#mijn werk is geweldig met leuke mensen om me heen

[astarfruity]

.

#ik heb me gewoon in jaren niet zo geliefd gevoeld dit jaar #mijn werk is geweldig met leuke mensen om me heen #die me elke dag vertellen hoe blij ze zijn dat ik er ben #voelt gewoon wild #mijn omgeving is lief en vol met liefde #ik heb zulke fijne mensen om me heen en sinds we zijn verhuisd en onze eigen woning hebben gekocht voel ik zoveel rust?? #we hebben er hard voor gewerkt en we mogen er zijn #ik ga beter met mijn gezondheid om en neem eindelijk stappen om bepaalde dingen nu helemaal te fixen en daar is ook ruimte voor! vorig jaar #alles mentaal op een rijtje #dit jaar fysiek #idk ik ben gewoon dankbaar #kennelijk zijn bepaalde dingen wel beter voor je ontwikkeling als persoon #ik voel me gewoon.. zo goed #en dat is soms beetje spooky maar ook weer niet #anyways kusje van mij en ik ga echt met plezier me kerstvakantie in #also big shoutout naar mijn prachtige vrouw waar ik elke dag weer opnieuw verliefd op word #(ok de grammar hier is niet great maar voel gewoon mijn positieve vibes ok)

[dickvanas]

Bonnie St. Claire gaat met De Bevers live optreden in Ahoy

 Op haar 73e maakt Bonnie St. Claire een ’comeback’ in Ahoy. De zangeres, die inmiddels vijf jaar nuchter door het leven gaat, is dit najaar gastartieste bij De Bevers Live. „Geweldig dat ik dit nog mag meemaken. Ik ben niet van plan ooit te stoppen met optreden. Ik sterf in het harnas.”

Bonnie St. Claire is toegevoegd aan het affiche, waarop ook de namen van Caroline van der Plas, Lee Towers, Johan Derksen en Wilfred Genee prijken. De laatste tijd was het wat rustig rondom de vertolkster van hits als Sla je Arm om me Heen, Dokter Bernhard,  Pierrot en  Bonnie kom je Buiten Spelen, maar John de Bever en zijn man Kees Stevens zorgen voor een terugkeer op het grote podium, zo onthult de artieste vandaag op deze pagina.

Bonnie: „Ik voel mij een zondagskind, dat ik op mijn drieënzeventigste nog gevraagd word om in Ahoy op te treden! We hebben het gevierd met een high tea. Ik ga in ieder geval Dokter Bernhard zingen, nu in duet met John (op het origineel is Ron Brandsteder te horen, red.). Ik heb door Expeditie Robinson enorme bewondering voor hem gekregen. Ik zag een man die totaal zichzelf was, zonder bravoure. John verstaat niet alles goed, maar daar is hij gewoon eerlijk over. Hij is iemand met wie ik een klik heb.”

De bewondering is wederzijds. „Bonnie is gewoon een icoon, daar kun je niet omheen”, stelt John. „Ik ben met haar muziek opgegroeid; mijn ouders draaiden het thuis vaak. Ik ken al haar liedjes uit mijn hoofd. Daarom hoort ze erbij.” Zijn echtgenoot en manager Kees, bekend van hun reallifesoap De Bevers, stond te springen toen Bonnie ’ja’ zei tegen een gastoptreden. „Als je haar muziek ergens hoort, is het feest. En John en ik vinden dat mensen onderschatten hoe goed Bonnie kan zingen.”

 Over drie jaar zit de oude rot zestig jaar in het vak. Is dat jubileum ook een mooi moment om de microfoon aan de wilgen te hangen?

„Nee!”, roept de zangeres uit. „Dat is het domste wat je kunt doen. Want als het zingen dan toch weer trekt, moet je een hele comeback op touw zetten, dat werkt niet. Dit vak is zo leuk dat ik er nooit mee wil stoppen. Het komt soms voor dat ik eigenlijk niet zoveel zin heb. Vooral in de winter als het koud en donker is. Maar als ik eenmaal op het podium sta, dan klopt mijn artiestenhart gelijk weer sneller. Ik sterf in het harnas.”

Hoe hou je het zingen al bijna zestig jaar vol?

„Door lol in mijn werk te houden. Ik ga bij een optreden niet van tevoren, zoals veel collega’s, een lijst met eisen doorsturen. Mij kun je nog gewoon tussen de bierfusten laten omkleden. Zo ben ik ooit begonnen en dat vind ik prima. Dat is ook de showbizz in Nederland.”

 Zie jij jezelf als een groot artieste?

„Zo heb ik er zelf nooit naar gekeken. Eén ding zit niet in mijn karakter. Dat is arrogantie.”

Je werd in november 73 jaar, hoe blijf je fit?

„Ik ga vaak naar het zwembad om baantjes te trekken. Dat is ontspannend, maar je gebruikt tegelijkertijd al je spieren. Daar heb ik veel baat bij. Het is de enige sport die ik leuk vind. Dat ik in 2018 ben gestopt met drinken, werkt natuurlijk ook mee. Hierdoor voel ik mij beter dan ooit!”

 Waar besteed je nog meer je tijd aan?

„Aan mijn familie, en in het bijzonder mijn zus Fenny. Met haar ben ik de tijd aan het inhalen. Vorig jaar zijn we een kleine week naar Ibiza geweest. Dat heeft zoveel waarde. Vroeger was ik alleen maar gefocust op werken en dan verlies je je omgeving uit het oog. Ik kan dat nu beter verdelen.”

 En hoe is het met je man?

„We zijn blij met elkaar. Bij Anne-Jan kan ik mijn rust vinden. We gaan regelmatig winkelen in Hoofddorp of wandelen met onze hond Bibi in het Amsterdamse Bos. Het is een heerlijk leven dat we nu samen hebben.”

(Door Dick van As)

[zielsvlucht]

Iets vrolijk

Ik stoor me er de laatste tijd aan dat ik niets vrolijk heb om op te schrijven. Al mijn gedachten zijn zo somber en ik kan maar niet op een leuk verhaal komen dat niet overloopt van de miserie.

Dat is heel jammer want ik vind het wel belangrijk om een positieve kracht in de wereld te zijn. Een klaagzang, hoe goed geschreven het ook is, is uiteindelijk maar dat: Wat gejank. En voor alle slechte dingen die we zouden kunnen aanklagen op hoop tot verandering, zouden we even goed al de goede dingen meer kunnen vieren. Ik denk dat dat misschien veel meer verandering teweeg zou kunnen brengen. Positieve verandering, gemotiveerd door eerlijke positieve gevoelens.

Maar ik heb niets.

Dus ik ga gewoon schrijven dat je geweldig bent. Jij, de persoon die - en/of buitenaards wezen dat - dit leest bent zo veel beter dan je beseft. Je bent belangrijk en van onschatbare waarde.

Want je bent niet waardevol gewoon omdat ik het zeg. Niet gewoon omdat je af en toe een post tegenkomt op het internet met een foto van de lucht of zo en wat generieke tekst met lege complimentjes die iedereen zou kunnen lezen om zich marginaal beter te voelen.

Ik bedoel wat als Hitler zo’n post nu las? Is hij dan ook geweldig en waardevol? Deze post die je leest kent je niet eens. Wie dit geschreven heeft zou jou niet geweldig vinden als hij je echt kende. Iemand die jou echt kent zou wel beter weten.

Fout! Jij kent juist jezelf niet. Jij, net als ik, vergeet soms hoeveel goede dingen je doet gewoon door jezelf te zijn. Net als ik denk je waarschijnlijk vaak terug aan al die mensen die je teleurgesteld hebt. Alle mensen waarmee je geruzied hebt. Of al die mensen die jou waarschijnlijk niet eens herinneren, omdat ze je nooit zagen staan.

Maar voor elke mens die jij teleurgesteld hebt, heb je minstens twee andere mensen gelukkig gemaakt. Je merkt het niet, want je hersenen maken zich nooit zorgen over al de goede interacties die je hebt gehad met anderen. En net zoals niemand het merkte toen iemand plots je hele leven veranderde, zo heb jij dat ook bij anderen gedaan. En dan ben je weg gewandeld zonder enig benul! Als een idioot!

Het zit hem, zoals altijd, in de kleine dingetjes. Wanneer iemand een idee had, en jij als enigste er mee achter stond. Die persoon voelde zich toen zo gesteund. Zo gehoord, begrepen en geliefd.

Toen je vriendelijk hallo zei tegen iemand. Die iemand voelde zich nergens welkom, voelde zich zo verdwaald net zoals jij soms, tot jij hen er aan herinnerde dat ze toch thuishoorden.

Toen je lachte met een mop. Ook al was die mop zo dom. De grappenmaker voelde zich geaccepteerd door jou. Zo maak je met elke kleine interactie die je je achteraf niet eens herinnert, toch een positieve impact.

En al die dingetjes lijken zo minuscuul klein, maar het zijn juist die kleine dingetjes die ons allemaal door de dag helpen. Ze stapelen op! Dat idee? Die persoon heeft dankzij jou misschien wel de moed gekregen om met dat idee verder te gaan. Die persoon heeft nu meer vertrouwen in hun andere ideeën want ze weten dat ze goede dingen kunnen bedenken. Ze weten dat hun mening altijd waardevol is en dat is mede dankzij jou.

Die persoon die begroet werd, voelde zich dichter bij de wereld. Dichter bij de mensen die om hen heen leven. Deel van een samenleving, van één grote familie. Zij hoeven niet bang te zijn om verstoten te worden, genegeerd te worden of overal vijandigheid tegen te komen. Mede dankzij jou voelen zij zich nu thuis.

En de grappenmaker zal grappen blijven maken, zodat mensen zullen blijven lachen. Is dat niet geweldig? Ben jij dan niet geweldig?

Zelfs al zit je de hele dag binnen, [voeg hier een mopje over de huidige lockdown situatie toe. Mensen vinden dat geniaal. Maar wel niet vergeten, Roel uit de toekomst, anders sta je mooi voor schut lol roflcopter internetlingo] je geeft nog steeds zo veel goede dingen aan deze wereld.

Je las dit bijvoorbeeld. Ik kan je niet beschrijven hoe veel het voor mij betekent dat iemand dit dom tekstje tot op dit punt gelezen heeft. Elke keer als ik een verhaal hier op zwier en het ook maar iets van reactie krijgt denk ik “Wat is er toch mis met die mensen? Weten ze dan niet dat er ook echte schrijvers bestaan met deftig werk dat ze zouden kunnen lezen?”

En dan glimlach ik voor een paar uur. Ook al zijn er geen reacties; de gedachte dat een aantal mensen het gelezen hebben geeft me hoop, motivatie en een reden om nog meer te schrijven.

Je bent mijn held. Je bent écht mijn held, net zoals je de held bent van zo veel andere mensen. Jij verbeterde de levens van anderen, en je bent nog niet eens klaar.

Goed weekend.

#nederlands #vlaams #schrijven #schrijver #schrijfsel

[lateforitall]

Bierbrouwen als therapie

Geschreven door Valerie

Kiezen wat het onderwerp ging worden voor mijn eerste stuk op deze site, zorgt natuurlijk voor keuzestress en het gevaar dat ik het daarom helemaal niet meer doe.

Naast keuzestress; geef me teveel tijd en ruimte om ergens over na te denken en ik kan je 100 redenen geven waarom het een slecht idee was om er überhaupt mee te beginnen - “er zijn nu toch veel meer prangende zaken om aandacht voor te vragen, mensen die met veel moeilijkere shit te dealen hebben? Waarom ga ik hier niet strijden voor meer diversiteit & inclusiviteit? Dit platform gebruiken voor het nog meer onder de aandacht brengen van de klimaatcrisis? Het patriarchaat kapot trappen? - en als ik niet met het perfecte stuk kan komen, waarom zou ik dan starten? Ik moet toch beginnen met context, met uitleg over mij, mijn motivatie voor het starten van dit project en mijn levensverhaal? Maar waar begin ik dan?

Beginnen is voor mij altijd een een enorme uitdaging geweest. Ik heb altijd duizend ideeën, maar ook duizend redenen om er niet mee te starten of hier na de eerste stappen mee te stoppen. Ik merk gelukkig wel dat beginnen vaker iets beter lukt sinds ik begin dit jaar gestart ben met medicatie (dexamfetamine). Iets vaker. Iets afmaken gaat beter aangezien ik nu sneller in de hyperfocus terechtkom, maar beginnen (en dan vooral kiezen en prioriteiten stellen binnen alle mogelijkheden, taken, verwachtingen, verplichtingen, verantwoordelijkheden en interesses die ik heb) blijf ik wel een dingetje vinden.

Ik heb een hele sterke ‘maar, dat kan je helemaal niet’ stem die ik al vrij snel na het hebben van een idee moet onderdrukken.Ik zal jullie in dit stuk nog even besparen hoe deze stem is ontstaan en heeft kunnen groeien: ik begin even wat luchtiger.

Naast die stem is het ook de overvloed aan opties en de ‘ja, maar wat als’ gedachte die me vaak blokkeren. Gelukkig lukt het me steeds sneller om deze stemmen weg te jagen en ga ik in ieder geval aan de slag. Mijn plan op papier zetten, een passende playlist maken, een Instagram- en Facebook -pagina maken, iedereen er al heel enthousiast over vertellen, dagdromen over hoe dat er dan uitziet, wie daar allemaal blij van worden, welk gat in de markt ik ga vullen...vaker wel dan niet is de laatste stap dat ik toch ook maar eens ga uitzoeken wat ik daar eigenlijk allemaal voor nodig heb.

Dit is ook tekenend voor één van m’n andere uitdagingen: het grote geheel en de stip op de horizon zien. Waar wil ik eigenlijk heen? Ik verlies mezelf nogal snel in de details (die ik ook allemaal even belangrijk vind; prioriteit? Alles! En ook vooral als eerste de leuke dingen doen, vaak de dingen waarvan ik al weet dat ik ze kan).

Een van de zoveel ideeën is dat ik al een tijdje bier wil brouwen. Mijn eigen bier, met unieke smaak en helemaal alleen door mij gebrouwen, met een mooi logo en een groep fans onder m’n vrienden en familie. Al vrij snel had ik ideeën over welk soort bier ik zou willen brouwen, hoe het zou heten en hoe het logo eruit ging zien. Ik had zelfs al dromend een beeld bij waar het verkocht, gedronken en door de lucht gegooid zou worden zodra het een succes werd. Aan enthousiasme en verbeeldingskracht geen gebrek.

Maar daar heb je het weer: al vrij snel nadat ik ging onderzoeken wat ik daar dan allemaal voor nodig had, raakte ik verdwaald in alle opties en meningen over het perfecte brouwproces en wat je hier allemaal (minstens) voor aan moest schaffen. Na het brouwen laat je het bier een week staan voor het bottelen, nee minstens 2 weken, nee echt 3! Wat is een SG meter? Voor het filteren heb je een extra pan en vergiet nodig, of toch een filterkuip? Hey! ik kan ook gewoon verder met m’n LP’s op alfabet zetten (of op genre, of op autobiografische volgorde; maar net in welke maand je me treft).

Bovenstaande zal vast voor veel mensen heel herkenbaar zijn en hoeft ook absoluut niet altijd als heel vervelend ervaren te worden, net als bij veel van de uitdagingen waar mensen met een neurodivers brein tegenaan lopen (over de perks van een afwijkend brein later meer ;)). Pas wanneer bepaalde zaken je weerhouden ergens verder mee te komen, een terugkerend karakter hebben, sterker voelen dan je wilskracht om dit te veranderen, kan dit problematisch worden. Ik vind vaak dat ik pas echt trots kan zijn op mezelf als ik iets van a tot z zelf hebt uitgezocht en uitgevoerd. Om die reden ligt er nu al 3 jaar laminaat in m’n hal (de gang moet nog gedaan worden, daarna kan de rest weg) en zijn m’n keukenkastjes een zooi, omdat ik niet weet waar ik zou moeten beginnen als ik hier extra planken voor zou moeten zagen.

