#Intieme Vreemden

[d-i-x-i-t]

Hij vergeleek studeren met reizen. Wanneer je te vaak reist, word je een vreemdeling in je eigen land. Wanneer je te veel de klassieken bestudeert, vervreemd je van je denken, van jezelf. Hij beoogde daarom zekerheid op grond van een volgehouden twijfel.

Paul Verhaeghe (Over Descartes in ‘Intieme Vreemden’, p. 15)

#paul verhaeghe #descartes #intieme vreemden #intiem #vreemd #citaat #reizen #filosofie

[voorjougeschreven]

April

Op de dansvloer zei ik tegen haar dat ik haar wilde neuken en daar schaam ik mij nu voor. Done is better than perfect. De spanning die oploopt door niet nagekomen beloften aan mijzelf neemt alsmaar toe. Mijn zus zei dat zij mensen die zichzelf pijn doen irritant vindt. How to self-regulate your nervous system? Ik heb haar geneukt en ik heb dat niet perfect gedaan en daar schaam ik mij voor. Done is better than perfect. ’s Ochtends kriebelde zij mijn rug. Zij vroeg of ik nog koffie wilde. Ik moet naar huis, ik moet naar huis, ik moet naar huis. Later zei zij dat het vertrouwd voelde. De opmerking van mijn zus deed mij pijn en dat weet zij. Seks met vreemden is intiem en bevrijdend. Ik moet dingen doen dus ik moet naar huis. Ik wil bij je zijn maar ik wil mij niet schamen. Met drie mensen tegelijkertijd daten is echt tijdrovend. Ik weet niet hoe ik moet ontspannen. Ik voel mij een beetje vies dus ik ga naar huis. Oudere mensen zijn ook seksueel actief maar hebben minder middelen tot seks. De spanning loopt op. Done is better than perfect. Ik vind glitters in mijn bed en in mijn schaamhaar. Ik app haar en vraag niet of ze nog eens wil afspreken. Mijn zus kwetst mij en dat weet zij. Ik voel nog geen ruimte om met eventuele teleurstelling om te gaan. Wanneer haar hand naar mijn boxer gaat duw ik hem weg en zeg dat ik haar wil neuken. How to self-regulate your nervous system? Er komt bloed uit mij en dat vind ik voorlopig voldoende kwetsbaarheid. Ik wil haar laten komen maar durf niet te vragen wat ze lekker vindt. Done is better than perfect. Ik moet nog zoveel doen maar ik weet niet waar te beginnen. Ik masturbeer. Ik zie mannenlichamen en mis ze niet. Op de dansvloer zeg ik dat ik haar wil neuken en zij zegt dat dat mag. Wanneer ik klaarkom zie ik hem voor me en barst ik in huilen uit. Ik ga over op de orde van de dag. Ik schaam mij. Soms douche ik twee keer op een dag. Jij mag mij nog geen pijn doen. Kom je bij mij eten, ik wil iets vragen. Tijdens de film pakt zij mijn hand en daar doe ik niets mee. Ik wil hem neuken met een voorbinddildo. We kennen elkaar niet dus kunnen we maar beter zeggen hoe we het liefst komen. Ik wil haar hand niet vasthouden maar ik wil dat zij de mijne wil. Er zitten glitters in mijn schaamhaar. Ik wil dat hij mij tegenkomt en mijn lichaam voor zich ziet en terugverlangt naar toen. Er zijn drie vrouwen in mijn leven en dat is tijdrovend. Wanneer heb je tijd om te eten. How to self-regulate your nervous system? Er zit een baby in mijn zus’ buik en die baby mag niet kwetsbaar zijn. Het lukt mij niet om te zitten met mijn gevoelens. Wat als het nooit stopt. Wat als ik mijzelf pijnig en dat dat nooit meer stopt. Ik wil mijn vingers in haar stoppen. Als de baby pijn heeft, wie is er dan. Oudere mensen hebben minder vaak seks maar weten beter wat zij fijn vinden. Done is better than perfect. Raak mij even aan. Ik wil niet dat het stopt. Ik wil dat haar kind zijn gevoelens mag uiten. Ik wil pogingen doen. Hou mij even vast. Misschien kunnen zij mij raken. Ik ben een uitsteller en kan niet beginnen. Misschien kan ik mijzelf op den duur raken. How to self-regulate your nervous system? Misschien kan ik mijzelf even vasthouden. Wie houdt de baby vast. Ik schaam mij. Misschien kan ik mijzelf in mijn armen nemen en heen en weer wiegen. Ik wil dat het stopt.   Kan de baby ook gewiegd worden. Done is better than perfect. We hebben het nodig.

[reneleijen]

Snapchat waarschuwt jongeren voor acties van vreemden

Bij Snapchat krijgen jongeren (13 tot 17) binnenkort een waarschuwing als ze worden toegevoegd door iemand die ze niet kennen. Een andere beperking is dat het voor ‘vreemden’ moeilijker wordt om een vriendschapsverzoek naar een jongere te sturen. Snapchat wil verder jongeren meer en beter voorlichten over afpersing, het delen van intieme foto’s en andere risico’s. De maatregelen komen twee jaar…

View On WordPress

#Snapchat

[saulsplace]

Waarom de moderniteit fascisme baart

Iets wat ik in mijn boek Wees Afgrondelijk heb proberen te raken, is de accelererende kracht die de moderniteit heeft, het steeds sneller opkoken van verbanden. Vroeger had je een dorp waarin relaties traag en gestaag tot wasdom kwamen – het waren gemeenschappen die de leefritmes volgden van seizoenen. De kring van bekenden bleef voor de meesten redelijk beperkt, gebonden aan de grenzen van het bereisbare. Over het verinnigen van contact ging meerdere jaren heen. Deze wereld staat beschreven in romans als Pride and Prejudice (1813) en Wuthering Heights (1847). 

Vandaag daarentegen gaat alles razendsnel. Via het internet is de poel van vreemden die je kunt leren kennen in wezen onuitputtelijk: binnen een korte tijd kan een contact zeer intens worden, emotioneel geladen en zelfs seksueel. En even makkelijk kan het weer verwateren en ontbonden raken. Naast intieme relaties rouleren ook werk-activiteiten en aanstellingen sneller. Het arbeidsleven hangt voor velen aan elkaar van tijdelijke cont(r)acten. 

Hier komt bij dat ook zaken die vroeger niet politiek waren, maar bij het ‘van oudsher’ hoorden, vandaag ideologisch beladen zijn geraakt. Denk aan zaken als eten (wel of niet vegetarisch, biologisch, of ‘vegan’), geslacht (voornaamwoorden, geslachtsveranderingen, non-binariteit) en klimaat (hoe denken partners over zaken als vliegreizen, recyclen en de carbon-footprint?). Je gaat uit eten voor een gezellig hapje, en wat op het bord ligt is al een ideologische discussie. 

Hopelijk verduidelijken de bovenstaande alinea’s samen wat ik versta onder het ‘accelereren’ oftewel het versnellen van leefverbanden. De moleculen van het sociaal contact, die vroeger solide lagen verankerd binnen tradities en gebruiken, zijn vandaag opgekookt en onder ideologische spanning gesteld. In de meest basale bouwstenen van het leven wordt ideologische energie geïnjecteerd: daardoor wordt alles volatiel. Mensen zoeken nieuwe ankers – ze vinden die in eigen bubbels. Wie een inhoudelijke discussie aangaat met onwelgevallige argumenten, wordt meestal direct geblokkeerd. Preken voor eigen parochie blijft over, met ideologische verhitting als gevolg.

In Azië is het idee dat het opperste gezag in de keizer huist: alle ogen zijn opwaarts gericht, naar het verheven platform van de macht. In China is daar de communistische partij voor in de plaats gekomen, in Rusland vandaag Poetin. Maar het Westen denkt van oudsher in kleine groepjes Germanen en Vikingen: die woonden als losse stammen langs kreken en baaien. Ze gaan en staan waar ze willen – Julius Caesar omschreef het in in De Gallische Oorlogen (58 v.C.). Daarna bestond een land als Duitsland nog tweeduizend jaar als lappendeken van stammen en hertogdommen: het aaneensmeden hiervan tot één natiestaat is pas ongeveer honderd jaar een feit.

