#Ma dan nog

[thesmallestmanwhoeverlived]

het is echt crazy hoe snel oude k3 liedjes mij in een goeie mood brengen. ik zet gewoon even hippie shake op en ben direct aan het dansen op mijn kamer lmao

#i mean da’s de bedoeling van hun liedjes en die zijn zo geschreven i know #ma dan nog #alina’s thoughts (but in dutch) #k3

[healution]

De balans vinden tussen beweging en overbelasting is zo moeilijk voor mij

#ik struggle al zo lang met te kunnen bewegen zonder een overbelasting te krijgen #maar die lijn is zo dun bij mij #echt vervelend #denk dat korte wandelingen beter zijn dan urenlang wandelen #en basic yoga oefeningen beter zijn dan intense yoga #maar ik wil ook gewoon altijd meer #enja dan zegt mijn lichaam girlieeee #ma ughhh #p #maar echt ik heb nog nooit een sport of beweging gedaan zonder een overbelasting te krijgen lol #zelfs van piano spelen krijg ik een overbelasting in mn polsen #eeuwige struggel

[nature-played-a-trick-on-me]

Ik heb vanmiddag mijn dossier bij Veilig Thuis opgevraagd, ik moest een kopie van mijn idkaart toevoegen en dat heb ik een week lang uitgesteld maar nu vanmiddag wel gedaan. Zou binnen 4 weken de boel moeten krijgen, ben benieuwd wat er nog is maar wil het eigenlijk ook niet weten, m'n moeder heeft de hele boel zo gigantisch voorgelogen, zelfs de politie die alles geloofde :(

#Ben benieuwd of in mijn dossier ook staat dat ze m'n vader heeft bedreigd met een mes #En dat ze hem verrot heeft geschopt terwijl ie m'n oma aan de lijn had die alles kon horen- hoe m'n ma riep dat ze niks deed #EN kon horen dat ze aan t schoppen was #M'n vader was ook n zak hoor maar als je je man zo mishandelt met bewijs en psychisch zo tering instabiel bent #Mag je toch geen fucking voogdij krijgen over je kinderen #Jezus man #Ik heb nog enigszins begrip voor ouders met psychische problemen maar geef ze dan niet de middelen om #Het leven van hun kind te verneuken dmv blokkeren van hulpverlening #Ik mocht van haar niet bij een praatgroep voor kids van ouderen met psychische problemen #Dus kon het niet

[the-queer-youth-help-center]

English

Hello! My name is Jax (they/them) and I noticed many of the resources for queer youth are US and UK centered so I'm making this an international blog where you guys can talk about anything, and I'll do my best to either respond myself or find some local resource for you, all your home language. I just feel the need to warn you guys: I'm brazilian and only speak english and portuguese br. Any other language will be translated by the internet so I'm sorry for any mistranslations both in my understandment or in the response. And, for last but not least, welcome!

Português BR

Oi! Meu nome é Jax (linguagem masculina) e eu notei q mts recursos(?) para jovens queers giram ao redos dos EUA e do Reino Unido, ent eu tô fazendo um blog internacional onde vocês podem falar sobre qualquer coisa, e eu vou fazer o meu melhor pra responder eu mesmo ou achar recursos locais pra vocês, tudo na sua língua natal. Eu só sinto q devia avisar: Eu sou brasileiro e só falo inglês e português br, qualquer outra língua vai ser traduzida pela internet, ent já me desculpo por traduções erradas, seja na resposta ou no meu entendimento. E, por último mas não menos importante, sejam bem-vindos!

Español

¡Hola! Me llamo Jax (elle) y yo noté que muchos de los recursos para los jóvenes queer son muy enfocados en los EEUU y el Reino Unido, entonces he hecho este blog internacional para que ustedes puedan hablar de cualquiera cosa, y para hacer lo posible para responder por mi mismo o encontrar recursos y ayuda cercano a ustedes, en sus idiomas propios. Pero, para que saben, soy de Brasil y solo hablo inglés y portugués brasileño. Todos los otros idiomas serán traslado por el internet, entonces lo siento por errores en mi entendimiento o en mi respuesta. En fin, pero todavía de manera importante, ¡bienvenidos a todos!

Français

Hé! Je m'appelle Jax (iel) et j'ai remarqué que beaucoup de ressources (?) pour les jeunes queers tournent autour des États-Unis et du Royaume-Uni, donc je fais un blog international où l'on peut parler de tout, et je vais faites le Je ferai de mon mieux pour y répondre moi-même ou trouver des ressources locales pour vous, le tout dans votre langue maternelle. J'ai juste l'impression que je dois vous prévenir : je suis brésilien et je ne parle que l'anglais et le portugais brésilien, toute autre langue sera traduite sur Internet, je m'excuse donc pour toute mauvaise traduction, que ce soit dans la réponse ou dans ma compréhension. Et enfin, bienvenue !

Deutsch

Hey! Mein Name ist Jax (männliche Sprache) und mir ist aufgefallen, dass sich viele Ressourcen(?) für junge Queers um die USA und Großbritannien drehen, deshalb betreibe ich einen internationalen Blog, in dem man über alles reden kann, und das werde ich auch tun Ich werde mein Bestes tun, um die Frage selbst zu beantworten oder lokale Ressourcen für Sie zu finden, alles in Ihrer Muttersprache. Ich habe nur das Gefühl, ich sollte Sie warnen: Ich bin Brasilianer und spreche nur Englisch und brasilianisches Portugiesisch. Jede andere Sprache wird im Internet übersetzt. Daher entschuldige ich mich für etwaige falsche Übersetzungen, sei es in der Antwort oder in meinem Verständnis. Und zu guter Letzt: Willkommen!

