#Οι ταινίες τρόμου

[thenewsmag]

Σκηνή από την ταινία τρόμου με τον 50 Cent ήταν τόσο σκληρή που έκανε τον κάμεραμαν να λιποθυμήσει - Cineramen

Σκηνή από την ταινία τρόμου με τον 50 Cent ήταν τόσο σκληρή που έκανε τον κάμεραμαν να λιποθυμήσει – Cineramen

Βαθμολόγησε το άρθρο Οι ταινίες τρόμου πολλά χρόνια τώρα, έχουν καταφέρει να προσφέρουν αρκετές δυνατές στιγμές, με την νέα προσπάθεια στην οποία πρωταγωνιστεί και ο 50 Cent, να είναι σκληρή και να προκαλεί την λιποθυμία του κάμεραμαν, όπως θα δείτε εδώ. Οι εικόνες που κυκλοφόρησαν μέσω social media αλλά και το βίντεο που δημοσίευσε o συγγραφέας και σκηνοθέτης της ταινίας, Josh Stolberg, είναι…

View On WordPress

#to» #άρθρο Οι ταινίες τρόμου #Βαθμολόγησε #έχουν #καταφέρει #να #πολλά #προσφέρουν #τώρα #χρόνια

[reality-breaker]

Επιλογές Δεκεμβρίου (12/12)

Τα manga προμήνυαν την άφιξή του Εξορκιστή του 1974 | Εικόνες από τις Πύλες του Παραδείσου του William Blake | Η μυστηριακή τέχνη του William Thomas Horton (1864-1919) | Έχουμε αρχίσει να γινόμαστε «δούλοι των subscription» | Τα τέσσερα στοιχεία της φύσης στη φανταστική λογοτεχνία | Messiah of Evil, μια ταινία τρόμου που μάλλον δεν έχετε δει αλλά θα έπρεπε | Αποκωδικοποίηση του αινιγματικού πίνακα του Barry Windsor-Smith | Σύγκριση ύφους William Hope Hodgson και H.P. Lovecraft | Το Quag Keep της Andre Norton | Το Sword & Sorcery των παλιών εκδόσεων Manor Books | Το ’90, συμμορίες που έκαναν γκράφιτι πλημμύρισαν το Λος Άντζελες | Δωρεάν δεκάδες βιβλία του Ιούλιου Βερν (στα ελληνικά) | ΝοΗΜΑΤΑ | Το Βρώμικο Μυστικό της Αιολικής Ενέργειας | Τώρα μπορούν να χρησιμοποιήσουν το WiFi «για να δουν τους ανθρώπους μέσα από τοίχους» | 101 ταινίες που δεν έχεις δει | Τα αγάλματα του υποθαλάσσιου πάρκου | Οι ιστορίες φαντασίας του Raymond Chandler | Marjorie Miller | Κατεβάστε δωρεάν το Mirrorshades (ανθολογία ιστοριών cyberpunk)

➤ https://fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/epiloges/ep.php?ID=12_2023#1

#links #ταινίες #manga #τέχνη #μυστικισμός #τεχνολογία #φαντασία #φανταστική λογοτεχνία #βιβλία #δωρεάν #τρόμος #Lovecraft #συμμορίες #γκράφιτι #αιολική ενέργεια #wifi #αγάλματα #cyberpunk

[justforbooks]

ΤΟ 'ΧΕ ΠΑΡΑΠΟΝΟ Ο ΣΤΙΒΕΝ ΚΙΝΓΚ. Δεκαετίες και δεκαετίες τα μυθιστορήματά του καταναλώνονταν παντού σαν φρέσκο ψωμί, αλλά ο ίδιος δεν καλούνταν ποτέ να μιλήσει για τη «γλώσσα», το πρωταρχικό εργαλείο κάθε συγγραφέα.

Τέτοιου είδους ερωτήσεις απευθύνονται προς «τους Ντε Λίλο, Απντάικ και Στάιρον», αλλά όχι και προς «τους συγγραφείς που γράφουν για το πλατύ κοινό» θα σημείωνε το 1999 στο «On writing». «Εν τούτοις, πολλοί από εμάς τους παρακατιανούς νοιαζόμαστε, επίσης, με τον δικό μας ταπεινό τρόπο για τη γλώσσα, και νοιαζόμαστε με πάθος για την τέχνη της αφήγησης ιστοριών στο χαρτί»…

Όσοι καταβροχθίζουν τις ιστορίες του Κινγκ με ηδονή, είτε πρόκειται για ρεαλιστικές συνθέσεις, όπου συνοψίζονται τα χαρακτηριστικά των λαϊκών ανθρώπων στις ΗΠΑ, είτε πρόκειται για ιστορίες που εκτυλίσσονται στον χώρο του υπερφυσικού, ξορκίζοντας σημερινούς μας φόβους, δεν μπορεί παρά να απολαύσουν και αυτό το μη μυθοπλαστικό βιβλίο του.

Μεταξύ αυτοβιογραφίας και δοκιμίου, γραμμένο τη χρονιά που ο ίδιος ανάρρωνε από ένα ατύχημα που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή, το «Περί συγγραφής» (μετ. Μ. Μακρόπουλος, Bell, 2006) είναι μια γλαφυρή ξενάγηση σε καίρια στιγμιότυπα της εφηβικής κι ενήλικης ζωής του και, παράλληλα, ένας οδηγός προς φερέλπιδες πεζογράφους με συμβουλές αντλημένες από την εμπειρία του.

Οι συνθήκες μέσα στις οποίες μεγάλωσε (απ' το ένα τροχόσπιτο στο άλλο), τα πρώτα του διαβάσματα (από κόμικς μέχρι Τζακ Λόντον και ΄Εντγκαρ Άλαν Πόε), η σχέση με τη σύντροφό του («ο συν��υασμός υγιούς σώματος και σταθερής σχέσης με μια ανεξάρτητη γυναίκα που δεν ανέχεται καθόλου ανοησίες έχει κάνει δυνατή τη συνέχιση της επαγγελματικής μου ζωής») η διαδρομή του ως την πρώτη επιτυχία («Κάρι»), η περιπέτειά του με τα ναρκωτικά, παρατίθενται μ’ έναν λόγο άμεσο κι εξομολογητικό, ως πρελούδιο των κεφαλαίων που αφορούν αποκλειστικά τα περί συγγραφικής τέχνης, στα οποία δεσπόζει η παρακάτω προτροπή: «Αν θέλετε να γίνετε συγγραφέας, πρέπει πάνω απ’ όλα να κάνετε δύο πράγματα. Να διαβάζετε πολύ και να γράφετε πολύ. Δεν γνωρίζω κανέναν τρόπο να παρακάμψετε αυτά τα δύο».

Ο Στίβεν Κινγκ ανήκει στο είδος των παραμυθάδων που ακόμα και τίποτε δικό του να μην έχει διαβάσει κανείς, μπορεί εύκολα ν’ ανακαλέσει ταινίες που βασίστηκαν σε βιβλία του: τη «Λάμψη» του Κιούμπρικ, το «Κριστίν» του Κάρπεντερ, το «Κάρι» του Ντε Πάλμα, τη «Νεκρή ζώνη» του Κρόνενμπεργκ, το «Μίζερι» και το «Στάσου πλάι μου» του Ράινερ, αλλά και παραγωγές όπως το «Πράσινο μίλι», το «Ντολόρες Κλέιμπορν» ή το «Τελευταία έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ».

Ο συγγραφέας που, σε πείσμα της περιφρόνησης που του επιφύλασσαν οι ακαδημαϊκοί κύκλοι, τιμήθηκε το 2003 για τη συνεισφορά του στα αμερικανικά γράμματα από το Εθνικό Ίδρυμα Βιβλίου των ΗΠΑ, από μαθητής ακόμα, είχε επιλέξει να εκφραστεί μέσα από ιστορίες τρόμου.

«Αυτό που δεν καταλαβαίνω Στίβι, είναι γιατί να γράφεις τέτοια σκουπίδια», του είπε μια δασκάλα του, βλέποντας ένα από τα πρωτόλειά του που είχε φωτοτυπήσει σε αντίγραφα και πουλούσε στους συμμαθητές του έναντι 25 σεντς. «Είσαι ταλαντούχος. Γιατί να σπαταλάς τις ικανότητές σου;».

Ο Κινγκ δεν ήξερε τι ν’ απαντήσει. Ντρεπόνταν, ομολογεί, όπως θα ντρεπόταν για καιρό για όσα έγραφε. «Νομίζω πως έφτασα σαράντα χρονών για να συνειδητοποιήσω ότι σχεδόν κάθε πεζογράφος ή ποιητής έχει κατηγορηθεί ότι χαράμισε το ταλέντο που του έδωσε ο Θεός. Αν γράφεις, αν ζωγραφίζεις, ή χορεύεις, ή τραγουδάς, φαντάζομαι κάποιος θα προσπαθήσει να σε κάνει να αισθάνεσαι χάλια γι’ αυτό»…

Η μητέρα του πάντως –εγκαταλελειμμένη σύζυγος δύο παιδιών, με ναυαγισμένη τη φιλοδοξία της να γίνει σολίστ του πιάνου– πάντα τον ενθάρρυνε. Το ίδιο και η γυναίκα του, η Ταμπίθα. Στη δική της πίστη οφείλει το ότι, αντί ν’ αφήσει στον κάλαθο των αχρήστων τα πρώτα κεφάλαια του «Κάρι», στρώθηκε και το ολοκλήρωσε.

Συνδυάζοντας δύο άσχετες μεταξύ τους ιδέες, την εφηβική σκληρότητα και την τηλεκινησία, ο Κινγκ έπλασε το πορτρέτο μιας μοναχικής και ρεζιλεμένης από τους συμμαθητές της Κάρι που μετατρέπεται σε κινούμενη απειλή, και από το 1974 η ζωή του άλλαξε για πάντα.

