#voelt gewoon wild

[astarfruity]

.

#ik heb me gewoon in jaren niet zo geliefd gevoeld dit jaar #mijn werk is geweldig met leuke mensen om me heen #die me elke dag vertellen hoe blij ze zijn dat ik er ben #voelt gewoon wild #mijn omgeving is lief en vol met liefde #ik heb zulke fijne mensen om me heen en sinds we zijn verhuisd en onze eigen woning hebben gekocht voel ik zoveel rust?? #we hebben er hard voor gewerkt en we mogen er zijn #ik ga beter met mijn gezondheid om en neem eindelijk stappen om bepaalde dingen nu helemaal te fixen en daar is ook ruimte voor! vorig jaar #alles mentaal op een rijtje #dit jaar fysiek #idk ik ben gewoon dankbaar #kennelijk zijn bepaalde dingen wel beter voor je ontwikkeling als persoon #ik voel me gewoon.. zo goed #en dat is soms beetje spooky maar ook weer niet #anyways kusje van mij en ik ga echt met plezier me kerstvakantie in #also big shoutout naar mijn prachtige vrouw waar ik elke dag weer opnieuw verliefd op word #(ok de grammar hier is niet great maar voel gewoon mijn positieve vibes ok)

[devosopmaandag]

Getroost door systemen

In mijn filosofieleesgroep liet ik me eens ontvallen dat ik erg houd van ideeën. 'Wat bedoel je daar eigenlijk mee?', vroeg iemand. Ik weet niet meer precies wat ik antwoordde, wel dat ik op zulke momenten weer besef is dat ik de enige van de groep ben die kunstenaar is. Bij het lezen van de boeken van dat jaar kruis ik passages aan die oplichten uit de pagina en ik weet stiekem dat dat niet altijd essentiële zaken zijn, maar dat ze zo sterk en beeldend zijn dat ze alles eromheen een beetje doen verbleken. Als ik later samenvattingen schrijf, ga ik ervan uit dat juist deze kleine glanzende stenen de inhoud van het boek goed 'vertegenwoordigen'. Vaak is dat zo, maar niet altijd.

In haar column in de Groene Amsterdammer van afgelopen week schrijft Niña Weijers over een nieuw boek van de Canadese schrijver Sheila Hetl. Het heet 'Alphabet Diaries', een titel die de inhoud exact weergeeft. In een spreadsheet zette zij alle zinnen van haar dagboeken van tien jaar op alfabet. In hoofdstuk A beginnen alle zinnen dus met de letter a, en zo verder. De lichte opwinding die ik voelde bij het lezen over dat uitgangspunt! Ik wilde onmiddellijk vriendin I een berichtje sturen. Zij is mijn ideeën-handlanger.

Waarom ik meteen gegrepen word door het idee haar dagboek zo te behandelen is het verrassende ervan en het absurde, omdat de vorm de inhoud ontkent. In dagboeken wil je vast houden wat op dat moment in je leven speelt. Maar waarom dan niet gewoon in een schriftje noteren wat je wil bewaren? Het is natuurlijk de regelmaat die het betekenisvol maakt. En waarom regelmaat, of beter 'ritme', dat doet, is omdat we nu eenmaal wezens zijn met een kloppend hart en omdat we, op een existentieel niveau, weten dat structuur onze redding is in ons in-dit-leven-geworpen-zijn. Weyers eindigt haar column zo: “Ik wist niet of dit het leven was, of troost bood voor wat het leven is.”

Ik ken een dichter die gestaag schrijft aan een gedicht dat eigenlijk een soort dagboek is en die hij bij aanvang een vaste structuur oplegde onder andere aan de hand van vier begrippen, en vervolgens weer aan een andere reeks. Al schrijvende voelt hij soms hoe het leven, of zijn tastende zelf, hem dwingt om te schipperen (denk aan ijsbergen, sirenen, walvissen en spiegelingen) met die structuren. Maar de dagen van de week, die staan, en nog wat regels.

In mijn kamer hangt een werk van Annesas Appels, waarin zij 429 boektitels uit haar kast uiteenrafelde in losse letters en deze volgens het qwerty-systeem onder elkaar plaatste. Ze maakte daar zeefdrukken van in unieke kleuren. Ik koos een roze. Ik viel onmiddellijk voor het idee, voor de schoonheid van de rigiditeit van het idee. Kijk hoe de taal zijn vacht flink opschudt, en wonder: de druppels vallen keurig in rijtjes uiteen!

[dickvanas]

Emma Kok: 'Tijdens het zingen vergeet ik mijn ziekte!'

Nog drie dagen geeft André Rieu dit jaar zijn inmiddels traditionele Vrijthof-concerten. Een van de magische momenten is zonder twijfel het optreden van de vijftienjarige zangeres Emma Kok die het lied Voilà van de Franse zangeres Barbara Pravi op engelachtige wijze vertolkt. Daarbij weet ze alle harten te stelen.

Haar optreden slaat zo aan, dat een volgend avontuur nu al lonkt. De orkestmeester heeft haar inmiddels gevraagd om vanaf januari mee te gaan op wereldtournee: Europa in, naar Bahrein en naar Zuid-Amerika.

The Voice Kids

Emma heeft zich de afgelopen jaren goed in de kijker weten te spelen. In 2021, dertien jaar was ze, heeft Emma de laatste editie van The Voice Kids op RTL gewonnen. Nog geen jaar later verscheen de Limburgse nachtegaal in Mini Stars, alweer een talentenjacht, maar dan bij SBS. Won ze ook.

Het is niet de eerste keer dat Emma het lied Voilà vertolkt. „Doordat ik Voilà zong bij Mini Stars, belde Pierre Rieu, de zoon van André, mij op en vroeg me of ik een lied wilde zingen tijdens zijn Vrijthof-concerten. Natuurlijk wilde ik dat. André is een icoon.” Die Franse taal ging haar niet meteen makkelijk af. „Je moet heel lang oefenen voordat je een liedje in het Frans uit je hoofd kan zingen. Mijn Frans is slecht. Ik ken wel wat woorden, maar niet veel. Ik heb fonetisch alles opgeschreven en goed opgelet hoe Barbara Pravi alles uitsprak. Toen lukte het.”

Elke avond zitten er 12.500 mensen op het Vrijthof. „De eerste keer dat we repeteerden voelde het heel erg magisch. Het orkest heeft een sprookjesachtige versie van het Franse lied gemaakt, met heel veel strijkers erin. Echt next level.”

Zwarte jurk

Emma staat er in een fabelachtige zwarte lange jurk. „Vier jurken werden voor me gemaakt en ik zag meteen dat deze hem was. André vond dat de jurk zwart en dramatisch moest zijn, van Franse zwarte kant. Als ik hem draag voelt het alsof ik naar een bal ga. Ik voel me heel krachtig in die jurk.”

Nu staat ze vol vertrouwen op het podium, maar dat is niet altijd zo geweest. Emma heeft een jarenlange strijd achter de rug als je weet dat ze op de lagere school flink gepest is vanwege haar groei-achterstand. De zangeres meet 151,2 centimeter. „Op de lagere school werd ik uitgemaakt voor ’kleintje’ of ’kabouter’.” zegt ze. Emma werd veel buitengesloten en voelde zich eenzaam.

Zeldzame ziekte

Verder leeft de 15-jarige nachtegaal met een zeldzame maagziekte, een maagverlamming, waardoor ze 22 uur per dag vastgeknoopt zit aan een sonde voor al haar voeding. Er lijden in Nederland ongeveer 1200 mensen aan gastroparese. Emma is er openhartig over en heeft een enorme mentale kracht. „Ik ben altijd geketend, dag en nacht”, zegt ze. „Normaal opstaan in de ochtend of naar de voordeur rennen als de bel gaat, kan gewoon niet, want dan moet ik meteen mijn tas meenemen waarin de sondevoeding zit. Op de lagere school liep ik rond met een kinderrollator en werd ’oma’ genoemd. Het heeft ervoor gezorgd dat ik het vertrouwen in mezelf en in andere mensen verloor.”

