#Met het oog op morgen

[toosvanholstein]

‘Und ein letztes Glas im Stehen‘ bij Vermeers ‘Het glas wijn‘, dankzij Vereniging Rembrandt

Heerlijk VIPperig 'Vermeer' in het Rijksmuseum tot je kunnen nemen dankzij de Vereniging Rembrandt. Zie mijn blog TOOS&ART daarover. Met 'Het melkmeisje' dat even voor mij alleen inschenkt en 'ein letztes Glas im Stehen' bij 'Het glas wijn'. #kunst #art

Wie ‘Met het Oog op Morgen’ kent, al decennia lang elke avond 11 uur op NPO Radio 1, kent natuurlijk ook de begintune: “Es wird Zeit für mich zu gehenWas ich noch zu sagen hätteDauert eine ZigaretteUnd ein letztes Glas im Stehen“……. Een prachtig lied van en gezongen door Reinhard Mey. bij ‘Het glas wijn’ van Vermeer De laatste regel ging gelijk door me heen bij deze door levensgezel gemaakte…

View On WordPress

#Amsterdam #À la recherche du temps perdu #bijbel #blockbuster #Delft #Fransman #Frick Collection #Gezicht op Delft #Het glas wijn #kunstcriticus #kunstverzamelaar #Marcel Proust #meesterschilder #Meisje met de Parel #Met het oog op morgen #mythologie #New York #NPO Radio 1 #Reinhard Mey #Rijksmuseum #schildersgilde Sint Lucas #Théophile Thoré-Bürger #uitverkocht #Vereniging Rembrandt #Vermeer #VIP

[chirowestrode2]

Dit is een noodgeval...

We gaan van beroep naar beroep door het hele kamp! Maandag werd een zaak gepleit onder toeziend oog van de hele Chiro. Dinsdag namen de Aspi’s het touw in handen als conducteurs en vandaag denken de psychologen aan ieders welbevinden. “Hoe voelt ge u daarbij?” is het wachtwoord van de dag.

Ondanks grote voorzorgen en de vele knuffels die we mekaar geven, is een ongeval vaak snel gebeurd. Jammer genoeg moesten enkelen door zo’n ongeval het kampterrein al verlaten. We denken met liefde en gemis aan hen en wensen hen een spoedig herstel!

Vandaag op de planning: kringspelen met de hele Chiro en nadien afdelingsleven. Morgen trekken we het bos in, opzoek naar hout voor het kampvuur!

[gewoonkarin]

Ik probeer te plannen. Het thema “zoveel te doen”. En dat terwijl mijn gedachten afdwalen. Hoofd vol is.

Denken aan de peettante van Paul. Ze ligt op de ic en het is spannend. Heel spannend. De vrouw met de harde stem en o zo’n klein hartje. Net dat kleine hartje stopte, zomaar in ene na een feestje op weg naar huis. De moeder van Paul zat er naast. Je kent het schrikgevoel en de beelden die blijven hangen. Ik hoop heel hard op een goede afloop. Het blijft hangen in mijn hoofd.

Gisteravond trad mijn lief voor de eerste keer op met nieuwe band en zit nu heel blij te wezen. Daar geniet ik van. Dat kost geen ruimte in mijn hoofd, dat is gewoon fijn. Positieve energie.

Thema “zoveel te doen”. Facturen maken voor de tuin, penningmeester is gestopt dus dat moet door mij gedaan worden. Ik zie ertegen op dus stel uit. Morgen denk ik. Moet het.

Facturen van het werk in de lijst zetten. Omdat ik dinsdag mijn vervanger in ga werken kom ik tijd te kort. Ik wil dat graag af hebben. Vanavond misschien.

Studeren. 27 januari examen. Nog tijd genoeg zou je denken. Ja, maar januari is spits op het werk. Na werktijd neem ik weinig meer op. Weekend dus. Morgen?

De was is ver bij. Nog wat wassen draaien en drogen, beetje opvouwen. Dat beetje doe ik zo nog. De strijk al gedaan.

Het is op zich niet zoveel werk, het zit meer in mij. De grote berg zien en niet de heuvels. Daarom ben ik nu op de tuin. Ik zag veel staartmezen, gezellig. Mijn hoofd iets leger. In de herfst en winter kak ik in. Weinig energie en dan zit mijn hoofd sneller vol. Het kan er dan ook niet goed uit, schoffelen in de modder werkt niet dus ik schoffel het ook niet van me af. Kleine hapjes nemen. Dat werkt het beste. En opruimen. Een opgeruimd huis is een opgeruimd hoofd. Daarom ook de was wegwerken. Dat ruimt lekker op. Nadenken over hoe ruimtes opnieuw in te richten. Daar word ik blij van. Plantje, kussens, dat soort dingen. Het muren verven komt wel. Nu te weinig tijd. Dan ga ik haasten en wordt het niet mooi. Het bij ons wel bekende frotten. Daar krijg je altijd spijt van.

Hoogste tijd om naar huis te gaan. Wasje aanzetten.

Fijne jaarwisseling, maak er een mooi nieuw jaar van. Met hoop in het hart en oog voor elkaar.

[keesdp]

Walvisjes kijken

In de folder staat dat het whale watching het best vanuit Husavik gedaan kan worden. Hier heb je de meeste keus als het om boten en prijzen gaat. Wij gaan voor de Andvanti, die in de folder staat met allemaal blije mensen aan boord die hetzelfde gekleed zijn. Een gefotoshopte uit het water springende walvis op de voorgrond. Het is een eikenhouten schip dat elektrisch wordt aangedreven. Dat lijkt ons het beste om de walvissen te besluipen. Je kan ook op een RIB, een Rubber Inflateble Boat met enorme buitenboord motoren, maar dat lijkt ons toch wat te koud. Dan zit je achter elkaar op een soort zadel en kan je je vasthouden aan een beugel voor je. Hoe moet je dan foto's maken heh?

We komen in Husavik aan en rijden direct door naar de haven. Wonder boven wonder vinden we daar een parkeerplekje, want er is een festival gaande in de haven met kermis en al. We zien de Andvanti werkeloos naast een kapot houten zeilschip liggen, terwijl andere boten en RIBs af en aan varen met in oliepakken gestoken walvis verwachters.

We gaan op zoek naar de kaartjesverkopers. Na een aanwijzing van een man die met 20 oliepakken op zijn rug van een boot komt, vinden we de receptie van de whale watching boven aan een stenen trap.

Bij de balie vraag ik of we kaartjes kunnen kopen voor de Andvanti. Today? vraagt ze. Ik vermoed dat ze me zo gaat uitlachen en ik zeg if possible. How many? vraagt ze. Two, zeg ik en heb het gevoel dat ze gaat zeggen kom morgen maar terug. Ze kijkt lang in haar computer en ik kan aan haar gezicht niet aflezen of ze haar best doet voor ons. 17:00 hours zegt ze plots. We moeten 20 minuten daarvoor bij de kleedruimte zijn beneden om een oliepak aan te trekken. Yvonne vraagt of we korting krijgen omdat we oud zijn. Oke, zegt ze, ik zal er 5% afhalen. Veel is het niet, maar het gaat om het idee.

Om half 5 gaan we richting kleedruimte, tussen de foodtrucks en terrasjes door. De kermis maakt een enorm lawaai. Grote boxen produceren zo'n 120 dB. Een podium wordt opgebouwd voor de live muziek vanavond.

In de kleedruimte is het druk met passende mensen. We krijgen een oliepak aangemeten. die je niet aankrijgt als je je schoenen nog aan hebt. Het is geen ski- of motorpak. Daar komen de meeste mensen pas achter als ze op een been staan te hinkelen.

Met de pakken aan begeven wij ons ongemakkelijk bewegend naar de boot. We gaan meteen naar het bovendek, omdat we vermoeden dat we van daar uit, het beste zicht hebben op die grote zeezoogdieren. Het weer is vandaag best goed voor IJslandse begrippen. Het is droog, weinig wind en net boven de 10 graden. De zee ziet er kalm uit. We passeren wat cruiseschepen en kiezen het ruime sop. Omdat we boven staan, neemt de deinig grote vormen aan als we de Atlantische Oceaan opvaren. Toch wordt er niemand zeeziek. Als je maar naar de horizon blijft kijken, en net als ik een paar biertjes op hebt, kan je niks gebeuren.

We zien de papagaaiduikers om ons heen over het water scheren. Hun vleugels kunen wel 300 keer per minuut heen en weer gaan, zodat je de vleugels bijna niet ziet. Soms zie je ze duiken, of gewoon op het water drijven.

Na 45 minuten varen neemt een jongedame het woord. Zij is onze gids en gaat ons alles vertellen over de walvissen die hier leven, maar eerst wat veiligheid instrukties voor als het mis gaat met dit volgepakte onstabiele bootje.

We turen allemaal naar de horizon om als eerste een walvis te zien spuiten. Ze spuiten wel 5 meter hoog, dus kan je ze van ver zien. De gids ziet ze natuurlijk als eerste met haar getrainde oog. Ze ziet ook meteen dat het een bultrug is. Ik zet mijn camera op sport, zodat ik vele shots achter elkaar kan maken.

Of de duvel er mee speelt, verschijnen bijna alle walvissen aan bakboord en ik sta aan stuurboord. Toch kan ik er wel een paar vastleggen, omdat de boot door de naar links verplaatsende mensen sterk overhelt, kijk ik over ze heen.

Het is adembenemend om deze 16 meter lange beesten te zien happen naar de griel en dan weer onder duikt. Als je de rug ziet krommen en daarna de staart boven water komt duikt hij of zij naar beneden om een tijdje weg te blijven.

We hebben geluk dat er twee bultruggen in onze buurt blijven om te eten. De gids raakt er ook opgewonden van, want ze zijn meestal alleen. We hebben niet zoveel geluk als de mensen die ze vanmorgen had. Toen sprongen er drie boven water. De gids weet niet waarom ze het doen, maar als er een het doet volgen er meer. Ze weet er veel van en studeerd na de zomer af op orca's.

Op de terugweg naar de haven krijgen we warme chocoladewater en kaneelbroodjes. Ze smaken goed na zo'n 3 uur op zee.

Als we de haven binnenlopen spelen ze op het podium Dancing Queen van Abba. Zo vals heb ik het nog nooit gehoord.

[budgethome]

© Foto van @tryfenah ♡ Weekend! 🥳 Al voelt het hier eigenlijk al de hele week als weekend, want we hebben echt genoten van deze vakantie. Leuke uitjes, veel gefietst en logeren met Jeppe bij mijn moeder. Hopelijk hebben jullie ook een fijn(e) vakantie/weekend. Bij Kwantum krijg je trouwens vandaag en morgen 10% korting op alles. Ook op reeds afgeprijsde artikelen! Deze spiegel kost normaal gesproken €10 en is nu dus €1 goedkoper. Mocht je een duurder item op het oog hebben dan is deze actie zeker de moeite waard. De spiegel kan ik online helaas niet vinden, maar is wel in de winkel verkrijgbaar. https://ds1.nl/c/?si=7762&li=1360074&wi=288874&ws=&dl= https://www.instagram.com/p/CkSnr3MIftU/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[euroadventure]

Bagnoregio - Rome

Woensdag 19 t/m vrijdag 20 mei

Vandaag komt Wendy! Rond 12 uur zal haar vliegtuig landen na een kleine vertraging en dus zorg ik dat ik ruim op tijd vertrek om haar op te halen.

Het is leuk om weer een goede vriendin te zien 😀! We gaan als eerste naar de supermarkt om inkopen te doen. Lekkere hapjes, fles wijn 🍷😉 en natuurlijk onze lunch voor vandaag. We hebben een boomhut tent geboekt op een camping tussen het vliegveld en de stad in. Ik slaap de komende drie nachten niet in mijn auto maar een keer in een 'gewoon' bed. Ook weer eens fijn!

We checken in op de camping en na onze lunch, een Italiaanse caprese en foccacia brood, besluiten we vanmiddag rustig aan te doen. We gaan naar het zwembad op de camping en maken plannen voor morgen. 'S avonds eten we een pizza bij de bar op de camping en drinken we een wijntje voor obze boomhut. We kletsen natuurlijk uitgebreid bij!

Eind van de avond willen we naar bed. Ik slaap in een soort bedstee en Wendy boven in het tweepersoonsbed. Voordat we gaan slapen blijkt het niet zo schoon en moeten we eerst wat spinrag en veel spinnen verwijderen 🙈. Wanneer we vervolgens willen gaan slapen hoor ik al snel een gil van Wendy. Er blijkt een kat in haar slaapkamer te zijn binnengeslopen. Het is een boomhut met tentdoek eromheen en de kat heeft ergens een ingang gevonden. Wendy dirigeert de kat uiteindelijk naar buiten, maar zo blijkt de volgende ochtend, de kat kwam weer terug en plofte uiteindelijk op haar bed. Ze heeft dus geen oog dicht gedaan.