Πολλοί πιστεύουν ότι στο «Μίζερι», μέσα από την ιστορία μιας σαλεμένης αναγνώστριας ρομάντζων εποχής που αιχμαλωτίζει και βασανίζει ανελέητα τον αγαπημένο της συγγραφέα, ο Κινγκ εξερευνούσε την καταπίεση που εξασκεί το κοινό της μαζικής κουλτούρας πάνω στους δημιουργούς της. Ωστόσο, όπως ομολογεί στο «Περί συγγραφής», η ψυχωσική νοσοκόμα του μυθιστορήματός του ήταν στην πραγματικότητα η κοκαΐνη από την οποία ο ίδιος πάλευε ν’ απεξαρτηθεί.

«Η ιδέα ότι η δημιουργική προσπάθεια και οι ψυχοτρόπες ουσίες είναι πράγματα αλληλένδετα, είναι ένας από τους μεγάλους δημοφιλείς διανοουμενίστικους μύθους του καιρού μας» υποστηρίζει. «Οποιοσδήποτε ισχυρισμός ότι τα ναρκωτικά και το αλκοόλ είναι αναγκαία για ν’ αμβλύνουν μια οξύτερη ευαισθησία δεν είναι παρά δικαιολογίες. Ο Χέμινγουέι και ο Φιτζέραλντ δεν έπιναν επειδή ήταν δημιουργικοί, αποξενωμένοι ή ηθικά αδύναμοι. Έπιναν επειδή αυτό κάνουν οι αλκοολικοί».

Στα περισσότερα έργα του Κινγκ οι βωμολοχίες αφθονούν. «Αν ήμουν ένας τύπος σαν τον Χένρι Τζέιμς ή την Τζέιν Όστιν», εξηγεί, «και είχα μόνο αριστοκράτες ή έξυπνους και καλλιεργημένους χαρακτήρες στα βιβλία μου, δεν θα χρησιμοποιούσα σχεδόν ποτέ βρόμικες λέξεις. Κι ίσως έτσι να μην απαγορευόταν κανένα βιβλίο μου στις αμερικανικές σχολικές βιβλιοθήκες. Όμως, μεγάλωσα ως μέλος της κατώτερης μεσαίας τάξης και γι’ αυτούς τους ανθρώπους μπορώ να γράψω με μεγαλύτερη ειλικρίνεια και γνώση».

Αυτές οι δυο λέξεις είναι τα κλειδιά της τέχνης του Κινγκ. Σ’ αυτές στηρίζονται και οι συμβουλές του. «Γράψτε για οτιδήποτε θέλετε, αρκεί να λέτε την αλήθεια», επιμένει. «Μη γυρίσετε την πλάτη σ’ αυτό που αγαπάτε για να εντυπωσιάσετε τους γύρω σας».

Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ο ίδιος δεν εμπιστεύεται την πλοκή. Η κατάστρωση της πλοκής και ο αυθορμητισμός της αληθινής δημιουργίας δεν συμβιβάζονται, λέει. Για τον Στίβεν Κινγκ οι ιστορίες είναι κάτι που απλώς βρίσκεις, όπως ανακαλύπτεις απολιθώματα στη Γη.

«Οι ιστορίες είναι λείψανα, κομμάτια ενός ανεύρετου προϋπάρχοντος κόσμου». Κι ο σκοπός της συγγραφής «δεν είναι να βγάλεις λεφτά, να γίνεις διάσημος, να γνωρίσεις ερωτικούς συντρόφους, να κάνεις φίλους. Σκοπός της είναι να πλουτίζει τη ζωή εκείνων που θα διαβάσουν το έργο σου καθώς και τη δική σου. Είναι να στέκεσαι στα πόδια σου, να ξαναβρίσκεις τις δυνάμεις σου, να ξεπερνάς τις δυσκολίες. Η συγγραφή είναι ό,τι το νερό για τη ζωή. Πιείτε όσο τραβάει η ψυχή σας».

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #Stephen King #Portrait

[cinenoxos]

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο Γουές Κρέιβεν ανανέωσε το είδος του θρίλερ τρόμου, με το σατιρικό Scream του. Η κληρονομιά που άφησε το Scream μια χαρά κρατάει μέχρι σήμερα ενώ δεν ήταν λίγες οι ταινίες που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την επιτυχία του Γουές Κρέιβεν, άλλες με έξυπνο τρόπο ενώ άλλες με ... όχι και τόσο έξυπνο τρόπο. Μία από αυτές που ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, είναι το The Wisher.

#the wisher #movie review #horror #thriller #cinenoxos

[labookaracha]

Δεν τον ήξερα τον κύριο.

Τον έμαθα τώρα τελευταία, έχω κάνα δυο χρόνια.

Συνήθως δεν διαβάζω απόψεις και κριτικές και κείμενα για τα βιβλία που σκοπεύω να διαβάσω. Κοιτάω τι διαβάζουν άνθρωποι που νιώθω ότι ταιριάζουν τα γούστα μας, βλέπω τι κουβέντες γίνονται γύρω από κάποια βιβλία και κάποιους συγγραφείς και αναλόγως προχωράω σε κάποιες αγορές. Κάπως έτσι τα τελευταία τρία χρόνια έχω γνωρίσει πολύ ωραίους συγγραφείς, που είτε αγνοούσα, είτε δεν είχα διαβάσει έργα τους, και κάποια πολύ ωραία βιβλία.

Ένα από αυτά τα πολύ ωραία βιβλία είναι και αυτό που απεικονίζεται στη φωτογραφία.

Ο συγγραφέας με αφορμή ένα οδοιπορικό που κάνει στην αγγλική ύπαιθρο, στις νοτιοανατολικές ακτές της χώρας, μας ταξιδεύει όχι μόνο στον χώρο, αλλά και στον χρόνο. Μέσα από διηγήσεις και συζητήσεις μας απαριθμεί ιστορικά περιστατικά, μας αφηγείται ιστορίες που μας πάνε μέχρι την Αφρική και την Κίνα, ιστορίες εκ πρώτης ασύνδετες, ιστορίες φαινομενικά ανούσιες, ιστορίες που κάποια στιγμή ίσως κάνουν τον αναγνώστη να χασμουρηθεί, ίσως τον κάνουν να σκεφτεί, "μα τι θέλει πια να μας πει αυτός εδώ?", αλλά που στο τέλος τον αφήνουν γεμάτο, τον αφήνουν με ένα χαμόγελο που ειλικρινά δεν μπορεί να καταλάβει από που προήλθε.

Κι αυτό γιατί το βιβλίο δεν έχει κάποιο πικ, δεν έχει κάποια ένταση, κινείται στον ίδιο, ίσως υπνωτιστικό ρυθμό, μοιάζει ώρες ώρες με κάτι ταινίες ατμοσφαιρικού τρόμου, όπου περιμένεις να συμβεί κάτι τρομερό, που θα δώσει κίνηση στην πλοκή.

Η πλοκή εδώ όμως δεν χρειάζεται σπρώξιμο.

Η πλοκή εδώ είναι η ζωή, η δικιά μας ��ωή. Η ζωή όπως κυλάει γύρω μας, χωρίς εμάς, μαζί με εμάς, πάντως δεν σταματάει ποτέ.

Και αυτή η ζωή δεν είναι πάντα εντυπωσιακές στιγμές και μεγάλα γεγονότα.

Και ίσα ίσα μέσα στην καθημερινότητά μας είναι που κρύβονται οι μεγαλύτεροι θησαυροί.

Πολύ όμορφο ανάγνωσμα, πολύ το χάρηκα και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όσους δεν το γνωρίζουν ή σε όσους δεν το έχουν διαβάσει ακόμα.

16.06.23

[rr153624]

Οι ταινίες του Ιούλη 2023

Oppenheimer (Βιογραφία): Εξιστορεί την ζωή και το έργο του Robert Oppenheimer, ο οποίος δημιούργησε την πρώτη ατομική βόμβα. Haunted Mansion (Κωμωδία τρόμου): Μία γυναίκα ζητά τ��ν βοήθεια άλλων για να εξορκίσει το νέο της σπίτι. Talk to me (Τρόμος): Μία παρέα με την χρήση ενός ταριχευμένου χεριού, ανακαλύπτει πνεύματα. Ένας από αυτούς θα αποκτήσει υπερφυσικές δυνάμεις. Black lotus (Δράση):…

View On WordPress

[cinefesto]

Αύγουστος στην COSMOTE TV με την πρεμιέρα του «Scream VI» και βραβευμένες φεστιβαλικές ταινίες

Το καλοκαίρι συνεχίζεται στην COSMOTE TV με την πρεμιέρα του 6ου μέρους του δημοφιλούς franchise τρόμου «Scream», «Scream VI» με τους Μελίσα Μπαρέρα, Τζένα Ορτέγκα και Κόρτνεϊ Κοξ. Η ταινία θα κάνει Α΄ τηλεοπτική προβολή στην Ελλάδα, αποκλειστικά μέσω της COSMOTE TV, την Κυριακή 27/8 (21.00, COSMOTE CINEMA 1HD), μεταφέροντας την αιμοσταγή δράση στη Νέα Υόρκη. Εκεί βρίσκονται και οι επιζώντες του…

View On WordPress

[mylifeaselis21]

Nightmare on Elm Street 3: Dream Warriors (1987) **** | Οι ταινίες της ζωής σου

[pragmatikotitagr]

Φεστιβάλ animation στην Θεσσαλονίκη με καλεσμένους από Star Wars, Disney και Netflix

Το μεγαλύτερο φεστιβάλ animation, με καλεσμένους από το Star Wars τη Disney και το Netflix θα γίνει στην Θεσσαλονίκη με προβολές περισσότερων από 100 ταινιών. Οι animators του «Taf Festival» από Ελλάδα, Ευρώπη και ΗΠΑ θα βρεθούν για ένατη χρονιά στην Αποθήκη Δ’ στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.

