Tumgik
#Giovanni Pastrone
dosartistas · 3 months
Photo
Tumblr media
(vía Carmen Pinedo Herrero)
Giovanni Pastrone, Cabiria, 1914. Movie.
4 notes · View notes
frnndlcs · 9 months
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Cabiria, Giovanni Pastrone, 1914
2 notes · View notes
bestdata19 · 2 years
Text
Il primo Kolossal Italiano: Cabiria
Il primo Kolossal Italiano: Cabiria #Cabiria #Dannunzio #GiovanniPastrone #Cinema
“One of the films that started it all”… Con queste parole il regista Martin Scorsese, a distanza di quasi un secolo dalla prima proiezione, definisce uno dei film più importanti della storia del cinema. Non si tratta di un film americano, bensì di uno italiano, Cabiria, considerato il più grande kolossal e il più famoso film italiano del cinema muto.  Spesso associato al nome di Gabriele…
Tumblr media
View On WordPress
3 notes · View notes
clamarcap · 1 year
Text
Sinfonia del fuoco - I
Ildebrando Pizzetti (1880 - 13 febbraio 1968): Sinfonia del fuoco per baritono, coro e orchestra su testo di Gabriele d’Annunzio, composta per la scena del sacrificio nel film Cabiria (1914) di Giovanni Pastrone. Boris Statsenko, baritono; Städtischer Opernchor Chemnitz, Robert-Schumann-Philharmonie, dir. Oleg Caetani. Invocazione a Moloch IL PONTEFICE: Re delle due zone, t’invoco, respiro del…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
cinemacentral666 · 11 months
Text
Cabiria (1914)
Tumblr media
Movie #1,040 • WATCHLIST WEDNESDAYS
Actually listened to a podcast while this played at double-time speed while I was on the exercise bike. I'm so sorry. I don't know why I even put it on. Still gonna be awhile before my next foray into the world of silent pictures.
SCORE: ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
0 notes
architectuul · 5 months
Text
The Future Is Noir
Scenography for the darkness with the uncertain future. Architecture of fear in the cinema of 1920s.
Tumblr media
Considered the quintessential work of German expressionist cinema, the Cabinet of Dr. Caligari (1920) by Robert Wiene tells the story of an insane hypnotist who uses a brainwashed somnambulist to commit murders.
Tumblr media
youtube
The film thematizes brutal and irrational authority. Caligari can be representing the German war government, with the symbolic of the common man conditioned to kill. The film include the destabilized contrast between the subjective perception of reality, and the duality of human nature.
Tumblr media
An unofficial adaptation of Bram Stoker's 1897 novel Dracula in film is the German version of Nosferatu: A Symphony of Horror (1922) by F. W. Murnau. Nosferatu is an archaic Romanian word Nesuferitu` meaning the offensive or the insufferable one. The movie is actually about the First World War and the plague is a metaphor for the mass death and destruction of the war.
Tumblr media
youtube
Nosferatu was banned in Sweden due to excessive horror until 1972. All known prints and negatives were destroyed under the terms of settlement of a lawsuit by Bram Stoker's widow.
Tumblr media
Tumblr media
Berlin – Die Sinfonie der Großstadt (1927) is an experimental documentary by Walther Ruttmann. It begins with a drive of a high-speed train pulled by a steam locomotive through meadows, arbor and residential areas into the city and thus delimits the surrounding area from the big city.
Tumblr media
The train arrives at Anhalter Bahnhof near the city center, where streets empty in the morning are filling up with people on their way to work. The rhythm of the city is getting faster and faster. With the 12 o'clock bell strike, the speed collapses. After lunch break and food intake, however, it begins to accelerate again in the afternoon.
youtube
Tumblr media
Cabiria (1914), an Italian epic silent film by Giovanni Pastrone, was shot in Turin. The film is set in ancient Sicily, Carthage, and Cirta during the period of the Second Punic War (218–202 BC).
Tumblr media
It follows a melodramatic main plot about an abducted little girl, Cabiria, and features an eruption of Mount Etna, heinous religious rituals in Carthage, the alpine trek of Hannibal, Archimedes' defeat of the Roman fleet at the Siege of Syracuse and Scipio maneuvering in North Africa.
youtube
Tumblr media
One the most influential films in cinema history, Dziga Vertov's exhilarating ode to Bolshevik Russia the Man with a Movie Camera (1929). It is a visual argument for the place of the documentary filmmaker as a worker, educator, and eyewitness in a proletariat society. The film is an impressionistic view of urban daily life, seen from a purely cinematic perspective.
