#Πανικό

[astratv]

Προκαταρκτική έρευνα για το τροχαίο με το βυτιοφόρο που σκόρπισε τον πανικό – Ελεύθερος αφέθηκε ο οδηγός –

Προκαταρκτική έρευνα διατάχθηκε χθες από τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Λάρισας, προκειμένου να διερευνηθούν περαιτέρω οι συνθήκες του τροχαίου ατυχήματος που σημειώθηκε προχθές το μεσημέρι και είχε ως αποτέλεσμα να αποκατασταθεί η κυκλοφορία της ΠΑΘΕ έπειτα από σχεδόν ένα 24ωρο, λίγο πριν τις 6 χθες τα ξημερώματα και αφού νωρίτερα να σύρθηκε το βυτιοφόρο. Στο μεταξύ, όπως αναφέρει η εφημερίδα…

View On WordPress

#αφέθηκε #βυτιοφόρο #για #Ελεύθερος #έρευνα #Με #οδηγός #Πανικό #που #Προκαταρκτική #σκόρπισε #το #τον #τροχαίο

[justforbooks]

«ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΙΑ ΔΡΟΜΟΣ, αλλά κόσμος, ένας χώρος και χρόνος καμωμένος σχεδόν από νύχτα και από στάχτες που έπεφταν. Εκείνος περπατούσε προς το βορρά μέσα από τα χαλάσματα και τη λάσπη και άνθρωποι τον προσπερνούσαν τρέχοντας, κρατώντας πετσέτες στο πρόσωπό τους, σακάκια πάνω από το κεφάλι τους… Ο αέρας ήταν ακόμη γεμάτος από τη βουή, τον αχό της κατάρρευσης. Αυτός ήταν ο κόσμος τώρα»…

Ο καπνός και η στάχτη που τύλιξαν τη Νέα Υόρκη από τους φλεγόμενους Δίδυμους Πύργους αλλά και ο τρόμος και η απορία που κυρίευσαν τους Αμερικανούς ως το μεδούλι τη μοιραία εκείνη μέρα του 2001 αναδύονται από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος του Ντον Ντελίλο «Άνθρωπος σε πτώση» (Εστία, 2010, μετ. Ε. Φρυδά).

Από τα πιο βατά και ρεαλιστικά έργα του πολυβραβευμένου Αμερικανού συγγραφέα, το «Άνθρωπος σε πτώση» δανείζεται τον τίτλο του από τη διασημότερη ίσως φωτογραφία που είδε το φως μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, μ’ έναν από τους δεκάδες εργαζόμενους στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου οι οποίοι, μέσα στην απελπισία και τον πανικό τους, αναγκάστηκαν να βουτήξουν στο κενό. Αντίθετα, ο Κιθ, ένας από τους βασικούς ήρωες του βιβλίου, υπήρξε από τους τυχερούς. Επέζησε. Και το πρώτο πράγμα που κάνει βγαίνοντας από τα συντρίμμια, με το αίμα ενός συναδέλφου πάνω του και μ’ έναν χαρτοφύλακα που δεν του ανήκει στα χέρια, είναι να πάρει τον δρόμο για το σπίτι του, μολονότι χωρισμένος εδώ και καιρό.

Η γυναίκα του Κιθ, η Λιάν, θα έχει εφεξής ν’ αναμετρηθεί με την «περιπλανώμενη παρουσία» ενός ζωντανού-νεκρού, έτοιμου να εγκαταλείψει τη δικηγορική καριέρα του για να επιδοθεί επαγγελματικά στο πόκερ και ν’ ανοίξει την καρδιά του σε μια άλλη γυναίκα, που επίσης επέζησε από το χτύπημα, χωρίς ίχνος ενοχών. Απ’ τη μεριά της, η Λιάν ξεκοκαλίζει τις εφημερίδες με πάθος, αναλαμβάνει τη φιλο��ογική επιμέλεια όλο και περισσότερων βιβλίων γύρω από την τρομοκρατική επίθεση και παρακινεί μια ομάδα ασθενών από τη νόσο του Αλτσχάιμερ να καταγράψουν τις όποιες αναμνήσεις τους από το ίδιο γεγονός. Όσο για τον μικρό τους γιο, αυτός μιλά συνωμοτικά με τους φίλους του για τον Μπιλ Λότον (έτσι παραφρασμένο φτάνει στ’ αυτιά των πιτσιρικάδων το όνομα Μπιν Λάντεν) και καιροφυλαχτεί για να φωτογραφίσει κι άλλα αεροπλάνα-βόμβες στον ουρανό…