We lopen naar de receptie om dit te melden. Ze vertellen dat er heel veel katten op deze camping wonen en dat er een 'catwomen' is die voor ze zorgt. Ze gaan haar bellen en vragen haar om de kat te verwijderen naar een ander gebied. We vertellen ook dat het al erg vies was, maar daar wordt niets meegedaan. We hebben er vooralsnog weinig vertrouwen in. 

Vanmorgen gaan we eerst naar het zwembad want het is veel te warm om nu de stad in te gaan. Het idee is om later in de middag te gaan en dan in de stad een hapje te gaan eten.

Voor we vertrekken hebben we nog geen 'catwomen' gezien. We geven dat nog door aan de receptie en vertellen dat wij laat terug zullen zijn en verwachten dat het dan is opgelost. Ze beloven ons dat plechtig...

We vertrekken naar het centrum van Rome. Als eerste stoppen we bij het coloseum. We hebben geen kaartjes gekocht om ergens naar binnen te gaan, maar dat geeft ook niet wat mij betreft. Het is een mooi en imposant gebouw!

We lopen langs Forum Romanum, Foro di Cesare, Altara della Patria, Piazza Venetia richting het Pantheon.

In het Pantheon kunnen we zonder kaartje naar binnen. Deze tempel is de oudste nog steeds in gebruikzijnde tempel. Het is gebouwd tussen 118 en 125 na Christus.

Vervolgens stoppen we nog bij Piazza Navona wat bekend staat om haar fonteinen waaronder de fontein Neptunus. In de kerk op dit plein lopen we ook nog even naar binnen.

De bekende Trevi fontein iets verderop bezoeken we ook nog om hier uiteraard een muntje in te werpen en een wens te doen 😁💪🏻.

Inmiddels is het tijd om een hapje te gaan eten. De man van Wendy, Timo, heeft beloofd om ons te trakteren, superlief!

We vinden een leuk plekje in een klein straatje. Ze zetten speciaal voor ons een tafeltje erbij. Het eten is heerlijk!

Na het etentje lopen we met een omweg langs de Spaanse trappen terug richting de metro. Via een kleine detour komen we uiteindelijk tegen twaalf uur weer aan op de camping.

We hebben best wat kilometers gelopen in de stad en zijn dus een beetje moe. We hopen dan ook dat de 'catwomen' haar werk heeft gedaan. Helaas...de kat 🙀 zit al boven op het bed wanneer Wendy naar boven klimt. We zijn het wel een beetje beu, want we zijn moe en willen naar bed.

Gelukkig is de receptie open en gaan we verhaal halen. De meneer die er nu zit weet natuurlijk van niks maar wilt ons helpen. Hij geeft ons een huisje aan de andere lant van het park waar we in mogen. Nu is het park enorm groot en het huisje wat hij ons aanbiedt ligt op zeker 20 minuten lopen van de receptie en het zwembad. Dat vinden we niet tof en na een beetje zeuren belt de man zijn manager en krijgen we een huisje ietsjes dichterbij. Dit huisje is nog nieuw zegt hij en nog niet eerder gebruikt. Prima! Uiteindelijk om half twee liggen we op bed in ons luxe huisje 🤪.

De volgende ochtend hebben we beiden weinig geslapen. Ik was denk ik over mijn slaap heen 😳. Maar goed, het huisje is top. Goede douche, fijne keuken en een mooie veranda waar we heerlijk kunnen ontbijten met een koffietje 😁.

Vanmorgen vertrekken we op tijd naar de stad, zodat we vanmiddag nog aan het zwembad kunnen liggen en vanavond nog relaxed een wijntje kunnen drinken op 'onze' veranda.

We gaan met bus en metro richting Vaticaanstad. Het plein is groot en het is best bijzonder om te zien waar de weg paus altijd op het balkon staat te speechen.

Je kunt blijkbaar in het gebouw, maar er staat zo een lange rij en vol in de zon, dat we besluiten dit over te slaan. Op weg van het metrostation naar Vaticaanstad zagen we al een aantal leuke winkeltjes en dus gaan we shoppen! 🛍

Een paar uur later zijn we beiden een aantal jurkjes, schoenen en een te gek broekpak rijker! 😁

Eind van de middag zijn we weer terug bij ons luxe huisje en leggen we snel onze nieuwe aanwinsten binnen 😉, want het is nog tijd voor een laatste duik in het zwembad. Omdat het officieel nog voorseizoen is, is het zwembad helaas maar tot 18uur geopend.

Na het zwemmen eten we diverse hapjes onder het genot van een Italiaans wijntje op onze veranda. De rest van de avond komen we kletsend door. Wat zal ik dit de komende dagen weer gaan missen. Het waren hele leuke, gezellige en relaxte dagen!

Morgenochtend vroeg breng ik Wendy weer naar het vliegveld en vertrek ik weer wederom richting de bergen.

[magheteenonsjeminderzijn]

Vanochtend begin ik met een bezoekje aan de nagelstyliste. Ik slik wel mijn pillen en drink wat water maar eet niet. Vandaag ga ik voor lila met een subtiel glittertje.

Ik rij na de nagels weer naar huis en neem wat yoghurt om daarna weer in de auto te stappen om naar Amstelveen te rijden voor mijn weeg momentje bij NF. Ik kom er onderweg achter dat ik niet om half 12 maar om 12 uur een afspraak heb dus ik maak nog een tussenstop bij de Action om nog 2 feest tasjes te kopen voor Ivy en Ryan om een vakantie tas te maken met een paar kadootjes en snoepjes. Ze vertrekken morgen naar Denemarken en blijven daar 2 weken.

Natascha de coach wacht mij al op en verwelkomt mij met: ‘Hey slanke den’. Ik had al gezien dat er deze week iets minder af is. Ik vind het niet zo erg. Ik kan niet elke week 1-1,5 kg afvallen. Natascha vind het ook ‘minimaal’ 😅 Masr het is toch weer een halve kilo waarvan 4 ons vet. Ik ben er nog steeds super tevreden mee en ook Natascha laat weten dat ik alleen nog maar groene vlaggetjes heb en dat is vrij uniek. En het totaal gewichtsverlies staat nu op 18,2 kg in 15 weken.

Na het wegen rij ik door naar TICA. Weer wat leuke spulletjes gekocht ook met het oog op de aanstaande braderieën en jaarmarkten. Bij thuiskomst eet ik 3 crackers met Philadelphia.

Een kwartiertje later rij ik naar school om Ivy op te halen. Zij gaat echter met een vriendinnetje spelen dus dat ritje heb ik voor niks gemaakt. Ik blijf even in mijn auto zitten en plaats wat producten op mijn webshop.

Kwartiertje later rij ik naar Aalsmeer om Ryan op te halen. Die wordt zo blij als hij mij ziet. Dit keer wil hij ook dat ik hem optil. Zo lief!

Thuis eet ik een paar amandelen en een augurk en Ryan neemt een zakje buggles. We spelen met de autootjes en om 16.30 gaan we Ivy ophalen bij haar vriendin. Als we weer thuis zijn willen de kids een snoepje maar de snoepjes die we vorige week hebben gekocht zijn allemaal opgegeten door opa Marcel 😅

Dus weer schoenen aan en met z’n drieën naar AH om snoep en koek te halen. Ik doe ook meteen de boodschappen voor morgenavond. We gaan bij Pim eten maar wij nemen het eten mee. Ik ga als iedereen weer naar huis is vanavond de duiveltjes kip voorbereiden en sajoer boontjes.

Om half 6 arriveren Mike en Natas en een halfuurtje later Marcel. Ik heb kip in de hoed gemaakt voor ze en voor mijzelf een NF recept: gado gado wraps. Met amandel pasta mag ik zelfs pindasaus maken. Erg lekker!

Cappuccino toe. Heerlijk!

We gaan nog een spelletje Keezen en Ivy en Ryan gaan nog een spelletje Twister doen. We doen het spelletje op Ryan zijn manier 😅

Hij vindt het erg leuk dus we geven het mee. Ze vertrekken morgen na de Konings spelen van Ivy naar Denemarken. Tijdens het spelen krijg ik nog bericht van Linda dat ze weer geland zijn. Ik ben verbaasd want ik dacht dat ze zaterdag pas terug zou komen maar ik heb mij vergist. Linda kreeg maandagnacht koorts en last van keel en kaak. Koorts is inmiddels gezakt maar pijn in haar kaak en keel heeft ze nog. Ook weer fijn dat ze veilig thuis is.

Ik geef de kids nog een vakantietasje met wat cadeautjes mee bij het weggaan en we zwaaien ze uit.

Als Mike en Natas met de kids vertrokken zijn marineer ik de kipfilet om er uiteindelijk duiveltjes vlees van te maken. En ik maak de sajoer boontjes.

Om 20.30 plof ik op de bank neem nog een Pepsi Max, klets wat met mam via I-message en dan om 23 uur naar bed.

[dickvanas]

Willeke Alberti laat albumfeestje Gordon schieten.

Tot tranen geroerd is Willeke Alberti door haar goede vriend Gordon. De zanger heeft haar grote hit Telkens weer in een nieuw jasje gestoken, en dat roept bij de grand dame van het Nederlandse lied, die er een gitzwart jaar heeft opzitten, veel emoties op. De zangeres liet Gordons albumpresentatie, dinsdagavond, aan zich voorbijgaan. „Ik heb hem gebeld, en hij begreep het.”

Voor het oog van zijn fans, familie en vrienden nam Gordon acht jaar geleden groots en ’definitief’ afscheid van zijn muzikale carrière. Inmiddels weten we beter en is de rasentertainer met een nieuwe plaat teruggekeerd bij zijn ’oude liefde’. Ook zijn goede vriendin Willeke Alberti was er destijds in het Amsterdamse Concertgebouw bij. „Daar zag ik een man die mij zeer dierbaar is”, herinnert de zangeres zich. „Hij heeft fouten gemaakt, net als zoveel mensen. Maar iedereen verdient een tweede, en in het geval van Gordon een derde of zelfs een vierde kans. Ik blijf onvoorwaardelijk van hem houden, met zijn gevoel voor humor.”

Zijn televisiecarrière, die vorig jaar bij SBS6 als een nachtkaars uitging, laat Gordon nu even voor wat het is. Dinsdagavond vond in intieme setting zijn albumpresentatie plaats. De grote afwezige: Willeke Alberti. „Ik heb Gordon meerdere keren verteld hoe mooi ik zijn nieuwe album vind. Alleen, ik vind dat op zo’n presentatie alles om hém moet draaien. Daarom had ik besloten niet te gaan, en dat heb ik hem laten weten. Gelukkig begrijpt hij dat ook. Dit vak is alles voor mij, maar op dit moment even niet. Ik wil niet weer overal de stralende Willeke zijn. Dat kan alleen als ik ergens ben waar ik mij helemaal op mijn gemak voel.”

Midden in de nacht

Een van de tien nummers die Gordon opnam voor zijn coveralbum is Telkens weer, de klassieker die in 1975 voor Willeke werd geschreven toen zij de hoofdrol speelde in de film Rooie Sien. De zangeres was compleet overvallen toen Gordon haar afgelopen najaar, mídden in de nacht, verraste met een telefoontje. „Hij had net in de studio dat lied opgenomen. Mijn dochter was toen nog niet overleden. Het raakte mij ontzettend. Ik heb nog nooit iemand dat nummer zo mooi horen zingen.”

Voor Willeke gaat 2023 de boeken in als het jaar waarin ze in korte tijd haar dochter Daniëlle en broer Tonny verloor. De nieuwe muziek van haar goede vriend brengt dan ook een gevoel van weemoed met zich mee. „Ik kan amper praten. De hele dag, vanaf ’s morgens vroeg, heb ik naar de nieuwe liedjes van Gordon zitten luisteren. Het verdriet van de afgelopen periode komt naar boven. Maar mijn leven is geen drama, absoluut niet. Veel mensen maken dit mee. Ik heb de leeftijd om dat te kunnen zeggen. Mijn lieve familie, waar ik zo veel van houd, is er om mij te steunen.”

Gay-oma

De band tussen Gordon en Willeke ontstond in de jaren tachtig op een bijzondere manier. „Hij werkte destijds met mijn dierbare tekstschrijver Peter van Asten, met hem had Gordon de twijfels over zijn geaardheid gedeeld. Toen zei Peter: ’Ga maar naar Willeke’. Ik ben nou eenmaal de gay-moeder, inmiddels gay-oma van Nederland. Ik heb hem vervolgens gezegd dat hij moest leven zoals hij is. Dat heb ik, op mijn beurt, geleerd van mijn grote voorbeeld Johnny Jordaan.”

