#Do ma daan

[neoyan]

#Do ma daan #图集 #刀马旦 #Peking Opera Blues #叶倩文 #钟楚红 #Sally Yeh #Cherie Chung #港影

[broitsf-ckingfreezing]

You know what

I think it’s really sad the way we treat Dooku as a Jedi Master. Not as a Sith, fuck that guy; he fell to the dark side and he fell HARD. He is irredeemable in that respect.

I’m talking about Jedi Master Dooku, who only interacts with Qui-Gon Jinn in Legends and fanon (because in TOTJ he had already fallen and was actively taking steps towards the downfall of the Jedi/Republic and becoming the apprentice). *Even then, I don’t really respect TOTJ as canon because of the awful way it paints the Jedi, but I will concede it as canon from the perspective of Dooku as an unreliable narrator. I just hate THAT bit where he straight up THROWS Qui-Gon and force chokes a guy and GETS AWAY WITH IT because “uwu the Jedi awe bad and cowwupt and Dooku was a victim 👉👈”

I always hated that because Obi and Dooku meet for the first time in AOTC, then clearly Enlightened MaverickTM Qui-Gon (see my opinions on THIS in @antianakins beautifully worded post) must have been abused by his master and kept Obi-Wan away from him to “protect him from evil” yadda yadda yadda, whatever. That Qui-Gon specialised in Ataru instead of Makashi like his master because Dooku was EvilTM and Qui-Gon wanted to “get back at him” or “escape trauma” or some shit like that, never because it is perfectly normal for a Jedi to find their strength in a form that is different from their teacher’s (see Anakin, Obi-Wan, WINDU, Dooku himself).

Or that because Master Dooku wore relatively regal looking robes (again, the only canonical proof of this we have is in TOTJ and COUNT Dooku, AKA ruler of Serenno) then he had a taste for “the finer things in life,” words used by EVERY fanfiction author, and was always either straight up a Sith the entire time or, at the very least, a bad Jedi who followed his own rules like Anakin. I disagree.

It has NEVER been canonically established that Dooku was an abusive man. In fact, remember that the Jedi consider Dooku a FRIEND? Even in AOTC when Padme rightly accuses Dooku of attempting to assassinate her, they extend to him the benefit of the doubt. Because he was a Jedi Master. A good one. So good, in fact, that when he outright aligns himself with a faction looking to actively separate from the Republic and the Jedi, they trust that his judgement is that he is doing right by his people. Not that he is plotting a galaxy-wide takeover.

(Don’t even get me started on Ki-Adi Mundi, the voice of reason, frequently being abused by the fans just because SOMEONE had to say this line. Clearly he’s evil! He’s an idiot! He’s corrupt! *rolls eyes*)

But why then did Dooku never meet Obi-Wan as a padawan, you ask?

It HAS been canonically established that Obi-Wan is a powerful Jedi and a powerful diplomat even before he became The Negotiator (they wouldn’t send any run-of-the-mill padawan and master duo to dispute the Naboo conflict, they sent DIPLOMATS). And he is Busy As Fuck. Remember, as a padawan he spent a YEAR on the run with Satine and Qui-Gon. And if you were to accept the Melida/Daan and Bandomeer arcs from Legends as canon, that probably adds up to another YEAR spent away from the temple, NOT including recovery time after those periods because we don’t have any real basis for how long it takes a Jedi, or even just Obi-Wan, to bounce back from the physical, mental, and Force trauma induced by these hefty skirmishes. Don’t forget, in two of these instances, Obi-Wan is only 13-14, and in the other he’s presumably about 18. And bacta tanks aren’t a magical fix-all. They don’t heal starvation, extremely long-term physical neglect/hurts, just like they don’t grow back limbs.

Dooku was also probably busy as hell. It is very likely that the two teams were never in the temple at the same time, or if they were, they were probably busy. Like teaching their respective padawans (remember a master can have more than one padawan, just not at the same time, and now that I think about it, it is pretty odd we never (hardly ever?) canonically see masters who have clearly had more than one padawan in their lifetime). Or healing from traumas. Or hanging out with friends. Or researching, or writing reports, or literally ANYTHING that could make someone busy enough to forgo introducing a child to their grandmaster. I mean, how many times did you visit your grandparents as a teenager? Probably not very often compared to the big picture that is your life.

Why didn’t they meet when Obi-Wan was knighted, then? Well, TOTJ shows us that Qui-Gon’s death was at least a little traumatic for his master, and that was his last straw. Dooku left. And after that, he probably didn’t want to see the child Qui-Gon raised. The boy who got to hear his pseudo-son’s final words and who died IN HIS ARMS. We also have NO IDEA in canon exactly how many missions Obi-Wan and Anakin went on, nor how long they lasted, but we can guess that they were an extremely busy pair knowing Obi-Wan’s prowess in diplomacy PLUS the recent reemergence of the literal thought-extinct Sith PLUS the frankly horrific ratio of Jedi to Force Null beings in the galaxy (meaning there just aren’t enough Jedi to get around to all these places) PLUS teaching a rescued slave child with childhood memories of the outer rim the ways of the Jedi and core worlds. We also know that by the time of AOTC, Anakin being probably about 17-18, possibly on the cusp of 19 which is his Knighting age, the pair have been on at least 9 missions where Anakin had to rescue Obi-Wan. Knowing Obi-WAN’s skill and power, and that these missions most likely occurred when Anakin was old enough to do things like save Obi-Wan from a whole NEST of gundarks, this is NOT a common occurrence. Even if consistently in 1 of every 5 missions Obi-Wan has to be rescued by Anakin, that adds to at least 40 missions where he didn’t. That’s a lot of missions in a ten year span on top of all the other things Jedi have to do that aren’t considered missions, again, like teaching, attending functions, researching and learning because Jedi must be a wellspring of knowledge to successfully mediate/placate/please whomever it is they’re interacting with.

#star wars #obi wan kenobi #pro jedi #dooku #master dooku #qui gon jinn #yes this is an anti Anakin post #it’s subtle #but it’s there #star wars legends #star wars canon #melida/daan #tales of the jedi #attack of the clones #jedi appreciation #star wars prequels

[ligayangdala]

🎧 NOW PLAYING: nothing's gonna hurt you baby by cigarettes after sex

📣 JENO LEE. smut, fluff, husband!au

✍️ written in taglish | ⚠️mentions & discussions about pregnancy (don't read if uncomfy!), fingering, nipple sucking, slow & intimate sex, unprotected sex, you can skip the last part if you're not comfortable! | 📅 posted on july 16th, 2022 | 🔞 minors, do not interact!

ito na po ata ang pinakamahabang sinulat namin hahaha

PARANG MAWAWARAK ATA ANG BIBIG NI JENO KAKA-NGITI.

kanina pa siya nakatingin sa’yo habang buhat-buhat mo ang 1-month old baby ng kapatid mo. ngayon lang kayo nakabisita dahil wala kayo sa bansa noong nanganak ang ate mo, kaya naman sinigurado at pinilit mo ang asawa mo na pagbalik niyo ng bansa eh sa bahay kayo ng kapatid mo didiretso para makilala ang sanggol. hindi naman bago sa paningin ni jeno ang makita ka na may buhat na bata, teacher ka kasi sa kinder at normal lang na makita niya na napapalibutan ka ng bata. pero bakit ngayon na may hawak kang sanggol ay parang iba ang nararamdaman niya?

isang taon na rin naman kayong kasal, financially stable na rin kayo dahil si jeno ay ipinamanahan ng kumpanya ng ama dahil bilib ang magulang niya sa galing nito sa trabaho. napag-usapan niyo na rin ang tungkol sa pagpaplano ng pamilya, pero pagkatapos non ay hindi na muling naulit dahil masyado na kayong natambakan ng gawain sa bahay at sa trabaho. bukod sa pinansyal, iniisip rin ni jeno kung handa ka na ba magkaroon ng anak. syempre, gugustuhin niyang bumuo kayo ng pamilya na pareho kayong handa, physically, mentally at emotionally— lalong lalo ka na dahil ikaw ang magdadala ng bata ng siyam na buwan at hindi laman doon nagtatapos ang paghihirap mo, isasakripisyo mo ang trabaho at katawan mo. alam na alam ni jeno kung gaano mo ka-mahal ang trabaho mo, kaya tinatak niya sa isip niya na kakausapin ka niya tungkol dito. 

madalas rin naman kayong nagsesex na walang proteksyon, alam niya kasing mas pinili mo na magtake ng pills dahil minsan ay irregular rin ang regla mo. naisip na nga niya na baka dahil tuwing nakikita ka niyang nakahiga pagtapos niyong magtalik at ang tamod niya ay lumalabas sayo, nagkaroon siya ng breeding kink.

buong araw na kasama mo ang pamilya ng kapatid mo ay hindi na nawala sa isip mo si jeno. tinatanong mo na sa sarili mo kung ready na ba siya o ano. nahihiya ka namang tanungin ang asawa tungkol dito, kahit na ba matagal na kayong magkasama eh may mga bagay pa rin na nahihiya kang sabihin sa kanya. tulala ka nung pauwi na kayo ni jeno, hindi naman traffic pero masyadong mahaba ang byahe niyo dahil tatlong siyudad ang layo ng tirahan ng kapatid mo. napansin ito ni jeno dahil madalas ay dinadaldal mo siya tuwing bumabyahe kayo.

