Tumgik
#Pippo Delbono
Photo
Tumblr media
19 notes · View notes
sundaynightfilms · 2 years
Photo
Tumblr media Tumblr media Tumblr media
I Am Love, 2009
18 notes · View notes
movie--posters · 1 year
Photo
Tumblr media
4 notes · View notes
onenakedfarmer · 3 months
Text
Tumblr media
Currently Watching
THE ASTEROIDS [GLI ASTEROIDI] Germano Maccioni Italy, 2017
0 notes
marcogiovenale · 7 months
Text
sotto tregua gaza / maria nadotti, giuseppe baresi. 2009
SOTTO TREGUA GAZA di Maria Nadotti e Giuseppe BaresiScheda del film: https://www.oktafilm.it/project/sotto-tregua-gaza/con Marco Baliani, Giuseppe Cederna, Pippo Delbono, Silvia Gallerano, Sandro Lombardi, Andrea Lupo, Licia Maglietta, Anna Nogara, Maria Grazia Mandruzzato
youtube
View On WordPress
0 notes
gaiaitaliacom · 6 months
Link
0 notes
lamilanomagazine · 1 year
Text
ERT: La gioia di Pippo Delbono dal 5 al 7 maggio al festival di Shanghai “Jing’an Modern Drama Valley Theatre Festival 2023"
Tumblr media
ERT: La gioia di Pippo Delbono dal 5 al 7 maggio al festival di Shanghai “Jing’an Modern Drama Valley Theatre Festival 2023". La gioia di Pippo Delbono, prodotto da Emilia Romagna Teatro ERT / Teatro Nazionale, è ospite dal 5 al 7 maggio al festival di Shanghai “Jing’an Modern Drama Valley Theatre Festival 2023” presso Yunfeng Theatre, con il sostegno del Ministero della Cultura MiC, del Consolato Generale d’Italia a Shanghai e dell’Istituto italiano di Cultura di Shanghai. Una tappa importante per la Compagnia Pippo Delbono e per ERT, che da anni sostiene il lavoro di una delle realtà più apprezzate del panorama teatrale europeo.... #notizie #news #breakingnews #cronaca #politica #eventi #sport #moda Read the full article
0 notes
Text
Gli Okiees alla conquista di Torino
Tumblr media
La nuova puntata di Sommessamente, il podcast di Cinque Colonne Magazine vede come protagonisti gli Okiees. Con loro parleremo della sua musica e del loro ultimo lavoro artistico dal titolo "Rageen". Gli Okiees, insieme a Pippo Delbono, presenteranno il Vol. 1 della trilogia “Rageen”, progetto transmediale (album, libro, film, illustrazioni, narrazione, performance) realizzato dal collettivo catanese con la collaborazione straordinaria proprio dell’artista ligure (in 12 reading e anche nel canto, in sei diverse tracce) in occasione della nona edizione del “Seeyousound” International Music Film Festival di Torino, evento che celebra l’unione di suono e immagine con film di finzione e documentari, cortometraggi, musica e videoclip. Il primo brano dell'album Con il primo volume della trilogia (edito da Edizioni Kappabit), uscito a dicembre del 2021, il collettivo dà vita ad un’inedita forma di concept album (la cui versione CD uscirà in primavera 2023 per Kappabit Music) che sposa l’idea dellanarrazione transmediale di Henry Jenkins: infatti, per la prima volta, la realizzazione di un album musicale vede coinvolti anche un libro e a un film sperimentale, (distribuito da Distribuzione Indipendente), tutti realizzati dal collettivo, che interagiscono fra loro, attraverso l’uso dei QR Code, per creare un progetto unitario; e a questi linguaggi si aggiunge l’interazione anche con poesia, videoarte, narrativa, illustrazione, performance, reading. https://www.youtube.com/watch?v=9kFLBwGplQY Ascolta il nostro podcast