#elpees

[twafordizzy]

Bijna iedere dag muziek: Simple Minds

Jip Golsteijn (1945-2002) van De Telegraaf interviewde voor 1986 Jim Kerr, zanger van de Simple Minds. Enkele fragmenten hieruit: Ik word behandeld als een veteraan, maar ik ben pas midden twintig. Ondanks vijf elpees in vier jaar is het succes zeer geleidelijk gekomen. Nóg heb ik het gevoel dat het te snel gaat. Dat ik geduldiger zou moeten zijn. Ik wéét immers dat de Simple Minds nog zullen…

View On WordPress

#ambities #Amerikaans #angst #elpees #enorm geluid #Human League #Jim Kerr #Jip Golsteijn #Kerouac #kleur #Mick Jagger #Pete Townsend #Pink Floyd #rock &039; roll #Roger Daltrey #Simple Minds #Soft Cell #Spandau Ballet #Steinbeck #succes

[jurjenkvanderhoek]

ONTDEKKINGSREIS DOOR MUZIEKGESCHIEDENIS

Onwillekeurig zoek ik in “Plaat voor je kop” naar de mij bekende namen. Naar titels die ook zomaar in mijn platenkast te vinden zijn. Maar dan doe ik de waarde van het boek van Wouter Bessels tekort. In de uitgave verschenen bij uitgeverij Koninklijke van Gorcum heeft de journalist en muziekkenner een willekeurige keuze uit zijn columns in de Meppeler Courant geplaatst. Het is zijn persoonlijke reis door de moderne muziekgeschiedenis, maar schurkt ook tegen die van mij aan. Veel van de door hem behandelde albums heb ik meerdere keren door de handen gehad om het vinyl op de draaitafel te leggen dan wel het schijfje in de cd-speler te schuiven. Bessels heeft een voorkeur voor de langspeelplaat, de elpee, want vanaf dat zwarte kunststof klinkt de muziek via de naald toch warmer – daarmee deelt hij de mening van velen en is de reden waarom het vinyl nooit helemaal is vervangen door cd, cassetteband en online playlist.

In “Plaat voor je kop” komen uiteraard de bekende namen langs. Muzikanten die hun naam gevestigd wisten in de muziekhistorie. Die met hun creatieve en innovatieve aanpak zichzelf steeds wisten en weten te vernieuwen, en dus interessant blijven voor de luisteraar. Natuurlijk zijn er artiesten waar het publiek er klakkeloos bij vanuit gaat dat ze alsmaar eenzelfde pad blijven bewandelen. Waarvan het eerste lied en de laatste song eenzelfde klank hebben. Maar dit zijn niet de muzikanten die Bessels in zijn boek de revue laat passeren. Hij zoekt het meer in die mensen die de geschiedenis hebben opgeschud. Aan de top zijn gebleven, maar ook die de berg probeerden te beklimmen maar geen vlag konden planten. Maar die er wel voor hebben gezorgd dat anderen door konden borduren op het door hen uitgelegde stramien.

Het is een interessant boek, dat “Plaat voor je kop”. Het gaat dan over de populaire kant van de muziek en laat de klassieke zijde links liggen. Het is de rock en de afgeleiden daarvan die Bessels behandelt. De platencollectie van zijn moeder hebben hem op dat spoor gezet. Tussen de middag, wanneer de jonge Wouter thuis kwam uit school om de maaltijd thuis te nuttigen, zette zij een plaat op. Zo leerde hij al vroeg deze muziek kennen. Later leende hij zelf platen van de bibliotheek en weer later was Bessels regelmatig te vinden in de betere platenzaken. Hoewel hij ook juweeltjes heeft gevonden in uitverkoopbakken en bij de goedkope winkels. En kreeg hij via uitgevers door zijn vak als journalist albums ter recensie toegestuurd. Het boek geeft derhalve het verslag van een ontdekkingsreis. Een expeditie met momenten van herkenning en openbaring.

In zijn boek opent Bessels de wereld van de rockmuziek. Een wereld die ik al wel kende, maar waarin hij mij wijst op achtergronden, details en wetenswaardigheden. Hij richt zich in de eerste plaats op de albums die zijn uitgebracht en zijdelings op de mensen achter deze muziek. Het zijn vooral de artiesten en groepen in decennia van de vorige eeuw in en na de jaren 60. De jaren dat de jongeren zich in gedachtegoed en uiterlijk losmaakten van de ouderen en de gevestigde orde. Wereldberoemde namen als Pink Floyd, Beatles, Beach Boys, Rolling Stones, Fleetwood Mac en Iron Maiden. In Nederland die van Focus, Golden Earring, Earth & Fire en Het Goede Doel. Eenlingen die met een band de hitlijsten bestormden, als Bruce Springsteen, Stevie Wonder, Mike Oldfield, Joni Mitchell en Elton John. En dichterbij huis Daniël Lohues, Hans Vermeulen, Herman van Veen en Jan de Hont. Het geeft de samenhang in het veld weer. Veel van de namen komen op andere plekken terug, omdat deze samenwerken op het podium of in de studio. Groepen ontbinden en wat overblijft vormt nieuwe verbindingen, een andere kijk en een gewijzigde aanpak. De muziekwereld is constant in beweging, dat bewijst Wouter Bessels.

Het zijn de bekende albums van gevestigde namen. Maar ook ontdekt Bessels tussen het koren veel kaf dat na beluisteren een juweel blijkt te zijn. Muzikanten die door het grote geweld onder de voet zijn gelopen. Geen aandacht kregen, maar deze belangstelling wel hadden verdiend. De muziekkenner die ondertussen een omvangrijke discotheek zal hebben opgebouwd, maakt mij opmerkzaam op deze mindere goden die goddelijke muziek hebben gemaakt. En krijg ik meerder keren een aha moment wanneer ik ontdek dat ik net die parel ook eens heb opgedoken in de uitverkoopbak. “De herinnering wordt mooier naarmate het geheugen over de werkelijkheid afneemt”, schrijft Bessels ergens. Ik beaam het. “Bij sommige platen koester je herinneringen. Waar je ‘m voor het eerst zag staan, voor het eerst hoorde, voor het eerst kocht.”

Hoewel Bessels zich met name richt op de rockmuziek, komen er toch ook andere niet gedachte namen langs. Zo vind ik Kinderen voor Kinderen, Neerlands Hoop in Bange Dagen, Conny Vandenbos en Pussycat. En stuit ik op het album dat André Hazes van de platenmaatschappij mocht maken toen hij 10 jaar aan hen verbonden was. ‘Dit is wat ik wil’ zei de volkszanger en maakte een plaat vol blues en rock met bekende begeleiders als Brood, Lux en Akkerman. Dan blijkt dat hij een aardig mondje Engels kan zingen en zeker een goede doorleefd bluesgeluid heeft. Het is een ondergewaardeerde productie geworden, maar wel het enige wat van Hazes en zijn alledaagse genre bij mij in de platenkast staat.

Zo heeft Wouter Bessels tussen de successen meerdere ‘guilty pleasures’ geschreven en ‘onbekend maar zeker niet onbemind’ achterhaalt. Juist deze zijn de ontdekkingen in het boek. Daarom is het aan te raden dus niet enkel en onwillekeurig de bekende namen eruit te pikken, maar het boek van kaft tot kaft te lezen. Vooral is “Plaat voor je kop” een handleiding. Naast de achtergrondinformatie over albums en artiesten geeft de muziekjournalist aanwijzingen wat en welke te beluisteren. Ieder verhaal heeft aparte kaders met essentiële albums en essentiële verzamelalbums. En er is een lijst met puntgave liedjes. Zo zijn voldoende nieuwe klanken via het boek te ontdekken en een keur aan bekende muziek nog eens te beluisteren. Hoewel het Bessels’ keuze is, kan ik me er volledig in vinden.

