Tumgik
#παρελθόν
opws-ta-fernei-h-zwh · 11 months
Text
Ξανά και ξανά...
Μυαλό δεν βάζω.
128 notes · View notes
feggaroneira · 1 month
Text
Κανενας ποτέ δεν προσπάθησε να παλέψει για εμενα να μείνω στην ζωή του.
Ενώ εγώ προσπάθησα για όλους όσους έχασα.
Γι’αυτο έχω τόσες ανασφαλειες πλέον.
Γι’αυτο έχω κουραστεί τόσο πολύ ψυχικά.
Γι’αυτό έχω χασει τελείως τον εαυτό μου.
Για αυτό δεν ξέρω πλέον ποια πραγματικά είμαι.
Γιατί εγώ πάλεψα για όλους.
Μέχρι την τελευταία στιγμή.
Και αν είχα και άλλες αντοχές, θα πάλευα κι άλλο.
Γιατι εγω πραγματικά αγάπησα.
Και όταν αγαπάς ποτέ δεν σταματάς
Δεν σταματάς ποτέ να παλεύεις.
Γιατί μέσα σου πιστεύεις πως αν σταματήσεις να προσπαθείς τότε δεν είναι αγαπη.
Και για αυτό για να τους δείξεις οτι η αγαπη σου είναι όντως αυτόφωτη, απόλυτη και αληθινή βάζεις κάθε δύναμη σου, κάθε ψυχικη σου αντοχή και παλεύεις.
Και αυτό είναι επίπονο.
Είναι τόσο επιπονο να παλεύεις από αγαπη για να σώσεις μια σχέση,
για να κρατήσεις στην ζωή σου εναν ανθρωπο
που σημαίνει τα πάντα για σένα
και αυτός να έχει ήδη λύσει το σκοινί και να βάζει τέλος χωρίς όμως να είναι ξεκάθαρος μαζί σου.
Και είναι τόσο επίπονο να παλεύεις για εναν ανθρωπο ο οποίος έχει βάλει ήδη τέλος στα συναισθήματα του για σένα.
Και αντί να στο πει στα ίσια,
σου δείχνει πως τάχα σε θέλει.
Αλλά μια σε θέλει.
Μια δεν σε θέλει.
Και αυτό σε κουράζει ψυχικά.
Και πάντα σε αφήνει με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα είστε ξανά μαζί ευτυχισμένοι.
Αλλά αυτός κόβει σιωπηλά την πλέκτη γραμμή που σας ενώνει.
Και συ ακόμα παλεύεις.
Και παλεύεις.
Και παλεύεις.
Και μένεις με την ελπίδα.
Κι αυτό ποναει.
Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και συ έχεις κουραστεί.
Αλλά μέσα σου δεν θες να τα παρατήσεις.
Γιατί έχεις μάθει να αγωνίζεσαι για όσα αγαπάς μέχρι να μην υπάρχει καμία άλλη ευκαιρία
Και με τόσες ψεύτικες ελπίδες που έχεις μαζέψει, το μυαλό σου δεν μπορεί να πει στοπ
Και συνεχίζει και παλεύει.
Και αυτό γίνεται φαύλος κύκλος.
Νιώθεις πως κάποια μέρα θα είστε όπως πριν.
Ακόμα και αν νιώθεις πως για αυτόν πλέον δεν είσαι τίποτα πέρα από αναμνήσεις.
Αλλά όταν αγαπάς αληθινά ποτέ δεν σταματάς να παλεύεις μέσα σου.
Και αυτό ποναει περισσότερο από όλα.
14 notes · View notes
eimai6le · 1 year
Text
Tumblr media Tumblr media
Κάθομαι μερικές φορές και σκέφτομαι : να μπορούσα , λέει, να ξαναγυρίσω στο παρελθόν να τακτοποιήσω μερικά πράγματα, να αποτελειώσω κάποια άλλα.
Όμως τι σημασία θα ´χε ; Είμαι κουρασμένος από τους τόσους χωρισμούς, τόσα πρωινά, τόσα απογεύματα.
