#valts kleins

[garadinervi]

«Rampike», Vol. 15, No. 2, Special Issue: 'Urban Spaces', Edited by Karl Jirgens, Windsor, 2007 [UWindsor Institutional Repository, University of Windsor, Windsor. room 3o2 books, Ottawa]

Contributions by Carol Stetser, Joyce Brabner, Harvey Pekar, Fernando Aguiar, Emma Beltran, Eugene McNamara, Norman Lock, Stuart Ross, Andre Narbonne, Paul Hargreaves, Susan Holbrook, Stuart Ross, Christian Burgaud, John Donlan, Valts Kleins, Tanis MacDonald, Jacqui Smyth, Richard Douglas-Chin, Carla Hartsfield, Reed Altemus, Lesley Belleau, Vittore Baroni, John Barlow, Phlip Arima, Donato Mancini, Natalee Caple, Paul Hegedus, Kim Goldberg, Karen Herzog, Marshall Hryciuk, Omaha Rising, Will Reid, Mark Dunn, B. Z. Niditch, Paul Hargreaves, Clemente Padín, Nelson Ball, Kemeny Babineau, Anne F. Walker

Cover Art by Valts Kleins

#graphic design #typography #art #poetry #magazine #cover #magazine cover #rampike #karl jirgens #valts kleins #uwindsor institutional repository #room 3o2 books #2000s

[roderidderhottakes]

De Rode Ridder - De val van Angkor

Na de olifantenles en een kleine uitweiding over Angkor Wat is het weer tijd om wat Hot Takes op de tijdslijn te zetten.

Het rondreizen heeft toch een weerslag op Johan: zijn kaken zijn ingevallen en wat heeft hij een hoop rimpels gekregen Zeker die vreemde kronkel tussen zijn ogen baart zorgen.

Afhankelijk van wie tekent, krijgt Johan rimpels. Het valt extra hard op als hij de prent ervoor rimpelvrij is.

#roderidder #vandersteen #willyvandersteen #strips

[devosopmaandag]

De glazen bol en de lamp

Het was ongelooflijk druk in de Kunsthal op de tentoonstelling van Ai Wei Wei. De zalen leken uit te puilen, niet alleen van mensen maar ook van kunstwerken. Het waren de laatste weken, ik had te lang gewacht. Een jaar geleden las ik zijn autobiografie '1000 jaar vreugde en verdriet'*, en was zeer onder de indruk. Zijn vader Ai Qing, een dichter die jarenlang verbannen is geweest vanwege zijn ideeën en opvattingen, ging zijn zoon voor in een geloof in mensen en rechtvaardigheid. Soms denk ik dat uiteindelijk voor mij het woord het wint van het beeld. Tell, don't show.

Eén werk op de tentoonstelling raakte me onverwacht. Wat ongelukkig geplaatst, half voor een doorgang in een kleine zaal met nog meer werken, dwong het publiek omzichtig eromheen te draaien, een beetje zoals de uit Lesbos afkomstige, verbleekte en vervuilde zwemvesten zich om een enorme glazen bol scharen. Kunstliefhebbers en vluchtelingen opeen geperst. Het voelde als ongemakkelijk. 'Niet aanraken, don't touch' staat op de vloer.

Enkele dagen later nam ik me voor nog eens goed naar de foto te kijken en over het werk na te denken. De bol samen met de eens gebruikte reddingsvesten maken een informatiebordje amper nodig. Hun metaforische werking is helder. De bol voorspelt de toekomst voor wie erin gelooft, de reddingvesten symboliseren dromen, gevaar en angst. Die door wanhopige vluchtelingen gedragen reddingsvesten zijn tot ornamenten gemaakt van een stralend ding dat niet alleen maar indrukwekkend is in zijn omvang en perfectie maar ook ijzingwekkend is. Zijn gewicht zou elk mens verpletteren. Ik fantaseerde dat het werk alleen in een grote zaal te zien zou zijn, een schrijn voor verdronken vluchtelingen. De kleine ruimte in Rotterdam maakte het ding banaler, en ongewild pijnlijker.

Ai Wei Wei is een activist, soms een anarchist en een showmaster, met ernstige motieven weliswaar en een onberispelijke ambachtelijke beheersing. Zijn werken zijn soms spectaculair en bijna altijd verleidelijk. In het overweldigende rumoer van beelden en mensen in de Kunsthal verlangde ik naar eenvoud. Nu trek ik hier met inkt en pen een dun lijntje van 'Chrystal Ball' naar 'De lamp', een gedicht** dat zijn vader tijdens of vlak na een verblijf in de gevangenis schreef:

De hoop die tot de horizon reikte

gaat nu niet verder dan deze lamp –

en hoeveel verder is de hemel!

De pijlen van het licht hebben afstanden weggevaagd

tot het punt waar die die niets meer zijn;

maar wat doet me met bevende vingers

zachtjes het schitterende gelaat

van deze lamp beroeren?

