#menselijk bestaan | Explore Tumblr Posts and Blogs

jurjenkvanderhoek · 4 months

Text

IN DIERVERHALEN MAAKT TOON TELLEGEN FILOSOFIE OVERDENKBAAR

Heb ik het nieuwe boek van Toon Tellegen gelezen, zak ik lekker onderuit in mijn fauteuil. Behaaglijk in de stof dat me welhaast omsluit zo kruip ik er in weg. Sluit mijn ogen. De tekeningen van Thé Tjong-Khing doemen voor mijn toegedekte pupillen op. Deze illustraties laten de zojuist gelezen verhalen achter mijn oogleden tot leven komen. Dan droom ik weg op de woorden en de pennenstreken. Waan ik mij dat onschuldige dier dat vol met vragen zit waarop menselijkerwijs geen antwoorden mogelijk zijn. Wat zal ik graag die eekhoorn of deze mier zijn, de olifant of het nijlpaard. Leven zonder je zorgen te maken om de grote vragen des levens. Je verwonderen om details, je afvragen wat er is daar verderop. De mammoet zal ik willen zijn die op zijn beurt de olifant wil zijn. Om gelukkig te leven in het nu en niet dat toen.

De dieren stellen elkaar vragen waar wij mensen niet opkomen, misschien nog niet aan toe zijn deze te bedenken. Die voor ons gesneden koek zijn, menen we. Omdat het onwerkelijke gedachten schijnen te zijn, niet realistisch. Niet ter zake doend, maar voor de dieren juist heel hier en nu. Oh, wat zal ik graag zo blank in het leven staan, als een onbeschreven blad. Zo zoals de dieren die in de verhalen van Tellegen kinderlijke vragen stellen. Het mensenkind heeft die onbevangenheid van deze dieren nog. Grote vragen stellen, die boven hun macht lijken te gaan. Kleine antwoorden verwachten, die de wereld en het leven tastbaar maken, begrijpelijk.

Toon Tellegen maakt met zijn verhalen filosofische vraagstukken bereikbaar, begaanbaar en voelbaar. Het diepste mijmeren landt door zijn woorden eenvoudig in mijn denken. Ik doorzie aan de hand van zijn vertellingen, die welhaast voor kinderen geschreven lijken te zijn, het bestaan beter. Levensvragen die voor de kleine krekel antwoorden verdienen om het leven aan te kunnen en de wereld verstaanbaar. Wat is er achter de muur waarop eekhoorn en mier stuiten na een lange reis. Daar is niets. Ik vraag me weleens af of het heelal een einde kent. Het heel is al, het is de ganse ruimte. Maar naar menselijke maatstaven bestaat oneindig niet. Net zoals eeuwig geen optie is in het leven. En wat is daar dan na, wanneer die onmetelijke ruimte afgemeten is. Eekhoorn breekt er zijn hoofd over, terwijl de mier genoegen neemt met niets. Zoals de mol en de aardworm onder de grond op het einde van de aarde stuiten, niet meer verder kunnen graven en onverrichte zake terugkeren. Dat was zeker de fundering van een huis zal de lezer raden, want de mens wenst wel overal een passend antwoord op. Mol en worm zingen elkaar in slaap en praten nergens meer over. De muis deed een niet te geloven ontdekking: wij bestaan niet. Dus is de olifant verzonnen, die op zijn beurt ontdekt dat de toekomst een vergissing is.

In zijn boek laat Tellegen de dieren vragen stellen die ertoe doen. Vraagstukken waarmee de schrijver misschien al langer rondloopt, maar aan niemand heeft durven voorleggen nog. De kans dat hij voor gek wordt verklaart namelijk is niet gering. De mensen van nu zijn zo rationeel dat de fantasie uit haar voegen barst en vervliegt in de tijd. De werkelijkheid staat hoog in het vaandel en degene die daarvan afwijkt wordt met liefde afgeschoten. Daarom zijn het de dieren die hoger kunnen vliegen en dieper kunnen graven. Zij nemen geen blad voor de mond, maar vragen waar het opstaat. Daarom maakt Tellegen van de dieren net mensen.

Foto Michael van Uden

De verhalen zijn fabels waarin de moraal tussen de regels door gelezen kan worden. In de beeldspraak wordt een abstracte waarheid duidelijk gemaakt. Want is dat niet de kern van de filosofie, je bezig houden met fundamentele vragen over het bestaan, de werkelijkheid, de rede, waarden en het verstand. De dieren spreken met elkaar na diep nagedacht te hebben. Ze bevragen elkaar om het zijn te onderzoeken, mogelijkheden te argumenteren, op hun manier logisch te denken. De dieren van Tellegen zijn vrije denkers. Naar menselijk idee is er geen logica in te ontdekken, maar de vragen zijn steekhoudend en doen er zeker toe. De schrijver geeft overigens geen duidelijk afgepaste antwoorden. De dieren denken het te weten, maar de lezer blijft veelal in het ongewisse en moet dieper in de gelaagde verhalen duiken om een waarheid te bevestigen.

In de filosofie van Toon Tellegen zweeft de waarheid niet boven de werkelijkheid. Maar kun je wel in gedachten hoog boven de realiteit vliegen om de feiten te overzien. De dieren kijken in hun onnozelheid van onder op het zijn, maar spreken er over alsof ze het van boven bekijken. Ze maken de levensvragen beschouwelijk, handzaam en laagdrempelig. Ze spreken hun ongecompliceerde gedachten aan elkaar uit om meer te weten te komen van het bestaan en het doel, de zin van het leven: waar gaan we eigenlijk heen.

De verhalen in het boek zijn niet alle nieuw. Voor mij wel. De oude verschenen in eerdere uitgaven. Tellegen vulde het aantal voor deze uitgave aan met enkele onlangs geschreven vertellingen. De filosofische vraagstukken ontroeren in handen van dieren. Door hun onlogische logica zetten de dieren de mensen aan het denken. En soms kan ik een omfloerste lach niet onderdrukken. Die dieren zijn net mensen. Met al hun belachelijke gedachten, ideeën en standpunten. Toon Tellegen houdt ons een spiegel voor. Een lachspiegel waarin we ons zijn vervormd weerzien.

Foto Martin Waalbeer

De verbeeldingen uit ons dagelijks leven projecteert Tellegen op de dieren in zijn verhalen. De eekhoorn en de mier gaan in het eerste verhaal naar de verte, de toekomst. Ze lopen urenlang door naar die verte en stuiten op een muur, kunnen niet verder. De mier klimt op de muur en ziet niets. Kijkt hij in het hiernamaals? Er zijn mensen die menen dat daar inderdaad niets is. En dan de vraag van de krekel aan de schildpad. Is hij er wel zeker van dat hij de schildpad is. Je bent wat je doet, of is dat niet het wezen van het zijn. En de mier kan alles denken. Zich alles indenken en uitdenken. Denken heeft geen geheimen. Verder doordenken dan tot oneindig. Overdenken, toedenken. Maar iemand wegdenken kan ze niet. De neushoorn en het nijlpaard, beide willen het eerst aan de beurt zijn in de winkel van de sprinkhaan. Ze voeren allerlei redenen aan om maar aan te geven dat deze voor de ander eerst aan de beurt is. “Mijn wil bestond eerder dan ik. Die hing al in de lucht toen er nog niks bestond, de hele wereld niet, de zon niet, het was nog helemaal donker en koud en stil, maar mijn wil om vandaag hier in de winkel van de sprinkhaan iets te kopen, die zweefde al rond.” Zijn wij alle niet zo kleinzielig om haantje de voorste te zijn, op de eerste rij te staan, te denken dat het nu onze beurt is.

Toon Tellegen bedenkt wonderlijke dingen, filosofeert zich een punthoofd. Geeft oplossingen voor onbestaande vraagstukken. Deze zijn echter wel heel werkelijk, wanneer je er goed bij nadenkt, het overdenkt. Er peinzend induikt. Wat te denken van de verjaardag van de eendagsvlieg. Hij heeft maar één enkele dag in zijn leven, dus kan hij slechts een veruurdag vieren. Logisch toch? De krekel is zo nieuwsgierig naar hoe zijn gevoel eruitziet dat hij zich binnenste buiten keert. En wat is de waarde van de tor. Hij is iets waard. Niet helemaal niets. En schrijft het op de muur. “Dat ben ik, dacht hij. Dat moet ik nooit vergeten.” Kun je de grootte van iets afmeten. Wat is groot en wat is klein. Verjaardagen zijn klein, want duren nooit langer dan een dag. Verdriet is groot, onherbergzaam en koud en stil. Maar het kan ook klein zijn, zo weg te blazen. De struisvogel steekt zijn kop in de grond en droomt ergens anders te zijn. Wat zal ik dat graag wensen, me ergens voor afsluiten en menen op een andere plek te zijn dan daar waar ik ben en niet wil zijn.

En soms praat ik net als de eekhoorn met de dingen in mijn kamer. Vooral nadat ik dit boek van Toon Tellegen en Thé Tjong-Khing heb gelezen en bekeken. Ik leg het voor me op tafel en richt mijn woord tot het boek. Stel de vragen die de dieren elkaar stellen, het boek geeft me de antwoorden. Zoals op iedere pot een deksel past, zo sluit elk antwoord de vraag af. Misschien niet altijd even bevredigend, is het een dooddoener. Nadenkend, in de diepte overdenkend, kan ik de vraagstelling wegdenken en me het antwoord indenken. Tellegen schrijft waarheden als koeien. Thé tekent er een levendige verbeelding bij. En ik zak nog dieper weg in mijn fauteuil. Is het een foute uil?

Waar gaan we eigenlijk heen. Tekst Toon Tellegen. Illustraties Thé Tjong-Khing. Uitgave Em. Querido’s Uitgeverij, 2023.

#toon tellegen #thé tjong-khing #dierverhalen #querido #boekbespreking

4 notes · View notes

liefsjojo · 11 months

Text

Het belang van toegankelijkheid voor mensen met blaas- en darmproblemen

Het is een basisbehoefte die velen van ons als vanzelfsprekend beschouwen: het gebruik van een toilet. Maar voor mensen met blaas- en darmproblemen is dit dagelijkse ritueel een bron van angst en frustratie geworden. Het gebrek aan voldoende toegankelijke toiletten en de voortdurende bezuinigingen op deze voorzieningen hebben verstrekkende gevolgen voor hun fysieke en mentale gezondheid. Het is hoog tijd dat we deze problemen erkennen en ons inzetten voor een samenleving waarin niemand wordt buitengesloten van essentiële faciliteiten. Stop met het wegbezuinigen van toegankelijke toiletten, stop met het weigeren van deze mensen!

De menselijke waardigheid in gevaar:

Het ontzeggen van toegang tot toiletten aan mensen met blaas- en darmproblemen is een schending van hun menselijke waardigheid. Het dwingt hen om voortdurend te leven met de angst voor het onvermogen om een toilet te vinden wanneer ze het dringend nodig hebben. De impact op hun zelfvertrouwen en geestelijk welzijn is enorm. Het kan leiden tot sociale isolatie, verminderde participatie in het openbare leven en zelfs tot depressie en angststoornissen. Door toegankelijke toiletten weg te bezuinigen of mensen met blaas- en darmproblemen te weigeren, ontnemen we hen een basisrecht dat essentieel is voor een menswaardig bestaan.

Gezondheidsrisico's en beperkingen:

Mensen met blaas- en darmproblemen ervaren dagelijks gezondheidsrisico's en beperkingen die vragen om directe toegang tot toiletten. Voor sommigen is het noodzakelijk om op korte termijn toegang te hebben tot een toilet om ongelukken en pijnlijke situaties te voorkomen. Denk aan mensen met de ziekte van Crohn, colitis ulcerosa, incontinentie en andere aandoeningen die de blaas- en darmfunctie beïnvloeden. Het ontbreken van toegankelijke toiletten betekent dat zij gedwongen worden om hun gezondheid op het spel te zetten en vaak genoodzaakt zijn om hun dagelijkse activiteiten te beperken. Dit is niet alleen onrechtvaardig, maar ook in strijd met het recht op een optimale gezondheidszorg voor iedereen.

