#σάρκα

[mple-selhnhh]

Σάρκα και κορμί

Μην είναι γητειά; μην είναι όνειρο; μην είναι θαύμα;

Το πλάνεμα της σκέψης μου, ο πυρετός και οι νοσταλγίες,

κι ο οίστρος ο τρομερός της σάρκας μου.

Όλα μου σου τα χαρίζω – μες στον ήλιο και μες στο

ερωτικό χρώμα των ματιών σου.

Πώς πέφτει το φύλλο της λεύκας, το φύλλο που μαγεύει

το φως έτσι θε να πέσω μες στην αγκαλιά σου

Πώς σβήνουν τα τραγούδια των κοριτσιών το σούρουπο;

έτσι θε να σβήσω μες στην αγκαλιά σου.

Το γυμνό μου σώμα βρίσκεται πια στην εύκρατο ζώνη.

-Μάτση Χατζηλαζάρου

#greek quotes #writers on tumblr #greek aesthetic #artists on tumblr #aesthetic #ελληνικά στιχάκια #σώμα #σάρκα #ήλιος #body posititivity #body insecurities

[loulouditouheimona]

Για κάποια από τα χρόνια που έζησα το μπλακ αουτ είναι ολικό.

Ο ψυχίατρος μου λέει ότι τα μυαλά μας διαγράφουν το τραύμα για να βοηθήσουν να προχωρήσουμε αλλά κάθε εμπειρία που είχα είναι απομνημονευμενη στη σάρκα μου ακόμα κι αν το μυαλό ξεχάσει

Το σώμα μου θυμάται

Το σώμα μου είναι ο χάρτης της ζωής μου

Το σώμα μου φοράει ότι έχει περάσει

Το σώμα μου σημαίνει συναγερμό

Όταν θεωρεί ότι υπάρχει κίνδυνος και ξαφνικά οι μικροί πεινασμένοι δαίμονες του παρελθόντος μου βγαίνουν μαινόμενοι από τη σάρκα μου ουρλιάζοντας

Μη μας ξεχάσεις , μην προσπαθήσεις ποτέ να μας αφήσεις πάλι πίσω.

#πονος #greek posts #greek quotes #greek tumblr #γκρικ ταμπλερ #ελληνικο tumblr #ελληνικο ποστ #γκρικ ποστ #ελληνικο ταμπλρ #ελληνικά στιχάκια #βραδινές σκέψεις #βραδινες σκεψεις #βραδυ #greekposts #greekquotes #ελλαδα #λόγια #δακρυα

[nofuckinlabels]

