#schrijver | Explore Tumblr Posts and Blogs

zielsvlucht · 2 years

Text

Uitgespuwd door de wereld

Get over yourself

- is een gevatte Engelse uitdrukking die sterk van toepassing is op mezelf.

Op de rijpe leeftijd van 25 jaar ben ik nog steeds niet over mezelf heen. Ik draag nog altijd te veel bagage met me mee, en dat frustreert me steeds vaker.

Ik ga op reis en ik neem mee: Een autistische diagnose, een aantal ondergemiddelde IQ testen, een bijhorend minderwaardigheidscomplex, misantropische asociale denkpatronen, een compulsieve gewoonte om mezelf te isoleren van alles en iedereen, een misplaatst gevoel van verwantschap met geleedpotigen en romantische frustraties op het niveau van een elfjarige. Ik heb gelukkig ook wat leuke dingen ingepakt: Een goed boek, zakjes kamillethee, wat muziek (Matthew and the Atlas) en een bovengemiddeld doorzettingsvermogen. Maar dan ook weer niet noodzakelijk een volstaand doorzettingsvermogen. Soms zet ik niet door. Het houdt me veel bezig de laatste tijd; hoe ik wel lijk vast te zitten in dezelfde oeroude problemen die ik niet van me af kan schudden. Zeker nu ik 25 ben maak ik me wat zorgen. Iemand zei me eens dat een mens echt psychologisch volwassen is op 25. Het is de leeftijd wanneer je hersenen eindelijk volledig ontwikkeld zijn, in tegenstelling tot 21 of 18 wanneer je eigenlijk nog steeds een veredeld kind bent. Dus... Ben ik dan nu eindelijk mentaal klaar met groeien? Wil dat zeggen dat ik niet meer kan verder groeien dan wie ik nu ben? Sleep ik deze bagage mee tot het einde van mijn leven? Zal ik nooit meer veranderen? Is dit wie ik ben voor altijd? Een semi-depressief, dromend tistje dat te veel en te verkeerd denkt... Waarom lukt het me nog steeds niet om me gewoon over mezelf heen te zetten? Waarom al dat drama? Waarom sleep ik het al zo lang met me mee? Ik denk dat het was omdat ik nog zo jong was toen ik de eerste tegenslagen van het leven begon te voelen. Ik heb veel mensen gekend die pas later echte tegenslagen begonnen krijgen, toen ze in hun twintig waren. Je merkt dat omdat je dan ziet hoe hun hele leven instort, terwijl bij jou zoiets enkel maar een paar maanden van je leven zou omver kegelen. Dat weet je, want dat is al gebeurd. Zo is dat nu eenmaal. Sommige mensen hebben meer uit het leven moeten leren dan anderen, maar dat is soms ook goed op een manier. Het is zeker beter voor je doorzettingsvermogen als je leven al een paar keer instort wanneer je eigenlijk nog niet eens een leven hebt. Wanneer je nog jong bent. Maar tegelijk is het ook zo bruut. En het geeft je zo veel bagage. Het zorgt er voor dat je nooit over jezelf heen geraakt, bij mij toch ten minste. Ik was zes jaar