Gli ospiti di oggi Okiees Gli Okiees formati da Andrea Rabbito (voce, chitarra), Adriano Murania (violino), Fabrizio Motta (tastiere, elettronica) e Mauro Melis (grafica), propongo una nuova idea di fare e offrire musica, avvertendo la necessità di legare questa espressione artistica ad altri linguaggi, in una dimensione unitaria e complessa, e che vede coinvolto attivamente l’ascoltatore/spettatore/lettore nella costruzione dei vari pezzi del mosaico offerti (per questo motivo viene citato ad apertura del libro e del film la frase di Paul Valery “le compositeur propose, l’auditeur dispose”). Read the full article
0 notes
gulindede · 2 years
Text
2021-2022 tiyatro sezonu bakiyesi
Herkes Kocama Benziyor, Kadıköy Emek Tiyatrosu, 28 Haziran 
Sanki Hiç Unutmayacakmış Gibi, Kadıköy Emek Tiyatrosu, 8 Ağustos
Manhattan’ın İyi Tanrısı, Tiyatro Motus, 15 Ağustos
Parşömen, Proje Difüzyon, 26 Ağustos, Bergama Tiyatro Festivali
Taşıdıklarımız, Çıplak Ayaklar Kumpanyası, 27 Ağustos, Bergama Tiyatro Festivali
Vahşet Tanrısı, Das Das, 27 Ağustos, Bergama Tiyatro Festivali 
Petite Mechanique, 28 Ağustos, Bergama Tiyatro Festivali
Sesin Resmi, Dot, 28 Ağustos, Bergama Tiyatro Festivali
Suzy Storck, Moda Sahnesi, 4 Eylül
Veba, İBŞT, 15 Eylül 
Sinderella, Fringe Festivali, 18 Eylül
Demiryolu Hikayecileri, Kumbaracı50, 15 Ekim 
Hayat Der Gülümserim, İBŞT, 20 Ekim
Sıfır Telaş, Tiyatroperest, 28 Ekim
Nora 2, Bahçe Galata, 29 Ekim 
Çiçek Kalkışması, Yeni Metin Festivali, Okuma Tiyatrosu, 1 Kasım
 Istırap Korosu, BAM İstanbul, 3 Kasım 
Neşe, 4 Kasım, Pippo Delbono, 4 Kasım
Eşit Masallar, 6 Kasım
Gabriel’in Düşü, Tiyatro Dea, 9 Kasım
Gomidas, Yolcu Tiyatro, 12 Kasım, 2.kez
Şatonun Altında, Fiziksel Tiyatro Araştırmaları, 14 Kasım, 2. Kez
Birazdan Gideriz Şimdi Yağmur Yağıyor , Kadıköy Emek Tiyatrosu, 16 Kasım
Medea, İnternational Theater Amsterdam, 17 Kasım
Beni Sakın Yumruklardan, İKSV, 19 Kasım
Toz, ID İletişim, 24 Kasım
Medea’ya Göre Ahlak, Yeni Metin Festivali, Okuma Tiyatrosu, 27 Kasım, 
Düğün Şarkıcısı, Toy İstanbul, 4 Aralık
Misket, Kadıköy Boa Sahne, 20 Aralık
Yeraltından Notlar , Moda Sahnesi, 24 Aralık
Aşınma, studio 31. Birileri, 3 Ocak
Onikinci Ev, 27 Ocak, Küff Kolektif
Öyle Şeyler Yalnızca Filmlerde Olur, Koma, 30 Ocak
Zehir, İBŞT, 5 Şubat
Faust, Moda Sahnesi, 9 Şubat
Cardenio, Semaver Kumpanya. 10 Şubat
Hiçbir Yerdeki Adam, Kadıköy Emek Tiyatrosu, 18 Şubat
Adı Aylin, 21 Şubat, 
Mutlu Değilim Ama Kahrımdan da Ölmüyorum, Kadıköy Boa Sahne, 23 Şubat
Harika Şeyler Listesi, Talimhane Tiyatrosu, 24 Şubat
Çok Uzak Çok Yakın, Tiyatro Pol, 14 Mart
Nora, NKT, 16 Mart
Traverser la Riviere sous la pluie, Fringe İstanbul , 19 Mart
Anne, Tiyatro İn, 20 Mart
N’olcak bu Yusuf Umut’un Hali, Tiyatrol Hemhal, 21 Mart 
Kum Zambakları, Zorlu PSM, 4 Nisan, 
Hu, Oji Tiyatro, 6 Nisan, Boa Sahne
Hiçbir şey Yerinde Değil, ÇAK, 25 Nisan
Aramızdaki Sarmaşık, Kadıköy Emek Tiyatrosu, 27 Nisan
Dalgakıran, Craft Tiyatro, 9 Mayıs
Galat-ı meşhur, Katot, 11 Mayıs,
Solo for Two, 22 Mayıs, Bereze
Yaftalı Tabut, İBŞT, 25 Mayıs
Yok Olma Çağı, 1ay1hafta, 26 Mayıs
Macbeth mutfakta, KadroPa, 2 Haziran, Bergama Tiyatro Festivali
Mesafe, PAL İzmir, 3 Haziran, Bergama Tiyatro Festivali
Istırap Korosu, BAM İstanbul, 2.kez, 3 Haziran, Bergama Tiyatro Festivali