2023

Φέτος αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς. Πιο μικρή δεν το χρειαζόμουν αυτό. Ήξερα ότι ο χρόνος δεν μπορεί να χωριστεί σε 365 μέρες, ότι είναι ένα συνεχές μέγεθος και ότι οι μέρες και οι μήνες είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να τακτοποιήσει το χαώδες άπειρο που τον περιβάλλει. Ο Ζήνωνας έλεγε ότι στην πραγματικότητα αν βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο δεν θα πάμε ποτέ από τη μια άκρη στην άλλη γιατί την απόσταση μπορούμε να την χωρίζουμε στην μέση επ άπειρον. Για αυτό οι άνθρωποι έφτιαξαν το ημερολόγιο. Για να δημιουργήσουν- τουλάχιστον- μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, αθανασίας. Παρόλα αυτά αυτές οι 365 μέρες ήταν από τις πιο σημαντικές της ζωής μου. Πνιγόμουν και ταυτόχρονα ανέπνεα πιο ελεύθερα από ποτέ. Βιωσα-πραγματικα βιωσα- τις διαστάσεις του μυαλού μου και τα παιχνίδια που μου παίζω. Έμαθα ότι ακόμα και οι χειρότερες στιγμές έχουν μια φωτεινή επιγραφή στο τέλος. Ότι η ζωή δεν είναι γραμμική. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Έμαθα να είμαι τρυφερη,να αγαπάω και να δίνομαι, να θυμίζω ανθισμένο κήπο. Έμαθα να επουλώνω τις πληγές των ανθρώπων και ταυτόχρονα να μην χάνομαι στον ορισμό τους. Δεν μετατόπισα ποτέ τον πόνο μου σε κάποιον άλλο. Ξεκίνησα αυτόν τον χρόνο ως μια κάμπια που πίστευε ότι αυτό είναι το τέλος της όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό που οι κάμπιες ορίζουν ως θάνατο οι πεταλούδες ονομάζουν γέννηση. Αν ελπί��ω κάτι για το 2024 είναι να καταφέρω να ξανά αφήσω το δέρμα μου πίσω, να αναγεννηθώ και για λίγο να ενωθώ με εκείνο το θεϊκό που έχω καταφέρει μονάχα να φανταστώ. Η ζωή είναι μια αέναη μεταμόρφωση. Ξέφυγα. Φέτος έμαθα ότι τίποτα δεν είναι άσπρο η μαύρο. Στην πραγματικότητα όλα είναι αποχρώσεις. Έμαθα ότι η αγάπη είναι η γενεσιουργός δύναμη του κόσμου. Είναι η πιο αρμονική συνύπαρξη του μαύρου με το λευκό. Ξεκίνησα αυτήν την χρονιά πιστεύοντας ότι θα σε αγαπάω για πάντα, ότι είτε θα καταλήξουμε μαζί είτε θα πρέπει να παραμείνω ερωτευμένη με την απουσία σου. Να την κάνω να σου μοιάζει σαν την καλύτερη σου εφεδρεία. Πέρασα περισσότερες μέρες από όσες θέλω να θυμάμαι να ψαχουλεύω στίχους που να σε θυμίζουν. Και χανόσουν πάντα εκεί στα παιχνίδια του μυαλού μου. Όλα αλλάξαν πριν λίγο καιρό. Όταν κάποιος με έκανε να καταλάβω ότι η αληθινή αγάπη δυο ανθρώπων είναι ικανή να σε πείσει ότι υπάρχει κάτι θεϊκό κάτι που κουνά κάποια νήματα και γεννά θαύματα. Η αγάπη πάντα θα θυμίζει απαλό χιόνι, καινούργια σεντονια,βανιλια και ηλιοβασίλεμα. Και είναι τόσο άσχημο εκείνο το κράμα αγάπης και εγωισμού αδύναμων ανθρώπων. Τελειώνω αυτή την χρονιά πιο ολόκληρη από ποτέ , πιο γεμάτη από ποτέ , πεισμένη ότι θαύματα υπάρχουν γιατί τα προκαλούμε. Τελειώνω αυτήν την χρονιά με μια διψά για ζωή. Όταν σε αγαπάει κάποιος σωστά με κάποιον μαγικό τρόπο ο χρόνος μεγαλώνει, διαστέλλεται. Ίσως γιατί μια ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για τους μεγάλους έρωτες. Είναι Δεκέμβριος και όπως στην αρχή της χρονιάς ξέρω ότι σε αγαπάω , κατοίκησες στο σώμα μου όσο γινόμουν γυναίκα και σε αναγνωρίζω μέσα μου. Κατά κάποιον τρόπο η σάρκα σου έλιωσε μέσα στην δική μου. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε ποτέ να σκοτώσω τα κομμάτια μου που σε θυμίζουν. Δεν έπρεπε ούτε καν να τα ξεχάσω. Γιατί θέλω όταν λήξει η παραμονή μου στην γη να είμαι ένα ψηφιδωτό όλων των ανθρώπων που αγάπησα. Θέλω να οικειοποιηθώ ότι τους ορίζει. Στην τέχνη άλλωστε δεν υπάρχει παρθενογένεση. Αφήνω λοιπόν αυτόν τον χρόνο τόσο μα τόσο ερωτευμένη με την γυναίκα που βλέπω στον καθρέφτη και με επίγνωση οτι θα υπάρξουν ξανά σκοτεινές μερες, μερες που θα κοιταζω για ωρες την αντανάκλαση μου σε καποια βιτρινα προσπαθώντας να με πεισω οτι δεν εξαϋλώθηκα, οτι το δερμα μου με οριζει ακομα.