toen ik naar het eerste leerjaar ging en de nieuwe juffrouw mij geen les wou geven. Dat er geëist werd dat ik naar een speciale school ging, omdat ik niet slim genoeg was. En dat mijn ouders me lieten testen om het tegendeel te kunnen bewijzen. Om te vechten voor mijn recht om normaal te mogen zijn, met een autistische diagnose ten gevolg. Niet een gehele overwinning, maar ik mocht naar de "normale" school blijven gaan. Ik was toch te jong en te onwetend om te begrijpen hoe ik daar anders behandeld werd. Hoe ik gemarkeerd werd als één van de lastige kinderen. Omdat ik niet kon opletten. Omdat ik wegdroomde. Omdat ik huilde. Omdat ik mezelf was. En ik begreep toen ook niet waarom ik al die testen moest doen. Moeilijke testen om mijn intelligentie en God weet wat nog te keuren. Ik deed oefening na oefening na oefening, als een klein jongetje die zelfs nog niet wist wat een examen was. Laat staan dat ik iets van een IQ test begreep. Wist ik eigenlijk wel wat ik aan het doen was toen ik de testen aflegde? Of dacht ik dat het een spelletje was? Vertelde iemand mij dat het een spelletje was om mijn aandacht er bij te houden? Is het überhaupt mogelijk om aan een jong kind eerlijk uit te leggen wat er aan het gebeuren is in zo'n scenario? Dat is toch een buitenaards concept voor een kind? Intelligentie testen. Autisme testen. Wachtzalen. Formulieren. Psychiaters. Volwassenen die ruzie maken, over jou. Maar vandaag begrijp ik triest wat er toen allemaal gebeurd is. Hoe een heel leger van volwassenen in één grote samenwerking afkeurend naar mijn kleine kinderbrein gekeken hadden, en het dan samen open peuterden en het afspeurden op zoek naar foutjes. Foutjes in mijn hoofd. Zij zagen een hoofd vol foutjes. Ik was zes. Er zat verdomme niets anders in mijn hoofd dan olifanten, want dat was mijn lievelingsdier. En mijn beste vriendje waarbij ik straks mocht gaan spelen. En een leuke tekenfilm die ik gezien had. En dat ik pannenkoeken lekker vond. Ik was onschuldig. Ik was een kind. Ik was nog maar net op de wereld. Ik had niets gedaan. Ik had nog niets kunnen doen. Had de kans nog niet gekregen om iemand te kunnen kwetsen. Maar nog voor ik wist wat onrecht was, probeerde de wereld me al terug uit te spuwen. Een hele samenzwering van grotere, machtigere mensen had het op mij gemund zonder een goede reden. En daaruit kwamen veel gevolgen. Lang verhaal kort; mijn reistas weegt nu heel zwaar en ik krijg de inhoud maar nergens kwijt. Hoeveel psychiaters, psychologen, coaches, of internet blogs ik er ook over vertel. Wat ik ook doe. Wat ik ook denk. Goede tijden. Slechte tijden. Het plakt aan me vast. Het is een deel van me. Ik geraak niet over mezelf heen...

