#meesterschilder

[toosvanholstein]

‘Und ein letztes Glas im Stehen‘ bij Vermeers ‘Het glas wijn‘, dankzij Vereniging Rembrandt

Heerlijk VIPperig 'Vermeer' in het Rijksmuseum tot je kunnen nemen dankzij de Vereniging Rembrandt. Zie mijn blog TOOS&ART daarover. Met 'Het melkmeisje' dat even voor mij alleen inschenkt en 'ein letztes Glas im Stehen' bij 'Het glas wijn'. #kunst #art

Wie ‘Met het Oog op Morgen’ kent, al decennia lang elke avond 11 uur op NPO Radio 1, kent natuurlijk ook de begintune: “Es wird Zeit für mich zu gehenWas ich noch zu sagen hätteDauert eine ZigaretteUnd ein letztes Glas im Stehen“……. Een prachtig lied van en gezongen door Reinhard Mey. bij ‘Het glas wijn’ van Vermeer De laatste regel ging gelijk door me heen bij deze door levensgezel gemaakte…

View On WordPress

#Amsterdam #À la recherche du temps perdu #bijbel #blockbuster #Delft #Fransman #Frick Collection #Gezicht op Delft #Het glas wijn #kunstcriticus #kunstverzamelaar #Marcel Proust #meesterschilder #Meisje met de Parel #Met het oog op morgen #mythologie #New York #NPO Radio 1 #Reinhard Mey #Rijksmuseum #schildersgilde Sint Lucas #Théophile Thoré-Bürger #uitverkocht #Vereniging Rembrandt #Vermeer #VIP

[jurjenkvanderhoek]

REMBRANDTS VERFSTREKEN DIGITAAL IN DE REMIX

Al drie seizoenen lang wordt in Project Rembrandt op NPO1 gezocht naar de meest getalenteerde amateur kunstschilder van Nederland. En een vierde seizoen staat op stapel. Een groep schildertalenten gaat de creatieve strijd met elkaar aan. De kandidaten nemen in navolging van Rembrandt lessen bij een meesterschilder. Van Rijn inspireert hen om een eigen stijl te ontwikkelen. Ze kijken dus als het ware de kunst af. De schilderijen van Rembrandt van Rijn vormen de basis om in zijn voetsporen verder te gaan. Dus op een klassieke manier het penseel en de verf op doek te hanteren. In de veronderstelling dat ze daarna hun eigen weg kunnen gaan.

Schilder Nomer, allang geen amateur meer, leert ook van Rembrandt. Maar benadert het werk op een heel eigen wijze. Nomer is de kunstenaarsnaam van Remon de Jong. Hij buit zijn creatieve talent op vele manieren uit. Zo is Remon naast beeldend kunstenaar animator en oldskool rapper. Hij begon met het tekenen van cartoons, ging over op graffiti en maakte series schilderijen. In de openbare ruimte op diverse plekken in Nederland staan door hem ontworpen en gemaakte sculpturen. Telkens weer probeert hij zichzelf in de kunst opnieuw uit te vinden. Zijn oeuvre staat in het teken van experimenteren en het uitproberen van nieuwe kunstvormen. Zijn laatste project is Abstract Rembrandt.

Met Abstract Rembrandt volgt Nomer niet zoals de deelnemers aan Project Rembrandt de schildertoetsen van Van Rijn, maar gebruikt deze in zijn eigen werk. Met behulp van de computer wordt een detail uit een schilderij geselecteerd en geplaatst op een eigen werk. Op deze manier onderzoekt De Jong de penseelstreek en schept met de klassieke toets een eigentijds kunstwerk. In de tegenstelling tussen oud en nieuw, analoog en digitaal, vindt hij een eigen vorm van uiten. Niet het schilderen naar Rembrandt is zijn streven, maar door het herschikken van de penseelstreken een nieuwe beeldtaal te laten ontstaan. Nomer selecteert en isoleert oorspronkelijke penseelstreken uit de Nachtwacht. Knipt en plakt deze in een reorganisatie aan vlakken en van kleuren. Op deze manier vormt hij een andere nieuwe compositie. Hij probeert een glimp op te vangen van hoe abstracte kunst er in de 17e eeuw uit had kunnen zien. Hij laat als het ware de klassieke Rembrandt los in de moderne wereld.

