#enig hui

[enighui]

Munich Underground Series by Enig Hui

#artists on tumblr #architecture #underground #subway #art #metro #germany #munich

[vriendenboekjes]

In het jaar waarin we samen gelukkig zijn ga ik niet weg en weet jij altijd wat te zeggen op mijn melancholische overpeinzingen, hoe sneu ze ook zijn. Ik mis je niet, want je bent voor eeuwig naast me. We gaan naar die film waar je het over had en in het donker houd ik je hand vast. Ik slaap op je bank, of misschien je voeteneinde en snauw naar iedereen die te dicht in de buurt komt. Je handen strelen door mijn haar, langs die plek onderaan mijn oor, waar je weet dat ik gevoelig ben. Om me tot rust te brengen, of gewoon omdat je me lieflijk wilt zien. Ik ben leuker dan al je vrienden en het enige avondmaal dat je nog wilt verorberen. Morgen gaan we samen naar die mooie plek waar we zoveel over hebben gehoord, de groene velden en de blauwe lucht en de rijpe pruimen aan de bomen. Het zonlicht in je haar is de mooiste kleur rood die ik ooit heb gezien. Voldaan en met sap druipend van je lippen stappen we op de bus naar huis, waar ik rondjes om je draai en jij me cakebeslag voert. Daarna wil ik niet meer weg en je zegt blijf hier voor eeuwig en we gaan binnenkort een nieuwe kleur verf voor de muur uitzoeken en ik wil je en ik wil je en het eten smaakt niet hetzelfde zonder jou en waarom heb je anders je haar uit laten groeien?

Vanavond was ik je rug en kruipen we samen onder de wol. En de dag erna houd ik je vast en verdwijnen we van de aardbodem waar niemand anders ons vinden kan.

#🌬️ #my writing #dit was een soort oefening in een soort hopeloos optimisme vs romantiek. ik ben best blij met het resultaat ^-^ #oke ik ga dit denk nog een aantal keer inplannen dus komende dagen kan ie nog eens voorbijkomen :) #feedback/commentaar is zeer welkom btw 🫶

[fransopdefiets]

10-5 Voorpret is alles - 2

En toen gingen we toch één keertje echt kamperen, omdat kamperen in de huiskamer maar een halve voorbereiding is. We kozen Hemelvaartsdag, omdat ons dat wel zo goed uitkwam. Maar na een rondje bellen langs de Noord-Hollandse campings, bleek dat wij niet de enigen waren, die dit weekend goed uitkwam. Alles zat vol, werkelijk alles, op één mini-camping in Wormer na, de Swarthoeve.

Hemelsbreed nog geen kilometer bij mijn huis vandaan. (Wat reuze handig bleek, toen ik vergeten was om de pasta in te pakken voor het avondeten). En dat is dus een hartstikke leuke camping, daar gaan we beslist nog eens naar toe! Het stikt er van de kikkers en de weidevogels en dat merkten we. In de nacht was het een gekwaak van jewelste, onder aanvoering van één kikker. Die begon telkens met een duidelijk onderscheiden kwaak, kwaak, waarna de hele sloot inviel met een soort kelig gereutel. Maar zodra de voorzanger zijn mond hield, deed de rest er ook het zwijgen toe. En al voor het aanbreken van de dag lieten de weidevogels van zich horen. De grutto's haal je er zo tussenuit, want die roepen hun eigen naam. Van wie de andere geluiden waren, vraagt nog enige studie.

Het nieuwe kooksetje van Primus bevalt prima, maar ik ga wel grotere gastankjes kopen. Ik heb nu drie tankjes van 100 gram propaan/butaan-mix. Na weging blijkt dat je met eten koken en twee keer water koken voor koffie en thee zo 50 gram gas verstookt. Dan kan ik beter twee blikken van 230 gram meenemen of eentje van 450 gram. Dan heb je voor een week genoeg en is wel voldoende gelegenheid om tussendoor een nieuw blik in te slaan.

Wat ook een goede aanschaf lijkt, zijn twee extra dry-sacks van Ortlieb voor de slaapzakken. Die nieuwe donzen slaapzakken zijn zo groot, dat je er een hele achtertas mee vult. Dan kun je ze beter achterop binden, maar dan moeten ze natuurlijk wel in een 100% waterdichte zak. De slaapzakken zelf bleken een goede aanschaf, het was 's nachts acht graden, maar ook zonder pyamabroek kon ik nog slapen. Overigens gaat die wel mee, want het zal nog wel kouder worden dan dat, verwacht ik zo.

Tot slot ziet u twee happy campers in the morning. Hou deze foto even in gedachten om te zien of we eind juni binnen de poolcirkel ook nog zo lachen.

[door-de-regen]

Ik maak van dit huis een ode aan liefde

Het woont in mij

En het woont in jou

Verf fuchsia ramen, de rozige glazen

Omdat ik zoveel van je hou

Ik maak mijn bestaan een ode aan liefde

Het is er voor mij

En ik geef het aan jou

Vuurrode harten, op mijn shirt, aan mijn mouwen

Omdat ik zoveel van je hou

Ik schrijf hier voor jou een ode aan liefde

Het was niet in mij

Tot het was voor jou

Een lieflijk gedichtje, met enig gewichtje

Omdat ik zoveel van je hou

#gedichten #gedicht #dichtkunst #poetry #dichten #poem #poezie

[bucklemonster2]

World Wide Wondering POEM Dutch Below

24/01/2024

4.48 World Wide Wondering

A Poem by Emilia Sameyn

DUTCH BELOW!