“is everything okay, my love?” tanong ni jeno sayo, nilingon ka niya at agad na binalik ang atensyon nito sa daan. “quiet ka eh, that’s very unusual of you.”

tumawa ka naman, “i’m okay, may iniisip lang…”

“asawa mo na ‘ko, love. you can tell me what’s bothering you, syempre kung comfortable ka lang naman ishare sakin.” paalala niya. hinding hindi magsasawa si jeno na ipaalala sa’yo ito. inalis niya ang isang kamay sa steering wheel at hinawakan ang kamay mo, naglagay siya ng halik dito at hindi na pinakawalan. “do you want to eat? pwede tayo na dumaan sa rest stop hmm?”

“jen,” tawag mo, “napagisipan mo na ba?” sinagot ka niya ng simpleng hmm, hinihintay na tapusin mo ang sasabihin mo. “magkababy?”

ngumiti lang si jeno dahil parehas pala kayo ng iniisip kanina pa, sadyang nahihiya lang kayo parehas na i-open up ang topic na ito. “o…kay ang awkward, sana di ko nalang sinabi, nakakahiya” sabi mo, tangkang tatanggalin ang kamay mo sa kamay niya pero hindi niya ito binitawan.

“hindi awkward ‘yung sinabi mo, love. in fact, iniisip ko rin siya kanina pa.”

buong byahe pauwi, ito lang ang pinaguusapan niyo ni jeno. sinigurado at nakailang tanong siya kung talaga bang ready ka na, at nakailang sagot ka naman ng ‘oo nga, ready na ko’ hanggang sa nakabalik na kayo sa siyudad kung saan kayo nakatira. excited na nga siya nung malaman niyang ovulation mo pala at napapayag ka niya na magumpisa na kayo ngayong gabi. nung malapit na kayo sa bahay niyo, naiisip na ni jeno kung anong magiging itsura mo kapag buntis ka na. iniisip palang niya, tinitigasan na siya sa imahe. beautiful round belly, and inside will be the life you two created. bukod dito ay excited na rin siyang mag-design ng nursery, siguradong hindi magiging isyu sa kanya ang gender ng baby dahil kahit anong mangyari, sigurado mamahalin at poprotektahan niya ito buong buhay niya.

pag-uwi niyo, hindi ka pa nakakapag-hubad ng sapatos ay inikot ka na agad ni jeno at inatake ang labi mo ng halik. napangiti ka sa labi niya, naramdaman mo kasi ang tigas ng ari nito sa binti mo. mahaba ang pasensya ni jeno, hinding hindi nagagalit si jeno, pero grabe ang pagiging impatient nito kapag alam niyang may mangyayari sainyo. para bang first timer na excited. halos mahulog lahat ng mga nakadisplay niyong gamit dahil ayaw humiwalay ni jeno sa pagkakahalik niya sayo. success naman kayong nakarating sa kwarto niyo na walang galos o sugat, wala ring nabasag na gamit. 

agad na hinubad ni jeno ang damit na suot niya, agad rin niyang hinubad ang damit mo. ang bilis nga ng kamay niya dahil wala pang isang segundo ay natanggal niya agad ang clip ng bra mo. sinigurado niyang hubad na kayong dalawa bago ka niya hiniga sa kama niyo. para bang batang gusto ng gatas, kinakagat at dinidilaan ang utong mo habang ang mga daliri niya ay nasa basa mong puke, pinaglalaruan at hinahanda ka para sa kanya. inalis ni jeno ang sarili niya sa dede mo at tinitigan ka, “ang ganda ganda mo, mahal ko” bulong niya sa labi mo bago ito halikan.

sanay na sanay ka naman na sinasabihan ka ng mga matatamis na salita ni jeno, pero iba ang pakiramdam ngayon. parang sasabog ka sa sobrang kilig. nilinya na ni jeno ang tite niya sa butas mo, onti-onting pinasok at pareho kayong napaungol. hindi madalas ang slow sex sa inyo ni jeno, adventurous kasi kayong dalawa kaya mahilig kayo sa rough at magulo. now that the two of you have come to the decision to create your own family, jeno wanted the first time you try to be intimate— no slapping, no choking, no marks, no hard kinks. this time, sweet, soft and intimate. kumapit ka sa braso ni jeno habang binabayo niya ang balakang, dumidiin ang ulo mo sa unan kaya naexpose ang leeg at panga mo sa kanya na agad naman niyang inambunan ng halik.

“j-jen… faster,” sabi mo, binitawan mo ang braso niya at pinulupot ito sa leeg niya. binuka mo naman ang mga binti mo ng mas malaki para magkaroon siya ng mas malaking access. para bang may something na namumuo sa tiyan mo, alam mong lalabasan ka na “shit, love, i think i’m cumming…”

gaya ng hiling mo, binilisan ni jeno ang pagbayo. naramdaman niyang hindi lang braso mo ang nakapulupot sa kanya kundi pati na rin ang mga binti mo, nakapulupot na sa bewang niya. ilang beses pang naglabas-pasok ang tite ni jeno sayo, nakailang banggit at ungol ka rin ng pangalan niya habang binubulungan ka niya ng matatamis na salita bago mo naramdaman ang tamod niya sa loob mo.

“don’t, wag mo muna tanggalin. let’s stay like this for awhile.” sabi mo at pinakawalan siya sa pagkakayakap mo.

“i love you, y/n.” sabi niya, “mahal na mahal kita, i can’t even thank you enough kasi pumayag ka na bumuo na tayo ng pamilya…”

hindi mo maiwasang hindi maluha, naramdaman ito ni jeno. nung una nga akala niya pawis, pero nagpanic siya nung narealize niyang umiiyak ka pala. “why?”

“nothing! i’m just… i can’t believe it, jen. parang dati lang kasi college tayo tapos… ngayon nagpaplano na tayo magka-anak.”

something about jeno’s smile makes your stomach flip. hinalikan niya ang noo, ilong, parehong pisngi at labi mo bago ipatong ang noo niya sa’yo. “masaya ‘kong kasama kita, masaya ‘kong ikaw ang kasama kong bubuo ng pamilya.”

narealize mong buntis ka nung nag-grocery ka dahil half day ang trabaho mo. napadaan ka sa mga feminine wash at sa likod mo ay ang section ng mga napkin. napaisip ka kung kailan ka huling nagkaroon at kung ilang buwan na ba ang nakalipas simula nung napagdesisyunan niyo ni jeno na mag-try bumuo ng pamilya. halos anim na buwan na simula nun, at ito ang unang beses na hindi ka dinatnan. pagkatapos mong magbayad sa grocery, dumiretso ka sa pharmacy para bumili ng test kit. lima para siguradong sigurado at agad mong ginamit ito pag-uwi mo.

stressed si jeno sa trabaho nung araw na sinabi mo sakanya na buntis ka, para bang lahat ng pagod, stress at galit na naranasan niya buong maghapon ay nawala pagkarinig niya ng “buntis ako, mahal”. tatlong salita at isang imahe ng ultrasound ang nagpaikot ng mundo niya. napaluhod si jeno sa harap mo, inangat ang t-shirt na suot mo at hinawakan ang tiyan mo. hinalikan niya ito at bumulong, “mahal na mahal ko kayo ni mommy, baby”

#nct smut #nct dream smut #jeno smut #lee jeno smut #nct scena #nct dream scenario #nct hard hours #nct dream hard hours #jeno hard hours #nct hard thoughts #nct dream hard thoughts #jeno hard thoughts #nct fluff #nct dream fluff #jeno fluff #lee jeno fluff

[yawnzloverz]

.⋆｡⋆☂˚｡⋆｡˚｡⋆..⋆｡⋆☂˚｡⋆｡˚｡⋆..⋆｡⋆☂˚｡⋆｡˚.⋆｡⋆☂˚｡⋆

After the storm

And when the clock strikes twelve, will we be back to being strangers who never speak to each other?

⋆Pairing: Choi Yeonjun x fem!reader

⋆Genre: strangers to lovers, fluff, angst,

*Warnings: Cursing and cussing here and there. Mention of hookups and slight sexual innuendo.

⟶ Summary- With the failure of your past relationship, you try to move on with closure and no regrets; which you fail miserably. You don't need help, but a shoulder to lean and cry on. But what if that shoulder belongs to a total stranger? or so you thought...

a/n: Hiii so yeah this is my very first au so i'm a bit nervous but it feels great! I'm still recovering and things haven't been good recently but I thought maybe writing could help. Btw, if you have any feedback or suggestions, feel free to send an ask or dm! It will be very much appreciated :))) Thank you! -val! 🧸

⋆ Chapter I - Ligaw (sa'yo)

╰┈➤

Alas-dos ng madaling araw, walang katao-tao sa daan. Ngunit heto ako, bangag na nangangapa ng daan pauwi. Hindi ko naman intensiyon na magpakalasing ng sobra, pilit ko lang kasing inaalis ang bigat na nararamdaman ko ngayon. Alam mo yung, yung feeling na ginano'n ka lang? Binigay ko ang lahat, saan ba ako nagkulang? Naudlot ang aking pag-iisip nang biglang may malakas na busina ng sasakyan.

"Iha! Ano bang ginagawa mo't nasa gitna ka pa ng kalsada?!"

Kalsada....KALSADA?! Nataranta ako at napatakbo sa may sidewalk at napayakap ako sa poste.

Teka, nasa'n ba ako?

Buti kamo at ang poste na yakap ko ay road sign pala. Pinunasan ko ang mata ko na malabo dahil sa patuloy na pag-iyak bago tumingala binasa ang nakasulat sa karatula.

