#bevreemdend | Explore Tumblr Posts and Blogs

jurjenkvanderhoek · 1 year

Text

SCHILDERIJEN MET EEN RELEVANTE BETEKENIS

Wanneer ik het zesde in eigen beheer uitgegeven magazine van Roland Sohier, kunstenaar te Utrecht, opensla is er geen reden tot verbazing. Het verwondert me wel wat ik zie, maar verrast me niet. Al eerder kreeg ik zijn werk voorgeschoteld middels een magazine en via zijn social media. Het is bevreemdend werk, het begoocheld mijn gedachten. Wat is het, wat moet ik ervan vinden. Het magazine is getiteld “Schilderijen die iets betekenen”. Dat heeft en dus geeft tweeërlei uitleg, zoals de werken van Sohier ook meerdere kanten van interpretatie en argumentatie hebben. Stellen de schilderijen iets voor, betekenen deze iets en wat is dan die betekenis. Of zijn de getoonde schilderijen belangrijk, zo relevant dat ze zichtbaar moeten zijn. Want ze betekenen iets. De kunstenaar maakt ze niet zomaar, ze krijgen een lading mee, hebben inhoud en stellen dus iets voor. Door die betekenis, dat gewicht en die bedoeling, hebben ze draagwijdte en bestaansreden.

In het werk voert Sohier de mens als wezen voor het voetlicht. Niet het lijf als lichaam op zich, maar het gestel als samenstelling, de body als metafoor van zijn maatschappijkritisch denken. Het zijn wel mensenhoofden, althans de vorm komt overeen met de bestaande realiteit. De zintuigen steken op de juiste plaats, het zijn onmiskenbaar koppen van mensen als wezens. Maar toch zijn het surrealistische elementen. Pinokkio met de verlengde neus die voor de ander een balk in het oog wordt, terwijl Gulliver meer dood dan levend ter aarde ligt. ‘Oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt. Want met welk oordeel gij oordeelt, zult gij geoordeeld worden, en met welke mate gij meet, zal u wedergemeten worden. En wat ziet gij den splinter, die in het oog uws broeders/zusters is, maar den balk, die in uw oog is, merkt gij niet? Of, hoe zult gij tot uw broeder/zuster zeggen: Laat toe, dat ik den splinter uit uw oog uitdoe; en zie, er is een balk in uw oog? Gij geveinsde! Werp eerst den balk uit uw oog, en dan zult gij bezien, om den splinter uit uws broeders/zusters oog uit te doen.’ Die woorden komen mij op de eerste pagina’s van het magazine onwillekeurig in gedachten. Dus heb ik geen reden tot verbazing. De woorden zijn me bekend, Sohier geeft er beelden aan. Beelden met betekenis, die evident uitdrukken wat de bedoeling is. Vervreemdend, want een representatie is niet de presentatie zelf maar een beeldende reactie op de letterlijke actie.

Wij mensen bezigen legio leugentjes om bestwil, onze snotkokers groeien tegen de klippen op. Daardoor zien we dus wel de splinter in het oog van de buurman of -vrouw, zoals beschreven in het Boek der boeken en hierboven geciteerd, maar aan de balk in ons eigen oog zien we voorbij. Stelletje muggenzifters, zo niet mierenneukers, zijn wij. Kleine geesten. We zullen oordelen over de vechtende meisjes van Sohier, zoals de kopvoeters onbedaarlijk staan te grimassen: jim sille jimme de bûsen útskuorre. Maar met zoveel humor als de kunstenaar zijn kunst omgeeft, met zoveel ernst zijn de beeltenissen overladen. Wolven in schaapskleren.

In het magazine “Schilderijen die iets betekenen” laat Roland Sohier zien waar hij in het jaar 2022 zoal mee bezig geweest is. Het is een jaar zegt hij ‘waarin alle crises zich steeds merkbaarder begonnen te manifesteren, en de boel krakend tot stilstand leek te komen vloog het werk alle kanten uit. Humor was ver te zoeken en de lichtvoetigheid werd ingeruild voor loden schoenen.’ Onder het grimas van de joligheid gaat een uiterst ernstige blik schuil. Zoals ik al over zijn vorige magazine schreef bedekt hij zijn glimlach met een grimlach. Om de crises het hoofd te bieden houdt hij zijn rug recht, maar achter de schermen van zijn arbeid en tussen de muren van het atelier is het een worsteling met zichzelf. Uit dat gevecht ontstaan werken met betekenis, dus.

Het bewegende model waarvan iedere houding in een enkele tekening is vastgelegd. Zo is de tekening op zichzelf in uiterste dynamiek. De eerste schetsen vertalen zich via omwegen naar een uitvergroting op doeken in meervoud. De kunstenaar laat niet alleen het resultaat zien, maar toont ook de lange weg van idee naar gevolg en uitkomst. In alle uitingen is de mens de drager van de boodschap. Niet het letterlijke lichaam, maar het figuurlijke lijf. Als uitgekauwde kauwgum kan hij de blote vormen ware het takken tegen stammen smeren. Ze klauteren tegen de levensboom omhoog. Zij verbeelden het leven, het zijn om hoger in wezen te komen. Een moderne Toren van Babel om hoger te reiken dan een mens eigenlijk kan.

Kunstenaar Sohier schets zijn inspirerende ideeën uit in potlood op papier. De ondertekening, het stadium of de stadia die aan de uiteindelijk ingeving vooraf gaan, laat hij staan. Deze werken mee in de slagkracht van de betekenis. De schets is al een afgerond kunstwerk op zich, maar deze vertaalt hij nog in olieverf op doek. In deze vertaling verliest de afbeelding details omdat deze er al werkend niet toe bleken te doen, of krijgt nieuwe elementen aangemeten om het werk meer energiek te maken. Een motief kan nog worden uitgewerkt in een ets of als bronzen deur dan wel ruimtelijk object. Ook maakt hij muurschilderingen of plakt met olieverf bewerkt karton tegen een glazen wand. Roland Sohier is veelzijdig in zijn beeldtaal en de uitwerking daarvan. Zijn schilderijen, lees hier kunstwerken, betekenen iets. Wel degelijk.

Schilderijen die iets betekenen. Ups en downs in 2022. Roland Sohier. Uitgave in eigen beheer, najaar 2022.