* '1000 jaar vreugde en verdriet'| Ai Wei Wei | Uitgeverij Lebowski Publishers 2021 | vertaling Koos Mebius en Gertie Mulder

** 'Sneeuw valt op het land van China'| Ai Qing | Uitgeverij Lebowski Publishers 2021 | vertaling Daan Bronkhorst

[bramsnor]

Sorry hoor maar wat kunnen die twee potige zoogdieren toch dom doen🤨.

O euhhh hallo Kato hier, ja ik moest mee naar dat minimensje want ze hadden weer een feestje verzonnen. Kopen ze allemaal cadeautjes, die stoppen ze in een jutezak, laten ze een buurman keihard op de deur bonken. Schrik ik me de kolere dus begin gelijk te blaffen, dat mag dan weer niet. En dan doen ze heel verbaasd dat die zak vol bij de deur staat.🥹. Dan sleept die “kleine” de zak naar binnen en begint dan met het uitdelen van die zelf aangeschafte zooi.

Nee dan ren ik liever keihard naast die “Snor” z’n fiets een paar rondjes over het sportpark zoals vanmorgen. Kan ik tenminste lekker spelen en al rennend in die riem bijten. Oké….. ik ben dan wel even een beetje moe maar blijf wel lekker slank en hou ik mijn figuurtje in topconditie.

Je moet er als vrouwelijke hond toch een beetje uitzien voor al die stoere mannen in de buurt. Dat valt ook wel op want ik hoor regelmatig dat ik 🐕🦮 er zo goed uitziet en mijn bontjas die zo glanst. Ja daar wordt ik dan weer vrolijk van. Fijne dag verder, groetjes.

Kato 🐕

[medewerkers]

Beste gebruikers van Tumblr

Ik weet niet of je het laatste nieuws al hebt gehoord, maar ik heb het zonnige eiland Clawland een paar maanden geleden achter me gelaten en heb een functie aangenomen bij Tumblr als Chief Officer of Merchandising and Physical Engineering. Ik heb mijn items in mijn Emporium gedeeld, en wat nog belangrijker is, jullie hebben ze gekocht!

Het gaat zo enorm goed dat ik gisteravond genoeg tijd had om na te denken over hoe ver ik het geschopt heb. Geen tegenslagen, KPI's die door het dak schieten, iedereen blij met hun nieuwe mokken en spelden en t-shirts, en ik aan het hoofd van dit alles… alles gaat op zijn Bricks!

Maar één ding wat ik kwijt wil over merchandising is dat het wel leuk en creatief is… maar er wordt niet veel op geklikt. Brick mist klikken!

Ik dacht eraan hoe ontzettend populair mijn kleine krabbenvrienden op het dashboard waren toen ik weg was. Zichzelf vermenigvuldigen als een gek! Het valt niet te ontkennen: jullie zijn dol op die krabben. Jullie geven zelfs geld uit om ze naar elkaar te sturen. 

Dus de vraag was: hoe combineer je zo’n klikklare functie die je kent en waar je van houdt, met iets anders? Iets NIEUWS?

En toen kreeg ik een ingeving!

🦀🐛🧀👻🐴🍪!!!!!!!!!!!!

Daarom kondig ik hierbij aan dat ik tijdelijk afscheid neem van mijn functie bij Emporium en van team wissel om Chief Reactions Officer van Tumblr te worden.

Vanaf vandaag kun je HELEMAAL LOS met die reactieknoppen onderaan elk Tumblr-bericht om je emoties te uiten. Op het web tenminste. Niet in de mobiele apps. (Ik ben wel goed, maar niet zo goed.)

En luister, dit is kort dag. Ik heb de hele nacht doorgehaald om dit in elkaar te zetten sinds ik deze ingeving kreeg terwijl ik naar de sterren keek en nadacht over mijn leven en keuzes. Dus de daadwerkelijk beschikbare reacties zijn voorlopig beperkt. Het waren eigenlijk gewoon de meest recent gebruikte emoji's in mijn telefoon.

Maar ik weet gewoon dat je ze toch geweldig zult vinden. Omdat ze van mij komen, van BRICK!

Je klikfanaat,

Brick Whartley Chief Reactions Officer Chief Officer of Merchandising and Physical Engineering (met verlof)

[voorbijganger]

Er hangt toch echt iets in de lucht

Kijk maar

Het is donker en soms valt er wat

En als je langer wacht

Breekt er iets open en zie je wat erachter hangt

Dan zijn de randjes van de blaadjes

En ook in je ogen

Ineens goud geworden

alles danst dan

Ook een lach

En er hangt iets over je wangen

Maar ik zeg niets

Er hangt toch echt iets in de lucht

Luister maar

Het rommelt en ritselt

als je je ogen sluit is het zo luid

Dat alles in je hoofd alleen nog maar vallende regen is

En voor het eerst maakt de gedachte je niet verdrietig

Van een hoofd gevuld met water

Want wat stroomt, spoelt en soms vaart er een lief klein bootje dat een kind verloor tijdens het spelen

Misschien hangt het wel te wachten

Om voor als je thuis komt na harde regen

Om je heen te slaan

Omdat iemand aan je dacht

#ik schreef voor het eerst een gedicht na m’n afstuderen #maar dat komt ook alleen door hem

[wolkenzoensterrenknuffel]

het voelt alsof mijn hart van de trappen valt

trede per trede verdwijnt een stuk van ons, een stuk van de liefde.

ondertussen twijfel ik aan wat dit is en wat dit kan worden

gevoelens zijn onzeker en zo is onze toekomst

en hoe graag ik je ook mag zien, elk klein bonsje in mijn hart gaat door jou, maar elk klein barstje ook

terwijl de tranen over mijn kaken stromen, lig je naast mij

verwijten vliegen de kamer rond en het voelt alsof ons huis aan het instorten is.