Met haar zangcarrière is het snel gegaan. Toen ze begon aan het avontuur bij The Voice Kids, was Emma nog onzeker over haar stem. Ik wist niet of ik wel kon zingen en had pas net vijf zanglessen gehad. Maar vanaf de blind auditions, haar eerste optreden, draaiden alle vier de stoelen van de coaches om. Sindsdien zit haar loopbaan in een stroomversnelling, met de Vrijthof-concerten als absoluut hoogtepunt. „Het was eigenlijk een halve grap om mezelf op te geven voor The Voice Kids. We dachten er niks meer van te horen. Er geven zich waarschijnlijk duizenden kinderen op. Maar ineens mocht ik komen opdraven en gingen we naar Hilversum. Ik had nog nooit een beroemd iemand ontmoet. Mijn ouders gingen mee. Die keken vol zenuwen toe vanachter een scherm.”

Sindsdien zit de Limburgse vol plannen en wil ze niks liever meer dan zingen. „Als ik optreed, dan koppel ik de sonde af. En dat werkt bevrijdend. Tijdens het zingen vergeet ik mijn ziekte.”

(Door Dick van As)

[semetje]

cw - suïcidaliteit

Het proefwerk was slecht.

In de les daarvoor kwam een universiteit studente een vertelde ons over haar leven – vooral over de kosten een hoe moeilijk het was.

Ik wilde zelfs voor de studente kwam bij de les meedoen omdat ik me al een tijdje een beetje beter voelte. Maar na deze les ben ik weer ernstig geestelijk ziek ¯⁠\⁠_⁠(⁠ツ⁠)⁠_⁠/⁠¯

Back on my shit basically.

Alles waar ik aan kon denken tijdens het proefwerk was suïcide.

Ik haat leven. Ik kan 's morgens niet opstaan. Ik kom altijd laat en alles wat docenten mij zeggen is dat ik stoppen moet, lui te zijn. Het gaat alleen om cijfers. Ik kan zo verdrietig zijn hoe ik wil – niemand heeft erom(?).

Ik kan niet eens de makkelijkste zaken doen – ik ga sterven zodra ik geld bruik. Ik ga nooit naar een universiteit gaan. Ik ga nooit naar werk gaan. Ik ga nooit dit huis verlaten. Ik ga zelfmoord plegen zodra ik volwassen ben.

Proberen is zinloos. School, cijfers, leven – het kan me geen reet schelen. Ik heb de moed en hoop opgegeven. Ik laat het leven gewoon an me voorbij gaan.

#sorry voor suïcide-posting op mijn Nederlands blog #dit is wat ik bedoel wanneer ik zeg dat ik niets ben zonder mijn psychische problemen #mijn leven is zo vol met deze problemen dat ik niet over gewoonlijke zaken spreken kann zonder mijn suïcidaliteit te noemen #sorry voor foutjes – ik lees de schijt niet nog een keer

[gewoonkarin]

Tweede kerstdag. Ik heb net het kippenhok voorzien van schoon zaagsel. Het is stil op de tuin. Heerlijk.

Mijn lief aan de klus, oudste liefje wat aan het aanrommelen zoals afgesproken anders blijft ze studeren, jongste liefje is schaatsen met een vriendin.

Ik bracht jongste liefje weg. We hadden het over alleen dingen doen en dat we dat fijn vinden. Af en toe alleen. Zo herkenbaar. We zijn vier einzelgangers in één huishouden en dat werkt goed. Tijd samen is fijn want dan kiezen we daarvoor. Tijd alleen is fijn en soms nodig om tot rust te komen.

Gisteren zat ik van vier tot tien alleen thuis. Alleen een kerstmaaltijd op de bank. Totaal niet zielig. Ergens anders eten schiet niet op met m'n tanden, ik wil ze uit kunnen doen indien nodig en dat voelt niet fijn als ik ergens anders ben. M'n grote zus op m'n verjaardag ontvangen zonder tanden in was mentaal wel een ding. Daarom, doe ik niet meer. Alleen thuis zijn leverde wat ruimte op in de berging om te lopen, een geschuurde en opnieuw geplamuurde deur want klussen gaat gewoon door en nog een kast opgeruimd en wat hergeschikt van kast naar kast. Na het eten douchen en dolly dots kijken tot lief en liefjes thuis kwamen. Ook zij hadden het fijn gehad. Mijn lief wilde eerst ook thuis met kerst maar bedacht zich. Gelukkig want nu een gelukkig klein moedertje.

Met Kerstmis ik wat ooit was. Het gedicht van Merel Morre dwaalt standaard door mijn hoofd met deze dagen. Ik ben geen fan van kerst maar was het wel. De nachtmis, worstenbroodjes bij thuiskomst. Onze vogeltjes in de kerstboom waar we mee speelden, het verzetten van de drie koningen bij de buren. Fondue met vlees wat van de vork afviel. Tutti frutti, lust ik niet maar standaard op tafel.

Van mijn geloof afvallen betekende het einde van houden van Kerstmis. In de bloemenwinkel werken vond ik dan wel weer leuk, op het kerstballen op een stokje lijmen na. De drukte, de vrolijkheid. De lange dagen met het lekkere eten van de Italiaan die naast de bloemenwinkel zat. Het komen en gaan.

Wij eten er altijd goed van en over het algemeen samen op één dag in de week na. Dat vreetfeest trekt me niet. Het verplicht samen moeten zijn ook niet. Jaarrond draag je zorg voor elkaar. Er is geen vrede op aarde, nog sterker, er is vooral veel geweld. We doen ook niet allemaal aan kerst in de zin van de kerstgedachte en sowieso niet wereldwijd aan kerst. Commercie maakt kerst.

Ik ga zo fijn eten met m'n lieve, fijne gezin. Daarna triviant want jongste liefje en ik hadden op kerstavond gewonnen, revanche zal vanavond plaats vinden. Of we winnen nog een keer.

Koester wat je hebt maar ook wat je hebt gehad. Met Kerstmis ik wat ooit was en dat was mooi. Een nieuwe, andere invulling van deze dagen is welkom. Missen doe ik jaarrond, koesteren ook. Van de mensen houden die in mijn hart zitten dagelijkse kost. Dat er wat rouwkost bij is gekomen maakt het liefhebben niet minder.

[euroadventure]

Gersau - Grindewald - Leissigen

Vrijdag 12 augustus

Om zes uur gaat mijn wekker...ik heb heerlijk geslapen én ik ben jarig 🥳! Het voelt weer raar om jarig te zijn in het buitenland, het derde jaar op rij. Vorig jaar was ik in Zweden en in 2020 was ik aan het fietsen in Oostenrijk. Ik ben 39 jaar en 365 dagen geworden, een mooie mijlpaal 😉. Op zaterdag 10 september vier ik mijn verjaardag en terugkomst uitgebreid met familie, vrienden en collega's. Daar kijk ik al erg naar uit 😊.

Ik heb de wekker vandaag zo vroeg gezet omdat ik naar Grindelwald wil rijden. Dit is ruim twee uur rijden. Ik maak deze lange rit omdat ik heb gezien dat het weer volgendeweek gaat omslaan. In Grindewald kan ik enkele prachtige wandelingen maken met zicht op de toppen van de Jungfrau, Eiger en Mönch en nog vele andere bergen. Dat lijkt me geweldig dus daar ga ik nog gauw naartoe! Onderweg nog gauw een stop bij een prachtig uitzicht 😍!

Ik arriveer op tijd in Grindewald en parkeer mijn campertje iets buiten het dorp. Vanaf hier loop ik richting de kabelbaan. Ik ga met de kabelbaan naar bergstation First. Vanaf dit bergstation wil ik wandelen naar de Bachalpsee.

Bij de ticketautomaat twijfel ik of ik een retour of enkeltje moet kopen. Wanneer ik aan een Italiaans stel vraag wat te doen, adviseren ze mij een retour, omdat ik boven een behoorlijk aantal kilometers zal maken en het pad naar beneden nog behoorlijk lang en uitdagend is. Nu geven ze de tickets niet echt weg...😳...ik tik maar liefst Chf 64,- af, omgerekend € 70,-...maar goed, als zij het zeggen...

Onderweg naar boven zie ik het wandelpad kronkelend tussen de bomen naar beneden lopen. Dat ziet er echt super simpel uit 🙈.

Eenmaal uitgestapt vraag ik bij de kabelbaan of ik mij retourtje nog terug kan brengen naar een enkeltje. Dat kan denkt hij, maar hij weet het niet zeker en zegt dat ik dat bij de kassa beneden moet regelen. Of ik moet hem hier aan iemand doorverkopen die nog naar beneden wilt.

Ik ga maar gewoon aan de wandel, onderweg vraag ik een aantal mensen of zij een kaartje kunnen gebruiken. De meesten hebben al een retour of lopen dus ook gewoon terug naar beneden. Dan maar eind van de middag maar bij de kassa beneden proberen 🤷‍♀️.

