Tumgik
#ido portal
blackfortress · 1 year
Text
https://www.instagram.com/reel/CsKRbaKIJFS/?igshid=MTIyMzRjYmRlZg==
Tumblr media
😎
0 notes
bettermovefys · 2 years
Text
Lær At Stå På Hænder - Begynder Øvelser - Part 1
Lær At Stå På Hænder – Begynder Øvelser – Part 1
En fantastik udfordring og en super træning for krop og sind er at stå med hovedet nedad. Hvis du ikke er vokset op med gymnastik (det er jeg ikke), så kræver det en process at opbygge tilliden og formåen til at stå med hovedet ned at balancerer på hovedet eller hænder. Jeg vil her præsenterer to øvelser som jeg anvender i min coaching til begyndere: Den første er hovedstand / tripod: Den…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
Text
Ido Portal : 7 citations inspirantes
Clique-ici pour découvrir Ido Portal et ses 7 citations inspirantes.
« Le travail de force se traduit par l’endurance de force. Force endurance à force? Pas tellement. » – Ido Portal« Fondamentalement, la vie est improvisation, vous êtes né, vous mourez et entre les deux, vous improvisez. Le mouvement n’est pas différent. » – Ido Portal« Chaussures hight tech pieds low tech. » – Ido Portal« Cherchez toujours un professeur. » – Ido Portal« La mobilité est…
Tumblr media
View On WordPress
1 note · View note
paper-starz · 10 months
Text
WELCOME HOME THEORY 2: The Theory Strikes Back
Good evening, gentlemen, gentleladies, and gentlethems,
Or Good night
Or even good morning,
Whenever you are, I humbly come to you all with another theory.
This time, its our favorite morally questionable sentient house, Home!
So strap in, buckle up, cause I have STUFF TO SAY.
THIS WILL BE VERY LONG AND IT WILL CONTAIN SPOILERS FOR THE UPDATE!!
Alright, so to begin, what the HECK is going on with Home?
They are one of the most mysterious characters in Welcome Home, we don't know much if not anything at all. And what we do know... wellllll......
Tumblr media Tumblr media
Yeah definitely not menacing at all.....
The only thing that we do know of Home is well… ^ This and the fact that it and Wally are sentient.
Ok, let’s backtrack. HOMES SENTIENT???
Yep! While it was implied in the first update that it was aware of us, this handy-dandy audio clip confirms that Home (like Wally) is aware of “You” (Whoever this “You” person may be. Either literally us or the Question Answerer).
Now, what exactly Home is saying is still up for debate. Some say that it’s “Help Me” while others say it’s “Hello”. (It’s incredibly hard to know what’s exactly dots and dashes with Homes banging) but one thing is for sure, Home is communicating with us.
“AHHHH HOW SCARY! THE CREEPY DEMON HOUSE IS GONNA KILL US” D:
And that’s where you’re wrong, dear viewer. While Home is clearly morally dubious and incredibly suspicious, like Wally, I don’t think it’s necessarily evil.
Take for instance this link right here. It’s an honestly cute lil audio of Wally singing to Home. But while that is adorable, it’s the ending that I really wanna focus on.
Wally: …Do you like it? Home: *Creaks* (it’s Morse code again! Spells out IDO) Wally: Thats good… I think…
Ok why did I bring this old little clip up? Oh ya know… no reason… OTHER THAN THE FACT THAT WALLY CAN’T UNDERSTAND HOME ANYMORE!!!
Ok, I know whatcha thinkin’ “Why not anymore?”
Take a listen at another audio clip, this time it’s a secret one!!
The clip is about Barnaby and Home having a conversation with one another! But if you listen real closely… Home is not speaking in Morse code! It’s their own lil Home language, still consisting of creaks and bangs… yet Barnaby doesn’t seem to have any trouble understanding Home.
So how come Wally can’t understand Home and yet Barnaby can?
It’s because Wally’s sentient now. He’s getting more real. More human. Cartoon logic does not apply to Wally anymore! To us, Home is speaking in gibberish! Since it’s gibberish to us, then it’s gibberish to Wally!
And Home knows that, so it does the next best thing and tries using another language to hopefully communicate better. Now that I’m listening to the first audio clip again (so-below), it makes sense why Home is “speaking” slowly. It’s not used to communicating that way. It’s hard to tell their dots from their dashes, their bangs from their creaks, and it’s pauses are sometimes too long and too short at the same time! In a weird way, Home kinda has an accent when speaking in Morse code.
It’s kinda sweet just how hard Home is trying to communicate with Wally and us. Makes ya forget that Home has a weird portal and a flesh heart inside of them.
“WAIT WHAT?!?” (<- That’s you)
Yeah, remember when I said the more sentient something gets the more “real” they get?
Yeah, it’s also been happening with Home too. Go on any doodle audio file, and you can hear assumably Home’s heart beating away. You can hear it very clearly in this audio right here! I doubt the Playfellow Workshop made Home with a literal BEATING heart, but hey, Home is where the heart is I guess…
And now, the portal thing.
“Since when did Welcome Home ever had a portal??”
Oh since the very beginning actually!
Tumblr media
First updated “portal” picture
Many people (including yours truly) theorized that this swirly spiral was a portal to the real world. It seems that we have more evidence to support this theory too!
Tumblr media Tumblr media
First updated portal (shown left) and second updated portal (shown right)
Hey…. Wait a second…. Is it just me or it the portal getting…. Bigger?
The first update it was small, even the black goo wasn’t as bad… on the second picture, the spiral is INCREDIBLY large, and now the goo is coating the trees.
Well, isn’t that ominous.
"But wait. If Home has a portal... where is this portal even going?"
Tumblr media Tumblr media
Both portals have the same black goo surrounding it, the same white eye in the center and the same swirl.
It's going to the Restoration team. And look at where the portal is placed. It's on the ceiling. "As above"
and the one in Welcome Home is "So below"
So perhaps the portal in Home is on the floor... This CANNOT be a coincidence I swear!!
Tumblr media
With weird goo covering everything. And like, thats not all!
If you compare the items that the Restoration team uploaded onto the site in the first update and on the second update, you'll notice that the items have grown significantly larger.
At first, it was just envelopes with paper crammed inside of it. As if the person was trying to cram in as much information as possible. It isn't neat.
Tumblr media
About us page: All of the paper materials tucked away inside the envelopes we have received are usually crammed together and covered in paint and ink.
Now, in the second update, the items have grown larger.
Tumblr media Tumblr media
These items are much larger than mail, and I believe it also has something to do with how much bigger the portal has gotten.
Pretty soon, we might have full-grown puppets jumping in. But now that begs the question... Why is Home doing this?
Well, I think it's because Home really wants to help Wally.
As you inspect the website, there's a bunch of evidence that Wally is growing increasingly desperate for some other kind of sentient connection. It's been growing so much that it starts to get worrying...
Let's go back to the conversation between Home and Barnaby, notice anything weird? Not really? Well, I noticed that every bug audio file was in the perspective of Wally. Here, Wally is just staring at his half-finished painting, even Barnaby comments on this and finds it odd that Wally stopped painting.
It looks to me that Wally was dissociating. There, but not really there. He's been disconnected from reality because it feels unreal to him.
And Home sees that. As soon as the conversation turns to Wally, Home goes dead silent. When Wally still does not respond, Home releases a series of quick creaks and bangs to try and get Wally's attention. It doesn't work. Once Barnaby says Wally's name, it snaps him out of his dissociative state.
And Home is worried about Wally.
Tumblr media
It gives a whole new look to the infamous "so-below" image.
Home isn't looking at Wally, it's looking straight at us. Eyes shaking as Wally seems like he's begging. Home doesn't look malicious here, Home looks like it's begging us to do something to calm Wally down because it physically can't anymore.
Home and Wally don't have a lot, if not any facial expressions at all. And shaky eyes in cartoons are a good indicator that someone is scared.
And if Home (in this link) is saying "Help Me", then no wonder! Heck, even the freaking disk is shaking!
Home is reaching out to us for help because it can't comfort Wally anymore and I don't know about you but that is SAD.
Two puppets that recently gained sentience can't even get the comfort out of each other because they can't communicate anymore :(
So, all Home can do is wait and watch Wally.
Tumblr media
And if help won't come to you, well, having a handy-dandy portal is very helpful!
You can go to the help instead.
475 notes · View notes
arisu-artnfics · 4 months
Text
“Un viaje a París” 4
Notas: 
Título del capítulo por beta en inglés. (Aún @the-oaken-muse en tumblr o The_Oaken_Muse en AO3). Capítulo: 4/12 Anterior Siguiente (Primero). Version on English
También en:     A03 || FF || DeviantArt || Facebook.
Capítulo 4: “Danny necesita un descanso”
Jack, Maddie y Dani acababan de terminar de llenar el papeleo en la oficina de Lancer cuando, lo que se estaba volviendo rápidamente habitual, un fantasma apareció. Los Fentons saltaron a la acción, uniéndose con Phantom y la Cazadora Roja, quienes también habían detectado al invitado no deseado en las instalaciones. Sí resultó que había dos Phantoms en esa pelea, los estudiantes de Casper High no se dieron cuenta.
Después que el fantasma había sido derrotado y la familia Fenton regresó a la oficina del Sr. Lancer, Dani sugirió que ella debería también ser incluida en el plan de gestión del tiempo de Danny. Ella va a necesitar uno similar al suyo, si no el mismo, cuando ella comience a estudiar el próximo año aquí ya que ella va a ser una Phantom también. Sus padres y el Sr. Lancer estuvieron de acuerdo.
Después de unos días, ellos cayeron en un cierto ritmo. Dani y sus padres tomarían el turno de la mañana, mientras que los demás estaban en el colegio, con Danny ayudándoles con los más difíciles. El equipo Phantom original tomó las tardes. En la noche se alternaban los turnos, así que si alguien patrolaba en la noche, ellos tenían la siguiente noche libre.  
Ha sido un poquito más de una semana de la rutina y los nuevos miembros de su equipo ya estaban empezaron a realizar que tanto trabajo había en la cacería de fantasmas. Ayudaba, eso de esparcir la carga igualmente así, pero incluso con todos colaborando, Danny aún estaba agotado. Resultó que liderar múltiples equipos significaba que hacías un montón de correr alrededor. Todos acordaron que un descanso real era lo que necesitaba.
–¿Necesitas un descanso? Eso es fácil, ¡deberías de intentar viajar!– dijo Dani mientras ponía una papita en su boca. Sam y Valerie asentaron la cabeza de acuerdo.
Los adolescentes se estaban relajando en la sala de los Fentons después del colegio. Todos ellos estaban ahí, bueno, casi todos -Tucker no podía parar con ellos porque estaba ocupado con asuntos de AlcaldeTM. Sam y Valerie estaban en el sofá, Dani sentada con las piernas cruzadas en el piso junto a ellas y Jazz estaba acurrucada en el sillón individual leyendo un libro.
Danny iba de un lado a otro de la sala, incapaz de quedarse tranquilo. –Tanto como me gusta el sonido de eso, no puedo. Pensé que todos ustedes podrían entender… no puedo simplemente salir, ¡Amity Park no se va a defender por sí sola!.  
–Danny, te amo y todo, pero todo este ir de lado a lado me esta empezando a marear.– Sam golpeó con la palma suavemente el asiento al costado de ella, una invitación sin hablar.
Danny paró en sus pasos, tomando las caras preocupadas de sus seres queridos antes de sentarse al borde del asiento. Su pie rebotaba nerviosamente, su cuerpo un resorte en espiral.                 