Τι μέλλον επιφυλάσσεται σ’ αυτές τις μονάδες που ευελπιστούν ότι θα ξαναενωθούν; Είναι δυνατόν να ξεμπέρδεψαν με τις συγκρούσεις, με την καθημερινή φθορά; Το σίγουρο είναι ότι τίποτε δεν είναι όπως παλιά. Κάτι που ο Ντελίλο αναδεικνύει μέσα από ιστορίες, στιγμιότυπα και πορτρέτα κάμποσων δευτερευόντων ηρώων, ανάμεσα στους οποίους νεαροί μουσουλμάνοι γεμάτοι απέχθεια για την αμερικανική υπερδύναμη, ένας καλλιτέχνης-περφόρμερ που υποδύεται τον «άνθρωπο σε πτώση» σκαλίζοντας τις φρικτές μνήμες των συμπολιτών του, καθώς και ο εραστής της διανοούμενης μητέρας της Λιάν, ο Μάρτιν, ένας Ευρωπαίος έμπορος έργων τέχνης με αινιγματικό παρελθόν.

«Η μια πλευρά έχει το κεφάλαιο, την εργασία, την τεχνολογία, τους στρατούς, τις εταιρείες, τις πόλεις, τους νόμους, την αστυνομία, τις φυλακές. Η άλλη πλευρά έχει μερικούς ανθρώπους πρόθυμους να πεθάνουν», συνοψίζει την κατάσταση ο Μάρτιν που, έχοντας θητεύσει σε ακροαριστερές οργανώσεις στα χρόνια του '60 και του '70, αναγνωρίζει στους τρομοκράτες της τζιχάντ τον παλιό, δικό του ριζοσπαστισμό. Κι όπως επιμένει, «δεν θ’ αργήσει να έρθει η ημέρα που θα σκέφτεται κανείς την Αμερική μονάχα για τον κίνδυνο που προξενεί. Παύει να είναι το επίκεντρο. Γίνεται το κέντρο των δικών της σκατών».

Συγγραφέας που ήδη από τη δεκαετία του '70, στο μυθιστόρημά του «Players», είχε προφητεύσει την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων, και στου οποίου το έργο το θέμα της τρομοκρατίας θίγεται ξανά και ξανά (βλ. «Μάο ΙΙ», «Τα ονόματα» ή το «Libra» γύρω από τη δολοφονία του Κένεντι), ο Ντελίλο θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους εξερευνητές της μοντέρνας εποχής, μιας εποχής σημαδεμένης από την κυριαρχία του χρήματος, την ανάπτυξη της τεχνολογίας και τη θεοποίηση της ελεύθερης αγοράς. Στον «Άνθρωπο σε πτώση», εντούτοις, το βάρος δεν πέφτει τόσο στην πολιτική όσο στην ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου και στην ανάγκη τους να επικοινωνήσουν, όταν εισπράττουν από την Ιστορία οδύνη, απώλειες και χιλιάδες ερωτηματικά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Άνθρωπος σε πτώση #Ντον Ντελίλλο #book review

[denimbex1986]

'Paul Mescal talked about the insecurity he feels as an actor during love scenes.

The 28-year-old actor revealed that he sometimes feels panic while filming these kinds of scenes, according to a Daily Mail report.

Recently, the Irishman filmed sex scenes with Andrew Scott , known for his role in "Fleabag" and "Sherlock", for the movie " All of Us Strangers ".

The film follows Andrew Scott's lonely screenwriter Adam as he encounters the spirits of his dead parents and falls in love with his neighbor in a skyscraper living in London.

Mescal admitted that he felt very vulnerable during the very personal and tender moments he filmed with Scott.

The actor told 'All of Us Strangers' writer and director Andrew Haig during an interview with AnOther magazine: 'Sometimes I felt panicked. Acting has the ability to be the most embarrassing thing any of us do."

He then went on to say, " When you're in a scene where [shame] is heightened—say, if your body is exposed or if there's an emotional weight to a scene—surprisingly, if you're working with good actors, you can just put a" bubble" around you and fight it out together. Andrew Scott is just outrageously good."

The actor went on to praise his co-star, saying that their closeness in real life allowed for an intimacy and trust on screen that he only sometimes had with other people, such as Daisy Edgar-Jones in "Normal People" and Saoirse Ronan in " Foe'.

The film is an adaptation of Japanese author Taichi Yamada's 1987 novel 'Strangers'.'