«Η Θεσσαλονίκη αγαπάει το animation», αναφέρει στο ThessToday.gr η υπεύθυνη προγράμματος του «Taf Festival», Χρύσα Γκούμα, η οποία σημειώνει πως οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ταινίες αλλά και ομιλίες και masterclasses από καταξιωμένα πρόσωπα που ήρθαν από το εξωτερικό στη Θεσσαλονίκη ως καλεσμένοι της διοργάνωσης.

Μερικά από τα σπουδαιότερα ονόματα των καλεσμένων που θα εμφανιστούν στο φετινό πρόγραμμα είναι αυτό του John Harvey, ο οποίος έχει δουλέψει για το franchise του Star Wars, του Dan Hornick, ο οποίος βρίσκεται στη βιομηχανία του CGI εδώ και 25 χρόνια και έχει δουλέψει για μεγάλες παραγωγές όπως το Avatar, και της Πέπης Θεοδωρά, η οποία είναι Ελληνοκαναδή σεναριογράφος και έχει συνεργαστεί με εταιρείες όπως η Disney, η Warner Bros και το Netflix.

Τα βραβεία του διαγωνισμού Το φεστιβάλ από τις 21 ως τις 24 Οκτωβρίου θα διεξάγεται φυσικά και από τις 25 ως τις 30 Οκτωβρίου διαδικτυακά, Πέραν των ομιλιών και των masterclasses που θα εκπονήσουν οι καλεσμένοι, ενδιαφέρον έχει και το διαγωνιστικό κομμάτι, καθώς περί τους 140 animators, 30 από την Ελλάδα και 110 από το εξωτερικό συμμετέχουν με τη δική τους ταινία μικρού μήκους (από 2 ως 25 λεπτά) στο Taf Festival διεκδικώντας ένα από τα εξής βραβεία: Βραβείο storytelling, μαθητικό, βραβείο καλύτερης ταινίας, βραβείο Select Respect, βραβείο Taf Kids δηλαδή καλύτερης ταινίας για παιδιά και βραβείο κοινού, όπου το κοινό μπορεί να ψηφίσει online την ταινία που του άρεσε περισσότερο. ταινίες.

Οι προβολές

Οι προβολές ταινιών χωρίζονται σε δύο τμήματα. Ο ένας είναι ο διεθνής διαγωνισμός animation και ο δεύτερος είναι ο πανελλήνιος. Όλες οι ταινίες θα παιχτούν τη Δευτέρα σε μια ειδική προβολή με το όνομα Greek Panorama. Πέραν των ταινιών το βράδυ του Σαββάτου θα διεξαχθεί ένα Halloween special, με αφιέρωμα στις ταινίες τρόμου.

Ενώ από τις 25 ως τις 30 Οκτωβρίου, οι περισσότερες από τις ταινίες καθώς και τα masterclasses θα είναι διαθέσιμα ηλεκτρονικά.

Όχι, το animation δεν αφορά μόνο τα παιδιά Εξηγώντας γιατί η τέχνη του animation δεν έχει ανθίσει στην Ελλάδα όπως σε άλλες χώρες του εξωτερικού, η υπεύθυνη προγράμματος του Taf Festival αναφέρθηκε στην παλιά αντίληψη που ήθελε τη συγκεκριμένη τέχνη να απευθύνεται αποκλειστικά σε παιδιά.

Πηγή άρθρου: Φεστιβάλ animation στην Θεσσαλονίκη με καλεσμένους από Star Wars, Disney και Netflix

#Θεσσαλονίκη #Φεστιβάλ Animation

[schoolofrockgr]

Οι ταινίες τρόμου που περιμένουμε με αγωνία το 2017

Το 2016 ήταν μια γεμάτη χρονιά από οι ταινίες τρόμου. Οι αγαπημένες μας βρίσκονται ΕΔΩ. Πάμε όμως να ρίξουμε μια ματιά σε αυτές που έρχονται το 2017 και μαζί τους φέρνουν παλιούς εφιάλτες όπως το Rings, τον Jason Vorhees, τον κλόουν-αράχνη του It, αλλά και τo sequel της Annabelle, που σαν trailer μέχρι στιγμής, φαίνεται υπέροχο. Μαζί τους, και το πρωτότυπο Split.

1) Rings:

Στις αρχές του 2000 είδαμε πολλές νέες αμερικάνικες οι ταινίες τρόμου που αποτελούσαν remake των αντίστοιχων επιτυχημένων ιαπωνικών. Σε αυτές ανήκουν τα “The Grudge”, “Dark Water” ενώ μία από τις πιο γνωστές είναι το “The Ring”.

To 2003 κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία, ενώ μερικά χρόνια αργότερα ήρθε το “The Ring 2”. Φέτος αναμένεται η κυκλοφορία της τρίτης ταινίας “Rings”. Rings θα έχει ως κεντρικό θέμα και πάλι την βιντεοκασέτα, που μεταφέρει την κατάρα σε όποιον τη βλέπει. Πρωταγωνιστούν η Matilda Lutz και ο Alex Roe, αλλά και ο Vincent D’ Onofrio. Η πρώτη ταινία είχε σκηνοθετηθεί από τον Gore Verbinski και πρωταγωνιστούσε η Naomi Watts. Αποτέλεσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, κερδίζοντας 249,3 εκ. δολάρια, ενώ η Watts επέστρεψε και για το sequel του 2005. H αρχική ιαπωνική ταινία Ring ήταν επίσης μεγάλη επιτυχία και επηρέασε το μεγάλο κύμα των ιαπωνικών ταινιών τρόμου της δεκαετίας 2000-2010. Οι ταινίες τρόμου

2) Annabelle 2:

Η σατανική κούκλα του James Wan σκηνοθετείται αυτή την φορά από τον David F. Sandberg, γνωστός για τη μικρού μήκους cult ταινία, Kung Fury, ενώ το σενάριο υπογράφει ο Gary Dauberman υπεύθυνος για το αρχικό “It” και το επερχόμενο remake του.

Η υπόθεση του «Annabelle 2» ακολουθεί έναν άντρα που φτιάχνει παιδικές κούκλες και τη γυναίκα του, οι οποίοι αποφασίζουν να ανοίξουν το σπιτικό τους σε μια καλόγρια (Stephanie Sigman) (θυμάστε, ελπίζουμε, τι έγινε στο «Conjuring 2» με μια καλόγρια) και αρκετά μικρά κορίτσια από ένα κατεστραμμένο ορφανοτροφείο. Οι ταινίες τρόμου

Το Annabelle 2 θα κάνει πρεμιέρα τον Μάιο του 2017

3) Split:

O Μ. Night Shyamalan σίγουρα δεν θυμίζει σε τίποτα τον άνθρωπο που είδαμε στο παρελθόν (με αποκορύφωμα το “After Earth” που πήρε τραγικές κριτικές και διακρίθηκε στα Χρυσά Βατόμουρα) ωστόσο μάλλον φέτος θα έχουμε κάτι τελείως διαφορετικό. Οι ταινίες τρόμου

Η νέα ταινία του σκηνοθέτη, Split μοιάζει πολύ τρομακτική με τον Kevin (που υποδύεται ο James McAvoy) να απαγάγει τρία νεαρά κορίτσια και να τα οδηγεί σε ένα σκοτεινό υπόγειο. Αλλά η απαγωγή είναι μόνο η αρχή της ανατριχίλας που θα ακολουθήσει καθώς μαθαίνουν ότι ο άνθρωπος αυτός έχει κάποια σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα που κάνουν την φυλάκιση τους ακόμα πιο οδυνηρή.

Παρότι ο Kevin έχει εξωτερικεύσει 23 (!!!!!!!) διαφορετικές προσωπικότητες στην έμπιστη ψυχίατρο του τη Dr. Fletcher υπάρχει ακόμα μία, το «τέρας», που ελλοχεύει και είναι έτοιμη να κυριαρχήσει πάνω σε όλες τις άλλες. Εξαναγκασμένος να απαγάγει τις κοπέλες, ο Kevin φτάνει σε σημείο να έχει μέσα του να αντιμάχονται αυτές οι προσωπικότητες, καθώς οι «τοίχοι» ανάμεσα τους αρχίζουν να διαλύονται.

Πρωταγωνιστούν εκτός από τον James McAvoy οι Anya Taylor-Joy, Betty Buckley, Jessica Sula, Haley Lu Richardson, με το Split να βγαίνει στις 20 Ιανουαρίου 2017.

4) Friday the 13th:

Περιττό να πω όταν το έμαθα έκανα πάρτι καθ’ ότι λατρεύω τον Jason!!Όπως όλα δείχνουν, ο μανιακός μασκοφόρος Jason Voorhees, θα επιστρέψει στην μεγάλη οθόνη, χωρίς ωστόσο να είμαστε ακόμα αρκετά σίγουροι για το τι ακριβώς να περιμένουμε από την επόμενη ταινία ‘Friday the 13th’.

Εδώ και αρκετό καιρό, αυτό που φημολογείται ήταν ότι η ταινία θα ακολουθήσει την κλασική διαδρομή, ωστόσο όπως φαίνεται, αυτό πλέον μεταφράζεται κάπως πιο συγκεκριμένα και έτσι ότι ο Jason αυτή τη φορά θα δολοφονεί βάναυσα εφήβους σε έναν παράλληλο κόσμο.