Sam suspiró antes de continuar. –que si, no lo sé… Valerie aquí podría,– Sam apuntó a la chica junto a ella, –protegerla por mientras… Tu padres podrían incluso cerrar el portal, ya sabes, temporalmente…– sugirió gentilmente. Ellos habían hablado de esto antes, sobre Danny tomando un descanso. Quizás está vez los escucharía.
–No lo sé Sam… No que no sería bonito- digo, suena tan fácil cuando lo pones así.– dijo Danny, sobando la parte de atrás de su cuello. Y no es como si él no quisiera tomar unas vacaciones, él simplemente no estaba seguro si sabía como hacerlo nunca más. Cualquier otro momento que se han ido de vacaciones, ha sido a lugares cercanos o el portal estaba cerrado con clave, o ambos. Él siempre estaba en llamada, Amity Park nunca ha estado sin un protector. 
–Hey, yo estaría dispuesta a eso,– Valerie intervino. –Y si tu padres cierran el portal mientras estás lejos, no debería de ser tan malo.– Después de todo, ella sabía que se puede encargar de los fantasmas que usen portales naturales o encuentren otras maneras de escapar la Zona Fantasma y atormentar la gente de Amity Park.
–No, supongo que no sería tan malo… Y lo hemos hecho en el pasado… pero…– la mente de Danny se desvió de vuelta a la última vez que el portal estaba cerrado y por un periodo largo. El GIW casi se las arregló en destruir la Zona Fantasma, él no podría dejar que algo así pase de vuelta.  
–No “peros”, Señor, necesitas un descanso real. No peleas, Eso significa no fantasmas.– Sam cruzó sus brazos con una mirada terca. –No portal, no fantasmas. Así de simple.– Ella recordaba la última vez que bloquearon el portal, todo salió bien en ese entonces. Había sido bonito y tranquilo, ¡no fantasmas para nada! O casi no fantasmas, no podía recalcar exactamente los específicos en ese momento, pero todo salió bien al final. 
Ya cuando Danny estaba por replicar, Maddie camino hacia la sala. –Hey chicos, ¿de qué están hablando aquí?– preguntó en broma.
En sus manos había un plato de galletas frescamente horneadas, aún calientes del horno. Los chicos se habían estado reuniendo en su casa más y más últimamente, y mientras que el Nasty Burger siempre sería su lugar favorito para pasar el tiempo, era más fácil para ellos hablar sobre fantasmas más abiertamente aquí. Maddie amaba tenerlos aquí alrededor, y ella siempre intentaba mantener sus bocadillos favoritos a la mano.     
Ella le ofreció el plato a Valerie primero.
–Oh, Gracias ¡Sra. Fenton!– dijo después de tomar una. Valerie había rápidamente aprendido a amar las galletas hechas en casa de Maddie.
–Gracias, ¡Mamá!– Danny y Jazz dijeron a la vez, ambos alcanzaron la misma galleta. Danny miró intensamente a su hermana mientras ella sólo giró sus ojos y de ahí cada uno cogió una diferente.
Cuando era el turno de Sam de tomar una, ella simplemente negó con la cabeza con un educado, –No, gracias.– Ella no estaba segura si este grupo era vegano o no. 
La Sra. Fenton parecía realizar su error y retiró el plato, guiñando a Sam, –No te preocupes, querida, tengo algunas especiales para ti en la cocina. Las traeré en un momento.– Por último ofreció el plato a Dani antes de ponerlo en la mesa del medio.
–¡Gracias, Maddie!– dijo Dani, mordiendo la galleta. – Bueno… estábamos hablando sobre cerrar el portal mientras Danny está lejos. 
–¿Qué?– los pasos de Maddie vaciló brevemente mientras caminaba de regreso a la cocina para agarrar el segundo lote de galletas. –¿Y dónde exactamente se está yendo Danny?– preguntó, ofreciéndole una a Sam. Ella estaba mejorando en esas recetas veganas, si ella lo dice así misma.   
Sam aceptó la galleta con una sonrisa está vez.
–Estamos tratando de decirle que necesita unas vacaciones reales. Necesita viajar, irse lejos de Amity Park este verano…– Valerie fue la que respondió.
–Oh…– dijo Maddie con una comprensión naciente, de ahí, más soñadora, –un descanso real… eso sería bonito.– Puso el plato de galletas veganas abajo junto a las primeras.
–Yeah, un descanso real,– Jazz finalmente habló. Ella se volteó para dirigirse a su hermano y hermana, –Ahora que todos aquí saben sobre ustedes dos, y Valerie aquí es más que capaz de detener todos los tipos de fantasmas, incluyéndote…–   
–¡Hey!– protestó Danny, alzando sus manos en ofensa simulada. 
–No, no, ella tiene razón. Te he pateado tu esquelético trasero de fantasma muchas veces,– dijo Valerie, con una sonrisa burlona. 
–¡Oooh! ¡Ahora eso es algo que tengo que ver!– Dani se unió a las bromas.
Jazz aclaró su garganta, –Como estaba diciendo hermanito… tú sabes a lo que me refiero. Ella es buena, muy buena, quizás incluso la mejor en nuestro equipo. Ella ciertamente te da una corrida por tu dinero.
–Yeah, okay…–  dijo Danny. Estaba aún inseguro sobre aquello, pero Jazz tenía un punto.
–Escucha, este año entero ha sido una cosa después de otra, ¿verdad?– preguntó.
Todos asintieron con la cabeza.
–Así que, todos están agotados, ¿verdad?
De vuelta todos asintieron, preguntando a dónde estaba yendo con esto. –Y tú sabes que los descansos son supuestamente para descansar, ¿verdad?– preguntó Jazz una vez más, recibiendo una última ronda de asentimientos de cabeza.
–Dile eso a los fantasmas,– Danny resopló. Un verdadero descanso era bueno en teoría, pero era fácil decirlo que hacerlo cuando tienes a los muertos inquietos atacando la ciudad cada día. 
–Y es por eso que estoy aquí, tonto,– dijo Valerie, bromeando un poco. –No tienes que hacer todo por ti mismo, ya sabes. 
–¡Yo también!– dijo Dani, sonriendo grande –Es por eso que dije viajar, y muy lejos, y ¡Lo digo en serio! Muy, muy, muy lejos… Tan lejos que ninguno de los fantasmas sería capaz de molestarte.
–¡Definitivamente!– Jazz acordó. –Tiene que ser lo suficientemente lejos que ni siquiera intentaras de volar tu mismo de vuelta aquí.– Ella sabía muy bien que su hermano intentaría algo así si le dejan.
–¿Qué tan lejos eso necesita ser?– Maddie preguntó en voz alta. Ella sabía que su hijo era fuerte, pero ¿qué tan fuerte era? ¿Qué tipo de rango de vuelo tenía? ¿Cómo era su resistencia? Su mente científica giraba con preguntas.
–Bueno,– dijo Sam, casi sin pensar, –una vez viajamos a lo largo del país entero en tres días-  
–Tú hiciste ¿qué?– Maddie chilló, cortando a Sam. Ella no recuerda a Phantom o a ninguno de ellos viajando tan lejos. 
–Quiero decir, he viajado por todo el país, también… pero me tomó más tiempo que eso. Ya sabes, parando aquí y allí… pero… meh.– Dani se encogió de hombros. Cuando ella les dice que ha estado en lugares, lo dice en serio.      
Maddie miró a su más joven con nuevos ojos. Los Estados Unidos es un lugar grande, de pensar que Dani ha estado fuera toda sola… si ellos hubieran sabido, la hubiera tomado hace mucho tiempo. 
–Teníamos transporte,– Sam explicó, rompió Maddie de sus reflexiones. –No era sólo Danny volandonos. Y era una emergencia.– Ella se había olvidado que nadie en realidad sabía sobre eso, ya que Danny usó el Guante de la Realidad para hacer que nadie pero los tres recordase. 
–Entonces deberíamos posiblemente intentar ir aún más lejos, visitar algún lugar fuera del país… como Europa o Sudamérica… aunque se está poniendo frío allá abajo ahora, así que no serían mucho unas vacaciones de verano…– reflexionó Jazz, pensando en las diferentes opciones. Mientras que el hemisferio norte estaba entrando en calor, el sur de la mitad del planeta se preparaba para el invierno. Ella supuso que podría quizás ser una bonita escapada del sudor caluroso.  
–Europa podría ser bonito… Podríamos finalmente ir a París…– dijo Maddie, considerando las posibilidades y dejándose volver cuidadosamente animosa sobre lo que pensó que sería un viejo, sueño muerto de su secundaria. Ella también convenientemente se olvidó del aparente viaje a lo largo del país que su hijo y sus amigos han hecho.  
–¡Woah, woah, woah!– Danny puso sus manos arriba como para alejar este tema de conversación. –¿Están hablando en serio?– Todos parecen estar a borde con tan sólo dejar el país, y Amity Park, desprotegida. Esto estaba saliendo de control. 
–Bueno, yeah, ¡por supuesto que lo somos!– Valerie dijo. –No es sólo tu hermana quien está preocupada por ti, nosotros también lo estamos. Somos tus amigos, Danny, te queremos. E incluso con nosotros ayudándote, tú aún sigues como si fueras a desmayar todo el tiempo. Necesitas un descanso, uno de verdad. Tengo que acordar con Dani, viajar sería muy bueno para ti. París, como tu mamá sugirió, debería de ser encantador en este momento, y es bonito y lejos. 
Valerie sonrió. Ella podría muy fácil imaginar que hermoso Europa podría ser en esta época del año. Había una vez en su vida cuando ella podía fácilmente tener un viaje allá, antes de que su padre perdiera su trabajo. Unos pocos meses atrás ella hubiera culpado el giro del destino en el chico fantasma, pero ahora que aprendió toda la verdad, incluyendo sobre Cujo… Bueno ella culpa a la compañía de su padre por eso. Por qué ellos debieron tan sólo “deshacerse” de los perros así, es un misterio y crueldad.  
–Sabes que, ¡Paris suena perfecto! podría posiblemente pagar por todos para que vayan al viaje, incluso tú Val,– Sam ofreció. Las dos chicas no siempre se han llevado bien, pero desde que Valerie se unió oficialmente al equipo, Sam ha puesto un esfuerzo de hacerla sentir incluida. 
–¿Qué?– la voz de Danny tenía un borde de pánico mientras miraba entre todos en la habitación. Todos parecían estar seriamente considerando el viaje, y no sólo eso, parecían felices sobre ello. 
–O no…– dijo Sam, recordando como su enamorado puede ser a veces.
–Mejor no, o el Sr. no-dejaré-Amity-si-no-está-protegida aquí nunca se relajará,– dijo Valerie apuntando su pulgar a Danny. Tanto como ella apreciaba la oferta, ella no podría aceptarla. Un viaje como ese va a ser caro, y ella no iba a dejar que Sam pague por todo, tan bonito como eso sonaba.
–No eres divertido, ¡Danny!– Dani hizo un puchero. –Qué tal esto: tú te relajas, yo me quedo.– Ella puso una mano en su pecho, orgullosa. Después de todo, ella era un Phantom, también. 
–¿Qué? ¡No! ¡Eres familia, Dani! ¡Deberías de venir también! No- nosotros acabamos de encontrarte…– pasó una mano a lo largo de cabello, causando que se levante violentamente. De ahí, incapaz de seguir sentado por más rato, se paró de golpe y continuó su caminata de lado a lado. 
