#want zo voel ik me ook als ik nadenk over de toekomst

[eeuwigestilte]

mijn grootmoeder is twee weken geleden overleden en een oude vriendin van haar stuurde ons foto's van hun tijd op de normaalschool en ze ziet er gelukkiger uit dan ik haar ooit heb gezien :(

#ik had de foto's nog nooit gezien #ik mis haar #ik vraag me af of leven als gezin voor haar niet werkte #of ze gelukkiger was omringd door meisjes waar ze graag bij was #want zo voel ik me ook als ik nadenk over de toekomst #geen idee wat er allemaal is gebeurd in haar leven #maar het maakt me triest #ik wil met haar praten #maar ze is er niet meer

[aklimatakilanlarvesaire]

Mensen die mij kennen

Mensen die mij kennen weten dat ik niet kan stilzitten. Rust betekent voornamelijk een boek lezen die zware materie behandelt of tv-programma’s kijken die enige inspanning en reflectie vragen. Het is zelfs niet meer zo uitzonderlijk dat ik in slaap val met mijn laptop opengeklapt op mijn bed met de heruitzendingen van De Afspraak of De Zevende Dag in beeld. Ik moet zelfs bekennen dat de politieke onenigheid tussen politici en politicologen als een vertrouwd lied me in een diepe slaap wiegt. 

Mensen die mij kennen weten dat ik hou van schrijven en mijn opinie geven, dat ik graag in debat ga en dat ik niet terughoudend ben om mijn mening te geven. Dat is volgens mij ook één van de redenen waarom ik sociale wetenschappen wilde studeren. Al werd er mij tot nu toe weinig het woord aangeboden en was ik net zoals 700 medestudenten aangewezen op wat academici te zeggen hadden. En breek vooral mijn mond niet open over de rode formulieren met bolletjes die mijn toekomst zouden bepalen. Ik word er zo al duizelig van. Al bij al leken studenten er geen probleem mee te hebben om alle antwoorden als pap in de mond te krijgen. Nu zie ik u al denken, het zijn frustraties van een studente die er duidelijk niet in is geslaagd om binnen de lijntjes te kleuren. Wel, het was een bewuste keuze die ik maakte. Ik heb vooral geleerd dat niet iedereen tegelijk de prent kan vullen. Want wie zal er zich gaan ontfermen over alles wat zich buiten de lijntjes bevindt? Die is toch ook minstens even belangrijk?

Mensen die me kennen weten dat ik belang hecht en gepassioneerd kan doordrammen over de esthetiek der dingen en kunst in de brede zin. Dat je me ongetwijfeld tegen het lijf kan lopen tijdens een goed gespeeld stuk theater in de NTGent of een rockconcert in De Centrale. Treuren omdat ik alleen ga, doe ik lang niet meer. Zo hoef ik me tenminste niet schuldig te voelen over mijn smaak voor theater dat niet door iedereen wordt geapprecieerd. 

Mensen die me kennen weten dat ik ook een donker kantje heb, iets melancholisch met hier en daar een hopeloze poging tot zelfspot. Ik heb vreemd genoeg ook ontdekt dat er meer mensen bekommert waren om mijn lot dan ikzelf. 

Mensen die me kennen weten dat ik de tijd nodig heb om los te komen tijdens feestjes en avonden. Ik ben dat type die eerst een paar glazen op moet hebben om zich beter te voelen en die je op het einde van de avond van de grond mag gaan rapen. Het punt is, dat ik mij nadien alleen maar slechter voel. Alsof alle problemen in de bodem van dat ene glas verborgen liggen en het bij elke slok in je keel blijft kleven als een slijmprop. Of ja, nu ik erbij nadenk. Misschien was't dan toch spiking? 

Mensen die me kennen weten dat ik nooit vanaf de eerste keer de juiste keuzes maak, dat ik altijd een omweg pak om pas te komen waar ik wil zijn. Nee, ik doe dat niet express. Ik weet meestal meer wat ik niet wil dan wel. Maar hé, dat is toch ook al een begin. 

Mensen die me kennen weten dat ik ingewikkelde ideeën en soms grootste plannen in gedachte heb. Maar als je me zou vragen wat ik tot nu toe al voor mekaar heb gekregen, dan kan ik schaamteloos antwoorden dat ik trots ben op mijn uitstelgedrag. Dat ik trots ben omdat ik de moed vind om elke dag weer uit mijn bed te kruipen om vervolgens weer in de zetel neer te ploffen. 

Maar wat als al deze dingen plots verdwijnen of je interesse verliezen? Wat als rust, geen rust meer is en je er onrustig van wordt? Wat als je geen zin meer hebt om te doen waar je zo goed in bent of wat je graag doet? Wat als je jezelf niet meer kent als de persoon die je vroeger was? Of ben jij dit werkelijk? De persoon die af en toe niks wil doen, niks wil zeggen of zijn. Is dit een ander kantje van jezelf? Of was je dit altijd al en heb je jezelf nooit gekend?  

Het zijn vragen die me de laatste maanden bezighouden. Het maakt me bang om de dingen niet meer te zien of doen met het enthousiasme dat ik voordien had. Boekenkasten vol met boeken die niet zijn opengeslagen en uitgelezen, afspraken die me smeken om ze niet te annuleren. Alle wilde ideeën en halve schrijfsels die ik bewaar in een mapje in het verste hoekje van mijn bureaublad. De meldingen en berichten die ik op het toegangsscherm krijg en wegveeg. Zelfs het sportnieuws dat ik gewoonlijk al oversloeg begint zwaar op me te wegen. 

Mensen die me kennen zullen zeggen dat ik in een depressie zit. Mensen die me kennen, kennen me nu niet. Niet alles hoeft een naam te krijgen, niet alles hoeft een reden te hebben. En neen, dit is geen ontkenningsfase. Dit is geen vermoeidheid die toeslaat door de hoge werkdruk want eerlijk gezegd heb ik niet veel gedaan de laatste tijd. Dit is geen desinteresse in het leven, of de sporen die een pandemie nalaat. 

Het is de intense beleving, het is het leven die me even vraagt om zelfs het niks doen of zijn intens te ervaren. 

#words #thoughts #blog