Toen Willekes vader, Willy Alberti, in 1985 overleed, was het Gordon die samen met haar op televisie een medley zong. Sindsdien hebben de twee elkaar helemaal in het hart gesloten. „Hij heeft altijd zo veel respect voor mij en mijn vader gehad. Dat is zo bijzonder.”

Glennis

Op zijn nieuwe plaat heeft Gordon ook een duet opgenomen met Glennis Grace. Naast positieve reacties kreeg de zanger hier ook veel kritiek op. Er zijn namelijk mensen die haar het beruchte Jumbo-incident nog altijd niet hebben vergeven.„Natuurlijk is het niet goed wat ze heeft gedaan”, weet Willeke. „Alleen, iedereen maakt fouten. Ze is wel de beste zangeres van Nederland. Gelukkig gunt Gordon haar dit podium. Al krijgt hij daarvoor nu weer op zijn kop. Daar kan ik niet tegen, kom niet aan mijn mensen!”

[jurjenkvanderhoek]

WOORDEN BLOEIEN IN DE TUIN VAN RIKKERT ZUIDERVELD

Elke dag vers, iedere dag een nieuw gedicht, een liedje of een drietal oneliners. Om te lezen, te beleven, te overdenken. Voor Rikkert Zuiderveld betekent dat ook iedere dag een nieuw idee, een andere gedachte. Om te schrijven, te dichten, te bepeinzen. En na lezing te zien dat het goed is. Elke dag is ook hij weer fris en fruitig uitgeslapen taalvaardig, zoals ik, iedere morgen gezond weer op. In de nacht dient de muze zich als een donderslag aan. Altijd in de stilte van de duisternis, want dan is er ruimte vrij gemaakt en staat het leven een paar uur in de wacht. In een flits verschijnt de inspiratie en kunnen de ogen beter niet meer gesloten, stel je voor dat de ingeving vervaagt met de slaap. Echter prent de gedachte zich stevig in en heeft geen houdbaarheidsmoment. Elke morgen blijft het vers, een appeltje voor de dorst.

De poëzie van Rikkert heeft geen tijd nodig om in te dalen, maar verdient de aandacht wel. De woorden schijnen makkelijk op papier te zijn gekomen, maar eenvoud kent een meervoudig voorwerk. Tijd te bespiegelen, aandacht te filosoferen. Woorden doorstrepen, opnieuw beginnen. Eigenlijk zou ik, zoals geschreven in het voorwoord tot de bundel, een enkel vers per dag moeten lezen. Zo zoals het dichtwerk is ontstaan, iedere dag een vers vers. De bundel heet per slot 'Elke dag vers'. Maar dan ben ik er het hele jaar 2024 zoet mee. En kan pas in januari 2025 met een beschouwing van de gehele bundel komen. Dus heb ik er bij wijze van spreken een haastklus van gemaakt om veel eerder dan pas na 365 dagen met een bespreking te komen. O, ik bedenk me iets: dit jaar heeft een dag meer. Ach, dan neem ik dus die dag maar even rust om op adem te komen.

De verzen liggen makkelijk in de gedachte, blijven eenvoudig hangen waardoor ik er meerdere op een dag kan lezen en verwerken. Rikkert Zuiderveld is vanaf zijn begin als artiest een liedjesschrijver. Heeft in de jaren 60 van de vorige eeuw meerdere diepzinnige teksten op papier en de plaat gezet. Dat zijn songs die welhaast meteen zouden moeten kunnen beklijven. Je kunt ze nog eens weer beluisteren, maar daarna zullen ze meegezongen moeten kunnen worden. De cabaret- en kinderliedjes, de liedteksten en plezierdichten in de bundel ‘Elke dag vers’ hebben nog dat vluchtige karakter. Lekker in het gehoor liggend met een kwinkslag, een diepere betekenis. Deze zelfde aanpak van toen hebben de teksten van nu, die dan gedichten worden genoemd, het sonnet, de sonnettine en de sonnettette. In de inleiding worden deze vormen keurig uitgelegd. 

“Hij gluurde door elk sleutelgat / naar alles wat bewoog. / Men vond hem bloedend op de mat, / een sleutel in zijn oog.” en “Wij wassen onze koning graag de oren, / voor heel wat mannen doet hij weinig goeds. / ‘Neem toch de tram, of huur een houten koets, / of blijf maar thuis in uw ivoren toren.’/  / ’t Zijn krokodillentranen die zij huilen: / als zij z’n vrouw zien, willen ze wel ruilen.”

Zuiderveld heeft geen vast publiek, hij schrijft voor iedereen. Alhoewel hij wel met een schuin oog wordt bekeken, want hij zit toch in die besmette christelijke hoek. Wordt daardoor minder serieus genomen, schijnt. Maar wie tijd neemt voor en aandacht schenkt aan zijn werk komt van een koude kermis thuis. Hij heeft voor elk mens die dat nodig heeft een stichtend woord, een fundering om de dag op te bouwen. Hij baseert zijn manier van leven en denken op de Bijbel, maar eigenlijk zouden wij dat allen moeten doen. Het zou de wereld leefbaarder maken, ook wanneer we dat boek niet van kaft tot kaft voor waarheid aannemen. Er staan goede dingen in geschreven, die Zuiderveld in begrijpelijke taal voor ons nu leesbaar maakt. Mijn woorden overdenkend meen ik dat Rikkert een nieuwe handzame Bijbelvertaling heeft gemaakt. De oude teksten die naar onze tijd hertaald en vernieuwd zijn onder de loep genomen en er een eigentijdse draai aan gegeven. Een draai waardoor de boodschap overhoop is gehaald en van meerdere kanten kan worden bekeken. Zo gedraaid dat alle mensen er iets aan hebben, ongeacht waar men in gelooft en voor waarheid aanneemt.

“Al lezend werd ik slimmer dan Poirot, / met Marco Polo vond ik nieuwe landen, / ik reisde met een spannend boek in handen / naar Mars of naar de grotten van Lascaux. /  / En dan het Boek: een glimpje van Gods luister / waardoor ik licht ontdekte. En mijn duister.”

Het is net geen light verse, hoewel Rikkert daarvoor ook zijn hand niet omdraait. Hoewel ze wel aan de lichte kant zijn, zonder drempel voor iedereen te begrijpen, verdienen ze een geconcentreerde overdenking. Mijmerend kan ik er een deel van de dag op kauwen, in mijn hoofd herhalen - van gene en de andere kant bekijken. Al heb ik bij lezen de inhoud en de strekking meteen begrepen, toch liggen ze nog na te smeulen door de dag en vlamt het vuurtje eens in de middag weer op. Trekt een glimlach rond mijn mond. Zoals je eigenlijk soms een grap pas na meerdere ogenblikken begrijpt, na een paar uur de clou invalt en je in lachen uitbarst terwijl er op dat moment niets te lachen valt. Rikkerts' poëzie bezorgt mij binnenpretjes, zo kom ik de dag wel door. 

“Hier proef je zomerwijn, je hoort cicaden, / de bakker bakt croissants en dagvers brood. / Wij komen er wat graag, om half ontbloot / en half verbrand aan zee te liggen braden. /  / Daar wordt gezonnebaad en luigelakt. / Vive la France! Waar heel Holland bakt.”

De teksten maken het leven lichter, omdat de dichter op dat leven en die wereld een prettige blik en liefdevolle kijk heeft. Hij neemt dingen met een korreltje zout en brengt zo smaak aan zijn teksten. Weleens sterk gekruid, maar nooit flauw en smakeloos. Zuiderveld schrijft voor alle mensen, iedereen kan zich wel ergens in een gedicht of liedje vinden. Hij spreekt alle mensen aan op een vriendelijke toon, maar wel met een scherpe tong. Zijn potlood heeft altijd een geslepen punt, zodat hij in duidelijk schrift zijn visie op de wereld kenbaar kan maken. 

“Het midden van ons land kent vele lagen. / Zo kent de ‘Biblebelt’ zijn eigen sfeer / van recht en tucht, gestrengheid in de leer. / Die kan ik – met wat moeite – wel verdragen, /  / behalve als men stug en onverdroten / de halve waarheid zingt op hele noten.”

Rikkert Zuiderveld is een tuinman, een hovenier. Hij tuiniert in letters. Hij is de gaardenier van de taal. Hij harkt de taaltuin aan, wiedt de woordpercelen en plet de letterzetters. Alles om de taal mooier te maken, de uitspraak weelderig te laten klinken. Hij schoont de taal op, als het ware. Speelt met woorden en geeft een speelse betekenis aan het dichten als spelvorm met letters en leestekens. Hij spit en keert de grondtaal om, hij graaft en legt nieuwe woordbedden aan. Hij cultiveert de taal tot nieuwe dichtvormen. Voor hem bestaat er geen onkruid, alle woorden en uitdrukkingen zijn welkom. Wanneer het maar kracht geeft aan de opbrengst. 

“De wijzen komen veelal uit het oosten, / Tibet en China, India, Japan. / Hun wijsheid tilt ons op een hoger plan, / met woorden die bemoedigen of troosten. /  / De Dalai Lama, Lao-Tse en zo. / En Herman Finkers. Ja, oet Almelo.”

Het is vruchtbare grond in de tuin van Zuiderveld, daar kweekt de letterman exuberante sonnetten die geuren met kleurrijke sonnettettes. De ollebollekes staan er fleurig bij. De liedteksten laten van zich horen en in de takken van het cabaretgewas kwinkeleren de kinderversjes. En Rikkert ziet dat alles goed is, leunend op zijn hark. Hij beziet zijn werk en weet dat morgen de nieuwe dag zich aandient met oneliners, die hun kopjes uit de koude grond omhoogsteken. De tuinman is tevreden, hij heeft weer een herbarium vol teksten. De woorden liggen te drogen tussen de pagina's, maar blijven elke dag vers.

“Ik was weer bezig onkruid uit te roeien / en knielde op een bed violen neer. / Door alle distels zag ik nergens meer / de schoonheid die een hart doet openbloeien. /  / Vergeet een mens algauw wat hem bezielt / en zegt geen dank meer, zelfs wanneer hij knielt?”

Rikkert Zuiderveld is een poëet die een prozaïsch verhaal verkort dichterlijk kan laten klinken. En houdt hij zich dan vast aan rijm en ritme, een rots in de branding zoals God dat ook voor hem is, dan dansen de verzen over de bladzijden en door het boek. Hoor ik hem de liederen zingen zichzelf begeleidend op gitaar, zoals David de psalmen zong onderwijl de lier bespelend. Ik schrijf hier ‘liederen’, want ‘liedjes’ klinkt zo denigrerend. Alsof het meer kitsch is dan kunst wat Zuiderveld doet. In vrijwel elk gedicht gaat hij als een voetballer recht op het doel af zonder de bal af of over te spelen. De aanval is de beste verdediging. Dat is nodig daar hij zichzelf weinig zinnen geeft om de puntjes op de i te zetten, er een puntje aan te zuigen en een punt te maken. Geen vraagtekens, maar uitroeptekens. 

In deze bundel, die eigenlijk een verzameling van ingevingen en uitdrukkingen is, bedient hij zich niet van het lichte vers. Hij giet zijn gedichten in de vaste vormen die gangbaar zijn in de poëzie. Zijn werk is poëtisch verantwoord. Schijnen uit de losse pols geschud en opgeschreven, maar hebben altijd een diepere gedachte, een filosofisch mijmeren. Zuiderveld gaat niet over één nacht ijs en dicht niet voor de vuist weg. Er zitten wel addertjes onder het gras. Maar hij of zij die op zijn of haar tellen past, met zorg en aandacht de verzen leest, vindt de grond waarop de teksten wortel hebben geschoten.

Elke dag vers. 365 liedjes, gedichten en meer. Rikkert Zuiderveld. Uitgave Ark Media, 2023.