#Andrew Haigh #Paul Mescal #All of Us Strangers #Taichi Yamada #Strangers #Andrew Scott #Fleabag #Sherlock #Daisy Edgar-Jones #Normal People #Saoirse Ronan #Foe

[mouskema-stories]

Μάρτυρες (submission)

Τέλη καλοκαιριού,ξενερωμένες που τελείωσαν οι διακοπές και άρχιζε ένα ακόμα εξάμηνο στη σχολή,έχουμε βγει με μια φίλη και καθόμαστε σε ένα παγκάκι να πούμε τα γκομενικά μας.Ησυχία παντού,και ξαφνικά ακούμε φωνές.Μία παρέα πολλών ατόμων φωνάζει και κυνηγάει μία άλλη παρέα,η οποία τρέχει να ξεφύγει.Κάποιος από την παρέα μένει πίσω και μπροστά στα μάτια μας τον βλέπουμε να μαχαιρώνεται.Μέσα στον πανικό,παρατήρησα ένα παλικάρι που έτρεχε να βρει βοήθεια,φίλος του τραυματισμένου.Γύρω στα 30,μέτριο ύψος,ωραίο πρόσωπο και χέρια καλυμμένα με τατουάζ.

Όταν ήρθε η αστυνομία,προσφέρθηκα να πάω μαζί τους να καταθέσω,και κατά τις 4 τα ξημερώματα βρισκόμουν στη ΓΑΔΑ.Μετά από κάποιες ώρες,και ενώ ακόμα περίμενα να καταθέσω,ήρθε το παλικάρι το οποίο βρισκόταν στο νοσοκομείο με το φίλο του.Έπεσαν κάποιες ματιές αλλά θεωρούσα ότι ήταν απίθανο να γυρίσει να με κοιτάξει ένας τέτοιος τύπος.

Αφού δόθηκαν οι πρώτες καταθέσεις,ήρθε η ώρα για τις δεύτερες,τις συμπληρωματικές.Οι μάρτυρες είχαμε ανταλλάξει στοιχεία αλλά είχα τα στοιχεία όλων ,εκτός από εκείνου. Για καλή μου τύχη, κάποιος μου έστειλε το facebook του.Τον έλεγαν Δ. και ήταν rapper.

Στο μήνυμα που του έστειλα του συστήθηκα,του είπα από πού τον βρήκα και τον λόγο που του έστειλα.Με θυμόταν και έψαχνε τρόπο να με βρει.Αρχίσαμε να μιλάμε και βρεθήκαμε γείτονες.Η πρόταση δεν άργησε να γίνει “Θες να περάσεις αύριο το βράδυ από το σπίτι μου να τα πούμε από κοντά και να συζητήσουμε και για το περιστατικό;"Δέχτηκα και το επόμενο βράδυ ήμουν στην πόρτα του,φορώντας ένα μαύρο στραπλες φόρεμα μέχρι το γόνατο.Τα πόδια μου έτρεμαν.Όταν άνοιξε την πόρτα καύλωσα αμέσως με το βλέμμα του και το χαμόγελο του και δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω το πως κοίτουσε τον μεγάλο και τουρλωτό κώλο μου!

Μιλούσαμε για τα πάντα για 3 ώρες περίπου,μέχρι που το σβέρκο μου έκανε ένα κρακ και άρχισα να πονάω.Απευθείας προσφέρθηκε να μου κάνει μασάζ.Με ξάπλωσε μπρούμυτα στον καναπέ και άρχισε να με τρίβει στο σβέρκο.Άνοιξε το συρτάρι και έβγαλε ένα μπουκαλάκι με λάδι,με το οποίο άρχισε να με τρίβει.Ένιωθα το βρακάκι μου να με ενοχλεί.Όσο με ακουμπούσε, ερχόταν όλο και πιο κοντά στο αυτί μου και μου έλεγε με την πιο καυλιάρικη φωνή του "Σ'αρέσει μικρή;” Είχα καυλώσει απίστευτα, ήθελα να με κάνει το παιχνίδι του.Άρχισε να με χαϊδεύει στην πλάτη και να με ρωτάει αν πονάω κι εκεί.Φυσικά απαντούσα ναι,με όση φωνή μου είχε απομείνει.Τότε μου κατέβασε το φόρεμα,αφήνωντας να μου καλύπτει μόνο τον κώλο.Κάθισε πάνω στα μπούτια μου και μου έριξε λάδι στην πλάτη ενώ ταυτόχρονα ένιωθα το φούσκωμα στο παντελόνι του, που βρισκόταν πάνω στον κώλο μου.Όταν τελείωσε με την πλάτη,έπιασε τα πόδια μου.Ξεκίνησε από χαμηλά, και με αργές κινήσεις ανέβαινε ανάμεσα στα πόδια μου και σταματούσε μόλις άγγιζε λίγο από το εσώρουχο,το οποίο ήταν μούσκεμα.Όταν το κατάλαβε,σήκωσε το φόρεμα, έκανε το εσώρουχο στην άκρη και άρχισε να γλύφει τον κώλο μου ενώ μου έβαζε δάχτυλο στο μουνί,που πλέον παρακαλούσε.Με γύρισε βίαια ανάσκελα,έσκισε το στρινγκ και με έγλυφε ενώ έτριβε όλο το πρόσωπό του στο μουνί μου.Του ζητούσα να σταματήσει γιατί ήθελα να με γαμήσει αλλά δεν σταματούσε.Τότε του έριξα μία δυνατή σφαλιάρα στο πρόσωπο.Με κοίταξε έντονα,ανέβηκε από πάνω μου,πατώντας πάνω στα χέρια μου ,με έφτυσε στο πρόσωπο και που έριξε τόσα χαστούκια ,που έβλεπα θολά.