In de Middeleeuwen en de vroege moderniteit werd deze volksgeest vastgelegd in belangrijke verklaringen van individuele rechten: denk aan de Magna Carta, de Blijde Inkomste, het Plakkaat van Verlatinghe en de Bill of Rights (zowel de Britse als Amerikaanse versies). Steeds was het idee dat de soevereiniteit van onderop kwam en dan opsteeg: de soeverein dient de belangen van het volk, de bovenklasse legt de uiterste verantwoording af aan de onderlaag. Ieder individu heeft onvervreemdbare rechten – op vrijheid, bezit, het eigen lijf – en als de staat die rechten aantast, is een revolutie geoorloofd om de machthebber af te zetten. Dit denken vormt de grondslag van zowel republicanisme als liberalisme en de rechtstaat.

In feite is er door de komst van nieuwe technieken, iets onbedoelds gebeurd. Plots moesten die volkeren – die eigenlijk met rust gelaten wilden worden – die vrijheid wilden en soevereiniteit in eigen kring, zich gaan verhouden tot overkoepelende organisatorische verbanden. Deze verbanden kwamen mee met de nieuwe economische dragende voorwaarden van het moderne bestaan.

Tot het ontstaan van de moderne massa-maatschappij, werkte negentig procent van de mensen of meer in de landbouw. Tot ongeveer tachtig jaar geleden was iedereen boer. Bijvoorbeeld in het middeleeuwse drieslagstelsel lag één derde van de grond braak, de overige delen werden bebouwd met andere plantensoorten, en dat wisselde zo door. Het leven lag verankerd binnen seizoenen, wat rust en orde garandeerde. Maar al snel werden deze groenten geïmporteerd uit verre streken. We kregen van doen met de vierentwintiguurs economie, het comparatieve kostenvoordeel en de economische hyperspecialisatie omschreven door David Ricardo. Het geheel van economische verbanden en afhankelijkheden werd zó extreem complex en gejaagd – het individu voelde zich verloren, overweldigd, overspoeld en vervreemd.

Het ligt voor de hand dat dit gemis aan zekerheden, voeding geeft aan een roep om sterke leiders, een behoefte aan krachtdadige autoriteit. Maar het gaat dieper dan dat – ik denk terug aan een discussie met Willem Engel, die het inderdaad opnam, niet voor de autoriteit van de staat, maar juist voor de klassieke grondrechten: het recht om beschermd te zijn tégen de machtshonger van de overheid. Mijn antwoord daarop, echter, is dat de wijze waarop contact en de inname van informatie vandaag zijn gestructureerd, op zichzelf al totalitarisme versterken. De communicatieve condities, dus het geheel aan ‘waterleidingen’ en infrastructuur dat ons economische en maatschappelijke verhouden draagt, neigt op zichzelf al naar het centraliseren van macht.

Dat zit zo. Op internet is bijna alles collectief. Je wandelt niet naar de lokale kroeg of kerk, als plaats van sociale samenkomst. Ondertussen denk je dan na over de meest recente dorpsroddel. Neen, je wordt door een influencer met tienduizend volgers gepushed om iets te liken of om afstand te nemen van een ‘fascist’. Zo ligt de urgentie van eender welk onderwerp al ideologisch vastgespijkerd voordat je er als individu je gedachten over laat gaan. De implicaties zijn tribaal – alles ligt vast in een netwerk en elke gebruiker van sociale media is tegelijk omroep en ontvanger.

Hetzelfde geldt voor (over)gereguleerde platformen als Twitter en YouTube. Je kunt ook een mini-platformpje bouwen buiten die grote spelers, maar dan bereik je waarschijnlijk een fractie van het publiek dat je anders zou kunnen bereiken. Ook financiële afwegingen zijn hier weer relevant. Dit voedt een vraag naar regels en regulering, en kweekt bij het individu de wens om zich te schikken naar die regulering. De status en het inkomen hangen immers af van zichtbaarheid.

Wie dus die klassieke vrijheden écht serieus wil verdedigen – noem dit maar even ‘Magna Carta Engeland’, die zal dus onvermijdelijk in oorlog komen met vrijwel alle instituties (waaronder dus Big Tech). Die ultieme collectivisering van alles heeft zich reeds bewezen, zo bleek wel hoe makkelijk de brede massa het gebruik van QR-codes accepteerde en zelfs omhelsde. Ik heb veel zaakjes gezien in Amsterdam waar bordjes hangen “u kunt hier niet pinnen”, lees: wij zijn anarchistische piraten die geld buiten de belastingdienst houden, en die tegelijk wél eisen dat elke bezoeker QR-codes toont. 

Dus die collectiviteit, die homogenisering van het leven – het bestaan in de postindustriële dienstensamenleving die is geënt op de vorming van de karakterloze massamens – die is in-en-op-zichzelf fascistisch. Zo blijkt uit de bureaucratische methodiek die nodig is om zoiets complex te laten draaien en daarbij het individu te verpletteren. Dit zagen we in de Toeslagenaffaire.

Het kon zover komen doordat de klassieke conservatieve ideologieën niet zijn opgewassen tegen vier ontwikkelingen. Sinds 1913 wordt papiergeld bijgedrukt. Daarmee wordt alles gefinancierd: keynesianisme; oorlogseconomieën en verzorgingsstaten – de gouddekking ontbreekt sinds het opheffen van Bretton Woods. Daarnaast kan er ongelimiteerd kunstmest (en buskruit) worden geproduceerd, wat een einde maakt aan de natuurlijke Malthus-curve van de bevolkingscyclus. Door energieopwekking uit aardolie en aardgas zijn er sinds 1900 snellere verplaatsingen van zowel goederen als mensen mogelijk. Tot slot zijn de computer en het internet, zoals hier met voorbeelden toegelicht, ook onvoorspelbare hefbomen die alles ontmenselijken.

We komen terug op de totaalacceleratie van het leven die ik eerder omschreef. De klassieke conservatieven zijn absoluut machteloos tegenover de massaliteit van het moderne bestaan. In Brussel had ik vroeger een vriend, Nederlands journalist en overtuigd conservatief, met wie ik dineerde en discussieerde. We spraken vaak over immigratie en de EU. Ik wees op de dodelijke combinatie van moderne transportmiddelen, het blanke cultuurmarxistische schuldgevoel, het financiële gewin van de mensensmokkel maffia. Dit telde ik op bij de werkwijze van de EU-lidstaten: het probleem bij anderen over de schutting gooien en zelf geen initiatief te nemen, buiten dan reprimandes aan Matteo Salvini en Viktor Orbán. Hierop zei die conservatief dan altijd dat ik het “te somber” zag, dat de EU-leiders en lidstaten er al mee aan de slag waren, en dat hij voor zichzelf “een plicht tot optimisme” zag weggelegd. 

Zodra de asielcrisis het befaamde hotel in Albergen bereikte, bleek de definitieve juistheid van mijn analyses. Ik kan vooruit denken terwijl het klassieke conservatisme totáál geen antwoord heeft op de massaliteit van de huidige samenlevingsvorm waarin het ongewenst verzeild is geraakt. 

De filosoof Giorgio Agamben zegt in Homo Sacer (1995): “Fascisme en nazisme zijn boven alles nieuwe definities van de relaties tussen de mens en het burgerschap.” Precies die totaalacceleratie, de wens om het totale leven voor een politiek doel te mobiliseren, onderscheidt het fascisme en nazisme van de conservatief-autoritaire dictaturen van neem nu Pinochet of Franco. Want de conservatieve dictator zegt tegen burgers: doe je eigen ding, richt je op het privéleven, maar bemoei je niet met politiek, want ík ben de baas over de staatszaken. Daarentegen heft de fascist het onderscheid op tussen privé en politiek, en stelt het hele leven in dienst staat van de staatszaken.

