dickvanas

[dickvanas]

Walvisman Patrick filmt relatie met potvis voor documentaire

Hij staat bekend als de enige man ter wereld die een dermate innige relatie onderhoudt met walvissen dat hij zelfs door een walvismoeder als babysitter werd aangewezen en op de neus van een potvis het water uit werd getild. De Amerikaan Patrick Dykstra heeft van zijn passie en avonturen een boeiende documentaire weten te maken, en is daarvoor even in Nederland neergestreken. „Gelukkig is mijn vriendin niet jaloers.”

De documentaire Patrick and the whale volgt Dykstra tijdens zijn zwemuitjes met walvissen, die balanceren op het randje tussen passie en obsessie. Opvallend en veelzeggend moment is dat Dykstra een soort blauwtje loopt bij een bevriende potvis die hem even geen blik waardig gunt. Dykstra is bij terugkomst in de boot, met betraande ogen, een uur van slag. „Ja ik wil niet heel gek klinken, maar potvissen zitten op een heel ander emotioneel niveau dan wij. Ik wilde deze potvis een camera geven, maar ze was daar niet van gediend. Ik voelde het in mijn borst dat ze dit niet kon waarderen, en heb meteen mijn pogingen gestaakt. Daar hoefde ze niet eens geluid voor te maken. Ik werd daar heel emotioneel van ja, ik heb met haar juist een heel bijzondere band.”

Onderwater-constructies

Dat hij tijdens persconferenties over de film vaak vragen krijgt over zijn obsessie met de dieren, en of hij wel echte vrienden heeft, deert hem niet. „Tja, ik spendeer natuurlijk wel veel tijd met ze in het water en mag ze meer dan mensen. Maar gelukkig is mijn vriendin niet jaloers aangelegd.”

Dykstra gaat ver om het leven en de band die potvissen met elkaar hebben zo goed mogelijk in beeld te brengen. Los van het eigenhandig plaatsen van camera’s op de enorme walvissen, knutselt Dykstra er thuis al op los. „Op een gegeven moment heb je de walvissen goed in beeld, en ga je nadenken hoe je dat nog mooier kan maken. In mijn garage maak ik zelf speciale onderwater-constructies waarop mijn camera nog beter tot zijn recht komt. Ook met drones weten we echt de mooiste beelden vast te leggen.”

Door jarenlang oefenen en filmen is Dykstra naast walvis-expert ook een zeer kundig filmmaker geworden. Zo won hij een aantal jaar geleden nog de Engelse Oscar-variant BAFTA voor beste camerawerk in de documentaire Blue Planet 2. „Duizenden slechte shots maken, zo leer je het”, zegt Dykstra hardop lachend. „Inmiddels weet ik precies hoe je moet zwemmen voor of achter de camera, met de zon in je rug of juist voor je. Na drie uur ’s middags is het licht het mooist. Dan krijg je van die prachtige zonnestralen door het water heen. Ik denk echt dat je de walvissen in deze documentaire op een unieke manier te zien krijgt.”

Potvis Dolores

Na een jarenlange fascinatie met diverse walvissoorten, wist hij als advocaat genoeg geld opzij te leggen om diverse expedities te bekostigen. Een moment in 2019 veranderde alles voor hem, toen potvis Dolores zijn nieuwsgierigheid beantwoorde. „Ik heb dat oprecht nog nooit bij iemand anders ter wereld gezien. Ik heb gewoon een uur met haar kunnen chillen. Ze nam me op haar neus en zwom pirouetjes als ik dat ook deed. Ze zwemt ook altijd direct naar mij toe, ook al liggen er nog andere mensen in het water.” Bang is hij zelden, omdat de dieren volgens hem louter goedaardig en vriendelijk zijn. Al moet hij wel op zijn hoede zijn: „Ik ben ooit terecht gekomen tussen een school haringen, die ineens door een bultrug werden opgeslokt. Een deel van zijn bek kwam bovenop mij. In mijn vlucht naar de boot heb ik doodsangsten uitgestaan. Maar dat was wel uitzonderlijk.”

Het intieme moment met Dolores was voor Dykstra echter reden om nog meer het water in te gaan en uiteindelijk de documentaire te maken. Constant op zoek naar Dolores en naar meer info over de leefwijze van potvissen en de hechte band die de enorme dieren met elkaar onderhouden. De communicatie tussen de dieren met sonar en het karakteristieke geklik is daarbij essentieel en een van de nog onopgeloste mysteries van de walvis.

Volgens Dykstra kan daar in de toekomst verandering in komen: „Wetenschappers zijn er al jaren mee bezig om die taal te ontcijferen. Ik hoop daar met mijn films en onderzoek ook een steentje aan bij te dragen. Het zou voor mij een droom zijn om ook echt met ze terug te kunnen communiceren. Om ze bijvoorbeeld te waarschuwen voor waar ze beter niet kunnen zwemmen en welke boten ze moeten vermijden. Al ben ik ergens ook wel bang om er dan achter te komen dat ze me al die tijd een klootzak hebben gevonden!”

(Door Dick van As)

[dickvanas]

Burgemeester Aboutaleb weggefloten door fans!

Ouderen achter rollators, peuters met koptelefoons tegen het lawaai, brakke supporters en opvallend veel kinderen die „even geen school hadden”: allemaal kwamen ze maandagochtend in het rood-wit naar de Binnenrotte voor de huldiging van Feyenoord, dat zondag de KNVB-beker won. Ondanks de kou en het tijdstip kwam de sfeer er toch in – met dank aan Lee Towers.

Iets na tienen, techno beukt uit de speakers. Patricia Quack (68) loopt dansend richting het podium op de Binnenrotte, met twee van haar kleinkinderen in haar kielzog. „Of ze geen school hebben? Vandaag even niet!” Oma wierp zich op om ze mee te nemen naar de huldiging – „ik heb zelf alleen die van ’99 gemist” – omdat haar dochter lesgeeft op de school waar Thijs (11) en Julia (9) op zitten.

Vuurwerk en brand

„Het spel kon beter”, vindt Thijs, „maar het was wel spannend.” Oma Quack vult aan: „Het was een zaadwedstrijd, met dat vuurwerk en die brand.” Ze baalt, zoals wel meer fans, van de overlast van zowel de Feyenoord- als NEC-fans, waardoor de match zelfs stilgelegd moest worden. Maar ja: een beker is een beker.

Rond een uur of elf begint de Binnenrotte flink vol te stromen. De dj’s doen hun best, maar de massa is moeilijk in beweging te krijgen: het blijft een maandagochtend. Op het huldigingsterrein wordt geen eten of drinken verkocht en blikjes mogen niet mee naar binnen. Wie frisdrank of bier bij zich heeft, moet dat voor de veiligheidscheck naar binnen gieten.

Vrij van school

Tijn vindt het niet zo erg. „Ik ben toch nog een beetje misselijk, het was laat gisteravond”, zegt de 18-jarige Rotterdammer met een hand op z’n maag. Z’n club speelde slecht, maar deze KNVB-beker is „prima voor erbij.” „Het begint normaal te worden dat we alles winnen.” Ook zijn vriend Ashi (17) is in opperbeste stemming. „We hebben vrij van school voor de huldiging”, grijnst hij.

Duizenden mensen hebben zich inmiddels verzameld voor het podium, dat tegen trein- en metrostation Blaak aan is gebouwd. Van rondrennende peuters tot her en der een scootmobiel: de huldiging van de Rotterdamse club blijkt een waar familiefeest.

„Het is hier bijzonder gezellig”, zegt Niels van Mourik (49), terwijl hij tevreden om zich heen kijkt. Hij is met zijn zoon Lars (20) gekomen. Ondanks dat z’n vader hem wekelijks meesleepte naar trainingen op de woensdagmiddag, heeft het Feyenoordvirus bij hem niet toegeslagen. „Ik kan mezelf niets verwijten, ik heb er alles aan gedaan. Vandaag wilde hij gelukkig wel mee.”

Landstitel

Ondanks „het vervelende gedoe met fakkels” tijdens de wedstrijd zondagavond, is hij dolgelukkig. „Vorig jaar was ik extatisch. Toen stond hier 300.000 man, maar zo’n landstitel spreekt natuurlijk meer aan.” Hij vindt sowieso dat er onder trainer Arne Slot prachtig voetbal te zien is. „Met Dick Advocaat was het altijd 90 minuten vechten om wakker te blijven.”

Inmiddels hebben de dj’s plaats gemaakt voor artiesten en galmt de ene na de andere Feyenoordkraker over het plein. Als burgemeester Ahmed Aboutaleb de bühne opkomt, wordt hij ontvangen met boegeroep. „Hij is Amsterdammer, dus daar gaat het al mis”, zegt een supporter. „Maar nu wordt hij uitgejoeld omdat hij geen toestemming gaf voor een huldiging op de Coolsingel.”

Fan Samantha (31) vindt de Binnenrotte juiste beter, omdat er meer plek is. Ze is met familie, onder wie haar 9-jarige zoontje Renaido, die zijn club al voor de derde keer gehuldigd ziet worden. „Het was alleen niet eerlijk dat Minteh een rode kaart kreeg”, vindt hij.

Marathon van Rotterdam

Tegen twaalven verschijnt dan eindelijk the one and only Lee Towers op het podium. Met een wandelstok in de lucht begroet hij de supporters. „We zijn trots dat jullie er zijn op maandagochtend”, roept hij. Dan is het eindelijk de beurt aan de voetballers, die de eerste seconden door groene rook aan het zicht worden onttrokken. Een voor een krijgen ze de beker in handen geduwd, showen ’m aan het publiek en gaan op de foto.

Enkele spelers grijpen de microfoon. Hoewel Lutsharel Geertruida en aanvoerder Gernot Trauner nog best aardig blijken te kunnen zingen, gaan de handen pas echt weer de lucht in voor de Rotterdamse volkszanger, die nog een keer terug komt. „Zonder Lee Towers is een huldiging niet compleet”, zegt Björn Lubbe (39), die uit volle borst het refrein van You’ll never walk alone meebrult. „Hij blijft toch ons clubicoon.”

(Door Dick van As)

[dickvanas]

Openbaar vervoer staat 3 minuten stil uit protest tegen geweld

De NS gaat sneller vervoers- en stationverboden opleggen. Die krijgen bij voorkeur meer reikwijdte, aldus medespoorvervoerder Arriva. NS legt bijna dagelijks een verbod op, Arriva vier keer per week.

Bij mishandeling, bedreiging, een gewapende diefstal, seksuele mishandeling of intimidatie, vernieling, diefstal, brandstichting, vechtpartijen, drugsoverlast of spugen gaat de NS voortaan direct een verbod opleggen als dat nodig wordt geacht.

Mensen die het zo bont maken, dat ze niet meer met de trein mogen. Het komt dagelijks voor. De NS laat weten vorig jaar 318 verboden te hebben opgelegd, waarvan 87 stationsverboden. „Oftewel, bijna dagelijks een verbod”, aldus een woordvoerder. Bij Arriva ligt dat aantal niet veel lager. Vorig jaar op 261, het jaar ervoor op 288.

Het tijdstip is niet willekeurig gekozen. Vorige week zaterdag werd om die tijd in een trein tussen Delft en Den Haag een NS-conductrice ernstig mishandeld door een groep jongeren. Een machinist werd geslagen. Voor de NS was daarmee de maat vol. De spoorwegen kondigden begin deze week de actie aan. Die kreeg al snel bijval van vakbonden en andere vervoerders, zowel in de regio’s als in de steden.

Direct verbod wanneer nodig

Het heeft alles te maken met andere criteria. Arriva verbant mensen uit de trein als zij minstens vijf keer betrapt worden op zwartrijden. De NS hanteert andere criteria. Maar dat wordt anders, laat de spoorgigant weten.

„In de oude situatie konden we alleen een direct verbod opleggen bij mishandeling, aanranding, gewapende overval met geweld en bedreiging met een wapen. Voor overige vergrijpen, zoals brandstichting, vernieling en vechtpartijen moesten we ’stapelen’, ofwel: het moest vaker bij deze reiziger voorkomen voordat we een verbod konden opleggen”, aldus een woordvoerder.

Op de dag dat treinen drie minuten stil zullen staan om aandacht te vragen voor het toenemende geweld op het spoor, kondigt de NS aan dit te veranderen. Bij mishandeling, bedreiging, een gewapende diefstal, seksuele mishandeling of intimidatie, vernieling, diefstal, brandstichting, vechtpartijen, drugsoverlast of spugen gaat de NS voortaan direct een verbod opleggen als dat nodig wordt geacht.

’Het moet anders’

„We maken per situatie de afweging. Dus niet elk geval van drugsoverlast levert direct een verbod op. We bekijken elke situatie”, aldus de woordvoerder.

Spoorvervoerder Arriva steekt het dat verboden slechts per baanvak opgelegd kunnen worden. Dat moet anders, klinkt het. „Iemand wordt nu verbannen van de lijn Harlingen – Leeuwarden, maar niet in heel Friesland of Nederland”, aldus een woordvoerster. Arriva bedient een flink aantal lijnen buiten de Randstad, maar weet bovendien niet van andere vervoerders wie zij een verbod hebben opgelegd.

Informatiedeling mag niet, net zoals in de luchtvaart een zwarte lijst maar niet van de grond komt. „Een reisverbod is minder effectief als men elders mag gewoon mag reizen. En als er op een baanvak meerdere vervoerders rijden, dan is het effect van een reisverbod helemaal niet voelbaar.”

’Verboden houden tekortkomingen’

Ook de NS worstelt met de beperkingen voor een zogenoemd baanvak. „Verboden houden wel tekortkomingen. Theoretisch gezien kan een conducteur door iemand mishandeld zijn, die krijgt een reisverbod voor het traject (en een paar trajecten daaromheen) waar dat heeft plaatsgevonden, maar een paar weken later kunnen ze elkaar weer treffen in de trein in alle overige trajecten waarvoor deze reiziger geen verbod heeft.”

Een extra probleem is dat de spoorvervoerders afhankelijk zijn van de politie voor identiteitsvaststelling en handhaven. De bedrijven pleiten er al langer voor dat zij toegang krijgen tot systemen met identiteitsgegevens om de orde te kunnen handhaven in hun treinen.

Uit het niets smeet een man conducteur Glenda tegen treindeur aan: ’Wachten tot een van ons niet meer thuiskomt’

Het hele openbare vervoer komt zaterdagavond tot stilstand uit protest tegen toenemend geweld tegen medewerkers. De vraag is wat er moet gebeuren om de agressie in te dammen. Vakbonden, politiek en vervoerders soebatten over maatregelen, die geen van allen zaligmakend zijn. Terwijl de zorgen bij het personeel groeien. ,,Het is wachten tot één van ons niet thuiskomt.”

