#IK WIL GROEN

[healution]

ik wil in West Vlaanderen wonen

#ER IS ZOVEEL GROENNNN DAAR #IK WIL GROEN #ben de stad beu #maja geen geld #dus sparen #en hopelijk tegen het einde van het jaar ptsd vrij #en dan werken #en sparen #en werken #en dan #tedaaa #huisje in west vlaanderen #bij groen #en dan kan ik sneller naar de zee geraken #en brugge #en kortrijk #win win win #ik wil groennnnnnnnnnnnnnnn #en de 2 mensen die ik ken die ergens daar wonen zijn leuk #dus nu heb ik het idee dat iedereen leuk is in west vlaanderen hahahahah #Ik had ook een huis gezien op huizenjagers #En dat zag er zooooooooo cool uit #Iets Scandinavisch #Maja giga duur #Ma dan nog #Toch cool #P #Mss ben ik te optimistisch lol

[vriendenboekjes]

In het jaar waarin we samen gelukkig zijn ga ik niet weg en weet jij altijd wat te zeggen op mijn melancholische overpeinzingen, hoe sneu ze ook zijn. Ik mis je niet, want je bent voor eeuwig naast me. We gaan naar die film waar je het over had en in het donker houd ik je hand vast. Ik slaap op je bank, of misschien je voeteneinde en snauw naar iedereen die te dicht in de buurt komt. Je handen strelen door mijn haar, langs die plek onderaan mijn oor, waar je weet dat ik gevoelig ben. Om me tot rust te brengen, of gewoon omdat je me lieflijk wilt zien. Ik ben leuker dan al je vrienden en het enige avondmaal dat je nog wilt verorberen. Morgen gaan we samen naar die mooie plek waar we zoveel over hebben gehoord, de groene velden en de blauwe lucht en de rijpe pruimen aan de bomen. Het zonlicht in je haar is de mooiste kleur rood die ik ooit heb gezien. Voldaan en met sap druipend van je lippen stappen we op de bus naar huis, waar ik rondjes om je draai en jij me cakebeslag voert. Daarna wil ik niet meer weg en je zegt blijf hier voor eeuwig en we gaan binnenkort een nieuwe kleur verf voor de muur uitzoeken en ik wil je en ik wil je en het eten smaakt niet hetzelfde zonder jou en waarom heb je anders je haar uit laten groeien?

Vanavond was ik je rug en kruipen we samen onder de wol. En de dag erna houd ik je vast en verdwijnen we van de aardbodem waar niemand anders ons vinden kan.

#🌬️ #my writing #dit was een soort oefening in een soort hopeloos optimisme vs romantiek. ik ben best blij met het resultaat ^-^ #oke ik ga dit denk nog een aantal keer inplannen dus komende dagen kan ie nog eens voorbijkomen :) #feedback/commentaar is zeer welkom btw 🫶

[devosopmaandag]

De tuinman en de dood

In januari kocht ik meteen het dagboek* van Derek Jarman, de kunstenaar die in 1994 op 52-jarige leeftijd overleed aan aids. Hij besluit Londen achter zich te laten en begint een leven in een oude visserswoning aan de uiterste rand van Engeland. Langzaam en niet vooropgezet ontstond een tuin die hij bevecht op de plek. 'Moderne natuur' begint op 1 januari 1989. Ik verloor me al snel in het boek. Stormen, maanlicht, zeekool, het vuil dat zich ophoopt langs de zeekant, de in de nacht opgloeiende kerncentrale van Dungeness, nachtelijke eenzaamheid, dappere plantjes, alles vloeit samen in een meeslepend dagboek.

24 februari: “Ik leef in geleende tijd, dus zie ik geen reden waarom het me niet zwaar te moede zou worden.” 31 maart 1989: “Zon een volmaakt witte bol in een krijtachtige hemel, nevel waait in melkachtige sluiers over de Ness, stil, teer-pastelgeel wilgenkatjesbos schittert in het zilverige licht.“ Ik stop met lezen. Ik zou niets liever willen dan doorgaan, maar besluit enkele weken te wachten tot we op 1 april voor twee maanden in Saint Julien le Petit verblijven. Het voelt als het juiste ding om te doen, alsof de inhoud te kostbaar is om zomaar te verspillen.

Hier zijn we nu, in een degelijk huis met uitzicht op het dal van La Maulde. Ik sla het boek weer open. 1 april 1989: “April werd ingeluid met een ongenadige kou die 's nachts omsloeg in een bittere oosterstorm. “ Enkele dagen later is April uit. Ik wil niet aan de maand mei beginnen, onze laatste maand hier. Ik stel het einde van zijn boek en zijn leven voorlopig uit. Het is nu eenmaal geen gewoon dagboek.

Jarman heeft van kinds af aan een grote liefde voor planten, die in zijn kostschooljaren vermorzeld wordt, maar die in Dungeness weer tot bloei komt. Met grote aandacht schrijft hij in zijn dagboek over nederige gewassen, over worstelende plantjes, door de zand gegeselde knoppen van de lissen. Hij haalt poëzie aan en oude botanische beschrijvingen Zo lees ik wat Samuel Pepys in de zeventiende eeuw over salie schrijft: “Saly is in't bysoncer goet voor hooft ende hersens, spoort den sinne en het gehuegen aen, sterkct den zenewe, heelt den gesondheyt der lammen ende beevende litmaeten.” [hulde aan de vertalers!]

Dan vind ik hier in de tuin, naast een kronkelend stroompje een onooglijk plantje dat ik niet ken. Het blijkt de 'goudveil' (chrysosplenium oppositifolium) te zijn, behorende tot de steenbreek-familie. Ik vind op een site de beschrijving van Rembert Dodoens, een zestiende eeuwse arts: De Gulde Steenbreeck groeyt in sommighe broeckachtighe oft poelachtighe, waterachtighe, onderloopende plaetsen van Brabandt ende Vlaenderen en op sandachtighen ende onvruchtbaeren magheren grond. Aerd, Kracht ende Werckinghe Gulde Steenbreeck en wordt nerghens in ghebruyckt; ende wat kracht dat het heeft van eenige sonderlinghe sieckte te ghenesen / is ons noch ter tijdt onbekent.”