Abstracte kunst ontstond in het begin van de 20e eeuw. Kunstenaars namen in hun werk steeds meer afstand van de weergave van de werkelijke natuur. Ze stelden als protest tegen de heersende moraal de kunstwerken samen uit niet-representatieve of enkel suggestieve vormen van objecten. Dat was in de tijd van Rembrandt uiteraard ongepast en de kunstwereld was daar nog lang niet aan toe. Toch hield Van Rijn zich niet altijd aan de werkelijkheid en vulde zijn werk wel met enige mate van emotie in. Een voorbeeld daarvan is de Nachtwacht, waarop de afgebeelde groep een bij elkaar geraapt zooitje ongeregeld lijkt. Het is niet volgens de letter abstract, maar laat wel het gevoel spreken zoals niet-objectieve kunst dat ook doet.

“Na twee jaar experimenteren kwam ik tot verschillende soorten composities, verschijningsvormen en afwerkingen”, lees ik op de website van Remon. “Penseelstreken, Photoshop, codering, giclee prints, verf, dammarvernis, houtblokken, massoniet, hars, aluminium en 17e-eeuwse lijsten in één grote mix.” Hij maakt daarbij geen gebruik van kunstmatige intelligentie, want wil zelf de meester over zijn werk blijven. Wel is de computer een hulpmiddel om willekeur en abstractie te creëren. Hij gebruikt de eens door Rembrandt analoog gepenseelde verfstreken in een digitale omgeving.

De bij het verplaatsen en herschikken ontstane afbeeldingen worden geprint. Om de textuur in het werk van de oude meester te behouden worden de digitale schilderijen wel op jute geprint. Rembrandt zat tenslotte op linnendoek te werken. En Nomer wil dan geenszins Van Rijn achter zijn naam schrijven, maar wel in zijn geest en met zijn talent stoeien. Door de prints na het afdrukken vervolgens te vernissen krijgen de gecodeerde streken hun 17e eeuwse uitstraling terug. Op die manier wordt Rembrandt als aangever van dit nieuwe werk toch eer aan gedaan.

Nomer heeft onder meer een eigentijdse vertaling gemaakt van het beroemde dubbel huwelijksportret dat voor Nederland is verworven met behulp van Frankrijk. De verfstreken zijn echter wel van de Nachtwacht, maar in “Ollie & Oopjen” merk je onmiskenbaar het illustere tweetal Maarten Soolmans en Oopjen Coppit op. Door stroken uit het origineel te lichten ontstaan de zogenaamde “Blinds”, een variatie op het thema. En dan laat Remon in gedachten Rembrandt zelf abstract schilderen. De kleine werken op een blok hout geplakt ontstaan. Van Rijn kijkt om zich heen en vertaalt de wereld, De Jong is zijn profeet. Vanuit zijn graf geeft de klassieke schilder als het ware aan wat de eigentijdse kunstenaar kan en zal doen. Nomer leeft in de geest van Tdnarbmer, een niet uit te spreken gedachte. Daarom geeft hij er beeld aan.

Op de website nomer.studio zijn vele voorbeelden van dit experiment te bekijken. Maar om de echte look en feel ervaring te krijgen is het zaak naar de Vrije Academie Amsterdam te gaan. Daar aan de Herengracht in het Huis Visari toont Nomer op dit moment en tot en met 7 januari zijn kunsten. Het werk past daar stijlvol in het klassieke interieur. De wanden van de kamers zijn in frisse tinten geschilderd en er is een koel behang geplakt. Het tijdperk van bruin en duister is ingeruild voor een wit en helder eigentijds design. Daar past het werk van Abstract Rembrandt. Het vormt een elegante tegenstelling. De door het vernis gekleurde klassieke tinten tegen hemelsblauwe helder gekaderde wanden. De in zwarte klassieke lijsten en bruine baklijsten gevatte ‘doeken’ sluiten aan op de witte lambrisering. Het vloekt niet, maar gaat juist een intieme relatie aan met de omgeving.