„Ik dacht echt dat ik gruwelijk in elkaar geslagen zou worden”, zegt hoofdconducteur Glenda – liever geen achternaam. Ze vertelt over een heftig geweldsincident dat ze meemaakte bij Helmond. Een man smeet haar uit het niets tegen de binnenzijde van de gesloten deuren van de trein. Hij had geen kaartje bij zich. „Het verbaasde me dat het ineens zo explosief werd. Ik had de machinist juist gevraagd de deuren gesloten te houden, maar nu schreeuwde ik in mijn portofoon ’machinist ontgrendel alsjeblieft de deuren!’

De man rende weg, maar werd vervolgd dankzij de aangifte van Glenda. „Ik heb inmiddels wel een dikke huid van het schelden; maar mij echt fysiek duwen, dat vind ik wel heftig. Prima als je zonder kaartje reist, maar neem je verlies als je gecontroleerd wordt. Even goede vrienden. Maar helaas is het respect voor de conducteur weg, zeker sinds corona.”

Verharding

Ze werkt zes jaar als hoofdconducteur bij NS, maar voelt zich vaak meer een politieagent. Terwijl op haar naamkaartje toch echt ’Gastvrouw, Hoofdconducteur, Glenda’ staat te lezen. Service bovenaan dus. Ze maakt echter wekelijks mee hoe ze uitgescholden wordt, of bedreigd, een enkele keer bespuugd. Regelmatig duiken jongeren op met machetes of mensen met wapens. Kaartje controleren bij iemand van kleur? Glenda wordt vaak genoeg uitgemaakt voor racist. Op probleemspoorlijn Eindhoven-Weert controleert ze al op het perron vervoersbewijzen, om te voorkomen dat het in de trein hommeles wordt.

Terwijl het veiligheidsgevoel van reizigers stabiel blijft, groeit het aantal geweldsincidenten tegen treinpersoneel. Een NS-woordvoerder wijst naar een paar groepen: veiligelanders, reljongeren en verwarde personen. Dat zijn de grootste boosdoeners, al vliegen ook ’gewone burgers’ uit de bocht. „Met hen begint het. Als jij wordt aangesproken of je je tas van de stoel wilt halen, ga dan niet in discussie. Accepteer het”, zegt FNV Spoor-voorman Henri Janssen. Zijn boodschap: als de kleine discussies verdwijnen, zakt de basis voor de heftige incidenten ook weg.

Gebeten, geschopt en bedreigd

Voorlopig neemt niet alleen het aantal, maar ook de ernst van de incidenten een vlucht. Personeel van vervoersbedrijven wordt geslagen, gebeten, geschopt, met wapens bedreigd. Bij Vlissingen werd geprobeerd een conducteur in brand te steken.

Op Glenda’s standplaats Eindhoven gaat het er in de schaftruimte regelmatig over hoe de samenleving verhardt, en hoe dat doorwerkt in de trein. „Blijkbaar is het stoer om met messen rond te lopen, maar het gevaar is dat een van jouw collega’s of jijzelf niet thuiskomt. Het is wachten tot het zover is. We hebben regelmatig een inzameling om een cadeautje te kopen voor een collega die iets ergs is overkomen. Na zo’n gebeurtenis als die van vorige week praat je ook met elkaar.”

Hollands Spoor

Die gebeurtenis zorgde voor een golf van verontwaardiging. Op station Den Haag Hollands Spoor sloot zaterdagavond een groep jongeren – kinderen nog – een conducteur in. Ze werd geslagen en van een trap gesmeten. Een woordvoerster van vakbond VVMC vertelt wat er gebeurde. Er zaten twee hoofdconducteurs op de trein. „Vermoedelijk staken die kinderen iets van vuurwerk af. Een van de conducteurs achtervolgde hen via beneden, de ander via boven. De conducteur beneden werd tegengehouden, de conducteur boven mishandeld.”

Was het maar een ’incident’, zegt Glenda. „Het gebeurt wekelijks. Goed dat er nu aandacht is, maar ik hoop vooral dat er doorgepakt wordt.” Of ze daar vertrouwen in heeft? Eigenlijk maar bar weinig, zegt ze.

Daarin staat ze niet alleen. Spoorvakbond VVMC peilde dat 84 procent van de leden wel eens te maken heeft gehad met agressie. En liefst 60 procent heeft het idee dat er, hoewel de noodklok oorverdovend wordt geluid, niets verandert. Een op de vijf heeft zelfs het vertrouwen verloren dat er ooit een goede oplossing komt.

Privacy

Daarbij kijken bonden, vervoerders en politiek naar elkaar. Het liefst zouden vervoerders bijvoorbeeld identiteiten kunnen opvragen van potentiële probleemgevallen. Dat proces loopt, aldus een woordvoerster van het ministerie van Infrastructuur. Maar het gaat uiterst langzaam, mort de spoorsector. Dat is niet zomaar, want privacy is óók een groot goed. Bovendien moet de wet worden aangepast en dat kost tijd. „Er is altijd wel een jurist die zegt dat iets niet kan”, constateert FNV Spoor-voorman Henri Janssen. „We hobbelen van overleg naar overleg. Er is al jaren consensus over wat er moet gebeuren, maar er gebeurt niets. Pas de wet aan, doe iets.”

De bewoordingen zijn anders, maar ook spoorvervoerders roepen de politiek op in te grijpen. Help ons, zei NS-topman Wouter Koolmees deze week onomwonden.

Onderbemand

Inmiddels klinkt zelfs bij personeel de roep om de Spoorwegpolitie – in 2003 afgeschaft – weer op te tuigen. Nu komt bij de NS alles aan op het team Veiligheid & Service (V&S). Het zijn boa’s die beperkt geweld mogen gebruiken en mensen in de boeien mogen slaan. Is er meer nodig, dan is het wachten op de politie. Hoofdconducteurs zijn sinds 2017 geen boa meer. De meningen over die stap lopen uiteen. Net als over de vraag of treinpersoneel bijvoorbeeld een wapenstok zou moeten krijgen. „Maar ook daarvoor moeten de regels worden aangepast. Een boswachter mag zelfs een wapen, mag een NS-medewerker dan een wapenstok?”, bromt Janssen.

De V&S-teams zijn bovendien onderbemand. Met name in de Randstad heeft NS moeite vacatures te vervullen in zo’n tempo dat de uitstroom wordt gecompenseerd. Regionale vervoerders doen het vaak anders, al is ook die aanpak niet zaligmakend. Alle Arriva-treinmedewerkers zijn bijvoorbeeld boa en dragen een bodycam, maar lang niet alle treinen zijn continu bemand door controleurs.

Bodycam

Nog een heikel punt: zodra Nederlands treinpersoneel de grens overrijdt met een trein, mogen ze niks meer uitrichten. En als het misgaat binnen de landsgrenzen, is het vaak hun woord tegen dat van een ander bij een eventueel strafrechtelijk onderzoek. Met frustrerende sepots tot gevolg. Aangevallen politieagenten zien dat hun verklaring zwaarder wordt gewogen. Kan dat niet ook gelden voor spoorpersoneel, is de vraag aan Den Haag. Maar ook op dit vlak wil men secuur te werk gaan, en dat kost tijd.

Gebeurt er dan niks? Jawel. De NS alleen al geeft 100 miljoen euro per jaar uit aan veiligheid. Alle V&S’ers hebben al jaren bodycams. Een proef met bodycams bij conducteurs loopt sinds januari, en het lijkt er voorzichtig op dat het dragen van de camera’s een preventieve werking heeft. De samenreiskorting is geschrapt om de vele discussies die de kaartjes veroorzaakten te elimineren.

Permanente controles

Stations worden bovendien verspijkerd. Amsterdam Lelylaan is bijvoorbeeld volledig verbouwd om onveilige hoekjes aan te pakken. Er is vaak permanent cameratoezicht, of waar nodig fysieke beveiliging. Op veel stations zijn tegenwoordig de poortjes dicht om klaplopers te weren, ingangen zijn gesloten op bepaalde tijden en er zijn permanente controles op vervoersbewijzen ingevoerd. Maar dat moeten gemeenten wel willen. Het ligt gevoelig de stationspassage af te sluiten als dat een doorgaande voetgangersroute is.

„Er is bovendien niet één aanpak die werkt. Op verschillende treinlijnen en stations zijn er verschillende problemen, die allemaal om iets anders vragen. En we zitten her en der aan het maximum van wat kan, zoals qua regels en mankracht”, zegt een woordvoerder van NS. Maar dat de maat vol is, is duidelijk. Niet voor niets kondigde de spoorvervoerder aan dat zaterdag de treinen drie minuten stil zullen staan. De actie krijgt navolging van andere ov-bedrijven. Zelfs kiosken gaan dicht. „Een symbolische actie, maar wel gericht op bewustwording. Een oproep aan Nederland.”

Want mensen als Glenda moeten ook na die drie minuten weer gewoon aan de slag. Vaak in hun eentje, soms met een onbestendig gevoel. „Toch ga ik nog met plezier naar mijn werk toe. Er zijn meer leuke dan vervelende kanten. Maar ik merk dat veel collega’s dat niet meer hebben.”

[dickvanas]

'OM deed mij een voorstel om kroongetuige te worden'

Ze leek van de aardbodem verdwenen na haar aanhouding op vrijdag 21 april 2023 op verdenking van het lidmaatschap van een criminele organisatie. En dat bleek ook bijna letterlijk zo te zijn. De 69-jarige oud-advocate Inez Weski werd geruime tijd vastgehouden in een ondergrondse betonnen bunker op een onbekende plek, op verdenking van het doorspelen van informatie van en naar haar voormalige cliënt Ridouan Taghi. Het boek krijgt uiteenlopende waarderingen: van waardevol tot zinloos. 'Er hangt een heleboel op je schouders'.

Ze hield een logboek bij over de „bizarre gebeurtenissen” rond haar aanhouding en opsluiting. Dat boek, Het geluid van de stilte, ligt sinds vrijdag in de boekhandels. Het is een verhaal over haar leven, „een zeer persoonlijke psychoanalyse”, over het abrupte einde van een 45 jaar lange advocaten-carrière en het belang van de geheimhouding waaraan advocaten zich moeten houden.

Zij noemt het gesprek met twee officieren van justitie over mogelijke afspraken ‘het eigenaardigste’ wat ze tijdens haar detentie heeft meegemaakt. Ze heeft het gesprek ‘na een kwartiertje’ beëindigd. Vrijdag verschijnt het boek dat Weski schreef over haar uitzonderlijke lotgevallen sinds haar arrestatie, getiteld 'Het geluid van de stilte'.

Het Openbaar Ministerie verdenkt Weski (69) van deelname aan een criminele organisatie die zich toelegt op internationale drugshandel en witwassen, en het schenden van geheimen. De ex-advocaat zou informatie van haar cliënt Ridouan Taghi vanuit de Extra Beveiligde Inrichting (EBI) in Vught met zijn contacten in de buitenwereld hebben gedeeld.

‘Hoe durft men’

Weski is sinds juli vorig jaar geen advocaat meer. Taghi, hoofdverdachte in het omvangrijke liquidatieproces Marengo, is in februari door de rechtbank veroordeeld tot een levenslange celstraf. Zijn zaak loopt momenteel in hoger beroep.

In het NRC-interview toont Weski zich verontwaardigd over het voorstel van het OM. ,,Ik hoorde het aan. Ik dacht: hoe durft men.” Weski is een verklaard tegenstander van de inzet van kroongetuigen. ,,Een terminaal giftig quasibewijsmiddel”, noemt zij het.

Het OM wil niet inhoudelijk reageren op de ontboezemingen van Weski, omdat ze verdachte is in een lopend strafrechtelijk onderzoek. ,,Het OM zal haar zaak en persoonlijke omstandigheden niet in de media bespreken”, zegt een woordvoerder. ,,Deze komen aan de orde wanneer de strafzaak kan worden behandeld door de rechtbank.

’Wild om zich heen bijtend’

Maar het is vooral een aanklacht tegen een deel van het Openbaar Ministerie dat ze ’de Vervolgers’ noemt en dat volgens haar „wild om zich heen bijtend” wetten en regels aan de laars lapt om het doel te bereiken.

Volgens Weski doet een deel van het OM zijn werk „met mededogen en met de wet in het hoofd.” Maar dat deel wordt volgens haar niet zelden door de „kernploeg” van ’Vervolgers’ geïntimideerd. „Rechters, critici, of wetten lijken voor hen storende bemoeienissen.”

Geheimhoudingsplicht

Volgens Weski waren haar ’Vervolgers’ erop uit om haar „murw” te maken, zodat ze haar geheimhoudingsplicht zou doorbreken. Er zou haar zelfs zijn aangeboden om kroongetuige te worden, zegt ze vandaag in een interview met NRC, naar aanleiding van haar boek. Het OM zal haar zaak en persoonlijke omstandigheden niet in de media bespreken, liet een woordvoerder weten.

In haar boek schrijft Weski: „Bij de beslissing om mij te arresteren in een verdenking die in feite was gebouwd rond mijn toenmalige cliënt T., moest bij het OM bekend zijn dat ik me door deze geheimhoudingsplicht op geen enkele manier zou kunnen verdedigen.”

Ze verwijt het OM die geheimhoudingsrechten systematisch te schenden. „Die rechten lijken met de laatste grondrechten, naast vergeten groenten en het overtollige stikstof, te moeten eindigen. „Hoe laag moet je als geheimhouder afdalen in de geestelijke put om als enige redding het doorbreken van je zwijgplicht te gaan zien?”

Medicijnen

Ze zegt al snel na haar arrestatie ervan overtuigd te zijn geraakt dat ’de Vervolgers’ het risico „en misschien zelfs de hoop” hadden ingecalculeerd dat zij haar arrestatie, detentie en behandeling niet zou overleven. Haar gezondheid laat te wensen over, ze heeft op gezette tijden medicijnen nodig die ze niet op tijd kreeg en de intercom viel geregeld langdurig uit, zodat hulp inroepen onmogelijk was. „Alleen zaten ze dan wel met een lijk.”

Schenden van mensenrechten

Volgens Weski kan ieder mens worden aangesproken op het schenden van mensenrechten, en kan niemand zich verschuilen achter een uniform, een toga, of een meerdere. Alleen is de realiteit anders, constateert ze.

