Tumgik
#trastornos de voz
health-healthyfood · 1 year
Text
Higiene Vocal
Pautas de Higiene Vocal La Higiene Vocal, frecuentemente confundida con higiene bucal o higiene bucodental ( esto es, cepillarse los dientes) son las pautas o medidas a seguir para tener una Voz Sana . Las Pautas de Higiene Vocal son el primer paso a seguir para: 1 Prevención de patología vocal, Disfonía 2 Inicio del tratamiento si existe Disfonía Mantener una correcta Higiene Vocal es…
Tumblr media
View On WordPress
4 notes · View notes
caostalgia · 1 year
Text
Agonía
Los primeros días eras agonizante malestar, ansiedad que esperaba con tu presencia a distancia amainar.
Para las primeras semanas ya te habías vuelto enfermedad, afección de gravedad que creí, algún día, volverías para tratar.
A la llegada de los primeros meses te quedaste como un permanente padecimiento, desgarrador sufrimiento y nunca regresaste para acabar con el lamento.
El primer año te hizo perturbación, un desorden mental que a veces tu voz en susurros me hace escuchar.
Depresiva e impulsiva necesidad que no se puede curar.
Estado irreal que me lleva a verte en lugares dónde no estás.
Desvarío total. Apareces y te pierdes con el resto de las sombras que me acechan y con dificultad logro ignorar.
Ahora eres el 50% de mi trastorno ya, y ningún antidepresivo, ansiolítico o antipsicótico te podrá disipar.
Tumblr media
Coldissweet
304 notes · View notes
Text
Sabias QUE?
Tumblr media
Muere la cantante Sinéad O'Connor a los 56 años
La cantante irlandesa que saltó a la fama en todo el mundo con la canción 'Nothing Compares 2U', ha fallecido este miércoles a los 56 años
Ganadora de un premio Grammy, en el año 2018 se había convertido al islam con el nombre de Shuhada’ Sadaqat.
Tercera de cinco hijos, sus padres tuvieron graves problemas matrimoniales. Tras la separación, ella y sus dos hermanos mayores fueron a vivir con su madre, en una terrible etapa en la que sufrieron abusos físicos que ella misma reflejó en su canción 'Fire on Babylon'.
Sinéad se marchó a vivir con su padre y la nueva pareja de este, pero fue enviada a un reformatorio donde se fijaron en su bella voz para cantar.⁠
youtube
O'Connor ha sido durante las últimas tres décadas una persona zarandeada por un cuadro psiquiátrico complejísimo que la ha llevado a pelearse con aquellos que le querían, a exponerse al escarnio público, a entrar en guerras que nunca podría ganar y a asistir a tragedias absurdas como el suicidio de su hijo.
Es peligroso intentar sintetizar desde fuera cuál ha sido el problema de Sinéad O'Connor. ¿Un trastorno de la personalidad límite llevado hasta el extremo?
Sus relatos de la infancia y la adolescencia se ajustaban a ese molde: eran retratos de un dolor muy íntimo que emponzoñó su entrada en la vida adulta. Los padres de O'Connor se separaron cuando ella tenía ocho años y Sinéad se fue a vivir con su padre, que, parecia una presencia más sólida que su madre.
La cantante recordaba a su madre en esos años llorando sin consuelo, incapaz de reconstruir su vida, pero también inclinada a formas de crueldad aterradoras.
En su otra casa, en cambio, su padre volvió a empezar y se casó por segunda vez con una mujer llamada Viola, cariñosa y creyente, y de cuya compañía disfrutaba Sinéad.
Pero cada momento de gozo se convertía después en una puñalada de culpa. En la adolescencia, O'Connor gestionaba ese conflicto de la manera en que lo suelen hacer los niños perdidos: causaba problemas, buscaba el dolor, chocaba con el mundo, robaba en las tiendas... 
Escuchaba a Dylan y Pink Floyd, leía a Yeats, chocaba con su padre, al que, pese a todo, veía con compasión, se iniciaba en la sexualidad por el camino de la desesperación y se las buscaba para que la expulsasen del colegio...
¿Hay belleza en historias así? El mundo ha idealizado la angustia adolescente desde el romanticismo y ¿cómo no ver a Sinéad O'Connor como un personaje romántico, dirigido a la autodestrucción y la soledad por ser una persona demasiado pura para el mundo?
Tumblr media
D.E.P 🕊️
Tumblr media
30 notes · View notes
avelinamultibiology · 5 months
Text
Tumblr media
{🐲​🌈​🔥​}
ENG
i just decide to create them to @ask-the-rag-dolly ! she doesn't have a name or a number (because i don't know what number is them-) so i hope do you like it!
Update 18/3/2024: she number is 712 :) I would update the ref soon
LORE
Anon Num. 712, that’s them name was she get assigned previously, them program is protect the host and the rest of the anons fragment them to those who trying to eliminated them caused they get fault for the fragmentation in their code.
But when she appears half of them program get corrupted for a unknow reasone caused she doesn't know them purposed, the only think she know is help with almost anything, cooking and speak spanish, and then she get an accident was she get the conclusion she doesn't have much time to keep exist, so she decide to make a large list of things she want before she get dissapear from them existense.
Personality:
Polite and honest, the rest is somewhat contradictory, possibly having personality disorder or bipolar disorder.
Headcanon Voice:
Cyn from Murder Drones.
Abilities in Combat:
-Teleport.
-Spit of Fire.
-Punch.
-Paralyzing Blow (only work with digital people, in case with people made of meat and bones is just like electric discharge but slightl).
Fun Facts:
-Them pronouns are She/Them.
-She like carrot and strawberry cake and ravioli.
-Them flames can turn bigger when she's angry or furious.
------------------------------------------------------------------------------
ESP
solo decidí crearlo para ask-the-rag-dolly ! ella no tiene un nombre o un numero (por que no se que numero es el-) así que espero que les guste!
Actualizacion 18/3/2024: su número es 712 :) voy a actualizar su referencia próximamente
HISTORIA
Anon Num. 712, ese era su nombre que ella le había asignado anteriormente, su programación es proteger al huesper y el resto de los anons fragmentando a aquellos quienes tratan de eliminarlos causando que tengan fallas por la fragmentación de su código.