Wanneer ik voor een dergelijk ‘doek’ sta en ik niet de achtergrond ervan ken, weet ik niet wat ik bekijk. Ik zie wel een geschilderd oppervlak met de kenmerken van eeuwen blootstelling aan licht, vocht en warmte. Ik zie een wonderlijke lichtval en een intensief kleurgebruik. Maar een relatie met Rembrandt van Rijn zie ik niet. Het is een bepaald surrealisme dat me wordt getoond, meer nog dan een abstracte afbeelding. Ken ik de basis van waaruit deze 21e eeuwse kunstenaar werkt, dan merk ik de overeenkomsten. Zweeft de ziel van de Nachtwacht boven deze digitale penseelstreken. Gaat het gelaagde werk dieper dan dat het grote voorbeeld gaat. Het raakt de zenuwen van mijn beleven.

Wat ik zie zijn eigenlijk de dagdromen van de geportretteerden op het schuttersstuk. Wie de Nachtwacht bekijkt, het origineel in het Rijksmuseum, zal opmerken dat al de figuren in zichzelf zijn gekeerd en in ruimte en tijd staren. Waar denken ze aan, wat gaat er door hen heen. Wat is hun beleving, hoe ervaren zij de priemende blik van de schilder. Nomer geeft in zijn stukken antwoord op die vragen. Aan de gedachten die achter de figuren van de Nachtwacht schuilen heeft hij beeld gegeven.

Abstract Rembrandt. Prints Remon de Jong (aka Nomer). Vrije Academie, Huis Visari, Herengracht 368, Amsterdam. 7 december 2023 tot en met 7 januari 2024.

#nomer #remon de jong #vrije academie #abstract rembrandt #amsterdam #prints #digital paintings #expositie

[atevegter]

3127 Vaatwasmachine

Ik krijg de vaatwasmachine niet meer uit. Ja, ik weet het, meestal krijg je iets niet meer aan, maar in dit geval is het de wereld op zijn kop. De Wereld op zijn Kop is overigens een fantastisch boek van Benjamin Moser over de Nederlandse meesterschilders, waardoor je echt veel meer inzicht krijgt in hun leven en werk. Ik heb het van Sinterklaas gekregen en ben hem er nog steeds dankbaar voor en…

View On WordPress

#ate vegter #column #dagboek #hij doet het niet #Monnickendam #reparatie #Siemens #vaatwasser

[lachendelama]

Terug van weggeweest.... Rembrandt van Rijn. http://lachendelama.nl/rembrandt/

#Rembrandt #van rijn #Rembrandt van rijn #Schilder #Meesterschilder #Wereldberoemd #acteur #theater #entertainment

[studiodewinkel]

ZOOO MOOI ! NIEUW in onze collectie!

-------------- XL Proud Mary's LIMITED EDITION.

Gemaakt van wit porselein met HANDGESCHILDERDE delftsblauwe versieringen en goud luster glazuur door de meester schilders van Royal Delft! Uniek! Prachtig kunstobject. XL Proud Mary Astionia & Landschap

LIMITED EDITION van 150 stuks.

*check voor prijs & meer info onze webshop--> https://www.studiodewinkel.nl/wonen/?_globalsearch=proud%20mary

NEW in our collection!

-------------- XL Proud Mary LIMITED EDITION.

Made of white porcelain with HAND PAINTED delft blue decorations and gold luster glaze by the master painters of Royal Delft! Unique! Beautiful centre piece

LIMITED EDITION of 150 pieces.

* check our webshop for price & more info -> https://www.studiodewinkel.com/wonen/?_globalsearch=proud%20mary

#proudmary #royaldelfts #handbeschilderd #delftsblauw #Koensenmiddelkoop #meesterschilders #goudluster #madeinholland #dutchdesign #artist #dutchdesign #decoration #homedecor #decoration #art #kunst #interiordecor #styling #interiorstyling #interiordecoration

[dv-vilt]

journal intime #43

jt 43 – nulla dies sine linea – MA NI JO LA

het Latijnse motto, ‘geen dag zonder lijn’ , komt van Plinius de Oudere, uit diens Naturalis Historia , waar de twee meesterschilders Apellus en Protogenes elkaar proberen overtreffen en de winnaar Apelles besluit met de uitspraak dat je nooit een dag mag laten passeren zonder je lijn te oefenen. (zie BONNEFOIT 2013, 2.13)

Paul Klee schreef het…

View On WordPress

[gittecraps]

Dali x Magritte

Recensie van DeMorgen

Expo ‘Dalí X Magritte’ in Brussel: clash der titanen of wondermooie wisselwerking?