[lilathanasiou]

χωρίς το κορίτσι

Τι ήταν -στ'αλήθεια- αυτός ο πόθος που γεννιόταν μέσα απ'την τόση μοναξιά;

Τι χρώμα είχε -άραγε- εκείνο το πάθος που χτύπαγε το στέρνο μου με τόση βία;

Κι εκείνη τη βία γιατί σαν χάδι μάνας γλυκά αναπολώ;

Ποια φαντασία και ποια -στ'αλήθεια- προσδοκία είχε τόση δύναμη στο όνειρο μορφές να δίνει;

Σάρκα, μαλλιά, δυό μάτια, δυό χέρια και κορμί που "δικό μου" ονόμαζα...

Ποιο άμορφο τίποτα κατάφερε τόσο πολύτιμο κι εύθραυστο για μένα να γίνει ;

Πολύτιμο γιατί ήταν άυλο. Άυλο γιατί ήταν πολύτιμο.

Γιατί όσο κι αν μαζί της πίνω δεν βρίσκω απαντήσεις σ'όσα ρωτάει το κορίτσι της φωτογραφίας;

Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να την θυμηθώ; Πώς μυρίζουν τα μαλλιά της, πώς ακούγεται το γέλιο της, τι γεύση έχουν τα δάκρυά της;

Kαι γιατί κλαίω τόσο δυνατά

Όσο το ξένο -πλέον- κορίτσι

αποχαιρετώ;

#lilathanasiou #ποίηση #λίλα αθανασίου #χωρίς #ελληνικά blogs #ελληνική ποίηση #greek blogs #greek poetry

[odos-oneirwn]

Τίποτα δεν γυρίζει πίσω.

Τα πράγματα πρέπει να τα φροντίζεις την ώρα που συμβαίνουν.

Τα παιδιά όταν μεγαλώνουν

Τα όνειρα όταν παίρνουν σάρκα και οστά.

Την ιστορία μας την γράφουμε μόνοι μας κάθε μέρα, με τις μικρές και τις μεγάλες μας επιλογές.

Και δεν τελειώνει παρά μόνο όταν φύγουμε απ' τη ζωή.

#greek tumblr #greek posts #spotify

[die-verse]

Τι είναι ο έρωτας?

Ο Έρωτας είναι μια ξαφνική λάμψη μπροστά στα μάτια σου. Εκτυφλωτική, θερμή και ακαριαία. Το φως είναι τόσο δυνατό που χάνεις την όραση σου και τόσο καυτό που νιώθεις τη σάρκα σου να καίγεται. Και μετά σκοτάδι. Σιωπή και ηρεμία. Μένει μόνο ο πόνος και η αποκρουστική μυρωδιά του καμένου δέρματος σου. Μετά το χάος. Η επούλωση. Και ο πόνος φεύγει. Αργά. Die.Verse

#greek poetry #γρεεκ τυμβλρ #γρεεκ μπλογκ #greek #ελληνικα ποστ #γρεεκ ποστς #greek posts #ελληνικη ποιηση #greek literature #ελληνικη λογοτεχνια

[ouranos77]

Κανένας δεν μιλάει για το θάνατο ,

κανένας δε μιλαει για το ποσο ρευστά είναι όλα

Νομίζουμε θα ζήσουμε αιώνια σε αυτή τη γη

νομίζουμε πως είμαστε θεοί και μπορούμε να κάνουμε ότι θελουμε..

Είμαστε νέοι ναι, δυνατοί

μπορούμε να σηκώσουμε άνθρωπο…

Εσυ φίλε μπορείς να σηκώσεις την κοπέλα σου και αυτή να γελάσει σαν παιδί

Και εσυ φιλη μου μπορείς να ετοιμαστείς, να βγεις και να ρίξεις δέκα γκόμενους με την ομορφιά σου…οκ.