"P..Pa...PASAY?!" SH*TA! PAANO AKO NAPADPAD SA PASAY? SIRAULO KA Y/N! Ilang oras ang biyahe mula dito hanggang Quezon City,tapos iilan nalang din ang mga taxi na dumadaan, wala din ata akong pera para tumawag ng Grab.

Ang tanga mo, Y/n.

Naupo nalang ako sa lapag habang naghihintay ng milagrong dadating at mag-uuwi sa'kin sa QC. May iilang taxi na dumadaan, pero lahat ay may sakay. Sinubukan ko pumara, pero walang humihinto. Itinaas ko pa'rin ang aking braso, umaasa na magkakaroon ng himala.

AYUN! MAY SASAKYAN! DUMADAHAN-DAHAN SIYA, PAHINTO NA SIYA! THANK YOU LORD!

Pasakay na ako sa sasakyan ng biglang ibinaba ng driver ang kaniyang bintana.

...

KUYA JAKE???

"Pasok na, tanga."

Dali-dali akong pumasak na may halong kaba at pagpapasalamat. Nadatnan ko din si Jay at si Felix, mga kaibigan ni kuya na nakasakay. Inirapan ako ni Kuya Jake habang si Sunghoon ay napatawa nalang.

Tahimik ang buong biyahe, walang nagsasalita at may kanya-kanya silang earphones na suot. Nainggit ako kaya sinubukan kong halughugin yung bag ko para hanapin yung earphones ko nang makakita ako ng nakatiklop na papel. Teka, ano 'yon? Binuklat ko ito at bumungad ang misteryosong mga numero. Nakilala ko ang sulat kamay ko. Pero ano 'to? Phone number? Nino? Kinuha ko ang cellphone ko para tawagan ang nakasulat na numero pero nag-shutdown ito sa sobrang lowbat. Hihiramin ko sana cellphone ni Kuya Jake kaso baka lalong mabad-trip pag kinausap ko. Kinalabit ko si Jay at sumenyas na manghihiram ako ng cellphone. Pinahiram niya ang cellphone niya nang labag sa kanyang kalooban. Pauli-ulit kong dinial ang numero pero puro "The number you dialed is now unattended" lang ang naririnig ko. Kaninong numero kaya 'to?

"Hoy" Nabigla ako sa lakas ng boses ni Kuya. Tinignan ko siya sa rearview mirror, kanina pa pala nila ako pinapanood mag-breakdown sa likod kasi hindi ko ma-dial yung numero.

"Sino ba 'yang tinatawagan mo at kanina ka pa?" Tanong ni Jay habang sumisilip-silip sa phone niya.

"Baka yung kahook-up niya kanina." Singit ni Jay.

"ULOL HIND-"

Halos masubsob na ako sa biglang pag-preno ng sasakyan. Pag ako talaga nabawasan ng ngipin dahil sa mga hindot na 'to.

"HOOKUP?! KAYA PALA NASA HARAPAN KA NG HOTEL KANINA! PIPINGUTIN KITANG BATA KA!" Pilit na pinapakalma ni Jay si Kuya Jake na namumula na sa galit.

"HOY, NEVER AKO NAKIPAG HOOKUP, NEVER DIN AKO MAKIKIPAG-ANO SA TAONG HINDI KO KILALA"

"EH KANINO YANG NUMBER NA YAN?"

Napatigil ako sa pagsasalita.

"H-hindi ko alam..." bulong ko

"SUSMARYOSEP KANG BATA KA 'PAG IKAW TALAGA NABUNTIS-"

"Tama na, Jake," singit ni Jay.

Sa gitna ng sigawan nila, nararamdman ko talaga na tila ba'y kusang pumipikit na ang mata ko sa sobrang antok at pagod. Hinayaan ko nalang si Kuya Jake na magsalita habang nagsisimula na akong makatulog. Bahala kayo jan, basta salamat sa pag-sundo.

.⋆｡⋆☂˚｡⋆｡˚｡⋆..⋆｡⋆☂˚｡⋆｡˚｡⋆..⋆｡⋆☂˚｡⋆｡˚.⋆｡.⋆｡⋆☂˚｡⋆｡˚｡⋆..⋆｡⋆☂˚｡⋆｡

IHHH YAN NALANG MUNAAAA 😭 Tambak pa gawain ko mga dai, baka hindi ko agad ma upload yung full chapter 😔😔😔pero yaa if you guys have any suggestions/criticisms please lmk! Thank you and have a good day! -🧸

#val writes ♡ #yeonjun x reader #filo!yeonjun #tomorrow x together #filo!txt #yeonjun angst

[solreix]

muntik nang mapamura si miwa nang biglang bumuhos ang ulang kanina ay ambon lang. napahinto na lang siya sa gitna ng daan, walang payong dahil wallet lang ang laman ng bulsa niya.

balak niya lang naman kasing bumili ng meryenda, at ngayon na nga lang siuang sinipag hindi magpa-deliver, minalas pa.

babalik pa ba 'ko?

kung tutuusin, mas malapit na sa kaniya ng tindahan kaysa sa bahay nila. wala siyang masisilungan dahil puro punong maninipis ang nilalakaran niyang sidewalk. walang masyadong tao, at puro mga sasakyang dumaraan ang nakikita niya.

napahilamos siya ng mukha. bahala na nga!

akma siyang tatakbo na papunta sa tindahan nang may humila ng kamay niya. "ano—" bago pa siya makaalma ay inikot siya ng taong humila sa kaniya, as if she was a princess.

"ali," she reacted when she recognized the chuckles.

"hello, pretty!" alisa greeted. katulad niya, basang-basa na rin ng ito ng ulan. her pastel green sleeveless dress was hugging her body, panigurado ay nilalamig ito. hindi katulad niya na kahit basa ay naka-jacket na makapal at jogging pants.

"what are you doing here? tara na, lalamigin ka niyan."

muli, tumawa lamang si alisa. "shhh!" ang isang kamay nito ay kinuha muli ang kamay ni miwa, at ang isa ay inilagay sa beywang niya. she was looking intently at miwa's eyes, making her heart flutter.

"you're so—" hindi na natuloy ang sasabihin ni miwa at napailing na lang. she went along with alisa's dance without any music as they both got drenched.

"since when was the last time we danced?" alisa mumbled, still smiling.

"last month. in your room kasi inistorbo ko pagreview mo," sagot niya na nakapagpasimangot kay alisa. "sagutin mo ako, how did you even know i'm here?"

alisa shrugged, and once again, twirled miwa like a princess. "i took grab lang kasi kanina, punta sana ako sa inyo, eh i saw my crush so nagpababa ako agad."

miwa rolled her eyes. "may crush ka?"

her girlfriend nodded, giddy.

"marunong bang magshabu nang patago 'yan?"

"oh definitely! blacklisted siya sa barangay." she giggled.

napapikit si miwa. "you're so cute, alam mo ba 'yon?" she couldn't help it so she pinched her cheeks. "come on, baby," she urged, and this time, siya na ang nag-ikot dito.

and for more minutes, umiikot, sumasayaw, at nagtatawanan lang sila sa daan. they knew they were already getting looks from passerbys pero wala silang paki.

miwa put her hands on alisa's waist, as alisa put hers on her neck. nakatitig sa mata ng isa't isa habang sumasayaw sa musika ng hangin, and they both couldn't ask for more.

no one's in their world, sila lang.

"lagnatin sana kayo." and there's her brother to ruin it of course.

#miwalisa #miwa kageyama #alisa haiba #haikyuu fluff #haikyuu headcanons #word vomit #rain #filipino #haikyuu #malandi sila #haikyuu filo

[hashirun]

hello po. diba u used to do running, this may sound common sense but is it similar to jogging? how do u do it on your own as a form of exercise esp if ure in the neighborhood? very curious hehe thank u!

Hi anon! I'm more than happy to answer your question ✨✨✨

Running and jogging are similar, with the key difference being speed. Mas kaswal at relaxed ang pace ng jogging kaya tinatawag din syang slow running.

Mas mabilis naman ang running (usual target pace is 10 minutes per mile or sub 30 mins for a 5km run). Runners train for races and run with a goal in mind: to run faster, to run longer, to cross the finish line, to set personal bests, to achieve a podium finish.

May iba't ibang types of running events. Sa track and field merong sprint or short distance races: 100 meters, 200 meters, 400 meters.

Outside the track naman, merong road running and trail running. Both comprise of mid to long distance running events such as 5 kms, 10 kms, 15 kms, half marathon (21 kms), marathon (42 kms) and ultramarathon (>42kms).

What I like about running is that it's something I can do alone. I guess I'm lucky that I live where I live kasi I have access to decent running spots like yung parking lot ng retail outlet malapit samin, yung sementeryo just a few hundred meters away from the retail outlet, yung track oval sa Tagaytay, and yung daan pataas sa People's Park. Not all neighborhoods are ideal for running, madalas na challenge sa pagtakbo pag makitid yung kalsada, mataas yung foot traffic or worse madaming pagala-galang mga aso, or kapag madaming sasakyan na dumadaan sa kalsada. So if you're thinking about picking up running as a sport, you'll need to scout for good running spots in your area.

Since I like tracking my runs, I use a fitness tracker (Fitbit) and Strava. Gumagamit din ako ng training plan depending on the event I'm preparing for. I'll soon start training for two upcoming events, the 10k event at the San Mateo Mountain Run, and the 15k event at the Calatagan Trail Run.