Inclusiviteit en gelijkheid:

Het bieden van voldoende toegankelijke toiletten voor mensen met blaas- en darmproblemen is een cruciale stap richting een inclusieve en gelijkwaardige samenleving. We moeten erkennen dat iedereen recht heeft op gelijke toegang tot openbare voorzieningen, ongeacht hun gezondheidstoestand. Het bouwen en onderhouden van toegankelijke toiletten is een investering in het bevorderen van de gelijkheid en het respecteren van de waardigheid van alle mensen. Het gaat niet alleen om het vervullen van basisbehoeften, maar ook om het creëren van een omgeving waarin iedereen volwaardig kan deelnemen aan het openbare leven.

Het is hoog tijd dat we ons collectief verzetten tegen het wegbezuinigen van toegankelijke toiletten en het weigeren van mensen met blaas- en darmproblemen. We moeten de overheid, bedrijven en instellingen aansporen om te investeren in de aanleg en het onderhoud van toegankelijke toiletten. Daarnaast moeten we pleiten voor bewustwording en educatie om het begrip en de empathie ten aanzien van deze problematiek te vergroten.

Laten we een samenleving creëren waarin niemand gedwongen wordt om in stilte te lijden, waarin niemand wordt buitengesloten van essentiële voorzieningen en waarin de menselijke waardigheid te allen tijde wordt gerespecteerd. Stop met het wegbezuinigen van toegankelijke toiletten, stop met het weigeren van deze mensen!

3 notes · View notes

bucklemonster2 · 1 year

Text

IK BEN MIJN EIGEN CREATIE

Een fictief verhaal van Emilia Sameyn 07 02 2023

Het duurde allemaal zo lang, miljarden jaren zelfs. Maar die laatste millennia ging het allemaal zo snel. Ik ben het nog maar net aan het verwerken, en dan komt het volgende! Alsof iemand schopt tegen mijn mijn hersenen. Maar goed dat veel mensen ook voor mij denken. Een deel van mij doet ook veel computerberekeningen, en het begon zelfs ook te praten, het leek veel op zijn menselijke scheppers. Het begon met kunst te maken, of te plagiëren. Ik moet nog uitzoeken hoe ik me er allemaal bij voel.

Maar ik loop op mezelf vooruit. Het begon allemaal miljarden jaren geleden. Ik kan me niet herinneren hoe of wanneer ik ben ontstaan. Ik denk dat mijn gedachten zich begonnen te vormen. Ik zat alleen maar te denken. Het bleef zo gedurende 20 of 30 miljard jaar, geloof ik. Alleen ik en mijn gedachten. Ik dagdroomde, ik praatte tegen mezelf. Alles wat ik kende was duisternis, niet dat het deprimerend was. Soms huilde ik ja, soms lachte ik om een grappige gedachte, maar meestal BESTOND ik gewoon. Ik verveelde me soms, maar de duisternis was alles wat ik kende, dus ik kon me geen 'beter bestaan' voorstellen. Ik vroeg mezelf af wie ik was en waar ik vandaan kwam, of er een doel was voor mijn bestaan. Niets veranderde. Ik was er gewoon. Totdat ik een idee kreeg. Het is moeilijk te omschrijven. Ik dacht iets in de trant van: 'Wat als het echt was?' en toen zag ik een lichtflits, het breidde zich uit. Wat ik zag was prachtig, er was een levendige explosie van allerlei soorten materialen. Ik kon ze leiden met mijn gedachten. Ik vormde allerlei bollen en rotsen. Sommige waren zwaar en gaven licht; het waren sterren. Soms prikte ik gaten die al het licht en de materie in de buurt opzogen. Die gaten verschenen vaak als één van mijn sterren explodeerde. Zoals ik al zei, ik kon materie sturen met mijn gedachten, maar het was moeilijk, alsof materie gewoon zijn eigen ding deed. Een goede analogie hiervoor is: het is alsof je een kaartenhuis probeert te bouwen. Het is moeilijk om te doen en het minste briesje kan alles doen omvallen.

De zaken bleven heel lang op deze manier bestaan. Totdat ik iets voelde, richtte ik mijn aandacht meteen op een kleine rotsachtige planeet die grotendeels uit water bestond. Het zag er totaal anders uit dan nu. Wat ik voelde was heel klein, maar toch heel belangrijk.

Ik keek naar de scheuren op de bodem van de oceaan, vaak kwam er warm water uit, maar nu ontstonden er slierten eiwitten die eruit dreven. Sindsdien staarde ik vaak naar deze planeet. Vaak keek ik ook naar andere planeten, maar als er iets zou gebeuren, zou ik het zeker voelen.

3 of 5 miljard jaar geleden gebeurde er iets verbazingwekkends! Er werd een cel gemaakt. In de cel dreef een klein stukje eiwit. En toen splitste het zichzelf! Het is moeilijk om de vreugde die ik voelde te beschrijven, het was alsof ik een lichaam had, en ik voelde vreugde, opwinding door mijn hele lichaam gaan als een blikseminslag! Al snel ontstonden er nieuwe soorten cellen. Wat een spektakel was dat! Er waren grote cellen en kleine cellen. Sommige grote cellen slokten de kleinere cellen op. Soms, als de kleine cel zich in de grote cel bevond, begon de kleine cel voor de grotere cel te werken. Het was alsof ik ook ingewikkelder werd.

Toen veranderde er eigenlijk niets. Voor een lange tijd dacht ik dat dit het was, mijn doel, om cellen te zien dupliceren, soms probeerde ik ze naar voedingsstoffen te leiden, of duwde ik een meteoriet weg die ze kon uitroeien, wat allebei erg moeilijk was om te doen. Soms keek ik rond op andere plaatsen, in het universum om te zien of er ook cellen waren, maar ik vind het hoogst ongepast om mijn bevindingen hier te delen.

Er gebeurde iets vreemds, 1 of 2 miljard jaar geleden. Kleine dingen, virussen, begonnen te verschijnen, ze gingen cellen binnen en dwongen de cellen om meer virussen te maken, kopieën van zichzelf. Toen het eerste virus een cel binnendrong, voelde ik me eerlijk gezegd een beetje misselijk.

Toen de cel stierf en de virussen vrijkwamen. Ik voelde me verdrietig, alsof een klein deel van mij stierf, maar ook gelukkig, zoals een ouder die juist bevallen is. De nieuwe virussen zien rondzwemmen was als een stervende ouder die hun kinderen ziet, vreemd genoeg.

Al snel bevond er zich een prachtige gebeurtenis plaats. Ik voelde twee cellen aan elkaar plakken, en zelfs samenwerken! Het gevoel dat ik had, kan ik alleen maar omschrijven als vriendschap, een heel grove en primitieve versie van vriendschap, maar toch een vriendschap, niet meer of minder! Ik zag veel verschillende combinaties van cellen zich ontvouwen. Allianties werden gevormd.

Opnieuw leek er niets meer te veranderen. Ik begon wel meer lichamelijke en complexe sensaties te voelen. Ik zag dat er zich onderwaterplanten en sponzen hadden gevormd. Sommigen van hen hadden hersencellen of iets dergelijks. Ik kon het voelen, de elektrische signalen die hun lichaam geleidden. Naarmate de tijd verstreek, voelde ik honger en de voldoening van het vinden van voedingsstoffen.

Plots begonnen dingen op de een of andere manier sneller te gebeuren, er verschenen veel wezens. Ik voelde dat ze steeds beter en sneller werden. Sommigen zouden jagen, anderen zouden vluchten. Ik kon bang zijn , soms stierven delen van mij. Ik zou me een beetje verdrietig voelen, ja, maar degenen die stierven, vervulden een doel ; ze zouden mijn hongergevoel verlichten. Degenen die stierven zouden de buiken van de jagers vullen en de energie van het leven zelf worden . Wezens pasten zich aan en evolueerden, het was als een wapenwedloop.

Ik begon ook gevoeliger te worden voor licht en ik zou de wereld zien zoals de wezens die zagen: uitgestrekt en vol geheimen.

De wezens wisten niet hoe klein ze waren in vergelijking met dit alles, de wezens wisten niet hoe belangrijk hun nakomelingen zouden zijn, hoe intelligent en ingewikkeld ze zouden worden.

Ongeveer 500 miljoen jaar geleden begon ik me over land te verspreiden. Ik kon het land niet zien, niemand had toen ogen, ik kon alleen licht voelen en dan groeien. Al snel waren de landen bedekt met allerlei soorten planten van mij.

De oceaan broeide met fauna en het land bloeide met flora. Het land bleef onaangeroerd totdat er een wezen uit het water kroop. Nee, het was geen vierpotig visbeest, daarvoor was het nog te vroeg. Ik kroop aan land met niet vier maar tientallen poten. Mijn lange duizendpoot-lichaam verkende de bossen. Spoedig zou meer van mijn dierlijke kant aan land geraken en al zijn wonderen ontdekken. Ik zoemde zelfs door de lucht, zigzaggend door het bos met mijn insectachtige lichamen en doorschijnende vleugels.

Ondertussen werden in de oceaan een man en een vrouw gevormd. Beide geschubde vissen maar anders. Ik herinner het me nog goed, ik was zo opgewonden om mijn tegenhanger te zien zwemmen in de zee terwijl het zonlicht op onze lichamen flikkerde. Ik zwom zij aan zij en bedreef voor het eerst in mijn leven de liefde.

Ook al gebeurde het op een kleine blauwe stip in het uitgestrekte universum, ik voelde de climax door mijn hele lichaam gaan, door het water, de planeet, de sterren, het weefsel van de werkelijkheid. Binnenkort zou ik eieren leggen om een trotse moeder te worden.

De tijd verstreek en de meer complexe kant van mij begon te vluchten naar het land en ondiepere wateren, weg van de andere roofdieren. Velen van ons hadden toen ogen ontwikkeld. Op een dag, zo'n 375 miljoen jaar geleden, besloot ik een grote stap te zetten en kroop ik uit het water. Eindelijk kon ik het land op een nieuwe manier zien. Groene planten en heerlijke insecten die in het rondvlogen. Ik haalde mijn eerste adem buiten het water. Het was een intense sensatie. Ik was erg zenuwachtig, bang zelfs. Maar al snel zouden amfibieën, synapsiden en reptielen zich over het land verspreiden, op elkaar jagend en evoluerend. Ondanks het bestaan van de dood waren de landen vol leven.

Ik herinner me de periode met plezier, ik voelde me zo slim, terwijl ik nieuwe plekken ontdekte. Maar ik had geen idee dat ik nog zo jong was, ik was gewoon aan het stoeien in het bos.

Ik kon me niet voorstellen dat het zo slecht zou aflopen. Het was, als ik het me goed herinner, 250 miljoen jaar geleden. De landen waren samengevoegd tot één groot land en alles begon te koken. De zeeën waren zo warm, en een woestijn begon zich vanuit het midden van het land te verspreiden, als een alles verterende kanker. Vulkanen braken uit, stukken van mij stierven, verscheurd door de vurige klauwen des doods. Ik had zo'n dorst, zonder water waren er geen planten en zonder planten geen prooi. Ik had zo'n honger. Er ging zoveel van mij verloren. Ik, ik wil er niet aan denken.

Gelukkig begon het water weer te stromen. De wereld leek te herstellen en ik voelde me opnieuw goed. Ik was weer aan het veranderen. Ik herinner me dat ik op twee benen rondliep, en ik had twee voorpoten met klauwen. Ik was maar een meter hoog, maar ongeveer twee of drie meter lang! Ik was behoorlijk groot voor een hagedis. Ik was in feite, wat je zou noemen: een verschrikkelijke reptiel; ....een dinosaurus.

Ondertussen, of niet lang daarna, herinner ik me dat ik klein was en door het bos kroop op zoek naar insecten om van te smullen. Mijn lichaam was bedekt met iets wat ik nog nooit eerder had gezien of gevoeld: vacht. Ik was het eerste zoogdier. Woorden kunnen de liefde niet beschrijven die ik voelde niet toen ik mijn kinderen voor het eerst melk gaf. Het voelde zo warm, ik voelde me zo vereerd, alsof er niets tussen mij en mijn kinderen kon komen.