Δεν είμαστε 70 ετών σαν τους ‘παππούδες’ μας

Έχουμε ακοομη να ζήσουμε… οουχού τόσα πολλά…

Μα κανένας δεν μιλάει για το ποσο ρευστά είναι όλα

Όλα μπορούν να χαθούν μέσα σε ένα λεπτό,

απροσεξίας

Μέσα σε ένα λεπτό που θα πάρεις στα χέρια σου ενα κολοχαρτο και θα γράφει ότι διαγνώστηκες

Μέσα σε ένα λεπτό που θα σου τηλεφωνήσουν και θα σου ανακοινωνόσουν κάτι κακο για κάποιον άνθρωπο σου

Ίσως για τον άνθρωπο σου

Ίσως για αυτόν που γράφεις τόσο καιρό.

Ίσως φίλε μου για αυτήν την κοπέλα που πληγωσες

Ίσως για εκείνο το παιδί φιλη μου που άφησες γιατί βαρέθηκες

Δε θέλω να σε αγχωσω.

Ναι έχεις να ζήσεις, είσαι νέος ακόμη

Μα κάποια πράγματα δε πρέπει να τα θεωρούμε δεδομένα

Έστω και αυτό το λεπτό που με διαβάζεις τώρα, ίσως τώρα είναι η στιγμή να ζητήσεις εκείνο το συγγνώμη,

Ίσως τώρα είναι που πρέπει να πεις εκείνο το σαγαπω

Ίσως τώρα είναι που πρέπει να πας να πάρεις αγκαλιά τους δικούς σου

Ίσως τώρα είναι που πρέπει να εκτιμήσεις το σώμα σου, το υγιές

Ίσως τώρα είναι που πρέπει να πάρεις κάποιες αγκαλιές που χρωστάς…

Κατι χρωστούμενα ξεκαθαρίσματα,

Και κάτι ξεχασμένες φωτογραφίες στο κινητό σου που κρυφοκοιτας κάποια βραδια, που πρέπει να ξανά πάρουν σάρκα και οστά

Γιατί σήμερα είμαι και γράφω,

Αύριο; Θα είμαι;

Και αν είμαι, θα είμαι ο ίδιος;

Να χαίρεσαι εντάξει;

29-11-23

#spotify #aesthetic #art #cute quotes #αγαπη #ερωτας #ζωη #στιχακια αγαπης #θεσσαλονίκη #λουλουδι

[kyrioskanenas]

Έγραψα ένα ποίημα για σένα μα δε θα το βρεις εδώ ακόμα κι αν οι γιατροί μου ανοίξουν με χειρουργικές τομές την καρδία και το μυαλό πάλι δε θα το βρεις εδώ ακόμα κι αν σκάψεις κάτω από τη σάρκα μου, σαν τα παιδιά που σκάβουν την άμμο, πάλι δε θα το βρεις εδώ είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μου, κάτω από τη σάρκα μου κάτω από τα κόκαλά μου σαν φυσαλίδες μες το αίμα κυκλοφορεί σε όλο μου το σώμα όπως την ευγνωμοσύνη του να σε έχω στη ζωή μου όπως τον φόβο και τη θλίψη του να λείπεις από αυτήν.