O παραγωγός της ταινίας σε πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε εξήγησε ότι η νέα του ταινία δεν θα είναι απαραίτητα μια ιστορία στηριγμένη στην αρχική υπόθεση, αλλά θα μοιάζει πιο πολύ με ένα νέο ξεκίνημα.«Η αρχή-προέλευση δεν είναι η σωστή λέξη για αυτή την ταινία», είπε ο Fuller.«Όλοι θεωρούν ότι η πρώτη ταινία πρέπει πάντα να είναι σημείο αναφοράς της δεύτερης, ωστόσο αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση η κατεύθυνση που θέλω να πάρουν τα πράγματα για το Friday the 13th. Αυτή τη φορά κινούμαστε περισσότερο σε έναν διαφορετικό κόσμο και δημιουργούμε για τον Jason έναν εναλλακτικό χώρο, μία εναλλακτική πραγματικότητα».

Ο Fuller παράλληλα σχολίασε την φημολογία που είχε ακουστεί ότι στην νέα ταινία θα δούμε και πάλι την μητέρα του Jason. «Ναι, η Pamela και ο Jason είναι μαζί σε αυτή την ταινία, αλλά και πάλι στο νέο Friday the 13th θα απολαύσουμε τον Jason που όλοι γνωρίσαμε στην αρχή, τον Jason που σκοτώνει»

Η ταινία κάνει πρεμιέρα 13 Οκτωβρίου.

5) It:

Ο Σεπτέμβριος σηματοδοτεί την έναρξη της σεζόν με μια ιδιαίτερα τρομακτική ταινία. Φυσικά αναφέρομαι στην πολυσυζητημένη νέα έκδοση της ιστορίας του ψυχοπαθή κλόουν του Stephen King!

Μετά την ημερομηνία κυκλοφορίας που είναι στις 8 Σεπτεμβρίου του 2017 και το ότι η σκηνοθεσία θα είναι του Andrés Muschietti, έχουμε και τον βασικό ρόλο στο It.Ο λόγος για τον Bill Skarsgard ο οποίος θα είναι ο πρωταγωνιστής στο remake και θα υποδυθεί τον ρόλο του Pennywise και μιλάμε για τον γιο του Stellan Skarsgard, τον οποίο είχαμε δει στο παρελθόν στα Hemlock Grove και τα sequel του Divergent.Η υπόθεση για την πρωτότυπη ταινία είναι η εξής: Ένα νεαρό αγόρι βρίσκεται δολοφονημένο σε μια επαρχιακή πόλη. Ο αδελφός του και οι νέοι του φίλοι (μια παρέα παιδιών ξεκομμένα από τους υπόλοιπους) θα ανακαλύψουν πως πίσω από την δολοφονία βρίσκεται ένας αιμοσταγής κλόουν. Θα προσπαθήσουν αλλά δεν θα τα καταφέρουν να τον εξοντώσουν. Χρόνια μετά και καθώς η παρέα έχει ενηλικιωθεί, θα κληθεί να αντιμετωπίσει και πάλι τον παιδικό της τρόμο.

Για όσους δεν γνωρίζουν η ταινία «It» θα είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του συγγραφέα Stephen King, το οποίο μάλιστα θεωρείται από τις πιο τρομακτικές ιστορίες που έχει γράψει ποτέ και είχε τρομοκρατήσει αρκετές γενιές. Η ταινία φημίζεται πως θα κυκλοφορήσει σε δύο μέρη!

#blog #creepshow #horror movies #special #Οι ταινίες τρόμου #ταινίες τρόμου

[thenewsmag]

Μια από τις πιο σκληρές ταινίες τρόμου των τελευταίων χρόνων - Cineramen

Μια από τις πιο σκληρές ταινίες τρόμου των τελευταίων χρόνων – Cineramen

Βαθμολόγησε το άρθρο Οι ταινίες τρόμου πολλά χρόνια τώρα, έχουν καταφέρει να προσφέρουν αρκετές δυνατές στιγμές, με το Incantation (Ξόρκι στα ελληνικά). να λέγεται πως είναι μια από τις πιο σκληρές των τελευταίων χρόνων. Η ταινία έχει να κάνει με την αληθινή ιστορία μιας οικογένειας που βρίσκεται στην Ταϊβάν και ακολουθεί πιστά μια αίρεση, αλλά και τον αγώνα μιας μητέρας που προσπαθεί να σώσει το…

View On WordPress

#to» #άρθρο Οι ταινίες τρόμου #Βαθμολόγησε #έχουν #καταφέρει #να #πολλά #προσφέρουν #τώρα #χρόνια

[reality-breaker]

Τρομαχτική Φαντασία

Διαχωρίζεται ο τρόμος από τη φαντασία;

Συνήθως, όταν μιλάμε για λογοτεχνία τρόμου, πρόκειται για εκείνο το είδος που περιλαμβάνει φανταστικά στοιχεία με τρόπο τρομαχτικό (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Μιλάμε για ιστορίες όπως είναι ο Δράκουλας του Στόκερ, ή τα βιβλία του Clive Barker ή πολλά από τα βιβλία του Stephen King. Δεν είναι απλώς ιστορίες όπου κάτι το άσχημο, φριχτό, ή απαίσιο συμβαίνει (όπως δολοφονίες και τα λοιπά)· είναι ιστορίες όπου το άσχημο, φριχτό, ή απαίσιο συνυπάρχει με έντονα τα φανταστικά, μαγικά, ή υπερφυσικά στοιχεία. Η φανταστική λογοτεχνία (φυσικά) περιλαμβάνει επίσης φανταστικά, μαγικά, ή υπερφυσικά στοιχεία. Κι εκεί συναντάμε τέρατα και δαίμονες και μάγους, και ό,τι άλλο μπορείς να διανοηθείς. Δεν θεωρείται, όμως, «τρόμος». Ο τρόμος υποτίθεται πως είναι «άλλο είδος». Ποια είναι η διαφορά τους; έχω πολλές φορές αναρωτηθεί. Τι νόημα έχει να τα θεωρείς δύο ξεχωριστά είδη; Η μόνη διαφορά που μπορώ εγώ να προσδιορίσει είναι στο ύφος, και στο τι γενικά συμβαίνει μέσα σ’αυτές τις ιστορίες. Στη φανταστική λογοτεχνία, παρότι βλέπουμε τέρατα και μαγικά πράγματα, αυτά συνήθως δεν παρουσιάζονται με τόσο τρομαχτικό τρόπο όπως στη λογοτεχνία τρόμου– Εδώ, όμως, πρέπει να σταματήσεις λίγο και να αναρωτηθείς τι θα πει «τρομαχτικός τρόπος». Γνωρίζω ανθρώπους που θεωρούν ακόμα και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών «τρομαχτικό» (και δεν μπορούσαν καν να δουν τις ταινίες)! Το τρομαχτικό, επομένως, είναι και σχετικά υποκειμενικό σε πολλές περιπτώσεις. Ο άλλος βλέπει τα ορκ του Τόλκιν και τα θεωρεί «τρομαχτικά». Άλλος πάλι δεν τα θεωρεί τρομαχτικά· είναι απλώς κάτι τέρατα που σκοτώνουν οι ήρωες, ή τα αποφεύγουν με έξυπνους τρόπους. [Συνέχισε να διαβάζεις] => https://fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/th.php?ID=tromaxtiki_fantasia

#φαντασία #φανταστική λογοτεχνία #λογοτεχνία #τρόμος #βιβλία

[justforbooks]

Ένα από τα πιο συναρπαστικά χαρακτηριστικά των videogames, είναι το πόσο ριζικά ποικίλουν. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι φτιάχνουμε ένα παιχνίδι όπου «παίζεις ως ένας πειρατής που θέλει να βρει τον απόλυτο χαμένο θησαυρό». Σκέψου με πόσους τρόπους μπορείς να ερμηνεύσεις αυτή τη βασική ιδέα, ώστε να δημιουργήσεις απολύτως ανόμοια μεταξύ τους παιχνίδια. Ως τι παίζεις; Είσαι ένας χαρακτήρας, ή μήπως το πλοίο ή ο παπαγάλος που τον ελέγχει, ψιθυρίζοντάς του; Υπάρχουν καν χαρακτήρες στη οθόνη, ή μήπως πατάς κλικ σε διάφορα «μενού» που περιγράφουν όλες τις πιθανές επιλογές σου; Είναι δράσης, τακτικής; Ζωγραφικής; Ένα «είδος» videogame μπορεί να περιέχει αμέτρητες διαστάσεις, ερμηνείες, αναπαραστάσεις και να εμπεριέχει – ή να εμπεριέχεται σε – αμέτρητες άλλες κατηγορίες ειδών.

Το horror είναι άλλη μια τέτοια περίπτωση, απολύτως μοναδική όπως όλες οι άλλες. Το βιβλίο “From Ants to Zombies: Six Decades of Video Game Horror” του Αλέξανδρου Χατζηιωάννου, σε έκδοση της BITMAPBOOKS, αναλαμβάνει το εκπληκτικό εγχείρημα να χαρτογραφήσει – χωρίς άπειρες σελίδες – την τρομακτική έκταση και την χαώδη εξέλιξη του βιντεογκεϊμικού τρόμου, από τα τέλη των 70s ως και σχεδόν σήμερα. Σημειώστε, ότι το βιβλίο είναι γραμμένο στα αγγλικά, η οποία είναι ομολογουμένως η κυρίαρχη «μητρική» γλώσσα του δυτικού gaming.

Toβιβλίο του Αλέξανδρου δεν είναι ανθολογία, ακριβώς, ούτε προχωρά γραμμικά στο χρόνο. Είναι χωρισμένο σε 13 θεματικές-κεφάλαια, που συλλέγουν διάφορα υπό-είδη του videogame horror, με παραδείγματα από διαφορετικές περιόδους του μέσου. Αυτή είναι και μια από τις πιο τολμηρές αποφάσεις του συγγραφέα, ο οποίος αρνείται να αφήσει το περιεχόμενο να κυριαρχηθεί από τα must-have classics που έχουν καβατζώσει αιωνίως όλες τις καλές θέσεις σε όλες τις best of λίστες όλων των εποχών. Λείπουν games που «θα έπρεπε» να είναι εκεί μέσα, αλλά τα ξέρουμε όλοι, και εμφανίζονται πολλά που δε θα ανακαλύπταμε ποτέ, χωρίς τον γενναίο φακό του Αλέξανδρου.

