#mo-doek | Explore Tumblr Posts and Blogs

refinedretinas · 4 years

Photo

[UE] Chernobyl & Pripyat. Chernobyl diaries : CHAPTER 10 : PRIPYAT AMUSEMENT PARK https://www.facebook.com/pg/KarlSmitsPhotography/photos/?tab=album&album_id=2610271699067182 Het Icoon van de stad Pripyat mag toch wel het pretpark zijn. Het park ligt ten noordwesten van het Paleis van Cultuur in het centrum van Pripyat en had vijf attracties: * Het iconische 26m reuzenrad "Круговой обзор" * Botsauto's "Автодром" * Parachutistenrit "Ромашка" * Swing boten "Русские качели" * Het park bevat ook een schietspel voor carnaval, en was zo goed als afgewerkt, op enkele details na. Het reuzenrad was bijvoorbeeld nog bekleed met een grote doek, en de luifels van de parachutisten waren nog niet gemonteerd. Het park zou centraal staan voor de meivieringen die zouden plaatsvinden vanaf 1 mei 1986. De kermis werd kort geopend toen werd besloten dat een afleiding vereist was in de ochtend van 27 april, net voordat de kennisgeving voor evacuatie werd gegeven. Een onbegrijpelijke actie vandaag gezien wat we nu weten over de ernst van de ramp en de stralingsniveaus die zich die ochtend al in het gebied bevinden. Momenteel staat het park er nog vrij mooi bij. De gele cabines van het reuzenrad hebben nog steeds hun mooie kleur, al is de verf van het ijzeren gebinte aan het roesten, vermits alle verf er bijna is afgebladerd. De stralingsniveaus in het park variëren sterk ! Het terrein werd tijdens het opruimen van de ramp gebruikt door helicopters als landingsplaats. Nadien werd heel het park ontdaan van straling door het alles af te spuiten, dus alle straling 'verdween' in de grond. Betonnen gebieden zijn relatief veilig, maar gebieden waar mos is opgegroeid, is de straling hoog. Sommige gebieden kunnen 25 µSv / h uitstralen en één s. . . . . #chernobyl #pripyat #Чорнобиль #Прип'ять #chornobyl #bandorebelz #awesome_hdr #kings_abandoned #ig_urbex #all_is_abandoned #rsa_urbex #urbanexploration #urbex_rebels #decay_nation #grime_lords #JJ_urbex_ #urbex_kings #bando_hunters #allabandoned #urbanjungle #urbex_rebels #urbex_utopia #the_urbex_challenge #urbex_disciple #decay_explorers #abandonagram #abandonedafterdark #the_urbex_institute #sombresociety #abandon_seekers_ #rsa_preciousjunk (bij Pripyat amusement park) https://www.instagram.com/p/B6KqJDLpCyX/?igshid=1v01il3jgafty

1 note · View note

sleurrijkleven · 6 years

Text

Op De Rand

Zijn moeder noemde hem altijd al 'haar hulpje'. Als er bezoek kwam, zorgde hij voor de koffie, vroeg hij wat voor gebak de mensen wilde en zette het zo net mogelijk voor hen op tafel. Tom was een geboren horeca-man. Het verbaasde dus ook niemand dat hij op zijn twaalfde al in het eetcafé, verderop in de straat een baantje vond als afwasser in de keuken. Eigenlijk veel te jong, maar hij was zo gemotiveerd dat Willem, de eigenaar van eetcafé 'De Vrouw met de Pollepel' hem niet kon weigeren.

Hij leerde snel en wilde ook alles leren en kunnen doen. Als afwashulp, in de bediening, als barman, maar ook in de keuken leerde hij snel en was hij een super-medewerker. In elk horecabedrijf in de omgeving (en ver daar buiten), kon hij meteen terecht en kiezen welke functie hij zou willen. Op zijn 21e was hij bedrijfsleider over een van de grootste eetcafés in de stad.

De volgende stap zou natuurlijk een eigen zaak zijn. Een eigen Grand Café waar hij al zijn ideeën over de horeca kon uitvoeren, waar hij échte gastvrijheid kon laten zien. Hij had er al berekeningen op los gelaten. Nog vijf jaar zou werken en alles sparen, dan moest het mogelijk zijn om dat eigen cafeetje te kopen en van daar uit verder te bouwen aan zijn eigen horeca-imperium. Met hard werken en geduld zou het zeker moeten lukken.

Totdat...

Totdat hij op een dinsdagochtend tijdens een van zijn wandelingen een keer een nieuwe route, een nieuwe afslag koos. Hij liep meestal een van zijn standaard-rondjes, maar juist die ochtend wilde hij wat anders. De vorige avond was hij gefrustreerd naar huis gegaan na zijn werk. Hij wist zeker dat het bedrijf beter kon lopen als hij precies mocht doen wat hij wilde, maar de eigenaar bleef hem micro-managen en eiste dat hij precies zó werkte als was vastgelegd in de personeelshandleiding. Hij wist het zeker, als hij een eigen bedrijf had, zou hij het anders doen. Altijd open staan voor nieuwe ideeën, nooit als vanzelfsprekend uitgaan van zijn eigen gelijk. Alleen zo kon je een schitterend bedrijf opbouwen. Alleen zo kon je jezelf blijven verbeteren.

Terwijl hij zo liep te mijmeren was hij aan de rand van het bos aangekomen. En aan die rand lag een herberg. De achterkant gelegen tussen de bomen, de voorkant uitkijkend op de glooiende heuvels en weilanden tussen het bos en het stadje waar hij woonde. Als je niet goed oplette zou je denken dat het een oud boerderijtje was. Een rieten dak in het midden een beetje was ingezakt, op plekken helemaal groen van het overgroeide mos. Aan de voorkant een wat scheef hangende deur en daarnaast twee kleine raampjes. Voor de herberg, wat je met heel veel fantasie een 'terras' zou kunnen noemen, stonden twee bankjes. En boven de deur hing een bordje: 'De Herberg op de Rand'.

Hij had altijd gedacht dat hij elk restaurant, elk cafeetje, elke lunchroom in de regio kende, maar deze was nieuw voor hem. Deze had hij nog nooit gezien. En natuurlijk moest hij dan even kijken...

Hij liep naar de scheef hangende deur en klopte aan.

'Volluk', riep hij. En toen hij niks hoorde nogmaals: 'Goei Volluk!'

'Kom-t-erin', hoorde hij van de andere kant van de deur. Er was dus iemand binnen...

Hij duwde de deur open, zonder de kraak die hij eigenlijk verwachtte en liep de herberg binnen. Het was er donker, maar met zo'n kleine raampjes kan dat niet anders. De paar tafeltjes die er stonden werden verlicht door wat kaarsen. Aan de muren hingen olielampen, maar die waren nog niet aangestoken, misschien waren die voor de avonden. Tegenover de deur, waardoor hij was binnen gekomen, stond een bar, bruin, met wat kleedjes erop en er achter een man voor wie het woord 'kastelein' was uitgevonden. Handdoek in zijn hand en glazen poetsend.