Thanks for the question anon!

#ask

[starstrucksooc]

Bom dia, tarde ou noite, sou a Daan, vim apresentar minhas crias. Ainda estou trabalhando numa lista de wc para eles. Procuro qualquer coisa mesmo, até parceiros de tênis ou se cruzaram no banheiro algumas vezes e se odeiam de graça. 

Riley Frasier (Sophia Bush / 40 anos / ela/dela / Pansexual-Panromântica): Cantora e atriz. A inspiração musical é da Pink com a Winona Ryder, mas tem um pouco de cada cantora pop dos anos 2000 misturada ali no meio. O básico é que ela ficou famosa ainda nos anos 2000, por músicas cheias de deboche e por tornar popular a trend “not like the other girls”. Aparecia no Perez Hilton dia sim e no outro também, por esse motivo, a gravadora a obrigou a entrar em hiatus. Voltou anos mais tarde, completamente repaginada, low profile, com músicas mais sérias e assumindo uma postura mais adulta. Daí nasceu a teoria absurda de que a Riley morreu e foi substituída por uma sósia. Atualmente, ela está no elenco de Peculiar Things como Joy Byers. 

Ela é muito prática, no geral, é daquelas pessoas que trabalham 24/7, inquieta, e não tem tempo pra quem está começando. Defende Peculiar Things e os colegas de elenco com unhas e dentes, e topa fazer qualquer coisa que o time de Relações Públicas pedir, inclusive, procurar confusão propositalmente pra hypar algum trabalho.

Henry Cohen (Charlie Hunnam / 41/ ele/dele/ Pansexual-Panromântico): Ator. Tem a inspiração no Jeremy Renner, Clint Eastwood e Sylvester Stallone. Participou de vários filmes indicados ao Oscar, inclusive tendo escrito, dirigido e estrelado Camaro (Gran Torino), mas público só lembra que ele é Hawkeye/Gavião arqueiro do MCU, algo que o irrita profundamente. Era dublê antes da fama, mas existe um boato de que ele fazia filmes pornô adultos independentes até ser escalado para fazer o serial killer John Ghambler numa cine-biografia. Henry também está na franquia Mission Incredible, como o especialista em armas Ben Brandt e foi o vilão da série Western World (West World), mas os dois trabalhos estão em hiatus por conta das obrigações com a Marvel. Por isso, surgiu o boato de que ele pediu pro Clint ser morto no último filme dos Vingadores, mas a Marvel reverteu o caso, prometendo uma série para o streaming do Hawkeye. 

Henry é o terror das Relações Públicas. Principal traço de personalidade dele é cuspir besteira a 200km/h em entrevistas. Autocontrole é uma palavra inexistente no vocabulário do Cohen, mas ele é gentil e otimista, porém fácil de enganá-lo. 

#daan - riley e henry

[neoyan]

#图集 #Peking Opera Blues #Cherie Chung #Brigitte Lin #Sally Yeh #Do ma daan #刀马旦 #叶倩文 #林青霞 #钟楚红 #港影

[2dkapsddr]

December 31st, 2023 - IIDX 31, DDR A3, Arcaea, PIU Phoenix, ProSeka

NOW IT'S THE REAL GRAND FINALE!!! And what better way to celebrate than getting permission to pay Round 1 a lil visit?? (Granted at the cost of paying breakfast at my workplace for my whole family during one of their busiest days, i still feel so bad...)

since i had just eaten a chocolate croissant and 1 (one) pancake, i started off slow and warmed up with my favorite game to play on a full stomach (not really): IIDX EPOLIIIIIIIIIIIIIISS (dan dan dada daan dan dada daan dan dada daan dan dan dan)

stiiiill doing the usual of practicing with RANDOM, but getting more comfortable with using hard gauge! only problem? i forgot premium time (and lost two credits to it)

meh, i'll do better next year (i think)

now, this part was the biggest part and the greatest change of plans i've probably had. originally, since the cab was empty, i was gonna go play sdvx to continue warming up and since i didn't wanna throw up my breakfast still. but then i decided, "yea, i feel fine enough. to the ddr cabs! (also i have sumidagawa karenka stuck in my head please help)"

and what i found at the cabs as a result was... a new year's eve tourney i had no idea about!! hosted by the one and only hambones!!! and (almost) EVERYONE was there to game!!!! sign ups were still open, and a friend from there was Really pushing me to sign up, so i signed up and did a warm up set at first before moving on to the qualifiers!

set A of the qualifiers consisted of Dancer in the flare ESP-13 (DDR A, banger), Like A Star ESP-14 (DDR A3, way harder than i thought it'd be), and Electronic Dance System Music (DDR A, i set my scroll speed too low). Once I did it, it was... very dissatisfying. I could've had better MA, but I struggled finding the timing window and had poor EX score overall.

set B though? KILLED IT. it consisted of Going Hypersonic ESP-15 (DDR A20, very technical rhythms), Black Jackal ESP-15 (DDR A20, more of an MA challenge), and Firestorm CSP-16 (DDR A20, chart added in A20 PLUS, hope you like shocks!), and since I'm a huge fan of uppers charts, I had a blast putting on a show for everyone waiting to get the tourney on (since i was the last one to arrive and last one to finish my qualifiers). Got an AAA on Going Hypersonic and 2g on Black Jackal, and also a really neat upscore on Firestorm!!!

when all was said and done and the tourney scores were tallied, i ended up 5th place overall; barely falling short of the top 4 that would play a new set of two 16s and a 17 that were all really fun... but i was pretty satisfied with my score regardless!!! while i waited for the tourney to end and the results to be announced, i remembered arcaea was having their new year's 100 memories promotions, i finally claimed it for the first since since i downloaded the app 5 years ago!!! ...only to find out that the memories expired 2 days after claiming them (literally Why)

as soon as i got them, though, i Instantly knew what i wanted to buy. that's right. OVERDRIVE!!!! played it three times while everyone else was playing: first attempt was a 69% gauge fail, second attempt was an almost-AA 9.49M, and third attempt was a sick 9.63M jump!!! def worth the impulse purchase

anyways, back to the tournament: after everyone played the three songs, the scores were tallied once more and the victors were called up one by one to claim their prizes. after the top 4 were announced (ambones obvs being 1st), the Hambones Award for Rising Star of the Tournament was announced; pulling ahead by 1 singular vote, it was... ME!!!! 2DKAPS DDR RISING STAR!!!! i was so happy to receive it, and even happier (sorry) when i saw the prizes, which were INSANELY COOL!!! a MAX 300 badge, a Valkyrie Bloom sticker, and some sick shades!!! (and $6 too somehow LOL)

as much as you'd wanna think this post is over now with everything i had written before, NOPE!!! the tournament may have ended already, but i STILL had time to play some extra sets before leaving!! (gotta make up for missing that banger tourney set)

also holy shit tumblr is lagging because of the sheer length of this post LMFAO so we gotta be QUICK!! ROLL IN THE BANGERS!!!

Roppongi A 996k GFC!!!

ELECTRONIC SPORTS COMPLEX ESP-17 GFC!!! (AAA Never)

Death by Glamour ESP-14 AAA!!!

MENTANPINDORADORA AAA!!!

HOU DSP-16 FIRST TRY CLEAR ON FLARE V!!! I SAVED THE BIRD!!!!!!!!

decided that wasn't enough and wanted to close out the session with an extra set, which i Immensely regretted (i was in no shape and no fullness to play sadly)

after all this, i went home to take my Last Shower of 2023:tm: and take it easy for the rest of the year over at my sister's house... but i still had my phone to play on and some proseka to wrap up the year with!!!

so, with all of that writing and all of this buildup, i finally present to you: my last two scores (one append score and my very last AP) of the year! a really wonky and kinda lame year overall, but there was def a lot i wanted to talk about and def a lot more i'll write in the soon-to-come year recap document (along with a 2024 goals post tomorrow!!!), but i'll end it off with these scores and come with more in the next year! thanks for everything in 2023, everyone!!!

#2dkaps 2023 #2dkaps iidx #2dkaps ddr #2dkaps arcaea #2dkaps proseka #2dkaps piu #2dkaps iidx 31 #2dkaps ddr a3 #2dkaps piu phoenix

[gheethatyoulove]

Off the bat and very spontaneous thoughts since I just wanted to write something, anything, lately but for some reason, couldn't organize my words into decent sentences kaya...