Çalgıcı Gül Ali Masalı, Boş Sahne, 4 Haziran, Bergama Tiyatro Festivali
Timsah Ateşi, Sadri Alışık, 4 Haziran, Bergama Tiyatro Festivali
Bayan Bright'in Deliliği, Bora Çınar,  5 Haziran,Bergama Tiyatro Festivali
Klavikula, Tuğçe Tuna,  5 Haziran, Bergama Tiyatro Festivali
Kral Übü, Sarı Sandalye, 7 Haziran
Çalgıcı Gül Ali Masalı, 2.kez, Boş Sahne, 23 Haziran
Performans
Uzak, Mekan performans, 29 Ağustos, Bergama Tiyatro Festivali
Bergama Stereo Bergama, Performans, 28 Ağustos, Bergama Tiyatro Festivali
Pan Tiyatro, Performans, Fringe Festivali, 24 Eylül
Kendimi Çalıyorum, Performans, Fringe Festivali, 26 Eylül
1 note · View note
demoura · 2 years
Text
MEU FESTIVAL - “OUVIR BECKETT NA VOZ DE KRAPP” DIZER DE UMA ESCOLHA DIFÍCIL EM 1200 CARACTERES…: nesta 39a edição a Folha Informativa incluiu uma nova rubrica intitulada “ meu festival” em que os espectadores foram convidados a escolher o espectáculo mais marcante da sua vivência nesta festa do teatro e dele dizer em cerca de 200 palavras … A minha escolha foi publicada na Folha Informativa No 7 de 10 de Julho . A iniciativa é muito interessante mas o texto reduzido a 1200 caracteres foi uma mutilação do original que aqui transcrevo
OUVIR BECKETT NA VOZ DE KRAPP: foi em 2011 que comprei a primeira assinatura para o Festival de Almada . Desde então todos os nos atravesso o rio para o banquete que em Julho Almada e a CTA oferecem a quem ama o teatro . Nestes dez anos assisti a cerca de 200 espectáculos de criadores de várias gerações e diferentes linguagens .Por Isso decidir qual era o melhor foi escolha difícil e até cruel perante a riqueza do catálogo . A solução veio de um grupo de magníficos ” onde estavam Patrice Chereau (Eu sou o vento), Peter Stein ( A última gravação de Krapp, Regresso a Casa) , Joel Pommerat (As duas Coreias, O Circulo ), Thomas Ostermaier ( A gaivota , Suzn ) Christophe Marthaler ( King Size, Ilha Flutuante ) , Juni Dhar (Hedda Gabler) Pippo Delbono ( Evangelho ) Bob Wilson ( Mary Said ) “ . Entre estes também se encontrava “By Heart” de Tiago Rodrigues onde subi ao palco como « actor » ! . E o vencedor foi “Krapp's Last Tape”,( A última gravação de Krapp) o famoso monólogo de Samuel Beckett na fria e angustiada encenação de Peter Stein ( 32o Festival 2013). No começo estamos no aniversário dos 69 anos de Krapp . Iluminado por uma luz crua o velho está sentado numa mesa esquálida com um gravador e bobines com fitas gravadas .Krapp ouve a gravação que fez quando tinha 39 anos onde soa uma voz macia e melíflua- e faz novo registo comentando os últimos 12 meses já com voz de cana rachada .Uma ária a duas vozes sobre a meia idade e a decrepitude . Krapp ébrio ,gosta de comer bananas. gosta de se repetir. Krapp gosta de voltar atrás na gravação , desfila uma catadupa de memórias entre elas a lembrança erótica de quando deitados num barco, perguntou a uma jovem como tinha feito um arranhão na coxa…. recordação em estilo de James Joyce. A força de A Última Gravação de Krapp reside,,no texto de Beckett, construído como se fosse uma dolorosa despedida não tanto da vida, mas de uma identidade que se forjou. Assisti hipnotizado à extraordinária actuação do estelar Klaus Maria Brandauer misto de sonâmbulo e palhaço desesperado servindo Beckett ao nível dos outros ilustres antecessores. Teatro avassalador .
