Last Seen Blogs
hyper-techno-pop
HYPER TECHNO POP 01
sirhenry
Unbetitelt
whereisbenvolio-blog
Flowers in Your Hair
yo-olvidadiza
yo olvidadiza
ambriel-angstwitch
Ambriel Angstwitch
Text
Starry night
Tonight was a dark night, as it has been, for several nights.
Tho the lights were clear and starry, among the clouds.
Deep and far thunder roared, as my mind roared, as it has been roaring for several weeks now.
3 notes
·
View notes
Text
Ze kan er altijd nog gedichten overschrijven, maar nu zal ze eerst in leven blijven
#schrijven#gedachten#schrijven gedicht poezie schrijver dichtersvaninstagram versje poetry gedichten schrijversvaninstagram blog woorden writer creatief tekst l#nederland#nederlands#grunge
0 notes
Text
Opgroeien
Als kinderen zijn we kritisch op de opvoeding die we hebben gekregen, omdat we het later beter willen doen voor onze eigen kinderen. Maar om het echt beter te doen, zul je jouw ouders eerst moeten vergeven.
4 notes
·
View notes
Text
I hope you can't sleep and you dream about it. And when you dream I hope you can't sleep and you scream about it. I hope your conscience eats at you and you can't breathe without me.
0 notes
Text
“Could you be mine from time to time?”
— (via michaelbogild)
48 notes
·
View notes
Text
Never let them in your head, beter dead then fled.
1 note
·
View note
Text
Not being able to love fully, they will believe your love incomplete.
menno
0 notes
Text
@michaelbogild continue!
“He realized too late that her soul was the sun.”
—
5 notes
·
View notes
Quote
We namen om en om een slok uit de fles en het was rustig waar het zelden rustig was.
Niet voor watjes
0 notes
Text
“I know you’re tired but come, this is the way.”
— Rumi
1K notes
·
View notes
Text
Loslaten,
Loslaten is niet het nemen van afscheid bij het station na een gezellig weekend. Loslaten is niet het regelen van de begrafenis of het aangeven dat we elkaar beter een tijdje niet kunnen zien. Loslaten is niet een handeling wat je in de agenda kan zetten. Vaak zijn we in het proces van loslaten zonder het te beseffen, en soms zitten we in het proces van loslaten zonder wat we nog ergens anders aan kunnen denken. Niet aan de felle zon die de huid streelt of de huilende regen die ons zo goed aanvoelt. Loslaten ontstaat als het gewicht van dat gene niet opweegt tegenover de grote beloning van het volhouden. ��Loslaten, doen de bomen in de herfst als ze zichzelf moeten beschermen en stoppen met groeien. Ze laten bladeren los zodat ze de vries winter overleven als de grond door ijs gehard is en de wind met een zweep om rode oren slaan, in de wetenschap dat ze in de lente naar de zon kunnen groeien. Maar wij mensen hebben niet de zekerheid dat er in de lente weer nieuwe bladeren bloesemen en daarom soldaten we door. Terwijl we volledig uit balans raken, te dik of te dun, een burn-out of depressief, aan de medicijnen of de drugs. Alles om maar door te gaan. Niet luisterend naar de donder wolk die in de verte aankomt waaien met de grote letters: c r i s i s, erin gevormd. En terwijl het losbarst en de bliksem bomen laat sneuvelen gaan we door en zeggen we dat alles oké is en dat het gewoon even een kut periode is. En daarmee weigeren we te leren, om te luisteren wat die crisis ons probeert te vertellen.
Misschien ben je wel niet op het goeie pad? Het pad van het leven loopt tenslotte door een donker bos, omgeven met zijpaden, kronkelwegen struiken waar wat achter schuilt en valkuilen. Misschien was het plan dat je had toch niet het plan dat bij je ziel past of misschien is je ziel tijdens het plan veranderd. Misschien was het gene waar je de laatste drie jaar je identiteit aan hebt ontleent toch niet wat jou, jou maakt. En moet je weer opnieuw beginnen, opnieuw verdwalen in dat donkere bos niet wetend of je voor of achteruit gaat. Tien jaar later, en sinds je achttiende jaar nog geen meter opgeschoten. Weifelend en onzeker als mensen aan je vragen wat je doet. Leg de ambitieuze maar eens uit dat je probeert om een goed mens te zijn en probeer een goed mens maar eens uit te leggen dat je geen goed mens kan zijn omdat je gebukt gaat onder stress, in de file of in een vertraagde trein. Of leg de goede mensen maar eens uit dat je al je ambities hebt los moeten laten omdat leerstoornissen in de weg stonden of dat je er gewoon niet de energie meer voor had, en dat het leven zonder ambitie ook geen weg naar geluk is. Hoe dan ook, verdwaald in dat donkere bos, waar we allemaal wel eens verdwalen, waar de maan schijnt vol en zeker, dezelfde maan voor ieder mens in deze wereld en daarnaast de poolster die voor ieder mens toegankelijk is en ieder mens het pad kan wijzen en voor ieder mens even fel schijnt.
Wat betekend het om alleen de bijna’s te hebben? ik was bijna een korps marinier, ik was bijna een commercieel econoom, ik was bijna een docent en ik ben bijna een schrijver, maar eigenlijk ben ik niks, slechts mezelf in al m’n glorie en met zoveel om te geven en tegelijkertijd niks om te geven, alleen dat ik blij ben dat je hier bent. En laat de psychologen maar praten: ‘als je dit niet afmaakt dan zal je jezelf altijd als gefaald zien.’ Maar wat als vrijheid en geluk, te vinden zijn in het accepteren van het falen? En niet in het als maar door gaan tegen de wind en de stroming van de zee en de wolken in. Om vijf uur in de middag in de slaapkamer, gordijnen dicht en lichten uit omdat het teveel is geweest. Wat als geluk in het kleine zit, in het bezitten van een hond of een kat. In het vrij zijn op maandag, of een part time job, in het volledig gaan voor een relatie of een stuk biefstuk met goeie wijn of de tatoeage die je nooit besloot te nemen vanwege je toekomstige job.
Ik kan in alle vertrouwen zeggen dat het moment voor het loslaten het donkerste moment zal zijn. En ook in die momenten moet je hoop houden. Verleden en toekomst bestaan zowaar niet echt, en soms moet je doen wat je moet doen om het nu te verbeteren. Het is fijn om zekerheid te hebben of om een goeie baan te hebben maar aan het einde van de dag, klinkt de muziek even mooi voor de rijken als voor de armen, en iemand kan wel een grotere tv hebben maar we kijken nog steeds naar dezelfde film, en hoe mooi je auto ook is, uiteindelijk kom ik in die lelijke auto ook van punt a naar punt b. En ik weet dat veel mensen zich in het verleden en de toekomst bevinden maar niet in het nu. En ik weet dat zij huilen zoals ik huilde en ik niet wist dat die tranen de zaden van de toekomst water gaven.
Met liefde,
menno
5 notes
·
View notes