Hier zijn we opnieuw bij de linkse identiteitspolitiek, die het hele leven ideologiseert en daarmee het fascisme kopieert. Met wie je seks hebt is niet meer iets dat iedereen voor zichzelf in de slaapkamer bepaalt, neen, het moet deel zijn van een collectieve identiteit die publiekelijk bekrachtigd wordt middels reclames en statements over inclusiebeleid. Er zijn pride-optochten, waar veel politici zich verplicht voelen aan mee te doen, onder de maatschappelijke druk van woke. Als je dit allemaal niet wil, dan ben je – op grond dus van de totalitariserende aard van de moderne condities van bestaan – gedoemd om ten onder te gaan als conservatief of om, oh tragiek, alsnóg fascist te worden, en óók deel te nemen aan die totalitariserende tendens, maar dan in tegengestelde richting. 

Samenvattend: moderne condities van bestaan vernietigden de klassieke, traditionele aristocratische maatschappij. De conservatief maakt de scheiding tussen het privéleven en het publieke, politieke bestaan. Links erkent dit onderscheid niet – links radicaliseert alles verder naar links. Het persoonlijke is voor links politiek, voor hen vallen ‘staat’ en ‘cultuur’ samen. Links is succesvol in het gebruiken van de staatsmacht om hun eigen cultuur tot de cultuur van iedereen te maken: denk aan het verbannen van vleesmaaltijden in kantines en zelfs het verbannen van vleesreclames in Haarlem. Als rechts zich laat terugdringen tot het privédomein – de natuurlijke neiging van de conservatief – dan is de strijd voor rechts verloren. Rechts zal de strijd om het publieke domein uit alle macht moeten voeren.

Roger Scruton – ooit leermeester van Thierry Baudet – is nog geen twee jaar na zijn dood al in de vergetelheid vervallen, doordat de setting van het modern leven niet overeenstemt met het leven op een manege in Wiltshire (zoals hij het conservatisme uitdroeg). De massamens gedijt bij de wereld die voortkomt uit de kunstmest, de supermarkt, de overbevolkte steden, fiat geld van ‘too big to fail’ banken en de digitale revolutie. Het klassieke conservatisme kwam daarentegen voort uit het vasthouden aan de aristocratische tradities van de oude wereld. Maar het was een nostalgisch conservatisme. Een conservatisme dat in zijn hart al wist dat het was achterhaald op het moment dat het werd geboren. Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen – Sid ondersteunen via BackMe blijft ook belangrijk en welkom, zodat mede dankzij u dit denkwerk aan de frontlinie kan doorgaan. Veel dank! En kom naar de events met Sid: 16 september in Friesland en 30 september in Nijmegen. Tot dan!

#column #sid lukkassen #fvd #forum voor democratie #moderniteit #contacten #politiek #fascisme #toeslagenaffaire #conservatief #thierry baudet #roger scruton #woke #pride #lgbtq community #aristocratie #conservatisme

[maximvandaele]

Paul Verhaeghes essay 'Intieme Vreemden': recensie

Ah, eindelijk weer eens een boekrecensie!

Op het eerste zicht lijkt Paul Verhaeghes bijdrage voor de Maand van de Filosofie niet zo veel nieuws te brengen in vergelijking met zijn eerdere publicaties. In de eerste twee hoofdstukken heeft hij het over identiteit en de spanning tussen identificatie/versmelten/intimiteit enerzijds, en separatie/afstand nemen anderzijds, en de vervreemding als gevolg hiervan.

In het derde hoofdstuk, 'Voorbij Intimiteit', legt Verhaeghe de link tussen mens- en natuurwetenschap. Hij bespreekt Freuds Eros- en Thanatos-driften en vergelijkt deze laatste met de tweede wet van de thermodynamica (alles neigt naar entropie of dus gelijkmatige verdeling van energie) terwijl hij in Eros ("[that] which holds the whole world together", zoals Freud Eros nog beschreven heeft) de neiging van levende organismen om zich te verzetten tegen de neiging naar entropie ziet.

Alle levende wezens, en de mens nog het meest, zijn volgens Verhaeghe kanalen voor "het versterken van de entropie", voor het opnemen van energie uit de omgeving om deze vervolgens gelijkmatiger te verspreiden in de omgeving, waarna het organisme op een gegeven moment zelf sterft en zijn energie gelijkmatig in de omgeving doet opgaan. Uiteindelijk heeft alles de drang om opgenomen te worden in een groter geheel - en dit "begrijpen doen we [niet], voelen des te meer." (p. 65). Ziedaar de mystieke wending van Verhaeghes denken!

Het is fijn om te zien hoe een auteur die voordien alleen menswetenschappelijke boeken publiceert, de brug probeert te slaan naar de natuurwetenschap en tegelijk - verfrissend genoeg - een soort filosofisch mysticisme. Ik bleef echter op mijn honger zitten na de 70 blz. van dit essay. Het universum dat Verhaeghe hier schetst, is uiteindelijk maar kil en zielloos. Het enige waar het naartoe lijkt te gaan, is de onvermijdelijke warmtedood van het universum, wanneer de laatste sterren en zwarte gaten verdwenen zijn en de entropie zijn toppunt bereikt heeft.

Dit is uiteindelijk een ondraaglijk nihilisme. Wat ontbreekt, is elke vorm van handelingsvrijheid, subjectiviteit en uniciteit. Wat vooral ontbreekt, is uiteindelijk liefde. Hoewel het een paar keer aangeraakt wordt, is liefde dat wat ontbreekt in dit essay. Op het fundamenteelste niveau bestaat alles uit liefde en wordt alles uit een 'liefde' gedaan - en dit is wat Verhaeghe, lijkt mij, over het hoofd lijkt te zien. Liefde is het enige wat zin kan geven aan de anderszins barre wereld van sterfelijkheid en entropie die in dit essay de revue passeert.

Dit was niettemin een zeer interessant essay, leuk om te lezen. Bij momenten zitten er poëtische kantjes aan. Het essay helaas nogal moeilijk verkrijgbaar (op deze site was het nog te koop in mei 2022). Een aanrader!

Een bloemlezing:

Ken jezelf, word jezelf, verlies jezelf - één methode: verliefd worden gevolgd door een langdurige liefdesrelatie. Er is geen resultaatsverbintenis, verloop en kostprijs zijn onvoorspelbaar, alle clichés blijken juist en terzelfdertijd is elk koppel anders. Het is een methode die ik graag aanbeveel. (p. 29)

[Samen] slapen is vele malen intiemer dan neuken - het woord alleen al. We hebben geen lieve woordjes voor penetratieseks, enkel schuttingtermen of wetenschappelijk jargon. Probeer eens intieme alternatieven te vinden? (p. 34) Het idee dat de mens maakbaar is, klopt. Maar dat we onszelf maken is een illusie. (p. 37) De gevolgen zien we in het stijgende aantal mensen met een burn-out, depressie, angst, oververmoeidheid […] De bewustwording dat dit collectieve problemen zijn, […] waarvoor een collectieve oplossing noodzakelijk is […] dringt nog steeds te weinig door. […] Heb ik een lichaam? Of heeft mijn lijf een ik? (p. 43) Vanaf [onze geboorte] zijn we tegen wil en dank wezentjes op onszelf en start een niet-aflatende reeks pogingen om de verloren volledigheid te herstellen. Dit proces kennen we onder de benaming 'liefde' (p. 46) Bij mijn weten zijn er maar weinig smartlappen over het smachtende verlangen om alleen te zijn. Het lijkt er sterk op dat de oorspronkelijke doelgerichtheid om op jezelf te zijn eerder in stilte werkzaam is. (p. 49) [Freud] zou zich volmondig aangesloten hebben bij een uitspraak uit 1966 van Nobelprijswinnaar Natuurkunde Richard Feynman: dat we geen flauw idee hebben wat energie is. (p. 50) Wat als er geen ik bestaat als een entiteit op zich? Wat als mijn lijf slechts een onderdeel is van en een schakel binnen een groter geheel? […] Als dat het geval is, waarom blijven we dan zo hardnekkig vasthouden aan de illusie van het autonome ik? (p. 60) [Plots] voel ik iets intuïtief aan, […] ik ervaar een verbondenheid met iets of iemand die ik niet kan verklaren. Iets in mij resoneert met de buitenwereld. Dergelijke ervaringen zijn zeldzaam […] (p. 63)

#boek #recensie #Paul Verhaeghe #Intieme Vreemden

[tennesseeaelbrecht]

W I E W E Z I J N - F I E N L E Y S E N

Februari begon voor mij uitstekend ;). Op zaterdag 1 februari ben ik namelijk naar het toneelstuk Wie we zijn van Fien Leysen gaan kijken. Deze vond plaats in CC Strombeek om 20u30.