135 notes · View notes
siagavril · 11 months
Text
Σκιές..
Παντού υπάρχουν, κάποιες φορές τις δημιουργούμε κι άλλες φορές επιστρέφουν αναπάντεχα από το παρελθόν μας.
Για να ‘μαι ειλικρινής ποτέ δεν πίστεψα ότι έρχονται τυχαία στο παρόν ή κι στο μέλλον του καθενός. Συνήθως είναι μισοτελειωμένες ιστορίες, σκέψεις ,αγγίγματα..
Ποτέ δεν με τρομάξαν…ίσως γιατί μπορεί κι κατά βάθος να της αποζητούσα για να μου θυμίζουν ποια εν τελεί είμαι ,τι έχω περάσει…
Σήμερα, γύρω στις 20:00, δημιούργησα τις «δίκες» μου σκιές, που στην ουσία φέρουν μαζί τους όλες τις «σκιές»(/στιγμές) που έχω ζήσει ως τώρα…
Σε κάθε κίνηση, μέσα σε ένα άδειο δωμάτιο στον 4ο όροφο, που έτυχε να έχει το φως του ηλιοβασιλέματος, ένιωθα πλημμυρισμένη από ανθρώπους, στιγμές, αναμνήσεις, γέλια, χαμόγελα, φιλίες, αγάπες, έρωτες….Όλα αυτά είναι κομμάτια μου!
Αχ αυτή ζωή….
Tumblr media
Πόσες «σκιές» μας απομένουν ακόμα άραγε…
13 notes · View notes
emptyenough · 6 months
Text
Μερικές φορές χαζεύω αυτά που έχω γράψει όλα αυτά τα χρόνια. Θαρρείς και με βλέπω σαν ταινία στο πέρασμα του χρόνου. Βλέπω εμένα. Γιατί εδώ μέσα υπήρξα η πιο αληθινή πλευρά του εαυτού. Αυτή που δεν ξέρω αν κατάφερε ποτε να δει κανεις ως σήμερα σε όλη της την ολότητα. Και αυτό με στεναχωρεί και με συναρπάζει ταυτόχρονα.
4 notes · View notes
sym12 · 2 years
Text
Μελλόν- δραμα
Αν ο νους μου είναι σαν σκληρός δίσκος, τότε χρειάζεται εκκαθάριση προσωρινής μνήμης.
Γιατί έχουν απομείνει κατάλοιπα όσων έφυγαν και είναι καλύτερο να εξαφανιστούν, για να ελαφρύνει.
Την ίδια στιγμή που ξεχνιέμαι σιγά- σιγά, θυμάμαι όλο και πιο πολλά, ιδίως εκείνα τα οποία θα πόνταρε κανείς ότι έχω ξεχάσει.
Αυτό όμως είναι κάτι που δεν έγινε.
Δεν είναι μελόδραμα, απλώς αν με ρωτούσαν κάποτε δεν περίμενα στο τότε μέλλον δράμα τόσο.
Είμαι τόσο ικανός με τις λέξεις, που παίζω μαζί τους αβίαστα και τις κάνω ό, τι θέλω ανά πάσα στιγμή.
Δεν ξέρω αν δίνω περισσότερη σημασία στο αν θα κατορθώσω να πω όσα θέλω ή αν θα μου αρέσει τελικά αυτό που γράφω.
Δεσμεύτηκα ότι θα το άφηνα, όχι όμως και η άλλη πλευρά όπως φαίνεται.
Συμ.
13 notes · View notes
efhhh06 · 2 years
Text
Ήθελα να γραψω για αυτο το θεμα καιρό αλλά όσο και να προσπαθήσω μου φαινεται αδύνατο να μιλησω για αυτο το θεμα και να το πω δημόσια.