Elke oplossing is de start van een nieuw probleem, misschien heeft de maan wel gelijk.

Het is als een knuffel van ver, maar in het dicht word het vernauwend. Snakkend naar adem, maar hier zweeft enkel de lucht van leugens.

#poetry #poems on tumblr #evg #gedicht #dutch #gedachten #nederlands #liefdesverdriet #ikmisje #gedachtenraapsel

[jurjenkvanderhoek]

REPRISE GIORGIO MORANDI IN MUSEUM BELVÉDÈRE

Zaterdag 24 februari 2018 zwaaiden de deuren van Museum Belvédère voor het publiek open bij de tentoonstelling Giorgio Morandi | Bologna. Na deze eerste dag zouden de bezoekers in grote aantallen het museum weten te vinden. Want iedereen wilde het intieme werk van deze befaamde Italiaanse kunstenaar met eigen ogen zien. Belvédère beleefde in het jaar van Culturele Hoofdstad Leeuwarden een hoogtepunt in de reeks van haar activiteiten. Een lang gekoesterde wens ging ermee in vervulling. Namelijk om het werk van Morandi in Nederland te tonen. In de namiddag van de vrijdag voorafgaand aan die 24e februari was de tentoonstelling na een lange voorbereidingstijd en een complete herinrichting van de oostvleugel al officieel geopend. En had conservator Han Steenbruggen niet onder stoelen of banken gestoken hoe blij hij was, dat zijn museum het voor elkaar had gekregen dat na jaren de werken van deze kunstenaar weer in ruime mate in Nederland getoond werden. En dat voor een relatief klein museum als Belvédère is.

Hoewel Museum Belvédère zich in eerste instantie vooral concentreert op het werk van Friese beeldende kunstenaars en geestverwanten op het Nederlandstalig kunstterrein, wil Steenbruggen bij zijn aanstelling als directeur in 2008 de blik verruimen. Deze nauwe visie knelt op den duur, hij wil deze verbreden zonder van de koers af te wijken. Eerstens gaat Steenbruggen de collectie herschikken. Hij wisselt daarna tentoonstellingen met regionale oriëntatie af met exposities waarin de verbanden en ook contrasten met kunst van verder kunnen worden uitgediept. En dan sluit het werk van onder meer Giorgio Morandi uitstekend aan op die ambitie. Want de meeste van de kunstenaars die zich verbonden voelen met Museum Belvédère blijken een bijzondere binding met de Italiaanse meester van het stilleven te hebben.

De kleine hoofdpresentatie Giorgio Morandi | Nederland wordt daarom aangevuld met werk van kunstenaars die verwantschap voelden en voelen met Morandi. Uit deze tentoongestelde werken valt op te maken dat de schilderijen van de Italiaan op de juiste plek zijn in Museum Belvédère. Want het zijn overwegend kunstenaars uit de collectie van dit museum die in hun werk eenzelfde stille balans zoeken. De kunstenaars van hier voelen met Morandi een collectieve zwakte verstilling, eenvoud en intimiteit in het werk aan te brengen. Eenzelfde behoefte de zuivere waarneming te spiegelen aan binnenwerelden, schrijft Han Steenbruggen in zijn voorwoord tot een bescheiden catalogus. Dit boekwerk verscheen bij de kleine tentoonstelling van een negental werken uit Nederlandse collecties. Want na een groter overzicht in 2018 doet Belvédère het na 5 jaar nog eens letterlijk dunnetjes over.

In de catalogus wordt de complete Nederlandse collectie getoond. Op zaal hangen negen van de totale elf, daar er twee op dit moment voor Belvédère niet beschikbaar zijn. Met Giorgio Morandi | Bologna had het museum een topper in handen. De tentoonstelling in 2018 werd druk bezocht ondanks de soms tropische temperaturen van dat oververhitte jaar. Het publiek zocht de koelte van de museumzaal, hoewel deze in de warme tinten van Italië waren geverfd. Na afloop van deze tentoonstelling bleef door schenking een uitgeleend schilderij in de collectie van Museum Belvédère achter. Dit schilderij vormt de aanleiding en is nu het middelpunt van deze kleine serie uit het omvangrijke oeuvre van Morandi. In het boek belicht Steenbruggen nog de aanwezigheid van zijn werk bij eerdere tentoonstellingen in Nederland. Hij plaatst de schilder in de kunstgeschiedenis. Morandi bleef zijn gehele leven vrijwel op dezelfde plek wonen. Sporadisch verbreedde hij zijn gezichtsveld. Door deze teruggetrokken manier van leven kon hij in afzondering zijn kunst tot bloei laten komen. In de betrekkelijke afzondering en ver van de rumoerige kunstcentra ontwikkelde hij de eigen wijze van uitdrukken.