Tumblr media
Tumblr media Tumblr media
0 notes
puntoelineamagazine · 2 years
Text
Amore, il nuovo spettacolo di Pippo Delbono al Piccolo
Amore, il nuovo spettacolo di Pippo Delbono al Piccolo
Foto di scena: Amore di Pippo Delbono © Luca Del Pia Il Teatro Strehler – Piccolo Teatro di Milano –  ha ospitato dal 7al 12 giugno lo spettacolo Amore, prodotto da Emilia-Romagna Teatro.  Regista, autore e protagonista è Pippo Delbono. La pièce ha avuto un grande successo di pubblico Questo spettacolo si può considerare una lunga lirica evocativa sull’amore, un’invocazione all’amore (che non si…
Tumblr media
View On WordPress
0 notes
sundaynightfilms · 2 years
Photo
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
I Am Love, 2009
17 notes · View notes
movie--posters · 3 years
Photo
Tumblr media
2 notes · View notes
artofcinema · 5 years
Photo
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
i am love (2009) dir. luca guadagnino
being part of a couple is as nice as being alone.
italy | tilda swinton, flavio parenti, alba rohrwacher
126 notes · View notes
garadinervi · 5 years
Photo
Tumblr media
Ciao Bobò (1936-2019)
(image: Bobò, La rabbia, offstage, n.d., Compagnia Pippo Delbono / Photo: Simone Goggiano)
/ «È l’arte di Bobò che, reclusa infiniti anni nel manicomio microcefalo di Aversa, ormai libera, ogni sera, muta, sale sul palco e prende la parola.» – Ciro Tarantino, La parola imprevista. Immagini da una dimensione parallela di speech act e linguistic turn, «Minority Reports» – Cultural Disability Studies, 1, 2015, Mimesis Edizioni, Sesto San Giovanni (MI), p. 36 (pdf here)
12 notes · View notes
praza-teatro · 6 years
Text
EXORCIZAR A DOR E TOCAR O SUBLIME, EN LA GIOIA, DE PIPPO DELBONO. Por Ana Abad de Larriva.
Tumblr media
Dov’è questa gioia? Dov’è questa gioia? Dov’è???
A gioia é un concepto italiano que non ten unha definición precisa en galego: non é xustamente a felicidade, nin a dita, nin o gozo… mais ten algo de todos eles. Achégase a unha sensación de plenitude, de aproximación ao sublime. É unha sensación que turba, que sacode o corpo e o espírito, que axita, mexe; que aboia entre o pracer, a dor e a tristura, ou mesmo a loucura. Onde está?, pregunta Pippo Delbono en La Gioia, presentada o domingo 15 de xullo de 2018 dentro da programación da 34ª edición da MIT de Ribadavia. Pregúntase, demándallo ao alto, inquírello ao público. Atópanse na peza momentos de berro desesperado, case patético, e outros de arrolo tenro, de beleza, de ledicia con tintura nostálxica, relacionada co recordo e os seus puntos negros, que tamén se reflicten no escenario; coa lembranza e as imaxes fragmentarias, algo intrínseco á memoria.
Hai en La Gioia unha narración, un texto fraccionario que vai emitindo o propio Delbono, lendo parte do mesmo duns papeis brancos que porta na man, baixo a luz dunha lanterna suxeita ao micrófono. Noutras secuencias, a voz foi xa previamente gravada e fai playback ou emite unha segunda voz por riba da gravación. Na voz de Delbono, case hipnótica, ás veces remata destacando a calidade da emisión vocal, como un arrolo, fronte ao que realmente está a dicir, lírico, con tantas imaxes poéticas ás que remite, que se podería escoitar varias veces e cada unha extraer algo novo.