#κ.κανένας #greek quotes #greek posts

[efialths]

11:11

Σταγόνες που απλώνονται στο τζάμι Χτυπάνε με μανία στην οροφή Λες και τρέφονται από το μέταλλο των οχημάτων στην εθνική Μετατρέπεται η σάρκα μου σε τροφή για τη βροχή Ας πέσει να με καταβροχθίσει, ας μου κόψει την πνοή Ίσως νιώσω ξανά κάτι αξιόλογο που να μοιάζει με ζωή Πάψε να έρχεσαι στο μυαλό μου εσύ

Τρίζουν τα λάστιχα στους δρόμους, γρανάζια της ασφάλτου, γυρνάνε χωρίς σταματημό προς άγνωστη κατεύθυνση μα πάντα προβλέψιμη, φαύλος κύκλος και στροφή

Ναι εσύ

Ταξίδια που αναγουλιαζουν το στομάχι μου, γεμίζουν την ψυχή μου, ειρωνεία δίχως τέλος Τέλος γεμάτο ειρωνεία

Ναι εσύ

Πάψε να έρχεσαι χωρίς να είσαι εδώ

Ειρωνεία, αφού έφυγα εγώ

Είναι πολλά που δεν πρόλαβα να σου πω

Δεν φτάνουν οι συγνώμες που ψιθυρίζω στο κρεβάτι κάθε βράδυ για να εξιλεωθεί ο πόνος που σου προκαλώ

Ο πόνος που μου προκαλώ

Τη φωνή σου ακούω μεσ'τη σιωπή

Έρχεται απρόσκλητη η ανάμνηση σου για να με εκδικηθεί

#mine #greek posts #ελληνικα #γκρεεκ #greek quotes #γκρικ

[h-xwra-twn-grammatwn]

Ένα καλά ώριμο φρούτο, η ψυχή Ένα παλαιωμένο κρασί, το αίμα μου Η σάρκα μου, ταλαίπωρη, γδαρμένη, σκληρή απτής ζωής το κυνηγητό Και το μυαλό, αυτό το μυαλό Γέρικο και σοφό, άλλοτε ακόμη παιδικό και αγνό Αγαπά την ελπίδα, τις αθώες σκέψεις Τον αυθορμητισμό και την απερισκεψία που απαιτεί το σήμερα για να επιβιώσεις Μα όχι για να ζήσεις Ευθύνες πολλές και υποχρεώσεις άλλες τόσες Και συ διψάς για στιγμές, ελευθερία, χρόνο Διψά η ανάγκη για ζωή, λογικό μεν Κάποιοι τα καταφέρνουν κάποιοι όντως μπορούν να μη δίνουν αναφορά, να μη χρωστούν πουθενά Απ' την άλλη εγώ πάντα νιώθω πως κάτι ξεχνώ, κάτι οφείλω Πως χρωστώ σε μένα τόσα Και θέλω να μου τα δώσω όλα Ναι θέλω ένα προς ένα, δε ξέρω πως Μα ψάχνω, δοκιμάζω πράγματα Προσπαθώ να χωρέσουν όλα σε μια μέρα Λες και δεν έχει 24ωρες Λες και είναι διαδοχικά η επόμενη χωρίς λήξη και αρχή Αρχή και λήξη θα λεγε κανείς, μα αυτά είναι ψευδαισθήσεις Ξέρεις, όσο καλά τα πάω με τη χρονική νύξη, αλληλουχία και συναντήσεις Άλλο τόσο νιώθω πως δεν έχω καθόλου καλή αίσθηση των λεπτών Μέρα είτε νύχτα και γω χαμένη κάπου ανάμεσα Κουραστικό αυτό το τρέξιμο και όσα προκαλεί Στην εισαγωγή αναφέρομαι που πόσα να πει και αυτή Επίλογος, τέλος και αυτή αυτή στιγμή Ό,τι ήταν να βγει, είναι πλέον στο χαρτί Μα πότε νύχτωσε, νιώθω ακόμη την αυγή Ίσως γιατί κοντεύει η επόμενη ή ίσως γιατί δε θα φανεί

#dark soul #h-xwra-twn-grammatwn #η-χώρα-των-γραμμάτων #η-χωρα-των-γραμματων

[ta-oneira-kostizoyn]

Τίτος Πατρίκιος - Η σάρκα

#poetry #greek poetry #ελληνικη ποιηση

[mple-selhnhh]

Η ομορφιά ξεγελάει τη σάρκα για να πάρει την άδεια να φτάσει μέχρι την ψυχή.