Op 1 mei zal ik na deze eerste zin uit het hoofdstuk verder lezen: “Het geluid van een koekoek weerklinkt in het drasland.”

* 'Moderne natuur – Aantekeningen uit een tuin aan de rand van het bestaan'| Derek Jarman | vertaling Henny Corver en Nico Groen | Das Mag Uitgevers | 2024

[magheteenonsjeminderzijn]

Vandaag werk ik vanuit huis waardoor het klaarmaken van de maaltijden toch wat makkelijker gaat. Ik heb nog spinazie in de koelkast dus ik probeer toch nog een keer een smoothie uit het New Fysic receptenboekje. Dit keer met oa frambozen, alfalfa en nog wat zaden en pitjes en magere yoghurt. Dit keer denk ik slim te zijn door de meng beker van de keukenmachine te gebruiken.

Het ging net zo beroerd als met de andere blender. In de tussentijd ging ook de werk telefoon al rinkelen dus ik werd meteen chagrijnig. Nog een beetje water erbij gedaan. Weer geprobeerd, nog geen succes. Pollepel erbij en doorduwen en ik wilde de beker eraf halen om te schudden. Kreeg ik de mengbeker er niet meer af 🤬 Ondertussen al de eerste telefoontjes van werk behandeld en gelukkig kwam toen mijn ridder in de nood weer thuis. Met zijn geduld kwam er een heerlijke dikke groene smurrie tevoorschijn. Het was te dik om te drinken dus maar wat water bij gedaan, nog een keer mengen en voila daar is mijn groene smoothie.

Alleen al van de lucht word ik niet vrolijk. Het ziet eruit als dunne poep. Ik drink het weg maar het is wel de laatste keer dat ik dit doe. Het blijft vies 🤢

Om half 11 tijd voor mijn gekoookt eitje, dat gaat er altijd prima in.

Om 12.35 heb ik mijn lunchpauze en op het menu staat weer salade. Deze zit vol met komkommer, wat nootjes, zaadjes etc. Deze vind ik erg lekker. Alleen iets te laat gedacht aan de supplementen dus ik moet 20 min wachten met eten. In de tussentijd maar wat nieuwe artikelen toegevoegd aan de webshop.

Na de 20 min kijk ik nogmaals op de klok en zie dat het 12 uur is en niet 13 uur! Een uurtje vergist dus. Stom zeg! Meteen maar weer in de telefoon gegaan en tussen de gesprekken door een hap van de salade genomen. Het heeft een uur geduurd voordat ik mijn salade op had😅

Om 15.15 weer 200 ml zuivel naar binnen gewerkt. Ik moet wel blijven opletten dat ik voldoende water blijf drinken. Misschien ook nog maar een mooie drink fles kopen dan is het ook duidelijker wat ik drink. Marcel nog een kopje thee gezet en voor de rest hou ik het bij water. Ik mag 2 glazen Pepsi Max maar ik wil zelf deze week toch zoveel mogelijk detoxen dus even geen Pepsi Max.

Om 17.30 gaan koken. Marcel heeft nog van gisteravond dus dat is makkelijk. Ik eet vanavond 400 gr groenten en een biefstuk tartaartje (vergeten foto te maken). Marcel zijn hap nog even aangebakken in de jus van mijn tartaartje waardoor we allebei lekker hebben gegeten. Ik kwam er wel achter dat mijn supplementen niet bij het avondeten worden vermeld in mijn agenda op de telefoon dus dat is nu allemaal aangepast. Na het eten weer een cappuccino waar ik het schuim van laat staan en dan ben ik wel klaar met eten voor vandaag.

Vandaag zijn bovenstaande kaarsen binnengekomen en ik heb er al 3 verkocht dus ik ga nog even een paar bestellingen inpakken en dan naar ‘Over mijn lijk’ bij NPO 1 kijken. Geen vrolijke kost maar het is goed hoe deze jongen mensen nog iets van hun leven maken ook al gaan ze binnenkort dood. Het helpt mij altijd weer om te relativeren.

Tussendoor heb ik ook nog het mama-zoon uitje Las Vegas geboekt. Mike heeft ook akkoord gekregen op zijn vakantie dus van 26 maart tot 1 april zitten wij in het Strat hotel in Las Vegas. Op 16 jarige leeftijd heb ik Mike de belofte gedaan dat ik hem mee zou nemen naar Vegas en nu, 17 jaar later, gaat het eindelijk gebeuren.

Morgen nog 1 dagje de reset fase doen en dan ga ik donderdag naar mijn coach voor het eerste meetmoment. Spannend! Hopelijk mag ik door naar de Regular fase zodat ik vooral ‘s avonds meer afwisseling aan kan brengen in wat ik eet.

#weight loss #weight #newfysic #i need to lose so much weight #i wanna lose weight

[gewoonkarin]

Eerste kerstdag. Ik ben op de tuin, kippen en Dotje de aanlooppoes voeren. Fijn, even buiten en in beweging.

Ik noem mezelf spottend de grinch van kerstmis. Ik heb er niet veel mee. Ik denk dat ik dat wel heb gehad. Vroeger, met het opzetten van de boom, het spelen met de knijpvogels in de boom en de kerststal. De nachtmis in de kerk en daarna warm worstenbrood. Kerststukjes maken met paddenstoelen erin. De ijstaarten met de plastic takjes hulst. Het is nergens mis gegaan. Zo zie ik het niet. Ik viel van mijn geloof af en daarna was kerst meer een verplicht toneelstuk. Ik versier het huis ook maar minimaal. Ik vind ons huis fijn zoals het is.

Misschien ben ik over heel wat jaren ook wel blij als onze liefjes met kerst samen bij ons zijn, met hun lieven en eventueel liefjes maar ergens denk ik dat dat me dan niet boeit. Ik zie ze liever jaarrond met grote regelmaat dan alleen met die dagen. Niet verplichten in ieder geval. Niet dat het samenzijn als een verstoring voelt van elkaars tijd. Ongemakkelijk. Ik hoop dat ze elkaar op blijven zoeken. Niet uit elkaar groeien en elkaar verliezen. Ze zijn maar met z’n tweeën.

Dat heb ik met grote zus. We zijn maar met z’n tweeën en best verschillend. Toch proberen we elkaar jaarrond te zien en te spreken. Gisteravond waren wij met vieren bij grote zus, gourmetten. Het werd een gezellige avond. Straks gaan we naar het kleine moedertje van mijn lief. Ik hoop dat het dan ook gezellig is.