Ik geniet op de top van de fantastische uitzichten op de bergtoppen van o.a. de Eiger, Mönch en Jungfrau. Morgen wil ik aan de overkant gaan wandelen 💪🏻😊.

Vanaf het bergstation kunnen mensen ook een paraglide vlucht boeken. Het ziet er fantastisch uit wanneer ik de paragliders voorbij zie vliegen. Afgelopen kerstvakantie heb ik er bij ons in Zoutelande ook weer veel zien vliegen. Het lijkt mij erg gaaf en bij thuiskomst misschien toch eens informeren hoe ik hier mijn hobby van kan maken 😉.

De Bachalpsee is ook prachtig. Het bestaat uit een wat groter en kleiner meer. Wanneer ik aankom is het net wat bewolkt, toch levert dit ook prachtige plaatjes op.

Ik eet mijn lunch op en raak nog even leuk in gesprek met een Zwitsers echtpaar.

Ik loop vervolgens naar het grotere meer en wanneer ik even geduld heb, komt na verloop van tijd de zon toch nog even kijken. Het maakt het groen-/blauwe meer nog mooier!

Terug loop ik via een andere route naar het dorp beneden. De heenweg naar de Bachalpsee was bizar druk met toeristen en ook in het dorpje zelf is goed te merken dat het hoofdseizoen is.

De weg die ik terug neem is daarentegen enorm rustig, maar ook heel mooi.

Ik kom slechts een paar mensen tegen. Eind van de middag arriveer ik beneden en wandel ik nog even langs de kassa van de kabelbaan.

Ik krijg mijn geld terug, minus enkele administratiekosten. Ach, prima ik ben al lang blij dat ik nog een groot deel terug kon krijgen die ik overigens ook gelijk weer op ga maken. Ik plof neer op een terrasje en gun mijzelf een heerlijke maaltijd.

Ondertussen ga ik nog op zoek naar een nieuwe wildkampeerplek. In deze regio mag wildkamperen absoluut niet er staan overal verbodsborden. Ik wilde mijzelf trakeren op een paar nachten op een camping, maar alle campings in Grindewald en Interlaken zijn volgeboekt helaas. Uiteindelijk vind ik weer een plekje aan een groot meer, de Thunersee, op ongeveer 45 minuten rijden van Grindewald. Er staan nog een stuk of tien campers, maar dat is prima. Ik neem nadat ik arriveer uiteraard weer een duik in het water.

In de avond krijg ik nog wat telefoontjes voor mijn verjaardag van mijn familie en ook de Whatsapp berichten blijven binnenstromen. Ik voel mij zo toch nog een beetje jarig vandaag. Bedankt allemaal voor de lieve berichtjes!

Ik drink nog een drankje bij wederom een prachtige zonsondergang. 

[hersendraden]

Een reünie

Ik stapte terug in de tijd. Negen jaar nadat jij, mijn eerste liefde, mijn hart brak wilde je me voor een laatste keer zien voordat je het land zou verlaten. Of dat de echte reden was vraag ik me nog steeds af. Daar op het terras verloor ik ineens negen jaar van mijn wezen. De vragen die je stelde, hoe je praatte, hoe je luisterde en hoe je je mij herinnerde.. Ik voelde me gezien, opnieuw begrepen. Net zoals de maanden waarin we verliefd waren. Maar het was ook even alsof ik alle lessen die ik in jouw afwezigheid had opgedaan ineens was vergeten. Ik voelde me weer klein, verdrietig, hulpbehoevend, net als toen. Misschien verbeeld ik het me, maar als ik terugdenk kan ik niet helpen om te denken dat dat misschien je doel was. Misschien dacht je dat als je mijn geest kon transporteren naar het gevoel van vroeger ik je opnieuw nodig zou hebben. “Ik geloof nog steeds dat het gewoon niet de juiste tijd was voor ons”, is wat je zei. Leek de timing je nu beter? Ik vroeg je waar je heen zou gaan, aangezien jouw vertrek de aanleiding was voor deze wandeling door het verleden. Toen je antwoordde was ik verrast, want je wist het niet. Er was geen plan, alleen een drang om te vertrekken en toch vond je het nodig om te beginnen met afscheid nemen. Nu, een paar dagen later, vallen jouw losse zinnen op hun plek. “We waren te jong”. “Het was niet de juiste tijd”. “Ik dacht nog vaak aan je”. “Jezus, ik moet de mannen van je afslaan”. “Ik had ergens gehoopt dat je single zou zijn”. Die laatste zin is niet letterlijk gezegd,  maar door het gesprek heen werd duidelijk dat je ergens teleurgesteld was dat ik gelukkig ben met iemand. Althans, als ik dat geluk niet heb vergooid. Gezellig was het zeker. De drank bleef komen en we vertrokken pas toen we samen met een handje mensen overbleven. Mijn herinnering van het afscheid is vaag. Ik heb gehuild, dat weet ik zeker. Niet omdat ik je zou missen, maar om het verdriet van negen jaar geleden. De angst en de pijn van het tienermeisje had ik veilig weggestopt, maar die avond stripte je de beschermlagen jaar voor jaar weg. En ik huilde, met schokken en beven. Ergens was het een doorbraak, want de weken daarvoor ging ik vooral gevoelloos door de dagen. Zelfs de liefde die ik weet te voelen voor de liefde van mijn leven was vertrokken uit mijn hart en bestond alleen nog in mijn hoofd. Het domste wat ik had kunnen doen heb ik toen gedaan. We zoenden. Het was bekend, maar ik wist meteen: dit heeft geen plek in het heden. Maar de fout was al gemaakt. En na het afvegen van mijn tranen kwam de leegte terug. Het had niks opgelost, niks opgevuld. Wel heeft het mij met mijn geluk, waarvan ik niet geloof het te verdienen, op het randje van de afgrond gezet.

Na twee uur slapen werd ik wakker. Ik was nog dronken en ik wist dat ik mijn woord moest nakomen en hem moest gaan vertellen dat ik precies had gedaan waar hij bang voor was geweest. Ik heb overwogen of het niet beter was om te zwijgen. Ik verbeelde me hoe we verder zouden gaan met ons verliefde leven alsof er niks was gebeurd. Hij niet gekwetst, ik met een knagend geweten en de kennis dat ik voor de makkelijke route had gekozen met de minste gevolgen voor mezelf. Toen maakte ik de keuze. Ik hou teveel van hem om onze relatie te laten rusten op een leugen. Hij verdient het beste en alleen met alle informatie kan hij besluiten wat dat is. Misschien ben ik het niet. De kans dat dit ons einde is wordt voor mij, naarmate de tijd voort kruipt, een steeds reëlere uitkomst. En het voelt gepast, het voelt verdiend. Misschien is het wel beter. Hij is dan wel het beste in mijn leven, maar ik kan niet stoppen met mezelf te zien als een donkere wolk die schaduwen werpt op al het mooie dat hij is. Hij verdient iemand die voelt met dezelfde intensiteit. Iemand die kan genieten zonder angst voor het omgekeerde. Iemand die er nu is en niet iemand die met één voet aan de linkerkant van de tijdlijn staat terwijl haar angstige gedachten haar naar de toekomst trekken. Iemand in één stuk, met minder tegenstrijdigheden. Maar vooral iemand die voelt. Want zelfs toen ik het hem vertelde en ik de pijn van zijn gezicht kon lezen kwamen er geen tranen. Het was alsof ik ergens van ver weg naar een wit scherm keek waar alles zich op afspeelde. Ik had geen regie over de woorden uit mijn mond en toen hij wegfietste verplaatste een onbekende zich met mijn benen. Leegte. Thuis dacht ik nog wat te kunnen slapen maar een bonzend hart en een gebrek aan zuurstof hielden me wakker. Een paar keer kwam het besef wat ik hem had aangedaan en kwam er een geluid uit mijn mond dat leek op huilen, maar geen een keer die dag brak de sluier om de emotie.

Slapen lukt na drie dagen nog steeds niet goed. Eten ook niet. Maar mijn emoties komen langzaam op gang. Mijn ogen prikken door de tranen en een gevoel van walging legt mijn maag in de knoop. Ik walg van mijn actie. Ik walg van mijn achteloosheid tegenover zijn gevoelens. En ik schaam me. Vooral tegenover mijn toekomstige ik. Want hoe kan je zo dom zijn om zoiets goeds te verpesten. Die ene kus was zijn gebroken vertrouwen niet waard. Als dit het einde is kan ik mezelf nooit vergeven.