Ik was ooit eens aan het helpen in een kleuterschool. Toen ik zeventien of zo was, als student samen met wat anderen. Ik vond dat verschrikkelijk werk en ik weet niet goed hoe ik nu weer in die situatie beland was, maar dat is nu even niet relevant. Ik weet nog hoe toen in één van de klaslokaaltjes de namen van de kindjes aan de muur hingen. Ik las er wat namen af, luidop. Maar ik kon er veel niet uitspreken. Het waren niet allemaal typische Vlaamse namen, en daarbij ben ik geen mens van de wereld. Zeker toen niet. Een andere student zei tegen me "Dat ziet ge tegenwoordig veel. Dat zijn allemaal allochtonen."

Dat moment gebeurde, en dan werd het een herinnering waaraan ik voor jaren en jaren niet terug dacht. En dan plots vannacht beukt die herinnering terug mijn hersenen in en gooit het me uit bed. Een afkeurende "Tegenwoordig veel" is wat ik toen hoorde, maar "Te veel" is wat ik nu begrijp. En ik stond er bij. Ik stond er verdomme bij. Keek er naar. Liet het gebeuren. Dat moment waarop wij, grotere, machtigere mensen keken naar onschuldige kleutertjes - Nee zelfs dat niet, naar hun namen! - En samen besloten we dat ze niet in orde waren. We vonden de foutjes zo ongelooflijk snel. Zo efficiënt en zo wreed. En zij hadden niets gedaan. Niets. Ze hadden nog niets kunnen doen. Zij waren met plasticine aan het spelen. Aan het joelen en aan het lachen. Vriendjes aan het maken. In slaap aan het vallen. Het waren verdomme kleuters. Die niets begrepen. Die niets van de samenzwering konden merken. Maar ze zouden het later ooit merken, dat begrijp ik nu. Misschien wel huilend in hun bed tijdens hun 25ste levensjaar. Ze zullen zo veel bagage hebben. Akelige dingen waarvan ze dan pas beseffen dat ze het altijd al meesleepten. En het begon daar. Het was dankzij ons. Mijn eigen generatie. Mijn eigen doen. Wij, en iedereen, unaniem. Wij, de meerderheid, de wereld. Een onschuldig kind kwam op de wereld en de wereld spuwde het terug uit. Dat exacte scenario duizenden malen opnieuw, elke dag, voor elke kleine ziel die nog maar een graad afwijkt van de meerderheid. Het brak mijn hart, deze realisatie. Ik heb gehuild. Waarom zijn we toch zo wreed? Waarom laten we onze wreedheid onschuldige kinderen aantasten. Waarom moet elke kleuter ooit leren wat racisme is. Niet eens leren zoals je aardrijkskunde leert op de schoolbanken. Nee ze moeten het voelen. Ze zullen het meemaken. En waarom? Wat een onrecht. Al onze mislukkingen, al onze tekortkomingen, al onze shit druipt naar beneden naar het kleinste en het onschuldigste. Ons empathisch falen zal rechtstreeks onze kinderen kwetsen. Hun psychologie verneuken voor altijd. Net zoals we zelf hebben meegemaakt. Is het echt zo moeilijk voor ons om te verwerken dat we allemaal anders zijn? Lukt het echt niet? Gaan we elk kind binnenstebuiten keren op zoek naar wat er mis met hen is? Om een excuus te zoeken zodat we ze dan exact zo kunnen mishandelen zoals we al van plan waren? En kan ik het niet meer veranderen? Kan ik mezelf niet meer veranderen om dit te vermijden? Is het te laat? Voor mij, of voor ons allemaal? Fuck iedereen die geen hoop heeft voor kinderen.

Fuck iedereen die niet gelooft in de kleine onvoltooide mensen die eindeloos onschuldiger zijn dan zij zelf.

Fuck iedereen die kinderen beschuldigd van wat hun eigen generatie verprutst heeft.

Fuck leerkrachten die kinderen antagoniseren, en isoleren van de anderen.

Fuck politiekers die jong volk behandelen als makkelijk manipuleerbaar kanonvlees.

Fuck de bedrijven en de marketeers die exact hetzelfde doen.

Fuck ons, wij die er niet in slagen of zelfs nauwelijks proberen om het tegen te gaan.

Fuck dit land, dit tijdperk, dit volk, dit planeetverziekend veredeld apenras.

Het kan allemaal de pot op... Dat vonkje. Je ziet het overal. In een bij die voorbij vliegt. In een vogel of een vlinder. In kleine boompjes die uit de asfalt barsten. In een hijgende kwispelende hond. Wanneer de glimlach van een meisje je doet blozen. Wanneer je een steentje over het meer ketst. Wanneer je zo’n slappe lach krijgt dat je niet meer kan ademen. Wanneer je tijdens het fietsen de bloesems kan ruiken. Wanneer je je moeder een knuffel geeft.

Datzelfde vonkje, zit toch in elk kind? Waarom is dat niet genoeg? Welk ding, welk groter-dan-God, belangrijker-dan-menselijke-leed, ding ontbreken we nog?

Waarom moeten we vonkjes doven?

#schrijfsel #nederlands #vlaams #autisme #jeugd #kind #Belgisch #belgië #schrijven #schrijver

11 notes · View notes

nadeschdabroere · 1 year

Photo

Opdracht (grafisch ontwerp) Boekomslag voor de roman ‘De vaalrode vlieger’ van Jan Veenstra ‘De vaalrode vlieger’ verschijnt in maart 2023, het boekomslag ontwerp is in opdracht gerealiseerd voor uitgeverij Passage.

