#ik had m weg moeten gooien

[posititties]

i did it again because it's literally all i can think about now

#i dont deserve to live #ik snap het godverdomme niet meer #ik heb dit jaren niet meer gedaan #en nu #in zo'n korte tijd #twee fucking keer #it's just five small lines now #easy to cover up #mqqr hoe de fuck als dit meer wordt #als dit noge en keer gebeurt #hoe ga ik dit doen met boksen #i forgot how much this will sting in the shower #i even used the same pair of scissors i used back when i was 12 #ik had m weg moeten gooien #toen al #it's still covered in blood #looking at it just makes me want to do it more and more

[lateforitall]

Appartementencomplex ‘de Bovenkamer’

Geschreven door Valerie

Allereerst wil ik even kwijt hoe blij ik ben dat Tessa en ik hiermee begonnen zijn.

Het lijkt misschien allemaal nog niet zo heel veel; een site met waar tot nu toe 3 stukken opstaan, een instagram, wat playlists, een blad met logo’s (GREEEF<3), 1 tatoeage en 7 to go, een vermelding in 2 verschillende podcasts, 127 fans, sinds kort zelfs een discordchannel waar we onszelf en andere uitstel-veelplegers de kans geven om elkaar in de nek te hijgen (zodat je dat ene gaat doen wat je al heel lang wil doen, maar steeds niet doet, want er is zoveel te doen en zoveel uit te kiezen -zoals dit stukje schrijven; Tessa ‘hangt’ as we speak in de discord en hijgt digitaal in m’n nek; het werkt!-) en dan komt er binnenkort ook nog een zine aan (want wij kunnen wel veel lullen, maar aan de reacties te zien hebben jullie ook veel moois en interessants te delen).

Nou oke, het is toch echt al een aardig lijstje. Ik ben toch wel heel trots eigenlijk. Dit herinnert me er ook aan dat ik vaker stil moet staan bij wat er eigenlijk wel allemaal lukt, in het algemeen.

Ik dwaal af; wat ik wilde zeggen is dat LFIA me goed doet. Ik schrijf lang niet zoveel als ik had gepland toen we hier mee begonnen en daar voel ik me regelmatig ook onzeker over (‘wordt dit er weer een in de categorie enthousiast beginnen en niet afmaken?’ ‘kan ik dit eigenlijk wel?’ ‘wie zit er eigenlijk op te wachten?’), maar eigenlijk merk ik dat alleen al doelmatig bezig zijn met waar ik over zou willen schrijven zorgt voor meer orde in de chaos.

Ik kan daardoor mijn gedachten over m’n gedrag een stuk beter clusteren en verzamelen in aparte kamertjes. En ik kan je zeggen; dat is verdomde welkom in deze tijd van overvloed aan tijd voor zelfreflectie .

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik stroom inmiddels echt een beetje over; geef me alsjeblieft een pit vol vies lekkere zwetende lijven om al deze nieuw vergaarde zelfkennis en over- geanalyseerde gedachten, conclusies en dromen over letterlijk ALLES bij kapot te kunnen slaan en weg te kunnen gooien in het bier dat ik uit m’n handen laat vallen. Zijn die vaccinaties al hier??

Maar welkom in mijn flatgebouw, ik zal jullie even een snelle rondleiding geven; We beginnen bij de ‘de lange weg naar mijn ADHD diagnose’ kamer waar ik eigenlijk van vond dat die geopend moest worden voor mijn volgende stukje -want context en meer begrip bij de lezer over waarom ik dit eigenlijk doe en hoe ik hier ben gekomen-, maar waar bij het opendoen nog zoveel verlegen figuren voorzichtig om het hoekje naar buiten spiekten, dat ik die toch eerst nog even ga laten wennen aan hun nieuwe onderkomen- licht uit, gordijnen dicht, dikke emoplaylist aan-: komt wel, nu nog even te eng.

Dan hebben we ook een ‘uitstel- en planningkamer’, die inmiddels is samengevoegd met de ‘alles draait om keuzes’-kamer, waar zich recentelijk ook de ‘aandacht tekort? aandacht- teveel!’ kamer zich bij aan heeft gesloten en de ‘je bent altijd zo enthousiast!’ kamer ook al een bezichtiging voor heeft gepland. Op andere verdiepingen hebben we nog de ‘waarom komt alles altijd zo hard binnen’, de ‘alles moet eens in de zoveel tijd compleet overhoop gegooid worden’ en de ‘wat wil ik nou eigenlijk met m’n leven’ kamers.

De ‘je bent gewoon dom’ kamer heeft gelukkig sinds een jaar of 2 het formaat van een meterkast aangenomen, maar in deze tijd van woningnood kan die wel altijd nog worden verhuurd onder de noemer ‘studio’, dus ook die zal ik goed in de gaten moeten blijven houden.

Nou goed, het ordenen lukt dus aardig, maar tegelijkertijd bevestig ik ook wederom aan mezelf dat alles aan elkaar gelinkt is, door elkaar loopt en niet op zichzelf staat.  Als het dat nog niet zo is, weet ik wel ergens op een vergeten verdieping een stoffige internetverbinding te vinden die mij terugbrengt naar een herinnering van 25 jaar geleden of dat ene wat ik 3 maanden geleden een keer tegen iemand zei. Dus al die kamers hebben sowieso geheime deuren, ramen en van die politiebureau spiegels..en dat is prima. Je hoeft het niet allemaal in 1 oogopslag te zien.

Ik wil dit gegeven niet langer een reden laten zijn om niet gewoon te beginnen met het uitschrijven van het interieur van een van die kamers, of een deel daarvan. Ik ga jullie in mijn posts gewoon stuk voor stuk in een chaotische bezichtiging proberen mee te nemen in een van de zovele ruimtes, terwijl ik jullie tussendoor naar binnen laat gluren bij een van de andere kamers, gecombineerd met random geluidsfragmenten en rare beelden die net iets te hard en fel op je afkomen. Ook zal ik hier en daar geheimzinnig doen over kamers waar nog een dik slot op zit (wellicht is het horen van jullie ervaringen wel de geheime code).

Grote kans dat die kamers er de keer daarop dat ik jullie een rondleiding geef wel weer heel anders uitzien (“had gezegd dat jullie langskwamen, dan had ik opgeruimd”), er een kamer bij is gekomen of verdwenen. En dat is ook okè.

Niets staat vast, alles is veranderlijk. Gelukkig maar, anders zaten we nu allemaal nog op wit leren banken uitgedroogde plakjes leverworst naar binnen te schuiven.

Heel regelmatig vraag ik me af hoe de gedachtenstroom bij anderen eruit ziet. Gaat het bij jullie ook altijd door? Voelt het bij jullie ook als een flatgebouw waar altijd het licht aanstaat en de main switch onvindbaar is? Ik bedoel, het lukt me gelukkig regelmatig om het licht in een aantal kamers te dimmen, maar er is er altijd wel 1, of meer, waar het felle TL licht constant doorknippert.

De afgelopen periode heeft dit helemaal extreme vormen aangenomen, nu er veel minder externe afleiding is en ik, zoals iedereen, een groot aantal van m’n uitlaatkleppen tijdelijk kwijt ben.

Ik slaap veel lichter, droom naar mijn idee veel meer en ben ik echt pro aan het worden wat betreft overdenken.

Maar voor mij werkt het bezig zijn met LFIA dus heel erg, helpt het feit dat ik structuur heb in m’n leven door mijn fulltime baan en heb ik ook heel veel baat bij meditatie en yoga*, dus eigenlijk zou ik moeten proberen me daar ook echt vaker toe te zetten.

Daarnaast zal ik heel eerlijk toegeven dat ik merk dat ook alcohol m’n chaos wat naar de achtergrond drukt, maar gezien mijn verslavingsgevoeligheid probeer ik ook echt om dit te beperken tot het weekend -ja dat weekend begint soms al woensdag; ik maak ‘m maar alvast, dan hoeven m’n vrienden dat niet te doen-.

Hebben jullie nog (gezonde) tips om de formule 1 race door het appartementencomplex waar het licht altijd aan staat en waar altijd wel iemand een feestje aan het vieren is, wat meer in slow motion af te laten spelen of zelfs soms even helemaal af te kunnen sluiten?

Ik ben heel benieuwd. In onze discord hebben we een #support channel waar je deze tips eventueel zou kunnen delen. Gil als je de link wilt, dan spreken we elkaar daar.

*hier ben ik trouwens dus echt heel enthousiast over; in m’n vorige stukje benoemde ik ook al dat ik bezig ben met punk rock yoga en dat plan vormt zich steeds meer. Wil je nu al meer horen over waarom ik denk dat echt iedereen baat kan hebben bij yoga (ja ook jij met je allergie voor bomenknuffelaars), stuur me een berichtje.

