#Ο Σπύρος δεν ξέρω | Explore Tumblr Posts and Blogs

adverbzine · 4 years

Text

Σε Αυτή τη Χώρα, Ξένοι*

Στη μνήμη του/της Ζακ/Zackie oh και σε όσους δεν τους επιτράπηκε να ζουν επειδή δεν ήταν αρκετά ‘κανονικοί”.

γράφει ο Γιώργος Πραχαλιάς | επιμελείται ο Κωνσταντίνος Καραΐσκος

Όχι δεν πάσχω από writer’s block, απλώς δυσκολεύομαι ν’ αρχίσω. Ξέρω ότι δεν είμαι ο μοναδικός. Έχουν τοποθετηθεί πιο εύστοχα άλλοι, ειδικοί και μη, για το συγκεκριμένο ζήτημα. Το βίντεο της επιτροπής για την επέτειο από τα διακόσια χρόνια της “Παλιγγενεσίας” ( Τι λέξη και αυτή!) μου προκάλεσε θλίψη παρά ανάταση και ευφορία (αν ήταν αυτός ο σκοπός του). Μια διάχυτη μιζέρια, αρκετά αγκιστρωμένη και θεωρημέ��η ως “γιορτή” στο συλλογικό ασυνείδητο.

Προφανείς και οι εκλεκτές συγγένειές του με την Τελετή Έναρξης των “δικών μας” Ολυμπιακών Αγώνων, έτσι ειπώθηκε κι εκεί θα σταθώ. Την ματιά βέβαια, αυτό που λέμε βλέμμα, κάτι βαθύτερο από την αίσθηση της όρασης, του καλλιτεχνικού διευθυντή της είναι δύσκολο να την αντιγράψεις. Μόνο ένας εικαστικός τέτοιου βεληνεκούς θα μπορούσε να κάνει αυτές τις εικόνες υποφερτές. Λέω υποφερτές διότι όσο μεγαλώνω, διακατέχομαι από κάποιες επιφυλάξεις. Το χωρίο της “Κλεψύδρας” δεν είναι τίποτε άλλο από μια υλοποιημένη αναπαράσταση του εθνικού μας φαντασιακού. Από τα Ταυροκαθάψια, μέχρι εικόνες εμπνευσμένες από πίνακες του Τσαρούχη, σχηματίζεται η ονείρωξη μιας ανώτερης φυλής που όχι μόνο επιζεί, αλλά και διαπρέπει ανά τους αιώνες.

Μην είσαι απορριπτικός, λέω στον εαυτό μου, και διαπιστώνω πως έτσι είναι το παιχνίδι.

Οι τελετές των αγώνων δεν είναι τίποτα άλλο από διαφήμιση της χώρας που τους διοργανώνουν. Η καλλιτεχνική επιμέλεια θα επικεντρωθεί στα προϊόντα κουλτούρας που παράχθηκαν εδώ, από διαφορετικούς πολιτισμούς. Κανένα “μεγαλειώδες Ελληνικό DNA” , καμία επίμονη ψυχή , κανένας πολυμήχανους νους. Απλές αναπαραστάσεις, εμπνευσμένες από την Τέχνη. Διάολε για να είμαι ακριβοδίκαιος... Κατόρθωμα αποτελεί να αποσυνθέσεις ένα γιγαντιαίο Κυκλαδίτικο ειδώλιο στον αέρα.

Φεύγω από το ΟΑΚΑ και επιστρέφω στο Καλλιμάρμαρο, αναζητώντας μια κάποιου είδους στοιχειώδη αισθητική και αλήθεια. Καταγράφω τι συστατικά θα έπρεπε να έχει μια τέτοια καμπάνια για είναι υποδειγματική, φρέσκια, αντιπροσωπευτική. Πέρα από δομημένες ιεραρχίες, πέρα από εθνικούς μύθους. Αναρωτιέμαι αν χρειάζεται να οραματιστούμε ένα άλλο φαντασιακό και οποιαδήποτε προσπάθεια μου φαντάζει ανώφελη. Τα απατρικά αντιεθνικά συμπλέγματα μου είναι τόσα πολλά που θα φανώ πιο γραφικός και από τις σημαίες που είναι στερεωμένες στα μπαλκόνια. Επομένως μου μοιάζει άδοξο να συνεχίσω και τη σύνταξη του κείμενου. “Δεν ωφελεί να μην θες να μιλάς στον εαυτό σου / Καμιά φορά χρειάζεται να ουρλιάξεις” [1] λέει ο Cendrars σε ένα ποίημα του, που ��εν ξέρω καν αν ταιριάζει με την περίπτωση μου.

Τελειώνω το ποίημα και βρίσκομαι σε μια κατάσταση ψυχικής ρευστότητας. Ας αφήσουμε στην άκρη τα προϊόντα κουλτούρας. Αυτά θα κριθούν για το περιεχόμενο και την αισθητική τους. Το πρόβλημα έγκειται στην δημόσια σφαίρα. Αυτή κανονικοποιεί την αισθητική των ‘αέναων χορών” και παρουσιάζει οτιδήποτε διαφορετικό ως μη κανονικό.

“Λεβεντιά, φιλότιμο, μπέσα, μαγκιά, περηφάνια”, ένα σύνολο λέξεων που παραμένει αμετάφραστο και προσδιορίζει, ακόμη και οριοθετεί τις έμφυλες συμπεριφορές. Ας έρθει να μου πει κάποιος πώς κατάφερε να μην ζει την αρρενωπότητα όπως είναι συλλογικά νοημένη. Πώς απεγκλωβίστηκε πρόωρα από το πρότυπο ενός ατόμου που οφείλει να παραμένει ανέκφραστο και δυνατό υπό οποιαδήποτε συναισθηματική συνθήκη. Πώς οραματίστηκε μια νέα ταυτότητα. “Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα συζητάμε συχνά (και με πολύ κακούς όρους) για όλων των ειδών τις ταυτότητες”. [2] Θα αποπειραθώ να αναμετρηθώ με τους συγκεκριμένους ηθικούς κώδικες και το πώς επέδρασαν στην διαμόρφωση της δικιάς μου ταυτότητας, όποια και αν είναι αυτή.