Tom pakte een barkruk en schoof aan. Terwijl hij een koffie bestelde keek hij verder rond door de kleine herberg. Nergens reclame-uitingen voor wat dan ook. Geen borden met bier-reclame, tafelzetters van Nestea, barkleedjes Carlsberg. Alles wat hij zag leek authentiek en echt. Het voelde helemaal niet als een café, eigenlijk was het meer een huiskamer. Gerieflijk was een woord dat in hem op kwam.

'Ik heb u hier nog nooit gezien', zei de kastelein. 'Welkom Op de Rand'.

'Als ik eerlijk ben, heb ik jullie ook nog nooit gezien', zei Tom. 'Ik dacht dat ik elke horecagelegenheid in de wijde omgeving wel kende en had gezien, maar deze is toch nog nieuw voor me'.

'Toch zitten we hier al een hele tijd', zei de kastelein, terwijl hij onverstoorbaar glazen bleef poetsen. 'Ik denk zelfs dat we de oudste herberg in de omgeving zijn, maar we maken daar niet zoveel praat over. We liggen hier net op de Rand en we worden nogal eens over het hoofd gezien. In het begin was dat problematisch, maar uiteindelijk hebben we van dat nadeel ons voordeel kunnen maken en ons marktgebied toch vergroot'.

Er ontstond er een goed gesprek tussen de twee horeca-mannen. Over gastvrijheid, over het aanbieden van nieuwe producten, over vreemde klanten, vaste klanten en verschrikkelijke klanten.

Na anderhalf uur praten over de voors en tegens van de horeca moest Tom weer verder. Zijn dienst zou over twee uur weer beginnen en hij moest nog een heel eind wandelen.

'Jij bent niet blij op je werk, nietwaar?', zei de Kastelein toen Tom wilde afrekenen. 'Je voelt je niet gewaardeerd.'

'Is het echt zo duidelijk?'

'Je hebt het laatste half uur over niks anders gepraat. Alleen maar over je ideeën en hoe die stuk voor stuk genegeerd worden door je baas. Zoek je iets nieuws? Zou je hier aan de Rand aan de slag willen?'

'In zo'n kleine herberg? Ik heb eigenlijk hele andere plannen. Een eigen Grand Café. Niet persoonlijk, maar dit zou voor mij toch een stap terug zijn'.

'En als ik je nu alle vrijheid geef? Je wordt bedrijfsleider en mag hier doen wat je wilt? De Baas vindt alles goed wat ik hier regel. Wil je misschien een avond komen proberen? Kijken hoe het hier werkt aan de Rand?'

Tom was geïntrigeerd, had eigenlijk wel oren naar een hele andere uitdaging. En een avond meekijken? Wat had hij te verliezen?

De volgende dinsdagmiddag liep hij over het pad naar de herberg. Twijfelend. Wat ging hij eigenlijk doen? Dit kon hij toch niet serieus overwegen? Die kleine, donkere herberg, dat paste toch helemaal niet bij hem? Hij zou even binnenlopen om te kijken, maar daarna snel weer gaan. Nog een paar jaar doorbijten bij zijn onhandelbare baas en dan kon hij echt voor zichzelf beginnen.

Toen hij binnen kwam in de herberg Aan de Rand, stonden alle stoelen nog op de tafels. De Kastelein had, net als de vorige keer, een handdoek vast en was glazen aan het poetsen.

'Ah, goed dat je er bent, Tom. Heb je er zin in?'

Tom liet een onduidelijke Mwaaah horen. 'Ik ga het zien', zei hij. 'Het is zo anders dan dat ik gewend ben'.

'De herberg is wat klein', zei de Kastelein', maar de gasten maken straks alles goed. 'Ieder een eigen verhaal, sommigen een hele eigen handleiding'.

'Oh, hebben jullie vaak problemen met gasten hier?'

'Nee, niet op die manier. Je zult wel zien wat ik bedoel.'

Op het grote bord aan de muur stonden de dagspecialiteiten van die dag. Appeltaart, mede, bloedworst op brood. En een gedichtje.

In de Herberg aan de Rand Kun je zijn wie je bent Kun je doen wat je kent Maar om eenieder te laten aarden Laat je elke bezoeker in hun waarde Anders gooit de Kastelein je buiten en zul je de rest van je miserabele bestaan niet meer binnen mogen komen en helpt zelfs smeken of bidden of het aanbieden van wonderbonen of andere omkoopmiddelen niet. En we zullen het zeker niet hebben over chantage want dan...

De lettertjes van de laatste zin van het gedichtje werden steeds kleiner en kleiner en kleiner totdat Tom het niet meer kon lezen. Maar de zin ging nog wel even door.

'Moet je ooit mensen buiten gooien?', vroeg Tom.

'Eigenlijk nooit meer. De laatste was een dwerg die het gemunt had op het goud van mijn gasten. Die komt er niet meer in.'

'Dwerg? Volgens mij noemen we dat tegenwoordig een Liliputter. Of is Klein mens de politiek correcte term?'

'Voor mij is een dwerg een dwerg', zei de kastelein. 'Baard, lompe laarzen, geobsedeerd door goud. Dwerg.'

'Haal jij vast de stoelen van de tafels?', vroeg de Kastelein, 'Sommige stamgasten komen erg vroeg.'

De Kastelein had het nog niet gezegd of de deur ging open. Een grote man, een hele grote man verduisterde het deurgat. Eerst kwam zijn linkerschouder naar binnen, daarna zijn rechterschouder en volgde de rest van zijn lichaam. Geen dwerg, was het enige wat Tom kon denken, terwijl hij de man aanstaarde.

'Goeiemiddag Dorus', zei de Kastelein.

Het klonk in ieder geval als Dorus. De gigantische man bromde wat terug naar de Kastelein en ging op een barkruk zitten, aan het eind van de bar.

De Kastelein pakte een glas, formaat emmer, vulde deze met mede en zette deze voor Dorus neer. Die nam het glas aan en nam een een flinke teug. Toen het glas de toog raakte was het nog halfvol. Of halfleeg, het is maar hoe je het bekijkt.

Tom zette de laatste stoel onder een tafel en ging naast de Kastelein achter de bar staan. In het volgende half uur liet de Kastelein Tom zien waar alles stond en legde hij hem uit hoe de apparaten werkten. Terwijl hij dit deed vulde hij elke paar minuten het glas van Dorus. Thorus? Zo klonk het toch.

Toen hij alles had uitgelegd, zei de Kastelein dat hij even weg moest. 'Je redt het hier wel een uurtje zonder mij, toch? Met jouw ervaring moet dat geen probleem zijn'. De Kastelein hing zijn handdoek op, sloeg een mantel om zijn schouders en wandelde naar buiten.

