Tumgik
#trona da me
poeticlicense12345 · 5 months
Text
Kad mi budeš falio...
Iz svih balona sjećanja, isisati ću zrak
Bježat' u mrak
Sklopit oči
Pustit suzama da naprave novi Nil
Za mog faraona
Kralja bez trona
Sakrivenog u sarkofag mog srca
Sa stihovima umjesto doline zlata
Zagrižena u dubine svoga blata.
Kad mi budeš falio
Sastrugat ću te sa svoje kože
Zar te kiša, zar te tuš saprat može
Otisak tvojih prstiju u mojim rukama
Pakao. Osuđenik sam na mukama
Pamte prsti. Pamte usne, jezik oblizuje
Kao da me tuđi dodir vrijeđa, kao da me tuđi dodir truje
Nijesam žedna sa njihovih usana lijeka
Sa tvojih, i otrov bih pila dovijeka.
Kad mi budeš falio
Sjest ću u auto. Kao manijak kojem se život ne mili
Preć' ceste na kojim smo bili
Balaševiću skinuti kapu, ali slušat ga tonom tvoga glasa
Ludovat. Nema spasa.
Kad mi budeš falio
Zamijesit ću nešto slatko.
Masterchef, bar to mi ide glatko
Da ubijem gorčinu, a dno čaše ne dotaknem
Da se na nekog negdje, smotana, ne spotaknem
Neću ti reći. Čak i ako stihovi budu vrištali
Jer ti si otišao. A ja ostala, tamo gdje smo stali.
text author: Medina Jašarević
2 notes · View notes
babydiler · 1 year
Text
Eu me toquei onde é o limite da chatice!! O eu acho, se eu mando uma foto pra você, você pode achar algo demais nela, se achismo te trona uma pessoa chata, inconveniente e até mesmo insossa.
Tumblr media
0 notes
ioeilmiodemone · 5 years
Text
Di paranoia
Ho già la mia
E danza
Come una ballerina.
Gemitaiz- Veleno 7
16 notes · View notes
common-blackbird · 2 years
Note
a sta da te pitam nego tu rusku seriju
Blagodarim! 😭😭
Uživaj u sprdanju jer ne znam kako da drukčije predočim (i naravno.. spoileri(?) ↓
blorbo (favorite character, character I think about the most)
Tumblr media
Robér. Prvo, ima jako lijepi profil. Drugo, zbog njega su mi fraze i riječi kao „terpljenje“ (znači strpljenje ali kad njega gledaš stvarno dobije novo značenje beskrajnog trpljenja) ili „nije starost nego bezishodnost“ postale dio svakodnevnice. Treće: budući da je dobričina, naravno da je sudjelovao u pobuni dobrog frenda Egmonta Ogdela, svjedočio kako je poginuo u dvoboju i morao nastaviti zadnju bitku sam, naravno znajući da će izgubiti. I tako, začudo (ili je li?) je preživio i sada tamo u izgnanstvu kune Roke Alvu dok pije njegov brend vina, jede polukuhane mrkve, razmišlja o zaređivanju i sluša „ja sam princ! ja sam nadljednik Talige!“ sedamdeset puta dnevno. Pa vidi ga. Treba mu godišnji.
scrunkly (my “baby”, character that gives me cuteness aggression, character that is So Shaped)
Tumblr media
Drugi slijeva, Ričard Ogdell. Zamisli Robera ali mlađeg. E sad, kako mu je tata kao izdajnik poginuo u dvoboju, mama ko mama, tjera ga u školu. Tamo naravno klike, pa ga mrze jer je sin izdajice, pa ga netko stalno sabotira u školi. Van škole pak političari i mama (uvijek te mame) očekuje da osveti oca, da je jedina nada kraljevstva, da se sabere malo, no pressure. Ali unatoč svemu on uspije naći prijatelje kovati urote s njima, uspije i dobiti žešću infekciju ruke! Ma uspije i postati štitonoša... ubojici svog oca. Whoops.
scrimblo bimblo (underrated/underappreciated fave)
Tumblr media
Mislim da ovu poziciju zaslužuje vođa gagana (neki religijski red) ako zbog ničeg drugog onda zbog najpretencioznijeg načina za reći „ja“ – „sin oca mojega“. Kći majke moje ima problema pratiti njegove razgovore.
glup shitto (obscure fave, character that can appear in the background for 0.2 seconds and I won’t shut up about it for a week)
Nemam sliku za to. Jer ta osoba ne postoji. Jedan jedini neponovljivi Suza Muza, ričardov saboter. Prema predaji je to kao duh te škole koji radi spačke studentima, ali izgleda da je fakat zamjerio nešto ričardu. Pisci su postavili uvod o bogovima kao misterij, Roke Alvu kao misterij, gagane i krvnu zakletvu kao misterij, ali ne. Briga me za radnju, želim znati tko je suza muza! (imam 5 kandidata među kojima ubrajam i duhove, a nijedan od njih ne paše sto posto i to me ubija)
poor little meow meow (“problematic”/unpopular/controversial/otherwise pathetic fave)
Tumblr media
Ričardov kolega Valentin Pridd. Svatko tko želi služiti Roke Alvu svojevoljno je već u kategoriji problematičnog. Ne pomaže mu da je on moj glavni sumnjivac za Suzu Muzu. Uglavnom ga vidimo kao Ričardovog frenda, ali njegov angsty razgovor sa svojim tatom u kojem ga optužuje da mu je ubio brata daje polako mjesta da se njegova priča razvije u pravog plačimačka.
horse plinko (character I would torment for fun, for whatever reason)
Tumblr media
Aldo Rakan, princ nasljednik trona talige bla bla bla. treba upotrijebiti odgojne mjere.
eeby deeby (character I would send to superhell)
Tumblr media
Roke Alva. Jer bi se bez problema vratio.
2 notes · View notes
franco-ikari · 3 years
Text
Rebuild of Evangelion 3.0+1.01: Thrice Upon a Time: enfim o último capítulo da terceira versão de Evangelion está completa,a despedida do universo que reinventou os animes
Tumblr media
Quando Evangelion chegou causando impacto em 1997 logo se tronaria um dos mais importantes títulos da indústria,seus personagens e universo ficaram no imaginário durando por anos,e por causa disso Eva se tornaria uma franquia muito rentável,e logo era de se esperar que o universo da franquia fosse explorado novamente.E também acaba sendo odiado por muitos principalmente pelas característica peculiares da obra que soa confusa e incompleta pra alguns,então Hideaki Anno sentiu que sua mensagem não foi totalmente compreendida e decidiu fazer uma nova versão de Evangelion conhecida como Rebuild,reconstruir,não se trata de um remake nem um reboot,é a mesma história com as mesmas mensagens contada de uma forma diferente,usando a tecnologia atual,com tempo,com orçamento que o original jamais sonhou,uma verdadeira superprodução,tal qual Anno também queria. Em 2007 foi lançado o primeiro dos 4 filmes com o subtítulo You Are (Not) Alone,uma referencia o Kishotenketsu,a narrativa japonesa em 4 atos que ele leva a risca se você pensar bem nesses filmes.Logo em seguida em 2009 surgiu o 2.0 com o subtítulo You Can (Not) Advanced e em 2012 o 3.0 chamado de You Can (Not) Redo. E depois de muito e muitos anos,quase 10 o último filme saiu finalizando essa nova interpretação do mundo de Eva e agora temos chance de ver com o lançamento mundial pelo Amazon Prime Vídeo.