Daarbij ben ik als het op m’n eigen werk en keuzes aan komt vervelend perfectionistisch, maar ga ik wel blindelings mee*** in het oordeel van een ander, en heeft ‘perfect’ of ‘compleet’ ineens een andere betekenis. Als iemand het zo overtuigend brengt zal het wel kloppen (“Je hebt echt die spijkers van 3,8 mm nodig”) en als iemand iets maakt wat ik niet kan ben ik heel snel enorm onder de indruk (“WOW, die plantenbak heb je helemaal zelf in elkaar getimmerd? Trouw met me!”). Van dit gegeven zou ik eigenlijk vaker het voordeel in moeten zien en er gebruik van moeten maken. Daarover zo meer.

***Disclaimer: belangrijk om te weten is dat dit absoluut niet geldt als het om mijn ‘normen en waarden’, politieke keuzes, onrecht en maatschappelijke kwesties gaat, waar ik dan - heel gek - weer een hele sterke mening en overtuiging over heb, een heel sterk ‘dit is goed / dit is fout gevoel en weinig twijfels of onzekerheid - waar ik ook vol overgave voor uit durf te komen. Wat niet betekent dat ik niet door nieuwe invalshoeken en nieuw inzichten van of door iemand anders mijn mening / oordeel niet wil aanpassen; graag juist en dit gebeurt dan ook doorlopend; ik leef voor goede, diepgaande gesprekken met gelijk-, maar ook on-gelijkgestemden, bij voorkeur buiten social media om. Ik heb het in dit geval echt over mensen die wel kasten kunnen bouwen, schilderen, liedjes schrijven of om kunnen gaan met een heftruck.

Terug naar het bierbrouwen; na maanden hier niet meer aan gedacht te hebben (want o.a. begonnen met pornoborduren, starten met een punk- rock- yoga plan, deze site), kreeg ik niet lang geleden voor m’n verjaardag een hele brouwset. Een brouwemmer, een SG meter, alle ingrediënten om m’n eerste 5 liter blond bier te brouwen, een stap voor stap uitleg van het proces en zelfs extra pannen. Ideaal! Ik hoef niet meer na te denken over welk vergiet ik moet kopen en kon gewoon meteen aan de slag.

Het verjaardagscadeau bevatte zelfs een blok in m’n agenda, dus ook over het perfecte moment van starten na hoeven te denken was weggenomen. Ook de playlist was al gemaakt, dus ik kon dit ook niet uitstellen door eerst nog 3 avonden bezig te zijn met het vinden van alle noodzakelijke flauwe biergerelateerde nummers.

De dag na het brouwen heb ik met tranen in m’n ogen kunnen melden dat het cadeau zelf al geweldig was, maar dat het grootste cadeau eigenlijk is geweest dat alle zorgen over de spullen uitzoeken en het voorbereiden mij uit handen waren genomen.

Tijdens het brouwen zelf kwam ik mezelf aardig tegen, maar stoppen was geen optie: dat bier moest die avond de emmer in, zodat ik het over 2 weken kan bottelen en hopelijk 2 weken later van een eigen biertje kon genieten. Ik ging dit afmaken.

Een paar van de uitdagingen waar ik tegenaan liep:

Te kleine pannen: 2 van de 3 pannen bleken te klein te zijn voor het volume (ik had toch ook zo wel kunnen zien dat er geen 6 liter in die pan past?)

Caring too much, caring too little: 60 minuten lang de temperatuur bijhouden en switchen van obsessief naar de temperatuurmeter blijven kijken naar ‘ik kan vast even die pan alleen laten’ en vervolgens vergeten dat die pan überhaupt bestond.

Dramatisch tijdsbesef: Een timer zetten op 45 minuten, na 30 minuten naar de timer kijken, zien dat deze over 10 minuten afgaat, maar er van overtuigd zijn dat je de timer nog geen 10 minuten geleden heb aangezet, waardoor ik er eerst van overtuigd was dat m’n telefoon stuk was, toen toch accepteerde dat dit wel zou kloppen, maar zo schrikken van m’n wederom dramatisch slechte gevoel voor tijd, dat ik er echt even kort verdrietig van werd.

Perfectionisme: Het perfect en volgens de uitgeschreven stappen willen doen, dat ik het echt heel lastig vond om niet super onrustig te worden van het feit dat de wort al 10 minuten steeds net een paar graden boven de 67 uitkwam waar deze op moest blijven en daardoor het bier straks misschien naar rotte boter smaakt.

Allemaal punten waardoor ik normaal wellicht al had opgegeven, maar deze keer niet:

ACTION to the rescue: Ik heb voor het starten snel een grotere pan gekocht

Turn that shit around: Neergelegd bij het feit dat ik nou eenmaal wat onrustig en onzeker werd en al vrij snel gerealiseerd dat het ook wel mooi was dat ik het in ieder geval zag gebeuren en ook meteen begreep waar dat vandaan kwam.

STIP OP DE HORIZON: Meteen opgezocht hoeveel een brouwketel kost die het reguleren van de temperatuur automatisch doet, mocht ik dit vaker willen doen (In m’n hoofd stond m’n hele huis over een paar maanden al vol met zelfgebrouwen biertjes)

Maar het is dus gelukt! en het biertje is nog lekker geworden ook, maar eigenlijk voelt dit inmiddels als bijzaak.

Ik ben iets (met hulp, samen met iemand) gestart en ik heb eindelijk weer eens iets afgemaakt. Dat ik eigenlijk om 14:30 zou beginnen, dit 21:30 werd (omdat ik eerst mezelf echt goed wilde inlezen, het bestickeren van het notitieboek waar ik het proces in bij kon houden belangrijker vond en een nieuwe pan moest kopen) kon de pret niet drukken. Ik ben s’avonds nou eenmaal op m’n meest productief.

Om half 2 s’ nachts zat er 5 liter soon to be blond bier in de emmer.

Afsluitend, de belangrijkste leerpunten voor mij, met betrekking tot bovenstaande en soortgelijke situaties:

Durf om hulp te vragen; je hoeft niet alles alleen te doen. Daarbij vinden mensen die ergens iets vanaf weten het vaak ook leuk om hun kennis te delen en je te adviseren.Als dank zou ik in dit geval bijvoorbeeld een (drinkbaar) biertje terug kunnen geven.Ook kan iets met iemand samen doen een mooie stok achter de deur zijn natuurlijk.

Begin (deels) onvoorbereid, ook al weet je niet precies wat stap 2 gaat zijn: gaandeweg leer je ook veel, dit hoef je niet allemaal van tevoren al duidelijk op een rijtje te hebben. Dit weerhoudt mij er heel vaak van om te ergens mee te starten.

Niet alles hoeft te lukken, maar probeer je het niet, dan is dat al zeker (hoi tegeltjeswijsheid: niet geschoten, is altijd mis). Daarbij, wat is lukken? Hoe langer ik naar dit stuk kijk, hoe meer ik kan bedenken dat ik anders had willen doen of me afvragen of het sowieso wel iets toevoegt, maar het stuk staat; dat is gelukt.

Durf aan jezelf toe te geven waar je (op dit moment) wel en niet goed in bent. Vertel dit aan de mensen om je heen. Dan komt het ook niet uit de lucht vallen als je zegt dat je gitaar wilt leren spelen, al 10 gitaren hebt uitgezocht, 4 uur Youtube filmpjes hebt zitten kijken, maar echt diegene nodig hebt om de laatste keuze te maken tussen die 6 roze gitaren van 8 andere merken voordat je er echt mee aan de slag kan gaan.

Doe veel verschillende dingen, zeg vaker ja. Ga achterhalen wat je wel / niet kan en waar je blij van wordt (en onthoud dat alles veranderlijk is: dat is oké en juist alleen maar troostend!). Zo leer je ook steeds beter door gewoon veel te doen. Dit jaar alleen al ben ik begonnen met borduren, heb ik m’n gitaar weer eens opgepakt, voor het eerst gezongen in een repetitieruimte, heb ik een trippy ademhalingssessie ondergaan, me opgegeven voor een pottenbak- workshop en ben ik deze site begonnen. Het lastige is dat ik het allemaal leuk vind, ik ook fulltime werk, en daarnaast ook in een klimteam zit waar ik elke maand mee train (oh ja, en ook graag de lieve mensen in m’n leven wil zien, maar ook veel alleen moet zijn om op te laden), maar ik kom er wel steeds beter achter waar ik positief door geprikkeld word, soort van ‘goed’ in ben en energie van krijg. Het feit dat er dit jaar geen concerten zijn en sowieso minder te doen is heeft me hier wel echt de ruimte voor gegeven. Dat deze periode er juist ook voor zorgt dat ik me, zoals vermoedelijk veel van jullie, overall veel minder geprikkeld, actief en creatief voel is weer voeding voor een hele nieuwe post.

Lach jezelf regelmatig uit, dit helpt met relativeren.

P.S. Had ik al gezegd dat kort & krachtig ook niet echt m’n ding is?

Ecostrike- Time Is Now

#neurodivers #perfectionisme #add #bierbrouwen #beginnen #afmaken #luioog

[offtoljubljana]

121. *Octo stem* toekoooomst

23/06/2020

Snel even een dansende kat.

Ik heb net mijn Professionalisering eindgesprek gehad en ik heb het vak gehaald. Hoera.

Update studieproces:

UoL

GLINT: tentamen gemaakt en punt terug - afgerond

B&T: werkstukken ingeleverd, maar moet punten krijgen - nog niet afgerond

MC: tentamen gemaakt en punt terug, werkstuk ingeleverd, maar moet nog punt krijgen - nog niet afgerond

Sociologie: moet alles nog inleveren en ik ben nu aan het schrijven - nog niet afgerond

RU

MvO A: tentamen gemaakt, maar moet nog punt krijgen - nog niet afgerond en ik wil hier nooit meer aan denken, want ik heb nog steeds stress van dit vak

Professionalisering: profielen ingevuld en feedback terug - afgerond

***

fucking yiiiikes

***

Het is veel leuker om te koken als je alleen thuis bent, want dan kan je kei vals meezingen met Hamilton. Damn, deze musical is gewoon zo goed en ja, ik ben nog steeds geïrriteerd dat Lin het heeft verkocht aan Disney, maar hierdoor kunnen mensen het wel makkelijker kijken.

Draag alleen geen witte jurk als je donkere saus gebruikt. Draag ook een witte jurk als je blauwe acrylverf gaat gebruiken. Ik ben een idioot. Ik wilde gewoon eventjes Barbara’s goedkope acryl gebruiken en ik dacht niet na.

***

24/06/2020

Raad eens wie vandaag 4 uur heeft gespendeerd aan Animal Crossing? Ik! Ik had het impulsieve idee om een “rock garden” te maken en ik wist ook dat het heel lang ging duren. Eerst een plekje zoeken voor mijn stenen. En daarna mijn hele eiland ruïneren door overal shit neer te zetten. Dat kostte een uur.

Ja, ik ben nu verkleed als Genevieve van Barbie en de 12 dansende prinsessen, maar dan Aziatisch en met turquoise haar. Eindelijk een reden om mijn ballet schoenen te gebruiken.

Oh... en stonks. Niet 558 Bells zoals verwacht, maar nog steeds.... stonks.

Oh en ja die stenen? Dat kon rond de 6 tot 30 dagen duren om te doen. Dan maar tijdreizen. Ik heb nog nooit zitten tijdreizen in de 6 jaar dat ik dit spel speel, dus woah.

Ik ben dus heel veel heen en weer gegaan en het duurde heel lang (2 uur??) voordat ik eindelijk alle stenen goed had.

VINDICATION! 

En ha, lol, het is gelukt op “29 juni”. Het was shit werk, maar het was het waard. Ik moest ook nog alles opruimen, maar ik heb nu een rock garden. En nu wilt Knox verhuizen, dus hij kan er niet van genieten. 

Voordat je denkt dat dit weer een Animal Crossing post wordt: nope. Ik had geen echte geweldige plannen, maar toen kreeg ik een bericht van Cristina om ijs te komen eten met Sofia. Heck yeah.

Helaas reden de bussen weg voor mijn neus en een persoon nam de laatste city bike. Yay. Gelukkig kwamen twee andere fietsers aan na een paar minuten. Eenmaal in het centrum bleek het mega druk te zijn. Er was weer een protest. Ik was een beetje verbaasd, want het linkse anti-overheid protest is normaal op vrijdag. Blijkbaar was dit het rechtse nationalistische (pro-overheid?) protest. 

Oh ja. Er is dus veel politieke onrust in dit land, maar aangezien ik over een maand weg ga: “Politics, not my thing!”. Het was wel mega onrustig en er was ook mega veel politie en geschreeuw, maar ik keek erna en dacht: fuck dit. Er waren camera’s en nonnen en mensen met bloemen en ugh. Ik snap alleen niet waarom mensen zeggen dat ze tegen antifa (anti-facisme) zijn en daarna zeggen ze dat racisme slecht is. Juist.... facisme is slecht. Dus de ideologie dat facisme slecht is, is ook slecht. Ah. Politiek.

Dus ik keek er naar voor 10 hele seconden en toen liep ik naar de VIGÒ. Blijkbaar was dit dus een afscheid. Sofia heeft haar been gebroken, dus ze gaat volgende week al terug naar Spanje.

Ik denk dat de Vigò smaak de beste is en dan samen met de fruitige aardbeiensmaak is het een goede combinatie.

En toen zei Cristina iets interessants: de maskerplicht komt terug. Ik heb het net even opgezocht en het klopt. Aangezien ik nog steeds maskers droeg, verandert er niet veel. Ik had alleen geen masker op als ik ergens snel naar binnen ging, zoals snel een flesje Cola kopen voor 60 cent.

Ook is er weer quarantaineplicht vanuit Portugal en Albanië. Montenegro en Luxemburg zijn nu ook niet meer “veilig”, maar het is nog niet zo slecht als Albanië en Portugal. Ministers van Slovenië en Oostenrijk proberen om de grens open te houden.

Dat is dus de Corona update voor nu.

Oh, een ander ding: de Boni eindigt in juni. Dat wist ik niet. Oké, Cristina en Sofia waren niet zeker, maar het lijkt erop dat ik pa, ma en Lu niet de Boni kan laten zien. Hopelijk kunnen ze nog komen, want Corona... oh BOI.

Tijd om de Boni te gebruiken. Het was 20:38 en je kan Boni krijgen t/m 21:00, dus we gingen snel naar FANY & MARY. Het was mega druk en er waren maar drie obers, dus ik voelde me best wel slecht. We hadden Boni besteld, maar de ober was het waarschijnlijk totaal vergeten. We vroegen snel een ander om 20:55 en zei ook geïrriteerd: “Don’t come here 5 minutes before it ends!” en ja, daar zijn het mee eens. Dat is ook een shit iets om te doen, maar hey, we waren enigszins op tijd, dus dat vertelde we ook. Het was hun fout als we geen Boni konden krijgen. En alsnog, het was gewoon veel te druk voor maar drie man, maar ik had zin in Boni, want ik wilde niet koken.

Ergens na 22:00 was het tijd om te gaan. Sofia reed weg in een taxi en ja, het is raar. Alles komt ten einde. 

Tenminste, als ik weg kan gaan. Ik ga ervan uit dat ik wel nog gewoon in juli met de auto weg kan gaan, maar Corona komt dus een beetje terug en alles is weer aan het veranderen.

(Oh, by the way, ik luister naar mijn derde nieuwe glee playlist Ultimate glee playlist. Het zijn de 442 nummers die ik eigenlijk leuk vind. Oké, er staan ook een paar op mijn Glee guilty pleasure songs lijst die net iets te cringe waren voor deze lijst, maar deze show kan ik niet laten gaan. Als ik oud en bejaard ben, dan zit ik in mijn bejaardentehuis mee te zingen met Don’t Stop Believin’.)

***

25/06/2020

Oh, het is 0:00. Een goed moment om te gaan.

#121 #blog post #june

[across-the-beaurder]

Duitsland it is!