Πριν από έξι περίπου μηνες το τότε αγόρι μου μου άσκησε σεξουαλική παρενόχληση.Θυμάμαι τον εαυτό μου να του λεει δεν θέλω επίμονα άπειρες φορές και να μου απαντάει καταφατικά κ να μου λεει να σκασω.Θυμάμαι τον εαυτό μου να προσπαθεί να ξεφύγει αλλά αυτο το ατομο να συνεχίζει να με τραβαει πίσω και να με πιέσει σωματικά και ψυχολογικα να μείνω.Θυμάμαι τον εαυτό μου σχεδόν κλαμένο και με πόνο στην φωνη να λεει σταματά.Και αυτός να απαντάει πως θα μου αρέσει στην πορεία και να μην είμαι υπερβολικη.Δεν μπορω να τα ξεχασω όλα αυτά όσο και αν θέλω.Το αγόρι αυτο το αγάπησα και του έδειξα τον πραγματικό μου εαυτό.Είχαμε πολλές ευχάριστες αναμνήσεις μαζί αλλά μετά από αυτο καταλαβα πως με ήθελε μόνο για το σώμα μου.Πλέον εννοειτε πως δεν έχω κρατήσει επαφές και έχω προχωρήσει την ζωή μου.Την εμπειρία αυτή δεν θέλω να την περάσει ΚΑΜΙΑ κοπέλα και ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να το ξεπεράσω.Μετά από αυτο πλέον φοβαμαι τα παντα.Φοβαμαι να είμαι μόνη μου στον δρόμο,φοβαμαι κάποιος να με ακουμπάει,φοβαμαι να βλέπω αυτο το ατομο εννοω είμαι μόνη.Μια μερα με πήρε τηλεφωνώ κλαμένος να μου ζητήσει συγνώμη γιατί δεν ήξερε τι έκανε επειδή δεν ήταν νηφάλιος.Δεν ξέρω αν πρέπει να τον πιστέψω ή όχι αλλά νομίζω πως όχι.Τέλος πάντον ελπίζω να μην το περάσει καμία αυτό που πέρασα εκείνη την νύχτα και όσες δυστυχώς το έχουν περάσει κουράγιο και δεν είναι μόνες τους ❤️
7 notes · View notes
psyxhmou · 1 year
Text
Tumblr media
𝔏𝔬𝔳𝔢 𝔩𝔦𝔨𝔢 𝔲 & 𝔬𝔲𝔯 𝔣𝔬𝔯𝔤𝔬𝔱𝔱𝔢𝔫 𝔪𝔢𝔪𝔬𝔯𝔦𝔢𝔰
6 notes · View notes
arghsa-na-er-8-w · 2 years
Text
Tumblr media
Μερες ουτοπικες στην προ κοβιντ εποχη
3 notes · View notes
thisissandra · 2 years
Text
Άραγε τι θα γινόταν εάν είχα διαλέξει έναν άλλον δρομο; Εάν είχα μινει; Εάν δεν άλλαζα γνωμη; Θα ειμουν ο ίδιος άνθρωπος; Θα έφτανα εδώ που είμαι τωρα; Όλα αυτά τα "εαν" όλες αυτές οι ερωτήσεις που με γυρεύουν το βράδυ και με κρατούν ξύπνια... Πείρα άραγε την σωστή αποφαση; Ή είμαι σε ένα λάθος μέρος με λάθος ανθρώπους; Και αν ήταν η σωστή επιλογή γιατί έχω τόσες αμφιβολίες; Σε μερικές απορίες πρέπει να βρίσκουμε μόνοι μας την απάντηση...
4 notes · View notes
to-apwthimeno · 2 years
Text
Και φτάνει η στιγμή που συνειδητοποιείς πως ίσως ήσουν πιο υπερβολική απ’ότι έπρεπε.
Πως δεν έπρεπε να αντιδράσεις έτσι.
Πως έπρεπε να αφήσεις τον εαυτό σου να τον εμπιστευτεί.
Πως έπρεπε να δεις τι έκανε για εσένα.
Αλλά πλέον είναι αργά.
Βρίσκεται πλέον σε άλλη αγκαλιά και είναι χαρούμενος.
Και είσαι κι εσύ χαρούμενη με αυτό, αλλά κάπου μέσα σου εύχεσαι να μην είσαι απλώς μια ανάμνηση. 