Tumblr media
Vendo o filme fica claro pra mim que esse Rebuild foi mesmo feito pra uma nova geração de espectadores que tem uma aversão a coisas mais abstratas e subjetivas,a principal característica da série que trata de existencialismo,coisas filosóficas e que são complicadas de entender,muita coisa em Evangelion é contada visualmente com mensagens subjetivas,em coisas não muito claras,não é uma trama mastigada,mas justamente era isso que dava o charme e fazia surgir debates acalorados e teorias sobre ela até hoje mais de 20 anos depois do seu fim. É algo que vemos franquias famosas nos games como ICO,Shadow of The Colossus e os jogos como Dark Soulse Bloodborne que não te dão a história numa bandeja,ele alimenta a sua interpretação e teroias do que pode ter acontecido com informações escondidas neles.Tudo em Rebuild é bem mais simples de entender mesmo o terceiro filme sendo bem confuso,os personagens são melhor compreensíveis,a trama é mais fácil de entender e existe muito mais exposição do que antes. É como se o Anno quisesse fugir das polêmicas do passado com o final do anime e até do End of Evangelion que mesmo sendo o final mais completo ainda deixou muita gente confusa,e alimentou muito os já odiadores da franquia que acusavam a série de ter muitos furos e coisas mal explicadas,é o que um anime que na verdade deveria ser de nicho cria quando se trona mainstream e popular demais,então dessa vez ele seguiu a fórmula mais tradicional,ele até cria algumas coisas interpretativas e faz o público criar teorias mas logo esse filme acaba sendo um banho de água fria pelas respostas serem simples e não haver nenhuma reviravolta absurda de grande impacto,o que pode deixar os veteranos da série,que gostam dos maneirismos da obra fiquem bem frustrados,e torna o Rebuild algo tão normal quanto os animes de hoje em dia,muitos já trazem histórias tão profundas ou complexas quanto Evangelion,a sensação de que o Rebuild e apenas um bom anime acaba sendo realmente bem frustrante mas ao menos as mensagens da série original ainda estão aqui e são mais atuais do que nunca,como a analogia a depressão,a solidão,a aceitação de machucar as pessoas estando perto e se machucar,em aceitar o mundo como é mesmo imperfeito e com muita dor,perceber as alegrias e coisas boas ao redor e seguir em frente.Num mundo de hoje onde se estabeleceu a cultura do cancelamento com o avanço do politicamente correto,com as pessoas sendo canceladas por coisas que fizeram,ou modo de pensar que não seguir os padrões fazem pessoas perderem empregos e serem mau vistas,não tendo nem espaço pra perdão a jornada no inicio dos 30 min do filme é importante pra entrar na cabeça das pessoas. Shinji não consegue se perdoar por ter quase causado o terceiro Impacto,ele não se importa se vive ou morre,sendo um zumbi que não reage a nada nem ninguém.Mesmo assim seus amigos de escola agora adultos e cuidando do que restou da Terra em busca de sobreviver o acolhem e o tratam com carinho,Asuka te diz palavras duras porque quer ver ele superar isso e se reerguer e a Rei 2 mesmo tendo sido programada pra gostar da terceira criança aprende a aceitar esse sentimento por sua própria vontade.Então a fala do Shinji ao reagir pela primeira vez em dias pra ela é tão forte e significativa: “por que vocês são tão amáveis comigo?eu não estou protegendo nada,não quero ver ninguém e não quero fazer nada.” E a Rei 2 simplesmente diz porque gostamos de você”.A Rei 2 que não sabia como era os sentimentos humanos aprende com as pessoa daquela vila coisas básicas como o que dizer quando agradecemos,quando nos despedimos,a importância de ter um nome,de pensar por sí mesmo e não viver sob a expectativas de alguém,ela é que trás o Shinji de volta e ensina o significado de  compaixão e perdão,a viver com os fardos que carregamos e mesmo com os tropeços,seguirmos em frente. também faz parte do crescimento de Shinji como adulto. 
Tumblr media
Aqui eu poderia falar do enredo e das revelações mas vou me concentrar mais nesses pontos que são mais importantes porque no fundo a história ainda éa mesma do original as contada de forma diferente com muitas mudanças,é verdade,é exatamente o que vemos no fim do Eva original,Gendou passando a perna na Seele pra realizar seu plano,a diferença é que aqi ele quase consegue seu intuito e podemos ver mais do frio pai do Shinji. Aqui podemos ver com grande exposição as mesmas coisas do original,como a Asuka e como ela construiu um muro ao seu redor por ter nascido de forma especial,e aqui temos uma revelação que causou surpresa,Asuka assim como a Rei também é uma de múltiplos clones que tinha um papel específico no plano de Gendou,e apesar de ser surpreendente,não muda a essência da personagem,ela continua achando que pilotar é a única forma de provar valor por ter nascido de forma diferente,aqui fica claro que ela é apaixonada pelo Shinji,diferente da série onde isso fica implícito,a Rei que era vazia.Também vemos Misato agir como uma mãe pro Shinji tal qual na obra original de forma mais evidente,principalmente em seu sacrifício final e temos Gendou,o frio e insensível pai de Shinji,odiado por muitos e que esconde sua fragilidade pelos seus próprios problemas sociais do passado,de encontrar a luz apenas na única pessoa que o amou de verade,e que quis criar um plano super megalomaníaco pra estar co ela ao mesmo tempo que conserta os problemas da humanidade,em troca de criar um novo mundo vazio de humanidade igual no original,lá sinceramente fica claro o que o Gendou era e aqui eles expõe com detalhes quem é o Gendou com detalhes de sua infância e seus traumas.E uma coisa interessante é que aqui o Shinji mesmo sendo rejeitado e por tudo que passou,amadurece e tenta entender seu pai com uma conversa,neste filme Shinji passa pelo processo e recuperação e aceitação de sí mesmo e dos outros e passa a querer compreender seu pai,isso é muito legal dessa nova versão e também temos Kaworu,como ele apesar de ser o primeiro anjo se afeiçoou ao Shinji e quis lhe dar felicidade porque isso o fazia feliz, e até visto como uma figura paterna,a mãe do Shinji,Yui Ikari, que é bem menos presente aqui que na história original mas tem um papel muito bonito,pra quem não conhece nada de Evangelion,talvez sinta falta deter mais da Yui,e claro, a revelação que Mari é Maria Iscariotes e que ela tá desde o inicio dos tempos vendo essa história toda e contente com o amadurecimento do Shinji e por isso que ela faz aquela promessa e aprece no final do filme.
Tumblr media
Agora a teoria de que Evangelion era uma continuação do original caiu por Terra.O mar vermelho eram etapas do processo da instrumentalização humana que visava purificar a terra,mar e ar e nada mais.De consolo está o real significado do Neon Genesis do título e algumas homenagens sutis a franquia durante o filme em clima de despedida apesar do Anno te dito que pode revisitar a série contando coisas que ocorreram nos 14 anos de inércia do Shinji.
Tumblr media
Pra finalizar a quem diga que esse não é o Evangelion abstrato e subjetivo que gosta e muitos vão se decepcionar com as respostas simples que o filme dá depois de jogar mistérios mas ao menos a mensagem de Evangelion permaneceu intacta.Pra mim pessoalmente não surpreendeu mas trouxe coisas boas como ver a Asuka sendo honesta consigo mesma.A minha versão favorita continua sendo o mangá, mas o Rebuild acaba tendo sim um acréscimo na rica mitologia da série sendo um aporta de entrada pra novatos.Então acho que vale a pena,então nos despedimos ao menos por enquanto desse universo e seus personagens de forma até satisfatória nessa terceira versão de Evangelion.
3 notes · View notes
goldenliartrash · 4 years
Text
Blanquita y su desastre de unidad familiar:
Alonso es el padre (obviamente) y Elena su madre, según el canon.
Eva, que ya lleva al menos dos años de relación con ellos cuando Elena se queda embarazada y unos meses viviendo más allí que con sus padres, se muda definitivamente con ellos en cuanto le dan la noticia
El tema de los críos es algo que los tres han hablado largo y tendido. 
Eva se emociona muchísimo ante la perspectiva de tener un bebé en casa, pero no tanto ante la de pasar por un embarazo, y además Elena y Alonso la descartan inmediatamente porque sigue trabajando en el Ministerio y a saber que le pasa al crío si Eva se tira puerta para arriba y puerta para abajo todo el embarazo
Elena propone la alternativa de la adopción, porque la vena maternal como que no, pero a Alonso no le termina de convencer. Él quiere un hijo que sea completamente suyo, y Eva adoraría el hecho de que las dos personas que más quiere tuviesen un bebé. Sin embargo ambos respetan su decisión.