What happened to free love? When is the age of aquarius? Where are the indigo children?

What happened to connecting With nature?

deserving love Whomever you are or Wherever you came from? Why aren't We reaching for stars? Where is the four hour Work Week?

Where is the dream of house, love and kids

With a loyal loving labrador? When Will the age of mammon end?

All that remains is a Will to Wander, a Will to wonder to be aWake

World Wide Wondering

-----------------------------------

-----------------------------------

4.48 WereldWijde verWondering

24/01/2024

Een Gedicht van Emilia Sameyn

Wat is er met de vrije liefde gebeurd? Wanneer is de tijd van aquarius? Waar zijn de indigo-kinderen? Wat is er gebeurd met verbinding aan de natuur? liefde krijgen, Wie je ook bent of Waar je vandaan komt?

Waarom reiken Wij niet naar sterren? Waar is de vier-uur-WerkWeek? Waar is de droom van huis, liefde en kinderen met een loyale lieve labrador? Wanneer eindigt het tijdperk van Mammon? Het enige dat overblijft is een een Wil om te DWalen, een Wil om te verWonderen om Wakker te zijn WereldWijde verWondering

#poem #poetry #dead poet society #society #dead poets society #art #nederlands #dutch #life #writing #english #love #labrador #indigo children #indigo #gedicht #dichtkunst

[bramsnor]

Vandaag een bizarre ervaring met Kato.

Vandaag exact twee weken na het fatale ongeluk ben ik met Kato voor het eerst naar de plek des onheils gewandeld. Wat een reactie, bizar. Ik wilde ondervinden of er een reactie zou komen als ik hier met haar langs zou lopen om naar de Loet te gaan. Ik kan inmiddels Kato aardig “lezen” vindt ik, dus was benieuwd.

Wel het overtrof mijn stoutste verwachtingen, de Kerkweg uitlopend ging gewoon. Totdat we vlakbij kwamen, toen ging de staart steeds verder tussen de poten. Op de vermeende plaats kon de staart niet verder en trilde het hele diertje ondanks dat ze zelf voor me uit liep. Heb Kato dus niet gedwongen of zo om perse daar overheen te lopen.

Met andere woorden ze was op z’n zachtst gezegd enorm onder de indruk om daar weer te zijn. Op zo’n moment zou ik helemaal er veel voor over hebben om te weten wat er in zo’n koppie omgaat.

Na deze ervaring is ze, op de terugweg, nog zeker een kilometer naast me blijven lopen zonder enige aansporing. Uiteindelijk (was zelf ook onder de indruk) heb ik getracht haar uit deze situatie te halen door weer wat te spelen, en toen was ze weer supersnel herstelt gelukkig. Zie ook de foto’s en het filmpje.

Toen weer op huis aan zonder problemen, zij het niet dat ze thuis geen zin had om te spelen. Waarschijnlijk begreep ze op een of andere manier dat we samen weg moesten om Joli uit school te halen in Capelle. Dat vond ze ook wel heel spannend, al die geluiden in de “grote stad” en die joelende kinderen op het schoolplein. Ze was dan ook weer blij dat we naar een beschermd en rustig thuis waren. Waar ze overigens wederom prima reageerde op het kind als de kat. En in de auto (mee)rijden vindt ze ook geweldig.

Morgen verder, Bramsnor.

#Kato;fataal ongeluk;hond ervaring;emotie;staart tussen de poten;bramsnor;Lekkerkerk

[3niqma]

jij gaat me zoiezo haatte 🤣🤣🤣🤣🤣🤣 maar ik droomde dus dat ik op tumblr zat en ik zag dat je een nieuwe fic had gemaakt. Het was een smut about.......

MARK RUTTE HAHAHAHAHAHHAHAH don't ask me waarom hij maar somehow was dit in me droom gebeurd

STOOOP SJDHSJSB

maar… misschien was het geen droom..

speciaal voor jou:

mark rutte x dio smut

samenvatting: markie is op zakenreis in liverpool en kan geen kant op door een heftige storm buiten, maar plotseling ziet hij een groot herenhuis, hier kan hij misschien schuilen!

open voor meer😏😏

for all my english speaking folks: mark rutte is the prime minister of the netherlands, yesterday he announced his retirement from politics after 13 years of being our prime minister. he’s a whole meme over here, so- do with that info as you please😔

markie klopt op de enorme deur, lichtelijk geïntimideerd door de luxe van het huis, wachtend tot iemand hem hopelijk binnen zal laten.

op een gegeven moment, word de deur met enige kracht opengegooid, wat markie laat schrikken. voor hem staat een groot blok beton- of nee wacht- het is een man! een man met goudblond haar, en doordrigende bruin-rode ogen, niet veel langer dan markie zelf.

door zijn drukke baan als demissionair premier, heeft markie niet veel tijd voor intimiteit, dus hij voelt gelijk zijn broekje knellen wanneer hij de jonge, blonde god voor hem ziet staan.