Morgen zijn we vrij. Echt vrij. Niks uur en tijd maar alle tijd. Ik wil nog zoveel doen. Zoals altijd. Het komt er vaak niet van en met een paar verfblikken die op me staan te wachten heel verleidelijk om een te grote klus op te pakken. Ik houd me in. Een vogelkooi verven. Wat studeren. Naar de tuin. En even naar het tuintje van ons thuis. Ze in het licht zetten. Omdat ik met kerst mis. Niet meer, niet minder maar zoals altijd wat ooit was.

Een vriendin van oudste liefje is vandaag jarig. Een kerstkindje. Voor haar is kerst belangrijk en nu helemaal. Misschien de laatste kerst met vieren vieren. Een onzekere zekerheid. Voor mij de reden om van elke dag te genieten. Of het nu wel of geen feestdag is.

Het was vorige week zo’n genietweek. Profielwerkstuk presenteren door oudste liefje, twee werkstukken. Ze deed het super. Jongste liefje mag naar een debatweek, gekozen dankzij een sterke pitch want praten kan ze. Doet ze alsof ze het al jaren doet. Kerstgala van oudste liefje. Prachtig in groene galajurk op hakken. Ik vochtige wangen. Van die momenten die ik op wil zuigen, niet verliezen in de waan van de dag. De tijd gaat soms zo hard dat ik het liefste stop wil roepen om even te staren, te genieten, te laten bezinken.

Les voor volgend jaar of liever gezegd, voor vanaf nu. In het moment stil gaan staan. De wereld om me heen verder laten draaien en links laten liggen. De ruis laten verstommen.

[lienanna]

Goa

‘Beach’, en dan bedoel ik de term zoals die in de Barbiefilm als werkwoord wordt gebruikt, is zegmaar echt niet zo ons ding. Voor het eerst deze vakantie slapen we twee ochtenden uit. De rest van de dag hangen we rond in strandtenten, spelen een spelletje, lezen een boekje, drinken een cocktail en hebben we vooral het gevoel onze tijd te verdoen. In Goa kan je op elke straathoek een blik bier kopen en desgewild in je bikini op de stoep gaan liggen. Dat maakt het voor binnenlandse toeristen gewild en bijzonder, voor ons knabbelt het af aan onze veel te korte tijd hier. Jeroen regelt dat we een kayaktour kunnen doen in de uitloper van de rivier om het strand te ontvluchten en dat is, samen met de uitzichten op een rondje hardlopen, het hoogtepunt van ons verblijf. Verder is het ook wel lekker om uit te rusten van alle indrukken tot nu toe.

Wat we hier missen: een stoep langs de weg. Alle weggebruikers, waaronder non-stop claxonerende automobilisten en scooterrijders, koeien en waakse honden, delen dezelfde stoffige tweebaansweg, die daardoor bijzonder onprettig is om langs te lopen. Degene in wiens huis we logeren biedt ons zijn auto te leen aan en hoewel ik dacht autorijden wel tot gevorderdenniveau onder de knie te hebben na een paar vakanties in Italië, is er een héle grote noodsituatie met héél veel adrenaline nodig voordat ik dat hier zelf zou proberen. We zitten dus vast aan ritjes met zijn vaste taxichauffeur en voelen ons daardoor een beetje opgesloten.

Wat ik inmiddels ook mis: rauwe groenten en fruit. In de buitengebieden doe je boodschappen bij kleine groentestalletjes langs de drukkere stukken van de weg, maar daar komen we dus nauwelijks. Ik vraag onze chauffeur om een tussenstop te maken en koop een papaya en een grote, ronde, groene vrucht die ik niet thuis kan brengen. Terug in de auto vraag ik wat ik heb gekocht, het blijkt een avocado te zijn. Die groeien hier, net als cashewnoten en mango.

Beide vruchten zijn nog niet eetrijp dus smokkel ik ze mee in mijn handbagage naar Delhi. Mijn tas wordt er in de scanner uitgepikt door de douane, die op basis van de rontgenbeelden denkt dat ik een kokosnoot mee wil nemen (veeg teken voor de hoeveelheid vruchtvlees rond mijn avocadopit. Later leer ik dat kokosnoten verboden zijn omdat ze door het drukverschil tijdens de vlucht kunnen exploderen). Na overleg met een collega mag ik ze meenemen. Het zit best in de weg, dus tip: reis niet met een papaya en een gigantische avocado in je handbagage.

Niet gelukt: op zijn Goanees pittige vindaloo eten. Zonde omdat: we daar in de eerste plaats al meer voor naar Goa kwamen dan voor het strand. Overigens was het wel voor het eerst dat ik vindaloo at (in Nederland is die altijd wél te pittig) en was het een van de lekkerste dingen die ik tot nu toe gegeten heb.

[handlewithcare-delicate]

Iedereen: heel betoog waarom zij een groen scherm hebben

Soy: ja ik wil gwn een koffer met veel geld want dat wil ik

#widm

[joostjongepier]

Wat?   Ambroise Vollard (1899) door Paul Cézanne, Hommage to Cézanne (1900) door Maurice Denis, Landscape with Ploughman (1889) door Vincent van Gogh, Vision of the Sermon (Jacob Wrestling with the Angel) (1888) door Paul Gauguin, The Pardon, Breton Women in a Meadow (1888) door Emile Bernard, Gustave Coquiot (19010 door Pablo Picasso, Interior with a Young Gill (Girl Reading) (1905-06) door Henri Matisse en Wilhelm Uhde (1910) door Pablo Picasso

Waar?   Tentoonstelling After Impressionism: Inventing Modern Art in National Gallery, Londen

Wanneer?    9 augustus 2023

De tentoonstelling After Impressionism heeft een brede doelstelling. Het wil laten zien hoe, na het impressionisme, kunstenaars braken met alle vaste tradities en de basis legden voor de kunst van de 20e en 21e eeuw. Het toont hoe in verschillende steden (Parijs, Barcelona, Wenen, Berlijn, Brussel) nieuwe wegen werden ingeslagen. En het toont de geboorte van nieuwe bewegingen als fauvisme, kubisme, Nabis, expressionisme en abstractie.

