#echter beloof ik dus niet | Explore Tumblr Posts and Blogs

wieisdemol2022 · 4 years

Text

Opdracht 2 Onder de pannen?

Laat me deze post beginnen met een update over de Oranje Leeuwinnen post die ik gister geplaatst had. Hierin gaf ik aan dat er wellicht een hint voor dit jaar in zat en dat die gister rond 19 uur online zou komen. Nou, beide blijken niet te kloppen, zo had Avrotros aangegeven dat dit niet vanuit WIDM komt, en vandaag heeft de Instagram van de Oranjeleeuwinnen volgend filmpje gepost. Hierin is dus te zien dat de dames hun eigen WIDM aflevering hebben ofzo? Het is wel echt gelinkt aan het echte WIDM, maar er lijkt dus geen link met dit seizoen te zijn.

View this post on Instagram

A post shared by OranjeLeeuwinnen (@oranjeleeuwinnen) on Mar 13, 2020 at 4:00am PDT

Dan over tot de orde van de dag. Ik loop vanwege privé omstandigheden weer iets achter. Maar ik beloof dat het goed gaat komen. We gaan in deze post de tweede opdracht bespreken, de opdracht waarbij de kandidaten een foodtruck moeten runnen. Ze ontmoeten Rik op de Shi Jie Night Market, hij legt uit “Goeienavond allemaal! Welkom op de food market van Luoyang. De lokale bevolking vind het een feest om hier te komen want ze vinden hier gerechten uit heel China. En vanavond misschien wel gerechten van veel verder. Ik hoop dat jullie kunnen koken. Ik weet van jou [Miljuschka] dat je het kan, van de rest hoop ik het. Want jullie hebben vanavond twee foodcarts tot jullie beschikking. Jullie gaan echte Hollandse kost maken en verkopen op deze markt. En hoe meer transacties er worden gedaan, hoe meer geld jullie verdienen voor de pot. Ik wens jullie heel veel succes, 7 uur gaan jullie open, 9 uur gaan jullie dicht, dan tellen we de kassa. Zet ‘m op”.

Buddy en Mil zijn team 1. En Mil heeft natuurlijk bakken aan ervaring in de keuken en Buddy (die echt ADHD lijkt te hebben tijdens deze opdracht) onderwerpt zich volledig aan haar leiderschap. Hij vraagt haar de prijzen maar Mil laat Buddy aan de marketing over en besluit pannenkoeken te gaan bakken. Normale pannenkoeken, pannenkoeken met appel, pannenkoeken met kaas, en ze vergat zichzelf natuurlijk ook niet (Mil = Mood). Buddy was van de marketing, hij speelde het op zijn charisma, op de vrouwen en op de kinderen. En het leek te werken, of dit nou een truck was van de camera of dat het echt zo was, bijna alle transacties die we in beeld zien komen bij Buddy en Mil vandaan. En dat terwijl zij hogere prijzen hadden voor hun producten dan Rob en Nathan.

Rob en Nathan zijn team 2. Hun specialiteiten waren samen “eitje” maar helaas stond dat niet op het menu, wel stroopwafels, drop, beschuit met muisjes (blauwe à mol = man?). Wat grappig is, is dat de foodtruck van Nathan en Rob uitgerust lijkt te zijn met twee gaspitjes en een grill waar het team van Buddy en Mil het met één zielig gaspitje moet doen, oneerlijke competitie? Rob en Nathan proberen het eerst met drop en stroopwafels maar het is Nathan die al snel opmerkt dat het beter moet en voorstelt een paar rookworsten op de gril te gooien. Dit blijkt een succes te zijn, dat zeggen ze ten minste, want wij zien minder transacties bij hen in beeld dan bij Buddy en Mil. Of geeft de mol ze weg zonder te cashen?

Na afloop komt Rik de kandidaten het goede nieuws brengen, 49 transacties hebben er plaats gevonden, en met €25 per transactie komt uit op €1225. En ik lees online dat mensen dat best weinig vinden, dat klinkt ook heel weinig, maar als je gaat rekenen dan is dit afgerond zo’n 25 transacties per foodtruck in 2 uur, zo’n 12 transacties per uur, en dus 1 transactie per 5 minuten. We zien de kandidaten erg hands-on klanten werven dus ik vind 1 transactie per 5 minuten niet heel erg laag.

Laten we dan even de tactiek bespreken, want hoewel we Mil al horen zeggen dat iedereen alles heeft laten varen, inclusief de mol, was er natuurlijk wel een mol in het spel. En ook al zou ze volledig in haar element zitten, een mol moet mollen. Wat is dan de tactiek? Ik denk persoonlijk dat de uitleg van Rik net vaag genoeg was om de verwarring op te gooien dat het niet om het aantal transacties gaat, maar om het bedrag van de transacties. De kandidaten hadden 1 Y per product kunnen vragen, want het gaat om het aantal transacties. Wat dan opvalt is dat het team Buddy en Mil hele hoge prijzen hanteren, zo vragen zij 50 Y (omgerekend €6,42) voor een stroopwafel, waar dit bij team Nathan en Rob 10 Y (€1,28) is. Ik zou als Chinese consument echt geen €6,42 voor een koekje neerleggen. Wellicht dus een goede tactiek om het aantal transacties zo laag mogelijk te houden (hoewel we er wel veel in beeld zien). Daarover gesproken, bij Nathan en Rob zien we heel weinig transacties recht in beeld, hebben ze veel weggegeven? Of is dit gewoon een cameratruc om ons op het verkeerde been te zetten?

Als samenvatting, dingen die ons opvielen tijdens de tweede opdracht waren: · De opdracht lijkt geschreven voor Mil, zij heeft veel met koken van doen, er is veel eten te zien en er lijkt een focus op te liggen buiten de opdrachten en dan nu een opdracht met een foodtruck, wellicht een leuke rode draad voor dit seizoen. · Daarover gesproken, ze wordt 2 keer aangesproken door Rik dat ze zich wel op haar gemak voelde, en ze gaf zelf ook aan “Tijdens deze opdracht heeft iedereen alles laten varen, ook de mol” waarna ze ook nog zei “Als iemand wil mollen, moet die het maar even zelf weten, op dit moment interesseer het me even niet”. Laat ze het hier als mol gewoon echt even varen? · Buddy wordt marketing manager en bepaalt de prijzen voor de foodtruck, hij legt de prijzen redelijk hoog, dit kan er voor zorgen dat minder mensen je waar kopen, zelfs als je zo enthousiast het aan de man probeert te krijgen. Goede tactiek voor een mol.

· Rob en Nathan lijken goed bezig, we zien ze echter geen transacties maken. We zien letterlijk misschien 1 of 2 mensen bij deze truck de QR code scannen. · Over de QR codes gesproken, is er toevallig iemand die weet waarom er twee verschillende zijn? Ik lees online iets over een directe en indirecte link, en verder is het me niet duidelijk. Ik zeg iet dat hier een hint in zit, maar op dit moment probeer ik overal een mogelijke hint in te zoeken.

Is jullie nog iets opgevallen tijdens deze opdracht? Laat het ons weten!

2 notes · View notes

webstick0012 · 3 years

Text

avada vs divi

Omdat AVADA echter ook 55 website-demo's heeft, verliest u echter geen controle als u dit thema kiest voor uw volgende bezoek. De thema's zijn heel gemakkelijk in gebruik en de visuele bouwers zijn soepel. Met Divi of Avada kun je snel en gemakkelijk het uiterlijk van je Disney-cruise veranderen omdat ze heel aanpasbaar zijn. De laadtijden op DIVI of AVADA zijn veel sneller dan andere themaparken vanwege hun zeer efficiënt en snel laadproces.

Een ander voordeel Divi en Avada hebben dat ze geen flitser gebruiken om hun sites aan te pakken. Hiermee kunt u de HTML5-front-end-code gebruiken waarmee u uw eigen op maat gemaakte thema's kunt bouwen en u geld bespaart. Daarnaast zijn de DIVI- en AVADA-skins zeer eenvoudig aan te passen op de hoofdsite. Het is niet nodig om een aparte huid aan te schaffen om uw eigen ontwerp aan de voorkant van uw site te hebben. De aanpassingsmogelijkheden zijn eindeloos met divi of avada en de meeste huiden hebben meer dan één optie om u te helpen bij het creëren van een nog beter uitziende Disney-cruise.

avada vs divi hebben ook tal van functies die u niet zult vinden in andere Disney Cruise WordPress-thema's. De Fusion Builder heeft bijvoorbeeld een in-diepte editor, waarmee u uw lay-outs kunt bewerken en nieuwe inhoudsmodules kunt toevoegen. Met de editors kunt u ook afbeeldingen en videoclips bewerken. Als er problemen of problemen met uw plug-in zijn, is het Fusion Builder-team klaar om de glitches die u tegenkomt op te lossen.

Daarnaast is de website van DIVI of Avada zonder thema-wizard ook gemakkelijker in te stellen en te gebruiken in vergelijking met andere thema's. Dit betekent dat u zonder gedoe u eigen unieke look kunt maken met hun website. U kunt tekst, banners, logo's toevoegen en alles wat u uw pagina wilt maken uniek wilt maken. Bovendien bieden de thema's van de DIVI of AVADA ook paginasjablonen die vooraf zijn ontworpen voor elke functie die u nodig heeft.

Bovendien heeft DIVI of AVADA ook verschillende premiumthema's die gemakkelijk kunnen worden aangepast. U kunt bijvoorbeeld toegang krijgen tot honderden populaire ontwerpen voor uw blog, website of bijna alles. De divi-thema's kunnen verder worden aangepast met sneltoetsen voor toetsenbord voor extra functionaliteit en flexibiliteit. Al deze snelkoppelingen werken in combinatie met DIVI of Avadas Verbazingwekkende responsieve bewerkings- en generatiesysteem. Met hun gelaagdheidssysteem kunt u toegang krijgen tot zowel normale als aangepaste standaardlay-outs, evenals verschillende responsieve bewerkingslay-outs voor elk type media of afbeelding dat u wilt weergeven.

Dit is slechts een kleine smaak van wat Divi of Avada te bieden heeft. Er zijn letterlijk honderden sjablonen en duizenden responsieve lay-outopties voor uw gebruik. Zodra je de kracht van dit geweldige tool voor het maken van thema hebt ervaren, beloof ik dat je niet teruggaat naar je oude manier om je site te ontwerpen.

Nu, vanuit het perspectief van de gebruikerservaring, komt het er echt op aan wat u als persoon leuk vindt. Het beste thema voor u hangt grotendeels af van de specifieke aspecten van uw bedrijf die u wilt benadrukken. Als je sterk betrokken bent bij social media marketing of reclame-inspanningen, is het misschien het beste om te zoeken naar een thematisch ultra-thema met veel visuele aanwijzingen die verwijzen naar het belangrijkste bedrijfsconcept. Aan de andere kant, als u zich meer richt op zakelijke professionals, is het misschien het beste om vast te houden aan de strakke lijnen van Divi en Avada.

Uiteindelijk komt het echt neer op persoonlijke voorkeur. Beide thema's kunnen zeer functioneel en zeer aantrekkelijk zijn voor de gemiddelde internetgebruiker. Het kan erop neerkomen wat u het meest aanspreekt als u aan uw eerste proefrit begint. Dus als je het gevoel hebt dat je niet kunt kiezen tussen Divi of Avada, is het goed om te weten dat er een overvloed aan visueel bouwthema's voor je beschikbaar is!

0 notes

keesdp · 3 years

Photo

Kielzog

Sinds Westland Studio's in 2005 ophield te bestaan, wordt ik bijna elk jaar op mijn verjaardag opgebeld door Jean. Een collega waar ik veel mee heb gewerkt, maar misschien nog meer mee heb gelachen.

In 2020 nodigt hij mij uit bij hem langs te komen als ik mijn plannen vertel om Italië als mijn reisbestemming te kiezen. Hij heeft een chaletje gehuurd aan het meer van Lugano in augustus. Maar de lock down in heel de wereld, door corona, gooit roet in het eten. Hij moet alles cancelen en wij gaan ook niet naar het buitenland.

Dit jaar is het nog spannend of het wel door kan gaan, maar we zetten door. Op mijn verjaardag, als hij me belt, beloof ik Jean dat we gaan langskomen.

We gaan zoals gebruikelijk, niet over de snelwegen en de Gorthardtunnel, maar over de passen, soms wel 2480 meter hoog. We rijden door de straten van Lugano en zijn na een tunnel langs het meer plotseling in Italië. Op de park4night app, vind ik een parkeerplaats in de buurt van het meer. Er is nog plek genoeg. We staan achter een appartementenhotel een klein stukje van het strand. Er staan nog een paar campers, en een auto met aangekoppelde caravan tussen allemaal Italiaanse personenautootjes.

We gaan naar het strand en terwijl ik Jean een WhatsApp met mijn locatie stuur, zwemt Yvonne tussen de eendjes. Hij stuurt zijn locatie midden op het meer. Kom vanavond een biertje drinken, gaan we morgen varen.

Zijn locatie op de camping heb ik al eerder toegestuurd gekregen en ik verbind de twee punten voor een fietsroute. Het is 800 meter 7 minuten fietsen. Als we bij de ingang van de camping aankomen, hoor ik Jean roepen. Hij loopt met Marion aan de overkant van de weg de hond uit te laten. De hond, een ruigharige Jack die Russel heet, begroet ons door ons langdurig de benen te likken. Marion, waar Jean al bijna dertig jaar mee is getrouwd blijkt een leuke vrolijke vrouw. Ik kende haar nog niet natuurlijk, ik heb haar maar een paar keer gezien in mijn leven.

We lopen met ze over de smalle weggetjes van de camping naar het chaletje van Jean vlak bij het water. Onderweg staan overal auto;s met Nederlandse kentekenplaten. Het schijnt dat er goede recensies bij de ANWB zijn binnengekomen, zodat deze camping goed aangeschreven staat. Ik zou hier alleen willen verblijven als ik net als Jean een boot in het haventje had liggen, zodat ik in ieder geval overdag niet op de camping zou hoeven te zijn.

Nu is het avond en we drinken een biertje en een moezelwijntje op het balkon van Jean en Marions houten chaletje. De chalets staan vlak naast elkaar in lange rijen met grind er tussen. De overburen hebben alle stoelen in het grind op het paadje gezet, en zitten nu binnen anderhalve meter afstand van ons. Als we in het donker om een uur of elf, half twaalf, naar de camper fietsen, is er een drukte van belang op de camping. Er is een disco bij het zwembad en de halve camping hangt daar rond. Gelukkig is het bij onze camper in het dorp Porlezza rustig.

De volgende dag gaan we naar Jean en Marion op de fiets. De grote speedboot wordt klaar gemaakt voor vertrek naar het open water. Jean laat mij varen en we tuffen langs de dorpjes aan het meer. Het meer heeft de vorm van een danser die een hiel naar de bibs trekt, en ligt in Zwitserland, maar ook in Italië. We varen bijna heel het meer af, ook onder de snelweg door. Op de snelweg kregen Jean en Marion, die al een tijdje op het grote meer bij Bolsena vaarden, het idee om op dit meer te gaan varen, dichter bij huis en een stuk mooier. Zo kwamen zij hier terecht.

We zwemmen wat en ook Russel die een speciaal zwemvest om krijgt met handvat, want hij kan de ronde zwemtrap niet opkomen. Het water is helder en lekker van temperatuur. Ik schat 25graden. De dag vliegt om.

Jean laat me ook nog even hard varen. Dat vergt wat voorbereiding, want alles moet vast en opgeborgen. Hij leert me hoe ik de hoek van de schroef kan trimmen zodat de boot recht over het water scheert. We gaan 65km/uur een snelheid waarmee je kan waterskiën, wat zij weleens doen.

Eerlijk gezegd ben je het scheuren gauw zat. Het kost een hoop brandstof, is niet comfortabel en maakt een hoop herrie.

De volgende dag gaan we weer het meer op. Dit keer leggen we bij plaatsjes aan die Yvonne en Marion willen bezoeken, we zetten ze op een steiger af en wij gaan op het meer liggen wachten tot ze weer terug zijn met hun camera's en verhalen. Jean en ik relaxen op de boot en halen herinneringen op van onze werktijd. Een appje van Jean zijn broer brengt vrolijkheid in de boot. Hij heeft kaarten voor de GP in Zandvoort en er krijgen maar twee van de drie toegang. Jean en zijn broer horen bij de gelukkigen.

Vanavond komen Jean en Marion ons op halen en nemen ons mee naar een pizzarestaurant La Rotonda in de bergen. We zitten op het grote half ronde terras met fantastisch uitzicht op Porlezza, de bergen en het meer.

Het voorafje, de lasagne had ik niet moeten nemen, het is teveel om een hele pizza Ivonne nog op te kunnen. Yvonne heeft ook de Ivonne besteld en houd ook een helft over. We krijgen de twee helften in een pizzadoos mee en hebben daardoor de volgende dag een lunch. We nemen afscheid van ze met een knuffel en een zoen. Het plan is verder te gaan naar Milaan.

Yvonne zet zoals altijd een paar foto's op Facebook. Ed een collega van Sony en een stapmaat van me in de jaren 80 ziet dat we bij hem in de buurt zijn. Ik zou het gezellig vinden als je langs komt voor een biertje en een wijntje. Wij staan op een camping aan het Comomeer, dat is maar 60km een uurtje rijden. Op de navigatie zie ik dat Dongo waar hij zit maar 25km is. Ik heb wel eens verder gereden voor een biertje en gezelligheid.

De camping waar hij zit is vol, dus pakken we een camping verderop en gaan op de fiets Ed en Ilonka bezoeken. Ze hebben het mooiste plaatsje aan het meer, praktisch op het strand en een supermooie aanbouw aan een grote caravan. Ilonka staat hier al bijna 60 jaar, eerst met haar ouders nu met Ed. Ze verblijven hier de hele zomer, meestal 6 maanden en hun drie zonen, schoondochters en kleinkind komen regelmatig logeren. Soms gaan zij een paar weken naar huis om dingen te regelen.

Het is weer een geweldig weerzien. Zij hadden niet gedacht dat we zo snel al langs zouden komen. Binnen een paar uurtjes staan we al voor hun neus.

