#Kaap de Goede Hoop | Explore Tumblr Posts and Blogs

charleshaddonspurgeon · 6 months

Text

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking Want het Koninkrijk der hemelen is als een heer des huizes, die ’s morgens vroeg eropuit ging om arbeiders voor zijn wijngaard in te huren… En toen hij omstreeks het derde uur eropuit ging, zag hij anderen werkloos op de markt staan… Toen hij nogmaals eropuit gegaan was, omstreeks het zesde en het negende uur, deed hij hetzelfde. En toen hij omstreeks het elfde uur eropuit ging, vond hij weer anderen werkloos staan. (Mattheüs 20:1,3,5—6) Lees verder 2 Kronieken 33:1—13; 34:1—3. Sommigen onder ons moeten in de tijd en in de eeuwigheid een speciaal lied van dankbaarheid zingen. Een lied van dankbaarheid voor de liefde die ons, in de dagen van onze dwaasheid en argeloosheid, opnam en plaatste in het huisgezin van God. Kijk naar de genade die een mens roept als hij twintig is, als de hartstochten heet zijn, als er een sterke verleiding is om in de ondeugden en zogenaamde genoegens van de wereld te duiken. Verlossing van de betovering van de zonde is machtige genade, wanneer de wangen van de wereld blozen en ze het mooist gekleed is. Christus te leren kiezen boven de rijkdommen van Egypte is de machtige genade waarvoor God ons zoetste lied zal krijgen. Door de Heere geroepen worden als we veertig zijn, in de bloei van het leven, is een wonderlijke vertoning van Gods kracht want wereldgezindheid is moeilijk te overwinnen. En wereldgezindheid is de zonde van de middelbare leeftijd. Met een gezin om u heen, met veel bezigheden, met de wereld die u verteerd als kanker is het een wonder dat God u in Zijn genade heeft opgezocht, dat Hij u een wedergeboren ziel heeft gemaakt. U bent een wonder van genade. Dat moet u voelen en daar moet u God voor prijzen in de tijd en in de eeuwigheid. Zestig. “Kan ook een Cusjiet zijn huid veranderen, of een luipaard zijn vlekken? Zou ook u dan goed kunnen gaan doen, gewend als u bent om kwaad te doen?” (Jeremia 13:23). En toch hebt u het geleerd. U hebt een gezegende Schoolmeester gehad die u liefdevol heeft onderwezen, u hebt geleerd goed te doen. Hoewel uw vaartuig is gaan rotten in het water van de Zwarte Zee van de zonde, heeft u een nieuwe eigenaar, u zult een nieuw vlag hijsen en u zult langs Kaap de Goede Hoop varen naar de Eilanden van de Gezegenden, in het Land van het Hiernamaals. Maar wat zal ik over u zeggen wanneer u geroepen bent op nog latere leeftijd? U moet veel liefhebben want u is veel vergeven. Ter overdenking Het is het beste om vroeg tot Christus te komen (Prediker 12:1), maar beter laat dan nooit (Lukas 23:39—43). Preek 664, 10 december 1865

0 notes

rebrandtdebibls · 2 years

Text

Die kommandeursvrou, Maria de la Queillerie

Maria de la Queillerie, later Maria van Riebeeck, is gebore op 28 Oktober 1629 en oorlede te Malakka op 2 November 1664. Sy was die jongste kind van ds. Abraham Quevellerius, gelatiniseerde vorm van die familienaam van haar

VOORSTE VROUE AAN DIE KAAP

grootvader Chretien de la Queillerie, 'n bekeerde uit die katolisisme, wat later as Waalse predikant in Nederland diens gedoen het. Sy was vier maande oud tor haar vader, predikant in die Waalse en Hervormde kerke, oorlede is Haar moeder, Maria du Bois, liet haar toe in Leiden gevestig. In 1647 het diesterf egter voordat hulle skeep gaan na die Kaap de Goede Hoop. Moontlik het Dirk Crany die be kende portret van haar hier geskilder. Hierdie portret gee 'n duidelike insig in die persoonlikheid van die eerste kommandeursvrou. Dit is die beeltenis van 'n skone met reëlmatige, fyn gelaatstrekke en helder, intelligente of, waaruit 'n sekere jeugdige krag spreek. Hoewel die haelwit rabat met die dubbele Ty kant lang om die skouers haar klere drag in die middel van die 17de eeu plans, en lie tipmussie 'n sekere outydse geditingeerdheid uit 'n stoor tydperk an haar voorkoms verleen, is dit 'n gog wat 'n mens ewe goed vir 'n akade miose vrou in die twintigste eeu kan

Kommandeur en sy gade stuur, dui die hartlike bewoording op die geneentheid wat hulle die Kommandeurspaar toedra Uit een van hierdie briewe blyk dat die Kommandeursvrou in blye verwagting verkeer, want Verburgh meld dat by die eiers vir die kandeel" van Saldanha meebring. Hy beskou dit as vanself sprekend dat (soos in Nederland) die vroue in die Fortresse de Goede Hoop op kraambesoek genooi sal word om hul gelukwensinge met die geboorte van die kind oor te bring, en dat hulle op die gebruiklike wyse getrakteer sal word. Die aanwesigheid van 'n klawesimbel

in die Kommandeur se kamer di daarop dat Maria die instrument mee gebring het, want anders sou daar nie plek vir so iets op die klein skepies gewees het nie. Daar word selfs vermeld dat die Hottentotkaptein en sy dogter ..van des Commandeurs taeffelenst... onder een claresingelspel fray ende hastigh unthaelt" is, waarvan jy kan

atiei dat Maria self die speelster was In alles het sy haar man bygesta in sy vreugde, sy teleurstellings en y smart Beproewings het sy k geken,

Daar word selde na die kommandeurs vrou in die amptelike dokumente ver wys; tog voel 'n mens dat die eerste melk en botter wat hulle produseer, seker na die Kommandeursvrou sou gegaan het; so ook die eerste wit kool. By die eerste blomcool uyt onsen thuyn gesneden, so schoon ende delicact vallende als in 't vaderlandt", verraai die woorde 'n vergeeflike trots. Eers in November 1659 word die eerste Hollandse roos" gepluk, maar die feit dat dit in die Daghregister ver meld word, moet daarop dui dat dit nie in die huishouding van die Kommandeur ongemerk plaasgevind het nie; trouens, die kweek van groente en vrugte was (tesame met die veeruil van die Hotten lotte) die vernaamste aktiwiteite in die nedersetting. Maria kon egter nie buite die fort gaan tensy sy manlike begeleiding tehad het nie, en sou dus seker dikwels haar man op sy gewone omgang deur tuinery en boorde vergesel het.

Maria bepaalde kulturele stempel op die klein teenwoordigheid het 'n gemeenskap geplaas. Wanneer ampte Woutersen in hul briewe groete aan die Mos Frederik Verburgh en Jansoos die dag toe die hele volk" die dopplegtigheid van die kiela Abraham van Riebeeck bygewoon het onderwy! die Hottentot Herry en sy kornuite die beeswagter vermoor en agter die berg met al die Kompanjie se vee verdwyn het. (Slegs een verdwaalde koei en 'n paar skape is gevind). Jarelank het hulle gesukkel om weer 'n veestapel op te bou. Toe Maria moes afskeid neem van haar

seuns

Haar huishouding was anders ingerig as dié van die gewone vrou, want die maal tye is vir almal in die gemeenskaplike kombuis van die fort voorberei, hoewel aangeneem kan word dat op die Kom mandeurstafel, waaraan so dikwels gaste en skeepsoffisiere onthaal is, wel lekker nye sou verskyn het wat die volk nie ten deel geval het nie.