Parijs was bij uitstek de stad waar het gebeurde. Een sleutelspeler in het netwerk van kunstenaars was Abroise Vollard. Deze kunsthandelaar was er voor verantwoordelijk dat het werk van Cézanne, Van Gogh, Gauguin en Picasso onder de aandacht werden gebracht van een internationaal publiek. Paul Cézanne schilderde een portret van deze spin in het culturele web. Zelf had Cézanne ook een belangrijke positie, als beïnvloeder van een nieuwe generatie kunstenaars. Zijn pogingen om een realistische weergave van voorwerpen te geven en tegelijkertijd naturalisme los te laten, had grote invloed op veel schilders na hem. Maurice Denis schilderde een groep kunstenaars, de Nabis (de Profeten), staand om een stilleven van hun inspirator. De bijeenkomst vindt plaats in de Parijse studio van Vollard. Aan de wand hangen schilderijen van Paul Gauguin (die eigenaar was van het stilleven van Cézanne) en van Auguste Renoir. Vollard staat rechts naast het schilderij. Grappig is de kat van Vollard die ons van onder de ezel met een achterdochtige blik aankijkt.

Vincent van Gogh ontwikkelde een heel eigen visuele taal. Hij schilderde Landscape with Ploughman vanuit het raam van de inrichting in St. Rémy. De scène is gebaseerd op directe observatie, maar was tevens geladen met persoonlijke betekenis. Het schilderij heeft een uitdrukkingskracht die onafhankelijk is van de afgebeelde objecten.

Van Paul Gauguin hangt hier een werk dat ik al lang bewonder, maar nog nooit in het echt had gezien: Vision of the Sermon. De achtergrond van het schilderij is effen rood. Een boomstam deelt het werk diagonaal in tweeën. De onderste helft toont een groep Bretonse vrouwen in traditionele kostuums die hun hoofd buigen in gebed. Rechts zien we het hoofd van de priester die zojuist een preek heeft gehouden over Jacob worstelend met de engel. En in het deel rechts boven zien we hoe Jacob in gevecht is met de engel. Het werk is allesbehalve naturalistisch. We zien een visioen, een droom. Gauguin geloofde dat kunstenaars, net als priesters, in staat waren om grote ideeën fysiek vorm te geven.

The Pardon van Emile Bernard toont Bretonse vrouwen die een ‘Pardon’, een soort religieuze bedevaart, bijwonen. De achtergrond van het werk is effen groen. Het werk roept een sterk déjà vú-gevoel op. De overeenkomsten met Gauguins Vision of the Sermon zijn groot. Stijl en idee komen dermate overeen dat het geen toeval kan zijn. Dat is het dan ook niet. Gauguin en Bernard schilderden beide werken tijdens een gezamenlijke trip naar Pont-Aven. Later ruzieden de twee erover wie als eerste deze radicale niet-naturalistische manier van schilderen had bedacht.

Pablo Picasso schilderde schrijver en criticus Gustave Coquiot in avondkleding en met een maskerachtig gezicht voor zijn eerste Parijse tentoonstelling, georganiseerd door Vollard. Coquiot stond als kunstcriticus welwillend tegenover avant-garde-kunstenaars. Hij schreef het voorwoord voor die eerste Parijse expositie van Picasso.

Matisse schilderde zijn dochter Marguerite in een interieur met tal van decoratieve objecten. Het geheel is een en al kleur. Het werk vormt een overgang naar het fauvistische werk waar hij bekend mee zou worden. Kunstdealer, verzamelaar en kunstcriticus Wilhelm Uhde werd door Picasso in kubistische stijl weergegeven. Gezicht en achtergrond worden opgebroken in een grote hoeveelheid monochrome facetten.

Zo staan twee belangrijke kunststromingen die de twintigste-eeuwse kunst zouden gaan bepalen, tegenover elkaar: het fauvisme, waarin kleur centraal staat en het kubisme waarin de lijn de overhand heeft.

#paul cezanne #maurice denis #vincent van gogh #paul gauguin #emile bernard #pablo picasso #henri matisse

[keesdp]

Het Zuiden

IJsland heeft maar een hoofdweg de weg nummer 1. Deze loopt helemaal rond. Sommige wegen in het oosten zijn secundaire wegen, maar omdat je die ook kunt nemen en daarmee rond IJsland kan rijden noemen ze deze ook 1. Ik zie het al gebeuren: waar staat u? op weg nummer 1, kunt u zeggen waar precies? Nee natuurlijk niet. Er staan nergens hectometerpaaltjes en de afstanden tussen de dorpen zijn soms 200 km. Daarbij zijn de plaatsnamen niet uit te spreken met die voor ons vreemde letters en accenten. Ook de benzinepompen zijn dun gezaaid, dus goed plannen en vaak tanken als het kan.

De bewegwijzering is ook iets waar je aan moet wennen. Ongeveer 100 meter voor een kruising of afslag wordt aangegeven welk wegnummer naar links of rechts gaat met het volgende plaatsje achter het wegnummer. Als hij verwijst naar een volgende weg, staat dit wegnummer met een stippellijn omrand. Bij de kruising of splitsing zelf, staat geen bord meer, dus je moet onthouden, wegnummer, bestemming en richting. Kan je het nog een beetje volgen? Nou ik ben in het begin vaak 100 meter achteruit gereden, wat hier geen probleem is want er is bijna geen verkeer.

Ijslanders zijn vreemde mensen. Ze hebben vaak een prachtig vrijstaand huis als je van een afstandje kijkt, maar als je dichterbij komt of naar binnen kijkt schrik je je rot. Wel trekt iedereen zijn schoenen uit als ze naar binnen gaan. Ze spreken zonder uitzondering uitstekend engels, wat maar goed is, want IJslands lijkt nergens op. Het schijnt afgeleid te zijn van het Noors, maar die verstaan ze ook niet. Ook alle info die je op borden en folders vind zijn in het Ijslands en Engels, soms in het Duits ook. Vreemd, want de meeste touristen die wij tegenkwamen waren Italianen en Fransen, oh ja en Amerikanen. Verder een enkele Tsjech, een Nederlander een Zuid-Koreaan, een Belg en een Pool. We zijn geen Scandinaviërs tegengekomen en gelukkig ook geen Russen.