Tumblr media
youtube
Tumblr media
Tumblr media
76 notes · View notes
markward-stahl · 2 years
Text
Tumblr media
Eine hohlbronzene Rekonstruktion des Moloch für den 1914 erschienenen Stummfilm Cabiria des italienischen Filmregisseurs Giovanni Pastrone am Eingang des weltberühmten Kolosseums in Rom.
Das Originalwerk stehlt im Museo nazionale del Cinema in Turin.
,,Moloch ist die biblische Bezeichnung für phönizisch-kanaanäische Opferriten, die nach der biblischen Überlieferung die Opferung von Kindern durch Feuer vorsahen.'' (Wikipedia)
Die Tatsache, dass die Statue an jenem Ort aufgestellt wurde der 1749 von Papst Benedigt XIV heilig gesprochenen wurde und an dem viele christliche Märtyrer zur Unterhaltung der Massen starben, sorgte für viel Aufruhr.
Da die Aufstellung der Statue vom Vatikan autorisiert sein musste, wurde den höchsten Katholiken von mancher Seite selbst eine Götzenverehrung vorgeworfen.
8 notes · View notes
rihistoryofrinema · 6 months
Text
Tumblr media
Giovanni Pastrone was born in Montechiaro d'Asti (Piedmont)Italy in 1883 he studied accounting and violin at the conservatory. in 1905 he was hired as an accountant at Carlo Rossi & Co. in Turin. From 1907 he became the owner’s special agent and in 1908, when C.Rossi became Italia Film,The French company Pathé Frères was deprived of the famous comedian André Deed and the operator Segundo de Chomòn, inventor of astonishing special effects and crucial for Cabria’s technical mgia and realism. In 1909, once the production methods of Italia Film had been reorganized ,Pastrone directed a series of croti di sogetto storico including Errico II and Giulio Cesare both of 1909,The Fall of Troy of 1911 30min short films much appreciated in the United States despite the embrago on foreign films. In 1914 he made his first feature film Cabiria, which received a great acclaim. In 1915, after Cabiria Pastrone directed eight other films, some of which were played by the nerbouto Maciste ,In 1923, the director left the film industry to deign to make medical machines until his death in 1959.
0 notes
lamilanomagazine · 1 year
Text
Milano: all'Anteo Palazzo del cinema proiettato Pastrone! del regista Lorenzo de Nicola.
Tumblr media
Milano: all'Anteo Palazzo del cinema proiettato Pastrone! del regista Lorenzo de Nicola. “La nostra anima è un caleidoscopio idraulico. Ve lo provo con un esperimento”. Con queste parole, scandite dalla voce dell’attore Fabrizio Bentivoglio, si apre “Pastrone!”, il film scritto e diretto da Lorenzo De Nicola, un documentario sulla vita di Giovanni Pastrone, regista del cinema muto famoso per il colossal Cabiria. Un’inedita biografia del massimo esponente del cinema muto italiano e internazionale, e della sua seconda vita da medico autodidatta. Il film, prodotto da Clean Films e Lab80, torna nelle sale cinematografiche in occasione dell’uscita del libro “Giovanni Pastrone. Scrutando nel Fosco”, a cura di Silvio Alovisio e di Lorenzo De Nicola (Edizioni Kaplan). Il documentario torna a Milano per la presentazione del libro: appuntamento all’Anteo Palazzo del Cinema (piazza Venticinque Aprile, 8) lunedì 5 giugno, alle ore 19.30. Il film sarà preceduto dal firmacopie del libro, alla presenza del regista (dalle 19). Il ritrovamento di un manoscritto autobiografico spinge un ricercatore a mettersi sulle tracce del regista. Viene così a galla un’inedita versione dei fatti: abbandonata la cinepresa, Pastrone si trasforma in un medico autodidatta, dedicando il resto della vita all’ancestrale lotta dell’uomo contro la morte, ottenendo risultati sorprendenti. Il documentario è la riscoperta di un emblematico esponente del ‘900, all’inseguimento di un sogno, trasformato in una vera e propria ossessione. È la sbalorditiva storia del suo unico e più grande insuccesso. «Dopo anni di studi ero alla ricerca di un elemento chiave che unisse le fasi della vita di Giovanni Pastrone: infanzia/adolescenza, cinema e medicina», afferma il regista Lorenzo De Nicola, che ha iniziato la sua ricerca su Pastrone con una tesi universitaria nel 2001, oggi biografo ufficiale del famoso regista. «Tre elementi monolitici che non trovavano un punto di contatto. Tassello fondamentale è stato il ritrovamento del manoscritto Virus et homo che ha fornito tutta una