Nederlands

Hoi! Mijn naam is Jax (hen/hun) en ik heb gemerkt dat veel hulpmiddelen voor queer jongeren zich in de VS en Groot-Brittannië bevinden, dus ik ben bezig met een internationale blog waar je over alles kunt praten. Ik zal mijn best doen om het zelf te beantwoorden of lokale hulpbronnen voor u te vinden, allemaal in je moedertaal. Maar ik moet nog wel iets duidelijk maken: ik ben Braziliaans en ik spreek alleen Engels en Braziliaans Portugees, elke andere taal zal op internet moeten worden vertaald. Mijn excuses dus, voor eventuele verkeerde vertalingen, zowel in het begrijpen van wat je zegt en mijn antwoorden. En natuurlijk: welkom!

普通话

嘿！我的名字是 Jax（男性语言），我注意到很多针对年轻酷儿的资源（？）都围绕美国和英国，所以我正在做一个国际博客，你可以在其中谈论任何事情，我将我会尽力用您的母语亲自回答或为您找到本地资源。我只是觉得我应该警告你：我是巴西人，我只会说英语和巴西葡萄牙语，任何其他语言都会在互联网上翻译，所以我对任何错误的翻译表示歉意，无论是在答案中还是在我的理解中。最后但并非最不重要的一点是，欢迎！

日本語

おい！私の名前はジャックス (男性的な言葉) です。若いクィア向けのリソース (?) の多くが米国と英国を中心に展開していることに気づきました。そこで、何でも話せる国際的なブログをやっています。あなたの母国語で、私自身が答えたり、地元のリソースを見つけたりできるよう最善を尽くします。警告しておきたいと思います。私はブラジル人で、英語とブラジル系ポルトガル語のみを話します。他の言語はインターネット上で翻訳されます。そのため、回答または私の理解にかかわらず、間違った翻訳があったことをお詫び申し上げます。そして最後になりましたが、ようこそ！

Русский

Привет! Меня зовут Джекс (мужской род), и я заметил, что много ресурсов(?) для молодых гомосексуалистов вращается вокруг США и Великобритании, поэтому я веду международный блог, где вы можете говорить о чем угодно, и я собираюсь сделайте Я сделаю все возможное, чтобы ответить на него сам или найти для вас местные ресурсы, и все на вашем родном языке. Я просто чувствую, что должен вас предупредить: я бразилец и говорю только на английском и бразильском португальском языке, любой другой язык будет переведен в Интернете, поэтому я прошу прощения за неправильные переводы, будь то в ответе или в моем понимании. И, наконец, добро пожаловать!

عربي

يا! اسمي جاكس (لغة ذكورية) وقد لاحظت أن الكثير من الموارد (؟) للشباب المثليين تدور حول الولايات المتحدة والمملكة المتحدة، لذلك أقوم بإنشاء مدونة دولية حيث يمكنك التحدث عن أي شيء، وسأقوم بذلك افعل ذلك، سأبذل قصارى جهدي للإجابة عليه بنفسي أو العثور على موارد محلية لك، كل ذلك بلغتك الأم. أشعر أنني يجب أن أحذرك: أنا برازيلي ولا أتحدث سوى الإنجليزية والبرتغالية البرازيلية، وأي لغة أخرى ستتم ترجمتها على الإنترنت، لذا أعتذر عن أي ترجمة خاطئة سواء في الإجابة أو في فهمي. وأخيرًا وليس آخرًا، أهلًا بك!

(I'd like to apologize if there's anything wrong about on the languages with different alphabets, I can't really check what's written)

Inspired by:

@queer-mental-health @queer-advice-hotline @our-trans-youth-experience @our-transgender-experiences @our-nonbinary-experience and others I forgot.

(I am not creative enough to make my own posts, so send asks)

#queer mental health #queer #lgbtq #lgbtqia #international #lesbian #trans #transgender #gay #ace #asexual #aro #aromantic #aroace #aroallo #aceallo #pan #pansexual #bi #bisexual #panromantic #biromantic #omni #omnisexual #omniromantic #cupioromantic #cupiosexual #quoisexual #quoiromantic #and any other that I can't think of right now

[alteredarchie]

Ho, ho, ho. Santa's got some presents that need unwrapping this year. Bust out the egg nog and relax under the mistletoe, folks. It's X-mas in Riverdale and there are candy canes aplenty. Join Betty and Veronica and Archie in some reindeer games.

Archie Giant Series #159: Betty and Veronica's Christmas Spectacular by Dan DeCarlo

#archie pin up #altered archie #archie andrews #archie comics #archie #betty cooper #homework #dan decarlo #pin up illustration #pinupgirl #riverdale #vukojevich #christmas #christmas tree #santa hat #mistletoe #kissing #veronica lodge #betty and veronica #pin the tail on the donkey #alteredarchie #xmas

[mjomjomjo]

Hey Buddy,

Hoe gaat het met je? Ik heb gehoord daje op de berg gaat, das crazy! I hope you get all the lessons you want/ need. Ik weet da de Geneytouse weg gaat, dus zou je voor mij een keertje dag willen zeggen tegen de plek? I won’t make it there.

Ik had vannacht een droom, een crazy speciale droom. Ik droomde da we eindelijk het gesprek hadden waar ik al maanden eigenlijk op hoopte dat we gingen hebben. Tis echt grappig, maar mijn “droom” is in werkelijkheid gekomen in de vorm van “een droom” Hahah.

Anyway, we were back together, Ma breaking up. Ik voelde jouw ontevredenheid en je pijn, en ik sprak met je over wat we waren en wat we konden zijn, en hoe die niet echt pasten. Dichtbij, maar nie helemaal. I won’t describe it too much, maar alles draagde bij aan de boodschap van de droom. Waar we ons bevonden, hoe groot we waren ten opzichte van elkaar,…. Ik kan het niemeer helemaal recallen maar het gevoel en besef is gebleven. “Ookal dachten we echt dat het zou werken, toch waren we anders dan wat we verwachtte”.

Ik las je Twitter en het voelt dubbel. Eenderzijds support ik je in het uiten van je emoties, you go girl. Maar ik heb ook veel kwetsende dingen gezien. Dingen die me echt wel pijn deden. 