En zo stond Tom ineens in zijn eentje in de Herberg aan de Rand. Hij keek om zich heen. Dorus zat wat met zijn glas te spelen en gunde hem geen blik. Er was nog niks om op te ruimen, dus pakte hij maar een doek en begon hij de bar wat te poetsen.

In het uur dat volgde liep de herberg langzaam vol. Een paar mensen die hij ook wel eens op zijn andere werk had gezien, maar ook heel veel vreemden. Echte vreemde vreemden.

EIND VAN DEEL EEN

#kort verhaal #herberg #kastelein

3 notes · View notes

flobewarengeweest · 4 years

Text

Harry Mulisch - archibald strohalm

‘De ure des doods slaat op het laatste uur van de mens, het tijdstip waarop hij sterft. De symbolen van de dood, bijvoorbeeld de dode vogels die archibald strohalm ziet, begeleiden hem als een soort slaginstrumenten (cymbalen) naar zijn vernietiging.’

wat mij zo is bij gebleven van het boek is de kleinschallige herkenning in de worsteling van de schrijver, om leven of dood, vol met mythen en symboliek (-opzoeken)

Frets - sterF

blz. 62 Geen sprake van dat hij om 5 uur een deksel op dat gat in zijn innerlijk kon zetten; en ook ’s morgens bruiste het daar lang voor kantoortijd doorheen. Hij had nauwelijks tijd om te eten: niet de blocnote lag naast zijn bord, het bord stond naast zijn blocnote. Ook zijn slapen was werken: dromen verdrongen elkaar, vaak schreeuwde hij om hulp, en ontwaakte soms rechtop staand in zijn kamer. En allengs werd het hem duidelijk, dat het weleens een zaak op leven en dood kon gaan worden, de beteugeling van die ideeeninvasie.

Blz 80 Wat moet hij tegen haar zeggen? Angst voor het gesprek overvalt hem plotseling, en hij begint langzamer te lopen. Hij ziet haar tenminste niet, dat geeft moed. Bij een gesprek onder vier ogen zou het het afleggen, zonder twijfel, op het ogenblik tenminste nog. Bij een telefoongesprek doen de ogen niet mee, daarom is het zo onwezenlijk, zo bloedeloos en moedgevend.

Blz. 82 ‘Toen ik een jaar of zeven was, gingen we vaak samen naar hem toe. Hij woonde in een klein huisje op de een of andere bollenkwekerij. Daar vertelde hij ons van alle over planten en de proeven, die hij er mee deed. Op een keer nam hij ons mee naar een schuurtje, en in een donkere hoek rilde hij een omgekeerde kist op, die daar stond. Er stonden een paar bloempotten onder, waaruit allerlei spookachtige planten kwamen: lange en slappe, geligwitte stengelslierten, die over de potranden hingen en op de bodem door elkaar krioelden. Ik weet nog goed wat Vogelzang zei toen hij er met de kist in zijn hand naar stond te kijken. Hij zei: “Hoe vinden jullie dat, die aanfluiting? Is dat nou niet een aanfluiting van een plant?” Ja, zo zei hij het woordelijk: een aanfluiting. Ik weet het, omdat ik dat woord toen voor het eerst hoorde.’

‘Ja mij staat ook nog zo iets bij. Wat is daarmee?’

‘Toen vertelde hij ons, dat die planten in het donker waren gegroeid, nooit licht hadden gezien. Alle planten werden dan zo. Daarna haalde hij van buiten een kleine, groene en frisse plant en zei, dat dat dezelfde was, dat hij ze gelijk had gezaaid; we konden daaraan dus zien, dat licht de groei niet bevordert, maar juist belemmert. Met een stokje tekende hij een stengel in het gruis op de vloer en legde ons uit, dat je dat ook daaraan kunt zien dat een stengel zich naar de zon toe buigt, omdat de groei aan de schaduwkant van de stengel groter is dan aan de lichtkant. “Zo zie je,” zei hij, “dat he groeit naar wat je in je groei remt. Dat is net zoiets als met een vlinder, die in een vlam vliegt. Maar,” zei hij, “het is helemaal niet de bedoeling dat een plant zo lang mogelijk wordt. Want als zij in het donker groeit, wordt zij wel lang, maar ook bloedeloos, zonder chlorofyl, wit, en zonder het houtweefsel dat haar overeind moet houden. En waarom wordt zij eigenlijk zo lang? Omdat zij licht zoekt, remmend licht, zij zoekt overal licht om weer groen te worden. Maar dat vinden deze natuurlijk niet, want kijk, ik zet de kist er weer overheen.” Toen Vogelzang dat deed, begon hij te lachen. Jij begon te huilen , Jutje. Hij vertelde ons ook nog, dat de verduistering etoilementheette, en ook dat het ik nooit vergeten…’

Het is stil

‘Jutje?’

‘Ja, Archibald?’

‘Ik ben geëtioleerd…’

Blz. 85 Er was een schaduw van bevrediging in de vingertop, die aanhoudend riep om vervulling aan takjes, brokjes metaal, steentjes, die hij van de grond opraapte. Het was een paring van muggenlust met de materie, die, zo meende hij, op een of andere manier in verband stond met zijn abramische ervaring in de nieuwjaarsnacht, waarover te denken werd gestraft met duizelingen. Ook met zijn rechtervoet was hij vaan genoeg genoodzaakt om deze dwangmagie te bedrijven: keien, boomwortels en stoepranden kwamen hiervoor in aanmerking: hij moest ze voelen op de plaats waar de grote teen uit de voetool kwam.

Blz. 108 Wanneer een meubelmaker een onbruikbaar meubel heeft gemaakt, zal hij in snikken uitbrasten of zijn vrouw kwetsen. Maar daarna zal hij het snertmeubel in ekaar trappen en aan een beter beginnen. Voor archibald strohalm bestonden deze mogelijkheden niet. In zijn geval stond een mislukking niet als een onbruikbaar meubel buiten hem, maar een mislukking in zijn geval betekende juist, dat er niets buiten hem kwam te staan, dat de eieren in hem bleven. Dat wil zeggen: de mens archibald storhalm en zijn mislukte werk waren synoniem, - hij was het zélf; wat gedoemd het mislukte werk, in zijn kwaliteit van mens, te zijn. Zelf was hij het snertmeubel. Opnieuw beginnen zou alleen mogelijk zijn, wanneer hij zichzélf in elkaar trapte.

Blz. 125 ‘Ieder genie heeft altijdgeweten dat hij het was, en als hij eerlijk was, zei hij het. Met aanmatiging of arrogantie heeft die zelfverzekerdheid niets te maken. Iemand is arroganter naarmate hij geen zelfbewustzijn heeft. Een genie kenmerkt zich juist door zijn gemis en arrogantie, behalve misschien als pantsering tegen…’ – god nog aan toe! Wat gebeurd er op de wereld!