Anyway, ayun nga, gusto kong may maisulat na kahit ano lang nitong mga nakaraan hoping it would unload even just a small portion of the heavy in my chest. Pero wala akong maisip na mga salitang may kwenta, parang hindi ko pa talaga maisa-pangungusap yung mga nararamdaman ko kahit ang tagal-tagal ko ng ganito, ilang buwan na. Normally, weeks at max kaya ko ng i-express kapag may nangyayari sa buhay ko na nari-reach yung height ng emotions ko pero ngayon, napakatagal, napakahaba. It scares me because it seems never-ending. Paano kung habang-buhay na akong ganito? Sa ngayon wala akong makitang solusyon sa lahat, so what if wala nga talagang solusyon? I'm losing faith since mine isn't that strong to begin with. Alam ko naman yon, gusto ko agad sukuan yung mga inconveniences, you could say na wala akong tyaga, ganon. Kaya grabe, ni hindi ko na sya maiiyak. What's even fucked up is when you look at me, I seem like wala lang sakin lahat. Tumatawa, gumagala, "buhay-dalaga" sabi nga nila. Pero tngina, wasak na wasak yung loob ko. I know myself, I really don't open up to people who I know do not give a damn about me. I mean, yes, friends ko tong mga to pero kung hindi naman kami heart-to-heart level (and when I say heart-to-heart, mejo mahirap for me ma-reach yon kasi madali ako kaibiganin pero mahirap hanapin yung daan papunta sa core ko), mostly mas makikinig lang ako than ako mismo yung mag-open up. And now feeling like puro ako tawa, puro ako okay lang, ibig sabihin I cannot quite find someone around me na ka-heart to heart ko. How sad could that be. Wala akong core. Well, merong ilan. Siguro dalawa, pero natatakot akong magpa-ulit ulit sa kanila ng kwento at iyak, time might come that they might get used to it and so the weight of me would be taken for granted already. Ang hirap, sa totoo lang. Gulong gulo ako sa buhay ko, sa mga ano bang dapat, sa mga pagkakataong alam ko kung anong mali ko pero alam ko ring hindi lang naman ako ang may mali pero yung mga taong may mali din, hindi naman nila naiisip kung anong mali nila. Hindi ko na alam paano sosolusyunan lahat. Paano ko sosolusyunan kung ako lang naman yung nag-iisip ng solusyon, yung ibang tao chill lang kasi sila yung nakikinabang sa gulo. God, pagod na ko.

Now, this could have been kept inside my journal, but I chose to post this here. Wala lang, kasi alam ko namang walang nagbabasa ng Tumblr ko, but there's a possibility for someone to find this here at least. Siguro nagsawa lang ako magdrama mag-isa, mano man lang yung kung sakaling may aksidenteng makabasa nito dito, at least may naka-alam man lang kung anong nararamdaman ko. A mere shout to the void.

Gusto kong magsulat ng kahit ano, yung masaya sana, yung may kalakip na inspirasyon, yung may motivation to fight one more day kaya lang parang di pa talaga kaya ng puso ko, sukong-suko pa sya ngayon. Soon, maybe? Sana.. kailan kaya ulit.

[markhersonhuelgas]

Kasi Lalaki Ka

"KASI LALAKI KA"

Utol pakatatag ka, kalma lang kapatid Tama ka, puwede kang umiyak sa gilid Puwedeng alak sa gabi o kape sa umaga Puwede rin kung babaliktarin mo na

Hindi sa lahat ng oras ikaw ay matatag Hindi lahat ay kontrolado mo sa iyong palad Hindi lahat ng plano mo ay matutupad Hindi lahat ay mabilis, madalas lahat ay makupad

Mali ka sa mata ng asawa, mali rin sa mata ng iba Tama ka sa iisa at mali sa isang- daan pa Matatabunan ka ng pagod at daing Sa bukambibig araw-araw kang ililibing

Trabaho sa labas at tulog lang ang pahinga Pag-uwi sa bahay ay may sermon pang kasama Alas nuebe, alas singko, at alas dos ang kaibigan Ang pag-alis at pag-uwi, minsang inuman

Ikaw ang salbabidang sasalba sa mga lulubog Ikaw ang sasakyang aandar kahit sa bubog Ikaw ang haliging magtataguyod kahit na inaanay Dahil sabi nila'y mas mahirap pa rin ang maging nanay

Sinong titingin sa'yo kapag lahat ay nakapikit? Sinong magpapakain kung bugong ay wala ng init? Sinong mag-aalaga kung siya'y sa mga bata nakatunganga? Kabaong lamang ang sa dulo ay nakahanda

Giyera mo'y walang nakakakita sa sa labas Ni sa mga mata mo'y hindi aring mabakas Sapagkat kahinaan ang magpakita ng panghihina Ikaw ang templo at sa kalusugan ay taga-pangalaga

Lalaki ka, bawal sa mga mata'y may pumatak Itikom ang bibig, bawal ka ring marinig tumalak Sa likod mo'y anino lamang ang tutulak Hanggang sa makamit ang ibang mga pangarap

Malamig na lubid ang kayakap sa leeg Dalawampung tabletang bumubula sa bibig Mainit na tinggang tatagos na lang sa utak Mga demonyong araw-araw kang pilit hinahatak

Kalaban mong hindi nakikita, bigla na lang madarama Utak mong umiisip ng solusyon nang mag-isa Masuwerte kung may iisang kaluluwa Ang handang tumawid sa kawalan kasama ka

Kaya utol pakatatag ka, kalma lang kapatid Tama ka, puwede kang umiyak sa gilid Mapaalak o kape sa gabi o umaga Lahat yan ay pagdadaanan mo kasi nga lalaki ka

#tula #sabi ni makata #tinta #isip at pluma #tagalog at likha #poetry #poets on tumblr #writers on tumblr #spilled ink #spilled thoughts #spilled poetry #poems #creative writing

[paccoazalearecoletosblog]

Padron ng Paglaho

Ulan ng mga dahong kawayan sa aserong puti, hindi ko na nakita ang liwanag ng araw. Kaluskos ng mga sanga sa aming butasing bubong. Nahulog ang mga malulutong na dahon. Doon sila dumausdos nang walang tigil sa bintana, at nang maubos, lumitaw si Nanay na may ngiti … na sa akin ay nagpahikbi. Kumain ka na? tanong niya. Tumango ako, Oo naman, Nay [sinungaling]. Kaya aking inaliw ang sarili sa pagbibilang ng bawat pagsampay niya ng mga blusang puti na sa hanging malagihay ay kumikendeng-kendeng. Parang kagaya ito ni Tatay noong nakapasa si Ate Laarni sa UPCAT pero ngayo’y lumpo na, lumpo na rin ang kaniyang pag-asa sa nag-iisang dalaga. “Ang ganda ng mga blusa, Nay! Bagay sa ’yo.”

“Kay Tita Courtney mo ito. Alam mo ba e malaki bayad niya ngayon. Limang daan, di tulad sa regyular kong laba na dos singkuwenta lang.”

Naawa lang sa amin—panigurado, kaya dinoble ang bayad. May washing machine naman sila, naawa lang talaga. Si Tatay kasi, nabundol ng traysekel. Hindi naman magawang singilin ni Nanay ang pamilya ng nakabangga dahil kagaya namin, sila’y kumakahig, ni hindi nga makatuka. Mas mabuti sana kung kotse na lang, e kaso mahal na mahal kami ng kamalasan. Nagbiro pa nga ako kay Tatay na lulumpuhin ko rin ang lalaking iyon.

Saging na saba ang pinambayad ng ginang—na pinagpipiyestahan ng linta kong bayaw. Nakabuburyo ang talamsak ng bibig niyang bukambibig ang suweldong kinse mil—na hikahos naman sa kaniyang mga gala. Nanatili siyang binata habang nalalanta ang asawa niyang minsan nang pinakamagandang Reina de Las Flores sa apatnapu’t limang baranggay ng Dumangas. Nagkangitian sila ni Ate Laarni; tumalikod naman si Tatay nang sila’y matingnan saka pinatay ang radyo.

Pinatugtog ulit ito ni Kentoy, ang bunso, at sumabay sa awiting Ingles. Umawit na rin si Nanay. Sintunado silang dalawa subalit kay sarap pakinggan. Nagmistulang pagwawakas ng isang komedyang pelikula nina Dolphy at Redford White ang biglaang pagsayaw naming lahat—maliban kay tatay. Alam ko namang mahal niya pa rin si ate kahit binigo siya nito.

Sa mga gabi, damang-dama ko ang kaniyang lungkot kada tilapon ng mga baso sa kusina. Iyon ang dahilan kung bakit bumili kami ni Nanay ng mga basong gawa sa lata at kinolekta na ang mga baso ng mga cup noodles. Nahirapan nga si Tatay magbasag, disturbong ingay naman ang kapalit na sa akin ay nagpapahiwatig: “Quijano, ang responsibilidad ay pinapasa ko na sa iyo.” Na sa sobrang bigat, miminsang binalak ko na ring mag-asawa’t bumukod. Ikot ng dekadang karalitaan sa aming angkan na nararapat lang tuldukan. Pero bakit ako? Dapat si ate, siya ang mas matanda. Gusto ko pa maging engineer. Nasa sekondarya pa nga lang ako.

Sinimangutan ko si ate. Ano kaya ang tumatakbo sa kaniyang kokote? Sinimangutan ko rin si Tatay. Bakit kaya mahirap pa rin siya—kami? E, ang sipag-sipag niya naman pumasada, a? Sa wakas, sumayaw na rin ang lumpo niyang paa, si ate lang talaga ang makapagpapasayaw sa isang lumpo. Si Tatay? Dinadaan niya na lang ang pagmamahal sa pagbabantay sa una niyang apo. Ano’ng sinabi ng galit na lolo sa pisnging siopao ng biluging unano? ‘𝘞𝘢𝘩! 𝘒𝘢𝘬𝘢𝘪𝘯𝘪𝘯 𝘬𝘰 𝘢𝘯𝘨 𝘪𝘺𝘰𝘯𝘨 𝘵𝘪𝘺𝘢𝘯!’

Doon ko napansing kumapal ulit ang abo sa kaniyang buhok. Quijano Sr., kakayanin pa kayang paitimin ng henna ang iyong mga pilak? Para na siyang sais sienta años kahiman quarenta ang tala ng papel. Nagmistulang kapatid niya na lang si lolo.

***

“Dalawang libo lang ito. Pilak nga ba ito?” Kukunot malamang ang noo ko sa tanong ng lolong mag-aalahas. “2.5 ounce. Sige, isang libo, at limang daan naman para sa mismong relo.