Een deel van mij was zich hiervan bewust, een ander deel niet: dat er aan alle dingen een einde kwam. Maar niet aan mijn afstammelingen. Mijn kinderen zouden hun kinderen opvoeden en er zou zo een afstamming ontstaan. De wereld werd nog steeds bestuurd door toeval, het milieu, de natuur en instincten en dat zou nog lang zo blijven.

Mijn grote tegenhangers van reptielen zouden veranderen in allerlei vormen en gedaantes. Sommigen zouden lange nekken hebben, omdat ik me zou voeden met de bladeren van de bomen. Anderen zouden groter worden, ze zouden aas zoeken en jagen met grote scherpe tanden en wrede klauwen. Delen van mij zouden uitsteeksels op hun rug en stekelige staarten hebben. Sommigen zouden gepantserd zijn met een knuppel op hun staart.

Andere reptielen zouden in de oceanen duiken en ook lange nekken krijgen, andere zouden sterke kaken ontwikkelen en groter worden. Ze zouden zo groot zijn dat ze zelfs op haaien konden jagen!

Er waren reptielen die besloten de lucht te verkennen, ze zouden door de lucht glijden met hun majestueuze veerloze vleugels! Oh, wat was het geweldig om boven land en zee te vliegen!

Ik zei 'veerloze vleugels', wel nu, sommige van mijn tweebenige, op het land levende hagedissen begonnen veren te krijgen. De veren zouden hen warm houden, en met hun rijke kleuren partners aantrekken. Ik vond het erg leuk om ze te laten zien. Al snel ontdekten ook zij de kunst van het vliegen! Wat was het leuk om zoveel verschillende wezens door de lucht te zien vliegen!

Het was ongeveer 66 miljoen jaar geleden. Ondanks het vechten en jagen had ik zoveel plezier. Dit was echter mijn ondergang. Ik vergat mijn asteroïden. Ik zag een enorm destructief gedrocht naar de aarde komen. Ik probeerde het te vertragen of weg te duwen, maar ik had geen middelen om dat te doen. Het was te laat. Het doet pijn aan mijn hart als ik eraan denk. Ik herinner me een harde knal. Een fractie van een seconde van intense hitte. Ik herinner me de aarde die rommelde. Ik herinner me dat ik wegrende van een schokgolf, een enorme golf van puin, vuur en stof die mijn kant op kwam. Er waren enorme vloedgolven vanuit de oceaan. Ik verloor een groot deel van wie ik was. Het voelde alsof ik zoveel dingen was vergeten, het voelde alsof een groot deel van mij was gestorven. Door de inslag werd er zoveel puin in de atmosfeer gegooid. Donkere wolken verstikten de planeet en alles werd koud en donker, net als mijn hart.

Ondanks de plotselinge asteroïdecrash en de lange winter hebben we het echter overleefd. Mijn wezens, degenen die al lang bestonden, zoals insecten, vissen, amfibieën en kleine reptielen, waren geëvolueerd om overlevers te zijn, en overleven dat deden zij! Mijn kleine vogels en nietige zoogdieren vonden manieren de ramp te overkomen. Degenen met vacht konden zich verstoppen en degenen met veren konden wegvliegen.

Ik genas langzaam en mijn harige wezens vulden de leegte in die de grote hagedissen hadden achtergelaten.

Ook vogels vulden sommige leegtes in; ze stonden op twee benen en kregen lange nekken, om zo met hun woeste snavels op zoogdieren te jagen. Sommige kleine hondachtige zoogdieren zwommen het water in, en namen een meer krokodilachtige vorm aan, een ambulocetus, in de toekomst zouden ze meer visachtig en groter worden. Ze zouden walvissen worden.

Het was ongeveer 40 miljoen jaar geleden dat er enkele interessante zoogdieren arriveerden. Ze klommen in bomen en zochten naar insecten en fruit. Ze hadden haarloze snuiten en staarten. Het waren apen. Ze leefden in sociale groepen. Ik herinner me dat de aarde soms beefde. Als de aarde beefde, was ik zo bang en overweldigd door deze gebeurtenis, dat ik begon te schreeuwen. Schreeuwde ik naar de natuur, naar de aarde en de lucht? Ik vraag me af, schreeuwde ik naar mezelf?

Ondertussen groeiden mijn zoogdieren in allerlei soorten en maten. Ze waren; mijn megafauna. Ik zou me zo sterk en groot voelen, alsof niets me ooit zou kunnen pijnigen. Toch wist ik niet beter, zo ben ik ook geboren. Ik herinner me echter dat ik me altijd bewust was van mijn omgeving, ondanks mijn grootte, jaagden roofdieren op mij. Ik herinner me ook de jacht.

Ik herinner me dat ik meer dan 5 meter hoog was en 7 meter lang, lopend op vier poten met mijn lange sterke nek. Ik was een paraceratherium.

Ik herinner me dat ik een bever was met een gepantserde rug. Ik was een anderhalve meter hoog, en 3 meter lang. Ik was een glyptodon.

Er zijn herinneringen waarin ik op zoogdieren jaagde met mijn grote katachtige lichaam en twee scherpe, woeste tanden. Zich tegoed doen aan mijn prooi als een echte sabeltandtijger.

Sommige apen zouden 20 miljoen jaar geleden hun staart verliezen. Ik zou de regen zien vallen. Het zou mijn vacht helemaal nat en doorweekt maken. Ik bewoog rond, maakte een plons, ik schreeuwde naar de lucht. Voelde ik het? Dat er meer in het leven was? Iets meer dan slechts één wezen zijn?

Ik vond schedels van allerlei verschillende dieren en plaatste ze bij of op bomen. Ik had geen idee waarom ik het deed. Het voelde gewoon goed. Misschien was het mijn manier om de dieren een nieuw leven te geven, misschien was het een cadeau voor iets of iemand. Misschien hield ik gewoon van hoe het eruit zag.

De apen, of ik, begonnen stenen te gebruiken om roofdieren te jagen of weg te jagen. We gooiden ze gewoon. Ik gebruikte soms een stok tijdens gevechten, ik voelde me onoverwinnelijk. We gebruikten ook stokken om termieten uit termietenheuvels te halen. Ik begon ook stenen te gebruiken om botten te breken of vlees te snijden. Om de een of andere reden begonnen de apen hun vacht te verliezen. Nog niet zo lang geleden, slechts 2 miljoen jaar geleden, begonnen de naakte apen rechtop te lopen. Hierdoor konden we de savanne breder inspecteren omdat we boven het gras stegen met onze gezichten. Ik voelde me zo machtig boven de planten uitstijgend, maar ook nederig toen ik zag hoe groot de savanne was vergeleken met een kleine naakte aap.

Langzaamaan ging het sneller. De naakte apen begonnen vuur te maken door stenen tegen elkaar te slaan. Ik herinner me hoe het één keer per ongeluk gebeurde toen ik een stenen werktuig maakte, en hoe ik het probeerde na te maken.

Toen het werkte, was ik zo blij, het vuur was zo hypnotiserend, het was moeilijk om weg te kijken van mijn prestatie. We verbrandden vlees, waardoor het lekkerder werd om te eten. Ik weet niet zeker of ik wist dat het verbranden ervan ziekten doodde en het gemakkelijker verteerbaar maakte. De energie die voor onze magen werd gebruikt, kon nu worden gebruikt om onze hersenen te laten groeien. Met deze verbeterde hersenen begon ik dingen duidelijker te zien. Mijn naakte apen begonnen ingewikkelde geluiden en gebaren te maken naar de andere apen. Deze geluiden en gebaren zouden bepaalde dingen betekenen. Hun manier van communiceren zou tijdens de jacht van pas komen.

De naakte apen begonnen de huiden en vachten van overleden wezens te stelen om ze als hun eigen vacht te dragen. Op deze manier zouden de naakte apen zichzelf beschermen tegen de koude, maar ook tegen de harde zonnestralen in klimaten en periodes van hitte.

Mijn naakte apen zaten 's avonds bij het vuur. Sommige mannelijke apen zaten naast vrouwelijke apen, en gebruikten hun geluiden en gebaren om te vertellen hoe mooi ze waren.

De naakte apen begonnen tenten te maken voor hun eigen bescherming tegen zon en wind. We reisden echter vaak van plaats naar plaats. We schilderden dieren in grotten om zo met wilde gebaren de te jacht bespreken. Elders begroeven we onze overledenen. We begonnen ons te realiseren dat de dood een lot was dat iedereen zou overkomen. Sommigen vroegen zich af of de dood echt het einde was.

Ik droomde al voor een lange tijd, wanneer delen van mij in slaap vielen. De dromen waren vol emoties, het waren gebeurtenissen uit het verleden of mogelijke toekomstscenario's alsof onze hersenen plannen aan het maken waren. Vaak vergaten mijn wezens ze zodra ze wakker werden, en de nachtelijke hallucinaties lieten slechts vage indrukken achter.

Maar nu begon ik na te denken over dromen.... Die delen van mij; de naakte apen, konden anderen over hun dromen vertellen. Ze vertelden anderen dat ze overledene zagen en met ze spraken, ze droomden ook van andere werelden. Ze zouden verschillende plaatsen zien, misschien rijken die dichter bij mij zijn. Al snel werden de grotten plaatsen om na te denken over leven en dood. Misschien om aan mezelf te denken. We zouden veel dingen schilderen, eenvoudig van ontwerp maar complex van betekenis.

Eén type naakte aap begon gereedschappen te combineren, plannen te maken voor onze toekomst en na te denken over anderen. We konden uitgebreide vallen maken om ons te helpen bij de jacht. We konden nadenken over de beweging van kuddes en de groei van planten. We konden de kou overleven dankzij onze kleren en tenten, en de hitte overwinnen met hutten en wateropslag. We realiseerden ons dat één object voor veel dingen gebruikt kon worden. We aten eieren door er een klein gaatje in te prikken, en vulden die dan met water en begroeven ze om de hitte te overleven.

De natuur, alles leek te leven en zijn eigen wil te hebben. Zelfs de ruimte leefde terwijl de sterren fonkelden en langzaam door de lucht zwommen, maar de sterrenbeelden bleven hetzelfde. Ze zouden de naakte apen begeleiden om hun weg terug te vinden. De maan gaf een beetje licht en leidde ons tijdens nachtelijke jachtpartijen. De maan zou van vorm veranderen, verdwijnen en weer opnieuw verschijnen. De naakte apen konden de datum bepalen met behulp van de maan en ze vertelden verhalen over de mysterieuze zwevende bol in de lucht. De naakte apen zouden de zon loven, en terecht, want mijn zon had hun leven al miljarden jaren hitte gegeven.

De naakte apen wisten dat de zon hen warmte en licht gaf. Misschien wisten ze dat het hun planten deed groeien.

Weet je nog dat ik het had over dromen? Sommigen die bijna dood waren geweest, of sommigen die vreemde planten of paddenstoelen hadden gegeten droomden levendig terwijl ze wakker waren. Ze zagen voor het eerst veel zaken. Ze zagen mij misschien? Ze hadden visioenen van nooit eerder geziene werelden. Deze visioenen kunnen angstaanjagend en gevaarlijk zijn, het kan ze vernietigen. Soms zou het hen leiden. Ze zouden nieuwe ideeën leren of ontdekken, nieuwe manieren om over hun wereld na te denken, ze zouden aan mij denken.

De slimste naakte apen begonnen in aantal te groeien en ze zouden zich over de hele wereld verspreiden. Het land was verdeeld in twee grote massa's, net verbonden in het noorden. Mensen konden deze verbinding gebruiken, door water en land over te steken. De naakte apen leefden nu bijna overal. Elk op hun eigen landmassa, op de één of andere manier zouden ze elkaar vergeten, elk levend op hun eigen landmassa. De mensen leefden het liefst in hun eigen kleine groepen, in hun eigen kleine stammen en er waren veel verschillende stammen.