Το “From Ants to Zombies: Six Decades of Video Game Horror” είναι ένα βιβλίο - θησαυρός για το οποίο θα μπορούσες να γράψεις ένα δεύτερο βιβλίο, αλλά θα περιοριστώ σε τρία βασικά σημεία:

Για όποιον αγαπά θέλει να προσεγγίσει τα videogames ως «κείμενα» προς ερμηνεία, αναζητώντας να καταλάβει πώς παράγουν νόημα τα τελευταία 60 χρόνια, αυτό το βιβλίο είναι ένα σπάνιο, πολύτιμο αναλυτικό έργο. Εκτός από το περιεχόμενό του, μιλάει και η ίδια η ύπαρξή του. Τι λέει; Λέει, όπως το ακούω εγώ: «τα videogames είναι πολύ ενδιαφέροντα, περίεργα πράγματα, γεμάτα νόημα και συναίσθημα».

Για όποιον αγαπά το horror, το βιβλίο αυτό είναι μια διαμεσική μελέτη γεμάτη αναφορές σε κάθε άκρη του αφηγηματικού σύμπαντος. Το “From Ants to Zombies: Six Decades of Video Game Horror” ερευνά το horror στα games και όχι τα “horror games” αποκλειστικά, και με ακριβώς αυτό τον τρόπο ερευνά το horrorδια των games και όχι αποκλειστικά το horrorσε αυτά.

Το βιβλίο είναι κούκλα. Δες τις φωτογραφίες και φαντάσου το στη βιβλιοθήκη σου ή στο coffee table σου. Φαντάσου πόσο κουλτουριάρης gamer θα είσαι με αυτό το βιβλίο. Το ξεφυλλίζω τώρα και έχει φανταστική αίσθηση.

Ο Αλέξανδρος Χατζηιωάννου μίλησε στην ATHENS VOICE για το νέο του συγγραφικό πόνημα, αυτά που μας μαθαίνει κι αυτά που δίδαξε στον ίδιο.

Για να σε γνωρίσουμε λίγο, θέλω να μου πεις μια αγαπημένη ταινία, ένα βιβλίο, ένα videogame κι ένα μαγαζί στην Αθήνα. Αγαπημένη ταινία από αυτές που είδα σχετικά πρόσφατα (και μάλιστα με κακό προαίσθημα - απόδειξη ότι δεν χρειάζεται πάντα ν’ ακολουθούμε το ένστικτό μας) είναι το “Annihilation” του Alex Garland. O τρόπος με τον οποίο ισορροπεί ανάμεσα στον τρόμο και το δέος είναι υποδειγματικός για το είδος της, αλλά το έξτρα στοιχείο της που την κάνει τόσο ξεχωριστή για μένα είναι ότι πρόκειται για μία από τις πιο συγκινητικές (και, παραδόξως, αισιόδοξες) ταινίες που έχω δει. Το πρώτο που μου ’ρχεται ως αγαπημένο βιβλίο είναι «Οι Αόρατες Πόλεις» του Ίταλο Καλβίνο. Μάλιστα η δομή ανθολογίας που έχει, κάπου στην άκρη του μυαλού μου, είμαι σίγουρος θα επηρέασε και τον τρόπο που οργάνωσα το “From Ants to Zombies: Six Decades of Video Game Horror”. Το αγαπημένο μου videogame αλλάζει από μέρα σε μέρα, αλλά για να παραμείνω στο κλίμα (καθώς συμπεριλαμβάνεται και στο βιβλίο με συνέντευξη του δημιουργού του, Charles Cleveland), θα σε παραπέμψω στην κορυφή της λίστας μου με τα καλύτερα παιχνίδια του 2018 από αυτές εδώ τις (ιστό)σελίδες. Το αθηναϊκό club που αδιαλείπτως τιμάω από τη μέρα που άνοιξε εδώ και 30 χρόνια είναι το Dark Sun στο Περιστέρι. Ειδικά τα Σάββατα με τις ιδιαίτερες ηλεκτρονικές μουσικές του που δεν θ’ ακούσεις πουθενά αλλού στην Ευρώπη.

Τι θα ήλπιζες να πάρει ο αναγνώστης από αυτό το βιβλίο; Ανακαλύπτοντας τα παιχνίδια που παρουσιάζω, ν’ αντλήσει από αυτά την ίδια ευχαρίστηση που ένιωσα κι εγώ. Αυτός είναι και ο λόγος που επέλεξα να συμπεριλάβω πολλούς άδικα παραγνωρισμένους τίτλους, είτε πρόκειται για το -σοκαριστικό για την εποχή του 40 χρόνια πριν- “Forbidden Forest” στον Commodore 64, είτε πρόκειται για σύγχρονα indie διαμάντια όπως το “If on a Winter’s Night, Four Travelers” της Dead Idle Games. Έχω και μια κάπως πιο μεγαλεπήβολη φιλοδοξία. Θα ήθελα να προωθήσω -στον βαθμό που μπορώ- μια διαφορετική κριτική προσέγγιση στα videogames που δεν θα τα ιεραρχεί με βάση τεχνολογικά κριτήρια ούτε θα εστιάζει αποκλειστικά το ενδιαφέρον της σε παραγωγές των τελευταίων ετών ή σε 3-4 κλασικά franchises της Nintendo και της Sony. Υπάρχει μαγεία στις παρυφές του μέσου, αν την αναζητήσεις.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στη συγγραφή του; Νομίζω πως το δυσκολότερο κομμάτι σε όλο το εγχείρημα ήταν να βρω μια πειστική εξήγηση για την ριψοκίνδυνη επιλογή μου να δώσω ακριβώς το ίδιο βάρος σε ένα παγκοσμίως άγνωστο παιχνίδι του 1980, όπως για παράδειγμα το “The Wreck of the BSM Pandora” στον Apple II με το οποίο ανοίγει το βιβλίο (και για το οποίο δεν θα βρεις ούτε ένα βιντεάκι στο YouTube), με το “Resident Evil” ή το “Silent Hill”. Ήταν μεγάλο ρίσκο αλλά οι κριτικές που λαμβάνω μέχρι τώρα, είτε από gaming websites είτε από τους αγοραστές που αφήνουν feedback στο ηλεκτρονικό κατάστημα της Bitmap Books, δείχνουν ότι απέδωσε.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι της διαδικασίας; Το πιο επώδυνο; Το αγαπημένο μου κομμάτι της διαδικασίας είχε να κάνει, χωρίς δεύτερη κουβέντα, με όλα τα εξαιρετικά horror παιχνίδια που είτε ανακάλυψα είτε έπαιξα για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της συγγραφής, απ’ το σουρεαλιστικό “Hellnight” στο PS1 μέχρι το ανατριχιαστικό “White Day: A Labyrinth Named School” στο PC. Το πιο επώδυνο ήταν η διαρκής προσπάθειά μου να είμαι συνεπής με τα deadlines που είχα θέσει ο ίδιος από την αρχή. Δεν πήγε καλά αυτό.

Πες μου ένα horror game που θα ήθελες πολύ να παίξω και πιθανώς να μην το ανακαλύψω ποτέ. Με δυσκολεύεις αλλά, αφού πρέπει να περιοριστώ σε ένα, θα πω το “Duskers” της Misfits Attic με την ιδιαίτερη αισθητική του και μια αξεπέραστη ατμόσφαιρα άγχους και κλειστοφοβίας. Μπαίνεις στο πετσί της Ellen Ripley σε ένα παιχνίδι που, λογικά, κόστισε το 1/100 απ’ το budget του (επίσης εξαιρετικού) “Alien: Isolation”.

Μου αρέσει πολύ που το “From Ants to Zombies” δεν είναι ένα βιβλίο για τα “horror games”, αλλά ένα βιβλίο για το horror στα games. Πώς έφερες εις πέρας την έρευνα για ένα τόσο εκτενές έργο; Σίγουρα βοήθησε το γεγονός ότι έχω ζήσει όλη την εξέλιξή τους για το χρονικό διάστημα το οποίο καλύπτω στο βιβλίο, από τα τέλη του 1970 μέχρι και σήμερα. Ξεκίνησα να παίζω videogames πριν καλά-καλά μάθω να μιλάω με μία υπέροχα ρετρο-φουτουριστική πορτοκαλί κονσόλα με δύο paddles που είχε 5-6 διαφορετικές εκδοχές του Pong. Είναι αρκετά δύσκολο (αλλά όχι αδύνατο!) να αντιληφθείς τη σημασία που είχαν αυτοί οι πρωτόγονοι και, στην πλειοψηφία τους, ξεχασμένοι τίτλοι στην εποχή τους αν δεν ήσουν εκεί. Πέρα από την προσωπική εμπειρία μου με τον χώρο, χρειάστηκε να μελετήσω αρκετά τόσο κάποια εξειδικευμένα blogs όπως το Renga in Blue ή το The CRPG Addict όσο και κάποια πιο θεωρητικά κείμενα. Το ακαδημαϊκό μου background σε θεωρία λογοτεχνίας και κινηματογράφου σίγουρα βοήθησε σε κάποιο βαθμό, αλλά χρειάστηκε επίσης και πολύ σκάλισμα σε αρχεία όπως το Moby Games για να ξετρυπώσω κάποιους ξεχασμένους τίτλους που άξιζαν να συμπεριληφθούν. Βέβαια, άλλο να τους ανακαλύψεις, άλλο να καταφέρεις να τους παίξεις σε πανάρχαια, δυσνόητα emulators… Έχεις προσπαθήσει να φορτώσεις ποτέ το “Terrorat Selachii Bay” του TRS-80 σε σύγχρονο PC; Πίστεψε με, δεν θες!