Wat mij erg aantrok toen ik besloot om naar deze voorstelling te gaan kijken, was omdat het iets uniek leek te zijn. Een beetje experimenteel en filosoferend. En ik kan jullie zeggen, dat was het allemaal!

Over het algemeen zou ik zeggen dat Wie we zijn gaat over thema’s als identiteit en op zoek gaan naar jezelf.

Het toneelstuk zelf was zeer origineel. Ten eerste was het al een monoloog, aangezien Fien Leysen de enigste op het podium was. Ze vertelde wie ze is of althans wie ze, na haar lange zoektocht, denkt te zijn. En dan hebben we het niet over naam, leeftijd, werk etc. Neen. Over wie je écht bent. Want als je erover nadenkt, weet jij wie je echt bent? (Ja, ja, ik had jullie al gezegd dat het filosofisch zou gaan worden ;)). Fien vertelt over haar leven aan de hand van verhalen van haar grootouders en over haar eigen levensgebeurtenissen. Ook toont ze talloze filmpjes over gesprekken die ze met wetenschappers heeft gehad. Want als er iets is dat Fien Leysen gedaan heeft voor deze voorstelling is het wel op onderzoek uitgaan. Zo sprak ze over indentiteit met Frank de Winne, Jan De Coster, Tom Hannes, en vele anderen.

Stijn Devillé heeft volgende, sterke mening: "Fien Leysen doet het weer: op basis van interviews met wetenschappers en experts zoveel verschillende lijntjes uitwerpen dat het je duizelt, om ze dan vervolgens één voor één netjes binnen te halen en er een strik in te leggen met een ontroerend, persoonlijk verhaal. Prachtig."

Wat ik sterk vond in deze voorstelling is dat het een originele benadering heeft. Ze heeft het hele stuk namelijk gemaakt, beginnend vanuit zichzelf. Ook legde Fien zichzelf bloot. Ze stond daar, op het podium, in een simpele training. Het was duidelijk dat ze zich niet speciaal had opgekleed voor deze voorstelling, maar gewoon zichzelf was. Ze vertelt haar eigen levensverhalen aan vreemden. En tenslotte, lukte het haar om een intieme band op te bouwen met ons, haar publiek. Dit was mede dankzij het feit dat het een zeer kleine zaal was en ze dan ook een klein publiek had en ze daardoor met ieder onder ons oogcontact kon maken. Dat gaf indruk.

In een recensie van De Standaard staat het volgende: "Leysen kan poëtisch raken, doseert perfect en prikkelt ook de gedachten – steken laat ze dus niet vallen, al mis je achteraf toch scherpe kantjes die je ideeën over identiteit écht op hun kop kunnen zetten. Is dat erg? Nee, want Wie we zijn is misschien een brave, maar altijd boeiende reis tussen de wijde wereld en het eigen nest."

Ik ben het volledig eens met de recensent en ik begrijp het helemaal, want prikkelend en boeiend was Wie we zijn zeker en vast!

Opgelet: Als je niet van filosoferende onderwerpen houdt, zou ik deze voorstelling niet bekijken. Wie we zijn is dan ook geen voorstelling voor iedereen. ;)

Praktische informatie:

Wat: Wie we zijn

Wie: Fien Leysen

Wanneer: zaterdag 1 februari 2020, 20u30

Waar: CC Strombeek

Bronnen:

www.fienleysen.com

[karageraertshku]

Alternatieve Afbeeldingen Beeldspraak - Ton Hendriks

Beide foto’s bevatten vrouwelijk naakt, waarbij meer ruimte is voor experiment dan voor perfectie. Als toeschouwer kun je je wat ongemakkelijk voelen om er naar te kijken, de afstand tussen het onderwerp en de fotograaf is intiem. Beide zijn geforceerd gekaderd, je kunt er niet omheen. Ondanks de naaktheid van de vrouwen is het geen opdringerige seksualiteit. De foto van Bakker bevat bewegingsonscherpte, de foto van Mignot bevat onscherpte in de vormgeving door het effect van het glas. In beide foto’s krijgt het model een onherkenbaarheid. Techniek en interieur hebben een vintage sfeer.

Mignot’s project duurt 96 maanden. Hij maakt foto’s van zijn beeldscherm tijdens een live sexcam. De kadering/vormgeving voelt naar mijn mening aan als een telefoonscherm. De foto van Bakker verwijst naar film. Je zou dus kunnen zeggen dat het ook verwijst naar hun maakproces.

Beide foto’s hebben een centrale compositie. Bij de foto van Olaf zweeft er een gele plastic zak door de ruimte. Dit maakt beide foto’s vervreemdend, al is de locatie redelijk normaal en hedendaags, zoals genoemd werd onder de foto van Scheeren. Ook heb ik voor deze foto gekozen omdat het beide zelfportretten zijn. Ze zijn ook sereen, er is veel restruimte rondom de hoofdpersoon.

Het bord op de foto van Scheeren zou kunnen vervangen worden door de plastic zak in de ruimte van Olaf. Het zakje heeft duidelijk een betekenis, hoe kan het zo op en neer zweven, maar de gordijnen in de foto hangen stil? Ook is er bewust gekozen voor een felle kleur. Deze Nederlandse fotografen duidelijk niet op een locatie in hun eigen land.

De foto van Hendriks is gemaakt van een jongen uit een opvanghuis voor straatkinderen in Zuid- Afrika. Hij verteld daarbij dat hij een ander beeld wilde scheppen dan de gebruikelijke anonieme reportagebeelden van slapende kinderen op straat. Door de jongeren bewust te laten poseren voor een portret. Hierbij heb ik een foto uit de serie van de Puy gekozen, die ze maakte tijdens haar rondreis door Amerika. Dit jongetje vond zij in een woonkamp. Hij was wat onzeker voor de camera, en ze deed er alles aan om hem op zijn gemak te stellen. Want ze wilde hem vooral niet zielig afbeelden, ondanks dat ze medelijden had met zijn leefsituatie. Ze wilde hem stoer afbeelden zodat hij een leuk verhaal had om te kunnen vertellen op school.

Hoek wilde deze mentaal gestoorde man, die hij ontmoete in de straten van Ethiopië neerzetten als een koning. Hij wilde hem een keer het gevoel geven dat hij een sterrenstatus was. Op dit moment was hij zelfs dronken. Hij wilde hem niet laten zien als psychische patent, maar juist als een mens met trots en waardigheid. Hiermee wilde hij onderzoeken met welke blik wij naar vreemden kijken.

Op dit portret legt Mark een 14-jarige sekswerkster vast die ze in Seattle in 1983 tegenkomt. Op dat moment is ze bezig met een serie over Seattle’s daklozen en weggelopen jeugd. Ze wachtte buiten bij een club, waar veel straatkinderen komen.