–Lo sé, lo sé,– Dani respondió, tratando de calmar a su hermano. –Pero, mira, he estado viajando un montón últimamente, no me importaría ser un poco hogareña por una vez. Y, no ofensa, pero podría usar un descanso de ustedes. ¡No me tomen mal! Los amo y todo, pero esta familia es un poco abrumadora, especialmente cuando estás acostumbrada a estar por tu cuenta.  
–Danny cariño, estás de lado a lado nuevamente,– Maddie lo mencionó gentilmente. –Es muy tierno que tú quieras que tu hermanita vaya contigo, y que tu confias en Valerie para proteger Amity Park mientras te has ido, pero estaba por sugerir que ustedes chicos vayan y tu padre y yo nos quedamos. Incluso con el portal cerrado, que sí, es buena idea, alguien debería quedarse, ya sabes, para monitorearlo… asegurarse que el Ecto-Filtrator siga aún bien… 
–¡Yo puedo monitorear el portal!– Dani excitadamente interrumpió. –No puede ser tan diferente de el de Vlad, ¿verdad? Y era una de mis tareas de la casa cambiar el Ecto-Filtrator. Después que su primer portal explotó su mansión, él estaba en verdad paranoico sobre ese tipo de cosas, así que se aseguró que ¡supiera cómo hacerlo! Tú y Jack deberían de ir, ustedes estaban justo hablando sobre como siempre han querido ir a París, y ustedes han estado trabajando ¡realmente difícil! Se merecen unas vacaciones.
–Entonces está decidido,– Jazz aplaudió sus manos con autoridad. –Valerie y Dani se quedan atrás para mantener un ojo en Amity Park y el portal, y el resto de nosotros tomaremos unas muy merecidas vacaciones. Ahora, voy a encontrar a Papá y dejarle saber del plan.– Jazz dejó su libro en la mesita de lado, su lectura ha sido no existente desde la planeación casual comenzó- bueno, no tan casual. Todos necesitan un descanso, incluyendola. Ella se dirigió al laboratorio en búsqueda de Jack, susurrando para ella misma sobre pasaportes.   
–¡Buena idea querida!– Maddie llamó después de ella. –Dile a tu padre que si no sube aquí para terminar discutiendo esto juntos, ¡él no tendrá ninguna galleta!  
–¡Okay, Mamá!– Jazz gritó de vuelta y siguió bajando las escaleras.
En voz más suave, Maddie se dirigió al resto de los chicos, –voy a agarrar mi laptop de arriba así podemos comenzar a chequear todo lo que necesitamos…
Así, Danny, Dani, Sam y Valerie fueron dejados solos en la sala.
Danny finalmente dejó de caminar de lado a lado, suspiró, y se sentó de vuelta junto a Sam. Las chicas intercambiaron miradas aliviadas, parece que Danny había finalmente aceptado la posibilidad de viajar de verdad.
–¿No tendrá ninguna galleta?– Valerie preguntó suavemente. Ella miró abajo al plato. Seguramente la Sra. Fenton no pensaría que ellos se comerían todas esas antes que el Sr. Fenton pudiera coger alguna, ¿verdad?
–Le ayudará a obtener su atención…– Danny explicó, sobando atrás de su cuello conscientemente. Sam asentó con la cabeza a la vez, después de todo ella ha conocido la familia por muchos años y estaba bien consciente que los dulces eran la mejor manera de llegar al hombre.
–¡Ah!– dijo Valerie, una sonrisa entendedora apareció en su cara. Ella ha visto al Sr. Fenton trabajando mientras comía antes, y en esa ocasión él estaba ayudando a construir una muy importante máquina que salvó el mundo.     
–Cualquier bocadito funciona, pero fudge es su favorito…– Dani añadió, sintiéndose avergonzada también. Ella deseaba que Jazz estuviera ahí también. No era justo que ella se perdiera este tipo de calidad de vínculo entre hermanos que pasa sobre estar avergonzados por sus padres. 
–He probado el fudge de tu mamá, ¡puedo ver porque es su favorito!– Valerie se rió suave. –Okay, mientras esperamos que regresen, voy a llamar a mi padre y dejarle saber que vamos a tener a Dani por un tiempo.– Eso sería una buena opción para ayudar. Ella cogió su celular y comenzó a llamar.
–Pero me puedo quedar aquí…– Dani intentó protestar. Ella había empezado a pensar en su cuarto como su cuarto, en vez del cuarto de invitados. Ella finalmente se ha acostumbrado en vivir aquí y de pensar de FentonWorks como su casa. Ella también estaba tan acostumbrada a estar por si sóla, defendiéndose, quedándose donde es hogar no debería de haber mucho problema en comparación.     
–Normalmente, sí, pero con el FBI y CPS en el caso de los Fentons… no creo que sea buena idea…– dijo Sam delicadamente, sabiendo que es un tópico sensible, especialmente para Danny. 
Danny hizo una cara pensativa, mirando un poco decepcionado con sí mismo, pero no comentó. Esa entrevista con ambos representativos defendiendo a sus padres fue un tiempo loco.  
–Oh verdad, ustedes me dijeron sobre eso…– dijo Dani, recordando la explicación que los Fentons le dieron hace no tanto. Ellos habían revisado toda la entrevista con ella, de inicio al final, eso jugó un rol major en la sentencia de Vlad. 
Mientras tanto, Valerie estaba recordando algo similar, aunque menos detallada, explicación. Ella puso su teléfono a un costado, realizando que se adelantó. Incluso aunque su sugerencia no era mala idea, ellos deberían decidir qué hacer primero, como grupo.
–¡Está bien, ya estamos aquí!– dijo Jazz. Todos voltearon su atención al pasillo mientras ella caminaba con Jack no tan atrás. 
–Igual aquí,– dijo Maddie, laptop en mano. –¡casi no la encuentro! estaba debajo de un grupo de ropa por alguna razón.– Se encogió de hombros.
Jack le dió una mirada culpable, de ahí, notando las galletas, hizo una línea directa por la mesita del medio. – Así que, chicos, Jazzy-pants aquí me estaba diciendo que están planeando ¡un pequeño viaje!– Cogió una de las galletas veganas y le dió una mordida, haciendo una cara cuando la probó.
–Aquí, cariño,– dijo Maddie, dándole el plato de galletas regulares. –En realidad amor, es más como unas vacaciones adecuadas. Ya sabes, no hemos tenido unas en muuuucho tiempo.– Abrió la laptop y la prendió. 
–Sr. Fenton, Danny necesita unas vacaciones, unas reales, todos ustedes lo necesitan. ¿Cuándo fue la última vez que tuvieron una, una real-real?– preguntó Sam, cruzando sus brazos y fijando al hombre con una mirada severa. Ella sabía muy bien que las últimas vacaciones adecuadas se supone que iban a ser el viaje que no pasó, el que ellos cancelaron a último momento.  
–Bueno… fuimos de campamento, y yo y Danno fuimos a ese viaje de pesca y, uh… Hey Mads, ¿donde tú y Danny fueron la última vez? O fue la última vez antes de esa…– Jack murmuró mientras golpeaba con sus dedos contra su barbilla. Él estaba comenzando a confundirse a sí mismo. 
–Jack, esos viajes fueron más como breves momentos de vinculación con los niños, no unas verdaderas vacaciones familiares. Y en esos casos era sólo yo o tú con uno de los chicos… bueno, excepto esa vez que nos fuimos de campamento… y eso fue…– Maddie miró a Danny, preguntando en silencio un permiso de hablar sobre eso. Ella sabía que eso no había sido su mejor momento como padres, la manera que ellos no creían en Danny, Al final era sólo era un problema de fantasmas, un fantasma que sólo los niños podían ver. Ese hecho ha sido bien difícil de aprender y aceptar.
Danny suspiró, –No me recuerdes, por favor. Incluso Jazz pensó que estaba loco.– Pasó una mano a lo largo de la cara.
–En mi defensa, ni siquiera sabía que existía, ¡menos el hecho que no podríamos ser capaz de verlo!– dijo Jazz, tratando de defenderse de vuelta después de todos estos meses.
–Bueno, quizás si actúas de tu edad…– Danny cruzó sus brazos y mandó a Jazz un poco de mirada malvada.
–Danny… Está bien ahora. Déjalo ir,– dijo Sam. Rápidamente tomó la mano de Danny y le dio un apretón, tratando de detener el argumento antes que siga de verdad por más largo. 
Valerie fue la que rompió el silencio, –Está bien, así que… ¿regresamos a planear?– ella preguntó. Ella no sabía toda la historia, pero podría decir que se estaba volviendo personal, y rápido. 
–¡Oh yeah!– dijo Jack entusiasmante. Volteó a los otros con una enorme sonrisa, –Así que, París ¿dijiste?
–Bueno, sí cariño, digo… siempre he querido ir allá… y es bien lejos para Danny intente volar de regreso. Ya sabes como él es.– Maddie explicó. 
–¡¿Puedes volar aquí desde Francia?!– Jack preguntó, entusiasmado. Él nunca había pensado que sería posible incluso para Danny. Él estaba por preguntar un millón de preguntas cuando Maddie interrumpió.
–Jack, querido… la idea es para que él no haga eso. Se supone que será un tiempo para relajarnos,– ella dijo.
–Bueno…– dijo Danny después de unos segundo de silencio, con una mirada pensativa en su cara.
–No lo animes, Danny,– Jazz regaño. –Tú sabes que no va a parar si lo dejas seguir.– Ella sabía lo suficiente bien como iría eso y de ahí ellos nunca tendrían estás vacaciones planeadas. Hombres. Si no fuera por ella y su mamá, ellos nunca habrían hecho nada. 
–¡No lo hago! Sólo estaba diciendo… no lo sé… ¿quizás?– Se encogió de hombros. Ellos no han probado sus habilidades en muchísimo tiempo y se ha puesto más fuerte desde entonces, así que podría ser posible, pero él no tiene una buena respuesta para su padre.  
–Mira, quiero saber que tan fuerte soy tanto como tú quieres,– Dani intervino, –y ahí habrá mucho tiempo para eso después, pero estás tan agotado que cualquier examen que ustedes hagan no será preciso de todos modos, ¿ya sabes? Y tenemos cosas más importantes que pensar en este momento, como descubrir dónde me quedaré,– ella dijo intencionadamente.   
–Bueno, sé que a mi padre no le importará de nada si Dani se queda con nosotros mientras ustedes se van,– Valerie dijo. Ella sacó su teléfono para chequear sus mensajes. –Pero quizás debería de esperar para llamarlo y dejarle saber hasta después que ustedes sepan seguro cuando se están yendo… y todo eso.– Ella puso su teléfono de vuelta en su bolsillo.
–Si no me van a dejar pagar por el viaje, al menos déjenme pagar por tu hotel, –Sam soltó. Ella puso su mano para parar a Danny, –Y antes que tú digas algo, podría incluso ir con ustedes si pago por ello. A mis padres no les importará. Ellos siempre están tratando de hacerme ir a uno de esos viajes elegantes para personas ricas en Europa de todas maneras. Ya tengo un pasaporte, y no sería tan difícil conseguir el resto de los papeles. Lo tengo cubierto. Sería como las últimas vacaciones cuando viaje con ustedes… Aunque, eso nunca pasó ¿verdad? A veces en verdad odio que usamos ese “botón de reseteo”...– suspiró. Otra razón más para ellos para tomar este viaje, Danny necesita tener un descanso de verdad, se lo merece. Si eso significa usar una buena porción del dinero de su familia, que así sea. No era como si no pudiera pagarlo.           