Soundtrack: Life Long Tragedy- Explaining a Feeling

(Beide foto’s zijn gemaakt door de geweldige Tessa)

#adhd hardcore adhdappartment lateforitall

[offtoljubljana]

136. Het einde

14/07/2020

Niet het einde van de reisblog! Verwacht ten minste nog een epiloog of zoiets dergelijks. Maar ja, het is 14 juli en het is 23:50, dus over 10 minuten begint mijn laatste dag in Slovenië. Eigenlijk was dit dus mijn laatste dag, want morgen vertrekken we waarschijnlijk rond 8:00 ‘s ochtends (help me) om naar Nederland te gaan.

Gisteren had ik alleen 135. x geschreven over Naya Rivera’s dood. Gisteren was ik te moe om over de dag te schrijven en eigenlijk vond ik het ook een beetje raar om van “iemand die veel heeft betekend voor mij in mijn tienerjaren is op een tragische manier overleden” naar “MIJN DAGJE IN LJUBLJANA SIKE!!!” te gaan. Ik doe vaker emotionele wendingen in blog posts, maar dat was me iets te veel.

Ik schrijf dit nog zo laat, omdat ik net eventjes afscheid ben gaan nemen van Aga. Alles eindigt nu eenmaal. Maar laten we terug gaan naar 13 juli.

De fam ging ontbijten in het hotel. Ze vroegen of ik ook wilde komen, maar ik wilde mijn koelkast leeg maken en ik had nog 6 eieren en 2 tomaten, dus ik heb beide ochtenden roerei met tomaat gegeten.

Rond 10:00 ofzo stonden ze voor mijn deur en zo konden ze mijn thuis eens zien. Hier heb ik voor de laatste 6 maanden gewoond. Ze vonden het weinige licht in mijn kamer zeer shit. Ik zeg al maanden dat ik de donkerste kamer heb. Lu was niet onder de indruk van het huis.

Het was tijd om eindelijk de obags in het echt te waarderen! Ma en Lu hebben er 5 lange maanden op moeten wachten. 

Toen gingen we Ljubljana weer in. Lulu wilde graag naar de bar waar we de struisvogel zagen in januari, oftewel de Zvezda. Ik was er niet meer geweest sinds de aller eerste dag. Lu wilde graag het ijs en we dronken wat en NATUURLIJK taart.

We zijn toen wat gaan winkelen (wow, goedkope elektrische tandenborstel bovenstukjes!) en ik liet ze gewoon wat plekken zien waar ik geweest was. Het is raar om op te merken hoe eigen alles is geworden in een korte tijd. 

Het was gewoon een simpel dagje Ljubljana. Ze hadden de stad al in januari gezien, maar nu was er meer ~feeling!!~, want nu hadden ze een crappy tour guide. Helaas was Open Kitchen er niet.

Wat was er wel? VIGÒ.

***

15/07/2020

Ah, de tien minuten zijn voorbij. Ik wilde vroeg gaan slapen, want morgen moet ik relatief vroeg op, maar ik wil dit ook af maken. Dat gaat nog even duren.

Maar ja, eindelijk hadden ze VIGÓ ijs. Ik had Vigò en Lila. Mama had de chocolade sorbet en amarena. Pa had de Griekse yoghurt en amarena en Lu had twee keer cheesecake. De Griekse yoghurt smaakte echt wel naar yoghurt.

Toen gingen we even chillen in het hotel en zo konden we ook alle shop spullen even opbergen (waaronder de elektrische tandenborstel bovenstukjes wow!). Lu was moe, maar ik ging met pa en ma naar het kasteel om wat te drinken met uitzicht over Ljubljana.

Pa nam de meest steile pad omhoog en mam en ik namen de comfortabele lift van €4 retour.

Ik zoek later wel op hoe de bar heette, maar ja, we hadden een uitzicht over Ljubljana. Ik had er al foto’s van gemaakt op zaterdag, dus ik was meer geïnteresseerd in perensap.

Daarna pikten we Lulu op om naar de Chinees te gaan. Lu wilde al de hele tijd dumplings en ik besloot om niet naar de mega prominente Han te gaan, maar naar Zhong Hua. Dat is het kleine restaurantje waar ik met Victor naar toe ben gegaan. Het is duidelijk een familie bedrijf, want een schattig kleutertje liep de hele tijd rond. 

Het was heel lekker, maar ik heb geen foto’s. Mam heeft er vast genoeg.

We gingen weer even naar het hotel, want het werd kouder, en toen op naar the place to be! Universiteitsplein. Er was namelijk een balletvoorstelling van het National Slovene Theatre in Maribor.

Nou, nu bleek het een mix van moderne dans en ballet te zijn. Ik had tijdens het optreden de voorstelling opgezocht, maar die pagina vind ik niet meer terug op de site.

Oh NEVERMIND, hier is het.

Eerst was er dus een dans met loopbanden en een danseres liep stil op de achtergrond, want ze was geblesseerd. Een grote fuck you naar de volwassen man achter me die het nodig vond om een danser belachelijk te maken toen hij een Aziatische taal sprak. Mijn twaalf jaar oude neefje heeft nog meer competentie dan u. De foto is niet geweldig, want het outdoor concert had al laten zien dat mijn camera niet geweldig is in het donker.

Daarna was er een mega lange pauze tussen de stukken. Ze moesten namelijk alle loopbanden weghalen en de danser kleedden zich om. Er kwam een mega lang stuk en pap en ik waren zeer onder de indruk van hun talent, maar ook zeer door de war. Ach, moderne kunst. Je snapt er niets van.

Het laatste stuk was dus de headliner. De “Falling angels”. 

Het was cool en ik vond het leuk, maar het was niet mega geweldig. Bij een groep van het National Theatre denk je vaak eerder aan meer klassieke ballet. Moderne kunst is nu eenmaal raar. Als je het begrijpt, kan je het vaker meer waarderen. Anders leidt het gewoon tot veel verwarring. Ik heb hier een 10 voor gekregen:

Lang verhaal kort: moderne kunst is gewoon raar.

Het was rond 22:30 afgelopen en ik nam de bus naar huis.

De dag daarna had ik me enigzins verslapen, maar rond 10:30 zaten we in de auto richting Lake Bled. Yes, de laatste dag in Slovenië en eindelijk ga ik naar Lake Bled. Pa wilde ook wat anders dan Ljubljana zien en daar geef ik hem gelijk in. Slovenië heeft veel te bieden.

We kwamen even mijn huisbaas tegen en hij zei dat we naar Velika Planina moesten gaan. Dat was echt natuur en niet mega toeristisch. Het zou maar 25 minuutjes rijden zijn. Nou, het was 1 uur en 25 minuutjes over deels onverharde wegen. Dan maar naar Bled. 

Lake Bled is één van de meest toeristische plekken in het hele land en wat is het een klote zooi om daar aan te komen. We hebben grotendeels rondgereden rondom het meer, want er stond nergens aangegeven hoe we er konden komen. De navigaties gaven ons een weg, maar dat was afgesloten wegens wegwerkzaamheden.

Uiteindelijk kwamen we er wel en we dronken wat in een heel schattig cafeetje. 

Lake Bled was mega rustig. Toen ik hier langsreed met Tabea en Cristina was het benen buiten en overal file, maar nu was het gewoon stil. Er waren wel toeristen, maar niet belachelijk veel. 

Wij zaten wel op een minder toeristisch deel, denk ik. We hadden niet eens geweldig uitzicht op het eiland in Bled. We zaten wel pal onder het kasteel.

Het was gewoon geweldig: het weer was niet te warm en niet te koud en het was helemaal niet druk. Het water is wel mooi.

Net zoals in Bohinj zie je de vissen zwemmen.

Er waren ook heel veel waterlelies.

We liepen even rond en er was ook een heel zwemgedeelte. Locals hebben allemaal abonnementen voor dat deel. Boven het zwemgedeelte lag een grill genaamd Grajska Plaža. Het plan was om uitgebreid te lunchen en dan licht te eten. 

Alsnog, ma heeft de foto’s van het eten. Het zag er echt geweldig uit en het smaakte ook goed. Lu had eindelijk haar beef soup.

Rond 15:00 gingen we terug naar Ljubljana. We hebben even in het hotel gezeten en toen zijn Lulu en ik souvenirs gaan kopen (of Lulu ging souvenirs kopen en ik stond er naast) en ijsrolletjes halen bij Ice Wave. Dit is een ander bedrijf dat die op Open Kitchen en het smaakte ook anders. Hier gebruikten ze yoghurt en Bueno. Bij de ander hadden ze melk, Bueno en stukken witte chocolade. Beiden waren goed.

Pa en ma zaten inmiddels bij een café aan het water genaamd Petkovšek. 

Wat voor avondeten? Burek. Ja, de laatste maaltijd in Ljubljana werd afhaal burek bij de 24/7 snackbar. We namen 3 pizza burek (burek met pizza smaak) en één pizza tuna (pizza met tonijn) voor Lu en ik ben blij dat de fam ook fan is van pizza burek. We namen het mee naar het universiteitsplein, want daar at ik ook altijd mijn afhaal eten. The place to be! Mijn Ljubljana experience!