El universo, sin embargo, no, y Elena se queda embarazada
¿Estaba tomando píldoras? Sí, pero el canon me lo paso por el forro de los cojones
Se acojona cuando ve que tiene un retraso, manda a Alonso a comprar un test de embarazo a la de ya, Alonso vuela
Da positivo
Panic ensues
Llaman a Eva para contárselo
Panic x3000
A ver calma, dice Eva, sosteniendo la neurona, que estas cosas pueden dar falso positivo
Alonso reza para que no sea un falso positivo
Eva también
Esperan, Elena se hace otro test, positivo
Eva se muda allí en 0′4 segundos y todo el Ministerio sabe que van a ser padres 0′5 segundos después de que Eva deje las maletas
Elena es literalmente la reina de la casa durante 9 meses, por mucho que ella insista en que está perfectamente y puede funcionar con normalidad
Aguanta en el trabajo hasta el último momento
Nace Blanquita (es un poco raro que Alonso le haya puesto el nombre de su otra esposa que es igual a Elena, pero nadie dice nada) y los instintos maternales de todos entran de golpe
Eva le hace 23762934 fotos cada hora
Literalmente todos en el Ministerio morirían por ella
Tienen ventaja respecto a otros padres, y es que son tres, así que es todo ligeramente más fácil
Además Blanquita es literalmente un ángel caído del cielo. Come bien, se ríe con cualquier tontería y cuando llora es fácil calmarla porque lo único que quiere es atención
Y atención constante no le falta
Se vuelve más revoltosa según crece. No le gusta nada la trona y cada vez se le da mejor escaparse de ella, así que uno de los tres tiene que cogerla en brazos mientras otro le da de comer
Lo cual no es difícil cuando Eva o Elena están en casa, pero cuando Alonso está solo para darle de comer la cosa es peor que una batalla en Flandes
Esta vez entre todos tienen una (1) neurona y tanto Pacino (+ Nicolás) como los millenials vienen a verla y a traerle regalos
Literalmente les llenan la casa de peluches y juguetes para bebés
En cuanto Nicolás la ve se vuelve a Pacino y le exige tener un bebé en ese preciso instante
Nicolás cómo planeas tener un bebé si los dos somos tíos
Me da igual quiero uno y lo quiero ahora
Blanquita se enamora de Javier en cuanto lo ve (como todos los niños) y se convierte inmediatamente en su tío favorito
Cuando llora y no consiguen calmarla Eva le pone sus vídeos y la niña se calla inmediatemente
Javier está empeñado en que sus primeras palabras sean o “Nexus” o “Like y suscribete”
Ruiz acaba de médico personal de Blanquita y recibe al menos tres llamadas “de emergencia” a la semana
Todas a horas muy raras de la mañana
“Chavales sois consciente de que no soy pediatra verdad?”
Su ayuda médica consiste en buscar los síntomas de la niña en internet y decir “no es nada, volveros a la cama”
Pacino pide fotos de la niña todo el día
Cuando Blanquita aprende a hablar le llama “tío Chapino” y Pacino se muere de ternura
Literalmente está dispuesto a matar por ella
ALONSO LA LLEVA A TODOS LADOS EN UN PORTABEBÉS PORQUE ODIA LAS GUARDERÍAS
Las cárceles de gente pequeñita >:(
Creo que eso es todo pero añadid por favor amo a Blanquita
12 notes · View notes
ochoislas · 4 years
Text
Tumblr media
El medio literario me señaló y declaró que yo tenía talento pero me faltaba moral. Yo pensaba justamente lo contrario: poseía un fondo de moral, pero no talento. No tengo eso que llaman genio literario. La única técnica que conozco es embestir con todo mi ser. Soy burdo y tosco. Uno más de los que acatan con errado decoro la ética estricta de ganar el propio sustento, pero que desespera de satisfacer tal credo y acaba comportándose del modo más desvergonzado y degradante. Me criaron en una familia rigurosamente conservadora. Una deuda era el peor de los pecados. Para pagar mis deudas me endeudé aún más. Para eclipsar la humillación que sentía, aumentaba las dosis de la droga. Mi cuenta de la farmacia no hacía más que hincharse. Me recuerdo cruzando Ginza un día, sollozando y gimiendo a la vista de todos. Necesitaba dinero. Había tomado prestado de unas veinte personas, o mejor diría que en ocasiones los había extorsionado. No podía morirme antes de haber devuelto hasta el último céntimo. [...]
Los únicos que seguían tratándome eran dos o tres amigos íntimos a los que les costaba separarse de mí. Poco a poco empecé a darme cuenta de lo que el mundo pensaba de mí: un canalla ignorante y engreído; un imbécil; un vil perro, artero y rijoso; un estafador que se las da de genio, que se pega la gran vida hasta que trona y luego extorsiona a los suyos allá en el pueblo con falsos intentos de suicidio. Había maltratado a mi virtuosa mujer, dándole el cobijo que se da a un perro o a un gato, para luego ponerla en la calle. Tales descripciones de mí y algunas otras circulaban con rebufo y desdén, y yo me veía apartado como un intocable, un apestado. Cuando por fin me di cuenta, dejé de salir. Las noches que no tenía qué beber, obtenía cierta satisfacción en mordisquear galletas de arroz y leer historias de detectives en mi cuarto. No recibía ningún encargo de diarios o revistas. Tampoco es que tuviera deseos de escribir. Ni habría podido, por otra parte. Pero allí estaban las deudas de mi adicción... Nadie me hostigaba, pero me atormentaban incluso en sueños. En eso cumplí los treinta.
No sabría decir cuál fue el punto de inflexión; qué me hizo decidirme a seguir viviendo y me prestó la fuerza que los demás dan por sentado. Quizá fuera la retahíla de desgracias que sufrió mi familia. Nada más ser elegido diputado mi hermano mayor fue encausado por fraude electoral. Yo siempre había vivido amedrentado por la severa rectitud de mi hermano. Sin duda alguna no fue él quien actuó indebidamente, sino algún infame de su entorno. Mi hermana mayor murió. Mi sobrino murió. Un primo mío también murió. Me enteré de todo esto por terceros. Durante un tiempo no tuve comunicación alguna con nadie de mi casa.
Las noticias de esta serie de infortunios me sacaron poco a poco de mi postración. Siempre he tenido mala conciencia por la grandeza de mi casa familiar, y el inconveniente de ser hijo de un rico me había conducido a una insensata desesperación. La aprensión de poseer aquella fortuna inmerecida me había vuelto pusilánime y pesimista desde la tierna infancia. Yo creía que los niños ricos acababan cayendo en un infierno vasto y enrevesado, como correspondía a su condición. Solo un cobarde hubiera tratado de escapar. Yo era un niño con mal karma que moriría acordemente.
Pero ahora, una noche, me di cuenta de que lejos de ser el retoño adinerado que creía, era sin discusión miembro de la chusma más baja. No tenía siquiera un traje digno. La asignación de mi familia se iba a interrumpir a fin de año. Ya me habían retirado del registro familiar. Además el hogar en el que había nacido y crecido había venido a menos. Yo no tenía ya ningún privilegio de nacimiento por el que mortificarme. De hecho no tenía más que deudas.
Estuvo esa toma de conciencia y otra cosa también: el hecho de que, tirado en mi habitación sin ni siquiera ganas de morir, me estaba poniendo extraordinariamente sano y fuerte. Debo mencionarlo como posible factor capital en el cambio que sobrevino en mí; además de mi edad, la guerra, la revisión histórica, el asco de mi propia abyección, la humildad frente a la literatura, la existencia de Dios, etc., pero las explicaciones sobre lo que nos hace virar suenan hueras, no sé por qué.  Por mucho que la explicación parezca encajar con los acontecimientos, siempre queda algún resquicio, algún asomo invención. Las personas no siempre piensan y ponderan de un modo deliberado antes de elegir un camino. En su mayoría se limitan a vagar en determinado momento hasta un paraje distinto.