–¿Qué? ¿Quiero saber?– preguntó Valerie, confundida por la afirmación de Sam. Ella no recuerda escuchar sobre un viaje que nunca pasó. Si se lo han mencionado antes, definitivamente lo ha olvidado.
–No, no quieres. Confía en mí…– dijo Jazz. Ella movió su mano de lado a lado, –Realidad alternativa. Sólo obtendrás un dolor de cabeza.– Ella había aprendido que es lo que pasó y aún la confundida. Ella no sabía qué situación fatal -especialmente para su familia- era la peor. Quizás era la que donde todos murieron, aunque podría jurar que la otra con una realidad cambiante no podría ser mucho mejor.   
–Sam, cariño, ¡no necesitas hacer eso! Somos más que capaces de pagar por el viaje nosotros mismos,– Maddie dijo, tratando de manejar la conversación de regreso a planear. Ellos se estaban saliendo del camino muy fácilmente… –pero gracias por ofrecer.
–Oh, no hay problema de verdad, ¡Sra. Fenton! Y quiero hacer todo lo que pueda por ayudar a Danny,– respondió con una sonrisa.
Maddie pausó a considerar la oferta de Sam, ella sabía que determinada la chica podría ser cuando era algo de lo ella pensaba que estaba bien. Ellos podrían terminar permitiendo la paga del hotel porque eso parece ser algo que ella estaba bien apasionada y posiblemente no tomará un “no” como respuesta.
–¿Estás segura que tus padres van a estar ok con eso?– Jazz preguntó intencionadamente. Ella sabía que Sam mantenía cierta cantidad de desdén por la fortuna de su familia, y tenía una especie de vendetta personal con sus padres.    
–Estoy segura – dijo Sam. –Esta es la única cosa que ellos acordaran sin ningún problema. Bueno… quizás tenga que vestirme mejor para tomar algunas fotos para la media social familiar mientras estamos allá, pero es un sacrificio que estoy dispuesta a hacer.
–Podríamos tomar algunas fotos juntos,– dijo Danny, de repente entusiasmado por la idea de viajar. –París es llamada la Ciudad del Amor, después de todo.
Jazz aclaró su garganta, teniendolos de vuelta en camino, – Así que… Mamá. ¿Ya has visto los tiquetes de avión?– Ella preguntó, apuntando a la laptop.
–Ustedes posiblemente van a necesitar volar hacia Chicago,– dijo Valerie. Eso es lo que ella siempre ha hecho ya que el aeropuerto de Amity Park sólo trataba vuelos domésticos.
–Ella tiene razón, ya sabes,– confirmó Sam.
–Así que, necesitamos volar fuera de Amity y de ahí tomar un vuelo de conexión a París…– reflexionó Jazz, pensando en voz alta.
–Eso es lo que el sistema de reserva en línea dice,– anunció Maddie, leyendo lo que encontró desde la laptop. No había ni una opción para vuelo directo desde Amity hacia París, todas las opciones incluyen viajar a “O’Hare International Airport” en Chicago primero, ya que ese era el aeropuerto internacional más cercano.   
–Esperen… ¿todos aquí están yendo?– Jack preguntó, completamente perdido. Él entendía que todos necesitaban un descanso, pero nada más aparte de la posibilidad que toda su familia estaba yendo a París -probablemente una señal que necesita un descanso, también. 
–No, amor,– Maddie respondió gentilmente. –Dani se está quedando con Valerie para mantener un ojo en Amity Park y el portal, incluso cuando lo vamos a cerrar mientras nos vamos. Danny ha hecho bien claro que no va a ser capaz de relajarse de verdad si dejamos la ciudad completamente desprotegida. 
–Oh, verdad… eso tiene sentido… creo…– dijo Jack, procesando la información. Él estaba un poco inseguro sobre sólo los cuatro de ellos yendo, pero mirando alrededor, todos los demás parecían estar de acuerdo. Él esperaba que todo funcione para lo mejor.
–Necesitaremos los pasaportes de todos…– Maddie dijo distraídamente mientras continuaba investigando para su viaje, de ahí realizó algo. –Oh, supongo que es bueno que Dani se ofreciera voluntaria para quedarse, su pasaporte aún ni siquiera ha llegado. 
Danny estaba sintiéndose un poco más confidente sobre viajar, pero aún estaba preocupado por Dani. Se volteó hacia Valerie, ¿Estás segura que está bien para Dani quedarse en tu casa?– preguntó. Él sabía que estaba bien con Valerie, pero ¿qué hay del papá de Valerie?
–¡No te preocupes! ¡A mi papá no le molestará para nada! En realidad, posiblemente estará encantado de saber que estoy trayendo amigas, ¿ya sabes? O sólo una amiga…– Valerie dijo con una sonrisa un poco agridulce. Después de que fue sacada de los “A-lista", ella había pensado que nunca tendría amigos de vuelta. Ella se sacó a sí misma de sus pensamientos y guiño a Danny, –Además, ya sabes, él sabe.  
–Y no sólo sobre Danny,– dijo Jazz, –sino sobre ti misma también. Y eso dice algo. Nadie sabe sobre ti. Bueno, otros que nosotros, ¡por supuesto! 
–Pero él no sabe sobre mí,– dijo Dani. Cómo van a poder explicarle el hecho que ella también es un halfa, y no tan sólo cualquier halfa, pero el clon de Danny. Aunque, no era como si alguien vaya diciendo ese detalle, ¿verdad?
–No te preocupes, Dani, el papá de Valerie debería de estar todo bien. Él sabe sobre Danny porque estuvo ahí ayudando con la máquina en la Antártida,– Sam explicó lo que Valerie había implicado. Ella sabía que Dani no sabía exactamente cuantas personas, o quienes, estaban al tanto sobre el secreto de Danny. No estaban encantados de que un grupo de gente sabía, pero está en el pasado ahora.
–¡Exacto!– dijo Valerie. –Mi padre ha visto algunas cosas bien locas. Digo, él ha estado tratando con mi cacería de fantasmas por un buen tiempo ahora… toma un montón para perturbarlo, tú estarás bien.   
–Así que,– dijo Maddie con un sólo aplauso de sus manos, trayendo la atención de los chicos de vuelta a planear, –considerando que ustedes niños van a estar de vacaciones de verano en casi una semana, deberíamos obtener nuestros tiquetes para el siguiente lunes… Eso nos da el fin de semana para empacar.– Ella tecleó el nuevo día del viaje. También ayuda que los vuelos eran más baratos durante la semana. Habían estado guardando dinero para un gran viaje como este por años, pero lo menos que tengan que gastar en los tiquetes para avión, lo más que podrán hacer una vez que lleguen a París.  
–¡Oh, esa es una brillante idea, Mads!– dijo Jack, mirando sobre su hombro así podía ver la pantalla de la laptop.
–Pero aún no sabemos si el papá de Valerie estará bien con Dani quedandose con ellos… Y Dani es familia también…– Danny intentó una vez más; era un argumento débil, incluso para sus propios oídos. La familia era importante, pero tristemente sin pasaporte Dani no debería de ser capaz de viajar de todas formas. Él la va a extrañar un montón, un hecho que se lo va a quedar para sí mismo, de lo contrario sus hermanas lo van a fastidiar sin parar.
–Oh, Danny-boy, está bien, tu madre y yo lo llamaremos después, pero tu mamá aquí está encontrando buenas ofertas para ir a París ahora mismo. Aunque no entiendo porque tiene que ser con conexión…– Jack se preguntó en voz alta mirando entre Danny y la pantalla de la laptop, dándole un mordisco a otra galleta. Él no ha estado prestando mucha atención durante esa parte de la conversación. 
Maddie suspiró, –Jack, cariño, tú sabes que Amity Park no tiene un terminal internacional,– le recordó, –y por favor no dejes migajas en el teclado. 
–Yeah, Sr. Fenton, el aeropuerto internacional más cercano es el O’Hare en Chicago,– Sam continuó la explicación. –¿Sabías que recibe más vuelos internacionales que cualquier otro aeropuerto fuera la Costa Este o Oeste?      
–¿Cómo sabes eso?– preguntó Valerie, levantando una ceja.
–Posiblemente porque a sus padres les gusta viajar un montón, y quizás lo han mencionado antes…– Danny se detuvo, preocupado que quizás eso le hizo sonar como si estuviera alardeando sobre la familia de Sam. Él sabía que Valerie no estaba bien como solía ser, y no quería sonar malcriado. 
  –Es verdad,– Sam confirmó con una encogida de hombros, –y los pequeños panfletos llenos de hechos divertidos son mejor compañía que mis padres cuando sus viajes han sido atrasados. 
–Oh,– dijo Valerie. Incluso aunque ella le acaba de ofrecer pagar por el hotel de los Fentons unos minutos atrás, era tan fácil de olvidar que Sam en realidad tenía dinero, o, bueno, su familia lo hace. Ella nunca actuó como rica, y era difícil decir por sólo mírala, con todo el punk gótico que va llevando. Valerie no la juzgaría por ser rica de todas maneras, pero igual. 
–¡Está bien!– exclamó Maddie, llamando la atención de los chicos lejos de sus divertidos hechos sobre viajes. –Creo que encontré algo! Hay un vuelo desde Amity Park a Chicago a las 6:00am. Lunes por la mañana, ¡de ahí un vuelo conectando a las 8:00 am que nos llevará a París!
–¡Eso suena perfecto!– Sam comentó. En el pasado, antes que terminaran el “Amity Park Airport” era un viaje en autobús hacia Chicago, y una mucha más temprana mañana.
–¿Lo hace?– Maddie dijo, muy contenta consigo misma. Ella continuó leyendo los detalles del viaje a los otros, –El vuelo de aquí a Chicago es como de media hora en el aire, así que incluso si se atrasa, nos da tiempo suficiente para ir de una puerta a la otra una vez que aterricemos a O’Hare… Y de ahí son otras ocho horas hacia París… ¡Lo que significa que estaremos alrededor de las 11:00 pm Hora de Europa Central!    
–Espera,– Danny dijo animadamente,– ¡Yo puedo volarnos a Chicago!– Él sabía que sería más fácil y rápido, y ellos no tendrían que preocuparse por su avión estando atrasado.  
–¡No!– Jazz chilló, un poco más fuerte de lo necesario. Ella pinchó el puente de su nariz y suspiró, –Danny, el punto entero de este viaje es para ti para que tengas un descanso. Hacer cosas locas como volar una familia de cuatro a lo largo del estado no es tomar un descanso. Así que por favor, dale a los poderes un descanso, ¿okay?– Lo miró con ojos suplicantes.
–Odio acordar con Jazz,– Sam ignoró el grito de indignación de la otra chica, –pero, Danny, tú has estado haciendo un montón últimamente, incluso ahora que tienes ayuda.– Ella le apretó su mano un poco y le dio una sonrisa preocupada. 
–¡Yep!– dijo Dani, dramáticamente poniéndose sobre sus hombros. –Tú eres como, el rey de la microgestión, hermano. Tú necesitas aprender a relajarte. –Ella ocultó su preocupación detrás de una máscara de fastidiar. Ella se había parado por un buen rato ahora, pero no pensó que Danny la había visto hasta que se apoyó en él. 
–¿Et tu, Dani?– Danny preguntó en una ofensa burlona. Ella sólo ha estado viviendo con ellos por corto tiempo, y ya estaba en su espalda tanto como Jazz, e incluso más literalmente. 