René Magritte komt voor het eerst in de geschiedenis tegenover meesterschilder Salvador Dalí te staan in de expo Dalí X Magritte. Wordt het een clash der titanen of drijft er een wondermooie wisselwerking naar boven?Tien jaar bestaat het Magritte Museum in Brussel. Een uitgelezen moment voor de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België (KMSKB) om uit te pakken met de indrukwekkende expo Dalí X Magritte. Meer dan honderd schilderijen zijn er te zien, afkomstig uit wel veertig kunstinstellingen en privécollecties van over de hele wereld. Een pak van Dalí’s werken zijn nooit eerder de Atlantische Oceaan overgestoken. Hij maakte ze toen hij in New York woonde. Later kwamen ze in Amerikaanse collecties terecht en dankzij een samenwerking met The Dalí Museum in Florida zijn ze vanaf vandaag voor het eerst in Europa te zien. Dalí X Magritte focust op de parallellen die je kan trekken tussen Magritte en Dalí in de periode 1924-1948, vanaf de geboorte van Bretons surrealistisch manifest. Het is een opzet dat bij momenten doet verbazen. Een fascinerend grillige band tussen de twee wereldsterren loopt als een rode draad doorheen de rondgang. Echte vrienden kon je Salvador Dalí en René Magritte moeilijk noemen. Ze waren vooral op professioneel vlak gelijken. De twee ontmoetten elkaar in het voorjaar van 1929 in Parijs. Dalí nodigde Magritte in augustus van datzelfde jaar uit in zijn ouderlijke huis in Cadaqués. Later zouden ze elkaar blijvend beïnvloeden. Qua karakter konden de twee kunstenaars niet meer van elkaar verschillen. Magritte was de ingetogen intellectueel, Dalí de burleske en extraverte showman die enorm graag in het middelpunt van de belangstelling stond. Je kan de Catalaan nog het best vergelijken met een influencer vandaag. Hij bouwde een merk uit door zijn persoon en bijgevolg ook zijn kunst steeds weer in the picture te zetten.

Magritte had meer moeite om zijn schilderijen aan de man te brengen en was tot zijn vijftigste afhankelijk van zijn werk als commercieel kunstenaar. Hij hekelde de commerciële opdrachten die Dalí aannam. “Rivaliteit was een duidelijke factor in de verhouding tussen Magritte en Dalí. Vooral Magritte ging zich zeer aan Dalí storen”, stelt kunsthistorica Danielle M. Johnson, die een proefschrift wijdde aan de band tussen de twee. “Magrittes afkeer zou vooral aangewakkerd zijn doordat Dalí in zijn ogen zijn ideeën stal en vervolgens met de eer ging lopen.”

“Magritte zag dat bij momenten erg zwart in. Hij ergerde zich onder meer aan Dalí’s gebruik van brandende objecten, wat hij volgens hem rechtstreeks had overgenomen uit zijn werk”, verklaart Johnson in haar essay. “In een brief uit 1959 schreef Magritte vol wrok over Dalí’s toe-eigening, volgens hem een verwijzing naar zijn De ontdekking van het vuur waarop een brandende tuba te zien is. Niemand had daar ooit eerder aan gedacht. Toen Dalí jaren later met een brandende giraf op de proppen kwam en daar veel ruchtbaarheid aan gaf, ging hij met de eer lopen. Dalí was zich bewust van Magrittes rancune over dit onderwerp. Hoewel er weinig bewijs voorhanden is uitte de Catalaan vooral lof over zijn Belgische collega en zag hij hem eerder als een grote inspirator.”

Dat de twee elkaar nauw in het oog hielden valt ook af te leiden uit de vele linken die Dalí X Magritte legt. Je ontdekt dat er een, voor de een misschien ongewild, productieve wisselwerking is ontstaan tussen de kunstenaars. De expo werpt licht op de persoonlijke, filosofische en ethische relatie van de iconische kunstenaars. Die kan je in de interactieve ‘creatieve ruimtes’ voorafgaand aan de expo zelf ontdekken. De bedoeling is dat je heel even de taak van de kunstenaar overneemt. Dit kan je door nieuwe titels te gaan bedenken, dromen op te wekken, doorkijkgaten uit te knippen en ideeënassociaties te maken. De creatieve ruimtes verkleinen de stap naar de tentoonstelling, die doorspekt is met details over beide grootmeesters.