“Τώρα είσαι το μικρό μου πουτανάκι,εγώ διατάζω ,εσύ υπακούς”, κι άλλη μία φορά με έφτυσε στο στόμα.Τον έφτυσα και γω και κατέβασε γρήγορα το παντελόνι του και ήταν πρησμένος.Μου έσκιζε το μουνάκι ,πνίγοντας με με το χέρι του , ενώ εγώ έπαιζα με την κλειτορίδα μου.Όταν έχυσα με επιβράβευσε με ένα χαστούκι στο μουνί και με ένα γλωσσόφιλο. Με γύρισε στα 4 και μου έριξε λάδι στον κώλο,βάζοντας μου 2 δάχτυλα ενώ με έσκιζε από μπροστά. Μου τράβηξε τα μαλλιά και με χτύπησε στον κώλο τόσο δυνατά, που έβγαλα μία κραυγή,ενώ ταυτόχρονα χαμογελούσα από την καύλα.

Γονάτισα, φορώντας τα γυαλιά μου , κοιτώντας τον με το πιο αθώο μου βλέμμα και του ζήτησα την άδεια να τον βάλω στο στόμα μου.Αυτό τον καύλωσε ακόμα περισσότερο, μου έφτυσε το στόμα και άρχισα να τον γλύφω,να τον βάζω όλον στο στόμα μου,μέχρι να πνιγώ και να δακρύσω.Μετά από λίγο τα χύσια του ήταν παντού στο πρόσωπο μου και στο στόμα μου,και πήρα τα γυαλιά μου και τα έγλυψα για να έχω την γεύση του.

“Θα τα πούμε στο δικαστήριο…όταν σου κλείσω το μάτι,πάμε στις τουαλέτες…”

[sidokasa]

σαγαπαω μα σε μισώ,

σου ζήτησα να είσαι εδώ μα είναι αδύνατο. Ακόμα και το mdma μου βγάζει πανικό, κουμπωνω τρία για να κοιμηθώ, όχι μισό.

Για την αγάπη έγινα τζανκι, εσύ μην γίνεις, πάντοτε ήξερες να παίρνεις οχι να δίνεις.

so let's forget the shit we been through, keep it between us..

αν είσαι οκευ με αυτό θα είμαι οκευ και εγώ.

δεν έφυγες ποτέ από εδώ, είσαι απλά σε όποιο δωμάτιο δεν είμαι

μου είπες "κάτι όμορφο γίνε" αλλά να γίνω εσύ δεν μπορώ.

@solmeister13

#solmeister

[megamhses]

Είσαι ψυχική ασθένεια.

Μου τρελαίνεις το μυαλό. Μου διαλύεις τη λογική. Δεν υπάρχει λογική. Σαν έμμονη ιδέα, δε φεύγεις ποτέ από το μυαλό μου. Ότι και να κάνω, σκέφτομαι πώς θα ήταν αν το κάναμε μαζί. Ακόμα και όταν πάω στο περίπτερο. Ακόμα και όταν τρώω το μεσημεριανό μου και βάζω κάτι χαζό να παίζει. Ακόμα και ένα τσιγάρο...