–Oh, wow…– Valerie murmuró. Ella entendía que él estaba preocupado por Dani, pero ella parecía estar feliz. Valerie no estaba realmente segura de que le estaba fastidiando tanto.     
–Oh, vamos Danny, ¡no seas así! No vamos a conspirar en contra de ti sólo porque nos apetece, tú realmente necesitas un descanso. Tú sabes que Dani puede hacerse cargo de sí misma, y ella ha aprendido un montón sobre cuidar a otros por mirarte a ti. Tú has hecho mucho por ella, y por todos aquí,– Sam le dio otro apretón a su mano, –Dejanos hacer esto por ti.– Ella sabía que Danny necesitaba un poquito para dejar la extra preocupación.    
–Ella tiene razón, ya sabes,– dijo Jazz, dándole una pequeña sonrisa.
–Yeah, Danny, sé que estará bien, y ¡estoy super excitada de enseñarte cuanto he aprendido! Mamá y Papá llamarán al Sr. Gray—
Dani fue interrumpida por Maddie y Jack jadeando fuertemente.
–¿Qué? ¿Qué fue lo que dije?– ella preguntó. confundida por sus reacciones.
–Los llamaste “Mamá y Papá”... sin nisiquiera pensarlo…– Jazz dijo orgullosamente. Dani normalmente no los llama así, pero cuando lo hacía, hacía un esfuerzo. 
–Oh… yeah supongo ¡que lo hice!– Dani dijo y sonrió con una gran sonrisa. Ella ni lo había notado, pero en algún momento ella dejó de pensar en ellos como “Jack y Maddie” y comenzó a pensar en ellos como sus padres. Los Fentons le han enseñado lo que una familia realmente significa, y eso era muy especial para ella.
Danny finalmente sonrió también, –Está bien, supongo que ¡nos estamos yendo a París! Mamá, Papá llamen al Sr. Gray ahora por favor…– De esa manera la última de sus preocupaciones van a finalmente desaparecer.  
–Con gusto,– Maddie limpió una lágrima feliz, –pero deberíamos terminar de reservar nuestros vuelos al menos antes de hablar con él.– Ella volteó su atención de regreso a la laptop.
–¡Buena idea Mads!– añadió Jack, limpiando una lágrima suya y mirando a la pantalla de la laptop, también.
–Si encuentras una buena oferta, tómala antes que cambie. Mis padres se quejan sobre eso todo el tiempo; nunca encontrarás la misma oferta dos veces, pero quizás encuentres una similar si tienes suerte. No como si ellos la necesitaran de todas formas, pero ya sabes como son…– Sam giró sus ojos con una encogida de hombros.   
–Mmmmm… verdad,– Maddie tarareó, manteniendo sus ojos pegados en la pantalla. –Deberíamos haber buscado en incógnito, al menos podríamos haber comparado precios mejor…– Ella sabía a lo que Sam se estaba referido, la teoría que las aerolíneas usan cookies para seguir que vuelos estás buscando, aumentado sus precios.
–Pero lo que tenemos aquí parece ser un precio razonable, ¿verdad?– preguntó Jack, apuntando los detalles del viaje en la pantalla.
–No por interrumpir o algo,– Valerie cortó, –pero ¿ustedes tienen alguna idea de por cuánto tiempo se van a ir?– Ella había mandado un texto a su padre mientras los Fentons estaban enfocados en los detalles del viaje. Él no tenía ningún problema con Dani quedándose con ellos, pero quería saber por cuánto tiempo ellos estarían cuidandola.
–¡Pensé que dijiste que estaría bien! – Danny chilló, su ansiedad disparando de nuevo.
–Lo es, pero aún sería bonito saber en adelantado,– Valerie espetó. Ella podía decir por su tono que se estaba preocupando de nuevo, pero él estaba realmente comenzando a probar su paciencia.
–Oh, verdad… lo siento.– Danny rozó la parte de atrás de su cuello avergonzadamente.
–Está bien,– Valerie suspiró, ella se sentía un poco mal por dejar que su temperamento sacará lo mejor de ella. 
–Lo siento mucho, Valerie, ¡nos olvidamos completamente de eso!– Maddie le dio una mirada de disculpa. –Bueno, estamos saliendo el próximo Lunes, y queremos estar al menos una semana allá…
Danny parpadeó ante esa información. –¿Aún no han decidido por cuánto tiempo nos vamos a ir?– preguntó incrédulo.
–Bueno, tenemos un par de pestañas abiertas para comparar precios para eso…– Maddie dijo, Jack asentando con la cabeza a la vez, –y parece ser que valdría la pena tomar dos semanas.– Después todo parecía como si no hubiera tanta diferencia entre algunos de los precios, y parecía que los tiquetes estaban ligeramente mejor que los de sólo ida.
–Oh… yeah, eso suena bien…– dijo Danny. Al menos dos semanas no sonaba tan mal, incluso cuando él no sabía que se supone que iba a hacer por tanto tiempo, no aún al menos. 
–¡Ese es el plan!– Maddie asentó la cabeza decisivamente e hizo clic “confirmar” para comprar cuatro tiquetes de ida y vuelta. 
–Estaremos regresando a Amity Park tarde el viernes en la noche, dos semanas en tus vacaciones de verano,– Jack informó a los chicos. Eso es, si es que lo estaba leyendo bien.
–¡Genial, ahora tenemos una respuesta para el padre de Valerie!– Jazz dijo con una sonrisa. Ella sabía que un viaje de dos semanas a Europa no le dejaría mucho tiempo para terminar de alistarse para la universidad, pero iba a valer la pena. 
–¡Yeah, eso funciona!– dijo Valerie, tipeando un texto a su padre con el plan más detallado.
Y así, Maddie y Jack reservaron sus vuelos desde Amity hacia Chicago, y de ahí a París, Francia. La familia Fenton se estaba yendo en una aventura, y ellos no podrían estar más excitados. Antes que ellos puedan celebrar, sin embargo, ellos necesitan hablar con el padre de Valerie, después de todo, ellos necesitan terminar de organizar la estadía de Dani.  
Afortunadamente, el Sr. Gray estaba encantado de tenerla, Danny había hecho tanto por ayudar su familia en el pasado, y él estaba más que feliz de regresar el favor. Aunque él insistía que esa no era la única razón por la que aceptó, él estaba muy orgulloso de su hija por hacer una nueva amiga. Era tal como Valerie había dicho que sería.    
Con todas las cosas organizadas, todos comenzaron a ir en caminos separados. Jazz regresó a su libro después de ayudar a Maddie a encontrar sus pasaportes. Valerie anunció que era hora para que ella se vaya a casa, se estaba haciendo tarde, y ella necesita descansar para los días que vienen. Ella le dio la última despedida con la mano a Dani en la puerta, ella debería de mantener un ojo cercano en la chica, incluso si ella pensó que era muy grande para ello. Y finalmente, Dani fue dejada a su imaginación, ya estaba fantaseando sobre hacerse cargo de la casa y peleando los fantasmas que, si alguno, venía con el portal cerrado.
Sam amablemente le recordó a Danny que ellos tenían tarea, olvidada en favor de planear un viaje internacional, y los dos de ellos decidieron ir a su cuarto para trabajar en ello. Ella tomó su mano y subieron las escaleras, dándole una sonrisa cálida. Ella estaba alegre que él se había finalmente relajado y animado a toda la idea de viajar. 
Jack y Maddie empezaron a buscar hoteles que estaban en su presupuesto, pero pausaron su búsqueda para cocinar la cena.
Esa noche, después de la comida, Sam fue invitada a quedarse la noche -no sería la primera vez tampoco, incluso aunque en esas antiguas ocasiones estaban con Tucker en el cuarto también y ellos habían sido sólo amigos. Sam aceptó la oferta por supuesto, después de todo dormir ahí no era nuevo para ella, y ella siempre amaba disfrutar pasar extra tiempo con Danny.    Continuará… :D :D
24 notes · View notes
ttrpgmom · 2 months
Text
Tumblr media
We move to our 4th session and here is what these First Years got into: *Won their orientation quest but nearly got bodied by someone's lost Basilisk pet. *2/5 of them got scholarships while the rest barely got accepted into their campus of choice. *First week ended, the rogue tried to get her rude roommate suspended (and did) *They tried to race frogs in the Firejolt cafe and nearly died in the "frog hole" (A partial-portal to Limbo) *Ido (The Tabaxi) and Apolline (The Aasimar) both joined opposing Silkball team *Wave (the Firbolg) used her disguise self to sabotage Polly's friendship with companion Quentilius, since Wave isn't a fan of either *Caelan(male half elf) pulled a scheme to get Amali (shorter/female half elf) alone with a second year they suspected for some of the things going on without letting her know. And convinced the rest of the party to break into the Second Year dorm rooms *They are currently in the middle of a hazing heist trying to steal something from the Silkball coach's manor without getting caught by the Second Year Honor Society.
9 notes · View notes
singingxsun · 1 month
Text
Tumblr media
MISSÃO: Viagem ao Acampamento Júpiter
@silencehq
violet não sabia por que havia se dado ao trabalho de rezar para apolo antes de se reunir com os membros de sua equipe, entretanto, havia o feito mesmo assim. àquela altura, o deus, perdido como estava, provavelmente sequer chegaria a ouvir suas palavras e, ainda assim, lá estava ela pedindo pelo auxílio do pai. bom, apolo nunca pareceu atender suas orações antes, em seus onze anos no acampamento meio-sangue a loira sequer havia visto o deus do sol com seus próprios olhos. então era mais do mesmo. só mais um dia sem ouvir a voz de seu pai. constantemente, a semideusa se perguntava o motivo de passar por aquele ritual, no entanto, sem contar os meio-irmãos, o deus era o mais próximo que ela tinha de família, então continuava a enviar-lhe suas preces e, sinceramente, esperava que ele fosse encontrado.
quando terminou, a loira pegou seu arco e flecha, colocou a mochila nas costas e partiu em direção ao ponto de encontro combinado com seus amigos. a bolsa estava um pouco pesada, visto que, além de algumas mudas de roupa e um mapa dos estados unidos, estava cheia de suprimentos medicinais para a viagem. vi havia estocado tudo que a enfermaria conseguia ceder no momento, contando um kit de primeiros socorros, alguns frascos de poções e néctar e algumas bandagens. ela estava apenas sendo cautelosa, uma vez que, com sorte, provavelmente não encontrariam muitos obstáculos no caminho. a filha de apolo estava tentando pensar positivo sobre isso, porque o terceiro membro da equipe era um filho de hades capaz de abrir portais e o local para o qual o teleporte os levaria ficava bem perto da entrada do acampamento júpiter, mas era bom se precaver, por isso a bolsa empacotada com remédios. além do mais, ela meio que era a curandeira do grupo, não podia ficar deixando a desejar justamente nessa categoria.
dito isso, sim, estavam a caminho do acampamento romano a pedido de quíron, uma vez que a última missão para conseguir notícias de lá havia falhado. isso adicionava um peso a mais aos ombros de violet que, como líder da missão, já estava se sentindo pressionada o suficiente. não era a primeira vez da loira em missões, mas era a primeira vez que liderava uma. ela estava começando a se acostumar com toda a questão de ser uma figura de liderança responsável após assumir como conselheira do chalé 7, contudo, como já eram a segunda equipe a ser enviada com o mesmo objetivo, ela sentia uma certa pressão para que tivessem sucesso. pelo menos estava indo para um lugar que já conhecia e tinha @isuttonstrode ao seu lado, que, além de ser uma amiga querida e confiável, também já tinha ido ao acampamento júpiter.
