. De schuld moet niet telkens maar meteen worden gelegd bij degene die openlijk iets plaatst en een beetje ‘dom of naïef’ is.

Menselijkheid “Door social media praten mensen niet meer tegen elkaar!” hoor je vaak. “Mensen delen alleen de positieve dingen over zichzelf. Online is iedereen nep! Iedereen is alleen nog maar met zichzelf bezig…” Dat is waar we over klagen. Maar ondertussen willen we de ‘negatieve shit’ ook niks zien. Iemand die op sociale media zegt zich kut te voelen stelt zich aan, zeurt of zoekt naar aandacht - ‘alsof er geen ergere dingen in de wereld zijn’.

Is dat hypocriet? Ik denk eerder dat het te maken heeft met het feit dat het delen van een iets negatief een actie van ons vraagt - troost of een oplossing - en ons verantwoordelijkheidsgevoel aanspreekt. Moet je een post met ‘ik voel me kut’ liken?, moet je vragen wat er aan de hand, is zo openbaar? Terwijl we bij iets positiefs niks hoeven te doen, enkel glimlachen (of jaloers zijn), liken en doorscrollen. Ook in het ‘echte leven’ kunnen we (soms) moeilijk met andermans gevoelens omgaan. Dat is niet alleen iets van sociale media. (Volgens mij preken priester ook al eeuwen dat iedereen maar egoïstisch is en naar de hel gaat). Onze gedragingen zijn fascinerend… wat doen mensen allemaal? Het geeft iets bloot over onze psychologie.

Nou, vroeger… ! Ik moet zeggen de kritiek op sociale media lijkt vaak uit een hoek van onkunde en onbegrip te komen. “Waarom doen mensen dat? Wat vinden mensen daar nu leuk aan? Wat moet iedereen toch op dat internet?!” - Vaak oudere mensen die er zelf geen heil of nut in zien. Deels is het dan eigenlijk een nietszeggend ‘vroeger-was-alles-beter’-argument. Daarnaast moeten we ons denk ik ook beseffen dat er nooit echt een duidelijk keuzemoment is geweest. We zijn langzaam opgeslokt door sociale media zonder dat we echt wisten wat de gevolgen ervan waren. En ja iedereen deed het… dus. De meeste mensen zijn er gewoon in ‘gevallen’, het is ze ‘overkomen’. Social media is een realiteit waar we mee om moeten leren gaan. Het gaat om je inleven in andere mensen die er wel hun plezier uit halen (ook al vinden ze sociale media zelf ook niet altijd ideaal). Er is ook echt niks mis mee om niet aan sociale media mee te doen... echter lijkt dat in de huidige maatschappij bijna geen optie te zijn. Er moet ruimte komen om erover te praten (zonder oordeel) en ook om middenwegen te onderzoeken. Om zo van de positieve dingen te kunnen genieten en de negatieve te ontwijken.

Brieven Het kost denk ik nog tijd om met deze nieuwe dingen om te leren gaan. Zo vormen sociale media en tekstberichtjes zoals op Whatsapp en messenger eigenlijk nieuwe dimensie tussen post/mail en bellen/praten. Het is veel directer dan post, maar minder direct en ook afstandelijker dan praten. Brieven schrijven duurt dagen. Je hebt alle tijd om wat op te schrijven en je verhaal te doen. En eenmaal opgestuurd duurt het nog een tijdje voor de brief op bestemming is. De volgende ochtend zul je niemand “heeft ie nog niet teruggeschreven!” horen roepen. Mail is daarin al wat sneller - “Heeft zij m’n mail nu nog niet gezien! Het is al een halve dag later…” Met tekstberichten hoef je niet meteen te reageren maar het liefst wel snel. En het is soms lastig om uit tekst de emotie of de bedoeling ervan te achterhalen. Met bellen hoor je dat al meer in de intonatie en met praten zie je ook nog iemands lichaamstaal. Die tussenpositie vraagt om nieuwe spelregels. Niemand begon zijn brieven in het begin ook met ‘geachte…’

Netiquette In de overvloed aan communicatie en berichten is het nodig om beter te communiceren. Vroeger kon je dat nog wel laten, als je af en toe belde of een brief schreef. Nu is meta-communicatie - communiceren over hoe je communiceert - echt van wezenlijk belang. Het erover hebben hoe je communiceert kan je al veel ongemakken schelen. Presentatrice en BN’er Sylvie Meis plaatste onlangs een ‘netiquette’ op haar sociale media. Buiten Facebook om bepaalt zij wat niet gezegd behoort te worden op haar kanaal. Maar zulke regels alleen (‘niet beledigen’ enz.) is het ook weer niet helemaal. De komende jaren zullen we de sociale en ongeschreven regels omtrent sociale media nog moeten ontdekken.

Ja ik zie de gevaren van sociale media, maar het zou te makkelijk zijn om het daarmee maar te beslissen om het af te schepen. Het nare is misschien wel dat social media (te veel) bloot leggen hoe we als mensen zijn. Dat schrikt mensen af. Ja mensen zijn raar, gemeen en onnozel, jij ook. Maar mensen zijn ook weldenkend, goed voor elkaar, hartelijk en lief, ook jij. We moeten alleen leren met die paradox om te gaan of het in ieder geval te leren accepteren. Ook online op je smartphone. De discussie over sociale media zou moeten gaan over het zoeken naar de menselijkheid en zelfreflectie: dus hoe gebruik jij sociale media? En hoe zou je willen dat je ermee omging?

Meer over sociale media?

• Kijk deze korte paneldiscussie over sociale media en de kracht ervan als je je handtas terug wilt van de douane.

• Of stop helemaal met sociale media na het kijken van deze TEDx van Dr. Cal Newport

#-opinie

0 notes