We gaan met hun rubberboot met buitenboordmotor naar een volgend stadje waar we op de boulevard een ijsje gaan eten. Ik help Ed even de wielen naar beneden te klappen, zodat de boot over het strand het water ingeduwd kan worden. Met dat uitklappen van het rechterwiel gaat het echter gruwelijk mis. Doordat ik de boot hup optil, klapt het wiel door zijn eigen gewicht met een klap naar beneden. Ed rekent niet op deze snelheid en zijn vinger komt ertussen, wat een flinke jaap oplevert die hevig bloed.

Ed laat zich niet kennen, Ilonka doet er een pleister omheen en we gaan over het water naar Gravedona. Na het bezoek van het stadje, het eten van een ijsje en het opnieuw uitklappen van de wielen op dit strand, zit alles onder het bloed. Als we afscheid hebben genomen als we terug zijn bij hun caravan, gaat Ed toch maar even naar het ziekenhuis. Hij hoeft niet gehecht te worden, maar schoongemaakt en antibiotica moet hem weer genezen. Als Yvonne hem op FB vraagt of hij ons nu haat, antwoord hij: Jaaa.

0 notes

eindtijd-eu · 5 years

Text

Zegt de Koran: “Wie een mens doodt, doodt de hele mensheid” ?

“En voorzeker, onder hen is er een groep die hun tongen verdraaien tijdens de voordracht van het boek, zodat jullie denken dat het in het boek vermeld staat, terwijl het niet in het boek vermeld staat. En zij zeggen: “Het komt van Allah,” terwijl het niet van Allah komt. En zij zeggen leugens over Allah, terwijl zij het weten” – Soera al Imraan, ayah 78 Na iedere aanslag in de naam van Islam hoor je het volgende: “Die terroristen zijn geen moslims want in de Koran staat letterlijk dat als je één mens hebt gedood, dan is het alsof je de hele mensheid hebt gedood.” Omdat dit vers zo tot de verbeelding spreekt, zijn ook niet-moslims deze oneliner gaan citeren wanneer zij moslims (en daarmee de Islam) willen verdedigen tegen kritiek. Dit tot onze verbazing, want je hoeft de Koran maar open te slaan om te lezen dat er toch echt iets anders staat: “Derhalve hebben Wij aan de Israëlieten voorgeschreven dat wie een ziel doodt, anders dan voor (het doden van) een ziel of wegens verderf zaaien op de aarde, is alsof hij de mensen gezamenlijk heeft gedood…” (Soerat al Maida, vers 32). In het vetgedrukte deel ziet u twee uitzonderingen staan die het doden van een mens wel degelijk mogelijk maken. Dus mag je nu wel of niet doden volgens dat vers? Er staat namelijk duidelijk dat je mensen wel mag doden als vergelding voor moord en het zaaien van verderf op de aarde. Zouden de leden van IS van mening kunnen zijn dat bijvoorbeeld Frankrijk schuldig is aan het verspreiden van verderf op de aarde? Het moge duidelijk zijn dat veel mensen de Koran hier aantoonbaar verkeerd citeren. Het vers leert namelijk bijna precies het tegenovergestelde van de stelling dat je geen mens mag doden. Want we hebben het niet slechts over een verschil van inzicht omtrent de interpretatie. Het is een kwestie van het weglaten van elf woorden uit de zin die je aan het citeren bent. Zoiets noem je een aantoonbare corruptie van de tekst. Persoonlijk denk ik dat de meeste mensen het onbewust doen. Dit vanwege het simpele feit dat zij de Koran nooit oppakken om het zelf te lezen. Ze herhalen wat ze van een ander hoorden zonder het zelf uit te zoeken. Dat is opmerkelijk want met name moslims zouden toch vol passie naar de Koran moeten rennen om de rest van deze “prachtige” passage te lezen. Kennelijk is de liefde voor het “Woord van Allah” ook weer niet zo groot als men ons wil doen geloven. Het herkauwen van een oneliner lijkt voor hen genoeg om de religie van hun keuze te verdedigen. Wanneer zij echter wél de Koran lezen, wordt hen duidelijk hoe ver hun oneliner en het daadwerkelijke vers van elkaar verwijderd zijn. En als ze “het Woord van Allah” lang genoeg open houden om ook het daaropvolgende vers te lezen, zien ze het volgende staan: “De vergelding van hen die tegen Allah en Zijn gezant oorlog voeren en erop uit trekken om op de aarde verderf te zaaien zal zijn, dat zij ter dood gebracht zullen worden, of gekruisigd, of dat hun handen en hun voeten aan tegenovergestelde kanten worden afgehouwen, of dat zij uit het land verbannen worden. Dat is voor hen een schande in het tegenwoordige leven en in het hiernamaals is er voor hen een geweldige bestraffing…” (Soerat al Maida, vers 33) Is het niet ironisch dat het vers, dat moet bewijzen dat je niemand mag doden in de Islam, meteen gevolgd wordt door een vers dat uitlegt hoe je mensen moet doden in de Islam? En dan ook nog op zo’n brute wijze. Zo is een kruisiging een afgrijselijke marteldood die gesmeed werd in de duistere harten van de Oudheid. U begrijpt nu waarom de corrupte variant van het vers zo populair is geworden. Een variant die ironisch genoeg wel voorkomt in de veel oudere Joodse Talmoed, waaruit het door Muhammad werd overgenomen. Nu de geest uit de fles is gaan we een aantal diepgaandere zaken omtrent deze passage bespreken: Publieke sprekers die dit vers op corrupte wijze citerenKorancommentatoren over de toepassing van deze passageHet vers is geplagieerd uit de Babylonische TalmoedDe Islamitische toevoeging aan het Talmoedvers laat zien dat de eerste moslims de strekking niet begrepen

1 Publieke sprekers die dit vers op corrupte wijze citeren

Ahmed Aboutaleb In onze video aangaande dit onderwerp lieten we een fragment zien waarin de burgemeester van Rotterdam het citaat onder zijn foto opdreunt aan tafel bij Jeroen Pauw. In het publiek achter hem sprongen de tranen van links denkend Nederland zichtbaar in de ogen. Wat een prachtige illusie werd er die dag over hen uitgegoten. Je zou gek zijn als je die uitspraak op zijn waarheidsgehalte toetst. Je hoorde ze bijna denken: “Hij is toch de moslim hier? Wie ben ik dan om te zeggen dat het er niet zo staat?” Zeiden ze dat maar tegen IS, dan waren ze tenminste nog consistent in hun zelfmisleiding. Want vreemd genoeg zeggen dezelfde mensen die ons vertellen dat je een ‘gematigde’ moslim niet mag voorhouden wat de Islam inhoudt, met droge ogen dat de moslims van IS geen echte moslims zijn. En dat alles op basis van persoonlijke voorkeur in plaats van een studie van de Koran en Hadeeth. Nee Aboutaleb is geen hafiz, dat moge duidelijk zijn. Hij is politicus. En met name die van zijn snit schijnen bovenal de boel de boel te willen houden. Begrijpelijk, maar liegen over je eigen vermeende geloof is niet de weg. Ook niet met goede bijbedoelingen. Yassin El Forkani Het wordt enger wanneer het imams zijn die dit vers publiekelijk verkrachten. In één van zijn vele interviews zei jongerenimam El Forkani eerst dat hij de Koran uit het hoofd kent. Maar ook hij citeerde bovenstaande Koranvers vervolgens verkeerd: “Wie één onschuldig mens doodt, heeft de hele mensheid gedood”, zei hij vorig jaar tijdens een interview met het Financieel Dagblad. Deze imam staat bekend om zijn vredelievende uitleg van de Islam, maar kan dit alleen volhouden door corruptie op de Koran toe te passen. Dat is tekenend voor het intellectuele bankroet waarin de gematigde Islam verkeert: het is niet eens opgewassen tegen het “Woord van Allah” zelf. Toch is er een verschil in de omstandigheid van El Forkani en zijn specifieke citaatkeuze. Hij zegt niet dat je niemand mag doden, zoals Aboutaleb, maar dat je geen onschuldige mensen mag doden. Daarmee legt hij de Islamitische interpretatie van het vers heel geniepig in zijn vertolking. De gemiddelde Westerling heeft namelijk niet door dat El Forkani hier gebruik maakt van onze niet-islamitische associaties met woorden als schuld en onschuld, terwijl het natuurlijk gaat om de definities die de Koran hiervoor biedt. Die duidt de schuldigen als moordenaars en zij die verderf zaaien op aarde. De kans om zelf te buigen over de invulling van deze termen wordt de lezer hier vakkundig ontnomen. En ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de imam zich hier terdege van bewust is. Deze equivocatie drogredenering zien we immers heel vaak onder moslimapologeten. Hij die de Koran uit zijn hoofd kent en beweert hiervan te houden, zal de letterlijke tekst trouw blijven. Ook als hij door de “ongelovigen” gevraagd wordt deze voor te dragen. Wij hebben getracht met hem in contact te treden over deze en andere zaken. Helaas zonder succes. Bovenstaande maakt echter duidelijk dat zijn uitlatingen in de media de nodige kritische interactie ontberen. Humberto Tan Deze niet-moslim is bijna een islamapologeet te noemen. Zo vaak heeft hij de Islam en haar leefregels geprobeerd te verdedigen. En tijdens een uitzending van RTL Late Night in 2015 citeerde hij dezelfde corrupte variant van de tekst. De precieze quote moet ik schuldig blijven maar ik beloof jullie dat ook hij het vers verkeerd citeerde. Hij deed dit overigens vanaf een blaadje en niet vanuit een Koran. Dat doet vermoeden dat ook hij dit gewoon weer heeft doorgekregen van een redactie die het ook maar van een ander heeft gehoord. De in de journalistiek zo belangrijke feitencheck is namelijk niet van belang bij religie, zo lijkt men te vinden. Je kunt zelf iets invullen dat overeenstemt met onze normen en waarden en dan houden we het er gewoon op dat dit de juiste quote is. Het behoeft geen verdere uitleg waarom waarheid en journalistiek die avond de grote verliezers waren. Marlies ter Borg Hoewel zij ons waarschijnlijk niet kent, is zij toch een oude bekende voor onze volgers vanaf het eerste uur. Toen hielden we haar uiterst dubieuze bijdrage aan een programma van de inmiddels opgeheven Nederlandse Islamitische Omroep tegen het licht. Hoewel deze filosofe moslim noch journalist noch politica is, treft haar toch enige blaam voor haar corrupte citaat. Zij is namelijk de schrijfster van een paar boeken over de Islam waarin ze deze gelijk- of superieur maakt aan het Christelijk geloof. Eenmalig de bril goed zetten en de twee genoemde verzen zorgvuldig voor jezelf oplezen is dan toch het minste dat mag worden verwacht. Net als bij Humberto Tan laat ik ook hier in het midden of Marlies ter Borg mensen misleidt of zich heeft laten misleiden. Maar het effect op de samenleving is in beide gevallen hetzelfde. Namelijk dat een leugen werd verspreid door iemand waarvan men mag verwachten dat deze kennis deelt naar eer en geweten. En zoals gezegd en getoond: hun citaten zijn aantoonbaar onjuist. Men kan zich dus niet verschuilen achter een verschil van exegetisch inzicht.

2 Islamitische commentatoren over Soera 5 vers 32 en 33

Wanneer de islamapologeet het juiste citaat erkent maar toch volhoudt dat dit geen geweld impliceert aan de zijde van de Koran, is het raadzaam hen te verwijzen naar enkele Koran-commentatoren. Dit zijn islamitische geleerden die door de eeuwen heen hun interpretatie hebben meegegeven naar aanleiding van hun studie van de gehele Koran en de geschiedenis van Muhammad, zijn metgezellen en een paar generaties daarna. We citeren het commentaar (Tafsir) van enkele wereldberoemde geleerden die binnen de Soenitische Islam gewoon worden erkend als uitmuntende deskundigen. Ibn Kathir is misschien wel de meest beroemde islamitische Korancommentator. Nog steeds wordt uit zijn werk geput door miljoenen moslims wereldwijd. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zijn exegese uitgebreid is vertaald van het Arabisch naar het Engels. Want terwijl de meeste moslims geen Arabisch spreken, is men kennelijk van mening dat zij deze exegese niet mogen missen. Hoewel deze man geboren is in het eerste jaar van de veertiende eeuw, kan men daar niet zomaar uit afleiden dat dit te lang geleden is om als een interpretatie voor vandaag te gelden. Vergeet namelijk niet dat de veertiende eeuw maar liefst zeven eeuwen na de stichting van de Islam geschiedde. Ibn Kathir leeft bij lange na niet in de tijd van de door moslims vermeende profeet Muhammad, maar baseert zich wel degelijk op de formatieve periode van de Islam. Dit is wat Ibn Kathir schreef aangaande hoofdstuk 5 (Soerat al Maidah) vers 33: “Oorlog voeren betekent hier: verzet en tegenspreken en betreft onder meer ongeloof, het blokkeren van wegen en het zaaien van angst in de vaarwateren. Op de aarde verderf zaaien refereert naar verschillende typen kwaad.”(bron) We zien dat deze beroemde Korancommentator schrijft dat je dood mag worden gemaakt voor het vertonen van zaken als ongeloof, verzet en “verschillende typen kwaad.” Is het dan toeval dat IS eveneens beweert dat zij mensen doden die zich verzetten tegen hun Kalifaat en dat de moslims die zij doden zich schuldig maakten aan ongeloof? In een ander Korancommentaar, de Tafsir Ibn Abbas, lezen we ditmaal de exegese van vers 32: “Omdat Kain onterecht Abel doodde (Hebben Wij aan de Kinderen van Israël voorgeschreven) in de Torah (dat voor wie een mens doodt, behalve wegens moord) oftewel met voorbedachten rade (of het zaaien van verderf op aarde) of vanwege afgoderij, (het is alsof deze de hele mensheid heeft gedood)”(bron: Tanwîr al-Miqbâs min Tafsîr Ibn ‘Abbâs) Hier lezen we wederom dat ongeloof, nu omschreven als afgoderij, wordt gezien als één van de redenen om iemand te doden. Ditmaal is de schrijver van de exegese, Ibn Abbas, een schrijver uit de periode vlak na Muhammad. Saillant detail is dat de auteur, waarschijnlijk vanwege de vroege periode waarin het geschreven is, verwijst naar de Torah als de plek waar de Joodse variant te vinden zou zijn. Dit is duidelijk omdat hij toen nog niet wist dat het geplagieerde vers helemaal niet in de Torah staat en nooit heeft gestaan. Ook is het opvallend dat het bij de bekende revisie eeuwen later niet gewijzigd is. De gedachte bij iets dat volgens Allah zou zijn voorgeschreven aan de Kinderen van Israël, brengt iemand natuurlijk al snel bij de Torah. Maar daar staat het niet. Dit geeft al aan dat de passage oraal is ontvangen door de eerste moslims, die historisch aantoonbaar contact hadden met de Joden, niet wetende dat zij daar de Talmoed citeerden. Dat is een door Joodse rabbijnen geschreven boek van ver voor de Islam. Over dit plagiaat later meer. Dan komen we aan bij het Korancommentaar van een modernere geleerde: Maududi uit de vorige eeuw. Hij schrijft het volgende in zijn commentaar van Surat al Maidah vers 33: “Het land refereert hier naar een land of gebied waarbinnen Wet en Orde vallen onder de verantwoordelijkheid van de Islamitische Staat en ‘het voeren van oorlog tegen Allah en Zijn Boodschapper’ betreft het voeren van oorlog tegen het rechtvaardige systeem of de overheid die de Islamitische Staat tot stand heeft gebracht…”(bron) Het spreekt voor zich dat de huidige Islamitische Staat onder leiding van Al Bagdhadi zich hier ook op beroept. Het tegenwerken van hun inspanningen wordt gezien als het voeren van oorlog tegen Allah.

3 Het vers is geplagieerd uit (een orale traditie van) de Babylonische Talmoed

Het is voor meerdere geleerden duidelijk dat het genoemde vers voor het grootste deel is geplagieerd uit de eeuwen oudere Babylonische Talmoed, zoals de hooggeleerde rabbijn Abraham Geiger hier schrijft op pagina 81. Ironisch genoeg betreft het geplagieerde deel bijna woord voor woord het vers dat onwetende mensen zo dikwijls voordragen zonder de uitzonderingen die in de Koran staan. Dit is mijn vertaling van de Engelse vertaling van M. Rodkinson van de betreffende overlevering uit Sanhedrin 37a van de Babylonische Talmoed: “Daarom was de mens slechts gecreëerd, om te leren dat wie een ziel van een menselijk wezen vernietigd, daarvan wordt het voor hem door de Schrift beschouwd alsof hij een hele wereld vernietigde, en voor wie een ziel van Israël redt, de Schrift beschouwt hem alsof hij een hele wereld redde.” Voor de zorgvuldigheid citeer ik nog even de vertaling van Michael Rodkinson van de Babylonische Talmoed: “Therefore the man was created singly, to teach that he who destroys one soul of a human being, the Scripture considers him as if he should destroy a whole world, and him who saves one soul of Israel, the Scripture considers him as if he should save a whole World.”(bron: The Babylonian Talmud, Translated By Michael L. Rodkinson – Book 8: Section Jurisprudence (Damages), – Tract Sanhedrin, page 1747 https://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/Judaism/FullTalmud.pdf) We zien duidelijk dat de veel oudere Talmoed het vers al bevatte, lang voordat de Islam bestond. Het is pijnlijk ironisch dat moslims zich kennelijk meer aangetrokken voelen tot de Joodse variant van dit vers dan die van Allah. Dat betekent dat zelfs wanneer de Joodse versie op één of andere manier de corrupte zou zijn, het nog steeds zo is dat de meeste moslims die wij spreken geen enkele behoefte voelen om Allah te citeren en kiezen liever voor de joodse Talmoed. Dat is ook wel begrijpelijk want de oorspronkelijke (Joodse) versie predikt daadwerkelijk dat je maar beter geen mensen kunt doden. Dit alles is voor andersgelovigen niet zo van belang maar wel voor moslims, die rekening houden met een Koran die van God komt en derhalve niets dan de waarheid kan bevatten. Als dit namelijk uit de Talmoed is overgenomen, kan de Koran niet het Woord van God zijn. Tenzij we willen veronderstellen dat deze informatie niet in de Koran kwam dankzij de sociale interactie die moslims in die tijd met joden hadden. Maar dat is veel meer plausibel dan de gedachte dat het door Allah op foutieve wijze werd geopenbaard aan een profeet. Muhammad en zijn metgezellen hadden zelf contact met de joden op het Arabische Schiereiland. Hierover hebben we uitgebreid bewijs geleverd in onze video De Ware Bronnen van de Koran. Daarin treft u tevens een aantal van de talloze gevallen van plagiaat uit eerdere geschriften, waarvan moslims denken dat het pas in de tijd van Muhammad werd geopenbaard.