„Prachtige principes, maar ze kunnen niet verhinderen dat de onafhankelijkheid van burgers, hun vrijheid van denken, tezamen met de rest van het leven op aarde steeds weer beleidsmatig naar het verdwijnpunt lijkt te worden afgeserveerd.”

Een opvallend misdaadnieuwtje op woensdag: Inez Weski komt met een boek over haar tijd in detentie. Ze leek van de aardbodem verdwenen maar heeft de afgelopen maanden kennelijk haar verhaal op schrift gesteld of laten stellen. Het moment is best opvallend want de strafzaak tegen de gevallen strafpleiter moet nog beginnen. „Zij zal ten koste van alles haar lot als geheimhouder blijven dragen”, belooft het persbericht van haar uitgever. De titel van Weski’s boek is veelzeggend: 

Het geluid van de stilte.

Wat gaan we voor belangwekkends lezen, is dan de vraag. Het gaat in deze kwestie vooral om de feiten in de strafzaak: namelijk de ernstige verdenking dat Weski als boodschappenmeisje heeft gefungeerd van Ridouan Taghi. De discussie daarover hoort in de rechtszaal thuis. Al het andere is op dit moment bijzaak. Een jammerverhaal of heldenepos zonder precies te weten wat Weski zo in de problemen bracht, is op z’n minst voorbarig. Laat de rechter er straks over oordelen.

Het is wel te hopen dat een eventuele gevangenisstraf niet op de lange baan wordt geschoven. Het is momenteel namelijk een puinhoop in de bajes. Het personeel in veel strafinrichtingen, huizen van bewaring en tbs-klinieken loopt op zijn tandvlees wegens tekorten aan menskracht en kan de toestroom van gevangenen en geesteszieke delinquenten niet meer aan.

Rechters in hemd

Het noopte minister Weerwind (Rechtsbescherming) tot noodmaatregelen. Duizenden veroordeelden worden nu niet meer opgeroepen om hun straf uit te zitten. Rechters staan in hun hemd en het rechtsgevoel van de meeste Nederlanders krijgt een gevoelige knauw.

Hoe is het mogelijk dat niemand vroegtijdig inzag dat dit probleem zich zou voordoen? Waarom trok de ambtelijke top van justitie niet eerder aan de bel? Is er niets anders te bedenken dan gevangenen gewoonweg eerder naar huis te sturen of niet meer op te roepen? Iedereen met enig inzicht in het justitieel bedrijf weet wat de gevolgen zijn. Van uitstel komt afstel.

Het is ronduit pijnlijk dat veroordeelden door een tekort aan gevangenispersoneel niet de straf ondergaan die zij volgens de rechter verdienen.

Het personeelstekort in gevangenissen is een groeiend probleem dat ernstige gevolgen heeft voor het justitiële systeem. Veroordeelden die hun straf niet hoeven uit te zitten vanwege onvoldoende personeel brengen niet alleen de maatschappij in gevaar, maar ondermijnen ook de geloofwaardigheid van het rechtssysteem. Ook de belangen van veroordeelden om te weten waar ze aan toe zijn staan onder druk. Hoe kan iemand zijn leven op orde krijgen als niet duidelijk is of over jaren nog een straf moet worden uitgezeten.

Straffeloosheid

Het aantasten van het rechtvaardigheidsgevoel van slachtoffers en de samenleving als geheel is niet het enige probleem. De door Weerwind afgekondigde ’noodmaatregelen’ moedigen ook een gevoel van straffeloosheid aan onder criminelen. Het is essentieel dat de straffen die worden opgelegd door de rechter worden uitgevoerd om vertrouwen te behouden in het rechtssysteem.

Het personeelstekort zorgt voor een ernstig veiligheidsrisico binnen gevangenissen. Als er niet genoeg personeel is om toezicht te houden op gedetineerden, neemt de kans op ontsnappingen, geweld tussen gedetineerden en tegen personeel toe. Dit vormt niet alleen een gevaar voor de medewerkers van de gevangenis, maar ook voor de samenleving als geheel als veroordeelden vrij rondlopen zonder hun straf te hebben uitgezeten.

Krijgt het aanpakken van het personeelstekort voldoende prioriteit? Dat lukt alleen als de arbeidsvoorwaarden (lees: hogere salarissen) drastisch worden verbeterd. Ook investeren in alternatieve strafmaatregelen en rehabilitatieprogramma’s om het aantal gedetineerden te verminderen en de druk op gevangenissen te verlichten is cruciaal. Het belangrijkste is echter dat de urgentie van dit probleem wordt gezien. Afgaande op de nogal lauwe reacties tot nu toe ligt daar de grootste uitdaging. Hopelijk beseft de politiek dat straks grof gezegd de pleuris uitbreekt als blijkt dat veroordeelden weer de fout ingaan, terwijl ze eigenlijk hun straf moeten uitzitten. Dat gaat met het huidige ’beleid’ zonder twijfel gebeuren.

Eindhovense drugsbaro

Ze zat in een cel "in volledige stilte, bijna luchtdicht verpakt in een gebouwtje onder de grond" en wist niet of het een officiële gevangenis was of niet. De intercom was kapot, waardoor ze in geval van nood niet om hulp kon roepen.

Weski schrijft dat ze zich grote zorgen maakte om haar gezondheid. Meerdere keren herhaalt Weski in haar boek dat ze denkt dat de overheid haar wilde "neutraliseren" door niet goed voor haar te zorgen. Uiteindelijk werd ze overgeplaatst naar Nieuwersluis, waar ze alleen op een afdeling zat.

Afgrond

Weski zat uiteindelijk bijna anderhalve maand in voorarrest. Ze stelt dat Ridouan Taghi voorafgaand aan zijn aanhouding in 2019 was verklaard tot "staatsvijand nummer 1". "Helaas lijk ik in één adem mee te moeten in de afgrond", schrijft ze.

Het Openbaar Ministerie wil niet inhoudelijk reageren op het vermeende kroongetuigenaanbod en andere beweringen in het boek van Weski. "Het OM zal haar zaak en persoonlijke omstandigheden niet in de media bespreken", schrijft het OM in een reactie. "Deze komen aan de orde wanneer de strafzaak kan worden behandeld."

Een datum is nog niet bekend. Volgens het OM heeft behandeling van de zaak vertraging opgelopen. "Het OM wilde het strafdossier vorig jaar aan de rechtbank voorleggen. Door de verdediging worden bij de rechtbank Rotterdam meerdere formele procedures gevoerd."

Ten slotte nog iets anders. Collega-misdaadjournalist Vico Olling schreef een interessant boek over Janus van Wesenbeeck, de Eindhovense drugsbaron die als belangrijkste inspiratiebron diende voor de succesvolle Netflix-serie Undercover. Dankzij het uitputtende onderzoekswerk van Olling geeft het verhaal van de echte Ferry Bouman een bijzondere kijk achter de schermen van een drugsimperium, dat Nederland en België jarenlang overspoelde met hasj, coke en pillen. Intrigerend is een ontmoeting tussen Frank Lammers, die de ’Don van het Zuiden’ in de serie vertolkte en Van Wesenbeeck over feiten en fictie. ’En dat voor die prijs’ zullen we het uithangbord van Jumbo niet snel horen roepen over Ollings boek. De acteur en zijn advocaat komen er bij Van Wesenbeeck niet best af.

(Door Dick van As)

[dickvanas]

Tineke de Nooij komt weer terug op de radio!

Tineke de Nooij heeft er spijt van dat ze is gestopt met het maken van radio. Dit vertelde het radio-icoon tijdens een speciale veteranen-uitzending op Radio Veronica: "Ik mis het zo ontzettend." Tijdens de vier uur durende veteranen-uitzending van Arjan Snijders stonden Veronica-coryfeeën Leo van der Goot, Francis Dix, Ad Bouman en Tineke de Nooij centraal. Het programma was zaterdagavond te horen op Radio Veronica en was op zondag 26 juni van 20.00 tot 00.00 uur in een extra lange vorm uitgezonden op ons themakanaal Vintage Veronica.

De Nooij stelde in een speciale veteranen-uitzending op Veronica dat ze het radio maken miste en dat ze misschien “maar weer eens een keer” iets ging doen. ,,Ik denk op internet of zo, iets heel stoms. En als jullie roepen ‘we hebben een paar leuke uren’, nou dan kom ik langs.’’ Stenders was ook aanwezig in de studio en bood De Nooij direct een plek aan. ,,Dit moet wel te regelen zijn, Tineke’’, aldus de dj en zendermanager. ,,We geven je je hobby terug.’’ De Nooij reageerde blij verrast op de aanbieding van Stenders. ,,Ik ben helemaal verbijsterd. Wat leuk. Goed zo. Ik wil jullie bedanken. Wauw. Ik kom hier dus terug?’’

Terug naar haar roots

De Nooij nam eind januari na zestig jaar afscheid van de radio toen ze haar Omroep MAX-programma TinekeShow voor het laatst presenteerde op NPO Radio 5. Ter gelegenheid van haar pensioen werd ze benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Met een programma op Vintage Veronica keert De Nooij nu terug naar haar roots. Ze was in 1960 betrokken bij de oprichting van Radio Veronica en werd er de eerste vrouwelijke discjockey van Nederland. Tineke de Nooij voelde zich tijdens de coronacrisis eenzaam. Dat vertelde het 80-jarige radio-icoon vanavond aan Özcan Akyol in De Geknipte Gast. Ze was openhartig over het gemis van een geliefde en de moeilijke laatste jaren met haar overleden man Peter IJkelenstam. ,,Daar heeft niemand me ooit op voorbereid. Dat de slechte jaren er zo inhakken.”

Geknipte Gast

De coronaperiode was erg moeilijk voor Tineke de Nooij, die afgelopen week haar laatste uitzending op de radio maakte. ,,Ik ben nooit gewend om alleen te zijn. Ik wil best een paar dagen alleen zijn, dat is het punt helemaal niet. Maar ik ben echt alleen”, vertelt ze in de kappersstoel in De Geknipte Gast. ,,Je bent bijna twee volle jaren alleen. Dat je niet uit kunt met vrienden en dat je je oude leven niet meer hebt. Daar ben ik gek van geworden. Ik voel me soms wel eenzaam. Ik mis iemand die van mij houdt. Maar een nieuwe geliefde, dat is gedoe allemaal.” Tineke moest in 2018 na een lang ziekbed afscheid nemen van haar man Peter IJkelenstam met wie ze in 1991 trouwde. ,,Ik had met hem het meest ideale huwelijk dat je je kan voorstellen. We hebben de gelukkigste jaren van ons leven samen meegemaakt. Maar vervolgens krijgt hij een hersenbloeding en nog eens een herseninfarct en dat heeft zestien jaar geduurd. Zestien jaar waarin iemand niet meer de man is van wie je ooit hebt gehouden. Ik wil niet dat me dat nog een keer overkomt.”

Ze vertelt dat ze de mooie kant van het huwelijk zelfs even vergeten was. ,,Het verdriet heeft de gelukkige tijd verdrongen. Daar heeft niemand me ooit op voorbereid. Dat de slechte jaren er zo inhakken. Dat als hij dood is alleen maar die slechte herinneringen overblijven. Er is dan een soort opluchting dat hij overleden is en dan heel langzaam komen alle goede herinneringen weer terug. Dat die terugkomen, daar ben ik blij mee.”

Verschrikkelijk zitten huilen

Na zijn herseninfarct zestien jaar geleden werd de man van Tineke opgenomen in een ziekenhuis in Kaapstad. Het was een Brits ziekenhuis en daarom waren er scones bij de thee. Ze zag dat hij de kleine broodjes volledig had verkruimeld op zijn bord. ,,Ik ben toen de gang opgelopen en heb verschrikkelijk zitten huilen. Dit is niet goed, dacht ik. Dit is verschrikkelijk. Mijn eerste echtgenoot Tony heeft twaalf dagen in coma gelegen, die had ook een hersenbeschadiging. Dus ik wist wat er ging gebeuren met mannen met een hersenbeschadiging. Ik vond het verschrikkelijk. Ik wist het.”

Het eerste jaar ging goed, maar na zijn opname in een tehuis werd het zwaarder en zwaarder voor Tineke. ,,Op het laatst wist hij niet meer wie ik was. Ik ging met tegenzin naar het tehuis toe. Wat denk je dat er met jezelf gebeurt dan? Dan ben je er niet trots op dat je buiten in de auto blijft en denkt: ik heb geen zin meer. De laatste twee, drie jaar vond ik verschrikkelijk.”

Levensgeschiedenis

Christina Hendrika (Tineke/Tinus) de Nooij (Baarn, 27 april 1941) is een Nederlandse radio- en televisiepresentatrice. Ze was de eerste vrouwelijke diskjockey in Nederland (Radio Veronica). De Nooijs vader, in zijn jeugd een goed zwemmer, was timmerman/metselaar, haar moeder, een goede gymnaste, was secretaresse. In 1946 verhuisde het gezin naar Hilversum, waar haar zusje werd geboren en vader ging werken bij de Nederlandse Radio Unie (NRU). De wijk waar het gezin woonde werd vrijwel uitsluitend bewoond door omroepmedewerkers, wat de keuze voor een beroep voor De Nooij heeft bepaald.

Op 12-jarige leeftijd mocht ze voor de AVRO, nadat ze uit 500 kabouters was gekozen, de stationcall inspreken voor het padvindersprogramma Hoort Zegt Het Voort. De Nooij schreef stukjes voor de regionale krant, was telefoniste en belde op 18-jarige leeftijd aan bij de studio van Radio Veronica, in een oude kosterswoning in het centrum van Hilversum. Veronica zond uit vanaf het schip dat buiten de territoriale wateren voor Scheveningen lag. Dat was het begin van een lange Veronica-carrière. In 1960 schreef ze teksten voor de omroepers die daar in dienst waren (Ellen van Eck, Max Groen en Tony Vos). Vanaf 1962 presenteerde ze dagelijks van 10 tot 11 uur in de ochtend Koffietijd met Tineke (tune: At the Georgia Camp meeting van The Swe-Danes).