#Rikkert Zuiderveld #poëzie #dichtbundel #verzameling #Ark Media #Jongbloed #boekbespreking

[charleshaddonspurgeon]

Hoop in hopeloze gevallen Brengt hem Mij hier. Mattheüs 17: 17. In werkelijkheid zal onze tekst het gehele verhaal omvatten. Daar het echter noodzakelijk schijnt een zin uit te kiezen, hebben wij die genomen, welke voor ons ligt, als dat deel van de geschiedenis behelzende, waaromheen zich alles afspeelt. Het koninkrijk van onze Heere Jezus Christus was, terwijl Hij Zich op deze aarde bevond, zo uitgebreid, dat het de grenzen zowel van de hemel als van de hel aanraakte. Wij zien Hem op het ene ogenblik Zich met Mozes en Elia in Zijn heerlijkheid onderhouden alsof Hij Zich aan de poorten van de hemel bevond. En ziet, weinige uren daarna aanschouwen wij Hem, staande tegenover een boze geest, als om de macht der hel uit te dagen. Het is een lange reis, van de patriarchen tot de demonen, van de profeten tot de stomme duivelen. Doch Zijn barmhartigheid zet Hem aan tot spoed en Zijn macht ondersteunt Hem, zodat Hij in de ene plaats zowel als in de andere als overwinnaar te voorschijn treedt. Welk een Heere der heerlijkheid was Hij, ook in Zijn staat der vernedering! En met welk een heerlijkheid is Hij nu omkleed! Hoe ver strekt zich niet Zijn goedheid uit! Voorwaar, Hij voert heerschappij van de zee tot de zee. Tot de uitersten, waarin de mens kan komen, breiden zich de grenzen van Zijn rijk uit. Onze Heere en Meester hoort met vreugde het geroep van een gelovige. Die zijn vijand heeft overwonnen en op hetzelfde uur neigt Hij Zijn oor naar de wanhoopskreet van een zondaar. Die alle vertrouwen op zich zelf heeft laten varen en begerig is om door Hem te worden gered. Op het ene ogenblik neemt Hij de kroon aan, welke de krijgsknecht Hem brengt uit de roemvolle strijd. Op het andere ogenblik heelt Hij de gebrokenen van hart en verbindt Hij hun wonden. Er is een merkwaardig verschil tussen het toneel van het sterven van een zegevierende gelovige die de rust ingaat. En de eerste tranen van berouw van Saulus van Tarsen, die genade zoekt bij de Zaligmaker, Die hij heeft vervolgd. En toch zijn het hart en het oog des Heeren over beide. Dat onze Heere voor het oog van Zijn jongeren van gedaante veranderd werd, was geen oorzaak, dat Hij geen duivelen kon of wilde uitwerpen. En ook gevoelde Hij zich daardoor niet te verheven en te geestelijk om Zich met allerlei kwalen onder de mensen op te houden. Zo trekken dan in deze stonde de heerlijkheden van de hemel Hem niet af van de ellenden op aarde en vergeet Hij daardoor niet de verzuchtingen en de tranen der ellendigen, die Hem in dit dal der tranen zoeken. Het geval van de dove en stomme demonische geest, waarvan wij u het negende hoofdstuk van het evangelie van Markus hebben voorgelezen en waarvoor ik deze morgen uw bijzondere aandacht vraag, is wel zeer merkwaardig. Alle zonde levert het bewijs, dat de ziel zich onder de heerschappij van de satan bevindt. Alle onbekeerde mensen zijn in zekere zin in werkelijkheid van de duivel bezeten, die in hun hart zijn troon heeft opgericht, aldaar regeert en vandaar de leden van het lichaam beheerst. "De geest die nu werkt in de kinderen der ongehoorzaamheid," is de naam welke Paulus aan de vorst der duisternis geeft. Dit bezeten zijn is niet in alle gevallen gelijk. En het uitwerpen van satan, schoon altijd door dezelfde Heere tot stand gebracht, wordt niet altijd op dezelfde wijze verricht. Wij prijzen God, velen van ons althans dat toen wij in de zonde leefden, wij nochtans te dezen opzichte niet aan een verschrikkelijke razernij waren overgegeven - er was een mate in onze waanzinnigheid. Wij schrijven niets daarvan aan ons zelf toe, maar wij danken God er voor, dat wij niet, als rollende voorwerpen voor de storm werden voortgejaagd, maar dat wij ingetoomd en binnen de perken van een uitwendige welgevoeglijkheid gehouden werden. Wij zijn eveneens dankbaar, dat wij niet allen, nadat wij ons, ontwaakt en verontrust onder de ijzeren roede van de satan bevonden, tot die uiterste wanhoop, die verschrikking van grote duisternis, die inwendige foltering en zielsangst gebracht werden.

Welke sommigen hebben moeten verduren. En toen Jezus kwam om ons te redden. Ofschoon Satan ons vele hindernissen in de weg legde. Zo was er toch niets van dat schuimbekken van de menselijke trots dat rondwentelen ter volharding in de boze lusten, dat tieren van een woedende razernij, waarvan wij wel merkwaardige voorbeelden hebben gelezen. De Heere opende ons hart zachtjes met Zijn gouden sleutel, trad in de binnenkamer van onzen geest en maakte Zich daar Zijn woonstede. Voor het merendeel worden de veroveringen welke Jezus in de ziel van Zijn volk maakt, schoon door dezelfde macht bewerkt, op kalmer wijze tot stand gebracht dan in het geval hetwelk ons bezig houdt. Laat hiervoor de God der genade de dank worden toegebracht. Doch zo nu en dan zijn er van die vreemde, buitengewone gevallen. Gevallen van personen, in welke satan vrij spel schijnt te hebben en het uiterste van zijn boosaardige macht schijnt aan te wenden. En in welke de Heere Jezus de uitnemende grootheid van Zijn macht ten toon spreidt, waar Hij in Zijn almacht en liefde de tiran onttroont en hem uitwerpt om nimmer weer te keren. Indien hier deze morgen slechts één zodanige persoon mocht zijn. Zal ik gerechtvaardigd zijn daarin dat ik naar hem omzie. Want wat mens is er onder u, die, zo hij honderd schapen heeft, en een daarvan verdwaald raakt, niet de negen en negentig in de woestijn laat. En heengaat om het afgedwaalde te zoeken? Ik vraag de voorbede van hen, die in vervlogen jaren tot Jezus zijn gebracht en zich nu in Hem verblijden, dat wij deze morgen die mensen mogen treffen, die ver zijn afgeweken. En door de zalving van de Heilige Geest hen mogen vrijmaken, die in ijzeren boeien zijn gekneld, opdat zij op deze dag tot de bevrijden des Heeren kunnen worden gerekend. Want indien de Zoon hen zal hebben vrijgemaakt, zo zullen zij waarlijk vrij zijn. Ik zal, met de hulp van de Heere in de eerste plaats uitweiden over het jammerlijke geval; daarna zullen wij handelen over de enige toevlucht; en tenslotte de zekere uitslag bewonderen. 1. Laat ons, voor zover de tijd het toelaat, de bijzonderheden nagaan van HET JAMMERLIJKE GEVAL hetwelk onze aandacht bezig houdt. Wij beschouwen de wonderen van Christus op natuurlijk gebied als typen van Zijn werk op geestelijk terrein. De wonderen welke Hij wrocht in de natuurlijke wereld, vinden hun weerslag in de geestelijke wereld. Het uitwendige en natuurlijke is het symbool, het zinnebeeld van het inwendige en geestelijke. Nu is de maanzieke, die door zijn vader ter genezing tot Jezus gebracht werd, niet zo onderscheidenlijk een vertegenwoordiger van een geval van grove zonde, ofschoon de geest een onreine genoemd wordt. En satan overal zijn besmetting brengt. Hij is meer een voorbeeld van de grote verschrikking, de rustverstoring en de razende wanhoop die door de boze in sommige gemoederen wordt veroorzaakt om hen te pijnigen en in gevaar te brengen. Gij zult dienaangaande opmerken, dat de kwaal zich nu en dan in geweldige aanvallen van waanzinnigheid openbaarde, waarbij de mens alle macht over zich zelf verloren had. Zulk een aanval wierp het arme slachtoffer in alle richtingen. Wij hebben het ook wel meegemaakt dat zwaarmoedige personen door moedeloosheid, wantrouwen, ongeloof en wanhoop bij tijden zo werden aangegrepen, dat hun woede en razernij niet in te tomen was. Niet zozeer dat zij die boze gasten onderhielden, als wel dat zij er de slachtoffers van waren. Gelijk Markus het uitdrukt: "De geest grijpt hem aan." En alzo worden zulke beklagenswaardige wezens door reus Wanhoop gevangen genomen en weggevoerd. De geesten drijven hen voort in dorre plaatsen, waar zij rust zoeken die niet te vinden is. Zij weigeren vertroost te worden. En gelijk bij kranke lieden heeft hun ziel een afkeer van iedere spijze. Zij openbaren ook geen kracht om met hun zwaarmoedigheid te strijden. Aan weerstand bieden schijnen zij in het geheel niet te denken. Zij worden als het ware opgenomen en buiten zich zelf gevoerd in een poel van jammer en ellende.

Zulke gevallen zijn volstrekt niet ongewoon. Daar satan weet dat zijn tijd kort is en bemerkt dat Jezus Zich haast ter verlossing, striemt hij zijn arme slaaf met een overmaat aan boosaardigheid. Of het hem nog gelukken mag zijn slachtoffer geheel te vernielen voordat de Bevrijder ter plaatse aanwezig is. Het arme slachtoffer in onze tekst werd op zulke tijden door een verschrikkelijke angst aangegrepen. Een angst welke hij aan den dag legde, doordat het schuim hem om de mond stond, door zich op de grond rond te wentelen en door overluid te roepen. Op zulke tijden gebeurde het meermalen, dat hij bij een vreselijke val zich zelf verwondde. En dat zijn razernij hem er toe bracht tegen alles aan te bonzen wat maar vóór hem stond, waardoor hij nieuwe wonden en kneuzingen opdeed. Niemand dan degenen, die zoiets hebben ondervonden, kunnen zeggen wat de pijnen zijn van de overtuiging van zonde, wanneer deze door de inblazingen van de vijand wordt verzwaard. Sommigen van ons hebben iets dergelijks doorgemaakt naar de mate, ons toegemeten. En kunnen verklaren dat het een hel op aarde is. Wij hebben de druk van de hand van een vertoornde God gevoeld. Wij weten wat het is, de Bijbel te lezen en er geen enkele belofte in te vinden die op onze toestand van toepassing is. Echter eerder iedere bladzijde als met bedreigingen te zien gloeien, alsof er vloeken gelijk de bliksem af flikkerden. Zelfs de heerlijkste gedeelten schenen tegen ons op te rijzen alsof zij wilden zeggen: "Hier moet gij niet komen. Deze troostgronden zijn niet voor u; gij hebt met hetgeen hier staat niets te maken." Wij hebben ons zelf wonden toegebracht door leerstukken, voorschriften en beloften. En zelfs door het kruis zelf. Wij hebben gebeden. En zelfs ons gebed heeft onze ellende vermeerderd. Zelfs tegen de genadetroon zijn wij aangevallen waar wij oordeelden dat onze gebeden niet meer waren dan ijdele klanken, hinderlijk voor de Heere. Wij zijn met de vergadering van het volk Gods opgegaan. En de prediker scheen het op ons gemunt te hebben en zout in onze wonden te wrijven, zodat het nog erger met ons werd; zelfs het hoofdstuk en wat er gezongen werd. En de gebeden, dat alles scheen een verbond tegen ons te hebben gemaakt. En wij gingen naar huis en trokken ons moedelozer en wanhopiger dan ooit in de eenzaamheid terug. Ik hoop, dat niemand van u zulk een gemoedsgesteldheid bij ondervinding behoeft te leren kennen. Want zij is, naast de hel zelf, een van de vreselijkste dingen. En in zulk een toestand zijn er mensen geweest, die met Job hebben uitgeroepen: "Zo zal ik ook mijn mond niet weerhouden, ik zal spreken in de benauwdheid van mijn geest; ik zal klagen in de bitterheid van mijn ziel. Ben ik dan een zee, of walvis, dat Gij om mij wachten zet? Wanneer ik zeg: mijn bedstede zal mij vertroosten, mijn leger zal van mijn klacht iets wegnemen. Dan ontzet Gij mij met dromen, en door gezichten verschrikt Gij mij. Zodat mijn ziel de verworging kiest, de dood meer dan mijn beenderen. Ik versmaad ze, ik zal toch in der eeuwigheid niet leven. Houd op van mij, want mijn dagen zijn ijdelheid. Gode zij dank, de uitgangen uit deze slavernij zijn dikwijls zodanig dat de engelen van blijdschap een loflied daarover aanheffen. Maar zolang als de zwarte nacht duurt is hij inderdaad een verschrikking van duisternis. Leg een martelaar op de pijnbank, of bindt hem met een ijzeren keten aan de paal en laat de vlammen rondom hem oplaaien. Dan zal, zo zijn Heere hem vriendelijk toelacht, zijn angst nog niets te betekenen hebben, vergeleken met de pijniging van een geest die door een inwendig gevoel van de gramschap Gods verschroeid en verbrand wordt. Zulk een mens kan instemmen met de klaagtoon van Jeremia en roepen: " Hij heeft mij gezet in duistere plaatsen, als degenen, die over lang dood zijn. Hij heeft mij toegemuurd, dat ik er niet uitgaan kan. Hij heeft mijn koperen boeien verzwaard. Ook wanneer ik roep en schreeuw, sluit Hij de oren voor mijn gebed. Hij heeft Zijn boog gespannen.