Eigen recensie

Ik ben naar de tentoonstelling van Salvador Dali en René Magritte gaan kijken op 5 januari omdat het mij interessant leek om 2 grote kunstenaars samen te zien. De tentoonstelling is gemaakt om de tiende verjaardag van het Magritte-museum te vieren. De werken werden opgedeeld in verschillende themas zoals dreigend weer, oog x avant-garde, portretten x dingen, binnen x voorbij, dromen, Georgette x Gala, objecten x vlammen... Door deze opdeling zat er structuur in de tentoonstelling, er was geen sprake van chaos en het was meer dan gewoon een paar schilderijen bij elkaar. Een van de themas dat ik persoonlijk heel interessant vond was binnen x voorbij met werken als Het onverwachte antwoord en De ontwenning van de meubel-voeding. Deze 2 werken hebben een duidelijke link met elkaar.

Reactie op de recensie

Ik ben het eens met de recensie, je ziet veel parallellen tussen Dali en Magritte in de tentoonstelling.

[juulkrnwndr-blog]

Het geheim van de meester vond ik de leukste workshop, omdat er niet echt en workshop was. Meer gewoon zelf bepalen wanneer/wat je doet. 

De bedoeling is om en schilderij van en meesterschilder zo goed mogelijk na te maken. 

Voor ‘De sterren nacht’ heb ik ongeveer de juiste maten gebruikt en olieverf. Ik heb ongeveer 10 uur aan dit schilderij gewerkt. 

Erg leuk om te doen

#geheimvandemeester #vangogh

[kunstroute]

Waarom is de schilderkunst uit de Gouden Eeuw zo wereldberoemd?

Deze bekendheid dankt zij aan het bijzondere karakter en kwaliteit van de schilderkunst. Ook werd er een enorme hoeveelheid kunst geproduceerd in de Gouden Eeuw. De vraag naar kunst was in deze periode ook erg hoog en dit is te danken aan de economische bloei die toen gaande was in Nederland. Meer mensen konden het zich veroorloven zich te interesseren in kunst en eigen kunstwerken te bestellen. In deze tijd waren er hierdoor zelfs twee soorten schilders:

-       gemene schilders, die naamloos produceerden

-       extraordinare schilders, bekende meesterschilders die zelfstandig gevestigd waren

Er is uit de Gouden Eeuw vooral werk bekend dat komt van extraordinare. Rembrandt van Rijn is de bekendste extraordinare schilder uit deze tijd. Over het algemeen worden de bekendste extraordinare schilders gerekend tot de Hollandse Meesters, waar ook bijvoorbeeld Vermeer bij hoorde. Over het algemeen schilderden deze ‘Hollandse Meesters’ in een stijl die van late Renaissance tot barok gaat. Over het algemeen wordt gesteld dat de kunststijl van de Hollandse Meesters uit de Gouden Eeuw hoort tot de stijl ‘barok’ f

[blikopenerssma]

Nog meer kunst documentaires!

Eerder zetten we al vijf kunst documentaires die op Netflix staan voor je op een rijtje, maar gelukkig zijn er nog veel meer om te bingen! Zat er vorige keer niks voor je bij, of heb je ze alle vijf al bekeken? Geen nood, hier zijn nog vijf documentaires (en er komen er deze maand nog meer!):

Beltracchi: Die Kunst der Fälschung // documentaire // 1 uur en 37 minuten

Stel: je bent een meesterschilder, wat zou jij met je talent doen? Wolfgang Beltracchi wist het wel: meestervervalser worden. In deze documentaire doet hij hier een boekje over open. Of je nou nieuwsgierig bent of in zijn voetsporen wil treden, interessant is het zeker!

The 100 Years Show // documentaire // 29 minuten

Welke naam schiet jou te binnen als je denkt aan abstract minimalisme? Waarschijnlijk niet ‘Carmen Herrera’, terwijl zij wel het abstract minimalisme op de kaart heeft gezet! Over haar moet je meer weten, toch? 