De weg die wij nog moeten gaan (lijkt Mieke Telkamp wel), is de zuidelijke 1 van west naar oost. We denken alle speciale Ijsland dingen al gezien te hebben. Nou dus niet. Dat wil zeggen; het landschap veranderd elke kilometer van de 300. Dan rij je tussen met IJslandsmos bedekte lavavelden, dan weer tussen paarse heidevelden, dan weer door een maanlandschap met zwarte heuveltjes in een vlak groen veld, met links imposante bergen zoals je ze alleen in films ziet over de maan of mars of Game of Thrones, misschien zijn die hier wel opgenomen. Dan weer door gele duinen van steen, bizar gewoon, echt.

We passeren de Eyjafjallajökull, je weet toch 2014 legde hij met zijn aswolk al het vliegverkeer plat in Europa. Er is nu een museum langs de weg waar je de vulkaan ziet. Sporen van de uitbarsting zie je duidelijk op de berg, daar heb je geen museum voor nodig. De enige wc waar ze geld vragen staat hier.

We rijden verder langs de enorme gletsjer Vatnajökull. De grootste van IJsland. We doen er dan ook 2 dagen over om er langs te rijden. Ondertussen veranderen de rivieren onder de bruggen, in met ijsblokken gevulde stromen. We gaan een zijweggetje in. Deze bestaat uit gravel en eindigd na vele bochten, putten en heuvels op een enorme parkeerplaats met bussen en auto's. Je kan hier een boottocht met rib's boeken naar de gletsjer. We gaan informeren of we mee kunnen. Er wordt door de CB om assistentie gevraagd, 2 mannen rennen naar buiten, doen zwemvesten om en springen op een quad en scheuren tussen de touristen door weg. Wij zien de paniek op de gezichten van de vrouwen achter de toonbank. I need assistance now, horen we door de CB. Yeah, we on our way; horen we. Dat is wat we weten, wat er gebeurd was werd ons niet duidelijk. De vrouw achter de balie probeerde achteloos door te gaan met haar werk, het verkopen van 12 zitplaatsen op de 7 rib's á 60 euro. Ik heb 1 plek zegt ze om half drie. anders wordt het half zeven voor ik twee plaatsen heb. Iedereen heeft on-line geboekt. Eén is geen. Als jullie hier rond willen lopen, en over een half uur terug willen komen, is er misschien een afzegging. We gaan rondlopen. Als we over de heuvel zijn weten we niet wat we zien. Een prachtig meer met drijvende ijsschotsen. In de verte zien we de Rib's naar de gletsjer varen. Het is hier zo geweldig, dat we besluiten het hierbij te laten en de Ribvaart een mis te geven.

Ook de Puffintour op een open hooiwagen doen we niet, veel te koud. Ik reken uit dat we 250 euro hebben uitgespaard, dat moeten we vieren in het volgende havenstadje met fish en chips, een veel gevraagde hap bij de pizzeria.

Onderweg zien we een brand in de verte. Het blijkt een huurcamper te zijn als we dichterbij komen, Er zijn al veel mensen bij en de hitte is enorm. Als wij passeren staat hij al volledig in lichterlaaie. Het zal je gebeuren op vakantie vreselijk. Een half uur later komt de brandweer ons tegemoet, nou ik denk dat dat een beetje te laat is.

Op een parkeerplaats zien we een ons bekende camper staan. We zagen hem op de boot, op Sandur Pharoer en bij de zeehonden in het noorden. Nu hier dus weer in het oosten. One life live it staat op zijn en haar camper. Zij trekken zich niets aan van campings en staan overal op parkeersplaatsen. Een enorme antenne staat achterop gebouwd met een benzine generator voor stroom. Toen wij de vorige keer elkaar weer zagen gaf hij mij een visitekaartje. Zij zijn Polen en maken radio verslag van hun reis. Op hun website die ik even open, staat een heel reisverslag van hun reis welke overeenkomt met de onze. Alleen houden wij ons wel aan de regels.

[roscrosa]

Zonnebloemveldje zonnebloemveldje

Mijn huid is ziekelijk klam

geïnfecteerd neon groen

als je goed kijkt

dan merk je dat je niet op mijn veldbed moet liggen

voor de lakens zijn verwisseld

het tempo waarmee gedachtes zich elkaar opvolgen

is om gek van te worden

als je dat niet al bent, 80 en dement

onmenselijk, zoals je dat noemt

is iets dat ik mezelf wil aandoen

om net op tijd te stoppen

aan de rand van een veld

denk maar niets

en voel alleen

zonnebloemveldje zonnebloemveldje

[dickvanas]

Spierbundel She Hulk heeft inmiddels 160 kilo aan spieren

Schagen - Midden in de nacht komt de telefoon van Jackie Koorn uit Schagen ineens tot leven. Berichtjes, meldingen, een heleboel gepingel. Als ze ’s morgens haar sociale media checkt weet ze niet wat ze ziet: ze heeft ineens vijfduizend volgers erbij op Instagram. ,,Ik snapte er niks van. Wat was er aan de hand? Toen bleek dat de New York Post mijn verhaal op de website had gepubliceerd. Door het tijdsverschil hadden een heleboel mensen dat al gelezen en dus ook mijn Instagram-account gevonden. Ik was in één keer van 25.000 naar 30.000 volgers gegaan. Bizar.’’

She Hulk, zo noemt ze zichzelf op social media. De vrouwelijke versie van stripheld Bruce Banner, de kernfysicus die na blootstelling aan een grote dosis gammastraling bij elke woede-uitbarsting letterlijk uit de kleren scheurt en verandert in een groene spierbundel met onbeperkte krachten, die alles verwoest wat hem in de weg staat.

 Niet omheen

Jackie timmert aan de weg op Instagram, Facebook en TikTok. Tienduizenden mensen volgen daar hoe ze werkt aan haar versie van het ideale lichaam. Hoe ze in een paar jaar tijd transformeert van een redelijk gespierde dame van een kilootje of zeventig, tachtig, tot de kolossale spierbonk die ze nu is. De weegschaal tikt inmiddels de 160 kilo aan, verklapt ze. En dat bij een lengte van 1.63 meter. Jackie is zo’n vrouw waar je niet omheen kan. Lange krullen, soms in vlechtjes, sprekende ogen, forse wenkbrauwen, vlotte babbel, luide lach.