Veronica zeeschip

Eind jaren 60 begon De Nooij met het radioprogramma Parels voor de zwijnen. Dit was een programma vol experimentele, vaak psychedelische muziek, dat later werd overgenomen door Lex Harding toen hij voor vast bij Veronica in de studio kwam werken. Vanaf 1970 had De Nooij in de avonduren haar twee uur durende programma met 'eigen' muziek, dat eindigde met Expecting to Fly van Buffalo Springfield. Ze heeft de hele periode met het Veronicaschip meegemaakt, tot 31 augustus 1974. Daarna ging ze werken voor Hilversum 3 en presenteerde ze op de woensdagavond diverse programma’s in de nacht. Ze was regelmatig invalster voor de Nationale Hitparade (samen met Frits Spits, Felix Meurders en Alfred Lagarde).

In 1976 startte Hilversum 4, de klassieke zender. Veronica was net als Veronica Omroep Organisatie aspirant-omroep geworden en kreeg zendtijd op Hilversum 4. Veronicabaas Rob Out herinnerde zich dat Tineke goed Für Elise kon spelen, daarom werd Hilversum 4 op zondagochtend geopend door Veronica met Tineke.

De Nooij interviewde ooit Cliff Richard, in Londen (haar eerste interview), Stevie Wonder, John Denver, the Cats, Graham Nash en anderen. Op 29 januari 2022 werd zij in haar laatste uitzending bevorderd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Het is nog niet bekend wanneer Tineke weer mag beginnen met een radio show. Tineke de Nooij Ridder in de Orde van Oranje Nassau

Ze was in 1960 de eerste vrouwelijke discjokey bij de razend populaire zeezender Veronica. Ze was voor heel wat vrouwelijke collega’s hét grote voorbeeld. Ze werd vooral bekend door haar pakkende jingle: 1, 2,3,4,5,6,7,8,9, Tineke. En ze kreeg zaterdagmiddag haar welverdiende verrassing: Tineke de Nooij is benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. De 80-jarige tv- en radiopresentatrice werd met de onderscheiding verrast tijdens de speciale radio-uitzending ter ere van haar afscheid van Omroep MAX in Beeld en Geluid in Hilversum. Tineke is geridderd vanwege haar jarenlange loopbaan op de Nederlandse radio en televisie.  Op televisie presenteerde ze vanaf 1982 het middagmagazine Tineke. Ook zette zij zich jarenlang in voor goede doelen in binnen- en buitenland. Zaterdag nam zij na een loopbaan van zestig jaar afscheid van de mediawereld.

"Half september kwam ik terug van een reis naar Canada en ineens realiseerde ik me dat ik 80 ben, terwijl ik nog zo graag meer wil reizen", vertelt ze over haar keuze om te stoppen met het maken van radio. Nadat ze het haar collega’s had verteld - 'ze schrokken zich wezenloos' - maakte ze het eind oktober in haar programma bekend aan de luisteraars. "Ik heb een overweldigend aantal reacties gekregen, ik denk wel honderden. Echt hartverwarmend. Ze zeiden dat ze het wel begrepen maar dat ze het ook jammer vinden. Ik ga al een leven lang met ze mee natuurlijk. Ze zijn met mij opgegroeid." De Nooij dacht tot afgelopen zomer nooit aan stoppen. Volgens haar heeft ze namelijk het leukste vak ter wereld. "Het is ongelofelijk leuk wat ik doe. Ik schrijf graag en hou van muziek. En ik zou niets anders kunnen." Dat ze verbonden blijft aan Omroep MAX en af en toe nog zal invallen, vindt ze daarom een fijn idee.

Haar begin

Tineke de Nooij groeit op in Hilversum, in een buurt waar vrijwel uitsluitend omroepmedewerkers wonen. Haar vader is timmerman en metselaar bij de Nederlands Radio Unie. Op jonge leeftijd is ze al gefascineerd door de media: met haar buurjongen organiseert ze een eigen radiostation waar drie andere huizen op zijn aangesloten. Op haar twaalfde doet ze auditie bij de AVRO voor het padvindersprogramma Hoort zegt het voort en mag vervolgens een jaar lang iedere donderdag een stationcall uitspreken en de aankondiging verzorgen.

Vijf jaar later maakt De Nooij incidenteel deel uit van de Hoorspelkern, een groep acteurs die voor hoorspelen wordt ingezet. De middelbare school maakt ze niet af. Ze komt als telefoniste bij een technisch bedrijf te werken. Ook is ze al toegelaten tot het conservatorium, maar dan krijgt haar levensloop een wending door de zeezender Radio Veronica.

Op achttienjarige leeftijd, op 1 september 1960, wordt Tineke de Nooij diskjockey bij de zeezender Radio Veronica. Ze heeft spontaan aangebeld bij de studio op de Hilversumse Zeedijk en gesolliciteerd bij de toenmalige programmaleider Ellen van Eck, die haar het ouderwetse ‘omroepen’ leert. Ze begint met het schrijven van teksten voor de omroepster en voor reclamespotjes, die ze vervolgens ook zelf mag inspreken. Dan komt haar droom uit en mag ze een popprogramma samenstellen en presenteren: De zwarte schijf. In 1962 wordt de oude ploeg ontslagen wegens gebrek aan reclames en de slechte ontvangst van de zender Veronica. Aan slechts zeven medewerkers wordt gevraagd of ze willen blijven en het risico van geen salaris willen nemen. De Nooij is daar één van.

Koffietijd

Veronica gaat in de nacht, vanwege de betere ontvangst, op de engelse C.N.B.C.-Commercial Neutral Broadcasting Company uitzenden. Daarvoor worden professionele engelse discjockeys ingehuurd die gestationeerd worden in de Veronica keuken. Voor De Nooij gaat een langgekoesterde wens in vervulling: zij maken haar duidelijk hoe diskjockeys te werk gaan. Zonder tekst, jingles en alleen je muziek. De Nooij maakt naam met het programma Koffietijd met Tineke, dat in maart 1962 van start gaat. Ze werkt veertien jaar als diskjockey en draagt voor een belangrijk deel bij aan het succes van Veronica. Tineke de Nooij is met het genoemde Koffietijd met Tineke en Tineke de populairste vrouwelijke dj. De aspirant-omroep Veronica is intussen een grote ledenwerfactie begonnen.

Ze komt bij de televisie terecht omdat in 1982 Veronica in de middaguren zendtijd krijgt aangeboden. Binnen een half jaar is Tineke grenzeloos populair. De Nooij neemt haar hond en kat mee van thuis en op tafel staat een theeservies met taartjes. Deze formule van middagprogramma’s wordt door andere omroepen een seizoen later gevolgd. Verder werkt ze voor TV10 en RTL en nu dus bij omroep Max.

"De TinekeShow komt niet meer terug, dat moet ik afsluiten. Maar ik hoop wel een beetje in dat vak te blijven", zegt Tineke. Terugkijkend op haar jarenlange carrière herinnert de presentatrice zich een aantal unieke momenten die ze bij de radio heeft beleefd. Zo was ze vanaf het eerste moment betrokken bij Radio Veronica, dat uitzond vanaf een schip dat buiten de territoriale wateren voor Scheveningen lag. "Daar hebben we de commerciële radio ontdekt en hebben we alles kunnen uitvinden", weet ze nog over die begintijd. De jaren daarna heeft ze zoveel "hele bijzondere dingen gedaan". "Ik ben nog nooit met tegenzin naar mijn werk gegaan."

‘Ik blijf schrijven’

Toch komt aan dat werk binnenkort een einde. Meer vrije tijd en de mogelijkheid om meer te reizen liggen in het verschiet. "Dat ik dan in een zwart gat val, weet ik zeker. Maar ik blijf schrijven. Een column lijkt me weer leuk, daar ga ik wel achteraan", zegt ze resoluut. Vanwege corona is een reis nog niet geboekt, maar een lijstje met mogelijke bestemmingen is er al wel. "Ik wil graag weer naar Canada, daar ben ik helemaal weg van. En ik heb nog nooit een beer gezien" grapt ze. "Maar het heeft nu geen zin om reizen te plannen. Dat doe ik wel op het laatste moment."

Zaterdag was er nog die extra lange en feestelijke uitzending van de TinekeShow. Ze werd ook vooral bekend vanwege haar heerlijke schaterlach.

"Uiteraard voel ik me absoluut geen tachtig, maar mijn lijf geeft het wel aan. Je krijgt na je zeventigste toch te maken met allerlei ongemakken", aldus de radio-dj. Toch probeert ze het leven van de zonnigste kant te bekijken. "Maar count your blessings, en dat doe ik dan ook. Want wat heb ik het nog goed met mijn poezen, mooie huis en prachtig werk!"

De Nooij is op Koningsdag jarig en viert dat die dag met haar luisteraars op Radio 5. Haar programma De TinekeShow is eenmalig niet op de zaterdag, maar op die dinsdag de 27e te horen. De eerste vrouwelijke diskjockey van Nederland hoopt voorlopig nog door te gaan met haar radiowerk, zo vertelt ze aan de krant. "Dat zou ik wel fijn vinden, want ik heb absoluut geen zin om thuis te gaan zitten met twee katten en een waterschildpad!"

 "Mensen die steeds klagen: mijn hart, mijn weet ik veel. Daar houd ik niet zo van", gaat Tineke verder. "Gewoon lekker doorgaan en dingen doen. Het heeft ook voordelen. Mijn boodschappen worden nu netjes in de auto gezet." Tineke verloor vorig jaar haar man Peter. Zijn dood hakte er flink in. "Veel meer nog dan ik had kunnen denken. Je kunt ook zeggen: aan zijn lijden van ruim dertien jaar is een einde gekomen. Dat is ook wel zo, maar je moet toch door dat hele rouwproces heen", aldus de radiomaakster. "Maar gelukkig zijn er vrienden die leuke dingen met me doen. Lekker weg af en toe, en mijn werk natuurlijk. Dat heb ik teruggebracht van vijf dagen in de week naar twee. De eerste weken had ik geen idee wat ik met die extra vrije tijd aan moest, maar nu vraag ik me af hoe ik het vroeger allemaal gedaan heb."

De presentatrice ontving de onderscheiding van Mark Roëll, de burgemeester van De Nooijs woonplaats Baarn. (Door Dick van As)

[dickvanas]

Dicks Prikkels: De Wereld Op Zijn Kop 113

- De viskraam die al decennia naast de ingang van het Binnenhof staat, is al een tijdje niet meer in gebruik. Vanwege de verbouwing van het politieke centrum in Den Haag staan de medewerkers in een krappe, tijdelijke kraam aan het Buitenhof, tegenover de bioscoop. Daar baalden ze al flink van, maar nu gaat het terugverhuizen ook nog eens langer duren en dreigt het zo belangrijke haringseizoen een zure nasmaak te krijgen.

‘Heel de sfeer in de kraam is verpest’, verzucht eigenaar Martin Buutveld (80). 'Mijn medewerkers kunnen elkaar de hersens wel inslaan. De ruimte is de helft van wat hij altijd is geweest.’

-  Drie bewoners van de Torenvlietslaan in Valkenburg zijn een stuk rijker geworden: op hun adres viel namelijk een prijs van de Postcode Loterij. De winnaars krijgen per lot 25.000 euro. Ook heeft een van de bewoners een auto gewonnen.

Carina is een van de winnaars. Ze heeft een hoveniersbedrijf en zegt dat ze het nu wat rustiger aan kan gaan doen. Wat ze met het geld doet? 'Lekker reizen, fietsen en een dagje uit. Mijn man wil graag naar Argentinië, maar ik vind dat te ver.’ Met een knipoog zegt ze: 'Misschien als we businessclass vliegen.’

-  Bewoners van het Oude Centrum in Den Haag zijn boos op de gemeente nadat een graafmachine een net aangelegde tuin in de Boekhorststraat heeft vernield. Het stukje groen was een langgekoesterde wens van de buurt. 'Er is niets aan ons verteld’, zegt buurtbewoner Barbara IJsselmuiden.

Zes jaar is de buurt bezig geweest met de herinrichting van de straat. 'De bloemen staken net hun hoofd boven de aarde. En dan? Klabam! Weg’, schrijft de wijkorganisatie op Facebook. Buurtbewoners waren ontzettend verbaasd. 'Tot ons grote verdriet en woede zagen wij dat er rijplaten over het tuintje waren gelegd.’

-  De HTM wil tien tramhaltes die in de coronaperiode tijdelijk werden geschrapt definitief sluiten. Uit onderzoek blijkt dat het weghalen van de haltes zorgt voor tijdwinst. Het Haagse college wil het besluit overnemen, maar pleit wel voor het heropenen van de haltes aan de Fahrenheitstraat en het Copernicusplein.

In de analyse is gekeken naar in totaal dertien gesloten tramhaltes, waarvan tien in Den Haag. De drie andere haltes liggen in Rijswijk. Daarvan worden de haltes Vlietbrug en Broekpolder al definitief geschrapt. Over de halte Treubstraat is nog geen besluit genomen.

- Joost Klein heeft grootste plannen voor zijn act op het Eurovisie Songfestival in het Zweedse Malmö. „Ik ga het vetste doen dat ik tot nu toe heb gedaan. En daar ben ik wel heel blij mee. Daarvan kan ik echt met trots zeggen: wauw”, zei de zanger.

- Ook de bussen en trams van HTM in Den Haag staan zaterdag 20 april drie minuten stil. Het vervoersbedrijf sluit zich daarmee aan bij de andere vervoersbedrijven in het land die met de actie een signaal af willen geven na de heftige mishandeling van een conducteur en machinist.

Een conducteur van de NS werd vorige week zaterdag om 22.30 uur ernstig mishandeld in een trein tussen Delft en Den Haag Hollands Spoor. Ook een machinist kreeg klappen.

Reden voor de NS voor een protestactie, om aan te geven dat de maat vol is. HTM sluit zich daar nu bij aan. 'Een afschuwelijk incident. Ook wij zijn het afgelopen jaar geconfronteerd met een aantal geweldsincidenten tegen onze collega’s. Totaal onacceptabel’, reageert algemeen directeur Jaap Bierman.

- De voorgestelde hellingbaan bij strandopgang Molenslag in Monster mag er komen, vinden politieke partijen in Westland. Over een hellingbaan op die plek wordt al vele jaren gesproken. Nu ligt er alleen nog een trap. De hellingbaan moet helpen bij de bevoorrading van de horeca en maakt het strand beter bereikbaar voor mindervaliden en hulpdiensten.

Het college van burgemeester en wethouders noemde de hellingbaan 'onontkoombaar en onuitstelbaar’, omdat de provincie de bevoorrading via het duinfietspad, wat nu nog gebeurt, vanaf volgend jaar niet meer gedoogt.