Hoe kan het dat de kleine schilderijen waarop vazen, potten en blikken zijn afgebeeld in een behoudend en ingehouden kleurschakering zoveel internationale aandacht krijgen. Waar de vonk overslaat in de kunst zal nooit omschreven zijn. Op welk moment het werk communiceert met de kijker is een mysterieus gegeven, bovenaards bijna. Bij Morandi is het de eenvoud en de zuiverheid die de doorslag geven. Het componeren van het stilleven. De attributen staan stijf tegen elkaar aan alsof deze steun zoeken en vinden. Er zijn nauwelijks restvormen te ontdekken omdat de schilder daarvoor geen ruimte geeft. Hoewel er voldoende leven in de penseelvoering is, iedere verfaanzet en elk uitsmeren is zichtbaar, heerst er een onwereldse stilte in het onderwerp. Dezelfde onderdelen worden wel verschillend gerangschikt of vanuit een ander standpunt bekeken. Zo lijken composities op elkaar maar hebben telkens een andere uitstraling.

“Je moet voorbij de potjes en bekertjes kijken” lees ik ergens in de catalogus. Dan raak je geboeid door de kleuren, de gepenseelde verfstructuren, ritmen en verhoudingen. Dan is het stilleven geen samenraapsel van potjes en vaasjes, maar is het een spel van vormen en kleuren. Dan zie je door de werkelijkheid een abstract gevoel. Die emotie die andere kunstenaars welke zich weten te vinden in het werk van Morandi ook willen overbrengen op de beschouwer. Nietszeggende voorwerpen krijgen in tere schakeringen van rose, violet en blauw op doek een nieuw leven. Eenvoudig en onopvallend, vertrouwelijk en intiem. “Het naast-elkaar wordt bij-elkaar”, schrijft Vitale Bloch in 1950 – welke beschouwing in de catalogus is herdrukt, “de hogere mathematiek is, zoals in alle echte kunst poëzie geworden.” De potjes zijn de woorden in het gedicht. Stijlfiguren die op hun tenen de jambe dansen. Het zijn geen dode dingen meer, de objecten zijn gaan leven. Stil staan ze nog in gelid, maar ze kunnen zich zo uit het keurslijf wringen om een eigen weg te gaan. Aldus gaat dat stel ik me voor wanneer de lichten doven, de deuren sluiten en het stil en leeg is op zaal. Dan komen de potjes en bekertjes los en rekken zich uit, om overdag weer lenig op de plaats rust te kunnen staan.

Met Han Steenbruggen te spreken zijn het die kleine, pretentieloze vaasjes, flesjes en potjes die de eerste blik vangen en de schilderijen hun intimiteit en zo herkenbare menselijke onschuld verlenen. “De artistieke uitwerking (…) tilt het beeld vervolgens naar een emotioneel niveau, maakt dat het beeld appelleert aan alles wat in ons leven breekbaar is en gekoesterd wil worden. Voorstelling en uitwerking liggen in Morandi’s werk in elkaars verlengde, verhouden zich tot elkaar als maat en melodie.”

Giorgio Morandi | Nederland. Schilderijen van Giorgio Morandi in Nederlandse collecties. Catalogus bij tentoonstelling in Museum Belvédère, 2023.

#Museum Belvédère #Giorgio Morandi #natura morte #tentoonstelling #boekbespreking #kunst #schilderijen

[gewoonkarin]

Mwah. Dat is het gevoel op het moment. Ik heb zo goed als geen vakantiegevoel deze vakantie. Twee weken zijn om en ik ben moe, leeg en verdrietig.

Ik krijg het ook niet uitgelegd. Gisteren stond ik te strijken en overviel het me. Dat ik altijd wel met zorgen bezig ben. Altijd is een te groot woord, dat kan niet maar wel heel vaak. Dat ik in twee weken vakantietijd twee keer kort iets ontspannends heb gedaan. Met handicap. Lunchen en schoolspullen halen met jongste liefje. De handicap? Mijn noodgebit. Zonder kleef valt het uit. Met kleef is het nog kokhalzen dus de firma stophoest moet mee in de tas en ik doe een uur of 3 met een rol. Het werkt laxerend en dat is ook handig. Na die lunch werd het wel duidelijk dat ik niet echt mee op pad kan. In plaats van donderdag naar zee heb ik de voordeur geverfd en het huis gepoetst. Ik wil voor de liefjes geen last zijn. Zo voel ik me wel. Ik zie als een berg op tegen sociaal gedoe. Praten maakt de werking van de kleefpasta niet beter en met stophoest in de bek is het lastig praten, ik wil nog wel eens kwijlen.

Wat dit met me doet. Het maakt me onzeker. Het liefst kruip ik tandeloos in bed en blijf ik weg van iedereen. Eten in gezelschap vind ik kut. Ik kan niks kauwen zonder tanden dus snijd het heel klein en slik alles in ene door. Met tanden in eten doe ik af en toe maar ik vind twee keer plakken op een dag meer dan genoeg en m'n tandvlees is er geïrriteerd door. Ik dus ook.