Κάθε φορά που σε σκέφτομαι μου κόβεται η ανάσα. Δε μπορώ να αναπνεύσω όταν θυμάμαι όταν δεν είσαι στη ζωή μου. Νιώθω ότι δε θα ζήσω για πολύ. Νιώθω ότι τα πάντα είναι δύσκολα. Όχι, δε το παθαίνω μόνο όταν δεν είμαι καλά. Μπορεί να το πάθω στη καλύτερη στιγμή μου. Στη πιο όμορφη μέρα μου. Νιώθω τόσο πανικό που δεν είσαι εδώ και δε ξέρω καν τι σκέφτομαι από τη φρίκη.

Δεν έχει τίποτα αξία αν δε το μοιράζομαι μαζί σου. Δεν υπάρχει λόγος να προσπαθώ για κάτι. Δε μπορώ να κοιμηθώ, δε μπορώ να φάω. Δε θέλω να βγω έξω. Ποιος ο λόγος; Δε θέλω να κάνω κάτι μόνο και μόνο για εμένα. Ποτέ δεν έκανα κάτι μόνο για εμένα...

Με αρρωσταίνει η απουσία σου... Αυτό θέλω να πω. Και δε θέλω βοήθε��α. Θέλω μόνο εσένα. Αλλιώς τι να τη κάνω τη βοήθεια; Ας καώ στη κόλαση του μυαλού μου αν δεν έχω εσένα...

#greek tumblr #αγαπη μου #ελληνικα #ζωη μου #μου λειπεις #greek blog #greek post #greek quotes #greek posts #ελληνικό #ελληνικά #ερωτας #εσυ #ελληνικο tumblr #ελληνικο ποστ #γκρικζ #γρεεκς #γκρεεκ #γρεεκ τεχτ #γκρικς #γρεεκ ποστς #γκρικ ταμπλερ #γκρικ μπλογκ #γκρικ ποστ #ελληνικα ποστς #πονάω #πονος #ποναω #γυρνα πισω #μοναξια

[pure-aitherovamwn]

Μίλησε μου μια στιγμή πριν πεθάνω , μίλησε μου εάν νιώθεις τα πόδια σου να κόβονται . Όταν έκλεισα την πόρτα , μπορώ να πω πως το μετάνιωσα και έτρεξα να την ανοίξω μα από το πανικό μου πάγωσα

Εγώ δεν ήμουνα καλή απέναντι σου / 24 Σεπτέμβρη , 2:26π.μ.

[visions-of-hlliana]

Το Πάρκο (2023)

Λίγο πριν τα 24,

Μα εγώ κλαίω σαν μικρό παιδάκι, και μέσα στον πανικό μου σε ψάχνω. Και σαν εκείνο το ποίημα που κάποτε λάτρευα σου φωνάζω:

-Μα που γύριζες;

Οληνυχτίς τα χέρια μου έψαχναν το σώμα σου καθώς ο εφιάλτης με σκότωνε στον ύπνο μου. Σου έλεγα πόσο μου λείπεις, ενώ εκείνος με μαχαίρωνε πισώπλατα.

Ολημερίς τύλιγα τα χέρια μου γύρω από το αδυνατισμένο μου κορμί σε μια μάταιη προσπάθεια τους να μιμηθούν τα δικά σου. Επανειλημμένοι ψίθυροι μέσα από τα δόντια μου, να λένε πόσο μου λείπεις.

-Συγγνώμη.

Μου λες και τα μάτια μου ξαφνικά ανοίγουν γεμάτα δάκρυα, βλέποντας σε επιτέλους μπροστά μου, να με έχεις αγκαλιά και να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά απαλά για να με ηρεμήσεις καθώς καθόμαστε στο παγκάκι ενός αθηναϊκού πάρκου. Με τρεμάμενα χείλη και βλέμμα πικρό σου χαμογελάω ελάχιστα, μα συνεχίζω να κλαίω που επιτέλους είμαι στην αγκαλιά σου.

Η εικόνα διακόπτεται καθώς ο παντογνώστης περνάει από μπροστά μας με ένα τσιγάρο στα χείλη και μας βγάζει μια φωτογραφία Polaroid, την οποία δίνει στα χέρια του αναγνώστη. Ο οποίος έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα και ένα ζευγάρι μπερδεμένα μάτια.

Περιγραφή φωτογραφίας: Ένα πάρκο γεμάτο κόσμο και στο βάθος μια κοπέλα σε ένα παγκάκι να κλαίει μόνη της, με τα χέρια της τυλιγμένα γύρω από το στήθος της, να την αγκαλιάζουν.