Denk je niet dat dit de comments zijn die iemand net traumatisen? Diegene die jou spijtig genoeg hebben moeten vormen. Ik weet nog hoe je vertelde over de anekdote hoe Jules die andere meisjes op de fuif kuste nadat jullie uit elkaar waren? Ik las je post over “me and the guy I told him not to worry about” en ik kan echt enkel zien dat de twee acties op elkaar trekken.

Sure, iedereen mag doen wat die wilt, tis een vrije wereld. Misschien had je niet naar die fuif moeten gaan waar hij ook was. En uiteindelijk deed hij gewoon wat goed voelde, wat hij wou. Maar het zou u pijn doen. And he knew that.

Sure, je mag doen wat je wilt, tis een vrije wereld. Misschien had ik niet naar je Twitter moeten kijken. En uiteindelijk deelde je gewoon wat goed voelde, wat je wou. Maar het zou me pijn doen, and you knew that.

Daarnaast was het wel exact wat ik nodig had, om je van me af te kunnen zetten, maar ik ga er geen dankjewel voor zeggen Hahah. Tjongejonge.

Ik heb lang getwijfeld na onze break up of ik je als eigenlijk als vriend zag. Wat zat er voor mij onder die diepe laag van romantiek, spanning, de droom over een toekomst tesamen? Bleef er iets over van onze vriendschap als we dat wegnamen? 

Yes, ik zie je doodgraag als vriend. Je was daar op m’n quest, jij op de mijne. Je was m’n buddy. Die ene persoon waar ik mee leefde op een plek die niemand anders kende. My friends will never understand how special that was. 

Hoe toepasselijk ook dat je deze zomer zelf op quest gaat. Je was er op het eerste jaar, en het laatste! Again, say bye to the place for me please.

I won’t be visiting Tumblr anymore. Of iets anders om te weten hoe het met je gaat, pinky promise buddy. Imma give you you’re space back. Respectfully fuck Thimo and you maar at the same time, enjoy. 

Oke what about a cheesy way of finishing this, im getting emotional already. Holy shit. Ik heb nooit de lyrics gelezen en Dees is Wa ik altijd hoorde, een kleine mashup van mezelf so to speak.

“This is the first day of my life”

You were the first day of my life,

I wasn’t born before I met you,

I went out in the rain, suddenly everything changed

They're spreading blankets on the beach

This is the first day of my life

I’m glad I didn’t die before I met you”

It’s not finished but that’s okay, those are the important parts.

Thank you so much for everything,

Enjoy your life

Buddy

[gewoonkarin]

Vanavond een feestje. Skibril met oempaloempalook wordt het. Mijn lief is naar een optreden. Liefjes blijven thuis. Oud en wijs genoeg maar ergens blijf ik dat spannend vinden. Wij weg, zij thuis. De moederkloek in mij slaapt nooit.

Morgen zou ons pa jarig zijn. Ik heb al wat voor hem gehaald, voor in hun tuintje. Bij hun tuintje. 83 zou hij zijn geworden. Bizar dat het alweer vijf jaar geleden is dat hij zijn leven, een maand voor zijn verjaardag, verloor.

Mijn lief neemt een voorbeeld aan ons pa als het gaat over materiële zaken. Ons pa hechtte geen waarde aan spullen. Ook niet aan een huis. Hij hechtte aan de mensen erin en de mensen om hem heen. Ik denk dat hij wat dat betreft boeddhistischer was dan de gemiddelde die dat beweert te zijn. Hij gaf alles weg. Gooide ook veel weg. Herinneringen zaten in zijn hoofd en hart, niet in foto’s, prullaria en papier. Grote zus en ik hadden daarom ook weinig opruimwerk en wat niet weggegeven of voor een prikkie verkocht werd is meegegaan naar onze huizen. Dat was nog geen kofferbak vol.

De laatste kerst in het huis van ons thuis. Wisten wij veel dat het zo verkocht zou worden. De dag na kerst moest de gourmetlucht er met gang uit want er kwamen kijkers. Ik vind dat we toen goed afscheid hebben genomen van het materiële.

Het hoofd gaat veel sneller dan het hart. Al is dat hart vooral met een glimlach aan het terugdenken. Ik weet dat ons pa fier op ons was, dat wij, samen met ons ma, alles voor hem waren. De wereld. Altijd voor ons klaar staan, zorgen. Het was niet meer dan normaal dat wij dat een beetje terug gaven. Een beetje want het was niet nodig. Hij leek nog in de nabloei van zijn leven te zijn, zijn hart besloot alleen een andere weg in te slaan.

Vannacht om 12 uur proost ik op hem. De rode zakdoek ligt klaar voor morgen. Een nieuwe ophangen. De kleine man met de grote vochtige wangen. Ik zie in mezelf vaak ons pa. Met het dingen doen, bezig blijven, snel lopen. Vloeken doe ik stukken minder, dat dan weer wel. Ik koester wel de verdommes. De serievloek als iets niet ging zoals het moest gaan.

Hij was een mooi mens.

[homoerotisch]

De busschauffeur is de beste essayist Even een trigger warning, lieve lezers. U stapt momenteel een essay in. Of eigenlijk stapt u in een busje, een Mercedes-dieselbusje dat over de smalle kronkeldijken van het eiland Goeree-Overflakkee kachelt. We hebben geen flauw idee waar we heen gaan, we dragen geen gordels. Dat hoeft allemaal niet in een essay. Het is het meest ongebonden genre, daarom ben ik er zo gek op.

Ik zeg het er maar bij. Want ik was zelf nauwelijks ingestapt, of ik las op mijn telefoon dat mensen tegenwoordig doodsbenauwd zijn voor essays. Jongeren denken bij ‘essay’ aan een oersaaie schoolopdracht. Alleen het woord zelf al roept ‘traumatische gevoelens op’, aldus een verslag op een website van de boekensector. Daarom overweegt de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek om het Boekenweekessay voortaan anders te noemen. Er moet een ander ‘label’ komen.