Blz. 175

‘Ben je ergens aan bezig, Bronislaw?’

‘Nee!’

‘Wat zeg je dat hartgrondig? Zit je in een impasse?’

‘Noem het zo.’

‘Wat is dit hier?’ Archibald strohalm ha deen der schilderijen genomen, die omgekeerd tegen de muur stonden. Hij zette het op de ezel: een straat, waarvan de huizen, de bomen, de lantarenpalen, de mensen, op de zonderlingste manier krom stonden, verdraaid waren, scheefgetrokken. ‘Kun he vertellen waarom je die vervorming hebt aangebracht?’ Met geweld dwong hij zich tot aandacht.

‘Ja. En daarom is het slecht.’ Onwillig keek de schilder naar het doek. ‘Mijn handen zeggen me, dat de vorm van een bewegend voorwerp steeds hetzelfde blijft; maar mijn ogen, dat het steeds verandert. Ik kan een boek als een kubus zien, maar ook als een rechtoek, en ook als een parallellogram, net van welke kant ik het bekijk. Iedereen is altijd op het getuigenis van de handen afgegaan, maar waarom zouden ze meer de waarheid spreken dan mijn ogen? Ik ben een ogenmens. Toen heb ik een stelletje doeken gemaakt, waarin ik, dus de beschouwer, beweeg.

Blz. 182 Hij zweeg even. Ieder besef van lichamelijkheid was verdwenen in het volmaakte donker. Zelfs contouren waren niet te onderscheiden.

‘Ik ook,’ zei hij. Hij tastte naar de stam en leunde tegen de bast. ‘In die wereld, die jullie in jezelf terugvindt, leeft alles. Alles geeft er betrekking op elkaar, alles doordringt elkaar en is elkaars symbool. Niets kan er uitgenomen worden zonder het geheel te vernietigen. Als ik jouw hart uit je lichaam haal – wat een groot hart zal dat zijn! – dan is je lichaam dood en geen lichaam meer, maar tachtig procent enzovoort; en dan is je hart geen hart meer, maar een rare doedelzak met wijn en een hoop stengels er aan. Ik zie je niet, Boris Bronislaw, maar ik weet dat je er bent. Dat alles bedoel ik met “nog dieper graven”. Als jullie je dan, bedwelmd door de ontbidingsstanks en kotsen van die lijkenwereld, door jullie individuele modderpoelen hebben heen geboord, zie, dan blijkt “dieper graven” plotseling een “hoger stijgen” te zijn en ontmoeten jullie elkaar allemaal. Verdwenen is eindelijk alle individu.

Blz. 187 ‘Wat mankeert er toch aan, rare hond?’ informeerde archibald strohalm herhaaldelijk en bekeek hem onderzoekend. Eenmaal stond hij op en ging naar de keukendeur. ‘Er is natuurlijk ergens een vriendinnetje loops,’ zei hij met kauwende mond en hield de deur naar de tuin open – ‘ga en heb je deel!’ Maar Mozes was hem alleen tot de drempel van de kamer gevolgd, keek om de hoek, keek even ongeintereseerd naar buiten, en trok zich piepend terug.

‘Graag of niet,’ zei archibald strohalm. ‘Ik wil e niets opdrinken. Piep vrijuit, dwaal ongestoord rond. Vrijheid, gelijkheid, broederschap, Mozes. Het is rot weer buiten, nat en schril. We krijgen een vroege winter… Merkwaardig,’ zei hij, terwijl hij verder at, ‘ik praat hardop. Ik praat hardop, Archibald Strohalm. Kom hier, halfmaantje, verdrink en verlos op in de koffie. Ook de suiker doet het met innerlijk geweld. Halfmaantje, heel maantje, ondermaantje, traantje.’

Hij kreeg plezier in zijn stem.

Blz. 200 ‘Hm..’ Victor dacht na. ‘Die cultuur van ons,’ begon hij langzaam, - ‘ik bedoel: die cultuur van ons.. Acht wat,’ zei hij, als kwam hij tot zichzelf. Hij lachte. ‘We hebben ons vergist. We hebben ons gewoon in haar vergist. Vergissen is menselijk. De éen vergist zich in een wijnmerk, de ander in zijn vrouw, en wij allemaal hebben ons in de cultuur vergist. Je hebt weleens, als je met éen oog naar buiten kijkt, dat je een grote vogel in de lucht ziet: maar als je dan je andere oog opendoet, blijkt het een vliegje op de ruit te zijn. DE cultuur is een vliegje op de ruit. Ons andere oog is opengegaan. We dachten dat het een grote vogel was, maar nu blijkt het een vliegje op de ruit. Een vergissing. We hebben maar met één oog gekeken. Uitstekend! Weer wat wijzer geworden.

Blz. 201 ‘Niks bijzonders; ik weet niet waarom ik lach. Dat heb ik wel meer. Soms, als ik hoor dat de een of andere kennis van me dood is, begin ik te lachen. En als ik het zelf aan iemand anders vertel, wat ik graag doe, begin ik ook weer, of ik wil of niet. Misschien komt het uit een soort triomf, dat ik het zelf niet ben, -weet ik veel. Niks bijzonders: er lag een vrouw achterover op straat flauwgevallen ofzo. Een kind stond er bij te huilen. Ik moest ineens lachen, toen ik die vrouw daar op de keien zag liggen. Alles kan soms belachelijk zijn en idioot.’

‘Maar dan,’ ging archibald strohalm met een scherpe stem verder, dan is het plotseling: tik! – en het is belangrijk geworden. Ook-eh… ook die vrouw…’ Hij bleef staan en keek achterom naar de groep mensen. Hij aarzelde en het leek of hij terug wilden gaan.

‘Je hebt wel gelijk,’ zei Victor, die hem verwonder gadesloeg. ‘maar dat tik!Dat ken ik niet.’

‘Wat was het voor vrouw?’ Atchibald strohalm vroeg het of hij er persoonlijk bij betrokken was, alsof het een familielid kon zijn.

‘Een gewone vrouw. Hoezo?’

Archibald strohalm keek nog even op. Dan liep hij verder en schudde zijn hoofd.

‘Niets’ zei hij. Zwijgend keek hij naar de grond. Ineens begon hij te lachen. Hij zag Victor uitgelaten aan en gaf hem een stomp in zijn zij. Met en duim wees hij over zijn schouder nar achteren en wilde iets zeggen, maar hield in, alsof hij zich bedacht. In plaats daarvan gooide hij zijn hoofd in zijn nek en begon hard te lachen. Het was een open, wijde lach, misschien met iets onzekers erin, maar toch blij. Misschien had hij nog nooit blij gelachen. Nu deed hij het. Het leven! Juichte er iets in hem – hij hield van het leven! Tik! Riep hij. Tik!;

‘Ben je getikt?’ vroeg Victor.