Zaterdag 25 april 2020 belde René, de zaakwaarnemer van Joerie, dat een club in Duitsland genaamd Rödinghausen interesse in hem heeft en of zij direct die week al langs konden komen. Zo gezegd zo gedaan en op vrijdag 1 mei 2020 Is Joerie met René die kant opgegaan. Al met al een goed gesprek gehad en goed gevoel bij hoe de club/complex eruit zag. Datzelfde weekend heeft Joerie laten weten dat hij ook interesse heeft om met de club te gaan onderhandelen en is een eerste voorstel verstuurd. Na wat contact over en weer en met wat langere tussenposes is een concreet voorstel tot stand gekomen. Op zondag 17 mei 2020 werd via René doorgegeven dat Rödinghausen een contract heeft klaar liggen en Joerie deze mag komen ondertekenen. Later die week op vrijdag 22 mei 2020 zijn wij (Joerie, Marion, Martin, Bastiaan, Lisa, René en ik) vroeg vertrokken naar Duitsland om Joerie zijn contract daar te ondertekenen. Nu staat het vast dat Joerie daar gaat voetballen en ook dat ik met hem mee ga. Hij heeft een contract getekend voor twee jaar. Wel met de insteek dat hij volgend jaar (als het goed gaat) doorverkocht mag worden naar een andere club.

Wat bizar hoe het kan lopen. Het ene moment heb je nog geen idee en loop je nog stage en nog geen drie weken later weet je dat je naar Duitsland gaat verhuizen. Al met al komt de transfer naar Rödinghausen misschien uit de lucht vallen en ook daadwerkelijk een club buiten Nederland, maar dat Joerie na 11 jaar weg zou gaan van AZ was wel vrij zeker. We hebben hier al vaak over gesproken en in de voorgaande jaren waren er meerdere malen onzekerheden over Joerie zijn verblijf bij de club. Toen zou ik niet in de gelegenheid zijn om mee te kunnen, maar dat is nu wegens het afronden van mijn studie dit jaar wel mogelijk. Althans, het officieel slagen moet nog wel eventjes gebeuren (hopelijk op 16 juni 2020). 

Mega ontwikkeling kan je wel zeggen. Super spannend en ook een mega avontuur. Ik merk dat sinds alles rondom Rödinghausen is gestart ik wel een gezonde spanning in me lichaam voel. Fijn is wel dat Joerie en ik geweldige mensen om ons heen hebben die volledig achter ons staan. Onze beide ouders vinden het een mooie uitdaging en vinden het goed dat wij deze aangaan. Zij willen ons ook met alles helpen en meedenken (soms iets te enthousiast). De ouders van Joerie zijn al eens geëmigreerd dus zij hebben ook weten veel aspecten waar wij aan moeten denken. Joerie en ik hebben in de afgelopen weken ook wel al het een en ander opgezocht qua regeldingen, maar dat is nog maar het topje van de ijsberg. Normaal gesproken ga ik dit soort kansen/uitdagingen uit de weg, puur omdat ik in mijn optiek te veel obstakels voor me zie. Op een of andere manier is dat nu toch anders. Vanaf dat het onderwerp ‘Duitsland’ is opgekomen heb ik een soort ‘fuck it’ mentaliteit die opkomt. Zovan, we zien het wel, we gaan het gewoon doen en we kijken wel waar we uitkomen. Joerie gaat daar uiteraard spelen en in theorie hoef ik niet met hem mee. Toch op een of andere manier weet ik al sinds een jaar zeker dat als hij zou weg gaan ik mee zou willen. Niet om achter hem aan te lopen of omdat ik niet voor mezelf durf te kiezen. Maar toch meer het gevoel van het had/heeft zo moeten zijn. Ik hou van Joerie en dit is zijn passie en beroep, hij mag dit nu gaan beoefenen in een ander land en dat is een super mooie stap voor hem. Vanwaaruit nog veel meer moois zou kunnen komen. In het ergste geval zijn we over twee jaar weer terug en hebben we een mooi avontuur gehad. Het voelt niet alsof ik alles voor Joerie opgeef, wel dat ik veel voor hem over heb. Dit beseft hij zelf ook wel goed, ook dat het eigenlijk best bizar is dat ik besluit hier alles achter te laten en met het mee te gaan. Toch denk ik dat het allemaal goed komt en we er gewoon een mooie tijd van gaan maken. 

De club zelf voelt goed aan. De mensen zijn aardig en behulpzaam, het complex ziet er professioneel en nieuw uit en het voelde direct wel vertrouwd. Het ligt in een afgelegen gebied, midden in de natuur en open velden. Het dorpje zelf is erg klein, maar nabij gelegen zijn wel wat dorpjes met iets meer reuring. Ook is Osnabrück erg dichtbij, een soort van studentenstad, waar veel te beleven valt. 

Enorme schakeling ook wel. De insteek was al met al dat ik aanstaande september in het AMC zou starten als gediplomeerde op de kraamafdeling en hierop volgend ook de opleiding tot Critical Care Obstetrie en Medium Care zou volbrengen. Dat gaat nu toch even niet meer door. Ik heb destijds in mijn sollicitatiegesprek wel aangegeven dat de mogelijkheid bestaat dat ik weg zou gaan mocht Joerie een stap naar het buitenland of ver weg in Nederland maken. Geheel onverwachts zal het nieuws dan ook niet zijn dat ik in september dus niet zal starten in het AMC. Dit moet ik morgen via een telefonische afspraak nog wel eventjes melden. Dit vind ik wel spannend aangezien ik niet zo van bellen hou en omdat het niet per se goed nieuws is voor hun. Maar goed er zijn ook ergere dingen in het leven. 

Tevens zijn er natuurlijk ontzettend veel dingen die nu spelen in mijn hoofd. Sinds dat het vorige week bekend is geworden dat het avontuur doorgaat in Duitsland gaan mijn gedachten alle kanten op. Overwegend ben ik natuurlijk super blij en heb ik zin om het avontuur samen met Joerie aan te gaan. Echter zijn daarnaast wel ontzettend veel dingen die nog geregeld moeten worden. Althans ik neem aan dat het veel dingen zijn, zoals een huisje/woning, zorgverzekering, werk, diploma erkenning, auto’s invoeren of meenemen, in richtenn van huis, verhuizen, rekeningen starten en zo nog wel heel veel meer geloof ik. Dit zullen wij allemaal stapje voor stapje moeten doen, maar toch is het veel. Ik merk dat ik het lastig vind om school nu echt als hoogste prioriteit te zien en de rest even te laten voor wat het is. Ik hou ervan om dingen in me hoofd af te kunnen strepen zodat het ook rustiger wordt. Echter is deze hectische tijd zal dat nog wel een uitdaging worden. Ik ben me hier erg bewust van en merk dat van me afschrijven helpt. Het verbaasd me ergens wel dat ik nog niet heb gehuild van alles wat nu tegelijk om mijn bordje geplaatst wordt. Ik probeer me gewoon steeds te herinneren dat Joerie en ik dit met zijn tweeën doen, het een mooi avontuur is, het stoer is welke stap ik nu neem en dat alles goed komt. Nu moet ik zeggen dat dit overwegend de gedachten zijn die in me hoofd rondspoken. Daarnaast ben ik nu toch ook nog wel druk met de laatste loodjes van school. Dit gaat goed en is ook niet zoveel meer, maar toch is het wel lastig om me daarop te focussen met al het andere dat speelt. 

Van de week heb ik sommige mensen al ingelicht over dat Duitsland nu wel vast staat. Eerst vertelde wij het aan onze ouders en broertjes en zus(jes), diezelfde dag had Joerie heel wat vrienden ook ingelicht. Ik enkel nog Samm, Yentel en Indra. Ik wilde liever in delen mijn omgeving inlichten zodat ik iedereen dan te woord kon staan, ipv een bommetje droppen en je mobiel uitzetten. Langzaam die week hebben we het meerdere mensen verteld, aangezien het raar zou zijn als zij dat na het tekenen van het contract via social media zouden lezen. Eigenlijk was iedereen voornamelijk erg blij voor ons en vonden het een grote stap. Ook stoer dat ik heb besloten mee te gaan en ook veel risico neem door het AMC niet door te laten gaan. Nadat het contract vrijdag was getekend en alles op social media verscheen, werd Joerie zijn telefoon overladen met berichten. Zo overweldigend had ik dat niet verwacht. Ik vond het wel fijn dat iedereen nu alles mocht weten, alleen is het wel lastig om steeds weer opnieuw het verhaal te moeten vertellen. Vooral ook wat we nog niet weten, zoals waar we gaan wonen, wat ik ga doen met werk en wanneer we precies gaan. Dat moeten we de komende tijd uitzoeken en dan denk ik dat alles vanzelf een beetje in elkaar overloopt. Alle lieve berichtjes doen me wel erg goed.

Ten aanzien van het werken in Duitsland maak ik me daar wel het meeste zorgen om. Uit eerdere research is de eis dat ik level B2 niveau Duits kan spreken (en uiteraard een geldig diploma moet hebben) voor ik als verpleegkundige aan de gang kan. Dit houdt in dat ik discussies in het Duits kan voeren, voor en nadelen uit een kan zetten, diepgaande gesprekken met zorgvragers en collega’s kan aangaan en dat kan ik uiteraard ‘nog’ niet. Ik weet nog niet zo goed wat ik dan ook ga doen qua werk daar. Wel weet ik dat ik ooit graag de kraam wil doen, maar mag ik niet van mezelf verwachten dat dat al direct gaat lukken in Duitsland. Ik dacht eerst dat een baantje in een kledingwinkel of iets dergelijks handig zou zijn om de taal te leren, maar ook daar ben ik niet zeker van. Ik weet ook niet wanneer precies mijn Duits goed genoeg is om aan de gang te kunnen of dat die eis eigenlijk niet heel erg wordt nagestreefd. Vanuit de club willen ze me wel graag helpen met het zoeken naar een baan. Ik moet dan me CV aanleveren met alles wat ik kan en mag en dan zouden zij voor mij kunnen gaan kijken. Dit vind ik wel fijn, maar ergens weet ik dus ook nog niet wat ik precies wil. Toch moet ik dit wel ergens loslaten en maar zien wat er op me pad komt. Eerst maar even een huisje en afstuderen bijvoorbeeld. Waar we precies gaan wonen weten we nog niet, daar moeten we met hulp van de teammanager naar gaan kijken. Mij lijkt het dorpje Melle wel een leuk dorpje, groot genoeg en niet te massaal. 

In de komende weken zal er veel voor ons gaan veranderen. Joerie en ik gaan na precies 3 jaar (30 juni) samenwonen. Ook nog in het buitenland. We laten een hoop familie en vrienden hier achter in Nederland. Al met al is het maar 3,5 uur rijden ongeveer dus kunnen we wel redelijk makkelijk weer even terug rijden. Ik besef me denk ik nog niet helemaal wat er allemaal gaat gebeuren, maar dat is misschien ook nog maar even beter zo. Ik wil in ieder geval niet al aan afscheid nemen denken of überhaupt niet, aangezien ik daar slecht in ben en ik gewoon iedereen nog wil blijven zien. Veel vrienden en familie willen langskomen bij ons dus in ons huisje moet toch ook wel echt ruimte zijn voor mensen om langs te komen en te blijven slapen. Via deze blog wil ik voor mezelf steeds alle ontwikkelingen opschrijven en soms de nodige gedachtes ten aanzien van ons avontuur delen. Hopelijk niet te vaak verdrietige of lastige momenten om van me af te schrijven maar ook vooral de mooie en leuke momenten die we gaan hebben. Ik kijk wel mega uit naar het ‘inrichten’ of ‘eigen’ maken voor het huisje/woning waar Joerie en ik in gaan verblijven. Ben al helemaal los aan het gaan op pinterest voor leuke ideetjes. 

[muisjee]

Niet verzonden brief (28)

Van jou en mij, 

Toen ik in de klassenlijst zag dat ik bij jou in de klas zou komen, wilde ik echt gillen. Ik meette mezelf meteen een minderwaardigheidscomplex aan en liet alles maar over me heen komen. De eerste week vond ik je echt kut want hij, mijn crush van vorig jaar zat ook in onze klas en jij was de hele tijd bij hem. Ik voelde mij geïntimideerd. Tijdens een technologieles moest je mij wat laten zien van de docente. Ik schrok want waarom zou JIJ iets aan MIJ moeten laten zien? Je deed het en in het weekend daarna stuurde ik jou een berichtje over wie die ontwerper ook alweer was. Niet omdat ik het vergeten was hoor, ik wilde gewoon contact met je. Een halve maand daarna zei ik tegen jou dat ik jou een heerlijk mens vond en volgens mij begon daar onze vriendschap. 

De maandag daarop volgend deelden wij samen dat ene gevoel. We vormden samen een front en toen dacht ik dat dit wel eens heel bijzonder kon gaan worden. Steeds vaker begonnen we dingen met elkaar te delen. We knuffelden elkaar elke dag en dat was iets nieuws voor mij en voor mij was het bijzonder want ik had zo tegen je op gekeken. Ik kon me gewoon niet voorstellen wat jij zag in een persoon als ik. 

Regelmatig liet ik je weten dat ik respect voor je heb, dat ik trots op je ben en dat ik jou een ontzettend mooi mens vind. Ik gun jou dingen. Ik gun jou zo ontzettend veel dingen. Op 15 oktober deelde jij een heel persoonlijk verhaal met mij over het uit de kast komen en de problemen die zich daarna voordeden in jouw omgeving. Hij, de crush van vorig jaar, deed ook actief mee aan dat gesprek. Ik werd er emotioneel van. Jij lachte. Waarschijnlijk omdat je dat niet begreep maar het deed me echt zoveel zeer om te horen. 

17 oktober; Je vroeg via een Whatsappje dat je met me wilde praten. Ik was meteen in de stress en was meteen allemaal scenario’s aan het bedenken over wat ik gedaan zou kunnen hebben waarom jij wilde praten. Ik kon er niet achter komen en de volgende dag zei je, tot mijn grote ergernis, dat het niet meer nodig was.

We gingen samen, met nog wat andere klasgenoten, eten in de stad en naar een BPV voorlichting. Ik ontmoette je ouders en ik hield meteen van ze. Twee dagen daarna vroeg je of ik met je mee wilde naar de Dutch Design Week. Ondanks dat ik vrijwel meteen reageerde dat het goed was, heb ik echt wel nagedacht over of dat wel een goed idee zou zijn. Een hele dag met jou opgescheept in een stad die ik niet kende, wat zou dat worden? Op de Dutch Design Week zelf kwam ik erachter waarom mijn hoofd vond dat ik erover na moest denken. Het was echt gezellig, maar toen je mij in mn gezicht mepte met een zak kruidnoten en ik daar boos om werd, was de sfeer eigenlijk wel een beetje verdwenen. Jij wilde weten waarom ik daar zo boos om werd omdat jij dat niet begreep en het maar als grapje bedoelde. Ik zei dat je het gewoon niet moest doen. Ik bedoel, ik kon je daar toch niet vertellen dat dat me deed denken aan de klappen die mijn vader me vroeger gaf? De rest van de Dutch Design Week was geweldig. We dronken witte wijn in het Warehouse of Innovation en toen liet ik voor het eerst iets heel prive aan jou los. Ik vertelde over wat mijn vader had gedaan vroeger en dat hij nu, gelukkig, dood was en ik vond het heel bijzonder dat jij niet meteen ‘gecondoleerd’ begon te gillen. Normaal gesproken doet iedereen dat, maar dit vond ik fijner. Je luisterde. Je was er. Vanaf het moment dat die wijn binnen was, vond ik je weer leuk en fijn worden. Die uurtjes daarvoor waren mwah. Op het station in Strijp S vroeg je mij of ik je tas wilde dragen. Ik met mijn domme hoofd nam je tas aan om vervolgens tot de conclusie te komen dat je gewoon geen zin meer had in je tas. Ik bitste je toe dat ik niet je PA was en raakte chagrijnig op je. Later, vraag me niet hoe, was dat ook wel weer goed. We gingen naar de Flying Tiger en dat was aanvankelijk niet de bedoeling, maar we blijven Nederlanders en we werden aangetrokken door de uitverkoop. Alles voor een euro. Jij kocht alle propellorpetten uit het pand op en we hebben zo ontzettend gelachen met de vreemde mensen die met ons in dezelfde rij naar de kassa liepen. Later in de trein was er een mevrouw boos weggegaan omdat wij te luidruchtig waren. Ik vond je toen irritant en o zo leuk tegelijk. Ik kon niet kiezen.