4 Bijkomende implicaties van het plagiaat

Tot slot is het de moeite waard om na te denken over de reden van de Islamitische toevoeging. Waarom wilden de moslims het vers, dat zij oraal van de Joden moeten hebben overgenomen, zodanig aanpassen dat het niet langer leek alsof je helemaal niemand mag doden? Het is een bekende theorie onder geleerden als William L. Craig, William Tisdall, Abraham Geiger en Ignác Goldziher, dat deze (en andere) wijzigingen in geplagieerde verzen een poging waren om deze wettelijk gezien te harmoniseren met de rest van de theologie die we in de Koran aantreffen. In dit geval zou dit zijn omdat de Koran op allerlei plaatsen de doodstraf oppert. Ik wil in dit specifieke geval een tweede stap binnen de genoemde theorie voorstellen. De inhoud van de toevoeging aan het Talmoedvers bewijst mijns inziens namelijk dat de eerste moslims dit vers niet goed hebben begrepen. Het klonk mooi en dat zal de reden zijn geweest om het te incorporeren in de Koran. Maar een correct besef van de betekenis hadden zij niet. Want zowel de Joodse- als de Islamitische variant worden gegeven binnen de context van het Bijbelse verhaal rondom Abel en Kain. Dit waren de kinderen van Adam en Eva. Volgens het verhaal doodde Kain zijn eigen broer Abel. De uitleg van de Talmoedische rabbijn is dat Kain hiermee niet alleen zijn broer doodde maar al zijn toekomstige nazaten daarbij. Vandaar de uitspraak dat “wanneer je één mens doodt, het is alsof je een hele mensheid doodt.” Want met name in het geval van één van de allereerste mensen op aarde, betekent zijn dood tegelijkertijd de dood van alle nazaten die nog uit hem zouden voortkomen. Zo ook, zou een hele wereld vol mensen gered zijn, ware Abel gered van de dood. Men baseert dit in de Talmoed onder andere op het Bijbelse vers waarin staat dat het bloed van Abel uit de aarde riep naar God (Genesis 4:10). Ze merken op dat het Hebreeuwse woord voor “bloed” hier een meervoudsvorm betreft. Dit is een prachtige filosofische exegese van het Oude Testament. Maar men kan onmogelijk vanuit dezelfde logica beweren dat deze consequentie niet zou gelden voor moordenaars en andere “schuldige” mensen. Daarom doet de Talmoed schrijver dit dan ook niet, want die begreep zijn eigen vers. Maar de Koranschrijver(s) deden dit wel omdat zij niet begrepen dat deze Joodse uitleg slaat op ieder mens dat gedood wordt en niet slechts de onschuldigen. Het betreft dus een beschouwing die niet wordt opgeheven door een eventuele criminele aard van degene die gedood wordt. Want als Kain zou zijn gedood als vergelding voor de moord op zijn broer, zoals de Koran voorschrijft, zou er net zo goed een complete bloedlijn met hem sterven. Zijn genen zouden op dat moment ook uitsterven. Daarmee komen we tot slot op een detail dat tevens een probleem oplevert voor de Koran: God spaarde Kain’s leven en deed niet wat de Koran zegt dat Hij gedaan zou moeten hebben. Sterker nog de latere familielijn van Kain komt verderop in de Bijbel meerdere malen langs. De doodstraf voor het doden van een ander mens, komt pas voor in de tijd van Noach (Genesis 9:6). Dat was eeuwen na het incident tussen Kain en zijn broer. Dus dit kan geen toepassing gehad hebben op de toenmalige openbaring “aan de Kinderen van Israel”, zoals de Koran beweert.

Resumerend

Er is aangetoond dat er talloze redenen zijn waarom Soera 5 vers 32 niet vredelievend is wanneer we deze eerlijk en oprecht voordragen. Alleen al de capabiliteit en wil om begrijpend te lezen, maakt dat duidelijk. Ik zet alle redenen nog even voor u op een rijtje: Het daadwerkelijke vers spreekt over uitzonderingen waarvoor de regel dat men niet mag doden niet gelden Het vers zegt dat het is geopenbaard aan de Kinderen van Israël en dus niet aan de moslims Het vers erna legt nota bene uit hoe je mensen moet te doden Het vers is geplagieerd uit de veel oudere Babylonische Talmoed Het geplagieerde vers is overduidelijk veranderd om deze te harmoniseren met de rest van de wetten in de Koran De inhoud van die toevoeging maakt duidelijk dat de Koranschrijver(s) het vers dat zij plagieerden niet hadden begrepen, aangezien zij duidelijk voorbijgingen aan het feit dat het doden van een mens, voordat hij zijn genen heeft doorgegeven, altijd resulteert in het doden van “een hele mensheid”, ongeacht of deze persoon schuldig is aan het overtreden van de wet. Het is dan ook een filosofisch argument dat losstaat van wettelijke implicaties maar wel oproept tot voorzichtigheid omtrent het toepassen van de doodstraf. Wij hopen met dit artikel genoeg achtergrondinformatie te hebben gegeven omtrent het veelbesproken vers in Surah 5. Dit omdat veel moslims ijdele hoop putten uit dit vers, waardoor zij in de illusie blijven verkeren dat de Islam enkel vredelievendheid predikt. Door hen – en anderen – de waarheid te laten zien, hopen we hen van dienst te zijn in plaats van hen te beledigen. Wij roepen een ieder op om een eerlijke weging te maken van de geschriften die zij zeggen te kennen, volgen en verdedigen. Gods Zegen voor een ieder die dit artikel leest. Met dank aan de Heer, die alle dingen mogelijk maakt In Jezus Naam Deo Volente NL Dit artikel is eerder gepubliceerd op de website Deo Volente! Bron: Deo Volente Read the full article

#factcheck #koran

0 notes

lahorecateringnl-blog · 5 years

Text

Veel plezier met Kerstmis met zakelijke cateringevenementen

Misschien is dit niet het thema in elke bedrijfsomgeving, maar het is vrij waarschijnlijk dat wanneer de feestdagen voorbij komen, je de deur uit bent voordat je baas zelfs zijn hand kan opheffen om je te wuiven of aaien op de rug. Je kunt hier niet de schuld van krijgen, omdat je hier een groot deel van je jaar met weinig of geen vrije tijd doorbrengt. Het zijn de feestdagen, waarom ren je niet zo snel weg als je kunt, zodat je je familie en varken kunt koesteren aan de geïmproviseerde buffettafel die je familieleden zojuist voor je hebben neergezet?

Oké, laten we eerlijk zijn, dat is een beetje bedroevend. Je hoeft je tijdens je vakantie niet te verstoppen voor je werkplek, je collega’s en je baas. Tenminste nog niet! Luister voordat je de deur open doet, ik beloof dat het idee een goed einde heeft.

In plaats van te verdwijnen op het moment dat uw tijd is aangebroken, waarom niet samenwerken met de rest van het kantoor om te hebben wat alleen kan worden beschreven als een manier om ontspannen en gulzig te zijn met de mensen waarvan u dacht dat het altijd tijd was voor serieuze zaken? Er zijn een paar voordelen door dit te doen, en ik heb het neergezet als een paar snelle punten hieronder. Het idee is nog niet eens uitgelegd, maar ik ben er zeker van dat je het daarna kunt achterhalen.

Je verbetert de relaties met medewerkers

Je eet heerlijk eten

Je baas kan je als een genie bestempelen

Het is ontspannend en vermakelijk

Als die vier bolletjes de foto niet hebben geschilderd, laat me er dan maar meteen op ingaan: Aziatisch Eten in Leeuwarden maakt een diner. Niet zomaar een typisch diner, maar ik bedoel een volwaardig catered feest op kantoor waar alleen werknemers kunnen genieten van en volledig vrij zijn van reserveringen in een restaurant, externe geluiden en mogelijke rampen, want wie weet wat er bij een publiek kan gebeuren. plaats?

Dat klopt, je kunt een verzorgd etentje houden met je collega’s en baas. Omdat de gemoederen van iedereen eenvoudigweg worden opgeheven omdat het die tijd van het jaar is, is de kans groot dat het bedrijf bereid is om het geld te investeren dat nodig is om een volledig wereldschokkend kantoorfeest te houden voordat iedereen vertrekt voor de rest van de vakantie.

Zie het als een manager. Iedereen gaat snel weg en niemand wil blijven, maar je doel is om deze machine zonder piepen te laten draaien en dat kan niet gebeuren als iedereen ergens wil zijn behalve zijn kantoor. Door een catered party te autoriseren, zijn de kansen enorm. Er is bijvoorbeeld een goede kans dat het moreel van medewerkers aanzienlijk zal toenemen en dat ze aan het einde van de vakantie met een lach op hun gezicht zullen terugkeren, klaar om te praten over al het plezier dat ze hadden voordat ze hun eigen feest thuis hadden. Niet alleen dat, maar het opent ook een deur voor de baas en de collega’s om zich echt te mengen zonder de zorgen over het overschrijden van grenzen die over ieders hoofd hangen.

Daar heb je het. Praat met je baas en stel voor een traiteur in te huren die een breed scala aan snacks en gerechten biedt voor een exclusief feest voor kantooravonden. Het idee is perfect, dus waar wacht je nog op? De vroege vogel krijgt de worm zegt het, en het is hier van toepassing!

Kantoorcatering — zijn normen aan het slippen?

Kantoorcatering is niet meer zo betrouwbaar als vroeger. Veel bedrijven die de dienst voorheen niet hadden geleverd, bieden het nu aan. Dit omvat restaurants, partyplanners en cateraars. Helaas, om tegemoet te komen aan de grote vraag, maken sommige van deze bedrijven het voedsel van tevoren en blokkeren het. Dit betekent dat de maaltijd misschien niet de frisse smaak heeft die u verwachtte.

Als u overweegt een zakelijk evenement te houden, kunt u het beste bij een bedrijf blijven dat u in het verleden hebt gebruikt en waarmee u bekend bent. Als u er echter voor kiest om een nieuw bedrijf te gebruiken, wilt u voorzichtig zijn. Eerst moet je ervoor zorgen dat de bestelling die je plaatst, vers wordt gemaakt. Kies items waar het restaurant zich in specialiseert. Het is ook belangrijk dat u de opzet en levering van het eten bespreekt. In sommige gevallen zal het restaurant gewoon het eten willen afleveren, maar de trays niet plaatsen. Bevestig met de persoon die uw bestelling afhandelt dat de kosten die u in rekening worden gebracht de instelkosten en levering omvatten. U moet ook weten of er gerechten of items zijn die moeten worden geretourneerd en hoe u ze kunt afhalen.

De dag voor het evenement, wil je contact opnemen met het restaurant. Bevestig uw bestelling, de hoeveelheid die u hebt besteld en de instellingen en de levertijd. Na dit laatste gesprek zou je je gerust moeten stellen over de details. Het geeft je ook de kans om eventuele wijzigingen of toevoegingen aan de maaltijd aan te brengen. Wanneer u de leverancier probeert te selecteren om het eten te leveren, moet u ervoor zorgen dat u eenvoudig beslist op smaak en niet op prijs. Gebruik een restaurant waar u bekend mee bent. U kunt ook een bedrijf selecteren dat een evenement heeft verzorgd dat u onlangs hebt bezocht. Zorg ervoor dat u een menu kiest dat iedereen aanspreekt.

De kwaliteit van kantoor Aziatisch Eten in Leeuwarden is misschien uitgegleden, maar je kunt gemakkelijk een slechte ervaring vermijden. Als je gefocust bent en je leverancier verstandig kiest, zul je een geweldige ervaring hebben. De sleutel is om niet te worden beïnvloed door lage prijzen, wat zou kunnen betekenen voedsel van slechte kwaliteit en een slechte ervaring. Je betaalt misschien wat meer, maar uiteindelijk krijg je een heerlijke maaltijd.

#Pakistaans eten in Leeuwarden #de beste #Aziatische keuken

0 notes

wintertuin · 7 years

Photo

Mooi nadenken Dichter Jan-Willem Anker organiseerde voor Creative Writing ArtEZ een projectweek voor de tweedejaars studenten met als doel de poëzie-essayistiek in Nederland wat nieuw leven in te blazen. Aan het eind van de week moest elke student een tekst geschreven hebben over/naar aanleiding van enkele regels poëzie, een gedicht of een bundel. De drie mooiste, origineelste essays zouden op het Wintertuinblog gepubliceerd worden. Maar het niveau was zo hoog, dat je hier de víjf mooiste, origineelste essay kunt lezen. Wat een bof! De volgende poëzie werd onder de loep genomen: - De bundel Wij Zijn Evenwijdig (2014) van Maud Vanhauwaert besproken door Merit Vessies. - De bundel Kalfsvlies (2015) van Marieke Rijneveld besproken door Lot Veelenturf. - Het gedicht 'Een tuin in de avond' uit Tot het ons loslaat (1997) van Rutger Kopland besproken door Robin Barry. - Het gedicht 'Slaapdagboek' uit Meer hoef dan voet (2014) van Marjolein van Heemstra besproken door David den Hartog. - Het gedicht 'New York (Kantoor en aanklacht)' uit Dichter in New York (1940) van Federico García Lorca besproken door Max van Zon. Hoe zij landen splitste en kon verbinden tegelijkertijd Merit Vessies Wij Zijn Evenwijdig van Maud Vanhauwaert begint met dezelfde regels als die op de omslag. Op elke pagina staan twee korte fragmenten. Doordat het kleine stukken zijn, voel ik minder druk om te gaan lezen – grote, klassieke romans kunnen intimideren. Het voelt niet alsof ik het uit moet lezen als ik erin begin – het verhaal bestaat uit wat ik lees, en als ik stukken oversla of alles in een andere volgorde lees, maakt dat niet uit. Ik voel me vrij om dit te lezen op wat voor manier dan ook – zoals op de achterflap ook wordt gezegd. En zo lees ik de bundel in een middag uit. Ik vraag me af wat voor invloed de vorm van de fragmenten op mijn leeservaring heeft. Het loste voor mij de druk op die ik bij het openen van een dik boek kan ervaren, omdat het uit kleine, losse fragmenten bestaat. Toch bleken ze uiteindelijk niet allemaal los te staan. ‘Wanneer ben jij begonnen.’ ‘Ik ben niet begonnen, ik ben ontsprongen als een rivier.’ Ze wentelde zich om mij heen trans- parant en hoe ik ook naar haar graaide ik kreeg geen grip op haar het landschap veranderde meanderend nam zij landen in haar arm we gleden door de velden glooiend en zich plooiend om kleine dor- pen met kinderen die keitjes kwamen kei- len en dieren die aan haar oevers dronken hun hoofden nederig naar haar toegebogen zij dronken of zij zogen alsof zij een lang zoogdier was dat zich languit rekte met spenen overal of nee het meest leek ze op een slang een lichaam zonder vertakkin- gen behalve hier een daar een dode arm ik begreep haar lichaam niet ze wentelde zich om mij heen en ik zocht in haar een draai zij vertelde over haar uiterwaarden haar sluizen haar sedimenten zij toonde mij hoe zij landen splitste en kon verbinden tegelijker- tijd af en toe dreven schepen voorbij met bolle zeilen en hier en daar een bollend lijk en zij werd breder haar bedding sleet zich steeds dieper uit in het begin kon ik nog haar bodem raken en hier daar glinsterden korrels goud uit verweerde aders maar ter- wijl we stroomden loom langs bomen zonk haar bodem weg haar rijkdom haar geheimen sloot zij in zij woelde als een onrustige sla- per en ik draaide met haar mee soms dacht ik ik ga terug aan land maar tussen mijn tenen groeiden al vliezen en mijn wangen kwamen los van het bot ze openden zich als kieuwen en al stromend werd ik week mijn vingertoppen rimpelden kleine gleuf- jes sleten zich in het begin van een vertak- king stroom met mij mee stromen is lopen zonder stap in mij kan je doorgaan en ik beloof je we stromen naar mijn mond toe en daar kom ik als een droom helemaal uit. En ik geloofde haar. En ik hield mijn handen zoals gelovigen dat doen: als een kind dat leert duiken. Elk van deze vier opeenvolgende fragmenten is van min of meer dezelfde lengte. Er zijn niet evenveel lettergrepen, maar wel evenveel regels. Op dit moment in de bundel was ik gewend geraakt aan de blokjesvorm; elk fragment heeft een begin en een einde, en is op zichzelf te lezen. Toen ik aan het eerste van deze vier fragmenten begon, verwachtte ik hetzelfde. Het fragment hield echter middenin een zin op. Dit zorgde er natuurlijk voor dat ik door wilde lezen. Ik wilde weten hoe de zin verderging, hoe het verhaal verderging. Ik moest wel verder lezen om daarachter te komen – het ontwerp trok mij nog verder mee. Deze fragmenten staan echter pas later in de bundel, alle voorgaande stukken had ik toen al los van elkaar gelezen. Dus dan heeft mijn groeiende fascinatie toch in de eerste plaats met de inhoud te maken gehad. Bij elk fragment ervoer ik iets mistigs, iets zwaarders wat nog onder de woorden zat – iets wat mij uitnodigt tot verder lezen. En precies op het moment waarop ik dacht: nu moet er iets veranderen, nu moet er iets gebeuren waardoor er meer duidelijkheid in het verhaal komt, kwamen de bovenstaande vier fragmenten. Er werd met mijn verwachtingen gespeeld; de blokjes zagen er nog steeds uit als losse fragmenten. Ik werd verrast toen ik ze las. Hoewel de losstaande stukken hiervoor zeker met elkaar in verband te brengen waren, ontstond er hier een duidelijke eenheid. De interpunctie viel weg en ik vergat waar ik op dat moment was, behalve in de bochten van het beschreven landschap. Het is het niet alleen de vorm die mij in deze bundel aanspreekt. Onder, boven, naast elk fragment hangt een gedachte die ik tijdens mijn eerste lezing niet hoefde te benoemen. Als ik bovenstaande fragmenten nog eens lees, en nog eens, merk ik hoezeer de inhoud en de vorm met elkaar vervlochten zijn. Ik lees een intrigerende ‘zij’ waar de ‘ik’ geen grip op kan krijgen. De zij wordt gevolgd, langs velden, dorpen, kinderen, dieren, en de ik blijft zoeken naar een beeld waarmee de zij grijpbaar gemaakt kan worden. Een rivier, water, is ongrijpbaar. Een zoogdier of een slang is makkelijker vast te pakken. En toch begrijpt de ik haar lichaam niet. De ik word totaal opgeslokt door fascinatie. Dan begint de zij langzaam weg te slijten. Het bollend lijk lijkt het begin van het einde. De zij kiest ervoor om steeds minder van zichzelf prijs te geven maar de ik blijft haar volgen. Het is te laat om weg te gaan, tussen mijn/tenen groeiden al vliezen. En dan zie je als lezer ook de ik aftakelen, beloftes maken om mensen mee te krijgen en bij zich te houden, en ik/beloof je we stromen naar mijn mond toe/en daar kom ik als een droom helemaal/uit. Tot slot komen alle vier de fragmenten samen in het laatste beeld: En ik hield mijn/handen zoals gelovigen dat doen: als een/kind dat leert duiken. De ik blijft geloven, blijft de handen in die positie houden, steeds op het punt die ongrijpbare rivier in te springen. En de ongrijpbaarheid van de rivier wordt benadrukt door de missende interpunctie: alsof ik hier als lezer mijn eigen weg in moet vinden, meedrijvend op de letters. Als twee of meer objecten evenwijdig aan elkaar zijn, wil dat zeggen dat ze overal dezelfde afstand tot elkaar hebben. Dit zou je ook kunnen betrekken op de tekstfragmenten waar Wij Zijn Evenwijdig uit bestaat. Elk fragment is even belangrijk en verhoudt zich niet op dezelfde manier maar in dezelfde ‘hoeveelheid’ tot de anderen. Ik lees de vier fragmenten opnieuw en voel nog steeds hoe ze me meenemen. Even vraag ik me af wat er zou gebeuren als de tekst anders was opgebouwd. Maar dat is niet hoe Vanhauwaert het in elkaar heeft gezet. Juist deze combinatie van vorm en inhoud zorgt ervoor dat ik verrast word.