“cat’s got your tongue? i asked you a question, answer me.” markie werd uit zijn gedachten gerukt door de stem van de jongeman voor hem, zo zacht als boter. het zorgt voor een tintelend gevoel in zijn kruis.

“oh- i’m sorry sir, i got lost on the way to my hotel.. i have no vervoer back at the moment.” sprak markie in zijn steenkolenengels, de jongeman trok zijn wenkbrauw op.

“you’re not from around here, are you? you’re also dressed quite… neat. why’s that?” vroeg de man zich af, waarom zou een man die hier niet vandaan komt, zo netjes gekleed zijn, zeker op dit tijdstip?

markie zijn gezicht werd langzaam rood, de stem van de jongeman in combinatie met zijn brede statuur, hielp de situatie in zijn- inmiddels te strakke broek- niet.

“i-i’m the prime minister of the netherlands you see, i’m here on a business trip, but got lost on the way to my hotel.” markie probeerde zo subtiel mogelijk zijn verhaal te doen, maar de jongeman keek dwars door hem heen.

“the prime minister? interesting.. by all means, come in.” zei de blonde man, terwijk hij zijn hand op markie zijn schouder legde. markie slikte hard, wat niet onopgemerkt bleef door de brit.

hij grijnsde, bewust van het effect wat hij had op de minister. ze liepen samen naar binnen en dio sloot te deur. hij keek om en liep op markie af.

hij stak zijn hand uit en keek hem diep in de ogen aan. “my name is dio, dio brando. to whom do i own the pleasure?” zei de man, die dio bleek te heten. markie voelde zich zwak in de knieën worden, mond droog en gezicht rood en warm.

“m-mark, my name is mark rutte.” zei hij stotterend, en rijkte zijn hand uit naar dio, die hem een stevige handdruk gaf. zijn hand pastte perfect in die van hem.

“pleasure to meet you, mark.. you must be cold, you’re shivering, and soaked.” zei dio, grijns nogsteeds zichtbaar op zijn gezicht.

de manier waarop dio zijn naam uitsprak, zorgde voor nog meer tintelingen in zijn kruis, het werd bijna pijnlijk. markie probeerde zichzelf rustig te houden, zijn ademhaling zat hoog, zijn hart bonkte in zijn keel en zijn broek zat hem enorm in de weg.

dio zijn ogen dwaalden naar markie’s kruis, de contour van zijn geslacht duidelijk zichtbaar. (SORRY IK GING HELEMAAL STUK HIER PFFF)

markie probeerde om te antwoorden, maar voordat hij de kans kreeg, stapte dio naar voren en plaatste zijn vinger op markie zijn lippen en sussde hem.

“you don’t have to say anything, let me take care of you, mark.”

ik zag mn kans

ik pakte m.

nu kan ik nooit meer normaal naar mark kijken.

jij nu sws:

[jogjadays]

Het is nu zondag 2 april half 7 's avonds lokale tijd en we zijn nu al een aantal uurtjes in het huis waar we de komende tijd gaan besteden. Het huis heet Rumah Mangga, oftewel Mango House. En de naam is gelijk ook het enige wat we wisten over onze verblijfplaats voordat we hier aankwamen. Het precieze adres van Rumah Mangga hadden we namelijk nooit doorgekregen. We zijn dus bijna 24 uur onderweg geweest naar een onbekende plek. Gelukkig heeft het goed uitgepakt. Rumah Mangga is een prachtige plek midden in de creatieve wijk van Yogyakarta. Het huis heeft een klein binnenplaatsje met een keuken, een mooie badkamer inclusief bad, een veranda en twee ruime slaapkamers. Ik denk eerlijk gezegd niet dat we iets mooiers hadden kunnen uitkiezen. De reis zelf verliep voorspoedig. De vlucht van Amsterdam naar Yogyakarta kostte zo'n 13 uur, waarbij de grootste uitdaging was om ons niet gek te laten maken door zowel Belgen voor ons, Duits/Nederlanders naast ons en nog meer Duitsers(?) achter ons. Bij aankomst in Jakarta namen we gelukkig afscheid van elkaar (niet letterlijk): zij naar Bali, wij naar Yogyakarta. We moesten echter wel nog een uur of 4 wachten tot onze vlucht zou vertrekken. Inmiddels was het ochtend in Jakarta en bleek de nieuwe terminal vol met eettentjes te zitten. Vanwege ramadan waren voor alle eettentjes schermen gezet zodat niet iedereen met eten geconfronteerd hoefden te worden. Niemand heeft ons dus ook gezien bij de KFC om 10 uur 's ochtends. De vlucht van Jakarta naar Yogyakarta duurde maar een uurtje en was zo voorbij. Op de nieuwe luchthaven van Yogakarta werden we opgehaald door twee mensen van het Cemeti-team (de kunstorganisatie waarbij Sam haar residency doet). Omdat we nog even op de trein van het vliegveld naar Yogyakarta zelf moesten wachten, stonden ze erop dat we nog even wat zouden eten met z'n allen. Sam en ik aten zo een vroege lunch met Nasi Kucing (kattenrijst). Dus niet Nasi Kuning. Nasi Kucing betekent eigenlijk dat je een klein bolletje rijst/bami in een bananenblad krijgt. Het kucing-gedeelte staat dus meer voor dat het een kleine (katten)-portie is(?). Misschien zit ik er naast hoor. Vervolgens pakten we de trein die zich door jungle, rijstvelden en dorpjes richting Yogyakarta zelf slingerde. De reis duurde zo'n 40 minuten en was het eerlijk gezegd alleen voor het uitzicht al waard. Je krijgt echt een mooi overzicht van het gebied tussen Yogyakarta zelf en de zuidkust van Java. Bij aankomst op het treinstation van Yogyakarta had Team Cemeti een taxi voor ons geregeld die ons dus naar ons surprise-huis bracht. Het eerste wat de taxi-chaffeur deed was wat zo'n beetje wat elke taxi-chaffeur in Indonesië doet: Westlife opzetten. En eerlijk gezegd is Westlife ook niet verkeerd. Na Westlife volgde Mariah Carey, die ik jaren geleden op Ambon ook al non-stop in de auto heb kunnen luisteren Verder hadden we het met de taxi-chaffeur nog over Yogyakarta zelf, Gunung Merapi (de nu actieve vulkaan) en Gudeg (het lokale zoete gerecht wat ik nog niet op heb). En zo stonden we voordat we het wisten dus voor het infameuze Rumah Mangga. En zoals ik al had verklapt. Het is prachtig. Nu gaan we misschien nog een klein rondje lopen en daarna lekker uitrusten.