Ik deelde mijn idee over het schrijven van een eigen poeziëbundel met jou. Jij moedigde dit idee aan. Heel erg zelfs en dat gaf mij dat laatste beetje vertrouwen in mijn kunnen. Ik ben bezig gegaan. Als ik dit schrijf, is het nog lang niet af, maar ik blijf ermee bezig. Ik moet dit doen van mezelf. We hebben zelfs een fangirlmoment gehad over Boer zoekt Vrouw en dat was echt het laatste waarvan ik had verwacht dat ik het daar met jou over zou kunnen hebben. Op 19 november schreef ik een brief naar jou. Ik nam deze op in de hoop dat je zou gaan huilen bij het luisteren. In de hoop dat je echt zou beseffen dat je in mijn hart zit, lekker warm, en dat ik van je houd. Een brief waarin ik schreef dat je me mocht haten als ik je hart ooit zou breken. Toen wisten we niet hoe dichtbij dat randje nu zou zijn. Toen wisten we niks. Je was me dankbaar. Je was me zo dankbaar.

Het Tropenmuseum. Ik had de expositie gezien van de kinderen op de cacaoplantages. Ik heb zo hard moeten huilen daar in dat fucking museum. Ik wilde naar je toe. Ik wilde je knuffelen en ik wilde gewoon even bij jou zijn. Ik kon je niet vinden. Letterlijk en figuurlijk. Je was met anderen en ik wilde daar niet tussenkomen. Ik voelde me teveel. Ergens bij de Samurai vonden we elkaar. Je knuffelde me en dat was het moment dat ik echt brak vanbinnen en dat niet echt heel erg liet merken aan de buitenkant. Daarna raakten we elkaar weer kwijt. Ik deed mijn best om bij je in de buurt te blijven, maar dat was tevergeefs. Diezelfde dag liet ik je weten: ‘Ik denk echt dat je lekker zoent.’ (Als je dat oké had gevonden, had ik je ook echt gezoend.) We schreven naar elkaar en we moedigden elkaar aan om vaker te schrijven. Om te blijven schrijven. Om te blijven doen waar we goed in zijn. Schrijven is nog steeds iets wat ik heel graag een keer samen met je zou willen doen.

We begonnen aan een nieuw project. Jij zat bij mij in een groep en we begonnen goed. We wilden voor OMGB een opdracht samen doen, een samenwerking die achteraf volledig in de soep liep en misschien maar goed ook, want jij kan nu een meesterlijk werk maken. Een werk waardoor ik nog trotser op jou ben dan ik al was. Ruzie, negeren, pijn, verdriet, boosheid, vertrouwen en hopeloos. Dat waren de keywords van de afgelopen week. Een vreselijke week. Niet alleen voor jou, maar ook voor mij. Na jou vier dagen te hebben genegeerd wilde ik eindelijk praten. Nu, ruim anderhalf uur bellen verder lijkt alles goed te zijn. Niet meer zoals het was in het allereerste begin, maar goed. Gewoon goed. Oke. En dat is een nieuw begin.

- 

Dit zijn gebeurtenissen van het afgelopen half jaar. Vanaf die maandag middag in september, die dag dat ik jou leerde kennen, tot nu heb ik gedacht dat jij mijn beste vriend was. Ik denk dat ik nu op het punt ben gekomen waar ik het goede ga doen voor mijzelf in deze situatie. Ik deel al een tijdje geen dingen meer met je omdat ik de opening in jouw zorgvuldig opgebouwde muur niet meer kan vinden en misschien wil ik die ook wel niet meer vinden. Als we nog dingen met elkaar delen liggen die dingen op een bedje van irritaties die dan weer omhoog komen en zich opnieuw opstapelen.

.Jij bent met jezelf bezig en dat is prima. Niet helemaal wat ik zoek in een vriendschap. Jij hoeft niet te veranderen omdat ik iets anders zoek. Soms groei je in een vriendschap meer naar elkaar toe en soms groei je uit elkaar. Dat doet pijn, maar op een gegeven moment moeten we doen wat het beste is voor onszelf. Blijf jezelf want je bent prima zoals je bent. 

x.

#niet verzonden brief #pijn

[thenextcloset]

The Closet of Nimue Smit

Met haar bachelor in Public Health Pre-Medicine op zak vliegt ze de wereld over om shows te lopen voor de internationale Fashion Weeks en siert ze deze maand de cover van de Harper’s Bazaar. Topmodel Nimue Smit (26) werd tien jaar geleden op Hyves ontdekt, liep een jaar later de Prada-show en verhuisde naar New York. Inmiddels is ze terug op Nederlandse bodem, heeft ze namen als Chanel, Dolce & Gabbana en Louis Vuitton aan haar portfolio toegevoegd en gingen wij langs voor een kijkje in haar kledingkast. The Next Closet sprak Nimue over duurzaamheid en de mode-industrie.

BEKIJK EN SHOP HIER DE KAST VAN NIMUE

Vest: Alexander Wang, pantalon: Dries van Noten

Waar ben je het meest trots op?  “Dat ik het al tien jaar lang heb volgehouden in de modellenwereld. Ik ben dankbaar en trots op het feit dat ik er nog steeds ben. De afgelopen tien jaren waren een rollercoaster en ik heb veel ervaring opgedaan. Van recent werk ben ik heel trots op deze editorial voor Prada met Willy Vanderperre. Dat was een Audrey Hepburn-achtige foto: een beetje filmy.” 

Wat staat er op jouw wishlist voor je modellencarrière? “Een make-up campagne, dat heb ik nog nooit gedaan. Ik heb eens met fotograaf Tim Walker samengewerkt voor Mulberry en zijn werk vind ik prachtig. Het is heel sprookjesachtig. Dat zou ik graag nog eens willen doen.”

Doorschijnende blouse: Preen Line

Speelt duurzaamheid een rol in jouw leven? “Het is moeilijk om in de modellenwereld sustainable te zijn. Als ik te vaak in hetzelfde shirt bij een casting verschijn, dan word ik door mijn bureau in New York op de vingers getikt. Daarom leen ik veel van vrienden en shop ik tweedehands. Ik vlieg veel en wil dat compenseren, dus ik eet nauwelijks vlees, probeer mijn zuivelinname te limiteren en heb altijd een thermosfles bij me, zodat ik minder plastic gebruik. Ook heb ik mijn huis voorzien van een groen dak om biodiversiteit terug te brengen naar de stad!”

Hoe kijk je tegen de mode-industrie aan? “Ik ben kritisch naar deze industrie. Ik vind dat we te veel produceren en niet nadenken over hoe de planeet en mensen daaronder lijden. Er is een boel verantwoordelijkheid die niet wordt genomen. Het wordt op elkaar afgeschoven. Er worden stappen gezet, dus ik ben hoopvol, maar we hebben nog een lange weg te gaan.”  BEKIJK EN SHOP HIER DE KAST VAN NIMUE

Tweedelig pak: Sportmax

Heb je een bepaalde filosofie die je naleeft bij het kopen van kleding? “Ik koop geen fast fashion - juist zoveel mogelijk tweedehands. Voor mij is het is belangrijk dat het ethisch en sustainable geproduceerd is. Je moet nadenken over waarin je investeert. Ik koop goede basics waarvan ik weet dat ze lang meegaan. Ik draag nu regelmatig de oude, Bretonse kapiteinspet die mijn opa nog had liggen en in de kast van mijn oma vond ik een gave driekwart broek met wijde pijpen en een strakke taille – die is van mijn tante geweest. Ik denk vaak na over hoe maak ik dat shirt van vorig seizoen weer cool?”

In de fashionwereld gaat het vaak om het maken van een statement. Bij The Next Closet doen we ons best om de mode-industrie een beetje duurzamer te maken door het verkopen en dragen van tweedehands kleding toegankelijk, hip en cool te maken. Welk statement wil jij maken?

“Ik ben in New York bezig met een groep van driehonderd collega-modellen en activisten: Model Mafia. We zetten onze stem en bekendheid in voor goede doelen, om samen meer verbintenis te creëren in onze industrie en deze duurzamer te maken. Zo zijn we vorig jaar naar de People’s Climate March gegaan om te protesteren tegen Trumps policy. Dit zou ik ook graag in Amsterdam willen opzetten. Model zijn is een best eenzaam beroep. Je reist alleen, je gaat alleen naar castings, dus je bent een kwetsbaar individu. Het is belangrijk om met elkaar te praten, zeker met de #metoo discussie in het achterhoofd.” 

Tas: Céline, tweedelig pak: Sportmax

 Wat is het verhaal achter de Céline tas? “Die heb ik gekregen bij de eerste show die ik voor Céline liep. Dat was een heel speciaal moment: de comeback van het merk Céline. Het gebeurt niet vaak dat je zo’n cool item cadeau krijgt bij een show. Ik vind het belangrijk dat kleding leeft. Ik geef ook vaak items aan vrienden waarvan ik weet dat ze een stuk mooi vinden, want ik heb veel verzameld door de jaren heen. Ik heb deze tas met veel plezier gebruikt, maar ik voel dat de tijd is gekomen dat deze voor iemand anders de nummer één wordt.”

Pumps: Christian Louboutin

Aan welk item in je closet heb je de meest waardevolle herinnering? “De Louboutins heb ik gekocht van mijn eerst verdiende geld. Het zijn lange tijd mijn casting schoenen geweest en ik droeg ze naar de diploma-uitreiking van mijn middelbare school. De galajurk van BCBG Max Azria heb ik gescoord op een private sale in een straatje achteraf bij een tweedehands marktje in Parijs. Het is zo leuk als je tweedehands iets scoort dat perfect past, maar soms is het tijd om dingen te laten gaan…”

BEKIJK EN SHOP HIER DE KAST VAN NIMUE

Broek: Wood Wood, sneakers: Alexander McQueen

Hoe omschrijf je jouw kledingstijl? “Effortless chic en het Franse ‘Je ne sais quoi’. Ik word blij van een stijlvol pak met een mooi paar oorbellen, comfy sneakers en af en toe een statement piece. Een combi van netjes, elegant en comfortabel. Een klassieke Ralph Lauren of Chloé vrouw vind ik ook mooi.” 

Wat heb je met sneakers?  “Dit is een geweldig paar sneakers dat ik cadeau heb gekregen, maar ze zijn net een beetje te klein. Als ik ze draag, krijg ik blaren en daarvoor houd ik te veel van comfort, dus deze kun je shoppen in mijn closet.” 

Gilet blazer: 3.1 Phillip Lim, broek: Wood Wood

Van welk materiaal is je favoriete kledingstuk gemaakt? “Wolmix. Ik houd van natuurlijke materialen en draag vaak katoen en wol. Zomers vind ik lekkere linnen jurken prettig. Kasjmier is ook altijd fijn!” 

Waarom draag je dat het liefst? “Ik vind dat het lekkerst voelen op mijn huid. Ik heb altijd het idee dat het moet ademen. In online shopping ben ik eigenlijk helemaal niet goed. Ik shop meer op gevoel en vind het fijn om items en stoffen in je handen te hebben. Inmiddels weet ik dat Alaïa en Chloé mooie stoffen gebruiken.”

Gilet blazer: 3.1 Phillip Lim, broek: Wood Wood, sneakers: Alexander McQueen

Zien we ook tweedehands terug in je interieur? “De vintage stoel heb ik bij de geweldige tweedehands winkel De Lokatie in Amsterdam gekocht. Verder heb ik veel van Marktplaats. Ik struin heel wat tweedehands winkels af. Tussen het grofvuil op straat snuffel ik ook weleens. Daar komen een paar eettafelstoelen, mijn spiegel en wat planten vandaan. Het is best een groot huis en op een gegeven moment was mijn budget op. Ik heb liever dat het in mijn huis staat, dan op de vuilnisbelt.”

Wat is je favoriete shopstad? “New York, omdat alles er is: zelfs een uitgebreid aanbod aan tweedehands winkels waar je altijd iets kunt vinden. The Break is er zo één. De kleding daar past heel goed bij lange mensen – ik denk dat de eigenaresse dat ook is. De IJhallen en Noordermarkt vind ik chill en voor designerstukken zijn jullie handig.” 

Waar kunnen we jou vinden als je vrij bent? “Het liefst ben ik dan lekker thuis aan het koken voor vrienden of in de bios. Ik doe graag yoga, en ben veel te vinden bij verschillende yogaplekjes of in een café met een goed boek.”

Broek: Wood Wood

Wat lees je nu? “Ik heb net Swing Time gelezen en ben nu helemaal into de schrijfster ervan: Zadie Smith. Ze schrijft veel over jonge vrouwen en hun verhouding tot de maatschappij. Ze is zelf Jamaicaans, het gaat ook over blackness in verschillende culturen in Engeland en over het vrouw worden binnen deze culturen. On beauty van haar is ook echt geweldig! Dat gaat over welke moeilijkheden ‘mooi zijn’ met zich meebrengt, maar ook het omgekeerde ervan. Haar manier van schrijven is echt prachtig. Ze heeft een rijke vocabulaire.” 

Tien jaar geleden stond je aan het begin van je modellencarrière, nu ben je enorm succesvol – wat wil je de komende tien jaar bereiken? “Dat Model Mafia in Amsterdam echt staat en dat het mooie dingen heeft laten gebeuren. Het moet modellenwerk voor de toekomstige generatie makkelijker en beter maken. Ik wil graag iets achterlaten wat mensen geholpen heeft. Misschien heb ik tegen die tijd wel een carrièreswitch gemaakt en doe ik iets in gezondheidssector - meer in het straatje van mijn studie: een health start-up lijkt me leuk.” 