~vervolg....

0 notes

koen-rigolle · 4 years

Text

Toen ik nog een jonge tiener was, waren de voetballers van “K.R.C. Harelbeke” gekend als “de ratten”. Zij vormden samen een eerste klas voetbalclub.

Mijn jongste broer, Jan Rigolle, was er regelmatige bezoeker, samen met een neef van ons en dit hoewel hij, al dan niet heimelijk, supporterde voor “R.S.C. Anderlecht”. (Een fout waaraan hij zich tot op de dag van vandaag blijft bezondigen trouwens.)

Vandaag scanderen rechtse(n) (extremisten): “ratten, rol je matten”.

Voor hen zijn hen die “links” denken “ratten”.

Voor de voetballers van Harelbake was “rat” een geuzennaam, een ere-titel.

Ik ben fier, vandaag eveneens die ere-titel te mogen dragen.

Ik ben alvast niet van plan mijn matten te rollen.

En zeker en vast niet voor rechtse fascistische extremisten.

Hitler werd aan de macht gebracht door een democratische meerderheid, die na zijn wan- en misdaden tegen de menselijkhaid, beweerden: “Wir haben es nicht gewusst.”

Hij bracht niet alleen Joden, homoseksuelen en gehandicapten om. Hij liet ook zijn politieke tegenstanders oppakken en vermoorden.

Zèlf ben ik een overtuigd democraat en zal mij met al mijn kracht en moed verzetten tegen éénieder die niet democratisch is.

Wanneer de meerderheid een minderheid beslist uit te roeien, kan dit nooit of te nimmer een democratische daad wezen.

Het is een misdaad tegen de menselijkheid.

Ik mag alleen hopen dat de waanzin nooit de meerderheid kan overtuigen.

Vrienden en kennissen van mij beweren soms dat al het kwade dat geschiedde voortkwam uit de Godsdienst.

Niets is minder waar.

Sommige mensen hebben weliswaar in het verleden de Godsdienst misbruikt in het uitvoeren van plannen die duivels zijn.

In de Bijbel ging Abraham zijn zoon Isaak offeren. Een engel weerhield hem er van met de boodschap dat God hierin zelf zal voorzien.

God offerde Zijn enige Zoon voor ons.

Jezus Christus is de weg, de waarheid en het leven.

Hij toonde ons de weg via de waarheid naar het leven.

Lees er maar eens het Nieuwe Testament op na. Het staat vol van heuglijke verhalen.

De enige valse noot, die je er in kan terug vinden, is wanneer Jezus de handelaren uit de tempel verjaagt.

Als je het mij vraagt, was Jezus “links” te noemen en werd hij vermoord door de “rechtsen”. Zij voelden zich bedreigd door hem, die enkel naastenliefde predikte.

“Wat gij aan de geringsten onder de mijnen zult gedaan hebben, zult gij aan mij hebben gedaan.”

Dit geldt zowel ten goede, als ten kwade.

Vandaar: “doe wel, en zie niet om.”

Kom op voor zij, die niet kunnen opkomen voor zichzelf.

De wereld is groter, dan “onze stad” of “ons dorp”.

Vandaag is dit zelfs nog meer waar dan vroeger.

Vele mensen geven spiritualiteit geen plaats meer in hun leven.

Ze gaan gebukt onder een jachtig leven waarin volgens hen alles moet.

Ze vergeten tijd te besteden aan wat écht belangrijk is: hun partner, hun kinderen, hun familie, hun vrienden…

Er zijn vele “heilige koeien” opgedoken. Afgoden.

Straks, voor ik slapen ga, zal ik naar buiten gaan en mijn blik naar de hemel richten.

Massa’s sterren zullen er te zien zijn.

Echte sterren, niet die van het witte doek.

Dàn voel ik mijn 1 met de kosmos en komt de rust tot mij.

Koen Marcel Rigolle Drie december tweeduizend negentien om zowat kwart na negen ’s avonds.

0 notes

ronandhermy · 2 years

Text

watching Alchemy of Souls and in literally the THIRD Episode we get Uk literally humbling himself before the head of Songrim (aka the asshole who helped seal his gate of energy and should jump off a cliff) on his knees after barely surviving being poisoned in order to save his maid who people only just met (which yes, that’s his new master he’s trying to keep alive but NO ONE else knows that). and it’s just like are mages stupid??? do they think that is a normal maid and master relationship???? like, these two just went through poison and torture together and everyone is like “yup, yup, totally normal nothing to see here. clearly no weird co-dependency or abandonment issues going on. great work team, break it up”

#alchemy of souls #do not get me wrong i LOVE it #i love how natsu and uk are both goal driven individually but also each other's fiercest supporters #like these two met and it was like #all right let's lay it all out on the line #such great characters #jung uk #mo-doek

19 notes · View notes

vluchtpunt · 5 years

Text

Générale: Herhaling als esthetisch verzet

Wat als de ideale tentoonstelling er één in continue transitie is? Vanuit die onderzoeksvraag, scherp gericht naar zowel hun eigen praktijk als het brede kunstveld, startten beeldend kunstenaars Kaïn Walgrave en Siemen Van Gaubergen hun “Générale”. Repetitie is dan het woord dat traditioneel mee van de tong rolt. Laat net die repetitie, dat herhalende karakter van de tentoonstellingspraktijk het element zijn dat beide kunstenaars centraal willen stellen.

Walgrave en Van Gaubergen leggen zichzelf vakkundig enkele spelregels op. De eerste spelregel vraagt om een beperking in de ruimte. De context van de expositie – op zich al begrensd – wordt verder verdeeld door middel van vier mobiele, modulaire blokken. De multifunctionaliteit van die blokken behelst tegelijk verschillende, voor de toeschouwer meestal onzichtbare facetten van hoe een expositie tot stand komt: hun compartimenten bevatten ladders, boeken waaruit de kunstenaars inspiratie putten, verfborstels, een waterpas, archiefmateriaal… en de eigenlijke kunstwerken uit de ateliers. Waar de blokken in de binnenkant het voor de kijker ‘onvoorstelbare’ proces van de expo huizen, functioneren hun wanden als de presenteerbare kant van het verhaal. Een mobiele scenografie van ‘binnen’ én ‘buiten’.

Eenmaal wanneer het fysieke speelveld is bepaald, gaan de kunstenaars aan de slag: een tweede spelregel omvat het gegeven ‘tijd’. In één uur bouwen Walgrave, Van Gaubergen en – althans voor deze eerste editie – Antoine Goossens een geheel nieuwe tentoonstelling. De modules worden verschoven, creëren een andere setting. Binnen dit nieuwe kader gaan de kunstenaars aan de slag – met eigen én met elkaars werk. Intuïtief wikken ze welke werken op welke plaats worden gehangen, creëren ze verschillende dialogen tussen de schilderijen, stuiten ze op productionele problemen, clashen in het proces hun visies op de hedendaagse kunst misschien meer dan verwacht. Het resultaat is telkens een efemere tentoonstelling, gesmeed op de dunne grens tussen voorzichtige doelgerichtheid en radicale twijfel.