-  Zo'n zestig hulpbehoevende Rijswijkers moeten vóór vrijdag 19 april een andere organisatie vinden voor hun zorg. De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) heeft maandag geëist dat drie stichtingen die wijkverpleging aanbieden in de gemeente, hun activiteiten stoppen.

Het gaat om de Stichting Noord Zorgverlening, de Stichting Nederlandse Zorg Centrum en Stichting Health Care. De IGC ging op 2 oktober 2023 en 27 februari 2024 op bezoek bij de stichtingen. 'De inspectie zag ernstige tekortkomingen in de zorg’, schrijft het IGJ.

De inspectie heeft 'ernstige zorgen over de kwaliteit en de veiligheid van de zorg’ van de drie stichtingen. Ze voldoen geen van allen aan de diverse normen waarop ze werden beoordeeld. De stichtingen staan formeel los van elkaar, maar de mensen erachter hebben wel onderlinge contacten. Zo zijn de bestuurders van Stichting Noord Zorgverlening en Stichting Nederlandse Zorg Centrum broers.

- De verwoestende brand die sinds dinsdagochtend in het historische beursgebouw (de Børsen) in het centrum van Kopenhagen woedt, is onder controle. De bluswerkzaamheden zijn wel nog bezig, liet brandweercommandant Jakob Vedsted Andersen dinsdagmiddag weten op een persconferentie. Het iconische gebouw raakte door de brand ernstig beschadigd. Hoe groot de daadwerkelijke schade is, dat moet nog blijken.

-  De Fransman die zaterdag een heldenrol speelde bij de dodelijke steekpartij in een winkelcentrum in Sydney wordt beloond voor zijn moed. De Australische premier Anthony Albanese heeft gezegd dat hij ‘zolang als hij wil’ in het land mag blijven.

Op videobeelden was te zien dat de Fransman Damien Guerot de dader van de steekpartij op de roltrap probeerde tegen te houden met een paaltje. Beelden van het cruciale moment gingen viraal in Australië. Op sociale media werd hij al snel een held genoemd die mogelijk meerdere slachtoffers heeft voorkomen.

- De voormalige Amerikaanse president Donald Trump verscheen maandag een tikje slaperig in de rechtbank voor de start van zijn proces over frauduleuze betalingen aan een pornoster. De hele wereld keek mee, want voor het eerst zit er een ex-president van de VS in de strafbank. Dit gebeurde er op de eerste zittingsdag. ,,Zijn hoofd zakt steeds naar beneden.”

- Frans Timmermans wierp zich gisteravond op als hoeder van de NPO en de vrije pers. Hij was maar wat blij dat Sophie Hilbrand weer beter was en niet Jeroen Pauw aan het hoofd van de tafel zat, zag Angela de Jong.

[dickvanas]

'Het geluk is op geloof ik'

De seizoensfinale van Miljoenenjacht is een achtbaan van emoties. De miljoenen vliegen Harm uit Loosbroek zondagavond om de oren, maar hij speelt het ene na het andere hoge bedrag weg. „Dat wordt een leuk gesprek met mijn vrouw straks.”

Waar kandidaat John in de vorige uitzending de 5 miljoen euro al met de eerste koffer elimineerde, heeft Harm niet meer geluk: bij hem is het bij de tweede koffer raak. Daarmee is de toon gezet.

Het eerste bod van de bank is dan ook ’slechts’ 21.000 euro. Daarna maakt de Brabander een inhaalslag. Na een ’ronde uit het boekje’ wordt hij getrakteerd op 54.000 euro. Hoger zou het niet worden deze aflevering.

„Het geluk is op geloof ik", concludeert Harm wanneer de 1 miljoen euro eruit vliegt. Uiteindelijk ramt hij bij een bod van 43.000 euro op de rode knop. „Een pak van m'n hart”, aldus presentatrice Linda de Mol. In zijn eigen koffer (nummer 8) blijkt 500 euro te zitten.

Wat hij met het geld van plan is? Als docent koken zou hij graag aan willen schuiven bij 's werelds beste sterrenzaken. Met het door hem gewonnen bedrag kan hij er ongetwijfeld een aantal afvinken.

Thuiswinnaar is de nuchterheid zelve

Het contrast is groot met thuiswinnaar Annie, die weinig onder de indruk is. Of vooral beduusd? Hoe dan ook, wanneer het gouden koffertje wordt geopend toont ze zich van haar meest nuchtere kant.

Omdat Miljoenenjacht-kandidaat Harm in de studio eieren voor zijn geld koos en genoegen nam met 43.000 euro, ontvangt Annie, die geen enkel idee heeft hoe lang ze al meespeelt, hetzelfde bedrag. En dat precies een jaar nadat haar man overleed.

„Hoe is het met Annie?”, vraagt Winston Gerschtanowitz eenmaal binnen „Gewoon goed”, antwoordt ze.

Het is duidelijk allemaal wat onwerkelijk voor haar. Zodra Winston het door haar gewonnen bedrag heeft opgeschreven, zegt ze tevreden: „Geweldig.” Toch kan ze het niet laten om direct daarna een vraag te stellen: „Hoeveel belasting gaat eraf? De helft denk ik.”

„Het was me weer het seizoen”, sluit Winston af.

(Door Dick van As)

[dickvanas]

Het stille verdriet van Willeke van Ammelrooy.

Filmvedette Willeke van Ammelrooy viert vrijdag haar tachtigste verjaardag, op Curaçao. Voor de actrice heeft ouder worden ook een keerzijde: er is haar de afgelopen jaren een aantal dierbaren ontvallen. Zoals ook Willekes eerste grote liefde, Rutger Hauer. „Onze mooie herinneringen samen pakken ze mij nooit meer af.”

Al bijna een halve eeuw is Willeke van Ammelrooy gelukkig met Marco Bakker (86), met wie ze morgen afreist naar Curaçao ter ere van haar tachtigste verjaardag – een mijlpaal. Hij is de derde belangrijke man in haar leven, vertelde ze afgelopen zaterdag tegen De Telegraaf, in het eerste deel van het interview met de Nederlandse steractrice. „Ik ben dankbaar dat ik die leeftijd bereik. Dat is niet iedereen gegeven.”

Grote schok

Eind jaren 50, begin jaren 60 was de jonge Willeke hoteldebotel van Rutger Hauer, die zou uitgroeien tot een wereldwijd bekende acteur. Zijn overlijden, op 75-jarige leeftijd in de zomer van 2019 in het Friese plaatsje Beetsterzwaag, was voor Willeke een grote schok. De filmster had een vorm van kanker en overleed na een kort ziekbed.

„Ik wist niet dat hij stervende was”, vertelt de actrice, die met Hauer het geboortejaar 1944 deelt. „Rutger en ik waren even oud en dan schrik je daarvan. We kregen als pubers een relatie, die drie jaar duurde. We waren allebei net begonnen op de toneelschool.”

Willeke kreeg ooit les van haar toenmalige schoonouders, Arend en Teunke Hauer, die beiden ook in de theaterwereld actief waren. „Ik voelde mij thuis bij de Hauers. Ook met Rutgers zussen Machteld en Karen klikte het.”

De liefde ging over toen Rutger in het Zwitserse Bazel de pianiste en kunstenares Heidi Merz ontmoette. Hij verliet Willeke toen Heidi zwanger van hem bleek te zijn. In Nederland trouwden ze en kort daarna werd het stel ouders van dochter Aysha.

Het huwelijk hield niet lang stand. Heidi vertrok met hun dochter naar Zwitserland en Rutger bleef in Nederland, waar hij samen met Willeke te zien was op het witte doek, zoals in Grijpstra en De Gier – met Rijk de Gooyer en Donald Jones – en Het jaar van de kreeft, met ook Piet Römer.

Het overlijden van Rutger heeft veel impact op je gehad.

„Natuurlijk. Rutger en ik hebben een relatie gehad en samengewerkt. Uiteindelijk scheidden onze wegen. We hebben in het begin nog wel contact gehouden, maar door de jaren heen is dat min of meer verwaterd. Met zijn zussen Machteld en Karen bleef ik hechte vriendinnen; het waren lieverds. Na de dood van Rutger zijn zij allebei ook, in kort tijdsbestek, overleden.”

Was je ervan op de hoogte dat Rutger ernstig ziek was?

„Nee. Machteld belde me op een gegeven moment en zei: ’Rutger gaat dood’. Zij wist ook niet veel meer te vertellen en heeft hem kort voor zijn overlijden nog gezien. Machteld en Rutger waren een soort twee-eiige tweeling. Ik vond het erg verdrietig, ze hield intens veel van haar broertje.”

Jij was niet aanwezig bij zijn uitvaart?

„Zijn vrouw Ineke heeft mij niet uitgenodigd. Haar keuze kon ik alleen maar respecteren, maar pijn deed het wel; ik voelde me buitengesloten. Ik kreeg vlak voor zijn overlijden nog een laatste foto van Rutger te zien. Hij was toen al sterk vermagerd. Dat was hartverscheurend. Maar ik heb nog onze dierbare herinneringen en die pakt niemand mij ooit af.”

Hoe gek waren jullie destijds op elkaar?

„Ik was nog jong, amper zestien jaar. Rutger was mijn eerste grote liefde. Op een gegeven ogenblik zat ik bij hem achter op de fiets, op de bagagedrager, en de vonken tussen ons spatten ervan af. Die tijd is onvergetelijk. We hebben samen gehuild, gelachen en enorm veel van elkaar gehouden. We zijn uit elkaar gegaan toen Rutger naar Zwitserland vertrok en daar een ander leerde kennen. Ik kwam later Leendert Janzee tegen, de vader van mijn nu 58-jarige dochter Denise.”

Hoe vaak ontmoetten jullie elkaar vervolgens nog?

„We kwamen elkaar in een werkomgeving, op de set, weleens tegen. In de film Het jaar van de kreeft, in 1975, had ik een vrijscène met Rutger. We gingen daar als professionals mee om. Die opnamen vonden plaats nadat onze relatie al een tijd achter ons lag. We waren goede vrienden en af en toe bleef hij logeren, dan sliep hij in de kinderkamer van mijn dochter. In die tijd had hij al een relatie met Ineke. Daarna zagen we elkaar minder: ze leidden een steeds meer teruggetrokken bestaan in Friesland.”

Speelden er wellicht gevoelens van jaloezie mee?

„Geen idee. Tussen Rutger en mij was er geen spanning, maar een hechte vriendschap die verdampte. Ook later, toen Marco en ik al jaren samen en getrouwd waren, is er geen contact meer geweest. Het is achteraf erg spijtig. Hij was een bijzonder mens en ik had zo graag afscheid van hem willen nemen. Dat is mij helaas niet gegund.”

Je bent inmiddels al bijna vijftig jaar samen met Marco.

„Marco heeft mijn leven verrijkt. We hebben samen ons plekje in Margraten gevonden en zijn na al die tijd nog dol op elkaar. Voor 86 jaar ziet hij er goed uit. Marco is een soort van godsgeschenk; hij is er altijd voor me. Toen ik in 2008 eierstokkanker kreeg, was Marco doodsbang dat hij me zou verliezen. Iedere dag was hij in het ziekenhuis, hij wilde me niet loslaten. Maar ook toen ik een aantal jaar geleden een nieuwe hartklep moest, stond hij dag en nacht voor mij klaar. Dat is nou echte liefde!”

Op Curaçao gaan jullie jouw nieuwe levensjaar vrijdag zonnig inluiden.

„Inderdaad, we hebben er veel zin. Zoals ik in het eerste interview, afgelopen zaterdag, al zei: het is leuk om onze vrienden daar weer te ontmoeten. Maar nog belangrijker is dat we samen kunnen genieten en mijn verjaardag daar onder de palmbomen kunnen vieren. Ik ben gezegend dat Marco en ik al bijna een halve eeuw samen zijn.”

(Door Dick van As)

[dickvanas]

De Paasdagen en de legende van het Paasei

Pasen is het belangrijkste christelijke feest in het liturgische jaar, volgend op de Goede Week. Christenen vieren deze dag vanuit hun geloof dat Jezus uit de dood is opgestaan, op de derde dag na zijn kruisiging. Pasen duurt twee dagen en wordt dit jaar gevierd gevierd op  zondag 9 en maandag 10 april. Beide dagen worden wel afzonderlijk eerste en tweede paasdag of paaszondag en paasmaandag genoemd.

Een vooruitblik: Hemelvaartsdag valt dit jaar op 26 mei en is in Nederland een officiële feestdag. Daarmee is Hemelvaart een vrije dag voor je werknemers. Toch betekent dit niet dat je als ondernemer verplicht bent je onderneming gesloten te houden. En het staat je vrij om je personeel te vragen om te komen werken.

Wat is de Hemelvaartsdag?  Dit is de dag waarop het christendom herdenkt dat Jezus is opgevaren naar God, Zijn Vader in de hemel. Dat gebeurde na Zijn opstanding uit de dood (Pasen).Hemelvaartsdag is een officiële feestdag in België, Denemarken, Duitsland, Finland, Frankrijk, IJsland, Liechtenstein, Luxemburg, Monaco, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Portugal, Zweden en Zwitserland.

Er bestaat geen wet die zegt dat feestdagen verplichte vrije dagen zijn. In uw cao of in het arbeidscontract staat of een feestdag een vrije dag is. Er staat ook in of uw werknemers doorbetaald krijgen tijdens feestdagen. En of u een toeslag moet betalen als ze toch werken op een officiële feestdag.

Oorsprong Pasen

Het christelijke Pasen verwijst ook naar de vijftig dagen durende periode van het kerkelijke jaar vanaf het paasfeest tot Pinksteren. Katholieken mogen gedurende de vijftig dagen durende periode hun jaarlijkse paasplicht vervullen.

Het christelijke Pasen heeft zijn oorsprong in het joodse Pesach. Tijdens het Eerste Concilie van Nicea (325) zijn de data van beide feesten officieel ontkoppeld. In ouder (godsdienst) historisch onderzoek en in pseudowetenschappelijke lectuur wordt vaak een pre-christelijke oorsprong van diverse gebruiken rond Pasen verondersteld. De gangbare wetenschappelijke theorie is dat men over de voorchristelijke periode in Noordwest-Europa nauwelijks iets weet, omdat er nauwelijks iets van is overgeleverd. Mogelijk heeft de viering van Pasen in de loop van de tijd elementen van oude lentefeesten (zie feesten en rituelen tijdens de lente) in zich opgenomen, maar dat blijft speculatief.