Pero cuando ella apareció la mitad de su programación fue corrompida por razones desconocidas causando que elle no supiera su propósito, la única cosa que ella sabe es ayudar casi cualquier cosa, cocinar y hablar ingles, y luego ella tuvo un accidente en la que ella tuvo la conclusión de que no tiene mucho tiempo de seguir existiendo, así que ella decidió hacer una larga lista de cosas que ella quiere antes de que elle desaparece de su existencia.
Personalidad:
Educada y honesta, el resto es un tanto contradictorio, posiblemente tenga trastorno de personalidad o bipolaridad.
Voz Headcanon:
GLaDOS de Portal
Habilidades en el Combate:
-Teletransportación.
-Escupitajo de Fuego.
-Puñetazo.
-Golpe Paralizante (solo funciona con gente digital, en caso de gente hecha de carne y huesos es como una descarga eléctrica pero leve).
Datos Curioso:
-Sus pronombres son Elle/Ella.
-le gusta el pastel de zanahoria y fresa e ravioli.
-Sus flamas puede volverse grandes cuando está enojada o furiosa.
12 notes · View notes
senig-art · 6 months
Text
Resumen de la historia de Makoto: el bendecido por la locura.
Me llamo Takashi Makoto, soy un joven de preparatoria que tiene la peor vida del mundo.
Tumblr media
Actualmente tengo 16 años, no tengo una gran casa, mi comida es escasa y mi hogar un desastre, mi madre tiene doble personalidad, con trastorno postraumático y paranoias, y eso me ha causado a mi depresión y un odio a este mundo, yo he querido quitarme la vida desde los 6 años, pero la suerte no parece estar de mi lado nunca, y siempre termino viviendo por más tiempo.
Voy en trabajo a trabajo, buscando un modo de no estar en casa, e intentar tener por lo menos un futuro mejor, lo cual trabajo hasta horarios horribles, para pagar la comida, algún médico, la renta del departamento y la medicina de baja calidad.
Por mi vida nunca pude ir a ninguna escuela, todo lo he aprendido trabajando y cometiendo errores, hubo veces que lloraba en mi habitación, un error puede causar la perdida de tu trabajo, y he sido despedido muchas veces.
Que alguien me alce la voz, me aterra, que alguien alce sus manos, me aturden, aun si ellos no lo hacen para dañarme realmente, ya estoy marcado por las acciones de mi madre.
Pero hubo momentos en los trabajos que no me mantenían mucho tiempo allí porque era un chico pequeño y al mismo tiempo era joven y sin estudios. Por eso decidí intentar meterme a una preparatoria, al inicio me dijeron que no podría entrar, pero creo que esta vez mi estúpida suerte me ha ayudado esta vez, entre a la preparatoria dos semana después de mi inscripción.
.
.
.
Entre a la preparatoria PEF (Preparatoria de Educación y Formación) que aceptan todo tipo de estudiantes, desde humanos hasta espíritus. A sí, mi mundo es raro, existen muchas criaturas con actitudes tan diferentes y raras en este lugar. Y me toco probarla en los primeros días en las que entre.
Empujones, golpes, gritos, risas, me quedaba congelado con todo eso, lo cual esos abusones lo aprovechaban para golpearme y humillarme, tres semanas así. Hasta que conocí a mis primeros amigos.
Masato y Nozomi, aparecieron para defenderme, Masato literalmente se aventó a luchar con los puños y Nazomi un palo entro a apoyar a Masato, pero cuando se veía en problemas usaba algo que alejaba a todos excepto a Masato.
Toma Masato, un Nekomata, mitad Kitsune, un hibrido de ambos yokais, con poderes de ambos padres, pero comúnmente prefiere usar la fuerza cuando se trata de enfrentar un conflicto físico,su familia no tiene nada de prestigiosa, pero su madre es doctora y su padre un mecánico, Masato tiene una actitud amistosa y sueles ser muy amable con todos, incluso conmigo un desconocido, lo fue al ayudarme y extender su mano para apoyarme y llevarme a la enfermería.
Tumblr media
Akiko Nozomi, una humana pero con un don que ha pasado en generación a generación, muchas la conocen como una sacerdotisa, cuando en realidad su familia son los elegidos por dios, quien les dio un poder para proteger y sanar de la maldad del mundo. Pero la realidad es que ella en vez de ser algo ególatra, es muy amable y divertida, siempre dice cosas raras o aleatorias y siempre parece tener una sonrisa.
Tumblr media
Ellos dos empezaron a ser mis amigos, y al año siguiente de preparatoria conocería a los gemelos Kai, Kioko y Yasahiro.
Fue cuando los dos estaban por llegar tarde a clase, y una maestra no les espero para que ellos dos subieran por el ascensor de la escuela, porque Kioko no tiene piernas y pues está atada a la silla, y como tardaba mucho en llegar el ascensor Yasahiro decidió llevar escalón por escalón a su hermana, lo cual lo vi y decidí ayudarlos, Kioko fue amable y me permití ayudar, pero Yasahiro me miraba con mucho digesto, lo cual su hermana lo regañaba por eso.
Al final nos dimos cuenta que la maestra que les cerró la puerta del ascensor era la misma que nos dio la clase ese día, lo cual para Yasahiro no le pareció gracioso la situación aún más cuando la maestra nos reprendió por llegar tarde a clases.
Y para mi sorpresa, Masato y Nozomi conocía a los gemelos, y los 4 tenían un collar dorado, que simbolizaba su amistad, los gemelos decían que no habían entrado a esta escuela, primero porque su padre tuvo un accidente y segundo porque estaban fuera de la ciudad, para ver a sus abuelos maternos que estaban en el fondo del mar. Ya que ambos gemelos tienen la peculiaridad de ser mitad sirena.
Desde allí ellos dos se hicieron mis amigos.
Kai Yashiro, tiene un aspecto intimidante, nunca parece estar feliz o mostrar otra cara que no sea seriedad, pero desde que empezamos a convivir más tiempo, pude ver su verdadero el, es muy cuidadoso con las cosas, cuando algo le gusta sonríe y Masato dice que a Yoshiro le gusta los videojuegos de miedo y que quisiera crear uno.