En Hij heeft mij de pijl als ten doel gesteld. Hij heeft Zijn pijlen in mijn nieren doen ingaan. Hij heeft mij met bitterheden verzadigd, Hij heeft mij met alsem dronken gemaakt. De geest van een mens zal zijn krankheid ondersteunen, maar een verslagen geest wie zal die opheffen? Over niet vergeven zonde te zuchten, de welverdiende straf daarvoor te vrezen, voor het vuur dat niet uitgeblust wordt, beducht te zijn, dit zijn zaken, welke de mensen in een verschrikkelijke mate doen lijden. En hen het leven als een last doen beschouwen. Wij zien uit het verhaal dat de boze geest, op die tijden dat hij zijn slachtoffer volkomen in bezit nam, zijn ondergang zocht, door hem in verschillende richtingen te slingeren. "En menigmaal heeft hij hem ook in het vuur en in het water geworpen." Zo is het ook met zielen, die zich in diepe ellende bevinden. Op de ene dag schijnen zij een en al vuur te zijn van ijver en van drift, van ongeduld en van angst. De volgende dag echter zinken zij in een verschrikkelijke koudheid en gevoelloosheid van de ziel, uit welke het ten enenmale onmogelijk schijnt hen op te wekken. Gisteren een en al gevoel, vandaag totaal gevoelloos. Er is bij hen geen zekerheid. Gij weet niet waar gij hen kunt vinden. Als gij met hen handelt als met een geest die in gevaar is van het vuur van lichtzinnige overmoed, moet gij er maar op rekenen dat al uw moeite te vergeefs is. Want vijf minuten daarna zijn zij in gevaar van het water van onverschilligheid. Zij gaan van het ene uiterste in het andere. Zij zijn gelijk aan de zielen in het vagevuur, van welke de legende meldt, dat zij zich beurtelings in een oven en in cellen van ijs bevinden. Naar de wijze, waarop zij heden tot u spreken, zou gij veronderstellen dat zij zich als de snoodste van alle zondaren gevoelen. Over korte tijd echter ontkennen zij, dat zij enig berouw gevoelen over hun zonden. Gij zou u verbeelden, wanneer gij hen op de ene tijd hoort, dat zij niet eerder met bidden zullen ophouden tot zij de Zaligmaker gevonden hebben. Echter enige tijd later vertellen zij u, dat zij in het geheel niet kunnen bidden. En dat het bij hen maar spotternij zou zijn om de knie te buigen. Zij doorlopen alle mogelijke veranderingen. Zij zijn onbestendiger dan het weer. Hun kleur komt en gaat gelijk die van het kameleon. Het gaat bij hen al met horten en stoten, met rukken en schokken. Geen mens die een maand op hen kan rekenen, want zij veranderen vaker dan de maan. Hun krankheid spot met al onze moeite. Hun onrust verijdelt al onze pogingen tot vertroosting. Alleen Jezus Christus zelf kan met hen terecht. Het is goed dat wij hierbij kunnen voegen, dat Hij een bijzondere wijze van handelen heeft met zulke hardnekkige kwalen. En dat Hij er behagen in schept diegenen te genezen, welke alle anderen als ongeneeslijk hebben opgegeven. Om de moeilijkheden, aan dit jammerlijke geval verbonden, nog groter te maken, was dit kind doof. Dit deelt ons de Heere bij Markus mee, waar Hij zegt: "Gij, stomme en dove geest! Ik beveel u, ga uit van hem." Er was derhalve in het geheel geen weg op te vinden om met hem te redeneren. Geen klank kon dat verzegelde oor bereiken. Met andere mensen zou gij kunnen spreken. En een zacht woord zou de beroeringen in hun gemoed kunnen doen bedaren. Echter geen woord, hoe teer ook, kon deze arme, gemartelde geest bereiken die voor iedere klank, voor ieder gevoelvol woord ontoegankelijk was. En zijn er nog niet de zodanigen, voor wie woorden verspilling van kracht zijn? Gij kunt beloften aanhalen, gij kunt het een en ander tot aanmoediging doen horen, gij kunt verschillende leerstukken uiteenzetten maar het een helpt zoveel als het ander. Zij eindigen waar zij begonnen. Evenals eekhoorntjes die in een kooi ronddraaien, komen zij altijd weer op hetzelfde punt uit. O dat draaien en wenden, die omkeringen en omwindingen van arme, gemartelde gemoederen! Zeker, het is gemakkelijk genoeg hun te zeggen, dat zij in Jezus moeten geloven. Als zij u echter verstaan,

dan is het op zulk een duistere manier, dat het wel nodig is er nog een nadere verklaring van te geven. En die verklaring zult gij nog wel weer verder moeten verklaren. Zich eenvoudig te werpen op het bloed der besprenging en te rusten op het volbrachte werk van Jezus is van alle zaken het allereenvoudigste. Het a, b, c van een kind kan niet eenvoudiger zijn. En toch is het hun niet duidelijk. Het zal de schijn hebben, dat zij u begrijpen. En daarna zullen zij weer plotseling op zij springen. Het zal er naar lijken, dat zij overtuigd zijn en voor een tijd hun twijfel en vreze hebben laten varen. Kom echter eens een half uur later bij hen. En dan zult gij bevinden, dat gij even goed tot een muur had kunnen spreken. En dat gij aan een dovemans deur geklopt hebt. O, wat een beklagenswaardige toestand! De God der genade moge op dezulken neerblikken, want 's mensen hulp biedt geen hoop. Gode zij de eer, Hij heeft hulp besteld bij een Machtige, Die kan maken, dat de doven horen. En dat Zijn stem met een lieflijke aanmoediging in de doodse stilte van de kerker der wanhoop weerklinkt. Daarenboven blijkt het, dat het geplaagde kind stom was, dat wil zeggen, niet in staat om verstaanbare klanken voort te brengen, als een gevolg van het bezeten zijn door de duivel. Aangezien de bezetene, toen de duivel hem verliet, een geroep liet horen, schijnt het wel, dat hij in het bezit was van alle spraakorganen. Echter niet geleerd had zich duidelijk en verstaanbaar uit te drukken. Hij kon wel geluid geven, maar het was in onsamenhangende klanken. Alles wat er nodig is om geluiden te maken was wel aanwezig. Echter werd er niets dat verstaanbaar was ten gehore gebracht, uitgezonderd de meest hartverscheurende smartenkreten. Zulke stommen zijn er in overvloed. Zij kunnen van hun eigen toestand geen verslag geven. Als zij tot u spreken is het onsamenhangende taal hetwelk zij voortbrengen. Zij kunnen geen vijf zinnen uitbrengen of zij hebben zich zelf al tegengesproken. Gij weet dat zij, wat zij spreken, voor waar houden. Als gij dat niet wist zou gij denken, dat zij u onwaarheden vertellen, welke met elkaar in tegenspraak zijn. Hun ervaring is een reeks van tegenstrijdigheden. En wat zij ten gehore brengen is nog ingewikkelder dan hun ervaring. Het is een zeer moeilijk en zwaar werk lang met hen te spreken. Iemands geduld wordt er door uitgeput. En waar het geduld van de hoorder wordt uitgeput, welk een last moet de ongelukkige spreker dan niet hebben te dragen. Zij bidden, maar dat durven zij geen bidden te noemen. Het is eerder het geluid van een kraanvogel of van een zwaluw. Zij bespreken met God hetgeen er in hun arm, verdwaasd hart omgaat. O, het is zulk een wartaal en zulk een vreemde mengeling, dat zij, wanneer zij geëindigd hebben, zelf niet recht weten of zij gebeden hebben of niet. Het is de kreet, de bitterlijk benauwende kreet van de smart. Niet in woorden weer te geven, wat er van hen tot God opgaat. Het is een verschrikkelijke verzuchting, een onuitsprekelijk smachten en verlangen van de Geest. Echter zelf weten zij nauwelijks wat het betekent. Gij wordt vermoeid door de bijzonderheden van dit smartelijke geval. Ik ben echter met het verhaal van jammer en ellende nog niet aan het eind. Indien iemand van u nooit iets dergelijks ondervonden heeft, dank God er voor. Oefen echter tegelijkertijd medelijden en bid voor hen, die zulk een toestand moeten doorleven. En roep in stilte de hulp van de grote Heelmeester in, aangezien de menselijke kunst voor hen niets vermag. De vader zeide tot Jezus, dat zijn zoon verdorde, dat hij wegkwijnde. Hoe kon het anders bij iemand, die door zulk een massa ongesteldheden werd neergedrukt, die zo aanhoudend werd gemarteld dat de natuurlijke rust van de slaap gedurig werd verbroken? Het was niet waarschijnlijk, dat de levenskracht lang zou blijven bestaan in een lichaam dat zo gefolterd en gepijnigd werd. En gij weet het wel, een wanhopige gemoedstoestand werkt buitengewoon verzwakkend op de ziel.

Mij zijn er voorbeelden van bekend dat ook het lichaam er door verzwakt werd, totdat de uitgeteerde lijder met David zei: "Mijn sap is veranderd in zomerdroogte." De schuld van de zonde te gevoelen, de toekomstige straf te duchten, in zijn oren een vreselijke klank te hebben van de "toekomende toorn," de dood te vrezen en die ieder ogenblik te verwachten boven alles. God niet te geloven en bittere dingen tegen Hem te schrijven, dit is iets, dat de beenderen doet verrotten en het hart doet verdorren. Lees het werk van Bunyan:"De genade verheerlijkt,"enz. En daar ziet gij een schilderij, naar het leven getekend van een ziel die als een eenzame struik in de wildernis was overgelaten, zodat zij niet kon zien wanneer haar het goede zou toevloeien. Gij aanschouwt een gemoed dat op en neer geworpen wordt door duizenderlei golven van ongeloof, dat nooit enige rust heeft maar voorturend wordt bemoeilijkt en afgetrokken door veronderstellingen, vermoedens en allerlei voorgevoel. Indien deze aanvallen altijd voortduurden en niet somtijds voor een wijle ophielden. Indien er als het ware geen kleine pauzes tussen de vlagen van ongeloof waren, dan zou de mens voorzeker voor goed ondergaan en als een prooi van zijn eigen wreed ongeloof heengaan naar zijn eigen plaats. Het ergste in dit geval was, dat dit alles al jaren zo geduurd had. Jezus vroeg, hoe lange tijd het was, dat hem dit was overkomen. En de vader antwoordde: "Van zijn kindsheid af." Somtijds laat God het toe, voor doeleinden, welke wij niet vatten dat de diepe ellende van een aangevochten ziel jaren lang duurt. Ik kan niet zeggen hoeveel jaren. Dit is echter zeker, dat sommigen tot aan het einde van hun leven met het ongeloof hebben te strijden gehad. En dat het alleen op het allerlaatst licht voor hen geworden is. Terwijl zij meenden, dat zij in de duisternis moesten bezwijken, is de Heilige Geest hun verschenen en zijn zij opgebeurd en vertroost. De Puriteinen haalden nog al veel de opmerkelijke ervaring aan van een Mej. Honeywood als een voorbeeld van de singuliere wijze, waarop God Zijn uitverkorenen in de vrijheid stelt. Jaren achtereen was zij aan zwaarmoedigheid en wanhoop ten prooi. Door de genadige voorzienigheid Gods echter werd haar op een bijna wonderbaarlijke wijze verlossing geschonken. Zij nam een dunne Venetiaanse spiegel op. En onder de uitroep: "Ik ben even zeker verdoemd als die spiegel in stukken geworpen wordt," slingerde zij hem op de vloer, toen, tot haar verbazing en tot verbazing van allen, ik weet niet door welk middel, het spiegelglas heel bleef en er zelfs geen barst of scheur in kwam. Die omstandigheid gaf haar eerst een straal van licht. En naderhand wierp zij zich op de Heere Jezus. Soms is er ook wel eens buitengewoon licht op buitengewone duisternis gevolgd, doordat God de gevangene uit de binnenste kerker, waar zijn voeten waren verzekerd geweest in de stok, uitvoerde. En hij zich na jaren van slavernij en dienstbaarheid in een volkomen en heerlijke vrijheid mocht verheugen. Nog één zaak omtrent dit geval. Het was aan de discipelen niet gelukt de duivel uit te werpen. Bij andere gelegenheden waren zij hierin wel geslaagd, zodat zij tot hun Meester konden zeggen: "Zelfs de duivelen zijn ons onderworpen." Ditmaal echter werden zij totaal teleurgesteld. Zij deden hun best. Het schijnt, dat zij enig geloof hebben gehad, anders zouden zij de taak niet ondernomen hebben. Hun geloof was echter volstrekt niet in overeenstemming met een geval van zo hooggaande nood. Schriftgeleerden en Farizeën begonnen zich rondom hen te verzamelen en hen te bespotten. En indien er in het gehele gezelschap van de apostelen de macht geweest was om de begeerde daad te verrichten, zouden zij het gaarne gedaan hebben. Echter nu stonden zij daar, verslagen en teleurgesteld - de arme patiënt daar vóór hen gekweld en gemarteld. En zij niet in staat om hem de geringste verlichting te geven. O, dat wordt zulk een pijnlijk geval, wanneer een ziel vol angst jaren lang naar het huis Gods is opgegaan en nochtans geen troost heeft gevonden.