Ik mis ons ma nu. Het luisterend oor en zij begreep me. Nu voel ik me onbegrepen. Ik mis mezelf, ik mis eten, ik mis een borrel met vriendinnen. Ik zie foto's van vakantie, dagjes weg. Mijn enige uitjes de afgelopen maanden waren een feestje, een uitvaart en ziekenhuisbezoeken. Oja, protheticus. En de tuin. Daar zit ik nu ook. Ook daar zit ik mezelf in de weg want ik ben moe. Weinig kunnen eten betekent ook minder energie. Ik eet al vanaf half oktober bagger. Ik krijg niet veel werk verzet en het voelt op het moment ook als werk. Alles voelt als werk. Ik zucht er veel bij.

Zo ben ik niet. Ik word normaal gesproken blij van de tuin maar nu vaak niet. Dan ga ik maar weer even zitten om bij te komen. Effe uitrusten.

Ik ben mezelf kwijt. Ik vraag me ook af of het nog wel goed komt. Of de nieuwe tanden gaan helpen. Of ik dan niet meer hoef te kokhalzen maar wat als dat wel zo is. Mijn lief tandeloos kussen. Ik vind het verschrikkelijk. Naar mezelf kijken helemaal. Overal rimpels rond mijn mond door het slechte noodgebit en het vaak zonder tanden in rondlopen. Thuis doe ik de krengen uit. Even geen stophoest.

En nu. Ik ben met onenigheid weg gegaan thuis. Na discussie vertrokken op het verzoek van oudste liefje. Ze had gelijk. We kwamen even niets verder omdat we niet naar elkaar luisterden. Daarom vermijd ik discussies liever. Je schiet er niks mee op.

Het komt er meestal op neer dat ik het laat rusten en ergens de modus van gewoon doorgaan weer vind. Niet klagen maar dragen.

Ik heb dus een werkvakantie. Poetsen, boodschappen doen, verven en tuinen. Met soms een uitstap van maximaal 3 uur aaneengesloten. Als ze me maandag over een week vragen hoe mijn vakantie was weet ik niet goed wat te zeggen. Geen reis, geen dagjes naar zee, geen ontspannen Karin. Ik ga maar liegen denk ik. Dat ik een fijne vakantie heb gehad. Deels waar want ik ben een beetje meer bij met klussen. Dat is dan weer fijn. De tuin ziet er ook best netjes uit en ik heb al best wat geoogst. Ook fijn. Courgettes in diepvries, ook fijn. En de rest van het gezin heeft leuke dingen gedaan, van lezen tot naar zee. Van zwemmen tot met vrienden op stap. Van muziek maken tot films kijken.

Volgende week start ik met de kast van jongste liefje verven. Van de nood maar een deugd maken. Lief en zij gaan vier dagen kamperen. Ik hoop dat ik het oudste liefje een beetje naar haar zin kan maken.

[joostjongepier]

Wat?   Korenveld met kraaien (8 juli 1890), Bloeiende acacia (7 juni 1890), Kreupelhout met twee figuren (22 juni 1890) en Regen – Auvers-sur-Oise (18 juli 1890) door Vincent van Gogh en ter vergelijking Regenachtige dag in Parijs door Gustave Cillebotte (1877) en Rain, Steam and Sspeed – The Great Western Railway (1844) door William Turner

Waar?   Tentoonstelling Van Gogh in Auvers – Zijn laatste maanden in Van Gogh Museum, Amsterdam

Wanneer?   15 juni 2023

Vierenzeventig schilderijen in zeventig dagen. Meer dan een per dag! Dorpsgezichten, landschappen, portretten, bloemstillevens. Van Gogh schilderde alsof de dood hem op de hielen zat. Hij werkte om zich te beschermen tegen zijn depressieve gevoelens. De tegenstrijdige emoties van Van Gogh zien we terug in wat hij schreef over het indrukwekkende Korenveld met kraaien. Het werk is er een van een reeks doeken die geschilderd zijn op panoramaformaat, waardoor de kracht van de natuur nog sterker tot uiting komt. Hij schreef over dit schilderij dat hij nadrukkelijk had geprobeerd “triestheid, extreme eenzaamheid” uit te drukken. Tegelijkertijd meende hij dat deze panoramische landschappen “zullen vertellen wat ik niet in woorden kan uitdrukken: hoe gezond en hartversterkend ik het platteland vind”

Als je rondloopt op een tentoonstelling met een grote hoeveelheid werken zijn er altijd schilderijen die eruit springen. Dat kan zijn om heel verschillende redenen. Eén zo’n werk is Bloeiende acacia. Het is één van de doeken in de sectie ‘Bloemstillevens.’ Het werkt valt mij op door de woeste verfstroken in wit, lichtgroen en blauw tegen een heel donkere achtergrond. Het is haast abstract. Gachtes zoon Paul herinnerde zich dat Vincent dit werk in hun tuin maakte: “Voor hij enkele toetsen kleur aanbracht op het kleine doek gooide hij telkens het hoofd in de nek om, met half gesloten ogen, de bloemen boven hem te bekijken, samen met de lucht, die aan beide kanten amper zichtbaar was door het dichte gebladerte.”