Kai Kyoko, dulce y burbujeante, siempre amable y cariñosas, intenta siempre hacer el bien y ver lo positivo, ella es mucho más expresiva que su hermano, con un gusto por la música y mucho más por el canto, le gusta pasar tiempo con su hermano y serle de ayuda con lo que puede y también ella y Nozomi son fanáticas de un grupo de música rock.
Ambos eran hijos de una sirena que trabaja de abogada, en el mundo acuático y en el mundo de tierra y su padre es literalmente una sombra, o un ser echo de oscuridad, y siempre esta en casa porque no puede salir por mucho tiempo.
Tumblr media
.
.
.
Así conseguí tener amigos, y poder alejarme cada día más de mi hogar, para mí, ellos eran mejor que cualquier medicina, honestamente ellos iluminaban mi triste vida, eran amables y comprensivos, ellos iban a mis trabajos y me esperaban mientras comían algo en los restaurantes, Nozomi me ayudaba a estudiar, los gemelos me metían en sus aficiones por la música y los videojuegos y Masato se volvió mi mejor amigo, él estaba allí cuando lo necesitaba, él era mi baúl de secretos.
No quiero volver a casa…quiero ir con ellos…quiero estar con ellos…por favor….no me hagan volver a casa.
-Donde estabas, maldito bastardo…
-Lo siento mamá…
-Quieres abandonarme verdad, igual que tu maldito padre…
*Sonidos de golpes*
-¡VETE A TU MALDITA HABITACION Y NO SALGAS HASTA QUE TE DIGA, ME ESCUCHASTE!
Solo quiero que esto acabe…
Tumblr media
12 notes · View notes
pauljirai · 1 year
Text
Ya no hay magia en FNAFHS , ¿Qué pasará con Freddy y Fred?
¡Indicios de que podría ser un TID u OTDE 1!
Tumblr media
IMPORTANTE:
⚠️ TID y OTDE 1 NO son los mismo que la esquizofrenia. ⚠️
Estos son trastornos disociativos en donde hay un cambio de control ejecutivo.
TID - Trastorno de Identidad Disociativa
OTDE - Otro Trastorno Disociativo Específico
...
Esto inicia con el capítulo 12, "El fantasma de Freddy", en el cual se nos presenta a Fred.
Fred: "Es cuestión de tiempo, no podrás controlar tus sentimientos"
Tanto en el TID cómo en el OTDE hay (cuando menos una) parte aparentemente normal (PAN), la que busca vivir una vida normal, y otras que son las partes emocionales (PE), las que viven en el evento traumático.
Freddy sería PAN, por lo que intenta tener una vida normal, y evita acercarse a las memorias y emociones relacionadas al trauma.
(Es una interpretación de este diálogo)
Tumblr media
Más adelante, cuando están eligiendo sus instrumentos Freddy dice: "No siempre puedo cantar".
Esto me recuerda a uno de los síntomas, en donde algunas habilidades desaparecen de un momento a otro, como sería el canto en este caso, una habilidad solo disponible cuando Fred está al frente.
Tumblr media
Luego seguimos con el capítulo "Shadow Freddy aparece", el cual inicia con los Animatronicos tocando.
Aquí vemos una disociación, por esto hay que entender que es una desconexión de los pensamientos, recuerdos, el entorno, acciones o identidad. Esta secuencia acaba con un switch (el cambio del control ejecutivo).
Tumblr media
Después de eso, Fred coquetea con Chica, Fox lanza el triángulo, dañando el cuerpo, generó otro switch dónde Fred cedió el control a Freddy para evitar salir lastimado.
(Esto me da a entender que tienen amnesia emocional en la cual solo el alter que está al frente siente y puede revivir la emoción especifica al recordarla)
Freddy sale del salón y luego hay una discusión entre Fred y Freddy, en la cual sucede un switch forzado.
Tumblr media Tumblr media
Más adelante Fred va a explorar diferentes salas de ensayo, llega a la de Joy, en donde vemos como la voz de ella es un trigger (un estímulo inesperado que forza a un alter a tomar el control) que provoca un switch detonado que hace que Fred ceda.
Cuando Freddy está al frente lo primero que hace es preguntar a Joy si está bien, porque no recuerda nada de los últimos momentos, siendo esto amnesia disociativa.
Capítulo 15, Towntrap está llamando a los guitarristas, bajistas y vocalistas, en este último vemos una reacción mixta, Fred se levanta y Freddy se sonroja de vergüenza. Aquí hay influencia pasiva, descontrol voluntario sobre el cuerpo.
Capítulo 17, es un ejemplo de cuando un alter aprovecha que otro alter se va a dormir para tomar el control.
Tumblr media
En el capítulo 21 se permite deducir que ha habido más periodos de amnesia, porque Freddy no sabe (recuerda) porque está tan cansado, siendo el motivo las salidas nocturnas de Fred.
Y apesar de que el capítulo 23, "Freddy vs Fred" ya no sea canon, tiene mucha información que refuerza mi postura.
Hay un diálogo de Fred de la discusión muy importante:
"Vives en una mentira, no podrás huir siempre de tu verdad"
Lo que representa justamente el inicio del TID, la disociación de las memorias, dividiéndolas entre los alters, procurando que el niño pueda sobrevivir del trauma complejo, intentando mantener una vida aparentemente normal.
En la terapia del TID se busca reconstruir la historia de vida, haciendo que las historias individuales de las partes coincidan en una.
Al llegar a la canción, el famoso "Shadow Freddy vuelta al ruedo" tenemos mil pistas desde el inicio.
"Nunca fuimos tú y yo, tú y yo nunca fuimos dos"
Tumblr media
Una clara referencia a que en el TID los alters se puedan reconocerse como diferentes individuos autónomos, siguen siendo las partes divididas de un niño que vivió el trauma.
"Yo no soy la enfermedad soy el paciente"
El el TID y OTDE los alters NUNCA son el problema, si no, el trauma complejo que TODAS las partes deben trabajar para poder.