Saving Banksy // documentaire // 1 uur en 8 minuten

Kan het werk van Banksy illegaal verkocht worden? Deze documentaire  die zich richt op deze ‘illegale’ verkopers van Banksy’s werk is natuurlijk een must voor Banksy fans

Sky Ladder: The Art of Cai Guo-Qiang // documentaire // 1 uur en 19 minuten

Vuurwerkliefhebber? Dan moet je deze documentaire gezien hebben! Kunstenaar Cai Guo-Qiang staat namelijk bekend om zijn vuurwerkshows. De trailer belooft een prachtige, kleurrijke documentaire, dus ook leuk als vuurwerk je helemaal niets boeit 😉

I Am Sun Mu // documentaire // 1 uur en 27 minuten

Ooit schilderde hij propaganda voor het Noord-Koreaanse regime, nu, met gevaar voor eigen leven, doet hij precies het tegenovergestelde. 

#film #films #netflix #documentaires #documentaries #kunst #art #art documentary #modern art

[bertpauli]

Provincie wil Van Gogh-gebouwen veiligstellen voor de toekomst

Van Gogh Brabant is vrijdag 24 augustus gestart met de uitgifte van vastgoedcertificaten voor Van Gogh erfgoed. Bedrijven en particulieren kunnen daarmee een stukje eigendom verwerven van de belangrijkste locaties uit het leven van Vincent van Gogh.

Gedeputeerde Staten hebben voorgesteld aan Provinciale Staten voor 2,5 miljoen euro aan certificaten te kopen, mits de stichting zelf voor 1 miljoen euro aan certificaten weet te verkopen. Zij willen daarnaast de stichting maximaal 7 miljoen euro lenen voor het verwerven en verbouwen van gebouwen.

Het gaat om het Vincent van Gogh Huis in Zundert (geboortedorp), de Van Gogh Kerk in Etten-Leur (de plaats waar hij opgroeide en besloot schilder te worden) en het Vincentre in Nuenen (waar Van Gogh zich ontwikkelde tot meesterschilder).

Lees meer over dit voorstel op brabant.nl.

#economie

[jurjenkvanderhoek]

Klaas is Kunstenaar onder de K van Koopmans

Hoe word je opgemerkt. Hoe maak je naam. Als kunstenaar. Op welke manier steek je boven het maaiveld uit. Word je beter dan de gemene deler. Maakt een gedegen opleiding je tot meesterschilder. De verzamelaar die iets in het werk ziet of de goede geldschieter die jou verder wil helpen. De galerie die jou in de wereld zet. Zijn het de juiste vrienden, zodat je al pratende groeit in je werk. Het is vooral dat je bij jezelf blijft. In jezelf blijft geloven, in jou kunnen en je kunst.

Veel huisschilders hebben naast hun werk op de steiger als tijdverdrijf het tekenen op papier of het verven op linnen. De kwast is het penseel, de hand staat er toch al naar. Voor de meeste is het een hobby. Anderen zoeken het hogerop, gaan lessen geven om hun kennis uit te dragen en laten hun werk zien tijdens exposities. Maar om echt door te breken luisteren ze niet naar wat het publiek wil en wat geld in de beurs brengt, maar blijven ze bij zichzelf en varen mee op de golven van de kunststromingen. Die kunnen tegendraads zijn, niet van deze tijd maar van een volgende. Het publiek kan het afschuwelijk vinden of juist omarmen. De schilder laat zich niet van de wijs brengen en gaat af op het eigen gevoel.

Klaas Koopmans, honderd jaar geleden geboren in Garijp, is zo’n broodverver die gewaardeerd kunstenaar werd. Hij ging zijn eigen weg, viel en valt daarom op in zijn werk en als persoon. Zijn geboortejaar valt middenin een omwenteling in de maatschappij en de kunst. Net na de oorlog is de wereld in beweging. In de kunst is niet nog de realiteit belangrijk om weer te geven, zeker is dat het gevoel bij het beeld dat tot abstracte vormen leidt. Van impressionist wordt de kunstenaar expressionist. De essentie van de zichtbare werkelijkheid is van meer waarde, een meerwaarde in de kunst. Wanneer Klaas bij zinnen is, is de meest harde wind in de kunst al over gewaaid. Toch gaat het hem niet in de koude kleren zitten. De abstractie voert de boventoon in Nederland, waardoor Koopmans met zijn traditioneel expressionisme nauwelijks opvalt buiten Friesland.