#roland sohier #schilderijen #magazine #kunst #art

0 notes

stormvanwoorden · 3 years

Text

Ik had gisteren een gesprek met een vriendin over het veranderen als persoon. En hoe bevreemdend het is om terug te blikken op wie ge geweest zijt. Omdat ge kijkt naar een oude versie van uzelf met de nieuwe kennis en ervaringen die ge hebt opgedaan. Omdat ge niet meer de persoon zijt die al die dingen gedaan heeft, maar toch zijt ge wel nog altijd die persoon. En dat is soms moeilijk om te dragen. Maar ze zei dat die verandering wel wenselijk is. Dat dat hetgeen is waar ge op hoopt zelfs. En ik had daar nog niet bij stil gestaan dat dat is wat ge doet, want ik heb het zo niet op verandering. Maar ze heeft volledig gelijk. Ik wil zoals iedereen leren uit mijn (en andermans) fouten, plus het is ook gewoon goed om te veranderen. En toen zei ik iets in de aard van: “In feite is de verandering ook niet plots. Maar er nemen stelselmatig kleine verandering plaats over een langere tijd, en het is pas als ge terugkijkt dat ge daar de uitkomst van ziet. Het is een beetje hetzelfde met een buitenmuur die ge wit verft. Na vijftig jaar is die niet meer wit, maar dat valt u pas op als ge er een nieuwe laag verf over aanbrengt. Dan pas ziet ge hoe vergeeld die muur is. Maar die vergeling is niet op één of twee dagen gebeurd. Maar door vijftig jaar blootgesteld te zijn aan de elementen. En met een mens is dat in feite hetzelfde, ge wordt continue blootgesteld aan allerlei elementen. En eens ge terugblikt ziet ge pas hoeveel ge veranderd zijt”.

#nederlands #mijn #gedachten #teksten #tekst #tekstje #woorden #woordjes #zinnen #zinnetjes #schrijfsel #schrijven #schrijver #schrijvers #schrijversvantumblr

25 notes · View notes

detweedeochtend · 4 years

Text

De mogelijkheden

Toen de deur dichtviel was het slechts een kwestie van seconden vooraleer de film van de avond teruggespoeld was en zich voor zijn geest opnieuw begon af te spelen. Dit had hij de laatste tijd wel vaker en hij was er zich ook steeds bewuster van dat dit gebeurde. Iedere opmerking, ieder bevreemdend stil moment, elke blik: alles moest en zou geïnterpreteerd en vanuit alle mogelijke hoeken geanalyseerd worden. Hoe vaker hij deze psychologisch veeleisende klus ondernam, hoe meer het hem begon op te vallen: er waren veel momenten die voor verbetering vatbaar waren. Hij kon op vele vlakken een aangenamere gesprekspartner, prettiger gezelschap en algemeen gezien misschien zelfs een beter persoon worden, maar waarom kon hij zijn verworven inzichten niet meteen toepassen? Of beter nog: waarom kon hij niet terugkeren om hier en daar momenten bij te sturen of recht te zetten?

Een man komt een café binnen. Het is bijna middernacht. De barman zucht en geeft aan dat hij nog een drankje wil schenken. De man bestelt een dubbele whisky. Een vrouw staat gek te doen in een groepje vrienden. Zijn het collega's? Vrienden van een lang vervlogen middelbareschooltijd? De man kijkt toe en heeft er het raden naar. De vrouw danst opzichtig, wat op afgemeten gelach wordt onthaald. Na een tijdje geeft de vrouw het op. Ze leegt haar glas, trekt haar jas aan, omhelst iedereen vriendschappelijk ten afscheid en vertrekt dan. In het buitengaan kruisen de blikken van de man en de vrouw elkaar. Langer dan een seconde duurt dit echter niet. De vrouw klimt buiten op haar fiets, begeeft zich op de rijweg en wordt gegrepen door een politiewagen. Ze sterft ter plaatse. De enige getuige is een halfdronken man die het hele gebeuren heeft gadegeslagen vanaf zijn barkruk in het café.

Natuurlijk kon hij dat wel. Hij wist hoe het moest en hij had het benodigde toestel met bijhorende accessoires ook in de middelste lade van zijn schrijftafel opgeborgen. Daar wachtte het al jarenlang in een lederen etui, klaar om ooit gebruikt te worden. Vooralsnog had hij echter de juiste gelegenheid nog niet gevonden om het voorwerp in werking te stellen. De bijsturing van alledaagse momenten was te banaal en hij twijfelde zelfs of hij zich bij een ingrijpende gebeurtenis wel de moeite zou getroosten om het toestel te gebruiken. Af en toe trok hij de desbetreffende lade open en keek naar het bruine pakketje dat geduldig bleef liggen tussen een bundel ongebruikte omslagen en enkele rolletjes plakband. Het kostte hem dan steeds enige moeite om de lade weer dicht te schuiven.

Een man komt een café binnen. Het is middernacht. De barman zucht en geeft aan dat hij nog een drankje wil schenken. De man bestelt een dubbele whisky, bedenkt zich en vraagt een tonic in de plaats. Terwijl hij op zijn drankje wacht, moffelt hij een pakketje in zijn binnenzak. Een vrouw staat gek te doen in een groepje vrienden. Zijn het collega's? Vrienden van een lang vervlogen middelbareschooltijd? De man kijkt toe en heeft er het raden naar. Hij vindt de vrouw wel knap en houdt van haar gekke bewegingen. De vrouw danst dan ook opzichtig, wat echter slechts op afgemeten gelach van haar gezelschap wordt onthaald. Na een tijdje geeft de vrouw het op. Ze leegt haar glas, trekt haar jas aan, omhelst iedereen vriendschappelijk ten afscheid en vertrekt dan. In het buitengaan kruisen de blikken van de man en de vrouw elkaar. De man wil knipogen of haar aanspreken, maar ze heeft haar blik al afgewend. Hun oogcontact duurde niet langer dan een seconde. De vrouw klimt buiten op haar fiets. Ze denkt iets te horen, maar gaat er dan van uit dat ze zich dat heeft ingebeeld. Ze begeeft zich met haar fiets op de rijweg en wordt gegrepen door een politiewagen. De enige getuige is een bange man die het hele gebeuren heeft gadegeslagen vanaf zijn barkruk in het café.

"Wil je praten over wat er gisterennacht is gebeurd?" vroeg de vrouw die hij zonet had binnengelaten. Hij moest twee keer bewust met zijn ogen knipperen om de vraag tot zich te laten doordringen. Wou hij praten over de zaken die hij gisteren had gezien? Zag hij het zitten om de gebeurtenissen van de afgelopen vierentwintig uur over zijn lippen te laten rollen en hen zo het definitieve karakter van het uitgesprokene te laten krijgen? (Alhoewel: werd iets wel definitiever wanneer het werd uitgesproken? Waren woorden dan niet vluchtig, zeker wanneer ze slechts gezegd en niet geschreven werden? Hij dwaalde af.) "Ik ... weet het niet", zei hij aarzelend. Hij liet een pauze vallen vooraleer hij verder sprak, maar gaf met zijn halfopen mond aan dat hij nog iets zou toevoegen. "Ik weet niet of ik me nog veel herinner." Dat laatste was een leugen. Hij herinnerde zich alles. Hij herinnerde zich ieder moment zeer goed, aangezien hij ze allemaal had geanalyseerd en geïnterpreteerd. Meerdere keren zelfs.