Plaat voor je KOP. Op ontdekkingsreis door 60 jaar muziekgeschiedenis. Wouter Bessels. Uitgave Koninklijke Van Gorcum, 2023.

#Wouter Bessels #muziekgeschiedenis #popmuziek #rock #albums #elpee #boekbespreking #KoninklijkeVanGorcum

[gospeltrendz]

MUSIC Mp3 | Out Of Slavery By Elpee

An Akwanga base Gospel minister Elpee offers up yet debut with another powerful song Title: OUT FROM SLAVERY. He described the song as one of the great honour and favour obtained from Jesus. “Imagine Jesus doing your task” ahhhhh what a great favour. Stream &Download below https://www.gospeltrendz.com/wp-content/uploads/2023/10/AUD-20231023-WA0009.mp3 DOWNLOAD Mp3 HERE LYRICS | Out Of Slavery…

View On WordPress

#Out Of Slavery By Elpee

[peterpijls1965]

Fela Anikulapo-Kuti and Egypt 80 - Beasts Of No Nation, Live at the Zeni...

Fela Kuti uit Nigeria hoorde ik voor het eerst toen mijn docent televisie Ton Nelissen in Tilburg een elpee van hem draaide in een lokaal van de oude Philips-fabriek waar de Academie voor de Journalistiek destijds gehuisvest was. Fela was een weerspannig heerschap dat in Nigeria herhaaldelijk met de politie in aanraking kwam, meer dan eens in het gevang belandde en het middelpunt werd van een veldslag tussen ordetroepen en de entourage van zijn compound in Lagos. Zijn moeder liet het leven.

#youtube

[mei-ariake]

DE LACHFILM VAN GODLEY AND CREME ゴドリー&クリームによるコメディ映画

1981年11月19日 『HITKRANT』誌

ledereen herinnert het zich nog wel: het opzienbarende promotiefilmpje van: 'AN ENGLISHMAN IN NEW YORK', de eerste solohit van KEVIN GODLEY en LOL CREME. Het was het filmpje, meenden velen, dat tot het sukses van beide heren leidde. Wie de twee ex-leden van 10CC hun allernieuwste single: 'UNDER YOUR THUMB', ziet presenteren tijdens de opname van TopPop weet wel beter. Met name Kevin Godley is niet alleen een uitstekend muzikant maar tevens een groot acteur. Zijn mimiek en uitstraling maken een promotie-filmpje haast overbodig. ケヴィン・ゴドリーとロル・クリームによる初のソロヒット曲『ニューヨークのイギリス人』のセンセーショナルなプロモーション・ビデオは誰もが覚えているだろう。この映像こそが、二人の成功のきっかけになったと多くの人が信じていた。 TopPopの収録中、10ccの元メンバー二人が最新シングル『アンダー・ユア・サム』を発表しているのを見れば、誰でも���くわかるだろう。特にケヴィン・ゴドリーは優れたミュージシャンであるだけでなく、素晴らしい俳優でもある。彼の面持ちとカリスマ性は、プロモーション映像が必要ないといえるほどだ。 We zijn ons er wel degelijk van bewust dat de door onzelf gemaakte video debet is geweest aan het sukses,' aldus Lol Creme in de kleedkamer van de NOSstudio's. 'Deze keer hebben we echter geen filmpje kunnen maken. Niet omdat we dat niet wilden, maar eenvoudig omdat er geen tijd voor was. 'Under Your Thumb' was amper uitgebracht in Engeland, of het stond al in de top 10.' 'Ons sukses kwam heel snel en totaal onverwacht. Op dat moment waren we druk in de weer met het maken van een video voor JOHN ENTWISTLE van THE WHO. Plotseling werden wij gebeld met het verzoek om onze eigen single live te promoten tijdens het BBC programma 'Top Of The Pops'. Achteraf waren wij daar heel blij mee. Een liveoptreden heeft zeker zijn charme.'

「僕らが作った映像が成功の要因であることは充分分かってるよ」と、NOSスタジオの楽屋でロル・クリームは言う。「でも、今回は映像を制作することができなかったんだ。やりたくないからじゃなく、単に時間がなかったんだよ。『アンダー・ユア・サム』はイギリスでは発売されていないのも同然だったけど、もう上位10位入りしていたんだ。僕たちの成功は、非常に早く、まったく予期せぬ形でもたらされたよ。当時はフーのジョン・エントウィッスルのビデオを作るのに忙しくてね。突然、BBCの番組『Top Of The Pops』でシングルをライブで宣伝してほしいという依頼があったんだ。今にして思えば、それはとても嬉しいことだったね。ライブには確かに魅力があるよ」。

'Voor onze volgende single: 'WEDDING BELLS' maken we beslist wel een filmpje. Hoe dat eruit zal komen te zien, willen we nog niet verklappen maar ik kan je verzekeren dat het heel anders zal zijn dan de vorigen. De grootste fout die je als artiest kunt maken is om in herhalingen te vallen.' - Het valt mij op dat de muziek van deze plaat heel anders is. Kevin: 'Dat klopt. We zijn een beetje aan het experimenteren gegaan. In het begin wisten we niet wat wij ermee aan moesten. De ideeën wilden maar niet komen. Waarschijnlijk omdat we helemaal geen zin hadden om een plaat te maken. Video's maken is onze belangrijkste bezigheid en dat vinden wij ook het leukste om te doen.' 'Noodgedwongen moest ik wegens rugklachten zeven weken in bed blijven. Die tijd heb ik nuttig besteed met het schrijven van teksten. Toen ik eenmaal het idee kreeg voor 'The Party', kwam de rest vanzelf. 'The Party' is wat je noemt een rap-track, muziek voorzien van een gesproken tekst. 「次のシングル『ウェディング・ベルズ』は、必ずビデオを撮るよ。どのようなものになるかはまだ明かせないけど、これまでのものとは大きく異なるものになるのは間違いないね。アーティストとしての最大の過ちは、繰り返しに陥ることだよ」。このレコードの音楽は非常に異なっていることが印象的である。ケヴィン:「その通りだ。私たちは、少しずつ実験を始めたんだ。最初はどうしたらいいのか分からなくてね。アイデアが浮かばないんだ。多分レコードを作る気が全然起きなかったからだと思うよ。映像制作は私たちの本業であって、それが一番好きなことなんだ。腰の不調で七週間も寝込むことになっちゃってさ。その時間を使って、役に立つ文章を書いたんだ。『The Party』のアイデアが浮かんだら、あとは自然とああなった。『The Party』はいわゆるラップトラックで、話し言葉のある音楽だよ」。 Dat was zo leuk om te doen dat we er meteen weer zin in hadden.' 'We nemen nu ook op in onze eigen studio,' vult Lol aan. 'Die hebben wij aan huis gebouwd en dat is heel comfortabel werken. Verder hebben wij gebruik gemaakt van elektronische drums. Een drumkit die zo klein is dat het in een koffertje past. Je kunt het op je knie zetten en met de hand bespelen. Dit unieke exemplaar is speciaal voor ons ontworpen.' 'Hoe een elpee gaat klinken, weten wij pas als hij helemaal af is. Komponeren doen we in de studio. Dat is altijd heel spannend. Deze elpee is vrijer dan de vorige; we zijn heel blij met het eindresultaat.' Vol enthousiasme praten Kevin en Lol over de filmpjes die ze gemaakt hebben voor STATUS QUO en VISAGE.

