En kötü hissin ağlamak olduğunu düşünürdüm yanılmışım en kötü his hissizlikmiş. İçimde fırtınalar koparken ben boş duvarlara bakıyorum. Bağırmak istiyorum sesim çıkmıyor, ağlamak istiyorum gözümden tek damla yaş akmıyor. Etrafımda birşeyler oluyor sadece seyrediyorum. Anladım ki ben sadece seyretmeye geldim...
Bıktım gerçekten sürekli birilerinin istediği gibi olmadığım için yargılanmaktan bıktım. Bana ilerde çok yalnız kalacaksın diyorlar neden herkes yalnızlığı kötü bir şeymiş gibi gösteriyor? Ben şuanda içten içe yalnızım zaten, ne kadar kalabalıkta olursam olayım kendimi yalnız hissediyorum peki bu durumdan şikayetçimiyim? HAYIR değilim benim için ne kadar çok kalabalık o kadar çok gerginlik demek sitres demek sıkıntı demek lütfen artık beni salın ben böyle mutluyum. Bana diyorlar kendini insanlardan uzaklaştırıyosun, arana mesafe koyuyorsun diyorlar. Evet yapıyorum ve yapıcam da çünkü insanlar tehlikeli heran kimin ne yapacağını bilemiyorum güvenmiyorum kimseye, çünkü güvenimi çok kırdılar benim küçüklüğümden beri hemde! Bu yüzden bana dokunmayın beni yargılayacaksanızda kendi içinizde yapın.
Bana öyle ağır bir yük bırakıp gittin ki , altından kalkamıyorum. Canımı acıtıyor. Gücüm yetmiyor. Baş edemiyorum. Çok ağır. Böyle yalnız ortada sensiz bıraktın gittin beni. Her gün atlatmaya güçlü durmaya çalıştım ama her günün sonunda gözlerim islak daldım uykuya. Bana böyle söz vermemiştin, iki elim kanda dahi olsa gelirim demiştin, kısa sürede geleceğin demiştin. Gelmedin. Yoksun ..
Yine kendime dönüş yolunu bulmaya çalışıyorum. Yavaşça, sabırla, karmaşık bir şekilde. Kalbimle zihnim arasında bağlantı kuran yollar bulmaya çalışıyorum. Ruhuma güzel gelen melodiler bulmaya çalışıyorum. Bazen başıboş dolaşıyorum ve ara sıra sapıyorum ama yine kendime dönmenin yolunu bulmaya çalışıyorum. Her ne olursa olsun, bu yol nereye gider bilmesemde çalışıyorum..