Een man komt een café binnen. Het is iets na middernacht. De barman zucht en geeft aan dat hij nog een drankje wil schenken. De man bestelt een dubbele whisky, bedenkt zich en zegt: "Doe maar een tonic ... of nee, toch een whisky, maar geen dubbele." Terwijl hij op zijn drankje wacht, moffelt hij een pakketje in zijn binnenzak. Een vrouw staat gek te doen in een groepje vrienden. Zijn het collega's? Vrienden van een lang vervlogen middelbareschooltijd? De man kijkt toe en heeft er het raden naar. Hij vindt de vrouw echt knap en houdt van haar gekke bewegingen. De vrouw danst dan ook opzichtig, wat echter slechts op afgemeten gelach van haar gezelschap wordt onthaald. Na een tijdje geeft de vrouw het op. Ze leegt haar glas, trekt haar jas aan, omhelst iedereen vriendschappelijk ten afscheid en zet dan haar vertrek in. Hierop heeft de man gewacht. Hij neemt een slok en raapt al zijn moed bijeen. In het buitengaan kruisen de blikken van de man en de vrouw elkaar, maar daar blijft het niet bij. "Mag ik je even zeggen dat je geweldig danst?" vraagt hij. Het klinkt stamelend en hij is bang dat de vrouw hem bij wijze van reactie straal zou negeren, een afkeurende blik zou toewerpen of zelfs in het gezicht zou slaan. In plaats daarvan verschijnt er een glinstering in haar ogen. "Iedereen vindt me maar gek als ik dans," zegt ze met een glimlach, "dit is de eerste keer dat iemand daar iets positiefs over zegt." Ze geeft hem een welgemeende kus op de wang. De man voelt hoe een warme golf hem overspoelt. "Drink je nog een allerlaatste van mij?" vraagt hij. Ze aarzelt. Ergens snijdt een loeiende sirene door de stilte van de nacht.

#schrijven #Nederlands #Dutch #proza #tijd #keuzes

7 notes · View notes

huilendnaardeclub · 4 years

Text

De jaarlijkse trip naar Leuven met mijn vader. Ik kom hier al jaren vanwege zijn ziekenhuisbezoeken, maar deze keer heeft het bezoek een bevreemdende lading. Overal mondkapjes, afzetlint, desinfecterende gels op elk terras. We slapen in een kamer waar ik mijn ergste vijand nog niet zou laten overnachten. Het is er warm, want het raam is kapot en kan niet open. Op de bovenkant van de grote kast in de ruimte ligt een laag stof ter dikte van een flink matras en een halve stroopwafel. Het bed begint al te kraken zodra je er alleen maar naar kijkt. Ik zie knappe meisjes en lieve honden en de bierkaart is uitstekend, maar verder zou ik toch vooral heel graag in mijn eigen bed liggen. Daar is het namelijk geen 78 graden.

#huilendnaardeclub

1 note · View note

robindeschepper · 4 years

Photo

Een foto van Ronald Stoops. Veel van zijn beelden geven me een bevreemdend gevoel wat ik net zeer interessant vind aan hem. © Ronald Stoops

#verkenningvdsector #verkenningvandesector #ronald stoops

4 notes · View notes

tennesseeaelbrecht · 4 years

Text

H Y B R I S - H E T N I E U W S T E D E L I J K

Wauw.

Ik ben vrijdagavond 15 november 2019 met mijn mama naar een aangrijpend toneelstuk gaan kijken. Het was prachtig. Maar ook zwaar, omdat het besef er is dat dit de harde realiteit is.

Ik stel u voor: Hybris van Het nieuwstedelijk.

Het toneelstuk gaat over een ontmoeting in de onderbuik van een ziekenhuis. Zij, een chirurge, probeert zich staande te houden. Hij, voormalige patiënt en met krukken, wacht op nieuws. En er is tijd. Tijd om te delen wat ze al lang met zich meeslepen.

De voorstelling geeft de werkelijkheid weer. In overboekte operatiekwartieren bezwijken chirurgen onder de druk. Een systeem stuit op zijn limieten.

Het toneelstuk is geschreven door Christophe Aussems (1975), mede-oprichter van Het nieuwstedelijk (het stadsgezelschap van Hasselt, Leuven en Genk) en maakt deel uit van de artistieke kern.

Hij schreef het op basis van uitgebreide research en interviews. Christophe sprak chirurgen en patiënten over wat er met hen gebeurt als het fout loopt. Tien diepte-interviews vormden de belangrijkste inspiratiebron voor deze toneeltekst.

Een eerste ‘reden’ waarom hij dit toneelstuk - over medische fouten en de grote druk op chirurgen - geschreven heeft, is door iets wat er gebeurt is in zijn prille begin. Door een medische fout tijdens een keizersnede is zijn moeder bijna gestorven na zijn geboorte. Dit feit heeft hem altijd gefascineerd. Ook een latere ervaring uit zijn leven, een fikse burn-out, was belangrijk bij het ontstaan van deze tekst. Het is namelijk zo dat heel veel mensen uit de medische wereld te kampen hebben met een burn-out en dat het risico op dit genadeloze fenomeen twee keer groter is na betrokkenheid bij medische falen.