Noem haar gerust een ’grote vrouw’. Doet ze zelf ook, ze beschouwt het als een eretitel. Maar, zo zegt ze er nadrukkelijk bij: ze is wel een grote fitte vrouw. Gezond eten, veel trainen: Jackie Koorn zit lekker in haar vel. Ze is trots op haar rondingen. Het is ook een van de redenen waarom ze zich zo uitgebreid laat zien op social media. Ze wil uitdragen dat vol ook prima is. Als je er zelf maar blij mee bent. „Waarom zou je altijd die dunne modellenplaatjes laten zien? Grote vrouwen zijn net zo mooi. Ik heb er helemaal niks mee, dat gezeur over gewicht. Staat er weer zo’n slanke meid naast me te klagen: ’ik ben dik’. Zeg ik altijd: zal ik m’n shirtje eens even omhoog doen dan? Ik ben hier helemaal tevreden mee, het maakt me niet uit welke maat ik heb.”

 Social media

Het trekt een boel aandacht, haar foto’s op social media. ,,Het blijft maar groeien joh, ik verbaas me er soms echt over.’’ De inbox zit vaak vol met berichtjes. Van wildvreemde mannen, op zoek naar een date (,,die negeer ik uiteraard, daar zit ik niet op te wachten’’), van vrouwen die haar een inspiratiebron vinden, van bedrijven en organisaties die wat van haar willen. Soms zijn het er zoveel dat ze het allemaal wel gelooft. ,,Dan kijk ik er een tijdje niet naar. Maar gelukkig viel dat berichtje van de verslaggeefster van de New York Post me wel op. Ze wilde een interview. Dat was toch wel bijzonder.’’

En zo belandt Jackie uit Schagen ineens in de digitale versie van de New York Post, een van de oudste kranten van de Verenigde Staten. ’I am a real-life She-Hulk, I love my natural, curvy girl muscles’ staat er boven het artikel. ,,Het was een interview met tienduizend vragen, haha. Ze wilden van alles van me weten. Ze zijn altijd op zoek naar bijzondere mensen, begreep ik. Ze hebben bijvoorbeeld ook eens een verhaal gemaakt over ’de echte Rapunzel’, over een vrouw die enorm lang haar heeft. Ze zeiden: ’We willen jou ook echt hebben’. En nu leest heel New York mijn verhaal. Toch wel bijzonder.’’

 Vrouwelijke rondingen houden

De New York Post tekent op dat de 33-jarige Jackie zich kan meten met bodybuildlegende Arnold Schwarzenegger. Maar dat ze een meer naturelle look nastreeft. ’Ik wil iets nieuws brengen’, citeert de site Jackie. ’Ik noem het curvy muscle, omdat ik wel gespierd wil zijn, maar ook mijn vrouwelijke rondingen wil houden. Ik wil het op een gezonde manier doen.’

Ze heeft niet de ambitie om zich, zoal veel andere vrouwelijke bodybuilders, helemaal ’droog’ te trainen, legt Jackie desgevraagd uit. „Ik doe het anders. Je traint, bent gespierd, maar je borsten en billen moeten wel blijven. Mijn vrouwelijke vormen wil ik echt houden.’’ Ze heeft een tijd lang gewerkt aan het kweken van massa. Heel veel eten, wel gezond uiteraard. Meer dan drieduizend calorieën op een dag. ,,Het heeft een goudmijntje gekost om dit lichaam te creëren, haha. Ik heb een jaar lang niks anders gedaan dan eten, eten, eten. Om massa te kweken.”

Het zal wel een keer stoppen, zegt ze. ,,Voorlopig richt ik me puur op fitness, de uitdaging is zo groot mogelijk te worden. Maar ik heb ook in mijn achterhoofd dat ik nog één keer de ring in wil voor een kickbokswedstrijd. Ik heb vroeger veel gekickbokst, maar de laatste jaren niet echt meer. Het wordt me door veel mensen gevraagd: wanneer ga je weer een keer de ring in? Zelf wil ik het ook graag. Nog één afsluitende wedstrijd doen. Maar als ik dat doe, dan wil ik er ook helemaal voor gaan. Echt in topvorm de ring in, dat is het idee. Dan moet ik er heel hard voor gaan trainen. Geheid dat ik dan afval, dat kan niet anders.’’

 Rare opmerkingen

Ze heeft een tijd gespeeld met het idee om Hulk Hogan achterna te gaan en een carrière op te bouwen in het showworstelen. Van die wedstrijden waarbij wonderlijk uitgedoste krachtpatsers elkaar (in een grotendeels ingestudeerde show) alle hoeken van de ring laten zien. ,,Ik heb een paar keer meegetraind. Maar dat viel een beetje tegen. Je moet bij dat worstelen ook salto’s kunnen maken en zo. Dat kan ik niet. Haha, ik ben niet meer zo soepel als vroeger. Ik hou het maar bij fitness.’’

Als je er zo uitziet als Jackie moet je je vooral niet druk maken over wat de rest van de wereld van je vindt, zegt ze in de New York Post. De rare opmerkingen vliegen haar regelmatig om de oren.

’Ze noemen je dik, lelijk, dom, transseksueel, manwijf, zeggen dat ik wel synthol (illegale spierversterkers, red.) zal gebruiken en dat soort dingen. Het houdt mij niet tegen. Dit is ’curvy muscle, op een natuurlijke wijze. Die negatieve reacties doen me niks. Er zijn altijd mensen die denken dat ze het beter weten of beter kunnen, maar dit is mijn reis en ik doe het op mijn manier.’

Ik weet niet of ze zin heeft om een keer een bakkie te komen doen? Ik heb nog nooit zo’n bijzondere forse vrouw ontmoet!