Dazai Osamu
6 notes · View notes
jelenajt · 4 years
Text
Nisam ti ja za dvostruke igre, nimalo. Badava, nisam ni za kakve sem onih koje ne daju životu i strasti da umre. Znaš, vežu te ljudi, vežeš se ti za njih pa od običnog bića postaneš posed, a posed poseduju, zar ne? Veži me, da, hoću, želim! Samo nemoj prejako da zaboli jer ću se otrgnuti kad pretrpim prvi nalet bola i nemoj preslabo da ti se izmaknem daleko. Veži me ljubavlju i razumevanjem, toplinom kad gorim, pravim rečima kad se sklanjam, zagrli me kad besnim i samo me stisni i ne daj samoj sebi pod vlast tad, smoždiću se. Odavno sam naučila da život nije igra, da u pesak može da piški ko god čučne i u kanticu sa zvezdom da natrpa ježeve a da ti ni ne znaš da su tu dok ne pružiš ruku, dok te ne ubode, dok ne zaboli. Nisam ti ja za igrice, nikakve. Treba mi nacrtati pravila, svirati penal odmah i zabiti me pod prečku ko loptu ako si video da grešim u igri. Tek kad se suočim znam da smo negde odigrali nefer, poželim nebo da prevrnem u trenu da ti vratim nepošteno oduzete bodove, da ti pružim ruku ko pobedniku, da uzmem svoje igračke i siđem sa nezasluženog trona. Sudija odsvira kraj tek kad svi razumemo suštinu igre. Ne znam da igram laički, sve shvatim ozbiljno; i publiku i učesnike i ove koji su čas na jednoj čas na drugoj strani. Uđem u igru i ostavim srce na terenu. Znam čemu vode igre u kojima ni ne znaš da si učesnik. Znam čemu vodi vezivanje. Ako vežeš prejako, boleće. Ako je preslabo, pućiće. Veži me taman toliko da poželim još.
Pavica Veljović
1 note · View note
eleitosmax · 3 years
Photo
Tumblr media
D⃨ E⃨ V⃨ O⃨ C⃨ I⃨ O⃨ N⃨ A⃨ L⃨ Deus de Resposta “Eu, porém, faço minha oração a ti em tempo aceitável, ó Senhor; ouve-me, ó Deus, pela grandeza do teu amor, pela fidelidade da tua salvação.” ‭‭Salmos‬ ‭69:13‬ ‭A21‬‬ Devocional do dia Todos nós fomos criados para termos uma conexão, falar com outras pessoas, pois não existe ninguém que cresça sem aprender uns com os outos. Todo dia pela manhã, me arrumo e me trona necessário ter as orientações de Deus para o meu dia. Recentemente, passei por uma situação que parecia não ter soluços, mais no momento crucial, O Espírito Santo me lembrou de conectar com meu pai que nos céus estás e tudo Iria ter uma solução na terra. Portanto, quer resolver na terra, acesse os céus, busque a direção daquele que sabe o fim de cada passo seu, lançando sobre ele todos as preocupações e ansiedades. 𝗔𝗧𝗜𝗩𝗘 𝗔 𝗙𝗘́ DEUS TE ABENÇOE #bomdia #sextafeirachegou #deus #fe #devocionaldiario #devocional #leitura #palavrasqueedificam #palavradevida #palavradedeus #amorincondicional #jesusteama #deusteabençoe #dia https://www.instagram.com/p/CShJMORLgaw/?utm_medium=tumblr
0 notes
stvar · 3 years
Text
Bole Bošković – Doclea i druge priče
Tumblr media
Bole Bošković – Doclea i druge priče
 Moj drug Bole. Prijateljstvo koje traje više od 40 godina, još od srednje škole. Drug iz klupe. Od kad ga znam on je muzičar, zaljubljenik u bluz, muziku 60-tih i 70-tih, gitare. Izdvajao se što je i tada, mnogo češće nego mi ostali, pubertetski zvijuci sa poludjelim hormonima, znao šta hoće. Uporan da gura svoje čak i onda kad nema ničiju podršku. Nastavio je da prati svoju mladalačku ljubav i skoro 30 godina se aktivno bavi autorskom muzikom. Nedavno je objavio svoj šesti album instrumentalne muzike “Doclea i druge priče”. Čuli smo se prije par dana i podijelio je sa mnom neke ideje koje su ga inspirisale tokom stvaranja ovog albuma.
 “Cijelog života sam se vodio maksimom koju sam još od momačkih dana koristio da opišem pjesme koje su me oduševljavale – masterly in simplicity (majstorstvo u jednostavnosti). Trudim se da kad radim muziku, da zadovoljim neke svoje kriterjume, da kompozicije budu urađene tako da ja mogu da uživam kad ih slušam. I u tome uspijevam. U autu, kad sam sam, vrlo često slušam svoju muziku, jer sam sa njome zadovoljan, to mi je potpuno dovojno. Odlučio sam se za instrumentalno ambijentalnu muziku jer kroz nju mogu da izrazim ono što osjećam dok razmišljam na zadatu temu. Stvaram muzičke priče za koje su mi potrebne nešto duže kompozicije. Ne može se to raditi na komercijalan način, ovakvim muzičkim pričama treba prostora, moraju da imaju svoj tok, da dišu svojim ritmom.
 Prva komopozicija je Doclea (Duklja). Ovdje opisujem dolazk Rimljana, legije koje marširaju. Okuplja ih vođa pretorijanske garde. Čuju se pozdravi vojske koja prolazi pored Duklje. Snimci ptica i cvrčaka, su autentični, snimljeni na lokalitetu današnjeg arheološkog nalazišta Duklja. Djelove na latinskom izgovara moj prijatelj, režiser Blagota Eraković. Blagota prosto ima glas za to i dok sam u glavi slagao djelove ove kompozicije, jedino sam njega mogao da zamislim da to izgovara. Nakon toga ide muzička tema, sve u ritmu marša. Razmišljam da ovu kompoziciju uključim u jedan od filmova koje planiram da uradim.
 Nako toga dolazi Prevalis. To je rimska pokrajina, uspostavljena za vrijeme cara Dioklecijana krajem trećeg vijeka. Po nekim istorijskim izvorima Dioklecijan, koji je do rimskog trona došao kao zapovjednik Pretorijanske garde, je rođen u „Dioclea municipium“. Otuda i ime koje je sebi dao kada je preuzeo upravljanje Rimskim carstvom: Gaius Aurelius Valerius Diocletianus. Prevalis (ili Prevalitana) je obuhvatala značajan dio današnje Crne Gore. Dramatičan uvod, protok vjekova i slojevi istorije. Glavna tema je odsvirana na mojoj omiljenoj gitari, fender stratokasteru. Odsvirano prstima da bih dobio taj specifični ton potreban za ovu priču o rimskoj pokrajini koja je na ovim prostorima funkcionisala više od 300 godina.
 Treća kompozicija je Zeta. Oslikava nešto poznatiju crnogorsku istoriju, državu Zetu kojom su vladale dinastije Balšići i Crnojevići. Zbog toga su tu na početku zvona sa Cetinjskog manastira, koja sam snimio prije 25 godina i sada ih iskoristio. To je jedna istorijska vertikala koja povezuje našu prošlost i sadašnjost. Ali to je i priča o rijeci Zeti. I ovdje sam koristio autentične snimke priorode, ptica, žaba koje sam snimao na rijeci. Porodična kuća koju imamo blizu rijeke Zete je moje malo utočište, mjesto gdje dođem da napunim baterije. Zatim su tu gusle, da povežu priču na više nivoa: istorijski, mentatiltetski, geografski. Frulica kojom počinje muzička tema, se probija kroz istorijske naslage i donosi nešto od svijeta magije, vilinskih priča i legendi koje su se ispredale i prenosile sa pokoljenja na pokoljenje. Kasnije ide gitara i dinamičniji dio da nas provede kroz taj period i te predjele.
 Titograd – Podgorica (povratak u budućnost) zaokružuje ovu cjelinu sa pričom o modernoj Crnoj Gori iz druge polovine 20. vijeka. Ovo je moja starija kompozicija za koju je urađen i video-spot koji je tada, prije destak godina, nagrađen na festivalu u Sarajevu. Ponovo sam je snimio da bih je muzički uklopio u ovaj ciklus. Dodat je na početku Titov govor, podsjećanje na moju mladost, odrastanje u Titogradu, Jugoslaviji. Takođe i moja lična asocijacija na vrijeme kada bih dobio ploču iz Engleske pa bih se zatvorio u sobu i potpuno se prepustio zvucima koji su dolazili sa gramofona. Danas smo svjedoci da se muzika sluša veoma površno, onako usput. Izgubila se ta neka posvećenost, potpuno predavanje muzici. A moja muzika je takva, traži pažljivog slušaoca.