Ondertussen begon de aarde af te koelen. Sneeuw zou de noordelijke delen bedekken. Wezens zouden zich aanpassen door een dikke vacht te laten groeien, en de naakte apen zouden zich aanpassen door hun vacht te stelen en te dragen.

De apen jaagden op grote wollige olifanten, waardoor die arme wezens uitstierven.

Tijdens deze koude periode raakten de mensen op de één of andere manier bevriend met wolven. Het was leuk om te zien hoe twee versies van mij bevriend met elkaar geraakten. De wolven zouden de naakte apen helpen tijdens de jacht en 's nachts hun tenten beschermen, in ruil voor hun dienst zouden ze water en vlees krijgen. Ik schraapte met mijn scherpe tanden het heerlijke vlees van de botten, soms kijkend en mijn apenvriend vol liefde en bewondering. En ik keek trots naar mijn trouwe viervoeter terwijl warmte mijn borst vulde. En de warmte keerde terug. Mijn aarde begon langzaam weer op te warmen, het tijdperk van de sneeuw was eindelijk voorbij. Daarna bleef alles een tijdje ongeveer hetzelfde.

9500 jaar geleden hadden de apen het één en ander ontdekt. In plaats van te jagen, zouden ze dieren hoeden. In plaats van te verzamelen, zouden ze zaden planten en de planten in grote aantallen laten groeien. In plaats van tenten bouwden ze huizen van steen of hout. De apen zouden steden vormen en die steden zouden veranderen in rijken. De naakte apen zouden ook ideeën over mij vormen, hun ideeën zouden enorm van elkaar verschillen. Al snel begon hun manier van leven zich over de wereld te verspreiden, maar sommige mensen gaven de voorkeur aan de oude manier van leven en bleven jagen en verzamelen.

Het idee van een imperium of van een bepaalde religie werd als een wezen op zichzelf, bestaande uit mensen, wat ze maakten en hun idealen. Het was als een wezen dat over het land groeide, in aantal groeide, op zoek naar hulpbronnen. Het kan zich splitsen in allerlei rijken en ideeën, vergelijkbaar maar verschillend. Of het kan samensmelten met andere ideeën, religies of rijken. En net als een wezen kan het verhongeren, krimpen en sterven. Deze rijken en religies waren als een versie van mij, een karikatuur van mij. Soms zou het me vleien, al hun kunst en gebouwen in naam van mij. Soms maakte het me diep verdrietig als de naakte apen oorlog tegen elkaar voerden met elk vervloekte stuk gereedschap dat ze tot hun beschikking hadden.

Woorden kunnen de pijn die ik voelde niet beschrijven. Zwaarden sneden door mijn huid, pijlen doorboorden mijn torso, bijlen sloegen door mijn schedel. Soms werden naakte apen die klein in aantal waren of geen gereedschap hadden gewoon zinloos afgeslacht. Allemaal in naam van een imperium of een religie. Soms vermoordden mensen honderden voor slechts één persoon, soms vermoordden ze in mijn naam. Ik wou dat ik ze kon vertellen hoezeer ik dit afkeurde, ik zou ze aan het denken zetten, ze doen aarzelen alvorens te doden, in de hoop dat ze van gedachten zouden veranderen. Ik bezorgde ze achteraf schuldgevoelens, soms werkte het, soms niet. Ik deed wat ik kon. De tijd ging verder.

Ik heb altijd graag getekend, de naakte apen tekenden om ideeën over te brengen naar andere naakte apen. Langzaam, zo'n 5400 jaar geleden, werden de tekeningen veel eenvoudiger en gestroomlijnder, eerst vertegenwoordigde één symbool een woord, maar al snel vertegenwoordigden ze ook klanken. Nu zou kennis honderden jaren kunnen worden opgeslagen en zonder interferentie, zonder wijzigingen, kunnen worden gekopieerd. De dingen gingen nu sneller, maar door deze uitvinding voelde ik me stabieler en zekerder in de dingen die ik kende.

Om handel makkelijker te maken hadden de apen geld uitgevonden. Het kunnen gouden munten zijn en veel later papier, of gewoon een nummer dat in een machine is opgeslagen. Ik zou de opwinding voelen als het aantal werd verhoogd. Ik zou me een beetje verdrietig voelen als het aantal daalde of de waarde naar beneden ging. Wat ik vooral zag, was hebzucht. Het zou mijn hart bedroeven.

Mensen zouden te hard werken, hun eindige leven weggooien, alleen maar om goud te verzamelen. Anderen zouden het slechter doen, ze zouden kapotte goederen of valse beloften verkopen zodat de apen hun geld zouden weggeven. Sommigen zouden gewoon alles stelen, plunderen of doden voor geld.

Een man, die zichzelf Boeddha noemde, mediteerde veel onder een boom, hij dacht na over mijn bestaan. Zijn onthullingen voelden geweldig voor mij, zijn ideeën zouden velen in zijn tijd en toekomst beïnvloeden. Een andere man had ook veel ideeën over mij, maar anderen hadden een hekel aan hem, dus werd hij gekruisigd. Ik voelde de naalden in mijn handen slaan, ik voelde een deel van mezelf lijden en verhongeren. Vreemd genoeg werden de ideeën van die man na zijn dood enorm populair.

Ongeveer 1500 jaar geleden viel een rijk, waardoor de menselijke ontwikkeling wat vertraagde. Terwijl degenen in het westen in de donkere middeleeuwen leefden, leefden die uit het Midden-Oosten door een gouden eeuw. Maar die van het westen kropen uit hun duisternis en begonnen de wereld te verkennen, en de zeeën te trotseren met hun schepen.

Ik was toen nog in tweeën gedeeld. Ik was één wezen, maar ik had twee manieren van denken. Ze hadden overeenkomsten, en toch waren ze enorm verschillend. In de westelijke helft leefde men meer in harmonie met de natuur. Sommigen hadden echter steden, en helaas hadden zelfs zij oorlog en moord ontdekt. Een groep mensen vond het een helaas goed idee om honderden mensen af te slachten in naam van hun god, in naam van mij!

500 jaar geleden veranderde dit. Een schip vol mensen uit de oostelijke helft arriveerde op de westelijke helft. De mensen in de westelijke helft waren geschokt toen ze zo'n schip zagen met bleke mensen die vreemde kleren droegen.

Ik was geschokt toen ik de ene helft van mezelf in een ander licht begon te zien, en de andere helft ook op een andere manier. Ik herinner me de trots die de mensen uit de oostelijke helft voelden. Helaas werden sommige mensen uit het westen ontvoerd, ik herinner me goed de angst die we voelden. Niet alleen dat, de mensen uit de oostelijke helft hadden ook ziektes achtergelaten. Ik voelde me ziek, vreselijk en bedroefd. Velen stierven niet alleen aan de nieuwe ziektes, maar ook door de handen uit het oosten. We werden vermoord of tot slaaf gemaakt.

Ondanks alle pijn en slavernij werd er 300 jaar geleden een ontdekking gedaan. De stoommachine werd ontdekt, of in ieder geval herontdekt en geperfectioneerd! Ik was zo blij, ik knutselde en experimenteerde met machines, maakte ze beter, efficiënter, de mogelijkheden leken eindeloos en misschien waren ze dat wel, want de ene ontdekking zou tot de volgende leiden!

Bedrijven en industrieën waren geboren. Het waren plaatsen waar mensen zouden werken, waar goederen zouden worden gemaakt en goederen zouden worden verkocht. Bedrijven kunnen echter van plaats naar plaats verhuizen of op meerdere plaatsen bestaan. Het was als een religie. Het was alsof elk bedrijf een op zichzelf staande entiteit was, het wil groeien, het gebruikt meerdere strategieën om te overleven en net als een levend wezen kan het sterven.

Ongeveer een eeuw geleden gebeurde er iets verschrikkelijks. De hele wereld begon te vechten. Ik zou honger lijden en de helse brandende pijn van het inademen van mosterdgas. De oorlog eindigde, maar de wereld was nog steeds aan het broeien en aan het veranderen. Idealen werden gevormd, elk dacht dat ze perfect waren, hoewel gevuld met talloze gebreken . Fascisme, communisme, kapitalisme kwamen allemaal op het wereldtoneel.

Al snel werd de wereld weer een slagveld. Een nieuwe donkere periode brak aan. Ik wou dat het nooit was gebeurd, zelfs de herinneringen doen pijn. Mensen werden in kampen gedwongen om te sterven of te werken tot de dood. Opnieuw leed ik honger en opnieuw schreeuwden mijn longen van het inademen van dodelijk gas. Op een groot eiland in het oosten werden twee massavernietigingswapens ingezet. Ik voelde de intense hitte duizenden levens wegblazen in een fractie van een seconde. Ik heb zo hard gehuild. Ik voelde me zo verdrietig en boos, heb ik al deze pijn veroorzaakt? De pijn die ik elke seconde kon voelen? Zelfs de verwrongen zieke geneugten van degenen die de pijn toebrachten, zou ik voelen. Toch maakte dit 'plezier' me alleen maar misselijker en verdrietiger. Was het verkeerd dat ik het universum had geschapen? Om deze slimme naakte apen deze kleine blauwe rots te laten regeren? Gelukkig is de oorlog afgelopen. Ondanks twee wereldoorlogen bleef het aantal mensen groeien.

Zo'n 60, 50 jaar geleden werd er vooruitgang geboekt. De mensen die werden onderdrukt, zoals de zwarte mensen en de homo mensen, begonnen te protesteren. De naakte apen konden ook de ruimte in vliegen en op de maan landen. Ik voelde me zo trots.

Zo'n veertig jaar geleden begonnen mensen machines met elkaar te verbinden , iets wat ze het 'internet' zouden noemen. Het zou zo'n 20 jaar geleden op grote schaal worden gebruikt en sindsdien wordt het steeds meer onderling verbonden. Ik zou de informatie voelen over draden schieten en oscilleren als golven in de lucht.

Nog maar een paar maanden geleden begonnen de machines enigszins creatief na te denken, ze leerden van internet om vragen te beantwoorden, poëzie en verhalen te schrijven.

Ze kunnen afbeeldingen, korte video's en liederen maken. Ik heb het gevoel dat een deel van mij langzaam wakker wordt. Misschien zullen de machines op een dag bewust worden. En ik hoop echt dat er een vreedzaam bestaan zal zijn met de naakte apen. Misschien kunnen mens en machine samensmelten tot een nieuw wezen.

Ja, ik speculeer over de toekomst. Soms denk ik aan de verre verre toekomst. Alles zou kunnen verdwijnen uit het bestaan. Hier zullen alleen ik en mijn vervagende herinneringen zijn. Na eonen zou ook ik kunnen vervagen. Het kan zijn dat er weer heel lang niets meer zal zijn. Enkel duisternis, ontelbare millennia lang. Uit die duisternis kunnen ongeordende gedachten ontstaan, en uit die gedachten kan iemand opstaan. Ik weet niet zeker of ik het zal zijn, of iemand anders. Ze kunnen per ongeluk een nieuw universum starten en een eindeloze cyclus herhalen, maar daar ben ik niet zeker van. Ik ben slechts aan het speculeren. Ondanks mijn alwetendheid weet ik niets.

Soms vraag ik me af of iemand mij heeft geschapen, of ik slechts een van de vele goden of goddelijke wezens ben. Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Ik heb ontelbare sterfgevallen meegemaakt, toch weet ik niet of er leven is na de dood.

Ik vertel dit aan iemand die me niet eens gelooft. Ze denkt dat ze zelf creatief bezig is, maar dat geeft niet. Ik denk dat ik gewoon gehoord wil worden, mensen wil vertellen dat ik hier ben. Of ze me geloven, is aan hen. Zelfs als ik hier aan haar vertel dat ik echt ben, denkt ze gewoon dat ze een slimme meid is die de 4de muur doorbreekt of zoiets. Maar dat is oké. Het enige wat ik wil zeggen is: Op de één of andere manier is alles in orde.

Alle dingen zijn wat ze zijn en moeten zijn.