serie di indizi finora sconosciuti. Si sono così aperte nuove strade da percorrere e soprattutto si è presentata un’inedita chiave di lettura su uno dei registi piu misteriosi del cinema muto italiano». Nato ad Asti nel 1882, Pastrone si trasferisce a Torino non appena terminati gli studi. Nel vibrante capoluogo piemontese il giovane Pastrone dà sfogo alla sua prima passione, il violino. Poi incontra il cinema, quasi per caso. Viene assunto come contabile all’Itala Film e pochi mesi dopo ne diventa direttore generale. Nelle sue mani il cinema diventa un “giocattolo scientifico” mescolando l’intrattenimento con le scienze applicate (è da sempre appassionato all’elettro meccanica). Da subito inanella una serie di grandi successi fino al trionfo di Cabiria (1914), per cui si avvale della collaborazione di D’Annuzio e con il quale piega anche la critica più reticente a considerare i film come prodotto artistico. Poco dopo scoppia la Prima guerra mondiale, il cinema italiano tracolla: l’industria cinematografica sposta il suo epicentro a Roma e Pastrone decide di abbandonare. “Non si esce da una vita nel cinema indenni, il cinema cambia per sempre” dice il critico cinematografico Paolo Cechi Usai durante la sua intervista. Pastrone è cambiato per sempre, ma nulla lo cambierà come la nuova “avventura”, quella medica, che Lorenzo De Nicola ricostruisce riordinando l’archivio personale del nipote del regista e scatenando un effetto domino che porta alla scoperta di incredibili materiali inediti. Da scatole e valige polverose spuntano carteggi preziosi, brevetti di flussi elettrici, decine di soggetti inediti di film realizzati o mai realizzati e altri indizi che portano al ritrovamento - in una cascina di campagna - del pezzo più emozionante di tutta questa ricerca: la macchina guaritrice. Oggetto mitico, ritenuto distrutto dal regista stesso poco prima della sua morte, l’invenzione a cui dedicò in sostanza tutta la sua vita, con la quale curò gratuitamente decine e decine di malati, ma non riuscì mai a far conoscere al mondo. Il documentario è la testimonianza di tutto questo. Una storia necessaria che finalmente, a oltre sessant'anni dalla sua scomparsa (muore nel 1959 a Torino), riconsegna al pubblico del nuovo millennio la figura di Pastrone nella sua interezza. La voce di Giovanni Pastrone, nella lettura del suo manoscritto originale, è di Fabrizio Bentivoglio, attore milanese, regista e sceneggiatore italiano dalla lunga carriera teatrale e televisiva. Le musiche originali del film sono a cura di Davide Tomat e Federico Bisozzi, nomi dell’etichetta berlinese K7.... #notizie #news #breakingnews #cronaca #politica #eventi #sport #moda Read the full article
0 notes
kinocube · 2 years
Text
As masas
vimeo
“O ser humano é un animal social” paréceme unha boa frase para comezar este artigo, no que exploraremos o tratamento das masas e multitudes nas pantallas do cinema. É un bo comezo porque resume moi ben de que trata todo isto: se somos sociais por natureza, gústanos relacionarnos cos demais, e a maior parte de manifestacións artísticas narrativas inciden na maneira das persoas de interactuar entre si. As persoas son animais sociais coa capacidade de xuntarse en grupos e sociedades, en organizacións e en multitudes, para actuar fronte a un estímulo de maneira conxunta. Facémolo moi a miúdo, de feito: acudimos en masa a un concerto, a ver un partido; fundímonos nunha multitude de turistas ou de manifestantes; somos capaces de cantar, berrar consignas, chorar e rir a coro; somerxémonos xuntos na diéxese dunha película cando acudimos a unha sala de cinema. E despois dunha experiencia traumática colectiva, como foi a parte máis dura da pandemia, na que renunciamos a participar nas multitudes, agora valoramos máis os aspectos positivos de xuntarse –ou non, tamén se comprende á xente que non o acha de menos–.
As persoas son animais sociais, e as personaxes tamén, sendo un reflexo do que somos. O cinema, ademais, ten as características ideais para mostrar as masas e as multitudes en toda a súa extensión. A escena teatral, por exemplo, non ten a cabida física para aloxar a unha multitude e debe acudir a outros recursos para representar grandes masas de persoas –certas acotacións, a metonimia, o fóra de escena...–.