Een brief voor Mariek Rijneveld Lot Veelenturf Marieke, ik ben begonnen je bundel van achter naar voren te lezen. De laatste seconden van de hond in slotgedicht 'Oudjaar Kanaleneiland' zijn me bijgebleven sinds ik Kalfsvlies aan het eind van 2015 verslonden heb: Buiten loopt een hond met een vuurpijl in zijn bek, we willen het beest redden maar ook weten hoe een ontplofte hond eruitziet en hoezeer het ons zou raken [...] Ik schaamde me toen ik het voor de eerste keer las. Het is vreemd hoe lekker het kan voelen om door een gedicht op je nummer gezet te worden. Het is een opluchting wanneer het dat bij herlezing opnieuw doet. Ik begon achteraan je bundel uit een soort angst om teleurgesteld te worden. Niet omdat ik niet vertrouw op je capaciteiten als schrijver, maar omdat ik bang was voor mijn eigen (puberale) interpretatie van de tekst. Herlezen is een gevaarlijke tijdsbesteding en soms is het nodig om met een spreekwoordelijke hand voor de ogen te lezen, om af en toe door de vingers te spieken en – hopelijk – de gedichten op dezelfde manier te kunnen zien als destijds. Bij iedere herlezing loop je namelijk de kans om de herinnering – zeker wanneer die jubelend en vol ontzag is – te vernietigen. Het wereldbeeld dat je hebt verkregen door het feit dat je iets langer op deze aardkloot rondloopt is de schuldige. Ik wist dat die hond in 'Kanaleneiland' zat en begon, zogezegd, bij het toetje. 'Oudjaar Kanaleneiland' staat, van achteren gebladerd, op de vierde pagina. Eerst las ik de verantwoording op de bladzijden ervoor en ik moet bekennen dat ik opgelucht was. Je hebt in tal van bladen gepubliceerd, won een aanmoedigingsbeurs en een stipendium en je hebt een website die bestaat uit enkel je naam punt nl, niet eens een punt blogspot of iets dergelijks. Het gevoel dat ik me herinnerde van de eerste keer dat ik je bundel las, is dus niet uit de lucht komen vallen, het is valide om jou (als twintigjarige student die als ie geluk heeft ooit een bundel mag publiceren met een kwart van het succes van Kalfsvlies) goed te vinden. Toen kwam 'Oudjaar'. Ik vond het gelukkig een mooi gedicht, maar er zat iets in wat ik er de vorige keer niet uit had gehaald. Iets dat naarmate ik verder terug las, een voor mij verborgen grondtoon bleek te zijn. Of misschien had ik hem wel opgemerkt, maar had ik er iets anders bij gevoeld. Ik zal je heel oneerbiedig en met de kans denigrerend over te komen mijn eerste reactie vertellen: ‘Lieverd, ik snap dat het allemaal moeilijk is. Kom op.’ Het kwam vooral door Biotoopaquarium: Ochtenden zo grijs als botervissen en ik dubbelgevouwen tussen de lakens denk me langer houdbaar dan paling in een krant, alleen weten zij tenminste hoe ze zich moeten bewegen, toonbaar maken, ben ik vandaag dan het water dat geen stroming kent, dat zich laat vullen met andermans leven [...] Eind 2015, bij eerste lezing, stelde ik me voor dat jij en ik even trillerig en vis-in-een-natte-kranterig waren. Het is een manier van lezen die typerend is voor iemand die net poëzie ontdekt: zoeken naar herkenningspunten en bevestiging in wie je bent, of denkt, of hoopt te zijn. 'Vormen van openbreken', was bij eerste lezing mijn favoriet. Bij het golfpinnetje raakte je me een beetje kwijt, maar dat werd goedgemaakt door wat eraan voorafging: Voordat het ontpoppen zou plaatsvinden, wees je mij op de onzijdigheid van een rups die pas als vlinder een mannelijk of vrouwelijk kleurenpatroon kreeg met een bedenktijd van hoogstens tien maanden, maakte je van je armen een cocon en ik ertussen, twee vormen van openbreken fluisterde je liet daarbij je kin op mijn hoofd rusten, na een paar minuten leek er een kuiltje in mijn schedel te komen waar een balletje in stilgelegd kon worden, het in een plastic golfpinnetje veranderde en de jouwe het schot dat mijn gaten op zou vullen, hoe moeilijk de richting en het schatten ook zouden worden. Die rups was het eerste waarover ik las in de Nederlandse literatuur waarmee ik me echt kon identificeren. Ik hoopte vurig dat dit een aanwijzing was dat jij net zo was als ik: genderqueer, ook al had ik die term er toen nog niet voor gevonden. Verderop in het gedicht krabde je steeds opnieuw een verpopte rups open, zodat hij altijd een larve zou blijven. Een larve die nooit een keuze hoefde te maken tussen man of vrouw. De jaloezie die ik voelde ten opzichte van de rups was niet te ontkennen. Ik wilde ook openbreken, mijn vrouwenhuid van me afstropen, uit mijn vrouwenvormen barsten als een rups uit zijn cocon. Inmiddels zit mijn rupsenbedenktijd van tien maanden erop en ben ik wat bekoeld. Openbreken in de letterlijke zin hoeft van mij niet meer, al heb ik wel mijn naam veranderd. Het was lastig om Kalfsvlies, en met name ‘Vormen van openbreken’ voor de tweede keer te onder ogen te komen. Ik denk dat we iedere keer dat we een tekst herlezen, worden herinnerd aan de persoon die we zelf waren toen we ze voor het eerst lazen. Met de persoon die ik toen was zou ik voor geen goud willen ruilen en ik denk dat mijn eigen ‘Lieverd, ik snap dat het allemaal moeilijk is, ’ vooral voor haar bedoeld is. Toch is het nodig geweest dat die tijd en vooral ook deze bundel er op dat moment is geweest. Herlezen is misschien een beetje zoals je zegt in het eerste gedicht van de Kalfsvlies: Je loopt rondjes door de slaapkamer om je gedachten als een armband in elkaar te kunnen klikken.

Over stilte Robin Barry Een vriendin vertelde dat ze over de snelweg in Polen reed en het verkeersbord zag voor de afslag naar Oswiecim, de Poolse naam voor Auschwitz. In haar herinnering verstomden de geluiden van de snelweg. Er heerste een stilte die ze verklaarde door de aanwezigheid van een energie rondom het gebied, vanwege de gruwelijkheden die er hadden plaatsgevonden. Ze schreef de aard van de stilte toe aan de omgeving; door de nare geschiedenis drong het zich aan haar op. Ik vond het zo’n mooi verzinsel dat ik besloot om erin mee te gaan. Je hoort wel vaker iemand zeggen dat ze aan een plek kunnen voelen dat daar iets is voorgevallen, dat die plek ‘iets’ ademt of dat er ‘iets’ in de lucht hangt. Ik zou graag willen geloven in zesde zintuigen, maar ben ervan overtuigd dat ik heerlijk een boek kan lezen in de schaduw van een boom waar iemand zich vorige week aan heeft opgehangen. De voorwaarde is natuurlijk dat ik niet weet wat er op die plek is gebeurd. Een geschiedenis slaat niet in, heeft geen reststraling. Wat ik wel geloof, is dat een geschiedenis voor iemand een stilte kan vervormen, en dat er verschillende stiltes zijn. Dat het een begrip is dat duidt op de afwezigheid ergens van, doet hier niet aan af. Je hebt stilte in een bezemkast en stilte in een kathedraal. Als ik in een weiland sta, voel ik me naakt en voel ik de stilte door mijn kleren heen. In het huis van mijn ouders is de stilte op mijn schouders gaan liggen. Er zijn jonge stiltes en stiltes omringd door spinnenwebben. Als er niks te horen is, geeft dat alle ruimte aan het onbenoemde. Toch is er maar één woord voor, en merk ik dat het lastig is om hem niet tot vervelens toe te herhalen. Synoniemen.net komt met twee alternatieven, verlatenheid en eenzaamheid, maar die vind ik allebei niet passend. Verlatenheid is te algemeen, eenzaamheid is te particulier, en mensen en lawaai hoeven geen metgezellen te zijn. Er is geen beter woord dan ‘stilte’ als ik het heb over de alomvattende leegheid die zowel buiten als binnen jezelf kan bestaan, alsof je kleren dezelfde kleur hebben als het behang. In 'Een tuin in de avond' van Rutger Kopland is het nachtblauw. Er gebeuren hier dingen en ik ben de enige die weet welke ik zal ze noemen en ook zeggen waarom er staat een oude tuinbank onder de appelboom er ligt een oude voetbal in het gras er komen oude geluiden uit het huis er is oud licht in de lucht dit gebeurt hier: een tuin in de avond en wat je niet hoort en niet ziet – de plekken waar we kuilen groeven en die huilend dichtgooiden ik vertel dit omdat ik niet alleen wil zijn voordat ik het ben Er heerst een stilte die volgt op de echo van een geluid dat al lang geleden is weggestorven. Als ik technisch zou proberen te omschrijven wat er gebeurt, dan wordt de inhoud van een leeg glas op een manier beschreven die zo specifiek is dat ik weet om wat voor inhoud het gaat. Net zoals bij de inhoud van een leeg glas zit je er uiteindelijk altijd omheen te praten. Toch kan ik in de tuin zijn en de stilte ervaren. Er zitten in dit gedicht geen trucjes zoals het toekennen van een concrete eigenschap aan iets ongrijpbaars. Stilte die ligt, drukt, aandringt, bijvoorbeeld. Ik val er wel op terug, bij gebrek aan beter. Het is eigenlijk een zwaktebod om zoiets als een stilte zo te benoemen, alsof je met een monstertruck over een zijden zakdoek rijdt. In 'Een tuin in de avond' werkt het anders. Daar is het een geheel van woorden die elkaar versterken en een stilte uitdragen door onbenoemd te laten wat in een specifieke, persoonlijke stilte vanzelfsprekend is. De dingen die gebeuren, zijn de dingen die er zijn en die er worden gezien. De reikwijdte van de stilte wordt aangestipt, van de appelboom en de lucht tot aan het gras en de kuilen, en krijgt diepte en breedte door de opeenvolging van het woord ‘oud’, waar een geschiedenis in ligt opgesloten. De beelden dempen. Stiller dan een kuil nog is een dichtgegooide kuil. Zo als een stilte de afwezigheid is van geluid, zo is een kuil de afwezigheid van iets dat is weggegraven of weggelaten. Eerder zei ik dat eenzaamheid niet hetzelfde is als stilte, maar dat hoeft niet te betekenen dat eenzaamheid er niet goed in gedijt. Op mij komt het gedicht uiteindelijk over als een interactie tussen een persoon en een stilte. Bij het lezen van het gedicht val ik samen met de verteller, alsof ik de enige ben die weet waar de aarde is omgewoeld en de kuilen zijn dichtgegooid.

Rusteloosheid, in slaap vallen met Marjolein van Heemstra David den Hartog slaap weigert mij als een verwende eend de korsten op de gracht. Van Heemstra heeft in een interview met Vrij Nederland al eens gezegd dat ze zich nogal veel op de hals haalt en dat ze het liefst de hele tijd aan het werk is. Die drukte en rusteloosheid kun je goed teruglezen in haar bundel Meer hoef dan voet. Met name in het tweede deel van deze bundel zijn een aantal gedichten te lezen waarin die rusteloosheid direct naar voren komt, zoals het gedicht hierboven. Ook in het gedicht 'Slaapdagboek' staat die rusteloosheid centraal. De hoofdpersoon van dat gedicht probeert door middel van allerhande vaak tegenstrijdige adviezen in slaap te vallen, maar voor de lezer is het al snel duidelijk dat zij te veel onrust heeft. In het gedicht haalt Van Heemstra een aantal slaapadviezen aan, die ze vervolgens zelf weer ontkracht, omdat deze toch niet werken als je niet genoeg rust in je hoofd hebt. In dit essay ga ik op de slaapadviezen in het gedicht in, ik probeer er een paar uit en zal een poging doen de rusteloosheid in het gedicht te analyseren. ADVIES 1: Verwijder wekkers. De nacht heeft in- en uitgeademd, op de wekker die ik wegdeed hebben de wijzers zestig graden afgelegd. Het verwijderen van een wekker schept inderdaad weinig rust. Niet dat veel mensen tegenwoordig een fysieke wekker hebben die verwijderd kan worden; je hoeft nu alleen de wekker op je smartphone uit te zetten en deze niet in de buurt te leggen. Maar toch ga je aan de tijd denken, liggen tobben over hoe laat het is en of je wel op tijd wakker zal worden, niet de ideale manier om rust in je hoofd te krijgen. ADVIES 5: Denk als je wakker ligt niet: Ik lig wakker. Denk: Ik lig en dat is het begin van slapen. [M]aar dit begin ligt gekanteld, vier poten en de blik omhoog, als een schaap niet in staat zichzelf te draaien. Dat de hoofdpersoon zich een schaap op zijn rug voelt, kan ik me na het uitproberen van dit advies goed voorstellen. Op dat moment ben je bezig met heel bewust liggen, dat voelt als een geforceerde manier van in slaap vallen. Vandaar ook de verwijzing naar het schaap, waarschijnlijk heeft schaapjes tellen voor Van Heemstra ook nooit gewerkt. ADVIES 8,9 EN 13: Vermijd licht, verduister, zoek licht op. Achter me een trage voetstap, een paard, in het laatste donker opgedoemd. Tegenstrijdige adviezen natuurlijk. Bovendien zou je zeggen dat licht opzoeken averechts werkt. Ik vroeg me bij het lezen dan ook voornamelijk af waar Van Heemstra dit advies vandaan had. Misschien is het paard in deze zin het licht dat er in ‘het laatste donker’ nog net in slaagt je slaap te verpesten. ADVIES 14 EN 21: Drink warme melk, vermijd melk. Ook tegenstrijdig advies. Persoonlijk drink ik nooit melk, tot dusver heeft dat mij dan ook niet geholpen met in slaap vallen. Voor de volledigheid heb ik dit keer voor ik ging slapen een pannetje sojamelk op staan warmen = er stond immers niet gespecificeerd dat het koeienmelk moest zijn. Maar het hielp niet veel, misschien is er daarom ook niks meer in de rest van het gedicht wat terugverwijst naar dit advies. ADVIES 32: Becijfer, om grip te krijgen, je slaap van een tot tien. Het rolluik van de avondwinkel. Zeven. Een invulling van dit concept die misschien opgaat als je in de stad boven de avondwinkel woont. Als je in een rustige straat woont moet je creatiever te werk gaan, je zet Jinek of Pauw uit. Tien. Je trekt de lakens over je heen. Negen. Enzovoorts. Maar uit het gedicht spreekt duidelijk dat het de hoofdpersoon niet helpt om zich op zo'n manier bezig te houden met de wereld om haar heen. Tot dit bangste dier dat de badkamer in glipt en daar het licht uit laat uit angst voor het hazenoog van de spiegel; drie, twee, een wordt en wacht tot de ochtend koud en veilig optrekt, centimeter voor centimeter - een kat, een krant, de klap van de eerste autodeur - het dier toedekt. Het is hier alsof de hoofdpersoon letterlijk de hele nacht heeft weg geteld. ADVIES 33: Geen paniek. Geen mens kan zonder slaap. Uiteindelijk word je de diepte ingezogen. Maar niemand heeft ooit diep geslapen, diep is alleen het waken. Exemplarisch voor een bepaald soort slaper. Voor sommige mensen, onder wie ikzelf en waarschijnlijk ook de hoofdpersoon van dit gedicht, geldt dat zij moeilijk in slaap komen. Gelukkig is het zo dat hoe lang je ook onder de lakens ligt te piekeren, uiteindelijk word je altijd de slaap ingezogen. Het heeft te maken met je biologische klok, sommige mensen vallen ondanks alle goede bedoelingen laat in slaap. Dan is het waken het diepst, het moeilijkst dus. ADVIES 25: Lees. Misschien wel het beste advies. Vermijd schermen en pak een boek, de krant, een dichtbundel. Misschien wel dit gedicht, een gedicht lezen over in slaap vallen om het in slaap vallen te bevorderen, hoe meta wil je het hebben? Schermen mijden en met zacht licht van papier lezen is vooralsnog het advies dat het beste werkte. Als je 's avonds een boekje leest, maken je hersenen een stofje aan waar je rustig van wordt. Als je tot twaalf uur Pauw ligt te kijken, blijf je tot een uur of twee klaar wakker in je bed liggen. Persoonlijk vind ik 'Slaapdagboek' een interessant gedicht dat veel mensen zal aanspreken. Goed slapen is heel belangrijk, maar het kan ook heel lastig zijn. Misschien onbedoeld, maar toch geëngageerde poëzie.