-Σιμόν Βέιλ

#greek quotes #writers on tumblr #greek aesthetic #artists on tumblr #aesthetic #ελληνικά στιχάκια #blue aesthetic #ποίηση #ομορφιά #σώμα #σώματα #ανασφάλειες

[o-monaxikos]

Ξημέρωσε κι άκου να δεις ηντα 'φταξα να κάνω,στο άπιαστο σου όνειρο να ποκρεμούμαι απάνω

Να βάνω κάθε ν-του στιγμή απάνω στο σεντόνι,απου στο πρώτο φως τσ' αυγής λείπεις και με μαργώνει

Όνειρο απου το θωρώ και σ' εχω αγκαλιά μου,αγάπη πόθε μου σεβντά πάθος ψυχή καρδιά μου

Με του σεβντά σου τ' όνειρο το απαγορευμένο,κοιμούμαι φως μου καθ' αργά και μ' έχει σκεπασμένο

Όνειρο είσαι που κρατώ μέσα στην αγκαλιά μου,και παίρνουν σάρκα και οστά τα "θέλω" τα δικά μου

Εκεί που δεν υπάρχουν "μη" "δεν πρέπει" και "δεν κάνει",ούτε "απαγορεύεται" σ' ότι ο νους μου βάνει

Ο γείς τον άλλο αγκαλιά στο όνειρο κρατούμε,κι όλα τα "πρέπει" και τα "μη" μάθια μου τα ξεχνούμε

Τα "θέλω" που δεν τόλμησε να πει ο γείς στον άλλο,γιατί δεν "πρέπει" ζήσαμε στ' όνειρο το μεγάλο

Οι πεθυμιές απου 'χουμε τα "θέλω" του κορμιού μας,τ' ανείπωτα που έχουμε στα βάθη του μυαλού μας

Όλα αυτά που αφορμή είναι κι οι δυό να πούμε,γιάντα να πρέπει στ' όνειρο μονάχα να τα ζούμε

Να σμίγουμε τ�� βλέμμα μας και ούτε "γειά" μη λέμε,μα τα κορμιά μας στου σεβντά μία φωτιά να καίνε

Ενός σεβντά η πεθυμιά και μιας αγάπης πάθος,να 'ναι κρυφή κι απο τσοι δυό και να το λέμε "λάθος"

Αν είναι λάθος ο σεβντάς γιατί μου φέρνει πόνο ;,που πρέπει να σε χαίρομαι στα όνειρα μου μόνο

Πόνος βουβός και σιωπή μ' έχει αγκαλιάσει πάλι,που πρέπει να κρατώ κρυφή μια πεθυμιά μεγάλη

Κλείνω τα μάθια δε μιλώ να κρατηθώ ακόμα,απ' τ' άπιαστο σου όνειρο που σε φιλώ στο στόμα

Για λίγα δευτερόλεπτα ακόμα να κρατήσω,τ' όνειρο απου ξυπνητός δεν πρόκειται να ζήσω

Να ζήσω στην ψευδαίσθηση πως σ' έχω αγκαλιά μου,πάθος καρδιά μου σκέψη μου κι ανείπωτ' έρωτα μου

Πάθος ψυχή μου έρωτα και πεθυμιά και "θέλω",αναπνοή μου και σεβντά άγγελε των αγγέλω

Έδωσες πάλι αφορμή να βγει στο πρόσωπό μου,παράπονο που ότι αγαπώ είν' άπιαστ' όνειρο μου

#greek tumblr #kritika #crete #isle of crete

[nofuckinlabels]

Ομολογώ πως μου λείπει το λάγνο σου ψέμα

Μου λείπει ο τρόπος που σε έβλεπα ολο δικό μου

Την στιγμή που είχες κατακερματιστεί σε χιλιάδες ξένα χείλη

Που υπήρχες απόλυτα και βασανιστικά μέσα στα όνειρα μου

Τι και αν η επιστροφή σου ήταν κάλπικη;