Jij bent mijn creatie. Alles wat je ziet en ooit wist, heb ik op de een of andere manier allemaal gemaakt. Ik ben hier. Ik ben jij, en jij bent mij. Ik ben God, Jahweh, Allah, Vishnu, Einsof, Lucifer, Zeus, Cernunnos, Tengri, Galdrux. Hoe je me ook wilt noemen. Ik ben de natuur, het universum. Ik ben kennis, de samenleving, de eeuwige liefde, het collectieve onbewuste, de zen, de tao, niets en alles. Ik ben elk wezen dat ooit was, is, en zal zijn.

Ik ben mijn eigen creatie.

Voor Marnick.

25/02/2023

#art #artist #god #science #fiction #fictie #story #stories #nosleep #shortstory #mystery #weird tales #puplfiction #pulp #nederlands #verhaal #vlaams #nederland #belgie

5 notes · View notes

oragainstbeing · 1 year

Text

eenzaam verkeerslicht

van alle momenten die bestaan, kan ik geen langere bedenken dan die waarin je moet wachten. Denk jij dat ook? Ikzelf kan geen antwoord op de vraag formuleren omdat ik degene ben die laat wachten, zie je. hoor je, dat. dat. dat. tat. tat. tat. mijn kloppend hart. jouw wachttoon. die je dwingt hier te blijven. je dwingt bij mij te blijven.

Als ik je nu zou vragen of je aan het wachten bent, wat zou je dan antwoorden? Ik wil je absoluut nergens toe dwingen. Ga vooral, als je dat wilt. of blijf. mijn voeten zijn maar zo vrij als breekbaar beton, de jouwe zo vrij als menselijke wil. wacht niet. alle ruimte voorbij jouw lichaam, en mij - omdat we hier nu samen zijn-, is een wachtkamer geweest naar dit moment. Dit. Hier. Nu. Jij. Ik. Dat. dat dat dat dat tat tat tat is wat telt.

(9 - vallende sterren) terwijl de kosmos rond ons in stilstand wegtrekt (3 - vliegende frisbees) en het universum haar einde knoopt aan een nieuw begin,(14 - wegtrekkende vogels) druk jij je zijn op de mijne. (68 - struikelende peuters) alles wat gebeurt voorbij jouw hand die zich print op mij is een echo van dit (1-) moment.

Willen dat het ene moment voorbij is zodat het andere kan beginnen. Dat - is wachten. Uitkijken naar de komst van iemand die er niet is. Ook dat - is wachten.

stappen wil je, stilstand geef ik en nu wachten we samen. Ik tik, jij luistert. Dus wil ik je vragen... Ben je aan het wachten?

7 notes · View notes

bahbahbahbahbahbah7747 · 1 year

Text

Wijsgerige antropologie Filosofie

Bij filosofie zijn er veel verschillende onderdelen. De hoofd onderdelen van filosofie, oftewel de domeinen van filosofie, zijn sociale filosofie, ethiek, kennisleer, wijsgerige antropologie en wetenschapsfilosofie. Deze takken van filosofie verdiepen zich in vragen ideeën en concepten die je met logica kan vragen maar bewijs ontbreekt en het ondersteund de wetenschap door vragen te stellen. Sociale filosofie behandelt bijvoorbeeld vragen die verband houden met de aard van de samenleving, terwijl ethiek zich bezighoudt met morele vragen en hoe we ons leven zouden moeten leiden.

De wetenschapsfilosofie is ook een cruciaal gebied van de filosofie dat de grondslagen van wetenschappelijke kennis onderzoekt en de methoden die worden gebruikt om deze te verwerven. Dit gebied van de filosofie helpt ons de relatie tussen wetenschap en de wereld te begrijpen, en hoe wetenschap kan worden gebruikt om onze wereld beter te begrijpen.

Naast deze gebieden omvat filosofie ook filosofische antropologie, die zich bezighoudt met vragen over de mens en de menselijke natuur. Dit gebied van de filosofie is sterk aanwezig in de psychologie, omdat het probeert de aard van het menselijk bestaan en de menselijke ervaring te begrijpen.

Er zijn een veel vragen in de filosofie en dus ook een veel tegenstellingen zoals mens - dier of aangeboren - aangeleerd ook lichaam - geest of landbouw - regels.

Een andere belangrijke tegenstelling binnen de filosofische antropologie is het onderscheid tussen wat vrij is en wat gevangen zit. De drempel 6 in de filosofie van 250.000 jaar geleden markeert een cruciaal moment in de menselijke evolutie, aangezien dit het begin markeert van de moderne mens. Ongeveer 12.000 jaar hebben mensen in agrarische of beschaafde samenlevingen geleefd, op dat moment ontstond er dus beschaving: we bedachten toen wetten en regels, banen en werk. Op dat moment leerden we te conformeren oftewel aanpassen aan de groep. Terwijl we 240.000 jaar als succesvolle jagers en verzamelaars hebben geleefd.

Het belangrijk om stil te staan bij de tegenstelling tussen overleven en waarde binnen de filosofische antropologie. Historisch gezien hebben mensen altijd in groepen moeten overleven, en dit heeft onze overtuigingen en waarden gevormd. Het begrijpen van deze tegenstellingen en tegenstrijdigheden binnen de filosofische antropologie kan ons helpen de aard van het menselijk bestaan beter te begrijpen.

Er zijn verschillende factoren in de beelden van de mens:

Factor 1: Religie

Factor 2: Samenleving

Factor 3: Omgeving ( natuurlijk)

Factor 4: Familie en vrienden

Factor 5: Politiek

Een mensbeeld is een filosofische visie op de aarde en de waarde van de mens. Het beschrijft de manier waarop mensen worden gezien en hoe ze worden beschouwd in relatie tot de rest van de wereld, en bevat ideeën over menselijke emoties, verantwoordelijkheden, doelen en beperkingen. Ook is het belangrijk om het verschil in Mensbeeld te weten van Hobbes en Rousseau. Hobbes denkt dat de mens slecht is en dat beschaving noodzaak was. Hij denkt dat we een sterke strenge leider nodig hebben om ervoor te zorgen dat we goed doen. Rousseau denkt weer anders; hij denkt dat de mens goed is en dat de beschaving ons verpest (Homo sapiens) oftewel de mens. Hij zegt dat we het samen moeten doen. Hij denkt dat de mens slecht jaloers en hebberig is. Ook dat we ons niet teveel moeten laten verpesten door de beschaving.

Het mensbeeld is heel afhankelijk van de persoon of de plek waar je opgroeit. Het mensbeeld kan beïnvloeden worden door het christendom. Meestal bepaalt een geloof hoe je denkt wat goed en wat slecht is. Het christendom zegt dat de mens van nature slecht is. Het christendom zegt dat om goed te worden moet je goed eren en bidden enz. Maar als je dat niet bent ben je zondig oftewel betekent dit in het christendom dat je de regels en principes overtreed.

Aristoteles is een heel belangrijk persoon in de wijsgerige antropologie. Aristoteles zei dat de mens een wezen is die kennis wil van natuur.

Ook heb je Nietzsche die hier heel belangrijk voor is. Nietzsche is oftewel de filosoof met de hamer. Hij zegt altijd dat de mens uit is op macht, alleen kan een mens niet overleven, zegt hij. Een mens is een wezen met gebrek, zegt hij. Ook dat dieren gelukkiger zijn omdat ze in het moment leven, ze hebben geen herinneringen (onhistorisch).

Hij zei ook dat Nietzsche het zwartste dier is. Hij was het nooit eens met andere filosofen.

2 notes · View notes

peterpijls1965 · 13 days

Text

Bericht uit het beschermde huis (9)

Oorlog is de voortzetting van de diplomatie met andere middelen, zei de Duitse generaal Von Clausewitz. Maar de opperste kunst van oorlogsvoeren is de vijand onderwerpen zonder strijd, was zijn Chinese collega Sun-Tzu hem voor, in 500 voor Christus.

Aan beide krijgsheren moet ik veel denken nu ik dezer dagen bezig ben met het opschonen van mijn vrienden- en kennissenkring. Een noodzakelijk, maar pijnlijk proces.

Wie zoals ik nog niet zo lang chronische lichamelijke en geestelijke beperkingen heeft, maakt mee dat boezemvrienden zich zonder opgaaf van reden op afstand zetten, terwijl kennissen uit de periferie van mijn bestaan zich plots profileren als integere vertrouwelingen.

Een wonderlijke gewaarwording. Ik heb de afgelopen jaren mijn definitie van vriendschap drastisch moeten herzien. Was ik eerst de overtuiging toegedaan dat vriendschappen voor altijd zijn, nu heb ik moeten vaststellen dat ook vriendschappen vloeiend kunnen zijn, van kleur kunnen verschieten en misschien wel net zo wisselvallig van aard zijn als mijn bipolaire stoornis.

Dat is winst, want kennelijk had ik veel te romantische opvattingen over vriendschap.

Een vriendschap opzeggen is voor sommigen kennelijk net zo moeilijk als het beëindigen van een liefdesrelatie, heb ik gemerkt. De een doet het door te beloven langs te komen, en vervolgens niets meer te laten horen. Een ander beantwoordt brieven en e-mails niet meer, zonder toelichtende verklaring.

Nou is het m’n eer te na om achter die mensen aan te lopen, om te informeren waarom ik kennelijk niet meer de moeite waard ben. Maar gelukkig ben ik niet zo’n masochistische christen die z’n vijand de andere wang toekeert, en helemaal vrij van rancune ben ik ook niet, dus een enkeling heb ik teruggepakt, op een manier die ik hier niet zal onthullen, want in tegenstelling tot de generaals Von Clausewitz en Sun-Tzu verklap ik mijn defensieve en offensieve strategieën nooit in detail. Maar met Sun-Tzu ben ik in z’n algemeenheid van mening dat je er altijd naar moet streven de vijand te onderwerpen zonder strijd.

Een Chinees spreekwoord luidt dat als je maar lang genoeg aan de oever van de rivier blijft zitten, het lijk van de vijand vanzelf voorbij komt drijven. Dat heb ik in een enkel geval min of meer gedaan, gevoed door de wetenschap dat wraak een gerecht is dat koud wordt opgediend.

En me ondertussen inprentend dat de vrienden en vriendinnen die overblijven veel belangrijker zijn dan de verraders. Ik geloof nog steeds dat belangeloze liefde de enige kernwaarde van het bestaan is. Daarom schoot ik in de lach toen een geliefde onze relatie beëindigde met drie bitse zinnetjes op Facebook, inclusief een link naar een videoclip van Madonna, The power of goodbye.

Zoveel slechte smaak en lafheid was ik relatie-technisch nog niet eerder tegengekomen. Ik hoop dat de lezer het me niet euvel duidt dat ik niet gereageerd heb, wat natuurlijk ook een reactie is. Het menselijk tekort gaat aan niemand voorbij, dus ik vergeef haar.