Enfin, alle essayisten boos. Welk nieuw label, dat is nog niet bekend. Zelf zou ik Boekenweekpamflet voorstellen. Een pamflet is een simpel stuk proza waarin staat hoe het zit, zodat de lezer kan stoppen met denken. Naar pamfletten is momenteel veel vraag.

Een essay daarentegen is een roadtrip over kronkelwegen waarbij je moet helpen kaartlezen terwijl je bijna uit de bocht vliegt. Dus ik snap de angst. Als essayist ben ik sowieso bang voor ‘essay’: zet het woord op de omslag van een boek en niemand koopt het. Dus laat ik het woord maar weg. Zonde, want het essay verdient juist volop propaganda.

Essay betekent: alles mag. Van de sierlijke woede van James Baldwin via het verdwaalplezier van Rebecca Solnit tot de sublieme Ikjes die Michel de Montaigne schreef en die even makkelijk over oorlog, katten of seks gingen.

Dus inderdaad: dan is er iets goed mis als de jeugd het genre associeert met de plichtmatige woordenbrij die je evengoed aan ChatGPT kunt uitbesteden. Iets mis met het moderne fabrieksonderwijs, bedoel ik, met het culturele klimaat. Niet met het woord.

Een essay is juist dat wat aan robotschrijven ontsnapt. Essay is Frans voor probeersel of proef, scheikundigen gebruiken het woord ook, gespeld als assay; een biochemische test. Essayeren is nieuwe al dan niet chemische verbindingen maken.

Een essay is iets nieuwsgierigs dat in je gezicht kan ontploffen.

Zoals ons busritje over Goeree-Overflakkee kan mislukken. Achter de voorruit zit een A4’tje geplakt met ‘buurtbus lijn 735’. De chauffeur komt uit Ooltgensplaat, heeft lang blond haar, draagt een marinejas met gouden manchetten. Met zijn chelsea boots drukt hij het gaspedaal in.

We brommen langs blote winterakkers waar de uien, bieten en spruiten nog niet zijn ingezaaid. Net het Amerikaanse heartland: veel christenen, veel dorpen zonder buurtsuper, veel jongeren aan de amfetaminen. Volop vloekende vlaggen.

Ik ken de chauffeur als Frank/Janine, de jurkdragende zanger en gitarist van Ongeregeld, een Rotterdamse countryband die vrolijke liedjes maakt over verschoppelingen. Frank/Janine is alle hokjes ontstegen. Geen computer kan ons tochtje nabootsen.

Dat we hier rijden, zit zo. Eind jaren negentig zag men marktwerking als oplossing voor alle problemen die we nog niet hadden. Zoals staatsbusbedrijven. Die moesten weg, mensen zouden schrikken van het woord ‘bus’. Dus kregen bussen voortaan nieuwe labels: Qbuzz, Arriva, Connexxion, et cetera.

Connexxion betekent verbinding, maar die verbinding valt steeds vaker weg, vandaar die twee kruisjes. Dit jaar zette Connexxion wat x’jes door lijndiensten op het eiland, om kosten te besparen.

Toen zijn Frank/Janine en een stel andere vrijwilligers zelf maar een busdienst tussen de dorpen begonnen. Achter ons zitten twee mbo-scholieren, blij dat ze niet 19 kilometer naar school hoeven te fietsen.

Frank/Janine reed hier eerder rond als maaltijdbezorger: dagelijks eten langsbrengen bij eenzame ouderen, praatje maken. Tot de ‘zorgmoloch’ dat te duur vond. Tegelijk met de bus verdween de maaltijdbezorging. Nu kiepert een commercieel bedrijf eens per week een partij magnetronmaaltijden voor de deur van eenzame mensen. Ping, klaar.

We rijden langs een wegkwijnend zwemparadijs en een bedreigd ziekenhuis. Rotterdam ligt een half uur hiervandaan. Ook in de grote glimstad schrapt men trouwens driftig in bus en metro. Heel Holland krimpt op eendere wijze.

De gemarginaliseerde essayist en de gekrenkte boer en al die mensen die eenzaam hun magnetronmaaltijden verorberen, ze delen het lot: het land van losse schroeven. En ik droom van een samenleving waarin schrijvers even boos zijn over het verdwijnen van een buslijn als om het woord essay.

Intussen is de buschauffeur hier de beste essayist: in een verschraald land legt hij verbindingen die er eerder niet waren.

#readings #nederlands #tekst onder de read more want idk of ie achter een paywall ofzo zit maar vond dit een goeie column

[cindy-vandervelpen]