Tumblr media
"Ves mi realidad como algo nocivo... y no ves que sin mi no estás vivo"
Es la percepción que en algunas ocasiones tienen unos alters de otros, sin embargo, se necesitan para poder funcionar.
"Somos unidad" literalmente el sistema en el TID y OTDE 1 son eso, una unidad.
"Tienes miedo de que sea tu remedio" ver a la pluralidad como una forma funcional para vivir.
Ahora, hay que recordar otro detalle mencionado en el capítulo 12 cómo en el 23, las pastillas.
En el TID y OTDE realmente no se usan pastillas para atacar alguna de las partes, o no se debería, sin embargo, en un mal tratamiento por parte de un psiquiatra se ha llegado a administrar medicamento para la ira con el objetivo de atacar al persecutor (un alter muy relacionado con el enojo).
Siguiendo con los capítulos no canonicos, hay que ir al último, el 30.
En este hay un detalle curioso y es que Fred no sabe cuidar el cuerpo, atender las necesidad fisiológicas.
Dato extra: los alters tienen diferentes habilidades, fortalezas, y esto incluye resistencia.
Parece ser que Freddy tiene mayor resistencia física en comparativa a Fred, no por nada puede llegar al campamento a pesar de que Fred ya estaba tirado en el suelo con las piernas entumidas.
Tumblr media
⚠️ No soy ningún especialista de psicología ni de trauma complejo, solo soy una persona que decidió estudiar el tema como pasatiempo los últimos dos años.
Siempre es importante ir a investigar más información de investigaciones y autobiografías de gente múltiple.
¡Muchas gracias por leer! 💙
...
Publicación disponible en twitter en la cuenta @/Paul_skep
108 notes · View notes
coralrodriguezgarcia · 3 months
Text
Tumblr media
👏O CONCELLO DE CERVO PON EN MARCHA O PROGRAMA 𝐴R𝑅U𝐺U𝐼Ñ𝐴S DIRIXIDO Á POBOACIÓN MAIOR DE 60 ANOS
👉A proposta integral de envellecemento activo, e que se prolongará inicialmente ata o mes de xuño, inclúe talleres de memoria, talleres terapéuticos ou rutinas de exercicios para contribuír a dinamizar o seu día a día e fomentar a súa socialización
👉O prazo de inscrición está aberto ata o 15 de febreiro na Casa da Cultura
O Concello de Cervo vén de deseñar un novo programa dirixido especialmente á poboación maior de sesenta anos baixo o título “Arruguiñas”.
A iniciativa, que foi presentada este mediodía no auditorio da Casa da Cultura pola rexedora, Dolores García Caramés, e pola edil de Servizos Sociais, Pilar Armada, artéllase sobre catro piares fundamentais: taller de memoria, móvete, actívate e talleres terapéuticos; todas estas propostas compoñen unha iniciativa transversal pensada para este nicho de poboación co obxectivo de contribuír a dinamizar o seu día a día, e de que se manteñan activos e activas social, físico e mentalmente.
🗣Tal e como explicou a alcaldesa, “levamos meses configurando con moito mimo este programa co que pretendemos chegar a toda a veciñanza que se atope neste etapa de madurez, para ofrecerlles todas as ferramentas e os recursos posibles para mellorar o seu desenvolvemento persoal durante esta etapa da vida, motivándoa a permanecer activa e recordándolle o papel fundamental que desempeñan no noso municipio”.
A rexedora apuntou que levamos xa moitos anos programado os talleres de memoria nas diferentes parroquias con gran éxito de participación, pero pensamos en crear un programa máis amplo, completo e transversal baixo o paraugas de “arruguiñas”, para o que tamén contamos coa colaboración da asociación Saúde Mental A Mariña que impartirá os talleres terapéuticos que terán lugar cada venres, na Casa do Mar, en horario de 16:00 a 17:00 horas. Serán uns encontros moi bonitos que servirán tamén de convivencia e intercambio de experiencias coas persoas que padecen algún tipo de trastorno mental, usuarias desta asociación –apuntou a rexedora- que lle trasladou o agradecemento do Concello a esta asociación, a través da súa directora, María José Novoa “por estar sempre dispostos a colaborar, por esa reprocidade constante en todas cantas iniciativas se programan”. Entre os obradoiros previstos para os próximos meses con esta asociación están un taller de resina, un textil, un de elaboración de xabóns artesanais e un de deseño de libretas e axendas.
Ademais, como se dixo o programa contempla un taller de memoria no que se traballarán técnicas e estratexias co fin de fortalecer e rehabilitar a atención, a orientación, a memoria, o razoamento, a linguaxe, o cálculo, a psicomotricidade e as funcións cognitivas en xeral; que terá lugar, inicialmente, na biblioteca de Cervo, os martes e xoves de 16:30 a 18:00 horas; e en San Ciprián, os luns e mércores de 17:00 a 18:30 horas na Casa do Mar. Tamén se levarán ás outras parroquias se se cumpre o mínimo de 6 persoas inscritas.
Por outra banda, actívate terá lugar cada martes na Casa do Mar, cada martes, en horario de 11:30 a 12:30 horas cos seguintes talleres:
• Conectámonos, dirixido a favorecer o manexo das novas tecnoloxías
• A miña voz interior, taller no que se traballará a mente desde os recordos e as emocións na procura dunha activación cognitiva.
• A miña mente,enfocado a estimular, potenciar, recuperar e preservar as actividades sociocognitivas.
• Envellecemento activo, enfocado á estimulación das habilidades manipulativas e á psicomotricidade fina.
Ademais “Arruguiñas” tamén inclúe o programa Móvete, co fin de favorecer a incorporación de exercicios á rutina diaria para manterse activos/as, fomentando ademais a socialización. Será os luns e mércores, de 9:30 a 10:30 horas, na Casa do Mar.
E un martes ao mes terá lugar a iniciativa CHARLANDO, que serán encontros informais e didácticos con profesionais de diferentes sectores da sociedade.