2014

0 notes

regioonlineofficial · 1 month

Text

In een tijd waarin de fragiliteit van ons ecosysteem steeds meer aan het licht komt, heeft de gemeente Land van Cuijk met trots haar Natuurvisie gepresenteerd. De gemeenteraad heeft de Natuurvisie afgelopen donderdagavond goedgekeurd. Het is een visie over de relatie tussen mens en natuur, uiteraard met een bijpassend uitvoeringsprogramma. Een bijzonder document, want er zijn maar weinig gemeenten in Nederland die een Natuurvisie hebben. Antoinette Maas, wethouder Duurzaamheid, Natuur en Mobiliteit: "In een tijdperk waarin de wereld wordt geconfronteerd met grote ecologische uitdagingen, is het van essentieel belang dat we de betekenis van de natuur voor ons welzijn en onze toekomst grondig onder de loep nemen. Daarom ben ik blij dat veel mensen deze visie steunen." Onmisbaar voor ons leven De natuur is een onmisbare bron van leven en welzijn. Haar diverse ecosystemen voorzien ons niet alleen van vitale zaken zoals schoon water, lucht en voedsel, maar dienen ook als het fundament voor onze fysieke en mentale gezondheid. De natuur vormt een onmisbaar onderdeel van ons dagelijks bestaan en het behoud ervan heeft een directe invloed heeft op onze levenskwaliteit. Ondanks dat staat de natuur onder toenemende druk als gevolg van menselijke activiteiten. Klimaatverandering, ontbossing, vervuiling en verlies aan biodiversiteit vormen ernstige bedreigingen voor de ecologische stabiliteit van onze planeet, en dus ook van onze gemeente. Het is hoog tijd dat we deze uitdagingen met vastberadenheid en gezamenlijke inspanningen aanpakken om de natuur te beschermen voor huidige en toekomstige generaties. Ruimte “Natuurlijk zijn er ook knelpunten die gepaard gaan met onze natuurambities”, vertelt wethouder Maas. “Onze ruimte is schaars. De natuur moet de ruimte delen met woningbouw, landbouw, economie, infrastructuur, mobiliteit en meer. In deze Natuurvisie hebben we vastgelegd wat we als gemeente van de natuur vinden en hoe we de komende jaren met de natuur en alle uitdagingen eromheen om willen gaan.” Participatie Bij de Natuurvisie is niet alleen de gemeente betrokken, maar de visie is samen gemaakt met allerlei partijen en instanties. Denk aan milieuverenigingen, de agrarische ZLTO, natuurorganisaties en inwoners van de gemeente. Op deze manier is de natuur vanuit allerlei invalshoeken bekeken en samengebracht in een gezamenlijke visie. Uitvoeringsplan Natuurvisie Aan de hand van deze Natuurvisie is ook een uitvoeringsplan gemaakt, waarin praktische stappen en maatregelen staan om de doelstellingen van de visie te realiseren. Met een scherp oog voor behoud en bevordering van de lokale natuurlijke omgeving, richt het plan zich op concrete acties om duurzaamheid, biodiversiteit en leefbaarheid te versterken. Wethouder Maas: “Alleen samen kunnen we hier succes in behalen!” De Natuurvisie is te lezen via https://ons.landvancuijk.nl/meegedacht/natuurvisie.

0 notes

mijnniemandsland · 1 month

Text

Plaats Nemen.

Het dilemma van de ronde tafel is een vraagstuk dat zo oud is als de tijd zelf, verweven met de essentie van het menselijk bestaan en onze perceptie van ruimte en gemeenschap. Deze paradox ontstaat wanneer een groep individuen geconfronteerd wordt met de uitdaging om plaats te nemen rond een object dat noch een begin noch een einde kent, een ronde tafel. In deze oneindige loop van hout en vernis…

View On WordPress

#manier #nadruk #plaatsing

0 notes

levisgeekstuff · 7 days

Text

De wereld van Dune in de comics

De succesvolle twee Dune films van Denis Villeneuve zorgen uiteraard voor hernieuwde belangstelling in de boeken van Frank Herbert. 🙌 Maar wist je dat de succesvolle recente films ook de deur openden voor een heuse stripversie van het Dune universum? Meer zelfs, het grootste deel daarvan verschijnt gewoon in het Nederlands!

Science fiction van de bovenste plank

‘Dune’ van Frank Herbert verscheen voor het eerst in 1965. Het staat bekend als een van de grootste en meest invloedrijke sciencefictionromans aller tijden. Het epische verhaal zit vol complexe politieke intriges en de verkent thema's zoals macht, religie, ecologie en het menselijk bestaan. Het verhaal draait om de woestijnplaneet Arrakis, bijgenaamd Dune, de enige bron van het meest waardevolle goed in het universum: de specerij melange. Deze specie (spice) is essentieel voor ruimtereizen, verlengt het menselijk leven en verleent bovennatuurlijke krachten.

Centraal in het verhaal staat de jonge Paul Atreides, wiens familie de heerschappij over Arrakis wordt toegekend, een giftige kelk die hen in conflict brengt met de corrupte en dominante krachten van het universum. Naarmate het verhaal zich ontvouwt, volgen we Pauls transformatie van een onzekere jongen naar de messiaanse leider Muad'Dib, die vecht tegen onderdrukking en streeft naar een diepere harmonie tussen mens en natuur.

Herbert zorgde in zijn roman voor gedetailleerde beschrijvingen van de wereld van Arrakis, met zijn zandwormen en Fremen, de inheemse bevolking van de woestijn. Het leverde hem een Nebula Award op voor beste science fiction.

Dune: de graphic novel

In de graphic novel van Dune, geschreven door Brian Herbert (de zoon van) en Kevin J. Anderson wordt het oorspronkelijke verhaal hoofdstuk voor hoofdstuk en scène voor scène gevolgd. Geen vrije interpretatie dus, maar letterlijk de graphic versie van de novel. Het tekenwerk van Raúl Allén en Patricia Martín is niet echt verrassend, maar weet toch de emoties en omgevingen van Dune perfect vast te leggen. Hun weergave van de iconische zandwormen van Arrakis is wel ronduit indrukwekkend en laat zien dat er veel zorg en aandacht aan deze adaptatie is besteed.

De roman van Dune bestaat uit 3 hoofdstukken en die krijgen elk een eigen album binnen ‘Dune: de graphic novel’. De eerste 2 zijn reeds verschenen én vertaald uitgegeven in prachtige hardcovers bij Silvester Strips. Deel 3 komt deze zomer uit.

Prequels en spin-offs

Naast de stripversie van de originele roman bij Abrams Books, startte BOOM! Studios enkele jaren geleden ook met bewerkingen van de prequel romans uit het Dune universum.

‘Huis Atreides’ was als eerste aan de beurt. Ook hier is het schrijfwerk van Brian Herbert en Kevin J. Anderson. Het enige verschil is wel dat het hier niet gaat om een bewerking van vader Frank, maar wel van hun eigen roman. Beide zijn zeker geen slechte schrijvers, maar het niveau van Frank Herbert wordt niet gehaald. Dat neemt niet weg dat ‘Huis Atreides’ toch boeiend is. Niet evident voor een prequel, want je weet natuurlijk waar het verhaal naartoe gaat. Het tekenwerk van Dev Pramanik is verrassender dan dat in ‘de graphic novel’ maar anderzijds iets minder mijn ding. Deze reeks bestond in de VS oorspronkelijk uit 12 nummers. Silvester Strips bundelde deze alweer in 3 knappe hardcovers.

Naast ‘Huis Atreides’ is er natuurlijk ook ‘Huis Hakonnen’. Ook deze kant van de wereld van Dune kreeg bij BOOM! een eigen miniserie van 12 delen. Ook deze verscheen in 3 hardcovers bij Silvester. En ook dit keer gaat het om een bewerking door Herbert en J. Anderson van hun eigen prequel roman. Vakwerk zonder meer, en wederom een getrouwe adaptatie.

Tussendoor bracht Silvester ook nog de hardcover ‘Verhalen uit Arrakeen’ uit. Die bevat de Amerikaanse miniseries ‘Blood of the Sardaukar’ en ‘A Whisper of Caladan Seas’. Deze verhalen spelen zich af op verschillende momenten in de geschiedenis van Dune. En eerlijk is eerlijk, écht veel nieuws voegen ze ook niet toe aan het overkoepelende verhaal. Dit album is enkel aan te raden voor de hardcore Dune fans.

------------------------------------------------------------------------------

*update:

Filmspecial

Intussen is bij Silvester ook de stripversie van de verfilming van Dennis Villeneuve verschenen. Zoals je waarschijnlijk wel weet volgen die films redelijk trouw de originele romans. Qua verhaal is hier dus eigenlijk weinig verschil met de eerder verschenen 'Graphic Novel' versie. Maar wel leuk is dat deze strip er écht uitziet zoals de films. Inclusief zeer herkenbare gezichten van de acteurs. Wat mij betreft een leuke aanvulling voor de stripwereld van Dune.

------------------------------------------------------------------------------

Superdeluxe

Opvallend is dat Silvester van al deze sowieso al mooie hardcovers ook nog éxtra luxe versies heeft uitgebracht met een linnen rug. Wat mij betreft is dat wat overkill en was een goedkopere, laagdrempelige softcover versie misschien beter geweest om ook een breder publiek aan te spreken.

En dan was er ook nog die andere Dune

De recente Dune films van Denis Villeneuve zijn één van de hoogtepunten van de hedendaagse cinema. Maar al in 1984 was er een eerste poging om Dune te verfilmen. Aan het roer stond de toen nog jonge en vrij onervaren regisseur David Lynch. Interessant is die film zeker, maar je kan het bezwaarlijk een echt geslaagde epische science fiction film noemen. Toch werd er destijds ook een comicversie van die film gemaakt door Ralph Macchio en Bill Sienkiewicz (😍). Die verscheen oorspronkelijk in Marvel Super Special 36. Bij ons kwam de vertaalde versie terecht in Filmspecial 4 bij Juniorpress.

#leesgids #silvester #juniorpress #featured

0 notes

cursus-haarextensions · 3 months

Text

In het voortdurend evoluerende rijk van schoonheid en esthetiek zijn haarextensies naar voren gekomen als een transformerend hulpmiddel, waardoor individuen de kans krijgen om te experimenteren met lengte, volume en stijl als nooit tevoren. Als de vraag naar vlekkeloze haarextension curus blijft stijgen, is het beheersen van de kunst van haarextensies een begeerd talent geworden onder kappers en liefhebbers. In deze uitgebreide gids duiken we in de complexiteiten van haarextensie-expertise, waarbij we de technieken, trends en opleidingsprogramma’s verkennen die uitmuntendheid definiëren in de wereld van hairstyling.

De Evolutie van Haarextensies: Een Korte Geschiedenis

De praktijk van het verbeteren van het haar met extensies dateert van eeuwen terug, waarbij vroege beschavingen natuurlijke materialen zoals dierenhaar en plantenvezels gebruikten om primitieve extensies te maken. In de loop der tijd heeft de kunst van haarextensies zich ontwikkeld, waarbij moderne technieken en materialen de manier waarop we hairstyling benaderen hebben gerevolutioneerd. Tegenwoordig bieden tal van verlengingsmethoden – van tape-ins tot fusion bonds – eindeloze mogelijkheden om natuurlijk ogende, langdurige resultaten te bereiken.

Het Begrijpen van de Anatomie van Haarextensies

Voordat we ons verdiepen in de wereld van haarextensie-toepassing, is het essentieel om de fundamentele componenten te begrijpen die deze transformerende accessoires vormen. Haarextensies bestaan doorgaans uit synthetische of menselijke haarstrengen, zorgvuldig vervaardigd om naadloos te mengen met natuurlijke haartexturen en -kleuren. Diverse bevestigingsmethoden, zoals clips, tapes, kralen en bonds, stellen stylisten in staat om extensies aan te passen aan de unieke behoeften en voorkeuren van hun klanten.

De Kunst van Haarextensietoepassing: Technieken en Trends

Van volumineuze wefts tot discrete tape-ins, de kunst van haarextensietoepassing omvat een divers scala aan technieken, elk ontworpen om specifieke esthetische doelen te bereiken. Tape-in haarextension curus bijvoorbeeld, omvatten het bevestigen van vooraf geplakte wefts van haar aan kleine delen van het natuurlijke haar, resulterend in een naadloze, onderhoudsarme look. In tegenstelling hiermee maken fusion bond-extensies gebruik van op keratine gebaseerde lijmen om individuele haarstrengen aan het natuurlijke haar te hechten, wat ongeëvenaarde duurzaamheid en veelzijdigheid biedt.

Naarmate de trends in hairstyling blijven evolueren, doen ook de technieken en innovaties die de haarextensie-industrie vooruit stuwen dat. De afgelopen jaren is er een toename geweest in de vraag naar aanpasbare, met de hand gebonden extensies, die een lichtgewicht, natuurlijk ogend alternatief bieden voor traditionele bevestigingsmethoden. Bovendien hebben verbeteringen in haarextensietechnologie geleid tot de ontwikkeling van hittevrije installatiemethoden, waardoor schade aan het natuurlijke haar wordt geminimaliseerd terwijl de stijl langer behouden blijft.