#writing #original #diary #dutch #schrijfsel #schrijven #nederlands #persoonlijk

[dagenvanonrust]

Mijn nachtelijke bewaker in de donkerte van de nacht

Lieve Maan,

Het is weer even geleden dat ik je om troost vroeg. Niet dat ik je de afgelopen tijd niet nodig had, in tegendeel, ik had je nodig, meer dan ooit, het is soms gewoon zo verdomd moeilijk om het toe te geven wanneer het even niet gaat, zelfs als diegene aan wie je het vertelt niets terug kan zeggen. Bovendien ben ik bang dat ik je na verloop van tijd zal beginnen te vervelen. Of misschien doe ik dat al, je vervelen, bedoel ik. Misschien ben je zelfs helemaal gestopt met naar me te luisteren, als een telefoongesprek dat maar blijft duren en duren en duren en je gedachten de hele tijd afdwalen naar interessantere plekken en die na verloop van tijd zodanig afgedwaald zijn dat je vergeet wie je ook weer aan de lijn had en je alleen maar ‘ja’ of ‘hm’ kunt zeggen of te knikken en je pas later beseft dat die persoon je geknik niet kan zien.

Soms vraag ik me af of jij je ook weleens eenzaam voelt, daar helemaal alleen aan de hemel. Je bent weliswaar omgeven door sterren, maar die zijn lichtjaren van je verwijderd en de meeste ervan zijn allang dood, geëxplodeerd, supernova’s, opgevlamd met de lichtkracht van miljoenen zonnen. Maar ik hoop dat je je desondanks niet eenzaam voelt, want als er iemand is die het verdient om zich oneenzaam te voelen, ben jij het wel, mijn nachtelijke bewaker in de donkerte van de nacht. 

Op dit moment sta je laag aan de hemel, zo laag dat het lijkt alsof ik je aan zou kunnen raken als ik mijn hand uit het raam zou steken. Ik wou dat ik het kon. Maar waar ik het vannacht over wilde hebben: ik ben me onlangs bewust geworden van een gedachte die me maar niet los wil laten, een gedachte die altijd wel ergens achterin mijn hoofd sluimerde maar die ik maar niet onder woorden kon brengen, tot nu. Die gedachte houdt in dat het bijzonder beangstigend is als we ons bewust worden van het idee hoeveel vrijheid we wel hebben, dat die vrijheid geen grenzen kent, dat er een onuitputtelijke hoeveelheid aan keuzes zijn die we op elk moment, letterlijk élk moment, in ons leven zouden kunnen maken.

Het beangstigende ligt dan niet zozeer in die veelheid aan keuzes, maar in de verantwoordelijkheden die daarmee gepaard gaan. With great power comes great responsibility, een quote bedacht door Spider-man bedenker Stan Lee dat bekend staat als het Peter Parker-principe dat zijn oorsprong vindt in de Franse Revolutie maar die ook centraal staat in de filosofie van de Deense theoloog en filosoof Kierkegaard en zelfs al terug te vinden is in de werken van Montaigne, en - het spijt me, ik dwaal af. Dat heb je dan met mensen die te veel lezen en te weinig doen. 

Punt is dat ieder van ons de kracht heeft tot verandering, dat we zoveel vrijheid hebben dat het als een overrompeling aanvoelt en we erdoor verstijven en liever blijven waar we zijn om maar aan die verantwoordelijkheid te ontsnappen. Maar er is zoveel dat we zouden kunnen doen, zo oneindig veel. Ik zou mijn lerares van het vierde middelbaar kunnen opzoeken, haar zeggen hoeveel ze voor mij betekend heeft, haar bedanken om mij door dat aartsmoeilijke jaar heen te sleuren. Je zou op dit eigenste moment kunnen besluiten om te stoppen met roken, of er net mee beginnen. Je zou je job kunnen opgeven, je huis kunnen verkopen en ergens ver weg helemaal opnieuw beginnen, aan de voet van de berg Fuji in Japan, of Bali, of de Malediven, en een cursus scuba diven volgen. 

Je zou je jeugdliefde op Facebook kunnen opzoeken, nagaan of ze getrouwd is, kinderen heeft, en vragen om iets te gaan drinken wanneer blijkt dat dat niet zo is. Een wandeling met haar maken in het stadspark, herinneringen oprakelen en te weten komen dat zij de laatste twintig jaar ook aan jou gedacht heeft. Vragen of ze na dat etentje in het veel te dure restaurant mee naar binnen wil. Alsnog aan kinderen beginnen en ze Roos en Maya noemen als het twee meisjes zouden zijn. Scheiden voor je vijftig bent. Voor de eerste keer een fles rode wijn in je eentje opdrinken. De teleurstelling zien in de ogen van je dochter wanneer je bent vergeten dat vandaag haar toneeloptreden was. 

Je zou een instrument kunnen leren spelen, gitaar bijvoorbeeld, een band oprichten, een eerste single uitbrengen dat zeven keer per dag op de radio gedraaid wordt. Een album uitbrengen dat door muziekcritici als ‘verfrissend’ of ‘vernieuwend’ of ‘the next best thing’ omschreven wordt en je verliezen in drank en drugs en losbandigheid en uiteindelijk in een hotelkamer in Los Angeles overlijden aan een overdosis heroïne. 

Er is zoveel dat we zouden kunnen doen, en er is zoveel dat mis zou kunnen gaan. En net daarom blijven we liever tussen de veilige muren van de woonkamer, kijkend naar de laatste aflevering van Married At First Sight Australia of verdiept in de boeken van Santa Montefiore terwijl de tijd verder tikt en we pas op ons sterfbed beseffen wat we allemaal gemist hebben, wat we allemaal hadden kunnen doen. 

Lieve maan, ik verbaas me er nog steeds over dat zoveel mensen bang zijn om te sterven terwijl het zoveel angstaanjagender is om te leven en ik wou dat ik wist waarom. Ik verbaas me er ook nog steeds over dat zoveel mensen wensen dat ze konden vliegen maar niet weten waar ze dan heen zouden gaan, er is zoveel dat ik me afvraag. Maar waar ik wel zeker van ben, is dat jij er altijd zult zijn, laag of hoog aan de hemel, omringd door dode sterren, draaiend om al die levens, een van de weinige zekerheden in een oceaan van willekeurigheid, en daar ben ik je dankbaar voor, mijn nachtelijke bewaker in de donkerte van de nacht.

#proza

[taeminno]

RAWR T-Shirt

RAWR T-Shirt Dit T-shirt met de tekst ''RAWR.'' is perfect voor degenen die een beetje speelsheid aan hun kleding willen toevoegen. Met zijn eenvoudige ontwerp en opvallende tekst is het een geweldige keuze voor casual en trendy outfits. Gemaakt van hoogwaardig katoen zorgt het voor comfort en duurzaamheid. Of je nu een dagje uit gaat of gewoon ontspant met vrienden, dit shirt zal zeker de aandacht trekken. Laat je innerlijke wilde kant zien met dit ''RAWR.'' T-shir Een leuk en trendy Shirt uit onze eigen collectie. Onze team heeft dit shirt speciaal ontworpen en zal ook speciaal voor jouw bedrukt worden. Elk shirt is daarmee uniek. T-shirt is van 100% biologisch gekamd katoen en heeft een perfecte pasvorm en voelt zeer zacht aan. Comfortabele lengte voor een vlotte retaillook Dit shirtje valt naar maat. Zijnaden voor een optimale pasvorm en silhouette Met vlotte aansluitende pasvorm kunt u met dit T-shirt zowel casual als chic gekleed gaan De kraag van fijne rib zorgt voor een modern en trendy accent De hals- en schoudernaden zijn afgewerkt met een zachte bies voor een langdurig draagcomfort Met minimalistische stijl en details komt dit veelzijdige T-shirt aan alle verwachtingen tegemoet.