Wanneer de verontruste geest hulp heeft gezocht bij evangeliedienaren, bij mannen en vrouwen, die christenen zijn. Wanneer er gebeden zijn opgezonden en niet beantwoord, tranen zijn gestort en geen baat hebben gegeven. Wanneer boeken, die voor anderen tot vertroosting hebben gediend, zonder enig gevolg zijn doorgelezen. Wanneer terechtwijzingen, welke duizenden op de rechte weg hebben geleid, niet eens een goede indruk maken. En toch zijn er zulke voorbeelden, waarbij alle menselijke werkzaamheid zonder vrucht en zonder baat is. En waarbij het even onmogelijk schijnt de arme, verontruste ziel te vertroosten, als de golven der zee te doen bedaren of de stem van de donder te doen zwijgen. Men kan nog wel personen aantreffen in wier hart de boze geest en de Heilige Geest gestadig krijg voeren, waarbij de boze geest al zijn boosaardigheid ten toon spreidt en de ziel tot de uiterste ellende brengt. Ik vertrouw nochtans, dat de Heilige Geest Zijn reddende macht in dezulken zal openbaren. En de ziel uit haar gevangenis zal leiden om de naam des Heeren te prijzen. Mij dunkt, ik hoor iemand, die God niet kent, tot zich zelf fluisteren: "Ik dank God, dat ik niets aangaande deze dingen weet." Wacht, voordat gij God hiervoor dankt. Want hoe vol jammer en ellende de toestand is, die wij hebben geschetst, nog beter is het dit alles te ondervinden, dan geheel en al zonder geestelijke gevoeligheid te blijven. Het is beter naar de hemel te gaan geschroeid en geblakerd, gegeseld en gepijnigd bij iedere voetstap van de weg, dan zachtjes vooruit te glijden naar de hel, zoals met velen van u het geval is. Dan een zoete slaap te slapen, terwijl de duivelen u wegvoeren langs de weg die tot het verderf leidt. Het heeft tenslotte weinig te betekenen, voor een tijd door ontroering van binnen gekweld en verontrust te worden, indien zulks, door de tussenkomst van God, eindigt in blijdschap en vrede door het geloof. Het is echter buiten alle perk en mate een vreselijke zaak, wanneer iemand de woorden "vrede, vrede" in de oren geklonken heeft. Waar geen vrede is en men daarna tot de ontdekking komt, dat men een verworpeling is die een plaats wordt aangewezen in de kuil, waaruit geen ontkomen zal zijn. In plaats van dankbaar te zijn, zou ik er wel bij u op willen aandringen om te beven en te sidderen. Wat gij doorleeft, is die vreselijke stilte, voorbode van naderend onheil! Welke de reiziger menigmaal op de kruin van de Alpen opmerkt. Alles is stil. De vogels laten hun vrolijke liederen niet meer horen, vliegen laag en duiken neer als door vrees aangegrepen. Het gegons der bijen te midden van de bloemen is verstomd. Een angstwekkende kalmte heerst alom, alsof de dood alles tot zwijgen had gebracht door zijn vreselijke scepter er over uit te strekken. Bemerkt gij niet wat op handen is? De donder zal spoedig worden gehoord, de bliksem zal weldra zijn machtige stralen uitzenden. De aarde zal schudden, granietrotsen zullen splijten, de gehele natuur zal trillen voor de woede van de storm. Zulk een plechtstatige kalmte is het heden voor u, o zondaar. Verheug er u niet over, want de storm zal opsteken, de wervelwind en de beroering zullen komen, welke u zullen wegvagen en u geheel en al zullen vernielen. Beter nu door de duivel te worden geplaagd dan eeuwig door hem te worden gepijnigd. 2. Ik heb u tot dusver een zeer smartelijk toneel voor ogen gesteld. Nu zal ik u dan in de tweede plaats bepalen bij DE ENIGE TOEVLUCHT. Moge de Heilige Geest ons daarbij Zijn hulp verlenen! De discipelen waren teleurgesteld. De Meester evenwel was niet uit het veld geslagen en riep: "Brengt hem Mij hier." Wij behoren de middelen te gebruiken voor zover de middelen strekken. Verder zijn wij verplicht de middelen krachtiger te maken dan zij gewoonlijk zijn. Het bidden en vasten zijn door onze Heere voorgeschreven als de middelen om ons tot grotere macht te brengen dan wij anders zouden bezitten. Er zijn bekeringen, welke niet tot stand komen door de handelingen en werkzaamheden van gewone christenen.

Het is nodig meer te bidden en door zelfverloochening ons lichaam meer volkomen onder bedwang te houden. En alzo inniger gemeenschap met God te oefenen, vóór wij in staat zullen zijn met goed gevolg te werk te gaan tegenover de meer hardnekkige gevallen. De kerk van God zou veel sterker zijn in haar worsteling met de goddeloze tijdgeest, als zij zich meer aan het bidden en vasten overgaf. Er ligt een geweldige kracht in deze twee ordinantiën van het evangelie. De eerste verbindt ons met de hemel, de tweede scheidt ons van de aarde. Het gebed voert ons in de feestzaal van God. Het vasten werpt de tafels omver, welke ons op aarde tot overdaad verlokken. Het gebed geeft ons tot spijze het brood des hemels. En het vasten verlost de ziel van de belemmeringen die ontstaan door de overvloed van het brood dat vergaat. Wanneer er christenen zijn, die zich zelf opvoeren tot de uiterste grens van geestelijke kracht zullen zij in staat zijn, door de Geest van God, Die in hen werkt om duivelen uit te werpen. Welke thans, zonder het gebed en het vasten, met hen den spot drijven. Maar niettegenstaande dat alles zullen er voor de verst gevorderde christen nog reusachtige moeilijkheden overblijven, welke rechtstreeks aan de Meester moeten worden voorgelegd, opdat Hij persoonlijk hulp biedt. Nog steeds klinkt teder tot ons het bevel:" Brengt hem Mij hier." Om de tekst praktisch aan te wenden zal ik zo vrij zijn u te herinneren dat Jezus Christus nog leeft. Eenvoudig als die waarheid is, is het wel nodig, dat gij daaraan wordt herinnerd. Wij schatten zeer dikwijls de macht van de kerk door onze blik te wenden naar haar dienaren, haar ordinantiën en haar leden. Daarin ligt echter de macht van de kerk niet. Deze ligt in de Heilige Geest en in een eeuwig levende Zaligmaker. Jezus Christus is gestorven, dat is waar, maar toch leeft Hij. En wij kunnen op deze dag even waarachtig tot Hem gaan. Even als in de dagen van des Heeren verblijf op aarde de beangste vader tot Hem kwam. De wonderen hebben opgehouden, wordt er gezegd. Zulks is waar gedachtig zijnde de wonderen op natuurlijk gebied. Dit geldt echter niet ten opzichte van de geestelijke wonderen. Wij hebben evenmin de macht om het ene als om het andere te verrichten. Christus heeft de macht om wonderen te werken, onverschillig van welke aard. En Hij is op deze zelfde stonde nog steeds gewillig en bekwaam om in het midden van Zijn gemeente geestelijke wonderen te verrichten. Het is mij een vreugde en een genot aan mijn Heere als aan een levende Christus te denken, tot Wie ik kan spreken om Hem met alles, wat er in mijn bediening voorvalt, bekend te maken. Aan Hem te denken als aan een levende Helper, tot Wie ik iedere moeilijkheid kan brengen, die zich in mijn eigen ziel en in de ziel van anderen voor doet. O, denkt toch niet, dat Hij dood en begraven is! Zoekt Hem niet onder de doden! Jezus leeft. En daar Hij leeft is Hij even bekwaam om deze gevallen van droefheid en ellende in behandeling te nemen als toen Hij nog op aarde was. Bedenkt daarbij, dat Jezus leeft in de plaats van macht en gezag. Toen Hij hier was, had Hij macht over de duivelen, maar ginds heeft Hij nog groter macht. Want hier op aarde omsluierde Hij de glans van Zijn Godheid, maar ginds straalt Zijn heerlijkheid in volle glorie. En de gehele hel erkent de majesteit van Zijn macht. Er is geen demon, hoe vol macht die niet siddert, als Jezus slechts spreekt of alleen maar naar hem ziet. Heden is Jezus de Meester van het hart en het geweten. Door Zijn verborgen macht kan Hij op het gemoed van een ieder van ons werken. Hij kan ons naar beneden drukken, maar ook opheffen. Hij kan neerwerpen, maar ook oprichten. Er doet zich geen geval voor, hetwelk Hem moeilijkheden baart. Wij hebben het slechts tot Hem te brengen. Hij leeft, Hij leeft in de plaats van de macht. En Hij kan de begeerte van ons hart bewerken. Daarenboven, Jezus leeft in de plaats der waarneming en treedt genadiglijk met Zijn voorspraak tussenbeide. Ik weet,

dat de verzoeking ons bijligt om aan Hem te denken als aan iemand, die ver weg is, zodat Hij de smarten van Zijn kerk niet zou aanschouwen. Echter ik zeg het u, broeders, de eer van Christus is er op dit ogenblik evenveel mee gemoeid of Zijn dienaren de nederlaag lijden of de overwinning behalen. Als zulks het geval was, toen Hij van de top van de berg afdaalde. Van de tinnen van de hemel ziet Jezus heden op het werk van Zijn dienaren neer. En wanneer Hij hen in hun hoop bedrogen ziet, is Hij jaloers op de eer van Zijn evangelie. En dan is Hij even bereidwillig om tussenbeide te treden en nu de overwinning te behalen als Hij toenmaals was. Wij hebben slechts tot onze Heere op te zien. Hij slaapt niet gelijk van ouds Baäl. Hij is niet ongevoelig voor onze ellenden, niet onverschillig voor onze smarten. Gezegende Meester, Gij zijt in staat om hulp te bieden en sterk om te verlossen! Wij hebben de zaak welke ons drukt, slechts vóór U te brengen en Gij zult ze, naar de grootheid van Uw ontferming, in behandeling nemen. Wij moeten ook bedenken, en dit dient ter waarschuwing, dat Jezus Christus van ons verwacht, dat wij Hem behandelen als levend, als machtig, als onze Voorspraak, en dat wij als zodanig op Hem vertrouwen. Wij weten niet, wat wij missen door gebrek aan geloof. Het is ons bekend, dat sommigen zich in een hopeloze toestand bevinden zonder dat wij ons aan hen laten gelegen liggen. En zo onteren wij Christus en zijn voor hen niet tot een zegen. In sommige gevallen geven wij de moed op en laten de mensen aan hun lot over, in plaats van de zaak gedurig aan God op te dragen. Wij beperken de Heilige Israëls. Wij doen Zijn Geest smart aan en kwellen Zijn heilig gemoed. Indien wij, gelijk kinderen hun vader, alzo met een geloof, gelijk dat van Abraham onwankelbaar op Jezus vertrouwden. Gelovende, dat Hij machtig is hetgeen Hij beloofd heeft ook te volbrengen. Dan zouden wij zelfs zulke gevallen als dat, hetwelk ons bezighoudt, spoedig in het licht van de dag gesteld zien. De olie der vreugde zou ons geschonken worden in plaats van treurigheid, en het gewaad van de lof voor een benauwde geest. Ernstig dring ik er bij ouders en bloedverwanten en bij allen die kinderen of vrienden hebben, welke zich in hooggaande nood van de ziel bevinden, op aan dat zij er werk van maken om hun geliefde betrekkingen tot Jezus te brengen. Koestert aangaande Hem geen twijfel - gij ergert Hem, zo gij zulks doet. Aarzelt niet, maar komt, en vertelt Hem deze morgen de omstandigheden van degene, die gij lief hebt. Haast u tot Hem, legt de kranke voor Hem neer. En zelfs zo het geval, onderwijl gij in het gebed zijt, erger mocht worden in plaats van beter, aarzelt nochtans niet. Gij bevindt u tegenover de oneindige Zoon van God. En gij behoeft niet te vrezen, gij mag niet twijfelen. God schenkt ons de genade in alle dingen in onze dagelijkse wederwaardigheden. En voornamelijk met het doel op de belangen van onze ziel, alle zaken tot de Heere Jezus te brengen. 3. Tenslotte zullen wij nog kort handelen over DE ZEKERE UITSLAG. Toen het kind of de man, of wat hij dan ook mag geweest zijn, tot onze Heere gebracht was, zag het geval er volkomen hopeloos uit. Hij was doof en stom. Hoe kon de Meester iets met hem aanvangen'? Daarenboven schuimde hij en wentelde hij zich. Hoe kon de goddelijke macht met hem in aanraking komen? Het verwondert mij geenszins, dat de vader zei: "Zo Gij iets kunt, wees met innerlijke ontferming over ons bewogen." In de meeste andere voorbeelden kalmeerde de stem van Jezus de geest. Die stem echter kon het gemoed niet bereiken, want het oor was verzegeld. Nooit stond de Zaligmaker tegenover een geval, waaraan zulke moeilijkheden waren verbonden, dat naar alle schijn zo buiten hope was. En toch was de genezing goddelijk zeker, want Jezus, zonder een ogenblik te aarzelen, zei tot de onreine geest: "Gij onreine geest, gij dove en stomme Geest! Ik beveel u, ga uit van hem." Christus heeft macht om aan de duivelen met gezag bevelen uit te delen.