Paashaas

Het eten van paaseieren is van middeleeuwse oorsprong. Een ander gebruik zijn de  paasvuren. De ontstaansperiode hiervan is onbekend. De palmpasenstok is een Nederlands fenomeen dat na de reformatie bij katholieken ingang vond. De paashaas is volgens hedendaagse inzichten helemaal niet zo oud: hij is voor zover bekend pas in 1682 voor het eerst in Duitsland beschreven, in Georg Franck von Franckenau’s boek De ovis paschalibu  ('Over paaseieren').De paashaas heeft van oorsprong een pedagogisch karakter. Over enkele figuren uit de alledaagse mythologie. Amsterdam, 2008. Via een vertaald Duits boek is de paashaas voor het eerst in ieder geval in 1825 in Nederland bekend.

Het woord Pasen is de meervoudsvorm van pasch of paesch, meervoud omdat het over meerdere dagen wordt gevierd. Het is ontleend aan christelijk Latijn pascha, een ontlening aan het Grieks Páscha (Πάσχα), dat weer ontleend is aan Aramees Paskha (פסחא), verwant met Hebreeuws Pesach (פֶּסַח), het feest van de uittocht uit Egypte Easter (Engels) of Ostern  (Duits) is afgeleid van de godin Ostara, volgensde Angelsaksische monnik Beda, luidt de vierde maand van het jaar in het Oudengels Ēostrae. Hij schrijft dat deze maand vernoemd was naar de godin Ēostrae, die in vroegere tijd in Engeland aanbeden zou zijn. Dit is tevens de enige oude vermelding van deze godin.

Herdenken

In de christelijke traditie is Pasen, of ook wel het paasfeest, het belangrijkste  liturgische  feest. Op Goede Vrijdag, de vrijdag voor Pasen, herdenken christenen het lijden en de kruisdood van Jezus en met Pasen vieren zij zijn opstanding, ook wel verrijzenis genoemd, uit de dood. Pasen behoort daarmee tot de traditie van de zoenoffers, die draaien om de noodzaak van de dood voor het leven, de verzoening met het goddelijke en de spirituele ontwikkeling van de eigen ziel door beproeving.

Op Witte Donderdag was Jezus op de Olijfberg en werd hij verraden door Judas Iskariot. Hierop werd hij gearresteerd door soldaten die in dienst waren van de hogepriester. De Joodse leiders wilden hem ter dood veroordelen, maar dat mocht alleen de Romeinse gouverneur, Pontius Pilatus, doen. Pilatus verklaarde echter in het openbaar niets te zien waarom Jezus ter dood zou moeten worden veroordeeld. De aanklagers bleven echter aandringen. Ook verklaarden ze dat Jezus zich 'koning der Joden' noemde en dat dit al een veroordeling zou rechtvaardigen. Pilatus kon hier niet goed onderuit komen als hij moeilijkheden met de Romeinse keizer wilde vermijden. Hij kon nog maar een oplossing zien van dit dilemma: het was traditie dat ter gelegenheid van het joodse feest Pesach een veroordeelde misdadiger gratie kreeg en het volk mocht kiezen welke dat zou zijn. Pilatus gaf nu de keus tussen Jezus en een moordenaar, veronderstellend dat het volk niet een misdadiger zou vrijlaten. Opgehitst door de leiders koos het volk echter voor vrijlating van de misdadiger Barabbas in plaats van Jezus. Jezus werd door Pilatus veroordeeld tot de dood aan het kruis. Hij waste daarbij zijn handen 'in onschuld'. Jezus werd op vrijdag aan het kruis genageld, waar hij kort voor de joodse sabbat, op de vooravond van het Pesach, stierf. Door Jozef van Arimathea werd Jezus begraven, in een graf dicht bij Golgotha.

Paaseieren

Op de zondag dat Pasen wordt gevierd vinden er in Nederland minder commerciële activiteiten plaats. Pretparken en dergelijke zijn wel open en populair. Alleen essentiële diensten zoals politie, ziekenhuizen of brandweer zijn actief. Het openbaar vervoer functioneert normaal als ware het een gewone zondagsdienst, met slechts enkele aanpassingen. De maandag na paaszondag (tweede paasdag) was traditioneel in Nederland ook een dag voor de viering van Pasen zonder commerciële activiteiten. Tegen het einde van de 20ste eeuw liet men dit steeds meer los. Grote bedrijven, zoals woonboulevards, zijn open, en ook andere winkels zoals supermarkten. Voor personeel in dienst van een overheid is dit nog steeds een vrije dag. Een paasei is een versierd ei of chocolade-ei, dat op sommige plaatsen met Pasen wordt verstopt. Het verstoppen stamt uit de Germaanse traditie om eieren, als symbool van vruchtbaarheid, in akkers te begraven zodat deze akkers op hun beurt vruchtbaar zouden worden.

Versieren

Paaseieren kunnen op vele manieren worden versierd. Bijvoorbeeld door het ei te beschilderen met verf. Het versieren van eieren kan gedaan worden met behulp van een eierverfmolen.

Soms worden bepaalde delen afgeplakt en krijgen daardoor geen (of een andere) kleur, dit kan met behulp van was (bijvoorbeeld bij pisanka) of andere materialen (zoals papier, touw, bladeren). Een andere manier van versieren is beplakken (met bijvoorbeeld stro) of krassen.

Daarnaast komen paaseieren voor die voor het versieren zijn uitgeblazen. Een soort versiering is perforeren van de schaal, het komt ook voor dat er geborduurd wordt met behulp van de perforaties.

Er is sprake van paaseieren in de christelijke traditie: bij de invoering van de vasten verbood de kerk om eieren te eten tussen Aswoensdag (2 maart) en Pasen. Deze eieren werden dan pas met Pasen opgegeten, waarbij de oudste eieren gebruikt werden om te versieren.

(Door Dick van As)

[dickvanas]

Kou en mogelijk zelfs sneeuw nadert ons vanuit de Noordpool

Terwijl deze zaterdag een bult warme lucht uit de Sahara zorgde voor terrasjesweer, staat ons over tien dagen een koude-aanval vanuit de Noordpool te wachten. „Berg je muts en handschoenen nog maar niet op.”

Vorst én sneeuw. Het Europese weermodel ECMWF kondigt in de laatste berekening inderdaad extreme koude aan vanuit de poolstreek, zegt meteoroloog Berend van Straaten van Weeronline. Tegelijk is de ’weerpluim’ nu nog heel breed, wat duidt op flinke onzekerheid. „Voor een exacte weersvoorspelling is midden april nog ver weg”, aldus de weerman.

„Het gaat om 15 en 16 april, op die dagen wordt het koud”, verwacht hij. „Maar of het alleen maar flink fris wordt met misschien natte sneeuw, of dat het echt serieus gaat vriezen: dat is nog zeer onzeker. Maar dat is op dit moment niet uit te sluiten.”

De tendens voor de komende dagen is sowieso een veel minder zachte temperatuur dan deze zaterdag. Van Straaten: „Wat we in maart maartse buien noemen, hebben we in april ook.”

Koude aprildagen

Ook RTL-weerman Reinier van den Berg is nuchter: „Wat we op deze warme zaterdag zien, is een afwijking van negen graden van het gemiddelde. Een koude aprildag van een graadje of tien betekent een afwijking van vier graden. De warmte is veel meer een uitzondering dan kou.”

Deze zomerse zaterdag betekende een record. Het was de warmste 6 april sinds het begin van de metingen, zowel in De Bilt als landelijk. Van Straaten: „Heel bijzonder zo vroeg in april. Lokaal was het met 25 graden een zomerse dag. Zonder de sluierbewolking in grote delen van het land had het nog een graadje hoger kunnen zijn.”

Nachtvorst

April is berucht om verschillen in temperatuur. De ene dag in hemdsmouwen in de zon, de andere dag een dikke jas aan tegen de sneeuw en hagel.

Van den Berg waarschuwt alvast de fruittelers: „Nachtvorst na een relatief warme en natte periode van tweeënhalve maand kan negatieve gevolgen hebben voor de fruitteelt. Het vruchtbeginsel bevriest met alle ellende van dien. Telers moeten op tijd zorgen voor beregening waardoor er een beschermend laagje ijs om de knoppen komt.”

Kortom, berg je handschoenen en muts nog maar niet op, is de tip van Van den Berg. „Soms kan er nog nachtvorst zijn tot ijsheiligen, tot en met 15 mei. Als er de komende weken helemaal geen nachtvorst is, zou dat pas gek zijn. We gaan het geheid krijgen.”

(Door Dick van As)

[dickvanas]

Hij werkt nog steeds niet: reclames aan verkeerde kant!

[dickvanas]

Lee Towers is tevreden over hoever hij is gekomen

“Bij ons thuis zeiden ze vroeger altijd ‘wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje’. Welnu, ik heb het tegendeel bewezen. Ik voel mij dan ook een bevoorrecht en gelukkig man,” aldus Lee Towers. Hij zong ze vanuit zijn hart, maar ook vanuit zijn steigers, waaruit ie eigenlijk een grote hekel aan had!

Rotterdamse zanger die ontdekt is tijdens een tv-programma van Willem Duys. Lee Towers is (met name in de jaren '80 en '90) een van Nederlands bekendste zangers.

Het was Willem Duys die Nederland in 1975 liet kennismaken met een nieuw fenomeen. Op zijn eigen onnavolgbare wijze introduceerde hij een jonge Rotterdamse zanger, die naar Amerikaans voorbeeld zijn eigen droom wilde waarmaken. De toen 29-jarige Lee Towers trad in de voetsporen van zijn Amerikaanse idolen Elvis Presley, Perry Como, Dean Martin en Frank Sinatra. Daarbij had Lee maar één doel voor ogen:  hij wilde slagen als zanger en op die manier genoeg geld verdienen voor zijn gezin. Het werd veel meer dan dat want Lee Towers zou uitgroeien tot de bekendste en grootste Nederlandse crooner ooit.

ARMOEDE

Lee Towers wordt op 23 maart 1946 als Leen Huijzer geboren in Bolnes, een dorpje net onder de rook van Rotterdam. Hij is de op één na jongste zoon van een gezin met zes kinderen. Leen groeit op in bittere armoede. “Wanneer men zomers op vakantie gingen, zei mijn vader altijd ‘dat is niet voor ons soort mensen weggelegd,” herinnert Lee Towers zich. “Iedereen in het gezin hielp mee geld te verdienen. Ik droeg mijn steentje bij met twee krantenwijken.”  Van jongs af aan is Leen gek van muziek. Hij zingt alle liedjes op de radio mee. Op 15-jarige leeftijd begint hij zijn eigen rock’n’roll bandje, The Swallows. Als blijkt dat er al een ander bandje zo heet, verandert hij die naam in de Jumping Dynamites. Het bandje speelt hitparademuziek van Cliff Richard en Elvis Presley. Behalve zingen, mag Leen ook graag achter de drums zitten.

FLOPS

Tijdens een optreden met The Driftin’ Five wordt Leen ontdekt door Imca Marina. Zij helpt hem aan een platencontract. Onder productionele leiding van John Woodhouse neemt Leen in 1971 als Len Hauser zijn allereerste plaat op, Tijdens een optreden met The Driftin’ Five wordt Leen ontdekt door Imca Marina. Zij helpt hem aan een platencontract. Onder productionele leiding van John Woodhouse neemt Leen in 1971 als Len Hauser zijn allereerste plaat op, 'Mina Mina Mina'. “Het was een zeer matig liedje dat erg leek op Manuela van Jacques Herb. Ik ben blij dat het toen geen hit is geworden,” zegt Lee. Ook de volgende single, die hij onder zijn eigen naam uitbrengt, wordt een flop.

ZINGENDE KRAANMACHINIST

Ondertussen is Leen een gezin gestart en werkt hij als onderhoudsmonteur in de Rotterdamse haven. Daar wordt ook de beroemde foto van hem gemaakt terwijl hij hoog in een hijskraan reparaties verricht. Het is 1975 en Leen heeft als Lee Towers de single 'It’s Raining In My Heart' opgenomen.  Het liedje is speciaal voor hem geschreven door Wally Tax, de voormalige zanger van The Outsiders. Willem Duys vindt het liedje zó mooi gezongen dat hij Lee Towers uitnodigt in zijn tv-show Voor De Vuist Weg. In dat programma maakt de onberispelijk geklede Lee zijn televisiedebuut als ‘de zingende kraanmachinist’ .  Het levert hem landelijk bekendheid op als ook zijn eerste hit. Het succes van 'It’s Raining In My Heart' krijgt een vervolg met hits als 'You’ll Never Walk Alone', 'Bless You', 'Frankie', 'Love Potion Number Nine' en 'I Can See Clearly Now'. Ook brengt LeeOok brengt Lee tientallen succesvolle elpees uit. Dankzij z’n markante bril, elleboogbeweging en geweldige stemgeluid groeit de immer in smoking geklede zanger uit tot een nationale beroemdheid.

GALA OF THE YEAR

In 1980 is Lee Towers de eerste Nederlandse artiest die het aandurft om met een groot orkest een avondvullend programma te verzorgen in de Rotterdamse Doelen. Vier jaar later is hij ook de eerste Nederlandse artiest die met zijn Gala Of The Year-concerten twee avonden achtereen Ahoy’ Rotterdam weet uit te verkopen. Begeleid door het London Studio Orchestra onder leiding van Jerry van Rooyen zet Lee in Ahoy’ een Las Vegas-achtige show neer. Het concept Gala Of The Year wordt een jaarlijks terugkerend bijzonder succesvol evenement dat als voorbeeld fungeert voor artiesten als André Hazes, René Froger.

Naast zijn vele gouden en platina successen zet Lee zich ook in voor z’n medemens. Zo is hij al vele jaren Goodwill Ambassador van de Daniël den Hoed Stichting en het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Daarnaast zet Lee zich onvermoeibaar in voor de zwakkeren in de samenleving en werkt hij mee aan projecten van UNICEF.  Gedurende zijn carrière ontvangt Lee Towers verschillend prijzen, waaronder twee Veronica Awards, twee Edisons en twee Koninklijke ridderordes. De stad Rotterdam eert hem met onder meer de Erasmusspeld, de Wolfert van Borselen penning en het Gouden Hart van Rotterdam. Voetbalclub Feijenoord adopteert zijn versie van 'You’ll Never Walk Alone' als officieus clublied, waarna Lee nog twee speciale liederen maakt voor zijn favoriete club. 

OEUVREPRIJS

Anno 2011 is Lee Towers in de herfst van zijn rijke carrière beland. Hoewel hij nog regelmatig optreedt, doet hij het bewust wat rustiger aan.