「あんまり楽しくて、すぐにまたやりたい気持ちになったんだ。今は自分たちのスタジオで録音しているよ」とロルは付け加える。「自分ちでも作ってみたら、とても快適に作業ができるようになってね。電子ドラムも使ったよ。スーツケースに入るほど小さなドラムセットさ。膝の上に置いて、手で弾くことができるんだ。今回のアルバムは前作よりも自由度が高いね。最終的な仕上がりには、とても満足しているよ」。ステイタス・クォーとヴィサージの制作したビデオについて熱く語るケヴィンとロル。 Het tweetal heeft overigens nog meer in haar mars. 'Onze grootste wens is het regisseren van van een speelfilm,' vertelt Kevin. 'Op het moment missen we het vertrouwen en de ervaring nog om een skript te schrijven. Ideeën hebben we zat, geïnspireerd door de CHARLIE CHAPLIN-films. 'Dat wordt lachen geblazen want ons motto is: leve de gein! Maar wees maar niet bang,' besluit Lol, 'we zullen al tijd platen blijven maken.' Kevin en Lol, het komische duo. Die speelfilm komt er wel. 二人の腕の見せどころはまだまだある。「私たちの最大の願いは長編映画を監督することなんだ」とケヴィンは言う。「今のところ、脚本を書く自信も経験もないんだよね。 チャーリー・チャップリンの映画からヒントを得て、たくさんのアイデアを出しているところだよ」。「『笑いに生きる！』をモットーにしているから、笑いの絶えない内容になるはずだ。でも、心配しないで。これからもずっとレコードは作り続けるよ」とロルは締めくくった。漫才コンビのケヴィンとロル。その長編映画は必ずや実現することだろう。 Irene Linders

イレーネ・リンダース

#godley & creme

[rotterdamvanalles]

Corry van Gorp als Suzanne in Hotel de Botel (1976)

Cornelia Elizabeth (Corrie) van Gorp (Rotterdam, 30 juni 1942 – aldaar, 22 november 2020) was een Nederlands actrice en zangeres.

Corrie van Gorp was een dochter van Piet van Gorp, die deel uitmaakte van het accordeontrio The Three Jacksons.

Van Gorp kwam in 1958 als danseres bij het Amsterdams Ballet en drie jaar later Het Nationale Ballet. Ze kreeg in 1969 een rolletje in de door Wim Sonneveld geproduceerde musical De kleine parade. Ze werd begin jaren zeventig landelijk bekend toen ze samen met Willem Nijholt optrad in twee theatershows van Sonneveld. In 1975 speelde Van Gorp een van de hoofdrollen in de musical Een kannibaal als jij en ik van Freek de Jonge en Bram Vermeulen.

Hetzelfde jaar was zij voor het eerst te zien in een revue van André van Duin. Samen met Frans van Dusschoten vormden de drie jarenlang een populair revuegezelschap. Twee bekende typetjes die Van Duin en Van Gorp samen vertolkten, waren Meneer en mevrouw de Bok. Van Duin bezorgde Van Gorp ook een aantal carnavalhits en filmrollen. Haar grootste succesnummers waren Zo slank zijn als je dochter (1977), Alie van de wegenwacht (1980) en Ik ben tamboer (1981). Tol Hansse en Clous van Mechelen maakten met haar de elpee Corrie van Gorp (1978), met daarop onder andere de single Een Hollandse boerenmeid.

In 1987 trok Van Gorp zich uit het theater terug wegens oververmoeidheid. Daarna woonde ze jarenlang op Aruba. Ook heeft ze in de jaren tachtig in Noordwijk, Zuid-Holland, gewoond. Later woonde zij in Rotterdam.

Grote theatershows deed ze na 1987 niet meer. Haar (geplande) laatste optreden verzorgde zij op 24 september 2007 in Exloo, samen met Van Duin, Lee Towers en Ron Brandsteder en onder begeleiding van het orkest van trompettist Jerry Steyger.

In 2009 was Van Gorp weer te zien op televisie als mevrouw De Bok, in de wekelijkse Dik Voormekaar Show van Van Duin en Ferry de Groot. In september 2009 opende ze (samen met Van Duin, als meneer en mevrouw De Bok) de jaarlijkse Draaiorgeldag in Amsterdam. Ook in het op 30 december 2009 uitgezonden programma ter ere van de 80e verjaardag van Mies Bouwman trad zij samen met Van Duin op als meneer en mevrouw De Bok.

Van Gorp overleed op 22 november 2020 op 78-jarige leeftijd in haar slaap. De uitvaart begon vanaf haar podium in de Oude Luxor in een witte kist.

Foto en Informatie komen van wikipedia.

[dickvanas]

Lee Towers is tevreden over hoever hij is gekomen

“Bij ons thuis zeiden ze vroeger altijd ‘wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje’. Welnu, ik heb het tegendeel bewezen. Ik voel mij dan ook een bevoorrecht en gelukkig man,” aldus Lee Towers. Hij zong ze vanuit zijn hart, maar ook vanuit zijn steigers, waaruit ie eigenlijk een grote hekel aan had!

Rotterdamse zanger die ontdekt is tijdens een tv-programma van Willem Duys. Lee Towers is (met name in de jaren '80 en '90) een van Nederlands bekendste zangers.

Het was Willem Duys die Nederland in 1975 liet kennismaken met een nieuw fenomeen. Op zijn eigen onnavolgbare wijze introduceerde hij een jonge Rotterdamse zanger, die naar Amerikaans voorbeeld zijn eigen droom wilde waarmaken. De toen 29-jarige Lee Towers trad in de voetsporen van zijn Amerikaanse idolen Elvis Presley, Perry Como, Dean Martin en Frank Sinatra. Daarbij had Lee maar één doel voor ogen:  hij wilde slagen als zanger en op die manier genoeg geld verdienen voor zijn gezin. Het werd veel meer dan dat want Lee Towers zou uitgroeien tot de bekendste en grootste Nederlandse crooner ooit.

ARMOEDE

Lee Towers wordt op 23 maart 1946 als Leen Huijzer geboren in Bolnes, een dorpje net onder de rook van Rotterdam. Hij is de op één na jongste zoon van een gezin met zes kinderen. Leen groeit op in bittere armoede. “Wanneer men zomers op vakantie gingen, zei mijn vader altijd ‘dat is niet voor ons soort mensen weggelegd,” herinnert Lee Towers zich. “Iedereen in het gezin hielp mee geld te verdienen. Ik droeg mijn steentje bij met twee krantenwijken.”  Van jongs af aan is Leen gek van muziek. Hij zingt alle liedjes op de radio mee. Op 15-jarige leeftijd begint hij zijn eigen rock’n’roll bandje, The Swallows. Als blijkt dat er al een ander bandje zo heet, verandert hij die naam in de Jumping Dynamites. Het bandje speelt hitparademuziek van Cliff Richard en Elvis Presley. Behalve zingen, mag Leen ook graag achter de drums zitten.