Kreupelhout met twee figuren is een merkwaardig werk. Eén van de redenen daarvoor is dat er geen enkel stukje lucht te zien is. We bevinden ons in een bos met dunne bomen in tamelijk rechte rijen. Het lage formaat van het doek, de afwezigheid van lucht en de strakke rijen bomen leveren een gevoel op van beklemming en zelfs claustrofobie. Midden in het bos zien we een man en een vrouw. Opmerkelijk is dat Van Gogh dit koppel niet noemt als hij het werk beschrijft: “Bosgezicht, lila populierenstammen en daaronder gras met roze, gele en witte bloemen en allerlei groen.” Deze omissie lijkt een bevestiging van de indruk dat de twee figuren een soort spookgestalten zijn.

Het laatste werk in mijn rijtje van opmerkelijke doeken is: Regen – Auvers-sur-Oise. Hoe vaak zie je regen op een schilderij? Zelden! Er zijn genoeg schilderijen met ‘regen’ in de titel. Ik vroeg ChatGPT om een aantal voorbeelden en binnen enkele seconden had ik er tien op mijn scherm staan, waaronder het werk van Van Gogh. Ook Caillebotte’s Regenachtige dag in Parijs stond in het lijstje. Dat was een doek waar ik zelf ook aan had gedacht. Het laat weliswaar natte straten zien en mensen met paraplu’s, maar geen neervallende regen. Ook op de andere werken zie ik paraplu’s, plassen of natte straten, maar niet echt regen. Uitzondering is Turners Rain, steam and speed – The Great Western Railway. Op dat woeste werk voel je de regen haast met kracht in je gezicht slaan. Zo erg is het bij van Gogh niet, maar er is wel échte regen. Hij geeft dit meteorologische verschijnsel weer door vrij transparante verfstrepen die licht hellend van boven naar beneden over het werk lopen. Waar je je bij Turner in een stormachtige regenvlaag waant, gaat het bij Van Gogh eerder om een frisse zomerbui.

#vincent van gogh #gustave caillebotte #william turner

[midlifeinla]

0scardag 12 maart 2023

In de straten een bizarre mix van zwervers en dagjestoeristen achter een hek waar continu geblindeerde SUV´s langs passeren. Ik merk een verloren gereden acteur op die vast staat met zijn chauffeur voor een hek. "But I´m nominated tonight", zegt hij met licht teleurgestelde stem tegen de politieagent. Een half uur later zie ik hem dan toch uitstappen, al zwaaiend, aan de andere kant van het hek. Maar niemand anders herkent hem. #danielbruhl

Die avond staat hij nog op het podium om mee de Oscar te ontvangen voor beste Foreign Language Film.

Na deze petite histoire beweeg ik me richting WeHo, West-Hollywood, de gaybuurt van L.A., om de Oscars mee te volgen.

Ik passeer eerst nog even bij Amoeba Music op Hollywood & Vine, een platenwalhalla, om enkele vinylplaten te zoeken die een vriendin van me graag wou. Maar de buit valt tegen. Enkel hiphop en pop in de zaak.

In het park achter de Roxy is er ook een kijkparty, van Elton John, die me een beetje te duur leek. Om aan te schuiven bij dat feestje moet je 6000 euro op tafel leggen.

Het gejuich bij elke belangrijke winst doet me denken aan een wereldkampioenschap van de Rode Duivels. De Oscars zijn zowat het Eurovisiesongfestival van de States.

Later die avond beweegt een colonne geblindeerde SUV´s zich over Santa Monica Boulevard, naar WeHo, waar ondertussen Go-go-dansers halfnaakt op platformen aan het dansen zijn, om eerst bij Elton langs te springen en daarna verder door naar de Vanity Fair-party in Beverly Hills voor een uitgebreid fotomoment.

Ik zie Billie Eilish, Lady Gaga, Rihanna en Lenny Kravitz passeren en ook een resem acteurs die opeens niet zo belangrijk meer lijken. Ook Justin Bieber loopt hier ergens rond, gehuld in een tapijtje om zijn ex te vermijden. Ik ben wat verzadigd in het sterrenspotten. Zelfs een verloren gelopen Nobelprijs-winnares boeit me nog amper.

Zoals Hugh Grant het die avond nog in een interview zei: "It´s all a bit Vanity Fair", doelend op het boek van Thackeray, niet op het feestje. Een verwijzing waarbij hij merkte dat die interviewster het niet door had. Op haar volgende vraag over wat hij die avond aan had van kledij reageerde hij heel laconiek "My suit".

Bij Vanity Fair zie ik nog een plethora van ontplofte jurken en glimmende smokings met een edgy twist passeren. Geen hemdloze herenkostuums deze keer. Wellicht omdat het best fris was in mistig L.A. De etiquette in restaurants en hotels is ook wel wat strikter. Of misschien is Californië wat preutser of gevoeliger op dat vlak.