Tumblr media
De feito, da necesidade de separar o cinema do Film d’Art francés, que tiña como base a tradición teatral, nace o colosalismo. O colosalismo foi un dos primeiros movementos cinematográficos, pertencente aos inicios da historia do cinema, e consistía en producións masivas e extravagantes con decorados ciclópeos e milleiros de extras para representar, sobre todo, grandes episodios históricos ou lendarios, as grandes epopeas da humanidade e da relixión. A corrente colosalista nace en Italia, nos tempos de Vittorio Emanuele III, nun contexto social no que xurdía pouco a pouco unha ideoloxía moi perigosa e que no que a vontade das masas tiña un papel fundamental: o fascismo. A nostalxia por un pasado nacional levou a vista dos artistas italianos a Roma e a outras epopeas mitolóxicas ou cristiás; isto, sumado á ambición por sets cada vez máis colosais e abarrotados que o novo cinematógrafo agora era capaz de capturar, deu lugar a grandes obras como Quo Vadis? (Enrico Guazzoni, 1912), a primeira adaptación da novela de Henryk Sienkiewicz sobre a Roma de Nerón, e Cabiria (Giovanni Pastrone, 1914). Olliño, que ambas rebasan as dúas horas de duración e se estrearon antes que a inaugural The Birth of a Nation (D. W. Griffith, 1915), como xa temos contado nalgunha ocasión. Todo é máis grande, máis complexo e máis longo.
Tumblr media
Un factor fundamental no desenvolvemento dos colosalismos é, xa non só a capacidade do cinema para capturar a grandiosidade das narrativas, senón a capacidade da industria cinematográfica, que comeza a asentarse a ambos lados do Atlántico –tanto Griffith como Cecil B. DeMille filmarían obras colosalistas–, para soster unha produción complexa. E diñeiro para pagar os extras e os decorados, e inversións que se recuperarán nas salas de cinema cando os espectadores acudan –en masa!– a marabillarse e emocionarse con aqueles filmes. A partir de 1914 cando o colosalismo comeza a decaer, primeiro en Europa e despois nos EUA, en parte porque a Primeira Guerra Mundial afastou ao público das salas de cinema, loxicamente, e polo tanto deixaron de seren rentables as grandes producións.
Tumblr media
Porén, as multitudes non desapareceron. Só minguaron para adaptarse ás distintas narrativas que o requirían. Os soviéticos utilizaron as multitudes manifestantes como metáfora da vontade do pobo fronte á ditadura das oligarquías, como os mariñeiros do acoirazado Potemkin e mailo pobo de Odessa no filme Бронено́сец «Потёмкин» (Serguei M. Eisenstein, 1925). Non é un uso moi diferente que o que fai o director americano Frank Capra coas personaxes coletivas dos seus filmes: as clases medias americanas en Meet John Doe (1941) e mais a poboación de Bedford Falls en It’s a wonderful life (1946) son a vontade de todo o pobo estadounidense que actúa en pos dun ideal motivado por unha figura exemplar (John Doe e George Bailey, respectivamente). Mais as multitudes tamén teñen unha parte negativa, lonxe da loita social, que se materializa en histerias colectivas e linchamentos. Fritz Lang, na súa etapa hollywoodiense, filmaría a multitude como un colectivo de xente que se deixa levar pola maioría e castiga cegamente a un falso culpable no filme Fury (1936); mais Lang xa tiña experiencia en filmar persoas que renuncian á individualidade para deixarse levar pola mentalidade colectiva en Metropolis (1927). Tamén se pode salientar o uso das multitudes na filmografía de Akira Kurosawa, non só pola habilidade á hora de crear personaxes colectivas como os habitantes da aldea de 七人の侍 (Shichinin no Samurai, 1954) senón tamén á hora de utilizar o movemento de tales masas como elemento compositivo e rítmico. 
Cando o xénero do péplum, que ten precisamente a súa orixe no colosalismo italiano, fixo a súa breve incursión no cinema clásico á fin dos anos 50 e en plena era technicolor, foi necesario volver a traer as grandes masas de extras en superproducións como Ben–Hur (William Wyler, 1959) ou Spartacus (Stanley Kubrick, 1960). Porén, tampouco estaban os tempos –nin as audiencias– para grandes inversións, e o péplum decaeu unha vez máis. Houbo outro pequeno revival, se se lle pode chamar así, a principios do novo milenio con filmes como Gladiator (Ridley Scott, 2000), que recorreron tanto a extras reais como a efectos especiais e dixitais para representar as masas de espectadores do coliseo romano.