Τελικά, είναι τα «καλύτερα» games αυτά που μένουν στην ιστορία ως εκπρόσωποι ενός είδους ή είναι άλλοι οι παράγοντες που ορίζουν τους «θρύλους»; Δυστυχώς, σε έναν χώρο που δεν έχει την ιστορία και, επομένως, το πολιτιστικό υπόβαθρο της λογοτεχνίας ή του κινηματογράφου, το κουμάντο για το τι λογίζεται «ιστορία» του το κάνουν οι μεγάλες εταιρίες παραγωγής. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότερες λίστες με τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών αφιερώνουν ελάχιστες θέσεις σε τίτλους προηγούμενων δεκαετιών και τις φυλάνε σχεδόν αποκλειστικά για μεγάλα franchises που συνεχίζουν να κόβουν χρήμα - Mario, Zelda, κλπ. Περιττό να επισημάνω ότι είμαι κάθετα αντίθετος με αυτή την εμπορευματοποίηση της ιστορίας του μέσου - της σημαντικότερης, ίσως, μορφής τέχνης του 21ου αιώνα.

Ταυτίζεται, εν τέλει, η ποιότητα ενός horror game με το «πόσο» τρομακτικό είναι; Φυσικά και όχι. Θα μπορούσαμε, ίσως, να υποστηρίξουμε ότι ένα τρομακτικό παιχνίδι είναι και καλό, αφού πετυχαίνει έναν από τους βασικούς σκοπούς του αλλά, όπως μας δίδασκαν και στα μαθηματικά, άλλο η συνεπαγωγή, άλλο η ισοδυναμία. Σπάνια παραμένει μοναδικός σκοπός ενός ολοκληρωμένου έργου κάτι τόσο περιορισμένο - μπορεί να θέλει να αφηγηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία όπως το “Detention”, να σε εντυπωσιάσει με την έξυπνη χρήση περιορισμένων δυνατοτήτων όπως το μινιμαλιστικό “Capsule”, ή να σε τραβήξει με τα καλοζυγισμένα combat mechanics του όπως το ”Dead Space”. Στο κάτω-κάτω, τα πράγματα που μας τρομάζουν αλλάζουν με το χρόνο και η επίδρασή τους φθείρεται από την τριβή και την οικειότητά μας με αυτά. Για να το προσεγγίσω με δύο κινηματογραφικά παραδείγματα: έπαψαν το “The Texas Chainsaw Massacre” ή το “Night of the Living Dead” να είναι αριστουργήματα επειδή δεν μας τρομάζουν πια;

Ποιο είναι το αγαπημένο σου υπό-είδος horror, και πιο videogame θεωρείς ότι το έχει εκπροσωπήσει καλύτερα στη διαδραστική του μορφή; Μπορεί να θεωρηθεί και υπεκφυγή αυτό αλλά δεν έχω αγαπημένο subgenre. O τρόμος είναι κάτι που, από τη φύση του, συνδέεται με το άγνωστο, το αναπάντεχο αλλά όταν μιλάμε για κινηματογραφικά (ή λογοτεχνικά) υποείδη, αναγκαστικά μιλάμε και για φόρμες που επαναλαμβάνονται, που γίνονται οικείες. Αντιθέτως, σχεδόν όλες οι ταινίες τρόμου που έχω ξεχωρίσει τα τελευταία χρόνια (“A Field in England”, “Berberian Sound Studio”, “November”, μεταξύ άλλων) είναι μη κατατάξιμες, λειτουργούν στο δικό τους σύμπαν, με τους δικούς τους κανόνες. Κάποια απ’ τα αγαπημένα μου horror video games κάνουν το ίδιο - ίσως τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα μέσα απ’ το βιβλίο είναι το “Darkwood” της Acid Wizard και το “Pathologic 2” της Ice-PickLodge.

Αγαπώ τη δημιουργία και την κριτική των videogames και συχνά μου λείπει μια βαθύτερη ματιά στην ερμηνεία τους. Δε νομίζω ότι είμαι ο μόνος. Άνθρωποι σαν εσένα γεμίζουν αυτή την ανάγκη μας, Αλέξανδρε! Έχεις κάτι να μοιραστείς με τους νεότερους που ενδιαφέρονται για την κριτική videogames, που μπορεί να τους βοηθήσει ή να τους εμπνεύσει; Αν τους ενδιαφέρει επαγγελματικά τότε η συμβουλή μου είναι να το… ξανασκεφτούν. Ήταν ούτως ή άλλως εξαιρετικά δύσκολο να επιπλεύσεις στο χώρο (με υπερπροσφορά εργασίας, απαράδεκτες συνθήκες, χαμηλές αμοιβές, ανασφάλεια κλπ), ήρθε τώρα και το AI να μας αποτελειώσει. Αν πάλι κάποιος ενδιαφέρεται για βαθύτερη κριτική τότε το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να προσεγγίσει τη συγγραφή της χομπίστικα. Οι καλύτερες αναλύσεις του μέσου που διαβάζω τα τελευταία χρόνια αναρτώνται όχι σε μεγάλα websites αλλά σε προσωπικά blogs: The Digital Antiquarian, Arcade Idea και άλλα. Από εκεί και πέρα, η βασική μου παρότρυνσή είναι αρκετά τετριμμένη αλλά θεμελιώδης οπότε θα την επαναλάβω: αν θες να γράψεις σοβαρά για videogames δεν μπορείς να ασχολείσαι μόνο με videogames.

Φαντάζομαι ότι όσες γνώσεις και να ‘χει κανείς, εν τέλει γράφοντας ένα τέτοιο βιβλίο μαθαίνει περισσότερα απ’ όσα θα περίμενε. Εσύ, Αλέξανδρε, έμαθες κάτι αναπάντεχο ή ανατρεπτικό για τα όσα πίστευες, καθώς συνέθετες αυτό το βιβλίο; Πολλά! Έμαθα ότι οι ρίζες της αρχετυπικής ιστορίας με το στοιχειωμένο σπίτι, παραλλαγές της οποίας ακόμα διαβάζουμε, παρακολουθούμε ή παίζουμε, εντοπίζονται στην αλληλογραφία του Πλινίου του Νεότερου περίπου δύο χιλιάδες χρόνια πριν. Έμαθα ότι μια από τις αξέχαστες ανατροπές στην ιστορία του gaming -η στιγμή που πέφτουν οι μάσκες στο “System Shock 2” - είναι εμπνευσμένη από έναν χαρακτήρα του… Sesame Street. Έμαθα, μέσα από τη συνέντευξη που φιλοξενώ με τον Keiichiro Toyama, ποια συγκροτήματα είχε προτείνει ο δημιουργός του “Silent Hill” στον Akira Yamaoka ώστε o μεγάλος αυτός συνθέτης να μπει στο κατάλληλο κλίμα για να δημιουργήσει ένα απ’ τα πιο επιδραστικά soundtracks στην ιστορία των videogames. Σε πιο προσωπικό επίπεδο, έμαθα ότι τελικά μπορώ να αφοσιωθώ σε ένα πιο μακροπρόθεσμο project και να το ολοκληρώσω. Και ότι μέσα από αυτή την κοπιαστική και χρονοβόρα διαδικασία μπορώ να αντλήσω ακόμα χαρά και ενθουσιασμό εξερευνώντας κρυφές πτυχές απ’ το αγαπημένο μου μέσο. Ακόμα και τόσα χρόνια μετά από την πρώτη μας γνωριμία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Αλέξανδρος Χατζηιωάννου #From Ants to Zombies

[sosorrydad]

Σαν το μικρό φαντασματάκι της Καίτης Γαρμπή ή σαν την Jamie Lee Curtis στην ομώνυμη ταινία για τους λιγότερο φαν των ελληνάδικων, ερχόμαστε αυτή τη βδομάδα ως γνήσια θύματα της αμερικανικής ποπ κουλτούρας, για να γιορτάσουμε το Χάλογουιν ή Ημερά των Αγίων Πάντων ή ψωμοτύρι σειρών φαντασίας σαν τα Charmed και Buffy The Vampire Slayer, αλλά και κωμωδίας σαν τα Brooklyn Nine Nine και Community, Μιας γιορτής τελοσπάντων που ναι μεν δεν την είχαμε και στο χωρίο μας, εκτός αν μετράει μόνο καμιά γύρα του παιχνιδιού της κολοκυθιάς, που μπορεί όμως στο εγγύς μέλλον να πάρει και εντός συνόρων τη θέση του σημαντικότερου γεγονότος του τέλος Οκτωβρίου από την παρέλαση των Ελληνόπουλων ολούθε για την εθνική επέτειο του Όχι. Την τιμητική τους έχουν προφανώς τόσο οι Neve Cambell, Sarah Michelle Gellar και Jennifer Love Hewitt ως τα αρχέτυπα των scream queens των '90s, πολύ πριν την Emma Roberts στην ομότιτλη σειρά του Ryan Murphy, με τη συμμετοχή τους σε κλασικές πλέον ταινίες, όπως Scream και I Know What You Did Last Summer, όσο και η Anna Faris στα διάφορα Scary Movie. Δεν θα μπορούσαμε βέβαια να παραλείψουμε να αναφερθούμε στον τηλεμαραθώνιο στυλ Ρούλας Κορομηλά στον οποίο έχει καταλήξει να μετατραπεί το American Horror Story, αλλά και να εκτιμήσουμε πρόσφατες ταινίες τρόμου, όπως τα Cabin in the Woods, Hereditary και Midsommar, που μας χαρίζουν κάτι περισσότερο καλλιτεχνικά από τα splatter των αρχών της δεκαετίας των '00s, Saw και Final Destination. Υ.Γ. Boo, you whores!