#greek blog #greek poetry #hlliana #γκρικ μπλογκ #hllianas visions #visions of hlliana #σκεψεις #ελληνικο tumblr #greece #ελληνικα κειμενα #ημερολογιο #ημερολόγιο #ηλλιανα #κειμενα #κειμενο #γρεεκ ποεμ #γρεεκ ποστς #γρεεκζ #γρεεκ ταμπλρ #ποιηματα #ελληνικη ποιηση #ποιήματα #πεζογραφία

[madam-hussein]

Οι νικημένοι

Ανάβαλες την τελευταία πάντα μέρα τη φυγή σου

Είχαμε μέσα κι οι δυο μας βαθιά τον πανικό του χωρισμού.

Νοσταλγούσαμε τόσο να χαρίσουμε τις αβέβαιες πλάνες μας στ’ όνειρο

Όμως ποιός δε λογάριασε τα λευκά καλοκαίρια που πληγώσαν τα χρόνια μας

Ποιός δεν επίστεψε πως δεν είχαμε ακόμα πληρώσει το χρέος μας ολάκερο

Και βρίσκουμε την κρίσιμη τούτη στιγμή αιχμάλωτους όρκους στη νιότη μας, αισθήματα πιο πλούσια από τ’ άναμμα της σάρκας

Ξέρεις πως πια ξεχάσαμε τ’ αμέριμνα παιδιά που σπαταλούσαν το γέλιο τους

Ξέρεις πως θά ’ρθει μια μέρα που θα φορέσουμε αλογάριαστα ολόγυμνοι τον εαυτό μας

Συντροφεύοντας τις ακριβές μας αμφιβολίες, ξαγρυπνήσαμε ατέλειωτες νύχτες χωρίς δίπλα μας να ’ναι κανείς ν’ ακούσει την αγωνία της φωνής μας

Αγαπήσαμε μια τρικυμία καινούρια, κι όμως γιατί ν’ αναβάλλουμε πάντα την ώριμη χρονολογία;

Και μένουμε δυο νικημένοι μ’ ολιγόπιστα μάταια φερσίματα.

#μανόλης αναγνωστάκης

[liveloula]

Ρε ξερνάτε και εσείς απο άγχος/πανικό/φόβο κλπ ή μόνο το δικό μου στομάχι μου παίζει πουστιές;

[moudania]

[justforbooks]

«Σε μερικά χρόνια βλέπω όλους τους παλιούς φούρνους να εξαφανίζονται» μου λέει ο Βαγγέλης (Γαβριηλίδης) και νοιώθω πάραυτα έναν μικρούλι πανικό και μια ταραχή, γιατί κάτι ξέρει ο παμπάλαιος φούρναρης. Κι όμως, αντικρούω αισιοδοξώντας, ο κόβιντ μας έβαλε όλους να ζυμώσουμε το καρβέλι μας, όλο και περισσότερα νέα παιδιά βασανίζονται με προζύμια αργής ωρίμασης στους φούρνους νέας γενιάς και το ψωμί φιγουράρει πρώτο όνομα στη μαρκίζα της μόδας και των τάσεων. Αν σκεφτείς, όμως, την αρχέγονη σημειολογία του Άρτου, προσευχή της θρέψης και βάση της καθημερινής μας χόρτασης, ναι, δέκα κούκοι δεν φέρνουν την άνοιξη του ψωμιού σε μια πρωτεύουσα. Οι γενιές του μέλλοντος μπορεί τη φρατζόλα να την αντιλαμβάνονται μόνον ως κάτι τετραγωνισμένο που κυκλοφορεί σε πλαστικό στο σούπερ μάρκετ, μπορεί να μην συναντηθούν ποτέ με την ιερή ευωδιά του ψωμιού που βγαίνει καυτό από έναν ξυλόφουρνο, μπορεί να μην ξέρουν και τί θα πει ξυλόφουρνος και το σίγουρο είναι πως δεν θα δίνουν δεκάρα για λέξεις όπως χημικά, διογκωτικά, προζύμι και προκάτ κατεψυγμένες ζύμες. Γι' αυτό όσο ακόμη υπάρχουν παλιοί φουρνάρηδες που ζυμώνουν μόνοι το ψωμί τους, αντιλαμβάνονται (και αντιλαμβάνομαι) το έργο τους σαν κοινωνικό λειτούργημα.