τελικά δεν σε ξέρω πλέον

Οι μνήμες στοιβάζονται η μια πάνω στην άλλη μέχρι που το μυαλό δεν είναι αρκετά ευρύχωρο για τις προηγούμενες

Όταν δυο άνθρωποι χωρίζουν είναι θέμα χρόνου να γίνουν αληθινά δυο ξένοι

Όπως πρώτα

Να γνωρίζουν εκδοχές μόνο ο ένας του αλλού που έτυχε να τέμνονται σε ένα σημείο στο χαώδες άπειρο του ορίζοντα

Σαν εκείνα τα αστέρια που ταξιδεύουν γαλαξίες μέχρι να βρουν το συμπληρωματικό τους

Και μετά καταστρέφονται στον ουρανό

Αστέρια είναι οι άνθρωποι

Ένα ακαριαίο δευτερόλεπτο απόλυτης ένωσης πριν χαθούν για πάντα

Σβήνουν αμέτρητες μέρες τώρα που είμαι παράλογα δική σου

Η πεισματική μου άρνηση να δεχτώ το τέλος μας ,ενοχλεί το σύμπαν και την νομοτέλεια του.

Το νιώθω να πιέζει την σάρκα μου από μέσα προς τα έξω μέχρι η φθαρτη μου ύλη να μην μπορεί πλέον να σε ορίζει

Λύγισα

είναι πιο εύκολο να μην ελπίζεις βλέπεις

Η ευθανασία του έρωτα είναι απελευθερωτική

Η Δημουλά όμως είπε πως « εκείνος που κάνει την μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας είναι ο απαισιόδοξος, αλλιώς δεν θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος»

Απαισιόδοξη λοιπόν

κλείνω τα μάτια μου με τα χέρια μου και αφήνω την θλίψη να με παραλύσει

κάποιες στιγμές απομακρύνω τα χέρια μου και κοιτάζω να δω αν έρχεσαι

Ποτέ δεν έρχεσαι

Για αυτό λοιπόν απομακρύνω κάθε ελπίδα που δίνει διάρκεια στην απουσία σου

Μέσα στην τόση δυσπιστία άλλωστε δεν μπορεί

Κάτι πρέπει να είναι όμορφο

Το σύμπαν βασίζεται στην αρμονία

Μέσα στην απόλυτη θλίψη είναι κρυμμένος ο απόλυτος έρωτας

[apoproswpopoihsh]