De onschuldigen van de moderne stad Max van Zon Wie vanaf het Alhambra om zich heen kijkt ziet aan één kant de daken van Granada’s Moorse wijk, verderop de rest van de stad en daarachter de uitgestrekte bossen. Als je je omdraait zie je de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada. Deze gebieden zijn het kleurenpalet geworden van Spanjes beroemdste dichter: Federico García Lorca. Hij groeide op tussen de olijvenbomen, de melkkoeien en de berggeiten. Een grote schok moet het voor hem zijn geweest op 31-jarige leeftijd in New York kennis te maken met wolkenkrabbers, metro’s en neonlichten. Lorca schreef hier de interessantste gedichten uit zijn oeuvre. Hij maakt tijdens zijn verblijf de grote beurskrach van 1929 mee en dat wakkert zijn afkeer van de vrije markt aan. In het gedicht 'New York (Kantoor en aanklacht)' is zijn mening over de stad het duidelijkst: Onder aan de vermenigvuldigingen hangt een druppel eendenbloed Onder aan de delingen hangt een druppel matrozenbloed. Uit de totalen sijpelt een stroom van teder bloed, een rivier die zingende verder vloeit door de slaapkamers in de sloppen en zilver wordt of cement of wind in de gelogen dageraad van New York. De bergspitsen bestaan. Ik weet het. En de telescopen voor de geleerdheid. Ik weet het. Maar ik kom hier niet de hemel zien. Wat ik hier kom zien is het troebele bloed. Het bloed dat de machines ophijst naar de cataracten en de geest brengt in de tong van de cobra. Alle dagen worden er in New York gedood vier miljoen eenden, vijf miljoen varkens, tweehonderdduizend duiven voor het genot der zieltogenden een miljoen koeien, een miljoen lammetjes en twee miljoen hanen die de hemel achterlaten in gruis. Liever snikkende de dolk slijpen of de honden afmaken op de hallucinante jachtpartijen dan te verdragen in de vroege ochtend de treinen melk waar nooit een eind aan komt, de treinen bloed waar nooit een eind aan komt en de treinen met rozen geketend door de handelaars in parfum. De eenden en de duiven en de varkens en lammetjes hangen hun druppel bloed onder aan de vermenigvuldigingen, en het angstaanjagend geloei van de opeengepropte koeien vervult met pijnen de vallei waarin de Hudson zich ligt te bezatten aan stookolie. Ik klaag alle mensen aan die de andere helft loochenen, de helft zonder kans op verlossing, die hun bergen cement doen rijzen daar waar de harten kloppen van de kleine vergeten diertjes en waarin wij allen gaan verdwijnen bij de laatste orgie van de boormachines. Ik spuug jullie in je gezicht. De andere helft hoort mij aan, die in zijn puurheid vreet en pist en steelt zoals de kinderen van de huisbewaarder die dunne stokjes in de gaten stoppen waar de voelhorens roesten van de insecten. Het is de hel niet, nee, het is de straat. Het is de dood niet, nee, het is de fruitzaak. Er gaat een wereld van gebroken rivieren en van ongrijpbare afstanden door de poot van dit poesje gekraakt door de auto, en in het hart van tal van kinderen hoor ik het zingen van de regenwurm. Roest, ferment, huiverende aarde. Aarde, jij die zelf spartelt in de zee van kantoorcijfers. Wat moet ik doen? Landschappen ordenen? Liefdes ordenen die tot foto’s worden? En hout, stukje bij beetje, en bloed bij slokjes? Nee, nee, en nog eens nee: ik stel ze aan de kaak, ik stel ze aan de kaak, de complotten van deze leegstaande kantoren die niet de martelingen registreren en botweg eigen groei van het oerwoud schrappen, en zelf bied ik me aan als voer voor de opeengepropte koeien wanneer hun gillen de vallei vervult waarin de Hudson zich ligt te bezatten aan stookolie. Na het lezen blijft die smaak van bloed in mijn mond hangen. Terwijl het grootste gedeelte van het gedicht het bloed op een afstand wordt gehouden (namelijk in New York), wordt het door ‘bloed bij slokjes’ in mijn mond gegoten en, hoewel ze naar de achtergrond verdwijnt door het stellige ‘nee’ in de eerstvolgende strofe, blijft de zilte smaak aanwezig. Het bloed wordt al in de eerste vier regels geïntroduceerd als een offer; waar of van wie het afkomstig is maakt niet uit (op de beurs worden ‘de vermenigvuldigingen’ weggecijferd), zolang het maar de stad helpt groeien. De bloedrivier vloeit door de sloppenwijken, maar ook door de wolkenkrabbers: zij is de fundering voor de gebouwen, de biefstuk in het restaurantje in Harlem, de voortdurende maffia-oorlogen. Lorca raakt bekneld door de stad, hij is in New York constant omgeven door het casinokapitalisme van eind jaren ’20, het soort kapitalisme dat maar een klein aantal mensen rijkdom biedt en de rest voor een hongerloon laat werken. Lorca is geboeid door het bloed dat vloeit: het offer voor de stad. Opvallend is hoe vaak dieren in het gedicht voorkomen: in totaal worden er tien diersoorten genoemd. Daarvan wordt er één in een metafoor gebruikt, namelijk de cobra. De rest van de beesten zijn dieren die men in en rondom een provinciestad tegenkomt, Lorca kent ze van de boerderijen en Granada. Die dieren zijn er voor New York niet meer om de honger van inwoners te verhelpen, maar dienen als luxeproduct voor een kleine bevoorrechte groep (in het gedicht gebruikt Lorca op sterke wijze de Hudson en de stookolie tweemaal als een personificatie en analogie voor deze groep en haar geliefde luxeproduct): de dieren sterven voor niets. Dit is wat de dichter het meest lijkt op te winden; hij ‘doodt liever de honden met zijn eigen handen’, mits het een goede reden heeft, dan iedere dag de ‘treinen bloed te verdragen’ (r. 25 – r. 29). Lorca’s boodschap blijft helder, maar zijn beelden neigen naar het surreële. De bloedrivier, de miljoenen dieren die iedere dag in de stad worden geslacht en ‘de hemel achterlaten in gruis’(r. 16 – r. 23), de orgie van de boormachines (r. 46), de verroestende voelhorens van de insecten (r. 52) zijn omschrijvingen die ons heel kort een blik door het sleutelgat naar Lorca’s droomwereld gunnen. In deze droombeelden voel ik niet alleen de afgunst voor deze stad, maar ook de heimwee van de dichter. New York is bijna het tegenovergestelde van Granada. Ik kan met blijdschap zeggen dat er nul wolkenkrabbers in Granada staan. En zelfs vandaag de dag is de stad bijna onbegaanbaar met de auto. Ik heb het zelf moeten ondervinden, toen ik met een klein groepje Britten van Valencía was meegereden. “I hate this city!” werd er door onze chauffeur geroepen, en de andere Britten waren het volmondig met hem eens. De stad heeft haar schoonheid nooit verloren en zal die niet gauw verliezen (in het centrum staat een Starbucks, maar dat zie ik door de vingers). Het is beangstigend om in deze eeuw het gedicht te lezen, waarin de bloedrivieren van de bio-industrie en de orgies van boormachines zich in meer of mindere mate in alle steden ter wereld hebben gemanifesteerd. Is Lorca’s apocalyptische visie gerechtvaardigd? Misschien wel. Aan de andere kant laat hij zien hoe er ook tegenin kan worden gegaan: door erover te schrijven. Dat klinkt wat afgezaagd, maar er is bijna niets zo sturend voor de moderne mens als goede schrijvers. Kijk naar Karl Marx, Tolstoi, Emma Goldman, Joseph Conrad, allemaal schrijvers die niet alleen door hun inzichten in het leven of de politiek, maar vooral door hun briljante pen de bekendheid hebben verworven die ze vandaag de dag genieten. Lorca is ook zo’n woordkunstenaar, die de gevaren van de moderne tijd weet te onderstrepen en zich bovendien durft op te offeren, zolang zijn boodschap maar door dreunt in de volgende generaties: schrijf, schrijf, schrijf.

#artez #creativewriting #maxvanzon #daviddenhartog #robinbarry #lotveelenturf #meritvessies #fredericogarcialorca #marjoleinvanheemstra #rutgerkopland #mariekerijneveld #maudvanhauwaert #mooidenken #janwillemanker

3 notes · View notes

that-student · 3 years

Text

05.03.2021 - Een eerste kennismaking met design for interaction

Ook vandaag kreeg ik een lezing over één van de designtakken. Deze keer was het een introductie van design for interaction, gegeven door Bruno van Son en Kristof Vaes (beide professoren aan de Universiteit Antwerpen). Ik ga jammer genoeg wegens geheimhouding niet veel kunnen vertellen van de lezing van Bruno van Son. Wat ik wel kan vertellen is dat hij het belang van analyses in deze designtak duidelijk maakte aan de hand van een praktische toepassing. Ik zal daarom wat uitgebreider ingaan op het gedeelte gegeven door Kristof Vaes.

Tot nu toe werd ons (toekomstige productontwikkelaars) aangeleerd hoe wij ons product kunnen afstemmen op de fysieke mens. Dit wil zeggen dat we leerden onderzoek voeren naar de fysieke capaciteiten van de gebruiker (meestal door middel van een ergonomische analyse) waarna de resultaten van dit onderzoek gebruikt werden om een product met optimaal fysiek en thermisch comfort of biomechanische efficiëntie te kunnen ontwikkelen. Deze manier van aanpakken wordt human-body modeling genoemd.

Het volstaat echter niet om een product alleen te optimaliseren naar de lichamelijke capaciteiten van de mens. De gebruiker is een complex individu met een eigen manier van denken wat een invloed heeft op zijn of haar manier van handelen. Dit cognitieve aspect is iets waar bij de human-body modeling methode niet echt rekening mee gehouden wordt. Hier komt design for interaction in het spel.

Design for interaction

Deze designtak gaat bij het ontwikkelen van producten de focus leggen op de cognitieve, sensomotorische en emotionele vaardigheden van de mens. Design kan immers ook gezien worden als een vorm van psychologie. De ontwerper probeert zich zo goed mogelijk in de schoenen van de gebruiker te plaatsen om op die manier het product zo geschikt mogelijk te maken voor de doelgroep waartoe de gebruiker behoort, maar ook voor de gebruiker als persoon. Dit is zeker geen eenvoudige opgave aangezien de mens geen constante is. Denk maar eens aan hoe wij zo nu en dan eens heel irrationeel handelen omwille van emoties. Ter verduidelijking zal ik dezelfde interessante toepassing dat aangehaald werd in de lezing gebruiken.

Stel je voor de je een austronaut bent die kan kiezen tussen 2 cockpits: die van de Apollo 11 (1969) of die van de meer recentere Crew Dragon (2020).

Als er nu iets mis gaat in het ruimtetuig, zou jij dan graag in de cockpit van Apollo 11 zitten? Ik denk dat zowel jij als ik sneller gaan kiezen voor de Crew Dragon. In geen mogelijkheid zou ik mijn weg nog weten met de talloze knopjes van de Apollo 11 wanneer ik aan het panikeren ben. Mijn laatste uurtjes zouden dan gegarandeerd geteld zijn! Dit is misschien een extreem voorbeeld, maar het toont wel aan wat het belang is van de cognitieve en emotionele aspecten van de mens en dus hoe belangrijk design for interaction wel niet is.

Nu is de vraag: hoe kun je interacties ontwerpen? En waar moeten we allemaal rekening mee houden? Ik kan jammer genoeg geen algemene oplijsting geven van de soorten analyses. De voornaamlijkste reden dat de onderzoeken worden uitgevoerd is immers net omdat de resultaten hiervan in geen enkel boek teruggevonden kunnen worden. Met andere woorden: je gaat datgene testen dat je alleen maar kunt weten door het te testen. Ik lijk misschien in raadsel te spreken nu, maar ik beloof je dat het meer voor de hand ligt als je het bekijkt vanuit een specifiek voorbeeld. Als je denkt dat het zonder voorbeeld ook al duidelijk is kun je het volgende stukje skippen en verdergaan naar de veralgemening bij het deeltje mens-product interacties.

Het voorbeeld is zelf verzonnen doordat de toepassingen gegeven in de lezing onder geheimhouding vallen, dus bear with me als het een beetje vaag is.

Stel nu dat je een soort van inzamelpunt maakt voor kleding. Je kent het wel, die grote, metalen textielcontainers waar je je kleding die je niet langer nodig hebt maar nog wel goed zijn om te dragen in werpt. Hoe groot zou dan de inwerpbak moeten zijn zodat de gemiddelde zak kleding hierin zou passen? Dan moet je natuurlijk ook weten hoe groot zo'n gemiddelde zak kleding is en hoeveel deze ongeveer weegt. Wat is de meest optimale vorm en hoogte voor het inwerpen van een gemiddelde zak kleding? Moet er rekening gehouden worden met de mogelijkheid dat mensen misschien 2 of 3 zakken kleding in 1 keer proberen te proppen in de inwerpbak? Zijn er mensen die hun kleding zonder zak in de bak werpen? Dit zijn slechts enkele van de vele onderzoeken die je kunt uitvoeren in functie van design for interaction. Soms zal blijken dat je onderzoek geen nut had, of soms zal eruit blijken dat je nog meer onderzoek dient te voeren. Lijkt dit je veel werk? Goed gezien! Het is ook veel werk! Denk maar niet dat je shortcuts kunt maken als je een geslaagd product op de markt wil brengen.

Mens-product interacties

Zoals de naam van de designtak al impliceert wordt er veel aandacht besteed aan de interacties tussen de gebruiker en het product. Let op, dit slaat niet alleen op het gebruik van het product! Ook de manier waarop de gebruiker het product begrijpt en ervaart wordt grondig onderzocht. Dit resulteert vaak in een groot aantal analyses met de bedoeling enkel bruikbare en zinvolle producten te bekomen.

Digitale en fysieke realiteit

Iets wat nog niet aangehaald werd in deze post maar eveneens een groot aandeel heeft bij design for interaction is de digitale component. Bij design for interaction zullen er heel vaak zowel fysieke als digitale aspecten uitgesproken aanwezig zijn. De digitale en fysieke component zullen elkaar aanvullen om tot een mooi coherent geheel te kunnen komen. Denk maar aan hoe de vele knopjes van de cockpit van Apollo 11 vervangen zijn voor een aantal displayschermen.

0 notes

bookaliciousjourney · 5 years

Text

Het is alweer een aantal maanden geleden dat wij op Interrail-reis gingen. Al die tijd stonden van alle plaatsen die we bezochten conceptblogs klaar met tips. Het kwam er echter steeds niet van om deze daadwerkelijk uit te werken, maar ze komen er allemaal zeker nog een keer aan dat beloof ik. Vandaag begin ik met Florence, één van mijn favoriete steden in Europa.

Zowel voor mijn vriend als voor mij was het bezoek aan Florence de tweede keer, maar ook nu weer waren we onder de indruk van deze prachtige Toscaanse stad. Druk en toeristisch, dat zeker, maar als je goed zoekt vind je ook zeker de wat rustigere plekken.

Wow Hostel

Wij verbleven in Wow Hostel en dit in superheldenthema gedecoreerde hostel is qua locatie echt een ideale plek om Florence te verkennen. Als je de straat uitloopt loop je namelijk recht op de Dom af en zowel deze grootste trekpleister van de stad als het station Firenze S.M.N. liggen op ongeveer 15 minuten lopen. Op het gebied van luxe kan je, zoals gebruikelijk bij hostels, niet heel veel verwachten, maar in Florence ga je dan ook voornamelijk de straat op. Wij hadden een prima tweepersoonskamer met eigen badkamer. De badkamer was wel heel klein en donker, maar alles wat je nodig hebt. Verder was de airco geen overbodige luxe, het was in juni namelijk al best warm. Het ontbijt zit bij de prijs inbegrepen, maar hier moet je je niet al te veel bij voorstellen. Het is echt een typisch Italiaans ontbijt en dat betekent veel cake en koeken en een mega pot Nutella. De koffie was overigens wel uitstekend. Het hostel heeft daarnaast één heel groot pluspunt en dat is het dakterras, met uitzicht op de Dom en een bar waar je ‘s avonds de zon onder kunt zien gaan.

Wow Florence Hostel, Via Venezia 18B

Piazzale Michelangelo

Eén van de mooiste uitzichten op Florence krijg je vanaf het Piazzale Michelangelo. Het is even klimmen (of je neemt de bus, maar dat is natuurlijk minder leuk), maar dan heb je vanaf dit plein wel een prachtig uitzicht over de stad. Boven staan bovendien allemaal kraampjes met souvenirs en met ijsjes. Dus na een klim kun je jezelf wel verwennen met een koud ijsje terwijl je van het uitzicht geniet.

Giardino delle Rose

De wandeling van en naar het Piazzale Michelangelo kun je ook maken via de Giardino delle Rose. Dit is een rozentuin en ook vanaf hier heb je mooie uitzichten op de stad én het is er een stuk rustiger dan op het bovengenoemde plein. Ideaal dus om een rustig bankje op te zoeken en uit te rusten met prachtig uitzicht.