5 notes · View notes
opws-ta-fernei-h-zwh · 2 months
Text
Μερικές φορές το μόνο που χρειάζομαι είναι μια τεράστια διαδρομή και τα ακουστικά μου.
22 notes · View notes
feggaroneira · 9 months
Text
«…και όπως περνούσα στο απέναντι δρομάκι, αλαφιασμένη, προσπαθώντας να φτάσω εγκαίρως στο ραντεβού, κοιτώντας ταυτόχρονα το μικρό ασημένιο ρολόι που φορούσα στο χέρι μου, δώρο ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου για εμένα, έπεσα πάνω σε έναν Άγνωστο. Ψηλό ανάστημα, γεροδεμένο κορμί που μύριζε ιδρώτα σε συνδυασμό με μια γνώριμη κολόνια. Το πάνω μέρος του σώματος φαίνονταν αρκετά δυνατό και καλλίγραμμο σαν να ασχολούταν χρόνια με την γυμναστική ενώ τα χέρια και τα μπράτσα του ήταν μεγάλα, δυνατά σαν αυτά που λαχταρούμε να μας πάρουν μια σφιχτή αγκαλιά και να μην μας αφήσουν ποτέ. Στο ένα του χέρι κρατούσε μια μεγάλη τσάντα τύπου σάκο που επάνω έγραφε, με μεγάλα γράμματα, το όνομα μιας ομάδας ποδοσφαίρου τύπου Ακαδημίας. Κάτι μου θύμιζε αυτό το όνομα. Κάποιος μου είχε μιλήσει κάποτε για αυτήν. Στα λίγα δευτερόλεπτα που τον παρατηρούσα πριν σηκώσω το κεφάλι μου να τον αντικρίσω, προκειμένου να του ζητήσω συγγνώμη για την αφηρημάδα μου, πρόλαβα να εντοπίσω το άρωμα που φορούσε. Ήταν γλυκό και πικρό μαζί, περίεργος και δροσερός συνδυασμός. Ένας συνδυασμός που έφερε στο φως του μυαλού μου παρελθοντικές εικόνες από ένα παλιό αγαπημένο πρόσωπο. Το άρωμα αυτό με πήγε πίσω σχεδόν 2 χρόνια. Εκείνη στιγμή ένιωσα σαν να βλέπω να ζωντανεύει μπροστά μου μια παλιά φωτογραφία με ένα αγόρι που κάποτε αγαπούσα πολύ. Νοσταλγία.
Και έτσι, τον αντίκρισα. Τα μάτια μου αντίκρισαν τα δικά του σχεδόν γουρλωμένα, κάπως αναστατωμένα. Ήταν παράξενο. Ένιωθα τα μάτια μου σχεδόν έτοιμα να κλάψουν. Κοιταχτήκαμε για μια στιγμή χωρίς να ακουστεί κουβέντα. Μου χαμογέλασε στραβά για δευτερόλεπτα, έσκυψε το κεφάλι και συνέχισε τον δρόμο του και εγώ το δικό μου. Σαν δυο Άγνωστοι περπατούσαμε σε αντίθετη κατεύθυνση. Ξανά. Παράξενο συναίσθημα για έναν Άγνωστο. Πως ήταν δυνατόν ; Τα μάτια μου άρχισαν να βρέχουν με δάκρυα τα μάγουλα μου και η καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που να μην μπορεί να σταματήσει. Περίεργο συναίσθημα. Μα, ακόμα πιο περίεργο ήταν το γεγονός ότι ήξερα το όνομα αυτού του Αγνώστου. Ήξερα την οικογένεια του, τις συνήθειες και τις αδυναμίες του, ήξερα τι τον είχε πληγώσει, κάποτε ήξερα και το πρόγραμμα του κατά γράμμα, αλλά και πως περνούσε τον ελεύθερο του χρόνο, τι αγαπούσε περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο, τα όνειρα και τους στόχους του για την ζωή. Ήξερα την μυρωδιά του. Πάνω από όλα όμως ήξερα πως κάποτε τον κοιτούσα και τα μάτια μου έλαμπαν.