 I za kraj, nešto što je pomalo van generalne ideje ovog albuma, nešto kao bonus track, najduža kompozicija (skoro 20 minuta), Jelena di Savoya. Priča o ćerki kralje Nikole koja je bila udata za italijanskog kralja Emanuela III. Jedinoj ženi koja je doživjela da joj za života podignu spomenik (u Mesini) u čast njene plemenitosti i direktne uključenosti (potpuno neuobičajeno za članove kraljevskih porodica) u pomoć postradilima u katastrofalnom zemljotresu koji se desio u Mesini u Italjiji. Kompozicija počinje neveremenom, munjama i vjetrovima, karakterističnim za njen rodni grad Cetinje. Zatim se čuju crkvena zvona i napjev Tropar časnom krstu koji poje jeromonah crnogorske pravoslavne crkve. Nastavlja se sa melodijom na fruli, guslama u pozadini, slika njenog djetinjstva i odrastanja na crnogorskom dvoru. Tu su još i jače ambijentalne cjeline kojima sam predstavio njenog oca i majku, sveprisutno roditeljsko nasljeđe koje će cijelog života nositi sa sobom. Dozivanje, dijalog između oca i ćerke, kada joj saopštava da će je udati za italijanskog kralja i njeno povinovanje očevoj volji. Tu je i scena njene prosidbe sa naznakama melodije Ave Marija, i njen razgovor sa budućim mužem kada mu je vrlo samouvjereno i ponosno rekla da neće i ne može odustati od toga da je ona prije svega kršna Crnogorka. Tako se i čitavog života predstavljala, kao princeza od Crne Gore. Kasnije se javlja šum mora sa crkvenim zvonima i kratkom molitvom Suguba jektenija da prikaže da je pri dolasku u Bari, prije nego što je kročila na teritoriju italijanske države, morala da promijeni vjeru u katoličanstvo. Završava sa početnom temom koja zaokružuje ovu priču o jednoj izuzetnoj ženi.“
 Srećno Bole!
0 notes
ritaeruben01 · 3 years
Text
O nosso 01, a nossa data❣️
O nosso amor, o nosso mundinho, o nosso cantinho❣️ A mais bonita das histórias é a nossa porque nos atrevemos a percorrer uma grande aventura juntos, de mãos dadas cheio de desafios e sonhos que se tornam realidade pouco a pouco. 1 ano e 4 meses de um caminho com altos e baixos mas acima disso, tudo foi superado e acabaram por existir mais momentos bons do que os maus. Está á vista de todos que não dá para vivermos um sem o outro, que somos mesmo siameses. E é assim que tudo faz sentido, que tudo se realizada e no meio de tanta maldade , de tanta falsidade e de tantas coisas péssimas , sabemos que nos vamos ter sempre um ao outro para tudo até ao fim! Sei que és o meu amparo, o meu companheiro, e a melhor escolha que fiz. Seguir todos os dias o meu coração é ser feliz como nunca fui, ao teu lado. É ser amada de uma maneira diferente mas muito boa. A melhor maneira de todas. E estou do lado certo. Contigo o infinito trona-se muito maior do que já é, torna-se eterno, trona-se real e verdadeiro. Tudo é especial porque é nosso, porque é teu. És tu para sempre . Nunca 1 ano e 4 meses foram tão bem vividos como os nossos. Tão cheios de amor, e acima de tudo com muita união. Com um laço inquebrável. Um laço que demos um nó e esse nó nunca se vai desfazer . Cheio de grandes aprendizagens boas e vantajosas e de lições para a vida que me fizeram crescer. A nossa relação acima de namorado é de amigos e isso nunca vai mudar. Porque somos assim tão parecidos tão diferentes. Os opostos que se atraem. A igualdade que se completa. O carinho e o amor que sinto por ti vão mais além do que o mundo em que vivemos . Seja com as minhas forças e fraquezas, com os meus defeitos e qualidades eu amo-te com tudo.
Amo-te meu amuleto, minha essência de vida e do amor.
Amo-te minha dependência boa e magnífica.
Amo-te minha linha do horizonte.
Amo-te meu por do sol.
Amo-te miúdo mais lindo.
Amo-te homem da minha vida.
Amo-te meu futuro marido.
Amo-te meu presente e meu futuro.
Amo-te chave do meu aluquete🔒🔑
Amo-te vida 🤞💙
Parabéns a nós, por tudo o que chegamos e por tudo que ainda vamos passar juntos .Uma década e uma vida inteira que temos pela frente🙌💍
0 notes
perrygatos · 3 years
Photo
Tumblr media
Es bastante habitual encontrar cierta resistencia a su uso en guías nóveles aportando razones del tipo de "me da pena", "sentirá que no lo quiero", "no me gusta verlo encerrado".. Y si lo miramos con perspectiva limitar el espacio para minimizar los accidentes y los errores del cachorro es algo que se hace en todas las especies (incluida la humana) y si lo dudáis os invito a observar a los niños o, simplemente, acordaros de cuando éramos pequeños y usábamos cunas, barreras para las escaleras o puertas, tronas, parquecitos, taca-taca... etc. todo ello pensado para limitar la posibilidad de errores y accidentes. Sin embargo, si nos sacudimos ideas preconcebidas, las jaulas se convierten en: - La habitación del perro dentro de la casa... Sin mal rollo, sin estrés. - El lugar de descanso cuando no toca jugar, pasear o, simplemente, no puedes estar supervisando con mil ojos. - Una ayuda al peque para no sentirse "desbordado" por el entorno. - Una forma natural de aprender a gestionar periodos de activación y de desconexión. - Favorece el inicio de buenos hábitos higiénicos y a ser limpios desde pequeños. Su uso no quiere decir que tu perro no pueda estar contigo en el sofá, en tu cama o en el salón (tu casa, tus normas) cuando así lo decidas. Simplemente es un lugar donde el cachorro puede estar seguro cuando no está supervisado (sobre todo cuando es muy peque, porque ayuda a evitar accidentes y errores). Más adelante, bien usado, se convierte en su zona segura donde descansar, viajar o, simplemente, su cuarto dentro de casa. Si te fijas, todos los perros buscan lugares "apartados" de la vista para descansar o perderse de nuestra vista (bajo la mesa, detrás del sofá, bajo la cama...) Buscan cuevas dentro de la casa porque es algo natural y ligado a su instinto de supervivencia y conservación (aunque en casa no haya peligros evidentes). Por eso, es bueno normalizar y desdramatizar. Las jaulas, los transportines, los corralitos... son herramientas y su uso (bueno o no) depende únicamente de la formación y las manos del humano. En la foto, Otto nos manda esta imagen tras la sesión. #PerrosDePerrygatos, #CachorrosDePerrygatos, #LugaresSeguros, #SinDramas - https://www.instagram.com/p/CLY2JsbHOdP/?igshid=fhp2e6ecw1tn
0 notes
lianamag · 3 years
Text
Eu acho muito insano o fato de eu estar tão entregue a algo, que eu tenho muito medo de perder mas ao mesmo tempo sei que vai ser eterno, todo esses sentimentos maravilhosos que eu nunca senti antes, a necessidade de estar com você se trona mais constante, eu me vejo nos lugares e se estou sozinha só penso em como eu queria estar com você.
Eu as vezes me pego pensando que se um dia isso terminar não sei o que seria de mim, não consigo mais me imaginar sem isso, eu não quero me inaginar sem você. O medo de te perder só me mostra o quão especial você é pra mim, se algum dia você duvidou que é a única pessoa pra mim, a partir do momento em que eu percebi que você é a mulher da minha vida, eu vou fazer você perceber o quão incrível você é, eu agradeço todos os segundos por poder estar com você, por você ter me achado, e mesmo com as minhas falhas me perdoar, você é a pessoa mais incrível que eu já conheci, cada dia que passo com você ou até mesmo sem você, so se torna mais necessário você comigo, você me recarrega, so de te ver eu ja fico pulando de alegria, amo seu sorriso, amo o seu jeitinho perfeito de ser, você é perfeita pra mim, a única pra mim, eu espero que um dia eu consiga fazer com que você se veja assim também, eu te amo demais e eu não consigo parar por um segundo de te amar.