Αυτή η γωνιά του Κεραμεικού, ένα ποιητικό κομμάτι παλιάς Αθήνας, με τις μονοκατοικίες, τις λουλουδιαστές αυλές, τα ερειπωμένα νεοκλασικά, τους καφενέδες, τους γειτόνους που βγάζουν καρεκλάκια στα πεζοδρόμια και ανταλλάσσουν κουτσομπολιά στα κατώφλια, έχει τον δικό της φούρνο, τον ίδιο από το 1983. Αυτόν που ψήνει ακόμη το γιουβέτσι της Κυριακής άμα του ζητήσεις και τα δεκάδες γιορτινά αρνάκια της συνοικίας την ημέρα του Πάσχα. Για τον Βαγγέλη ο φούρνος ήταν μοίρα, μονόδρομος και εκ γενετής εθισμός στα ζυμάρια. Από το 1900 ο μπαμπάς της μητέρας του είχε φούρνο στην Αχαρνών. Όλα τα αδέλφια της μάνας του, φουρνάρηδες. Και τον μπαμπά του χρυσοχόο τον πάντρεψαν αλλά τον στρίμωξε το σόι της μαμάς, έγινε κι αυτός φούρναρης, πρώτα στην Καλλιθέα, μετά εδώ στον Κεραμεικό.

Ο φούρνος ψήνει και καφέ, έχει λιακάδα και το τραπεζάκι έξω είναι ό,τι πρέπει για μια στάση. Ναι, ταιριάζει ο φρέντο με την από χέρι-γιαγιάς ηπειρώτισσας, σπανακόπιτα, ολοτράγανη με όλα μέσα της τα ανοιξιάτικα φρέσκα μυριστικά. Μην σου πω και την μακαρονόπιτα, μ' αυτό το απόλυτο φύλλο, το χοντρό μακαρόνι και τα τυριά. Εννοείται πως ήρθα μόνο για ψωμί, αυτό το αργής ωρίμασης μοναστηριακό και για ένα ξινούλι, υγρό βαυαρέζικο με προζύμι, όλα σου τα κόβουν φετούλες και αυτό βολεύει αν μένεις μακριά, γιατί έτσι το φυλάς στην κατάψυξη και βγάζεις μόνον το γούστο της ημέρας. Αλλά από δω δεν φεύγεις μόνο με ένα ταπεινό ψωμάκι έστω κι αν αυτό είναι το καλύτερο μπριος για να φτιάξεις τα δικά σου μπέργκερ. Αυτός ο φούρνος σε γυρίζει πίσω, σε άγνωστες λέξεις για όσους έχουν γεννηθεί μετά το 1980. Λέξεις γεμάτες νοστιμιά και νοσταλγία για μας τους παλιότερους, για πράγματα απλά, όπως το ελληνικό κριτσίνι που τον καιρό εκείνο ήταν χοντρό όπως το σημίτικο κουλούρι, λέξεις όπως το επτάζυμο παξιμάδι που έχει πια εξαφανιστεί από τους φούρνους, το οποίο κατά τη γιαγιά μου που υπήρξε δεινή μαγείρισσα, φτιάχνει την πιο μαστιχωτή καρυδόπιτα. Στο πιο χαρντκορ-ζενίθ της νοσταλγίας, εδώ θα θυμηθείς την μπιφτεκόπιτα, τον προάγγελο του μπέργκερ πριν το δούμε να έρχεται αμερικάνικο στη ζωή μας. Τότε λοιπόν, οι φούρνοι έφτιαχναν μια ζύμη γεμιστή με μπιφτέκι, τυρί και σάλτσα ντομάτα, φαστ φουντ μαγκιά της εποχής, έφτιαχναν και μια άλλη ζυμαρένια κόλαση, γεμιστή με τυρί, λουκάνικο, πιπεριά και ντομάτα, την οποία δυστυχώς για τη γραμμή σου, θα την βρεις εδώ.

Οι περισσότεροι φούρνοι πια, τα βουτήματα και τα γλυκάκια τους τα αγοράζουν έτοιμα, όχι ο Βαγγέλης. Όλα φτιάχνονται εδώ, από αλεύρι ελληνικό του οποίου το όνομα δεν μπορώ να σας αποκαλύψω εκτός μόνο από τη φίνα ποιότητά του. Να δοκιμάσετε αυτό το τραγανό κοτσιδάκι με την κανελοζάχαρη, τα αγνά κέικ, τα σκαλτσούνια και τα μηλοπιτάκια, τα κρητικά με το ανθότυρο και την κανέλα, τη γλυκιά μπουγάτσα με την παλιακιά κρέμα από σιμιγδάλι και βανίλια. Τον άρτο, ήδη τον παράγγειλα κι ας μην έχω τρισάγιο να τελέσω. Πώς ν' αντισταθείς σ' αυτό το μαγικό τελετουργικό ολοστρόγγυλο καρβέλι που μοσχοβολά κανέλα, γαρίφαλο και πορτοκάλι, πασπαλισμένο με άχνη ζάχαρη, να το φας για πρωινό, να σου γελάσει η μέρα.