©Nadeschda Broere - Zilverdock 2023

#Jan Veenstra #Uitgeverij Passage #Drenthe #De vaalrode vlieger #boekomslag #boekverzorging #ontwerp boekomslag #grafisch ontwerp boekomslag #grafische vormgeving #schrijver #vlieger #boek #boeken lezen #roman #Nadeschda Broere #Zilverdock #grafisch ontwerp #Groningen

2 notes · View notes

keeplouking · 2 years

Text

Je gaat me niet van alles kunnen blijven beschermen, tegenhouden of verbieden. Het belangrijkste is dat je me opvangt als ik val. Niet het omgekeerde, me loslaten wanneer ik beslissingen maak die jij niet zou maken. Ik ben niet jou, jij bent niet wij. Wij, kunnen zijn, als team. Maar alleen als je me laat groeien, struikelen, vallen en opstaan.

#poetry #poets on tumblr #poezii #poezie #gedicht #schrijfsel #schrijver #gedachten #thinky thoughts #overthinking #writing #my writing

6 notes · View notes

ralph-mulder · 4 days

Video

youtube

Simpele Schrijver

#youtube #gedicht #woorden #deskundig #verschil #stijl #speelt #uitlaadklep #gewaardeerd #schrijver #schrijven #leuk

0 notes

zapcultuur · 5 months

Text

Mijn kleine schrijversoogskes.

Books and Bites, Dendermonde, za 2 december 2023. Foto: Hilde De Paepe.

#foto #schrijver #dichter #beurs #bundel #portret #debuut #schrijven #eigen werk #nederlands #poëzie

0 notes

hspcoaching · 7 months

Text

https://www.instagram.com/reel/CxJGu07rcuA/?igshid=NzZhOTFlYzFmZQ==

#hsp #rebirthing #lifecoaching #thehague #highsensitivity #healing #breaththerapy #intuition #hooggevoeligheid #love #schrijver #schrijven #Julia Cameron #The Artist’s Way #creatief #creativiteit

0 notes

masjoefel · 1 year

Photo

#gedicht #gedichten #gedachten #troost #rouw #verlies #schrijversvaninstagram #schrijver #schrijfsels #gemis #liefde https://www.instagram.com/p/CqSdNQCM7Wg/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#gedicht #gedichten #gedachten #troost #rouw #verlies #schrijversvaninstagram #schrijver #schrijfsels #gemis #liefde

1 note · View note

twafordizzy · 10 months

Text

Jorge Semprun: 'Als de herinnering minder licht is geworden'

bron beeld: elsiglodetorreon.com In De grote reis vertelt de Spanjaard Jorge Semprun (1923-2011) over zijn gedwongen treinreis naar kamp Buchenwald tijdens de Tweede Wereldoorlog. We volgen de hoofdpersoon, die samengepakt met 120 anderen in een wagon door de Moezelvallei trekt. Het is de vierde nacht in de trein. Minitieus beschrijft Semprun wat er gebeurt die nacht. De nacht valt, de vierde…