Tal e como afondou a alcaldesa, “tamén quixemos achegar Arruguiñas ás persoas usuarias do Centro de Día Residencia”. Levaremos alí o programa actívate, cada xoves, pola mañá; e promoverase tamén o obradoiro coas túas mans cada mércores e venres de 11:00 a 12:00 horas; un taller de manualidades para traballar a atención e a concentración, e a súas habilidades cognitivas.
As persoas interesadas en inscribirse teñen ata o 15 de febreiro para facelo na Casa da Cultura, e o taller comezarase a impartir na semana do 19 de febreiro.
Con Adaoemam A Mariña
3 notes · View notes
unavoz · 11 months
Text
Solo quiero recordarte que:
Tener anorexia no te hace estúpida ni superficial.
Tener bulimia no te hace descontrolado ni con poca fuerza de voluntad.
Tener depresión no te hace descuidado ni sucio ni vago.
Tener ansiedad no te vuelve paranoico ni exagerado.
Tener un trastorno bipolar no te hace ser volátil ni inestable.
Tener un trastorno límite no te vuelve indeciso ni dramático.
Ni tener esquizofrenia te convierte en alguien extravagante ni raro.
Las enfermedades mentales son eso, enfermedades.
Y tú, como persona, existías antes y existirás después de estos trastornos.
No te cambian. Tu personalidad sigue estando ahí detrás.
Detrás de los síntomas y las manifestaciones de la enfermedad.
Porque eso es en sí la enfermedad:
Es descontrol, cambio, superficialidad.
Es inestabilidad, diferencia, descuido.
Pero sobre todo es sufrimiento.
Esto es una declaración,
Para que no nos confundan con nuestros síntomas.
-Una voz.
7 notes · View notes
Text
-¿Eres anoréxica?- me preguntó, su voz era burlona pero su expresión fue seria. Respiré hondo y con mi mejor sonrisa le dije -¿Acaso parezco anoréxica?- señalando mi estomago y mis enormes piernas. -¿Cómo lucen las anoréxicas?- pude ver como su duda era genuina. -Delgadas o esqueléticas- lo dije de forma seria pero en realidad no sé si me creyó. Llevo años viviendo con este trastorno, nunca he sido lo suficientemente delgada para que alguien se preocupe cuando no me ven comer o cuando digo que no tengo hambre. (Conversaciones que pasan no solo en mi cabeza)
4 notes · View notes
sinfonia-relativa · 1 year
Text
El monstruo de tu armario
Una gran cantidad de gente le teme a la muerte. Otra a perder a un ser querido, en cualquier sentido.
Hay gente que le teme a las agujas, a las alturas, a las películas de terror. O a los insectos, como yo.
Le temen a los payasos, a conducir, incluso a nadar.
Pero tú como un niño pequeño le temes a aquel monstruo que se rehúsa a alejarse de ti. Aquél que como una carga sobre tus hombros te hace caminar encorvado. Te espera, te susurra y te observa desde tu armario.
Yo creía que en el mío había uno, ahí escondido tras mi ropa; dejando en ella un olor en particular, al acecho, esperando la oportunidad para hacerme daño.
Creí escucharlo bajo mi cama algunas veces, murmurar mi nombre, sentirlo tirar de mis sábanas.
En la penumbra de ir al baño a media madrugada.
Pero sobre todo abrazado a mí cada noche, filtrandose en mis sueños, amarrado a mi tobillo.
Creí que había un monstruo siempre cerca. Me aterraba, mas ahora sé que ese monstruo realmente soy yo.
Todo lo qué podía salir mal con los cables mal enchufados de mi cabeza, sucedió. La enfermedad, trastorno, padecimiento, actuó como si de un científico loco se tratase, como si fuese yo su terrible creación. Cuál Frankenstein.
Y ese monstruo es quien de tu armario hizo su escondite.
Lo supe en el momento en que dijiste que te doy miedo y no puedes con todo eso que me conforma, "eso" que tengo. Sé que te referías a mi estado mental.
Apuesto que el terror por mi ser al que ya ni siquiera puedo llamar persona recorre tu espina dorsal cada vez que me sientes a centímetros, cada vez que sabes que mis ojos se hunden en ti, cada vez que expreso amarte.
Cómo aquella noche. Pude sentir que con todo tu ser no me querías cerca.
Te rehusas al sentimiento de asco, sin embargo la aversión se escapa por cada uno de tus poros.
Quizá sea mi físico. Sí, esos grandes ojos café que siguen cada uno de tus movimientos, el negro de mi cabello formando telarañas y nudos, mis labios destructurados cubiertos con ese asqueroso color rubí.
Mis manos que rompen todo lo que tocan, mis piernas tan poco estéticas. Mi estatura, porque así me puedo ocultar en la oscuridad debajo de tu cama. Mi piel nada atractiva. Mis cicatrices.
Quizá sea mi forma de ser. La manera en la que de a poco me llevo cada cachito de todos a mi alrededor, el tono de mi voz cuál sirenas anunciando una catástrofe, mi inestabilidad para comportarme como un ser humano y no obviar que soy una aberración. Cómo inyecto veneno a cualquier forma de vida a mi paso, cómo consumo las energías de quienes son demasiado apacibles como tú.
Te rehusas al sentimiento de asco, sin embargo el vómito se hace presente cuando te das cuenta de mi presencia. Cae al suelo y me salpica, mancha mis zapatos, mis jeans. Miras como quien de la sangre tiene miedo y ve viceras. Te alejas, huyes debido al hedor, a mi apariencia, a mi existencia.
Me convertí en el monstruo de tu armario, no sé cómo ni cuándo.
Me escabulló a medianoche en tu habitación y velo tus pesadillas. El atrapasueños sobre tu cabeza no sirve de nada, de alguna u otra forma te hago daño, despierto, dormido. Mis largas uñas rasguñan el suelo y te hacen sobresaltar. Mi presencia te hace temblar.
Cierra con llave.
Saca lo que te importe de ese lúgubre agujero, deja lo más inútil, estúpido y feo ahí dentro, junto conmigo, pero cierra con llave.
Ya no dejes esa puerta vieja entreabierta, ya no me dejes la manera de seguir entrando y atormentarte. No dejes una entrada a tu vida a mi merced.