In de befaamde Larry Edmunds cinemaboekhandel op Hollywood Boulevard hangt er dan ook een bordje, no shoes, no shirt, no entry.

Ik begeef me nog even naar Carney´s. Het hotdog restaurant in een afgedankte treinwagon op Sunset. Er is een wachtrij van mensen in galakostuum die na drie uur vastzitten in een zaal wel een klein hongertje gekregen hebben. Ze mengen zich in de treinwagon tussen twintigers die van een RPG-party komen en enkele verdwaalde zwervers die laat op de avond met hun verzameld bedelgeld snel nog een goedkope maaltijd komen halen.

Ik zou zo een Martin Parr-achtige foto kunnen nemen.

#Youtube

[scarfissh]

hey kunnen we het even hebben over iemand los te moeten laten en niet omdat je niet meer van diegene houdt of niet goed is voor jou integendeel maar jij de persoon bent die niet goed is voor haar en je dat samen met alle macht probeert te negeren omdat je elkaar graag ziet en zo een leuke tijd hebt en even alles lijkt te vergeten wat je nog nooit leek ervaren te hebben en de wereld even wat mooier lijkt maar het altijd in de kleine dingen terug tevoorschijn komt en niet te negeren valt en het altijd in je achterhoofd zit te sluimeren dat je weet dat je egoïstisch bent bent om diegene niet los te laten want je weet dat iemand anders op een juistere manier liefde aan diegene kan geven wat jij niet kan en niet uit willen maar uit kunnen hoe hard je ook zou proberen omdat je op dit moment niet de juiste persoon bent voor haar maar zij dat nog niet kan toegeven aan haarzelf maar het ergens maar al te goed weet en je haar kwetst door haar op een afstand te houden maar je enkel het beste wilt en je weet dat ze alles verdient en dat jij het niet bent en je daar mee oke mee moet leren zijn en je niet weet of je ooit nog iemand gaat tegenkomen die zo veel van je gaat kunnen houden

[wanderella-w]

Proefwandeling geslaagd!

Naja, enigzins. Bij -1°C was het s'nachts in de tent wel uit te houden maar goed geslapen hebben wij niet. Gelukkig is het in Minehead, Engeland, altijd ongeveer 2 graden warmer dan hier!

Op zaterdag 25 Februari startten wij onze wandeling na de natuurkampeerterreinen-camping Amstelkade vanuit Breukelen. Komoot (een wandel-app) had een route van 3 uur voor ons uitgerekend maar dankzij onze goede moed, het mooie weer en wind mee pakten wij een kleine mooie detour langs overstroomde weilanden, over hekjes en bruggetjes, en voorbij aan hollende konijnen.

Gelukkig had Rosa voor snacks gezorgd en zo konden we na onze pauze in het vogel-uitkijkpunt (zie foto) versterkt door nooten, koek, en koekjes door naar de camping wandelen. Daar werden we door allemaal lieve mensen aangesproken en kregen wij zelfs een glaasje wijn gratis! Een pauw luste wel wat van onze pasta maar we aten hem helemaal zelf op. De volgende dag warmden wij wandelend in de zon snel weer op en waren wij binnen drie uur terug bij het station Breukelen.

Conclusie: Extra warme laagjes mag, het gewicht op de rug valt mee, koekjes zijn een must!

Southwest Coast Path here we come 🧭

[devosopmaandag]

Wat regen met genade van doen heeft

Na het lezen van de eerste helft van Michael Ignatieffs 'Troost'* kon ik een zekere ergernis niet onderdrukken. Bestaan er dan helemaal geen vrouwelijke denkers en schrijvers in de geschiedenis die hem troost hebben geboden?! Heb ik in pijnlijke tijden eigenlijk wel eens zuivere troost ondervonden? Ik twijfelde. Troost, wordt die niet net als geluk, pijn, verdriet, angst, verlangen en opwinding al bij de pasgeborene in de wieg gelegd? Het is misschien wel een van de allereerste affecten die een zuigeling ondergaat. Geworpen in een volkomen onbekende en koude wereld, schreeuwt de overweldigde nieuwe mens meteen haar schrik en honger uit. Daar is meteen al de eerste troost: de omhelzing van de moeder. Maar Ignatieff gaat het vooral om intellectuele, religieuze en artistieke vormen van troost en schetst deze via Job, Paulus, Cicero, Marcus Aurelius, Boëthius, Dante, El Greco, Montaigne, David Hume enzovoort. Ja, er komt een klein handje vrouwen langs: de vrouw van Karl Marx in een bijrol, Anna Achmatova, die luttele bladzijden krijgt en er is een zelfstandig hoofdstuk over Cicely Saunders, de grondlegster van de hospice, waarmee na de pasgeborene met de stervende de cirkel rond is.

Ik dacht na over vrouwelijke schrijvers en denkers die mij mogelijk iets schonken wat in de buurt van troost komt. De stralendste ster is Clarice Lispector. In haar 'De ontdekking van de wereld' vond ik alles waarvan ik niet eens wist dat ik het zocht. In het laatste hoofdstuk van zijn boek wordt Ignatieff het meest persoonlijk en komt hij tot de conclusie dat vertroosting altijd een geschenk is, een vorm van genade die heel dicht bij een religieuze ervaring ligt. Lispector schreef over een moment van zuivere genade, zonder dat woord te noemen. Het is een passage die opgevat kan worden als troost voor ons arme mensen, die in dit leven vol willekeur geworpen zijn.