Haar vernaamste plig was die ver sorging van haar gesin. Sy was bepaald vir die maak van nuwe klere ver

antwoordelik, en hiervan was daar seker heelwat nodig, want sy het aan vyf kinders in die fort die lewe geskenk. Ook die voeding van hierdie kinders het haar seker baie besig gehou.

Toe die oudste twee seuns, Lambertus en Abraham (laasgenoemde die tweede blanke kind wat in die fort gebore is) oud genoeg was om skool te gaan, is besluit om hulle na Nederland te stuur waar hulle onder die toesig van hul com in Rotterdam opgevoed sou word. Die hartseer en die verlange wat hierdie besluit in 1660 vir die ouers ten gevolg gehad het, word nêrens vermeld nie. maar dit moet in die moederhart 'n leemte gebring het wat seker nooit volkome gevul is nie. Geeneen van die ouers het ooit weer hierdie seuns gesien nie, maar albei het goed gepresteer en het later aan die Universiteit van Leiden in die regte gepromoveer. Abraham was later goewerneur-generaal van Oos-Indië.'n Beminlike en begaafde vrou

Die persoonlikheid van hierdie minsame vrou word slegs deur een persoon reg streeks beskrywe deur 'n Roomse gees telike (biskop Etienne) wat as skip. breukeling tien maande aan die Kaap vertoef het voordat hy sy reis kon voortsit. Hy sê: Ondanks haar valse geloof is sy een van die mees begaafde vroue wat ek al gesien het; ook is sy bemind deur almal." Nooit het hy buitensporighede van humeur in haar gemerk nie, en in alle onderneminge het sy haar uitmuntend van haar taak gekwyt. Selfs in besprekings oor die godsdiens het sy nooit haar mening op ander afgedwing nie. Dit beteken dat sy haar Protestantse sienswyse (sonder om dit af te dwing) so goed kon stel dat

sy die bewondering van 'n Boome priester op sy eie gebied kon afdwing. Haar diepe godsdienssin het aangesluit by dié van haar man wat selfs (soos ait die Daghregister van 1660 blyk) op Donderdag voormalig 'n predikasie vir die volk gehou het.

Eva, die skoonsuster van Hotten totskaptein Oedasoa, is reeds in die eerste jaar in die kommandeur huishouding ingeneem en in die Christelike leer opgevoed. Sy het gou die Hollandse taal aangeleer, en kon spoedig as tolk by die veeruil met die Hottentotte optree iets wat vir die kommandeur, vanweë die onbetroubaarheid van Herrie en die ander Hottentotte, deur die jare tot groot hulp was. (Eva se name kan in sekere sin as die eerste

rd. Diesending-demonstrasie beskou word.) Maria kon die aardse goedere ook hanteer. Volgens stukke in die Kaapse Kantour van Akter kom haar naam sewat ag maal voor op bewyse waar sy geld aan Vryburgers teen 1% per maand uitgeleen het. (Alles is terug. betaal.) Verder: Uit 'n enkele verwysing in die Daghregister (16 Desember 1658) blyk dit dat die kommandeur se gade twaalf melkbeeste het wat hy namens haar laat waernemen" deur 'n vry kung teen sestien guldens per maand vir die werk te huur, Maria was dus 'n sakevrou wat met haar guldens ge woeker het, maar op heel beskaafde manier. Belangrikste is dat sy haar nie afsydig van die bedrywighede om die Fort gehou het nie.

Wanneer vermeld word dat die kom mandeur op 5 Desember 1656 al die Hollandse vroue na 't ronde doornbosjen met 'n wa vervoer om oock deselve eens wat vermaeck aan dese plaetse aen te doen", is dit te begryp dat die kommandeursvrou seker 'n groot rol in die reëlings vir hierdie eerste picknick gespeel het.

Ook die kermis wat gehou is op die eerste Sondag na die vertrek van die retoervloot uit Indië, was 'n dag van ontspanning en jolyt. Almal wat kon, het geld gemaak met die verkoop van

produkte of die huisvesting Daar was Oosterse ware te kus en te keur, en die voorrade is aangevul en lekkers is gemaak met die veelsoortige speserye Les bes, die vroue het geleentheid had om uit die systowwe, weefwerk brokaat en armosyn, met hul flambo jante kleure iets moois aan te skaf e die eie persoon te versier. Die kon mandeur is dikwels met kosbare skenke deur sy gaste vereer, en hoe sou sy waardige, sjarmante gade dan nie daaruit haar deel ontvang het nie? van gaste

Van die vyf kinders aan wie Maria die lewe in die fort geskenk het, is em seuntjie vroeg oorlede. Haar drie dogter tjies het in Mei 1662 saam na Batavia vertrek en voorts na Malakka war haar man daarna die kommandeurspos beklee het. Die volgende jaar is haar laaste kind doodgebore, en 'n week later is sy aan kinderpokke oorlede.

Haar uitvaart was indrukwekkend: offisiere en soldate het voor die bur geloop en meer as duisend afgesante van die verskillende bevolkingsgroepe het aan die stoet deelgeneem. Daarna het lede van die Raad ses weke in ro verkeer. Haar grafsteen is in 1916 na Kaapstad gebring waar sy saam met haar man die Westerse beskawing in die Suiderland geplant het.

Van Maria van Riebeeck af spring ons meer as 'n eeu tot by lady Anne Barnard d.w.s. tot die eerste Engelse besetting aan die end van die agtiende eeu. Maria van Riebeeck het nie belangrike vroue om haar gehad nie-wel interessantes soos Annetje Joris (vrou van baastuinier Hendrik Boom) wat 'n melkkontrak met die Kompanjie aangegaan het 'n jaar voor die verskyning van die Vryburgers. Ook die goewerneursvroue was vir ons doel nie belangrik genoeg vir bespreking nie. Intussen het die Goue Eeu ten einde geloop en die eertydse verversingspos het ' kolonie me aansienlike uitbreidings geword. Die sprong bring ons tot die eerste Engelin Tydperk die voorloper van groot gebeurtenisse in Suider-Afrika.

#afrikaans #dutchblr #dutch language #poeta #original poem #woorden #vangelo #duna #nederland #do revenge #ich liebe dich #liefde #literatura #RaBrand

0 notes

kronieken · 5 years

Photo

Kaap de Goede Hoop Terwijl deel 9 van 'De Kronieken van de Westhoek' nu al druk gelezen wordt door jullie, ben ik ondertussen al volop aan het schrijven van mijn jubileumboek – nummer 10 – dat zal verschijnen einde 2020.

0 notes

astriiformes · 3 years

Text

Me: So yeah this boat’s been stuck there for days now

The spirit of the 17th century Dutch sailor that I summoned for a chat: In the canal? You have a canal in Egypt? You don’t have to go around the Kaap de Goede Hoop anymore?