[madeliefkrans]

de oudste zijn is: ik lees voor als mama of papa dat niet willen doen. ik zit in het midden in de auto, want ik ben de enige die jullie kan kalmeren als jullie klieren. mama maakte me onzichtbaar en ik probeer je daarvoor te beschermen. ik weet wanneer papa zijn geduld verliest en fluister dat je stil moet zijn. ik leer je hoe je muziek via limewire moet downloaden. elke zaterdagochtend zitten we met z'n allen drie uur voor de gamecube. ik doe alles voor jullie goedkeuring. mijn oude meubels gaan naar jullie. je vraagt welk paar schoenen je moet kopen, nooit andersom. je belt me huilend op vol liefdesverdriet, nooit andersom. ik maak foto's tijdens je diploma-uitreiking, gloei van trots. ik ben jaloers op alles wat je goed doet. vroeger pasten we met zijn drieën in bad. ik aai je haren als we in hetzelfde bed slapen tijdens vakantie. ik zou alles voor je doen. ik wil je huid openkrabben. ik was op al je kinderfeestjes. je verbergt delen van jezelf en ik voel me bedrogen, want ik heb je als baby vastgehouden en wil alles van je weten. ik wrijf over je rug als papa je geslagen heeft, ik zeg tegen je: diep in jou zal ze nooit komen, als mama je aan het huilen heeft gemaakt. ik doe alsof sinterklaas nog bestaat. ik luister naar emo metalcore en een jaar later doe je hetzelfde. ik zwaai naar je in de schoolgangen, ook al wil je dat niet. ik verbeter je sollicitatiebrief, eindwerkstuk, scriptie. ik vertrek en laat je achter, drie jaar later vertrek jij en vijf jaar later vertrek jij, mijn ouders hebben het huis na 23 jaar weer voor zichzelf. ik spreek je alleen als we met familie zijn. ik mis je. ik weet niet of je me een leuk persoon vindt. ik hou van je, altijd, onvoorwaardelijk.

#persoonlijk

[keesdp]

HET VERTREK

Een reis zoals we nu gaan beleven is heel anders dan onze vorige reizen. Of toch niet? Het enige verschil is de boottocht. Naar het noorden gingen we ook al eerder. Maar toch is deze op een of andere manier spannender. Het lijkt wel of er meer op het spel staat. Ik heb een heel schooljaar gewerkt om deze reis mogelijk te maken zonder in de problemen te komen. Misschien daarom wel. Vrijdag 7 juli is mijn laatste werkdag. De kinderen die ik normaal naar huis breng in Maasland zijn om 12 uur vrij voor de grote vakantie. Ik rijd voor de laatste keer richting Iepenburg naar SO Het Avontuur. Op de Wippolderlaan krijg ik de melding op mijn scherm dat de kinderen door de moeder worden opgehaald. Dat is jammer, ik had nog wel even afscheid willen nemen van ze. Ik rijd toch door naar de school om van de leraren afscheid te nemen, kan ik daarna de auto inleveren in het Forepark. Ik schud de leraar de hand en rijd weg. Mijn telefoon gaat en de moeder belt in paniek; Nu rijd U weg en de meisjes hebben wat voor U, komt u nog terug? Natuurlijk doe ik dat. Als ik terug kom rijden staan de meiden van 7 en 12 te springen als ze me zien. De oudste heeft een tasje voor me Er zit een plak chocolade in en een kaart door de jongste geschreven, waarin ze me bedanken voor het rijden met de taxi. Er zit ook een mooi doosje in met een strik erom. In het doosje zit een lederen sleutelhanger met een stalen bandje waarop BEDANKT KEES staat gegraveerd. Ik krijg het er warm van. Met een dikke knuffel van beide meisjes ga ik heerlijk op vakantie.