Vijf keer op een dag brengen ze een “bagarre générale pendant un mariage”; vijf ‘huwelijken’, elk gekenmerkt door onvermijdbare conflicten. Voor deze eerste editite presenteren Walgrave en Van Gaubergen een 10-uur durende performatieve tentoonstelling in een mobiele scenografie. Elke van de vijf vernissages duurt 30 minuten, waarna ze binnen de 90 minuten een geheel nieuwe tentoonstelling en scenografie opbouwen. Binnen deze 90 minuten vindt ook het derde element van Générale plaats, het discursieve programma. Daarin worden vragen naar de kunstenaar als curator en de invloed van de (ruimtelijke) context op de presentatie opgeworpen. Dit programma werd samen met Off the, grid en Gerlinde van Puymbroeck vormgegeven.

Een eerdere verbintenis werd al aangegaan door Van Gaubergen en Walgrave in de expositie “Wegbeschrijving-Plaatsbepaling”. In het DNA van beiden schuilt een diepgewortelde nieuwsgierigheid naar de eeuwige vloeibaarheid der dingen. Kaïn Walgraves oeuvre tracht die wendbaarheid van vormen en materialen tevergeefs te bedwingen. Chemische processen doen hars, pek of verf een blijvende zoektocht op het doek of papier initiëren: elk werk blijkt op die manier slechts een momentopname. Nadat de camera ‘geklikt’ heeft, lopen die processen echter verder, als rizomatische structuren die non-stop verbanden blijven leggen. Zijn steeds groter wordend archief vormt de eerste getuige van deze continue metamorfose.

Het ‘krampachtig structureren’ dat Walgrave wil problematiseren, lijkt de ideale link naar het werk van Siemen Van Gaubergen. De kunstenaar vertrekt van bestaande foto’s, videostills, advertentiebeelden, instructiefiches, gebaren en taal, die hij bewerkt via airbrush, druk of opnieuw fotografie. Daarop brengt hij dan weer nieuwe lagen aan, dikwijls in verf of drukinkt. Maar aan de eigen wil van de beelden, als geanimeerde wezens met eigen verlangens en driften zoals ook W.J.T. Mitchell betoogt in zijn “What do images want?”, valt ook bij Van Gaubergen niet te ontsnappen. Toch vraagt hij zich als schilder vooral af hoe het proces van het schilderen zélf gestalte krijgt. De correlatie tussen oppervlakte en het eigenlijke beeld - en hoe die twee de brug naar elkaar maken in de techniciteit van het eigenlijke maakproces, fascineert Van Gaubergen. Hij is gebeten door precies die transitie, naar de manier waarop de vertaling door middel van de kunstenaar - van oppervlakte naar beeld en vice versa - een weg naar buiten vindt: via materialen, vormen en kleuren die zich aandienen.

Wat willen beelden dus? Op die vraag bestaat geen antwoord. Antoine Goossens, die als derde speler zijn intrede doet in deze eerste editie van “Générale”, erkent eveneens dat zijn schilderijen vaak een bevraging zijn. Voor de kunstenaar bestaat de werkelijkheid uit verschillende vormen, en dus zou één juiste interpretatie daarvan die werkelijkheid onrecht aandoen. Goossens’ schilderijen nemen daarom ook verschillende vormen aan. Ook voor hem betekent schilderkunst een gigantisch speelveld aan mogelijkheden. Dat zijn werken niet zozeer één waarheid willen poneren, houdt echter niet in dat ze het gebrek aan algemeen engagement ten opzichte van de kunsten en onze samenleving, niet in vraag stellen.

Hoewel de drie kunstenaars veel raakvlakken vertonen in hun individuele kunstpraktijk, blijft de introductie van een derde partij in het huwelijk, een derde en laatste spelregel, een extra factor die zowel begrenzingen als onzekerheid met zich meebrengt. Twijfel overheerst dus: alle exposities zijn slecht een ‘poging tot’, een tentoonstellingsessay. (Van het Franse ‘essayer’: proberen.) Als een ware ‘Sisyphus’ start elke kunstenaar vol moed deze ménage à trois. Ze trekken en sleuren aan de mobiele wanden, wikken en wegen de keuze van kunstwerken, overleggen over het karakter van hun nagelnieuwe verzameling. Elke nieuwe tentoonstelling werpt weer andere, nieuwe vragen op: waarom heeft precies deze selectie van werken zin? Waaruit bestaat een ‘verzameling’ precies? Wat betekent het om werken die anders in de vergetelheid zouden verzwelgen, toch openbaar te maken? Hoe beïnvloeden tijdelijke begrenzingen de impact van een schilderij? Wat gebeurt er in de periferie van de zichtbare kunstwereld? Nadat de expositie even heeft ‘geleefd’, rolt de steen onvermijdelijk terug de berg af en begint een nieuwe krachtmeting.

Avant-gardistisch gedachtegoed loert om de hoek in “Générale”. Concepten als “museum”, “meesterwerk” of “aura” moeten eraan geloven – zoals de traditie vanaf de 20ste eeuw het wil. Maar waar staan we vandaag? In de continue metamorfose van elke expositie, en het betrekken van alle aspecten hiervan, lijken Van Gaubergen, Walgrave en Goossens ook de autoriteit van curatoren, museumdirecteurs of productiemedewerkers stilaan uit te gommen. De bestaande hiërarchie moet plaats maken voor intuïtie en improvisatie. En voor falen.

Dat brengt ons terug bij de mythe van Sisyphus. Albert Camus zag in het moment van Sisyphus’ falen juist een breuk in de ‘meedogenloze stroom van zinloze handelingen’: wanneer de steen terug naar beneden valt, en de absurditeit van zijn taak glashelder wordt, onthult zich aan de protagonist een vrijplaats voor het denken. Zo vormt elke nieuwe tentoonstelling tijdens “Bagarre générale pendant un mariage” ook de broodnodige pauze waarin zich nieuwe wegen openbaren, ondanks het opgelegde kader. In het falen, het nooit volledig voltooid zijn, in de herhaling schuilt het esthetisch verzet.

Al dit afbreken en opbouwen roept logischerwijze echo’s op aan Walter Benjamins essay over “Der Destruktive Character”. De destructieve figuur die de Duitse filosoof beschrijft, erkent ten alle tijden dat alles mis kan gaan. Hij of zij ziet – net als Walgrave en Van Gaubergen – niets als permanent. Maar om die reden ziet hij overal mogelijkheden. Waar anderen tegen muren of bergen stuiten, ziet hij ook daar een weg. Maar omdat hij overal een weg ziet, moet hij overal het beste uithalen. Niet altijd met brute kracht; soms net met de meest verfijnde. Omdat hij overal manieren ziet, staat hij altijd op een kruispunt. Geen moment kan weten wat het volgende zal brengen. En zo is het uitkijken naar de volgende “Générale”.