0 notes
svetlanatatic · 3 years
Text
Godine
Otkucava tamo neki sat i ovu 2020-tu godinu. Kuca i ide ka 2021-oj. Pravo da vam kažem, godine u smislu da ih brojim, mi ništa ne znače. Nemam problem sa tim koliko godina imam. Imam onoliko koliko mi je potrebno. A potrebne su mi zbog događaja koji ih prate. Proslava recimo. Sa drugarima. Porodicom. Volim tu atmosferu. Radost. Sreću. Druženje.
Zato uvek slavim svoj rođendan. I to baš onako. Fest.
Znala sam da čujem:"Koliko godina imaš, a slaviš rođendan?". Pa naravno da slavim. Živim. I trudim se da to bude što bolje. Svaka godina me gradila sve više. Širila mi vidike. Otvarala nove mogućnosti. Sad da li sam ih iskoristila ili ne, bilo je do mene. U tom momentu.
Sa trona zvanog 41.godina mogu vam reći da sam napravila silne greške. Veće ili manje. Pogrešne poteze. Pogrešne ili neizgovorene reči.
Ali isto tako znam da sam ih u tom momentu napravila, jer nisam umela bolje. Drugačije. Sad znam.
I neizmerno sam srećna zbog toga. Naučila sam. Da ih nije bilo ne bih imala to znanje. Ništa ne može bolje da te nauči u životu od slomljenog srca.
Kada se raspadne na sitne komade. Bilo zbog ljubavi, prijateljstva, neuspeha, izdaje, greške.
Kada se slomiš na milion delića.
Kada danima gaziš po krhotinama sebe. I onda jedan dan kreneš da sastavljaš. Deo po deo.
E svašta tu nađeš. Zaboravljene deliće. Svaki ponovo prođe kroz tvoju glavu. Ali ga staviš na pravo mesto. Baš tu gde treba da bude.
Desi se da na kraju ne zalepiš sve lepo. Pa se ponovo slomiš. Ali svaki sledeći put se lakše sklapaš. Tačno znaš gde ide koji delić. Gde koga/šta treba da staviš. I svaki sledeći put sve lepše zalepiš. Sve je jači lepak.
A tek lepi događaji šta mogu da urade od tebe! Da hoćeš da pukneš od sreće. Da ti pišti kroz uši. Da ti igraju leptirići u stomaku. Da ti treperi celo telo. Da ti se jezik zavrne, jer nema reči. Čista emocija. Čista ljubav.
E ta sreća je poseban učitelj. Nauči te da se prepustiš. Da znaš sa kim. Nauči te da pustiš. Da se širi. Da se umnožava. Raste.
Sve to je u mojim godinama.
Kako da ih ne slavim?
Kako da se ne ponosim njima?
Radujem se svakoj sledećoj.
Radujem se još jednoj dodatoj svećici na tortu mog života.
Ima ih puno!
Pa napraviću veću tortu! Sa zadovoljstvom. I slaviću!
0 notes
paulo-tno · 6 years
Text
Noite ferida
Justo agora as três. Um demo agochado no meu peito joga com uma bola vermelha e roxa. O elástico brinquedo bate contra as paredes da caixa torácica num mudo silêncio.
Posso sentir a dor intermitente com cada inspiraçom. Os peludos dedos do trasgo rasgam o meu pulmom esquerdo. Por que jogam sempre a estas horas as criaturas mágicas?
Nom sei se a madeira desta cama será suficiente féretro para um corpo tam desfeito. Às vezes viver é tam difícil como deixar-se habitar por espíritos alheios, como partilhar sufrimentos, agonias.
Uma, mais uma... há horas que viajarom as pastilhas polo esófago rumo ao estómago, mas parece que a receita estava errada, pois os síntomas persistem e o estado nom melhora.
Será que nom achei remédio para este mal que me apunhala? ou, se cadra, será que me figem imune à mencinha e a minha sina é ficar doente para sempre?
A ferida está aberta e corre o sangue a fios como um rio banhando a estepe do meu peito. Árido e frio o clima que me acompanha e, ainda assim, arde o leito como carbom dá vida à cozinha.
Quase meia hora passou e segue sem sentir-se o efeito das drogas. Nom foi nada, nom se podem paliar as feridas internas com palavras metódicas, medidas, nem com esperanças eternas.
Despide-se este corpo do astro celeste, pois a noite ferida deve calar os instintos selvagens da supervivência. Trona o adeus entre as nuvens que me vem sangrar.
3 notes · View notes
larrystylynson28 · 4 years
Text
Adore you (capitolo 3)
Il resto della mattinata l'ho passato a rimurginare sulle cose accadute in palestra, e ogni volta che ricordavo le labbra di Louis vicino alle mie arrossivo. A pranzo non ho toccato cibo, e per quanto mi sforzassi, non sono riuscito a trattenere un'imprecazione quando è passato davanti a me con Eleanor accanto. Ovviamente Kendall e gli altri se ne sono accorti e hanno iniziato a farmi domande. Ho trovato qualche bugia ma non mi sono preoccupato più di tanto se ci credessero. Sicuramente Kendall non l'ha fatto dato che non mi ha rivolto la parola per tutto il resto del tempo. Odio l'effetto che ha su di me, e non è una cosa che riesco a controllare. Il parcheggio del centro commerciale è pieno di macchine, ed inizio a già a pensare che sia stata una cattiva idea venirci. Durante tragitto Niall non ha fatto altro che ripetere quanto sia innamorato di Olympia, ma ad essere onesto non gli ho prestato molta attenzione. Quando finalmente troviamo un posto per la macchina, non molto distante dall'entrata, scendiamo, e Niall ci porta immediatamente in un negozio molto affollato.
<Questo posto è orribile> sbuffo, guardandomi intorno.
<Lo so, però ho bisogno di un'abito elegante. Anche voi due dovreste penderne uno!>
<Perché?> chiede Liam con un sorriso.
<La prossima settimana c'è il ballo e voi due siete fidanzati>
<Solo Harry è fidanzato!>
<Io non sono fidanzato, ci siamo solo baciati. E poi oggi abbiamo litigato>
Entrambi scoppiano a ridere ed io li fulmino con lo sguardo.
<È normale che sia arrabbiata con te. A pranzo hai mangiato con gli occhi la scopamica di Tomlinson> dice Niall con un sorriso.
Nel sentir nominare Louis mi irrigidisco e Liam se ne accorge. Fortunatamente non fa domande e non lo fa notare a Niall, ma capisco che prima o poi vorrà saperne di più. Non rispondo e tiro fuori una camicia bianca, la mostro a Niall e lui scuote la testa disgustato.
<Non era così brutta!> dico posandola.
<Non è nel mio stile>
<Se volevi qualcosa nel tuo stile potevamo benissimo scegliere una camicia dal tuo armadio. Per presentarsi ai genitori della tua ragazza serve qualcosa di più formale> si intromette Liam.
Inizialmente Niall non sembra convinto, ma alla fine tira fuori la camicia che avevo posato, la guarda e poi la mette nella shopping bag. Liam gli mostra dei pantaloni neri ed io una giacca abbinata. Gli diamo il tutto e mentre lui prova i sui vestiti mi guardo intorno, alla ricerca di non so bene cosa. Ovviamente Liam non si lascia sfuggire l'occasione e passa all'attacco.
<Ora mi spighi perché ogni volta che si parla di quello stronzo di Tomlinson cambi umore>
Resto in silenzio, evito il contatto con i suoi occhi e mi mordo il labbro. Devo assolutamente invitare qualche scusa, oppure posso dire addio al mio migliore amico. Non so come prenderebbe il fatto che sono attratto da Louis. Probabilmente non bene.
<È che non lo sopporto> cerco nella mente qualche altra parola, ma non riesco a trovarle, perciò resto in silenzio.