Παράξενο που ήξερα τόσα πολλά για έναν Άγνωστο.
Αποπροσανατολίστηκα. Που είμαι; Έχασα τον δρόμο μου. Που πάω; Κοίταξα ξανά το ασημένιο ρόλοι που κάποτε μου είχε χαρίσει ένα αγόρι που αγαπούσα πολύ. Ωχ. Είχα αργήσει στο ραντεβού.
Σαν χαμένη κοίταξα πίσω μου, ο Άγνωστος είχε εξαφανιστεί. Είχε φύγει. Πρέπει να ξυπνήσω. Μάλλον ήταν κάποιου είδους ονείρου μεταξύ ενός κόσμου γνωστού και αγνώστου. Μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος. Κουνάω το κεφάλι μου για να ξυπνήσω. Ξυπνά λέω! Όνειρο θα ήταν! Και συνεχίζω τον δρόμο μου για το ραντεβού.»
/Το ασημένιο ρολόι/
-Ε.Π.
5 notes · View notes
lostphilosopher44 · 2 years
Text
"Αθηνάς "
Σηκώθηκα από το κρεβάτι από ένα αυπνο βράδυ σερί και 6 ώρα αποφάσισα να φύγω. Βγηκα απο την πορτα και ο δρόμος με οδήγησε στην παλια μου γειτονιά, ξέρεις σε εκείνο το παγκάκι... εκεινο το βράδυ... .
Μέσα στο χάος μιας αχρείαστης αναδρομής του μυαλού μου στα παλια και τη συνεχόμενη επιλογή του playlist να βάζει τραγούδια που σε θυμίζουν, περασες και εσυ για λιγο από το μυαλό μου. Δεν ξέρω γτ το γράφω αυτό, δν θα το διαβάσεις ποτε, δν εχω λογο να το γράψω αυτο, δν εχω κατι να πω, κι όμως οι λέξεις βγαίνουν από το κεφάλι μου τοσο ευκολα όσο αποφάσισες να με ξεχάσεις! (too soon!) Αυτό που ίσως θέλω να πω είναι ότι ελπίζω να σαι καλά, να περνας καλα και να σε ευτυχισμένος και αν καμια βραδια με θυμηθείς στείλε μου απλα μια ώρα , το μέρος θα το ξέρω!
Δεν θέλω να μαστε μαζί, δεν θέλω τπτ να μου πεις. Θέλω απλά να μαστε δυο φιλοι που ξέρουν ο ένας τον άλλον καλά! Να κάνουμε ένα τσιγάρο και να αναπολησουμε για λίγο τα παλια , να θυμηθούμε όλα όσα περασαμε. Και μετά αν θες φυγε.
Ξέρω δν θα το δεις ποτε αλλά μέσα μου ζει μια μικρή ελπίδα. Θα λατρευα να το ζήσω αυτό το βράδυ! Να σε καλα! ♥🐧
6 notes · View notes
positivepsychology · 18 days
Text
Tumblr media
Στην ψυχοθεραπεία πολύς χρόνος αναλώνεται συζητώντας για το παρελθόν. Το παρελθόν είναι τα λάθη αλλά και οι εμπειρίες που αποκομίσαμε απ’ αυτά, είναι οι απώλειες αλλά και η εκτίμηση για ό,τι παρέμεινε, είναι οι κοινές ιστορίες αλλά και η μοναδική μας ταυτότητα. Η ουσία δεν είναι να αναπαραστήσουμε τι και πώς έγινε αλλά να αντιληφθούμε πώς επιτρέψαμε αυτό να μας καθορίζει στο σήμερα. Και το «καθορίζει» είναι κάτι που μπορούμε να μεταβάλουμε• αγκαλιάζοντας ολόψυχα το παρόν, αγκαλιάζοντας την τωρινή και αυθεντική εκδοχή του εαυτού μας.
Κείμενο: Γιώργος Θανάσης Εικόνα: Jeff Stanford
0 notes
egaleo · 9 months
Text
0 notes