#TShirtsmetopdruk #biologischkatoen #Shirt #Tshirt #TShirtsbedrukken

[keynewssuriname]

Moses Rickets sluit nieuw verbond met oude liefde

“Een officiële comeback? Ja dat kan ik nu wel bevestigen”, dat zegt Moses Rickets. De voormalige wielrenkampioen is na ruim 10 jaren inactiviteit terug. “Ik heb tot nu aan beide wedstrijden voor het jaar meegedaan en het voornemen is om te continueren.” Rickets maakte afgelopen zondag ook deel uit van de ‘KFC x SWU race’ op het parcours bij het jongensinternaat. Het was echter niet zijn eerste ontmoeting, nadat hij zien wielrenschoenen weer had opgepakt en op de fiets stapte. April vorig jaar participeerde de veelzijdige sporter op een mountainbike aan de Criterium wielerrace. “Dat was mijn eerste wedstrijd na 10 jaren.” Rickets dacht echter niet aan een comeback. Naar zijn zeggen was deelname aan bovengenoemde wedstrijd een vrijwillige poging, die hij met een mountainbike ondernam. “Het was gewoon spontaan om het geheel te joinen en uit te fietsen.” Hij schafte speciaal een mountainbike aan “eigenlijk gewoon fu puru feri en een beetje te fietsen in de middag maar dan 1 keer in de week of misschien 1 keer in de 2 weken.” Op een gegeven moment belandde hij in een mountainbike fietsgroep, alwaar elke maand een speciale trip voor de leden werd georganiseerd. “Dat vond ik leuk.” Sindsdien begon het zoetjes aan te kriebelen voor een rentree. De mountainbike trips brachten hem steeds dichterbij herinneringen van vroeger over het wielrengebeuren. Ondanks dit alles nam hij nog geen officieel besluit. Earl van Wilgen, voorzitter van de Surinaamse Wielren Unie (SWU), zat intussen al ruim 2 jaren achter de oud wielrentopper aan “om een comeback te maken. Hij vroeg me steeds van ‘wanneer kom je weer? Mi o set’ wan fiets gi. Kom weer fietsen en dat ding een beetje joinen noh”, herinnert Rickets de woorden van de SWU-preses. “Ik zei hem iedere keer: ‘Earl, ik heb een mountainbike aangeschaft en bewust geen racefiets, omdat ik me nu echt focus op fitness.” De afgelopen jaren was de voormalige wielrijder zich gaan richten op het toevoegen van spiermassa. “Toen ik stopte ben ik me volledig gaan focussen op fitness en bodybuilding. Ik had op een gegeven moment een bodybuilder postuur en dat heb ik nog steeds, maar ben een beetje aan het krimpen.” Moses erkent dat zijn lichaam nog steeds te groot is. “Ik ben nu ook bijkans 30-35 kg zwaarder dan toen ik in shape was als wielrenner. Het lichaam reageert nu anders, want ik heb geen wielrenpostuur meer. Het is dus stukken moeilijker dan toen”, doelende op zijn piekperiode ruim 10 jaren geleden. Het leek erop alsof Moses zijn ‘oude liefde’ niet meer in de ogen wilde aankijken, omdat hij ervan overtuigd was dat de verleiding veel te groot zou worden. “Ik was me ervan bewust dat als ik een racefiets wilde gaan aanschaffen, ik dan weer gedreven zou worden om lange ritten te doen en aan wedstrijden deel te nemen.” Op basis van deze gedachte koos hij er bewust voor geen racefiets binnenshuis te halen, “maar een mountainbike, want daarmee doe je kortere ritten.” Met oude liefde her Ondanks tegenstribbelen zwichtte Rickets op den duur toch voor de ‘charme’ van zijn oude liefde (wielrensport). “Uiteindelijk wist Earl me zover te krijgen om dit jaar (2024) heel gauw een racefiets voor me te zoeken. Hij verraste mij door me een dag te bellen ‘moses ik heb een racefiets voor je kijk wat je doet. Probeer weer de wedstrijden te joinen.” Het moment de racefiets binnen was begon het avontuur voor een terugkeer. Dat ging precies zoals hij zich had voorgenomen. Die prikkel om wederom aan wedstrijden mee te doen was terug. Intussen heeft Moses voor dit jaar er al enkele wedstrijden op zitten. Het begon op 28 januari met de One Guyana fietstocht vervolgens de wielerontmoeting op 11 februari en die van afgelopen zondag. Hij participeerde niet aan de tijdrit. Naar zeggen van de wielrijder voelt het goed aan om terug te zijn. “Ik ben gemotiveerd”. Hij is zich echter bewust van zijn huidige vorm. “Toen ik in shape was voor wielrenwedstrijden woog ik 65-70 kg en toen ik 2 maanden geleden op de racefiets begon woog ik 105 kg. Ik ben nu 95 kg, maar nog steeds 30 kg zwaarder dan 10 jaren terug.” Van Wilgen is zeer ingenomen met de terugkeer van Rickets. “Elke renner bij is belangrijk.” Volgens het bestuurslid is er een ook een voordeel met de aanwezigheid van de oud wielrentopper namelijk “dat hij nog steeds een toegevoegde waarde is.” Rickets gelooft met zijn aanwezigheid de nieuwe generatie wielrenners te zullen motiveren. “Ik ben een renner van 10-15 jaren geleden toen ik nog in top shape was en furore maakte. Mijn naam was bekend binnen de sport. Ik kijk nu waar ik kan coachen en bijsturen.” Verder beschouwt hij zijn aanwezigheid in het peloton ook als aanvulling “en gewoon gezellig om mee te doen. Voor nu is de focus participeren aan alle wedstrijden van de SWU op het jaarkalender 2024. Hij hield een goed gevoel over van de wielerontmoeting afgelopen zondag. “In vergelijking met de vorige wedstrijd voelde ik me conditioneel en qua kracht iets beter en dat is ook te merken aan mijn prestatie.” De oud nationaal kampioen eindigde overall als nummer 4 achter Jorryn Simson, Jeorgen Adelaar (2) en ex-rivaal Ruben Vismale (3). “Ik heb de jongens iets langer kunnen bijbenen, iets meer kunnen aanvallen en verdedigen. Ik heb mij daarbij lekker gevoeld. Het is leuk om er weer bij te zijn.” Rickets was ook kritisch over een ander deel van zijn optreden zondag. Naar zijn mening had er veel meer in gezeten als hij goed had kunnen uitrusten. “Ik heb die ochtend (wedstrijddag) 4 uren lang gewerkt, kwam thuis en was het meteen douchen, omkleden en naar die wedstrijd gaan. Dus ik ben naar de wedstrijd gegaan met een vermoeid lichaam.” Een dag eerder werkte hij ook een lange rit af. “Ik had best veel gas gegeven op die training naar mijn gevoel, waardoor mijn benen niet goed genoeg waren hersteld voor de wedstrijd.” Volgens Rickets maakte hij een miscalculatie, “maar al met al is het goed afgelopen.” Hij zal nu verder trainen om in een betere vorm te geraken voor de komende wedstrijden. Moses stopte decennia geleden met wielrennen, toen hij met zijn werk bij de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM) begon. “Ik was op Zanderij werkzaam en er ging veel tijd in zitten. Acht uren werken en de reistijd terug naar Paramaribo. Met onregelmatige werktijden werd het vermoeiend en kon ik daardoor veel minder trainen als gevolg dat mijn prestaties bij wedstrijden achteruit gingen. Ik kon veel minder of bijna niet meer naar de Franse kant om regelmatig daar aan wedstrijden deel te nemen. Dus daarom had ik zoiets van: ‘nee ik ga niet voor minder fietsen en minder presteren. Ik wil op hetzelfde niveau en hoger blijven en dus stopte ik ermee.” De SWU mag zich nu gelukkig prijzen, want een verloren zoon is weer thuis. Read the full article

[magheteenonsjeminderzijn]

Even stilte hier. Ik ben behoorlijk verkouden geworden en ik had even geen zin in mijn blog. Qua eten hou ik mij nog steeds netjes aan het schema. Maar net zoals 2 weken geleden heb ik het idee dat ik in kg’s niet zoveel ben afgevallen deze week. Maar in vet wel denk ik want mijn ringen zitten steeds losser en waar ik mijn riem eerst niet meer om kon, toen gaatje 1 en gaatje 2 kon pakken, kan ik mijn riem nu al in gaatje 3 vast zetten.

Maandag heb ik thuisgewerkt en dinsdag was ik wel begonnen thuis maar na 2 gesprekken hield mijn stem ermee op. Dus manager gebeld en die zei ook ga jij maar op de bank zitten met een dekentje met een kopje thee en dat heb ik dan ook braaf gedaan.

Vandaag is mijn stem weer beetje terug. Mijn snot is lekker groen en zit in keel en neus dus ik heb een behoorlijke verkoudheid. Mijn holtes zitten ook lekker vol. Maar met paracetamol kom je een eind dus vanochtend begonnen met slikken en ik eindig er de avond ook mee.