BEKIJK EN SHOP DE KAST VAN NIMUE HIER

Starring: Nimue Smit Fotografie: Iris Duvekot Tekst: Elke Doevelaar By TNC creative: Kim Erich

MISSCHIEN VIND JE DIT OOK INTERESSANT

#thenextcloset

[hetvolmaaktehuis]

Ze liet Steven terugrijden door Beverly Hills, over de Rodeo Drive, en langs een paar celebrity houses. Hij had het overduidelijk naar zijn zin. ‘Mooi meisje, mooie omgeving en een mooie auto,’ zei hij. ‘Mijn dag kan niet meer stuk.’ Ze moest erom lachen, het was ook best weer leuk, dat moest ze toegeven. Ze was al zo lang kwaad geweest op alles en iedereen hier, en ook een soort van blasé geweest over deze omgeving, de rijkdom van haar ouders en later ook haar eigen rijkdom, dat ze er nooit echt meer van had kunnen genieten. En nu zag ze alles door zijn ogen, het leek weer nieuw. ‘Je wil toch nog wel weer terug naar Nederland?’ ‘Ik zou hier wel aan kunnen wennen hoor.’ Ze glimlachte van zijn enthousiasme. ‘Oké, dan blijven we maar hier, hoef je niet meer te werken en hou ik je lekker thuis voor mezelf.’ ‘Hoeveel geld heb je eigenlijk Fenne?’ klonk het ineens ernstig. Daar hadden ze nog nooit over gepraat. Ze had nog een leuke verrassing voor hem, besefte ze. ‘Nou Steven, laten we zeggen dat je het juiste meisje aan de haak geslagen hebt, ik meende wat ik daarnet zei, wat mij betreft hoef je echt nooit meer te werken.’ Hij zette plotseling de auto aan de kant van de weg, zag er geschrokken uit. Hij had er overduidelijk nooit over nagedacht. Wat lief, dacht ze vertederd. ‘Hoeveel Fenne?’ ‘Wil je deze auto? Dat kan hoor.’ Het was wel grappig om hem nog even te plagen. ‘Fenne!’ ‘Sorry! Voor deze stad ben ik maar een kleintje, Adam's familie besloot ook recht te hebben op een flink deel van ons kapitaal en dat is wel ok, I guess... 130 miljoen… dollar hè, geen euro’s.’ ‘Jezus!’ Hij was echt geschrokken, ze had hem nog nooit horen vloeken. Arme Steven. De schok was van zijn gezicht af te lezen. ‘Oh poor baby!’ Ze kon het niet helpen, ze moest om hem lachen. ‘Fenne, dit is niet grappig! Wat doe je in godsnaam in Drenthe, bij mij?! Ze legde haar handen op zijn schouders, dwong hem hiermee haar aan te kijken, hoopte tot hem door te dringen. ‘Van jou houden Steven. Come on boy, pull yourself together.’ Het was precies het moment dat ze de fotograaf op de auto zag afkomen, als een gek foto’s makend van hun beiden. Adams dood bracht de paparazzi nog steeds genoeg geld op. Ze wist direct weer waarom ze zichzelf zo schuilhield. Ze wees de fotograaf aan. ‘En dat, lieve jongen, is nu waarom ik liever bij jou in Drenthe woon, wil je nu alsjeblieft gas geven voordat hij bij ons in de auto zit. We hebben helaas de verkeerde auto meegenomen, deze is veel te opvallend.’ Hij reageerde gelukkig direct. Ze liet hem doorrijden tot aan de zee, de Pacific Coast Highway op in de richting van Malibu, en vroeg hem te stoppen bij het eerste parkeerterrein dat ze tegen kwamen. Ze kon hem zo niet mee terugnemen naar haar ouders, hij had de hele weg geen woord meer gesproken. ‘Steven ik geef het allemaal weg als je zo blijft, het kan me echt geen fuck schelen, dat geld, weet je! Ik snap dat je geschrokken bent maar ik ben nog steeds diezelfde persoon waar je net  mee hebt gevrijd. Praat tegen me alsjeblieft!’ Het barstte ineens uit haar, akelig gevoel. Hij keek haar ernstig aan. Ze begon zich nu toch echt zorgen te maken. ‘Sorry meisje…Ik had even tijd nodig om dit allemaal op een rijtje te krijgen. Ik had me dit nooit gerealiseerd allemaal. Het overvalt me een beetje…’ Ze kreeg er tranen van in haar ogen, ze had nooit verwacht dat hij zo ondersteboven zou zijn van haar geld, haar leven hier. ‘Ik ben nog steeds gewoon Fenne die van jou houdt hoor Steven.’ Gelukkig kwamen zijn armen weer om haar heen, kuste hij haar op haar hoofd. ‘Dat weet ik ook wel lieverd, het spijt me, maar ik ben maar een gewone jongen uit een klein dorpje, snap je.’ Ze haalde diep adem, opgelucht. ‘Ik begrijp het… weet je, het is goed dat dat net gebeurde met die fotograaf, nu snap je ook waarom ik hier liever niet meer wil wonen. Bij jou thuis gebeuren die dingen niet, daar ben ik niet zo interessant dat ik achtervolgd word door de pers. Ik wil zo niet leven, dat wist ik al toen ik naar Nederland kwam. Daar ben ik misschien even leuk maar kan ik gewoon mijn leven leven. Hier word je zo ongeveer opgevreten, leeggezogen. Misschien dat het over een tijdje beter wordt als het allemaal niet meer zo nieuw is, ze vergeten je hier gelukkig ook weer snel. Maar het afgelopen jaar was het niet te doen. Ik durf het nog niet echt uit te proberen, daarom blijf ik maar gewoon bij mijn ouders en zorg dat ik niet opval. En dat geld, ach, het enige waar je misschien aan moet wennen is dat je niet meer hoeft te werken, hoe erg is dat?’ ‘Niet erg. Maar ik werk graag, en zo slecht heb ik het ook niet gedaan hoor, de afgelopen jaren.’ Ze keek hem onderzoekend aan. Verras me eens, dacht ze. ‘Dus nu zou ik ook geschokt moeten reageren, ik weet ook niet wat jij waard bent,’ zei ze. ‘Wil je het weten?’ ‘Ja! Uit wraak voor dat angstige kwartiertje dat je me zojuist hebt gegeven, graag, vertel.’ ‘Ik heb op dit moment ongeveer een omzet van 15 miljoen per jaar.’ ‘Oké…’ Om stil van te worden… ‘I’m still impressed.’ Daar was geen woord van gelogen. Ze wist wel dat hij het niet slecht deed maar dit was boven verwachting. Wat een geweldige schoonzoon voor haar vader, ze grinnikte bij het idee. Hoe had ze hem toch uit kunnen kiezen. ‘Waarom lach je?’ ‘Omdat ik me bedacht hoe geweldig mijn vader dit allemaal zal vinden, jij kan echt niet meer stuk bij mij thuis hoor, jongen. Hoe is het mogelijk: je hebt mijn afschuwelijk kieskeurige moeder helemaal ingepakt met je charmeoffensief en nu ga je ook nog mijn veeleisende vader aangenaam verrassen. Oh my god!’ ‘Hij weet het al lang Fenne, hoe ik er zakelijk voorsta.’ ‘Wat!?’ ‘Ik heb het hem deze zomer al moeten vertellen anders had hij jou zo ongeveer aan je haren bij me vandaan gesleept.’ Ze wist even niet wat ze daarvan moest vinden. De bemoeizucht van haar vader was grensoverschrijdend. ‘…En word nu niet boos op hem, ik denk dat ik hetzelfde had gedaan als ik zo’n dochter had. Je bent heel kwetsbaar lieverd, door je bekendheid en door je vermogen. Ik ben alleen maar blij dat hij je zo beschermt.’ Ze moest dit even laten bezinken. Maar ze voelde geen boosheid meer zoals ze verwacht had, eigenlijk alleen maar geborgenheid, gecreëerd door die paar mensen in haar leven van wie ze zo ontzettend veel hield. ‘Ik ben niet boos… ik verras mezelf nu: ik vind het eigenlijk wel fijn dat jullie zo op mij passen. Ik heb het veel te lang alleen moeten doen weet je.’ ‘Je verrast mij nu ook lieve schat, ik ben blij dat je er zo over denkt.’ Hij keek ernstig, opgelucht ook. ‘… Maar in het vervolg vind ik het prettig als jullie met mij praten als er beslissingen worden genomen die mij aangaan… dat kan ik weet je, behalve huilen kan ik ook praten.’ Ze maakt er een grapje van maar hoopte dat de boodschap aankwam. ‘Ja, wijze mevrouw, dat doe ik…’ Hij glimlachte, keek haar even vertederd aan, streek met zijn hand over haar haren. Zacht, ze hield zo van zijn aanraking, ze sloot haar ogen ervan. Hij kuste haar ineens, verlangend. Haar lichaam reageerde direct, vertelde haar onmiskenbaar dat haar verlangen naar hem nog lang niet voorbij was. Het was niet vreemd, zijn aanraking vertelde haar hetzelfde. Dit ging niet meer voorbij zonder heel veel zelfbeheersing, dat was duidelijk. Nu teruggaan naar haar ouders was niet echt een optie, ze zouden veel te lang moeten wachten voordat ze weer samen zouden zijn. ‘Wat denk je van een hotel?’ ‘Ik denk dat jij heel verstandig bent…’ hij kuste het eerste stukje van haar tattoo naar beneden op haar schouderblad. ‘Want ik kan er zo echt niet goed bij...’ Ze knikte, beslissing genomen. ‘Oké, verderop in Malibu is er eentje die goed afgesloten is van de buitenwereld, moet je nog wel even rijden.’ Hij stopte zijn kus, knipoogde naar haar. ‘Wat vervelend nu.’ Ze pakte haar telefoon, wilde niet helemaal van de aardbodem verdwijnen. ‘Ik zal nog even een berichtje sturen dat ze ons niet thuis hoeven te verwachten.’ ‘We blijven in Ritz Malibu, je auto is nog heel :-),’ berichtte ze haar vader. ‘Is je geraden ook, 2 januari verwacht ik je terug,’ was haar vaders reactie. ‘…Je mag z’n auto niet total loss rijden en of je me 2 januari weer af wil leveren.’ ‘Ik was ook niet zo heel veel meer van plan met die auto...’ Hij kuste haar, verlangend, liet zijn handen langs haar borsten glijden. ‘Maar wel met zijn dochter…’ Hij veroorzaakte een huivering bij haar, ze wilde hem zo graag. Hij reed snel, ze wilden allebei niet meer wachten. Het inchecken in het hotel duurde al lang genoeg, ze moesten veel te lang doen alsof er niets aan de hand was, alsof ze niet als een waanzinnige naar elkaar verlangden. Toen de deur van de suite eenmaal achter ze sloot, konden ze elkaar niet meer loslaten. Ze trokken elkaars kleren uit, hadden geen tijd meer te verliezen. Ze liet hem snel in zich komen, liet het gaan, liet zich overspoelen door alle gevoelens en wist dat dit het was, dit was waar ze haar hele leven op gewacht had. Zo de liefde bedrijven met deze man en zo van elkaar houden dat je een werd, ze begreep nu pas ten volle wat dit betekende.

[yakibooki]

Vandaag was ik aan het zoeken naar een leuke tag om te doen op mijn blog. Ik vind het ontzettend leuk om na te denken over vragen en daar een leuk antwoord op te geven. Dat ik een beetje een fangirl ben is denk ik wel duidelijk en ik dacht het is leuk om een fangirltag te doen en dan kan ik jullie door deze tag leuke tips geven over boeken en series. Ik heb de tag gevonden op google en ik heb degene die hem ooit vroeger maakte proberen te vinden maar zonder succes. Laten we er maar gewoon lekker induiken.

1. De eerste persoon waar ik ooit over fangirlde, bij deze is dat een woord. Okay dit vind ik een beetje lastig, want in mijn jeugd ben ik extreem fan geweest van Backstreet boys, Jive Jones ( een eendagsvlieg waar ik nog steeds fanart van heb), Disney, Harry Potter, Dragon Ball Z en Pokémon. Ik denk wel dat Pokémon wint want daar had ik de meeste merchandise van denk ik. Ik had Pokémon spelletjes, kaarten, kleding en nog steeds heb ik een handdoek met mijn naam er op.

2. Je huidige obsessie? Deze vind ik lastig, ik zit een beetje in the middle van alles series waarvan ik hou die allemaal een beetje crap aan het worden zijn. Ik ben opzoek naar een nieuwe goede serie om te beginnen. Mijn huidige boekobessie is echt Mara Dyer en de Caraval Serie van Stephanie Garber.

3. Wat is je favoriete band  ? Oké, ik heb een aantal favoriete bands en dat maakt dit ontzettend lastig. Daarom deel ik mijn favoriete bands van het moment die ik veel luister en die regelmatig terugkomen. Ik wil gewoon niet kiezen. Ik hou van Scrum en dan nog toen Leon er bij was. Ik weet niet hoe het nu gaat zijn nu Leon weg gaat. Ik hou enorm van Anthem lights, Pentatonix,  Imagine Dragons, Celtic Thunder, Train, Old Domino. Ik denk dat ik het daar even bij laat, los van de legendarische bands van vroeger natuurlijk ;).

4. Wat is je favoriete zanger/zangeres ? Omg, waarom is dit zo moeilijk. Peter Hollens en Boyce Avenue vind ik geweldig, maar ook Ed Sheeran, Laura, Michael Buble, Mika, Passenger, Teske, Nick en Simon. Oh man.. ik kan niet een favoriet kiezen…. of toch wel.. okay als het echt moet.. Lucy Hale <3.

5. Wat is je favoriete Youtuber? Ik moet denk ik de gene hier benoemen die ik al vanaf het begin volg en dat is Masscha van Beautygloss. Zij was en is voor mij een soort van grote zus die ik nooit had. Maar ik kijk enorm veel youtube, misschien moet ik daar maar een losse tag voor beginnen.

6. Wat was het eerste concert waar je heen bent gegaan? Ik moet eerlijk zijn dat ik niet echt een concert ganger ben. Ik vind het gewoon heeeeel veel geld altijd om naar een concert te gaan. Maar feestjes als De foute party en de Radio 10 party waar ik Rick Astley live heb gezien tellen toch wel. Ik ga liever naar een musical of luister het op spotify, zonder dat er mensen door de muziek heen schreeuwen en klappen en je tussen de bezwete mensen staat. Nee Concerten trekken mij niet echt.. al zou ik wel nog graag naar de Toppers gaan. Nu ik het zeg… Ik denk dat Groots met een zachte G mijn eerste echte concert is geweest. Ik stond achter aan op het veld want ik wilde echt niet ondergegooit worden met bier ;). Misschien moet ik maar eens mijn wereld verbreden en naar een concert gaan, of niet.. ik weet het niet. Het is laat maar zeggen niet echt mijn ding. Maar wat is jou favoriete concert waar je ooit bent geweest?

7. Wat is je favoriete film ? Ik vind het echt een beetje vervelend worden. Ik wil helemaal geen favoriete dingen kiezen. Ik vind zo veel leuk, maar als ik dan een film moet kiezen die ik voor altijd zou moeten kijken denk ik dat het The Hungergames en Harry Potter zijn. Wel alle delen hoor.. anders zou ik het niet kunnen overleven.

8. Wat is je favoriete acteur en actrice? Jennifer Lawrence is by far mijn favoriete actrice, ik denk dat mijn favoriete acteur Woody Harrelson is.  Maar ik wil liever niet kiezen, want Alan Rickman, Josh Hutcherson, Elizabeth Bank, Kit Harrington, Maisie Williams, Sophie turner, Gwendoline Christie, Emilia Clarke, Norman Reedus, Andrwe Lincoln, Danai Gurira, Melissa Mc Bride, Jeffrey Dean Morgan, Scott Wilson, Michael Cudlitz ( die ik in het echt gezien heb!), Tom Felton, Emma Watson, Benedict Cumberbatch, Rupert Grind en een hoop anderen zitten op de tweede plekken hoor..

9. Mijn eerste crush op een beroemdheid. Laat ik je mee terug nemen naar het jaar 1998, waar ik voor het eerst mijn eerste liefde besloot te hebben voor niemand anders als Nick Carter van de Backstreet boys. Mijn kamer hing vol met posters van hem die ik uit de Hitkrant en alle andere magazines toen verzamelde.Ik vind het jammer dat ik die plaatjes niet meer heb.

10 Ben je ooit voor de gek gehouden om de dingen die je leuk vind Fangirl wise? Als ik mensen vertel dat ik naar dingen als comic con en Elfia ga dan staan ze me al gek aan te kijken. Mensen vinden het volgens mij een beetje gek dat iemand zo dol is op series, films en boeken en ook daar dingen van verzamelen. Maar weet je, ik vind het niet meer erg, het plezier wat het me brengt vind ik duizendmaal meer waard dan meningen van andere mensen.

11. Wat is je favoriete boek? Oké ik ben de vragen aan het vertalen vanuit een Engelse tag en ik vind het haast schandalig, hoezo kan je dit aan een fangirl vragen. Ik heb nog nooit een fangirl gezien die in maar één fandom zit. Favoriete boeken serie zijn denk ik dan de Hongerspelen, Vlammen en Spotgaai door Suzanne Collins geschreven.

12. Wat is je favoriete tv serie ? Als ik een favoriete tv serie moet kiezen is het Game of Thrones zonder seizoen 8. Ik ben nog steeds er niet helemaal uit wat ik van dat seizoen vind. Daarnaast in willekeurige volgorde, Pretty little liars, Gossip Girl, The Walking Dead, Vampire Diaries tot seizoen 7.