Vader Wybe is huisschilder en verft in zijn vrije tijd graag op doek. Zoon Klaas neemt de zaak over en heeft dezelfde geest, maar wenst liever kunstenaar te zijn. Eerst is hij schilder naast verver. In 1979 kan hij het bedrijf verkopen en wordt zijn leven kunst. Lessen van kunstschilders en het bestuderen van voorbeelden vormen een deel van zijn kunnen. Hij geeft zijn ogen goed de kost, verwerkt de opgedane indrukken in zijn kunst. Koopmans wil zich echter niet door hen laten beïnvloeden, maar het werk van bijvoorbeeld Van Gogh, Permeke, Chabot en Altink klinkt eerst toch door in zijn schilderijen waarmee hij experimenteert met het expressionisme. Later pas is in zijn eigen werk onmiskenbaar de Koopmans te herkennen.

Als autodidact toch heeft hij min of meer zijn eigen stijl gevormd. Koopmans ontwikkelt een eigen beeldtaal en blijft consequent in diezelfde stijl werken. Wars van heersende stromingen en nieuwe richtingen gaat hij zijn eigen weg. Maar ook afkerig van de overheersende traditionele smaak van het publiek. Hij wil af van de Friese traditie en een eigen moderne vernieuwende richting inslaan, geen geijkt pad ingaan.

Koopmans laat in zijn werk het gevoel spreken. De beleving in het landschap – ‘de boer en syn bisten’. En de emotie van en bij de medepatiënten in de inrichting waar hij enige keren noodgedwongen verblijft. Want daarmee wordt hij buiten Friesland vooral bekend, met de gestichtstekeningen. Meer dan in de expressionistisch-realistische geschilderde landschappen spreken die vluchtige schetsen en terloopse tekeningen van zijn medeleven. Schetsmatig legt Koopmans de essentie van situaties en personen vast. Als opgenomen zieke documenteert hij de wereld waarin hij zich op dat moment bevindt. Hij tekent de mensen niet zoals ze zijn, maar zoals ze waren voor de ziekte. Met bijzondere aandacht voor specifieke gebaren en houdingen, hun unieke persoonlijkheid.

Niet tijdens elke opname heeft hij tekengerei tot zijn beschikking, want niet altijd wordt het tekenen door de verzorgers getolereerd. Toch zet Koopmans door, hij wil verder en tekent op en met wat voorhanden is. Hij tekent als niemand het ziet en smokkelt het werk naar het thuisfront.

Maar in het landschap toont Koopmans zijn gevoel bij de veranderende wereld. Hij legt vast van wat er nog is maar naar zijn idee niet lang meer zal zijn. De landschapspijn kreunt door in zijn werk. Romantisch, maar met een duidelijk geëngageerd besef van de verarming van onze omgeving. Niet een realistische weergave van het landschap, maar ook hier het raken van de essentie met brede schetsmatige kwaststreken. Expressionistisch vanuit een sterk gevoelsleven, maar ook ingetogen en beheerst. Dezelfde wil om de situatie in enkele lijnen en streken te grijpen klinkt door in zijn gehele oeuvre. Met forse streken en abstracte vlakverdeling verbeeldt Koopmans het Friese landschap. De essentie van het bestaan raken, het wezen der dingen en mensen. In het weglaten ligt zijn kracht, het brengt in zijn werk een enorme suggestieve geladenheid.