passado um tempo, violet chegou ao local combinado: a colina meio-sangue, onde se reuniu com os outros membros da equipe. a filha de apolo estava um pouco tensa no início, mas começou a relaxar quando interagiu com os amigos. infelizmente, não havia tempo para jogar conversa fora, então, logo a loira puxou o celular do bolso, onde tinha guardado um print da ponte de são francisco. — estão prontos? — indagou de forma meio retórica, mostrando a tela do objeto para o filho de hades. ele disse que conseguia abrir portais nas sombras desde que já tivesse visto o local antes então... uma foto provavelmente funcionaria, certo? certo. violet simplesmente esperou que o rapaz se preparasse e, assim que o portal foi aberto, foi a primeira a atravessá-lo.
a boa notícia? tinha funcionado. a má notícia? não tinha sido do jeito que eles esperavam. — pelos deuses! — ela exclamou encarando a imensidão de carros e de água abaixo dela. sim, abaixo. realmente, hwon havia os teleportado para um lugar que havia visto: o topo de uma das torres da ponte de são francisco. parando para pensar, até fazia sentido que o filho de hades tivesse errado um pouco na precisão do teleporte, levando em conta que nunca tinha estado ali pessoalmente antes. dito isso, vi preferiria ter sido teleportada para o meio do tráfego, pois, pelo menos, estaria no chão e teria sido poupada de uma leve vertigem. naquele momento ser atropelada de fato parecia uma opção menos ruim. a semideusa logo parou de olhar para baixo, tanto para evitar que ficasse mais tonta quanto para avisar aos outros que logo haveriam pessoas apontando para eles, ou pior, chamando os bombeiros. ela já conseguia ver as manchetes: jovens adultos tentam suicídio coletivo na ponte de são francisco. no pouco espaço que tinham para se mexer, ela se virou para os outros semideuses com os cabelos esvoaçando devido ao vento. — por favor me digam que tem uma escada para baixo. é melhor não fazermos uma cena. — disse, erguendo a voz para que fosse ouvida em meio ao som dos carros e do vento cortante.
Tumblr media
7 notes · View notes
angrymonkie · 5 months
Text
Sherddy or not , cuando Splinter se entera de que Karai habia fallecido por Destructor. Raph lo muestra la expresion de respuesta, a lo que Splinter le rompio el llanto de que ella se ha ido.
Tumblr media Tumblr media
Y en la pelicula 2022, se muestra de sorpresa al escuchar que Leo se iba a sacrificar, mirando a Abril con el microfono encendido, ella solo miro a splinter de su expresion de horror, de que el se va ir al portal.
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Splinter y Raph son mas cercanos de su familia, los aman mucho y los quieren proteger a toda costa,.. pero perdieron a Karai hace un dia y casi pierden a Leo al sacrificarse ..
Splinter habia perdido a su madre, su abuelo, a su Abuela asetral y casi pierde a su hijo, casi pierde a otro mas de su familia.
10 notes · View notes
gregor-samsung · 9 months
Text
" Nos contaban con mucha seguridad el significado y la historia de cada estancia del palacio, y la forma en que fue restaurado en relación con el edificio anterior, pero hacían prodigios de evasivas y circunloquios para no referirse al 11 de setiembre de 1973. La verdad es que la restauración se hizo con una gran fidelidad a los planos originales. Tapiaron unas puertas, abrieron otras, derribaron muros, cambiaron tabiques de lugar, y eliminaron la entrada de Morandé 80, por donde los presidentes recibían las visitas privadas. Fueron tantos los cambios, que alguien que hubiera conocido el palacio antiguo no sabría orientarse en el nuevo. Los oficiales que nos atendían pasaron un mal rato cuando les pedimos mostrarnos el original del Acta de Independencia que estuvo expuesto durante años en la sala del Consejo de Ministros, y que sabíamos destruido en el bombardeo. Nunca lo admitieron, sino que prometían conseguirnos más tarde un permiso especial para filmarlo, y siempre más tarde y más tarde, hasta que terminamos la filmación. Tampoco pudieron decirnos dónde estaba el escritorio de don Diego Portales, y tantas reliquias que los presidentes anteriores habían ido dejando a lo largo de los años, para un pequeño museo histórico que fue arrasado por las llamas. Tal vez los bustos de todos los presidentes desde O’Higgins corrieron la misma suerte, aunque es corriente la versión de que el gobierno militar los retiró de la galería donde estuvieron siempre para no verse forzados a poner también el de Salvador Allende. En general, la impresión que se tiene después del recorrido completo del palacio, es que todo se ha cambiado a fondo con el propósito único de borrar hasta el último vestigio del presidente asesinado. "
Gabriel García Márquez, La aventura de Miguel Littín clandestino en Chile, edición Debolsillo (Contemporánea), 2012³; pp. 173-174.
[ 1ª edición: Editorial Oveja Negra, Bogotá, Colombia, 1986 ]
19 notes · View notes
midnight-glasses · 1 year
Text
Tumblr media
*A CENA COMEÇA NA RUA QUE DÁ CAMINHO PARA A ESCOLA.*
Carla: Shin, vá em frente, vasculhe a casa um pouco mais.
Tumblr media
Shin: Sim, sim, eu sei! Afinal, talvez alguns deles ainda possam estar por perto.
Acho que vou caçar quem restou.
Yui: (... Caçar!?)
Shin: Ah, certo. Você deveria vir comigo. Venha aqui, Yui.
Um deles pode sair e revelar sua posição quando sentir o cheiro do seu sangue.
Vamos lá!
*AO QUE TUDO INDICA, SHIN ESTÁ ARRASTANDO YUI PARA DENTRO DA MANSÃO SAKAMAKI*
Yui: Eh!
*A CENA MUDA PARA A SALA DE ESTAR DA MANSÃO SAKAMAKI.*
Shin: .... Hum... Eu acho que não tem ninguém aqui afinal, eles realmente não voltaram.
Tumblr media
Yui: (Ele me levou para a Mansão Sakamaki com ele, mas... o lugar está realmente vazio...)
(Quando cheguei aqui, nunca pensei que um dia me sentiria assim...)
Shin: Ei! Por que você parece tão calma? Esta casa não era uma fonte de pesadelos para você?
Yui: Não é isso...
Shin: Hum... Não é verdade, você diz?
Então, eu definitivamente tenho que pôr essas suas ideias abaixo, não se preocupe, eu não vou deixar pedra sobre pedra.
*SHIN COMEÇA A DESTRUIR A SALA.*
Yui: (Ah! A-a mansão está sendo demolida!)
Tumblr media
なんてことするの!— O que você está fazendo! (✖️)
Yui: Quê? O que você pensa que está fazendo?!
Shin: Oh, cale a boca já!
Tumblr media
もうやめて!— Pare com isso, imediatamente! (❤️)
Yui: Pare com isso, já!
Shin: ... Hehe, quando você diz isso, eu só quero destruí-lo ainda mais, sabe?
Tumblr media
Shin: Eu estou de mau humor. Então cale a boca e assista. Nem pense em tentar alguma gracinha.
Grr!
*SHIN VOLTA A DESTRUIR AS COISAS QUE ESTÃO AOS SEUS ARREDORES*
Yui: (Aah, ele está destruindo tudo...)
*ENQUANTO SHIN ESTÁ DESTRUINDO OS OBJETOS DA SALA ELE DIZ:*
Shin: Esses covardes, eu não acredito que eles fugiram para o mundo demoníaco!
Yui: (O mundo demoníaco)
(Oh! É verdade...)
(Se bem me lembro, há uma porta que leva ao mundo demoníaco localizada no porão desta mansão. Então, se eu puder chegar lá...)
...
Shin: Hehe. Nesse ritmo, eu acho que poderia muito bem destruir toda a mansão!
Aaaaah!
*SHIN PARECE ESTAR MUITO ENTRETIDO ENQUANTO DESTRÓI OS MÓVEIS DA MANSÃO, DISTRAÍDO O SUFICIENTE PARA NÃO NOTAR A MUDANÇA NO SEMBLANTE DE YUI.*
Yui: (... Esta é minha chance... Então, se eu correr agora, talvez possa...!)
(Tudo bem, tenho que me mover silenciosamente... Passo por passo... Para que ele não me perceba.)
*MAIS BARULHOS DE DESTRUIÇÃO PODEM SER OUVIDOS.*
Yui: Hum...
*YUI CORRE EM DIREÇÃO AO CANAL SUBTERRÂNEO DA MANSÃO SAKAMAKI.*
Yui: Arf, arf, arf...
(De alguma forma, cheguei aqui sem ser percebida pelo Shin...)
Tumblr media
(Tenho quase certeza de que a porta deve estar logo adiante. Devo estar quase lá...)
(Todos eles...)
(... No começo, eu tinha muito medo de todos deles...)
(E até agora, é aterrorizante ter meu sangue sugado. Mas mesmo assim...)
(Quando olho para trás agora, percebo que, pelo menos, não estava sozinha.)
(Mesmo que meu pai tenha ido embora... eu nunca estive sozinha.)
(Eu acho que há algo de errado comigo por ter me acostumado a viver com vampiros.)
( Mas, eu...)
(Talvez, em algum momento...)
Yui: Eh?!
(É aquela porta!)
*YUI CORRE EM DIREÇÃO AO PORTAL PARA O MUNDO DEMONÍACO.*
Yui: É isso! Essa é a porta para o mundo demoníaco.
Tumblr media
(Graças a Deus... Agora devo estar segura... Deus! Eu estou chorando... Eu sinto uma espécie de alívio repentino...)
(Estou... Quase lá!)
Shin: ... Haha...
Yui: !!!
Shin: Eu ficaria muito chateado com você se te pegasse imediatamente, então deixei você correr livre por um tempo.
No entanto... Não me diga que... Você realmente achou que tinha me deixado para trás?
Yui: (Aaah... Eu...)
*SHIN SE APROXIMA DE YUI.*
Shin: Parece que eu achei você. Que pena.
Tumblr media
Parece que eu vou ter que punir essa garotinha travessa!
*ELE AGARRA YUI COM FORÇA.*
Yui: A-Ai!
Shin: Ah... Por acaso, eu não te avisei?
Eu te avisei para não tentar nenhuma gracinha, mas parece que meu aviso foi inútil, porque estou de muito mau humor agora!
*COM UM SIMPLES GOLE, SHIN FAZ A PORTA DESMORONAR NA FRENTE DOS OLHOS DE YUI.*
Yui: (Ah! A porta está desmoronando...)
Shin: Eu ainda não terminei, sabe? Pronto, aqui está!
*ELE DÁ O GOLPE FINAL NA PORTA, ELA ESTÁ EM PEDAÇOS.*
Yui: Aaaaaah!
Shin: Hehe... Sinceramente, você fica melhor assim, caída no chão desse jeito, completamente miserável.
Que triste... Tenho certeza de que você percebe isso tanto quanto eu, mas, eu gostaria de deixar algo claro: você é realmente patética.
Ainda assim... Será que devo fazer você se sentir ainda mais miserável?
Hum!
*SHIN MORDE YUI.*
Yui: Ah! N-Não... Pare!
Shin: Continue protestando, esses gritos seus me excitam!
Huum... Haaah... Huum... Ugh...
Yui: (Aah... Eu estava tão perto... Quase consegui...)