Vandaag hadden we Manuel. Net als opa en oma ook lekker verkouden. Hij was redelijk tam vandaag, hij wilde vanmiddag alleen niet slapen. Tussen de middag heb ik mijn nieuwe paspoort aangevraagd, volgende week kan ik deze ophalen.

Vanochtend ben ik begonnen met een bakje Skyr met zemelen. Tussendoor een kiwi en als lunch 3 crackers met Philadelphia Light. Vanmiddag tussendoor een gekookt eitje gegeten bij mijn kopje gember thee 😀

Het water drinken met mijn motivatiebeker gaat ook nog steeds heel goed. Ik zit er aan te denken om ze zelf ook te gaan verkopen.

Koen had gezegd dat hij niet zou blijven eten omdat hij een aangeklede borrel heeft. Echter blijkt de aangeklede borrel wat chips en een bitterbal te zijn dus Koen wilde toch wel even mee eten. Marcel had nog bordje gado gado over van gisteravond en ik zou voor mijzelf bieflapjes met shiitake champignons en sugarsnaps met zilvervliesrijst eten. Mijn diner blijft staan voor vanavond dat maak ik gewoon. Maar Marcel zijn bord zet ik terug. Ik ga voor de 2e keer naar AH vandaag (vanmiddag lopend met Marcel en Manuel om de boodschappen te doen voor mijn diner) en ik haal zuurkool en worst zodat ik voor de mannen voor vanavond zuurkoolstamppot met worst kan maken.

Marcel heeft nu nog 2 bordjes eten in de koelkast en ik heb nog een bordje extra van het eten van vanavond. Was erg lekker btw!

Koen vertrekt meteen na het eten. Ik ga nog even kaarsen brengen en ophalen bij Mike en Natas. Bij thuiskomst bedenk ik dat ik toch ook maar vast de spinazieschotel voor morgenavond maak. Dus om 21.15 ga ik voor de derde keer vandaag naar AH en om 22.30 schuif ik de schotel nog even in de oven.

Voor Ivy nog een klein bakje aardappelpuree achter gehouden. Ze vindt de aardappelpuree van oma Von erg lekker, dus die eet ze meestal meteen op nadat ik haar uit school heb gehaald.

Marcel voelt zich ook niet helemaal lekker dus die gaat naar bed tegen tienen. Hij gaat morgen wel werken en het is donderdag dus hij gaat naar Utrecht.

Ik zak nog heel even uit en dan ga ik ook lekker naar bed. Morgen om 10.15 weer weegmoment. Ik ben benieuwd of er vannacht opeens nog wat extra af gaat 😝🙄

[webearmery]

Passie voor Mode: Joggingbroek Dames & Duurzame Keuzes!

Ik wilde jullie laten weten dat ik soms in het Pools, soms in het Nederlands zal schrijven, maar ik hou ook van Engels en Spaans. Vandaag kies ik voor het Nederlands omdat ik helemaal weg ben van joggingbroek dames - ik kan gewoon niet stoppen met denken aan deze comfy trend!

Voor degenen die net zo enthousiast zijn over deze chill broeken, check de collectie op Angelika and Aldona Store. Wat echt geweldig is, is dat de kleding in deze winkel in Europa wordt gemaakt, wat voor mij super belangrijk is. Het voelt goed om kleding te dragen die niet alleen stijlvol en comfortabel is, maar ook ethisch verantwoord.

Ik ben blij dat ik een plek heb gevonden waar ik mijn liefde voor mode kan combineren met mijn waarden. En laten we eerlijk zijn, een goede joggingbroek is een must-have in elke garderobe, toch?

Liefs en tot de volgende keer, misschien in een andere taal!

#JoggingbroekDames #EuropeanMade #AngelikaAndAldonaStore #FashionWithValues

[spac3g1r1]

Dagboek entry 17 Oktober (eigenlijk de ochtend van 18 Oktober)

Schreven mensen in de ochtend in hun dagboek ipv in de avond?

A lot has happened in the past time-. Ik heb na drie jaar besloten een studie te gaan volgen. Mijn ouders zijn twee uur van ons vandaan verhuisd en mijn vriend en ik hebben sinds een week een eigen plekje. (Het voelt alsof ik een intro aan het schrijven ben voor mijn eigen soap opera.)

Een paar dagen terug stond ik te huilen in mijn vriend zijn armen, omdat ik bang was voor het bestaan en de dood. Dit heb ik altijd wel, maar ik denk dat deze gevoelens het heftigst zijn bij grote veranderingen. Soms voel ik me dan ook onwerkelijk, alsof ik me niet op dit moment in deze wereld bevind, dat ik mijn ogen een keer dicht en open doe en dat het 50 jaar later is of dat mijn leven al geleefd is en ik het alleen maar herleef (dit zijn trouwens best achtste omschrijvingen hoe ik me op verschillende momenten voelde. Bij het verhuizen had ik het gevoel toen ik langs een gebouw liep waar ik elke dag langs zou gaan lopen om thuis te komen. In mijn hoofd keek ik op de tijd op mijn telefoon en zouden de minuten in dagen veranderen. De dagen zouden later in jaren veranderen, totdat een minuut een jaar zou zijn. (…) Toen ik mijn vriend dit verteld en vertelde dat ik een dagboek wilde bijhouden en het niet leuk vond dat het voelt alsof ik veel vergeet (van wat er op een dag gebeurd), zei hij dat dat hoorde bij ouder worden, dat je hersenen selectiever worden in wat je onthoudt. Dit triggered of bevestigde opnieuw het idee wat ik zonet hier boven schetste.

Verder… zou ik een dagboek bijhouden, is het me nog niet gelukt een te vinden en schrijf ik dus nu maar op Tumblr… Dus, over gister.

Ik moest gister naar school, vroeg opstaan, want de les begon om 9.00 (wat betekend dat ik 8.05 in Utrecht ben). We hebben het gehad over de Game Gone Home waar we een essay over moeten schrijven. Die zelfde avond heb ik de game uitgespeeld. Ik vond wel dat het tempo waarin het plotseling ging erg snel werd (ik vond stukjes kaart die me naar het einde van het spel leidden.) Toen ik het spel uitgespeeld had, opende ik het opnieuw en ben ik opzoek gegaan naar de secret diary entry van Mitten, dit was (helaas) een easter egg, maar wel erg schattig. Stiekem had ik gehoopt dat er wat meer diepgang in het verhaal zat, of dat de kat ook wat meer voor had gekomen. Misschien heb ik gewoon niet goed gezocht naar de diepgang (dit wil ik nog wat verder onderzoeken…). Hiernaast zag ik dat veel mensen na het uitspelen van de game vooral zijn gaan collecten; ze hebben alle wc rollen of tissue boxen op bed gelegd, het verhaal herleefd of herschreven met hun eigen ideeën, buttons of cassettes verzameld etc.

Verder die dag zocht ik naar een plek in de bibliotheek, maar het blijkt tentamen tijd te zijn, dus nergens is plek… Ik moet er maar een gewoonte van maken dat ik kamertjes boek om te studeren. (-Ik weet niet waarom maar ik kreeg net de gedachte dat het voelt alsof ik niet vanuit mezelf schrijf, maar vanuit een gemaakt of geïdealiseerde versie van mezelf? Niet slecht bedoeld in elk geval…). Ik heb toen even voor het lokaal gezeten en kreeg toen een mail dat de treinen uitvielen. Ik ben naar huis gegaan en heb daar zelf online de les gevolgd. Ik loop door het verhuizen wel een hoofdstuk achter, dus moet dit snel inhalen… Ik ben dan ook aan het twijfelen of ik verder kan met dansen op de woensdag… Ik heb nu al de helft gemist en heb echt alle tijd nodig om mijn werk op orde te krijgen :|… (Ik heb wel gewoon nog paaldansen op donderdag en voor nu aerials op zaterdag, maar wil eigenlijk drie keer in de week sporten… weet alleen niet hoe, wat en waar).

Oh- misschien moest ik toch wel een papieren dagboek bijhouden, want er zijn wat dingen die ik misschien wel wil schrijven, maar niet hier.