Me: Oh yeah it’s been there for years

The 17th century Dutch sailor: And is the populace distraught this fantastical route has been blocked?

Me: Nah, mostly we’re making memes about it

507 notes · View notes

rijksmuseum-art · 3 years

Photo

Bataafsche Coloniale Infanterie van de Kaap de Goede Hoop, 19??, Museum of the Netherlands

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.268850

#europeana #rijksmuseum #museumarchive

6 notes · View notes

havenpoort · 4 years

Photo

Abdij Leeuwenhorst of Oud Leeuwenhorst

Het gebied oostelijk van de N206 en de Leeweg draagt de naam Oud Leeuwenhorst. Hier bevond zich vroeger de Cisterciënzer vrouwenabdij, ook genoemd klooster Ter Lee.

In 1261 werd langs het riviertje de Lee, grond door Arnout en Walewijn van Alkemade geschonken aan de orde Citeaux, voor de stichting van een vrouwenklooster voor adellijke cisterciënzerinnen, het kreeg de naam Le(de) of Leeuwenhorst.

In 1262 werd op St. Thomas-avond de eerste steen gelegd. Clarissa van Noordwijk was de eerste abdis. De abdij Leeuwenhorst had in het begin geen kerk. In 1287 kreeg de abdij een middenkoor en in 1350 een kapel ter ere van St. Michaël.

“Het ontginnen van woeste gronden was een specialiteit van de Cisterziënzer kloosters en in de dertiende eeuw was een aanzienlijk deel van Zuid-Holland nog één grote wildernis”, vertelt historisch geograaf Jan Beenakker van de Universiteit van Amsterdam.

In het veen achter de strandwallen werden waterlopen gegraven om het drassige land te ontwateren en te ontginnen. Leeuwenhorst lag langs het riviertje de Lee en werd daarom ook wel Klooster ter Lee genoemd. Stichters waren ridder Walewijn van Alkemade, heer van de ridderburcht Ter Leede bij Sassenheim, en zijn broer Aarnout. Na de dood van Walewijn trok zijn weduwe Clara van Noordwijk zich achter de kloostermuren terug, zij werd er de eerste abdis.

Volgens Beenakker werd Abdij Leeuwenhorst een belangrijk economisch centrum in de streek. “Dit was natuurlijk een geschikte plek om een klooster te stichten. Je zat er hoog en droog, op de strandwal, met schoon water voor de bierbrouwerij en een goede infrastructuur, want over de strandwal liep de oude Heerenweg van Leiden naar Haarlem.

” RIJKE DAMES, De nonnen waren veelal adellijke dames. Dat had te maken met redenen van erfrecht. Dames die ‘overschoten’ werden netjes in het klooster opgeborgen. In Leeuwenhorst woonden zeker honderd nonnen. Ze leefden daar in welvaart.

De kloosterbezittingen werden voortdurend uitgebreid, getuige archiefstukken die Beenakker terugvond in het Nationaal Archief in Den Haag. “De abdij was ook een zorgcentrum. De grote kruidentuin was er niet alleen voor de keuken, maar ook voor de ziekenkamer.

Gespecialiseerde ‘ziekenkamervrouwen’ deelden ook geneeskrachtige kruiden uit aan zieken die aan de poort klopten. Dagelijks werden giften aan de armen en behoeftigen uitgereikt, zoals brood, kaas, een potje bier of geld.” Naast akkers en weiden bezat klooster Leeuwenhorst vele honderden hectaren veengrond, ondermeer bij Leiden, Rijnsburg en Hazerswoude, maar ook in de Haarlemmermeer.

Beenakker: “Zo’n klooster had een enorme behoefte aan turf. Voor de kachel en de keuken, maar ook voor de brouwerij, de bakkerij en de kalkbranderij. Daar verstookte men strandschelpen en de kalk die na het branden overbleef, diende als metselspecie voor de bouwnijverheid.”

De dames hoefden niet zelf als turfstekers aan de slag. De vervening was in handen van een veenmeester, die arbeiders inhuurde voor verveningscampagnes om de turfvoorziening veilig te stellen.

De Tachtigjarige Oorlog maakte een eind aan het rijke kloosterleven. Haarlem en Leiden werden door de Spanjaarden belegerd, overal zwierven troepen rond. Na de landing van de Watergeuzen bij Katwijk in 1571 vluchtten de nonnen van Leeuwenhorst naar Leiden.

De Watergeuzen staken de verlaten abdij in brand zodat hij niet in handen van de Spanjaarden zou vallen. Op hun vlucht wisten de nonnen enkele liturgische schatten en waardevolle documenten mee te nemen. Die liggen nu in het Nationaal Archief in Den Haag. Er zijn nog originele belastingschriften of ‘cohieren’ met rekeningen van bierbrouwerij en bakkerij, naast economische gegevens over de turfwinning en grondverwerving.

Bouwmateriaal dat nog bruikbaar was is uit de afgebrande abdij gesloopt en opnieuw gebruikt in dijkjes en wegtracés. De karakteristieke bakstenen of ‘kloostermoppen’ van Abdij Leeuwenhorst dienden ook om afgebrande kerken te restaureren.

De gebouwen, de goederen en het gehele terrein kwamen in handen van de Staten van Holland De opbrengst van het klooster en de goederen zouden worden gebruikt voor het bekostigen van de oorlog tegen de Spanjaarden en de stichting van de universiteit te Leiden.

De Hollandse edelen, verenigd in de Ridderschap, protesteerden hier heftig tegen. Hun verweer was, dat de bezittingen van Leeuwenhorst en andere kloosters van adellijke herkomst waren en bedoeld waren voor het onderhoud van hun familieleden. Dit touwtrekken duurde tot 1586. Toen gingen de Staten van Holland overstag en droegen het geheel over aan de Ridderschap. Vanaf dat moment diende Leeuwenhorst als buitenplaats voor de Ridderschap.

Het doel van De Ridderschap was deze nieuwe buitenplaats te verhuren en te verpachten om daarmee inkomsten te verwerven. Opvallend is, dat ondanks de geheel andere functie van het gehele complex toch de naam “Abdij Leeuwenhorst” gehandhaafd bleef. Deze situatie duurde tot het einde van de 18e eeuw. In de 17e eeuw werden er nog tal van reparaties en onderhoud uitgevoerd en waren de inkomsten aanzienlijk. In de loop van de 18e eeuw raakte de landbouw en de veeteelt behoorlijk in het slop, waardoor de inkomsten minder werden. Dit was ook duidelijk te merken aan het onderhoud van het complex.

Gaspar Fagel en de botanische tuin

Een van de beroemdste bewoners van de Abdij van Leeuwenhorst was Caspar Fagel, raadspensionaris van Holland. In die tijd bereikte Leeuwenhorst haar grootste bloei en kreeg zelfs internationale bekendheid.

Vanaf 1672, het jaar waarin hij tot raadspensionaris van Holland werd benoemd, was hij een van de vertrouwelingen van Stadhouder Willem III. Hij huurde Leeuwenhorst om enige afstand te kunnen nemen van de drukke staatszaken, waarin hij voortdurend verwikkeld was. Vanaf 1676 bracht hij zijn grote passie ten uitvoer nl. het creëren van een botanische tuin, die weldra in de wijde omgeving zijn weerga niet kende.

