annem duymasın diye sessizce ağladığım geceler, babama sarılmak istediğim her gün; ben bir kez daha kırıldım. ve beni kıran şey aslında bendim. ne cesaretli olup babama sarılabildim, ne anneme derdimi anlatabildim.
Onu çok seviyorum. Sevdiğimi söylemiştim, kusura bakma diye bir yanıt aldım. Hala seviyorum, daha çok seviyorum. Her geçen gün, daha fazla seviyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Bağımlılık haline geldi. Herşeyim oldu. Unutamıyorum.
Eğitim ve kariyer durumum fark etmeksizin her zaman kendimi geliştirmek istiyorum umarım bunu başarabilirim. Hayatım boyunca ayakları yere sağlam basan, pis lafların arkasına sığınmayan, söylemek istediğini en medeni ve dürüst şekilde dile getirebilecek biri olmak istiyorum. Hiç kimsenin benim üzerimde söz ve yetki hakkına sahip olmaması için elimden geleni yapacağım. Hiçbir fikrin ötesine keskin çizgiler çekmeyeceğim çünkü fikirler değişebilir, hayatta sadece siyah ya da beyaz yok gri de var bunu unutmayacağım. Asla bitmeyen, arkası gelmeyen kine ve öfkeye esir olmayacağım.
danışmanımdan onay alamazsam kendimi öldürürüm minvalinde düşüncelerim vardı labdan diğer kişilerle konuştum onları da hiç onaylamıyormuş hatta biraz kabaymış sanırım? neyse this is just a job then we leave