We zijn op weg. Voor de boottocht heb ik de bullbar aan de voorkant, de achtertreeplank en de trekhaak verwijderd van de auto om onder de zes meter lengte te komen. Een absolute grens voor de Smyril-line. Langer dan zes meter is flink meer betalen.

Het is net als de dagen er voor prachtig zomer weer. We hebben niets te klagen. Als we op de grens van Duitsland en Denemarken willen overnachten, worden we door een parkwachter verteld dat het een natuurgebied is geworden en dat het overnachten niet meer mag, omdat voorgangers er een zooitje van hebben gemaakt. Jammer dat camperaars het voor zichzelf en anderen verpesten. Er komen er steeds meer en de tolerantie wordt steeds minder. Ook in Denemarken staat nu op elke parkeerplaats dat overnachten verboden is en de maximale parkeertijd een paar uur. We zijn genoodzaakt om op campings te overnachten, wat niet goedkoop is in Denemarken.

Hoe meer we naar het noorden komen, hoe slechter het weer wordt. Regen en wind zijn we al maanden niet gewend, maar we zullen wel moeten, op de Faroer eilanden en op IJsland zal het niet beter zijn, maar we zijn er op voorbereid. We hebben er kleding voor bij ons en een lekker kacheltje in de auto gebouwd.

[jokribv]

Warmtepomp vs. Traditionele AC: Welk Koelsysteem Is Geschikt voor U?

Als het gaat om het koel houden van onze huizen tijdens de verzengende zomermaanden, vertrouwen we zwaar op airconditioningsystemen. Traditionele airconditioners (AC) zijn echter niet langer de enige optie. In de afgelopen jaren hebben warmtepomp airconditioningsystemen, vaak aangeduid als "warmtepomp airco" in sommige regio's, aan populariteit gewonnen als een energiezuinige en veelzijdige koeloplossing. Maar is een warmtepomp de juiste keuze voor uw huis, of moet u vasthouden aan de vertrouwde oude traditionele AC? In dit artikel zullen we de verschillen tussen deze twee koelsystemen verkennen om u te helpen een geïnformeerde beslissing te nemen.

 De Basis Begrijpen

Voordat we ons verdiepen in de details van elk systeem, laten we kort begrijpen hoe ze werken:

 Traditionele Airconditioning (AC):

Traditionele AC-eenheden gebruiken een koudemiddel om warmte uit de binnenlucht te absorberen, deze naar buiten te transporteren en vervolgens vrij te geven. Ze werken volgens een eenvoudig principe: de binnenlucht koelen door warmte te verwijderen. Deze systemen worden meestal geïnstalleerd met aparte verwarmingssystemen, zoals ketels, voor het hele jaar door comfort.

 Warmtepomp Airconditioning (Warmtepomp Airco):

Warmtepompen zijn daarentegen veelzijdige apparaten die zowel kunnen verwarmen als koelen. Ze werken door warmte tussen binnen en buiten over te dragen, afhankelijk van het seizoen. In de zomer absorberen ze warmte van binnenshuis en geven deze buiten vrij, waardoor uw ruimte effectief wordt gekoeld. In de winter doen ze het tegenovergestelde, ze halen warmte uit de buitenlucht (ja, zelfs bij koud weer) en brengen deze binnen om uw huis te verwarmen.

 Energiezuinigheid

Een van de belangrijkste redenen waarom mensen overwegen over te stappen op warmtepomp airconditioningsystemen is hun energiezuinigheid. Warmtepompen kunnen tot 50% energiezuiniger zijn dan traditionele AC-eenheden. Dit betekent dat ze minder elektriciteit gebruiken om dezelfde hoeveelheid koeling te leveren. Hier is hoe:

1. Minder Energieverbruik: Warmtepompen verplaatsen warmte in plaats van deze te genereren, waardoor ze energiezuiniger zijn. Deze efficiëntie kan leiden tot lagere energierekeningen.

2. Dubbel Gebruik: Warmtepompen zijn dubbelwerkende apparaten die zowel koeling als verwarming bieden. Dit elimineert de noodzaak van een apart verwarmingssysteem, wat het totale energieverbruik vermindert.

3. Compressoren met Variabele Snelheid: Veel warmtepompen zijn uitgerust met compressoren met variabele snelheid die de koelcapaciteit aanpassen aan de huidige koelvraag. Dit voorkomt verspilling van energie wanneer de volledige capaciteit niet nodig is.

 Initieel Kosten

Als het gaat om de initiële kosten, zijn traditionele AC-eenheden over het algemeen betaalbaarder dan warmtepompsystemen. Warmtepompen hebben, vanwege hun geavanceerde technologie en dubbele functionaliteit, doorgaans een hoger aanvangsbedrag. Het is echter cruciaal om de langetermijnbesparingen op energiekosten te overwegen bij het evalueren van de totale eigendomskosten.