13. Wat is je favoriete fictieve karakter ? Katniss Everdeen, Belle ( Emma Watson versie), Peeta Mellark, Haymitch, Damon Salvatore, Ron Wemel, Mara Dyer, Rapunzel, Merida, Claire Fraser, Cassandra Nightingale en nog een hoop meer. +

14. Iets waar ik van hou van de Fandoms waarin ik zit. Ik hou echt enorm van merchandise en dan de T-shirts. Dit omdat ik op mijn werk dan meestal gespreksstof heb. Dat is waar mijn liefde voor mijn werk en de liefde voor mijn fandoms elkaar raken.

15. Iets wat ik haat uit de Fandoms waarin ik zit. Ehm… dat ik in Nederland woon en de betere conventies, uitjes en merchandise in Amerika en Engeland zijn en ik weet zeker dat ik daar veel eerder in contact zou komen met mensen die in de zelfde fandom zouden zitten ofzo. Hier moeten we het vooral doen met mazzeltjes die misschien in je Primark liggen. Terwijl je daar veel meer fandom merchandise hebt ook in de gewone winkels.

16. Zou je een kogel opvangen voor iemand waar je over fangirlt? Hoewel ik graag voor mensen op kom en ze bescherm, ligt daar wel echt mijn grens. Zodra er vuurwapens bij betrokken zijn… dan doe ik niet mee.

17. Heb ik het ooit verborgen gehouden uit angst gepest te worden ? Hmm… ik denk dat ik in mijn puberteit minder mijn fangirl naar boven liet komen omdat ik met andere dingen bezig was. Rondhangen, middelbare school, ongein uithalen dat soort dingen. Dus ik denk dat het wel waar is. Inmiddels maakt het me niet zo veel meer uit wat mensen denken.

18. Heb je ooit iemand ontmoet van je idolen? Ja zeker, ik heb namelijk om één meter afstand gestaan van Michael Cudlitz. Verder nog niet echt, maar dat gaat zeker nog komen. Al denk ik wel dat ik bezwijk als bijvoorbeeld Normal Reedus of Ian Solmerhalder voor me staan.

19. Heb je merchandise van je fandoms? Jazeker, ik heb Funko poppen, Shirts, truien en sokken, toverstokken en sieraden en pins. Eigenlijk van alles om de liefde voor mijn fandoms te tonen.

20. Je favoriete Fangirl moment? Mijn eerste keer op Comic con waar ik haast oog in oog met Michael Cudlitz stond. Zo blij mee. Het aanschaffen van mijn eerste Walking Dead shirt en de Daryl Funko pop. Daarnaast was de Game of Thrones Exhibition echt GE-WEL-DIG! Dat was echt super vet.

This slideshow requires JavaScript.

Ik ben benieuwd of er onder mijn lezers toevallig nog meer fangirls verstopt zitten of mensen die ook deze tag willen doen. Laat het me dan vooral weten waar ik jou antwoorden kan lezen in de comments of stuur me een pb via instagram.In ieder geval verstop de fangirl/boy in je niet, want je ziet de wereld als een geweldige plek daardoor.

  Tot de volgende, Elizabeth

                    Vraag het de Fangirl Tag Vandaag was ik aan het zoeken naar een leuke tag om te doen op mijn blog. Ik vind het ontzettend leuk om na te denken over vragen en daar een leuk antwoord op te geven.

#acteurs #blog #cultuur #dutch #Dutch Comic Con #elfia #fan #fangirl tag #game of thrones #liefde #nerd #series #tag #tips #verhalen #walking dead

[reliance31406crk]

Mei Faves & My Month

clubgreen.nl – Voor het groene nieuws!

Hallo jongens! Hoewel het soms als een onsamenhangende zwerftocht lijkt, is deze maandelijkse post een van de leukste om voor je samen te stellen. Ik screengrab en noteer alle maanden dingen waarvan ik weet dat jullie ze leuk zullen vinden, en kijken er altijd naar uit om met je te delen.

Ik wilde dit bericht ook een beetje uitbreiden om te praten over wat er gebeurt in mijn leven en in mijn bedrijf. Ik denk dat dit over het werken aan een lifestyle-website of het maken van inhoud is dat het een uitdaging is om genoeg van de achter de schermen te delen – en het is gemakkelijk om te denken dat het allemaal samenkomt zonder enige hapering of serieuze planning. Maar net als iedereen die echt werk doet, is werk WORK – soms leuk, maar ook vermoeiend, uitdagend en vol met experimenten. Ik wilde meer van dat met je delen!

Mijn maand mei

Ik kwam onlangs terug van een reis naar Australië, ik heb Frankie eigenlijk voor het eerst thuis gelaten! Mijn reis was erg snel (4 dagen) en gericht op klantenwerk, dus het was beter voor haar om bij Ben te blijven, en door het uiterlijk van dingen hadden ze een geweldige tijd. Ik was echt bang dat ik haar vreselijk zou missen, maar uiteindelijk was ik zo druk dat ik het nauwelijks opmerkte. Gek! En het is overbodig om te zeggen dat het ook ongelooflijk was om zonder baby in een vliegtuig te vliegen, iets wat ik niet eerder heb gedaan sinds ze werd geboren. Gelukzaligheid! Uiteraard was het geweldig om thuis te komen naar haar babygeur en schattige kleine wangen, maar interessant om te weten dat het goed gaat zonder mij en ik ook! Een paar dagen trouwens …

Toen ik terug was in Australië, werkte ik aan een grote shoot voor een klant (te gebruiken op hun kanalen) en voor het geval je je afvraagt, is het altijd ongelooflijk stressvol om een ​​shoot te maken. Ik heb de neiging om een ​​miljoen lijsten te maken en te controleren dat ik alles over en weer (en over!) Heb met de pint van belachelijkheid. Uiteindelijk ging het heel soepel – en ik moet onthouden dat elk probleem meestal kan worden opgelost met een beetje creatief probleemoplossend vermogen!

In ander nieuws, ik heb zojuist een reis naar Spanje voor ons geboekt en het ziet ernaar uit dat het perfect getimed zal zijn voor Frankie om gewoon te zijn begonnen met lopen, waarvan ik zeker weet dat het een hectische ervaring zal maken! Ik probeer een beetje werkvrije tijd te vinden – Ben en ik werken meestal helemaal door vakanties en zijn gewoon jongleren – maar met een baby zal dat moeilijk worden.

En tot slot, in mijn downtime (anders dan één groot ander project waar ik nu aan werk, dat is nu in de maak – irritant weet ik het) ik ben bezig geweest een beetje een evolutie van deze site te conceptualiseren. Ik ben voortdurend verbaasd over de creativiteit van de mensen om mij heen en ook van jullie, en kijk naar verfrissing met een beetje meer focus op de gemeenschap. Meer hierover komt nog!

Reading / Thinking

Ik heb onlangs zoveel boeken gelezen! Ik ben op reis geweest en ben toen low key toen ik thuis was, wat beide recepten zijn om meer te lezen, of zo lijkt het. Deze maand las ik Normale mensen, Daisy Jones & The Six, The Seven Husbands of Evelyn Hugo, en Geleerd. Ik hield van ze allemaal!

Zag Slim boek en vond het geweldig.

Als je niet hebt gekeken slaapzak, a) Ik ben jaloers omdat het zo geweldig zou zijn om hem voor de eerste keer te bekijken en b) ga het doen!

Heb je een Nemesis?

Zovelen van jullie sturen me DM's en vragen naar welke podcasts ik sta, en de waarheid is een luisterbeurt voor zo veel op mijn ochtendwandelingen … Precies nu: de Daily en Ladies We Need To Talk.

vervelend

Ik heb eindelijk een comfortabele en flatterende bustier top, Ik ben er al zo lang naar op zoek. Ik heb ook gekocht deze rok, omdat iedereen een eenvoudige zwarte mini nodig heeft. Reformatie is duurder dan de meeste winkels, maar ik vind het leuk dat ze deadstockstoffen gebruiken. Ik heb gedragen deze jumpsuit vrijwel elke dag sinds het is aangekomen!

Ik ben niet echt veel meer aan het drinken op de dag, maar ik ben nu voor altijd overgegaan op tops met knooppunten. ik heb deze linnen tank en het is zo veelzijdig. En ziet er gewoon veel meer gekleed uit dan een standaard top.

Ik heb eindelijk een vintage Fendi-stokbrood in handen. Ik heb het gekocht Etsy waar zijn veel.

maken

Ik heb onlangs een voorraad kralen van verschillende grootte bijgehouden, ik ben dol op het organische gevoel van houten accessoires.

Ik heb eindelijk het perfecte vloerkleed gevonden voor het opnieuw bedekken van mijn voetenbank … En het duurde maar 12 maanden. LOL. Houd dat in de gaten.

De ultieme gids voor het naaien van heupbanden.

Als onderdeel van het vernieuwen van mijn website heb ik honderden nieuwe ideeën (veel voor video) voor thuis- en mode-projecten besproken. Ik kan niet wachten om erin te blijven vastzitten.

nesting

ik voegde toe deze prachtige stoel aan het huisen heb het gestyled op IG!

Een paar van mijn tips en trucs voor het perfectioneren van het decor in uw huis.

Jullie hebben gevraagd, dus we hebben geleverd … Een gids voor het kopen van frames.

Beantwoord die eeuwenoude vraag … Hoe vaak moet ik mijn planten water geven?

Mama leven

Ik heb het erover gehad hoe we Frankie de hele nacht door hebben laten slapen… Lees zonder oordeel

ik heb een … gemaakt DIY mobiel voor Frankie's Room!

Afbeeldingen dankzij:

De UNDONE-winkel | yolk_and_otis | domino mag | _hollyt | domino mag |de ontsnapping co | nikau flowerbar | domino mag

https://platform.instagram.com/en_US/embeds.js

Gevonden op

Het bericht Mei Faves & My Month verscheen eerst op clubgreen.nl.

Source: https://www.clubgreen.nl/mei-faves-my-month/

[we-can-talk-about-it-blog]

geluk, succes en langer leven.

Laten we even beginnen waarom ik zo lang niks heb gepost. Ik heb het super druk gehad met aangenomen worden voor mijn opleiding en ik had ook een hoop andere dingen aan m'n hoofd. Maar ik ben terug! Deze post gaat over gelukkig zijn, succes hebben en waardoor je dus langer zal leven! Ik kwam op dit onderwerp omdat ik met iemand in gesprek was over dat gelukkige mensen langer leven.

1. Body language: Als je denkt aan dieren, als ze zich aangevallen of angstig voelen, maken ze zichzelf klein om zichzelf te beschermen. En wij als mensen doen dat ook, we duwen mensen weg om ons heen, we sluiten ons af. En worden introvert in onze body language. Bekijk wat we doen als we gelukkig zijn en zelfverzekerd, we zetten ons groot op, we laten mensen in onze cirkel. Ooit zag ik een video over een vrouw die een experiment deed met 'power poses' en hoe het ons beïnvloed zonder dat we dat zelf door hebben. Een groep mensen was in tweeën gesplitst en de helft van hen waren individueel in kwetsbare poses gezet en naar een interview gestuurd. En de andere helft werden in 'powerposes' gezet en werden ook naar het interview gestuurd. (de interviewer wist natuurlijk nergens van) En wat er gebeurde was dat de mensen die in de 'powerposes' gezet waren, zonder dat ze het door hadden, hadden ze het allemaal beter gedaan dan de andere groep. Dus dat laat zien dat alle body language uitmaakt en verschil maakt in hoe we denken. Dus stel je voor je hebt iets belangrijks te doen voor bijvoorbeeld werk of school, neem 5 minuten de tijd om jezelf groot te maken en leuk te doen in allerlei poses, je zal het zeker weten beter doen. Al is het een placebo effect, als het helpt, doe het! 2. Wakker worden met een blij nummer: het moment dat ik wakker word zet ik de leukste muziek aan zodat ik s'ochtends kan dansen en lekker gek kan doen. Het boeit me niet hoe gek dit klinkt! HET HELPT! Het laat je je beter voelen, het stimuleert je fijne gedachtes, dansen is leuk, en dansen in de ochtend maakt je bui alleen maar beter. Het is het klunzige ervan wat je die bui geeft. Je hoeft geen goede danser te zijn om op te staan en alles lekker los te schudden, je kan vreselijk zijn en er van genieten, in je eigen kamer of als je woont met je partner, dans met je partner! Het is geweldig, je begint je dag met een positieve mindset. Je moet in de ochtend de keuze maken of je in een goede of slechte bui bent want elke dag is een nieuwe start met een schone lij. Dus als jij je dag begint met dansen en gek doen,is de kans dat jij een goede dag hebt veel groter! De kans dat je met een betere mindset begint en dat is de  eerste stap voor het zijn van een gelukkiger persoon. Je hebt exact het zelfde leven als eerst maar je zal tegen dingen aankijken met een positievere blik. Jij word gelukkiger, jij word een beter persoon en je blijft langer leven (dat is een feit). 3. Mediteren: Zelf doe ik dit te weinig en dat is stom want het is super makkelijk. Er is genoeg informatie op het internet over mediteren, ik hoef het je waarschijnlijk niet eens te vertellen hoe een positieve invloed dit kan hebben op je leven. Ik weet zeker dat je het eerder hebt gehoord, maar mediteren voor maar 10 of 5 minuten elke dag, kan je geduld en je geluk level erg verhogen. 10 minuten van je dag is een hele korte tijd om eigenlijk niks te doen, je doet waarschijnlijk een uur van je dag niks dus probeer het gewoon want, al doe ik het niet elke dag, als ik het doe voel ik me geweldig en kalm en gefocust en gemotiveerd. Dus als je 10 minuten alleen focust op je ademhaling en denkt aan de dingen die je wil verbeteren in je leven en verder niks en gewoon mediteert breng je die dingen tot leven. Blok alle negatieve gedachtes op dat moment want iedereen heeft die wel eens. En natuurlijk weet ik ook niet alles maar dit heeft mij erg geholpen in het ontwikkelen van wie ik ben en hoe ik over dingen denk. Jij kan veranderen als persoon! 4. Gezond eten en sporten: Hier ga ik niet te diep op in want je weet het waarschijnlijk al. Het kan je zo goed beïnvloeden als je goed voor je lichaam zorgt, zullen je gedachtes en lichaam dat reflecteren en je zal de voordelen er van ervaren, mentaal niet alleen fysiek. Een soort win win situatie. 5. Zelfeducatie: voor mij is dit inspiratie en dingen leren die me interesseren. Ik heb mijn dagelijkse dosis inspiratie nodig. Inspiratie motiveert je om jezelf te veranderen in een goede manier, dit duurt vaak een dag of zelfs veel minder, na deze periode ga je eigenlijk terug naar wie je normaal was dus daarom moet je elke dag inspiratie zoeken, om bezig te blijven met verbeteren. Gebruik het internet in een betere manier er is een eindeloze zee van documentaires en columns op het internet dat jou kan leren waar je geïnteresseerd in bent. Voor de laatste maand dat ik amper tijd had heb ik wel elke dag dit gedaan en ik ben in deze periode zoveel positiever en blijer geworden.  

Ik hoop dat dit jullie kan helpen, het voelt goed om weer wat te schrijven. Liefs <3

[nordlies]

07/05/17

Wow, nog maar minder dan 3 weken in Lillehammer.. wat gek om straks ineens weg te gaan van een plek waar ik maandenlang gewoond heb. Jammer om afscheid te moeten nemen van alle mensen die ik hier ontmoet heb (maar hee, wellicht niet voor altijd) en van het mooie landschap, maar ik ben wel heel erg blij dat ik alle mensen (en dieren) die ik zo mis weer te gaan zien. 

Gelukkig heb ik laatst mijn vader mijn stadje mogen laten zien, hij was hier namelijk een paar dagen. Ik heb hem flink aan het werk gezet met hiken, trappen beklimmen en door de Noorse bergen rijden. 