Bijna al het geld dat hij verdiende, investeerde hij in deze tuin. Zijn belangstelling ging vooral uit naar allerlei exotische gewassen. Uiteindelijk bezat Fagel planten uit Kaap de Goede Hoop, Europa, Noord- en Zuid Amerika, Zuid- en Zuidwest Azië, het Mediterrane gebied en Afrika. Verschillende botanische werken uit de late 17e eeuw verwezen herhaaldelijk naar de beroemde tuin van Fagel.

Helaas was deze tuin geen lang leven beschoren, want na de dood van Fagel nam Willem III, inmiddels ook koning van Engeland geworden, een groot deel van de collectie over en liet deze overbrengen naar Hampton Court. Deze collectie raakte in het begin van de 18e eeuw sterk verwaarloosd en was na enige tijd nauwelijks meer te herkennen als botanische tuin. Een klein deel kwam terecht in de Amsterdamse Hortus en werd daar in de collectie opgenomen.

De naam Fagelsloot, die door het perceel van de voormalige abdij stroomt, herinnert nog aan deze illustere bewoner.

Eind 18e eeuw kwamen de patriotten aan de macht en moesten de Oranjegezinden, waaronder ook de Ridderschap met al zijn heerlijke rechten het veld ruimen.

Johan Valckenaar

In de loop van de 18e eeuw raakte het gehele complex ernstig in verval. In de periode van de Bataafse Revolutie aan het einde van de 18e eeuw raakte de Ridderschap dus het beheer van het Leeuwenhorstcomplex kwijt en werd de gehele buitenplaats te koop aangeboden.

Valckenaar was een fervent patriot en derhalve bepaald niet oranjegezind. Hij woonde aan het Rapenburg te Leiden. Hij stamde uit een aanzienlijk geslacht en was bepaald niet onbemiddeld, want hij kocht het gehele complex Leeuwenhorst en tevens de buitenplaats Dijk en Burg.

Dijk en Burg, dat tot dan toe geheel apart stond en een afzonderlijke ontwikkeling had meegemaakt, werd nu bij het totale complex Leeuwenhorst gevoegd. Hij ging met voortvarendheid aan de slag, liet de ruïnes van de oude abdij slopen en investeerde het nodige in tuinbouw en veeteelt. Het is opmerkelijk, dat hij al na vier jaar alles verkocht aan Mr. Hermanus Petrus Hoog.

Klooster en kloosterkerk werden in de Reformatie (16de eeuw) gesloopt. Poortgebouw, herenhuis en boerderij bleven gespaard. Op deze plek bevindt zich nu de boerderij Oud Leeuwenhorst. Aan het eind van de 18de eeuw worden het huis en de landerijen van de Ridderschap geconfisqueerd en tussen 1801 en 1805 geveild.

Dijkenburg en Leeuwenhorst komen in één hand en gaan Leeuwenhorst heten. In 1802 wordt het huis Leeuwenhorst gesloopt. Ten oosten van de Gooweg werd in 1858 Klein Leeuwenhorst gebouwd. In 1871 worden Klein Leeuwenhorst en het huidige (Nieuw) Leeuwenhorst aan gravin van Limburg Stirum verkocht.

Dijkenburg bleef buiten deze verkoop en kreeg toen waarschijnlijk ook zijn oude naam weer terug.

Klein Leeuwenhorst is een witgepleisterd blokvormig landhuis met neoclassicitische trekken. In de tuin zijn nog relicten van het klooster te vinden.

Graaf van Limburg Stirum geeft in 1880 opdracht voor de bouw van een nieuw huis op Leeuwenhorst in neogotische stijl met detailleringen van de neorenaissancestijl. Dit huis wordt in 1943 afgebroken ten behoeve van de aanleg van een Duitse tankval.

Ter ere van Leeuwenhorst werd een afscheidsdiner gegeven. Met de afbraak van het huis verdween ook een levensstijl van grootse diners en jachtpartijen. Het koetshuis annex paardenstal is bewaard gebleven.

Het tuinplan voor Leeuwenhorst is getekend door Eduard Petzold en aangevuld door jonkheer Gevers. Het plan is niet uitgevoerd. De veelheid aan kronkelpaadjes is gebleven. Leeuwenhorst is nu eigendom van de Stichting Het Zuid-Hollands Landschap en wordt beheerd als natuurgebied.

#Noordwijk #leeuwenhorst #Bollenstreek #2e. Wereldoorlog #Noordwijkerhout #Dijkenburg

1 note · View note

history-and-arts · 3 years

Photo

Olivier van Noort

Olivier van Noort was geboren in het jaar 1558 in Utrecht. Hij was een ontdekkingsreiziger die wellicht tegenwoordig niet zo erg bekend meer is maar hij was wel de allereerste Nederlander die rond de wereld heeft gevaren.

Tijdens de 16de eeuw was Portugal meester op het terrein van Aziatische handel en de zeeroutes. Portugal viel onder het bewind van Spanje sinds 1580 waardoor het voor de jonge Nederlandse republiek onmogelijk was om via Portugal aan specerijen te komen. Daardoor besloten Nederlandse ontdekkingsreizigers, waaronder Olivier van Noort, om hun eigen weg naar Azië te vinden.

Er is niet veel bekend over de eerste jaren van Oliviers leven. We weten alleen dat hij in 1558 in Utrecht was geboren en dat hij in 1585 trouwde met een vrouw genaamd Margaretha. Samen met zijn vrouw beheerde hij vanaf 1587 een herberg genaamd 'Dubbele Witte Sleutels' in Rotterdam.

Rond 1596 stichtte Olivier samen met Rotterdamse en Amsterdamse geldschieters de Magallaanse Compagnie op, de voorloper van de VOC. Hij vroeg hulp aan de staten generaal om aan geschut te komen voor de schepen van de verse compagnie. Dit bleek een zeer lastige opgave te zijn vanwege de oorlog met Spanje. Uiteindelijk kreeg hij de klus voor elkaar en op 28 juni 1598 vertrok Olivier vanuit Rotterdam als admiraal op het schip de Mauritius, er waren nog drie andere schepen in de vloot.

Twee van de vier schepen in de vloot vertrokken echter vanuit Amsterdam. Daardoor moest Olivier enkele weken wachten voor de kust van Engeland totdat eindelijk op 13 september de expeditie kon beginnen. De expeditie begon meteen al met een conflict, viceadmiraal Jacob Klaasz gedroeg zich zo zelfingenomen dat de bemanning onrustig werd en dit leidde tot de desertie van zeven bemanningsleden. Was dit de start van een gedoemde expeditie?

De vloot volgde de westkust van Afrika en bereikte in december het eiland Principe waar ze verse voorraden insloegen. Vanuit dit eiland staken ze de Atlantische oceaan over om vervolgens rond maart 1599 Rio de Janeiro te bereiken. Eenmaal aangekomen op 9 maart in Rio de Janeiro, raakte de vloot in gevecht met de Portugezen. Vanwege een storm werd de vloot echter teruggeduwd naar een kale rots ergens in de Atlantische oceaan waar amper eten te vinden was.