Neem voor meer informatie contact op met Jokri

[enighui]

Munich Underground Series by Enig Hui

#artists on tumblr #art #architecture #underground #subway #metro #enighui #germany #urban #munich

[gewoonkarin]

Mwah. Dat is het gevoel op het moment. Ik heb zo goed als geen vakantiegevoel deze vakantie. Twee weken zijn om en ik ben moe, leeg en verdrietig.

Ik krijg het ook niet uitgelegd. Gisteren stond ik te strijken en overviel het me. Dat ik altijd wel met zorgen bezig ben. Altijd is een te groot woord, dat kan niet maar wel heel vaak. Dat ik in twee weken vakantietijd twee keer kort iets ontspannends heb gedaan. Met handicap. Lunchen en schoolspullen halen met jongste liefje. De handicap? Mijn noodgebit. Zonder kleef valt het uit. Met kleef is het nog kokhalzen dus de firma stophoest moet mee in de tas en ik doe een uur of 3 met een rol. Het werkt laxerend en dat is ook handig. Na die lunch werd het wel duidelijk dat ik niet echt mee op pad kan. In plaats van donderdag naar zee heb ik de voordeur geverfd en het huis gepoetst. Ik wil voor de liefjes geen last zijn. Zo voel ik me wel. Ik zie als een berg op tegen sociaal gedoe. Praten maakt de werking van de kleefpasta niet beter en met stophoest in de bek is het lastig praten, ik wil nog wel eens kwijlen.

Wat dit met me doet. Het maakt me onzeker. Het liefst kruip ik tandeloos in bed en blijf ik weg van iedereen. Eten in gezelschap vind ik kut. Ik kan niks kauwen zonder tanden dus snijd het heel klein en slik alles in ene door. Met tanden in eten doe ik af en toe maar ik vind twee keer plakken op een dag meer dan genoeg en m'n tandvlees is er geïrriteerd door. Ik dus ook.

Ik mis ons ma nu. Het luisterend oor en zij begreep me. Nu voel ik me onbegrepen. Ik mis mezelf, ik mis eten, ik mis een borrel met vriendinnen. Ik zie foto's van vakantie, dagjes weg. Mijn enige uitjes de afgelopen maanden waren een feestje, een uitvaart en ziekenhuisbezoeken. Oja, protheticus. En de tuin. Daar zit ik nu ook. Ook daar zit ik mezelf in de weg want ik ben moe. Weinig kunnen eten betekent ook minder energie. Ik eet al vanaf half oktober bagger. Ik krijg niet veel werk verzet en het voelt op het moment ook als werk. Alles voelt als werk. Ik zucht er veel bij.

Zo ben ik niet. Ik word normaal gesproken blij van de tuin maar nu vaak niet. Dan ga ik maar weer even zitten om bij te komen. Effe uitrusten.

Ik ben mezelf kwijt. Ik vraag me ook af of het nog wel goed komt. Of de nieuwe tanden gaan helpen. Of ik dan niet meer hoef te kokhalzen maar wat als dat wel zo is. Mijn lief tandeloos kussen. Ik vind het verschrikkelijk. Naar mezelf kijken helemaal. Overal rimpels rond mijn mond door het slechte noodgebit en het vaak zonder tanden in rondlopen. Thuis doe ik de krengen uit. Even geen stophoest.

En nu. Ik ben met onenigheid weg gegaan thuis. Na discussie vertrokken op het verzoek van oudste liefje. Ze had gelijk. We kwamen even niets verder omdat we niet naar elkaar luisterden. Daarom vermijd ik discussies liever. Je schiet er niks mee op.

Het komt er meestal op neer dat ik het laat rusten en ergens de modus van gewoon doorgaan weer vind. Niet klagen maar dragen.

Ik heb dus een werkvakantie. Poetsen, boodschappen doen, verven en tuinen. Met soms een uitstap van maximaal 3 uur aaneengesloten. Als ze me maandag over een week vragen hoe mijn vakantie was weet ik niet goed wat te zeggen. Geen reis, geen dagjes naar zee, geen ontspannen Karin. Ik ga maar liegen denk ik. Dat ik een fijne vakantie heb gehad. Deels waar want ik ben een beetje meer bij met klussen. Dat is dan weer fijn. De tuin ziet er ook best netjes uit en ik heb al best wat geoogst. Ook fijn. Courgettes in diepvries, ook fijn. En de rest van het gezin heeft leuke dingen gedaan, van lezen tot naar zee. Van zwemmen tot met vrienden op stap. Van muziek maken tot films kijken.

Volgende week start ik met de kast van jongste liefje verven. Van de nood maar een deugd maken. Lief en zij gaan vier dagen kamperen. Ik hoop dat ik het oudste liefje een beetje naar haar zin kan maken.

[devosopmaandag]

De schrijver en de jongen

Wat kun je eigenlijk aflezen aan een gezicht? Toen ik van vriend P een boek van een voor mij onbekende schrijver kreeg, bestudeerde ik het portret van Valery Larbaud (1881-1957). Ik zag een elegante man met gevoelige trekken. Hij zal daar misschien ergens in de twintig zijn, even na 1900. Deze week zag ik in het Musée Valery Larbaud een portret van hem als jongen. De zelfde gevoeligheid in het gezicht. De latere weldoorvoede literator is in beide portretten nog ver weg. Het boek heet 'Kinderscènes'*, in het Frans 'Enfantines'. Een maand geleden drong het pas echt tot mij door dat de schrijver is geboren in Vichy, hier een uur vandaan. Hij groeide als enig kind op in een welgesteld milieu en bracht zijn vroegste vakanties door in Saint Pourçain, waar we iedere zaterdag naar de markt gaan.