(Door Dick van As)

[vallenmetogendicht]

Als ik niet durf te kijken naar jou

Naar de glazen woorden

Naar de achterkant van het gordijn

Naar de bloemen die vlammen vatte bij hun kraag

Die me trekken naar daar

ik spartel als water

Ik zeg nee of schreeuw of gil

ik blijf stil ik blijf stil

En ga door terwijl ik niet wil

Ik vind mezelf in de armen van de aarde

Die lucht die me welkom heet

Die me dragen kan

Dat doet ze steeds

Ik dool en dwaal en dwaal

Van het ene in het andere

Ik grijs en groen en alles spat

En telkens weer die aarde

Die me koestert als een schat

[grijsblauwebloemen]

Ik weet bijna zeker dat ik in een ander leven een barman zou zijn

Vodka schenken aan de mensen die wat sterkers nodig hebben dan het gevoel van op aarde zijn

Voor de mensen met liefdes verdriet heb ik flessen vol met mooie wijn

Ik luister naar ieder zijn verhaal

Ookal spreek ik niet altijd hun taal

Dorst is een taal die we immers allemaal verstaan

Als je wat wilt, geef me dan maar een teken

Ik wil naar je luisteren voor zeven lange weken

Huilend op de bark kruk

Tranen vallen op je groene jurk

Als ik jouw de waarheid vertel voel ik me een beetje als een schurk

De waarheid is sterker dan alle flessen drank die ik hier achter me heb staan

De drank is een veiligheid

De leugens die de drank je hoofd doet vertellen is een gevaar

Soms moet je dingen horen

De waarheid is gratis, maar is waardevoller dan een kilo kaviaar

#gedichten #schrijven #nederlands #liefde #schrijfsel #poem #poëzie #hersenspinsels #schrijfsels

[devosopmaandag]

Getroost door systemen

In mijn filosofieleesgroep liet ik me eens ontvallen dat ik erg houd van ideeën. 'Wat bedoel je daar eigenlijk mee?', vroeg iemand. Ik weet niet meer precies wat ik antwoordde, wel dat ik op zulke momenten weer besef is dat ik de enige van de groep ben die kunstenaar is. Bij het lezen van de boeken van dat jaar kruis ik passages aan die oplichten uit de pagina en ik weet stiekem dat dat niet altijd essentiële zaken zijn, maar dat ze zo sterk en beeldend zijn dat ze alles eromheen een beetje doen verbleken. Als ik later samenvattingen schrijf, ga ik ervan uit dat juist deze kleine glanzende stenen de inhoud van het boek goed 'vertegenwoordigen'. Vaak is dat zo, maar niet altijd.

In haar column in de Groene Amsterdammer van afgelopen week schrijft Niña Weijers over een nieuw boek van de Canadese schrijver Sheila Hetl. Het heet 'Alphabet Diaries', een titel die de inhoud exact weergeeft. In een spreadsheet zette zij alle zinnen van haar dagboeken van tien jaar op alfabet. In hoofdstuk A beginnen alle zinnen dus met de letter a, en zo verder. De lichte opwinding die ik voelde bij het lezen over dat uitgangspunt! Ik wilde onmiddellijk vriendin I een berichtje sturen. Zij is mijn ideeën-handlanger.

Waarom ik meteen gegrepen word door het idee haar dagboek zo te behandelen is het verrassende ervan en het absurde, omdat de vorm de inhoud ontkent. In dagboeken wil je vast houden wat op dat moment in je leven speelt. Maar waarom dan niet gewoon in een schriftje noteren wat je wil bewaren? Het is natuurlijk de regelmaat die het betekenisvol maakt. En waarom regelmaat, of beter 'ritme', dat doet, is omdat we nu eenmaal wezens zijn met een kloppend hart en omdat we, op een existentieel niveau, weten dat structuur onze redding is in ons in-dit-leven-geworpen-zijn. Weyers eindigt haar column zo: “Ik wist niet of dit het leven was, of troost bood voor wat het leven is.”

Ik ken een dichter die gestaag schrijft aan een gedicht dat eigenlijk een soort dagboek is en die hij bij aanvang een vaste structuur oplegde onder andere aan de hand van vier begrippen, en vervolgens weer aan een andere reeks. Al schrijvende voelt hij soms hoe het leven, of zijn tastende zelf, hem dwingt om te schipperen (denk aan ijsbergen, sirenen, walvissen en spiegelingen) met die structuren. Maar de dagen van de week, die staan, en nog wat regels.

In mijn kamer hangt een werk van Annesas Appels, waarin zij 429 boektitels uit haar kast uiteenrafelde in losse letters en deze volgens het qwerty-systeem onder elkaar plaatste. Ze maakte daar zeefdrukken van in unieke kleuren. Ik koos een roze. Ik viel onmiddellijk voor het idee, voor de schoonheid van de rigiditeit van het idee. Kijk hoe de taal zijn vacht flink opschudt, en wonder: de druppels vallen keurig in rijtjes uiteen!

[magheteenonsjeminderzijn]

Ook vandaag weer te laat uit bed, dus voor ik ging douchen eerst de supplementen ingenomen. Vanochtend wil ik een smoothie maken zoals in 1 van de recepten staat. Wat een gedoe zeg. Alles zakte naar beneden dus de blender had niks te blenden. Wat water erbij, veel schudden, nog wat water erbij en toen had ik na zo’n 20 min mijn groene smoothie. Man man, wat is dit een smerig goedje 🤢 Ik heb het opgedronken, met moeite, en in de tussentijd kon ik alleen maar aan gemalen kikker denken.

Vandaag hebben we niks op het programma staan, lekker zo’n rustdag. Ik kreeg net van Eveline door dat komend Oud en Nieuw bij Kim in Noorwegen wordt gevierd, dat zou wel super leuk zijn als dat gaat lukken!

Op het moment dat ik normaal gesproken moet lunchen heb ik mijn tussendoortje gegeten, een gekookt eitje.

Om 14 uur neem ik dan mijn supplementen weer en dan kan ik om 14.20 lunchen.

De lunch bestaat uit frittata met spinazie, tomaatjes, paprika en een beetje gesnipperde ui. Dit smaakt prima, dus de frittata houden we erin.

Het is prima vol te houden zo. Wat ik wel merk is dat ik constant met eten bezig ben. Hoe laat moet ik eten, wat moet ik eten, oh jee tijd voor de supplementen want ik moet daarna nog 20 min wachten met eten. 6x eten op een dag is veel. Nu ben ik alweer aan het bedenken hoe ik het morgen ga doen als ik op het werk ben. Dan is het toch allemaal iets minder makkelijk om alles klaar te maken. Kortom constant met eten bezig en dat is nieuw want normaal gesproken ben ik daar nooit zo mee bezig. Ik propte het gewoon in mijn mond zonder erbij na te denken 😅

Ik snap wel dat het belangrijk is deze reset week. Bewust worden van wat je eet en zoveel mogelijk afvalstoffen uit je systeem zien te krijgen.