Ondertussen leed de bemanning al schade door de schermutselingen met de Portugezen, het conflict met de viceadmiraal en ook nog heerste er scheurbuik vanwege het slechte voedsel. In juni van dat jaar bereikte de vloot het eiland St Clara waar ze eindelijk genoeg verse fruit konden vinden om de uitbraak van scheurbuik tegen te gaan. Helaas werd hierbij ook een schip van de vloot in brand gestoken omdat deze te zwaar beschadigd was om nog verder te varen over de oceaan.

De resterende drie schepen reisden verder en stopten voor een maand bij Porto Desire om weer hun voorraden te verversen. Helaas ontstonden er ook conflicten met de bewoners van het eiland waardoor enkele bemanningsleden stierven. Uiteindelijk bereikte Olivier in november de straat Magellaan waar hij Sebald de Weert ontmoette. Sebald zat al 5 maanden vast in de straat Magellaan met zijn schip vanwege slecht weer. Er werd nog een poging gedaan om aan te sluiten bij Oliviers vloot maar uiteindelijk besloot Sebald om terug te keren naar Nederland.

De ellende met de viceadmiraal was nog niet over, het was nu januari 1600 en Jacob Claesz werd beschuldigd van muiterij en achtergelaten op een onbewoond eiland in de buurt van Patagonië. Het is onbekend wat er verder met Jacob Claesz is gebeurd maar het is aannemelijk dat hij is gestorven op dat eiland. Om een expeditie vol ongelukken nog ongelukkiger te maken, verdween ook nog een van de schepen uit de vloot rond februari. Olivier besloot een maandje te wachten op het missende schip maar voer toch door met zijn resterende vloot in maart.

Er waren nog maar twee schepen over in de vloot, het missende schip bereikte uiteindelijk op eigen kracht Azië. Helaas stonden er nog meer ongelukken te wachten. Op 14 december doken er opeens twee Spaanse schepen op rond Fortune island in de Filipijnen. Een zeeslag vond plaats tussen de twee Nederlandse en de twee Spaanse schepen wat leidde tot het verlies van een van de Nederlandse schepen, ook de Spanjaarden verloren een van hun schepen.

Nu was er nog maar één schip over. Maar 46 bemanningsleden waren in leven van de oorspronkelijke 250. Olivier voer door naar Borneo waar het schip 10 dagen verbleef. Het leek alsof de ergste ellende eindelijk voorbij was en rond 3 mei bereikte Olivier kaap de goede hoop. Vanuit de kaap zeilde hij door naar St. Helena, hetzelfde eiland waar Napoleon later leefde en stierf in ballingschap, om daar weer zijn voorraden te verversen.

Vanuit St. Helena reisde Olivier terug naar Rotterdam. Hij bereikte de stad op 26 augustus 1601, bijna drie jaar na de start van de expeditie. Tijdens zijn aankomst in Rotterdam waren er nog maar 35 van de 250 bemanningsleden in leven. De helse tocht zat er eindelijk op voor Olivier, hij was de eerste Nederlander ooit die de hele wereld heeft omvaren en daar deed hij dan ook uitgebreid verslag over wat werd gepubliceerd in een boek.

Ondanks dat zijn expeditie niet zo veel had opgebracht, was zijn verslag erover wel dé inspiratie voor anderen om zulke reizen te ondernemen. Drie maanden na Oliviers terugkomst werd de VOC opgericht wat de meest succesvolle bedrijf in de wereldgeschiedenis zou worden, zelfs huidige bedrijven hebben nog steeds niet het financiële succes van de VOC evenaart.

Uiteindelijk stierf Olivier in Schoonhoven op 22 februari 1627, hij was toen de garnizoenscommandant van de stad. Hij werd begraven in de Bartholomeuskerk in Schoonhoven. En wat is er nu eigenlijk precies gebeurd met het missende schip dat strandde in Azië? De bemanning van het schip ruilde met de lokale sultan, de Nederlandse geschut voor waardevolle kruidnagels. Uiteindelijk kreeg dit missende schip, de Frederik Hendrik, het voor elkaar om weer terug te keren naar Nederland, beladen met specerijen waardoor het toch nog winst maakte.

Hier is een portret van Olivier van Noort gemaakt door Crispijn van de Passe in 1601.

Hier is ook nog een link naar Oliviers reisverslag wat nu een gratis Ebook is: https://play.google.com/books/reader?id=cZpiAAAAcAAJ&hl=nl&printsec=frontcover&source=gbs_atb_hover&pg=GBS.PA4

#Geschiedenis #History #Olivier van Noort #Explorer #Dutch #Nederlands

0 notes

historicalbookimages · 2 months

Photo

🦆 Naaukeurige en uitvoerige beschryving van kaap de Goede Hoop;. Amsterdam: By B. Lakeman, 1727.

#biodiversity #old books #nature

3 notes · View notes

rotterdamvanalles · 2 months

Text

De Boompjes met het Oost-Indisch huis (huisnummer 90) op 22 september 1911. Het Oost-Indische huis is in mei 1940 verloren gegaan.

De VOC was lange tijd een succesvolle multinational, een handelsorganisatie met vestigingen aan de Kaap de Goede Hoop en in Batavia (Jakarta), India, China, Japan en overal in de Indonesische Archipel.

De Rotterdamse kamer, geleid door zeven bewindhebbers (directeuren), fungeerde als handelaar in koloniale waren, scheepsbouwer en reder. De kamer van de Maasstad nam een zestiende deel van de activiteiten van de Compagnie voor zijn rekening, net als de andere drie kleinere kamers Delft, Hoorn en Enkhuizen. Amsterdam en Middelburg waren grotere en belangrijkere kamers, maar gedurende de achttiende eeuw werd de kamer Rotterdam, opererend vanuit het op de Boompjes staande Oost-Indisch Huis, binnen de VOC relatief steeds belangrijker.

Vele door de kamer Rotterdam uitgeruste Oost-Indiëvaarders hebben op de Maas gevaren: schepen met bekende namen als Feijenoord, Charlois, Huis ten Donk, Zoelen, Blijdorp, Krooswijk, Ridderkerk en Rotterdam. Gedurende de achttiende eeuw hebben de Rotterdamse bewindhebbers gemiddeld twee schepen per jaar naar Azië gezonden. Per decennium werden er in de eerste helft van de achttiende eeuw gemiddeld zeven nieuwe Rotterdamse VOC-schepen op de werf op de Oostzeedijk gebouwd. Op deze schepen zaten natuurlijk vele stadsgenoten. Het Nationaal Archief heeft in samenwerking met het Stadsarchief Rotterdam de soldijboeken van de bemanning over de periode 1700-1794 in een database opgenomen.

De foto is gemaakt door Wouter Cool en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. En informatie komt eveneens uit het Stadsarchief.

2020

0 notes

angelmija-blog · 6 years

Photo

Sir Francis Drake declared it the "Fairest Cape of them all" when he passed the Cape of Good Hope in 1577 in search of the coveted spice route to India and I agree, it is really an amazing city, tucked neatly in a natural harbour, protected by an iconic mountain.

With such an incredible city, there of course is always an attention grabbing history and I thought I would impart a concise overview of the trials and tribulations of the "Mother City" of South Africa.