“Alleen dit: het regent en ik kijk naar de regen. Wat een eenvoud. Ik had nooit gedacht dat de wereld en ik ooit zo dicht bij elkaar zouden komen. De regen valt niet omdat hij mij nodig heeft en ik kijk niet naar de regen omdat ik hem nodig heb, maar we zijn zo samen als het water van de regen verbonden is met de regen. En ik bedank nergens voor. [–] De regen bedankt ook nergens voor. Ik ben niet iets wat dankbaar is omdat het iets anders is geworden. Ik ben een vrouw, ik ben een mens, ik ben aandacht, ik ben een lichaam dat uit het raam kijkt.”

* Troost – als licht in donkere tijden | Michael Ignatieff |vertaling Nannie de Nijs, Bik-Plasman en Pon Ruiter |2022| uitgeverij Cossee

[bramsnor]

Minimens…..😇

Gekkenwerk vandaag en eigenlijk ook gisteren, ben nog een stapje in de roedel terug gezet. Dat minimensje is bij binnenkomst toch belangrijker dan ik. Nou ja ik pik het weliswaar met wat tegenzin, want ik heb het eigenlijk best wel goed hier. Krijg alles op tijd en hoef me niet meer druk te maken.

Vanmorgen na de korte plasronde liep dat minimensje alweer rond om zes uur. Bla bla bla en dan dat pak wat ze aantrok…. 🤭 Maar goed, bij de lange poepronde kreeg ik alle aandacht. Die Snor en ik hebben een flink eind graskant afgestruind. Was lekker, even mijn neus de kost geven en hier en daar kennis gemaakt. Zes kilometer in de poten Pfffff.

Bij thuiskomst lekker mijn hoekje in en maffen. Had geen honger ondanks dat ik de slootkanten wel vier keer had bemest. Alleen maar slaap, geen last ook meer van dat minimensje gelukkig.

Na de middagtuk mocht ik mee in dat zwarte koekblik, die kleine wilde naar haar eigen huis. Dus zit ik weer in mijn eigen rang. Maar bij haar thuis was een nieuwe kennismaking want daar liep zo’n minitijger rond. Mijn maak je niet gek dus geen aandacht aanbesteed, alhoewel op een gegeven moment stond dat mormel te eten en toen dacht ik, ga eens aan dat watermerk ruiken.

Nou ze schrok zich te pletter en haalde gelijk uit, toen schrok ik weer. Gelukkig gingen we daarna vrij snel weer in dat koekblik naar huis. Moet eerlijk zeggen dat ik het wel gezellig vond, behalve daar buiten. Wat een teringherrie, en dan ook nog de nodige knallen. Daar ben ik een schijtert in, maar mijn baas die reageert helemaal niet en sjort mij gewoon mee of er niets aan de hand is.

Dus het zal er wel bij horen en probeer ik het steeds vaker te negeren al valt dat om de donder niet mee, maar ik doe mijn best. We zijn net thuis van het laatste dagrondje, dus nu lekker maffen. Morgen zie we weer verder.

Groeten Kato. 🐕

[mollidays]

CHILOË (30.01-02.02)

Met de ferry gaat het naar Ancud, een niet al te gezellige stad in het noorden van Chiloë. Verblijven doen we in een groot uitgevallen tuinhuis via Airbnb. Gezellig verblijfje inclusief een trouwe huiskat die smeekt om aaitjes.

Ons bezoek heeft één belangrijk doel: pinguïns spotten in het wild en liefst veel. Gelukkig voor ons is dit eiland de enige plek ter wereld waar zowel Magelhaen- als Humboldtpinguïns broeden, waardoor we deze vrolijke vrienden op een diervriendelijke afstand talrijk kunnen spotten aan de kust. Met de verrekijker in de hand lijkt het net of we vlakbij zijn. Freya is helemaal in haar nopjes.

Verder staat dit eiland bekend om zijn houten kerken, die Unesco werelderfgoed zijn. Hiervoor trekken we naar Castro, evenmin een gezellig oord en de houten kathedraal valt naar Europese norm wat klein uit. Het sobere interieur is volledig in hout, van pilaren tot gewelf, en weet te charmeren. Ook de palafitos, houten paalwoningen aan de kust, zijn leuk. Terug in Ancud proberen we de lokale cuisine en bestellen curanto. Een gerecht met vlees, kip, zeevruchten en verschillende aardappelbereidingen. Een wansmakelijke combo waarbij alles hetzelfde proeft. Geen spek voor onze bek!

Mixed feelings dus, tijd om verder te gaan. Maar het verlaten van dit eiland en het verderzetten van de trip via de carretera austral blijkt moeilijker dan gedacht. We beslissen om terug te keren naar Puerto Montt voor een vlucht naar het uiterste zuiden: Punta Arenas.