Tiny is de nickname van het jonge meisje. Ze heeft het geld nodig voor haar drugsverslaving. In een interview praat Mark heel liefdevol over de ontmoeting met het meisje. Ze wilde eerst niet gefotografeerd worden, en rende schreeuwend weg. Daarna ontmoet ze het meisje opnieuw bij haar moeder thuis. Ze weet zich emotioneel met haar te verbinden, en zich te verdiepen in het meisje als persoon. Ik vind het mooi hoe Mark ervoor heeft gekozen om haar gewoon thuis te fotograferen. Zo zou je in eerste instantie niet weten dat zij een sekswerkster is, maar is ze gewoon een mooi, sterk, jong meisje, in haar eigen ‘beschermende’ omgeving.

Op beide foto’s zie je dus niet het heftige leven, maar je ziet ze als normale personen met een normaal leven, je kijkt verder dan wat ze doen of waar ze vandaan komen. Ik vind het mooi hoe je als fotograaf de bewuste keuze kunt maken, om dat wat je aansprak toen je de persoon vond buiten beeld te laten, toch te kiezen om een ander verhaal te vertellen.

Op de foto van Boot is een jonge vrouw te zien in haar ondergoed in een kale kamer. Ze moet volhouden op haar evenwicht. De foto heeft hoogcontrast en een duister en intiem karakter.

Araki is op dit moment met zijn vrouw Yoko op huwelijksreis. Het feit dat dit een foto is van hun huwelijksreis maakt deze foto erg persoonlijk. Ook omdat dit een van de eerste foto’s is die hij maakt van haar als zijn vrouw zijnde. Hij maakt een heel boek waarbij bijna alleen maar foto’s van haar in staan.

Ook deze foto heeft veel contrast. Ondanks het intieme, is deze foto op een bepaalde afstand gemaakt door middel van het perspectief.

Bij beide foto’s is goed nagedacht over de compositie van het onderwerp. De achtergronden zijn kaal, maar de lichamen gaan grotendeels over heel de foto. Een dynamische houding. Ookal is het lichaam bij Boot verstijft, het lijkt ieder moment te kunnen vallen. De lijnen van de mat van de linkerfoto komen ook terug in de lijnen van het kader van de boot. Er is een redelijk grote afstand tussen het model en de fotograaf, waardoor we een eenzaamheid kunnen voelen.

Het verlangen van Araki zit ook in de hoeveelheid foto’s die hij van zijn vrouw heeft gemaakt. En in interviews praat hij altijd met liefde over haar. Na deze serie maakt hij nog series als Spring Journey and Winter Journey, waarin hij naar haar overlijden zijn rouw laat zien. Later overlijd ook zijn zeergeliefde kat Chiro, die ook in het boek voorkomt. Het lijkt een liefdevol ‘gezin’.

Bij beide foto’s is een stuk van de weg zichtbaar. Het loopt diagonaal uit het beeld. De gebouwn zijn van de zijkant gefotografeerd. Dit maakt de huizen extra blokkig en hoekig. Beide huizen hebben een puntig dak, en op beide foto’s is een spoor van leven te voelen, bij de foto van Onorato en Krebs staan de palen dynamisch, alsof er nog aan gewerkt moet worden, en bij de foto van Galjaard zijn mensen rondom de bunker te vinden. De focus is gericht op het bouwmateriaal, maar er is toch enige natuur in aanwezig. De ramen zijn nog een groot open gat in de ‘bouwval’. Dit vormt het gevoel van leegte en verlatenheid. De huizen zijn onbewoonbaar. Het lijken de ogen van het huis.

Beide foto’s hebben een element zich voorbeweegt in de longexposure, en het andere deel van de foto niet. Op de voorgrond en op de achtergrond van het bewegend beeld zijn nog dingen te zien. Het bewegende deel loopt in een lijn het beeld uit. Beide foto’s hebben een industrieel uiterlijk, met koud beton. Dit geeft een mooi contrast tegen het opgelichte bewegende, dynamisch beeld. De dynamiek van de longexposure heeft iets spookachtigs en mysterieus. We kunnen niet helemaal goed zien waar we naar kijken, en het beweegt zich snel voort en daarna zou het verdwijnen.

Op beide foto’s hebben de spiegels een duidelijke functie. Bij de foto van Krzyzanowski loopt de cactus door in een arm. Hij maakt deel uit van de vorm. De huid is zacht en egaal, de cactus is stekelig en ruw. Het beeld gaat niet over het landschap, maar over de plaats van de fotograaf en zijn omgeving. Bij de foto van Ghadirian geeft de spiegel ook een ander, tegenoverstaand deel van de ruimte weer. Dit geeft een grotere context aan de ruimte.

De foto van Krzyzanowski lijkt een soort van eerste ontmoeting aan te geven, omdat hij zichzelf heeft betrokken bij iets dat er al stond. Een deel van de foto is dus een registratie, de arm en de spiegel zijn geënsceneerd, en hier komt het karakter en de smaak van de fotograaf goed tot zijn recht. Hij verbind zijn eigen wereld met de maatschappij.

De foto van Ghadirian mag geënsceneerd zijn, ze liet zich wel inspireren door een bestaande situatie, de foto’s van een Koninklijke familie in Perzië. Ze fotografeerde haar eigen vriendinnen en familieleden in de Perzische traditionele kleding, maar met moderne items. Traditie kwam zo in verbinding met moderniteit. Dit was voor velen erg shockerend, ze ontving een prijs maar deze werd om die reden ingetrokken.

Op de foto van Napel zien we een model voor een witte achtergrond. Het vierkante formaat vraagt meer aandacht voor het gezicht dat op de foto aanwezig is. Het water vloeit als een sterke horizontale lijn door het beeld. Het badpak dat het model draagt refereert naar de blauwe, zachte kleur van het water en de ogen van het meisje. Haar huidskleur is heel zacht op de melkwitte achtergrond. Het vormt een soort puurheid.

Op beide foto’s is een jong figuur te zien. Ze hebben beide donker haar, en dit vormt een groot contrast met de witte achtergrond. Omdat de foto van Mann zwart-wit is vervaagt de zachtheid van het meisje. Wel vormt het licht een soort van lieflijke bloem rondom haar gezicht. Mijn oog wordt naar het lichtste deel van de foto gezogen, daarom maakt ik direct contact met haar gezicht. Beide foto’s hebben een centrale compositie, en een lege achtergrond.

De foto van Napel is wat serieuzer, alsof zij als een sterk meisje staat in het water. De foto van Mann gaat veel meer over het drijven en is daarom ook dromeriger. Haar blik is net iets minder belangrijk.

De foto van Gerritsen is een zoekplaatje van meerdere losse scènes die achteraf samen zijn gevoegd. Iedereen is bezig met zijn eigen privé leven, en de omgeving lijkt daarin niet in te bestaan. Door de foto’s  achteraf samen te voegen is het mogelijk alle gezichten scherp te krijgen.

Beide foto’s bevinden zich in een intieme situatie, waarbij mensen onderweg zijn. Door alle personen een gelijke scherpte te geven, zijn ze allemaal even belangrijk.

De foto van Mark lijkt veel meer te gaan over een familie en hun band. Op deze foto geeft de intimiteit juist een knus gevoel. Het gaat juist om het samen onderweg zijn.

De foto van Berger bestaat uit een serie van drie foto’s van allemaal hetzelfde standpunt.

Op beide foto’s is water te zien, met een lichte reflectie. Bij Berger van de lichte wolken, bij Shibata van de donkere bergen. In de foto van Berger geven de wolken en de golven dynamiek aan de foto, bij de foto van Shibata is het water een stilleven, en vormen de boeien een dynamisch lijnenspel door de foto heen. Op beide foto’s zie je een stuk horizon. De horizon met wolken op de foto van Berger, en de boeien op de foto van Shibata vormen een vlakverdeling.

Beide foto’s zijn vanaf een hoog standpunt vastgelegd. De foto’s krijgen hierdoor een sterk landschappelijk karakter. Het gaat puur om de omgeving. De wegen lopen dynamisch door de foto heen, het geeft kijkrichtingen.