Anno 2011 is Lee Towers in de herfst van zijn rijke carrière beland. Hoewel hij nog regelmatig optreedt, doet hij het bewust wat rustiger aan. Samen met zijn geliefde vrouw Laura – met wie hij al meer dan 40 jaar is getrouwd -,  geniet hij van het leven en hun vier kinderen en elf kleinkinderen. Toch zijn er nog zat muzikale gebeurtenissen waar de inmiddels 65-jarige Rotterdamse zanger intens van kan genieten en ook erg trots op is. Zoals de uitreiking van de Radio 5 Nostalgia Oeuvreprijs die hij in het najaar van 2011 ontvangt.  Lee krijgt de prijs uitgereikt op 1 november wanneer hij in het kader van zijn 35-jarige jubileum nog éénmaal in zijn zo geliefde Ahoy’ Rotterdam optreedt. Tijdens dit unieke One Night Only galaconcert wordt Lee bijgestaan door onder anderen Anita Meijer, The Jody Singers en het Metropole Orkest. Deze unieke show wordt vastgelegd op cd en dvd.

[dickvanas]

Kou en mogelijk zelfs sneeuw nadert ons vanuit de Noordpool

Terwijl deze zaterdag een bult warme lucht uit de Sahara zorgde voor terrasjesweer, staat ons over tien dagen een koude-aanval vanuit de Noordpool te wachten. „Berg je muts en handschoenen nog maar niet op.”

Vorst én sneeuw. Het Europese weermodel ECMWF kondigt in de laatste berekening inderdaad extreme koude aan vanuit de poolstreek, zegt meteoroloog Berend van Straaten van Weeronline. Tegelijk is de ’weerpluim’ nu nog heel breed, wat duidt op flinke onzekerheid. „Voor een exacte weersvoorspelling is midden april nog ver weg”, aldus de weerman.

„Het gaat om 15 en 16 april, op die dagen wordt het koud”, verwacht hij. „Maar of het alleen maar flink fris wordt met misschien natte sneeuw, of dat het echt serieus gaat vriezen: dat is nog zeer onzeker. Maar dat is op dit moment niet uit te sluiten.”

De tendens voor de komende dagen is sowieso een veel minder zachte temperatuur dan deze zaterdag. Van Straaten: „Wat we in maart maartse buien noemen, hebben we in april ook.”

Koude aprildagen

Ook RTL-weerman Reinier van den Berg is nuchter: „Wat we op deze warme zaterdag zien, is een afwijking van negen graden van het gemiddelde. Een koude aprildag van een graadje of tien betekent een afwijking van vier graden. De warmte is veel meer een uitzondering dan kou.”

Deze zomerse zaterdag betekende een record. Het was de warmste 6 april sinds het begin van de metingen, zowel in De Bilt als landelijk. Van Straaten: „Heel bijzonder zo vroeg in april. Lokaal was het met 25 graden een zomerse dag. Zonder de sluierbewolking in grote delen van het land had het nog een graadje hoger kunnen zijn.”

Nachtvorst

April is berucht om verschillen in temperatuur. De ene dag in hemdsmouwen in de zon, de andere dag een dikke jas aan tegen de sneeuw en hagel.

Van den Berg waarschuwt alvast de fruittelers: „Nachtvorst na een relatief warme en natte periode van tweeënhalve maand kan negatieve gevolgen hebben voor de fruitteelt. Het vruchtbeginsel bevriest met alle ellende van dien. Telers moeten op tijd zorgen voor beregening waardoor er een beschermend laagje ijs om de knoppen komt.”

Kortom, berg je handschoenen en muts nog maar niet op, is de tip van Van den Berg. „Soms kan er nog nachtvorst zijn tot ijsheiligen, tot en met 15 mei. Als er de komende weken helemaal geen nachtvorst is, zou dat pas gek zijn. We gaan het geheid krijgen.”

(Door Dick van As)

[dickvanas]

Patricia Paay vierde alweer haar 75ste verjaardag!

Het meest vreselijke liedje vond Patricia het liedje ‘Je bent niet hip’. Het wordt nog aan alle kanten meegezongen, iedereen kent het refrein en de tekst. Ze was donderdag te gast bij Sophie om haar 75ste verjaardag te vieren. Ze liet een uitgebreid repertoire horen met hits van de Golden Earring. Het leven bracht Patricia Paay overal en nergens. Maar waar ze ook komt, de parel van de Nederlandse jetset blijft op haar vierkante meter altijd een vorstin. Komende zondag is het 75 jaar geleden dat de zangeres het levenslicht zag. „Al draag ik een hoofddoek, ik blijf sexy.”

Ze groeide op in de kabinetsjaren van premier Willem Drees, toen er nog maar zeven cent hoefde te worden neergeteld voor een kilo aardappelen. Showbizzkoningin Patricia Paay wordt zondag 75 jaar. In aanloop naar die mijlpaal sprak Privé uitgebreid met de zangeres op Paleis Het Loo, een plek die past bij haar statuur.

„Toen ik nog in Engeland woonde, bezocht ik regelmatig oude kastelen”, vertelt Patricia. „Daar kon ik dan uren rondwandelen. Het idee dat mensen daar vroeger leefden, fascineert me enorm. En hier in Apeldoorn betreft het ook nog eens de koninklijke familie, dat is overal in terug te zien. Beeldige zwart-wit foto’s met prinsen en prinsessen die nog steeds op kastjes staan en gouden kandelaars op de schoorsteenmantel. Sommigen vinden het misschien kitsch, maar ik ben er, juist daarom, dol op.”

La Paay kan terugkijken op een veelbewogen leven waarin ze resideerde in zowel rijtjeshuizen als gigantische villa’s op landgoederen. Van stamppot in Rotterdam tot het jetsetleven in New York, Londen en Rijkevorsel, net over de grens bij Baarle-Nassau. Inmiddels woont ze weer in haar geboortestad. Daar voelt ze zich met haar bijna veertig jaar jongere echtgenoot Robbert Hinfelaar het meest thuis.

Tongval

„Als ik terugkom van vakantie, vind ik het altijd lekker om die Rotterdamse tongval weer te horen. Dan ben ik pas weer op m’n plek. Robbert en ik zaten eerst een paar jaar op de Kop van Zuid, wat met een heerlijk balkon en uitzicht over de haven perfect was, maar verder was daar in de omgeving helemaal niets te doen. Nu zit ik weer lekker in Hillegersberg, dicht bij winkeltjes, restaurants en op loopafstand van de supermarkt. Vroeger was deze buurt ook al zo leuk, met de tram op de dijk, daarachter de schepen en overal van die schattige bloemperken.”

Met gemengde gevoelens denkt ze nog weleens terug aan ’dat andere leven’. „Ik heb ervan genoten, maar vond het ook best moeilijk om rijk te zijn. Met zoveel geld op de bank lijkt het alsof je niets meer te wensen hebt. Als je iets wilt, dan kun je het kopen. Als mijn zus Yvonne langskwam of wanneer ik met m’n dochter Christina ging shoppen, dan was ik altijd aan het uitdelen. Ze mochten pakken wat ze wilden, want ik vond het lullig om hen niet te verwennen als ik dat wel kon. Aan de andere kant: het allemaal maar binnen handbereik hebben maakt een aanschaf op den duur ook minder bijzonder. Dat meen ik. Je kan nergens meer écht naar uitkijken of je erop verheugen. Als ik nu een leuke armband zie, dan zegt Robbert ’nou, dan gaan we ervoor sparen’. Dat doet wat met je enthousiasme.”

Attitude

„Rijk zijn was niet de leukste tijd uit mijn leven, eerder zwaar. Mensen om je heen veranderen, bestoken je ineens met allerlei ongevraagde adviezen of het raakt je persoonlijk. Zo veranderde de hele attitude van mijn toenmalige man Adam Curry. Heel onaantrekkelijk om te zien. Ik ben altijd dezelfde vrouw gebleven, terwijl hij van mening was dat ik moest meebewegen met de nieuwe fase in ons leven. Praten, babbelen, leuk doen, oftewel: netwerken. Hij noemde mij contactgestoord, ik hem arrogant.”

Liefst vier keer was Patricia in vol ornaat te bewonderen in de Playboy, de laatste keer zelfs op zestigjarige leeftijd. En goed voorbeeld doet goed volgen: deze maand siert dochter Christina (33) de cover van het blootblad. „Wij Paaytjes zijn niet zo verlegen. Thuis liepen we ook gewoon naakt rond. Geen enkel probleem. Al doe ik een hoofddoek om, ik ben gewoon sexy. Dat is mijn uitstraling. Ik heb het ook altijd leuk gevonden om vrouw te zijn en ik motiveer vrouwen voor zichzelf op te komen. Velen hebben geen idee hoe machtig te zijn in een mannenwereld.”

Complimentje

De zangeres is trots dat ze in haar carrière precies heeft kunnen doen wat ze wilde. „Ik heb altijd mijn zin doorgedreven en nooit iets gedaan wat ik niet wilde. Christina staat daarin net zo stevig in haar schoenen. Als wij een complimentje krijgen vanwege ons uiterlijk, dan nemen we dat graag aan. Je schijnt vandaag de dag niet eens meer naar vrouwen te mogen fluiten. Nou, naar mij wel, hoor.”

Op haar beurt keek Patricia enorm op tegen háár moeder Alice, van wie ze eind november definitief afscheid moest nemen. „In die 97 jaar heeft ze één keer iets aan haar knie laten doen, verder heeft ze nooit ergens last van gehad. Mijn moeder had een prachtige huid, met van die lekkere bolle wangetjes, iets waar wij in de familie patent op hebben. Wanneer ik naar Robbert kijk, merk ik: hij is nog zo jong. Als ik er straks niet meer ben, dan wil ik niet dat hij ineens gaat stoppen met leven. Dat heb ik hem ook gezegd. En dat hij mij in een fluwelen zakje moet stoppen. Ik heb me namelijk nooit laten kisten, dus dan ook niet, haha.”

Nu in weekblad Privé: het volledige interview met Patricia Paay, inclusief een uitgebreide fotoreportage. Daarin vertelt ze onder meer over ’het filmpje’ en hoe het afliep tussen haar en Theo Maassen...

’Trots op het eindresultaat’

Met alles wat daarna nog op haar pad is gekomen zou je bijna vergeten dat Patricia Paay kan terugkijken op een meer dan succesvolle zangcarrière. Daarin scoorde ze als soloartieste hits als Je bent niet hip, Livin’ Without You en Tomorrow en had ze met Stars on 45 proudly presents The Star Sisters (samen met zus Yvonne Keeley en Sylvana van Veen) een dikke nummer één-hit.

Ter ere van haar zestigjarige artiestenjubileum verschijnt deze week de verzamelbox Forever Young, vol met foto’s, verhalen en Patricia’s muzikale werk. „Tweehonderd nummers, tot aan de Star Sisters toe. De titel van de plaat heb ik op mijn arm laten tatoeëren. Het is een megaproject geweest om alles bij elkaar te vinden en ik ben heel trots op het eindresultaat. Er staat zo veel op, ook nummers waarvan ik allang was vergeten dat ik ze überhaupt ooit had ingezongen. Maar ja, met zo’n lange carrière is dat niet zo gek, toch?”

(Door Dick van As)

[dickvanas]

Dicks Prikkels: De Wereld Op Zijn Kop 111

Reactie Tacticalsmm: ‘De Paasdagen en de legende van het Paasei’

Reactie Tacticalsmm: ‘Gijzeling in Ede wordt wereldnieuws’

- Al zo’n vijftien maanden loopt Lee Towers op zijn tandvlees. Een gebroken heup zorgt ervoor dat de zanger bij optredens is aangewezen op een kruk en een rollator. Het heeft er bovendien toe geleid dat Lee over anderhalve week voor de allerlaatste keer te horen zal zijn bij de marathon van Rotterdam. „Staan is al helemáál niet meer te doen.” Als een levende mascotte prijkte Lee Towers jarenlang aan de voet van de Erasmusbrug om de marathonlopers in zijn thuisstad een hart onder de riem te steken. Toenemende fysieke ongemakken zorgen er nu voor dat de zanger – een kleine twee weken geleden werd hij 78 – later deze maand voor de allerlaatste keer zijn You’ll Never Walk Alone zal vertolken bij de start van de marathon van Rotterdam.

„Ik heb het jarenlang met veel plezier gedaan”, zegt Lee. „Maar ik kan het fysiek niet meer opbrengen. Het kost me enorm veel energie. Want het is niet alleen het You’ll Never Walk Alone zingen, bij zo’n marathon komt veel meer bij kijken. Zo sta ik na afloop bij de finish altijd urenlang te high fiven met de hardlopers. Dat is erg vermoeiend, en ik wil ze geen slap handje geven!”

- Jan en Monique Smit hebben afscheid moeten nemen van hun oma, die dinsdag op 91-jarige leeftijd is overleden. Hun oma speelde een rol in de videoclip van het nummer Ik zing dit lied voor jou alleen, dat Jan - toen nog bekend als Jantje Smit - als elfjarige jongen uitbracht.

„’Op een dag vertelde mijn lieve Oma, dat zij op weg ging heel alleen…’ Deze woorden heb ik de afgelopen 27 jaar duizenden keren gezongen”, schrijft Jan op Instagram. „Met toen in 1997 al -mijn eigen Oma Jannetje- als stralend middelpunt in de videoclip van Ik zing dit lied voor jou alleen. Nu is het moment aangebroken dat deze Oma haar laatste reis heeft mogen maken.”

- Een aantal gemeenten - zoals Leiden, Alphen, Katwijk en Noordwijk - gaat gezamenlijk flink investeren in de toekomst. Dat hebben ze woensdag met elkaar afgesproken. Het gaat om miljoenen euro's aan investeringen in verschillende projecten. Het doel van al deze plannen is om de regio ook in toekomst gezond te houden op het gebied van bereikbaarheid, energie en duurzaamheid.

Uiteindelijk zou de regio daarmee ook in 2050 welvarend moeten blijven. Een groot bouwproject dat al eerder uit een soortgelijke afspraak voortkwam, is de Rijnlandroute, die vanaf deze zomer de A4 en A44 met elkaar verbindt bij Leiden.

- De A44 is woensdagavond en -nacht én donderdagavond en -nacht gedeeltelijk afgesloten vanwege wegwerkzaamheden. Het asfalt op de snelweg is dermate slecht dat het moet worden vervangen. Ook het Prins Clausplein gaat deels dicht. Daar kun je niet vanaf de A4 de A12 op rijden.