Het was zo leuk om pap te laten zien waar ik nou al die tijd uithang. Hij was er ook op een heel goed moment, aangezien de lente hier nu net begonnen is (ja echt, begin mei). Deze foto is gemaakt tijdens een hike langs de rivier die in het centrum van Lillehammer uitkomt. We zijn in het centrum begonnen met lopen, steeds verder omhoog naar steeds mooiere natuur en zelfs naar de laatste sneeuw! 

Het was een prachtige zonnige dag, we hebben nog met uitzicht op een grote waterval een broodje zitten eten in de zon. Ik heb pap zelfs zo gek gekregen om over de rivier heen te springen om zo langs de andere kant weer naar beneden te lopen (daar heb ik een geweldig filmpje van, maar die houd ik even voor mezelf aangezien ik denk dat pap het niet op prijs gaat stellen als ik hem voor gek zet hier ;).

Naast het hiken zijn we ook nog naar de nabijgelegen stad Hamar gegaan (ook niet verkeerd om een andere plek te zijn als je in zo’n klein stadje als Lillehammer woont). Hamar ligt ook aan het water, het heeft wat leuke winkeltjes en een groot winkelcentrum waar we een hele tijd hebben rondgesnuffeld hebben. 

Op deze foto zitten we niet in Hamar maar gewoon in Lillehammer in het park. De laatste dag afsluitend met koffie en daarna een hele tijd gelezen in de zon totdat de trein Lillehammer weer binnen kwam rollen.

Het was echt fijn om familie weer even dichtbij te hebben, na vooral contact gehouden te hebben via Whatsapp en Skype. We hebben niet voor lang weer afscheid genomen, aangezien pama eind mei weer hier zijn met de auto om hier nog wat daagjes door te brengen om daarna de boel in te laden en te vertrekken naar Oslo en daarna via de boot terug naar Nederland. 

Op dit moment ben ik net terug van een weekend in Oslo voor de National Assembly voor de vereniging waarbij ik in het lokale bestuur van Lillehammer zit, de International Student’s Union of Norway. Wat een ervaring was dat! Van elk lokaal bestuur in Noorwegen kwamen twee “delegates” naar Oslo om voor het nieuwe nationale bestuur te stemmen en voor discussies over onderwerpen als “gender inclusion” en “environmental considerations”. 

Ik heb zoveel nieuwe mensen ontmoet van over de hele wereld. Ik voelde me echt een beetje vereerd dat ik hierbij mocht zijn en het recht had om te stemmen voor zoiets groots. Alle mensen waren zo open en vriendelijk, echt een leuke ervaring.

Dit is het hotel waar we sliepen, het was zo fijn om even in een bed te liggen waar je niet de veren in je rug voelt prikken zoals in mijn bed hier in Lillehammer. Alles was netjes geregeld, elke dag kregen we ontbijt, lunch en avondeten, alles werd voor ons betaald.

In Oslo was het ook prachtig weer. Helaas konden we daar niet helemaal optimaal van genieten, omdat we vooral binnen zaten in een auditorium van Oslo & Akerhus University, maar in de pauzes en na het hele programma konden we gelukkig naar buiten en hebben we toch nog wat zonnestralen mee kunnen pikken.

Ik heb een toptijd gehad en ben heel blij dat ik dit heb mee mogen maken. Nu ik weer in Lillehammer ben moet ik nog even hard aan het werk voor mijn examens Psychologie, maar daarna kan ik uitrusten en thuis iedereen weer zien. 

Zo, meer heb ik even niet voor jullie. Tot later! (misschien wel in Nederland?)

#international student #noorwegen #norway #lillehammer #oslo #hiking #snow

[sanneopsicilia]

Ciao tutti! Het is alweer twee weken geleden dat ik iets heb geplaatst, maar ik ben de afgelopen twee weken erg druk geweest. Zelfs zo druk, dat ik niet eens meer weet waar mee precies… Maar ik zal jullie bijpraten tot zo ver ik het allemaal nog weet! Dus dit zal een lange blog worden! De afgelopen weken hebben Benthe en ik gewoon stage gehad, zoals altijd, vijf dagen in de week. En we hebben deze afgelopen twee weken eigenlijk ook veel op het gebied van stage gedaan, of laat ik het goed zeggen, met de mensen van stage gedaan! Een week geleden hebben Benthe en ik voor het eerst een apperitivo gedaan. Een appertivo is een drankje, waarbij je tegelijkertijd iets eet en dit zijn allemaal kleine hapjes. Dit hebben we gedaan met de andere stagiaires van stage. We hebben dan ook een Siciliaanse stagiaire en die heeft ons Siciliaanse gerechten laten proeven, ik kreeg hier gemengde gevoelens door. Want ineens had ik iets met vis, wat ik dus normaal gesproken dus niet lust en dan ook nog eens ansjovis.. Maar goed, het was het proberen waard! De sfeer was iniedergeval gezellig! Een dag later waren we uitgenodigd voor een barbecue bij onze Spaanse stagiair thuis. Ten eerste, de barbecue heeft nooit plaats gevonden, ten tweede we waren veel en veel te laat en ten derde, die is er niet. We zijn uiteindelijk naar een Afrikaans feest gegaan. Nou dat heb ik geweten, ik was kapot toen ik thuis kwam. Ein-de-lijk een ‘club’ waar ze de muziek draaide die ik leuk vind. In plaats van altijd die Italiaanse muziek te moeten horen, wat leuk kan zijn maar ik was met Benthe echt toe aan een ‘club’ met de muziek waar wij van houden. Ook al was er uiteindelijk weinig Afrikaanse muziek wat ik echt geweldig vind, maar het werd goed afgewisseld met trap, grime, hiphop etc! En toen heb ik eindelijk mijn oom en tante weer gezien! We zijn gezellig uiteten geweest deze week en ik heb nog lekker met hun een dag op het strand gelegen in Mondello. Het scheelt dat mijn oom en tante ongeveer dezelfde interesses als ik hebben. Lekker eten, een drankje drinken en gezellig samen zijn en kletsen! Op Mondello hebben we dan ook bedjes gehuurd en hebben daar heerlijk de hele middag gelegen en het fijne is dat ze je eten en drinken op het bedje komen brengen! Dubbel genieten! Ik ben nog even met mijn oom de zee in gegaan maar die was nog errrg koud… Er zijn wel diehards die gewoon gaan zwemmen, maar dit skipte wij liever.

Afgelopen week hebben Benthe en ik met de andere stagiaires de jongens mee naar buiten toe genomen. We zijn naar een park toe gegaan om allemaal verschillende activiteiten met hun te gaan doen. En waar hebben Benthe en ik voor gezorgd? Hollandse activiteiten! We zijn met de jongens gaan koekhappen en gaan spijkerpoepen. Wat een plezier hadden de jongens, we hebben zo hard gelachen met zijn allen. De jongens wilden ook alleen maar door gaan met spelen omdat ze het zo leuk vonden! En dan komt het mooiste van afgelopen week en daar wil ik jullie graag even in meenemen. Afgelopen zaterdag kwamen Benthe en ik op stage aan en toen werd ons verteld dat we de deur uit zouden gaan met zijn allen. En heel gezellig, we mochten mee! Het was pasen dus de stad was echt helemaal uitgelopen met mensen en je ziet alleen maar processies maar elke buurt viert het op zijn eigen manier. Dus ook word het weer anders gevierd in de achterbuurt van Palermo. Samen met de ouderen jongens zijn Benthe en ik naar Ballaro toe gelopen. De andere begeleider is samen met de jongste jongens in de auto naar Ballaro toe gegaan, hij zag ons staan en deed met alle jongens de ramen open en begon vol op te toeteren. Iedereen moest lachen en dus de dag begon al goed. Eenmaal aangekomen in Ballaro zag je echt een wereld van verschil vergeleken met hoe de rest van Palermo eruit ziet. Allemaal kleine straatjes en appartementen met heel veel mensen. Alle muren vol met graffiti of kunst. Het voelde net of je even in een heel ander wereldje terecht kwam. Ik kan echt genieten van die kunst, de kinderen die daar op straat spelen en mensen die druk aan het werk zijn. Samen met de jongens kwamen we aan bij locatie één, mobieltjes uit en naar binnen, dit was een binnenplaats van een kerk waar een voorstelling bezig was op basis van het verhaal van Jezus. Locatie twee was een kerk en hier hadden we een kerkdienst, van dezelfde mensen die ook de voorstelling gaven. Bijzondere kerkdienst trouwens, want het duurde maar 20 minuten en mensen liepen in en uit de kerk terwijl de dienst gewoon bezig was. Locatie drie was ook een binnenplaats, maar dit keer van een gebouw en daar werd het verhaal van Jezus afgemaakt in spelvorm. Eén van de jongens heeft mij uitgegelegd dat er mensen met verschillende culturen hier op dit moment naar zaten te kijken. Allemaal mensen uit Ballaro en wat je veel ziet vertelde hij, zijn halfbloedjes en toen ik op dat moment om me heen keek, kon ik dat ook zien. Eén van de jongens zei ook dat de huizen hier, veel op de huizen in Afrika lijken. We liepen uiteindelijk naar de laatste locatie toe en daarvoor moesten we eerst via een markt en toen zei één van de jongens ook dat wanneer Benthe en ik hier ooit foto’s van zouden maken en we zouden ze laten zien aan de mensen in Nederland, dat mensen gaan zeggen dat dit niet in Italië is. Dus, Benthe en ik gaan nog een keer een paar fototjes maken om het jullie te laten zien want hier hadden we op dat moment niet genoeg tijd voor! En toen kwam voor Benthe en mij eigenlijk het mooiste moment van de dag. Na zo’n lange dag te hebben doorgebracht met alle jongens van stage werd het al avond en de jongens kregen trek. Dus besloten Benthe en ik broodjes voor hen te kopen en de jongens wilde in ruil daarvoor graag drinken voor ons kopen. We waren op een pleintje met weer veel kunst aan de muren, er werd een doek over de muur heen gegooit zodat je daar beelden vanaf de beamer op kon zien, muziek en veel gezellige mensen met allerlei verschillende culturen! Benthe en ik stonden met een paar jongens te praten en eigenlijk alles klopte toen gewoon. Eén van de jongens vroeg ons uiteindelijk waar Benthe en ik het over hadden samen en toen kregen we een goed gesprek. Ik vertelde de jongens dat wij ons op dat moment heel erg besefte en realiseerde, hoe gelukkig we op dat moment waren dat we dit met hen mochten ervaren en delen en dat we altijd blij zijn om naar hun toe te gaan. Het mooie was, dat hun meteen zeiden dat hun dat ook zo voelen. Ze vertelden ons dat ze altijd zo blij zijn als wij bij hun in de buurt zijn en dat wij hun daarmee gelukkig maken. En toen zei uiteindelijk één van de jongens, als jullie naar huis gaan, ga ik denk ik huilen. Omdat de sfeer zo klopte, de plek zo klopte en het moment zo klopte, was het echt een geluksmomentje voor Benthe en mij. Het raakte ons heel erg maar hun dus ook. Ook wanneer wij de leraren van de jongens hun school vertelde dat we al bijna naar huis toe zouden gaan, herhaalde de jongens ook onze woorden en keken toen naar beneden. ‘’Almost… One month.’’ Uiteindelijk kwam één van de begeleiders die dag naar ons toe en verwelkomde ons in de achterbuurt van Palermo, Ballaro! Iedereen moest hier heel erg om lachen. We hebben elkaar gekust op de wang, elkaar bedankt en zijn naar huis toe gegaan. De oudere jongens gingen ook naar huis om te koken en de begeleider zou dan met de jongste jongens met de auto naar huis toe gaan. Benthe en ik zijn met de jongens mee gelopen en hebben elkaar bedankt voor de fijne dag samen en we zijn toen naar huis toe gegaan. Benthe en ik zeggen nu nogsteeds tegen elkaar, wat was dit een mooie dag en wat gaan we ze missen! Ik hoop dat ik jullie heb kunnen overbrengen, hoe Benthe en ik deze dag hebben ervaren en dat jullie weer een beetje bij zijn! Ik kan door drukte misschien niet elke week iets plaatsen maar anders zal ik jullie zeker de hoogte punten vertellen, maar dan misschien een weekje later zoals nu! Heel veel liefs, Sanne

[offtoljubljana]

47. I love Animal Crossing a lot

21/03/2020

Het is 0:10 en ik ben moe. Ik eet wat en dan ga ik mijn bedje in. Waarschijnlijk schrijf ik dit ook af als ik weer wakker ben. Hoe kan het dat ik zo moe ben? Nou... Animal Crossing. Als je 46. A N I M A L C R O S S I N G hebt gelezen, dan heb je een hint.

Maar eerst gaan we het hebben over mijn geweldige kookkunsten! We gaan even terug naar donderdagavond 19/03/2020. Ja, ik loop achter, maar dat komt ook door Animal Crossing.

Ik had niets meer in huis op donderdagavond, maar ik zag dat Barbara 400 gram passata achter had gelaten, dus ik had mam geappt om te vragen hoe ik daar pastasaus van kon maken.

Nou herinner: ik ben een idioot in de keuken die alles of kant-en-klaar koopt of alles basic-bitch houdt. Lang verhaal kort: ik gebruik nooit kruiden en specerijen. In Nijmegen ben ik er een beetje mee begonnen, maar ik kom niet echt ver. Ik had mam dus een foto gestuurd met alles dat in huis was en met haar hulp koos ik wat kruiden en andere spullen. Zo ging ik ten werk:

(De afwasmiddel ging er overduidelijk niet in zo dom ben ik nou ook weer niet).

Het was niet slecht, maar ook weer niet goed. Ik had overduidelijk één kruid teveel gebruikt, dus dat was pittig (?) en overheersend. Maar aangezien ik niet echt weet welk kruid het was, weet ik ook niet wat ik de volgende keer anders moet doen.

Ik heb ook niet echt een recept gebruikt. Ik heb gewoon alles op gevoel erin geknikkerd en soms geproefd. Blijkbaar is het niet goed voor je om een handje met paprikapoeder los op te eten. Toch weet ik niet wat het nu was. Ik denk misschien de peper? Geen idee, joh. De tomaten würzsalz, wat dat ook mag zijn, was wel heel lekker.

Op een moment was het niet meer te redden, dus ik ging maar eten.

Volgende keer beter?

Op vrijdag 20 maart 2020 zat ik om precies 0:00 op mijn Switch om... Animal Crossing niet te kunnen spelen. Oh. Oké. Misschien kan het een paar minuutjes duren. Huh, maar iemand anders kon wel al om 0:01 spelen? HuH?

En ja hoor, om 0:05 was dan echt de tijd om... een melding te krijgen dat ik te weinig geheugen had op mijn Switch. Motherfucking fuck. Mijn Switch had het automatisch naar mijn systeem gedownload, niet naar mijn micro SD kaart.

Dus... ik heb het opnieuw moeten downloaden en zo om 0:39 was het tijd om... weer een notificatie van te weinig opslag te krijgen. De data van het spel komt natuurlijk op mijn systeem te staan. Ik heb snel wat software gearchiveerd en eindelijk rond 0:41 was het zo ver! 

Ik heb gespeeld tot 2:00. Het was misschien goed dat ik ‘s nachts begon, want toen was er niet veel te doen. De spellen van Animal Crossing werken namelijk op “real time”. Als het 2 uur ‘s nachts is in het echte leven, is het ook 2 uur ‘s nachts in Animal Crossing.

Toch kwam ik om 3 uur weer mijn bedje uit. Ik had gelezen dat je Blathers snel kon krijgen, dus als ik voor 6 uur Blathers kon toevoegen aan mijn eiland, dan zou hij er al weer zijn als ik wakker wordt, want dat is dan de volgende dag.

Dus ik had het geweldige idee om dat te doen. Uiteindelijk viel ik rond de 4 uur in slaap. I regret nothing!

Nou, de regret kwam om 6 uur ‘s ochtends toen ik voor geen enkele fucking reden wakker schrok. En daarom ben ik dus mega moe. Uiteindelijk ben ik rond 8 naar de keuken geslopen om wat te eten, want ik had zo’n honger. Ik dacht dat het 10 uur was.