Dagmar Dirkx

‘Générale’ is het eerste artistiek project binnen ‘Off the, grid’, een nieuw platform voor en door kunstenaars, gevestigd in het gebouw van Cas-Co. Voor deze specifieke context werd er samen een discursief programma vormgegeven dat dieper ingaat op hoe een off-space te organiseren en vanuit welk perspectief de programmatie hierbinnen verder kan ontwikkelen. http://www.cas-co.be/news/off-the-grid-open-call-scenografie-2019/

0 notes

rtbmamma-blog · 5 years

Text

VALENTYNSDAG IN DIE BURG?

Soos wat jy die vraag lees, voel jy hoe ongemaklikheid oor jou spoel soos ‘n yskoue emmer water, want ‘n spesiale aandjie vir twee in hierdie ou dorpie is net absoluut NOTHING SPECIAL! Die gevreesde Mall roep alweer as enigste antwoord om te gaan fliek of sushi te deel by CTFM maar hoe onoorspronklik dan tog!! EK smag na MEER! Ek en my man is hierdie jaar 5 jaar getroud. My seuntjie verjaar op die 13de Februarie. I KNOW RIGHT! Asof Januarie nie reeds ons koskas en beursie dolleeg verklaar het nie, moet ons begroot vir partytjiekoek en persente en die HELE familie wat kom koek en koffie. Tyd maak vir romanse word maar altyd dan afgeskeep en eenkant toe gestoot tot volgende jaar as ons “beter beplan”. Hierdie jaar val dit op ‘n Donderdag. Middelweek. Middelmaand. Moedeloos. Ek weeeeeeet tjoklits en rose bepaal nie die liefde tussen twee mense nie, maar dit help tog om wel die “love in the air” op daai dag te voel. Ek dink dis dalk juis die ding. Ons verwar die grootheid en oneindigheid van die Liefde deur dit in ‘n mooi swart boksie te wil sit, toe te draai in ‘n rooi lint en vir ons mans te gee op Valentynsdag. (Bewaar sy siel as hy nie op en af spring van dankbaarheid oor al die moeite nie!) Ek het gehoor dat roetine en gewoonte die ondergang van enige verhouding is, so hoe hou mens dit dan interessant as die opsies om alles “op te spice” so beperk is? My man se werks-skedule is deesdae “ever changing” so die kans dat hy gaan laat werk daai Donderdag is goed. Ek kan ook nie juis sê ek wag vir hom in romantiese kerslig in ‘n sexy kant-nommertjie nie, want hierdie swanger maag en spat are breek my selfvertroue van “way back when” toe alles nog styf en ferm was. Boonop, sal ons nie eers in die donker kan koekeloer nie want dis ‘n weeksaand - mannetjie moet vroeg op vir skool! Doeke. Melkbottels. Tandeborsel. Pottytrain. Roetine. Nagmerrie. Einde van die wereld? Dalk oordink ek dink. Ek probeer onthou hoe ons tweetjies ons eerste Valentynsdag saam spandeer het 5 jaar gelede. Hy het nog daai tyd op die myn gewerk. Ek het geswot. Pretoria. Omdat ons ver wou vry moes ons die prys betaal van baie vroeg opstaan. Dit was moeiteloos om moeg te wees vir Liefde. Platsak, met net genoeg buffels om petrol in te gooi terug Rustenburg toe, deel ons ‘n soen onder die mooiste sonsopkoms wat ek al ooit gesien het! (As jy verlief is, is alles mos is HD!) Hoekom verwag ek NOU dat my man moet uithaal-en-wys emosioneel, finansieel, heeltemal-teveel, as ‘n simpel soen die ding gedoen het 5 jaar terug? Verhoudings het fases en seisoene. Gretha Wiid het gesê: “Net soos kinders ontwikkel en daarmee saam kort-kort nuwe geite, giere, behoeftes en uitkyke op die lewe het,so gaan huwelike ook deur ontwikkelingsfases en seisoene van groei.” Ons huis is nou op ‘n “diep-asem-haal-en-tel-tot-tien” fase. Baie tantrums en baie take-aways. ‘n Fase van terugstaan, probeer verstaan en laat gaan. ‘n Fase waar dieper liefde vatplek kry deur al die onopgemaakte beddens, poefdoeke, gemisde date-nights en “te-moeg-vanaand-liefies” en dstv wat dag en nag slegs Nickjr of Cbeebies uitsaai. ‘n Tyd van liefde wat aanvaar en aanhou maak nie saak WAT nie! ‘n Tyd waar ons bankrekening leeg is, huis deurmekaar is, maar harte vol is. Dalk is die beste plek om te wees hierdie jaar op Valentynsdag JUIS net bymekaar...

Hier is wel ‘n paar “lovey-dovey-dinge-om-te-doen-in-rtb” hierdie Valentynsdag wat bietjie anders is as die gewone, sou jy en jou man nie lus is vir die Mall nie..

https://allevents.in/rustenburg/valentines-day

#valentinesday #onthou realiteite prioriteite mammawees

0 notes

human-antithesis · 2 years

Video

youtube

De Evenmens

Lyrics: Met hart en ziel hier nu kniel En geef aan jou mijn hart mijn ziel

Ik zie ik zoek een god van vlees en bloed Al die mij ontviel een gevallen doek met hart en ziel voor jou viel

Met hart en ziel zo voor jou viel en ik mijn dank aan jou in tranen giet

Zie hoe ik de asse, de urne aan je gaf Ik zie ik zoek in stilte mijn eigen graf

Ik ben de kilte, de keizer van grote spijt En zie hoe mijn kroon van ijzer mijn huid aan flarden snijdt

Ik voelde hoe niemand ons begrijpt en volgde mijn wil, mijn wonder door bliksem en donder door liefde en leed verbonden In evenwicht. En doelgericht.

In een oogopslag gekroond heers jij, net als ik, over het verloren woord Verkoren door de Hoeder De moeder, die van ons elk beviel En heers ik in dit vrije huis En heers ik op dit open erf tot ik sterf

Ik neem afscheid van dit stervend lichaam, dit stervend hart De dagen zwart

Ik verlies me in het vuur elk uur het grote Lijden tegemoet te voet. met jou erbij en ik hou moed

Verrezen. De hemel in geprezen. Onze tijd. Samen. De eenzaamheid. Al mijn liefde gegeven.

Ik loop het onzichtbaar licht tegemoet. En ik hou moed.