FLOPS

Tijdens een optreden met The Driftin’ Five wordt Leen ontdekt door Imca Marina. Zij helpt hem aan een platencontract. Onder productionele leiding van John Woodhouse neemt Leen in 1971 als Len Hauser zijn allereerste plaat op, Tijdens een optreden met The Driftin’ Five wordt Leen ontdekt door Imca Marina. Zij helpt hem aan een platencontract. Onder productionele leiding van John Woodhouse neemt Leen in 1971 als Len Hauser zijn allereerste plaat op, 'Mina Mina Mina'. “Het was een zeer matig liedje dat erg leek op Manuela van Jacques Herb. Ik ben blij dat het toen geen hit is geworden,” zegt Lee. Ook de volgende single, die hij onder zijn eigen naam uitbrengt, wordt een flop.

ZINGENDE KRAANMACHINIST

Ondertussen is Leen een gezin gestart en werkt hij als onderhoudsmonteur in de Rotterdamse haven. Daar wordt ook de beroemde foto van hem gemaakt terwijl hij hoog in een hijskraan reparaties verricht. Het is 1975 en Leen heeft als Lee Towers de single 'It’s Raining In My Heart' opgenomen.  Het liedje is speciaal voor hem geschreven door Wally Tax, de voormalige zanger van The Outsiders. Willem Duys vindt het liedje zó mooi gezongen dat hij Lee Towers uitnodigt in zijn tv-show Voor De Vuist Weg. In dat programma maakt de onberispelijk geklede Lee zijn televisiedebuut als ‘de zingende kraanmachinist’ .  Het levert hem landelijk bekendheid op als ook zijn eerste hit. Het succes van 'It’s Raining In My Heart' krijgt een vervolg met hits als 'You’ll Never Walk Alone', 'Bless You', 'Frankie', 'Love Potion Number Nine' en 'I Can See Clearly Now'. Ook brengt LeeOok brengt Lee tientallen succesvolle elpees uit. Dankzij z’n markante bril, elleboogbeweging en geweldige stemgeluid groeit de immer in smoking geklede zanger uit tot een nationale beroemdheid.

GALA OF THE YEAR

In 1980 is Lee Towers de eerste Nederlandse artiest die het aandurft om met een groot orkest een avondvullend programma te verzorgen in de Rotterdamse Doelen. Vier jaar later is hij ook de eerste Nederlandse artiest die met zijn Gala Of The Year-concerten twee avonden achtereen Ahoy’ Rotterdam weet uit te verkopen. Begeleid door het London Studio Orchestra onder leiding van Jerry van Rooyen zet Lee in Ahoy’ een Las Vegas-achtige show neer. Het concept Gala Of The Year wordt een jaarlijks terugkerend bijzonder succesvol evenement dat als voorbeeld fungeert voor artiesten als André Hazes, René Froger.

Naast zijn vele gouden en platina successen zet Lee zich ook in voor z’n medemens. Zo is hij al vele jaren Goodwill Ambassador van de Daniël den Hoed Stichting en het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Daarnaast zet Lee zich onvermoeibaar in voor de zwakkeren in de samenleving en werkt hij mee aan projecten van UNICEF.  Gedurende zijn carrière ontvangt Lee Towers verschillend prijzen, waaronder twee Veronica Awards, twee Edisons en twee Koninklijke ridderordes. De stad Rotterdam eert hem met onder meer de Erasmusspeld, de Wolfert van Borselen penning en het Gouden Hart van Rotterdam. Voetbalclub Feijenoord adopteert zijn versie van 'You’ll Never Walk Alone' als officieus clublied, waarna Lee nog twee speciale liederen maakt voor zijn favoriete club. 

OEUVREPRIJS

Anno 2011 is Lee Towers in de herfst van zijn rijke carrière beland. Hoewel hij nog regelmatig optreedt, doet hij het bewust wat rustiger aan.

Anno 2011 is Lee Towers in de herfst van zijn rijke carrière beland. Hoewel hij nog regelmatig optreedt, doet hij het bewust wat rustiger aan. Samen met zijn geliefde vrouw Laura – met wie hij al meer dan 40 jaar is getrouwd -,  geniet hij van het leven en hun vier kinderen en elf kleinkinderen. Toch zijn er nog zat muzikale gebeurtenissen waar de inmiddels 65-jarige Rotterdamse zanger intens van kan genieten en ook erg trots op is. Zoals de uitreiking van de Radio 5 Nostalgia Oeuvreprijs die hij in het najaar van 2011 ontvangt.  Lee krijgt de prijs uitgereikt op 1 november wanneer hij in het kader van zijn 35-jarige jubileum nog éénmaal in zijn zo geliefde Ahoy’ Rotterdam optreedt. Tijdens dit unieke One Night Only galaconcert wordt Lee bijgestaan door onder anderen Anita Meijer, The Jody Singers en het Metropole Orkest. Deze unieke show wordt vastgelegd op cd en dvd.

[atevegter]

3246 Simple Minds

Opeens zit ik er middenin. Een documentaire over de Simple Minds. Ik ken de Simple Minds van hun meest succesvolle elpee New Gold Dream, met prachtige nummers als Promised you a miracle en Someone, somewhere (in summertime). De rest moet ik toch even opzoeken en dan blijkt dat ik verder geen enkele titel herken. Wanneer ik de plaat opzet ken ik wel alle muziek, zo vaak heb ik hem vroeger…

View On WordPress

#ate vegter #Bob Geldof #column #dagboek #Monnickendam #muziek #New Gold Dream #popmuziek #Simple Minds #Steve Hillage

[krispyweiss]

Rewind: Todd Rundgren - Todd (1974)

Editor’s note: Todd Rundgren’s sprawling 1974 elpee, Todd, turns 50 this month, February 2024. So Sound Bites listened back and rewinds you to the mind of Rundgren in his mid-20s.

With 17 songs - novelties, soundscapes, ballads, hard-rocking anthems and even a show tune - pouring out over four sides and nearly 70 minutes of music, 1974’s Todd is one weird Todd Rundgren album. At the time of its release, however, it may have seemed relatively tame, coming as it did on the heels of the previous year’s ultra-experimental A Wizard, A True Star.

A flawed masterpiece in the truest sense, Todd is nevertheless undeniably groundbreaking as it swings between 100-percent-solo and band-produced pieces.

Rundgren sets the tone early with “How About a Little Fanfare?,” an instrumental patchwork of electronica that seems to signal another deep dive from the ever-changing musician. But then … “I Think You Know” pops up and the balladic, moody and introspective Runt of the early post-Nazz period seems to be on tap.

And then … a bunch more weirdness - first with the majestic instrumental “The Spark of Life” and then the childlike “An Elpee’s Worth of Toons,” which turns out to be an autobiography in whimsy as Rundgren sings:

A picture of a soul in pain/trying to change the world with an elpee’s worth of toons/there’s something at the heart of it that’s simply awful/a man who makes a living off a plastic waffle

Before we go any further, it should be noted that Rundgren toured Todd in 2010 - Sound Bites was fortunate to see the first and last gigs of the short trek - and proved that with modern technology, such studio shenanigans could actually be pulled off on stage and rendered exquisitely. The entire audience singing the “Sons of 1984” refrain - credited to First United Church of the Cosmic Smorgasbord, New York and San Francisco chapters on the album - after the musicians vacated the stage is one of the blog’s most treasured in-concert memories.

Worlds of tomorrow/life without sorrow/take it because it’s yours/sons of 1984, we sang as we clapped out the beat - thinking about it now makes Sound Bites shiver.

It’s documented on the 2011 album also called Todd.

But back to the Todd of ’74.