<Non raccontarmi stronzate!>
<Non lo sto facendo> mento <mi picchia la maggior parte delle volte e sentire il suo nome mi provoca irritazione e angoscia> mento di nuovo. È vero che la maggior parte delle volte mi picchia, però, per quanto odi questa cosa, non è vero che non lo sopporto.
<Harry sono il tuo migli->
<Che ne pensate?> la voce di Niall interrompe il nostro discorso e gliene sono grato.
Sposto immediatamente la mia attenzione su di lui e mi complimento per l'outfit. Gli sta molto bene. Gli dona un'aria più matura e più seria.
<Non è troppo...elegante?> chiede specchiandosi.
<Non dovete andare a cena in un ristorante costoso?>
Annuisce e continua a specchiarsi.
<Allora è perfetto. Vuoi provarne altri?> chiede Liam, vedendo la faccia contrariata di Niall.
<Si vi prego> risponde ridendo.
Il biondino prova altri quattro completi e alla fine decide di comprare il primo. Io e Liam abbiamo lanciato qualche imprecazione mentre ce lo diceva, e una volta usciti dal negozio siamo andati nel bar davanti all'entrata.
<Sto morendo di fame> dice Liam sedendosi.
Un cameriere viene a prendere le ordinazioni e per tutto il tempo di attesa Niall messaggia. Liam di tanto in tanto mi lancia sguardi accusatori che mi costringono ad abbassare lo sguardo. Quasi immediatamente il ragazzo trona con il cibo. Niall ha preso la pizza, Liam un pacchetto di patatine al bacon ed io un frullato alla banana con panna.
<Ragazzi penso di essermi innamorato> se ne esce Liam.
Niall smette di mangiare la pizza e lo guarda con gli occhi sgranati. Io faccio lo stesso ed aspetto che parli. Dato che non la fa gli do una leggera gomitata sul braccio.
<Avete presente la ragazza con cui sono andato via qualche giorno fa?> annuiamo interessati e lui continua a parlare <ci frequentiamo da quest'estate. All'inizio doveva essere solo divertimento ma piano piano mi sono innamorato di lei> conclude sospirando.
<Qual è il problema?> chiedo confuso.
Lui mi guarda storto ma risponde <lei ha detto che non vuole niente di serio, perciò non posso dirle di essermi innamorato di lei>
<Quando l'ha detto?>
<Qualche me se fa>
<Forse ha cambiato idea> dice Niall dandogli una pacca sulla spalla.
Sulla faccia di Liam spunta un sorriso, ma capisco che tenta di nascondere le sue emozioni. Vorrei insistere con le domande, però lui non l'ha fatto con me ed io non lo farò con lui. Nel momento in cui vorrà parlarne io sarò qui, pronto ad ascoltarlo e a dargli consigli. Restiamo qualche secondo in silenzio e quando un bambino cade davanti a noi scoppiamo a ridere. Non è molto carino ridere di un bambino che si è fatto male, ma è veramente divertente. Finiamo di mangiare e andiamo a pagare. Poco prima di arrivare in cassa mi blocco e sento un dolore in mezzo al petto: davanti a me ci sono Louis e Eleanor che si tengono per mano. Louis non le presta molta attenzione, è concentrato nel guardare le vetrine dei negozi. È veramente bellissimo: indossa una canottiera bianca e dei jeans neri. I capelli lisci sono perfettamente arruffati e i suoi occhi.....dio i suoi occhi. Vorrei poterli guardare all'infinito senza domande o sguardi indesiderati da parte delle persone. Sfortunatamente si accorge della mia presenza e come al solito i suoi occhi si incastrano nei miei. Sulla sue labbra rosse spunta un mezzo sorriso ed io sento improvvisamente caldo. La voce di Liam interrompe il nostro contatto visivo, e, ad essere onesto, mi va bene così.
<Hai capito Harry?>
Scuoto la testa imbarazzato e lui alza gli occhi al cielo.
<Tra un'ora devo essere dentro casa, perciò se non dobbiamo fare più niente possiamo andarcene>
<Devo pagare>
<Ho pagato io. Non mi hai visto?>
<N->
<Ciao> una voce fin troppo familiare alle mie spalle mi interrompe. Mi volto e subito vedo Louis con un sorriso stampato in faccia.
Evito di guardarlo negli occhi e faccio per andarmene ma Liam me lo impedisce. Lo guardo confuso, ma a lui non sembra importare. Eleanor mi squadra ed io inizio a sentirmi parecchio a disagio. Guardo le loro mani intrecciate e quando Louis se ne accorge le scioglie. Mi piacerebbe pensare che quel gesto l'abbia fatto per me, anche se so che non è così. Probabilmente avrà le mani sudate o dovrà prendere qualcosa.
<Anche voi cercate i vestiti per il ballo?> chiede a tutti, ma continuando a guardare solo me.
Resto in silenzio e aspetto che uno dei miei amici risponda, ma non lo fanno. Arrossisco ancora di più. Sono sicuro che le mie guance siano diventate rosso fuoco, e spero che Louis non capisca che sia a causa sua.
<Vi hanno tagliato la lingua?>
Senza rispondergli mi giro e me ne vado. Non voglio che mi veda arrossire e che vada l'effetto che ha su di me. Anche se avessi voluto rispondergli non ci sarei riuscito. Ogni volta che devo parlargli le parole mi si bloccano in gola e sento una stretta allo stomaco. Che problemi ci sono in me? Perché mi ha fatto così male vederlo mano nella mano con Eleanor? Raggiungo la macchina e ci entro. Senza che nemmeno accorgermene ho le guance rigate di lacrime. "Cazzo!" penso tra me e me. È la prima volta che li vedo da soli insieme, mano nella mano come due innamorati. "Ma loro sono innamorati" mi ricorda la vocina nella mia testa. Impreco ad alta voce e mi asciugo le guance. Non voglio che i miei amici mi vedano piangere. Non per quello stronzo di Louis Tomlinson. Riesco a calmarmi qualche istante prima del loro arrivo.
<Che ti è preso Harry?> chiede Niall.
<Sono costretto a vederlo a scuola e non ho intenzione di farlo anche fuori> rispondo irritato, ma la voce mi si incrina impercettibilmente e Liam se ne accorge. Con lo sguardo lo prego di non fare domande e lui sospira.
Il resto del tragitto verso casa di Liam è silenzioso e la tensione nell'auto è percepibile anche da chilometri lontani. A spezzare il silenzio è il telefono di Niall.
<Ehy amore> sul volto gli compare un sorriso, che svanisce subito.
<Tra quanto tempo? Okay, arrivo> e attacca.
<Che succede?> chiedo curioso.
<Non lo so. Mi ha solo detto di raggiungerla il prima possibile. Harry posso lasciarti da Liam? L'autobus non è molto lontano>
<Si non preoccuparti>
<Scu->
<Non preoccuparti> lo interrompo gentilemte.
Arrivati davanti casa di Liam il biondino ci saluta e sfreccia via.
Faccio per raggiungere l'autobus ma lui me lo impedisce. Capisco dal suo sguardo che è alla ricerca di risposte, e che voglia o no, dovrò dargliele. Sospiro e vado a sedermi sulle scalette davanti casa sua. Mi fa cenno di iniziare a parlare. Prendo un respiro e con un groppo in gola e voce tremante inizio a raccontargli.
<Credo che Louis mi piaccia> dico, andando dritto al punto.
Liam non sembra per niente sorpreso. Mi sorride e mi scompiglia i capelli.
<Da quanto?> chiede.
<Da un pò suppongo, però non me ne ero mai reso conto. Credo di averlo capito qualche giorno fa>
<Come?>
<È una lunga storia>
<Non ho nulla da fare. Mio padre voleva solo che tornassi a casa, quindi abbiamo tutto il tempo>
Abbasso lo sguardo e inizio a parlare di getto. Quando finisco Liam ha un'espressione divertita e sorride come un'ebete. D'improvviso torna serio ed io mi agito sugli scalini.
<E con Kendall? Devi dirle che ti piacciono i ragazzi. È una brava ragazza e non si merita di soffrire>
<Non mi piacciono i ragazzi, mi piace solo Louis> puntualizzo <comunque mi piace anche lei> mento, più a me stesso che a lui.