Προφητικό

Κάθομαι στον καναπέ, όπως ακριβώς και στο πορτρέτο που ζωγράφισες, με τις κάλτσες μου στα δεξιά και το καναρίνι μου στα αριστερά. Τα χοντρά μου πόδια είναι κομμάτι μικρά και δεν φτάνουν στο πάτωμα. Τα μάτια μου έχουν μια μουντή, υπερμαγγανική λάμψη. Στήθια σαν ώριμα λάχανα, σκαμπανεβάζουν λίγο κάθε που πέφτω μπροστά. Αλλά το θλιβερό με μένα είναι ότι νομίζω πως έχω χάσει τους χυμούς μου. Κάθομαι εκεί σαν αποφορτισμένη μπαταρία, το πρόσωπό μου είναι γυρτό, χρειάζεται τόνωση, μίαν αιφνίδια ανάβλυση για να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Εσύ χοροπηδάς ολόγυρα και μπροστά μου σαν χοντρός βάτραχος. Η σάρκα σου τρεμουλιάζει. Γλιστράς και σου είναι δύσκολο να ξανασηκωθείς έτσι σωριασμένος που είσαι με τη χοντρή σου την κοιλιά. Το πρόσωπό σου αγγίζει το χαλί. Το προγούλι σου ακουμπάει βαριά στο χνούδι του υφάσματος. Ζωντανεύεις και πάλι, τινάζεσαι από εδώ κι εκεί, πετάγεσαι από τον ώμο μου. Δαγκώνεις το αυτί μου, στο λοβό, εκεί που δεν πονάει. Αλλά εγώ εξακολουθώ να είμαι ψόφια, αποφορτισμένη μπαταρία και δίχως ίχνος χυμού. Πέφτεις στην αγκαλιά μου κι απλώνεσαι εκεί και πάλλεσαι σαν πονόδοντος. Είμαι όλη θέρμη, μα ανήμπορη. Στις κόγχες των ματιών σου λάμπουν τα κουμπιά ενός κομψού γιλέκου. «Ξεκούμπωσε τα μάτια μου, θέλω να σε βλέπω καλύτερα». Σε κουβαλάω στο κρεβάτι και σταλάζω λίγο καυτό κερί στα μάτια σου. Βάζω δαχτυλίδια γύρω από τον αφαλό σου και χώνω ένα θερμόμετρο στον κώλο σου. Σε ξαπλώνω, κι εσύ τρεμουλιάζεις και πάλι. Ξάφνου, σμικρύνεσαι, συρρικνώνεσαι, χάνεσαι από τη θέα. Εγώ σε αναζητάω, ψάχνω ολόγυρα να σε βρω, σε γυρεύω μέσα στα έντερά μου, πουθενά. Κάτι κάπου με γαργαλάει, δεν μπορώ να προσδιορίσω που. Το κρεβάτι είναι γεμάτο βατράχια και κουμπιά από κομψά γιλέκα. Κάτι με γαργαλάει, δεν ξέρω πού. Τα κουμπιά πέφτουν από το κρεβάτι. Οι βάτραχοι σκαρφαλώνουν στους τοίχους. Γαργάλημα και δωσ’ του γαργάλημα. «Βγάλε το κερί από τα μάτια μου! Θέλω να σε βλέπω!» αλλά εγώ δεν κάνω άλλο από το να γελάω, να σπαρταράω απ’ τα γέλια. Κάτι υπάρχει μέσα μου κι όλο με γαργαλάει, ξανά και ξανά. Θα πεθάνω από τα γέλια αν δεν το βρω αυτό το κάτι. «Το μπαούλο είναι γεμάτο με όμορφα πράγματα! Με ακούς;» Γελάω, σαν σκουλήκι στο νωπό χώμα γελάω. Η κοιλιά μου έχει πρηστεί από τα γέλια. Τα πόδια μου μελανιάζουν. «Ω θεέ μου, κάτι με γαργαλάει… και δεν μπορώ να κάνω τίποτα!»

-Κατερίνα Α.

[visions-of-hlliana]

ΑΓΑΠΆΩ

Αγαπάω,

Όπως τα χείλη μου αγαπούν να αγκαλιάζουν το πρωινό μου τσιγάρο.

Αγαπάω,

Όπως τα νύχια μου αγαπούν να χώνονται βαθιά στο δέρμα.

Αγαπάω,

Όπως η λεπίδα τη φλέβα.

Αγαπάω,

Όπως ένα σκουλήκι το χώμα,

Και ένα μυρμήγκι τα ψίχουλα.

Αγαπάω,

Όπως ο πονοκέφαλος μου αγαπάει ένα μπουκάλι κρασί.

Αγαπάω,

Όπως ένα κοράκι αγαπάει τη σάπια σάρκα τη νεκρή.

Όπως ο σταυρός αγαπάει τον λαιμό που τον φοράει.

Αγαπάω,

Όπως ο λύκος την αλεπού.

Έτσι και γω,

Αγαπάω εσένα.

#greece #greek blog #greek poetry #hlliana #γκρικ μπλογκ #hllianas visions #visions of hlliana #σκεψεις #ελληνικα #ελληνικο tumblr #ημερολογιο #ηλλιανα #ημερολόγιο #κειμενα #ελληνικο ποστ #γρεεκ ποεμ #γρεεκς #γρεεκ #γρεεκ ποστς #γρεεκ ταμπλρ #γρεεκ μπλογκ