Erwin Jans van www.theaterkrant.nl schrijft volgende samenvatting en mening over het toneelstuk:

“Aussems heeft ervoor gekozen om beide personages (David en Zoë) tegenover elkaar te plaatsen in een geïsoleerde omgeving (de kelders van het ziekenhuis) waarin het enige contact met de buitenwereld via de telefoon verloopt. Ze ontmoeten elkaar op een emotioneel kwetsbaar moment. De moeder van David wordt na een auto-ongeval geopereerd en Zoë heeft als chirurg net een medische fout gemaakt die ze weliswaar kon herstellen, maar die haar zelfvertrouwen zwaar heeft ondermijnt. Zij staat op het punt om in te storten. David heeft als achttienjarige een operatie ondergaan waarbij een medische fout leidde tot verlamming van de benen. Wanneer later in het stuk blijkt dat Zoë assisteerde bij die operatie en dus een bepaalde mate van verantwoordelijkheid heeft, zijn beide personages tot elkaar veroordeeld. Die ontdekking gebeurt precies in de helft van het stuk dat bestaat uit 15 scènes. Terwijl de personages zich voorheen nog op een zekere afstand van elkaar bewogen, worden vanaf dan de gesprekken op het scherp van de snee gevoerd. Door de bevreemdende omgeving, het onwaarschijnlijke toeval van hun ontmoeting en hun emotionele onzekerheid raken de personages met elkaar verbonden in een netwerk van schuldgevoelens, verwijt en zelfrechtvaardiging. Ze komen terecht in een double bind waarin ze nu eens elkanders slachtoffer dan weer elkanders beulen zijn. De twee personages hakken hard op elkaar in, met de intensiteit van een koppel dat in een relationele crisis zit. Sommige scènes lijken nu eens op een politie-ondervraging dan weer op een verhoor in een rechtbank.”

Ook verduidelijkt Erwin Jans dat Hybris als voorstelling een rol kan spelen in het op gang brengen van een publieke discussie rond dit moeilijke onderwerp. De veelheid aan thema’s vraagt gewoon om een bijkomend gesprek. Daar zit precies de spanning met de gesloten dramatische vorm.

Misschien vraag je je ondertussen wel af vanwaar de titel Hybris komt? Wel op www.zuiderlucht.eu vond ik volgende uitleg, geschreven door Twan van den Brand.

“Hybris, overmoed, refereert niet alleen aan de chirurg die over het leven van de ander beschikt en zich plaatsvervanger van God waant. Het heeft evenzeer een relatie met de patiënt die als Don Quichotte het gevecht om transparantie en genoegdoening aangaat. “Het vergt moed om naar de rechter te stappen na een medische fout. De tegenstander is machtig. En het vraagt bijna óvermoed om zo’n zaak vol te houden. De procedure is lang en duur, de stress groot. Het maakt mensen soms fysiek ziek”, constateert Aussems.

Hybris slaat bovendien op de economische wetten die de zorg dicteren. “Voor de negatieve effecten zouden we meer oog moeten hebben.” En ja, hij bekent het met een glimlach, misschien is ook de theatermaker die denkt een taboe-onderwerp bespreekbaar te kunnen maken aan overmoed ten prooi. “Aan theater maken zit voor mij maatschappelijke urgentie vastgeklonken. Ik wil in de eerste plaats zelf inzicht krijgen en dat vervolgens delen met zoveel mogelijk andere mensen. Ik wil verschillende perspectieven tonen. Het begint bij elkaar begrijpen, bij begrip hebben. Ik hoop dat Hybris laat zien wat zo’n ontmoeting kan opleveren. Hoe de een en de ander daarna verder kan.”

De voorstelling vond plaats in de Westrand te Dilbeek om 20u30, maar er was een voorbespreking om 20u00. Dit vind ik altijd heel interessant omdat je veel meer achterliggende dingen te weten komt. Het werd gehouden door Christophe Aussems en ik kan iedereen aanraden om naar de voorbespreking van een toneelstuk te gaan, als die er is. Ook ga ik tijdens mijn lessen cultuur (woord), er samen met mijn leerkracht en medeleerlingen over nabespreken. En geloof me, dit stuk en dit onderwerp zijn de moeite waard om over te spreken en te filosoferen.

Waarom ik naar dit toneelstuk ben gaan kijken, is onder andere omdat het over de medische wereld gaat en ik er al sinds ik klein ben van droom om oftalmoloog te worden. Dat is een arts die gespecialiseerd is in de ogen. Dit is mijn grootste droom. Ik heb na dit stuk zeer veel geleerd en ga dit absoluut niet vergeten. Het heeft mij belangrijke waarden bijgebracht die ik, en dan vooral als toekomstige arts, voor altijd moet blijven koesteren.

Het stuk werd gespeeld door de acteurs Inge Paulussen (als Zoë) en Tom Ternest (als David). Ze stonden de hele voorstelling achter een glazen wand. Hierdoor leek het alsof ze echt in een ruimte waren en het publiek stiekem meekeek naar hun persoonlijke ontmoeting, zonder dat zij dit doorhadden. Het was indrukwekkend goed gespeeld. In mijn ogen speelden beide acteurs geen toneel, maar wáren ze gewoonweg wie ze speelden. Het was zo reeël en wauw, die gevoelens. Ik werd meegezogen in hun wereld en voelde hun angst, verdriet en hoop.

Nog iets extra fantastisch aan deze voorstelling is dat er live muziek was, gebracht door Stefan De Reese en Tom Buys. Hun prachtige klanken, maakten alles nog intenser.

Het verhaal, het spel, de muziek. Alles was zo betoverend, aangrijpend, ontroerend. Dit is en zal voor altijd één van de toneelstukken blijven die ik nooit ga vergeten. Het heeft diepe indruk om mij gemaakt. Absoluut. 10/10

Praktische informatie:

Wat: toneelstuk Hybris - Het nieuwstedelijk

Schrijver + maker toneelstuk: Christophe Aussems

Acteurs: Inge Paulussen en Tom Ternest

Wanneer: Vrijdag 15 november 2019 20u30 - inleiding om 20u00.

Waar: Westrand Kamerijklaan 46, 1700 Dilbeek, België

Prijs: €10.00 (-26/dagstudent)

Bronnen:

https://www.theaterkrant.nl/kritiek/de-grijze-wereld-van-medische-fouten/

https://www.zuiderlucht.eu/over-moed-en-overmoed/

1 note · View note

kulabata · 2 years

Text

Mungu ni mwema

Religie speelt een grote rol in zowel de privélevens, als in het openbare leven, en in het bijzonder in het werk in het ziekenhuis. Zo hebben we op vrijdag geen overdracht, maar een soort mis annex dankbetuiging, genaamd maombi. Dit wordt duidelijk als belangrijker beschouwd dan de continuïteit van zorg die we van een overdracht zouden krijgen. Het ziekenhuis heet dan ook wel KMT Hospital omdat het is opgericht door Mennonieten. Medio jaren zestig heeft de Kanisa ya Mennonite ya Tanzania de grond aangekocht waar zowel de ziekenhuisgebouwen als de huizen van de dokters en de Mennonitische kerk op staan. Mennonieten zijn een relatief kleine groep (zo’n 60.000 mensen) in Tanzania, maar ze worden ondersteund door een grote achterban in de Verenigde Staten. Deze stroming die is vernoemd naar een Friese Nederlander genaamd Menno (echt waar), en kenmerkt zich door pacifisme en de vrijheid om zelf te kiezen of je gedoopt wil worden als je achttien jaar oud wordt. Mennonieten staan bekend als tolerant en vrijdenkend – ze vinden dat God ook van mensen houdt die zich niet bij hen aansluiten of überhaupt niet in God geloven – en worden daardoor in Tanzania vaak gevraagd als bemiddelaars, bijvoorbeeld als er conflicten zijn tussen twee stammen. Wat mij betreft hebben zulke mediators sterk de voorkeur boven het supersnelrecht dat hier prevaleert, waarbij jonge herders die – veelal per ongeluk – hun vee op andermans land laten grazen met stokken worden geslagen tot ze bij ons moeten worden opgenomen, of dieven die op heterdaad betrapt worden door een menigte worden opgejaagd en soms het ziekenhuis algeheel niet halen.