Op de foto van van den Broek wordt een militair begroet door zijn ouders. Zijn moeder raakt zijn kin aan, beide ouders zijn vol van emotie. Hun handen en blikken vertellen alles. De foto gaat over migratie en een multiculturele samenleving.

De foto van T Parker gaat ook over adoptie, en daarbij ook over een multiculturele samenleving. Het nieuwe wezentje word helemaal betrokken bij het nieuwe gezin. Beide foto’s gaan over onvoorwaardelijke liefde. Ook de titel ‘Blended’ geeft deze liefde aan.

Beide foto’s gaan over een jong meisje in een wat onzekere houding. Op deze leeftijd transformeert je lichaam zo erg, dat je je er misschien nog niet comfortabel in voelt.

De serie van Duyvendijk gaat over meisjes die in Zuid-Korea in uniform naar school moeten, en in het weekend kunnen aantrekken wat ze willen. In een uniform moet je je eigen identiteit verdringen.

Matar zegt over haar serie dat ze zichzelf van vroeger herkent in de meisjes. Alleen de cultuur zou anders zijn. Haar serie gaat over vrouwelijkheid en het vrouw zijn, in haar ongemakkelijkheid. Deze ongemakkelijkheid vind ze juist mooi.

De roze kleding in beide foto’s refereert ook aan vrouwelijkheid. Bij de foto van Duyvendijk is dit een lieve, zachte, meer volwassen  kleur, en bij de foto van Matar, een opvallende kinderlijke kleur. Dit kan ook aan de cultuur liggen. De blauw pruik van het meisje komt subtiel terug in het lint aan de boom.

De pony die de helft van haar gezicht bedekt straalt ook een soort onzekerheid uit. Beide foto’s hebben een achtergrond die niet perse refereert aan het kind zijn. Wel denk ik dat de achtergrond van de linkerfoto is gekozen om de tijdelijke vrijheid  van het meisje aan te geven. Beide foto’s hebben op de achtergrond een lijnenspel, bij de bomen verticaal, de ladder horizontaal.

Mesic’s serie bestaat uit op verschillende manieren bewerkte foto’s, het bekrassen gebruikt ze als metafoor voor het wegpoetsen van de oude identiteit. Een pasfoto was voor haar het meest betekenisvol voor haar oude, Kroatische identiteit, die ze heeft verruild voor een Nederlandse identiteit.

Het boek van Geene en de Nooy gaat vooral over kopiëren. Bij kopiëren gaat de identiteit van het werk en de maker verloren. Door het wegknippen van de ‘kopstukken’ gaat ook de identiteit van het onderwerp verloren. Het fascineert me dat dit bij dingen is gedaan die bij ons al onder een categorie vallen, en niet onder een individu. Het witte vlak trekt onze aandacht. Daarom kijken we in principe vooral naar datgene dat we niet kunnen zien.

De afbeeldingen raken elkaar op het gebied van incompleetheid. Het heeft een collage, analoog gevoel van bewerking. Het beeld krijgt een tweede laag, en zegt meet dan wat er in eerste instantie te zien is op het beeld.

In de twee beelden legt Fokke het verhaal van Huffener vast over de oorlog, in combinatie met tekst. De viool is met haar verbonden door haar zusje die erop speelde, en de oorlog niet heeft overleeft. Huffener bleef wel in leven, zij haalt de viool op in het ouderlijk huis en haar kleindochter bespeelt hem nu. De viool is voor Huffener dus van grote emotionele waarde. Het portret wordt verbonden met de foto van de viool. Door het vast te leggen van deze viool heeft de fotograaf een soort van derde bezit of eigenaar.

Wu Wei is meer betrokken in zijn relatie met de persoon dan Fokke. Het is namelijk zoals de titel al zegt zijn eigen oma. Iemand die hij al door en door kent, en daarom emotie vast kan leggen van heel dichtbij. Zo fotografeert hij haar zelfs op de wc. Door haar eigendommen direct in te lijsten is de fotograaf in een soort van tweede bezit van de spullen. Deze spullen zijn heel recht toe recht aan, precies zoals ze zijn.  Dit geeft ze puurheid. Niet gefotografeerd, bewerkt en geen vervorming. Toch kun je er net als een foto niet helemaal omheen kijken.

Wel zijn beide bezittingen uit context gehaald van hun originele ruimte. We weten niet waar deze personen hun spullen bewaren. Toch is de viool van Fokke nog beschermt in een afgebladderde kast dat ook weer oudheid en bescherming aangeeft, en worden de eigendommen bij Wu Wei ook gefotografeerd in hun functioneel gebruik.

Beide series zijn een portret gecombineerd met een stilleven. Ze verbinden een persoonlijk voorwerp aan een persoon. Deze voorwerpen zijn hedendaags. Iedereen kent ze. Het communiceert daardoor een duidelijk verhaal.

In het portret van Wu Wei speelt het ligt ook een rol bij de emotie die het opwekt. De foto van Fokke is juist haar scherp, alsof de vrouw het zich nog goed herinnerd.

Beide foto’s gaan over het oversteken van een grens, onderweg naar een nieuwe bestemming die we niet goed in beeld kunnen zien. Het gaat om de reis er naar toe, de emotie van het moment. Het zijn registrerende/documentaire foto’s, waarbij het verhaal belangrijk is. Lynch geeft daar al veel meer van weg omdat er duidelijk emotie in de foto te zien is. Bij Lohuizen zit er veel meer emotie in de houdingen van de personen. Zij proberen met man en macht vooruit te komen.

Bij beide foto’s is voor een hoog standpunt gekozen. Bij Lohuizen lijken daardoor de mensen kleiner op de wereld en geeft het de afstand van de grens beter aan. De foto is minder persoonlijk. Door een hoog standpunt te kiezen bij de foto van Lynch, ligt alle focus op het jongetje dat over de grens wordt gedragen, en de massa mensen eromheen.

#inspiratie

[avondurenvanroos]

#1. Op welke manier we elkaar zien.

De tweede keer dat Jack me vertelde dat hij niet van me hield en dat nooit zou doen, was hij dronken. Ik ook. 

Hij had me na mijn werk overvallen met pizza en bier en daarna meegesleurd om van het Eindhovense nachtleven te genieten. 

We werden zat en dansten alsof we nog maar even jong waren. 

Op een gegeven moment keek hij me aan, zijn ogen een beetje glazig door de alcohol. 

‘Vind je mij nou echt zo leuk?’

Alsof hij het zelf niet helemaal kon geloven. Even kon ik alleen maar terug kijken en zijn lange wimpers tellen. Het verbaasde me dat hij erover begon, we hadden het onderwerp twee weken lang behendig ontweken. Het betekende wel dat hij over me na had gedacht, wat me even hoop gaf. 

Die hoop duurde niet lang. Jack had het onderwerp enkel aangekaart om me nog een keer te vertellen dat hij me niet zag op die manier. Dat hij ons niet zag op die manier. 

‘Je bent een geweldig meisje, Roos. Maar ik zie je niet op die manier. Ik zie onze toekomst niet zo. Als ik denk aan waar wij zijn, over tien of twintig jaar, dan zie ik ons niet samen.’

En ik keek hem aan, met tranen in mijn ogen. 

‘Ik ga roken,’ schreeuwde ik hem toe, over de muziek heen. Ik moest weg uit de kroeg, weg van de dansende lichamen en gelukkige gezichten, weg van Jack. Waarom moesten zijn dronken gedachten nou precies hierover gaan? Kon hij deze gespreksonderwerpen niet bewaren voor een beter moment? Wanneer er geen alcohol door mijn bloed stroomde en ik wel helder zag? 

Van drank word ik sneller emotioneel. Dat is zo. Ik voelde het zout prikken in mijn ogen en deed mijn best het weg te knipperen voor ik over zou stromen. 