Het plan was daarna om mijn spullen alvast in de auto te gooien, zodat we dat niet in de ochtend hoeven te doen. De fam ging naar het hotel en ik nam de bus naar huis. Vraag me niet waarom, maar ik voelde me ineens zeer “future” nostalgisch. De laatste keer buslijn 14 😭. Ja, ik ben zo iemand die gehecht raakt aan een buslijn, maar het was gewoon altijd een fijne rit, want het was niet mega druk. 

Eenmaal thuis ging ik het laatste inpakken. Toen ook wat afwassen en andere dingen klaar maken. Pa kwam aan met Snuf (onze auto heet Snuf) om het grootste deel in de laden. Toen voelde het wel raar. Mijn kamer nu voelt ook mega leeg. Ik zei ook tegen pap dat het einde nu wel raakt. Ik ben natuurlijk verdrietig om weg te gaan, maar ik ben klaar om te gaan.

Of dat dacht ik.

(Fuck you Spotify voor Science Fiction Double Feature, oftewel Naya’s eerste solo in glee.) (Ja, ik luister nog steeds naar Ultimate glee playlist. Het is meer dan 25 uur lang.)

Ineens waren de laatste zes maanden opgepakt in een grote koffer en een paar tassen. We reden naar het hotel, want ik besloot om ook even te chillen in de kamer. Dus hoe besteedde ik mijn laatste avond in Ljubljana? Clubben? Drinken? Uitgaan t/m de vroege ochtend? Een zeer emotionele wandeling door het centrum?

Nee. Animal Crossing in een hotel kamer. (En nu wilt Bob ook nog verhuizen!)

Ik had ook even gedoucht, want die douche in het hotel is overduidelijk beter dan hier in huis.

(Spotify. Serieus? Nog een Naya solo? Santa Baby? God, haar stem was geweldig. “Was”, niet “is”. Ah.)

En toen naar huis. Laatste nacht hier, bitches. Ik nam de bus en lijn 6 kwam net op tijd aanrijden. Het is alsof deze bus wist dat ik lijn 6 shit vind (ja, ik heb ook haat aan buslijnen), dus als een vaarwelcadeau kwam de bus precies op tijd aan zonder planning. De app was namelijk niet aan het werken, dus ik had in mijn achterhoofd dat ik misschien toch moest gaan fietsen.

Eenmaal thuis klopte ik even aan bij Aga om vaarwel te zeggen, maar ze sliep (of dat dacht ik), dus ik ging naar mijn lege kamer. Ik heb nog een kop thee gezet en Kath kwam binnen, dus ik ben ook even met haar gaan praten. Zij vertelde dat Aga nog wakker is, dus ik ben alsnog even naar Aga gegaan. 

Dat is het dan. 6 maanden en 6 dagen (oh wow) zijn voorbij. En nu is het 0:56 en ik moet echt slapen, maar ik wilde dit afschrijven. Plus, het is mijn laatste nacht hier! Let’s not care! No regrets.

De “caring”  en “regrets” komen morgen vroeg wanneer ik mijn wekker moet snoozen. Yuè-van-morgen moet maar met de consequenties leven. Dat gaat leuk worden, aangezien ik nooit kan slapen in vervoer. Yuè-van-morgen(-of-eigenlijk-vandaag), het spijt me.

Weltrusten lezer. Welstrusten Slovenië. Welstrusten Erasmus. Ik heb net drie keer welterusten fout geschreven. Ik moet misschien toch maar eens gaan slapen.

Have a kitty cat.

#136 #blog post #july

[fietspat]

Knijpers, modder en een bak wind

Najaar, de periode waarbij veel fietsers een tandje terug doen. Soms helemaal niet meer buiten komen en op de hometrainer zitten. Maar ook de periode dat een andere slag fietsers juist tot leven komt, de Vossejagers.

In weer en wind, onder soms erbarmelijke omstandigheden, fietsen ze tijdens de donkere dagen hun rondjes. Niet over de weg maar ook door het land en alles wat er tussen zit. Strijdend om de eer. Er is niets wat een vossejager tegen houdt. Ligt er een meter sneeuw? De Vossejacht gaat door. Stormt het windkracht 12? De Vossejacht gaat door. Tot er vorig jaar één of ander virus anders besliste en de Vossejacht niet doorging. Dat was balen. Maar gelukkig waren nu wel de mogelijkheden om de jacht door te laten gaan, met de nodige maatregelen, dat wel, maar dat mag de pret niet drukken.

Vandaag hadden 34 jagers het clubhuis gevonden. De jacht was uitgezet door Dick en Gijsbert. De start was bij het Westerpark. Waarbij we tot ieders verbazing het ruiterpad oversloegen. Via de Jan Waaierbrug reden we naar de Nieuwe Driemanspolder. Het is het eerste seizoen dat we dit gebied bezoeken met de Vossejacht, nou ja officieel dan. Voordeel is dat alle paden hier voor fietsers en voetgangers zijn en er genoeg mogelijkheden bij komen.

Na dit gekrioel ging het richting de Nootdorpboog met een leuk stuk land langs de A12. Bij de tunneltjes bij het ADO stadion stond de eerste controle. En ik had beter moeten wet met een jacht van Dick want de emmer stond er te opvallend. Ik had gewaarschuwd moeten zijn wan even verderop stond achter een elektriciteitshuisje de groene emmer.

Geen knijpers

Op het moment dat ik mijn knijper in de witte emmer wilde gooien kwam ik tot de ontdekking dat ik was vergeten mijn knijpers mee te nemen. Lekker begin van het seizoen.

We vervolgde het pad langs de A4 wat overging in geen pad. Maar het fietsen in het land ging me goed af. Met die dikke tractorwielen ploeterde ik lekker voort.

Nabij het Forepark was er wat verwarring. Gevolg was dat ik ineens in de kop van de wedstrijd reed. We gingen lekker ouderwets onder de brug bij Leidschendam-Voorburg en vervolgens via de sluizen naar Vlietland. Zo voor de wind kon ik wel tempo maken op mijn MTB. Maar boven de 40 km/u kwam ik niet.

Na de nodige stukken land en twee controles reden we richting Stompwijk. Meer eerst moesten we het Westeinde helemaal afrijden voor een controle. Het was tegen de wind in behoorlijk stoempen. Echt snelheid maken was toch wel lastig. Na de Meerpolder namen we het nieuwe fietspad langs de Limietsloot. Op een dijk, vol tegen de wind was het knijterhard werken. Aan het einde stond de gele emmer en hierna ging het weer terug, nu voor de wind gelukkig. Richting het clubhuis waar de Vos stond.

Het was een potje hard werken vandaag. Ik heb dan wel geen top uitslag gereden maar ik heb wel weer genoten. Het was een mooie dag. Op naar volgende week.

#Instagram

[tttonn]

getagd door @arnisty

A: Age | 20


B: Birthplace | in een ziekenhuis in een stad die geen stad is


C: Current time | 8.40 in de ochtend


D: Drink you had last | ik heb nog niks gedronken vandaag, maar gisteravond dronk ik bier.


E: Easiest person to talk to | hangt van het onderwerp af. Ik heb genoeg lieve vrienden die willen luisteren.


F: Favourite song | Ik geloof niet echt in het hebben van favorieten. Wat goed is verschilt zo van hoe ik me voel. Momenteel luister ik wel heel erg graag naar Tom Rosenthal.


G: Grossest memory | blehhhh weet ik veel! Kan alleen maar denken aan de keren dat ik beschimmeld eten heb moeten weg gooien. 


H: Hogwarts house | hufflepuff


I: In love? | nope


J: Jealous of people | soms ja. 


K: Killed someone | uuuuuuhhhhh..... nee! 


L: Love at first sight or should I walk by again? | Ik weet niks van liefde, en ik denk de schrijver van deze stomme zin ook niet.


M: Middle name | Marlou


N: Number of siblings | 2


O: One wish | Ik wens niet meer voor grote dingen.


P: Person you called last | een klasgenoot/vriend om te vragen of hij eten voor me mee wilde nemen. Ik hou niet zo van bellen, maar ik heb veel over voor eten.


Q: Question you are always asked | mensen vragen het vaakst hoe het met me gaat. Maar dat heeft niet zo veel te maken met mij.


R: Reason to smile | heb je even de tijd? vrienden, museums, dodo's, het zien groeien van planten, als iets goed lukt, berichtjes, de kaart die ik van een vriendin heb gekregen omdat ze ver weg is, ginger thee, leuke muziek, een fijne outfit aanhebben, complimentjes krijgen, goede gesprekken, naakt in bed liggen, natuur, eten, de kleur geel, soep en feesthoedjes op dieren


S: Song you sang last | You Spin Me Round (Like A Record) van Death or Alive. Heel vals en hard, sorry.


T: Time you woke up | 8.00


U: Underwear colour | grijs denk ik 


V: Vacation destination | overal


W: Worst habit | spullen niet opruimen


X: X-rays | ik heb twee keer mijn pols gebroken en een keer mijn voet. Daar zijn toen x-ray's van gemaakt. Maar ook een keer van mijn buik. 