Tumblr media
Porén, existe outra maneira de tratar a unha multitude: no canto de referírmonos a unha personaxe colectiva, falamos dunha suma de individualidades no caso do cinema de Jacques Tati ou de Luis García Berlanga. O primeiro, en Playtime (1967) ou en Trafic (1971), enche a pantalla de personaxes que realizan accións absurdas e que nos fan rir por acumulación. Un personaxe bailando raro pode ser ou non gracioso, pero con vinte personaxes bailando raro cada un á súa maneira nun só plano é imposible non rir. Luis García Berlanga, pola súa banda, foi o grande experto en filmar o caos dunha multitude. Bos exemplos son Bienvenido Mr. Marshall (1952), coa totalidade da poboación de Villar del Río preparando a chegada dos americanos cada un pola súa banda, coas súas propias expectativas e roles; ou Plácido (1961) cunha morea de personaxes bailando en planos secuencia, entrando e saíndo de campo, aportando a súa opinión, as súas manías e os seus prexuízos á acción narrativa. E o mellor é que non te perdes en ningún momento. Hai unha orde narrativa dentro do caos, ou mellor dito, hai un caos perfectamente descifrable na pantalla. Pois ninguén escribe e filma unha multitude tan ben como o fixeron Azcona e Berlanga.
Tumblr media
É unha mágoa que as multitudes quedaran relegadas, nos últimos tempos, a masas de personaxes con roles relativamente pasivos –os soldados dunha guerra espacial, os espectadores dun evento deportivo–, salvo contadas e notables excepcións. Será a era do cinema de superheroes, un xénero altamente individualista no que os protagonistas, aínda que se xunten en agrupacións máis ou menos grandes, adoitan ter cada un a súa escena individual de lucimento en detrimento das apostas máis colectivas. Hai que dicir que tamén ten, como sempre tivo, un factor de recursos económicos e materiais: o cinema indie nunca foi afín ás multitudes debido aos orzamentos máis medidos. Na actualidade tampouco acudimos en masa ás salas coma antes –algunha vez trataremos este tema coa profundidade que merece– e podemos desfrutar dunha estrea na intimidade –e na individualidade– da nosa casa a través dunha plataforma dixital.
Pero isto non é unha decadencia, senón unha evolución: xa que o cinema reflicte tamén a sociedade, non dubido en que o retorno a mensaxes máis colectivas traerá de volta ás multitudes á arte cinematográfica.
Até o vindeiro episodio!
0 notes
lydaborelli · 2 years
Text
Tumblr media
Pina Menichelli in Giovanni Pastrone’s Il Fuoco (The Fire), 1915
124 notes · View notes
draculasdaughter · 3 years
Photo
Tumblr media
Pina Menichelli in Tigre reale (Giovanni Pastrone, 1916)
50 notes · View notes
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
‘Cabiria’ 1914 - An Italian Epic Silent Film Directed by Giovanni Pastrone.
32 notes · View notes
ezasillert · 5 years
Photo
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
2 notes · View notes
Text
Tumblr media
(Partendo da un suo soggetto che narrava le vicende di una fanciulla durante la seconda guerra punica, Giovanni Pastrone ricavò delle "scene" intervallate da didascalie "letterarie" per le quali volle al suo fianco come sceneggiatore Gabriele d'Annunzio, che accettò l'incarico per ripianare parte dei propri debiti, ma anche perché era l'unico letterato all'epoca a potersi "buttare" nel cinema, dato che si destreggiava tra poesie, romanzi, articoli di giornale e teatro ed era conosciuto da un vasto pubblico. Proprio per questo, fece diventare il lungometraggio famoso in e fuori Italia.
Fu proprio d'Annunzio a ideare il nome "Cabiria", "nata dal fuoco", e a volerlo come titolo della pellicola, in quanto nome della protagonista che il dio Moloch vuole sacrificare. Sebbene però l'intera sceneggiatura sia stata attribuita a d'Annunzio, in realtà il poeta si limitò ad inventare i nomi dei personaggi ed a comporre le auliche didascalie.
Il film, che presentava elementi dannunziani come la presenza del fuoco, era accompagnato dall'orchestra, e famosa è la Sinfonia del fuoco, del maestro Ildebrando Pizzetti, grande amico del poeta.)
(Info prese da Wikipedia, con delle aggiunte prese a lezione)
6 notes · View notes
Video
"Il fuoco" (1915), dir. Giovanni Pastrone, sonorizzato live dai Giardini di Mirò, Palazzo Reale di Torino, 17.07.18
16 notes · View notes