Por favor, cierra con llave.
Declaré que ante ti no podía evitar sentir pavor, pero ahora entiendo que quién verdaderamente aterra soy yo.
Tumblr media
Sweetice.b ♡
13 notes · View notes
health-healthyfood · 1 year
Text
Disfonía
Disfonía La disfonía es un trastorno de la voz, presentando una alteración en el tono, timbre e intensidad de la misma, por un mal uso o abuso y puede derivar, o no, en un trastorno orgánico. 1. Disfonía Funcional: Mal uso de los órganos fono-articulatorios. 2. Disfonía orgánica: Cuando tras el sobreesfuerzo provocado por el mal uso aparecen nódulos, pólipos… Entraré en más detalles en…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
thecanvasofmadness · 2 years
Text
Nubes Negras.
Pesar... ¿Por qué siento este pesar dentro de mí? Me invade, sólo a veces, pero no se va. Siempre vuelve. Es como una densa bruma oscura que me cubre en su totalidad. Una nube que oscurece mi día y me convierte en otra persona; en un ente muy diferente a lo que Soy. Y, con sus manos, me cubre la mirada. Su aliento penetra en mi boca y me llena las entrañas de odio y negatividad. Se burla de mí. Me insulta. Me reta a hacer o decir lo que no quiero. ¿Me estaré volviendo loca? ¿Esto que siento es algún tipo de trastorno mental? ¿Terminaré cortándome una oreja, escribiendo en las paredes con mi propia sangre, encerrada en un psiquiátrico? ¿O ya estaré allí? ¿Es ésta una prisión? No hay nada peor que sentir el alma aprisionada en un cuerpo que no ayuda a liberarla. No hay nada peor que tener al enemigo dentro de uno mismo. Es una pesadilla. Verme al espejo y sonreírme, para luego dar la vuelta y saber que mi reflejo cambia el semblante por uno que aterroriza. Que durante el sueño, mi cuerpo trabaja para, al día siguiente, hacerme sufrir otra vez. Quiero abandonarlo. Deseo dejarlo. No me ayuda. Me mata lentamente. Me lastima ¡Me hiere! Me habla ¿No lo escuchas? Me susurra al oído. Me martillea con palabras mi cerebro. "Vete, vete, vete, de una vez deja de latir. No eres más que una basura" Es muy cruel. "¿A qué viniste? No debiste nacer. Debiste morir aquel día. En el vientre de tu madre te debiste haber ahogado." ¡Eres cruel! "¡Te cerraré los bronquios para que te largues de una buena vez! Te marearé, te ahogaré con un corazón agitado y dejaré de enviarle oxígeno a tu cerebro, sólo así desearás morir y abandonarme de una buena vez". Y su voz es la mía. Me estás volviendo loca. Me equivoqué desde un principio. Desde un principio debí amarme más. No estaba en tu corazón el latido que me impulsaría a seguir adelante; sino en el mío. No era en tu mirada donde encontraría el entendimiento y la paz que mi alma necesita; sino en la mía. Me asomé por la ventana que, de repente, se azotó con el fuerte viento que hacía; uno helado y triste, pero no más que mi alma. Lo que vi me llenó de escalofrío, de un terror que hizo temblar todo mi ser. ¿Qué había pasado? ¿Lo que había afuera sería el reflejo de lo que habitaba en mí? No lo podía descifrar. No sabía si vivía en un sueño o en la realidad. No sabía si ésa, que yacía mirando hacia afuera, era yo o alguien más. El cielo se había teñido de negro. Espesas nubes cubrían el hermoso azul que alguna vez llegué a ver. Eran negras por completo. No había ni un blanco, ni un gris, ni algún otro tono de negro en ellas. Se entintaban de un negro firme y bajaban, desde el cielo, lentamente. Me llené de mucho miedo. No quería ser abrazada por esa nube espesa. Y ella descendía más cada vez. Se agolpaba frente a mí como gigantes algodones impregnados de agua negra. Me quería llevar con ella. Trémula, cerré el gran ventanal. Al instante, una porción de nube entró con astuta rapidez a mi espacio, pero la corté al estruendo del cierre de la ventana. . . . . . . . . . . . . . . Y cayó. Cayó en forma de osito de peluche negro. En ese instante de desconcierto, desperté.
28 notes · View notes
Text
Cumpleaños 🎂
Tumblr media
Emilia Clarke cumple 37 años
Emilia Clarke, que este 23 de octubre cumple 37 años, le debe su reconocimiento internacional a su personaje de Daenerys Targaryen en la popular serie de televisión "Game of Thrones" (2011-2019). Para conseguir ese papel, que le permitió afianzarse en la industria, atravesó un loco casting.
Nacida en 1986 en Londres, Inglaterra, se interesó por la actuación desde muy chica, especialmente en las obras teatrales. Logró ingresar a la importante escuela de teatro británica Drama Centre London, donde se graduó en 2009. Para entonces, ya se había subido varias veces a los escenarios.
Tras algunas apariciones menores en televisión y algunos comerciales, llegó el punto de inflexión de su carrera: la serie fantástica de HBO "Game of Thrones", que está basada en la saga de novelas "Canción de hielo y fuego", de George R. R. Martin.
Tumblr media
Una parte del casting de Emilia Clarke para "Game of Thrones" fue grabada en video y fue subida a YouTube. Allí puede verse el por qué la actriz británica logró quedarse con el papel protagónico: durante tres minutos, dijo varias líneas del personaje Daenerys Targaryen y, a través de sus expresiones faciales y sus cambios de voz, transmitió a la perfección diferentes emociones.
El papel le valió el reconocimiento internacional y varios elogios, incluidas cuatro nominaciones a los premios Emmy.
youtube
Emilia Isobel Euphemia Rose Clarke (Londres, 23 de octubre de 1986)
Tuvo su debut en Broadway como Holly Golightly en la obra de 2013 "Breakfast at Tiffany's", e interpretó a Nina en una producción del West End de "The Seagull" que fue suspendida debido a la pandemia de COVID-19.