Y: Your favourite food | soep


Z: Zodiac sign | maagd

en als de volgende mensen het leuk vinden om in te vullen mag dat: @mateloos hahah (ik wilde nog meer mensen toevoegen maar ik realiseer me dat ik verder geen vrienden hier heb)

[9142km]

Van natuurparken tot spookstad

Bij aankomst in Hualien waren we gelijk onder de indruk. Achter het station zie je een gigantisch gebergte, dat zich om de helft van de stad vormt. Aan de andere kant bevind zich de zee. Nadat we een hostel geregeld hadden, ook gelijk voor ons vieren de volgende dag, huurde we een paar fietsen. En daar ging ik dan als een echte Hollander op de fiets door Taiwan, heerlijk. Gek genoeg is de stad ondanks alle omliggende gebergtes vrij vlak, dus fietsen was geen enkele moeite. Het was heerlijk even een paar trappers onder de voetjes te hebben en de wind langs ons heen te voelen razen. We reden een beetje rond tot we bij het strand kwamen. Genoten van het uitzicht en fietsten weer verder. Ondanks dat overal te lezen was dat Hualien niet zoveel voorstelde waren we beide heel erg onder de indruk. De mensen super lief, zoals tot nu toe overal in Taiwan, goede sfeer en heerlijk weer maakte het af. We kwamen op een gigantische avondmarkt terecht. Een gedeelte met alleen maar spelletjes, soort kermis spellen zoals ballonnen kapot schieten of iets omver gooien maar ook vele grijpmachines. Het grootste gedeelte bestond uit eetkraampjes, honderden. We keken onze ogen uit, en niet veel later onze buikjes vol. Wederom was het eten verrukkelijk.

De volgende ochtend ontbeten we op z’n Taiwanees. Dat was een soort pannenkoek gevuld met ei, kip en kaas. Daarna liepen we naar het treinstation om Yann & David op te halen. Niet veel later hadden we scooters gehuurd en begonnen we aan onze ontdekkingstocht. Hualien ligt namelijk aan nationaal park taroko. Dit gebied is gi-gan-tisch. Er zijn wegen door de bergen heen aangelegd, we konden dan ook een heel eind komen op de scooter. De omgeving was adembenemend mooi. Van alle kanten bergen om ons heen en diepe afgronden. Op enkele plekken stopte we om even wat foto’s te schieten, maar die doen de realiteit geen recht. We hebben onze ogen uitgekeken en waren allen diep onder de indruk. Het was zo fantastisch mooi. Een paar honderd meter voor onze laatste stop was de weg helaas afgesloten. We zouden er nog ruim een half uur moeten wachten tot het weer open ging. Maar omdat het snel afkoelde in de bergen besloten we op tijd terug te gaan. Bleek verstandig, want we kregen het behoooooorlijk koud onderweg. Die avond vermaakte we ons weer op de avondmarkt, met veel te veel eten. Tom vloog de volgende dag terug naar Ho Chi Minh, dus die brachten we weer naar het station de volgende ochtend. Voor ons was het plan naar het strand te gaan en de kust te ontdekken. Helaas lieten de weergoden ons hier even in de steek. Vanwege de regen en grijze lucht zaten we te overwegen om toch door te reizen. Maar de jongens moesten ook nog een opdracht voor school afmaken. Uiteindelijk kozen we toch te blijven, de jongens aan het werk en ik op ontdekking door de stad. Ik pakte weer de fiets en kwam zo bij allerlei leuke markten terecht. Ook bezocht ik een oude bierbrouwerij die nu ingericht was met allerlei tentoonstellingen en winkeltjes.

De volgende ochtend namen we de trein naar Taitung, na een paar uurtjes kwamen we daar aan en liepen we naar het volgende hostel. David was nog altijd ziek dus besloten we dat het tijd werd voor hem om naar een dokter te gaan. Na een kort bezoek aan de poli had hij een hele zak met pillen mee. 4x per dag 4 pillen. We hebben geen idee wat het allemaal is maar de volgende dag begon die zich inderdaad beter te voelen! Yann en ik gingen op de elektrische scooters (niet vooruit te branden) Taitung door, richting de stranden. De kust daar was prachtig. Grove stenen dat overging in pikzwart zand. Zoiets had ik nog nooit gezien. Helaas was de zee zelf te ruig om in te zwemmen, iets met winter en wind. Maar als nog was het heerlijk om even in bikini door het water te lopen. Die avond ging ik op de scooter opzoek naar avondeten voor ons allen, zodat de jongens de laatste dingetjes voor school konden doen. Ik kwam uiteindelijk terecht bij een straatkraam van een bejaard stel. De oude man kon maar een paar woorden Engels maar deed zo erg zijn best dat het me eigenlijk niet uitmaakte wat we te eten kregen. Ik ging met een tas vol eten weer richting het hostel. Noodles, soep, groentes,.. en het was wederom heerlijk.

De ochtend erna vertrokken we heel vroeg met de trein, na anderhalf uur stapte we over op een taxi en nog een anderhalf uur later stapte we uit in Kenting. Ook hier bevinden zich weer nationale natuur parken. maar ook, volgens vele, de mooiste stranden van Taiwan. Ons hostel zat vlak aan het strand dus besloten we die eerst maar is een bezoek te brengen. Deze keer geen zwart maar goudbruin strand. Het water was felblauw. Het enige jammere was de wind. Vanwege de winter kan er soms hele harde wind staan. Het zand komt dan op je af met een kracht van ik-weet-niet-wat, het doet best pijn zo hard als het tegen je aan komt. En als je gaat liggen wordt je langzaam begraven. Maar ja.. weetje.. pech. Het was verder prachtig weer dus dan maar even al dat zand voor lief nemen. Af en toe even het water in en weer opnieuw beginnen. We bestelde lunch bij een van de strandtenten en gingen daarna op ontdekking. Na wat gedoe huurde we scooters. het is in Taiwan allemaal wat gestructureerder dus je kan niet zomaar even doen wat je wil, groot contrast van wat we in Vietnam gewend zijn. Maar daar gingen we op avontuur. We kwamen terecht bij het meest zuidelijke puntje van Taiwan ‘south most point’ zoals het op de borden stond. Hier werden we beloond met een prachtig uitzicht. Lage rotsen bedekt door algen die de kustlijn vormen. Ondertussen begon de zon al te zakken wat het plaatje helemaal compleet maakte. We vervolgde snel onze weg naar de vuurtoren om daar de zonsondergang te bekijken. Vanaf daar zagen we bergen om ons heen maar ook de zee. Na dit allemaal even bewonderd te hebben reden we weer richting ons hostel. Al snel kwamen we foodtrucks langs de weg tegen. We besloten te stoppen en hier te eten, want hé hoe groot is de kans dat we dat nog een keer tegen komen. vermoeid van al dat reizen vielen we allen al snel als blok in slaap. Zaterdag bezochten we twee van de parken in de buurt en hebben uren lang gehiked. De omgeving was, komt ie weer, fantastisch mooi. Grotten, rotsen, gigantische bomen, apen., uitkijkposten. van alles hebben we gezien. Met iets wat vermoeide beentjes reden we door het wijde landschap richting een soort afgrond aan de kust. Zo in een keer zakt het berglandschap daar wat een bijzonder mooi zicht creëert, met de stranden en zee op de achtergrond. Hierna reden we voorbij een parkeerplaats waar we een van de leukste eetcafés ooit vonden. Heel erg op surfers gericht, super leuk ingericht en, och och ze houd niet op, heeerrrrlijk eten. Onze laatste stop was bij het natuurlijke vuur. Dit was ook heel bijzonder. vanwege een actieve vulkaan komen er gassen uit de grond op deze plekken. En hier is dan vuur te zien. Heel bizar. Ondertussen was het al donker en behoorlijk afgekoeld. Ondanks de truien was het nog koud, voornamelijk vanwege de wind. Dus het vuur was meer dan welkom. Die avond aten we bij de vele kraampjes aan de straten van kenting.