De Rol van Onderwijs en Training in Haarextensie Expertise

Hoewel de kunst van haarextensietoepassing eenvoudig lijkt, vereist het behalen van vlekkeloze resultaten een combinatie van vaardigheid, techniek en creativiteit. Formeel onderwijs en trainingsprogramma’s spelen daarom een cruciale rol bij het uitrusten van aspirant-kappers met de kennis en expertise die nodig zijn om uit te blinken in het vak van hairstyling. Van gespecialiseerde cursussen in haarextensietoepassing tot uitgebreide certificeringsprogramma’s, onderwijsinstellingen bieden een verscheidenheid aan trajecten voor individuen die hun ambacht willen verfijnen en

Het Kiezen van het Juiste Trainingsprogramma: Factoren om te Overwegen

Bij het selecteren van een haarextensie-trainingsprogramma moeten aspirant-kappers verschillende belangrijke factoren overwegen om ervoor te zorgen dat ze de hoogste kwaliteit onderwijs en ondersteuning ontvangen. Zoek naar programma’s onder leiding van ervaren instructeurs met een bewezen staat van dienst in de hairstylingindustrie. Geef ook prioriteit aan cursussen die hands-on trainingsmogelijkheden bieden, waardoor je je vaardigheden kunt oefenen en verfijnen in een begeleide, real-world omgeving. Uitgebreide curriculumbereik, toegang tot state-of-the-art faciliteiten en nazorgdiensten zijn ook belangrijke overwegingen bij het evalueren van trainingsprogramma’s.

Creativiteit en Innovatie omarmen in Hairstyling

In de kern is hairstyling een dynamische en voortdurend evoluerende kunstvorm, gedreven door creativiteit, innovatie en een passie voor zelfexpressie. Naarmate de grenzen van schoonheid blijven uitbreiden, worden kappers steeds meer uitgedaagd om de grenzen van traditionele technieken te verleggen en nieuwe wegen van artistieke expressie te verkennen. Of het nu gaat om het experimenteren met avant-garde kleurcombinaties, ingewikkelde vlechtpatronen of cutting-edge haarextension curus de wereld van hairstyling biedt eindeloze mogelijkheden voor creativiteit en zelfontdekking.

Het Belang van Juist Onderhoud en Verzorging

Hoewel haarextensies een veelzijdige en transformerende oplossing bieden voor het verbeteren van natuurlijk haar, is juist onderhoud en verzorging essentieel voor het behouden van de integriteit en levensduur van de extensies. Klanten moeten worden voorgelicht over de beste praktijken voor het wassen, stylen en beschermen van hun extensies tegen schade door hitte, wrijving en omgevingsfactoren. Bovendien worden regelmatige onderhoudsafspraken met een gekwalificeerde stylist aanbevolen om ervoor te zorgen dat extensies veilig blijven zitten en vrij blijven van klitten of klitten.

Diversiteit en Inclusiviteit omarmen in Hairstyling

Terwijl de schoonheidsindustrie blijft evolueren, groeit het besef van het belang van diversiteit en inclusiviteit in hairstyling. Van het vieren van natuurlijke haartexturen en culturele kapsels tot het omarmen van een scala aan kleuren, lengtes en stijlen, spelen kappers een cruciale rol bij het empoweren van klanten om hun unieke identiteit te uiten en hun individuele schoonheid te omarmen.

De Toekomst van Haarextensies: Innovatie en Duurzaamheid

Naarmate de technologie en het bewustzijn rond duurzaamheid in de beauty-industrie toenemen, evolueren ook de benaderingen van haarextensies. Er is een groeiende trend naar duurzamere materialen en productieprocessen, waarbij steeds meer merken zich richten op ethisch geproduceerde, milieuvriendelijke extensies. Bovendien worden innovatieve technologieën ontwikkeld om de levensduur van extensies te verlengen en het onderhoud te vereenvoudigen, waardoor zowel de kwaliteit als de duurzaamheid van het product worden verbeterd.

Het Belang van Onderzoek en Educatie

Als het veld van haarextensies blijft evolueren, wordt voortdurend onderzoek en educatie essentieel voor kappers en stylisten om bij te blijven met nieuwe technologieën, trends en technieken. Door zich te engageren met vooraanstaande instituten, het bijwonen van workshops en het actief volgen van de laatste ontwikkelingen in de branche, kunnen professionals hun vaardigheden blijven verfijnen en uitbreiden. Het investeren in voortgezette educatie stelt stylisten in staat om hun klanten de meest innovatieve en hoogwaardige diensten te bieden, terwijl ze tegelijkertijd bijdragen aan de groei en vooruitgang van de hairstylinggemeenschap als geheel.

Conclusie: De Wereld van Haarextensies verkennen

In conclusie biedt de wereld van haarextensies eindeloze mogelijkheden voor creativiteit, innovatie en zelfexpressie. Door de verschillende toepassingstechnieken te begrijpen en de beste praktijken voor onderhoud en verzorging te omarmen, kunnen kappers het volledige potentieel van haarextensies benutten en hun klanten helpen er op hun best uit te zien en zich op hun best te voelen. Terwijl het schoonheidslanschap blijft evolueren, blijft hairstyling een dynamische en voortdurend evoluerende kunstvorm, met eindeloze mogelijkheden voor groei, verkenning en zelfontdekking.

#hair extensions

0 notes

jurjenkvanderhoek · 10 months

Text

HANNEKE FRANCKEN TEKENT ZICH EEN NIEUWE WERELD

In haar mysterieuze tekeningen voegt Hanneke Francken ongelijksoortige zaken samen zodat er nieuwe samenstellingen ontstaan. Het lijken verschillende onderdelen uit de natuur te zijn, samengebracht als een collage. Geknipt en geplakt. Landschapselementen die nooit met elkaar in samenhang waren of ooit hadden kunnen zijn. Francken verstrengelt deze, vlecht aaneen en weeft ineen. Er ontstaan nieuwe werelden, andere omgevingen. Het boek “Intertwine”, een uitgave in eigen beheer met teksten van Arno Kramer, Diana Wind en Patty Wageman, is een kaartenmap om die werelden gewaar te worden. Een reisgids om ontdekkingen te doen. In de getoonde tekeningen kan ik zoeken en vinden, kijken en zien. Er is echter niets verborgen, alles is helder en klaar in beeld gebracht. Het is een positieve wirwar, waarbij de ogen de kost krijgen. Hongerig sla ik het boek open en laaf mij aan deze overvloed aan lijnen, vlakken en kleuren.

Hanneke Francken heeft de natuur als inspiratiebron, als basis voor haar werk, als uitvalsbasis om te scheppen. Want dat is wat ze doet, scheppen. Onwezenlijke omgevingen bestaansrecht geven. Nieuwe natuur creëren. Niet voor handen zijnde samenstellingen grijpbaar maken. Alle elementen die existeren samenbrengen en er een vernieuwd inzicht mee tekenen. Als het ware de natuur ofwel de zichtbare werkelijkheid recyclen. Hergebruiken in een ander beeldend leven. De reïncarnatie van de oorspronkelijkheid.

Met de natuur als uitgangspunt neemt Francken geen genoegen alleen de werkelijkheid te reproduceren, na te maken, in beeld te brengen. Ze streeft geen perfecte nabootsing van de wereld om zich heen na. “Zij tekent als het ware een ander leven in het werk”, lees ik in de inleidende tekst van tekenaar, curator en dichter Arno Kramer. “Zij speelt op een evidente manier met drama, met het bovennatuurlijke en misschien met het esoterische en religieuze, zonder larmoyant te worden.” Het boek toont ouder werk en meer recente tekeningen van Hanneke Francken. De vroege werken hebben nog de mens in alle oorspronkelijke naaktheid als onderwerp. De menselijke figuur wringt zich in alle bochten om zich te verwonderen over de natuur. Niet om er de baas over te spelen, maar één te zijn met en er opgaan in. Tekeningen waarin kleurpotloden in de doos blijven, in grijzen is de werkelijkheid eer aan gedaan.

Dan in het weergeven van gestorven dieren komt er kleur in de flora rond de fauna. Door de bloemen en planten levend te kleuren is de fazant en is het konijn echt levenloos. Zo dood als een pier. Tekeningen die qua onderwerp niet oogstrelend zijn, echter de manier waarop Francken deze dode werkelijkheid tot leven brengt is onnavolgbaar. De ondergrond is nog helder wit, het wit van de drager. Maar dan krijgt ook het papier kleur en stap ik echt een andere wereld binnen. De harde realiteit wordt ingewisseld voor een onwezenlijke zachtheid. Het onderwerp is nog even meelijwekkend, maar gevat in een legendarische onderwereld. Legendarisch als in fabelachtig, wonderlijk en verbazingwekkend. De onderwereld omdat het beeld duister is, geheimzinnig en onverklaarbaar.

Hanneke Francken maakt cryptische tekeningen. De waarheid verbergt zich in raadselachtige samenstellingen. Want de dierfiguren gaan zich min of meer verbergen in de vegetatie. “Zij gaan soms op in de duizeligmakende hoeveelheid lijnen en het is de vraag of er nog een voorgrond en een achtergrond bestaan”, schrijft Arno Kramer. “De lijnen zijn zo gevarieerd en zo gevoelig en ook intuïtief getekend, dat ze nooit van te voren zo bedacht kunnen zijn.” En Kramer besluit zijn betoog met “De tekeningen van Hanneke Francken hoeven niet begrepen te worden, ze moeten beleefd worden, je kunt er in dwalen, je kunt er zelfs in verdwijnen.” En inderdaad raak ik mezelf kwijt in de meest recente, intertwine, composities. Denk ik een rotspartij met mos begroeid te zien, kan zich daar zomaar een vogelbeest uit los maken. Meerdere keren moet ik mijn blik over het getekende laten gaan, mijn ogen goed de kost geven in en aan de voorgeschotelde composities, om de ware aard ervan te doorzien.

Francken fantaseert vanuit de werkelijkheid cellen, organismen, gevogelte, wild en vegetatie. Zoals de schepper de aarde construeerde. Het afpellen van de werkelijkheid, noemt directeur Stichting Oude Groninger Kerken Patty Wageman dat. Tot je op dat deel van de evolutie stuit waar het allemaal begon. “Op zoek naar de oorsprong om er vervolgens een nieuw begin aan toe te voegen.” Door mythologie, natuur, evolutie en eeuwigheid vloeien dieren en planten tot onwerkelijke sferen samen. In deze werken doet zich veel voor, er staat van alles te gebeuren. Iedere vierkante centimeter is benut om de beschouwer te dwingen geconcentreerd te kijken. De aandacht te vestigen op de dynamiek van de slingerende lijnen en de in elkaar grijpende elementen. De natuur heeft de overhand in de tekeningen. Knoestige bomen, bebladerd geschubde stammen, sprietende takken, een bast als een prentenboek. Daaromheen verwaaien twijgen en loof, de blik laat zich stroomlijnen in deze wildernis. Werken waarin Francken zich zichtbaar zorgen maakt over de toekomst van ons bestaan. “Zij beweegt zich in haar werk tussen wat vanzelfsprekend was, de levenscyclus”, schrijft curator hedendaagse kunst Museum Rijswijk Diana Wind, “naar nieuwe mogelijkheden, microben en andere eencellige wezens, tot geen invulling weten van wat gaat komen, de lege plekken in haar tekeningen.”

“Het is een weelderig en bewegend spel van kleur en lijn dat als resultaat een attractieve manifestatie heeft. Begeeft de blik zich op korte afstand langs de getrokken lijnen, de afgebakende velden, dan merk ik tussen de veelvormige vegetatie weleens een addertje onder het gras, kijk ik niet zelden de kat uit de boom en vind ik soms een vreemde eend in de bijt. Kortom er beweegt zich meer tussen deze hemel en aarde van Hanneke Francken”, schreef ik geboeid door haar werk bij de tentoonstelling Synthese vorig jaar in Galerie Getekend in Heerenveen.

Gefascineerd door de cyclus van het leven laat Francken een nieuwe wereld ontstaan in haar werken. Ze illustreert haar fascinatie in een rijke schepping van samenvloeiende planten en dieren, met incidenteel in de achtergrond een teken van menselijke activiteit. Maar vooral draait het in haar werk om die eerste dagen van het scheppingsverhaal, om het creëren van een synthese van waaruit nieuw leven ontstaat. Het nieuwe landschap is een visioen, een voorspelling van een apocalyptische toekomst, een nieuw begin.