Papa,

Ik weet wat ge nu zou doen: rollen met uw ogen. Mannekes, al dieje ijle moet ni vur mich zu. Ik hoor het u nog zeggen. Stekt doa oere tijd ni in. Maar papa, dit is voor jou en voor ons. En weet ge nog wat ge altijd zei? Ons Cindy, cd’ke, zoals je me al jaar en dag noemde, is schooljuffrouw. Als die het maar kan uitleggen. En ja, ik heb even getwijfeld. Want het is moeilijk, ik heb het moeilijk en om dan nog iets te zeggen. Ge weet dat ik altijd al een emotioneel kiekske was, maar nu is dat oké eh papa? Weer vraag ik om uw bevestiging. Dat vond ik zo belangrijk, altijd. Toen ik voor de opleiding tolk ging, vroeg ik wat je ervan vond. “Wa kunde dan doen met die talen cd? Ma kiest ma wa gij goed vindt”. En ge zag dat het mijn ding was. Jaren later bleek dat mijn opleiding nog goed van pas kwam. Franse mailtjes voor uw werk stuurde ge door met de zin “hé cd, vertaal dit eens even voor mij en formuleer maar een antwoord want dat kan uw vaderke niet hoor”. Als ik na een 5-tal minuten antwoordde stuurde je terug: “bijna zo goed als ik, merci dochterke.” De mailtjes die ik heb verstuurd voor administratieve zaken van de zaak, naar ziekenhuizen voor al jouw vragen, kan ik niet meer tellen. Je briefte mij en zei wat erin moest staan. Telkens ik de mail verstuurde was het “proficiat cd, zo zou ik het niet kunnen verwoorden of ik moest er 3 dagen over nadenken”. Expliciet zeggen dat je trots was op ons, zou je niet snel doen. Maar op die momenten voelde ik dat je trots was. Tina en ik vulden elkaar dan ook goed aan. Ik de administratieve kant, zij het esthetische. Jouw haar, wondjes, voeten, handen werden altijd met de grootste liefde door haar verzorgd. Verdorie papa, wie ga ik nu bellen als “den elentrik” uitvalt en ik alleen thuis ben? Robin heeft het altijd voor u gehad, maar soms ergerde hij zich toch aan het feit dat ik een groter papakindje was en ben dan ik durfde toegeven. Hoe vaak ik gezegd heb tijdens de bouw “wacht, ik ga papa even bellen”. Dat Robin ermee lachtte: “alle kom, belt maar naar uwe papa”. Robin en gij hebben veel samengewerkt. In ons vorig huis, in de nieuwbouw. Soms tot ergernis van beide. Twee koppigaards bijeen maar alle twee wilden jullie het klaar hebben voor ons. En dan dronken jullie samen een Duvelke en werd alles vergeten. Ook al heb je hard gewerkt, toch heb je ook veel genoten. Te weinig en te kort. Maar dat genieten heb ik van jou. Dat ik graag een feestje bouw en een roséke of een cavake drink, weet iedereen. Dat heb ik van geen vreemden. Het feesten zat in de familie. Gij, mijne peter en tant Hilda deden dat ook zo graag. Ik beloof u dat ik dat zal verderzetten. Elke gin tonic, cava of elk roséke is voor jullie. En ja, ik geef het toe, er zal dus heel dikwijls op jullie gedronken worden. Ik ben er zeker van dat jullie samen met bompa Bets en bompa daarboven een feestje bouwen en ene drinken. En niet alleen met hen. Toen Croes stierf, uwe makker, waart ge kapot van verdriet. Dat Johnny, Omer en Johan van Softo ook al moesten gaan, vond ge zo oneerlijk. Maar ik ben er zeker van dat gij, Croes en Johnny de boel daarboven wel op gang krijgen. Drinkt een Duvelke en geniet, papa. Dat heb je na al dat vechten verdiend. Je besefte soms niet hoeveel pijn het ons deed om jou te zien afzien. Ik hield me sterk, maar heb ontelbare keren gehuild onderweg van Leuven naar huis. Jou verzorgen was het laatste wat we konden doen, maar het was pijnlijk. Toch heb je gelachen tot op het einde, ook al was het moeilijk. Dat ik een panische angst heb voor liften en elke keer met de trap naar het 5e verdiep ging om je te bezoeken, vond je grappig. Als je dan met de rolstoel naar beneden wilde, moest ik wel mee met de lift. Je zag in de spiegel de angst in mijn ogen. “Moede anders mijne zuurstof ff hemme, cd?”. Zelfs toen, bleef je jouw humor hebben. Woensdag, twee dagen voor je stierf, kwam ik ‘s avonds laat nog langs. De vliegen op de kamer ambeteerden je. Na herhaaldelijke pogingen, was het nog altijd 1-0 voor de vlieg. Just mama zei je nog. Robin en Arno kunnen da beter. Je lachtte met mijn klunzelige zelve, dankjewel voor dit laatste, mooie momentje. Dat je nu je rust gevonden hebt, is een kleine troost. Dat je in Leuven bent overleden, is voor mij ook een kleine troost. De steun en hulp die we daar kregen, was zo groot en dat stelde gerust. Dat Leuven mijn tweede thuis is geworden aangezien ik daar al 12 jaar werk, speelt ook mee. De Ring is mijn tweede thuis, waar ik een grote familie heb bijgekregen. Dat je net in die stad bent overleden, maakt dat ik me elke dag als ik naar daar ga, met jou verbonden voel. Toen ik je vertelde dat ik zwanger was zei je “hoe gaat ge dat nog doen, ge hebt nu al geen tijd?” Uw manier om te zeggen “ik ben blij meiske”. Toen ik zei dat het een jongen was, was je zo blij. Na drie zussen en zelf geen zoon gehad te hebben, was dat voor jou de kers op de taart. Milaneesje was uwe chouchou. Ge zag ze alle drie super graag, maar twas den eerste en e menneke. Je werd met plezier peter van Elena en ook al vond je het geen goed idee om voor drie kids te gaan (in dezen tijd 😉), toch heeft Emilia, ons klein konenke, u nog veel plezier gebracht. Het waren uw oogappels. Ik beloof, papa, dat ik goed voor ze ga zorgen en over u ga blijven vertellen. Je wordt in Hogen begraven, dicht bij ons. Ik ga nu zwijgen want ja, volgens u babbelde ik soms te veel…

Ik ga je missen.

[thesmallestmanwhoeverlived]

die speech van wout hahahhahaha

#i mean amber had dat deels wel verdiend ma dan nog #was wel echt bruut #alina watches d5r

[mijndagboekblog]

Vandaag is het alweer 2 weken geleden dat ma is overleden. Afgelopen vrijdag een week geleden hebben we haar begraven.

Er gaat van alles door mijn hoofd: hoe moeilijk ze te peilen was, hoe bot en lomp ze soms kon zijn, hoe afstandelijk ze was... Maar ook, hoe ze haar stinkende best heeft gedaan om ons op te voeden, met alle fouten en gebreken.

Hoewel ik nooit goed hoogte van haar kreeg, en onze band niet sterk was, ik ben blij, dat ik haar, zover ik kon, haar altijd gerespecteerd heb. Lang geleden heb ik afstand van haar genomen, ik probeerde niet meer om onze band te verbeteren, om in een goed blaadje te komen, ik heb dat losgelaten.