Boek tickets koepel vooruit

Op het Piazza del Duomo is van alles te doen. Het bezoek aan de Kathedraal zelf is gratis. Hier moet je vaak wel een tijdje voor in de rij staan, maar de kerk is zeker de moeite waard om vanbinnen te bekijken. Al is deze trots van Florence van de buitenkant nog veel mooier. Voor de rest van de bezienswaardigheden heb je een ticket nodig. Je kunt alleen een ticket kopen waar alle bezienswaardigheden in zitten, losse tickets voor bijvoorbeeld alleen de koepel bestaan dus niet. Zo’n combinatieticket voor de koepel, de klokkentoren, het baptisterium en de crypte kost €18,- en kan vooraf online gekocht worden. Voor het beklimmen van de koepel moet je vanwege de drukte ook meteen een tijd vast leggen. Tickets kun je dus het beste zo ver mogelijk vooruit boeken, zodat de datum en tijd van jouw voorkeur zeker nog beschikbaar zijn.

De andere kant van de Arno

De meeste toeristische bezienswaardigheden bevinden zich aan de noordkant van de rivier de Arno. Het is echter aan te raden om na de Ponte Vecchio ook eens rechts af te slaan, want al snel kom je dan in een veel rustiger Florence uit. Een Florence waar smalle straatjes, lokale winkels, rust en vooral de locals het straatbeeld domineren. Voor een leuke wandeling kan ik de reisgids of de app van Time to Momo van harte aanbevelen. Hier staat namelijk een leuke wandeling in aan deze kant van de Arno, die ook via de hierboven genoemde Giardino delle Rose naar het Piazzale Michelangelo leidt. Sowieso is Time to Momo voor elke stad aan grote aanrader om mee te nemen, zeker als je graag te voet op pad gaat.

Wandelen langs de Arno

Een rivier is altijd een punt in een stad waar je heerlijk langs kunt wandelen. Er zijn altijd mooie uitzichten en verdwalen gebeurd niet zo snel, omdat je immers steeds het water volgt. De Arno vormt daarop geen uitzondering en is een fijne plek voor een avondwandeling na het eten en dan te genieten van de zonsondergang achter de Ponte Vecchio.

Mercato Centrale

Als je meerdere weken op reis bent en daarbij veel buiten de deur eet, ga je al snel op zoek naar goedkope plekken waar je toch lekker en gezond kunt eten. Maar ook als je tijdens een stedentrip een beetje op je geld wilt letten is een goedkope plek om te eten altijd mooi meegenomen. De Mercato Centrale is dan zeker een plek waar je goed terecht kunt. Op de eerste verdieping van deze markthal stikt het namelijk van de eettentjes. Wij hebben hier op twee avonden gegeten tijdens ons verblijf in Florence en dat beviel erg goed. Er is ruime keuze tussen natuurlijk pasta en pizza, maar bijvoorbeeld ook vegetarische burgers. En het leuke is alles wordt voor je neus bereidt. Daarna kun je gewoon ergens in de hal aan één van de lange tafels gaan zitten tussen de gezellige mix van locals en toeristen. Drinken haal je eventueel bij de bar in het midden, maar je kunt ook gewoon je eigen fles drinken er bij pakken.

Mercato Centrale, Via dell’Ariento

Florence is een stad waar je altijd wel wat te zien hebt. Ook als je zonder doel wat door de stad gaat dwalen kom je de mooiste dingen tegen en kijk je je ogen uit. Het echte centrum is niet groot en verken je voornamelijk lopend. Soms doe je dit moet honderden mensen op één plek en dan weer loop je heerlijk rustig alleen door een straatje, maar vervelen hoef je je in deze Toscaanse stad nooit.

Mijn tips voor Florence Het is alweer een aantal maanden geleden dat wij op Interrail-reis gingen. Al die tijd stonden van alle plaatsen die we bezochten conceptblogs klaar met tips.

#Florence #Interrail #Italië #reistips #Reizen #Tips #Toscane

0 notes

parents-for-life-me · 5 years

Text

Help, mijn peuter lust plots niets meer! Praktische tips

Vorige maand schreef ik een theoretisch stukje over selectief. Vandaag wordt het praktisch!

Goed begonnen is half gewonnen

Laat je baby kennis maken met zoveel mogelijk smaken en texturen. Dan ben je al goed gewapend tegen de periode van kieskeurigheid, die sowieso zal komen.

Tussen de 4 en 8 maanden zijn baby’s het meest gevoelig voor nieuwe smaken. Dit betekent echter niet dat je om die reden op 4 maanden moet starten met vaste voeding. Ook via moedermelk leert je baby al een heel gamma aan smaken kennen. Voor de smaakontwikkeling is het interessant om je baby ook aparte smaken te laten proeven, ofwel in papjes met slechts één soort fruit of groente, ofwel in stukjes.

Tussen 7 en 10 maanden zijn baby’s het meest gevoelig aan het ontdekken van verschillende texturen. Op dat vlak is het aanbieden van stukjes (Rapley-methode) heel interessant. Zo leert een baby al snel dat een banaan anders aanvoelt in de mond (en aan de vingers, wangen en haar 🙂 ) dan een kiwi of broccoli. Als je papjes aanbiedt, is het heel belangrijk om niet te lang te blijven hangen in de heel glad gemixte papjes, en op tijd ook stukjes te gaan aanbieden. Dit gebeurt best vóór 12 maanden: Daarna wordt kauwen minder een automatisme en zal het voor je baby veel moeilijker zijn om stukjes te leren eten.

Maar wat als de fase van selectiviteit al is aangebroken? Onderstaande tips zijn vooral afgestemd op kinderen vanaf 1,5 jaar.

Maak eten weer leuk

Zorg voor een ontspannen sfeer, zonder stress of angst. Alleen zo zal een kind geprikkeld zijn om te experimenteren met eten. Volgende tips dragen bij aan een ontspannen sfeer:

Heb realistische verwachtingen: Het kan zijn dat je kind eens minder honger heeft omdat het bijvoorbeeld moe is van een dag school, of weinig bewogen heeft die dag. Maar het is ook normaal dat kinderen minder eten naarmate ze minder snel gaan groeien.

Geef zelf het goede voorbeeld: Eet met smaak, en probeer zelf ontspannen te zijn. Dat laatste kan heel erg moeilijk zijn wanneer je bezorgd bent om het eetgedrag van je kind, maar is wel heel belangrijk. Zeker een gevoelig kind pikt jouw spanning heel snel op.

Eet samen aan tafel met het gezin in een ontspannen sfeer. Zware gespreksonderwerpen en opmerkingen over het eten, laat je best links liggen.

Zit je kind comfortabel? Hebben de stoel en tafel de juiste hoogte?

Is het eten goed van temperatuur, niet te warm of te koud?

Voelt je kind zich goed? Is het ziek of oververmoeid?

Zijn er niet te veel achtergrondprikkels? Bvb een TV die aanstaat, of is er ander lawaai of afleiding in de buurt? Voor het ene kind is dit al meer storend dan voor het ander.

Laat je kind experimenteren met eten: Laat het voelen met de vingers, kliederen, ruiken,… Voeding leren kennen is zoveel meer dan het enkel in de mond steken. Soms is het al een hele overwinning dat een bepaald voedingsmiddel op het bord mag liggen.

Neem je kind nooit beet! Het kan verleidelijk lijken om een brokje bloemkool te verstoppen in een hoopje eten, maar de kans is groot dat je kind het toch gaat ontdekken en zijn vertrouwen geschaad wordt.

Leg minstens één iets op het bord dat je kind wel lust. Zo blijft eten een leuk moment.

Betrek je kind bij het boodschappen doen en eten maken. Een peuter kan nog geen aardappel schillen, maar kan ze bvb wel mee helpen wassen.

Eten is geen beloning. Beloof dus zeker geen lekker dessertje als je kind flink gegeten heeft. Dat zal de druk en spanning rond eten alleen maar doen toenemen omdat je kind het gevoel krijgt te moeten “presteren”.

Laat je kind zelf honger en verzadiging aanvoelen

Eet op regelmatige tijdstippen, met een aantal uur tussen de verschillende maaltijden. Op die manier kan je kind beter aanvoelen wanneer het honger heeft. Let op met zoete dranken (zoals fruitsap) of grote hoeveelheden melk tussen de maaltijden door. Deze vullen het maagje, waardoor je kind geen honger meer zal hebben wanneer het tijd is om te eten.

Leg kleine porties op het bord: Je kind is op die manier niet overweldigd door een berg eten. Je kind mag altijd nog bijvragen, maar jij bepaalt de maximale hoeveelheden van een bepaald voedingsmiddel. Er kan bijvoorbeeld niet onbeperkt enkel vlees worden bij gevraagd.

Het bordje moet niet leeg! We hebben allemaal als kind geleerd dat een bord leeg moet, maar dat is niet zo! Leer je kind vertrouwen op zijn eigen verzadigingsgevoel.

Geen afleiding tijdens het eten (TV, speelgoed, boekjes,…). Op die manier heeft je kind meer aandacht voor zijn eigen gevoel van honger en verzadiging.

Uitbreiden van assortiment

Wanneer je voorgaande tips toepast, is de kans groot dat je kind vanzelf nieuwsgierig wordt naar allerlei voedingsmiddelen. Maar verwacht geen grote stappen in één keer!

Maak je je toch nog zorgen? Dan is het zinvol om hulp te zoeken. Een kinderdiëtist kan je helpen kijken naar de volwaardigheid van de voeding, aangepaste tips geven en je als ouder ondersteunen. Bij een logopedist kan je terecht bij vermoeden van problemen met de mondmotoriek. Een kinderpsycholoog of opvoedingsondersteuner kan je helpen wanneer je vermoedt dat het moeilijk eten een uiting is van andere spanning.

Rolinde

Het bericht Help, mijn peuter lust plots niets meer! Praktische tips verscheen eerst op Parents For Life.

from Parents for Life http://bit.ly/2FkFnLi via

#Parents for Life

0 notes

gokottacuckoo-blog · 6 years

Text

‘I got 99 problems, and klimaatverandering is one’

Gewaardeerde medebewoner van dit prachtig stukje heelal,

Voor vriend, vijand, volk, vaderland en al het verdere dat we kennen! Op een moment dat een abnormale, warme, droge zomer alweer bijna vergeten is bekroop mij een gevoel. Een cocktail van ongerustheid, frustratie en onbegrip, verantwoordelijk voor het schrijven van dit moreel appèl, voor deze oproep tot een verzameling der troepen.

Het is moeilijk de juiste snaar te raken wanneer je een breed publiek zoekt. Helemaal in deze geïndividualiseerde en gepolariseerde wereld. Maar we gaan het toch proberen want een wijs man zei ooit eens dat het je reinste slavernij is om je niet uit te spreken wanneer je dat wilt, kunt en misschien wel moet. En ook omdat het leven te kort is voor spijt. Vandaar: we gaan wat proberen te doen aan dat zorgelijke gevoel door jullie mee te krijgen. Mee te krijgen zodat we deze wonderschone wereld kunnen behouden. Om er gezamenlijk voor te zorgen dat hen die na ons komen op eenzelfde manier verwonderd, verbaasd en verrast mogen worden door de grandioze schoonheid en fabelachtige rijkdom van Moeder Aarde. Daarbij beloof ik zo goed en kwaad als het kan voorgaande zweverige taal en dramatische toon achterwege te laten. Want diep van binnen weten jullie waarschijnlijk net zo goed als ik dat er wat veranderen moet. En niet onbelangrijk: we blijven nuchtere, realistische Nederlanders en geen naïeve, idealistische hippies. Althans de meeste onder ons. Daarom zal ik proberen geen gezwollen toon aan te slaan maar beloven dat het niet gebeurt kan ik niet, ik ken mezelf daarvoor te goed. Weet wel dat ik denk en hoop dat een klein zetje voldoende is. En mocht dat niet zo zijn, dan rest mij niets anders dan in een later stadium alsnog all-out op de theatrale tour te gaan.

Hier gaan we dan: Eminem op, ‘Till I Collapse’ uit de speakers en los. We klimmen hoog, hoger, zo hoog mogelijk in die pen!

Allereerst een compliment voor jou, voor het opbrengen van je aandacht en het nemen van de tijd in de gehaaste maatschappij van vandaag de dag. Het is een teken dat het veranderende klimaat je interesseert of, en dat kan ook, je hebt even niets beters te doen. No offense wanneer dat laatste het geval is: we lummelen en flierefluiten naar mijn mening te weinig vanwege die immer in onze nek hijgende druk om iets Instagramwaardigs te doen. Maar daar hebben we het wel over zodra de klimaatverandering is opgelost. Wat het ook moge zijn, je bent erbij met je concentratie. Dat is een prettige gedachte en een dikke shout out waard dus bij deze.

Een tijdje heb ik zitten peinzen over hoe we iets van een kritische massa op de been zouden kunnen krijgen. Conclusie na al dat gepieker: we moeten een noodzakelijkheid creëren. We moeten een nijpend gevoel oproepen waardoor je vandaag nog denkt: ‘Ik stop de spouwmuur zo nodig vol met wc-papier; ik bedek indien mogelijk elke vierkante centimeter van het hondenhok met zonnepanelen, ik zwem morgenvroeg naar Brazilië om de mangrove-kolibrie voor uitsterven te behoeden en alles dat ik vanaf nu nog eet is biologisch verantwoorde sla en het gras uit de tuin.’ Ik denk dat het oproepen van zulke gedachten de meest effectieve manier zal zijn. Ook al betekent dit een pijnlijk rendez-vous met de huidige stand van zaken. Ja, er zit helaas niets anders op dan een confronterende ontmoeting met de koude, harde waarheid. Maar weet dat we positief zullen eindigen.

Bij deze de zure appel. Even een opsomming van een aantal ontzettend confronterende feiten waar wij als mensheid grotendeels verantwoordelijk voor zijn. Wees gewaarschuwd: dit zijn een aantal feitjes die net zo verlept zijn als een Argentijnse heroïnejunk genaamd Diego. Hier zijn ze:

de negen warmste jaren wereldwijd gezien en ooit gemeten zijn allemaal voortgekomen vanaf 2005 met 2015, 2016 en 2017 als top drie (bron) en 2018 als waarschijnlijke nieuwe nummer 1;

aan het einde van de maand mei en in het begin van juni dit jaar werden overal ter wereld - van Siberië tot Zuid-Amerika, van Afrika tot Canada - temperatuurrecords gevestigd (bron - bron);

januari 2018 werd de 42ste januari en de 397ste opeenvolgende maand (sinds januari 1985) met een temperatuur die hoger lag dan het gemiddelde van de 20ste eeuw (bron);

op 2 augustus 2018 werd door het Scripps Institution of Oceanography bij hun eigen pier de warmste oceaantemperatuur in 102 jaar gemeten (bron);

de zeespiegel stijgt sneller dan het ooit in de afgelopen 2000 jaar heeft gedaan (bron) en dat komt voor een groot deel doordat het ijs op de Zuidpool ‘alarmerend snel smelt’ wat vijf keer sneller dan normaal betekent (bron/bron);

we verliezen circa 20 miljoen hectare tropisch regenwoud ieder jaar wat overeenkomt met de oppervlakte van net niet Groot-Brittannië (alles zonder Noord-Ierland) en wat mede tot gevolg heeft dat er ruwweg 100 diersoorten per dag uitsterven (bron);

tweederde van het Great Barrier Reef, het walhalla voor duikers in Australië, is aangetast door een opwarmende oceaan (bron) die naast warmer eveneens zuurder wordt omdat het meer CO2 opneemt, wat op haar beurt een grote bedreiging vormt voor plankton, een van de belangrijkste fundamenten van het ecosysteem waar ook wij deel van uitmaken;

een vierde van alle zoogdieren ter wereld, ik herhaal het nog even, een vierde van alle zoogdieren ter wereld, loopt het risico om uit te sterven door de wijze waarop we omgaan met de planeet (bron);

door onder meer klimaatverandering, luchtverontreiniging en een kleinere habitat is het aantal insecten in sommige gebieden met 75% gedaald in de afgelopen dertig jaar (bron) wat funest is voor het bestuiven van vele gewassen, vruchten en bloemen.

Jawel, dames en heren. Het is op zijn zachtst gezegd nogal verknipt wat er momenteel allemaal gaande is. En het is nog maar een kleine greep uit de lijst van alarmerende waarheden. We kunnen doorgaan met deze lijst totdat het qua omvang de lengte heeft van een Russische roman maar laten we dat vooral niet doen: zo goed als Dostojevski, Tolstoj en Gogol is dit stuk allerminst en we moeten de aandacht erbij houden. Strekking van al het voorgaande: zelfs iemand met het verstand van een tuinboon beseft dat er hier iets niet in de haak is. Dat er iets fundamenteel niet klopt. Daar zijn we het toch wel over eens na deze korte lijst denk ik of niet?

Het vergt weinig inbeeldingsvermogen om in te zien dat er een aantal mensen zullen zijn die denken: ‘Allemaal leuk en aardig dat het tropisch regenwoud, de oerbossen en al die dieren die daar leven het zwaar hebben en uitsterven, maar om een gerespecteerde cabaretier te citeren: “Who gives a fuck? Ik kom daar nooit!”’ Ja, dat zou zomaar eens het geval kunnen zijn, dat iemand dat denkt. En ik kan dat enigszins wel begrijpen want niet iedereen wordt geraakt door de overlevingsstrijd van de drievingerige luiaard. Desalniettemin ga ik ook bij jullie proberen een gevoel van noodzakelijkheid op te roepen. En wel door iets dichter bij huis te blijven. Ik zal jullie daarbij een opsomming van inheemse, uitstervende dieren of planten besparen wat overigens niets afdoet aan het feit dat het met onze postzegelnatuur net zo slecht gaat als de status van de bedreigde, zwarte neushoorn en de magere ijsbeer.