Het museum bevindt zich op de eerste verdieping van de moderne Mediathèque in Vichy. Alles oogt toegankelijk, efficiënt, licht, vriendelijk en neutraal, zoals hedendaagse bibliotheken zijn. En opeens, zonder toegangsdeur, stap je om een hoek de vervlogen tijd binnen. Weg is het harde licht, het wit, grijs en beige. Duizenden boeken staan achter glas in houten kasten, een boekentrapje staat als een stramme bediende doelloos te wachten. Hoog boven de kasten staren de familieleden van de schrijver elkaar aan, een hoek is ingericht als zijn werkkamer. Overgebracht in de moderne bibliotheek vormen Larbauds bezittingen de dode verzameling van een dode schrijver. Maar ik was blij de kinderfoto van dichtbij te kunnen bestuderen. De rammelaar ernaast deed me niets. In het portret van de jongvolwassen Valery is de gevoeligheid die van de melancholicus, in de jongen die van de stille observeerder.

Waar de schrijver natuurlijk wel springlevend is, is in zijn boeken. Het boek met de negen portretten van kinderen (een volkomen ontoereikende omschrijving) ademt, net als de twee foto's, weemoed, fijnzinnigheid en precieze observatie, niet geschreven door een oude man, maar door een dertiger. De pijn van het verlorene en het onbereikbare is steeds aanwezig. “Mijn belachelijke, onvergeeflijke gebrek is dat ik volwassen ben.”, verzucht Larbaud, en als hij in de heel vroege ochtend aan zee staat, hoopt hij dat alles dat hem daar omringt de kans grijpt om 'dat éne te vertellen wat me voorgoed sereen en blij zou maken.”

Soms maken tijdens het lezen zinnen zich los uit de bladzijden, als zonlicht dat even schittert in een glasscherf op de weg, in een raam dat ver weg geopend wordt:

“De eerste mooie avond heeft zijn kamp opgeslagen in de tuin en bij elk raam van het huis een zonnestraal op de uitkijk gezet.”

“En zo komt een klein gedachtetje aanzoemen als een bij tot voor de deur van de bijenkorf....”

“… en daar gaan we weer, in het oude, trage, ratelende rijtuig door de stad, waar alles helder is, als in de stijl van een goed auteur.”

* 'Kinderscènes' | Valery Larbaud | vertaling en nawoord: Katrien Vandenberghe | uitgeverij De Arbeiderspers 2021 | eerste uitgave 1918

[peterpijls1965]

Job Klijn, een kunstenaar uit Nieuw-Zeeland. Hij is een immigrant.

De zin van het lijden

Op 8 mei 2015 probeerde ik uit te leggen waarom de christelijke god uit het Oude Testament een minder aangename atman is. Samen met de duivel vindt hij het nodig de rechtschapen Job alles af te nemen wat hem dierbaar is, en hem met open zweren te slaan. En dat alleen maar om het ijzeren geloof van de maatschappelijk geslaagde Job sadistisch op te proef te stellen. Bah.

Ooit hoorde ik een Nederlandse kardinaal iets bazelen over de zin van het lijden. Als goede katholiek moest deze prelaat de kruisdood van J. Christus rechtvaardigen. En de stille boodschap aan zijn kudde was: lijden is goed.

Ik kan deze Simonis uit de droom helpen: lijden dient geen enkel doel.

Nietzsche beweerde ook al dat uit pijn de beste zaken voortkomen. Nog zo’n wauwelaar. We weten hoe hij eindigde: in het gesticht.

Ik heb nu zo’n zeven weken non stop de ergste pijnen door vaatproblemen. Die kostten me recent een vinger. En mogelijk gaat ook mijn linker bovenbeen eraf.

Gisteren werd in het ziekenhuis van Venlo na een scan geconstateerd dat de belangrijkste slagader in het linker bovenbeen over een serieuze lengte potdicht zit. Maandag krijg ik te horen hoe de vaatchirurg deze verstopping gaat oplossen. Ik hoor in de verte een cirkelzaag.

Door die verstopte slagader doorbloeden mijn knie en stomp zwaar onvoldoende. Gevolg: een constante, ijskoude pijn, vooral ´s nachts.

Daardoor heb ik voortdurend de neiging me vol te laden met bier en marihuana. Die combi is namelijk de enige echt effectieve pijnbestrijder. Vergeet morfine. Gelukkig heb ik toch geen Jupiler en Bob Marley in huis.

Daarbij heb ik meestal geen budget voor alcohol en wiet. En gezien mijn verslavingsgevoeligheid is dat maar goed ook.

De uitdaging is nu mezelf mentaal in balans te houden. Ik ben bang en depri door alles wat er gebeurt. Vooral omdat het zo mysterieus is. De vaatchirurg kon gisteren geen enkele verklaring geven voor de verstopte slagader, die er op een scan van 2 jaar geleden nog prima uitzag.