Kabwana, het deel van het dorp waar wij wonen, is een term uit het Luo die ‘woonplaats van de witte mensen’ betekent, omdat tegenover ons huis de Mennonitische kerk zit waar al sinds jaar en dag Amerikaanse missionarissen werken. De kerk heeft veel openingen aan de zijkant die als ramen fungeren en daaruit schallen elke dag op vol volume dezelfde twee liedjes als het koor aan het oefenen is. Op zondag wordt er voor de congregatie gezongen en begint dezelfde muziek al om half zes ‘s ochtends. Dan is de kerk overigens nog leeg, alleen de muziek wordt keihard aangezet. Mijn kamer zit gelukkig aan de achterkant van het huis, maar voor de anderen kost dit wel een hoop nachtrust in het weekeinde. De goedlachse nieuwe bisschop heeft ons recentelijk bij hem thuis uitgenodigd voor het eten. Misschien kunnen we dan de begintijd van de dienst ter sprake brengen. Na een paar wijntjes is hij vast voor rede vatbaar. Dat hij daarvan houdt, weten we zeker, want hij is al meermaals onze kurkentrekker komen lenen.

Verder is het een vrolijke religieuze chaos in het dorp en de dorpjes daar omheen. Er zijn diverse andere kerken, elk van net een andere stroming, maar wel allemaal verschillende smaakjes christendom (de medewerkster van de drukkerij van het ziekenhuis draagt een Davidsster om haar nek, maar heeft desgevraagd nog nooit van het Jodendom gehoord). Deze verscheidenheid maakt dat er ook heel veel pastoors nodig zijn. In ons ziekenhuis heb ik er al vijf geteld onder het personeel. Een van de lokale pastoors heeft een verstandelijk beperkte zoon die andermans huizen binnendringt, maar omdat zijn vader pastoor is, wordt er niet moeilijk over gedaan. De jongen, die Harry heet, gaat elke paar dagen een keer op strooptocht en betreedt dan huizen waarvan de deur niet op slot zit. Bijna niemand doet hier zijn huis op slot, dus hij heeft redelijk vrij spel. Met zijn verstandelijke beperking heeft hij niets kwaads in de zin, maar het is wel op je spullen letten. In de groepsapp van het ziekenhuis vraagt zijn vader de pastoor of iemand een paar handen vol Malawisch briefgeld mist waar hij recentelijk mee is thuisgekomen, en als Harry bij Maud en Kees thuis wordt betrapt, moet hij na inspectie van zijn zakken een handvol ballonnen inleveren. Nog bevreemdender is de fascinatie met de kamer van Joost. Als Suzanna schoonmaakt, laat ze alle deuren openstaan, en kan Harry makkelijk via de achterdeur naar binnen zonder dat iemand het door heeft. De eerste keer dat dit gebeurde, werd hij aangetroffen in Joost z’n kledingkast, wijd grijnzend onderuitgezakt onder de onderste plank. De volgende keer is hij onder Joost z’n bed gaan liggen en had de deur van binnenuit op het schuifslot gedaan. Vervolgens kon hij niet meer zelfstandig onder het bed uit komen, en zat dus opgesloten. Suzanna is de halve middag bezig geweest om van buiten de betraliede ramen met aan elkaar gebonden bezems het schuifje weer open te krijgen. Sindsdien letten we wel wat beter op om alle deuren consequent op slot te doen. Harry meldt zich nog wel eens, maar als je het hem vraagt, vertrekt hij ook gelijk weer.

In het ziekenhuis delen de meeste patiënten de dokter een redelijk onbeduidende rol toe. Maak vooral niet de fout om te zeggen dat je verwacht dat een patiënt op korte termijn gaat komen te overlijden, want Mungu tu anajua: alleen God weet het. In plaats daarvan zeggen we dat het lot van de patiënt nu in de handen van God is, en dat doet het veel beter. Christian (die van de kip) hield ons ook dagelijks voor: ‘Madaktari wanatibu, mungu anaponyesha,’ de dokters behandelen, (maar) God is degene die beter maakt. Hier kan ik allemaal nog redelijk mee werken. Wat echter wel enigszins frustrerend is, is als we alle zeilen bijzetten om een patiënt door zijn ziekte heen te slepen en hem dankzij alle medische inspanningen eindelijk beter te zien worden, om vervolgens bij de familie de reactie ‘Mungu ni mwema’ uit te lokken: God is goed. Gaat God er een beetje met onze eer vandoor. De uitspraak wordt echter voor heel veel andere dingen gebruikt, en binnen de kortste keren hoor ik ook mijzelf, atheïst, het de hele dag door zeggen. Het lab heeft eindelijk de gevraagde bepaling gedaan? Mungu ni mwema. Mijn eigen malariatest is negatief? Mungu ni mwema. Mama Samosa komt samosa’s brengen? Mungu ni mwema.

Misschien is het omdat het ziekenhuis op het terrein van de kerk staat, dat er af en toe kleine wondertjes gebeuren. Sowieso is de groene, lommerrijke omgeving met bomen vol exotische vogels net het paradijs, maar ook binnen de muren van KMT Hospital lijken stiekem af en toe kleine hemelse interventies plaats te vinden. Patiënten met controles waarmee we ze in Nederland al lang zouden hebben doodverklaard, overleven zonder problemen. Een patiënt wiens bloedsuiker al gevaarlijk laag is, krijgt extra insuline toegediend, maar zit na deze dodelijke interventie rustig te kletsen op zijn plastic stoeltje. Een klein vogeltje komt eens even grondig de verpleegpost inspecteren, laat zich zonder problemen oppakken en zit een tijdje rustig in mijn hand de dingen te bekijken. We noemen hem Mwimo, het Luo-woord voor vogel. Op maandagavond zijn er twee wondertjes na elkaar. Mitchel, de eigenwijze diabeet, heeft eindelijk de noodzaak ingezien om aan zijn teen geopereerd te worden en is teruggekomen om zich te laten opnemen, en de ouders van de anonieme comapatient Nameless zijn verschenen om voor hem te zorgen. Mungu ni mwema.