Sus papeles cinematográficos incluyen: Sarah Connor en la película de ciencia ficción "Terminator Génesis" (2015); Qi'ra en la película de "Han Solo: una historia de Star Wars" (2018) y las películas románticas "Me Before You" (2016) y "Last Christmas" (2019).
Tumblr media
En 2019, la revista Time la nombró una de las 100 personas más influyentes del mundo. Clarke se unirá al Universo cinematográfico de Marvel (UCM), en la serie de Disney+, "Secret Invasion", en un rol aún no revelado.
Tumblr media
En 2019, tras la revelación de los aneurismas cerebrales que sufrió en 2011 y 2013, Clarke lanzó su propia organización benéfica SameYou. La organización benéfica tiene como objetivo ampliar el acceso a la neurorrehabilitación para los jóvenes después de una lesión cerebral o un derrame cerebral.​
Emilia Clarke padece trastorno por déficit de atención con hiperactividad (TDAH) y toma Ritalin desde la infancia.
Fue votada como la mujer más deseable del mundo por los lectores de "AskMen" en 2014.​​
Fue nombrada la Mujer Más Sexy Viva por Esquire en 2015
Tumblr media
y también fue reconocida con el premio GQ Woman of the Year.​ 
Tumblr media
16 notes · View notes
abi-jah · 9 months
Text
Mi amor está enfermo.
Mi amor está enfermo y no tiene cura, no quiere tenerla. Porque así supe amarte y me llené de un vicio único y que extrañamente me mantiene viva.
Éramos todo en ese momento, para mí lo eras y eres absolutamente todo, cuando tu boca decía mi nombre te adueñabas de todo,de mi cuerpo, de ese instante en el que me dejabas ser libre dentro de tus brazos.
Era tan feliz mi alma estando contigo, ni siquiera sé cómo le hago para estar sin tí. A veces creo que pasaré los años en absoluta melancolía, con noches de lluvia; mientras tú vives feliz sin mí, ojalá un día hubieses sentido un poco mi corazón. Te llevaste algunas horas de mi sueño, de mis ilusiones.
Ojalá alguna vez echaras de menos mis manos cuando tengas frío, cuando duermes y nadie baila por tenerte ahí, cuando nadie te escribe al mirar tu cuerpo tranquilo, en ese reposo en dónde yo era la causa de tu cansancio. Me sé de manera obsesiva tu mirada, tu voz, el color de tu piel, la manera en que te acomodas para dormír.
No éramos nada, pero hasta mi p u/ t a respiración era tuya, mi silueta, mi sombra, mis ojos; esos fueron tuyos desde la primera vez que te ví. Si tan solo supieras lo que me pasa, lo que quiero hacer, no quiero estar con nadie y eso me harta porque quisiera revolcarme en otro cuerpo para olvidarme de tí. Ojalá me fuera tan fácil no pensar en tí, estoy harta de pedirle a Dios que me deje volver a verte. Siento que no me escucha y que estás inútiles plegarias me enferman... Estoy fastidiada de despertar y no saber nada de tu andar, no tener un mensaje, una llamada tuya pidiendo verme. —Me duele— y me duele de una manera tan áspera, porque eres mi apego, mi inestabilidad emocional, mi enfermedad mental, ese infame trastorno que no me deja soltarte.
Y hago todo por no buscarte, por no escribirte, por no hacer una oración cómo está en la que me arrastro, en la que pierdo la dignidad. Estoy cansada de sentirme así, de amarte, busco lógica y hago trazos poniendo la realidad, esa estúpida realidad en la que yo no voy a ser nunca esa mujer que tengas una mañana, a la que lleves al mar. Odio ese deseo porque vivo imaginando ir de tu mano, correr por ahí como locos. Tirarte en la arena y dibujar un te amo con tu nombre.
No puedo evitar sentirme mal, me siento la mujer más miserable cuando me ignoras, cuando me olvidas. Y tengo tantos recuerdos aquí, siento que un día no podré más y saldré corriendo de mi cuerpo, no me soporto tan viva con este desconsolado amor. No puedo olvidarme de tu manera de acariciarme, de besarme, de mirarme fijamente cuando estás dentro de mi vientre ardiendo, cuando te pones entre mis piernas y olvidas c ⁰ g e r m e, porque te entregas y suspiras haciéndome el amor. Siempre te sentí tan pleno en mi pecho, abrazándome.
Nunca olvidaré aquella mañana en la que me azotaste la piel, acabé llorando fuerte. Jamás fuí tan humana como en ese instante en el que me derrame en lágrimas frente a tus caóticos ojos. Mi amor enfermo ahí fue tan feliz, porque contigo he sido la misma que la vida parió, con esos defectos desbordados y no conozco otra manera de amarte que no sea así, dañada, impulsiva, caliente, altanera, obsesiva; así tan desterrada de la dulzura que también me domina cuando pones mi cadera sobre tus muslos.
No soy quieta, no soy calma, no puedo estar tranquila y no sé de paz lejos de tí. Estoy tan rota y no me explico cómo es que te amo tanto. Cómo puedo amarte así, sé lo que eres y eso me asusta, porque ni así dejo de sentirlo. A veces quisiera pedirte que me digas algo que me haga explotar, que me rompa desde adentro, que me deshagas totalmente, una dosis en la que yo entienda que no me quieres, que no es ahí contigo con quién debo estar.
Pero te extraño, sí, extraño tanto hasta tu posesión, tu enojo, esa ira que te da cuando te saco de quicio. Extraño que me tomes fuerte, que te rías conmigo, que te tires todo el día conmigo en la cama. Extraño tus mensajes cantándome, poniendo canciones para que no te olvide. No éramos, ni seremos nada, alguna vez me lo dijiste, pero curiosamente la vida me hace sentir todo cuando te pienso, cuando me pongo a llorar por todo lo que siento. Ojalá esa misma vida no fuera tan nefasta conmigo y me dejara verte. O tú decidieras venir o pedirme que corra a encerrarme contigo.
No me dejes morir sin volver a verte, ten piedad de mí, de mi amor, de mi cuerpo, de mis deseos, ten piedad de mis o r g a s m o s.