‘Zal ik mee gaan?’ Vroeg Jack nog voor ik mijn tasje van tafel griste. 

‘Nee,’ ik ontweek zijn blik en stormde met gebogen hoofd naar buiten. Mijn gedachten kolkten. Mijn hoofd bonkte. Stiekem was ik blij met de verdoving van de zes glazen bier die ik al achter mijn kiezen had. 

Buiten graaide ik verward door mijn tasje om me vervolgens te herinneren dat ik geen sigaretten meer had. Mijn wangen werden nat. 

Godverdomme. 

‘Gaat alles wel goed?’ Een stem haalde me uit mijn bubbel van verdriet. Ik werd me ineens heel bewust van mijn omgeving. 

Daar stond ik dan, met betraande ogen op het terras van de kroeg. De rokers die zich onder het afdak hadden verzameld wierpen blikken op me. Ik probeerde me voor te stellen wat ze zagen. Een huilend, dronken meisje. 

Mijn haar zat vast verschrikkelijk. 

Ik keek op naar de jongen die me had aangesproken. Hij was wat langer dan ik, droeg een geruite bloes en keek me medelijdend aan. Naast hem stond een kleiner gastje, met rood haar. Ze dronken bier en rookten lucky strike sigaretten. Ze waren beiden niet aantrekkelijk genoeg om mijn aandacht te hebben gevangen binnen. 

Ik wreef over mijn wangen. Voelde het goed voor ze? Een meisje ‘in nood’ helpen? Aandacht schenken aan de medemens? 

‘Heeft een van jullie misschien een sigaretje voor me?’ Ik glimlachte naar ze, geforceerd. Meteen werden er twee pakjes en een aansteker voor me uitgehouden.  ‘Thanks,’

Ik stak de peuk aan en zoog eraan met een enthousiasme wat beide jongens opviel. 

‘Is er iets gebeurd?’ Vroeg de kleine.  ‘Wil je er over praten?’ Vroeg de lange. 

Mijn dubbele tong dacht: ja. Mijn zwakke verstand was het daar niet helemaal mee eens.

 ‘Weten jullie wat het is? Liefde is rot. Liefde is stom. Er is daarbinnen iemand, van wie ik zielsveel houd. Maar hij is niet verliefd op mij. Hij is mijn beste vriend, ik wil hem alles geven. Maar hij wil me niet.’

Ik liet een stilte vallen en rookte. En rookte. Mijn longen voelden zwart. Mijn hart voelde zwart. 

‘Dat,’ beaamde de kleine,’ is inderdaad een kut-situatie.’ En de lange beaamde dat weer. 

Een kut-situatie. 

Daarmee sloten ze af en begonnen ze zelf een beetje te vertellen. Ik kon merken dat ze liever niet te diep in gingen op mijn liefdesproblemen. Wat hadden ze daar aan? Zij stonden toch voor me? Het kwartier erna deden ze hun best om indruk op me te maken, met een uitbundigheid die me na een tijdje overhaalde om nog een sigaret met ze te roken. 

Toen kwam Jack naar buiten gelopen. Ik zag hem meteen, maar kon het niet opbrengen om zijn aandacht te vangen en naar me toe te leiden. Ik liet hem zoeken en deed alsof ik hem pas zag toen hij naast me stond. 

‘Hey,’ hij bekeek mijn nieuwe gezelschap en stak zijn hand naar ze uit. 

‘Jack,’ stelde hij zich voor. Ik zag dat hij hen intimideerde. Zijn stevige handdruk was al genoeg om dit te weeg te brengen. Het waren ook maar twee broekkies uit Leiden. Ze waren niet op hun plaats tussen deze zachte ‘G’s’ en boerse lompheid.

Nadat hij beleefd de etiquette had gevolgd keek Jack naar mij. Zijn blik vroeg of alles goed was. Of ik gekalmeerd was, weer opgevrolijkt, weer heel. Verre van, maar ik was afgeleid en dronken, dus ik schonk hem een glimlach. 

Om hem gerust te stellen.  Maar wie stelde mij gerust?

Ik bedacht me dat hij bij mij sliep. Dat we straks samen terug zouden lopen naar mijn studentenkamer. Dat hij in mijn bed zou liggen, wederom. 

‘Roos, heb je een peuk voor me?’ Jack stootte me zachtjes aan toen hij zag dat ik in gedachten was verzonken. 

‘Ik ben zelf al aan het schooien,’ ik gebaarde naar de jongens. De lange stak hem zijn pakje toe. Jack knikte dankbaar terwijl hij de sigaret tussen zijn lippen klemde. 

Mannen zijn sexy als ze roken, maar het moet ze wel staan. Ze moeten de rook eigen maken, alsof het een verlengstuk van hun lichaam is. 

Jack rookte alsof de sigaret hem niet zou doden, misschien hij juist de sigaret. Hij had geen cynisme nodig om het te kunnen verantwoorden. Hij rookte gewoon. 

De kleine rode zag me kijken. Hij pakte mijn arm vast. ‘Wil je dansen? Dit is een goed nummer.’

‘Ik zie je zo,’ zei ik tegen Jack. Hij wuifde naar me, zijn blik indringend. Ik wist dat hij me probeerde te lezen, probeerde in te schatten hoe ik me voelde. 

Het belangrijkste was hoe ik me wilde voelen: dronken.

De hand van de kleine rode voelde klam op mijn huid toen hij me het podium op sleurde. Ik wist niet waarom ik met hem danste. Jack kon ik toch niet jaloers maken. 

‘Was dat die knul?’ Vroeg de jongen aan me. Ik knikte.  ‘Waarom doe je zo aardig tegen hem?’ 

‘Omdat hij mijn beste vriend is. Waarom zou ik dat niet doen?’ antwoordde ik wat bars. Ik had geen zin meer om het onderwerp met hem te bespreken. 

‘Hij maakt je verdrietig, toch?’ hij keek me onbegrijpend aan. 

‘Dat is misschien wel zo, maar dat maakt hem nog geen slecht persoon. Ik ben verliefd op hem, hij niet op mij. Dat is jammer, maar gevoel kun je niet forceren.’

De andere jongen voegde zich weer bij ons en Jack zag ik bij vrienden aan de bar staan. Dus ik danste. Niet voor Jack, niet voor de twee Leidse broekkies.  Voor mezelf. En ik stopte pas toen ze voorstelden om een jointje te gaan roken. Ik zag hun teleurstelling toen ik naar Jack rende om hem mee te vragen. 

‘Was je niet boos op hem?’ Vroeg de korte rode toen we over Stratum naar de Bakkerij liepen. Ik kon zien dat hij genoot van deze intieme informatie die hij over me had. Het gaf hem het gevoel dat hij me kon beïnvloeden. Het gaf mij het gevoel dat hij precies zo snobistisch en uit de hoogte was als ik al had gedacht. 

Dus antwoordde ik: ‘ach, samen uit, samen thuis. Toch?’ om hem een beetje te stangen. Grote ogen richtten zich op me. ‘Slaapt hij bij je?’ 

‘Jazeker.’ Was de enige reactie die hij van me kreeg. Ik wilde mezelf niet verantwoorden aan vreemden. Ik wilde blowen en een ander gespreksonderwerp. We daalden neer op de houten banken die tegen de voorgevel van de shop stonden nadat we een paar jointjes hadden gescoord.  Terwijl we de wiet naar onze beschonken hoofden voelden stijgen kletsten we over onbenullige dingen. Om ons heen stroomden steeds meer mensen de kroegen uit en de straat op. Het was laat, de barren sloten. 

We namen afscheid van de Leidse broekkies. Om ze nooit meer te zien. 

In stilte liepen we terug. Ik wankelde op mijn benen door de drank en de wiet. Ik wankelde door het ijs op de stoep en de hoopjes overgebleven sneeuw. 

De drang om mijn arm door die van Jack te haken en steun bij hem te zoeken was groot. Toch weerhield ik me. Hij was niet van mij, ik mocht hem niet vasthouden.