#γρεεκ #greek #gr #greek posts #greek tumblr #ελληνικα #greek podcast #podcast gr #ποντκαστ #γκρικ μπλογκ #γκρικ #γκρικζ #Youtube

[xamogelo]

Αδερφούλη μου.....

Έχουμε δύο χρόνια διαφορά. Τυχαίνει να είμαι μεγαλύτερη σου αλλά τι σημασία είχε ; Καμία!

Όταν ήρθες στην οικογένεια μας οι γονείς μας, μάς είχαν βάλει τις κούνιες μας την μια δίπλα στην άλλη [ Βλέποντας τις παιδικές μας φωτογραφίες το γνωρίζω ] .

Όσο μεγαλώναμε ερχόμασταν πιο κοντά. Μου έδιναν τις κούκλες και κρυφά ερχόμουν να παίξω μαζί σου με τα στρατιωτάκια, τα τουβλάκια και τα αυτοκινητάκια φτιάχναμε πίστες και κάναμε αγώνες! Ποτέ δεν ασχολήθηκα με τα δικά μου παιχνίδια!

Στο παιδικό σταθμό είμασταν τα πιο άτακτα παιδιά της τάξης λερώναμε εν ώρα φαγητού και ζωγραφίζαμε ο ένας πάνω στον άλλον μέχρι που μπαίναμε τιμωρία στις ψηλές καρέκλες του φαγητού. Είμασταν απέναντι ο ένας τον άλλον και καταστρώναμε σχέδια για το πώς θα φύγουμε.

Πριν καιρό είδα στο σπίτι κάτι παλιές βιντεοκασέτες και από περιέργεια έβαλα μια να δω. Είμασταν σε μια γιορτή του νηπιαγωγείου λέγαμε ποίημα. Ο καμεραμάν μας έβγαζε βίντεο την ώρα που ένα αγόρι με πείραζε και εσύ ήρθες και του έχωσες μπουνίτσες.

Στο δημοτικό πηγαίναμε και παίρναμε μαζί ντοκιμαντέρ με δεινόσαυρους και αυτοκόλλητα για την συλλογή ποδοσφαίρου. Πηγαίναμε μαζί στην παιδική χαρά και παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό και κάναμε βόλτες με το ποδήλατο. Μας έδιναν χαρτζιλίκι να πάμε να πάρουμε γλυφιτζούρια και σοκολάτες και τα μοιραζόμασταν.

Στο γυμνάσιο απέκτησες τις δικές σου παρέες όπως και εγώ τις δικές μου. Στο σπίτι βλέπαμε μαζί ταινίες, σε διάβαζα σε ότι μπορούσα και φτιάχναμε ποπ κορν. Τότε δεν ήταν μόδα το ίντερνετ θυμάμαι όταν βάλαμε για πρώτη φορά βλέπαμε αστεία βιντεάκια στο YouTube και γελούσαμε στα τέρματα! Ένα από τα ομορφότερα συναισθήματα τότε ήταν όταν στήναμε σκηνές με τα σεντόνια και ακούγανε στο ράδιο με τα DVD και μας έπαιρνε ο ύπνος με τα ακουστικά στην στρωματσαδα!

Στο Λύκειο οι σχέσεις μας ήταν πολύ διαφορετικές! Έφερνες τις παρέες σου στο σπίτι και βλέπαμε μαζί ταινίες τρόμου και παραγγέλναμε πίτσα. Όταν έφερνα και τις δικές μου φίλες καθόμασταν μαζί και παίζαμε επιτραπέζια! Θυμάμαι όταν είχε μείνει στο σπίτι ένα τελευταίο κομμάτι γλυκού το οποίο ήταν δικό σου και μου το έδωσες!

Όταν έφυγα για σπουδές απομακρύνθηκαμε αλλά όταν με χρειαζόσουν ήμουν δίπλα σου. Ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο, μια λέξη....ήταν αρκετά για να νιώσεις ασφαλής μαζί μου. Εγώ περνούσα την δική μου φάση και ξεσπούσα σε σένα. Ήταν μία περίοδος που είχαμε χάσει επικοινωνία και τσακωνόμασταν υπερβολικά πολύ σε σημείο να μη μιλάμε για διαστήματα.Είχαμε βάλει πολύ τον εγωισμό μας μπροστά αλλά ξέρουμε ότι ήταν μια πολύ δύσκολη φάση και των δύο μας!

Πλέον σπουδάζεις! Πώς μεγαλώσαμε και τι έχουμε ακόμη να ζήσουμε! Μια σκεψη σου θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά στο Γυμνάσιο όταν μου την είπες για πρώτη φορά. 《 Κωνσταντίνα δεν ξέρω αν αυτή η κοπέλα δεν σου έχει κάνει κάτι αλλά να ξέρεις δεν είναι φίλη σου》 . Εγώ τότε από εγωισμό δεν σε άκουγα αλλά πάντα έπεφτες μέσα. Με προστατευες και δεν το καταλάβαινα νόμιζα πως ήθελες να με τσιγκλισεις πόσο μάλλον να μου σπάσεις τα νεύρα αλλά όχι! Και όταν γνωριζα κάποιον καταλαβαινες από χιλιόμετρα ότι αυτός δεν είναι για μένα και μου το έλεγες πριν την πατήσω!

Προχθές στις 18 Νοεμβρίου 2019 σου είπα Κωνσταντίνε πάμε μια βόλτα να μιλήσουμε; πήγαμε στην ίδια παιδική χαρά που παίζαμε παιδιά. Ανοιχτηκαμε ο ένας τον άλλον και καταλαβαίναμε πολύ βαθιά ο ένας τον άλλον χωρίς καν να πιέζουμε τις λέξεις και να νιώθουμε κενοί. Υπήρχε αγάπη! Λύγισα και έκλαψα στην αγκαλιά σου και εσύ να ξεφυσας το τσιγάρο σου και να μου λες 《 Σ'αγαπάω αδερφούλα μου ότι και να γίνει. Θα είμαστε ενωμένοι σε κάθε κακό που μας συμβαίνει. 》

#pillowfights #greek quotes #οικογένεια #λογια αγαπης #σε αγαπαω #αγαπώ #τον αγαπω #αγάπη

[labookaracha]

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί εάν η προσωπική μας ταυτότητα είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με την ολότητα του σώματός μας? Πόσο μεγάλο μέρος του σώματός μας μπορούμε να απολέσουμε, χωρίς παράλληλα να απολέσουμε και την ακεραιότητα της ταυτότητάς μας?

Η έννοια της ταυτότητας, αλλά και του ανήκειν, διαπερνά την τέχνη και την φιλοσοφία αλλά και την επιστήμη και την καθημερινότητά μας, με διάφορους τρόπους. Είμαστε ό,τι τρώμε σου λέει. Και είναι αλήθεια. Έχετε δοκιμάσει να αλλάξετε τη διατροφή σας, έστω για λίγες μέρες, είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο? Η διατροφή μας επηρεάζει το σώμα μας, και κατά συνέπεια τη συμπεριφορά μας που είναι και η έκφραση του χαρακτήρα μας που βλέπουν οι άλλοι γύρω μας. Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε πόσο επηρεάζεται η προσωπικότητά μας από όλα όσα καταναλώνουμε ως τέχνη, ως ενημέρωση, ως ψυχαγωγία. Και πόσο εύκολα όποιος ελέγχει όλα αυτά μπορεί να ελέγχει και εμάς. Τόσο ατομικά όσο και μαζικά.

Το 2001 οι εκδόσεις Οξύ έβγαλαν μια συλλεκτική κασετίνα με εφτά βιβλία τρόμου, τη σειρά Σκοτάδι. Η σειρά αποτελούνταν από βιβλία τα οποία ήδη είχαν εκδοθεί, σε μια νέα ομοιόμορφη έκδοση με μαύρα εξώφυλλα, σε μια μαύρη κασετίνα. Το έβδομο βιβλίο της σειράς, το πιο μικρό από όλα ήταν το μπόνους αυτής της έκδοσης, εκδόθηκε αυτόνομα μόλις το 2019 και πάλι από τις εκδόσεις Οξύ. Πρόκειται για το βιβλίο Η ιστορία του χειρουργού, του J. P. Dixon.

Η υπόθεση αυτού του μικρού βιβλίου εκτυλίσσεται στα τέλη του 19ου αιώνα στο Λονδίνο. Ένας νεαρός γιατρός γνωρίζει μια καλλιτέχνιδα των freak show που φιλοξενούσαν τα μικρά θέατρα των συνοικιών του Λονδίνου. Θα νιώσει μια περίεργη έλξη για αυτήν, όχι ακριβώς ερωτική, μια έλξη που ξεπερνάει ακόμα και τον έρωτα, μια έλξη μυστηριακή, και θα οδηγηθούν μαζί σε μια αναζήτηση που θα αφήσει τον νεαρό γιατρό σημαδεμένο για μια ζωή.

Σαράντα χρόνια αργότερα ο γιατρός εν είδη εξομολόγησης θα διηγηθεί την ιστορία σε μια συντροφιά συναδέλφων του. Θα προσπαθήσει έτσι να λυτρώσει την ψυχή του και να μοιραστεί το βάρος αυτής της μακάβριας αναζήτησης.