“Ονομάζω αναταραχή αρχείου αυτή την έντονη αλλά και εικονοκλαστική διάθεση επιστροφής στο υλικό στίγμα του παρελθόντος, η οποία όμως ξεκινάει από το ενσώματο παρόν, από το σώμα δηλαδή ως εμπειρία αλλά και ως χρονικότητα, το σώμα ως επιβολή και όριο αλλά και ως υπέρβαση τους, επιμένοντας μάλιστα συχνά στην εικόνα ενός σώματος σε κρίση, σε αναταραχή.” [3] Έτσι αναφέρεται στο παράλληλο ανάγνωσμά μου η διαδικασία στην οποία πρόκειται να υποβληθώ. Δεν ξέρω αν θα φανούν εξαίσια και συναρπαστικά αυτά που έχω να διηγηθώ σε σχέση με τους χαρακτήρες που εξετάζει το βιβλίο, το βέβαιο είναι πως προέρχονται από κάποιου είδους εσωτερική αναμέτρηση. Δεν γνωρίζω, επίσης, αν διαθέτω μια παραπάνω ευαισθησία και διακρίνω όχι μόνο την ομοφοβία και τον σεξισμό του σήμερα αλλά και του παρελθόντος. Αν τα ανιχνεύω παντού. Αν αξίζει να ασχοληθεί κανείς. Αν κάποια είναι πιο ελαφρά και λιγότερο καταδικάσιμα.

---

Είσαι έντεκα χρονών και μαζί με μια ολόκληρη χώρα είσαι καθηλωμένος με μια κωμική τηλεοπτική σειρά. Μια «φευγάτη» αποτύπωση χαρακτήρων, σε συνδυασμό με μια ενδιαφέρουσα ιστορία μυστηρίου. Παράλληλα, σε μια από τις πολλές εκπομπές μεσημβρινής αφασίας στην ιδιωτική τηλεόραση, έχεις την τύχη να δεις μια μυθική φιγούρα των παιδικών σου χρόνων. Ένας τραγουδοποιός που με το παρουσιαστικό του θα θύμιζε άνετα τον παππού πολλών από εμάς. Με μούσι κωνικό, στρογγυλά γυαλιά και τιράντες. Σκέφτεσαι ότι, παρά το νεαρό της ηλικία σου, έχεις ακούσει αναρίθμητες φορές τα κομμάτια του. Σου έχουν μεταλαμπαδεύσει ότι είναι σημαντικός. Με πρόταγμα σοφίας θα αποφανθεί για την παραπάνω τηλεοπτική σειρά: «Το Παρά Πέντε είναι κάτι παιδικό. Μια καρικατούρα που παίζουν μια χαζή, μια χοντρή και δυο αδερφές». Και νιώθεις άβολα που χαιρόσουν με κάθε ατάκα και σου έρχονται στο μυαλό όλες εκείνες οι σκέψεις για το χαζοκούτι που αποβλακώνει. Τα πράγματα γίνονται κάθε άλλο παρά ξεκάθαρα.

Τρία χρόνια αργότερα, σε ένα μάθημα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας θα διαπιστώσεις πως στη διδακτέα ύλη υπάρχει ένα τραγούδι του. [4] Η καθηγήτρια τονίζει και αυτή έξοχα την σημαντικότητα του, την αντισυμβατικότητά του, την τάση του να τσαλακώνεται στις πτυχές μιας μη-καθώς πρέπει δημόσιας ζωής, όπου ενίοτε μπορεί να βρεθεί στο μουσικό πάλκο να βαράει το ταμπούρλο του καθήμενος οκλαδόν σαν μικρό παιδί. Όταν εκείνη ρωτήσει αν τυγχάνει να τον γνωρίζετε, θα νιώσεις σημαντικός. Ξεχωριστός, μέσα σε μια τάξη είκοσι ατόμων είσαι ο μόνος που σηκώνει το χέρι. Ίσως για να κλέψεις τις εντυπώσεις, απαριθμείς επί τόπου και δυο τρία τραγούδια και προσπαθείς να κρύψεις το μειλίχιο γέλιο σου για τον “Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη”.

“Είμαι μεγάλος με τιράντες και γυαλιά και όλο φοβάμαι το αύριο” αποτυπωμένο στα σχολικά βιβλία. Μια έξοχη δόση ειλικρίνειας. Πολύ αργότερα θα μάθεις ότι το ίδιο πρόσωπο λίγο πριν γεννηθείς είχε πρωτοστατήσει σε ένα ρεσιτάλ λογοκρισίας. Πως “η απουσία πνευματικής ηγεσίας” είναι που καθιστά “τον τόπο ακυβέρνητο” [5] για να διαμορφωθεί η δική του ηθική κοινωνική κατάσταση, όπου το προβεβλημένο σεξ και η βία δεν θα εκφυλίζουν τον άνθρωπο. Συμπεραίνω πως η επιλογή ενός από των σουξέ του για την επέτειο αποτελεί και μια τίμια επιβράβευση. Καλά τα κατάφερες!