<Però quando vi stavate baciando tu hai immaginato Louis al suo posto? E oggi a pranzo non le hai rivolto la parola perché lo hai visto con Eleanor>
Scoppia a ridere e subito dopo lo faccio anche io. È paradossale che riesca a ridere di una tale situazione. Solitamente andrei in panico, sarei arrabbiato con tutti e non parlerei con nessuno. Invece eccomi qui, su delle scalette di cemento a parlare di uno dei ragazzi più stronzi che conosca con il mio migliore amico. Avevo paura che se avessi ammesso che mi piaceva Louis non mi avrebbe più parlato, e invece è qui a darmi consigli. Nel momento stesso in cui gliel'ho detto è come se mi si fosse tolto un peso enorme dalle spalle.
<Harry devi dirglielo>
<Lo farò appena capirò meglio quel che sento>
Lui annuisce e cambia argomento. Inizia a raccontarmi della ragazza di cui si è innamorato e di come si sono conosciuti. A detta sua è stato un'incontro avvincente. A detta mia non proprio. Si sono conosciuti ad un falò ed erano entrambi ubriachi, poi il giorno dopo si sono incontrati in un locale e lui ha iniziato a provarci. La sera stessa sono finiti a letto insieme e la cosa va avanti da mesi. Continua a parlare, ma non gli presto più attenzione. Purtroppo il mio cervello è andato inevitabilmente a pensare agli occhi di Louis. Quegli occhi sono la mia rovina, non riesco a farne a meno. Purtroppo lui non è della stessa opinione riguardo ai miei, però in questo momento non voglio pensarci. In questo momento voglio pensare che anche a lui piacciano i miei.
<Harry io devo entrare. Sei sicuro di non voler rimanere a cena?>
Rifiuto l'offerta per la seconda volta e lo saluto, prima di andare alla fermata dell'autobus. Per strada c'è più traffico del solito e quando arrivo a casa non ho per niente fame. Dovrei chiamare mia mamma, Kendall e forse anche Niall, ma non ne ho voglia. Ho solamente voglia di dormire, ma ovviamente al mondo non interessa. Qualcuno suona alla porta e, accompagnato da parecchie imprecazioni, vado ad aprire la porta. Mi sorprendo per un momento nel vedere Kendall davanti a me. Indossa un paio di jeans, un maglione bianco e degli stivaletti. Non osa guardarmi. Guarda il pavimento, a destra, a sinistra, ma mai nei miei occhi.
<Ehy ciao. Come mai sei venuta?> chiedo interrompendo il silenzio.
<Ho pensato a quello che è successo oggi e ho capito di essere stata una stupida. Tra noi c'è stato un semplice bacio e non stiamo nemmeno insieme. Non sono nessuno per essere gelosa> dice mantenendo gli occhi bassi.
Non mi sarei mai aspettato che venisse a casa mia. Ora non so cosa rispondere. Sono troppo confuso. Non sono in grado di dare risposte a me stesso come posso giustificarmi o darle a lei? Le faccio cenno di entrare e lei sorride. Ci andiamo a sedere sul divano e restiamo entrambi in silenzio e a distanza, per quanto possibile su un divano. Probabilmente sono io che dovrei continuare la conversazione, ma cosa dovrei dirle? Non posso dirle di essere attratto sia da lei che da un ragazzo. Non posso dirle che oggi guardavo Louis e non Eleanor. Non posso dirle che gli occhi di Louis mi provocano delle sensazioni che non ho mai provato prima. Liam dice che dovrei dirle di essere attratto da Louis, però io non voglio farlo. Lui è uno stronzo e lei invece è così gentile.
<Mi dispiace. Sono stato un'idiota. Sei una ragazza fantastica e non voglio che pensi di non piacermi, perché non è così> ammetto.
<Allora perché guardavi Eleanor?> risponde, e dalla sua reazione capisco che l'ha chiesto senza pensarci.
Non sapendo cosa risponderle la bacio. All'inizio è tesa ma piano piano sento che si rilassa. Mi avvicino di più e lei mi circonda il collo con le braccia. È un bacio molto tranquillo e per niente passionale, ed io non oso farlo diventare tale. Se lei vorrà qualcosa in più me lo farà capire. In questo momento l'unica cosa che ho intenzione di fare è chiudere gli occhi e dimenticarmi di quelli di Louis. Improvvisamente si ferma e si allontana.
<Non mi piace risolvere le cose in questo modo. Voglio poterne parlare prima di arrivare a questo> spiega, vedendo la mia espressione confusa.
<Di cosa dobbiamo parlare?>
<Perché hai mangiato con gli occhi Eleanor a pranzo?>
Sbuffo e lei mi guarda irritata. <Non la stavo mangiando con gli occhi. Mi è passata davanti e l'ho guardata. Cosa c'è di male?> faccio una pausa e le prendo la mano <tu mi piaci, te l'ho già detto, quindi smettila di farti paranoie inutili>
D'un tratto mi torna in mente la frase che ha detto Louis al centro commerciale "anche voi cercate i vestiti per il ballo?", e senza rifletterci dico <vuoi venire al ballo con me? C'è la prossima settima>
Immediatamente l'espressione irritata lascia spazio ad un sorriso che comprende anche gli occhi. Mi salta addosso e mi abbraccia. Le accarezzo la schiena e le poso un leggero bacio sulle labbra.
<Ora devo andare o i miei genitori mi metteranno in punizione a vita> si alza, va alla porta e prima di uscire dice <domani verrai alla festa di Crowell? Lucy mi ha invitato e mi ha detto che se volevo portare qualcuno non c'erano problemi, perciò se vuoi venire fammelo sapere. A domani> e se ne va.
Io ad una festa? Non vado molto d'accordo con la musica alta, le persone ubriache e gli adolescenti in preda agli ormoni. Se Liam e Niall ci andassero forse ci andrei anche io, ma non ne sono sicuro. La probabilità di veder Louis e tutti i suoi stupidi amici è molto alta e questo non è nella lista delle cose da fare il sabato sera. Accendo la tv e faccio zapping. Man mano che i minuti scorrono sento gli occhi farsi pesanti e mi addormento.
Sono due giorni che non tocco cibo, e mamma si sta iniziando a preoccupare. Ha capito che è successo qualcosa però non ha insistito con le domande. Stasera mi ha detto di aver invitato alcune persone e spero veramente tanto che non abbia invitato anche lui. Al solo pensiero delle cose accadute l'atro ieri sera sento dei brividi lungo la schiena. Dalla mia camera riesco a sentire delle voci al piano di sotto, e quando la porta si apre trattengo il respiro. Mi rilasso quando vedo che è mia sorella. <Mamma vuole che scendiamo. Sono arrivati gli ospiti>. Mi alzo dal letto e scendo. Mi blocco sulle scale non appena lo vedo. Gli occhi mi si riempiono di lacrime e Gemma se ne accorge. <Che succede Harry? Ti senti bene? Sembra che tu abbia visto un fantasma. Forza scendiamo!> mi prende per mano e mi trascina giù. I suoi occhi sono su di me e per quanto possibile mi irrigidisco di più. <Signori e signore, quando volete possiamo accomodarci a tavola> annuncia mamma. Gemma mi si siede davanti, mentre accanto a me si siede lui. Mamma mette davanti a me un piatto pieno di cibo e mi viene da vomitare. <Quando saliamo ti faccio vedere cosa faremo> sussurra il mostro al mio orecchio. Posa una mano sulla mia coscia e la fa scorrere su e giù. Mi agito, ma nessuno sembra accorgersene. Provo a bloccargli la mano, però lui non si ferma. La paura si fa sempre più forte in me. <Per favore lasciami in pace> chiedo supplicante. Lui sorride maligno e scuote leggermente la testa. Chiudo gli occhi e trattengo i singhiozzi e le lacrime.
Mi sveglio sudato e con l'affanno. Il salone è avvolto dall'oscurità. Resto disteso sul divano e guardo la tv, tentando di scacciare quelle immagini e quelle sensazioni dalla mia testa. Riesco a riaddormentarmi e finalmente a dormire tranquillamente, senza incubi.
0 notes