Ik had koppijn en wow ik was zo moe. Eenmaal terug in bed zag ik dat het dus 8 uur was. Hallelujah. Ik zette de wekker, want om 11:00 had ik een Zoom afspraak en geluk boven geluk viel ik in slaap! Normaal heb ik moeite met slapen, zelfs als ik heel moe ben. En normaal slaap ik ook nooit nadat ik eenmaal wakker ben. 

“Thank dead God!”

EN HET ERGSTE? IK WAS VERGETEN OM DE TENT VAN BLATHERS TE PLAATSEN DUS ALLES WAS VOOR NIETS!!

Om 11:00 had ik dus dat theekransje met Danila en mijn tutoren. Alleen Ana kon er uiteindelijk bij zijn. We waren met z’n 8en misschien. 

***

Abrupt einde. Ja, het was 0:21 en ik gaf het op. Inmiddels is het 14:16. Ik werd rond 11:30 wakker, dus ik heb 11 uur geslapen. Ik had het nodig.

Gisteren had ik wel snel een overzicht gemaakt van wat ik allemaal wilde vertellen, zodat ik dat nog zou herinneren:

Dus laten we verder gaan met het theekransje. Ik luister nu naar de soundtrack van Animal Crossing: New Horizons. Ik zat tijdens het 2 uur lange theekransje de hele tijd te spelen. Multitasking!

Danila gaf aan dat ze heel verbaasd was over de reactie. Blijkbaar blijft meer dan de helft van de Erasmusstudenten aan onze faculteit gewoon in Ljubljana. Dat maakte haar blij. Ze was wel een beetje teleurgesteld voor ons. Ze zei ook: “This is supposed to be such an amazing time for you guys!” 

Ach, we hebben tenminste een once in a lifetime Erasmus experience (hopelijk).

Sommigen blijven omdat hun landen gevaarlijker zijn dan Slovenië, anderen omdat het onmogelijk is om uit te reizen, anderen omdat ze simpel weg niet willen. De Slowaak kon maar niet stoppen met praten. Hij praatte ook constant door anderen heen. Het was zo irritant en ik had hem bijna uitgescholden. Iemand vraagt Ana iets, laat haar dan ook antwoorden.

De Slowaak blijft hier omdat hij hoopt dat het in mei beter zal zijn, maar Danila betwijfelt dat. Dan alsnog, niemand weet wat er gaat gebeuren.

Maar ja, we konden Danila vragen stellen over onze lessen en wat dan ook en zij probeerde die zo goed mogelijk te antwoorden. Tadeja and “Wiet” waren er niet, maar “Wiet” is ook een dorm student, dus misschien daarom. Alle domitories in Slovenië zijn ook gesloten, dus Sloveense studenten moesten verplicht terug naar ouderlijk huis. Dit ging niet makkelijk, want niet iedereen was hierop voorbereid en sommigen hebben ook nog andere obligaties in Ljubljana of Maribor.

Alleen buitenlandse studenten mogen nog in de dorms blijven. Wat een toestand. Verder hebben we ook landen met elkaar vergeleken, niet alleen maar rondom Corona, maar ook rond prijzen. Danila en de Slowaak zijn het er niet mee eens dat Slovenië een derde ranks land is in de Erasmus beurs, want Ljubljana is een dure stad om in te wonen. De rest van Slovenië? Ja, oké, maar met de Erasmusbeurs in Ljubljana ben je niet rijk.

De meesten in de chat komen uit landen zoals Macedonië en Slowakije enz. en ze konden het niet geloven toen ik zei dat de huur in Amsterdam tot €700 per maand kon oplopen. Misschien wel meer. Ik had al eerder verteld dat de mega dure toeristische plekken in Slovenië ongeveer hetzelfde kosten als Nijmegen of Heerlen of zoiets. Dat wordt gezien als mega duur voor andere Slovenen. 

Maar ja, het klopt wel qua huur dat Ljubljana dus wel als een tweede ranks land had kunnen tellen.

~~En nu onderbreken we dit verhaal om te praten over Jasper, die eindelijk een goed punt heeft voor Engels! Ik ben heel blij en trots en ik vond het ook heel leuk dat hij het me liet weten!!!~~

Het volgende in mijn lijstje: Spar!

Ik ben voor de eerste keer in een hele week naar buiten geweest.

Ja ik heb er meteen een foto van gemaakt. Het was ook zo’n goed weer. Ik had een t-shirtje aan, maar ook nog de jas van Delaney. Dat was dus totaal onnodig.

En er was een mooie duif:

Simple joys, man.

Dani zei al eerder dat deze quarantaine wel mensen rust geeft om dingen te waarderen die je eerst niet zag. Kijk, een duif!

Het was niet mega rustig. Er reden nog geregeld auto’s en er waren zeer veel fietsers. Uiteindelijk kwam ik aan bij de lege supermarkt. De schappen waren vol, maar de winkel was leeg. Er stond bewaking voor de deur en iedereen moest in een rij wachten met ieder 1,5 meter afstand.

Dan mocht je één voor één naar binnen en je moest je handen desinfecteren en plastic handschoenen aan. De schappen waren dus best vol. Alleen pastasauzen, bakmeel en pasta was iets leger. Er was zelfs nog mega veel wc papier!

Ik denk dat de wc papier craze uit Australië komt. Daar was in februari een ban op wc papier, waardoor er gevechten in winkels ontstonden. Een krant had zelfs 6 pagina’s gebruikt om wc papier te printen, aangezien de Australische overheid nu een limiet had gezet op wc papier.

Het meest ironische? Die ban was niet wegens de Corona-crisis, maar wegens de bosbranden crisis.

Al deze shit voor wc papier rondom Corona klopt dus niet. Wel raar om te bedenken dat er al zoveel is gebeurd in 3 maanden. 

In januari: conflict VS en Iran, mogelijke nieuwe oorlog

In februari: Australië staat geheel in de fik

In maart: pandemie

Please, april, please laat ons niet in de steek. Mijn verwachtingen zijn zeer, zeer laag, maar ik heb toch nog wel hoop. 

Maar ja, boodschapjes gedaan. Tijd voor weer een week binnen zitten. 

Toen ik eenmaal thuis was, ging ik nog meer Animal Crossing spelen. Waarom niet? We hebben nu tijd. (Antwoord: studie, maar yada yada Animal Crossing). Plus ik heb donderdag dus de hele dag besteed aan Sociologie, omdat ik wist dat ik nu in een Animal Crossing mood ben.

Oh, het volgende punt op mijn lijstje: Corona update.

Hiermee bedoel ik het uitreizen. De Belgische ambassade gaf de Belgen een bericht dat er op zondag, dus morgen, een vliegtuig vanuit Parijs naar Amsterdam zou gaan. De stagiaire van de Nederlandse ambassade bevestigde dat. Nou, Anouk heeft het afgewezen. De Belgische ambassade zou vervoer naar Parijs regelen, maar zij wilt dus zeker hier blijven (yo, ik ben niet alleen!!!!). Anderen gingen meteen een vliegticket boeken.

€500 of meer.

Oh, ja. Sommigen haakten toen ook af. Plus, de rit naar Parijs zelf is ook al risky. Ook was de vlucht heel snel volgeboekt. Inmiddels zijn we een dag verder en twee Nederlanders, toevallig beiden van de RU, hebben een ticket. Ze vliegen vanuit Ljubljana naar Parijs naar Amsterdam. 

Sanne had dit ook gezien, maar de vlucht was ineens weg van de site. Waarschijnlijk dus ook vol. 

Dus dat is nu de stand van zaken. Helaas is er wel nog onduidelijkheid over Parijs, aangezien Frankrijk in total lockdown modus is. Maar ze nemen het risico.

Ik zit er nu naar te neigen om helemaal niet te gaan, zelfs als er een kans is. Het is gewoon mega veel gestress en zoals Anouk al zei: “Wat is de meerwaarde?”

Maar zoals anderen ook al zeiden in die groep: emoties gaan de hele tijd heen en weer. Iedereen zit met de onduidelijkheid. Corona neemt alles over.

Maar mijn blog niet meer! Ik heb eindelijk andere dingen in mijn reblog tag gegooid die niet gerelateerd zijn aan Corona. Het zit nu vol met dingen die me nu even bezig houden, zoals ook de bedoeling was (alhoewel, Corona houdt me natuurlijk ook bezig), dus er zit wat Animal Crossing in. Ook wat Red, White & Royal Blue, zoals “afgesproken” en ook The Most Popular Girls In School.

Ik was het vergeten te zeggen, maar op donderdag heb ik eindelijk na 8 jaar MPGIS gekeken. Please, iemand, zeg dat je MPGIS herkent! Lucas, Maura? Het is een webseries ging mega viral in 2012. 

MPGIS was overal anno 2012. Ook werd de audio overal voor gebruikt. Iemand moet het toch wel kennen? Je weet wel, de serie met de goedkope Action namaak Barbie poppen en de grove humor?

Ik kan niet geloven dat ik na 8 hele jaren eindelijk seizoen 1 heb gezien. Ik kende maar een deel van één aflevering en ik moet bekennen dat ik het nog helemaal uit mijn hoofd kende. Seizoen 2 t/m 5 moeten maar wachten, want nu heb ik Animal Crossing. Als ik niet bezig ben met “verantwoordelijkheden”, doe ik dat.

Volgend punt op mijn lijstje: Sofia/Sophia. Geen idee hoe je het schrijft.

Dit wordt nog een lange blogpost, maar ik moet alles inhalen van donderdagavond t/m nu, want ik was te druk met Animal Crossing om te schrijven. Ik ben nu ook Animal Crossing tijd aan het gebruiken voor dit.

Maar ja, we hebben een nieuwe kamergenoot. Ik had het verhaal nog niet helemaal uitgelegd, want ik werd onderbroken door die nieuwe regel.

Sofia is een Duitse Erasmus student en een vriendin van Kath. Kath heeft Matjaz gevraagd of Sofia dus bij ons in kon trekken, aangezien Caroline’s kamer leeg is.

Dat kon. Kath ging Sofia halen met al haar spullen. Ze konden de auto van Sofia’s voormalige huisbaas lenen. Anouk en Aga hielpen met verhuizen. Ik had geen idee dat ze er al was, want ik lag in bed, want ik was moe. Alsnog: weinig slaap.

Matjaz was er blijkbaar ook even en hij vertelde de rest dat hij niet in Corona gelooft. 

Huh?

Hij gelooft er gewoon niet in. Het is allemaal nep in zijn ogen. Hij denkt dat het allemaal propaganda is.

Toen de rest vroegen “propaganda waarvoor?”, had hij geen antwoord. Dude, als je een complottheorie gaat verspreiden, geef het dan tenminste inhoud. Propaganda waarvoor? Wie de fuck heeft hier baat bij? 

Dus ja, Sofia trok in en ik stuurde een mail naar mijn Sociologie lerares. Toen was het tijd om te eten. Met mijn nieuwe boodschappen heb ik weer de pasta met spinazie en crème gemaakt. Kath was ook aan het koken voor haar en Sofia en we waren aan het praten, dus ik besloot om maar bij hun te zitten. Ik had eigenlijk het idee om te eten in mijn kamer terwijl ik Animal Crossing ging spelen, want Evelien en Merel waren ook online.

Maar nope. Toen kwam Anouk binnen voor de magnetron en ze bleef ook hangen. Het was mega gezellig en we hebben het over veel dingen gehad, waaronder Corona, maar ook adoptie. Dit gebeurt vaker: ze willen weten hoe alles zit. Ik vind het niet erg.

Toen hadden we het meer over human rights en die dingen, want Anouk heeft stage gelopen bij Amnesty International. Het was dus een gezellige en interessante avond. 

Maar op een moment was het voorbij dus ik belde mama even terug en toen was het tijd voor Animal Crossing!!! Met Evelien en Merel!!!!! Give me peaches!!!!!

Elk eiland heeft exclusieve items, dus je wordt gemotiveerd om elkaar te bezoeken om dingen te ruilen. Dat ga ik zo weer doen. En ja, dat was de rest van mijn avond. Tot middernacht heb ik Animal Crossing met ze gespeeld, maar ik had al aangegeven dat ik mega moe was. Dus ik at wat en ik begon deze blogpost en nu...

Nu ga ik weer Animal Crossing spelen. 

#47 #blog post #march

[yolbeer]

Dikke pret....

Oke ,week 2 is ook weer voorbij, afgevinkt. Vandaag weer HET weegschaalmoment gehad. Ietwat teleurstellend, 800 gram afgevallen. Maar 2,8 kg dus in 2,5 week. Dat is eigenlijk prima. Vandaag mezelf ook gemeten. Dwz, alleen mijn buikomvang. Over de rest ben ik redelijk tevreden. Over 2 weken dan maar weer meten. In de loop van deze week ook maar foto’s maken. Zit wel een klein beetje in een dip vanwege die 800 gram. Zo stom. Ik weet namelijk donders goed, dat als ik nu WEER 2 kilo was afgevallen , ik wat vaker zou gaan “cheaten”. En als ik reëel nadenk, heb ik het dan zo slecht gehad? Nee, helemaal niet ! Ik ben uit eten geweest. Heb een heerlijk paasontbijt gegeten en heb erg lekker bij mijn schoonouders aan het paas-diner gezeten. Al met al is dat dus best oke ! Geen toetje genomen,maar wel een glaasje wijn. Als ik probeer mijn mindset te veranderen. Dat ik best zo af en toe iets lekkers pak, alleen niet AL het lekkers  (quote van Mieke Kosters), dan voelt het niet als lijnen of een dieet. Mijn nieuwe voedingsschema is oke, maar ik merk dat ik qua sporten wat “inlever”. Mijn benen zijn constant moe en de rest van mijn lichaam vertoont ook wat “pijntjes” . Met de pump kan ik er dan niet altijd helemaal voor gaan. Ik verzuur eerder en moet soms een kilootje minder op de barbell doen, ipv een kilootje meer. Als ik dan na de les mijn eiwitshake naar binnen werk en van de bank op wil staan,lijk ik soms wel een oud wijf ! Is dat toeval? Of ligt het aan mijn veranderde voeding? Ik heb ook een trainingsschema gekregen. Een upper body en lower body schema. Maar dat is lastig in te plannen icm de groepslessen die ik al doe. Ik moet nog even puzzelen om te kijken wat ik ervoor op ga offeren(qua groepsles) en hoe het me bevalt. Ik merk ook dat mijn humeur ietsje minder “feestelijk “ is op het moment. Ik irriteer me aan kleine dingen, en als ik er dan over na ga denken, heb ik totaal geen reden om me eraan te irriteren. Dus kop op Yol. Maak er weer een feestje van !

Dus mijn “big party” is ietsje minder “big” zowel letterlijk als figuurlijk. Dit weekend heb ik 2 activiteiten. Ik ga naar de geitenyoga met een vriendin. Erg veel zin in . Yoga is SUPER goed(ook dat zou ik in mijn wekelijkse routine willen toevoegen,maar wanneer?????), mijn vriendin is erg gezellig en daarbij de uber-schattige geitjes die om je heen en over je heen lopen ,dat lijkt me een geweldige ervaring. We gaan er vast iets leuks van maken. En als we nog ergens gaan lunchen, kan ik best bewust kiezen, denk ik zo. Maar zondag heb ik een “high wine” met mijn vriendinnen. Dat wordt mijn cheatmeal van deze week. Wijn en hapjes. Ik ga me er ook wel op verheugen, want na mijn idee is het al kei lang geleden dat ik lekker heb zitten “winen”! En....ik beloof hierbij plechtig aan mezelf, dat ik GEEN schulgevoel ga hebben daarna.  Nu zal ik mijn hoofd eens gaan breken over mijn fitness-schema, hoe ik dat ga inplannen. En het boek van Mieke Kosters er weer eens bijpakken. “Het geheim van slanke mensen”. Even de mindset “resetten”.

Fijn weekend allemaal, vergeet niet te genieten !