---

“Μα η δικιά μας έχει όνομα / έχει σώμα και θρησκεία” αναθαρρεί ο τραγουδοποιός. Είναι η τέλεια αφορμή για τους αναίσθητους να νιώσουν ξεχωριστοί, πνευματώδεις επειδή έτυχε να γεννηθούν σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα. Εκεί που για κάποιους οι πιο βαθιές επιθυμίες θα συνεχίσουν να μένουν ανεκπλήρωτες. Στην τελική ας τους πει κάποιος πως πατρίδα δεν είναι μόνο μια περιοχή, μια κουλτούρα, μια ανάμνηση αλλά το λογικό και προφανές, πολλές εν δυνάμει. Ως τότε εκείνοι έχουν σκοπό να δημιουργήσουν “καθαρά” σώματα αρκετά “κανονικά” έτοιμα για απροσδόκητες τροχιές “με χορούς κυκλωτικούς”.

Πίσω από τα νταούλια και τους ζουρνάδες ηχεί στα αυτιά μου ένα άλλο τραγούδι. “Φιλήστε τους νεκρούς και γυρίστε απ’ την άλλη” [6] Μπαίνω στον κόπο να το παραφράσω. Τους πνευματικά νεκρούς. Κάποιοι από αυτούς που κείτονται έχουν πολλά ακόμα να μας πουν για το αδιευκρίνιστο και απροσδιόριστο “ροκ του μέλλοντός μας”.

Υ.Γ.: Αμέριστη έμπνευση αποτέλεσαν τα γραπτά και οι τοποθετήσεις του ακαδημαϊκού Δημήτρη Παπανικολάου. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στις αναφορές του για τα δίπολα Κουλτούρας/Αντικουλτούρας και Κοινού/Αντικοινού που χαρακτηρίζουν και απαρτίζουν την Ελληνική Δημόσια Σφαίρα. Συγκεκριμένα κείμενα αποτελούν τα [7] , [8] που συντάχθηκαν με αφορμή την επικαιρότητα, όπως λ.χ. την ανθρωποκτονία του Ζακ Κωστόπουλου. Μια αρχική γνωριμία του αναγνώστη με τον όρο θανατοπολιτική (necropolitics).

* Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το περιοδικό: “Κοντροσόλ στο Χάος, Ξένοι στην Ελλάδα” , Τέυχος #5. Οι φωτογραφίες είναι του Enri Canaj, από το πρότζεκτ του“Shadows in Greece”.

Ο Γιώργος Πραχαλιάς πριν από πάρα πολύ καιρό, ανηφόρισε από το νότο για την Ξάνθη, και από τότε παριστάνει τον φοιτητή. Γράφει για βιβλία, και για ό,τι τον εμπνέουν αυτά να γράφει.

Το artwork της Ξένιας, από φωτογραφίες των Jozef Koudelka, Alex Webb, Patrick Zachmann και Νίκου Οικονομόπουλου που τράβηξαν στην Ελλάδα. Είναι η guest illustrator της σελίδας 0.

Resources και Σημειώσεις:

[1] Από το “Εφημερίδα”, ποίημα του Blaise Cendrars.

μτφ.: Γιάννης Λειβαδάς

23 Ποιήματα Και Μια Συνέντευξη εκδ. Κουκούτσι

[2] Από το “Μιλώντας για άντρες”, Σπύρος Παπαδόπουλος (το βυτίο) , #4 yusra

[3] Εισαγωγή στην “Αναταραχή Αρχείου”, Δημήτρης Παπανικολάου

“Κάτι τρέχει με την Οικογένεια”. Έθνος, πόθος και συγγένεια την εποχή της κρίσης.

Εκδ.: Πατάκη

[4] “Τι έπαιξα στο Λαύριο” , Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας-Β’ Γυμνασίου

[5] Περίπτωση πρωτοφανούς λογοκρισίας της σκηνοθέτιδας Φρίντας Λιάππα. Βασική κατηγορία ήταν η κακοποίηση ενός παιδιού κατά τα γυρίσματα της ταινίας της, “Τα χρόνια της μεγάλης ζέστης”(1992). Η σκηνοθέτιδα εν τέλει αθωώθηκε. Είχε προηγηθεί εκπομπή στην κρατική τηλεόραση (1992) όπου ο Δ. Σαββόπουλος με την εμβέλεια ενός δημόσιου προσώπου που τον διακατέχει συντάχθηκε με τους κατήγορούς της.

[6] Ελλάδα, The Boy , Κουστουμάκι (2010)

#identity #sexuality #greek #collage #necropolitics #self reflection #read #page0

1 note · View note

peinaw-re · 4 years

Text

Είναι Σάββατο πρωί 2007,είσαι δημοτικό και μετα απο μια "δύσκολη" βδομάδα στο σχολείο ανοίγεις την τηλεόραση και ακούς τα αγαπημένα σου τραγούδια στο Άλτερ το "Kid Songs".Κάθεσαι και χορεύεις γύρω απο το σαλόνι τραγουδώντας "Μαμά το ξέρω" τρώγοντας τα αγαπημένο σου πρωινο με κακάο.Ύστερα αφου τελειώνει το γυρνάς στο σταρ και βλέπεις Scooby Doo και Μπομπ Σφουγγράκη ενώ τρώτε μεσημεριανό με τους γονείς σου.Το γυρνάς ξανά στο Άλτερ και παρακολουθείς "Φινέα και Φέρμπ", "Μάγους του Γουέβερλι","Καλή τύχη τσάρλι" και "Χάνα Μοντάνα".Το απόγευμα αρχίζει η αγαπημένη σου σειρά που περίμενες με τόση ανυπομονησία..."Πάττυ η πιο όμορφη ιστορία"

Ακούστηκαν με αλφαβητική σειρά...Ο Σπύρος Μπιμπίλας..

Η μεταγλώττιση έγινε στο στούντιο Σιέρα Ποστ.

Όταν όλα ήταν τόσο απλά και δεν μας ένοιαζε τίποτα.