Επί του πρακτικού το βιβλίο του Dixon παρόλο το μικρό του μέγεθος, είναι μόλις 60 σελίδες, είναι από τα πιο αυθεντικά ανατριχιαστικά βιβλία που έχω διαβάσει. Δεν υπάρχει κάτι το μεταφυσικό, εκτός ίσως από το μέγεθος της περιέργειας που τραβάει τον γιατρό Τόμπιν κοντά στην όμορφη Πωλέτ. Το βιβλίο προκαλεί έντονα συναισθήματα στον αναγνώστη αλλά ταυτόχρονα τον βάζει και σε πολλές σκέψεις. Το απόσπασμα που βρίσκεται στην αρχή αυτού του άρθρου είναι και αυτό που βάζει σε κίνηση την δι��γηση του γιατρού.

Και αλήθεια το έχετε σκεφτεί ποτέ?

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι είναι ο εαυτός μας? Τι είναι το εγώ μας? Αν ας πούμε χάσω ένα χέρι θα παραμείνω αυτός που είμαι? Αν χάσω την ακοή μου? Αν ασθενήσω από Αλτσχάιμερ? Πόσο μας επηρεάζουν, πόσο χτίζουν την προσωπικότητά μας τα βιβλία που διαβάζουμε, οι ταινίες που βλέπουμε, οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας?

Στον τελευταίο τόμο της εξάτομης αυτοβιογραφίας του ο Νορβηγός συγγραφέας Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ αναφέρει:

Αν δεν υπάρχει ταυτότητα, ο κόσμος είναι ξένος, και μπροστά στο ξένο στοιχείο το εγώ είναι απομονωμένο και ξεκομμένο, σαν αποδιωγμένο, και επομένως ξένο και για τον εαυτό του, γιατί το ξένο είναι το σημείο απ' όπου μπορεί να δει τον εαυτό του και το ότι δεν ανήκει εκεί.

Αν δεν ξέρεις δηλαδή ποιος είσαι, δεν μπορείς να διακρίνεις και που ανήκεις, και κατ’ επέκταση και που δεν ανήκεις. Και νιώθεις χαμένος. Σαν ναυαγός στη μέση του ωκεανού.

Εδώ εγείρεται και ένα άλλο θέμα, το οποίο συμβαδίζει με το πρόβλημα της αναζήτησης της ταυτότητας.

Η ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου. Είτε είναι μια παρέα, μια οικογένεια, ένα οποιοδήποτε περιβάλλον, εργασιακό, οπαδικό, μια σχολική τάξη, μια ομάδα, ένας σύλλογος, μια χώρα, ένα έθνος, μια θρησκεία. Και από εκεί και πέρα πως δηλώνουμε αυτή μας την προτίμηση, τι σύμβολα, τι κωδικοποιήσεις χρησιμοποιούμε, και για ποιους λόγους. Με ποια κριτήρια επιλέγουμε ένα αυτοκίνητο, τη μουσική που ακούμε, τα μέρη που συχνάζουμε, τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, τις ασχολίες με τις οποίες γεμίζουμε τον ελεύθερο χρόνο μας.

Γύρω μας υπάρχουν χιλιάδες διαχωρισμοί. Και είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα μπαίνουμε σε κουτάκια, και βάζουμε και τους άλλους. Και σχηματίζουμε και ανάλογα την προσωπική μας άποψη για τον κόσμο, και ο κόσμος για εμάς. Το θέμα είναι σε τι επιλέγουμε να δώσουμε σημασία, και όσον αφορά τον εαυτό μας, και τους άλλους. Επιλέγουμε να τονίσουμε ότι οδηγάμε ένα αυτοκίνητο μιας συγκεκριμένης μάρκας ή ότι είμαστε οπαδοί μιας συγκεκριμένης ομάδας ή ότι ανήκουμε σε ένα σύλλογο που κάνει εκδρομές στη φύση ή σε ένα χορευτικό συγκρότημα παραδοσιακών χορών?

Αν αύριο σας ρωτήσει κάποιος που δεν σας γνωρίζει να του πείτε τα βασικά σας χαρακτηριστικά, αυτά που μιλάνε για εσάς περισσότερο από τα άλλα, τι θα του πείτε άραγε? Και αν σας ρωτήσουν δέκα άνθρωποι? Θα πείτε σε όλους τα ίδια? Ή θα ζυγίσετε τον άλλο πριν απαντήσετε, θα επηρεαστείτε από τον άλλο ώστε με την απάντησή σας να μην γίνετε δυσάρεστοι?

Είναι και αυτό μέσα στο παιχνίδι. Δεν θέλουμε να γινόμαστε δυσάρεστοι, αποφεύγουμε τις συγκρούσεις, συγκατανεύουμε ευγενικά, ειδικά σε περιβάλλοντα που μας είναι άγνωστα ή αισθανόμαστε άβολα. Δεν ανοιγόμαστε εύκολα. Καταπιέζουμε δηλαδή τον εαυτό μας, το εγώ μας, την ταυτότητά μας. Άμυνα? Αντανακλαστικό? Προσαρμοστικότητα? Όλα αυτά μαζί?

Λίγα χρόνια μετά την εξομολόγηση του γιατρού Τόμπιν, το ναζιστικό κόμμα κατέλαβε την εξουσία στην Γερμανία και ισοπέδωσε την έννοια της ταυτότητας. Τόσο με την ομοιομορφία που επέβαλε σε όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής, και εμφανισιακές και ιδεολογικές, όσο και με την πλήρη, γραφειοκρατική και ανελέητη εξόντωση των Εβραίων. Στη ναζιστική Γερμανία δεν υπήρχε το είσαι μαζί μας ή είσαι με τους άλλους. Υπήρχε το είσαι μαζί μας ή δεν είσαι καθόλου. Αν διαφωνούσες με το καθεστώς σε εξαφάνιζαν. Ίσως δεν σε σκότωναν, αλλά σε παραγκώνιζαν τελείως από τη δημόσια ζωή έτσι που πολλοί ίσως να εύχονταν να τους σκότωναν καλύτερα.

Με τους Εβραίους τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τους εξαφάνισαν. Κυριολεκτικά. Η μαζική εξόντωσή τους, δεν άφησε τίποτα πίσω της, ούτε καν κάποιον να θρηνήσει τους νεκρούς, να θυμάται και να διασώσει τα μαρτύρια, το αβυσσαλέο αυτό μίσος. Διακόπηκε η συνέχεια της ζωής. Και οι λίγοι, ελάχιστοι που επέζησαν έφεραν από τότε ένα μεγάλο βάρος, ο ατομικός πόνος χάθηκε μπροστά στον συνολικό. Δεν ήταν πια η κόρη, ο γιος, ο πατέρας, η αδερφή κάποιου που χάθηκε, που πέθανε. Ήταν οι επιζήσαντες. Ήταν η συνολική μνήμη κρυμμένη σε μικρά κομμάτια μέσα στον καθένα που επέζησε. Η ταυτότητά τους άλλαξε, βιάστηκε να αλλάξει, από κάτι που μέχρι πριν μερικά χρόνια κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί.

Τα τελευταία χρόνια η έννοια της ταυτότητας βρίσκεται και πάλι έντονα στο επίκεντρο. Η παγκοσμιοποίηση, οι πόλεμοι σε πολλές περιοχές του κόσμου που γεννάνε στρατιές προσφύγων, η οικονομική κρίση που δημιουργεί μεγάλες μεταναστευτικές ροές, αλλά και διάφορες μειονότητες που διεκδικούν την ορατότητά τους μέσα στην κοινωνία, ανακινούν συνέχεια μια κουβέντα η οποία μας αφορά όλους, ακόμα και αν έχουμε ξεκαθαρισμένη την δική μας ταυτότητα και είμαστε ικανοποιημένοι με αυτή.

Είδα μέσα στην εβδομάδα ένα μικρό ντοκιμαντέρ σχετικά με τα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά και το πόσο εύκολα μπορούν να βρουν τη θέση τους στο σύγχρονο σχολείο. Τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, τα προβλήματα που υπάρχουν, τις πιθανές λύσεις, τις κινήσεις και τις προσπάθειες που γίνονται από μεμονωμένους εκπαιδευτικούς αλλά και από διάφορες συλλογικότητες και φορείς.

Το πρόβλημα της ταυτότητας για αυτά τα παιδιά είναι κυριολεκτικά ζήτημα ζωής και θανάτου μιας και έχουν πενταπλάσια πιθανότητα να αυτοκτονήσουν από τα υπόλοιπα παιδιά στην εφηβεία, με το 90% των λόγων που οδηγεί γενικά τους εφήβους στην αυτοκτονία να έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητά τους και την προσπάθεια κοινωνικοποίησης και αποδοχής τους.

Δεν σας μίλησα πολύ για το βιβλίο του Dixon αλλά φοβάμαι πως αν σας γράψω περισσότερες λεπτομέρειες για την πλοκή θα στερήσω την απόλαυση και την έκπληξη που θα δοκιμάσει όποιος τολμήσει να το αναζητήσει και να το διαβάσει.

Το ποιοι είμαστε λοιπόν δεν είναι τόσο απλό, ούτε προφανώς μονοσήμαντο, και φυσικά δεν έχει και την ίδια βαρύτητα για όλους. Καθημερινά δηλώνουμε το ποιοι είμαστε με πολλούς, πολύ διαφορετικούς τρόπους οι οποίοι έχουν και τελείως διαφορετική βαρύτητα για διαφορετικά ακροατήρια. Είμαστε διαφορετικοί με την οικογένειά μας, με τους κολλητούς μας, με τους συναδέλφους μας, διαφορετικοί στα social media. Πολλά διαφορετικά προσωπεία τα οποία επικαλύπτονται και συγκρούονται για να εντείνουν πολλές φορές την αγωνία μας να βρούμε και να δείξουμε τον εαυτό μας στους άλλους. Ή τελοσπάντων το κομμάτι του εαυτού μας που θέλουμε να δείξουμε στους άλλους.

Όπως λέει και ο Άμλετ:

To be, or not to be?

30.10.22