0 notes

inge-universe · 2 years

Photo

Tülin Erkan - Honingeter @tulinerkan #tulinerkan #honingeter Zo 'n mooie cover #coverlove #coverliefde #mooiecover Wie heeft dit boek al gelezen? ............ Bedankt voor het #recensieexemplaar #leesexemplaar @newbookcollective @pelckmans.be ............ Inhoud: Sibel wacht in de luchthaven van Istanboel. Ze mist haar vlucht naar Brussel elke dag. Een zieke piloot, een zonderlinge securityagent en een drugshond vergezellen haar op haar dwaaltocht. Binnen de muren van de luchthaven zoeken ze naar manieren om de zwarte gaten in hun geheugen op te vullen. Buiten woedt een sneeuwstorm. Het Turkse alfabet telt 29 letters. Het Nederlandse 26. Dat zijn er drie te weinig of drie te veel. Honingeter roept een verstilde sfeer op waarin moedertaal en vaderland elkaar overlappen tot het botst. Turkse folklore en klassieke mythologie versmelten tot een bevreemdend, surrealistisch kluwen. In deze roman is iedereen in transit. In Honingeter vermengt Tülin Erkan haar Belgisch-Turkse roots met klassieke mythologie en Turkse folklore om iets nieuws tevoorschijn te toveren. Taal en herinnering rijgt ze virtuoos aan elkaar tot een gecondenseerd geheel. Tülin Erkan groeide op in Oostende bij een Franstalige moeder en een Engelstalige grootmoeder. Haar zomers bracht ze door bij haar vader in Turkije. Wanneer mensen haar als ‘half’ omschrijven, voelt ze zich vooral dubbel. Ze studeerde Literatuurwetenschappen. Honingeter is haar romandebuut. ............ #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #boekstagram #instabook #dutchbookstagram #instaboek #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #debuut #debuutroman #turksefolklore #moedertaal #vaderland #newin #nieuwbinnen #bookmail #currentlyreading https://www.instagram.com/p/CZZmSdRA0qJ/?utm_medium=tumblr

0 notes

langsdewittewolken · 6 years

Photo

Misschien niet het eind van de wereld maar wel een andere. Houdt het midden tussen de Schotland en de Savanne als we web mogen geloven. Wij geen idee of het waar is, maar bevreemdend is het wel: tropenbos en grassig land. En stil. En schoon. Wij dralen en nemen heel erg de tijd voor kijken en aarzelen. En stokken en mieren. En komen massa’s Singalezen tegen die in het verlengd weekend van volle maan een natuurparkske komen doen.

1 note · View note

lolademol · 6 years

Text

RECENSIE 4: A LOVE SUPREME - ROSAS (PODIUM: DANS)

Ik herinner me het nog als de dag van gisteren: 18 januari 2018. Een melding op mijn favoriete app: Smartschool. Dit keer geen meldingen over mijn schitterende punten (kuch), maar een mailtje van de enige echte JDG. Vol spanning opende ik de mail en las hem razendsnel door. Al snel begreep ik dat we een prachtige kans kregen aangeboden. Zonder enige twijfel drukte ik dan ook meteen op reply en vroeg een ticket voor de voorstelling a love supreme. Een beetje later las ik in de groupschat dat een paar vrienden ook nog mee wouden. Als goede vriendin stuurde ik dan nog snel een mailtje (het was al voorbij 23u, maar ik had de tijd uit het oog verloren doordat ik zo druk bezig was met mijn estheticablog ;) ) Verder met het verhaal: ik stuurde dus nog een mailtje om te vragen of er nog tickets waren. En zoals altijd kon ik rekenen op de goede steun van JDG. Onze tickets waren in orde, eureka! Ik kon niet wachten tot de voorstelling. Ik zette ze zelf in koeien van letters in mijn agenda en begon de dagen af te tellen.

Eindelijk was het zover: donderdag 1 februari 2018. De schooldag duurde langer als normaal, gelukkig sloten we de dag af met een leuk lesje esthetica. Daarna was het vol ongeduld wachten: vanavond zouden we eindelijk naar de langverwachte voorstelling van Rosas gaan. Vol ongeduld stapte ik in de auto, we pikten eerst nog Bo, Carole en Linde op en reden dan naar CC De Meent. Snel gingen we onze tickets halen en haastten ons naar de zaal, na uiteraard eerst dag te zeggen aan onze fantastische estheticaleerkracht.

Het licht ging uit, de voorstelling begon. Ik kende Rosas al en verwachtte veel van de voorstelling omwille van hun hoog niveau.

Een recensie door Bert Hertogs:

Anne Teresa De Keersmaeker hield ‘A love supreme’, een choreografie op de muziek van John Coltrane dat uit 1964 uitkwam, die ze samen met Salva Sanchis maakte in 2005 tegen het licht. Een nieuwe versie ontstond. Brussel kreeg de eer om de wereldpremière op zijn naam te mogen schrijven. Net als in 2005 zet De Keersmaeker vier dansers, mannen, op de bühne. Vier is dan ook een niet onbelangrijk getal voor het muziekwerk. Er zijn vier instrumenten: bas door Jimmy Garrison, drums door Elvin Jones, tenorsax door John Coltrane, piano door McCoy Tyner en eigenlijk ook de stem van Coltrane als vijfde instrument te horen dat repetitief ‘A love supreme’ herhaalt. Het werk bestaat uit vier delen waarbij elk instrument zijn solo krijgt als start, het werk is volledig in 4/4 maat geschreven, het kent een spirituele opbouw, een oefening: erkenning als eerste, gevolgd door besluitvaardigheid, doorzettingsvermogen en dankzegging. In dat eerste deel zit een melodie die zich baseert op 4 noten G, B flat, G en C.