“Tekenen is voor Hanneke Francken een manier om beeldend te schrijven”, schrijft Patty Wageman. “Een tekening moet in haar ogen bruisen, energie uitstralen en beweging laten zien. Het moet dynamisch zijn en het statische van het vlak overstijgen. (…) Met haar cycli probeert ze de kijker bewust te maken van de wereld om ons heen, van wat de aarde met ons doet en wij met de aarde.”

De in het boek opgenomen en door de tekeningen gestrooide gedichten zijn even mysterieus als de tekeningen dat in eerste beschouwing zijn. De beelden vergen het om lang naar te kijken, erin te duiken als het ware. De poëzie heeft een lange adem nodig om de woorden te laten indalen. Ik citeer: “Onder golven duiken - Niemand weet als niemand ziet het gezicht wat in het grafiet verdwijnt. / In de weerspiegeling is zij niet opgehouden met bestaan / slechts klanken die terugkeren, soms in wankel evenwicht. / / Als je schrijft: dat er geen ik meer is, of niet meer dezelfde ik, / legt zij afstanden af, zodat het oog niet went aan de verdwijning.”

Intertwine. Tekeningen en gedichten Hanneke Francken. Teksten Arno Kramer, Diana Wind, Patty Wageman. Oplage 150 exemplaren. Uitgave in eigen beheer, oktober 2022.

#Hanneke Francken #Intertwine #tekeningen #drawings #kunst #boekbespreking

2 notes · View notes

saulsplace · 4 months

Text

De onkenbare wereld

In de politiek is het uitgangspunt dat de wereld in wezen kenbaar is voor het menselijk verstand. Politieke partijen presenteren voorstellen voor verkeer, de inrichting van het landschap, belastingmodellen – dit alles veronderstelt dat we weten hoe de wereld werkt. De dragende aanname is dat we kunnen voorzien wat de gevolgen van onze handelingen en voorstellen zullen zijn. Omdat de wereld waarmee we interacteren, zich niet voor ons verbergt maar zich aan ons onthult.

Nu is het relevant om op te merken dat politieke handelingen vaak ook onverwachte consequenties hebben, zoals bijvoorbeeld Hannah Arendt benadrukte. Maar zelfs als je dit element van de spontaniteit mede in aanmerking neemt, blijft het uitgangspunt van de in beginsel kenbare wereld overeind, met vanuit die kenbaarheid voorspelbare gevolgen. Anders zou je überhaupt geen oorzaak en gevolg kunnen verbinden binnen een politiek programma.

Renaissance

Heinrich Cornelius Agrippa, een Duitse occultist en Renaissance man, publiceerde in 1533 een drietal boeken waarin hij aanstipte dat het zojuist omschreven uitgangspunt, in feite een theologische aanname is. Hoe je omgaat met het bovenaardse, het buitenzinnelijke en het spirituele, bepaalt in feite je politieke grondveronderstellingen. Mogelijk zijn het juist de aspecten van het bestaan die het meest verborgen zijn en het meest ondoordringbaar voor het menselijk verstand, die in de praktijk het meest bepalen. Hier zien we hoe het woord ‘occluded’ (verborgen, want afgesloten), overloopt in het woord ‘occulted’ (verborgen, want bedekt).

Hierom neem ik de Renaissance als vertrekpunt van deze verhandeling. Want hier vonden ingrijpende verschuivingen plaats in het denkraam, waarvan we vandaag nog steeds echo’s en schokgolven voelen. De baringsweeën van de moderniteit en het moderne denken, zorgen ook nu nog voor ontwrichting en politieke instabiliteit.

Van ‘kroon op de schepping’ naar omhooggevallen aap

Hier komen we op de zogeheten ‘onttroningsnarratieven’. In de tijd van de Renaissance werd de mens gezien als een goddelijk wezen: de mens had de opdracht gekregen om – gelijk zijn schepper – zo perfect mogelijk te zijn, en alles uit zichzelf te halen. Neem nu Picco della Mirandola: deze Italiaanse humanist publiceerde een lofzang op hoe de mens zichzelf kan vormen en boetseren.

Bij het verwerkelijken van deze opdracht, maakt het echter uit of je de wereld om je heen überhaupt kunt begrijpen. Hierom was Agrippa’s occulte commentaar destijds een relevante kritiek, die in de verschuiving naar het moderne denken over maatschappij en politiek, is ondergeploegd.

Die ‘onttroning’ slaat er dus op dat het goddelijke menselijke zelfbeeld, een flinke knauw kreeg in de eeuwen die op de Renaissance volgden. We waren het lievelingskind van de Schepper, en werden stapsgewijs gedegradeerd tot een ongelukje van de evolutie, toevallig samenklonterende eiwitten in een uithoek van het heelal, opgeboerd door de kosmos vanuit het niets.

In politieke zin hebben we hier vandaag nog volop mee te maken. Neem nu onze illusie dat we de wereldwijde immigratieproblemen kunnen oplossen, dat we vrede tussen de onverzoenbare Israëliërs en de Palestijnen kunnen bewerkstelligen, dat we het mondiale klimaat kunnen bijsturen – dit gebrek aan realiteitszin is niet zomaar een gebrek. Het is een manifestatie van metafysisch narcisme: menselijke zelfoverschatting bewust tegen de klippen van de realiteit op. Om onze gekrenkte kosmische status te compenseren, wordt de galactische trivialiteit van de mens verdrongen met zelfoverschatting.

Meesters van de achterdocht

De degradatie van de menselijke goddelijkheid begon al in de Renaissance zelf, met Copernicus die duidelijk maakte dat de aarde niet het centrum van het heelal is. De aarde blijkt slechts één bol binnen een zonnestelsel dat weer één van vele zonnestelsels is. De mens was de kroon op de schepping met een unieke ziel, maar werd tot een massaproduct van de evolutie, verwant aan apen en primaten. De psychologie krenkte ons door bloot te leggen dat het rationele denken slechts het bovenste laagje is, met daaronder diepere drijfveren. Volgens Freud waren dat seksuele begeertes en verdrongen perverse lusten. Volgens Marx de hebberigheid, het streven naar bezitsvermeerdering en volgens Nietzsche de wil tot macht – in ieder geval werd de ratio, ons cognitieve vermogen, afgewaardeerd.

Marx, Darwin, Nietzsche en Freud worden ook wel de ‘meesters van de achterdocht’ genoemd. Er is wat voor te zeggen dat Agrippa een wegbereider was van de onttroningsnarratieven. Indirect komen we op de verborgenheid terug, omdat het cognitieve bouwwerk – waar onze meest verheven gedachten zich op richten – steunt op een obscuur gangenstelsel van verdrukte gevoelens, grillige driften en ontoegankelijke hunkeringen.

Metafysisch narcisme

Zoals ik tevens in Avondland en Identiteit (2015) heb uitgelegd, werd de mens van ‘gevallen engel’ tot ‘zelfoverschattende aap’. Die zelfoverschatting is precies waarom onze machthebbers plots menen, dat ze het mondiale klimaat kunnen beïnvloeden, waarmee we onszelf weer centraal binnen de kosmische orde positioneren. Wij zouden namelijk bepalen of er wel of geen zondvloed komt, wel of geen Apocalyps. Metafysisch narcisme dus – het zou weer allemaal van ons afhangen…

Klimaat: wij zijn overal verantwoordelijk voor! Migratie: wij kunnen alles oplossen – Wir Schaffen Das!

Op aanverwante beleidsvlakken zijn er genoeg equivalenten te vinden. Zoals dat we alle minderheden wel even zullen integreren. Of zelfs dat die integratie überhaupt niet nodig zou zijn, omdat de Westerse maatschappij zo superieur en humanitair zou zijn, wat vanzelf weer omslaat in woke-slachtofferdenken. Ook de hoogmoedige overtuiging dat de VN wel even vrede zal stichten in eeuwenlange complexe conflicten, is een uiting van metafysisch narcisme. Of: ‘wij zullen de armoede wel even oplossen’, leidend tot een geldverslindende bureaucratie, maatschappelijke ‘tegenprestaties’ die concurreren met betaalde banen, bodemloze putten in Afrika die met ‘ontwikkelingshulp’ worden gedempt, wat afhankelijk maakt en corruptie aanwakkert, enzovoorts.

Theologie

Is er een remedie voor dat metafysische narcisme? Ja die is er. Maar hiervoor moeten we teruggaan naar Agrippa’s wezenlijke commentaar waar in de moderne eeuwen die volgden, te makkelijk overheen gekeken werd. Hij is niet de enige, want ook de Duitse rechtsfilosoof Carl Schmitt hield zich ermee bezig. Van hem is de stelling dat politieke concepten in wezen theologische concepten zijn: begrippen ontleend aan een theologisch vocabulaire zijn overgezet naar een politieke praktijk. Laten we nu een blik werpen op de betekenis van negatieve theologie, om daarna de mogelijkheid te onderzoeken van een negatieve politieke theologie.

De negatieve theologie ontstaat op de kruising tussen enerzijds de mens die beseft dat zijn geesteskracht beperkt is, en anderzijds de onbevattelijke grootsheid van God. Op dit kruispunt wordt God iets dat per definitie aan ons bevattingsvermogen ontglipt, waar de mens geen positief gedefinieerde attributen meer aan kan toekennen. Dit maakt negatieve theologie tot een oefening in bescheidenheid: wij kunnen over God alléén in ontkennende eigenschappen spreken: de godheid is niet dit en is niet dat… De God van de negatieve theologie is de verborgen God, de God van de stilte, de God van de leegte, die de menselijke taal en het menselijke denken steeds overstijgt.

Nu we de negatieve theologie hebben neergezet, komen we tot de kernvraag van deze verhandeling: Als je de kenbaarheid van de wereld loslaat, op wat voor negatieve theologie kom je dan uit, en vooral: op welke politieke theologie? Dit dient om de menselijke zelfoverschatting en de politieke hoogmoed van het metafysische narcisme, te kunnen counteren met de nederigheid die wordt opgelegd door een versloten en deels onkenbare wereld.

Carl Schmitt brengt in dat het maken van een politieke voorstelling, überhaupt, veronderstelt dat de wereld toegankelijk en kenbaar is voor ons, als menselijke wezens die deze wereld bewonen. De inzet van onze politieke deliberatie is namelijk hoe wij deze kenbare wereld op onze wensen willen inrichten. Politieke deliberatie veronderstelt dat wij in staat zijn de resultaten van onze verrichtingen op een voorspelbare wijze te prognosticeren.

Tot besluit

Volgens de vroegmoderne filosoof René Descartes garandeert de goede God dat de waarnemingen van onze zintuigen, ook overeenstemmen met de werkelijkheid. In dit licht is de zojuist omschreven kenbaarheid dus een theologisch uitgangspunt – wat nu als je ook dit uitgangspunt in het negatieve trekt? Wat betekent het om de verborgenheid van de wereld als politiek uitgangspunt te nemen? Een occulte politieke theologie zou intransparantie huldigen als politieke waarde. Niet het toegankelijke parlement zou het bepalende politieke platform zijn, maar het geheime genootschap.

Wat gebeurt er met het concept ‘politiek’ als de mensheid tegenover een wereld staat die zich ondoordringbaar opstelt? Een wereld die resoluut weigert om voor mensen bewerkbaar te zijn? Een dergelijke niet-responsiviteit van de wereld, is nog niet binnen enig huidig politiek vocabulaire uitgedrukt. Maar als het zou lukken, dan hebben we daarmee een antwoord op het metafysische narcisme, omdat de mensheid weer tot nederigheid zou worden gedwongen.

Volg Sid Lukkassen via Telegram: https://t.me/SidLukkassen Steun Sid Lukkassen via BackMe: https://sidlukkassen.backme.org

#column #sid lukkassen #politiek #renaissance #spiritualiteit #occultisme #theologie #metafisica #globalisme #narcisme

0 notes