~lllove-onlyyy

#greek quotes #greek posts #quotes #παιδικα χρονια #παιδικη ηλικια #παιδί #παιδιά #ετσι ειναι αυτα #παλια χρονια #χρονιά #ταξιδι στο χρονο #ελληνικά #ελλάδα #ελληνικοι στιχοι #ελληνικο tumblr #ελληνικο μπλογκ #lllove-onlyyy

11 notes · View notes

iveneverbeenmorestressedinmylife · 11 months

Note

τον αγαπητό 'φώτη παρά 5' (που λένε και στο τικτοκ)

First impression: χιχιχι τσουλούφι. Όχι εντάξει πλάκα κάνω, δεν θυμάμαι στην πραγματικότητα πολυ καλά τις αρχικές μου εντυπώσεις για τους χαρακτήρες του παρά πέντε, όπως και οι περισσότεροι από εμάς, πάνε χρόνια από την πρώτη φορά που το είδα.

Impression now: ο άνθρωπος είναι είδωλο σορι.

Favourite moment: εκείνη η σκηνή που κάθεται στις σκάλες και καπνίζει με τον Θωμά μου έρχεται στο νου. ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΕΠΕΙΣΌΔΙΟ!!!!

Idea for a story: μόνο για τον Φώτη συγκεκριμένα δεν έχω σκεφτεί κάτι, αλλά τον Μάιο που βλέπαμε Γιουροβίζιον σκεφτόμουνα συνέχεια για φανφικ που θα έβλεπε η πεντάδα τον τελικό 😔

Unpopular opinion: τώρα να σας πω την αμαρτία μου το Φώτης/Σπύρος σιπ απλά μου περνάει παντελώς αδιάφορο. Κυρίως επειδή στο μυαλό μου ο Σπύρος είναι και aro και ace. Κατά τα άλλα δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που να θεωρείται ~unpopular opinion~ για τον Φώτη.

Favourite relationship: θα πω όλη τη πεντάδα μαζί. Do not separate them.

Favourite headcanon: bi bi bisexual bi. Επίσης. Λίγο πιο σοβαρό headcanon. Το γεγονός ότι πέρα από τη μητέρα του έχασε και την αδερφή μου με στοιχειώνει λίγο; Και πιστεύω ότι στοιχειώνει και αυτόν. Δεν ξέρω, σορι είμαι πολύ ίμο για τις fictional αδερφικές σχέσεις.

#στο παρά πέντε #Φώτης Βουλινός #σοφι ταγκ #ask #ask game

10 notes · View notes

spoilersgr · 4 years

Link

Δεν ξέρω πόσο συχνό είναι ένας εφοπλιστής να σκοτώνει έναν άλλον εφοπλιστή και μάλιστα χωρίς να πληρώσει κάποιον για να κάνει τη βρόμικη δουλειά. Να προτιμά να το κάνει ο ίδιος. Να βγάζει το πιστόλι και να πυροβολεί. Ρητορικό το ερώτημα και αρκετά αποτυχημένο. Ξέρω ότι δεν είναι συχνό γι’ αυτό και μου τράβηξε τόσο πολύ την προσοχή η παρακάτω ιστορία. Το 1936, ο εφοπλιστής Σπύρος Τυπάλδος πυροβόλησε και σκότωσε τον Λεόντιο Τεριάζο, μέσα στο γραφείο του δεύτερου στον Πειραιά. Η είδηση, αν και κυκλοφόρησε λογοκριμένη λόγω του μεταξικού καθεστώτος, προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον ανάμεσα στα μέλη της τότε καλής κοινωνίας. Ας χρησιμοποιήσουμε τη λέξη “σόκαρε” για να είμαστε ακριβείς. Ο Λεόντιος Τεριάζος, πέρα απ’ το όνομα που ήταν σαν να είχε βγει από ταινία, ήταν εφοπλιστής από την Κωνσταντινούπολη και σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής και τους ανθρώπους που τον θρήνησαν, ήταν ένας “καλός οικογενειάρχης”. Η εταιρεία του είχε την ονομασία ‘Πατριωτική Ατμοπλοΐα’ και έκανε εμπόριο γαιανθράκων -λειτουργούσε ως καύσιμο- για τον εφοδιασμό των πλοίων. Ο μελλοντικός δολοφόνος του ήταν πελάτης του. Ο Κεφαλλονίτης εφοπλιστής Σπύρος Τυπάλδος, είχε μαζί με τον αδερφό το πλοίο ‘Αμβρακικός’. Αγόραζαν γαιάνθρακα από τον εφοπλιστή Τεριάζο, χωρίς να είναι και τόσο τυπικοί στις πληρωμές τους. Άρχισαν να του χρωστάνε και σε κάποια στιγμή το χρέος τους έφτασε στο απίστευτο για την εποχή ποσό του 1.400.000 δραχμές. Τον Οκτώβριο του 1936, ο Τεριάζος θα προχωρήσει σε κατάσχεση του πλοίο ‘Αμβρακικός’, πράγμα που σήμαινε κι ότι το πλοίο δεν θα μπορούσε να εκτελεί δρομολόγια, μέχρι να βγει σε πλειστηριασμό. Ο πλειστηριασμός είχε προγραμματιστεί για την Κυριακή 8 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Την προηγούμενη μέρα, το απόγευμα του Σαββάτου ο 45χρονος Σπύρος Τυπάλδος θα πάει στο γραφείο της ‘Πατριωτικής Ατμοπλοίας’, στο κτίριο Γιαννουλάτου, στην πλατεία Καραϊσκάκη στον Πειραιά. Θα ζητήσει να δει τον Τεριάζο, αλλά ο κλητήρας δεν θα τον αφήσει. Θα του πει ότι ο 55χρονος εφοπλιστής έχει δουλειά. Θα τον σπρώξει, θα τον προσπεράσει και θα μπει στο γραφείο, ζητώντας να αναβληθεί ο πλειστηριασμός. Οι δυο άντρες θα λογομαχήσουν. “Ο Τεργιάζος τον παρεκάλεσε ν’ αναμένη”, θα γράψει εφημερίδα της εποχής. “Προς στιγμήν ο Τυπάλδος συνεμορφώθη με την παράκλησιν, αργότερον όμως εξήγαγε περίστροφον και πυροβόλησε δις τραυματίσας τον Τεργιάζον εις την κεφαλήν και την καρδιακήν χώραν”. Οι δυο σφαίρες άφησαν στον τόπο τον εφοπλιστή. Ο κλητήρας έτρεξε μέσα στο γραφείο και προσπάθησε να συλλάβει τον δολοφόνο, χωρίς να τα καταφέρει. Ο Τυπάλδος γύρισε και τον πυροβόλησε μία φορά, χωρίς ευτυχώς να τον πετύχει. Στη συνέχεια έφυγε τρέχοντας προς άγνωστη κατεύθυνση. Ο Τεριάζος θα μεταφερθεί στο νοσοκομείο όπου και διαπιστωθεί τυπικά ο θάνατός του. Ο δολοφόνος θα συλληφθεί και θα μείνει στη φυλακή μόλις για πέντε χρόνια. Το 1941 και κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου θα αφεθεί ελεύθερος. Αυτή δυστυχώς δεν θα ήταν η τελευταία φορά που το όνομά του θα απασχολούσε αρνητικά την κοινή γνώμη. Το όνομά του έμελλε να συνδεθεί με μία από τις μεγαλύτερες ναυτικές τραγωδίες της χώρας μας, με το ναυάγιο του πλοίου ‘Ηράκλειον’ στη Φαλκονέρα. Συνέβη το 1966 και οδήγησε 277 ανθρώπους στον βυθό του Αιγαίου. Πληροφορίες απο “Μηχανή του Χρόνου” Πληροφορίες από nassosblog