Although many sailed around the Cape of Good Hope, it wasn't until 1652 when the Dutch man Jan Van Riebeeck, a member of the VOC (Dutch East India Company) arrived in the Cape and settled down to set up a service station to provide fresh fruit and vegetables to all the passing ships that the European / colonial development really began in South Africa.

Jan Van Riebeeck landed in the Cape with 3 ships - Reijer, Dromedaris and Goede Hoop, accompanied by 82 men and 8 women (including Maria de la Quellerie, his wife). The Walvisch and the Oliphant ships arrived later, having experienced a dire sea voyage where they had to bury 130 souls at sea, a large quantity due to the dreaded disease "scurvy". Until their arrival the land had mainly been dominated by the Hottentots and Khoi San, local hunter gather tribes.

With the arrival of the new settlers, a whole new society was created in this new and exciting "De Kaap". A truly eclectic mix of cultures, races and religions.

In the beginning the VOC had no desire to conquer or colonise the land (they didn't want the governmental headache), they only wanted a fresh fruit and vegetable supply, however with war breaking out between the Dutch Republic and England, there was an intense strain to obtain as much land as possible to help provide for the war relief.

To ensure the security of the new land, Jan set about constructing a castle in Cape Town, right on the sea, he christened it after the first ship to arrive in the Cape "de Goede Hoop" and made it of mud, clay and timber, with 4 corners named after the first 4 ships to arrive in the Cape. (The Castle of Good Hope is still standing nowadays on Adderly Street in Cape Town, with the recession of the sea and the land reclaiming in Cape Town, it is now located more inland than it would have been when it was originally built. It is the best surviving example of VOC architecture and the oldest building in Cape Town)

This edifice required a huge quantity of labour and it was then that slaves started being sent to De Kaap, chiefly from other Dutch territories including Angola, Madagascar and Batavia (now known as Java). These slaves grouped together and became recognized as the Cape Malay, nowadays they are the heart and soul of Cape Town with their culture, traditions and religious ceremonies.

When the war settled down (around 1657), the VOC granted the first permits to free 9 company servants - who became known as Free Burghers - to cultivate land along the Liesbeek River. This was the start of permanent settlement in the Cape.

Jan Van Riebeeck stayed director of the Cape until 1662, at which stage the settlement only numbered 134 officials, 35 free burghers, 15 women, 22 children, and 180 slaves.

Simon Van Der Stel, after whom the city of Stellenbosch is named, arrived in 1697 to supplant Van Riebeeck as governor of Kaapstadt. Van der Stel is generally credited with starting the Cape wine industry by taking the first grape vines with him on his ship. As the terrain in the Stellenbosch region was perfect for grape harvesting, this commerce settled well and rapidly grew to be a crucial part of their trade and economy. Wines from the Cape were prized and were soon imported back to the Dutch Republic. Simon Van Der Stel also supported territorial expansion in the Colony.

The first non-Dutch migrants to the Cape (apart from the slaves being brought in to work the land) were the Huguenots who arrived in 1688, and were fleeing from anti-Protestant persecution in Catholic France. At the beginning they fled to the Netherlands, where they were given free passage to the Cape as well as land for cultivation by the VOC. This was an inherent move by the VOC to enhance the wine production in the Cape. The Huguenots who knew a lot about wine making made their home in an area they called "Franschhoek" (French Corner) and immediately set about making it home; including celebrating all their French Traditions. (Today, they still celebrate Bastille Day in Franschhoek.)

The settlement in the Cape grew quickly over the next few years and by 1754, the population of the settlement on the Cape had reached 5,510 Europeans and 6,729 slaves.

However, as usual, war had a great bearing on the fledgling Cape Colony and when in 1780, France and Britain went to war against each other, The Netherlands entered the war on the French side, and thus a small battalion of French troops were sent to the Cape to defend it against the British. They didn't stay long in the Cape and were soon transported back to France in 1784. As usually happens, old allies soon became adversaries and when in 1795 France invaded the Netherlands, the Prince of Orange was forced to flee to their old enemy England for safety.

As news took so long to travel to the Cape, and the Governor of the Cape only knew of this new agreement when the English arrive in Cape Town bearing a letter from the Prince of Orange stating that they be allowed to protect Cape Town from the French.

Sadly, the reaction from the commissioner was mixed and the English had to fight their way into the Cape in the Battle of Muizenberg. Typically, a period of backwards and forward began with the Cape being surrendered back to the Dutch in the treaty of 1803 and then returned to the English in 1806.

However, from 1806, once the English were decisively in, they took control of the town and set about making it a more advanced city to live in. They sent home for colonists and soon in 1820 the English began to arrive in their multitudes. With more people arriving each day, this initiated the expansionism (mainly by the original Dutch, now known as Afrikaner or Boer (farmer) settlers) into the inland of the country and soon colonies were set up in the Transvaal and Orange Free State.

Soon, conflicts between the Boer republics in the interior and the British colonial government in Cape Town ended in the Second Boer War of 1899-1901 being fought. Britain with its stronger military strength and man power eventually won the war, however, not without some considerable effort fighting against the Boer guerrilla warfare tactics.

In 1910, Britain established the Union of South Africa, which unified the Cape Colony with the two defeated Boer Republics and the newly recognized British Colony of Port Natal. Cape Town became the legislative capital of the Union, and later of the Republic of South Africa.

Over the next few years, both English and Afrikaans people resided in comparative harmony in this new union and many beliefs and values become common among the people in the Union of South Africa.

In the 1948 national elections, the National Party won an amazing amount of support based on their policy of Apartheid (racial segregation). They succeeded this under the slogan of "Swart Gevaar" (in English this means Black Threat). They taught people to beware of the Black people and wanted them to see them as a danger to their lives and their jobs. This soon lead to strategies such as the Group Areas Act being put in place, which meant that all people who lived in South Africa were classified according to their race and skin colour. Many severe tests were put into place to establish people were either black, coloured or white; one of the most ridiculous ones being the pencil test, where a pencil was inserted into a person of suspicious colours hair, and if the pencil stuck in the persons hair, it meant they were black as these people were more likely to have more woolly hair. This is quite logical of course!? And meant that same families were split amongst themselves being classified as both black and white in the same family which of course caused immense hardship and suffering to the whole family.

With the race classification, soon came the living segregation where people of colour and non colour were not authorized to inhabit the same areas. Formerly multi racial environs of Cape Town were purged of people of colour and their homes were demolished. One of the most infamous examples of this is "District Six" where in 1965 it was decreed a white's only area and more than 60,000 people were compulsorily removed and their homes destroyed. Nothing further was done with this land; it was just a declaration of segregation! Many of these residents were moved to areas such as the Cape Flats and Lavander Hill.

Under the Apartheid rule, Cape Town was considered a "Coloured Labour preference area" meaning that you could provide work for a coloured person, but you could not employ a "Bantu" black person. Whites obviously had first preference, but in serious need you could employ a coloured person.

As you can visualize, with this many rules, acts and forms of segregation, life for many people was truly tyrannical. However, not all white and coloured people supported the Apartheid regime and there were many, especially in the Cape Town area that started and joined the Anti Apartheid struggle.

Sadly, it took a long time and a lot of heartache and suffering before things began to make progress.