Zondag gingen we weer richting Taipei. Uiteindelijk bracht een mannetje(die heeeel toevallig in de buurt van het bushokje stond geparkeerd en heeeeel toevallig hoorde waar wij heen moesten) ons naar Kaohsiung, was goedkoper dan de bus. En stapte daar op de sneltrein die ons in 1,5 uur bijna 400km later in Taipei afzette. De jongens zouden die avond naar huis vliegen, miste uiteindelijk hun vlucht, ikzelf pas den volgende dag. De jongens gingen nog even naar Taipei 101, omdat David ‘m nog niet gezien had. En daarna richting het vliegveld, waar ze helaas net te laat aankwamen. Ik ging onderweg naar mijn hostel en daarna nog even genieten van Taipei. Hier en daar wat kleine aandenkens gescoord, shin Chan sokken en wat leuke kleding, het voordeel van geen volle backpak. De laatste dag stond ik vroeg op om een heel bijzonder plekje te bezoeken. Een van de dingen op mijn lijstje voor Taiwan was een verlaten vakantiepark.. er ontstond al een glimlach van oor tot oor als ik er alleen al over vertelde. Ik pakte de lokale bus, veel bekijks want geen westerling te vinden op het busstation laat staan in de bus.. onderweg zag ik de levendige stad veranderen in een grimmige achterbuurt, het weer was ook omgeslagen (regen en grijs) en dat voegde alleen maar meer sfeer toe. Ik stapte uit in de stromende regen, klapte mijn (geleende) mooie roze paraplu open en daar ging ik.. Ik slaakte een ‘wooow’ gevolgd door stralende oogjes en een dikke glimlach. waanzin. Om mij heen zag ik tientallen UFO huisjes en andere zeer bijzondere vormen. Ik liep de trap op bij een huisje en vanaf dat moment had ik mezelf niet meer onder controle. Ik bleef maar kreten uiten zoals ‘vet’ ‘ohmijngod’ ‘wooow’. Het zit namelijk zo.. Dit vakantie park is gebouwd toen de economie in Taiwan booming was. Er werd gedacht dat een vakantiepark aan zee, net buiten Taipei, mensen zou aantrekken en de economie nog meer zou stimuleren. De huisjes werden inderdaad verkocht en bewoond. Maar.. ergens begin jaren ‘80 veranderde het park van de ene op de andere dag in een spookstad. Er gaan twee verhalen over wat er precies is gebeurt. Het ene verhaal is dat vele mensen werden opgejaagd door geesten en zelfmoord pleegde, het andere iets waarschijnlijkere verhaal is dat voornamelijk Aziaten deze huisjes kochten en we weten allemaal dat Aziaten (over het algemeen) een hekel hebben aan zwemmen. Buiten dat zijn de winters vreselijk in it gedeelte, heel grauw met harde wind. Niet ideaal. Wat de waarheid ook is.. het is heel bizar om te zien. Tientallen huizen die gewoon zijn verlaten. Oude tv’s die er nog staan. jaren 70/80 interieur. De UFO’s zijn rond dus alle meubels zijn ook in die vorm gebouwd, heel gek. Ik heb mijn ogen uitgekeken.. na een paar uurtjes ging ik weer richting de stad. even eten en huppakee naar het vliegveld, extra vroeg zodat ik op tijd was.

Kortom Taiwan was geweldig. Bijzonder mooi en heel afwisselend. Van gigantische levendige wereldstad tot grimmig verlaten jaren ‘80 park. Van gigantische gebergtes tot bijzonder mooie stranden. Werkelijk waar alles wat je maar kan willen tijdens het reizen is er te vinden. 11 dagen was eigenlijk niet genoeg om alles te ontdekken in dit fantastische land, maar wel genoeg om er verliefd op te worden en een paar kilootjes aan te komen want verdorie wat was al dat eten heerlijk.

[melaniewebbers]

Go with the flow (Lombok/Komodo/Flores)

Lombok - Komodo - Flores (16 t/m 25 juni)

De boot van Padang Bai in Bali naar Senggigi in Lombok ging echt heel snel. De gehele 1,5 uur dat de reis duurde heb ik geslapen. Dat is wel even iets sneller dan de 14 uur dat we vorige keer er over hebben gedaan van Lombok naar Bali (toen was de zee te ruig en moesten we met een slome veerboot).

Eenmaal aangekomen in Senggigi, weet ik nog van vorige keer dat er niks te beleven valt in dit dorp en ik dus niet iets hoef te doen vandaag. Aangezien ik me nog steeds niet goed voel en het liefst wil slapen, blijf ik hangen in de guesthouse. Na een duik in het zwembad, slaap ik de rest van de dag. Als ik me goed had gevoeld, had ik wel een scooter gehuurd voor 2 dagen om het eiland rond te rijden, maar helaas snakt mijn lichaam naar slaap.

Na 2 dagen dag en nacht te hebben geslapen, ga ik met Perama Tours een 3 daagse boottrip maken. De 1e dag is op het vasteland van Lombok; we bezoeken een paar traditonele dorpjes, eten lunch bij een lokaal gezinnetje die een hele lunch heeft bereid en in de avond beginnen we met varen. Ik word al gauw zeeziek en zelfs rechtop zitten is me al te veel. Gelukkig heb ik een cabine geboekt op de boot en hoef ik niet met een matje op het dek te slapen. Ik kan alleen maar plat liggen. Zodra ik op 1 zij draai, begint mijn hoofd zo erg te tollen dat ik weer plat moet liggen. Lopen kan ik niet. Na een vreselijke nacht met ruige golven, wordt ik wakker met uitzicht op zee. We meren aan bij een onbewoond eiland en maken een zware wandeling 1km bergopwaarts. Ik merk al gauw dat mijn lichaam zo verzwakt is en ik dit helemaal niet aankan in deze conditie. Na veel moeite en hulp van een Braziliaans meisje die me ongeveer de berg op trekt aan mijn arm, kom ik eindelijk boven aan. Wel helemaal doorweekt van het zweet en extreem duizelig. Maar het uitzicht is super mooi. De tocht naar beneden lukt maar net met mijn enorm trillende benen, maar een Amerikaanse jongen helpt me veilig naar beneden te komen.

Na wat snorkelen bij het strandje, word ik aangevallen door een kwal, ik was het snorkelen dus gauw zat en met een rode, opgezwollen heup wacht ik tot we weer gaan varen. We varen weer wat verder en meren we aan bij een koraalstrandje waar we een vuur maken en maiskolven erin gooien. Na een maiskolf diner, varen we de hele nacht door. Wederom ben ik enorm ziek en lig heel de nacht ziek en plat op mijn matrasje. Eten lukt me niet en zelfs een paar slokjes cola blijven niet in mijn maag.

De volgende ochtend meren we aan bij Komodo eiland, zodra ik uit het raampje van mijn cabine kijk, zie ik wel 6 dolfijnen op een paar meter afstand. Een betere manier wakker worden op zee kan eigenlijk niet!

Een aantal mensen, waaronder ikzelf, hebben last van bedbug bultjes. Het zijn er maar een paar op 1 plekje dus ik maak me niet echt zorgen dat het zal verspreiden maar ik zal voor de zekerheid toch al mijn kleren gaan wassen in Flores.

Op Komodo eiland maken we een wandeltocht over het eiland om komodovaranen te spotten. Al gauw ligt er eentje half dood (waarschijnlijk met slaapmiddel ingespoten) op het pad waar de wandeling begint. Onderweg zien we nog 7 andere komodovaranen, wat blijkbaar erg bijzonder is aangezien het broedseizoen is en de beesten zich voornamelijk verstoppen. Het eilandengebied hier is echt zo enorm droog en heeft geen vruchtbare grond waardoor de lokale bevolking in dit deel van Indonesië enorm arm is.

Na de wandeling op het eiland, varen we naar Pink Beach, waar het zand een soort roze gloed zou moeten hebben, maar ik zie het niet echt. Er liggen alleen wat rode zandkorrels tussen het normale zand. Ik ben hier gaan snorkelen en ik zie een heleboel gekleurde visjes en mooi gekleurd koraal. Gelukkig niet alleen maar dood koraal!

Na gesnorkeld te hebben, varen we naar Flores.

In Labuan Bajo aangekomen ga ik met mijn bootvrienden de zonsondergang bekijken op de rooftop van Le Pirate, een super leuk restaurantje. Na zonsondergang gaan we weer terug naar de boot voor het laatste avondmaal en na nog een hele gezellige avond met iedereen van de boot, is het om 22.30 uur afgelopen met de pret.

Ik kom aan in Happy Komodo Hostel en het blijkt een verschrikking. Na een hele smalle wenteltrap waar ik amper op kan lopen qua breedte met mijn backpack op mijn rug, is het 'hostel' gevestigd boven een klein minimarktje. Het personeel is erg onredelijk en lijken in mijn ogen erg crimineel. Waar is de Happy Komodo?! Ik krijg een vies bed toegewezezen zonder lakens en er is 1 hokje wat een wc/douche moet voorstellen, maar er zit niet echt een deur in. Het lijkt echt een film waarbij junkies en drugsdealers in een vies oud pand wonen en niks onderhouden wordt. Om 23.00 uur besluit ik dat ik hier niet wil slapen en met backpack en al vertrekt ik weer via de smalle wenteltrap naar beneden. Eenmaal beneden aangekomen blijkt er een metalen hek voor de wenteltrap te zitten met een zwaar hangslot eraan. Ik zit opgesloten, ik kan het hostel met geen mogelijkheid uit! De muren eromheen zijn wel 3 meter hoog. Dus moedeloos loop ik de wenteltrap weer op en plof ik neer in mijn smerige bed zonder me om te kleden. Om 7.00 uur verlaat ik het hostel zonder ook maar een oog dicht gedaan te hebben en ik loop de uitgestorven straat in, op zoek naar een nieuwe slaapplek. Ik zie een heel mooi en nieuw hostel en stap naar binnen. Een bed hier is wel 4x zo duur, maar ik heb er alles voor over om in een schoon bed te liggen. Gelukkig is er gelijk een bed beschikbaar en ik lig lekker de hele dag in mijn bed om bij te komen, want ik voel me nogsteeds ziek.