#efoplisti #ektelese #Ellinas #Leontio #Nautilia #ploioktitis #SOK #sti #Teriazo #ton

0 notes

maxmaggr · 4 years

Text

Μαρία Φιλίππου: "Ο κορωνοϊός, ίσως, μας έκανε και καλό, είδαμε τι αξίζει και τι όχι"

Μαρία Φιλίππου - Πηγή εικόνας: mylife.com "Από κάθε κακό κάτι καλό ξεκινάει. Να έχεις τόσο φόβο και τόσο άγχος όσο σε εξυπηρετεί για να μπορείς να λειτουργήσεις. Εάν πάλι δεν μπορείς να λειτουργήσεις, κάθισε σπίτι σου και μάζεψε τα κομμάτια σου, ξανάχτισε το πάζλ του εαυτού σου και προχώρα πάλι. Όταν έρχονται μέρες που δεν νιώθω καλά, πρώτα θέλω είναι να μείνω με τον εαυτό μου να τα βρω λίγο και μετά ζητάω βοήθεια από τους φίλους μου, την αδερφή μου..." Η Μαρία Φιλίππου είναι μια γυναίκα που ο κόσμος απολαμβάνει να παρακολουθεί στην τηλεόραση και στο θέατρο. Η αγαπημένη μας ηθοποιός Μαρία Φιλίππου, που έχει πρωταγωνιστήσει σε τηλεοπτικές σειρές και επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις, μας μίλησε για όλα εκείνα που βιώνει κάθε Έλληνας σήμερα. Από την καθημερινότητα της καραντίνας και τη δική της στάση ζωής στις μέρες που ζούμε μέχρι τους τηλεοπτικούς της ρόλους, η ταλαντούχα ηθοποιός Μαρία Φιλίππου απαντάει σε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης. Επιμέλεια συνέντευξης: Ιωάννα Ιωαννίδου Πως σας πετυχαίνουμε μετά τη λήξη της καραντίνας; Τι σας έλειψε περισσότερο κατά τη διάρκεια αυτής της δίμηνης παραμονής στο σπίτι; Πρέπει να σας πω ότι η παραμονή στο σπίτι για εμένα δεν ήταν δύσκολη. Το χάρηκα. Οτιδήποτε μου συμβαίνει προσπαθώ πάντα να βρίσκω τρόπους να κάνω τη ζωή μου καλύτερη. Έτσι και αυτή τη φορά βρήκα χρόνο να κάνω μια ενδοσκόπηση, να βρίσκομαι περισσότερο με τα παιδιά μου (κάναμε κατασκευές), δεν πέρασα άσχημα. Είμαι και άνθρωπος του σπιτιού βέβαια, που δουλεύοντας πολύ, μου είχε λείψει η ρουτίνα και έτσι η καραντίνα τηρήθηκε με όλους τους νόμους της. Αυτό που μου έλειψε πάρα πολύ ήταν οι δικοί μου άνθρωποι, η αδερφή μου, οι φίλοι μου... Πιστεύετε ότι διανύουμε μια νέα πραγματικότητα με μεγαλύτερη διάρκεια από αυτή που προβλέπεται; Μπορεί και να είναι έτσι. Η ζωή μας έχει αλλάξει ούτως ή άλλως. Αν θέλετε, εκεί που θορυβήθηκα είναι ότι όλος ο πλανήτης βιώνει το ίδιο. Δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει στην Ευρώπη αλλά όλος ο πλανήτης είναι κλεισμένος στα σπίτι του. Κάτι σημαίνει αυτό, υπερβήκαμε τα όρια, περάσαμε την κόκκινη γραμμή. Αυτοί που επένδυσαν μόνο σε υλικά αγαθά, ελπίζω να κατάλαβαν ή αν δεν κατάλαβαν ας μην ξεχάσουν ότι η ζωή δεν είναι τίποτα. Ένας τρόμος μένει μόνο για τους ανθρώπους που έχουν ειδικά προβλήματα υγείας. Βλέπετε, η Ελλάδα στηρίζεται στην οικογένεια, οι ηλικιωμένοι μας σταθήκανε ο ένας δίπλα στον άλλον, απομονώθηκαν. Αυτό δείχνει ότι η οικογένεια λειτουργεί στην Ελλάδα. Επιπλέον, είχαμε την ευτυχία να έχουμε έναν υπέροχο άνθρωπο και επιστήμονα, τον Σωτήρη Τσιόδρα να μας μιλάει μέσα από ποίηση. Όταν οι επιστήμονες μιλάνε μέσα από τον λόγο ποιητών και συγγραφέων σημαίνει ότι είναι καλλιεργημένοι άνθρωποι. Είχαμε μεγάλη τύχη που είχαμε αυτό τον άνθρωπο στο τιμόνι αυτής της κρίσης. Του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Γρήγορα καταφέραμε να κλειστούμε στα σπίτια και αυτό ήταν θείο δώρο και το οφείλουμε σε αυτόν τον άνθρωπο που καθοδήγησε την κυβέρνηση και η κυβέρνηση το δέχτηκε, δεν είναι εύκολο, είναι προς τιμή τους. Παρόλο που εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε μεγάλο βάρος (επαγγελματικό και οικονομικό) και θα το έχουμε για πολύ καιρό με κλειστά τα θέατρα. Τα πράγματα είναι δύσκολα και θα παραμείνουν δύσκολα για πολύ καιρό. Μαρία Φιλίππου, Πηγή εικόνας: newsit.gr Μιλήσατε για το βάρος που θα επωμιστούν οι καλλιτέχνες, μιλήστε μας περισσότερο για αυτό. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, από τον πρωταγωνιστή μέχρι το τελευταίο παιδί που τελείωσε τη σχολή και μπαίνει σήμερα σε ένα θέατρο. Βεβαίως μέσα από ένα εμπόδιο και μια δυσκολία πρέπει να βρούμε τον τρόπο να υπάρξουμε δημιουργώντας μέσα από την τέχνη μας. Δεν παύει ωστόσο να είναι δύσκολο επαγγελματικά. Φανταστείτε ότι για να ανέβει μια παράσταση προγραμματίζεται πολύ νωρίτερα, αναρωτιέμαι πως ένας επαγγελματίας που δύσκολα τα έβγαζε πέρα, με το 40% του κοινού πλέον, πως θα μπορέσει να ανεβάσει μια παράσταση. Εγώ θέλω να είμαι αισιόδοξη, πιστεύω θα βρούμε έναν τρόπο. Το θέατρο είναι ατμόσφαιρα, μαγεία και εύχομαι να μην χάσουμε τη σύνδεση μεταξύ κοινού και ηθοποιών. Έχει ο Θεός. Η ζωή ενός καλλιτέχνη εν μέσω καραντίνας μπορεί να φαντάζει «ιδανική», πολύς χρόνος για σκέψη και έμπνευση, πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι αυτή η εικόνα; Για να είμαι ειλικρινής, την τέχνη μου τη σκέφτομαι καθημερινά, ωστόσο διάβασα πολύ και μέσα από σπουδαία έργα κλασσικών νιώθω κάθε φορά να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Ξέρετε, έχει μια διαφορά η μοναχικότητα από τη μοναξιά. Δεν ένοιωσα μόνη και απομονωμένη γιατί είμαι καλά με τον εαυτό μου, τα έχω βρει μαζί του και αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να κάνω πράγματα που υπό άλλες συνθήκες δεν είχα το χρόνο. Ο χρόνος είναι ανελέητος. Για παράδειγμα, είχα πολύ καιρό να ζυμώσω ψωμί, τώρα ζύμωσα, έκανα πίτες, γλυκά του κουταλιού και μαρμελάδες (γέλια). Όλα αυτά βέβαια τα έκανα ούτως ή άλλως αλλά θέλω να πω ότι και αυτά είναι η δουλεία ενός καλλιτέχνη. Από εκεί αντλεί δύναμη και γεμίζει η ψυχή του. Να κορφολογήσεις το βασιλικό, να δεις τα φυτά σου, να τους μιλήσεις. Ο κορωνοϊός, μήπως τελικά μας έκανε καλό, είδαμε τι αξίζει και τι όχι και το λέω πολύ ειλικρινά αυτό. Στρέφοντας την κουβέντα μας στην τηλεοπτική και θεατρική σας καριέρα, ομολογουμένως το «Εμείς και Εμείς» ήταν μια σειρά που αγάπησε το κοινό και ταυτίστηκε με τους πρωταγωνιστές του, τους θεωρούσε οικείους. Κατά τη γνώμη σας, τι συνέβαλε σε αυτή την επιτυχία; (σενάριο, χαρακτήρες, σκηνοθεσία) Αν υπάρχει μια συνταγή για μια επιτυχία είναι να μπορέσει το κοινό να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες. Είναι ωραίο ο ήρωας να είναι ο φίλος σου, ο συγγενής σου, να είσαι εσύ. Αρχικά αυτό οφείλεται στο σενάριο, και επίσης κάτι πολύ σημαντικό είναι αυτό που λέει ο Αριστοτέλης η σύσταση των πραγμάτων, δηλαδή μπορεί να έχεις τους καλύτερους ηθοποιούς, το καλύτερο σενάριο και στο τέλος να μην δέσει η «σαλάτα». Το πιο σημαντικό είναι αυτός που καθοδηγεί μια δουλεία να μπορεί να δέσει όλα τα υλικά μαζί. Έλεγε ο Μινωτής ότι το 90% μιας παράστασης είναι η διανομή, μπορεί να είναι όλοι οι συντελεστές πολύ καλοί αλλά να μην έχουν τον ίδιο κώδικα. Εμείς ήμασταν τότε μια παρέα ήδη από τη σχολή και προστέθηκαν κάποια καινούργια άτομα. Ο Σπύρος Μεταλληνός και ο Παναγιώτης Αμαραντίδης που έγραφαν το σενάριο, στην ουσία έγραφαν για εμάς, για την παρέα μας, για πράγματα που συνέβαιναν εκείνη την εποχή. Η ταύτιση του κοινού με τους πρωταγωνιστές έγινε διότι ήταν μια παρέα που υπάρχει! Τα τελευταία χρόνια, η τηλεόραση περνάει μια κρίση με όλο και λιγότερες παραγωγές κάθε χρόνο επηρεάζοντας και τη μυθοπλασία. Πλέον γράφονται σενάρια, δημιουργούνται σειρές με τόσο οικείους χαρακτήρες; Βεβαίως. Η κρίση υπήρχε και νωρίτερα όταν δεν γίνονταν δουλειές για οικονομικούς λόγους. Εγώ πιστεύω ότι υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν ωραίες δουλειές. Η δουλειά μας θέλει μεράκι, με απλό και ταπεινό τρόπο να κάνεις την κάνεις σωστά. Ωστόσο, έχει γίνει μια τεράστια ζημιά στα μίντια όταν το κουτσομπολιό το έχουμε αναγάγει σε επιστήμη. Όλο αυτό αρχίζει και χάνεται, περνάει η μπογιά του, παύει να είναι επίκαιρο. Με αποτέλεσμα φεύγοντας να αφήνει ζημιά και αυτή η ζημιά αν προστεθεί μέσα στα χρόνια κάνει κακό. Μαρία Φιλίππου - "Εμείς και εμείς", Πηγή εικόνας: gpop.gr Μετά το ρόλο της Μαρίας στο «Εμείς και Εμείς», ο κόσμος σας αγάπησε και στο ρόλο της Αιμιλίας Σοφοκλέους στο «Έλα στη θέση μου», τι θαυμάζετε σε αυτές τις γυναίκες; Εγώ πιστεύω πάρα πολύ στη γυναικεία ποιότητα και δύναμη χωρίς να σημαίνει ότι δεν αγαπώ το αρσενικό αλλά όσο πιο δυνατό είναι το αρσενικό που έχει μια γυναίκα δίπλα της, τόσο πιο θηλυκή είναι. Λέμε ότι πίσω από κάθε άντρα βρίσκεται μια σημαντική γυναίκα, το αντίστοιχο ρητό για τις γυναίκες είναι ότι πίσω από κάθε γυναίκα κρύβεται ένας άντρας που τη