Zij durven niet ongehoorzaam te zijn. "En kom niet meer in hem," zei de Zaligmaker. Waar Jezus geneest, geneest Hij voor goed. Zo de ziel eenmaal de gevangenis verlaten heeft, zal zij daarin niet terugkeren. Indien Hij zegt: "Ik vergeef,'' dan is de zonde vergeven; indien Hij van vrede spreekt, zal er vrede zijn gelijk aan een rivier die nimmer ophoudt. En die voort loopt, totdat zij verdwijnt in de oceaan van de eeuwige liefde. De genezing was op zich zelf hopeloos, doch volstrekt zeker, toen Jezus Zij hand ter genezing uitstak. O gij, die deze morgen door moedeloosheid wordt neergebogen, er is niets, dat gij kunt doen. Of dat ik kan doen. Er is ook niets, dat Hij niet kan doen. Gaat deze zelfde morgen nog tot Hem. En met een enkel woord zal Hij u vrede geven, een vrede die niet weer zal worden verstoord maar zal blijven bestaan, totdat gij in de eeuwige rust ingaat. Desniettegenstaande werd het woord van Christus, hoe zeker ook in zijn uitwerking, stout tegengestaan. De duivel had grotere toorn, want hij wist, dat zijn tijd kort was. Hij begon te rijten en te scheuren en al zijn duivels geweld aan het kind doen gevoelen. En het arme schepsel viel onder een verschrikkelijke opgewondenheid, schuimende en rondwentelende, als dood neer. Zo gebeurt het dikwijls, dat de stem van Christus in het eerst de geest meer ontroerd dan tevoren het geval was, niet omdat Jezus ons in beroering brengt, maar omdat Satan zich tegen Hem verzet. Het kan zelfs zijn, dat een arm aangevochten mensenkind in wanhoop als ter dood neder ligt, zodat de omstanders zeggen: "Hij is dood;" Ook dan zal echter de genezende hand van de tederheid en van de liefde te voorschijn komen, bij welker aanraking de geest zal herleven. O gij arme ziel. Indien gij u zelf beschouwt als een die ten dode is opgeschreven. Indien uw laatste hoop verdwijnt. Indien u niets meer voor ogen schijnt te staan dan een verschrikkelijke verwachting van het gericht en van de hitte van het vuur. Dan is het, dat Jezus tussenbeide zal treden. Leer dit, dat gij u niet te ver van Christus kunt hebben verwijderd. Geloof, dat het uiterste waartoe gij gekomen zijt, alleen het uiterste is voor u, en niet voor Hem. De hoogste zonde en de diepste wanhoop kunnen met elkander de macht van Jezus nog niet te niet maken. Al waart gij ook in de kaken van de hel, Christus kon u vandaar grijpen. Al hadden uw zonden u ook aan de poorten van de hel gebracht" zodat de vlammen u in het gezicht sloegen. En gij dan op Jezus zag, kon Hij u behouden. Indien gij tot Hem gebracht wordt, wanneer gij u aan de oever van de dood bevindt, zo zal de eeuwige barmhartigheid u nochtans opnemen. Hoe komt het toch, dat Satan de onbeschaamdheid heeft om de mensen te doen wanhopen? Voorzeker, het is een stuk van zijn helse onbeschoftheid dat hij zoiets durft doen. Wanhopen, waar gij een almachtig God hebt, Die Zich aan u laat gelegen liggen? Wanhopen, waar het kostelijke bloed van de Zoon van God voor zondaars is gegeven? Wanhopen! Waar God een welbehagen heeft in barmhartigheid? Wanhopen! Waar de zilveren klok luidt: "Komt tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven?" Wanhopen! Waar het leven nog niet is afgesneden, waar de poort der genade wijd open staat; waar de gezanten Gods u nodigen om te komen, al waren uw zonden als scharlaken. Opdat zij zouden worden als witte wol. Al waren zij rood als karmozijn, opdat zij wit zouden worden als sneeuw? Wederom zeg ik, het is een helse onbeschoftheid die de euvele moed heeft gehad een zondaar het denkbeeld van wanhoop in te blazen. Christus onbekwaam om zalig te maken? Dat kan niet. Christus door Satan en door de zonde machteloos gemaakt? Onmogelijk. Een zondaar met teveel kwalen om door de grote Heelmeester te worden genezen? Ik zeg u, dat zo al de kwalen onder de mensen in u verenigd waren. En al de zonden onder de mensen op uw hoofd waren opgestapeld. Zo er godslastering en moord, echtbreuk en overspel, en iedere zonde die er mogelijk is of bedacht kan worden, door u was bedreven.

Nochtans het dierbare bloed van Jezus Christus, Gods eigen Zoon, ons van alle zonden reinigt. Indien gij mijn Meester slechts uw vertrouwen wilt schenken. En Hij is zulks waardig en verdient dit ten volle, dan zal Hij u nog heden redden. Ach, waarom zou gij uitstellen, waarom vragen opwerpen, waarom gaan redeneren en beraadslagen, waarom wantrouwen en achterdocht voeden? Werpt u in Zijn armen, - Hij kan u niet verwerpen, want Hij heeft zelf gezegd: "Die tot Mij komt, zal Ik geenszins uitwerpen." En toch, arm ellendig wezen, wanhoop ik aan uw bekering, tenzij de Meester Zijn macht toont. Op mij rust de taak tot u te spreken gelijk ik gedaan heb. Ik weet echter, dat gij er niet naar zult luisteren. Of, zo gij er al naar luistert, zult gij mijn woorden verwerpen, tenzij Christus met macht door Zijn Geest tot u komt. O, dat Hij heden komen mocht om tot de boze geest in u te zeggen: "Ga uit van hem, gij onreine geest, en kom niet meer in hem. Laat die man, of die vrouw, of dat kind, vrij, want Ik heb hem, of haar, met Mijn bloed vrijgekocht." O, bidt waarde vrienden, dat hoe zwak mijn woorden deze morgen ook zijn geweest. Hoe weinig samenhang er ook in mijn gedachten was. Desniettegenstaande Gods gezegende Geest ze mogen zegenen tot het losmaken van ijzeren staven. Opdat de koperen deuren opengaan en er gevangenen in vrijheid worden gesteld. De Heere zegene de zodanigen om de wil van Zijn Naam. AMEN.

[peterpauldoodkorte]

oudjaarskater

als een uitgedragen jastot op de draad versleten legt zich moegestredenhet oude jaar stil neerniets en bijna niemand treurt vandaag nog hemzal wat hij deed en brachtzich morgen herinnerenhet oude jaar doodlaat het nieuwe levenschreeuwt eeniedermet in volle handenknallend vuurwerkgeen oog hebben zijvoor ver weg en dichtbijde vernietigende strijdvan oorlog en gewelddie met bommen vurendood en…

View On WordPress

#klimaat #nieuwjaar #oorlog #oudjaar #versleten #vuurwerk

[peecee-columns]

Groots dromen voor morgen

De Duitse kunstenaar Anselm Kiefer houdt van groot, groter, grootst. Het liefst maakt hij kunstwerken die de grootte van een expositieruimte of zijn eigen atelier ontstijgen, laat staan dat ze boven de bank in de woonkamer gehangen kunnen worden. De intentie van de kunstenaar is dat zijn werken indruk moeten maken. Niet alleen wat thematiek betreft, maar met name door de omvang. De Volkskrant schreef onlangs in een artikel over ‘artistieke obesitas’ en gebruikte termen als ‘impact art’ en ‘gigantisme’ om de megalomane creaties van enkele beroemde kunstenaars te duiden, waaronder ook de werken van Anselm Kiefer.

Enkele keren stond ik oog in oog met Kiefers werk en met terugwerkende kracht kan ik de bovenstaande krachttermen beamen. Zijn immense doeken stralen een soort strijd uit waarbij de intentie om het werk te willen begrijpen en gegrepen worden door de artistieke grootsheid om voorrang wedijveren. Een schilderdoek is in handen van Kiefer namelijk niet alleen een plat vlak waar na verloop van tijd vormen en kleuren op verschijnen, maar een object om op te bouwen. Meestal in letterlijke zin, want zijn creatieve overredingskrachten beperken zich niet tot het gebruik van alleen maar verf. Hij gebruikt alles wat maar voor handen lijkt te zijn, zoals bijvoorbeeld stro, hout, glas, ijzer en haren, om zijn kunstwerken zoveel mogelijk gelaagdheid en doorleefdheid te geven. Zelf zegt hij hierover in NRC dat hij ruïnes produceert. Want een ruïne is voor hem altijd ‘het begin van iets anders’.

Aan de basis van Kiefers kunst staat het einde van de Tweede Wereldoorlog en de puinhopen die achterbleven. Hij werd geboren in de kelder van het ziekenhuis in Donaueschingen. Hun huis werd diezelfde avond gebombardeerd. De gedachten aan het verdriet en de onmacht maakten hem later strijdbaar, op z’n eigen manier. Het bouwen op ruïnes, in de breedste zin van het woord, stond aan de basis van zijn latere werken. Hij wilde grootse kunst maken om te imponeren en te overrompelen. Noem het overdaadkracht: een vermenging van grootsheid in overdaad en daadkracht.

De hedendaagse belangstelling voor het werk van Kiefer en de achtergronden van zijn oorlogsverleden zijn momenteel bijzonder actueel. Op grote delen van de wereld is er oorlog en zijn de gevolgen hiervan uitzichtloos, niet te bevatten en van een onverwerkbare grootte. Het is moeilijk om je voor te stellen wat leven in tijden van oorlog met een mens doet. Wanneer het aanwezige gevaar van geweld, bommen en aanslagen je angst bepaalt, leven in vrede de grootste wens is en slapen een doodvonnis kan zijn. Uitkijken naar de gezonde dag van morgen lijkt het hoogst haalbare op de korte termijn. Vechtlust houdt je op de been, ook al is schreeuwen niet meer mogelijk. Wanneer we zouden kunnen beseffen dat dit leven van ons samen is, hoeft niemand meer alleen of bang te zijn. Dan is er hoop voor morgen, een nieuwe toekomst, en ja, vast ook het begin van iets anders.

waar moet je heen / met geweld om de hoek / en aanslagen achter je huis / die onverwachts plaatsvinden / als in een nare droom / juist wanneer je hoort te dromen / over zorgeloosheid / en morgen

waar moet je heen / wanneer bommen je laten schrikken / en kogels je laten rennen / voor je leven / wanneer je ontwaakt uit een droom / en je zorgeloosheid / plots is gevlucht

waar moet je heen / als je alleen ontwaakt / en er geen vluchtplan is / omdat paniek een laatste kans biedt / om alle kanten op te gaan / in de hoop dat je kiest voor / de enige goede

waar moet je heen / als je gedachten schreeuwen / maar je stem dat niet meer kan / omdat je je zorgen inslikt en sterk moet blijven / om te kunnen hopen / dat je vroegere zorgeloosheid / niet enkel een droom is / voor morgen

#AnselmKiefer #kunst #art #oorlog #onrust #vrede #gedicht

[regioonlineofficial]

De afgelopen vier jaar hebben de gemeenten Weert, Nederweert en Leudal samengewerkt aan een zelfredzame samenleving waarin inwoners oog hebben voor elkaar en ondersteuning krijgen waar dat nodig is. De mooie resultaten die inmiddels behaald zijn, zijn waardevol. Om meer ruimte te creëren voor de maatschappelijke effecten zetten de drie gemeenten de ingezette koers aangescherpt voort voor de periode 2024 – 2027, met eigen invulling per gemeente. De gezamenlijke visie, doelen en aanpak zijn vastgelegd in het Regionaal Beleidsplan Sociaal Domein 2024 – 2027. Wethouders Michèle Ferrière (gemeente Weert), Carla Dieteren (gemeente Nederweert) en Huub van Helden (gemeente Leudal): “Door de kracht die in onze samenleving zit te stimuleren én te faciliteren, bouwen we samen aan een stabiel fundament voor de zorg van morgen. Een toekomst waarin iedereen meedoet en bijdraagt naar eigen kunnen.” Grip op eigen (mentale) gezondheid Positieve gezondheid ligt aan de basis van de aanpak. De nadruk ligt op veerkracht, eigen regie, aanpassingsvermogen en een stabiele financiële situatie. Essentieel als het gaat om grip krijgen op de eigen (mentale) gezondheid en mee kunnen doen in de samenleving. De gemeenten werken waar dat kan preventief, met de focus op gezondheid in plaats van zorg en ziekte. Thuis voelen en meedoen in Weert, Nederweert en Leudal Inwoners moeten zich in hun omgeving thuis kunnen voelen en in de samenleving mee kunnen doen naar vermogen. De drie gemeenten richten zich hierbij op de behoefte en het talent van de inwoner. Inwoners betekenen iets voor elkaar, er is respect voor elkaars eigenheid en ruimte voor individuele keuzes. Zij kunnen daarbij rekenen op passende ondersteuning van de gemeente als deze nodig is. Samen aan de slag met talent: iedereen telt mee, doet mee en draagt bij naar eigen vermogen.