07:59, 18 Oktober 2023 (6 Graden en regen buiten🥹)

#dagboek #nederlands #gedachten #diary entry #dear diary #gone home

[euroadventure]

Ogulin - Krk (eiland)

Donderdag 23 en vrijdag 24 juni

Vanmorgen maak ik mij weer klaar voor vertrek. Een Duits stel, Marco en Manuela, hebben mij gisteravond gevraagd of ik met hen mee wil naar de hier vlakbij gelegen berg 'Klek'. Toevallig kwam een dag eerder te sprake dat ik nog een wandeling naar deze berg wilde ondernemen en dat zij hier mogelijk ook naartoe wilden gaan. Dus gaan we deze ochtend gezamenlijk op pad, gezellig!

Maar voor ik ga heb ik eerst nog een belafspraak staan met een collega die net met zwangerschapsverlof gaat wanneer ik terugkom. Ik wil nog helemaal niet met mijn terugkeer bezig zijn, de tijd gaat immers al veel te snel, maar ik begrijp haar zorg voor een goede overdracht terzijnertijd ook wel enigzins. We hebben een goed gesprek en afgesproken dat ik niet eerder terugkom, (dat was de eigenlijke vraag, maar gaat zoiezo niet omdat er nog een vriendin en familie langskomt in augustus), maar dat het vast goed gaat komen. Daarmee wil ik nu het denken aan mijn werk nog even uitstellen, zodat ik me nu juist vooral op mijn roadtrip kan blijven richten 💪🏻😀.

Het is rond tien uur wanneer ik met Marco, Manuele en hun hond Nellie bij het beginpunt van onze wandeling naar de top van berg Kelk aankomen. Het blijkt dat Manuela ongeveer anderhalf à twee jaar geleden een nieuwe hardklep heeft gekregen. Dit betekent dat haar wandeltempo behoorlijk laag ligt, wat logisch is natuurlijk. Ik merk alleen dat ik zelf het afgelopen jaar een behoorlijk tempo heb ontwikkelt. Toevallig zeiden vorige week een Kroaat en een Française die ik tegenkwam in de bergen dat ik wel topfit moest zijn, omdat ik zo gemakkelijk liep...tja, dat zou eigenlijk best kunnen na al die kilometers die ik inmiddels heb gemaakt 😉.

Het is vanmorgen even aanpassen en ik moet eerlijk zeggen dat dit prima is, lekker rustig aan. Ik heb vandaag behalve het weer verder rijden naar de kust geen grootse plannen meer.

Na een uur komen we bij een uitzichtpunt en niet veel later bij de berghut.  Vanaf hier kunnen we nog verder omhoog, maar na een paar honderd meter geeft Manuela het toch op. Het laatste stuk wordt steeds steiler en zouden we nog via wat klim- en klauterwerk langs touwen moeten afleggen. Prima, we draaien om, eten onderweg bij de berghut nog een boterham om tegen half twee weer volledig afgedaald te zijn.

We nemen afscheid, zij gaan richting het zuiden en ik naar de kust, naar het eiland Krk. Na ruim een uur rijden neem ik even een pauze bij een benzinestation langs de weg (met goede koffie 🤪). Wanneer ik uitstap overvalt de warmte mij.  Vanmorgen was het bewolkt waar wij wandelden en dus 'gewoon lekker' wandelweer. Nu geeft de thermometer al weer 31 graden aan. Bij aankomst op de camping is het kwik gestegen tot 34 graden en geen zuchtje wind 🥵. Pfff, ik ben gewoon niet gemaakt voor deze van temperaturen vrees ik.

Na mijzelf geïnstalleerd te hebben wil ik mijzelf inchecken bij de receptie. Ik sta bovenop de heuvel met prachtig uitzicht op zee, maar de receptie zit vier terrassen lager gestationeerd 🙈...

Onderweg naar beneden zie ik een meisje van begin twintig leunend tegen haar camper. Het lijkt niet goed te gaan met haar. Ze heeft moeten spugen, is duizelig en voelt zich enorm slecht. Het lijkt in eerste instantie een zonnesteek, maar later blijkt een zware migraine aanval. Een vriendin waarmee ze is, is in paniek en ook het meisje zelf huilt continu. Ik probeer ze te helpen en overleg met de receptioniste wat we kunnen doen. Uiteindelijk komt er een Nederlandse mevrouw ook even kijken of ze kan helpen. Het meisje wilt niet naar de huisartsenpost, op dat moment nog niet wetende dat het migraine is, en blijft een tijdje onder een koude douche zitten, maar wel continu aan het overgeven. Tja we kunnen haar niet dwingen natuurlijk. Uiteindelijk geeft ze aan dat ze dit soort aanvallen ook heeft gehad toen ze klein was, waardoor er bij mij een lichtje gaat branden. Wanneer ik haar vraag of dat misschien een migraine aanval was, reageert ze daar op met een 'ja'. Dat betekent in ieder geval dat ze niet perse acuut naar de huisartsenpost hoeft. Na een tijdje wordt ze op bed gelegd en valt ze vrij snel in slaap.  Morgen gaan ze om medicatie die ze na al die jaren niet eerder meer nodig heeft gehad. Gelukkig gaat het weer beter met haar en ook haar vriendin is weer gekalmeerd.

De rest van de avond probeer ik zo rustig mogelijk aan te doen. Geen gekke dingen, en een koude douche zodat ik ook zo min mogelijk last heb van de hitte. Vanacht slaap ik met mij deur volledig open om nog een beetje verkoeling te verkrijgen.

De volgende ochtend staat er gelukkig een klein beetje wind en is het iets bewolkt waardoor de dag niet al te warm begint.

Vandaag ga ik fietsen, dan creër ik vanzelf een lekker windje 😉. Via het centrum van het plaatsje Punat rijd ik uiteindelijk richting het strand van Baška. Onderweg pak ik een verkeerde afslag en kom ik plots uit bij een naturistencamping 😂. Oepsie...ik keer weer om en vervolg mijn weg. Wel had ik hier een mooi uitzicht op de kust.

Het is soms behoorlijk steil en dus best pittig met de warmte die inmiddels weer is teruggekeerd 🥵. Onderweg wordt ik al toeterend ingehaald door de Nederlandse mensen die naast mij stonden op de camping. Ik doe natuurlijk heel stoer alsof ik totaal niet moe ben 😉.

Ik ga niet helemaal naar het strand van Baške. De weg naar beneden is supersteil en het is er enorm druk.

Ik maak onderweg wel een paar mooie foto's. Dit gebied lijkt erg op het de eiland Rab waar ik eerder deze week ben geweest. 

Wanneer ik terugrijd pak ik nog een terrasje in het centrum van Punat en haal ik nog enkele boodschappen. Halverwege de middag ben ik weer terug op de camping en doe ik het het rustig aan. Ik pak er weer eens een boek bij, iets wat ik nog te zijn weinig doe.

Maar lang duurt mijn rust niet. De Duitse buren komen ook weer terug en voor ik het weet zit ik gezellig met hen aan de schnaps die ik na een nipje toch teruggeef (ik vind het gewoon echt niet lekker). We kletsen nog de rest van de middag en avond over van alles en nog wat. De vrouw heeft een paar jaar in Nederland gewoont en kan redelijk goed Nederlands. Haar man, van oorsprong Kroaat, doet ook zijn best om zich in het gesprek te mengen 😂. Het was een onverwacht gezellige avond bij de buurtjes!

[saarschrijft]

Vuurbal

Vandaag kwam ik een man tegen in de supermarkt. Een wildvreemd figuur van in de, wat zal het zijn, begin 70. Onze wegen kruiste bij het meest willekeurige schap in de winkel met zowel afbak focaccia’s als slagroomsoezen in een plastic bakje met 30% korting sticker (weggooien is namelijk zonde). Mijn dag was vreemd en niet erg aangenaam dus ik bevond mij op deze kruising door de behoefte aan pittig eten en soja chocolademelk. Niet wetende dat ik ook een vriendelijke lach nodig had van iemand die ik nog nooit eerder had gezien.

De man met vriendelijke ogen zei, zich vastklampend aan zijn winkelwagentje, met een knipoog “Ladies first!”. Ik voelde me totaal niet vrouwelijk door mijn joggingsbroek met verfvlekken, hoodie en vette haar, een typische combi die ik draag als ik een dag minder lekker in mijn vel zit. Een dag dat ik keihard Fleetwood Mac aanzet en mee huil en schreeuw met Stevie Nicks die preekt over dat ze een man gaat beheksen met haar stem. Niet iets waar ik me per se in herken maar de emotie in haar stem voelt dan wel als een aanmeerpunt. In de zee van muziek kan de boot waarmee ik mijn tranen bezeil haar anker laten zakken, geluidsgolven voelen aan als een warme deken waar de golven van mijn emoties overweldigend kunnen zijn. Zo kan de sterke stroming mij niet overnemen, wel werd ik begeleid naar de doosjes met eieren in de supermarkt.