The album contains one of Rundgren’s most-enduring ballads in “A Dream Goes on Forever;” transforms Gilbert and Sullivan’s 1882 composition “Lord Chancellor's Nightmare Song” into a bit of late-period psychedelia; and finds Rundgren exploring mortality and spirituality on the dramatically anthemic “The Last Ride,” showing off his respective blues- and rock-guitar chops on “No. 1 Lowest Common Denominator” and “Heavy Metal Kids” and exploring extra-musical territory on “In and Out the Chakras We Go (Formerly Shaft Goes to Outer Space),” the one track not played on the 2010 tour.

The result is aural multiple-personality disorder in the extreme. All of which makes Todd an album sometimes best taken in pieces, occasionally - when the mood is right - swallowed whole and always intriguing.

Grade card: Todd Rundgren - Todd - B+

2/18/24

#todd rundgren #todd #a wizard a true star #nazz #gilbert and sullivan

[ronnydeschepper]

Zestig jaar geleden: "With the Beatles"

Het valt me nu pas op dat de tweede elpee van The Beatles, nogal ongeïnspireerd “With the Beatles” genoemd, op de dag van de moord op Kennedy is uitgebracht. Dit ondergraaft de theorie van Phil Spector dat zijn kerstelpee A Christmas Gift for You from Phil Spector (originally released as A Christmas Gift for You from Philles Records), die ook die dag werd uitgebracht, is geflopt omwille van deze…

View On WordPress

#John Kennedy #Phil Spector

[cyarskj52]

Company Flow "Linda Tripp" (1999)

Target: Sole

Producer: El-P

Album: N/A

Label: N/A

Best Line: "From now on you're immortalized playin' yourself on my record/Congratu-fuckin-lations isn't that what you wanted, idiot" (El-P)

After Anticon member Sole dissed Company Flow frontman El-P on "Dear Elpee," El-P used art of war tactics and slyly recorded a phone conversation between the eager-to-apologize Sole and himself. Sole turned out to be more stan than enemy, professing "I love Company Flow" and "I wanna be down," self-ether at its finest. This "Linda Tripp" tactic (named after the Pentagon employee who secretly recorded her phone conversations with Monica Lewinsky, which led to the impeachment of President Bill Clinton) would be used many times over the course of hip-hop history. I believe the kids now call it being "Young Buck'd."

#Youtube

[gayleskidmore]

Stop by @chezelpee in Hilversum to find my vinyl album & coloring book ‘The Golden West’ ❤️🎶. #chezelpee #hilversum #hilversumcentrum #hillywood #vinyl #vinylrecords #coloringbook (at Chez Elpee) https://www.instagram.com/p/CpAHq9Dtw_m/?igshid=NGJjMDIxMWI=

#chezelpee #hilversum #hilversumcentrum #hillywood #vinyl #vinylrecords #coloringbook

[jurjenkvanderhoek]

EEN LEVENSVERHAAL IN PAARS VINYL

Het is een lied van symbolen, dat weet ik nu. Een zachte stem voert mij zingend naar tuinen tussen sneeuwwitte bloemen en kelken vol licht. De zon verwarmt en ik word gekust door de regen. Het schijnt een liefdeslied op het leven. De stem houdt van het leven, maar ziet ook valkuilen in dat zijn. Die hobbels op de weg hoor ik niet in het lied. Toen niet, in 1968. Maar nu wel, in 2022. De stem zingt mij nu wel de stadia van het leven, die ik toen ik jong was – een tiener nog – niet doorzag. Nu ik ouder geworden ben en het leven heb gezien, doorleefd, wordt mij veel duidelijk in het lied. Misschien dat Elly Nieman, getrouwd Zuiderveld, daarom nu pas het laatste couplet “De achtste tuin” aan het lied “De zeven tuinen” kon schrijven.

André van der Weide van NoorderLicht Project graaft het lied op en krijgt van platenmaatschappij Universal toestemming het bij te schaven en uit te brengen. Dan daagt hij Elly Nieman uit om een ‘Achtste tuin’ tekst te schrijven en haar bijna dood ervaring blijkt daarvoor een goede voedingsbodem, de juiste inspiratie. Van der Weide maakt vervolgens in de trant van de oude melodie een nieuw arrangement met andere instrumenten om de weemoed in klank te verbeelden.

In dat lied van toen doorloopt Elly als jonge vrouw zes tuinen. Van baby en peuter tot meisje, alles is vrede en liefde – pais en vree, er zijn geheimen natuurlijk en er is bekoring en verleiding. Aan die verzoeking toe te geven geeft spijt achteraf, het is het Bijbelse onderscheid en inzicht tussen goed en kwaad. Het verkeerde pad in lopen geeft heimwee, maar je had wel plezier op dat moment. De kater is berouw. En terwijl je die andere tuinen zo kon binnen wandelen, want je was die dag zo vrolijk, weerhoudt een loodgrijze muur jou de laatste tuin binnen te gaan. “Ik kan er wel heen, maar mijn angst is te groot, want achter die muur wacht de tuin van de dood.”

Elly Nieman schreef het lied nog voor haar bekering. In haar tienerjaren had ze zich, nadat een vriendinnetje plotseling was overleden, afgekeerd van het geloof. Ze verwarde de kerk met God toen en verzoende zich ermee nooit in de hemel te zullen komen. Nadat zij Rikkert Zuiderveld had ontmoet en met hem een relatie aanging, is ze samen met hem op zoek gegaan naar de waarheid en maakt kennis met verschillende religies. In die tijd schreef ze dit lied, van die zeven tuinen. Waarvan het eind zich in figuurlijke nevelen hult. Het enige dat daaraan zeker en vast is – klaar en helder is de dood, het einde, een streep onder het leven. Uit niets spreekt dat er nog iets anders dan de dood na die muur zal zijn.

In het lied proeft Elly aan het leven, ze doet zich als de Grietje van Hans tegoed aan het zoet en het zacht. Daarna eet ze van het leven en gaat door de tijd als christelijk bloemenkind, hippie van God. Dansend en zingend door de tijd. Nu ze heeft gesmuld van het leven is het goed zich te bezinnen, terug te kijken op wat nog moet worden afgerond. Eén van die onvoltooide zaken is het lied “De zeven tuinen”. Toen destijds was het af, klaar. Het haalde het album “Een ander land”. Ik zocht de plaat op en draaide de elpee op mijn platenspeler. Een heerlijk gekraak duidt erop dat ik de plaat ooit grijs heb gedraaid. Vooral het lied “Vreemde vogels” komt uit mijn herinnering nog weleens vrolijk boven drijven. De stem van Elly is door dat zwarte vinyl zacht en breekbaar, de muziek dromerig. Ik zweef met haar zo door de tuinen en beland met beide benen op de grond bij die muur, die loodgrijze muur van angst. Het duidde een periode, net als die andere songs van dat album. Hoewel er enkele gedateerd zijn, zijn andere tijdloos. De tuinen is daar één van. Vooral nu het is voltooid.

Want die achtste tuin is het gebied na de dood, de eeuwige jachtvelden, het hiernamaals. Met de dood is het leven wel eindig, maar nog niet klaar. De zevende tuin is de tuin van de dood, maar de achtste tuin is de tuin van de hemel. Toen Elly het lied schreef was ze niet zo zeker van dat leven na de dood. Nu is ze dat wel en kan er over schrijven en vol lof van zingen. In dat laatste couplet, dat eigenlijk de vervolmaking van het lied is maar een eigen arrangement heeft, omschrijft ze haar bijna dood ervaring. Iemand voert haar mee op vleugels van vuur hoog over de muur naar de tuin die nog moet komen. Maar eigenlijk vliegt ze over die tuin en belandt in de achtste tuin. Daar mag ze even gluren en ziet zilveren vogels en vliegende vissen, regenboogbeken en koepels van glas. Ze hoort engelenstemmen, fonteinen van woorden en zoete akkoorden. Maar ze mag er niet blijven, hoewel de verleiding groot is.