[tistje]

Autistische mensen en IT: een te beperkte blik op autisme op het werk

Foto van Ilya Pavlov op Unsplash Vandaag trok een artikel in de krant De Morgen mijn aandacht. In eerste instantie door de kop. Die titelde “repetitief werk geen probleem en oog voor detail”. Dat deed me terugdenken aan een artikel waarin een manager verklaarde dat autistische werkkrachten met plezier het saaie werk deden in zijn bedrijf, en een jobcoach in datzelfde artikel verklaarde dat ze op…

View On WordPress

#autisme #De Morgen #diversiteit #nuance #werk

[rotterdamvanalles]

Benfica traint naast het Feyenoordstadion in de voorbereiding op Feyenoord-Benfica, april 1963. Op de achtergrond de werf van Piet Smit.

Uit het Limburgsch dagblad van 9 april 1963:

De komende dagen zal evenals die vorige keer betrekkelijk licht worden getraind. Het oog zal bijzonder worden gericht op de souplesse en de gezelligheid, die moet beletten, dat de spelers zich te intens met de komende match bezighouden. Daarom 's morgens bijtijld op, een paar uurtjes oefenen en voorts volgens het schema: hou je gemak.

Maandagavond werd in de grote zaal van het hotel de film van de finale Real Madrid-Benfica vertoornd en vanavond krijgt het gezelschap twee leuke rolprentjes te zien welke de eigenaar van „Boshek" verwierf. Werd de vorige keer een bezoek aam het bowlingcentrum gebracht, daarvan is ditmaal afgezien omdat men deze sport minder geschikt acht voor voetballers:

het maakt de armen stijf, was de conclusie van de technische heren van Feijenoord.

Spelers en officials van Feijenoord zullen in Breda blijven tot en met woensdagnamiddag ongeveer zes uur. Dan vertrekken zij per bus naar het Rotterdamse Stadion dat die avond een strijdtoneel zal doen aanschouwen, als nooit tevoren.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit het Limburgsch Dagblad (via delpher.nl).

[jurjenkvanderhoek]

AFREKENING VAN EEN VERLEDEN MET HET OOG OP MORGEN

Het is niet zomaar wat. Verdreven worden uit en van je land, de plek waar je eeuwenlang hebt gewoond en nog gedurende zeer lange tijd dacht te kunnen wonen. Weggestuurd enkel om reden dat een ander volk, dat recht denkt te hebben op dat stuk grond, meent de oudste rechten daarop te hebben. En dat een andere natie betrokken in een wereldoorlog dat volk eerder geleden schade wil vergoeden. Een troostend gebaar, het beloofde land als genoegdoening voor de genocide, de holocaust. 

Onnadenkend walsend over de bevolking langs Jordaan en Dode Zee, het gebied dat in 1948 werd toegekend aan Israël. Door het gedwongen moeten vertrekken is dat Palestijnse volk ontworteld en als onkruid op de mesthoop van het Midden-Oosten gegooid. Het zet kwaad bloed en daardoor is een diepgaande tweespalt ontstaan. De volken die in een betere wereld vreedzaam naast elkaar zullen moeten kunnen leven, maar door hun geschiedenis uiteen zijn gedreven. Voor beide zijden is iets te zeggen, van twee kanten bekeken is begrip. 

Het Joodse verhaal heeft wortels in het Israël van de Bijbel. De Palestijnen trokken ooit later over de heuvels en in de velden die er door de diaspora van de Israëlieten min of meer verlaten bij lagen. Hebben zij zich een land toegeëigend dat niet van hen was? 

Het is een actuele kwestie nu op dit moment, een hot item. Een heet hangijzer zal het blijven. Waar je als commentator je beter niet aan kunt branden zonder van de hoed en de rand te weten. De Palestijnen verdreven naar een uithoek langs de rand van Israël tegen de kust van de Middellandse Zee. Een strook grond die in Bijbelse tijden werd bewoond door de Filistijnen. Andermaal een volk dat het slecht kon vinden met hun buren. De buren die op hun beurt vele malen moesten verhuizen, in ballingschap gedreven en door de goede God terug naar dat land aan de Jordaan gebracht. Oudste rechten daarom? Of opgestaan, plaats vergaan. 

Het is geen sinecure om als bevolkingsgroep door duistere reden bijkans te worden uitgemoord. Het is geen kleinigheid om van je land verdreven te worden dat je al sinds mensenheugenis bewoond, enkel omdat een ander volk plaats moet hebben. Ik houd mijn handen nu maar snel onder de koude kraan, was ze in onschuld want ik brand al te veel mijn vingers.

Bladerend door de uitgave "Berlin diary", over de kunst van Samah Shihadi, kan ik niet anders dan mededogen hebben met de Palestijnse zaak. Deze Palestijnse kunstenaar waarvan ouders en voorouders het land van Kanaän bewoonden tekent de herinneringen aan dat land van haar af. In gedetailleerd realistische composities steekt zij de loftrompet over de streek. Met recht en met reden. Het eens doelgericht verlaten landschap ligt er in natuurlijke schoonheid bij. Maar het is schuldige grond. Het draagt de sporen van een onrechtvaardig verleden. Monumenten daarvan, herinneringen daaraan, tekent Shihadi in dat landschap in. 

De verlaten en vervallen woningen, overwoekerd en in bezit genomen door bomen en struiken. In de ontworteling van een volk zijn nieuwe wortels van de natuur ontsproten. Nergens in de beelden is de nieuwe bewoning te onderscheiden, enkel het moment van verlating is uitgedrukt. Het is een verlangen naar een verloren gebied. Een tekenen tegen het vergeten. Tegen het vergeten van het verleden van haar ouders. Zoals ze zelf zegt "tegen het in de vergetelheid raken van tradities én ook het vormgeven van en vasthouden aan het collectieve geheugen". Want de bevolking schijnt uit elkaar gedreven, maar het aandenken is bijeengebleven als een wolk aan de hemel. Files in een cloud opgeslagen. 

Op basis van foto's legt Shihadi het gebied waar ooit haar grootouders woonden vast in grote zwart-wittekeningen. In het boek, een uitgave van Van Spijk Art Books, vind ik een weerslag van werk gemaakt in Berlijn en van tekeningen die te zien waren op haar eerste Europese tentoonstelling in Museum More. In Berlijn verbleef Shihadi drie maanden als artist-in-residence op uitnodiging van de Haagse Livingstone Galerie. In die periode legde zij de herinneringen vast aan dat schuldige landschap. Liet de ruïnes als memorabilia figureren. De cactus als symbool van het Palestijnse volk. Het markeert het bestaan van een dorp op die plek. Het is een teken van het feit dat het onmogelijk is alles te vernietigen. Een cactus overleeft bijna overal. Ze tekent deze onverzettelijke planten om aan te geven dat op die grond Palestijnen woonden. "In het geval van geroofd land is het een teken van verzet", zegt Shihadi. "Ik prijs me gelukkig dat ik kan tekenen, maar ik voel ook de pijn van mijn familie." Als afrekening van het gebroken verleden tekent zij zichzelf wandelend over een brug in Berlijn. Op weg naar een nieuwe wereld. Het siert de omslag van het boek.

'Berlin Diary' is een dagboek van de tijden in en vooral na het voor het Palestijnse volk rampjaar 1948. Het jaar dat het volk gedwongen is te vertrekken. Huis en haard verlaten om nooit meer terug te keren. In ballingschap naar een onmogelijke plek. 'Roots' volgt dan de familie Shihadi. De tekeningen tonen het verzamelen van voedsel, het bereiden van de maaltijd en het samen eten. Het is het verhaal van haar familie. Het voedsel dat mensen in gemeenschap verbindt. De werkwijze van Samah Shihadi is zo secuur en gedetailleerd dat het is alsof ik naar een foto kijk. Een zwartwit foto evenwel om de kracht van de herinnering levend te houden. Een plaat uit het verleden, waarin voedsel de gemeenschap levend houdt.

En wanneer Samah zichzelf onderdeel van een verleden laat zijn, althans zichzelf afbeeldt in de gewaden van sterke vrouwen van toen, dan spreken de tekeningen nog meer krachtig aan. Het gaat over haarzelf, over haar leven nu en hoe zij zichzelf ziet als succesvolle, onafhankelijke vrouw. Zij kruipt in de huid van historische figuren als symbool van een strijd die onbegonnen lijkt. Vrouwenrechten lijken in de Arabische wereld een onbereikbaar station. In een omgeving waar de man nog de scepter zwaait, het leven voor de vrouw bepaald. Vanuit een veiliger haven en met de kunst als wapen probeert Shihadi haar steentje bij te dragen. Ze staat op de barricade en trotseert na de ontworteling en de pijn van het verleden de onderdrukking. Haar tekeningen zijn haar pijl en boog om het woord de wereld in te schieten, het recht na te jagen.

Het meeste indruk op mij maakt, naast de stijl waarin de kunst van Shihadi is gegoten, de laatste tekening in dit dagboek van haar kunstenaarsleven. In de uitgave neemt de kunstenaar mij mee langs de diverse fasen in haar leven, de afrekening van het verleden en het zijn in het nu. Dan richt ze zich op de toekomst en voorspelt deze aan de hand van tarotkaarten. Ze is gefascineerd door een mystieke werkelijkheid. “Op mijn tekeningen leg ik het moment vast dat lichaam en geest zich scheiden, waar ik een ander persoon wordt.” Dat moment legt ze vast in die laatste tekening, Splitting. Ze ligt er languit op een bed gewikkeld in een laken. Ze lijkt uitgeput, het lichaam moe van lijf en leden. Of juist in meditatie alle spieren rust gevend, een trance om uit zichzelf te treden. Dat gebeurt letterlijk in de tekening. Gesloten ogen openen zich. Het gezicht echoot in een veeg naar boven. Een spiritueel beeld waarin innerlijke rust van de tekening straalt. Geen heengaan naar gene zijde, maar in gedachten uit het hier en nu treden. Om de last van het verleden voor een moment kwijt te zijn, de rugzak afgedaan. 

Het boek “Berlin diary” laat zien waar Samah Shihadi vandaan komt, hoe zij haar verleden vormgeeft en wie ze uiteindelijk is geworden. Een getekend verleden dat lijnen in haar wezen heeft gezet, opnieuw bloot gelegd in het zijn van nu – de oorlog die wonden openkrabt, wonden die nooit zijn geheeld en kunnen helen. Het boek heeft tekstuele bijdragen van artistiek directeur Stedelijk Museum Vianen Werner van den Belt, Laura Cherrie Beaney van Tabari Artspace in Dubai, en van Museum More Ellen van Slagmaat en Julia Dijkstra. “Manoeuvring between cultures and contexts, Samah’s drawings occupy a liminal space.”

Samah Shihadi. Berlin Diary. Van Spijk Art Books, Livingstone Editions, 2024.

#Samah Shihadi #Livingstone Editions #Van Spijk Art Books #Museum More #Stedelijk Museum Vianen #Tabari Artspace #tekeiningen #boekbespreking