#wizażystka warszawa | Explore Tumblr Posts and Blogs

ladiesandgentelmans · 1 year

Text

Pani Kalina

Lat 21

Warszawa

Modelka

Tancerka erotyczna

Wizażystka

Fryzjerka

0 notes

boson-blues · 3 years

Text

Urodziła się dwukrotnie – w grudniową noc tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego trzeciego roku w Szpitalu Wojewódzkim w Łomży jako Jolanta Anna Świst, a gorącego majowego popołudnia roku dwa tysiące ósmego na Youtubie jako Joleanne: modelka, piosenkarka i wizażystka.

Nie lubiła swojego nazwiska, więc starała się go nie używać. Brzmiało prostacko, wiejsko, świergotało; kojarzyło się z przyzywaniem do nogi kundla błąkającego się po zabłoconej ścieżce między blokowiskami z wielkiej płyty. Przekreślało nadzieję na międzynarodową karierę, bo jaki producent z Hollywood potrafiłby powiedzieć „Świst”? Urodzić się w Łomży i nosić nazwisko zaczynające się na literę, której nie zna żaden cywilizowany kraj… Oto klątwa, z którą J. musiała walczyć wszelkimi dostępnymi środkami.

Przez wiele lat ciężko pracowała, by w kilkuminutowych filmikach o pięciu pomysłach na sylwestrowy make up nie dało się usłyszeć podlaskiego „zaciągania”; robiła wszystko, żeby przezwyciężyć drugą naturę człowieka, wyssane wraz z mlekiem matki nawyki, regionalizmy, mówienie „dla mnie się podoba” i nadużywania czasownika „weź”. Szkoliła się w byciu kimś innym, niż – według rodziców, starszego brata i nauczycieli – być powinna. Wiedziała, że jest to nauka cenniejsza od fizyki, matematyki i polskiego, a bieg zdarzeń pokazał, że miała rację.

Każdego dnia zbliżała się do ostatecznego celu, zamknięcia rozdziału zatytułowanego „Jolka Świst, transformacji w jedyną i niepowtarzalną Joleanne (czytaną jako Dżoli-krótka pauza-en, z akcentem na ostatnią sylabę). Nie zrażała się faktem, że jej pierwsze filmiki miały po kilkadziesiąt wyświetleń, z czego trzy czwarte nabijała sama panna J. Została obdarzona urodą, determinacją i odrobiną – zdaniem niektórych dyskusyjnego – talentu. Od zawsze wierzyła, że pisane jest jej coś więcej niż smutny żywot, jaki obserwowała od najmłodszych lat w wykonaniu swoich rodziców. Ojciec J., Robert, robił w „największym w Polsce zakładzie przetwórstwa ziemniaka” (i jak, pytała samą siebie późniejsza vlogerka, nie nazwać takiego pochodzenia przekleństwem, wyzwaniem rzuconym przez złośliwy los?), zaś matka, Renata, pracowała jako krawcowa, lecz na początku wieku straciła zatrudnienie i przez większość dnia siedziała w domu, lepiąc wszelakie rodzaje klusek i dorabiając do pensyjki męża powolnym tkaniem koronkowych obrusów.

Masakra.

Pod koniec gimnazjum J. zrozumiała., że nie ma czasu do stracenia, bo pociąg do przystanku sława, który i tak z rzadka kursował ze stacji Łomża, niechybnie zniknie za horyzontem, pozostawiając dziewczynie karierę w przemyśle przetwórstwa ziemniaczanego. To wtedy założyła kanał na coraz popularniejszym portalu z filmikami, gdzie prezentowała światu niezbyt dopracowane makijaże (po prawdzie, gdy tylko wpadła na ciekawy pomysł, zamiast wypróbować go w rzeczywistości od razu nagrywała filmik, który później bez szczególnego montażu wrzucała do Sieci) i śpiewała covery znanych, zagranicznych piosenek – zaczęła od „Toxic” Britney Spears i „Whenever, whenever” Shakiry. Komentarzy do nagrań nie było zbyt wiele i z reguły przybierały następującą treść: słuchać się tego nie da, ale łapka w górę, bo popatrzeć miło. Niezarażona Joleanne kolejne utwory nagrywała z coraz większym dekoltem. Już jako nastolatka miała się czym pochwalić.

Wiele lat później, gdy ukrywała na swoim kanale efekty dziecięcej twórczości, przeszywały ją ciarki zażenowania połączone z zachwytem nad własnymi postępami.

Odebrawszy w końcu dyplom ukończenia przeklętego gimnazjum oznajmiła rodzicom, że wyjeżdża do Warszawy. Tak, będzie chodzić do szkoły, jaki ma wybór? Pójdzie do technikum fryzjerskiego, whatever, ma tam poważne plany do zrealizowania, a oni niech wezmą przestaną jojczyć, jest już dorosła. Nie, nie będzie jej niczego brakować, bo niby czego?

Gdy wsiadała do starego pekaesa z nagrzanymi szybami pokrytymi zaschniętym brudem, nieco izolującym pasażerów od intensywnie pomarańczowych promieni późnosierpniowego słońca, straszliwy lęk złapał ją za serce. A co jeśli przeznaczenia nie da się oszukać? Jeśli autobus się rozbije albo – co gorsza – Warszawa rozbije plany i marzenia o nowym, lepszym życiu, zgniecie ją jak natarczywego komara?

Patrząc na chowającego dłonie w kieszeniach ojca o posturze topornie wystruganego kloca, na duszącą łzy matkę z długimi palcami zaciśniętymi na bawełnianej chusteczce, po raz pierwszy w życiu poczuła tęsknotę za czymś, co znała.

Opony wyrwały się z objęć topniejącego asfaltu, autobus ruszył ospale. Kropelki – łez, potu? – rozmywały perfekcyjny makijaż przygotowany na powitanie stolicy. Dopełnienie się drugich narodzin wymagało poświęcenia.

0 notes

panigosiamaluje · 5 years

Photo