Op de A44 gaat het om het deel tussen de N206 bij Leiden (afrit 8) en de N208 bij Noordwijkerhout (afrit 3). De snelweg is afgesloten vanuit de richting Den Haag naar Amsterdam.

- In de zoektocht naar de vermiste Aart uit Leiderdorp deelt de politie de laatst bekende bewakingsbeelden waarop hij is te zien. De 38-jarige man is op zondagavond 24 maart nog bij een tankstation geweest. Daarna ontbreekt ieder spoor van hem.

Dit is een zaak uit het opsporingsprogramma Team West van dinsdag 2 april. Meer zaken zijn hier te vinden.

Aart is die avond om 20.17 uur gefilmd terwijl hij een aankoop doet bij de Esso aan de Persant Snoepweg in Leiderdorp, vlak bij het Alrijne Ziekenhuis. Hij rekent af met zijn pinpas en verlaat de winkel daarna.

- ZOETERMEER - De eigenaar van eethuis Judy in Zoetermeer is maandagmiddag dood aangetroffen in zijn zaak.

Bij het eethuis op de Leidsewallen, waar onder meer Turkse pizza's en döner kebab verkocht worden, is op Tweede Paasdag de hele middag en avond onderzoek gedaan door de politie.

De politie bevestigt dat het om de eigenaar van de zaak gaat. De man is niet door een misdrijf om het leven gekomen, meldt de politie.

- Twee mannen hebben tassen vol dure gezichtscrème gestolen bij filialen van Kruidvat in Delft en Rijswijk. Op de camerabeelden is te zien dat ze nauwelijks moeite doen om onopvallend te werk te gaan en soms recht voor de ogen van klanten de schappen leeghalen. Eén verdachte is al aangehouden, de ander wordt nog gezocht.

Dit is een zaak uit het opsporingsprogramma Team West van dinsdag 2 april. Meer zaken zijn hier te vinden.

De dieven hebben toegeslagen tussen 16 februari en 20 maart. Op beelden van het filiaal aan de Brabantse Turfmarkt in Delft is te zien hoe eerst een van de mannen probeert de crèmes te stelen. Als een medewerkster hem vraagt of hij in de winkel een mandje wil gebruiken, gaat hij weer naar buiten.

Het gaat om de 43-jarige Marvin Kathusing. De Hagenaar is dinsdag rond 8.00 uur voor het laatste gezien in de omgeving van de Vruchtenbuurt in Den Haag. 'Mogelijk is hij vertrokken in de richting van Laakkwartier', laat de politie weten.

Marvin heeft een stevig postuur en droeg op het moment dat hij voor het laatst werd gezien een dronkere sportbroek, een donker T-shirt en zwarte gympen met een witte zool. Hij is tussen de 1,80 en 1,90 meter lang.

- Een bestuurder is afgelopen nacht met een auto een dagbesteding in Roosendaal binnengereden en heeft daar voor een enorme ravage gezorgd.

De bestuurder is op de vlucht geslagen en heeft het voertuig in het pand aan de Gerard Ten Borchstraat achtergelaten. Op basis van het kenteken hoopte de politie de bestuurder aan te treffen op een woonadres, maar daar werd niemand gevoonden. Het is volgens de politie niet duidelijk of de tenaamgestelde ook daadwerkelijk de bestuurder is geweest.

Kort na het incident wisten agenten in een woning vijf verdachten aan te houden en een vuurwapen in beslag te nemen. De aanleiding voor de ruzie is niet duidelijk.

Het voorval in de snackbar werd rond 20.20 uur bij de politie gemeld. Een klant in de snackbar had ruzie met twee andere mannen. De mannen vielen de klant gelijk bij binnenkomst aan en er ontstond een gevecht. De mannen vluchtten naar buiten en er klonk een harde knal. Eén van de mannen had een schot gelost op een raam van de snackbar en de twee sloegen daarna op de vlucht.

- Na een ruzie bij een snackbar aan de Kruitbergstraat in Amsterdam-Zuidoost is woensdagavond een kogel door een ruit geschoten.

De verdachten werden opgepakt in een woning aan de Kikkenstein. Onder de verdachten – allemaal mannen tussen de 16 en 18 jaar oud uit Amsterdam - is vermoedelijk de schutter. In de woning werd bij de doorzoeking ook een vuurwapen aangetroffen.

[dickvanas]

'Hierdoor had ik nooit een schoolvriendinnetje'

De Bauers zetten vanaf donderdagavond hun deuren ’wagenwijd’ open voor de fans. Na twintig jaar geven de zanger en zijn familie weer een uniek inkijkje in hun leven. Wie ook terugkeert in hun reallifesoap op NPO1, is Wies, de 78-jarige moeder van de zanger. Hij breekt als hij over hun innige band vertelt. „Ik hoop dat ik nog lang van haar mag genieten. Als zij er niet meer is, zou ik dat echt verschrikkelijk vinden.”

De Bauers werden rond de eeuwwisseling in een klap echte kijkcijfermagneten. Op het hoogtepunt keken twintig jaar geleden drie miljoen mensen naar hun reallifesoap, waarin we bijvoorbeeld minutenlang konden genieten van Frans zijn favoriete hobby, Chinees eten. De zanger en zijn gezin wonnen hiervoor zelfs de Gouden Televizierring.

Het succes kwam voor de Brabantse familie geheel onverwacht. „We kregen de vraag van een producent of we onszelf 24 uur per dag wilden laten volgen door een camera voor een tv-serie. Ik hoor mijn vader nog zeggen: ’Wat is dat, een soap?’ We moesten er echt van overtuigd worden dat het leuk zou zijn om naar ons leven te kijken. Maar iedereen vond het blijkbaar geweldig.” Het succes van de serie, met als titelsong Frans zijn grootste hit Heb je even voor mij, maakte hem in een klap een van de populairste volkszangers van Nederland. Hij wist al meer dan vijftig keer Ahoy uit te verkopen.

Kerkhof

In de eerste aflevering van De Bauers zit donderdagavond meteen een emotionele scène. „Confronterend dat hier een bordje staat met ’gereserveerd’”, zegt Christiaan Bauer (22) op het kerkhof tegen zijn vader Frans. De zanger komt - als het zover is - tegenover zijn vader Chris te liggen op het kerkhof in het Brabantse Fijnaart. Bauer: „Aan de andere kant vind ik het ook wel weer mooi. Ik ben dan wel weer samen met mijn vader. Wij waren altijd op pad samen.”

Hierin brengen ze ook een bezoekje aan moeder Wies op het woonwagenkamp, waar zij al haar hele leven - helaas nu negen jaar zonder haar man Chris - woont. Ze zal mogelijk, net als twintig jaar geleden, dé ster worden van de reallifesoap. „Ze vindt het echt leuk dat we weer terug op televisie zijn. Ze weet ook nog precies hoe het er in die tijd aan toe ging”, vertelt Bauer.

De 50-jarige volkszanger is trots op de terugkeer van De Bauers. „Ik heb net met Mariska de eerste aflevering mogen kijken. Ik vond het emotioneel om mijn moeder hierin te zien. Mijn kinderen waren twintig jaar geleden nog klein of zelfs niet geboren. Doordat we alles wat we nu meemaken vastleggen met camera, hebben we een mooi document voor later.”

Slaapkamer

Bauer was er niet meteen van overtuigd de camera’s weer 24 uur per dag - zelfs in de slaapkamer - toe te laten. „Ik zat een keer in een talkshow waar ik voor de zoveelste keer de vraag kreeg: wanneer keren De Bauers terug? Ik heb altijd geantwoord dat het van mij niet hoeft. Toen vroeg daarna een van mijn kinderen: waarom doen we het eigenlijk niet? Op een gegeven moment kwam de publieke omroep met een voorstel er met z’n allen over te gaan praten.”

Nieuwe sterren aan het Bauer-firmament de schoondochters van Frans. „Ze hebben ook hun toestemming moeten geven. Ze hoeven niet bang te zijn dat als ze met mijn zoons in bed liggen, de camera zomaar binnenkomt. Er wordt altijd netjes aangeklopt.” Het feit dat de familie niet weet wanneer de camera’s komen draaien, is misschien wel de sleutel van het succes van De Bauers. Ze zijn puur en echt. „Ieder gezin kent het woordje geluk en het woordje verdriet, dat is bij ons niet anders”, zegt de zanger.

In De Bauers is onder meer te zien hoe de vijftigste verjaardag van pater familias Frans een paar maanden geleden groots werd gevierd. „Alles wat Maris had geregeld was echt geweldig. Aan het eind van de avond ben ik naar Ahoy geloodst voor een bijzondere verrassing, een avond met bevriende artiesten die voor mij optraden. Het meest mooie moment vond ik dat mijn moeder binnenkwam. Dat deed mij heel veel.”

Emotioneel

Dan valt het stil en snikt de zanger. „Dat doet mij nu nog steeds veel. Je realiseert je vaak niet als iemand op leeftijd is, dat diegene dan nog bij bijzondere momenten is. Als je vijftig wordt dan denk je: ze is er gelukkig nog bij. Dat was heel emotioneel.”

De volkszanger onderhoudt een zeer innige band met zijn moeder. Hij bezoekt haar twee keer per dag en soms bellen ze wel dertig (!) keer per dag. „Ik heb mijn vader beloofd heel goed voor mijn moeder te zorgen. Ze heeft de wens om zolang mogelijk in haar woonwagen te blijven wonen. Samen met mijn broer verzorg ik haar. Sommige dingen hebben we moeten aanpassen. Ze mag bijvoorbeeld niet meer zelf koken. Maar verder ziet ze er goed uit, ze is echt een koningin. Ik hoop dat ik nog heel lang van haar maar mag genieten. Als ze wegvalt, zou dat echt een slag zijn, zeg maar.”

Zijn vijftigste verjaardag viert Frans Bauer met zijn hele gezin en moeder Wies. Ter gelegenheid van deze mijlpaal kijkt hij met Privé terug op een bewogen leven, met op professioneel gebied alleen maar grote successen. Maar dat kwam niet vanzelf. Verbijsterend is hoe de zanger, wiens wieg in een caravan stond, uitgroeide tot een fenomeen met zijn Mariska , een zelf bij elkaar verdiende villa en vier zonen, van wie er ondertussen al twee studeren.

(Door Dick van As)

[dickvanas]

Avondklok voor katten in de maak, zodat weidevogels niet worden opgepeuzeld

Veehouders op Marken doen hun best om eilandbewoners te overtuigen hun katten ’s nachts zoveel mogelijk binnenshuis te houden. Ze spannen zich in om een soort avondklok in te lassen tijdens het broedseizoen. „Het is frustrerend als die katten alles opvreten.”

’Kuikens in het land, poes in de mand’, is de slogan van de Vogelbescherming waarmee de organisatie wil zorgen dat er minder vogels ten prooi vallen aan de huiskat. Jaarlijks worden er ongeveer 18 miljoen vogels gegrepen door katten in Nederland, schat de Vogelbescherming in. Zeker in de broedperiode van half april tot half juni komen weidevogels in de problemen. Ze kunnen geen kant op wanneer ze op een nest zitten en zijn daardoor een makkelijk doelwit.

„Hou je kat in ieder geval ’s nachts binnen. Helemaal als je in weidevogelrijk gebied woont”, luidt de oproep.

Katten op camera

Water, Land en Dijken zegt dat veel katteneigenaren geen idee hebben wat hun huisdier ’s nachts uitspookt. De agrarische natuurvereniging ziet regelmatig katten voor de camera’s lopen die zij in verschillende weides in de regio heeft geplaatst. Daarom omarmen zij de landelijke campagne van de Vogelbescherming. „In de Zeevang zijn afgelopen jaren extreem veel katten waargenomen, maar bijvoorbeeld ook in Westzaan”, weet woordvoerder Tessa Hoogeveen. „Omdat de huizen op sommige plekken in deze kernen dicht op de landerijen zitten. En je onderschat wat voor lange afstanden katten ’s nachts kunnen lopen.”

Hoogeveen noemt verschillende gebieden die populair zijn onder weidevogels én huiskatten. Ze noemt De Haal boven Oostzaan, waar volgens haar ’megaveel’ weidevogels zitten op een aantal percelen. „Maar in de lintbebouwing wonen ook genoeg katten. Ook in de nieuwbouwwijk in Oosthuizen aan de Seevancksweg speelt dit, net als in Hobrede, Kwadijk, Warder en Middelie.” Of er in deze dorpen ook mensen wonen die zich bewust zijn van de nachtelijke jacht van hun katten, betwijfelt ze. „Over het algemeen is het best moeilijk om hier aandacht voor te vragen.”

Geen verplichting

De boodschap van de Vogelbescherming is in ieder geval wel goed geland op Marken. Daar doen verschillende veehouders hun best om de lokale bevolking te stimuleren hun kat ’s nachts een vorm van huisarrest te geven. Zodat de vogelstand op het eiland in stand blijft en hopelijk zelfs kan groeien. „Alle boeren op Marken spannen zich in”, vertelt schapenhouder Cees Teerhuis. „We hebben hier op het eiland een topweidevogelgebied en krijgen daar ook subsidie voor vanuit Water, Land en Dijken. We willen de vogelstand verbeteren en dan is het frustrerend als die katten alles opvreten. Daarom proberen we de boodschap om katten binnen te houden uit te dragen aan de bevolking. Dat doe ik niet alleen maar samen met de Markers, de agrarische natuurvereniging en onze jagers.”

Hij heeft een aantal spandoeken besteld om de avondklok breder onder de aandacht te brengen. Zelf is Teerhuis maar een ’klein boertje’, zegt hij. Toch zitten er veel weidevogels op zijn perceel. „Ik heb onlangs de buurvrouwen kunnen overtuigen om hun katten binnen te houden. Het is prachtig om die beesten op hun buik te zien sluipen door het weiland, maar ze bijten alle vogels dood en gaan daarna weer naar huis om te gaan eten.” Hij erkent dat het moeilijk is om mensen bewust te maken van de schade die katten kunnen aanrichten. „Een avondklok is een verzoek en geen verplichting. Ik probeer netjes onder een drankje en een hapje aan te tonen wat er gebeurt, en zo te overtuigen.”

Toch heeft de avondklok voor katten ook een nadeel, lacht Teerhuis. Want de ratten krijgen daardoor vrij spel op zijn erf. „De katten van mijn buurvrouw grepen die beesten ook. Nu moet ik in de weer met vallen, dat is de andere kant van de medaille.”

(Door Dick van As)