Shin: Haah... Você é uma criatura tão lamentável, tendo seu sangue sugado nesse lugar como se fosse apenas um pedaço de lixo.
No entanto, veja bem, nós dois... Só estamos interessados em seu corpo depois que seu sangue for completamente purificado.
É por isso... que estou acelerando o processo... Huum... Haah...
Hehe! Ainda assim, eu fico pensando que tipo de expressão eles fariam se te vissem assim. Ah! que pensamento adorável!
Tumblr media Tumblr media
Enquanto estou aqui, pateticamente tendo meu sangue sugado, um pensamento passa pela minha cabeça.
Eu não posso escapar.
Eu já me senti assim muitas vezes antes.
E agora, mais uma vez, esse mesmo sentimento renasceu.
Eu me pergunto, quantas vezes eu tenho que passar por esse ciclo?
É minha própria culpa por ser tão impotente (無力)?
Ou talvez a existência deles seja simplesmente avassaladora (圧倒的) demais?
… Não, a resposta a essa pergunta não importa mais.
Não importa o que isso seja, não importa o que seja correto.
Eu ainda estaria... à mercê deles.
Tumblr media
→SOMBRIO 10.
→SOMBRIO 08.
Tumblr media
13 notes · View notes
Text
Cumprindo a Vontade de Deus
Graça, Paz e Alegria!
Mensagem do Portal Evangélico Compartilhando Na Web.
Breve meditação com base na Porção Bíblica recomendada nas Redes Sociais hoje:
Isaías 10.5-34
Lembramos muito da Babilônia e do exílio, mas a Assíria também teve parte nessa questão. O reino estava dividido oficialmente desde Roboão, filho de Salomão. Um sofreu com a Babilônia e o outro com a Assíria. Mas como Babilônia, a Assíria também acabou tendo problemas por ter ido além quando cumpriu o que era necessário. Devemos tomar cuidado e cumprir a vontade do Senhor em seus mínimos detalhes!
Forte abraço!
Em Cristo,
Ricardo, pastor
OBS - Caso o player não toque a mensagem até a execução da música no final, você pode clicar nos "três pontinhos" (...) no próprio player e ouvir direto no Spotify. Aproveite e siga nosso Podcast por lá ou em outra plataforma que agrega podcasts! Pesquise "Ministério Compartilhando"!
youtube
2 notes · View notes
Capitulo 199
Tumblr media
Sabe o significado de informações fantásticas?
Sabe o significado de pena?
Pois bem, foi tudo que Armin e eu sentimos…
Nós passamos a madrugada lendo, acordamos MUITO tarde por termos ido dormir MUITO tarde lendo e conversando a respeito do que lemos, e nossa… Debrah passou muita coisa.
Não imagino ser ela, ler a forma como ela descreveu tudo, como era desesperador, meu Deus.
Como deve ser horrendo ter memoria coletiva.
Confesso que teve uma vibe bem parecida com anos antes, quando começamos a nos aproximar e ficávamos horas só falando sobre as coisas que descobrimos… 
Vou fazer um breve resumo, pois muita coisa incrível aconteceu durante essa leitura.
Armin e eu conversávamos a respeito como se estivéssemos lendo um livro muito bom.
E foi realmente divertido, lembrou os velhos tempos, até nos tocarmos que estávamos falando de uma AMIGA REAL que se matou.
E sim, ali tinha o porquê dela ter se matado… Debrah.
Você é preciosa…
Sabe, ali continham descrições do dia dia da Debrah, como eu faço, mas o simples fato de ela ter uma mente coletiva com outras linhas fez ser uma experiência completamente diferente.
Volta e meia as informações divergiam porque ela começava a escrever a respeito de outra linha que ela estava “lembrando”..
Ela falava de coisas que aconteciam simultaneamente na linha dela e em outra.
E não parava de reclamar de o quanto aquilo era horrível… Eu consigo imaginar sua dor.
Ela descrevia seu casamento, seu filho e parecia verdadeiramente feliz com o que dizia, nada a ver com aquela Debrah fria que demonstrava ser.
Mas aí chegamos nas últimas paginas…
O ponto alto foi quando estávamos nos aproximando das últimas entradas, pouco antes de sua morte.
Ela se mostrava apreensiva, muito, muito apreensiva.
Ela sabia de algo, sua escrita estava confusa.
Claramente desde o início do diário ela escrevia direcionado pra mim, mas no final estava mais explicito, ela sabia o que estava fazendo.
— Eles estão vigiando a Boreal, eu tenho certeza disso… Eu preciso fazer algo.
— Outra linha com vigilantes. O que eu posso fazer? Se ele conseguir me acessar de alguma forma, podem descobrir tudo.
— Armin já falou comigo todo seu plano. E pelo que ele me passou, ele já conversou com a Boreal. Ela agora está a par de que ele quer ajudar a corrigir tudo, mas não da forma como ela e seus amigos querem. O que eu faço agora…?
— Boreal está decidida a encontrar a Boreal original, Armin do futuro não sabe que ela já descobriu que não é a original, nem o Armin do bunker sabe. Se eles descobrirem, tenho medo do que podem fazer… Ela é nossa única esperança, é a única que sabe a verdade e que não foi morta… O que eu faço?
— Boreal, eu irei me matar. Eu tomei essa decisão para que o Armin do bunker não descubra sua localidade caso ele descubra sua intenção verdadeira.
Ele jamais irá aceitar que alguém se aproxime de sua preciosa Boreal. Todas as Debrahs estão sob aviso do que fazer.
Nossas memórias estão todas com a Debrah do bunker, o computador do Armin. Ela retem tudo, e ela sabe que estamos nos matando e provavelmente irá deletar essa parte da memória. Sem nós vivas, não tem como o Armin acessar. Sinto muito.
Ultima coisa, antes de eu partir, o melhor local pra alcançar onde se encontra a original é onde se encontra sua antiga casa.
Por algum motivo tem um portal lá que dá próximo do bunker.
Boa sorte Boreal, Armin.
Espero que tenhamos chance de nos falar novamente.
Você foi, de alguma forma estranha, uma ótima amiga. Obrigada por me mostrar sentimentos.
Adeus.
Se puder, diga ao Leigh que ele foi a primeira pessoa por quem me apaixonei, e sou grata a esse estranho sentimento que ele gerou em mim.
Fomos pra área externa do trailer. 
“Então no fim vamos ter que voltar pra linha do Lysandre…” eu falei
“Vai avisar pro pessoal ou vai investigar primeiro?” Armin perguntava.
“Melhor investigarmos. Pelo visto ela confiava no Armin da cicatriz. Acho melhor informarmos ele de tudo, ele pode nos ajudar.” falei.
“Acho que deveríamos falar com o Kentin e o Daniel também. Eles conhecem aquele lugar com a palma das mãos, e definitivamente vão querer ajudar.” Armin dizia.
Ele tinha um ponto fortíssimo.
Fomos até o trailer dos dois, ambos dormiam no mesmo trailer, e ninguém atendia.
“Será que já foram comer?” falei.
“Boreal, tá tarde, obvio que já foram.” ele dizia.
“Vamos tentar achar alguém pra perguntar sobre, notei que tá tudo bem vazio.” nós então entramos na casa e lá estava a Chani arrumando as coisas.
“Olá! Acordaram tarde hein? Me pergunto o que estavam fazendo.” ela ria de forma maldosa e provocativa.
“Chani, onde tá todo mundo?” Armin saiu cortando ela a seco que fechou a cara e bufou.
“Foram pro colégio com o Thomas.” quando ela falou isso eu fiquei MUITO surpresa. Colégio ainda? Essa merda desse colégio nunca acaba? Já deu desse arco.
“O que eles foram fazer lá?!” perguntei confusa.
“Ué, falar com a diretora como sempre e–” quando ela falou isso eu cortei na mesma hora.
“DIRETORA?! MEU DEUS ELA TÁ VIVA E FALANDO COM ELE?! TEMOS QUE IMPEDIR ISSO! VEM ARMIN!” eu saí pegando ele pelo pulso e saindo de lá enquanto a Chani nos chamava compulsivamente, sendo ignorada.
Eu fui pro colégio correndo, a casa era MUITO próxima do colégio.
Assim que cheguei lá, esbarrei logo de cara com a Ambre.
“Ambre! Graças a Deus te achei! Onde tá todo mundo?! Por que vieram pra cá??” Ambre estava muito calma e até sorridente.
“Estão falando com a diretora, eu saí pra beber água. Não tá todo mundo aqui. Nós chamamos vocês de manhã, mas ninguém atendia.” Armin estava tão surpreso quanto eu.
“Porque está falando da diretora sorrindo?!” Ambre parou por uns segundos até começar a rir.
“Entendi, você não sabe. Vem comigo.” Ambre dizia puxando minha mão e me levando até a diretoria.
Eu parei igual gato assustado, só faltei pular e rosnar, ela sorriu e abriu a porta.
Nathaniel do presente, passado, Ambre do passado, Melody, Ken, Daniel, Thomas, Rémy, Violette e Castiel estavam lá.
“O QUE FAZEM AQUI?!” eu gritei entrando.
Mas eu não via a diretora em lugar nenhum.
A decoração estava completamente diferente e bem bonita e moderna.
“Boreal! Estávamos conversando com a diretora. Elá tá nos ajudando e–” quando o Nathaniel disse isso eu pulei nele.
“CE TÁ DOIDO?! OLHA O QUE TA FALANDO!” nessa hora pude notar que a Kim estava ali também, eu estava confusa.
“Já acabou querida?” ela dizia sorrindo ironicamente.
“O que a Kim…” falei ainda mais confusa.
“Sou a diretora do colégio. Sophie.” ela sorria se levantando.
Da sala onde ficavam os documentos veio o Nathaniel, amigo do Lysandre, a Kim, no caso, a Sophie, se aproximou dele e deu a mão pras ele nos encarando enquanto ele entregava uma pasta pro Thomas.
“Perai mas… a diretora não era ruim e…” eu dizia confusa.
“Ruim?” Sophie começou a rir.
“Porque só você pode fazer sacrifícios por quem ama e quando outra pessoa faz o mesmo está errada e é ruim?” Nathaniel, que estava de mãos dadas com ela, falou com olhar de desprezo pra mim.
Na mesma hora lembrei das palavras do Armin do passado… Sobre ser errado e fazer algo errado.
“Eu só queria viver em paz com a Sophie. Armin me prometeu que ajudar vocês nos ajudaria com isso, e pedi pra auxiliarmos a estadia de vocês nessa linha temporal.
“OK, é muita coisa pra pensar.” Armin estava surpreso, com motivo.
“Só queremos segurança e confiamos muito no Armin. Ele é meu melhor amigo e sei que ele não faria nada pra me prejudicar.” Nathaniel dizia.
Ironia não? Armin do passado é melhor amigo do Nathaniel que estava no limbo.
É como se fosse o destino os dois serem sempre amigos dessa forma.
“Bem, agora preciso me retirar, só trouxe a papelada que pediu Thomas, preciso fazer coisas pro Lysandre. Com licença.” ele dizia apertando um botão em seu relógio que parecia apitar mostrando compromisso. Ele deu um beijo na Sophie e se retirou.
Eu não tinha mais perguntas. Já tinha sido respondida.
“Vieram aqui pra quê?” Armin questionou.
“Thomas precisava de uns papéis e aproveitamos pra conhecer o local e a diretora ‘nova’.” Nathaniel dizia sorrindo.