Dat sterkt me in het donkerbruine vermoeden dat ik langzaam bezig ben dicht te slibben. Ik ben nog geen 50, maar ik heb het vaatstelsel van een ketting rokende bejaarde met een crush op Ketel 1.

Eerlijk gezegd heb ik me al neergelegd bij de volgende amputatie. De vaatchirurg had het er gisteren over dat de verstopte slagader misschien open gaat door sterke bloedverdunners. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij er zelf niet erg in geloofde. Hij had me ter plekke willen laten opnemen, maar het ziekenhuis ligt bomvol. Dus: patiëntenstop.

Ik weet nog dat ik vroeger verbijsterd het Bijbelboek Job las. Job was een meer dan rechtschapen man. Zijn oudtestamentische god stelde hem wreed op de proef met de ergste tegenslagen denkbaar. En dat alleen maar om uit te zoeken of het geloof van Job stand zou houden. Dit bleek het geval.

Sadistischer dan in het boek Job is het christendom nergens.

Zelf voel ik me dezer dagen ook op de proef gesteld. Al weet ik niet waarom, of door wie. Slechte bloedvaten zitten van vaderskant enigszins in de familie. Ik ben altijd een roker geweest, maar de vaatchirurg acht het uitgesloten dat een man van mijn leeftijd alleen door nicotine en teer zijn benen verliest.

Dus wie het weet mag het zeggen.

De enige zin van het lijden is misschien een reality check. Het afgelopen jaar was het beste in mijn leven: mentaal stabiel, droog en gelukkig met het weinige dat ik had. Dat feestje wordt nu verstoord door de amputatie van mijn vinger en de mogelijke amputatie van mijn bovenbeen.

Het zou betekenen dat ik in Hoensbroek een jaar vergeefs heb gerevalideerd met onderbeenprotheses. Tot tien dagen geleden liep ik als een kievit op de kunstbenen. Links kan ik de prothese nu niet dragen door de pijn. En misschien zit ik de rest van mijn leven in de rolstoel.

Die nieuwe uitgangssituatie is het zoveelste proces van aanvaarding en rouw. Ik probeer de lichtpunten te zien. Dat ik heb geleerd te incasseren, en te leven met verlies. Meer winst zie ik niet.

[vrijheidscamperaars]

Gisteren was onze trip naar wellicht het bekendste plekje in Schotland, Loch Ness!

Na de tussenstop in Pitlochry was het nog een trip van 2,5 uur. Na kort overleg hadden we een plekje uitgezocht bij Loch Ness, Dores Beach.

Dit was alvast een mooi welkom, gigantisch is het meer! Bijna 40KM lang en een paar honderd meter breed.

Na een korte wandeling over het strand kwamen we één van vele nagedachtenis bordjes tegen met daarop een prachtige en oh zo waarheidsgetrouwe tekst.

"The free soul is rare, but you know it when you see it - basically because you feel good, very good, when you are near or with them."

Na deze prachtige tekst te hebben gelezen en een lekker wandeling gemaakt te hebben langs het prachtige meer gingen we een kijkje nemen bij een oud campertje wat daar langs het strand geparkeerd staat. Buiten staan mooie handgemaakte beeldjes uitgestald van een vriendelijk monster genaamd Nessie. We nemen een kijkje bij de beeldjes en al snel zien we een krantenknipsel met daarin een verhaal van een jongeman die in 1991 zijn huis, zijn vriendin en zijn baan heeft opgegeven om een levenslange zoektocht te starten naar het monster van Loch Ness. Er hangt zelfs een kaartje van het Guinness Book of World Records met de tekst, langste zoektocht naar het Loch Ness monster met de naam Steve Feltham.

Kort hierna gaat de deur open van het campertje en daar staat hij dan, in levende lijve, Steve Feltham, de enige echte, meest toegewijde Nessiehunter ter wereld.

Als je het hebt over een Free Soul, dan is dit er één van. Deze vriendelijke man verteld ons dat hij 32 jaar geleden is begonnen en hier nooit mee zal stoppen. Hij maakt de Nessie beeldjes met de hand met stenen van het strand om zijn leven te bekostigen. Met een houtkacheltje in zijn campertje aan het meer van Loch Ness.

Deze plek staat al heel mijn leven, zo lang als ik me kan herinneren op mijn verlanglijstje om te bezoeken en ik snap nu waarom. Wat zwemt hier rond? Ik begrijp Steve volkomen. Als je langs de rand van het meer staat en over het water kijkt, vraag je je af waar deze mythe vandaan komt. Het meer is zo groot en zo diep dat hier van alles kan leven onderwater wat wij nog nooit hebben gezien.

Toen wij aankwamen was het bewolkt en grijs, een erg mystiek sfeertje zoals te zien op de eerste foto. Wij werden echter blij verrast toen plotseling, uit het niets de zon achter de wolken verscheen en het water in onze richting prachtig verlicht werd.

Ik zal deze dag nooit meer vergeten. Een levenslange droom is uitgekomen, ik heb aan het meer van Loch Ness gestaan, turend over het water op zoek naar een glimp van Nessie en heb dit alles met de liefde van mijn leven mogen delen ❤️.