Voor vanavond staat er een volkoren wrap met heel veel groenten en 100 gr kip op het menu. Voor Marcel maak ik er 2 en smeer ik er aan de binnenkant nog wat heksen kaas op. Dit smaakt weer prima, ook Marcel vindt het lekker.

Ik heb net nog boodschappen gedaan voor morgen. Naar werk neem ik yoghurt, maaltijdsalade, sojabonen en een kiwi mee, en voor de avond maar weer rijst met groenten en kip. Voor Marcel heb ik een maaltijd pakket van zag gekocht daar kan hij dan de komende 2 dagen van eten.

Zo nog even lekker een bakje koffie. En wat later op de avond nog een kiwi. Ik mag ook nog wat zuivel maar dat past er net als gisteren niet meer bij. Ook nog even 10 min op de loopband en dan lekker tv kijken tot het tijd is om naar bed te gaan.

#newfysic #weight loss #weight #i need to lose so much weight #i wanna lose weight

[cindy-vandervelpen]

Een maand.

Ik schrijf alweer een nieuwe post. Een avond waarop alles terugkomt. Ik beleef het opnieuw. Ik schrijf dit niet om medelijden op te wekken, integendeel. Ik wil het van me afschrijven, dit werkt therapeutisch. Mijn gedachten ordenen. Mijn gedachten delen. Wie dit te zwaar vindt, hoeft dit niet te lezen. 

Een maand lijkt lang en kort tegelijk. Als je met twee gaat werken en je ziet de lonen binnenkomen, lijkt het alsof je de wereld aankan. Als eens alle rekeningen betaald zijn, is die som jammer genoeg al goed geslonken. Mijn aankoopjes bij bol.com en Veepee moet je natuurlijk ook meetellen, sorry, Robin. 😆 Als je uitkijkt naar je nieuw loon en dus nieuw shoptegoed, kan een maand lang duren.

En toch. Exact één maand geleden begon voor ons de nachtmerrie. 10 dagen, 10 dagen na het nieuws dat er geen beterschap op komst was, heb je ons voorgoed verlaten. Vanavond beleef ik alles opnieuw. Hoe we de dokter van wacht en de thuisverpleegkundige belden. Hoe we plots doorhadden dat je te veel sliep en te versuft was. Hoe de ambulance en mug toekwamen. De lichten in het donker, de gele en groene pakken die binnenkwamen. We voelden ons klein, heel klein. We hadden hoop. Tot ze zeiden dat je niet meer wakker zou worden. Toch beslisten we om je naar het ziekenhuis te laten brengen. Daar zouden we ons gesterkt voelen. De ambulanciers die je met de grootste zorg op de brancard legden. De kamer was te klein dus ze moesten je dragen. Een lappenpop. Meer was je niet meer. Voor ons wel. Onze papa. Opa. Mama haar man.

Ik zie de ambulance wegrijden. De lichten vervaagden in de duisternis. Daar ging je. Op weg naar de plaats waar je zou overlijden. Kippenvel over heel mijn lichaam. Angst. Verdriet. Wanhoop. Hoop.

We reden jullie achterna en wilden zo snel mogelijk bij je zijn. Voor we bij je mochten, werden we bij de assistent op spoed geroepen. Een kleine, kille, koude kamer met een tafel in het midden en een doos zakdoeken erop. De spanning en stress die ik toen voelde, gingen door elke ader van mijn lichaam.

Jou zien, met buisjes, een masker en draadjes en computers om je heen. En toch. Mooi. Mama, Tina en ik rond jou. "Komaan papa, word nog even wakker." De pijn die toen door me ging, voel ik opnieuw. En toch, nadien genoot ik van een lekkere koffie. Hopend op een betere nacht en dag.

Zaterdag 10 uur. We hadden met 4 in de auto geslapen. Tina, Arno, Robin en ik. Ondanks mijn jeugdige leeftijd, was ik geradbraakt. Wij allemaal. De komende uren waren cruciaal en we hadden hoop. Weer veel hoop.

We mochten bij je. Allemaal. Op de intensieve spoedkamer. Als Tina en ik naast je kwamen staan, ging je hartslag de hoogte in. Je hoorde ons. Maar reageren ging niet meer. De supervisor kwam binnen met een bedrukt gezicht. "Het spijt me..." De rest van de zin hoorden we nauwelijks. Je ziet het gebeuren in Chicago Med, maar niet in je eigen leven. We mochten vragen stellen en kregen antwoorden. Je werd naar een kamer gebracht en we brachten onze familie en jouw vrienden op de hoogte. Mooi. Ontroerend mooi hoe ze jou nog kwamen bezoeken. Je moet gevoeld hebben dat ze daar waren. En wij.

Om kwart over 5 is de laatste vriend vertrokken. We zaten daar met 6. Mama en jij, Tina en Arno en Robin en ik. We praatten over het weer en over het broodje dat we gegeten hadden. Gek hoe de wereld kan doordraaien. Om 5 voor 6 wou ik gaan wandelen. Ik had nood aan frisse lucht. "Wat zou papa zeggen als ik ga wandelen?", vroeg ik nog. Mama zei dat ik moest gaan. Toch ging ik nog naar het toilet. Ik kwam terug en zag je stilletjes wegglijden. Je ademde nog. Oef. Tot die ene, laatste keer. Jouw borst ging niet meer omhoog. Je voelde dat het goed was. We stonden rond jou en hebben je vergezeld naar je laatste, lange reis.

Een maand lijkt lang, maar voor ons is het kort. De pijn is rauw. Het verdriet doet pijn. En toch. We doen ons best. We genieten van de kleine, mooie dingen. Maar er blijft een waas over ons hangen. Het leven draait door, maar voor ons is het niet meer hetzelfde. Het is niet alleen het verdriet om jouw heengaan, maar ook de beelden en momenten die eraan vooraf gingen. Het jarenlange zorgen. We moeten even tot rust komen. En dat doen we. We nemen onze tijd want... een maand is niet lang.