Walang gana kong sinuri ang bigay niyang perang papel. Naging isang libo at limang daan lang ang relong may pinakamataas na halaga sa aking buhay. Patawad kay Nanay. Kapos pa rin ito sa bayarin. Umalis na lang ako sa lumang sanglaan at dumiretso sa isang kaibigan.

“Pare, pasensiya ka na talaga. Hindi na kita mapapahiram pa ng pera. May utang ka pa. Bayaran mo muna iyun. Kailangan ko rin ng pera.” Bistado na ako kaagad kahit isang pangungusap pa lang ang nabigkas ko. Tinago ko na lang ang panlulumo’t inis sa paglagok ng inalok niyang alak. “Mag-abroad ka na lang kaya? May libreng seminar doon sa center papuntang SoKor. Factory worker. Daig pa suweldo ng guro mo.”

Tinitigan ko lang siya—titig sa aming kabataan. “Salamat, p’re. Uwi na lang muna ako.” Mas lamang ako sa kaniya noong kami’y nasa sekondarya; binaligtad kami ng buhay. Sarap na lang itapon ng mga medalya’t setipikong panandaliang dangal lang ang dulot. Kung hindi lang ako pahinto-hinto sa kolehiyo baka mayaman na ako.

Nilisan ko ang kaniyang department store habang kanta-kanta ang awiting Ingles nina Nanay at bunso—nakagagaan. Parang kailan lang sinasayawan namin ito. Buwiset, bakit kasi ang mahal na ng upahan ngayon? Kung full scholarship lang sana ang binigay sa akin e bawas pa sa gastusin.

Pumara ako ng jeep. Nakasakay sa pangatlong para. Sa biyahe, inoobserbahan ko ang mga kapwa estudyante. May nagwantutri pa. Naalala ko noong una ko itong sinubukan, nahuli at nahiya ako sa guro ko kaya mula noon lagi na akong nagbabayad lalo pa’t dating drayber si tatay.

Pumara ang jeep, sumakay 𝘴𝘪𝘺𝘢 at ngumisi sa alaalang naalala. Nagkatinginan muna kami bago siya 𝗎𝗆𝗎𝗉𝗈 sa aking tabi. Grabe ang asiwa sa hanging umaaligid. Para kaming mga sira kung sino ang mauunang babati kaya mabuti’t biglang pumreno ang jeep. Sa akin dumikit ang kaniyang katawan at 𝗇𝖺𝗋𝗂𝗇𝗂𝗀 𝗄𝗈 𝖺𝗇𝗀 kaniyang paumanhin. Pasimple ko naman siyang inamoy … ang gaan sa utak.

“Manong, para po! Kuya, paabot naman ng bayad ko … salamat.” Pinaabot ko na rin ang aking bayad sa tsismosang katabi saka lumundag palabas ng jeep. Bumuntot lang akl sa likod ng aking guro habang pa𝗉𝖺𝗌𝗈𝗄 𝗄𝖺𝗆𝗂 sa gate ng unibersidad.

Nakinig sa kaniyang diskusyon at bakit di niya ako magawang tuksuhin? Alam ko naman ang sagot. … Tapos na ang klase, sumakay kami ulit sa jeep at para pa rin akong tuta sa kaniyang likod. Bumaba kami sa mumurahing kainang dinadagsa. Hinubad niya ang id naming dalawa at pinatago sa aking bag. “Para patas na tayo, 𝖩𝖺𝗇𝗈.” Kung sa malayo, simple kaming nagtutuksuhan, kumakain ng turo-turo, hot cake at sago’t gulaman.

“Ma’am.”

“Jano, ang kulit mo.”

Pinagpatuloy naming ang pagsasaya sa pagkain at pagkuha ng mga retrato. Sinulit ang isang oras para sa isa’t isa.

“P’wedeng sumama sa bahay n’yo?”

“E, di ba may part time job ka pa mamayang gabi?”

“Kukumustahin ko lang si tito.”

“Gano’n pa rin si Papa.”

“Tara na sa inyo.”

Sumakay kami ng padyak tungo sa kanilang subdivision. Mabilis kaming nakarating sa kanilang bahay. Malaki. Pagkakita ko sa kaniyang ama, naalala ko si Tatay. Dapat kagaya ni Tito Delfino ay nagpapahinga na lang din si Tatay.

“Kumusta, Jano?”

“Ayos lang po.” Tinanggap ko ang inalok niyang alak. “Tito … minsan na po ba kayong nalumpo?”

“A?”

“Wala po.”

Nagtagal ako hanggang alas otso at nalasing. Ang lakas pala uminom ni Delfino. Sumigaw ako ng padyak nang makalabas at nakaistorbo. Inalalayan na lang ako ng drayber.

***

Bumaba sa padyak na ebike. Dati mano-mano pa iyan, ngayon de-kuryente na. Sa arko ng baranggay, mayroong bombilyang patay-sindi ang kulang sa pansin. Papasok sa aming kanto, nakasusulasok ang amoy ng kahirapan at kamangmangan—sila ang palaging bumubungad. May isang amoy lang ang naiiba—ito ang sinampay at halimuyak ng aking asawa. Lumabas siya ng bahay. Pinagmasdan ko ang pasada … ilan pa kayang sikap at tiyaga ang kailangan kong ipamalas? Ganito na lang ba kami hanggang malagutan ng hininga? Matutulad ba kami kay Quijano Sr. at Eufemia?

Jano! Welcome home! Bati ng aking asawa at para siyang si Nanay noong pinagmamasdan kong nagsasampay ng mga blusa. Noong si Nanay ay cuarenta años. Sa paghawi niya ng kumot, kami ay nagkatitigan, sunod ay nagkangitian. Hinagkan niya ako nang sa kaniya’y makalapit: ako sa pagtataka, siya nama’y natatawa. Ano’ng meron? Usisa ko. Wala, ambango mo lang, hagikhik pa niya.

Parang kalian lang, guro ko pa siya, ngayon asawa na. Parang kailan lang, masigla pa ang kaniyang papa, ngayon ay lumpo na rin. Nagkasakit din ang kaniyang mama, tulad sa sinapit ni Nanay. Pinapaaral niya na rin ang bunso niyang kapatid tulad sa akin. Patas na kami. Ngunit sa gabi ay nahuhuli ko siyang umiiyak. Tila gusto niyang sabihin na hindi niya na kaya. Ako nga kinakaya ko kahit na ubos ang oras niya sa kaniyang pamilya at katiting lang ang binibigay sa akin. Kinakaya ko talaga.

“Kung hindi lang sana nabundol si Papa. Sana talaga mahuli na ang kriminal na ’yun.” Hinila niya ako papasok at nahiya ang kapal ng kalyo sa palad kong nakalapat sa kaniyang palad.

Nagluto kami ng hapunan na may kasamang concierto na pinagtak’han ng mga kapitbahay. Tinatawag akong tililing. Hindi ko alam bakit. Nagpatuloy na lang kami sa hapunan at sa panghimagas ay may paimpit nang kasama habang kami ay nagsasalo-salo. Hanggang sa dumungaw ang bukangliwayway, nakatanggap ako ng kape pero ang kape ay parang matagal nang tinimpla. May kaunting pandesal pero di ko ginalaw, may bulaklak na kasi. Iniwan naming malamig ang kape, sabaw, at sinangag; sa loob ng kuwarto ay mainit. At nang lumabas, nagulat ako … dumami ang hugasin sa kusina.

TILILING! HOY TILILING! Tawag ng kapitbahay o panunukso? Hindi ko na lang pinatulan. HOY JANO, NANG-AAKIT KA BA SA AKIN? AYOKO SA TILILING! Pinagsarahan ko na lang siya ng bintana, nagbihis at hinanap ang aking asawa. “Langga? Nasaan ka?” Nawala. “Langga!” Nawala siya …

***

“Pare, sa susunod na buwan ka na pala sasakay ng eroplano. Grabe, halos isang taon ka rin nagpakahirap para lang makapasa riyan. Mababayaran mo na mga utang ninyo.” Tinago ko na lang ang panlulumo sa paglagok ng inalok niyang alak. “Kumusta si misis?” Sa tanong niyang iyon ay mas tinago ko pa ang panlulumo. 𝘐𝘴𝘢𝘯𝘨 𝘵𝘢𝘰𝘯 𝘯𝘢 𝘴𝘪𝘺𝘢𝘯𝘨 𝘯𝘢𝘸𝘢𝘸𝘢𝘭𝘢.

“Salamat, P’re. Uwi na ako.” Akala niya siguro hindi ako yayaman. Pag-uwi ko’ng Pinas, mas aangat na ang estado ko kesa sa kaniya. Tinitigan ko lang siya—titig na baka makita ko sekreto niya sa isang tagumpay.

Ang kaniyang department store … mas malaki na … kinanta ko na lang ang awiting Ingles nina Nanay at Kentoy—ang gaan sa utak.

Nang makababa na sa ebike, naglakad papasok, nakaligtaan kong wala na ang ilaw na kulang sa pansin. ’Yung ilaw din noon sa aming tahanan, noo’y nagpahinga nang hindi kapansin-pansin. Ang husay ni Nanay maglihim.

Papasok sa aming kanto, biglang nabawasan ang amoy ng kahirapan at kamangmangan. Pero may amoy ng kandila. Nasaan ang mga tumatambay na babati ng ‘good afternoon, Sir Jano! 300 isa’ sa pinakamatigas nilang bigkas? A, nakahimlay silang lahat. Hindi naman buwan ng wika pero lahat sila nakabarong.