No me dejes ir así, vacía y triste, no hagas que vuelva a buscarte en otra vida, ya no quiero sufrir en las siguientes por tí. Déjame regresar sin esas ganas de volverme loca, tan solo déjame buscarte en está y ser esa salvaje que te devore la boca, esa enferma que te acaricie el corazón.
Tumblr media
3 notes · View notes
gazearart · 1 year
Text
A tu lado estoy
Desde tus primeras gotas de sal
Desde tus primeras gotas de sangre
De vos vengo y hacia vos voy
Soy la sombra de tu sombra
El eco de esa voz
Soy las pastillas en tu garganta
El alcohol en tu ropa
El cigarro en tu mano
El golpe en la pared
Soy tus adicciones para escapar de mí
En mí te encontrás y hacia mí caminas
Recorriendo el mundo a cuestas
Por el peso de mis huesos
Sangras el alba del mundo nuevo
Lloras la luna del mundo viejo
Te conozco y me conoces
Porque fui la piedra en tus primeros pasos
Porque fui tu culpa y tu vergüenza
Porque fui tu ira y tu tormento
Porque sos el huésped de este parásito
Al que los médicos prefieren llamar trastorno
- gazearart
4 notes · View notes
coralrodriguezgarcia · 3 months
Text
Tumblr media
👏O CONCELLO DE CERVO PON EN MARCHA O PROGRAMA 𝐴R𝑅U𝐺U𝐼Ñ𝐴S DIRIXIDO Á POBOACIÓN MAIOR DE 60 ANOS
👉A proposta integral de envellecemento activo, e que se prolongará inicialmente ata o mes de xuño, inclúe talleres de memoria, talleres terapéuticos ou rutinas de exercicios para contribuír a dinamizar o seu día a día e fomentar a súa socialización
👉O prazo de inscrición está aberto ata o 15 de febreiro na Casa da Cultura
O Concello de Cervo vén de deseñar un novo programa dirixido especialmente á poboación maior de sesenta anos baixo o título “Arruguiñas”.
A iniciativa, que foi presentada este mediodía no auditorio da Casa da Cultura pola rexedora, Dolores García Caramés, e pola edil de Servizos Sociais, Pilar Armada, artéllase sobre catro piares fundamentais: taller de memoria, móvete, actívate e talleres terapéuticos; todas estas propostas compoñen unha iniciativa transversal pensada para este nicho de poboación co obxectivo de contribuír a dinamizar o seu día a día, e de que se manteñan activos e activas social, físico e mentalmente.
🗣Tal e como explicou a alcaldesa, “levamos meses configurando con moito mimo este programa co que pretendemos chegar a toda a veciñanza que se atope neste etapa de madurez, para ofrecerlles todas as ferramentas e os recursos posibles para mellorar o seu desenvolvemento persoal durante esta etapa da vida, motivándoa a permanecer activa e recordándolle o papel fundamental que desempeñan no noso municipio”.
A rexedora apuntou que levamos xa moitos anos programado os talleres de memoria nas diferentes parroquias con gran éxito de participación, pero pensamos en crear un programa máis amplo, completo e transversal baixo o paraugas de “arruguiñas”, para o que tamén contamos coa colaboración da asociación Saúde Mental A Mariña que impartirá os talleres terapéuticos que terán lugar cada venres, na Casa do Mar, en horario de 16:00 a 17:00 horas. Serán uns encontros moi bonitos que servirán tamén de convivencia e intercambio de experiencias coas persoas que padecen algún tipo de trastorno mental, usuarias desta asociación –apuntou a rexedora- que lle trasladou o agradecemento do Concello a esta asociación, a través da súa directora, María José Novoa “por estar sempre dispostos a colaborar, por esa reprocidade constante en todas cantas iniciativas se programan”. Entre os obradoiros previstos para os próximos meses con esta asociación están un taller de resina, un textil, un de elaboración de xabóns artesanais e un de deseño de libretas e axendas.
Ademais, como se dixo o programa contempla un taller de memoria no que se traballarán técnicas e estratexias co fin de fortalecer e rehabilitar a atención, a orientación, a memoria, o razoamento, a linguaxe, o cálculo, a psicomotricidade e as funcións cognitivas en xeral; que terá lugar, inicialmente, na biblioteca de Cervo, os martes e xoves de 16:30 a 18:00 horas; e en San Ciprián, os luns e mércores de 17:00 a 18:30 horas na Casa do Mar. Tamén se levarán ás outras parroquias se se cumpre o mínimo de 6 persoas inscritas.
Por outra banda, actívate terá lugar cada martes na Casa do Mar, cada martes, en horario de 11:30 a 12:30 horas cos seguintes talleres:
• Conectámonos, dirixido a favorecer o manexo das novas tecnoloxías
• A miña voz interior, taller no que se traballará a mente desde os recordos e as emocións na procura dunha activación cognitiva.
• A miña mente,enfocado a estimular, potenciar, recuperar e preservar as actividades sociocognitivas.
• Envellecemento activo, enfocado á estimulación das habilidades manipulativas e á psicomotricidade fina.
Ademais “Arruguiñas” tamén inclúe o programa Móvete, co fin de favorecer a incorporación de exercicios á rutina diaria para manterse activos/as, fomentando ademais a socialización. Será os luns e mércores, de 9:30 a 10:30 horas, na Casa do Mar.
E un martes ao mes terá lugar a iniciativa CHARLANDO, que serán encontros informais e didácticos con profesionais de diferentes sectores da sociedade.
Tal e como afondou a alcaldesa, “tamén quixemos achegar Arruguiñas ás persoas usuarias do Centro de Día Residencia”. Levaremos alí o programa actívate, cada xoves, pola mañá; e promoverase tamén o obradoiro coas túas mans cada mércores e venres de 11:00 a 12:00 horas; un taller de manualidades para traballar a atención e a concentración, e a súas habilidades cognitivas.
As persoas interesadas en inscribirse teñen ata o 15 de febreiro para facelo na Casa da Cultura, e o taller comezarase a impartir na semana do 19 de febreiro.
Con Adaoemam A Mariña
3 notes · View notes