Algo que destaca en toda a proposta é a mostra do artificio escénico. Non hai trampas, non hai enganos; vense as coseduras, as suturas, ou intúese a maña. O texto é texto; os elementos, como a roupa, as flores ou os barcos de papel, son colocados baixo o ollar da espectadora, do espectador. Tal e como se nos presenta, a peza consiste nun camiño cara á gioia compartido coas espectadoras e espectadores.
Tumblr media
Ao longo da proposta, Delbono vai presentando diferentes membros da súa compañía, da que forman parte actores sen formación actoral previa, algúns con diversidade funcional, e explicando os anos que leva a traballar con eles (con moitos, varias décadas xa) e algún detalle sobre a súa experiencia vital, o encontro entre eles ou o tipo de relación que desenvolveron: Nelson Lariccia, Ilaria Distante, Bobò, Gianluca Ballarè, Pepe... Hai unha secuencia na que se produce un desfile frenético de actores e actrices, que semellan seren pantasmas, baixo a luz estroboscópica. As imaxes teñen  tinguiduras circenses e unha certa aura sinistra ou case terrorífica, mentres el está dentro dunha gaiola. Iso é algo que tamén se trata na peza, que a procura da gioia pode, perigosamente, desembocar na loucura ou mesmo no terror.
Tumblr media
Delbono querería contarnos unha historia: a historia dun home que non sentía nada máis que a súa dor. Este home vergoñábase da súa dor, porque era a dor, no fondo, dun home que o tiña todo, e que se sentía triste e como se estivese nunha gaiola, nunha prisión. Tamén nos conta que había unha vez un home que soñaba con ser trapecista, pero morría co medo (é interesante a diverxencia que se crea coa imaxe dun gran foco que abanea no aire). Así mesmo, narra a historia dun home que era leñador e que toleou e foi curado por uns indios que tocaban o tambor, mais cando volveu desenvolverse como leñador, toleou novamente, ata que decidiu converterse nun chamán.
Todos estes homes, como despois confesa no encontro que mantivo coas espectadoras e espectadores ao final da peza, son fragmentos del mesmo. Por que ten tanta dor esa persoa que o ten todo? Delbono explica que hai tres cousas que non lle deixan ver a luz: a cobiza, a  ira e a estupidez. O sentimento de gioia, de plena ledicia, pode aparecer nos lugares, nas circunstancias máis insospeitadas; durante un proceso de enfermidade, durante a estadía nun cárcere ou nun campo de concentración…
Tumblr media
Ademais da importancia que ten o texto emitido de xeito narrativo como elemento do dispositivo escénico, tamén destaca a presenza dos diferentes actores e dunha serie de imaxes. É fermosísima a estampa que crean Delbono e Bobò (que vén de cumprir 81 anos e, de feito, sopra a candea en escena; é xordomudo e leva vinte anos traballando con el na compañía) sentados no banco e, por diante deles, todo un océano simple e fermoso, de barquiños de papel que foi colocando Zakria Safi, un refuxiado afgán que entrou na compañía hai tres anos e que que tamén sitúa outros elementos en escena: roupa, flores, e mesmo despraza a Bobò, que ten grandes problemas de mobilidade, nas súas costas. O poema Mare nostro che non sei nei cieli, de Erri De Luca, definida polo seu propio autor como “unha oración laica ao Mediterráneo”, en alusión á crise migratoria, relaciónase tamén co propio Safi, e coa imaxe do mar de barcos de papel e, logo, do escenario cuberto de prendas de roupa.
Tumblr media
Como expresa Delbono, Bobò leva dentro del o sentido profundo do teatro, no seu ser, no seu estar, na súa presenza e mesmo no discurso que emite despois de soprar a candea. Gianluca Ballarè, un actor con síndrome de Down que o director coñece dende que naceu, que foi alumno da súa nai e co que leva traballando varias décadas, tamén ten unha presenza máxica, fermosa, que conmove e que fai que unha non poida deixar de miralo. O seu ollar ten unha miríade de matices, que se aprecian cando, travestido de diva da canción italiana, fai playback da canción Maledetta primavera de Loretta Goggi, ou cando, vestido de Pierrot, debuxa co dedo bágoas na súa face, coa mirada á fronte, apoiado sobre unha montaña de roupa, en diverxencia de foco coa acción de Bobò de soprar a vela da torta de aniversario, rodeado do resto dos membros da compañía, aos que Delbono lle vai dando unha flor, unha a cada un.