Ik was al vergeten dat ik net voorrang werd verleend door een wildvreemde man met vriendelijke ogen terwijl ik keek welke eieren de meeste Beter Leven sterren hadden. Tot ik dezelfde stem die mij voor liet gaan nog een keer contact hoorde zoeken. “Ja, die manieren zitten er gewoon ingebakken. Ik kom uit de jaren ’60.” De man verwees naar zijn traditionele maar lieve gebaar van zojuist en was duidelijk op zoek naar een leuk praatje, een stukje verbinding op de dinsdagavond. Ik besloot eropin te gaan aangezien ik me gezien voelde door de vriendelijke ogen van een man die mijn opa had kunnen zijn. “Mooie tijd, de jaren ’60” zei ik, wat de man bevestigde. Je kon zijn enthousiasme opmerken door mijn oprechte reactie, de vriendelijke ogen begonnen nog feller te fonkelen. Kleine sterretjes glommen me tegemoet en begonnen nog harder te stralen toen ik zei “Vooral goede muziek ook.”

Boem, een klik. De man begon te lachen en zijn blijdschap heelde een klein scheurtje die die dag in mij was ontstaan. Het leek nu alsof de Bluetooth connectie helemaal was gelukt, de wildvreemde begon gelijk over zijn passie voor muziek uit de jaren ’60. Nu wetende dat ik daar ook groot fan van ben. Hij vroeg wat ik van Jimi Hendrix vind en dat hoef je mij geen twee keer te vragen. Na mijn voorspelbare reactie zei de man “Ik heb hem gezien hé, in Amerika. Wat was dat te gek”. Een kort verhaal hierover volgde waarna ik mijn admiratie en jaloezie uitsprak. Ik vertelde hem over dat ik in mijn vrije tijd met mijn vrienden en vriendje een beetje doe alsof we in de jaren 60/70 leven en dat wij een grote voorliefde delen voor die tijd. Ik vergat te vertellen dat ik de dag ervoor ook een Jimi Hendrix kandelaar aan het kleien was. Maar dat gaf niet.

De wildvreemde en ik wensten elkaar een fijne avond terwijl ik verder opzoek ging naar koriander en limoen voor de noedelsoep die ik wilde gaan maken. Dit deed ik alleen anders dan voorheen, ik had namelijk nu een lachje op mijn gezicht en geen sippe uitstraling meer. Het is daarom zo ontzettend waardevol om verbindingen te leggen met mensen die niet voor je voor de hand liggen. De mensen die je misschien maar één keer in je leven tegenkomt. De man op leeftijd in de supermarkt die vroeger waarschijnlijk een enorme hippie was. De vrouw met knalrode haren en matchende lippenstift in de bus die je van top tot teen bekijkt en dan een goedkeurend lachje geeft over je outfit. De man met rasta haar voor je op de fiets die bij een rood stoplicht zijn hoofd als een uil helemaal naar achter draait en heel oprecht zegt “Wat zie jij er mooi uit zeg.” Een fijne en hoopgevende afwisseling op wat andere mannen in Rotterdam centrum tegen je kunnen zeggen als je je hebt opgetut.

Deze kleine uitwisselingen zijn lichtvonkjes die samen een hele grote vuurbal aan positiviteit in iemands leven kan slingeren. We leven in een samenleving waar polarisatie een steeds groter wordend probleem is. Een samenleving waar juist de drempel voor verbinding veel lager zou moeten liggen. En deze verbinding zou kunnen liggen in een enkele groet, kleine blijk van interesse of zelfs een gesprekje met elkaar. Met de wildvreemde, wie hij of zij of hen of wie dan ook is. Wie weet heb je veel meer met elkaar in gemeen dan je denkt, al is het alleen maar dat je beide, gewoonweg, mens bent.

[guytheporn]

Pornosites

Voor u als financieel geschoolde professional, gaat het gepaard met de mogelijkheid om een lieve dame te selecteren en haar te laten zien aan alle opmerkelijke mensen, inclusief uw baas. Met een ruime marge zal niets u ervan weerhouden deze hemelse boodschappers te gebruiken wanneer u uw mensen in een andere stad bezoekt en zij garanderen dat ze uw nieuwe lieveling of geliefde zullen zijn. Dit is erg belangrijk als je mensen je al heel lang verplichten om te daten en geliefden als een gek over te brengen!

Gaat met je naar binnen trekken en bij je blijven. Als u van het goktype bent, kunnen zij u naar uw belangrijkste gokclub brengen en u vragen zich minder dor te voelen terwijl u tegen gunstig geluk vecht. Als je aardig bent, kun je een of twee escorts meenemen voor een lunch of barbecue en je daar onder de hemel uitleven. Zeker, ze hebben talloze doeleinden, en er worden voortdurend nieuwe ontdekt.

Als je van het wilde soort bent, is briljant het ideale ding. Je kunt ze meenemen op een meidenclub, met ze reizen en ze je het soort seksuele rugmassages laten geven waardoor je je zo verbijsterend voelt dat je je vleugels zou kunnen overlappen en vliegen! Als je enthousiast bent over seks, en bovendien zeer verbluffende seks, dan moet je daar ook buitengewoon voor zijn en vrijwel alle trucjes van het vak kennen, ook al hebben ze nog veel meer niet uitgelegd!

Dichtbij begeleidt op snelkeuze!

Blijkbaar kun je, als je een telefoon hebt, een jonge vrouw bellen. Afhankelijk van waar ter wereld je het niet kunt vermijden, moet je mogelijk naar een gratis webgebaseerde Pornosites gaan die door een kantoor wordt benaderd om een jonge vrouw in dienst te nemen. Maar ervan uitgaande dat u zich in de VS, Canada of de meeste andere eerstewereldlanden bevindt, zijn de escorts regelmatig gratis. Voortdurend is het einde, de routine is bijna identiek! Vind de beste jonge vrouw voor jou, betaal voor haar en laat haar kennismaken, bij jou thuis of waar ze ook is. De hele omstandigheid is eveneens ongelooflijk voorzichtig.

De escortwerkplekken zullen regelmatig wat exorbitanter zijn, maar toch is het goed! Minder denkbare uitkomsten zijn inbraak of oplichting. Ik weet of ik in een onvolwassen land was waar ik met een kantoor best ver zou komen.

Deze jonge escortdames zijn er klaar voor, begaafd en absoluut het werk waard!

Het spreekt voor zich dat de meeste escorts speciaal opgeleid en gekwalificeerd zijn en in verschillende talen communiceren. Ze zijn ook overal geweldig en kunnen elk topmodel alert en wakker houden. Hun capaciteiten variëren van twerken tot bewegen, strip-duwen en het geven van uitstekende rugmassages en het zijn allemaal entertainers die met je over de meeste onderwerpen kunnen praten en je uitstekend kunnen prijzen om je het gevoel te geven dat je de langste en meest ongelooflijke mannen op aarde bent. Op dezelfde manier, als je haar in de zak krijgt, zul je haar zo dichtbij krijgen dat je bijna uit de hand vliegt, vandaar dat je ongelooflijk hard kunt werken aan het begin en het einde dat je kunt doen om je stevig vast te houden en niet gek te worden!

Tegen het einde van de dag bestaat er zeker geen twijfel dat ik mijn ziel zou verkopen voor een enorm deel van de provocerende escorts die ik heb gezien en die zonder enige twijfel het werk waard zijn, in wezen degenen die ik zo heb geselecteerd ver . In ieder geval, leer mijn zielsverwant niet!

Het kiezen van de juiste escortsite!

Nou, ik heb momenteel niet echt een meest geliefde escortsite, omdat elke site iets uitzonderlijks biedt dat de anderen hoe dan ook proberen te negeren. Lees gewoon mijn studies, kijk eens naar de jonge vrouwen in de verschillende escortregio's en laat uw kip de keuze voor u uitzoeken. Zeker, het is gewoon essentieel!

Bovendien, hemel, als je echt een manier bedenkt om ergens in een escort terecht te komen, zal je soulmate of andere persoon zeker geïrriteerd raken als je een of andere fysiek gecommuniceerde ziekte krijgt. Zorg er dus voor dat je op de juiste manier een condoom gebruikt en verdedig je buitengewone kip!