Matinee op zondag betekent heel wat kinderen in het Kaaitheater. Naast ons zit het tienermeisje Mira, dat na afloop van de voorstelling een staande ovatie geeft. Alleen is ze niet, ook heel wat andere toeschouwers geven een staande ovatie. Maar niet iedereen doet daaraan mee. Wij horen daar bij. ‘A love supreme’ bestaat eigenlijk in zijn gechoreografeerde vorm niet uit vier delen, maar uit vijf. Starten doet De Keersmaeker immers met haar dansers in volledige stilte te laten dansen. Dan al zie je een mix van vrije beweging, of wat erop lijkt en duidelijke gechoreografeerde elementen (zoals de lift die de drie uitvoeren zodat Bilal El Had verticaal de hoogte in gehouden wordt of het met de armen elkaar vasthouden en zo statisch langs de buitenkanten in een weggetrokken houding van elkaar staan alsof ze elkaar willen uitrekken). Die elementen komen bijvoorbeeld terug in het vierde deel van ‘Acknowledgement, Resolution, Pursuance & Psalm). Laat De Keersmaeker de choreografie in stilte eerst uitvoeren omdat erkenning niet vanzelf kan komen? Omdat eerst de stilte er is voor een compositie kan ontstaan, wat hier gelijk wordt gesteld aan wat mogelijks het inoefenen is?

Op de vloer op het podium zien we enkel rechte lijnen. Toegegeven, deze choreografie trekt niet zelden de rechte lijn, de diagonaal ook (rechte hand de lucht in, of de witte spot rechts die diagonaal zijn lichtstralen over het podium laat schijnen), en verder zien we zowel de horizontale als de verticale beweging ( hoog-laag), vooraan-achteraan (diepte). Maar daarnaast draaien de mannen ook om hun as, of rond elkaar. De lijven en hoofden soms dicht bij elkaar, wat emoties als troost bij elkaar vinden, en tristesse doetnoproepen. Dat brengt ons bij de veelheid aan emotie in het werk, de dynamiek, de contrasten die Rosas hier erg goed weet aan te voelen en in te kleuren. Explosieve momenten, verrassingen zijn er wanneer een sprong onverwacht plots uit het niets ontstaat als een vreugdesprong. Thomas Vantuycom zien we dan weer verschillende malen rond zijn as draaien van vooraan naar achteraan het podium terwijl de melodie van de piano die hij volgt op zijn zachtst gezegd golvend is. Bilal El Had, die de partij van de sax danst, mag het meest explosief van al uit de hoek komen.

Toch volgt Rosas niet nauwgezet de muzikale partij van elk instrument. Het is dus niet zo dat José Paulo Dos Santos die de drums volgt, Bilal El Had die sax is, Jason Respilieux de bas en Thomas Vantuycom de piano een ‘1 beweging per noot’- choreografie neerzetten (wat overigens fysiek niet te doen zou zijn). Integendeel. Soms horen we de muziek wel uitbarsten maar zien we het tegenovergestelde door de bewuste uitvoerder, nl. dat die blijft stilstaan. Plus: ze veranderen ook wel eens van instrument (samen de partij van de stem neerzetten), maar gaan dan wel weer mooi af wanneer het instrument ook even niet te horen is. Soms zit er vertraging op de danser, die iets te laat inzet terwijl het instrument al te horen is. Dat zorgt voor een bevreemdend gevoel dat ons bij momenten toch heel even uit de voorstelling haalt. Of het moet aan dat jongetje en dat meisje die voor ons zaten, gelegen hebben die verplicht naar ‘A love supreme’ moesten gaan kijken met hun mama. De voorstelling was nog maar net begonnen of het woord ‘saai’ kwam al uit de mond van het meisje. Tja, de dansers dansen redelijk abstract én op volledige stilte dan. Het tienermeisje Mira naast ons bleek dan weer opgewonden door het extatische en vrije in de dans tijdens dat stille deel. Haar opvallend zware ademhaling verraadde dat. En dat veel te jonge meisje voor ons? Die deed zelfs de handen op de oren tijdens het ‘Pursuance’ deel en keek haar mama om de zoveel tijd in de ogen met de vraag ‘hoe lang nog?’. Cultuur dient dan ook vooral het resultaat van een vrije keuze te zijn en niet opgelegd.

Hoewel een beschrijving van een voorstelling soms anders doet vermoeden, is ‘A love supreme’ absoluut geen voorstelling voor al te jonge kinderen. Het is geen Peter en de Wolf. Het is geen hapklare brok maar een stevige abstracte voorstelling op muziek die verre van makkelijk te coderen valt, laat staan om te zetten in dans. De Keersmaeker heeft samen met haar dansers een meer dan verdienstelijke poging gedaan om het complexe werk volledig te proberen vatten en op scène te brengen. Maar de vraag stelt zich of dit werk zich wel (helemaal) laat vertalen naar het podium.

Ik ben het vaak eens met deze recensie. De 4 personen die elk een instrument spelen hadden elk een solo en dit was zeer mooi. Mij stoorde het wel niet dat de persoon van een instrument dat heel luid ging spelen plots gewoon stilstond.

“zoals de lift die de drie uitvoeren zodat Bilal El Had verticaal de hoogte in gehouden wordt of het met de armen elkaar vasthouden en zo statisch langs de buitenkanten in een weggetrokken houding van elkaar staan alsof ze elkaar willen uitrekken. Die elementen komen bijvoorbeeld terug in het vierde deel van ‘Acknowledgement, Resolution, Pursuance & Psalm). Laat De Keersmaeker de choreografie in stilte eerst uitvoeren omdat erkenning niet vanzelf kan komen? Omdat eerst de stilte er is voor een compositie kan ontstaan, wat hier gelijk wordt gesteld aan wat mogelijks het inoefenen is?“

In het begin van de voorstelling bewegen de 4 dansers vrij in stilte. Er is geen muziek. Ik vond dit prachtig. Hoe zij hun gevoelens kunnen vertalen in bewegingen en dat zonder enige muziek is niet te beschrijven. Meneer De Greef had ons al verteld dat de voorstelling ging beginnen met 10 à 15 min dans zonder muziek en eerlijk gezegd schrikte mij dit wel af. Ik ging niet gedacht hebben dat ik dit mooi ging vinden. Na een tijdje hoorde je ook dat het geduld van de mensen op was: gehoest, gefluister, gekraak van de stoelen. Zoals hierboven geschreven staat, kwamen de bewegingen terug in het laatste deel. Dit had ik ook opgemerkt. Maar ik dacht hier niet zo diep als Bert Hertogs over na. (erkenning, eerst stilte voor er compositie is...).

“Hoewel een beschrijving van een voorstelling soms anders doet vermoeden, is ‘A love supreme’ absoluut geen voorstelling voor al te jonge kinderen.”

Hier ga ik volledig mee akkoord, moest ik als jong meisje daar gezeten hebben, had ik het geen seconde volgehouden.