Er is een boek, bij een tentoonstelling. Klaas Koopmans zou 100 jaar geworden zijn dit jaar, daardoor deze aandacht voor zijn wezen als mens en zijn als kunst. Koopmans neemt plaats in de Friese cultuur. Hoe dat heeft kunnen gebeuren, op die vraag geeft dit boek het antwoord. Een aantal auteurs bekijken de man en zijn kunst van diverse kanten. Hij wordt door Hans Smelik in een breder (expressionistisch) perspectief gezet en Bert Looper plaatst hem in de Friese kunstgeschiedenis. Er is in tekst veel ruimte voor wat er om Koopmans heen gebeurd, waardoor hij zijn kunst had kunnen laten vormen. Maar die invloeden laat hij in zijn werk in beperkte mate toe. De psychiatrie wordt door Bart Marius breedvoerig belicht, omdat dit aan de schilder niet is voorbijgegaan door persoonlijke omstandigheden en misschien wel erfelijke belasting. Emeritus predikant Jan Henk Hamoen belicht het wezen Klaas Koopmans vanuit zijn christelijke perspectief, want het geloof was en bleef voor de schilder een belangrijke drijfveer. In de bijlage van het boek komen de brieven die Klaas Koopmans schreef vanuit de inrichtingen aan de orde, ook de oorspronkelijke Friese tekst is toegevoegd. En natuurlijk kan een boek over een kunstschilder niet zonder zijn werk. Daarom is een grote plek ingeruimd voor een overzicht van tekeningen, gestichtstekeningen, schilderijen, aquarellen en ander werk. Het is een ruim opgezette uitgave, die eer doet aan deze bijzondere Friese kunstenaar die een plek verdient in de Nederlandse kunstgeschiedenis. Onder de K van Koopmans.

Boek “Klaas Koopmans, 1920-2006, Op zoek naar de essentie”. Met bijdragen van Hans Smelik, Bert Looper, Bart Marius en Jan Henk Hamoen. Uitgave Stichting Klaas Koopmans / Uitgeverij Noordboek, 2020.

#klaas koopmans #op zoek naar de essentie #noordboek #hans smelik #bert looper #bart marius #jan henk hamoen #schilderij #tekening #landschap #gestichtstekening

[omroepcastricum]

ALKMAAR – Stedelijk Museum Alkmaar toont vanaf 11 november drie werken van Thomas Struth (1954, Geldern). De hedendaagse fotokunstenaar geeft met de getoonde werken een nieuwe impuls aan de beeldtraditie van het kerkinterieur, het genre dat in het zeventiende-eeuwse Holland werd beoefend door meesterschilders als Emanuel de Witte (nu te zien in het museum) en Pieter Saenredam.

In de jaren negentig creëerde Thomas Struth de reeks Places of Worship. In deze serie brengt hij de overweldigende architectuur van beroemde kerken en tempels in beeld en laat hij zien hoe bezoekers deze gebouwen gebruiken en beleven. Struth portretteert geliefde toeristische bestemmingen, zoals de Dom in Milaan of de Boeddhistische tempel in het Japanse Nara. Het strenge perspectief, de zorgvuldig gekozen beelduitsnede en het grote formaat maken duidelijk dat het hier niet om triviale vakantiefoto’s gaat.  

Zonder kunstgrepen of computerbewerking probeert Struth in één shot de indrukwekkende ruimtelijkheid van deze eeuwenoude monumenten te vangen. Precies zoals de oude meesters dat ook deden. De bezoekers in de kerk zijn meer dan figuranten. Zij leiden onze blik de ruimte in, vol gedetailleerde ornamenten, schilderijen en beeldhouwwerken. Deze monumenten dwingen devotie en ontzag af. Thomas Struth laat zien hoe bezoekers deze indrukwekkende architectuur beleven.

Thomas Struth maakte naam met straat- en stadsgezichten en met familieportretten, die opvallen door hun grote formaat. Zijn werk is vertegenwoordigd in tal van internationale kunstcollecties. Vooraanstaande musea als het Museo del Prado in Madrid, het Metropolitan in New York en het Stedelijk Museum in Amsterdam wijdden er tentoonstellingen aan. Hij maakte deel uit van de Düsseldorfer Photoschule. Deze groep stond een zuivere, objectieve fotografie voor, waarin de persoonlijke expressie van de kunstenaar afwezig lijkt. Foto: Thomas Struth, Milan Cathedral, 1998

#Castricum #Limmen #Akersloot #Bakkum #De Woude

[elkedagvakantie]

Meesterschilder te zien in Museum de Fundatie te Zwolle Meesterschilder tussen Oost en West’ is de eerste grote overzichtstentoonstelling buiten Duitsland van Werner Tübke, vaandeldrager van de ‘Leipziger Schule’.