Kabanas naman ng isang balita sa telebisyon.

At ang bahay ko, bakit kandila pa rin ang amoy? Huli kong sindi ay isang taon.

Nasa malapit lang ba ang mga kaluluwa ng mga tambay? Gusto ba nila akong magsanto rosaryo? Hay nako, kabanas naman ng balita sa telebisyon. ‘babaeng nagbigti sa Jaro gamit ang sampayan’; at ang sampayan ko ay may mga polong marurumi ang kuwelyo. Sila ang babati sa mga bisitang dadayo sa tahimik kong bahay. Nabuburyo ako. Dati naman malinis ang mga kuwelyo at lagi pang presko.

Ngayo’y nakahihindik, parang noong araw na nangako ako kay Nanay na ako na ang maglalaba sa aming mga damit na kailanma’y di na niya malalabhan. Kahit anumang kuskos, hindi mawala-wala ang mantsa. Ngayo’y triple ang aking takot. Nagpaparamdam ang aking asawa sa aming sampayan. Ayoko nang magkuskos maglaba. Ayoko nang kunin ang mga polo baka sa paghawi ko ng mga damit, himatayin ako sa takot. Tinatawag niya nga ako e. Umiiyak siya, Bakit mo ito ginawa sa akin, Quijano? Bakit?’

***

“P’re, tatlong tulog na lang pala at aalis ka na, ano? Ito nga pala, mga gamit ni Kentoy. Pinadala ng roommate niya. Ako na lang ang kumuha. Wala ka kanina.” Nabigo akong maitago ang panlulumong naging pangit na iyak. 𝘎𝘳𝘢𝘥𝘶𝘢𝘵𝘦 𝘯𝘢 𝘢𝘬𝘰, 𝘒𝘶𝘺𝘢 Jano! 𝘔𝘢𝘭𝘢𝘱𝘪𝘵 𝘯𝘢! Ang bungad ng kaniyang liham at dama kong itinipa niya ito nang may pagkasabik. Sa wakas, may engineer na rin kami.

“Salamat, p’re. Uwi na ako.” Hindi ko na siya tinitigan. Siya na ang tumitig sa akin. Nahiwagaan malamang sa pagtulo ng aking luha.

Limang minuto lang ang lumipas, kumanta selpon ko. … Terminal po tayo, pakiusap ko sa ebike drayber. … Baba na po! Panggigising sa akin ng konduktor. Tinulugan ko lang pala ang distansya ng Jaro at bayan ng Dumangas? Alas otso ng gabi ako nakarating tapos naabutan ang ate kong nagpapadede sa kaniyang supling. Pang-ilan mo na  ba iyan? Pampito, sagot niya.

“Kumusta, Quijano?”

“Alam mo namang mas maayos pa sa kalagayan mo. Nasaan si Tatay?”

“Ahh. Natutulog na. Kanina lang kasi uminom ng gamot.”

“Ate … tungkol kay Kentoy,” saglit kong tinitigan ang kuwarto ni bunso, “ikaw na bahala sa kaniyang lamay, ako sa pera. Ikaw na rin magpaliwanag kay Tatay. Dahan-dahanin mo lang, baka sumunod.”

“Jano, nakahanap ako ng mumurahing kabaong,” bumunot siya ng hangin, “sampung libo.” Umiwas ako ng tingin. Hindi ko kaya. Ang hikbi niya lang ang nagpaluha sa akin. Sobrang pamilyar ng sitwasyon. Sampung libo rin iyong kabaong ni Nanay. Kainis. Bilang lang sa daliri ang dumalo no’ng nilibing si Nanay. Kape’t tinapay lang kasi ang handa.

Hinayaan ko si ate mapipi sa kaiiyak. “Kunin mo na anak mo sa labas. Nangangalay na ang leeg sa bintana ng kapitbahay.”

“Sinangla kasi ni Herbert ang TV.”

“Ate, hiwalayan mo na si Herbert. Maawa ka naman sa mga anak mo. Kapag siya nilista sa papel ng mga watcher, baka madamay pa kayo. Pera na naman.”

“Jano, kung ang usapan na ito ay papunta lang naman ulit sa asawa ko, itigil mo na.”

“Nagkasalubong kami kanina sa labas. Sigurado akong magdamag na siya doon kay Aleng Queenie. Saan ba siya kumukuha ng pambili? Sa iyo pa rin ba?” Tinabunan ni ate ang pasa sa kaliwa niyang braso gamit ang sanggol. “Ate, tanga ka ba sa buhay? Mamaya pagkauwi ni Herbert madadagdagan na naman iyang mga ube sa katawan mo. Ano ka? Ube pandesal? Punching bag?”

“Alam kong sinisisi mo lang si Herbert sa pagkamatay ni Kentoy. Nasasayangan ka lang sa mga ginastos mo sa pagpapaaral sa kaniya. Jano, pinadala ko lang kay Herbert ang mga gamot ni Kentoy. Iyon lang at wala na!”

“Iyon na nga, Ate. Ba’t mo kasi pinadala sa asawa mo? May record na si Herbert. Minamataan na siya. Nadawit tuloy si Kentoy.”

“Hindi si Herbert ang pumatay kay Kentoy. Ikaw, Quijano! Ikaw! Palaging umiiyak si Kentoy nagsusumbong sa akin, ‘Ate, napapagod na ako. Ikaw na lang magpa-aral sa akin.’ Pagagalitan mo na naman dahil may bagsak na subject! Gusto mo siyang maging engineer e gusto nun maging musikero.”

“E di sana ikaw ang nagpa-aral sa kaniya! Kung may pera ka. May pera ka ba? … Wala! At wala naman talagang pera diyan sa pagkakanta niya!”

“Kung may pera lang ako gagawin ko!”

Doo’y umiyak ang kaniyang sanggol. Nagsilabasan ang iba ko pang pamangkin. Umuwi ang mga nasa labas. Tito, may pasalubong ka po ba? Bati nila sa akin. Hinalikan ako ng kambal. Piyaya! Sigaw nila. Mabilisang pinabuksan sa kanilang nanay. Matapos nun ay ang masaganang pagtulo ng dugo sa ilong ni ate. Nanginginig din ang mga kamay—senyales ng droga.

“Kelan ka pa gumagamit?”

“Pasma lang ito. Tambak kasi ako ng labahin.”

“O pinipilit ka ni Herbert?”

“Pasmado nga lang ako.”

Sana nga pasma lang. May karayom ulit sa aking puso. Pinupukpok ng kaniyang sitwasyon. Pinapalibutan ng pitong supling, buto’t balat pa ang apat. Umalis si ate, tumungo sa kusina. Maingat niyang niyapos ang sanggol habang pinapatay ang mapupulang uling. Mag-aalas nuebe hindi pa rin sila nakapaghahapunan. Inaya niya akong kumain at tinikman ko ang daing. Maalat, baka nabagsakan niya ng luha? Perpekto na rin ang kaniyang sinaing na dati’y laging hilaw o sunog.

“Anak.” Napabaling ako sa kurtina ng kuwarto ni tatay. “Nasaan si Kentoy?”

“Tay…”

“Ba’t mo inaaway Ate Laarni mo?”

“Tay…”

“Sa inyong dalawa, ikaw dapat ang mas nakauunawa. Nagsusumikap din naman ang ate mo sa paglalaba at pagtatahi. Tanggap ko na ang sitwasyon ng ate mo, sana ikaw din. Nasaan si Kentoy?”

“Tay … bakit lagi na lang si ate, si Kentoy? Nagsusumikap? Hindi naman ito ang pinangarap ni Nanay para sa amin.”

“Nangako ka kay Eufemia na tutulungan mo mga kapatid mo. Ikaw lang nakapagtapos dito.”

“Pati si Nanay, kahit mamamatay na, sila pa rin ang bukambibig. Paano naman ako?”

“Napag-usapan na natin ito, di ba? Na ayos lang naman sa ’yo at kanina pa kita tinatanong. Nasaan na si Kentoy? Ngayon din dapat uwi niya, di ba?”

“KENTOY KENTOY KENTOY! Wala na siya! Patay na Kentoy mo!” Hinambalos ko ang puerta mayor bago nilusob ang putanginang Herbert. “HERBERT!” Bumagsak siya sa lamesang iniinuman. Kay raming taon akong nagtimpi na mabugbog ang kaniyang katawan kaya sa bawat suntok ay ang gaan-gaan sa puso. Natatawa ako. Sobrang gaan.

***

“P’re, good luck sa South Korea. Next week na talaga flight mo. May babaunin ka pang mga pasa sa mukha. Ay nga pala. Sayang talaga si Kentoy. Engineer na sana ang batang iyon. Condolences.”

“Salamat. Mauna na ako.”

Sa aking pag-uwi, ganoon pa rin ang bahay—may mga bakas ng paglaho sa kalsada tungo sa bahay na aking kabisado. Kung gayong pamilyar sila sa akin, ba’t hindi ko napigilan ang kanilang paglaho? Hindi ba sapat ang pagmamahal kong nilaan? Tulad kay nanay, ang mga padron ng paglahong nararamdaman ko ngayon ay karayom sa aking puso. Pinupukpok ng aking pagsisisi kaya lalong sumasakit. Huling-huli na ang lahat. Talo ako. Tinalo ako.