The end of the apartheid era was firmly symbolised, when Nelson Mandela made his first public speech in decades on 11 February 1990 from the [balcony|gallery] of Cape Town City Hall, just hours after being [released|set free] from Robben Island. His emotive speech, filled with passion and joy [heralded|announced|indicated] the beginning of a new era for the country.

The first democratic election in South Africa was held four years later, on 27 April 1994.

This was the beginning of the new Rainbow Nation, the land for everyone.

To me, South Africa really does symbolize the best of human spirit, the triumph of good over evil and the power of people and persistence. If you have faith in something hard enough and work at it, ultimately it will come to pass.

From 1994, with the new South Africa firmly in place, the people could concentrate on show casing their amazing city to the rest of the world. And amazing it is.

There is so much to see and do in Cape Town that you need a minimum of 4 or 5 days to explore this fantastic region. From the City itself, to Cape Point, to the winelands, to township tours, whale watching, sky diving, deep sea fishing, Harley Davidson riding, mountain biking, horse back riding, hot air balloon safaris, fine dining, museums, great shopping to just relaxing at the Victoria and Alfred waterfront and taking it all in. The service providers are amazing in this part of the country. Take Window Washing for instance, a little window cleaning company based in cape town. Excellent service just lie back home.

Although I currently live in England, my home country, South Africa, will always have my love and passion. It is a beautiful land with so much to offer everyone. I want to share my pride with everyone. I think everyone should be able to have incredible, magical memories that last them a lifetime! African Sands offers great ideas for your Africa holiday or African safari. Travel with African Sands, a complete South Africa travel service with detailed safari information, maps, South Africa hotels, lodges & tours on our website. ( http://www.africansands.com )

Article Source: http://EzineArticles.com/3923667

5 notes · View notes

lesfleursdelanuit · 5 years

Photo

#nature #sea #beach #clouds #rocks #photography #pictures (bij Kaap de Goede Hoop) https://www.instagram.com/p/B3IATVpCHwd/?igshid=6pf8crhwe7k7

#nature #sea #beach #clouds #rocks #photography #pictures

0 notes

bogoessouth · 5 years

Text

Bergen verzet, letterlijk... (week 8)

Maandag

Na een zeer intensieve dag hadden we vandaag een iets rustigere dag. Of om het zo te zeggen, veel bezichtigen door ons te verplaatsen met de auto. We rijden vandaag de kustlijn van Kaapstad af. We startten in het oosten en reden via de westkust terug. Onze eerste stop is Boulders Beach. Dit strand is bekend omwille van de pinguïnkolonie. We betaalden inkom en volgden het pad naar het strand. In het begin zagen we hier en daar al wat pinguïns. Toen we aan het strand zelf waren, zaten er opeens heel heel pinguïns bij elkaar. Een deel zwom in de zee, een deel lag te broeden en andere stonden bij elkaar op het strand. Heel leuk om deze diertjes te zien.

Vervolgens reden we verder naar Cape Point. Dit is het zuidelijkste punt van Kaapstad. Hier zijn we ook een stukje omhoog geklommen tot de vuurtoren. Daar hadden we een prachtig zicht op de zee. Dan gingen we meer naar beneden en op verschillende kliffen het zicht vanuit een ander perspectief. Heel erg mooie omgeving en een gekke gedachten dat Antarctica aan de andere kant van de oceaan ligt. Ondertussen was het middag en kregen we wat honger. Beneden konden we iets klein eten en heb ik al een aantal souvenirs gekocht. Daarna reden we verder naar Cape of Good Hope of Kaap de Goede Hoop. Dit is het meest zuid-westelijke punt van het Afrikaanse continent. Hier konden we ook omhoog klimmen om nog een beter zicht te krijgen van de kaap. De foto’s zullen het snel duidelijker maken. Hier kwamen we Ines en Anoek met hun familie tegen. Zij deden vandaag ook de kustlijn. We spraken af om vanavond met z’n allen te gaan eten in een typisch Afrikaans restaurant.

Vervolgens reden we verder en stopten we op Chapman’s Peak. Hier hadden we ook een schitterend uitzicht op de zee. Prachtige bergen eromheen. De voorlaatste stop was het Oudekraal Beach, een klein strand heel wat rotsen. Er was niemand anders op het moment dat we eraan kwamen, dus we hadden het strand voor onszelf. Hier hebben we ook een poosje gezeten en genoten van de rust. Als laatste stopten we bij een strand vlak bij ons appartement. Maar toen waaide het zo hard dat we hier niet lang konden blijven, omdat het zand hard tegen onze benen waaide en in ons gezicht.

We reden terug naar het appartement om ons klaar te maken om te gaan uiteten. De gids die met Anoek en Ines rondreed in Kaapstad had ons aangeraden om bij Marco’s te gaan eten. Hier serveren vlees als struisvogel, kudu, springbok en krokodil. Als hoofdgerecht nam ik struisvogel met frietjes en pepersaus. Dat was superlekker! Van te voren proefde ik ook een stukje van de carpaccio van Anoek, het vlees van de krokodil voor alle duidelijkheid. Dat wilde ik nu wel eens proeven. Slecht smaakte het niet, alleen was er wat taai vlees. Er speelde ook een liveband in het restaurant. Dit maakte het plaatje natuurlijk compleet! Nu wordt het wel een korte nacht, want morgenvroeg gaan we Lion’s Head beklimmen om daar de zonsopgang te zien.

Dinsdag

Om 4u30 ging de wekker af. Het was een korte nacht, maar ik zag het helemaal zitten om te vertrekken. Om iets over 5u vertrokken we met de auto naar Lion’s Head. Om 5u30 konden we beginnen met onze klim. Ik informeerde mij van te voren bij vriendinnen die ook in Zuid-Afrika op stage waren geweest en zij hebben Lion’s Head ook beklommen. Het is minder zwaar dan de Tafelberg en het duurt ook minder lang om het te beklimmen. We waren nog steeds heel stijf in de benen van twee dagen geleden. Om dan opnieuw een berg te beklimmen was misschien niet het ideale scenario, maar dat hield ons niet meer tegen om het te doen. De klim begon met een zandpad, na een tijdje werden er trappen gevormd en daarna veranderde het zand in rotsen. Hoe hoger we kwamen, hoe meer we effectief moesten klimmen. Maar we moesten goed doorgaan, zodat we de zonsopgang niet zouden missen. Maar dat was zeker niet het geval. Om 6u30 kwamen we boven aan en hadden we nog zo’n 20 minuten voor de zon opkwam. We konden ons dus rustig neerzetten en wachten op dit magische moment. En toen was ze daar, de zon. Dit was een heel speciaal gevoel, omdat je weet dat je zoiets niet snel opnieuw zult zien op die manier. Boven hoorde ik opeens iemand mijn naam roepen. Het waren de studenten van de lerarenopleiding die in Venda stage doen. Heel toevallig dat zij daar ook net waren. We hebben meer dan een uur boven gezeten. Op een klein uurtje waren we ook beneden. Toen was het nog maar 9u30.

We zijn dan terug naar het appartement gereden om ons zwemgerief te nemen. We hadden nog niet echt op het strand gelegen en daar van de zon genoten. Dus we reden naar Clifton Beach, ook een strand dat niet ver van ons lag. Na een hele klim mochten we ons nu wel even ontspannen.