Nee, klimaatverandering zal niet alleen het natuurschoon en de fysiek kwetsbaren (want ook ouderen en jonge kinderen gaan gebukt onder klimaatverandering) in onze maatschappij treffen. Het zal ons ook op een andere manier raken. Naar alle waarschijnlijkheid zal het veranderende klimaat er ook voor zorgen dat grote delen van deze wereld volledig onbewoonbaar zullen worden: eilanden in de Stille Oceaan zullen verdwijnen, dichtbevolkte landen als Bangladesh zullen langzaam maar zeker onder water lopen en de verwoestijning van gebieden in Afrika en het Midden-Oosten zal verder oprukken. Mensen die voorheen in dergelijke gebieden woonden zullen hun heil ergens anders gaan zoeken. Ze zullen eerst naar steden in de omgeving trekken om daarna, wanneer er spanningen uitbreken door onderlinge geschillen zoals reeds in Syrië is gebeurd (bron), op zoek te gaan naar een vreemde maar veilige omgeving. En die veilige omgeving is Europa, dat is Nederland.

‘Wat een apocalyptische doemdenker ben je toch!’ Dat zou je inderdaad kunnen en mogen denken maar de verwachting volgens experts is, dat er in de komende decennia miljoenen mensen noodgedwongen op de vlucht zullen gaan vanwege het klimaat (bron/bron). Dat hoeft niet per definitie problematisch te zijn omdat er (nog) genoeg ruimte is en middelen voorhanden zijn maar we hebben gezien wat de Syrische vluchtelingencrisis teweeg heeft gebracht: een behoorlijke mate van stress, polarisatie en andere problematiek durf ik wel te stellen. Iets wat in de toekomst snel opnieuw kan gebeuren.

Nu is het ontegenzeggelijk waar dat dergelijke klimaatconflicten - het zijn er inmiddels meer dan 100 die zich uitstrekken van de Syrische ellende en de Afrikaanse oven die Soedan heet tot het weinig bekende Turkmenistan en de zwaar geteisterde Filipijnen (bron) - niet enkel en alleen zijn veroorzaakt door de klimaatverandering. Er waren en zullen te alle tijde meerdere oorzaken en misschien zelfs wel meerdere aanleidingen zijn voor zulke conflicten. Gemene deler in het ontstaan van die conflicten blijft echter het veranderende klimaat en dat is allerminst fijn. Dat is een allerminst prettig vooruitzicht. Het is daarbij naïef om te denken dat wij in ons mooie Nederland achter onze sterke dijken niets gaan merken van alles dat staat te gebeuren. Te meer omdat niets of niemand, zelfs Jomanda niet, kan inschatten wat ons precies staat te wachten. Waar we in ieder geval rekening mee moeten gaan houden is dat de afgelopen zomer alles behalve een uitzondering gaat zijn; eerder is het een voorproefje voor wat vaker en extremer zal gaan voorkomen.

Waar we daarom op voorbereid moeten zijn is dat ondanks onze vindingrijkheid, onze rijkdom, onze mentaliteit van hard werken, ons innovatieve vermogen om ons aan te passen, dit allemaal onder de streep niet voldoende kan zijn. Deze onwetendheid geeft ons echter niet het recht bij voorbaat de handdoek in de ring te gooien. We moeten juist nu nog harder op zoek naar duurzame en goede oplossingen en alternatieven, naar een andere milieuvriendelijkere manier van leven. Ja, dijken ophogen en ons land klimaatadaptief maken is verstandig maar het is niet meer dan symptoombestrijding. We moeten het grondiger aan gaan pakken. Bij de bron en dat zijn wij. Met daarbij het besef dat we deel uitmaken van een groter geheel, dat we hier niet alleen zijn, dat we de wereld te leen hebben, dat er nog generaties na ons komen. Al dat moet een vurige wil ontbranden om te veranderen, het moet een wilskracht van Hercules-achtige proporties oproepen. Want wij zijn aan zet. Het is aan ons, aan de mensen die vandaag de dag leven, aan de creatievelingen, aan de harde werkers, aan de dromers, aan de mensen die iedere dag strijden, ploeteren en zwoegen om de wereld een betere wereld te maken dan de wereld die ze in de ochtend aantroffen. Op wat voor manier dan ook. We moeten en gaan het samen doen.

Het volgende stukje tekst zal gaan over de impact die jij, die ik, die we tezamen kunnen hebben. Tot die tijd spreek er met elkaar over. Discussieer, denk, bevraag en ontwapen.

Als laatste de beloofde positiviteit. Omdat ze wat klungelig overkomen, omdat hun leefomgeving zwaar wordt aangetast, omdat ze onhandig zijn, omdat ze in al die eigenschappen op ons mensen lijken maar bovenal omdat het aandoenlijke doorzetters zijn. Penguins for the win!

youtube

Gokotta.

#gokottacuckoo climatechange wemustact

0 notes

cornelisribbel · 6 years

Text

Zo ga je goed vreemd.

Even eentje tussendoor.... goed verhaal..... mooie tekeningen

Uit de Esquire van juni 2014 door Marco Barneveld, illustraties Robin Duister

Les één in discreet vreemdgaan: Houd je snavel.

Vreemdgaan, dat doen we als heren dus eigenlijk niet. We willen haar tenslotte niet kwetsen. Nu is de mens van nature niet monogaam. Verandering van spijs doet eten, luidt immers het spreekwoord.

Maar als je dan toch buiten de pot pist, laat de vloer waarop je watert dan een mooie marmeren vloer zijn én hou het zo discreet als een analfabete doofstomme blinde maffioso met locked-in-syndrome. Wat niet weet, wat niet deert tenslotte.

Van alle tijden

Dat stil zijn, is voor ons mannen toch wat lastig. Het is van alle tijden. Vanaf het moment dat we vrouwen aan de haren een kille grot insleepten, gingen we daar bij het kampvuur al over opscheppen tegen de andere mannelijke Neanderthalers.

Bij het brommers kieken van tegenwoordig is daar heus weinig aan veranderd. En wanneer je dan een sappigste reetje (hert dus) of het mooiste meisje gescoord hebt, ben jij voor even de stoerste vent van de grot of het blok. Scoren? Dat vertel je the lads. Want, wat heb je er anders aan in godsnaam?

Man heeft de naam

Maar dat domme trekje dat we gelijk over onze verovering moeten gaan blaten tegen de jongens in de kroeg, zelfs als we een relatie hebben, is tevens de reden dat mannen zo vaak gepakt worden bij hun slippertjes en waarom wij de naam hebben meer vreemd te gaan dan de vrouw.

Want als het verhaal eenmaal in de lucht is, pikken de voelsprieten van de vrouw dat gerucht feilloos op. Of het komt via een vriendin van één van je vrienden bij jouw partner terecht. Of een zogenaamde vriend die stiekem je vriendin leuker vindt dan dat hij jou vindt, helpt het lot daar een smerig handje bij. En dan komt de confrontatie. En zijn we het bokje. Exit ontrouwe hond. Had je maar moeten zwijgen.

Zwijgen als het graf

Vrouwen hebben minder last van dat domme trekje. Ze vertellen het aan niemand. Zelfs niet haar beste vriendin. Omerta. Zwijgen als het graf. Vandaar dat de vrouw vaker wegkomt met slippertjes dan de man. Terwijl onderzoek aantoont dat vrouwen vaker buiten het potje pissen dan wij.

Hoe verklaar je anders het feit dat bij grootschalig DNA-onderzoek, zowel in de Verenigde Staten als in Groot-Brittannië, blijkt dat tien procent van de kinderen niet van de vader is waarvan de vrouw zegt dat het de pappa is? Er was gezwegen als het graf. Leer van de vreemdgaande vrouw. En van de maffia, zij hebben het woord Omerta, tenslotte uitgevonden. En zijn die al uitgeroeid? Juist.

Lees dit voor je vreemdgaat en voorkom digitale lippenstift.

Ach ja, vroeger. Toen de vrouwen nog thuis bij het fornuis zaten te wachten tot ze ons een bord hutspot met jus konden voorschotelen. Wanneer je toen met een stuk ín en lippenstift óp je kraag thuiskwam, waren de rapen gaar.

Digitale broodkruimels

Tegenwoordig ben je een enorme klungel als je ontdekt wordt door iets banaals als gewone lippenstift. Veel vaker ligt de basis van de ontdekking bij digitale lippenstift. De digitale broodkruimels die achtergelaten worden bij een mailtje dat nog openstond, een locatie die getagd wordt op Facebook of dat sms'je dat gelezen wordt door jouw wettige vriendin – de mogelijkheden zijn legio.

Op zich hoeft een affaire niet heel slecht te zijn voor je relatie. Dat blijkt uit de Global Sex Survey van vreemdgangerswebsite AshleyMadison.com. Maar liefst 76 procent van de mannen en 88 procent van de vrouwen gaf aan dat hun buitenechtelijke affairegoed was geweest voor de relatie met de vaste partner. Verandering van spijs, weet je wel. Maar op een ontdekking zit niemand te wachten.

Witwassen

Discretie is dus geboden. Omerta, zwijgplicht, zeker digitaal. Want daar laten we echt veel digitale lippenstift achter. Zorg is dus dit wit te wassen. Maar hoe? Een paar stelregels: Wis je browsergeschiedenis met enige regelmaat, liefst direct na gebruik. Je kunt veel browsers ook instellen als 'private' maar dan nog blijven er resten achter.

Verstuur je mail aan de andere dame bij voorkeur vanaf een ander e-mailadres dan je gebruikelijke en laat deze mailbox vooral niet openstaan. Zet een wachtwoord op je mobiel. Een tweede telefoon kan ook soelaas bieden, al moet je die natuurlijk ook niet laten slingeren.

Wis al je sms'jes en appjes. En regel al je vreemdgazaken vanaf een discrete vreemdga-website zoals AshleyMadison.com. Al moet je je bezoeken daaraan natuurlijk nog steeds uit je browsergeschiedenis wissen.

Geen Facebook

Wellicht ten overvloede: Nodig je affairepartner niet uit voor jouw Facebook. Accepteer haar uitnodiging ook niet. Dan kun je net zo goed op de markt op een kistje gaan staan schreeuwen dat je buiten de pot pist. Of gewoon toch met lippenstift op je kraag thuiskomen.

Les drie in discreet vreemdgaan: hou 't hoofd koel.

'Is het niet beter in de handen van een moordenaar te geraken, dan in de dromen van een bronstige vrouw?' Aldus sprak Zarathustra, het als Perzische wijsgeer verklede alter ego van Friedrich Nietzsche. Nu staat Nietzsche bekend als gedoodverfde vrouwenhater, maar in de praktijk bleek dat nogal mee te vallen. De woorden van Zarathustra bevatten hier echter een fikse waarheid.

Denk aan de filmklassieker Fatal Attraction, waarin Glenn Close de hel op aarde ontvouwt voor Michael Douglas, die na een affaire geen trek meer in Close heeft. Het arme konijn van Michael ondervindt dat de handen van een moordenaar en die van een bronstige vrouw soms dezelfde kunnen zijn; Close gooit de langoor levend in kokend water. De film eindigt, net als het konijn, niet best.

Om al die dramatiek te voorkomen, adviseer ik een heel eenvoudig principe: verwachtingsmanagement. Een goede minnares weet waar ze aan toe is. Jij hebt haar voor erbij, te doorbreking van de sleur. Complimentjes mag je geven, maar het volledig op hol brengen van het hoofd van je courtisane is een directe weg naar narigheid. Wees dus duidelijk. Beloof geen zonneschijn om haar vervolgens enkel met een natte jas thuis te laten komen.

Pas vooral op met vrijgezelle minnaressen. Het hoofd van ongebonden vrouwelijk schoon raakt nu eenmaal sneller op stoom wanneer ze eenzaam en alleen thuis zit met een hoofd vol mooie woorden en beloftes.

De ideale en daarmee meest discrete minnares staat er het zelfde in als jij. Jij bent haar minnaar gelijk zij jouw minnares is. Zij gaat voldaan huiswaarts naar vader de man, zoals jij moeder de vrouw weer opzoekt. De sleur is doorbroken en het spijs voor even veranderd. Dat je daar honger van krijgt, is alleen maar mooi voor je eigen partner. Ieder een blij.

Gelukkig zijn er genoeg gebonden vrouwen die het Spaans benauwd krijgen van het vooruitzicht om voor altijd en eeuwig enkel en alleen gevuld te moeten worden door dezelfde señor. Hoe goed de liefde thuis ook bedreven wordt. Hoe gek ze ook is op haar dagelijkse metgezel. En ook zij is erbij gebaat dat haar amoureuze avonturen tussen de lakens blijven.

Houd dus ook je eigen hoofd koel. Of het nu een ongebonden schatje betreft of een volleerde maîtresse. Niemand zit te wachten op een kalverachtige verliefdheid die de glazen van je vaste relatie ingooit. Natuurlijk krijg je de kriebels in je buik wanneer je een geweldige affaire begint. Geniet ervan. Maar onthoud deze gouden regel: geniet van een andere vrouw zonder dat je relatie daaronder lijdt. Discretie is daarbij het toverwoord. En discretie gaat hand in hand met een koel hoofd. Zowel bij jou als bij je buitenvrouw.

Dus negeer die belofte die je jezelf voorhoudt dat het gras aan de andere kant groener is. Dat is het niet. Wat het wel is: een affaire. Verwachtingsmanagement dient die discretie. Negeer de neiging om beloftes te maken met mooie woorden om bronstige hoofden te voorkomen. Daar heeft niemand wat aan. Vraag maar aan Michael Douglas.

Uit de Esquire van juni 2014 door Marco Barneveld illustraties Robin Duister

0 notes

zielsvlucht · 6 years

Text

Fantasie

De oude man toonde haar de weg in de bibliotheek. Hij beweerde te weten waar de beste boeken stonden. Ze liepen voorbij encyclopedieën, kookboeken, de laatste nieuwe Young Adult reeksen en de oude klassiekers. Eerst dacht het meisje dat de man haar gewoon naar de kinderafdeling zou brengen, zoals de meeste volwassenen dat zouden doen. Zoals haar ouders haar in de winkel altijd naar de speelgoed afdeling brachten (daar waar de rekken van onder tot boven roze gekleurd waren), en dan gewoon verveeld afwachtten tot als zij iets gekozen had. Meestal was dat dan een pop waarmee ze voor enkele dagen speelde, om het dan nooit meer aan te raken.

De man liep echter door de kinderafdeling heen en liep zonder iets te zeggen alle kinderboeken voorbij.

“Waar gaan we heen?” vroeg het meisje.

“Naar de beste boeken natuurlijk!” zei de opgewekte man. “Die zijn goed verstopt: helemaal achteraan, om de hoek. Verscholen achter de kinderboeken, waar een volwassene nooit zou gaan zoeken.”

“Waarom zijn die boeken beter dan de anderen?” vroeg het meisje.

“Dat zal je wel merken wanneer je er eentje leest.” Zei de man.

Na de laatste boekenrek was er een klein gangetje, verstopt in de hoek van het gebouw. De oude man moest bijna zijwaarts lopen om er door te passen. Het meisje volgde. Enigszins verward keek ze achterom naar de kinderafdeling.

“Ze hadden deze gang kunnen breder maken. Of ik had deze morgen minder kunnen eten.” Grapte de man.

“Waarom staan ze op zo’n vreemde plek?” vroeg het meisje.

“Wel, als je magische dingen niet goed genoeg verstopt, blijven ze niet lang magisch. Enkel een échte lezer die de hele bibliotheek heeft verkent en op zoek is naar échte verhalen, kan deze verhalen vinden.”

“Ben ik een echte lezer?” vroeg het meisje.

“Nee niet echt, maar alle kinderen hebben goede verhalen nodig.” Zei de man.

Ze kwamen aan in een grote ronde kamer. Een simpel tafeltje en een stoel stond in het midden. Een leeslampje stond op de tafel. Op de ingang na stonden alle muren vol met boeken. Van onder tot boven. De rekken krulden zelfs mee met het koepelvormige plafond en ook daar stonden boeken. Het was een sprookjesachtige en onmogelijke kamer. Het meisje keek verwonderd rond.

“Hoe blijven die boeken op het plafond staan?” vroeg ze. “Waarom vallen ze niet naar beneden?”

“Shhhh!” zei de man en dan fluisterde hij: “Ik weet niet hoe ze daar blijven hangen, maar vraag dat niet luidop. Zo lok je het universum uit.”

“Lok ik wat uit?” vroeg het meisje fluisterend.

“Het universum! Als jij luidop zegt dat die boeken daar niet kunnen blijven hangen zonder naar beneden te vallen, kan het universum je misschien horen. En dan beseft het universum misschien wel dat je gelijk hebt en laat hij met de zwaartekracht alle boeken op de grond donderen. Begrijp je?”

Het meisje knikte.

“Wat voor verhalen lees je graag?” vroeg de man weer luidop.

“Fantasieverhalen!” zei het meisje opgewonden.

“Fantasieverhalen!” zei de man even enthousiast terwijl hij naar één van de rekken afstapte.

Hij las de boekenruggen. Zijn vingers gleden van boek naar boek.

“Fantasieverhalen over ridders en draken?”

“Ja, die!” zei het meisje.

De man zocht echter verder in de rek.

“Over elfjes en kabouters?”

“Ja!” riep het meisje opnieuw.

Met een glimlach op zijn gezicht ging de man verder.

“Goede feeën en heksen?”

“Ja! En prinsessen!” zei het meisje.

“En pratende dieren?” vroeg de man terwijl hij een paar boeken verder keek.

“Ja!”

“En buitenaardse wezens?”

“eh…. Nee.” Zei het meisje.

“Nee?” vroeg de man. Hij bleef stilstaan en hield zijn vinger op een boek in de rek.

“Nee, buitenaardse wezens horen niet in fantasieverhalen.” Zei het meisje met zekerheid. “En ik vind ze eng.”

De man trok het boek uit de rek en bekeek de cover eens. “Buitenaardse wezens horen niet bij fantasie, hè? Waarom? Denk je dat ze eerder bij sciencefiction horen?”

“Mijn papa weet veel over sterren.” Zei het meisje. “Hij vertelde mij dat buitenaardse wezens echt bestaan.”

“En feeën en elfjes dan?” vroeg de oude man. “Bestaan die dan niet?”

“Nee, die bestaan niet. Daarom zijn ze fantasie.”

“Ach arme drommel, dat je jezelf al op zo’n jonge leeftijd hebt wijs gemaakt dat elfjes niet bestaan.” Zei de man treurig.

Hij liep tot aan het tafeltje met het boek.

“Dat boek wil ik niet.” zei het meisje huiverend. “Het gaat over buitenaardse wezens!”