στηρίζει για να μπορεί να ανθίσει και να λειτουργήσει σε όλα τα επίπεδα. Και μοναχή της να είναι, υπάρχει το ανδρικό πρότυπο. Εγώ μέσα στους χαρακτήρες που καλούμαι να υποδυθώ προσπαθώ να βρω στοιχεία από γυναίκες που γνωρίζω καλά ώστε να μου είναι αναγνωρίσιμο. Η Αιμιλία ήταν μια γυναίκα την οποία πιστεύω ότι γνώριζα καλά. Στο μυαλό μου, την ταύτισα με την Ελλάδα εκείνη την εποχή. Τότε, μικρές επιχειρήσεις διαλυόντουσαν μπροστά στα ξένα συμφέροντα, πολλές μικρές ελληνικές βιοτεχνίες έκλεισαν για να έρθουν οι μεγαλοεπιχειρήσεις από το εξωτερικό. Η Αιμιλία, λοιπόν, αγαπούσε τους υπαλλήλους της, δεν ήταν ανώνυμα νούμερα αλλά άνθρωποι που γνώριζε. Στη δυσκολία λοιπόν, ίδια ως καπετάνιος μετά το θάνατο του συζύγου της ανέλαβε μια μεγάλη εταιρεία, καθώς και τη στήριξη της οικογένειάς της. Με γνώμονα πάντα την αγάπη και τη δικαιοσύνη, προσπαθούσε να βάλει σε όλα μια τάξη. Δεν θέλω να πιστεύω ότι σε αυτή τη ζωή μόνο οι “killers” επιβιώνουν, γι’ αυτό αγάπησα την Αιμιλία τόσο πολύ, διότι η ίδια δεν είχε ως μότο της «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Δεν διέλυε τα πάντα σαν ένας οδοστρωτήρας για το συμφέρον της. Προτιμούσε να χάσει λίγο ώστε να κρατήσει τους υπαλλήλους μαζί της. Ήταν μια γυναικεία φυσιογνωμία σαν μια αγκαλιά. Θεωρώ ότι ο ρόλος αυτός ήταν ένα δώρο για εμένα, την αγάπησα πάρα πολύ γιατί ήταν μια αγκαλιά για τα παιδιά της. Ίσως αυτή η αγάπη για την Αιμιλία σας δημιούργησε την ανάγκη να ολοκληρώσετε τον κύκλο της στη σειρά; Ίσως. Όταν νιώθεις ότι πια δεν μπορείς να λειτουργήσεις είτε σε ένα ρόλο είτε σε οτιδήποτε καλείσαι να κάνεις, πιστεύω ότι είναι καλύτερα να το αφήσεις κρατώντας αυτή τη μνήμη. Στο ρόλο αυτό, ένοιωσα ότι δεν μπορούσα να λειτουργήσω. Πως καταφέρνετε να μην ταυτίζεστε με τους ρόλους σας στη συνείδηση του κοινού αλλά αυτό να ταυτίζεται μαζί τους; Δεν ξέρω να σας το πω εάν ταυτίζομαι ή όχι. Εγώ ξεκινάω πάντα από το μηδέν, διαβάζω πολύ σωστά το σενάριο και προσπαθώ οι λέξεις του ρόλου να γίνουν ζωή. Μπορεί να ταυτίζομαι, κάποια στιγμή ταυτίζομαι. Ο κάθε ρόλος είμαι εγώ, δανείζω το νευρικό μου σύστημα, τη φυσιογνωμία μου, τις κινήσεις μου, οτιδήποτε μπορώ να κάνω για να γίνει αυτός ο άνθρωπος αληθινός. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι έχω αγαπήσει όλους τους ρόλους που έχω παίξει πάρα πολύ. Πρέπει να βρεις το δίκιο του ρόλου για να μπορέσεις να τον υπηρετήσεις, διότι μαθαίνεις το λόγο που ενεργεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, διαφορετικά δεν μπορείς να τον υπερασπιστείς. Μαρία Φιλίππου, Πηγή εικόνας: gossip-tv.gr Στο θέατρο έχετε πρωταγωνιστήσει σε επιτυχημένες παραστάσεις κάποιες έχουν χαρακτηριστεί sold out. Γίνεστε πιο απαιτητική στις επόμενες δουλείες σας μετά από μια επιτυχία; Δεν θα το έλεγα, διότι τα κάρβουνα πια έχουν μπει στη φωτιά. Φέρω αυτό που είμαι. Με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να κάνω μια επιτυχία, την επόμενη φορά μπορεί να κάνω και μια αποτυχία και μάλιστα, θέλω να κάνω και αποτυχία. Δηλαδή μου αρέσει τα ρίσκο, δεν μου αρέσει ένας καλλιτέχνης να προχωράει πάντα εκ του ασφαλούς. Έχω το δικαίωμα να κάνω και πράγματα που να μην είναι σωστά και μετά πάλι να επανέλθω, εάν επανέλθω. Οφείλουμε να κάνουμε αυτό που ζητά η ψυχή μας κάθε στιγμή και κάθε φορά. Από κάθε δουλειά αναζητώ ωραίες συνεργασίες και ένα πολύ ωραίο κείμενο. Οτιδήποτε κάνει αίσθηση στο κοινό δέχεται και κριτικές, θετικές ή αρνητικές. Έχετε δεχτεί κριτική που θεωρήσατε άδικη; Ποιος ο λόγος της κριτικής εάν δεν την διαβάσεις; Πρέπει να σας πω ότι διαβάζω τα πάντα. Εάν πέσει στα χέρια μου μια κριτική που είναι κακή δεν θα την πετάξω αλλά θα τη σκεφτώ πολύ καλά. Θέλω να μου λένε τα ελαττώματα μου για να μπορέσω να γίνω καλύτερη. Ένα άλλο σημαντικό σημείο είναι ποιος κρίνει. Ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του αλλά διαφέρει ο τρόπος που θα την εκφράσει. Ο καθένας πλέον εάν διαβάσει μια κριτική που είναι κακόβουλη θα το καταλάβει. Τις κακόβουλες κριτικές δεν τις λαμβάνω υπόψη μου. Αυτό που ζητάω στη ζωή μου γενικότερα, είναι ευγένεια και καλλιέργεια στους ανθρώπους.