Haar liefde was altijd voorwaardelijk. Als je dit, en als je dat, dan... Het geeft ook aan, hoe onzeker, en niet gewaardeerd ze zichzelf waarschijnlijk altijd gevoeld heeft. Ze sprak daar niet over.

Achteraf is het proces 4 augustus begonnen. Ze was misselijk, zei ze tegen ICare, en ze had last van haar schouder. 5 augustus zijn we nog naar de SEH van het Meander geweest. De 2e fase trad 8 augustus in. Anneke was die dag nog bij haar geweest voor haar verjaardag. 9 augustus waren wij bij haar 's avonds. Tegen de zorg had ze gezegd, dat ze zich uitgeput voelde, tegen ons sprak ze daar niet over, hoewel haar ogen bijna dichtvielen. 12 augustus, toen wij bij Anneke op de verjaardag waren, trad de 3e fase in. Ik denk, dat ze toen begon in te zien, dat het niet meer ging, ze gaf de moed op. Ze vroeg naar Hillie en de volgende morgen naar Anneke. Zoiets deed ze nooit. Ze kon het zelf wel. Maar nu gaf ze aan dat ze niet meer kon, maar ook, dat ze niet meer wilde. Geen angst voor de dood, alleen maar vermoeidheid.

Vrijdags avonds is ze naar bed gegaan, en zaterdag op zondagnacht is ze gestorven. Ze is gegaan zoals ze was: flink blijven, je masker niet afzetten. Geen teken van gevoel of zwakte. Een stervensproces wat ze alleen heeft doorlopen.

Ik denk dat ze rust heeft. Rust zacht, ma. Ik weet dat je het niet zo zag, maar toch wens ik het je toe.

#rouw #verdriet

[devosopmaandag]

Maar daartussen rust de visser

Een man stond op en droeg met zachte stem drie korte gedichten uit zijn hoofd voor. Later sprak hij mij aan en een vierde volgde. Een andere man las een gedicht voor van zijn vader. Eén regel bleef mij bij: ik kerf een laatste teken in de tijd. Een vrouw las een kort gedicht van Hanna Ahrendt voor dat zij samen met iemand had vertaald uit het Duits, een vrouw las van haar telefoon een gedicht voor dat zij zelf had geschreven tijdens een dichtworkshop, weer een andere vrouw een gedicht over bijen. Dan was er de man die een lang gedicht voorlas over een vrouw die wegviel tijdens het vertellen van een verhaal, en de mensen om haar heen bedachten wat dat voor haar verhaal zou zijn geworden. Een vierde vrouw las zo'n zes Japanse senryu's voor, de volkse haiku-vorm. Een man zocht verwoed naar dat ene gedicht van Rumi op zijn telefoon – helaas, hij kon het niet vinden.

Nog voordat dat alles plaatsvond, scharrelde een jonge egel vrijmoedig rond. Wat stond hij hoog op zijn kleine pootjes! Later vloog een ekster de keuken in, de wind stak plotseling op en de grote parasol wapperde vervaarlijk. Ik haalde tevoorschijn: een plastic reuze-pinda, een roodstenen, gepolijst hart, drie kleine rode pruimen, de reproductie van een oude prent van de 12e-eeuwse Ma Yuan en een talisman. Ik lag ook een tijdje op een bed in een vreemde kamer. Boven mij hing een lamp in de vorm van een enorm rood ei, vanaf de muur, ingeklemd tussen enkele balken, keek een grote, uitgeknipte Marilyn Monroe mij lachend aan, terwijl ik ademhalingsoefeningen deed om mijn lichaam tot rust te laten komen. Buiten scheen de zon, ik hoorde stemmen in de straat die ik tot voor kort niet kende.

Ik hield die middag (gisteren) twee keer mijn pleidooi voor de poëzie: 'Is poëzie voor hogere wezens? #2', in een prachtige tuin van vreemden. Ik las gedichten voor van Lucebert, William Carlos Williams, Judith Herzberg, Marieke Lucas Rijneveld, Paul van Ostaijen, Emily Dickinson, iets van de Beatles, van Andre Hazes en van Billy Eilish. Ik was vooraf gespannen of ik het zou redden, nu mijn lichaam mij zo vaak in de steek laat en vroeg de gastvrouw of ik tussendoor ergens kon liggen.

Mijn verhaal begon ik met een bekend gedicht van Lucebert dat 'De visser van Ma Yuan' heet.

onder wolken vogels varen onder golven vliegen vissen maar daartussen rust de visser

golven worden hoge wolken wolken worden hoge golven maar intussen rust de visser

Ik zei tegen de toehoorders dat wij allen zo'n visser op het water zijn, terwijl het leven om ons heen zijn gang gaat, tekeer gaat soms. Wij zijn de visser, ons lichaam is onze boot. We zouden als die visser moeten zijn.

[euroadventure]

Seravezza

Donderdag 5 en vrijdag 6 mei

Vandaag ga ik een wandeling maken langs een aantal watervallen die hier vlakbij te vinden zijn. Het is lichtbewolkt vandaag, maar gelukkig droog wanneer ik vertrek.

De route die ik via de tourist information gekregen heb is vrij gemakkelijk. Ik loop langs de doorgaande weg richting een gehucht genaamd Malbacco en dan 'immer geradeaus'. Zo gezegd zo gedaan!

Al vrij snel kom ik een paar watervallen tegen, maar dit blijken nog niet de watervallen te zijn die ik volgens mijn routebeschrijving tegen zal komen.

Toch zijn deze watervallen ook al best mooi en het vastleggen op een foto waard.

Na ongeveer drie kwartier lopen kom ik bij de eerste grote waterval uit. Via een smal en glibberig paadje bereik ik hem. Het water is groen blauw en dat blijkt bij alle watervallen die nog volgen ook zo te zijn.