Het album “De acht tuinen” is een collectors item, een object voor de verzamelaar. Hoeveel plaatjes ervan geperst zijn weet ik niet, maar het is stellig geen grote oplage. De beide liedjes zijn geperst in paars vinyl en dat is niet zomaar omdat het een vrolijke tint is. De kleur paars namelijk staat religieus symbool voor boete, inkeer en vergeving. Op kant A van het 45 toeren plaatje vind ik het eerste lied terug, het hiernumaals. Even breekbaar gezongen als toen in de jaren 60 van de vorige eeuw. Geen wonder, het is hetzelfde lied, enkel enigszins digitaal bijgeschaafd. Op kant B staat de voltooiing of eigenlijk de voleinding, het besluit, de slotscène, het hiernamaals. De stem van Elly is hoorbaar doorleefd, het zacht dromerige is versleten. Maar het is geen afgesleten stem, de klank is nog voortdurend helder.

En de opmaak van de kleurige hoes waarin het plaatje zit is precies zoals ik me Elly Zuiderveld, geboren Nieman, voorstel. De jonge meid zit in een wit gewaad met een krans in het haar tussen de bloemen onder een regenboog. En wanneer de hekken opengaan van de schijnbaar achtste tuin danst ze kinderen met ballonnen aan hun hand tegemoet. Ze is zichtbaar ouder geworden, maar straalt nog steeds. Vlinders dartelen om hen heen, duiven vliegen in de lucht en vissen, ichthustekens: Jezus Christus, Zoon van God. De hoes en de plaat daarin verbeelden eigenlijk het leven van Elly Zuiderveld-Nieman. Het is een testament bijna. Daarin geeft ze haar hoop weg aan een ieder die het wil hebben.

De acht tuinen. Elly Zuiderveld-Nieman. Single in klaphoes. Uitgave NoorderLicht Music Publishing, 2021. Verschenen bij Noorderlicht Project, december 2022.

#elly nieman #elly zuiderveld #muziek #elpee #vinyl #zeven tuinen #achtste tuin #single

[abelkia]

La playlist de l'émission de ce jeudi matin sur Radio Campus Bruxelles entre 6h30 et 9h : Full Moon Ensemble "Tribute to Bob Kaufman" (Crowded with Loneliness/Comet Records/1970-2022) Thelonious Monk "Straight, No Chaser" (Straight, No Chaser/Columbia Records/1967) Alexis Degrenier "Fatiguer" (La Mort Aura Tes Yeux/Murailles Music/2022) Daniel Schmidt with Gamelan Encinal & Mills Student Ensemble "Cloud Shadows" (Cloud Shadows/Recital/2022) Eric Chenaux "5 Intros and Spring" (Hello Eyes/ULYSSA/2022) Mim & Charlène Darling "La poudre" (L'amour aux mille parfums/L'amour aux mille parfums/2022) Bachir Attar & Elliott Sharp "Boujeloudia" (In New York/Dikraphone/1990-2022) Wau Wau Collectif "Xale (Toubab Dialaw Kids Rhyme)" (Mariage/Sahel Sounds-Sing a song fighter/2022) La Jungle "Helizona" (II/Black Basset Records/2016) Michel Cloup "Brûle brûle brûle" (Backflip au-dessus du chaos/Ici d'ailleurs/2022) Astéréotypie "Fantôme de Broglie, Fantôme de Strasbourg" (Aucun mec ne ressemble à Brad Pitt dans la Drôme/La Belle Brute/2022) Virgin Prunes "Baby Turns Blue" (...If I Die, I Die/Rough Trade Records/1982-2022) Tortoise "Not Quite East of the Ryan" (Rhythms, Resolutions & Clusters/Thrill Jockey Records/1995-2022) Samedi Dimanche (Nina Hennart + Joey Wright) "Catherine" (Samedi Dimanche/Wild Goose Chase/2022) Ivor Cutler "The Market Place" (An Elpee and Two Epees/Decca Records/1959-2005) Lee Scratch Perry "Supersonic Man" (The Compiler Vol. 1/Re Rectangle/2001) Rob "Make It Fast, Make It Slow" (Ghana Soundz (Afro-beat, Funk & Fusion In 70’s Ghana)/Soundway Records/1978-2002) The Pygmies of the Ituri Forest (with Ba Mbuti) "Spear Song" (The Pygmies of the Ituri Forest/Folkways Records/1958) Slowdive "Catch the Breeze" (7"/Creation Records/1991) Fleetwood Mac Christine McVie (1943-2022) "Oh Daddy" (Rumours/Warner Bros. Records/1977) https://www.instagram.com/p/Cln_FyMtLqc/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[peterpijls1965]

De landbouwplastic in het trapgat was geen muur

Net luisterde ik voor het eerst even naar muziek van Suicidal Tendencies. In mijn studententijd had ik een vriend in Tilburg die een poster van deze band in zijn kamer had hangen.

Door het aanzicht van deze poster, een andere dan hierbij afgebeeld, besloot ik in principe nooit naar muziek van Suicidal Tendencies te luisteren. De poster had iets sinisters, de eigenaar had op de middelbare school spreekbeurten gehouden over elpees van the Beatles die, handmatig achterstevoren afgespeeld, teksten van de duivel ten gehore zouden brengen, in plaats van John Lennon of Paul MaCarthney. Een platenspeler nam hij mee de klas in.

Deze vriend liep de ziekte van Pfeiffer op. Hij zag geel, de lever functioneerde niet goed. Maar hij was ook een hardnekkige liefhebber van Beaujoulais Primeur, die in de schappen van de supermarkt belandde juist toen hij bedlegerig was, en geel zag.

Hij had een hoogslaper, ik stond beneden in zijn kamer, pal bij die poster van Suicidal Tendencies. Met een brede glimlach verzocht hij me vanaf zijn matras om twee flessen Beaujoulais Primeur voor hem te halen. Contant geld gaf hij mee. We dronken later samen op het negeren van doktersadviezen.

In zijn studentenhuis maakte ik een feest mee. Rond middernacht werd er iemand van de trap gegooid. Er hing een grote lap zwart plastic in het trapgat. Iemand moet het plastic voor een muur hebben aangezien, en het nodig gevonden hebben om er iemand anders tegenaan te kwakken, onwetend van de diepe trap achter het zwarte tochtzeil.

We zagen het slachtoffer door het plastic heen vallen. Beneden aangeland, door de zwaartekracht neergekwakt op de betegelde vloer bij de voordeur, stond hij ongeschonden op en besteeg de trap om welgemoed weer mee te doen aan het feest.