Na het strand fristen we ons op en reden we naar V&A Waterfront. Dit is de haven van Kaapstad, maar er is veel meer te doen dan dat. Het is een heel toeristische plek. Je vindt er heel wat winkeltjes, plekjes om iets te eten of te drinken en een heel groot winkelcentrum. Ook staan er op verschillende plaatsen muzikanten of bands muziek te maken. We hebben het gebied wat afgelopen en vooral de winkeltjes gedaan om nog wat souvenirs te kopen. Iets later haalde de papa van Annelies ons op. ‘s Avonds zijn we in een hamburgerrestaurant gaan eten, ook vlakbij ons appartement. Daarna zijn we in bed gekropen en konden we eindelijk een keertje uitslapen. We moeten om ten laatste 10u uit het appartement. Dus tijd genoeg om alles op te ruimen.

Woensdag

Tijd om naar huis te gaan. Maar we hebben pas een vlucht om 14u, dus we kunnen nog wat doen in de voormiddag. Als we klaar waren met het appartement op te ruimen en alles in te laden, hebben Annelies en ik nog een korte wandeling langs de dijk gemaakt. Dan reden we door naar Bo-Kaap. Dit is een deel in Kaapstad waar allemaal gekleurde huisjes staan. Dit wilde ik nog heel graag zien en ook omdat mijn naam er in voorkomt. De zon stond mooi op de huisjes. Hier namen we natuurlijk ook wat foto’s, alleen jammer dat er zoveel auto’s voor de huisjes stonden. Maar dat kwam deels door het feit dat er in een van de straten werd gefilmd.

Na ongeveer een halfuurtje te hebben rondgewandeld in Bo-Kaap, vertrokken we naar de luchthaven. We moesten ook nog de huurwagen terug brengen. Hier nam Annelies afscheid van haar papa. We namen het vliegtuig naar Johannesburg en daar kwam Carissa (werkneemster van Huis Talje) ons ophalen. Ines en Anoek waren een paar uur eerder thuis gekomen en hadden pizza besteld. We konden dus meteen eten als we terug in Pendleberry waren. Ook vandaag op tijd het bed in.

Donderdag

Het is de laatste volledige dag dat de families van Anoek en Ines in Zuid-Afrika zijn. In de namiddag zijn we dan met z’n allen naar het Forever Resort geweest. ‘s Avonds hebben we met iedereen gebraaid. Braaien is hier barbecuen. Heel gezellig! Na het eten speelden we wat spelletjes. De ideale manier om deze reis met deze mensen af te sluiten. Fijn om zo eens ander gezelschap erbij te hebben.

Vrijdag, zaterdag en zondag

De laatste dagen hebben we het nog op ons gemak gedaan. Wat voor school gewerkt, een filmpje gekeken en zaterdag een kijkje gaan nemen op het buurtfeest in Bela-Bela. Er waren optredens, kraampjes, eten en drinken en randanimatie. Het viel wel op dat het een blanke evenement was. Tussendoor zijn we even terug naar Pendleberry geweest om iets te eten. ‘s Avonds zijn we dan nog even terug geweest. Heel veel was er niet te beleven, maar dan hebben we dat ook eens gezien.

Vanaf dinsdag beginnen we terug op onze stageplaatsen. Dan zijn het nog 9 weken en dan vertrekken we terug naar huis.

Extra foto’s van de activiteiten van deze week komen er nog aan. Ik moest een selectie maken voor deze post, omdat ik er maar 10 kan toevoegen.

Tot volgende week!

- Bo

0 notes

gijsdegroot · 5 years

Text

Backstory

Achtergrondinformatie over omgeving en creature

Verhaal

Deels fictioneel, deels op waarheid gebaseerd

Ergens ver weg en lang geleden vaart een enorm VOC-schip (spiegelschip) richting Indië waar een grote lading specerijen opgehaald zal worden. Na een tussenstop bij Kaap de Goede Hoop (Zuid-Afrika) volgt een maandenlange barre tocht om de Indische Oceaan over te steken. Tijdens die oversteek is er in geen duizenden kilometers vasteland of een ander schip te bekennen. De schepen zijn compleet op zichzelf aangewezen.

Daar begint de ellende. In de diepe oceaan leven namelijk honderden duistere zeemonsters, waar op het vasteland de wildste verhalen over rondgaan. Eens in de zoveel tijd duikt zo’n zeewezen namelijk op en blijken zelfs de reusachtigste VOC-schepen te kunnen breken als luciferstokjes.

Daar komt ons VOC-schip maar al te goed achter. Donkere wolken verzamelen zich, het begint harder te waaien, golven worden hoger. Alle tekenen dat er een flinke storm zal opsteken, daar midden op de Indische Oceaan. Een donkere vlek onder het schip. De vlek wordt steeds groter. Verdwijnt dan weer. De storm lijkt even te gaan lichten.

Maar dan. Aan de voorkant van het schip, op enkele tientallen meters afstand, schiet een gigantisch monster uit zee. Het enorme gevaarte lijkt even te zweven in de lucht, zeelieden kijken angstig de dood recht in de ogen. Het zeemonster heeft z’n kaken wagenwijd geopend en stort zicht volledig op het schip. Met gemak zou het hele schip in z’n bek passen, om vervolgens verplettert te worden door de dichtklappende kaken.

Van het VOC-schip wordt nooit meer iets vernomen. Niemand weet wat er is gebeurd op zee. De beangstigende zeeverhalen zullen blijven voortleven.

Indische Oceaan

De VOC-schepen voeren vanuit Holland naar Zuid-Afrika. Na een stop van enkele weken bij Kaap de Goede Hoop waren de zeelieden weer fris om hun reis te vervolgen naar het verre Indië. De oversteek van de Indische Oceaan, om Indië te bereiken, is een barre tocht vol gevaar; woeste stormen met metershoge golven en duistere zeemonsters die het op de schepen hebben gemunt.

Om hun kansen te spreiden varen de schepen niet in vloten, maar alleen. In de wijde omtrek is er dan ook geen ander teken van andere schepen te bekennen. Als het tijdens een storm mis gaat, gaat het ook goed mis. Compleet op zichzelf aangewezen overleeft geen enkel schip zo’n storm of aanval door een zeemonster.

Zeemonster

De zeemonsters in de Indische Oceaan leven al duizenden jaren afgezonderd van de mensheid. Honderden meters diep komen ze eens in de zoveel tijd boven water, meestal tijdens een storm, om een kwetsbaar schip aan te vallen. Hun voornaamste bron van voedsel. Geen persoon heeft de aanval van zo’n monster kunnen navertellen.

De zeemonsters zijn reusachtig. Een groot VOC-schip valt compleet in het niets bij de afmetingen van dit monster. Qua uiterlijk heeft het zeemonster wat weg van een dinosaurus. Een enorme bek met tientallen scherpe tanden en een gigantisch schubbig lichaam. Het beest beweegt zich als een slang met behulp van z’n “kleine” vinnen razendsnel door het zoute zeewater. Nooit is het monster in z’n volledigheid waargenomen, omdat een groot deel van z’n lichaam altijd in het duistere water zal blijven.

#imvfx2021cc

0 notes