Verbrandt die stilte Verbrandt die eenzaamheid

En op de as van wat toen was is nu gebouwd ons aller huis

Ik vond het in de ogen van mn medemens Klimmend klauwend uit de dieptes reikte het de hand Het maanlicht voor altijd nu in mn huid gebrand Verbonden, schuilend in het huis die eeuwig warmte gaf

Nu hier in deze nacht Ik had het niet verwacht Ook hier in deze nacht Ik had het niet verwacht

Ik zie je in de ogen van mn medemens en laat daar zo mn hart mn huis nu even onbemand Zoals de ziener zoekend tracht en zo zijn pijn verzacht

Ik had je niet verwacht

Ons aller huis Het houten kruis De verkoolde kelk De moedermelk

Met hart en ziel de god van vlees en bloed ik hier nu kniel het gevallen doek en jouw grote Pijn laat niemand zijn

#Amenra #Sludge Metal #Post-Metal #Post Metal #Belgium

0 notes

frostbittenfingers · 4 years

Text

Plinten en profielen: je vloer netjes afgewerkt, ook als je geen vakman bent

Een mooie vloer komt pas echt tot zijn recht als hij mooi afgewerkt is. Daar horen ook plinten of latjes bij, want daarmee fiks je een nette overgang met de muur. Met profielen zorg je dan weer voor een geslaagde overgang tussen twee vloeren. Ontdek de mogelijkheden en leer meer over de plaatsing.

Waarom heb ik plinten nodig?

Je bent je er misschien niet van bewust, maar een vloer beweegt. Afhankelijk van temperatuur- of luchtvochtigheidsverschillen in de ruimte, kan hij krimpen of uitzetten. Bij de plaatsing van je vloer laat men daarom een uitzettingsvoeg vrij aan de zijkanten. Hier komen de plinten op het toneel. Die bedekken de ontsierende uitzetvoeg, zodat je vloer en muur mooi op elkaar aansluiten. Verder voorkomen plinten dat er vuil of vocht via de uitzetvoeg aan je vloer kan, en schade aanricht. Ontdek hier diverse plinten voor de afwerking van je nieuwe parket-, laminaat-, click-vinyl of kurkvloer. Je kunt meteen online bestellen, handig!

Bijpassende plinten: plinten met dezelfde look als je vloer

Welke plinten zijn er zoal? Je ziet het vaakst de bijpassende plinten. Bij deze plinten komt het decor van de gekozen vloer terug in de plint, voor een harmonieus totaalplaatje. Er zijn zowel afgeronde plinten als rechte plinten verkrijgbaar. Maar er is meer, want het gamma plinten is enorm. Je kiest uit diverse materialen (meerdere soorten hout, fineer, metaal, pvc, rigid, vinyl … ), merken, vormen en afmetingen. Graag hulp bij je keuze? Vraag dan advies aan een expert, volledig vrijblijvend.

Schilderplinten: makkelijk te schilderen in de kleur van je muur

Ook schilderplinten zijn populair, want daarmee kun je de kleur van je muren doortrekken naar je gekozen plinten. Deze plinten hebben al een eerste laag gekregen, zodat je ze meteen kunt overschilderen met een laklaag in de kleur van je muur. Ontdek een breed gamma, met diverse modellen en hoogtes.

Het alternatief voor klassieke plinten: kleeflatjes

Geen fan van hoge plinten? Dan kun je platte latjes aanbrengen op de vloer door middel van een kleefstrook. De plaatsing is eenvoudig. Je maakt de vloer eerst stofvrij met een doek. Na het inkorten of toezagen van de lat, verwijder je de kleefstrook. Bij de installatie werk je van het ene einde naar het andere toe, zodat je nog kunt bijsturen. Met de ene hand druk je het latje op de vloer, terwijl je met de andere hand nog kunt positioneren.

Afdekplinten: een frisse uitstraling voor je bestaande plinten

Wil je je bestaande plinten een nieuwe look geven zonder breekwerk? Dat kan! Er bestaan afdekplinten die je over je bestaande plinten kunt plaatsen zonder ze te beschadigen. Zo geef je je plinten snel de uitstraling die jij voor ogen hebt, met een minimum aan moeite.

Zelf je plinten plaatsen: wat heb je nodig?

Als je een beetje handig bent, kun je je plinten makkelijk zelf plaatsen. Naast de plinten, heb je volgend materiaal nodig voor je klus: een meter, een potlood, een verstekbak of verstekzaag en montagelijm met een hoge hechting voor plinten. Reken ongeveer 1 tube lijm per 10 vierkante meter. Beginnen doe je aan een binnenhoek, volgens dit stappenplan:

Breng montagelijm aan op de achterzijde van de plint. Maak daarbij elke 20 cm een dotje, zo gebruik je niet meer lijm dan nodig.

Druk de plint goed aan tegen de muur.

Laat de volgende plint recht op recht aansluiten.

Plaats indien gewenst af en toe een spijkertje om de montage van de plint extra te verstevigen.

Je plinten verlijmen, zoals hierboven beschreven, gaat het snelst. Maar je kunt ook met clipsen werken. Die schroef je met een afstand van 30 cm tussen elkaar aan de muur. Je kunt je plinten heel eenvoudig aan deze clipsen vastklikken. Tip: kies plinten en clipsen van dezelfde leverancier om problemen tijdens de installatie te voorkomen. In deze webshop vind je al je benodigdheden.

Profielen voor een mooie overgang tussen twee vloeren

Hoe zorg je voor een zachte overgang tussen twee verschillende vloerbekledingen of ruimtes? Dat lukt makkelijk met profielen. Daarvoor hoeven de twee vloeren niet dezelfde hoogte hebben. Niveauprofielen kunnen kleine hoogteverschillen opvangen. Met stopprofielen of eindprofielen bekom je ook aan de randen een nette afwerking. Telkens krijgt je vloer voldoende ruimte om zich minimaal uit te breiden of te krimpen. Vergeet ook je trap niet aan te pakken. Trapprofielen zorgen voor de perfecte afwerking van je traptreden en geven extra veiligheid. Profielen kun je makkelijk online bestellen en zelf plaatsen. Bekijk hier de instructievideo. Weinig tijd of twee linkerhanden? Schakel dan de plaatsingsdienst in om de klus voor jou te klaren.

Hulp nodig bij het kiezen van je vloer, plinten of profielen? Neem contact op met een ervaren expert en laat je begeleiden. Het nodige materiaal voor je klus vind je in deze webshop, aan scherpe prijzen. Je oog laten vallen op laminaat of parket? Vraag dan gratis de doe-het-zelf laminaatgids, of de doe-het-zelf parketgids aan.

Short content Een mooie vloer komt pas echt tot zijn recht als hij mooi afgewerkt is. Daar horen ook plinten of latjes bij, want daarmee fiks je een nette overgang met de muur. Met profielen zorg je dan weer voor een geslaagde overgang tussen twee vloeren. Ontdek de mo

Groups audience FloorHouse

Category Inrichting›Vloeren