[mei-ariake]

GODLEY & CREME: ’Alas we het van onze platen moesten hebben, waren we allang uitgepoept’ ゴドリー&クリーム「レコードに頼るしかなかったら、僕らはとっくの昔にくたばっていたはずだ」

1980年5月『Muziek Expres』誌 „Zo'n hitsingle is mooi meegenomen." aldus Lol Creme die met zijn maat Kevin Godley het nummer „An Englishman In New York" naar de Nederlandse top-tien zong. Eindelijk de eerste hit van het duo dat sinds het vertrek uit 10CC nauwelijks een muzikale vuist kon maken. Toch zijn ze in Engeland op heel ander terrein al vier jaar een gevierd tweetal... 「あのようなヒットシングルはめっけもんだったね」と語るのは、『ニューヨークのイギリス人』を歌い、相棒のケヴィン・ゴドリーとともにオランダのトップ10に入ったロル・クリームである。10ccを離れてからほとんど音楽的な成果を上げることができなかった二人が、ついに初のヒットを放ったのだ。しかし、英国では4年前から全く別の分野で名コンビとして活躍している...。 Er was eens een zeer succesvolle band die met de ene hit na de andere in de hitparade stond. De vier muzikanten konden hun geluk niet op. Het ging steeds beter, zo leek het. Maar dat geluk had op een gegeven moment z'n keerzijde. Wat was namelijk het geval? In de band was sprake van twee koppels. Het ene koppel schreef de meeste hits en het andere hield het meer op experimenteren. Toch was het juist deze combinatie die voor de zo belangrijke artistieke koers van de band ver antwoordelijk was. 昔々、あるところに、次々とヒットを飛ばしてチャートのトップに立つ大成功を収めたバンドがあった。四人のミュージシャンは大喜びしていた。どんどん良い方向に向かっているように思えた。しかし、いつしかその幸運にも陰りが見えてきたのだ。どんな状況だったのだろうか？バンドには二組のペアがいた。 あるペアはヒット曲をたくさん書き、もう一組は実験的なものに徹していた。しかし、この組み合わせこそがバンドの重要な芸術的方向性を担っていたのである。 Maar er ontstond een verschil van mening. Het hitkoppel trok aan het langste eind en het experimentele koppel trok daaruit slechts één conclusie: eruit stappen. Voor hen was het sprookje uit. De twee overgeblevenen gingen met een aantal nieuwe mensen gewoon door met triomfen vieren. Het is het waar gebeurde verhaal van 10CC waarin Graham Gouldman en Eric Stewart sinds 76 de scepter zwaaien en bovendien het artistieke beleid bepalen. ところが、意見の相違が生じてしまった。ヒットしたペアは頂点に立ち、実験的なペアはただ1つの結論、「脱退」を選んだのだった。彼らにとって、おとぎ話は終わったのである。残された二人は、その後も多くの新しい人たちと勝利の喜びを分かち合った。76年からグレアム・グールドマンとエリック・スチュワートが指揮を執り、芸術的な方針も決定づけた10ccの実話である。 Het tweetal dat er toen uitstapte was Kevin Godley en Lol Creme. Arme Godley, arme Creme. Ze waren gedoemd om verder te leven met slechts de herinnering aan een paar glorieuze jaren met 10CC. Althans zo was de publieke opinie. En het moet gezegd: Het duo Godley en Creme kon middels de LP's ..Consequences" en .L" nauwelijks een muzikale vuist maken. Ook de langspeler „Freeze Frame" leek voorbestemd te floppen. En dat gebeurde dan ook min of meer in een aantal landen met deze elpee. Maar Nederland speelde voor Reddende Engel en bood de helpende hand waar het de single , An Englishman in New York" betrof. In een paar weken tijd stond het nummer, voorzien van een welhaast schitterend video-filmpje, in de toptien van onze nationale hitparade. Men noemde het de redding van Godley en Creme. Maar zo was dat toevallig helemaal niet. In werkelijkheid ging het allemaal heel anders met Lol en Kevin sinds hun vertrek uit 10CC.. Op de laatst verschenen LP., Freeze Frame" van Godley en Creme staat het nummer 1 Pity Inanimate Objects". そのとき出てきたのが、ケヴィン・ゴドリーとロル・クリームだった。ゴドリー、クリームが哀れ。10ccで過ごした輝かしい数年間の記憶だけを残して、生きていく運命にあるのだ。少なくとも世間ではそう言われていた。ゴドリーとクレームのデュオは、アルバム『ギズモファンタジア』と『L』では、音楽的な成功を収められなかったと言わざるを得なかった。『フリーズ・フレーム』も、失敗する運命にあるように思えた。そしてそれは、このアルバムで多かれ少なかれ多くの国で起こった。しかし、オランダは救いの天使の役割を果たし、シングル『ニューヨークのイギリス人』で救いの手を差し伸べてくれたのだった。数週間後、この曲はほとんど見事なビデオクリップを伴って、わが国のヒットパレードのトップ10にランクインした。人はそれをゴドリーとクリームの救出劇と呼んだ。しかし、たまたまそういうことは全くなかった。実は、ロルとケヴィンは10ccを辞めてから、状況が大きく変わってしまったのだ。ゴドリーとクリームが最近リリースしたアルバム『フリーズ・フレーム』には、『アイ・ピティ・インアニメイト・オブジェクツ』という曲が収録されている。 In het kort komt de tekst erop neer dat het duo machines als mensen van vlees en bloed ziet. De songtekst is bijna symbolisch voor de werkzaamheden van Kevin en Lol. Ze houden zich immers al jaren, bezig met de techniek. Ze kennen bijvoorbeeld de studio-apparatuur als hun eigen broekzak. Experimenteren met techniek staat dan ook hoog in het vaandel geschreven. Of zoals Kevin het zegt: ,,We zijn met de techniek getrouwd. Het biedt ons de mogelijkheid om diverse ideeën uit te voeren. Techniek is een hulpmiddel, want een eigen brein heeft alleen de mens...

要するに、デュオは機械を生身の人間として見���いる、という趣旨だ。歌詞はケヴィンとロルの作品を象徴しているようなものである。何しろ、彼らは長年にわたって技術に携わってきたのだから。例えば、スタジオの機材を知り尽くしている。そのため、テクノロジーを使って実験することが最も重要なのである。あるいは、ケヴィンが言うように「私たちはテクノロジーと結びついているんだ。さまざまなアイディアを実現するきっかけになるんだよ。テクノロジーは道具であって、自分の頭脳を持っているのは人間だけだから...」