Μαρία Φιλίππου, πηγή εικόνας: eretikos.gr Κλείνοντας τη συζήτησή μας, θα σκεφτόσασταν να δημιουργήσετε κάτι δικό σας για την επόμενη σεζόν ή βρίσκεστε σε συζητήσεις; Αυτή τη στιγμή οι συζητήσεις που κάνω είναι πολύ λιγότερες από άλλες χρονιές. Παρόλα αυτά θέλω να σκέφτομαι θετικά. Όσον αφορά εμένα, αν είχα την ανάγκη να εκφραστώ μέσα από ένα δικό μου δημιούργημα θα το έκανα και θα ρίσκαρα μόνο για λόγους δικής μου προσωπικής έκφρασης. Δεν θα έλεγα ότι είμαι καλή στην οικονομική διαχείριση μιας δουλειάς και είναι προτιμότερο να ξέρουμε που χωλαίνουμε για να προφυλασσόμαστε (γέλια). Read the full article

#Έλαστηθέσημου #ελληνίδαηθοποιός #εμείςκαιεμείς #καραντίνα #ΜαρίαΦιλίππου

0 notes

rulinarulina · 2 years

Text

Survivor - Πελαγία Καζολέα: «Ο Σπύρος Μαρτίκας είναι αδίστακτος, δεν θέλω καμία επαφή μαζί του» (videos)

Survivor – Πελαγία Καζολέα: «Ο Σπύρος Μαρτίκας είναι αδίστακτος, δεν θέλω καμία επαφή μαζί του» (videos)

Τις πρώτες δηλώσεις στην εκπομπή «Love it» έκανε η Πελαγία Καζολέα η οποία αποχώρησε από το Survivor. «Ο Σπύρος Μαρτίκας και ο Σάββας Κάλφας προσπαθούσαν να κινήσουν τις καταστάσεις ενάντιά μου. Ο Σάββας είναι πολύ εύκολα χειραγωγήσιμος», τόνισε, μεταξύ άλλων, η πρώην Μαχήτρια. Ειδικότερα για τον Σπύρο Μαρτίκα, είπε χαρακτηριστικά: «Ο Σπύρος είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος – δεν ξέρω αν…

View On WordPress

#45

0 notes

maxmaggreece · 4 years

Text

Μαρία Φιλίππου: "Ο κορωνοϊός, ίσως, μας έκανε και καλό, είδαμε τι αξίζει και τι όχι"

#Έλαστηθέσημου #ελληνίδαηθοποιός #εμείςκαιεμείς #καραντίνα #ΜαρίαΦιλίππου

0 notes