De ene waterval is nog mooier dan de andere!

Bij de waterval met het felgroene water eet ik mijn boterhammen op. Het begint inmiddels te miezeren, maar tussen de bomen en rotsen merk ik daar nog even weinig van.

Twee watervallen heb ik niet kunnen vinden, maar het kan zijn dat er te weinig water was en ze min of meer zijn drooggevallen.

Ik loop over de geasfalteerde weg terug naar het dorp. Ik krijg halverwege nog een lift aangeboden. Ik twijfel heel even, maar stap uiteindelijk toch in. Binnen een paar minuten sta ik veilig en wel in het centrum van Seravezza. Ik drink een koffie, maak voor morgen een afspraak bij de kapper en download nog een serie van Netflix. De rest van de middag en avond regent het en doe ik het lekker rustig aan 😊.

De volgende ochtend regent het zo af en toe, maar kan ik net droog richting de kapper in het centrum. Met behulp van Google translate en foto's leg ik uit wat ik wil. Het duurt langer dan bij mijn kapper in Nederland, omdat ze uitgebreid mijn haar wassen en ma tijdens het föhnen een soort wasknijpers in mij haar draaien voor, zo zegt de kapper, 'meer volume' 😂.

In eerste instantie lijkt mijn kapsel wel ontploft, maar langzaamaan komt het weer goed en heb ik mij krullen weer zoals thuis 😊.

Lang blijft de krul niet, want het weer lijkt op te knappen en dus wil ik graag even een frisse neus halen. Ik besluit een korte wandeling te maken die ook de tourist information mij had geadviseerd. De route duurt heen en terug totaal ongeveer twee uur (bij mij drie uur).

De route loopt door een bos naar 'La Cappella' op de top in het plaatsje Fabbiazo.

Halverwege begint het toch een beetje te miezeren, waardoor ik mijn haar alsnog in een staart moet brengen. Het uitzicht is toch nog erg mooi ondanks de bewolking. In de verte zie ik zelfs de kust van Toscane en de Middelandse zee.

Aan het eind van de middag zoek ik nog even een terrasje op. Het blijkt druk met locals die denk ik het weekend gezellig inluiden 😀.

Ik blijf vanavond nog een nacht staan en in de avond kijk ik op het gemakje een film. Morgen hoop ik dat het weer goed is om een wandeling de bergen in te maken 💪🏻!

[mjomjomjo]

Ik droomde dat er iets van trouw in agape was en ik keanu thibaut en Berend mee nam. You were there obviously ma je negeerde mij because of the situation. Uw Ma ook, omda ze dacht da ze mij eerder ook had zien wiet smoren. De film ging unexpectedly over de legalisation van weed hahahah.

Iedereen was gezamelijk een film aant kijken en I saved the day door de DVD speler te fixen.

For some reason do we always end in a discussion wanneer we spreken over onze relatie of trouwen. Its not nice. Als dit jaren duurt spendeer ik toch liever het weinige contact da we hebben me het spreken over banale dingen en da als we merken da er spanning komt, we just leave it be for a moment

Dat is echt mijn leerpunt en ik denk da da komt uit mijn break up me Alexia.

De periode da we uit elkaar gingen duurde drie weken en het gebeurde allemaal via sms. Ik plakte drie weken koortsig aan mijn gsm. I rarely ate and shit. Elke keer da ons gesprek Wa in de buurt ging van Wa er nu eigenlijk gebeurt was op vakantie , week ze af en stuurde ze niet meer voor de rest van de dag. I hated that. Incredibly. Op een bepaald punt begon ik gewoon hurtful te zijn zoda we in discussie geraakte en een langer gesprek hadden dan usual. Ik wou nie achter gelaten worden.

I really didn’t know, ma die reflex zit nog steeds in mij apparently.

If you think of something interesting, please tell me. Ik ga er zowieso eens me Johan over spreken.

Doei

[hafffff]

"Volgende maand wordt het rustiger," zeggen we, elke maand

(Een pleidooi om rustiger aan te doen in de culturele sector)

Het gaat niet goed met mijn vrienden. Of met mij, trouwens. De afgelopen tijd komen ze er één voor één bij uit dat ze overspannen zijn en het liefst gister nog hun werk moeten afschalen of stopzetten. Ook voor mij is overspannenheid een schrikdraad waar ik telkens een schok van krijg, een paar stappen terug neem en een paar maanden later weer m’n vingers aan brand. Het overvalt ze en het overvalt mij ook. Hoe hebben we dit niet zien aankomen? Omdat we allemaal in de culturele sector werken wordt werk uitvoerig besproken, alle nieuwe opdrachten, tips, advies, roddels. En de werkdruk of -stress die we ervaren is in deze gesprekken vaak aan de orde van de dag. We hadden het dus aan kunnen zien komen, achteraf gezien. Maar stress op onze werkplekken ervoeren we als een onvermijdelijke en onveranderlijke factor waar we het maar mee moesten doen, dan dat het alarmbellen af liet gaan.

In eerste instantie denken we dan ook dat het aan onszelf ligt, zoeken we heil in het aanpassen van onze werktijden, beter structureren of simpelweg proberen accepteren dat het zo chaotisch en stressvol verloopt. Maar het ligt niet aan ons. Of tenminste - de culturele sector trekt wellicht relatief sneller mensen aan die creatief, ambitieus, dromerig en mensgericht zijn, die out of the box denken en goed gedijen in weinig structuur en informele sfeer. Wat de culturele sector ook is - een ongestructureerde, chaotische maar gedreven bedoeling, waarin je team of samenwerkingspartners of mede-makers zowel je netwerk, collega’s, concurrenten als je vangnet zijn. Als people pleaser, perfectionist of creatief brein zonder duidelijke grenzen delf je al snel het onderspit. Maar in plaats van dat we de werklast zo inrichten dat mensen die vanuit intrinsieke gedrevenheid in de sector terecht komen hun krachten en enthousiasme zo kunnen inzetten dat ze elkaar vicieus versterken, gaan deze mensen er snel aan ten onder dat veel van deze goedbedoelde energie verloren gaat in het werkproces. We bedenken ons nu pas: misschien stappen we door het type werk eerder in onze valkuilen, maar aan wie ligt dat?