View On WordPress

2 notes · View notes

haarlemupdates · 1 year

Link

Kennemer Boekhandel en Atheneum Boekhandel slaan de handen ineen en verwelkomen schrijver en docent Europese literatuur aan de UvA Guido Snel in Haarlem. Op zondag 5 maart om 15.00u geeft Snel een lezing over zijn recentste boek Negen steden, de mythe die ‘de Balkan’ heet en dé Oost-Europese literaire juwelen die u gelezen moet hebben. Wees welkom op deze boeiende en gezellige middag. In Negen steden herschrijft Guido Snel de mythe die 'de Balkan' is gaan heten. De Duitse bondskanselier Otto von Bismarck voorspelde het al decennia voor het begin van de Eerste Wereldoorlog: ‘Als er ooit nog weer oorlog uitbreekt in Europa, zal het in gang gezet worden door een of ander akkefietje op de Balkan’. Hij kreeg gelijk, maar dat neemt niet weg dat ‘de Balkan’ een zeer problematisch begrip is, in het Westen clichématig opgetuigd met negatieve, soms ronduit racistische associaties, zoals de zogenaamde ingebakken zelfdestructie van de hele regio, die in het leven zijn geroepen door reizigster Rebecca West in haar boek Black Lamb and Grey Falcon (1941). Guido Snel kent de regio en de mensen, hun geschiedenis en literatuur als geen ander, reisde de afgelopen jaren naar Wenen, Boedapest, Zagreb, Sarajevo, Srebrenica, Subotica, Novi Sad, Belgrado en Istanbul en nam een andere, veel gelaagdere werkelijkheid waar. Negen steden is een literair reisverhaal, een politiek-historisch essay en een bevlogen cultuurgeschiedenis ineen. Guido Snel (1972) is schrijver, vertaler, en docent Europese literatuur aan de Universiteit van Amsterdam. Hij publiceerde onder andere romans, een verhalenbundel, en Naar Istanbul, een verkenning vol feit en fictie van de mooiste stad ter wereld. Deze middag wordt mede mogelijk gemaakt door Schwob, een initiatief van het Nederlands Letterenfonds. Info Datum: zo 5 maart Aanvang: 15:00 uur Locatie: Kennemer Boekhandel (Kleverparkweg 3 te Haarlem) Entree: €10 Aanmelden: [email protected] / 023-5251944

#Haarlem #lezing #boeken #schrijver #KennemerBoekhandel #GuidoSnel #AtheneumBoekhandel #docent

0 notes

zielsvlucht · 2 years

Text

17/05/22

Eventjes de gedachten over het papier laten vloeien, want het is al lang geleden.

Ik wil wel meer schrijven maar de meeste ideeën die ik krijg, duiken enkel op wanneer er geen toetsenbord in de buurt is. En mijn lompe vingers typen zo ellendig op deze goedkope GSM.

Het zijn rare tijden maar ik heb veel overwinningen te vieren. Of waren het eerder nederlagen die ik overleefd heb? Is er een verschil? Ik hoop van niet. Ik zou graag gewoon eventjes tevreden zijn met het feit dat ik overleefd heb.

Waarom sta ik nog overeind? Er waren zoveel momenten waarop ik dacht dat het voorbij ging zijn. Maar nu ben ik er toch nog steeds, in dat rare post-depressie vagevuur. Met mij gaat het goed. Met de wereld gaat het iets slechter. Met mijn vrienden weet ik niet echt want ik praat niet meer veel tegen ze. Maar zij waarmee ik wel nog praat voelen zich verschrikkelijk, slechter dan ooit.

Ze voelen zich waardeloos en beklagen hun leven. Allemaal om begrijpbare redenen. Ik probeer ze mee overeind te houden maar ik ben daar niet zo goed in. Een deel van me is zelfs triest omdat ik niemand me terug voel steunen. Maar dat ligt aan mij. Altijd verwachtingsvol naar anderen aan het opkijken terwijl ze me me niets schuldig zijn, en ik niets te kort kom.

Ik staar nog steeds te veel. Naar de interessante mensen die ik zie op de trein. Naar de meisjes vooral. Ik probeer het niet te doen maar helaas; Ik ben nog steeds even hetero, ook al wil ik er eigenlijk niets meer mee te maken hebben. Als ik ooit dan toch een vriendin zou hebben zou ik niet eens weten wat ik er mee moet aanvangen. Zou zij dan over mijn schouder willen mee turen terwijl ik het achtendertigste onafgewerkte boek probeer te herwerken? Zou ze mee met mij naar Lilo & Stitch willen kijken om 3 uur 's nachts? Zou zij het een even redelijk idee vinden als ik om toch maar in apparte bedden te slapen? Nee zij zou haar eigen ding willen doen, net als ik. En als we elk ons eigen ding willen doen, waarom zouden we dan samen zijn? En toch... Ik kan er niets aan doen. Ik werd zo geprogrammeerd. Er zijn gewoon te veel interessante mensen op de trein.