Tumblr media
En relación con esa alusión á primavera e a que nunca se viu un inverno que non viñese seguido dunha primavera; sitúase o elemento das flores, que comezan a florear o escenario. A beleza caduca das flores e das follas de árbore que, secas, esparexe Safi, relaciónase co paso do tempo, ao que Delbono alude ao presentar os membros da súa compañía, e os anos que leva a traballar con eles. O medo pasa, chega a ledicia, en maior ou menor grao, e volverá a tristura, ata que todo desapareza, di Delbono, en diverxencia coa acción de Safi de varrer a roupa, nunha metáfora da morte. O tempo vaise esgotando, e esa sensación de plenitude pode atoparse nos pequenos momentos, en encontros coa outra, co outro, cunha mesma, cos que están e cos que non están, como Nicola Toscano, un coñecido músico italiano, membro do grupo Les Anarchistes e parella de Ilaria Distante, que faleceu en 2017. El creara a canción A follia con Delbono e este dedícalla, coa esperanza de que a puidese escoitar: “seguro que está nalgures por aquí”. Hai unha relación de novo co sublime nesta secuencia no texto, na música, na xestualidade de Delbono e na súa evolución.
Tumblr media
Son moi delicadas as fronteiras que debuxa (e esvaece, ao tempo) La Gioia entre a vida e a morte, entre a ledicia e a dor. O paso do tempo é, ás veces, sutil, e unha atópase con que os anos fuxiron, voaron, e só queda a nostalxia de lembrar os momentos pasados; ás veces pode quedar pendurada nunha canción, nun baile, nunha aperta, nun ollar ou nun estado de meditación. Delbono di que, independentemente da flor que sexa cada un, florecerá, xa que non hai mellor flor que a que se abre dende o que é. Quizais a ledicia non sexa máis que reconciliarse cun mesmo e as circunstancias propias.
Despois da presentación de La Gioia, Delbono participou nun interesantísimo encontro coas espectadoras e espectadores, no Patio da Oficina de Turismo, no que falou do teatro como medio para conectar co extraordinario e exorcizar a dor. Tamén falou da necesidade de abrirmos os ollos á beleza que existe na diversidade, así como á incapacidade que ten el para facer teatro sen mancharse as mans e á influencia que o budismo ten nel e na súa creación. De feito, lembra sentir a gioia, en toda a súa plenitude, durante un estado de meditación que acadou nun momento moi delicado para a súa saúde, algo que non volveu sentir con esa intensidade a través do éxito profesional, por exemplo.
Meu Deus, que non remate nunca a area e o mar, o murmurio da auga, o raio do ceo, a oración do home*.
*Poema de Hannah Szenes, que tamén aparece en La Gioia.
Ficha técnica:
-Autoría e dirección: Pippo Delbono.
-Elenco: Dolly Albertin, Gianluca Ballarè, Bobò, Margherita Clemente, Pippo Delbono, Ilaria Distante, Simone Goggiano, Mario Intruglio, Nelson Lariccia, Gianni Parenti, Pepe Robledo, Zakria Safi e Grazia Spinella.
-Composición floral: Thierry Boutemy.
-Iluminación: Orlando Bolognesi.
-Son/Música: Giulio Antognini.
-Vestiario: Raffaella Ciuffreda.
-Maquinista e attrezzo: Gianluca Bolla e Enrico Zuchelli.
-Director técnico: Fabio Sajiz.
-Produción: Alessandra Vinanti e Silvia Cassanelli.
-Lingua: italiano con sobretítulos en galego.
-Sobretítulos: Sonsoles Cordón.
-Data e lugar de presentación: domingo, 15 de xullo de 2018, ás 23.00 horas, no Auditorio Rubén García do Castelo, en Ribadavia.
*As fotografías son de Rosinha Rojo.  
**Ana Abad de Larriva é licenciada en Xornalismo e titulada superior en Arte Dramática.
Supervisión e coordinación: Afonso Becerra de Becerreá.
1 note · View note