Mijn vrienden en ik zijn niet de enige. We kennen allemaal verhalen van collega’s en andere bekenden uit de culturele sector die een burn-out hebben gehad, recent uitgevallen zijn of voor wie het hoogstwaarschijnlijk een kwestie van tijd is. Het is eerder regel dan uitzondering. En hoewel er steeds meer terechte algemene aandacht is voor burn-out en zeker ook specifiek in de culturele sector, staat vooral centraal hoe deze individuele uitval niet een collectief probleem wordt: hoe je het herkent en het voor kan zijn en dus kan blijven werken, of als het al te laat is hoe een herstelproces gaat, wat een arbo-arts is en wanneer je terug aan het werk kan. Om vervolgens weer aan het werk te gaan precies onder dezelfde omstandigheden waarin het mis ging.

Waar komt die drang vandaan om koste wat kost door te gaan? Er zijn meerdere factoren. Torenhoge ambities en artistieke plannen gaan samen met weinig geld en weinig tijd, waardoor je je als maker of organisatie helemaal uit de naad werkt voor 20 euro per uur (excl. btw en reiskosten) om het allemaal voor elkaar te krijgen. Omwille van artistieke plannen wordt voorgenomen rust telkens uitgesteld. Na deze deadline, die ene aanvraag, deze reeks voorstellingen, of in ieder geval even volhouden tot de vakantie. “Volgende maand wordt het rustiger”, zeggen we, elke maand. Dat is zeker niet uniek voor de culturele sector, ook de zorg en onderwijs staan onder druk, en in heel Nederland heeft überhaupt 1 op de 6 ondernemers burn-out klachten. Al helemaal in de culturele sector wordt de grind verheerlijkt: je doet het toch omdat je het leuk vindt? Omdat je geen klap verdient, moet je wel passie-gedreven zijn, en de maatschappelijk gangbare werktijden van 9 tot 17 zijn hier sowieso al diffuus. Daarnaast hebben we de maatschappelijke wind niet mee. Of zeg maar gerust tegen. Kunst en cultuur wordt stelselmatig weggezet als linkse hobby: de onzorgvuldige bezuinigingen van een ongevoelige Halbe Zijlstra en de gevolgen daarvan worden nog steeds aangehaald, en in de huidige politieke plannen van de grootste maar gelukkig niet de enige partij worden alle subsidies simpelweg doorgestreept. We moeten nog maar zien of dat gaat gebeuren, maar dat het überhaupt al een optie is dit voor te stellen en dat het zo’n grote groep mensen er niet van weerhoudt alsnog erop te stemmen (los van de andere, bizarre voorstellen in het partijprogramma), is niet in ons voordeel. Cultuur blijft een ondergeschoven kindje, en er wordt sinds jaar en dag hard gewerkt om dat tij te keren. Te hard: die blijvende bewijsdrang zorgt ervoor dat we over de kop gaan. Maar vooralsnog zullen kunst en cultuur in die ondergewaardeerde positie blijven en daar zullen we nu mee moeten werken. > deel 2

[gewoonkarin]

Vorige week vrijdagavond kwam een volledig gezin, vader, moeder, zoon en dochter, uit onze gemeente om het leven bij een verkeersongeval. In de loop van vorige week zaterdag werd duidelijk wie het waren. Berichten verschenen, gedichten gemaakt waaronder een hartverscheurend van Andy Marcelissen. De dichter des larielands wist het verdriet in een paar zinnen te pakken zodat je niet anders kon dan herpakken omdat het zo binnen kwam.

Grote zus en ik appen dagelijks en spraken ons gevoel erover uit. Hoe verschrikkelijk. Als je een heel gezin weghaalt bij familie, vrienden, kennissen, klasgenoten, collega's, uit het leven in het algemeen, dan is dat niet in woorden uit te drukken.

In eerste instantie hoopte ik dat er niet één kind, die geen zin had om mee op pad te gaan, was thuis gebleven. Gek is dat, dat je daaraan denkt. Het samen zijn is dan voor mij kennelijk troostend. Niet alleen in het eeuwige moeten verblijven en wachten op de rest. Niet alleen hier moeten blijven waar rouw overheerst. Gewoon, samen. Ook de reden dat ik het levensverlies van ons pa accepteerde, ons pa en ma samen. Troost.

Grote zus had, toen Paul zijn leven verloor, ook wel eens zo'n dag dat ze liever bij hem wilde zijn. Het was de zorg om twee kinderen die haar op de been hield. Doorgaan omdat het moet en omdat Paul niet anders had gewillen.

Grote zus typte dat ze in onze gemeente hier over heel wat jaren nog zullen praten. Ik betwijfel dat. Zo werkt het niet naar mijn mening. Een kleine groep mensen rouwt een leven lang. Ze groeien groter dan het verdriet maar het gemis blijft. Dat ze altijd 46, 13 en 10 blijven. In verleden tijd over ze praat.

Dat jij jarig bent en ouder bent geworden dan zij. Dat dat je raakt maar weinig mensen dat beseffen. Een dansuitvoering waar je niet meer heen hoeft omdat ze nooit meer voor je gaat dansen. Dat er ouders zijn die de belangrijke gebeurtenissen met, door en voor hun kinderen niet meer mee gaan maken. De kinderen jong blijven, nog zoveel in het verschiet.

Mijn tandenverdriet, ik zeg standaard dat er ergere dingen zijn. Helaas. Was het maar niet zo. Dat soort verdriet waait weer over.

Maandag is het afscheid. Alleen al de gedachte aan vier kisten op een rij maakt me verdrietig. Hoe moet het zijn als je houdt van die mensen in die kisten. Hartverscheurend.