De antibiotica maakt mij enorm zwak. Al mijn plannen voor Flores vallen in het water en het enige wat ik kan doen is slapen en uitrusten de komende dagen. Een snorkeltripje zit er ook niet in, want de golven zijn blijkbaar te hoog om te snorkelen en ik ben totaal niet fit.

Na nog 2 dagen in bed te hebben gelegen, voel ik me zo enorm zwak en besluit langs te gaan bij het ziekenhuis. Dit blijkt echt een horrorziekenhuis. Het is 1 open ruimte wat zowel dient als wachtruimte, slaapzaal en behandel/operatieruimte. Hier liggen allemaal mensen met open buikwonden, gezwellen en viezigheid. De artsen nemen mij totaal niet serieus met mijn probleem omdat ik niet half-dood ga zoals de rest.

Na 3 uur wachten in de wachtkamer, is er eindelijk een dokter die mij komt beoordelen. Zonder ook maar 1 test te hebben gedaan, concludeerd de dokter dat ik gewoon last heb van de bijwerkingen van de antibiotica en dat ik er maar mee moet leven. Ik wordt hier totaal niet serieus genomen en wil hier zo snel mogelijk weg. Er zijn extreem veel muggen in dit ziekenhuis en dat maakt me nogal bang i.v.m. Flores als hoog risicogebied voor malaria. Het duurt allemaal heel lang om te wachten op het medisch rapport en de nieuwe medicatie. Na uren wachten, mag ik eindelijk weg. Ik ben echt zo blij als ik eindelijk weer in mijn schone hostelbedje lig!

Na 5 dagen slapen in Flores, is het tijd om Indonesië te verlaten. Mijn visum loopt af en ik krijg een boete als ik langer blijf. Ik heb een vlucht geboekt naar Kuala Lumpur met overstap op Bali.. ik hoop echt dat ik het ga volhouden tot aan Kuala Lumpur!

[ikbensingle]

Een date afwijzen, hoe moeilijk kan het zijn?

‘Ik heb maandag een blind date’, vertelt een vriendin enthousiast. Ik ben blij voor haar, maar ik voel ook een steek van jaloezie. ‘En woensdag heb ik een date via Tinder', gaat ze verder. Ondertussen is ze druk aan het chatten met een handjevol mannen op Happn. Hoe doet ze dat? vraag ik me af. Ik kan me mijn laatste date niet eens heugen. Maar zoveel mannen tegelijk dat is sowieso niets voor mij. Toch moet ik wel iets met die jaloezie. Moet ik me niet weer eens in de datingscene gooien? Dit is niet voor het eerst dat ik hier tegenaan hik. Maar mijn haat/liefde verhouding met datingapps is nog steeds niet verdwenen…

Na een vierdaags festival vol leuke muziek, drankjes en de nodige leuke mannen besluit ik dat ik actie moet ondernemen. Vergelijk het met het zoeken van een baan. Als je nooit solliciteert, ga je ook nooit een baan vinden, toch? Dus installeer ik weer een paar datingapps en sla aan het swipen en liken. Zie het als oefenen met daten, zeg ik tegen mezelf. Geen verwachtingen, dit is oefenen. En in plaats van suf af te wachten totdat een man wat zegt als je een match hebt, gooi ik er wat leuke oneliners tegenaan. Dan heb ik een gesprek met een man, waarbij in zin twee al telefoonnummers uitgewisseld worden. Kijk, dat gaat lekker!

We appen wat heen en weer en komen erachter dat we bij elkaar om de hoek wonen. Hoe praktisch! Op een lome zaterdagmiddag maken we een afspraak voor die avond in dat kroegje even verderop. Hij heeft later op de avond een feestje, dus we kunnen maar kort een biertje doen. Prima, toch? Als ik aan kom lopen, zie ik hem al staan. Gelukkig, hij lijkt op z’n profielfoto! Dat is altijd maar weer afwachten. We geven elkaar drie zoenen en het klikt meteen. Onder het genot van een Duits biertje praten we wat af. Als ik me niet vergis vindt hij het erg gezellig, afgaande op de glimlach die continue om zijn mond zit. En ik vind hem ook leuk! Dan is het voor hem tijd om naar zijn feestje te gaan en we vragen de rekening. 

Het moment van afscheid. Altijd zo’n awkward dingetje. Het is nog licht buiten als we een beetje om elkaar heen staan te draaien. Ik merk dat ik niet echt in the mood ben om hier even uitgebreid te gaan zoenen. Hij krijgt een knuffel van me en als ik wegloop denk ik, die is in the pocket. Vandaar dat ik hem na een paar uurtjes app, met de vraag hoe het feestje is. Geen antwoord. De dag erna. Niks. Daarna. Ook niks. Wat??? Ik snap er helemaal niets van. Ik gooi er nog een appje tegenaan. Maar: niks. Ik merk dat ik er een beetje ontdaan van ben. Sterker nog: ik vind het rete asociaal om niks meer te laten horen. Wat is de moeite om te sturen: ik vond het gezellig, maar hier blijft het bij? Gewoon het fatsoen hebben om nog wat te laten horen en het af te sluiten?

Een paar dagen later neem ik het heft in eigen hand. Ik app hem dat ik het gezellig vond, maar dat ik het respectloos vind dat hij mij zo negeert, dat een ‘het gaat ‘m voor mij niet worden’, toch wel zo netjes had geweest. Ik leg mijn telefoon weg en voel me meteen goed hierover. Ook al ken je iemand niet, je mag best laten weten hoe jij wil dat er met je omgegaan wordt. Dan krijg ik toch een berichtje terug van deze meneer. Hij vond het ook gezellig en sorry, hij had inderdaad even wat moeten sturen. Dat vind ik dan wel weer stoer van hem. Twee weken later appt hij me weer, 'je bent me toch niet vergeten?’ Hij wil graag nog wat met me afspreken. Serieus?? MANNEN!! Ik swipe en like weer even verder, als je het niet erg vindt. NEXT!

#liefde #single #tinder #happn #datingapps #blog

[schwalbekoenig]

Loze tranen

Het was de lente van 2014.

Onze kleine was vijf, en nog volop in de ban van de eerste Disney-film die ze op het grote scherm had gezien: Frozen. Vijf jaar. Dus groot genoeg om de hele plot door te hebben, met alle nevenfiguren. Zoals Kristoff, een nogal boertig ogende sterke beer uit het hoge noorden.

In diezelfde lente brak er nog een andere Kristoff door - ja, u voelt ‘m al komen: Alexander Kristoff, een nogal boertig ogende sterke beer uit het hoge noorden. Katjoesja-renners moeten nooit op veel steun uit Vlaanderen rekenen. Maar deze klepper had meteen een fan voor het leven.

En dat kwam mij eigenlijk goed uit. Want er kan geen koers verreden worden, of de tv staat aan. En hoe hou je dan een kind van vijf zoet? Niet met de toeristische tips van Michel Wuyts. Niet met de cryptische sneren van José De Cauwer. Nee, je doet het zoals elke goede huisvader doet: met een paar leugentjes om bestwil.

-“Kijk, Kristoff… Jaja, ik denk dat hij gaat winnen vandaag!”

-“Oei, Kristoff is gevallen… - of nee, ’t was toch een andere. Gelukkig!”

-“Kristoff heeft verloren. De winnaar? Een stouterik! Boeh, Cancellara, boeh!”

 Ogenschijnlijk draaide de hele koers, van start tot finish, om hààr Kristoff. Dat ging een paar jaar goed. Maar het enthousiasme voor de helden van Frozen nam af. En zo smolt ook haar sympathie voor de koers.

Een paar maanden geleden moet ik eens laten vallen hebben ‘dat Kristoff ermee zou stoppen. Een sprint van een peloton winnen - dat kon hij nog net. Maar méér? Nee, zijn liedje was uit. ’

Het viel geruisloos tussen de plooien van een andere keukenconversatie. Dacht ik. Dit jaar startte de Ronde van Vlaanderen in Antwerpen. Op wandelafstand, dus daar moesten we bij zijn.

‘Gooien ze dan weer met van die petjes?’ klonk ze hoopvol. Nee, dat was alleen in de Ronde van Frankrijk. Dit was de Ronde van Vlaanderen. Maar niet getreurd. De kleine zou dan wel op elke tegel ‘TOM’ krijten. Ook al deed er nooit een Tom mee, in Frozen. 

De wedstrijdauto passeert. 

De karavaan passeert.

Het compacte peloton passeert.

De volgwagens passeren.

En ik flits, en ik kijk. Links-rechts-links-rechts. Tot de eerste renners al op Linkeroever staan.

 -‘Ik heb er maar een stuk of vijf herkend. Sagan natuurlijk. En Sagans broer. Hoe heet hij weer? Greg ook. Boonen zelfs niet. Heb jij Boonen zien zitten? Kristoff wel. En Greipel! Ja, Greipel...’

-‘… Kristoff, papa?’

-‘… Euh, jaaaa…’

 (ik voel opeens nattigheid)

(ik probeer voor me uit te kijken, maar er passeert niemand meer)

(de massa trekt alweer weg)

(het blijft stil aan mijn linkerzijde)

(mijn blik wijkt voorzichtig af)

(en ik kijk recht in een bleek gezichtje)

-‘Kristoff, papa?!’