Maar het was ontzettend lastig om dat te accepteren. 

#avonturenvanroos #jack #uitgaan #kroeg #bar #drinken #drunk #dronken #wiet #smoken #blowen #stappen #eindhoven #stratum #dutch blogger #dutch #dutch writer #blog #blogpost #1 #op welke manier we elkaar zien #toekomst #liefde #fuck #leiden #sneeuw #nacht #nachtleven #vriendschap

[dailyentrieslana]

Hey online diary

Ik heb eindelijk vandaag besloten na een semi-depressief momentje, om alles wat ik meemaak in mijn leven bij te houden. Waarom online? Stiekem hoop ik dat iemand mijn entries zal lezen en dat het hun zal boeien? Het idee dat vreemden je meest intieme momenten en donkere gedachten meemaken en je niet in het echt ermee kunnen confronteren... Dat is ook weer zoiets wat mij aanzet tot het online plaatsen..

Mijn blog zal soort van een twitterachtig idee hebben? Als ik random gedachtes heb dan post ik ze?

[indulginginlife-blog]

Exhibition

Ik ben geen exhibitionist. Integendeel. I cross an invisible line by doing this. And I’m throwing myself to the lions.

Ik ben nooit echt een extravert geweest. Ik was eerder het stille type. In de kleuterschool liet ik af en toe nog eens van me horen. Maar vanaf het moment dat het gevoel van schaamte me niet langer vreemd was, zei ik nog weinig. Ik hoopte dat mensen me niet zouden opmerken en als ze dat dan toch deden, kreeg ik een rode kop.

Ik heb dan ook nooit de aandrang gevoeld om mijn persoonlijke emoties te delen met mensen die ik van haar of pluim ken. Noch vind ik het nodig om mijn mening te pas of te onpas te spuien, hoe gefundeerd ze ook moge zijn. Nochtans is dit sedert enkele jaren, ja ik heb al een volwassen leven gehad voor de start van dit alles, in de mode geraakt. Meer nog het is sociaal aanvaard. Meer nog, het lijkt erop dat iedereen meedoet, dat het de normaalste zaak van de wereld is en je bent bijna wereldvreemd en asociaal als je niet elk moment van je doordeweekse leven deelt. Als je niet je ontbijt, lunch en diner op instagram zet omdat het er toch zo lekker (en gezond ook) uitziet. En brunch ook nog als het even kan. Als je niet je mening tweet over een nieuw tv-programma, wat je vindt van het liedje dat ze momenteel op de radio spelen, of je ongenoegen post op facebook over een totaal triviaal nieuwsfeit of misschien zelfs over een allesbehalve triviaal nieuwsfeit.

Alsof iemand zit te wachten op je ongepeperde mening. Alsof het iemand een fuck interesseert wat jij vindt van dit of dat. En wie zit er te wachten op foto’s van je kinderen op elk moment van de dag, van je eerste echo, van je huisdieren in alle mogelijke schattige poses, van de eerste drol van je eerstgeborene, van je vieze etterende kwetsuren na een val van je gevlekte pony met drie poten, van je nieuw lief dat vastplakt aan je lippen, liefst met nog net een stukje zichtbare tong, van jullie grootse verbouwingen voor en na (liefst een heel album), van je perfecte vakantie of het nu Blankenberge of Cannes is, je moet toch tonen dat je op vakantie bent geweest?

Konden wij ons enkele jaren geleden inbeelden dat we onze vakantiefoto’s, toch iets intiem, iets privé, laat staan een foto van ons pasgeboren kind (al dan niet nog met navelstreng) zouden tonen aan talloze vreemden? Je mag me gerust ouderwets noemen, al ken je me dan helemaal niet, maar dat heb ik zelf gezocht door dit te schrijven aan jullie vrienden van vrienden, ik vind dat raar. Ik heb die neiging ook helemaal niet. Wat is de reden van mijn nutteloos betoog? Er is er geen. Net zoals er geen enkele reden is waarom we allemaal kleine exhibitionisten geworden zijn. Of toch?

Het zou pathologisch kunnen zijn, een ziekte, zoals de old-school potloodventers uit mijn studententijd. Die hadden een duidelijk doel: shockeren.

Of zoals een vriendin van me onlangs zei, vroeger telden we toch ook hoeveel verjaardagskaartjes we gekregen hadden, schepten erover op tegenover onze vriendinnetjes op school en hoopten stiekem dat we er het jaar erop nog meer zouden krijgen. Ja misschien, maar dat waren tenminste (echte) kaartjes van (echte) vriendinnen. Van mensen die we op zijn minst af en toe in het echt zagen. Bij mijn vrienden op facebook zitten echte vrienden, maar evengoed klasgenoten van eeuwen geleden, ex-collega’s die ik nooit meer zie, mensen die ik ooit ergens eenmaal ontmoet heb en om één of andere reden is het bij die ene keer gebleven. En dan zijn er nog de vage kennissen en de vrienden van vrienden. Call me old-fashioned, maar er is een subtiel verschil.

Ik weet van vele van die mensen hoe ze zich voelen op een doordeweekse dag, dat ze een burn-out hebben, of een andere stoornis, dat de co-ouderschap regeling waar ze zo tegen gevochten hebben, toch in voege zal gaan, dat ze weeral es zijn opgestaan met pijn, dat hun zoon met zijn 92% procent de tweede van de klas was, dat ze eindelijk van t straat zijn (sinds daarnet) via digitale weg.

De grenzen worden ook steeds verlegd. Tegenwoordig wordt er respect betuigd (een duim omhoog dus) als mensen totaal ongevraagd, zonder gène hun diepste zielenroerselen te grabbel gooien. Het zou al moeilijk zijn om nog verder te gaan, de aandacht van scrollers langer dan 30 seconden vast te houden of echt te shockeren zoals die potloodventers . Maar hey,  een klein beetje aandacht, is dat niet alles wat we allemaal willen?

De mens is uiteraard in se een sociaal wezen. En aangezien de straten met bankjes waarop buren gezellig met een glas rosé in hun hand ’s avonds zitten praten over koetjes, kalfjes en andere runderen, niet echt dik meer bezaaid zijn, kruipen mensen dan maar achter een scherm om de chronologie van hun doorgaans saaie dag iets minder saai te laten uitschijnen op virale wijze. En als er dan toch een hippe edoch klimaatneutrale stadspotluck met artisanale producten doorgaat, is facebook dan niet de ideale manier om dit 1 te weten te komen, 2 te laten weten aan de wereld of je er al dan niet bij zal zijn en 3 in te checken van zodra je ter plaatse aangekomen bent?

Hoe komt het dat mensen vooral een overdreven ‘happy’ beeld van zichzelf willen schetsen, waarin ze zich profileren als creatieve, hippe supermama’s die bezig zijn met hun zelfgekweekte groenten in te maken zodat ze binnenkort twee weken naar een originele reisbestemming kunnen gaan glampen? Het andere uiterste geldt ook. Sommigen lijken dan weer ontzettend goed in het willen benadrukken van de negatieve zaken in hun bekrompen leven om zo toch de cyberbevestiging te krijgen die ze nodig hebben en zich zo minder alleen te voelen en- wie weet- sociaal over te komen. Of een paar uur van hun lege nutteloze dagen hiermee te kunnen vullen.  

Het lijkt erop alsof ik mijn misantrope zelf even de vrije loop laat, maar ik wil hier niemand viseren. Live and let live.  Het is niet omdat ik er zelf geen enkele meerwaarde in zie om mijn privé leven op het wereldse wijde web te gooien, ervan overtuigd ben dat –hoe interessant ook- niemand hierop zit te wachten, dat anderen dat niet mogen doen. Ik word niet gedwongen om al die nutteloze info te lezen. Ik weet wat je denkt nu. Waarom lees ik het dan? Waarom zit ik er dan op? Enkel om dit te kunnen schrijven natuurlijk J

  ����|'t