Çok kötü bir zaman içerisindeyiz. Kimi dalga geçio kimi ağlio. Kimi yağmalıyor kimi başkasıda giysin diye 2 çorap değilde 1 çorap alıyor dağıtanlardan. Kimi o kadar cana mâl olup kaçıyor kimi yakınını o enkazın altından çıkmasını bekliyor. Ne hallerdeyiz. Hainler de var ve çok masum olup ölenlerde var. Nefesim kesiliyor ve diyecek bir şey bulamıyorum ve sadece olanları izliyorum. Elimden hiçbir şey gelmiyor offf.
Sana hep hayatımda ışık tutuyor bana varlığın derdim şimdi karanlıkta kaldım bigün bu günleri yaşamaktan çok korkuyordum ama şuan karanlığın dibindeyim beni niye haosetin karanlığıma yine benim tutunacak dalım yok yapayanlızım çok çaresizim kimsem yok bigün seni afedecek olursam bana böyle çaresiz hisetrdiğini hatırlatıcam kendime...
"Dışarıdan bakınca anlaşılmayan zor şeyler yaşadım.Kendime bile açıklayamadığım şeyleri kimseye hissettirmedim.Zaten pek halimden anlayan da yoktu.İçimde yaşayıp bitirmeye o kadar alıştım ki gece yanlışlarımla astığım kendimi sabah umutlarımla sarılmaktan asla çekinmedim."
Içimde anlamsız bir huzursuzluk, kalbimde bir eksiklik, ruhumda derin bir ızdırap var. Kafamda hiç susmayan düşünceler başımı ağrıtıyor. Dinlediğim müzikler, okuduğum kitaplar etki etmiyor kafamdaki sesleri durdurmaya. Dinlediğim şarkıları sonuna kadar dinlemeye tahammülüm yok. Hiç bir şarkı uymuyor ruh halime. Bulunduğum mekanlar bunaltıyor beni. Açık hava ya da kapalı mekanlar, farketmeksizin boğuyor beni. Nereye gitsem fazlalıkmışım gibi hissediyorum. Odamın duvarları, altında bulunduğum gökyüzü üstüme üstüme geliyor. Kimsesizleşiyorum. Derin bir yalnızlık çukurundayım sanki. Yediğim içtiğim şeylerden tat alamıyorum. Gidecek hiç bir yerim yok. Bu histen kurtulamıyorum. Korkuyorum ama neyden korktuğumu bilmiyorum. Kendimle baş başayken, gürültüsünden başımı ağrıtan düşüncelerim, biriyle konuşmak için oturduğum anlarda, sessizleşiyor. konuşacak bir şey bulamıyorum o insanla. Ne biriyle, ne kendimle anlaşamıyorum. Izdırap içindeyim, ama bir sebep yok, aslında bir çok sebep var ama onlar olamazmış gibi geliyor, çünkü ilk defa hissetmiyorum. ilk defa yaşamıyorum. şuan yaşadığım iyi kötü her şeyi. Yorgunluk değil bu, bitmişlik tükenmişlik bu bende ki. Bazen zihnim boşalıyor bir anda, kalıyorum öyle, ne yapacağımı bilmiyorum. Ben aşamıyorum yaşanılanları.
Hava soğuktu,tıpkı yanlız bir insanın kalbi kadar.
Deniz dalgalıydı,tıpkı üzgün ruhlarımız kadar.
Ve gökyüzü karanlıktı,tıpkı çaresiz hayallerimiz kadar.