May alingawngaw ng patrol sa labas. Ayaw kong lumabas.

Biglang umulan. Nagagalit ako sa tunog ng ulan. Araw-araw ko na ring binibilad ang mga basang unan. Di bale, itutulog ko na lang. Bukas o sa makalawa—sa susunod na mga taon ay wala na ang mga padron. Mang-iibang bayan na ako. Titiisin muna ang biglaang paglaki ng kuwarto … titiisin.

Langga, may mga pulis sa labas.

Lahok sa Saranggola Blog Awards 12

Maikling Kuwento

 

http://culturalcenter.gov.ph

 

#SBA12 #SaranggolaBlogAwards12 #MaiklingKwento

[erialcnehs]

Adulting?

These past few months, I can literally relate sa mga post na nagsasabing, "life will hit you hard on your mid-20's" and I have been crying about it every night. Bumabalik rin ako sa dating gawain na mas gustong magkulong sa kwarto. That's when I knew, things are getting bad again.

Everything was smooth last year. Hanggang sa nag-birthday ako ngayong taon. Few days after celebrating my birthday, para akong nagising sa isang magandang panaginip. I am getting older at wala pa akong napapatunayan.

Alam ko ang mga salita na dapat kong itatak sa isip ko—na hindi karera ang buhay at iba-iba ang daan patungo sa tagumpay. But observing the people around me makes me set aside the thought and makes me more eager to do something.

Hindi na rin ako masaya sa trabaho ko. Gusto kong sumubok ng mga bagong bagay pero paano? Saan ako magsisimula? Saan ba ako magaling? Ano bang gusto ko? Hindi ko alam. I feel lost.

I know what I am feeling right now is valid but this feeling isn't for me. Hindi ako pwedeng manghina dahil ang mga tao sa paligid ko ay sa akin rin kumakapit. Palagi na lang, "nandyan naman si Shenclaire" "buti na lang may Shenclaire" "Tita Shen, patulong" "anak, may kailangan ako".

Why does it always have to be me? Kailan 'yung ako naman? Gusto ko rin maging mahina. Pangarap kong maging mahina kahit isang araw lang.

Sa dami ng pangarap ko, magtatagumpay kaya ako kung sinasampal ako ng realidad ngayon? Hindi ko alam.

[pilyeta]

Last holyweek, I gave you my heart. But the very next day, you gave it away.

It was not exactly the same time and date last year, but it was the same season. I went away with my crush. I got to see his home. I was in his universe.

Although we were already talking, I was the one who took the initiative that day to say na gusto niya akong isabay sa kaniya pauwi, particularly sa nice white scooter niya. Yes, ako ang nagsabi na siya ang may gusto. He didn’t decline, though. In fact, he offered to bring me to their home. But he has some errands to do first. I insisted na uuwi na lang muna ako and he said na susunduin niya na lang ako mula sa amin.

That was when magic started to happen. I waited for him. Akala ko hindi na matutuloy because it’s already past 9'o'clock. But he kept his word. Nag-message siya asking if I am still awake. And then I responded and he says bihis na ‘ko dahil papunta na siya. He explained that the event he was from just finished.

Hindi ako nagbihis. I was confident in my pambahay itsura at that time. We shared locations and halos maikot na niya ‘ata ang Pabahay bago niya ako natunton. I can still remember the beam of his scooter as he approached my direction, I was in front of our house. Sumakay ako sa motor niya and the bliss begins.

May alam pala siyang shortcut sa lugar na ‘to. Mas alam pa niya kesa sa’kin. May nilikuan kaming daan and sa Poster kami lumabas. He was talking to me the whole ride. We were joking around.

When we came to their house, I was surprised. Ganito pala sila kayaman? I already had the idea na medyo nakakaangat sila sa buhay dahil sa nakikita kong mga accesory niya, iphone niya, and kutis ng kamay niya. But I didn’t know he is this rich.

Ang laki ng gate nila. ‘Yung modern sliding gate, a combination of black and wood. As I can remember, dalawang kotse ang naka-park, tapos may aso sa gilid na tahol ng tahol. He had a hard time parking his scooter. But after a while, he managed to do it successfully.

Sa kusina kami nag-entrance. The house is good, but the kalat is uncanny. Although, stuff na pangmayayaman pa rin naman ang mga makikita mong nakabalandra.

He told me na natutulog na ang mama niya. Pagdating namin sa salas, the light was off, umupo ako sa isa sa mga sofa du’n. But he told me right away na du’n daw kami sa kuwarto. So I followed through.

Shall I continue this story? It’s holyweek and yet ganito ang mga pinaggagagawa ko. I don’t feel regretful though, these moments made and are still making me happy.

I just also want to take note that he is a nice guy. He treated me well. After everything, he showed me up to her mother and her mother’s friend. Ipinagsandok niya ako ng pagkain. He let me wore his shirt. And he carried my slippers for me nu’ng mag-uuwian na. He offered to bring my bag at his front para hindi ako mahirapan magbitbit as we were riding the scooter on the way to my house.

The only thing that I feel regretful of is that, pagbaba niya sa akin sa tapat ng bahay namin, dire-diretso akong pumasok sa loob. He saw that my mother was talking to somebody and my mother saw him too. But I didn’t make any introduction. I guess, hindi rin siya umalis agad at that time kasi nakikiramdam siya ng signal from me. I only heard my Nanay said, “Di mo man lang pinakilala ‘yon.” That’s when I knew na nakaalis na siya.

I felt guilty. I can’t even remember if I was able to thank him properly.

Well, Ben Garci, thank you for that night. I was enchanted to meet you.

[macelbacs]

Hi! It's me again. Last week, we were tasked to perform market validation for our customers and future business partners. 1. Hypothesis Definition The customers will be happy with the ease of the delivery service because they will receive their groceries in the comfort of their own homes. As for the business partners, the proposed business conditions are favorable to them because of the following reasons: 1. For the establishment/s who will be our main supplier for the groceries, it means more income for them since they are sure that we will purchase goods from them. 2. For the delivery manpower (CMU Students who wish to work), it is favorable for them since it will mean additional allowance for their expenses here at Central Mindanao University. 2. Hypothesis Testing For the last week, I asked two customers, one student who wants to be a delivery rider, and one supplier from outside CMU (refer to the attached picture). Customer 1: "Ganahan ko sa concept kay dili na bitaw hassle na magpalit pa ug ginagmay sa market tas magbalik balik pa. Ma plan napud nako ahead of time akong lutuon sa akong meals since makapalit man ko ug pang one week na budget kay ideliver na man siya." Customer 2: "Convenient siya for me as someone na hectic kaayo ang schedule kay dili nako mabalaka na mahutdan ko ug groceries sa boarding house. Unta apilan sad ug food and medicine if ever para isahan rasad nag palit tanan hehe." Delivery Rider: "Actually nice siya na concept kay makatabang siya sa students na gusto mag part time while ga skwela. I suggest lang na makahimo namo ug guidelines sa kung unsa ang requirement para ma hire ninyo, ang share per delivery, ug lain na mga butang na need ninyo sad iconsider para sa safety sa rider pero overall nice jud ang concept unta mahimo ninyo ni kay dako ni nga tabang sa uban." Supplier: "Okay lang ginahatod man ka namo sa CMU kada monday dalahon nalang nato ang stocks. Sa presyo, lower than SRP nako ihatag since direct man ta sa distributors mas gamay lang akong patong since in bulk man sad ninyo paliton. Pagsaba lang daan unsa na stocks imong kuhaon para mapalit sad sa distributors inig schedule nila. Okay rasad kay sure na nga naay mahalin sa stocks haha strictly cash sa imoha hahaha. Mayra sad nga nakahuna huna ka ana. Ayaw lang kalimot mag inventory para dili ka malugi haha." In summary, our hypothesis was accepted and it was deemed favorable for all parties involved.

3. Team Decision 1. Craft a partnership contract with the suppliers as a form of agreement to purchase goods in bulk lower than SRP. 2. Craft guidelines on how delivery riders will be paid and their benefits as business partners. 3. Look for more suppliers outside CMU for lower prices. 4. Take advantage of close connections in purchasing goods at supplier prices (family businesses). 5. Take into account buyers' suggestions like including pasabuy on food deliveries and other necessities aside from groceries. 4. Team's Options 1. Purchase groceries in bulk from CMU Market Pros: Accessible, Close to Campus Cons: Higher prices since they already bought it from somewhere else 2. Purchase groceries in bulk from close connections Pros: Lower than SRP since we will be given a special price, easy negotiations and agreements Con: A bit far from CMU 5. Lessons During our market validation, I have learned that starting a business is more than just thinking about the money that we will be using for the startup. There are a lot of things to consider aside from the capital fund for the business. Market Validation is very important in creating an insight on how people will react to your business. It will also give you an idea on how your business will impact other people's lives, it's impact to the current market, and the ways that you can do to sustain the business. I have also learned that being in the business world is more than just finding customers. As a businesswoman, I also need to form partnerships with suppliers and gain their trust that I can also help their business thrive while taking care of mine. What a long blog entry for this week haha. That's all guys! I hope you also learned something form reading my blog. See you in my next blog! Byeee!

#TheEntrepreneurialMind #SecondBlogEntry #MarketValidation #BSIT-1B

[neoyan]

#图集 #Do ma daan #Brigitte Lin #Sally Yeh #Cherie Chung #Peking Opera Blues #刀马旦 #林青霞 #钟楚红 #叶倩文 #港影