Op het werk is mijn masker eindelijk volledig losgekomen. Nu ben ik ook daar selectief sociaal. Soms denk ik dat iemand het me misschien kwalijk neemt dat ik niet meer met ze praat. Maar omdat ik niet meer met ze praat zal ik het nooit weten. Negen kansen op tien kan het dan niemand iets schelen en zijn het maar de spoken van mijn eigen brein. Ik herinner mezelf er aan: in de echte wereld denkt niemand na over jou. Toch al zeker niet zo lang of zo diep als jij over hen denkt.

De vorige keer dat ik een toetsenbord voor me had, schreef ik weer over mieren. Dat zou ik niet moeten doen want ik heb betere dingen om te schrijven. Al die insecten, het is een boeiende wereld maar een saai verhaal. Ik heb mezelf voorgenomen om nooit meer aan lege verhalen te beginnen. Die verhalen waar al het decor klaar staat, maar er maar geen personages het podium op komen. Waar de verteller halverwege het stuk beseft dat na de wereldgeschiedenis van godweetwaar te vertellen, zijn script plots beëindigd is en er niets meer te vertellen valt.

Nee ik heb een ander verhaal om te schrijven. Eentje met een saaie wereld maar een boeiend verhaal. Eentje waarbij de verteller halverwege het stuk beseft dat dit eigenlijk wel goed is. Jammer dat de helft van het publiek tegen dan de zaal al verlaten heeft maar toch; wie is blijven zitten is nu aan het bleiten. Maar waarschijnlijk niet echt. Ik heb maar zelden mensen zien huilen vanwege iets dat ik schreef. Zeker wanneer ik schrijf wat ik echt wil schrijven, is verwarring meestal de overheersende emotie.

Logische sprongen van de ene allinea naar de andere? Nee dat doen we hier niet. Wie denk je dat ik ben? Shakespeare of zo? Soit, ik hoop dat mijn vrienden zich binnenkort weer beter voelen. Ik ben zo gewend om de enigste depressieve mislukking te zijn. Deze omgekeerde wereld voelt fout aan op een spirituele schaal. Zo hoort het niet te zijn.

"Ik ben zo jaloers dat jij dat gewoon kan. Elke dag van negen tot vijf werken." Zei mijn beste vriend tegen me. Ja, raar hè? Ik kan het maar nauwelijks, maar toch. Waarom sta ik nog overeind? Van alle mensen, ik. Ik had het helemaal anders verwacht. Ik ga er elke dag van uit dat ze me morgen gaan ontslaan, maar ondertussen blijf ik nieuwe opdrachten krijgen dus als ze me binnenkort willen ontslaan dan pakken ze het toch niet strategisch aan.

Begrijp me niet verkeerd; ik lever goed werk op. Maar ik heb zo lang geloofd dat dat niet uitmaakte. Dat mijn best doen alleen niet goed genoeg was. Dat ik te afstotend was. Te vreemd. Dat ik altijd onder de strenge oordelende blik van de zogenaamde normale mensen zou moeten leven en dat ik zou afgekeurd worden op vanalles en nog wat, desondanks het goede werk dat ik deed. Dat de IQ testen die ik kreeg toegeschoven op sollicitatiegesprekken, en bij de psychiaters als kind, belangrijk waren. Mijn lage score een doodzonde, net als mijn punten op school en de gedegouteerde blikken van mijn medestudenten.

Maar blijkbaar was mijn best dan toch genoeg. Kijk eens aan universum, je hebt me voor niets een minderwaardigheidscomplex gegeven. Ik heb huilend Gattaca opnieuw en opnieuw en opnieuw bekeken, voor niets. Er bestond een plek waar ik mocht leven. Het is enkel het schrijven dat er moeilijk mee te combineren valt, maar ik mag wel leven.