Mijn eindoordeel over de voorstelling is de volgende: ik ben heel blij dat ik deze voorstelling ben gaan zien. Het was geen alledaagse dansvoorstelling en dat maakte het speciaal. Er was extra veel aandacht voor de instrumenten en hier werd ook duidelijk mee gespeeld. Bedankt JDG voor deze mooie kans.

1 note · View note

jurjenkvanderhoek · 2 years

Text

HERTALING VAN HET WADDENLANDSCHAP IN METAMORFOSEN

Het is geen kunst. Dat is het wel, maar het wil dat label niet aangehangen hebben. Als kunst is dat het de zichtbare en tastbare waarheid verbeeldt, is het werk van Fred Landsman geen kunst. Maar wanneer kunst is het uitdrukken van gevoelens door een scheppende activiteit en dat die schepping dan een verbeelding oproept, dan weer wel kan het werk het stempel kunst dragen. Of zoals Kant het definieerde: 'een soort voorstelling die zichzelf tot doel heeft, maar niettemin de mentale beoefening van sociale communicatie bevordert'. Want ik heb het er nu ook over. En in de uitgave "Metamorfosen", catalogus bij de tentoonstelling in Museum Belvédère, hebben Huub Mous en Han Steenbruggen het er ook over. En de bezoekers van de presentatie in de museumkabinetten zullen het er over hebben. Zij het stilzwijgend alleen of fluisterend onder elkaar. Want in de zalen hoort rust te heersen. Hoewel het werk van Fred Landsman zich van de muren schreeuwt, in stilte evenwel.

Landsman zelf vindt zijn werk geen kunst. Dat betekent niet dat het zomaar iets is, niets voorstelt, te eenvoudig. Om het als kunst te zien wordt het kapot geredeneerd en dood bekritiseerd. Het werk is een ontlading van gevoelens, een uitbarsting van ervaringen. Letterlijk zo in beeld gebracht. De figuratie is voor de aanschouwer een confronterende gebeurtenis. Of zoals Landsman zelf zegt: 'er vangt iets aan waar wij ons geen beeld van kunnen of durven vormen'. Dat beeld ontstaat voor hem aan de boorden van het Wad, in het hoge noorden van Nederland, in Holwerd. Van die weidse stilte is op zich een werkelijke voorstelling te maken; een verre einder met de hoge lucht erboven en het vlakke landschap eronder. Water en wolken, niets minder zegt meer. Het suggereert de realiteit. Maar de ervaring, het gevoel bij die onmetelijke rust is nauwelijks in beeld uit te drukken. Woorden kunnen dan nog toereikend zijn, maar hoe werk je emotie in beelden uit zodat anderen dat kunnen invoelen.

Fred Landsman laat zich decennialang door het waddenlandschap inspireren. Zijn uitdrukking in gouache en olieverf ondergaat door die tijd heen een evolutie, in de zin van dat het een geleidelijke vorming of omvorming heeft door gemaakt. Het beeld ontstaan uit of beter in de innerlijke ruimte, zijn binnenste - de ziel, het karakter zo u wilt, heeft een groei door gemaakt en is tot bloei gekomen. Van werkelijke realiteit tot een onbewuste werkelijkheid. Wat ik zie in Museum Belvédère en terug vind in de catalogus, is een overweldigende ervaring. Wanneer ik de glazen deuren van de westvleugel open druk is er een blikseminslag bij heldere hemel. Ik sta te trillen op mijn benen en loop meteen op het werk van Landsman toe. Het trekt me aan en stoot me meteen ook weer af. De vormen ontregelen mijn zienswijze, het verontrust mijn gedachte. Door de confrontatie zet ik liever een paar stappen terug dan dat ik toenadering zoek. Het werk is vreemd aan mijn gewenning, bevreemdend aan wat ik gewoon ben te zien.

Het werk zet een gevoel, de emotie, monumentaal neer. Het waddenlandschap is een machtig stuk natuur, maar in mijn voorstelling is het niet het beeld dat Landsman ervan schetst. Hij verbeeldt geen gebeurtenis als herkenbare voorstelling, maar laat de beelden zichzelf als belevenis voordoen. Het is die donderslag bij heldere hemel, die Landsman op linnen zet. Op doek dat zo groot is dat hij het met een armlengte nog kan beschilderen. Grote halen, een expressieve werkwijze. De beeltenis komt voort uit de kracht van het landschap, de spiegeling op het water, de creativiteit van de natuur. Als waarnemer wordt ik naar binnen gezogen in het beeld. De vlakken verdiepen zich en slurpen mij naar binnen. Ik val in de schijnbaar bodemloze put, het zwarte gat dat alles naar zich toe trekt. Er is geen licht aan het eind van de tunnel, of toch.

De vormen die figureren in het werk van Landsman zijn in de verte geïnspireerd op de menselijke gedaante. Maar hebben ook plantaardige elementen in zich. Ledematen als takken slaan grotesk om zich heen. De atmosfeer grijpt vast en maakt zich los, als in een schijnbare tegenstelling. De natuur is groots en maakt de toeschouwer klein. Een inspirerende ervaring om abstract uit te beelden. Wat ik zie op de dijk, uitkijkend over de met water dooraderde zandvlakte, heeft op zichzelf geen beeld nodig. De kunst kan de natuur niet aftroeven of voorbij streven. Maar Fred Landsman kan dit wel in zijn schilderijen, het is daarom ook dat hij geen kunst maakt. Hij ontstijgt in zijn werk de zichtbare werkelijkheid om er een excessieve afbeelding uit te maken. Een afbeelding waarin zijn beleving bovenmatig tot uiting komt. Het heeft ook wel de uitdrukking van een kop van een insect, met voelsprieten en telescoopogen, wanneer ik het abstracte beeld een werkelijkheid wil geven. En dan daarnaast is het ook de ingang tot de baarmoeder, het begin van het leven. Het Wad als kraamkamer van de gedachte. Imponerend en ontroerend samen. Overdonderend en meeslepend tegelijk. Dat zijn de gedaanteverwisselingen van Landsman ook, zuigend en boeiend. Het leven hervormt in een ruimtelijk vlak. De ruimte herschapen in ontroering. Het landschap raakte Landsman en ik ben getroffen door zijn hertaling.

Metamorfosen, Fred Landsman. Tentoonstelling en catalogus bij Museum Belvédère, Oranje Nassaulaan 12 in Heerenveen/Oranjewoud. Tot en met 30 januari 2022.

https://www.museumbelvedere.nl/winkel/fred-landsman-metamorfosen_327/

#fred landsman #metamorfosen #museum belvédère #huub mous #han steenbruggen #schilderijen

0 notes