'We zitten niet om populariteit te springen' 「僕たちはウケを狙っているわけじゃない」

Het is op het teeveefilmpje van "An Englishman in New York" duidelijk te zien. Poppen doen het werk dat voor Creme en Godley is bedacht. それは、『ニューヨークのイギリス人』の映像にはっきりと表れている。クリームとゴドリーのために考え出された作品を、パペットが行うのだ。 En bedenken: dat is hun beroep. Op allerlei terreinen eigenlijk. Zo bedacht het duo ingewikkelde randapparatuur voor gebruik in opnamestudio's, een hulpmiddel voor gitakleding, een andere aanpak van video-films en reklamefilms. Een hele waslijst waaruit duidelijk blijkt dat Godley en Creme heel wat meer doen dan platen maken. ,,ledereen kent ons voornamelijk als de ex-leden van 10CC," aldus Lol Creme. ,,Dat stempel blijf je houden. Het is vervelend en daarom zijn we juist zo blij met ons succes in Nederland. Het brengt je een beetje uit de schaduw van 10CC. Kijk, om erkenning zitten we niet te springen en om populariteit nog minder. We moeten het helemaal niet van onze platen hebben. Anders waren we allang uitgepoept. We maken nou eenmaal geen ,,music for the millions", geen hitmuziek. Dit succes is puur toeval. Maar muziek blijft voor ons heel belangrijk. Alleen zit er voor ons veel meer aan vast. そして、それが彼らの本職であることを忘れるべからず。実は、あらゆる分野で。例えば、レコーディングスタジオで使用する複雑な周辺機器や、ギタリストのためのツールなどを考案している。衣料品、ビデオフィルムや広告映画とは異なるアプローチだ。ゴドリーとクリームが単にレコードを作るだけでなく、いろいろなことをやっていることがよくわかるリストである。「僕たちは、主に10ccの元メンバーとして知られている」とロル・クリームは言う。「その刻印がずっと残っているんだ。迷惑な話だけど、だからこそ、オランダでの成功が嬉しいんだよ。10ccの影から少し抜け出せるからね。いい、僕らは評価を求めているわけじゃないし、ましてや人気には興味がないんだ。レコードに頼る必要はまったくないんだよ。そうでなければ、とっくにくたばってたはずさ。『ミリオンセラー向けの音楽』を作らないし、ヒット曲も作らない。この成功はまったくの偶然なんだ。とはいえ、音楽は非常に重要なものであることに変わりはないよ。でも、僕たちにとってはそれ以上のものがあるんだ」。 Zo'n video behoort volgens ons tot een niet weg te denken oderdeel van die song. Het spreekt dan ineens veel meer tot de verbeelding. Tijdens het schrijven van " An Englishman In New York" wisten we al dat we die video zouden maken. We vinden soms de idee belangrijker dan het uiteindelijke resultaat. Echte ideeënmakers zijn we hè. Daarom moest het ook een keer tot een explosie komen in 10CC. We streefden toen naar nieuwe dingen, terwijl Graham en Eric niet van het succesconcept wilden afwijken. Voor ons was dat ontoelaatbaar." Kevin Godley: ,,We zaten artistiek in een gevangenis. Het was een parodie op 10CC geworden. Iedereen zat alleen maar in die band voor z'n portemonnee. De beslissing om er uit te stappen, ja, daar hebben we het best even moeilijk mee gehad. We wisten bijvoorbeeld dat een heleboel mensen ons onze experimentele muziekjes niet in dank zouden afnemen. Want zeg nou eerlijk. Wie verlaat er nou een muzikaal kassucces? 10CC dus. Dan word je voor gek versleten. Want dat doe je niet. En wij deden het dus wel..."

「僕たちは、このような映像は楽曲に不可欠なものだと考えているんだ。それに、ふいに想像力をかきたてられるんだよ。『ニューヨークのイギリス人』を書きながら、すでにそのビデオを作ることは決まっていた。私たちは、最終的な結果よりもアイデアが重要だと考えることがあるんだ。僕らは本物のアイディアマンなのさ。だから10ccは分裂しなければならなかったんだ。当時、僕らは新しいことに挑戦していたんだけど、グレアムとエリックは成功の概念から逸脱することを望んでいなかった。自分たちにとって、あれは許しがたいことだった」。ケヴィン・ゴドリー「私たちは、芸術的に囚われていた身だったんだ。10ccのパロディと化していた。みんな財布のためだけにあのバンドをやっていたのさ。去るという決断は、そうだね、かなり難しいことだったよ。例えば、私たちの実験的な音楽を聴いても、多くの人は有り難がらないだろうと思った。なぜって現実を直視しているからね。ミュージカル超大作を残すのは誰かって？10ccならできる。それではバカにされてしまうじゃないか。だってそうだろう？そうして、私たちは...」。 Godley en Creme gingen na 10CC niet op één paard wedden maar op een heleboel paarden tegelijk. Het werd dus niet alleen platen maken, maar ook produceren, schrijven, ontwerpen enzovoort. Was dat een noodgedwongen zaak? Creme: „Zo zou je het wel kunnen interpreteren, natuurlijk. Maar het is niet zo. We konden weliswaar niet van onze platen alleen leven, maar daar was het ons juist niet om te doen. Anders hadden we net zo goed in 10CC kunnen blijven zitten en er af en toe een solo-plaatje bij maken. Nee, we wilden ons gewoon met andere zaken bezighouden."

10cc以降ゴドリーとクリームは、一頭の馬に賭けるのではなく、一度に多くの馬に賭けるようになった。だからレコードを作るだけでなく、プロデュース、ライティング、デザインなど、いろいろなことができるようになったのだ。必然性はあったのだろうか？クリーム「もちろん、そういう解釈もできるよね。でも、そうじゃないんだ。レコードだけでは生きていけないけど、それは僕たちの意図するところではない。そうでなければ、10ccに残って時々ソロのレコードを作った方がよかったかもしれない。いや、他のことに気を使いたかっただけなんだ」。

'Optreden is voor ons niet zo'n pretje'

「演奏することは、それほど楽しくないんだよね」

We wisten dat we meer konden. Met reklamespotjes hebben we heel wat erkenning gekregen. Vorig jaar nog werd ons reklame-spotje voor Benson & Hedges bekroond als de beste teeveespot van het jaar. Nu zijn we een hele serie aan het maken voor een grote behangfabriek. 「もっとできることがあると思ったからなんだ。CMで知名度も上がってね。去年Benson & Hedgesの広告スポットが、その年のテレビ番組のベストスポットに選ばれたばかりなんだ。目下、大手壁紙工場向けに全シリーズを製作しているところだよ」。 Wij willen onszelf steeds weer vernieuwen.  En dat kan in de reklame ook. Eind van het jaar verschijnt bijvoorbeeld het boek „The Fun Starts Here" op LP-formaat. Het zijn dertig cartoons die we samen hebben getekend. Waar het verhaal over gaat? Oh, over de popbusiness natuurlijk. Hoe iemand succesvol wordt, vervolgens flopt en tenslotte toch een schitterende come-back weet te maken." Dus het is een min of meer getekende biografie van jullie? Godley: ,,Ha, ha. Nee, het is een fictief verhaal hoor."

「僕たちは何度でも自分を新化したいんだ。そしてそれは広告においても可能なんだ。例えば年末には『The Fun Starts Here』という本がLP盤で発売される予定さ。二人で描いた30枚の漫画だよ」。どんな話なのだろうか？「あっ、もちろんポップビジネスの話ね。誰かが成功し、失敗し、そして最後に見事な復活を遂げる方法さ」。では、多かれ少なかれ描いた自身の伝記なのだろうか？ゴドリー 「はは。いいや、フィクションだよ」。 Laatste vraag: gaat het duo Godley en Creme nou eindelijk eens optreden? „Goede vraag," vindt Creme en hij geeft tenslotte een zeer omslachtig antwoord. ,,Je hebt verschillende takken van kunst. Bijvoorbeeld de kunst van het produceren, de kunst van het platen maken en de kunst van het optreden. Optreden is voor ons niet zo'n pretje omdat je jezelf moet herkauwen. Bovendien kost het te veel tijd. We vonden het tijdens 10CC al de minst interessante kant van de zaak. Voorlopig treden we dus nog niet op, maar alles is mogelijk. Dat is ook ons motto..."

最後の質問だが、いよいよゴドリーとクリームのコンビでライブをやるのだろうか？「いい質問だね」と思ったクリームは、ついに非常に面倒な答えを出してしまった。「芸術の分野もいろいろあるんだ。例えば、プロデュースする技術、レコードを作る技術、演奏する技術などだ。演奏することは、反芻しなければならないから、それほど楽しいことではないんだよね。それに時間がかかりすぎるんだよ。10ccの時にすでに一番面白くないことに気づいちゃったんだ。だから当面演奏はしないけど、すべては可能だよ。それが僕たちのモットーでもあるんだけど…」。

#godley & creme