Mijn vrienden daarentegen, daarvan vindt het universum dat ze de grond in geduwd mogen worden. Daarvoor alleen al: fuck you universum, ik vergeef je niets en ik vergeef het je nooit. Ik sta nog overeind ja. Omdat zij mij toen overeind hielden toen ze het nog konden. Alles dat ik ooit gedaan heb was onmogelijk zonder hen. Ik ben de enigste persoon die ik graag had zien neergaan. Laat mijn vrienden gerust man. Laat alle kwetsbare mensen gerust. Laat mensen toch gewoon leven, in plaats van ze te verstikken met de normen van idioten.

En kijk jij nu maar radeloos toe terwijl ik alles dat ik bereikt heb weer weg smijt, die domme job verwaarloos zodat ik terug kan samen zijn met mijn depressieve werkloze vrienden en hen overeind kan houden zoals zij bij mij deden.

Fuck werk, laten we criminelen worden. Super criminelen. Laten we de stekker uittrekken van de hele wereldeconomie. Laten wij eens wat kernbommen stelen van de wereldmachten, want ze hebben er toch te veel, en dan dreigen we de maan op te blazen als ze ons durven tegen te houden. Laten we vluchten naar een eiland in de oceaan dat iemand met veel te veel geld gekocht had, maar ze hadden er geen landmacht bij gekocht dus nu is het van ons. Fuck you. Daar gaan we dan een grote doodskop kerven in de wand van een vulkaan. Dat wordt onze HQ van Geniepige Shit. Waar we heel de dag samen chillen en snode plannen bedenken. Als James Bond langs komt gooien we hem in de tank vol robot haaien. Of de vloeiende lava gracht. Of als het een rustige dag is schiet ik hem door zijn kop. Als hij ontsnapt pak ik zijn DNA van één van onze designer schedelvormige deurklinken, en maak ik een kwaadaardige clone van hem die zonder ooit te rusten hem zal achtervolgen tot de verste uithoeken van de aarde. Rot op James! En blijf van de vrouwen af.

Dat allemaal. Dat gaan we allemaal samen doen en ik ga er niet eens verlof voor aanvragen.

En na de hele dag lang de wereld te verzieken gaan we chillen op het tropische strand onder onze vulkaan. Kijken we naar de zon die zakt in de zee. Ik zal gegarandeerd dat ene liedje zingen over hoe ik de zon heb zien zakken in de zee, en tevens de zak heb zien zeeën in de zon. En wanneer ik dat beu ben zal ik je vertellen dat ik veel jaloerser ben op jou. Ik was nooit zo sterk. Ik was nooit sterk genoeg om tegelijkertijd me zo slecht te voelen en tegelijkertijd een goede vriend te zijn. Ik was altijd maar één van beiden en jij bent constant allebei.

En dan als de zon weg is, haal ik de hendel over en kijken we samen naar de maan die ontploft. Ondertussen struikelt Putin ergens over een borduur; valt en breekt zijn nek. België geeft op en wordt met tegenzin verdeeld onder de buurlanden. De nieuwe jurassic world film blijkt realistische dinosaurussen te hebben. Kanker wordt genezen. Animorphs krijgt een deftige verfilming. De IQ test wordt eindelijk officieel erkent als pseudowetenschap, en in een poging om kandidaten beter in te schatten vragen de bedrijven nu om je sterrenbeeld bij het soliciteren. Ik zelf-publiceer een young adult fantasy boek over pratende sprinkhanen of zoiets. De fossiele brandstof industrie besluit om al haar geld te gebruiken om de klimaat crisis op te lossen. Firefly krijgt een tweede seizoen. Alle bots op facebook die seks met mij wouden hebben blijken echt te zijn, maar hadden zich serieus mistypt en wouden eigenlijk vooral samen Lilo & Stitch kijken op een onredelijk uur. De apocalypse komt en de hemel blijkt één zotte gay bar te zijn waar de katholieken niet binnen mogen. En ten slotte, door een administratieve fout en wat vreemde details in wat gisteren nog de Belgische wet was, ontslaat mijn job per ongeluk zichzelf in plaats van mij.

#nederlands #vlaams #schrijfsel #schrijven #schrijver #gedachten

4 notes · View notes