-‘Ja, zus… Kristoff.’

-‘Kristoff koerst dan wél nog? … Maar… Maar… dan heb ik vorige week voor niks geweend!’

- ‘...’

De koers is gans het leven, beste mensen.

#koers

[roksenroll-blog]

Deel 5

Woensdag 8 maart  

Daar gaan we dan in de bus en op naar Rabat. Dit is een van de koningssteden en dat houdt in dat er een stad in een stad is. Het deel waar de koning af en toe komt en de regeringsgebouwen zijn is zo groot dat er 1850 gezinnen binnen deze muren hun brood verdienen. Bij de 4 poorten staan altijd aan weerszijden 2 in rood gekleed bewakers op een wit paard in een zandbak. Als je een foto neemt lacht hij vriendelijk maar vraagt deze bewaker ook om geld. Alles is hier schoon met groene grasvelden en opgeruimd, het kan dus wel. Ook de promenade naar het paleis is prachtig verzorgd met vierkant geschoren Ficus Benjamini van wel 3 m hoog en een echt fietspad. Ja, dat is de weg die de koning weleens gebruikt dus die moet mooi zijn. In de stad zie je ook regelmatig grote borden met zijn foto erop. Daarna gaan we naar een oude opgraving, Chella, wat heel indrukwekkend was maar meer omdat er 60 ooievaarsparen er hun nest hebben. Met een prachtige aangelegde tuin.

Sommige nesten zijn zo groot dat er ook een zwerm mussen hun huis er in hebben gevonden. Na de koffie gaan we naar een mausoleum waar Mohammed 5, zijn broer en hun vader zijn begraven. Dit geheel bevindt zich in een onvoltooide moskee die de grootste van de wereld had moeten worden. Het is nu een gigantisch plein met halve pilaren. Het Mausoleum is prachtig het is geheel met mozaïek en prachtig snijwerk bekleed en de vloeren zijn van glimmend marmer. Met de bus gaan we naar de oude kasba, het fort van Rabat, waar de heersers zich verdedigden tegen de piraten uit het aan de overkant gelegen Saleh. Na een rondwandeling snel de bus weer in voor een ritje naar een restaurant waar de tajines worden geserveerd met een flesje wijn! Daarna de medina van Rabat. Drukte alom. Aan de andere zijde staat de bus te wachten die ons terugbrengt naar de camping. Geen voeten meer over dus maar snel aan de wijn…. Weltrusten.

Donderdag 9 maart

Jawel vandaag vertrekken we zelf om 8.30 met de bus naar Casablanca. In de 15 eeuw ontwikkelde deze stad zich tot een beruchte piratenoord. Het is nu een grote haven stad. We bezoeken een moskee dat de enige ter wereld is waar niet-moslims in mogen. Het is gigantisch en zo verschrikkelijk mooi met prachtige gepolijste marmeren vloeren. Er kunnen 30.000 mensen in. Bij de ingang krijgen we een plastictasje en daar moeten we onze schoenen in doen. Het heeft 6 geduurd voordat hij klaar was weer overals houtsnijwerk aan hele balkon randen waar de vrouwen moeten zitten. Onder het gebedsvloer is een giga wasruimte met marmeren lotusbloem vorm achtige tafels waar het water vanuit het midden over de bladeren stroomt dat dan op de vloer in een geul komt waar je met je voeten in kan staan. Het wassen gaat volgens een strak ritueel waarbij alles 3x gewassen moet worden. Handen, gezicht, mond spoelen, water op snuiven door de neus, oren, over het hele hoofd, oksels, de armen, en dan de voeten.  Pff was een werk. Even onder de douche is makkelijker. Dan worden we losgelaten en spreken we af om 14.00 bij de bus te zijn. Wat een drukke stad is dit ook en weer dat contrast tussen die rijk gebouwde moskee en de krotten waar de mensen in wonen waar stenen op het dak liggen om de golfplaten op hun plek te houden. Zodra je van de doorgaande weg de wijken inloop zie je al die armoe al. En ze hebben ook geen idee wat ze met hun afval moeten doen. Het ligt werkelijk overal.

Vrijdag 10 maart  

Vandaag ben ik jarig en dat heb ik geweten. Hebben ze de camper versierd en staan er 40 man heel vals te zingen. Was wel wat opgelaten maar ook weer leuk. We vertrekken vandaag naar El Jadida. Het is een camping van niks volgens de reisleider maar een mooie uitvalbasis voor een bezoek daar. Onderweg ging het allemaal zoals de andere keren maar het valt alleen op dat je steeds meer ezels op de weg ziet met torenhoge spullen op hun rug. Rond 14.00 komen we aan op de camping wat op zich een mooie plek is maar zo slecht onderhouden. Er loopt ook een trotse pauw rond die helemaal niet bang is. We kunnen alleen koud douchen en de wc’s worden steeds spartaanser , 2 voetstappen en een gat, met een emmer, ja ja emmer met water vullen en in het gat gooien. Maar dat konden we verwachten. Als we ons plekje hebben komt een van de medereizigers met slingers aan. Ja je bent nog jarig de dag is niet om. Die worden aan de luifel gehangen en ‘s avonds trekken we een fles bubbels open die Rob had mee genomen en met  een heel stel mensen werd het heel laat. Met op de achtergrond een regelmatig geroep van de pauw die voor de nacht een plek in een boom boven ons had gevonden.

Zaterdag 11 maart.  

Oeps wat heb ik een hoofdpijn als ik wakker word en om 10.00 gaat het programma van de groep verder; het oude centrum en haven van El Jadida bezoeken. Dan maar een paracetamol en door gaan. We vertrekken , te voet, voor een wandeling naar de Cité Portugais van deze stad, die als Portugese kolonie belegerd is door de Marokkanen en uiteindelijk is overgegaan van Portugal naar Marokko. De oude naam, Mazagaõ, kom je nog steeds tegen. Binnen de muren van deze oude cité is een citerne, een ondergrondse opslag van zoet water die het waard is te bezoeken. Maar voor we dit doen eerst een bezoekje aan de vismarkt die in vol bedrijf is. Haai, rog, conger, krab in alle soorten en maten, en de gebruikelijke vissen als zeebaars, dorade en natuurlijk sardines, heeel veel sardines. Heel aardige vissers overigens én ze spreken allemaal hun talen nou ja voetbaltaal dan. Feyenoord en Ajax zijn bekend maar Twente ook vanwege Zyech.

Daarna dus de wallen van de Portugese stad in en op. Een kopje koffie op een verloren terras in de zon en daarna de soukh in. Wat een zooitje en hoe nauw zijn de straatjes waar alles en iedereen door elkaar heen loopt, rijdt, en ezelt.

Uiteindelijk hebben we een petit taxi aangehouden. Dat is ook wat hoor, kleine autootjes die zich gaandeweg vullen met verschillende passagiers die dezelfde kant op moeten. Je houdt ze aan, zegt waar je naar toe moet en de chauffeur zegt dan ja of nee. Bij nee sta je gewoon weer te wachten op de volgende taxi maar…..er rijden er ongeveer duizend of zo lijkt het althans. We kruipen bij een Marokkaanse vrouw in de wagen - nou ja renaultje 5 met 444000 km op de teller maar gelukkig doen de remmen het goed!- en voor welgeteld 1€ of 10 dirham worden we netjes voor de camping afgezet.

Het is ’s middags lekker weer dus na de lunch zitten we allemaal buiten. Omdat we onderweg een sushi restaurant gespot hebben besluiten we Enid’s verjaardag, met vertraging, daar maar te vieren. We verbazen ons over de mooie bouw en de prachtige avenues die afgewisseld worden met straten waar de gaten in zitten. Ze graven wel iets uit, gooien het dicht maar asfalteren ho maar. Ze zullen hier wel goed verdienen aan schokbrekers en veren voor al die ouwe Mercedessen en Renaultjes.

Het menu is de sushitent is iets anders dan we gewend zijn; alle inhoud van de rollen is hetzelfde, gefrituurde gamba, avocado en surimi-krab. De buitenkant is echter steeds anders, avocado, garnaal, bieslook en zelfs loempiavellen. Maar toch lekker gegeten en daarna voldaan de wandeling terug gemaakt. Blijkt dat de pauw een boompje dichter naar ons toe is gekomen.. dat wordt wat vannacht.

Zondag 12 maart.  

Na een onrustige nacht dankzij de prachtige Pauw vertrekken we via de kust weg naar Oualidia. We gaan op een camperplek staan voor een nacht omdat het programma op het laatst is veranderd doordat de campingbaas waar we naar toe zouden gaan het hele gezelschap verplichte om in zijn restaurant te eten en de groep voor ons had door gegeven dat het zo slecht was en dat hij de prijs zo veel duurder had gemaakt dan vorig jaar, toen heeft NKC gezegd dat ze niet afgezet wilde worden en ze mijden nu deze camping. Het is bewolkt als we op pad gaan maar eerst naar een supermarkt. Nou van armoe was hier niks te zien, deze Marjane leek wel een Auchan in Frankrijk; ook weer van onderbroek tot wasmachine, alleen de prijzen zijn veel lager. Als we verder gaan komen op een hele slechte weg waar we ook maar 60 km mogen rijden. En ook hier weer heel veel ezels langs de weg, kratten bloemkool en manden met peentjes, die langs de weg in grote betonnen bassins werden gewassen voordat ze naar de markt gaan. En kinderen die langs de weg lopen met zware tassen zo zielig om te zien.