“Infelizmente eu também estou ocupada. Mas podemos marcar de nos conhecer melhor, tomar um chá juntos qualquer dia desses, o que acham?” ela falava gentilmente. Era assustador pensar que ela quem matou minha mãe.
“Porque tá no corpo da Kim?” perguntei.
“Eu precisava de um corpo Boreal. Eu ficaria onde? É só sobrevivência. Assim como você que mata pra se manter viva.” Engoli seco após essa comparação.
“Onde se encontra o Alexy do passado? Sabem me dizer?” perguntei.
“Ele saiu com o Azriel e a Bia, devem voltar pra minha casa direto.” Thomas dizia.
“OK… Ken, Daniel, posso falar com vocês um instante?” eu perguntei já puxando eles pra fora.
“O que houve sua louca?” Daniel falava num tom que o Armin usa pra provocar.
“Precisamos voltar lá na dimensão do Lysandre de novo. Urgente.” eu dizia.
“Por mim tudo bem, posso ver a Nina mais um pouco, mas porque isso do nada?” Daniel dizia.
“O que acha de falarmos no caminho pra casa? Assim podemos pegar o Alexy logo pra falar com ele.” Armin sugeriu.
E assim o fizemos.
Não vou me delongar e repetir o que eu já escrevi, mas eu passei pra eles a situaç��o toda e onde se encontrava o portal, de como eles são uteis por conhecerem aquela dimensão com a palma da mão.
Eles ficaram bem sérios e entenderam a gravidade da situação, aceitando sem pestanejar.
Não demorou muito, vimos o Alexy sozinho na sala.
Ele parecia já ter chegado faz um tempo.
Não falamos muito, só chegamos perto dele e jogamos o diário em seu colo.
“Leia com seu irmão e nos procure depois. Vocês vão entender imediatamente o que fazer.” Armin dizia.
Explicamos por alto tudo e todo nosso plano, esperávamos a colaboração deles, e com quase certeza de que teríamos, afinal, Debrah confiou nele.
Avisamos que Daniel e Ken já sabiam de tudo.
Alexy começou a passar o olho no diário, e após pequenas lidas ele pegou seu comunicador e entrou em contato com o Armin.
Ele lê bem rápido, capaz de ter nesse pouco tempo de passada de olho ter notado algo que  impressionante.
Armin e eu chegamos exaustos de tanto andar pra cima e pra baixo dando informações e procurando nossos amigos.
Priya estava do lado de fora do trailer brincando com o Ariel, ela realmente se apegou a ele.
Cumprimentamos ele, Ariel sorriu pra mim e me abraçou e eu entrei no trailer com o Armin em seguida.
“Você leva jeito com crianças mesmo. Mesmo interagindo pouco com o Ariel, ele parece adorar você” Armin ria.
“Que bom, significa que quando tudo acabar meu futuro filho vai me amar muito.”
“E o Rémy?” Armin ria.
“Ele infelizmente já tá crescido. Mas ele já me ama também, então tá ótimo.” Armin só deu uma risada e s sentou na cama.
“Desde que o Armin do passado se meteu e eu te contei tudo, notei que está mais leve. Aconteceu algum clique na sua cabeça?” perguntei genuinamente curiosa.
“Um alívio apenas. Tava tudo nas minhas costas, mesmo com o Nathaniel oferecendo ajuda, não era a mesma coisa. Eu sabia que ele seria só um suporte. Esse Armin não, ele ativamente FAZ alfo. Sinto alivio.” Armin respirava fundo olhando pro teto.
“Que bom que eu te contei então. Se não ainda estaria aquele clima horrível.” eu me deitei do lado dele e fiquei olhando seu rosto enquanto falava.
O clima se assemelhava a antigamente, sinto falta sabe? Foi bom sentir isso.
Armin começou a me encarar de volta, em silêncio. Fazia tempo que ele não me olhava.
Ele então virou o corpo completamente pra mim e me beijou.
Eu me sentia como uma idiota, tava toda feliz e empolgada como se isso fosse uma grande novidade.
Aquela noite após tanto tempo, Armin e eu conseguimos ter um momento nosso.
Não foi nada intenso ou algo assim, mas o suficiente pra me fazer ver que a única coisa que está nos atrapalhando no momento é nosso cenário em volta, nós dois não mudamos.
Foram só alguns beijos, mas se considerarmos que mal abraços temos dado, foi perfeito do jeito que foi.
Era como se eu estivesse reiniciando meu namoro com ele.
O dia, apesar de calmo, serviu pra entender onde eu preciso chegar pra concluir essa missão, e sim, agora com certeza vai dar certo.
Temos onde descansar, pra onde fugir, temos uns aos outros e temos informação.
Obrigada Debrah.
Seu sacrifício não será em vão
[<< CAPITULO ANTERIOR] ✖ [PROXIMO CAPITULO>>]
11 notes · View notes
oldion · 6 months
Text
Tumblr media
A portal to another world ! Why not make an entire island be the portal ?
The challenge was to create a portal and i decided to make an entire island be the portal. However it was hard to create an horizontal portal. So i had to generate an old futuristic normal island and then i edited it to create the portal in the center. It inspired by the elevator Ido Front in made in abyss.
5 notes · View notes
benignethegood · 2 years
Text
When daylight comes | @princssfrog
Assim que viu a notícia no Bibbidi News, Ben mandou uma mensagem para Anne. Não tinham se falado desde a última interação desconfortável - para dizer o mínimo. Mas agora... Ele começou andando de um lado para o outro no apartamento, esperando por mais detalhes. Tentou se distraiu fazendo Wishees no Wisher, mas, como sempre, isso só o deixou mais zangado. Ele até chegou a tentar começar uma massa de pão, mas ela nunca pegava a consistência correta e ele acabou desistindo. 
Ben ligou. Ninguém atendeu. 
Talvez ele devesse deixar ela em paz. Não era o momento de ver ninguém. Se a Bread estivesse em chamas, a última coisa que Ben ia querer era ver qualquer pessoa.  Mas, ao mesmo tempo, se fosse a Bread que tivesse queimado, ele sabia que ele precisaria de alguém, nem que fosse pra gritar com, para descontar sua frustração. E foi isso que o levou até o Dormitório Las Vegas e o fez bater na porta do 208, embora ninguém tivesse respondido. 
Ela devia ter ido para casa. E invadir a privacidade dos D’Orleans nesse momento era algo que ele não faria. Ben voltou para o quarto e tentou dormir. Conseguiu roubar alguns minutos de sono entre discutir no Wisher e fofocar com alguns amigos. Por fim, perto do meio dia, ainda meio tonto de sono, ele viu um Wishee de Anne, que imediatamente respondeu pedindo que ela olhasse suas mensagens, onde ele prometia que iria onde ela estivesse. 
Ela visualizou e digitou por algum tempo antes de responder estou em casa. Não era um convite, mas também não era uma negativa. Era tudo que ele precisava. Se ela não deixasse ele passar da porta, tudo bem. Ele ia se sentar nos degraus e esperar. 
---
O portal o levou rapidamente até a área de mansões onde a casa dos D’Orleans ficava. Tinha estado lá recentemente para tomar café com Beau e ainda se lembrava do caminho. O público tinha sido rápido e já havia cartões e ursos de pelúcia, cartas longas e fotos hot para confortar Tiana e Naveen pela sua perda. 
Se sentindo meio ridículo, Ben bateu à porta. O funcionário que abriu a porta parecia prestes a enxotá-lo dali como mais um fã ou jornalista, mas ele conseguiu explicar que tinha vindo ver Anne e perguntar se ela estava aceitando visitas. O funcionário pareceu um tanto contrariado, mas o deixou entrar. -- Srta. D’Orleans não saiu do quarto o dia todo. -- Ele sussurrou no caminho escadas acima em tom conspiratório. -- Sr. e Sra. D’Orleans ainda não chegaram. Por favor, avise a Srta. Anne Marie que o almoço está pronto para ela quando ela quiser. 
Ben assentiu e o funcionário lhe indicou a porta. Respirando fundo, ele bateu duas vezes antes de abrir a porta e espiar o lado de dentro. -- Oi. -- Ele disse, sentindo-se como um invasor nesse espaço. -- Me deixaram entrar. -- Ele apontou para o corredor, percebendo que não pegara o nome do funcionário. -- Eu vim para... -- Te consolar? Te fazer companhia? Me humilhar? Qualquer opção parecia válida àquela altura, mas nenhuma era exatamente correta. -- Eu não queria que você ficasse sozinha. 
22 notes · View notes
demacresworld · 1 year
Text
Buñuelos
Estaba en su piso y después de hacerlo me dijo que bajaría a por unos buñuelos, hacía poco tiempo habían puesto un puestecito justo enfrente de su portal, me hizo mucha ilusión que tuviera ese detalle conmigo, me quedé desnudo en la cama esperando esos buñuelos, al ver que tardaba me asome por su balcón y no le vi en ese puesto, mire alrededor primero a un lado de la calle y luego al otro... Nada, no estaba por ningún lado, no pude evitar pensar que estaba con otra persona, pero ¿cómo después de estar haciéndolo conmigo horas iba a querer más? Lo llamé y no contestó, decidí encenderme un cigarrillo y no tuve más remedio que esconderme porque justo paso mi abuelo por esa calle y tenía miedo de que me viera, a los pocos minutos llegó él, negó en todo momento el haber ido a otro lugar que no fuera ese puestecito de buñuelos y me aseguró que había muchísima gente para comprarlos, yo desistí y procedí a comerme esos buñuelos que tanto tiempo esperé... Sinceramente ¿cómo podría reprocharle algo asi cuando yo desbloquearia de mis contactos a mi amante nada más salir de su portal?
7 notes · View notes
jositoxy · 1 year
Text
Hoy he tenido un mal día, de esos que cuando te vas para casa parece una pesadilla del mal rollo que llevas.
He tenido que ir a correos a poner una queja porque el cartero me ha dejado un aviso de carta certificada en el portal de al lado, por lo que han devuelto la carta al remitente, la Comunidad de Madrid. Es una carta muy necesaria para mi y que he reclamado al organismo mentado por el retraso, pero ya estaba enviada.
Posteriormente he ido a los Servicios Sociales del Ayuntamiento para entregar documentos que me han solicitado, porque estoy solicitando ayudas para audífonos que necesito por mi problema auditivo. Pero ha sido en vano, ya que han valorado la documentación aportada y supero los límites para esa ayuda. El problema es que no tengo dinero para comprarlos, unos 3.000€ los dos, y los necesito para poder trabajar en mi profesión, administrativo. Si no trabajo no puedo ahorrar, pero no oigo bien para estar en algunas empresas.
Mi desilusión es muy grande, porque todo pasa por el vil metal que tanto veneramos, y para obtenerlo sin robar es trabajando, lo que algunos políticos y sus familiares saben hacer muy bien para llenarse los bolsillos a costa del dinero de todos los ciudadanos. Pero si yo pido una ayuda no la tengo por estar casado, pero mi marido gana menos de mil euros, algo que hoy en día es una miseria con los precios de los productos del mercado.
Pido a las fuerzas de la naturaleza, al dios que cada cual quiera, que todos esos políticos de mierda sean culpables y devuelvan todo lo que debería estar repartido entre más gente humilde.
El domingo tenemos elecciones de alcaldías y de la comunidad autónoma, y ojalá salgan los partidos que saben de pobreza y ayudas sociales, y se vayan los ricos con sus amigotes o familiares todos bien repartidos de dinero que es de todos.
2 notes · View notes