“Weet je hoe buitenaardse wezens er uit zien?” vroeg de man aan het meisje.

“Ja, vies!” zei het meisje. “Groen en slijmerig met meerdere hoofden, armen en voeten. Mijn broer zegt dat ze je hersenen opeten.”

“Dus dan hebt je al eens een buitenaards wezen gezien?” vroeg de oude man.

“Nee.” Zei het meisje.

“Hoe weet je dan hoe dat ze er uit zien?” vroeg de man.

“Mijn grote broer heeft mij dat verteld.”

“Heeft hij ooit al eens een buitenaards wezen gezien?”

Dat wist het meisje niet.

“Wat als ik je vertel dat buitenaardse wezentjes heel veel op ons kunnen lijken?”

Het meisje staarde de man verbaasd aan. De oude man lachte.

“Denk je dan dat er op andere planeten geen meisjes zoals jou zouden zijn?”

“Dat kan niet, want mensen leven niet in de ruimte.”

“Oh nee? Waar leven ze dan?”

“Op aarde.”

“En waar is de aarde?”

Het meisje dacht hier over na.

“De aarde is gewoon nog een planeet die door de ruimte dobbert.” Vertelde de man. “En de sterrennacht is bezaaid met allerlei planeten. Meer planeten dan een mens of computer kan tellen. Veel er van zijn net zoals de onze. En als het heelal oneindig is, weet je dat zelfs met een kans van één op miljoenen er ergens moeten werelden bestaan waarop mensen zoals wij leven. Als het heelal oneindig is, zal er ergens wel een meisje zijn dat net als jij een boek begint te lezen over jou, op hetzelfde moment dat jij een boek begint te lezen over haar.”

Het meisje keek de man verwonderd aan. “Dat kan toch niet?” zei ze.

“In fantasieverhalen kan alles gebeuren. En fantasie, alle fantasie, is op een manier heel heel waar. Al is het in een andere tijd, op een andere wereld, in een andere vorm, lichtjaren van ons vandaan.”

Hij gaf het boek aan het meisje.

“Zelfs als jij op een late avond naar de sterrenhemel kijkt, is er ergens anders op een andere wereld iemand zoals jij die naar dezelfde sterren aan het kijken is. Misschien kijken jullie zelfs zonder het te weten naar elkaar en ook al kunnen jullie elkaar niet zien door de sterrenzee heen, kijken jullie elkaar aan. Oog in oog. Als onbewuste kosmische zusters.”

Het meisje las de titel van het boek. Buitenoords. Op de diep groene cover stond een vage afdruk van een wezen dat het meisje nog nooit had gezien. Het was vreemd, maar niet eng. Eigenlijk was het best wel mooi. Sierlijk zelfs.

“Is het zoals een sprookje?” vroeg het meisje.

“Natuurlijk.” Zei de man. “En ik beloof het je vanuit mijn hart dat dit het beste fantasieverhaal is dat jij ooit zal lezen.”

Een paar minuten later liep het meisje de bibliotheek uit. Ze hield de hand van haar moeder vast. In haar andere hand hield ze het dikke groene boek vast. Zo zou ze alle astronauten voor zijn, de vreemdste oorden bezoeken, de raarste wezens ontmoeten en de beste vrienden maken.

#nederlands #schrijfsel #tekstje #woorden #verhaal #kortverhaal #fantasie #Fantasieverhaal #fantasy #verzinsel #verzinsels #dromen #sprookje #sprookjes #alien #aliens #buitenaards wezen #buitenaards #buitenaardse wezens

0 notes

webstick0012 · 3 years

Text

Avada vs Divi

Bovendien heeft Avada vs Divi ook verschillende premiumthema's die gemakkelijk kunnen worden aangepast. U kunt bijvoorbeeld toegang krijgen tot honderden populaire ontwerpen voor uw blog, website of bijna alles. De divi-thema's kunnen verder worden aangepast met sneltoetsen voor toetsenbord voor extra functionaliteit en flexibiliteit. Al deze snelkoppelingen werken in combinatie met DIVI of Avadas Verbazingwekkende responsieve bewerkings- en generatiesysteem. Met hun gelaagdheidssysteem kunt u toegang krijgen tot zowel normale als aangepaste standaardlay-outs, evenals verschillende responsieve bewerkingslay-outs voor elk type media of afbeelding dat u wilt weergeven.

Deze thema-oplossingen met twee DIFI en Avada behoren tot de meest populaire en veelgebruikte WordPress-thema's vandaag. Hoewel beide een krachtig standaard thema aanbieden, heeft DIFI de rand als het gaat om maatwerk. U kunt uw eigen thema helemaal opnieuw maken, personaliseren het met uw eigen kleurenschema en -logo, en vervolgens gebruiken in combinatie met de rest van de DIVI- en Avada-thema's. Aan de andere kant kunt u ook het standaardthema voor DIFI gebruiken en hetzelfde effect hebben als het gebruik van een ander kleurenthema. Dus wat is beter tussen Divi en Avada?

In termen van sjabloonbibliotheek en functieset zijn zowel Divi als Avada vergelijkbaar genoeg. Beide zijn veelkleurig en hebben een uitgebreide catalogus van sjablonen voor headers, kolommen, voetteksten, zijkanten, banners en plug-ins. Een groot verschil tussen de twee thema's ligt echter in hun standaard sjabloonbibliotheek. DIFI maakt gebruik van een kleinere sjabloonbibliotheek terwijl Avada een grotere gebruikt.

Voor sommige mensen is het grootste verschil tussen Divi en Avada de hoeveelheid aanpassing die ze bieden. Beide zijn multicolor en hebben uitgebreide catalogi van sjablonen. Er zijn echter enkele gevallen waarin slechts één sjabloon in een blog of een site wordt gebruikt. In dit geval kunt u kiezen voor slechts één sjabloonresource en de functionaliteit krijgen die u nodig hebt voor die site. In het geval van DIFI zou dit betekenen dat u geen afzonderlijke multifunctionele thema's hoeft te hebben voor elke site en het zou een installatie met één locatie zijn.

0 notes

portfolio-afstudeerplan-blog · 6 years

Photo

Mijn stage-ervaringen zijn van wezenlijk belang voor de totstandkoming en eventuele toekomstige wijziging van mijn plan. Om de week neem ik een betekenisvol leermoment uit de praktijk in beschouwing. Al reflecterend kom ik steeds beter te weten wie ik ben, zowel in persoonlijke als professionele zin, en wie ik wil worden. Wellicht dat ik de documenten in een later stadium ga bundelen tot een boekje ter naslagwerk van het traject dat ik heb doorlopen. Op dit ogenblik is de selectie vooral bedoeld om mijn proces van ‘trial and error’ in kaart te brengen voor u als lezer. _________________________________________________________________________________________________________ E E N W A R M B A D

Terugkijken op mijn eerste twee stageweken doe ik met een zeer voldaan gevoel. Deze oriënterende fase stond voor mij in het teken van het zetten van de toon voor de rest van mijn stage. Daartoe heb ik mezelf een concreet doel gesteld: het op een ontspannen manier kennismaken met de leerlingen en docenten. Met de afwezigheid van mijn stagebegeleidster, die met de vijfde klas op excursie was naar Limburg, vergde dat een grote mate van verantwoordelijkheid die ik met genoegen op mij heb genomen. Toch was de eerste stagedag een evenzo onwennig gebeuren als de brugklassers die toen hun eerste les beeldende vorming van mij kregen. Na een zomervakantie aan werk, vrijwilligersklussen en stedentrips moest ook ikzelf even aarden. Nu wist ik uit ervaring dat ik bij gebrek aan structuur geneigd ben te vervallen in overcompensatie. Ik was er dan ook bij gebaat mezelf een halt toe te roepen: als ik deze stage op een ontspannen manier wilde beginnen, diende ik als ‘docent’ zelf het goede voorbeeld te geven. Dus deed ik dat met verve: ik besloot iedere nieuwkomer persoonlijk af te gaan. Per slot van rekening zaten zij en ik wat nieuwigheid betreft in hetzelfde schuitje. Hoe was de introductie? Bevalt de middelbare school goed? Heb je op de basisschool al les gehad in beeldende vorming? Een praatje, een wedervraag, een grap, een roddel. Het op een ontspannen manier kennismaken met de leerlingen: check ✓! In de docentenkamer paste ik eenzelfde gerichte aanpak toe. En het wederzijds respect voor elkaar was voelbaar. Als tweedejaarsstagiair had ik er blijkbaar een goede indruk achtergelaten en als enige huidige stagiair –– de school voert een nieuw beleid waarbij zij eigenlijk niet langer met stagiair(e)s werken –– had ik mezelf in ‘collegiale’ zin bewezen. Na de onpersoonlijke museumstage die ik vorig jaar had gelopen en de eerste ongemakkelijkheden hier overwonnen te hebben, voelde mijn wederkeren als een warm bad. Met de pedagogische ramp die ik was tijdens mijn eerstejaarsstage in het geheugen gegrift, werd mijn eerste confrontatie met het afstudeerder-zijn een feit: het vermogen om na vier intensieve jaren docententraining plots de eigen ontwikkeling te signaleren. Een proces van ‘trial-and-error’ waar ik nu de vruchten van pluk. Mijn eerdere puberale onzekerheden op sociaal gebied hadden plaatsgemaakt voor een gezonde dosis volwassenheid en zelfvertrouwen. Ondanks dergelijke positieve inzichten dwing ik mezelf kritisch te blijven wat mijn professioneel handelen betreft. De bodem is gelegd, maar een viertal maanden hard werken zullen volgen. Hoewel ik mezelf reeds gepresenteerd heb als een vakidioot met hart voor de leerlingen, dien ik in mijn achterhoofd te houden dat mijn takenpakket zich veel verder uitstrekt dan het beschikken over de basale sociale vaardigheden die het docentschap behelst. Tijd dus voor actie! In de komende maanden wil ik mezelf uitdagen juist de meer ‘sturende’ docentenrollen uit te proberen: de zogeheten presentator- en didacticusrol. Durf ik een leiderfiguur te zijn, op mijn strepen te staan? Ben ik in staat om ongewenst gedrag waar te nemen en bovendien te corrigeren? En hoe ga ik professioneel om met de kritiek van ‘collega’-docenten? In een waterdichte formule daartoe geloof ik niet, maar ik beloof bij deze, zwart op wit, mijn uiterste best te doen door middel van hard te werken, op mijn gevoel te vertrouwen, uit mijn hoofd te treden en minder te denken door meer te doen. _________________________________________________________________________________________________________ T U S S E N W A L E N S C H I P

De klik die ik heb met mijn stagebegeleidster is niet altijd in dezelfde mate aanwezig bij andere betrokkenen. Logisch natuurlijk. Toch moet je er met elkaar het beste van zien te maken: per slot van rekening schijnt dat de sleutel te zijn tot een vruchtbare samenwerking. In de functie van stagiair, tussen wal en schip vallend, betekent dat jezelf keer op keer bewijzen, vertrouwen winnen. Zo ook afgelopen vrijdag tijdens de atelieruren: een wekelijks terugkerend programma waarbij leerlingen onder mijn begeleiding aan een eigen of collectief project werken. Terwijl de rest van de school de dichtstbijzijnde kroeg indook voor de eerste weekendborrel, was het selecte groepje blijvers het lustrum in goede banen aan het leiden. Na een halve middag zwoegen op gedichten, boekomslagen, doodles en meubelontwerpen besloot ik dit hardwerkende gezelschap te belonen: bijkletsen onder het genot van thee en iets lekkers. Een verdwaalde docente die lucht kreeg van de pauze heeft echter haar eigen draai gegeven aan het geziene: zij voelde zich genoodzaakt mijn stagebegeleidster de maandagochtend erna te melden dat ik en de leerlingen die de atelieruren bezochten een stel lamzakken waren die zich in het geringste niet bezighielden met de grote verantwoordelijkheid die het organiseren van het lustrum met zich meebrengt. Hoewel mijn stagebegeleidster zich met het volste vertrouwen achter mij en de leerlingen schaarde, bleef ik in een staat van twijfel verkeren. Is het belonen van leerlingen verkeerd? Had ik het anders, wellicht minder uitgesproken ‘gezellig’, kunnen doen? Moet ik voortaan bij elk stap die ik zet alert zijn dat er geen docent meekijkt die onkunde uit mijn handelen zou kunnen concluderen? Onzin. Zo liet ik reeds in mijn vorige reflectieverslag de docent als leiderfiguur vallen, de professional die zorg draagt voor zijn eigen (!) pedagogische en didactische overwegingen. En na deze ervaring ben ik mij bewuster geworden wat deze rol voor mij betekent. Ik ben erachter gekomen dat het leiderschap veelzijdiger is dan louter het mezelf opstellen als een autoriteit, veeleer gaat het om iets intrinsieks. Een leider handelt vanuit zijn opvattingen en rechtvaardigt deze altijd in de eerste plaats tegenover zichzelf. Hoewel doorgewinterde docenten het anders (‘beter’, wellicht ‘professioneler’?) doen, verkies ik, tussen wal en schip vallend, belonen en ruim verdiende gezelligheid boven het eindeloos proberen te charmeren van de passanten die even meekijken en direct oordelen, op mijn stagebegeleidster afstappen met kanttekeningen zonder mij in te lichten en nog steeds denken dat complimentjes getuigen van informaliteit in plaats van een gezonde dosis menselijkheid. Hen veroordelen doe ik niet. Ik zal mijn idealen te allen tijde met volle overtuiging kunnen verdedigen wanneer dat van me gevraagd wordt. Enige twijfel zal ik voortaan terstond in de kiem smoren. Ik zal mijn proces leiden en bewaken met de betrokkenen die mij hun vertrouwen durven te schenken. Dit aandeel neemt, evenals het vertrouwen in mezelf, gestaag toe. Ter afronding van dit reflectieverslag een inspirerend citaat uit ‘As Consciousness is Harnessed to Flesh: Jounals and Notebooks, 1964-1980’ (2012) waar ik afgelopen week online op stuitte. Meer weloverwogen dan ikzelf ooit in woorden zou kunnen vangen, vat schrijfster Susan Sontag daarin de onzekerheid en twijfel die optreden bij de verwachting van iets en de voltooiing ervan. “Feeling of discontinuity as a person. My various selves… how do they all come together? And anxiety at moments of transition from one ‘role’ to another. Will I make it fifteen minutes from now? Be able to step into, inhabit the person I’m supposed to be? This is felt as an infinitely hazardous leap, no matter how often it’s successfully executed.” _________________________________________________________________________________________________________ O N D E R W I J S R E C E P T E N Ik kom haast handen tekort. De stage vliegt voorbij en er is zoveel wat ik nog wil leren. Het gedegen kunnen managen van een klas in het bijzonder. In de herfstvakantie heb ik mijn eigen stappenplan ontwikkeld om daar gericht naartoe te kunnen werken. Gaandeweg vormde allerhande literatuur een onuitputtelijke bron van inspiratie die mij direct in staat stelde mijn functioneren in de praktijk te verbeteren. In mijn pogingen meer los te weken van mijn voorkeursstijl, denker-dromer, streefde ik ernaar mijn organisatorische vaardigheden aan te scherpen, in de woorden van psycholoog en pedagoog David Kolb, te beslissen en doen. Al beslissend-doenend probeerde ik knopen door te hakken en mijn handelen ernaar te voegen. Daarbij trad ik in de eerste instantie overdreven consequent op. Terecht deed deze omslag menig leerling verbaasd opkijken uit zijn of haar syllabus. Waar was barmhartige Samaritaan in mij gebleven? Pubers lijken het uitzonderlijke vermogen te hebben om drama van dit soort haarfijn te kunnen onderscheiden van oprechte docentenfrustratie. Ik was erbij gebaat gas terug te nemen en over te schakelen op mijn voorkeursstijl. Hoewel het toen als vanouds rustig werd, bleef er een storend gefluister gaande dat ik denkend-dromend niet kon dogen tijdens de examentraining die ik onderwijl trachtte te geven. Ik besloot het over een andere boeg te gooien. Als waarschuwen geen effect had, bereikte ik met stilvallen misschien het tegenovergestelde. Ik stopte met praten, bewoog naar het midden van de klas, trok mijn wenkbrauwen gemeend streng op en keek de fluisteraars omstebeurt vijf seconden onafgebroken aan. De betreffenden voelden zich zichtbaar opgelaten, snoerden elkaar de mond en hielden zich de rest van de les voorbeeldig stil. Bij een volgende klas deed dit het geroezemoes idem stoppen. Enfin, de strategie had zijn nut bewezen. Ik heb veel van de hierboven beschreven situatie geleerd. Eerder associeerde, of beter gezegd: verwarde, ik kwaliteiten als beslissen en doen met autoritair leiderschap. Om die reden ging ik het uit de weg of speelde ik het. Inmiddels heb ik kunnen ervaren dat iedere docent op een volkomen eigen, bijna instinctieve, manier zijn of haar klas managet. Er bestaat simpelweg geen goede of foute strategie. Om dit te kunnen, hoef ik mij dus niet per definitie op te stellen als een rasbehaviorist. In mijn geval bleek het juist vele malen efficiënter om de drukte van de leerlingen te overcompenseren met stilte. Zo maakte ik de klas attent op hun desinteresse en toonde ik dat ik, altijd een luisterend oor aan hen biedend, niet dezelfde mate van respect terugkreeg. Een flinke dosis oprechtheid in combinatie met een vleugje sociale psychologie voor beginners vormden het recept voor mijn eerste stap richting succesvol klassenmanagement. Tot dusver mijn grootste leerervaring op stage. In de stageweken die volgen ga ik proberen andere pedagogisch-didactische trucjes te vinden en onder de knie te krijgen. Dat zal veel oefening vergen en veeleer een kwestie van toeval zijn. Daarom neem ik mezelf voor meer initiatief te tonen. Bij mijn stagebegeleidster door te vragen om meer contacturen. Bij mijn leerlingen door te blijven experimenteren met leertheorieën en hen te betrekken bij de feedback erop. Mocht daarbij iets niet geheel volgens plan verlopen, dan zal ik het relativeren door te af te tasten, een stap terug te nemen en mijn conclusies te noteren, om vervolgens mijn ontdekkingstocht voort te zetten met telkens een beetje meer spreekwoordelijke bagage.

0 notes