De camperplaats ligt vlak bij zee en ziet er prachtig uit. We worden door een man met fluit op ons plek gezet. We gaan een kijkje op het strand nemen, jammer dat het zo hard waait en golven zo woest zijn. Maar op het stand zit de plaatselijke bevolking te picknicken met parasols plat tegen de wind en de een heeft een tafel vol met theepotjes de ander staat vis te grillen en allemaal witte plastic stoelen en tafels op het strand. Tussen de mensen door lopen paarden met en een paar jongens erop. Langs de straat staan er brommers met platte piepschuim dozen waar oesters en zee-egels uit verkocht worden. Het is een hele bonte vertoning ondanks de wind. De parkeerbaas vertelde dat zijn vrouw heerlijke tajines maakt en vraagt aan iedereen of ze die vanavond willen eten. Een groot deel van de mensen besteld zo’n ding en tegen 18.00 komt het in een aftands vrachtwagentje aan. De reisleider begint uit te delen maar ze zijn koud en als hij erin kijkt zegt hij dat we worden belazerd dit is nog niet de helft van wat er normaal in hoort en het is koud; nee sorry dit nemen we niet. Na een hoop heisa vertrekt de vrachtwagen. Jammer, maar we vinden het prima dus het wordt soep met brood vanavond.

[wieisdemol2022]

Opdracht 2 Onder de pannen?

Laat me deze post beginnen met een update over de Oranje Leeuwinnen post die ik gister geplaatst had. Hierin gaf ik aan dat er wellicht een hint voor dit jaar in zat en dat die gister rond 19 uur online zou komen. Nou, beide blijken niet te kloppen, zo had Avrotros aangegeven dat dit niet vanuit WIDM komt, en vandaag heeft de Instagram van de Oranjeleeuwinnen volgend filmpje gepost. Hierin is dus te zien dat de dames hun eigen WIDM aflevering hebben ofzo? Het is wel echt gelinkt aan het echte WIDM, maar er lijkt dus geen link met dit seizoen te zijn. 

View this post on Instagram

A post shared by OranjeLeeuwinnen (@oranjeleeuwinnen) on Mar 13, 2020 at 4:00am PDT

Dan over tot de orde van de dag. Ik loop vanwege privé omstandigheden weer iets achter. Maar ik beloof dat het goed gaat komen. We gaan in deze post de tweede opdracht bespreken, de opdracht waarbij de kandidaten een foodtruck moeten runnen. Ze ontmoeten Rik op de Shi Jie Night Market, hij legt uit “Goeienavond allemaal! Welkom op de food market van Luoyang. De lokale bevolking vind het een feest om hier te komen want ze vinden hier gerechten uit heel China. En vanavond misschien wel gerechten van veel verder. Ik hoop dat jullie kunnen koken. Ik weet van jou [Miljuschka] dat je het kan, van de rest hoop ik het. Want jullie hebben vanavond twee foodcarts tot jullie beschikking. Jullie gaan echte Hollandse kost maken en verkopen op deze markt. En hoe meer transacties er worden gedaan, hoe meer geld jullie verdienen voor de pot. Ik wens jullie heel veel succes, 7 uur gaan jullie open, 9 uur gaan jullie dicht, dan tellen we de kassa. Zet ‘m op”.

Buddy en Mil zijn team 1. En Mil heeft natuurlijk bakken aan ervaring in de keuken en Buddy (die echt ADHD lijkt te hebben tijdens deze opdracht) onderwerpt zich volledig aan haar leiderschap. Hij vraagt haar de prijzen maar Mil laat Buddy aan de marketing over en besluit pannenkoeken te gaan bakken. Normale pannenkoeken, pannenkoeken met appel, pannenkoeken met kaas, en ze vergat zichzelf natuurlijk ook niet (Mil = Mood). Buddy was van de marketing, hij speelde het op zijn charisma, op de vrouwen en op de kinderen. En het leek te werken, of dit nou een truck was van de camera of dat het echt zo was, bijna alle transacties die we in beeld zien komen bij Buddy en Mil vandaan. En dat terwijl zij hogere prijzen hadden voor hun producten dan Rob en Nathan.

Rob en Nathan zijn team 2. Hun specialiteiten waren samen “eitje” maar helaas stond dat niet op het menu, wel stroopwafels, drop, beschuit met muisjes (blauwe à mol = man?). Wat grappig is, is dat de foodtruck van Nathan en Rob uitgerust lijkt te zijn met twee gaspitjes en een grill waar het team van Buddy en Mil het met één zielig gaspitje moet doen, oneerlijke competitie? Rob en Nathan proberen het eerst met drop en stroopwafels maar het is Nathan die al snel opmerkt dat het beter moet en voorstelt een paar rookworsten op de gril te gooien. Dit blijkt een succes te zijn, dat zeggen ze ten minste, want wij zien minder transacties bij hen in beeld dan bij Buddy en Mil. Of geeft de mol ze weg zonder te cashen?

Na afloop komt Rik de kandidaten het goede nieuws brengen, 49 transacties hebben er plaats gevonden, en met €25 per transactie komt uit op €1225. En ik lees online dat mensen dat best weinig vinden, dat klinkt ook heel weinig, maar als je gaat rekenen dan is dit afgerond zo’n 25 transacties per foodtruck in 2 uur, zo’n 12 transacties per uur, en dus 1 transactie per 5 minuten. We zien de kandidaten erg hands-on klanten werven dus ik vind 1 transactie per 5 minuten niet heel erg laag.

Laten we dan even de tactiek bespreken, want hoewel we Mil al horen zeggen dat iedereen alles heeft laten varen, inclusief de mol, was er natuurlijk wel een mol in het spel. En ook al zou ze volledig in haar element zitten, een mol moet mollen. Wat is dan de tactiek? Ik denk persoonlijk dat de uitleg van Rik net vaag genoeg was om de verwarring op te gooien dat het niet om het aantal transacties gaat, maar om het bedrag van de transacties. De kandidaten hadden 1 Y per product kunnen vragen, want het gaat om het aantal transacties. Wat dan opvalt is dat het team Buddy en Mil hele hoge prijzen hanteren, zo vragen zij 50 Y (omgerekend €6,42) voor een stroopwafel, waar dit bij team Nathan en Rob 10 Y (€1,28) is. Ik zou als Chinese consument echt geen €6,42 voor een koekje neerleggen. Wellicht dus een goede tactiek om het aantal transacties zo laag mogelijk te houden (hoewel we er wel veel in beeld zien). Daarover gesproken, bij Nathan en Rob zien we heel weinig transacties recht in beeld, hebben ze veel weggegeven? Of is dit gewoon een cameratruc om ons op het verkeerde been te zetten?

Als samenvatting, dingen die ons opvielen tijdens de tweede opdracht waren: ·        De opdracht lijkt geschreven voor Mil, zij heeft veel met koken van doen, er is veel eten te zien en er lijkt een focus op te liggen buiten de opdrachten en dan nu een opdracht met een foodtruck, wellicht een leuke rode draad voor dit seizoen. ·        Daarover gesproken, ze wordt 2 keer aangesproken door Rik dat ze zich wel op haar gemak voelde, en ze gaf zelf ook aan “Tijdens deze opdracht heeft iedereen alles laten varen, ook de mol” waarna ze ook nog zei “Als iemand wil mollen, moet die het maar even zelf weten, op dit moment interesseer het me even niet”. Laat ze het hier als mol gewoon echt even varen? ·        Buddy wordt marketing manager en bepaalt de prijzen voor de foodtruck, hij legt de prijzen redelijk hoog, dit kan er voor zorgen dat minder mensen je waar kopen, zelfs als je zo enthousiast het aan de man probeert te krijgen. Goede tactiek voor een mol.

·        Rob en Nathan lijken goed bezig, we zien ze echter geen transacties maken. We zien letterlijk misschien 1 of 2 mensen bij deze truck de QR code scannen.  ·        Over de QR codes gesproken, is er toevallig iemand die weet waarom er twee verschillende zijn? Ik lees online iets over een directe en indirecte link, en verder is het me niet duidelijk. Ik zeg iet dat hier een hint in zit, maar op dit moment probeer ik overal een mogelijke hint in te zoeken.  

Is jullie nog iets opgevallen tijdens deze opdracht? Laat het ons weten!

#widm #widm2020 #widm20 #wie is de mol #wie #is #de #mol #wie is de mol 20 #wie is de mol 2020 #seizoen #20 #2020 #aflevering #opdracht #1 #2 #3 #4 #5 #6 #7 #8 #9 #sturen #cijferkunde #onder de pannen #onder #pannen #onder de pannen?