Και να σκεφτείς είχα έρθει μόνο για το πανετόνε, το οποίο φίλοι και γνωστοί μου είχαν διαφημίσει με περισσή λαχτάρα στο μάτι. Τρεις μέρες κάνει να φτιαχτεί, τρεις μπουκιές για να φαγωθεί.

Για τους νοσταλγούς του παλιού γλυκού, ο Βαγγέλης φτιάχνει κοκ και κοκάκια, λατρεμένες χιονούλες με καρύδα, εκλέρ και εκλεράκια και ποντικάκια σε μίνι σάιζ-παστάκι. Και φυσικά, το δικό του παγωτό σε πάμπολλες γεύσεις από φρέσκο ελληνικό γάλα και κρέμα γάλακτος.

Ο παλιός φούρνος είναι αλλιώς, είναι οι κουβέντες με τον Βαγγέλη και την Ελένη την αδελφή του, είναι το ξύπνημα στις 3 το πρωί για να ζυμωθούν τα καλούδια, είναι ένας μόχθος καθημερινός που ποτέ δεν πάει διακοπές, είναι λειτούργημα, είναι παράδοση, είναι φροντίδα, είναι κομμάτι πολιτισμού.

Γαβριηλίδης, Αλαμάνας 69 και Κορίνθου, Κεραμεικός, 2105122264

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

#JUST FOR BOOKS #Βαγγέλης Γαβριηλίδης #Portrait

[pantopia]

Η 8η ΜΕΡΑ

Όλοι αντιλαμβάνονται ή έστω διαισθάνονται πως κάτι δεν πάει καλά με τον κόσμο. 

Κάποιος κατακλυσμικός κίνδυνος φαίνεται να τον απειλεί, σαν σκιά που παραμονεύει στον ορίζοντα. Ή σαν κύμα που αυξάνει σε όγκο με ό,τι στερούνται οι άνθρωποι καθημερινά. Σαν ένα σκοτάδι που πλησιάζει, με τη μια κρίση να διαδέχεται την άλλη όπως ένας ιός ή μια αλυσιδωτή αντίδραση• πραγματική πανδημία. Ενας ιός μετάλλαξης που έχει εξαπλωθεί και ή βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση ή εμείς δεν έχουμε ακόμα τα κριτήρια με τα δικά μας αισθητήρια να τον αντιληφθούμε, να τον περιγράψουμε και να τον ονομάσουμε. 

Είναι ο πολιτιστικός μας κώδικας που βρίσκεται σε εξέλιξη. Επίκειται μετάλλαξη πολιτισμού. Σαν να αναδύεται μια νέα κοινωνικοπολιτιστική Νοημοσύνη. Όχι όμως μέσα από τις προγραμματιζόμενα αυτοδίδακτες τεχνολογίες που παρακολουθούν και ελέγχουν τι κάνει και τι σκέφτεται ο άνθρωπος του οποίου έχει αποκωδικοποιηθεί το γενετικό και το ψυχολογικό υλικό, αλλά μέσα από έναν νέο ανθρώπινο νου που αποκτάει πρόσβαση στο ενοποιημένο και ενοποιητικό πεδίο που διαισθητικά ήδη προβλέψαμε με τον όρο σύμπαν. Ένας νέος, πιο ανεπτυγμένος Άνθρωπος θα συμμετέχει καθολικά, ενεργά και υπεύθυνα στην δημιουργία του κόσμου, αφού τα συμπτώματα της δημιουργικής του ασυνειδησίας έχουν τελικά πυροδοτήσει την αφύπνιση της ορθής του κρίσης. Παλιά το ορθό ήταν το συγκεκριμένο, το ρητό και το δεδομένο. Όλα έμοιαζαν προαποφασισμένα και απλά. Δεν υπήρχε λόγος για εγρήγορση του νου παρά μόνο σε κατάσταση πολέμου. Γι'αυτό και ο πόλεμος ήταν η πιο ριζοσπαστικά δημιουργική στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας. Κι οι άνθρωποι είχαν ουσιαστικά ένα ιδανικό. Την ελευθερία να είναι ζουν ήσυχα με τα δεδομένα ήθη και τα έθιμα των προγόνων τους, στα πλαίσια της ταυτότητας της φυλής τους ή του έθνους τους. Και πάλευαν γι'αυτήν, δίνοντας και το αίμα τους για να τα προστατεύσουν ή να τα παρέχουν στους απογόνους τους. Αυτό αποκαλούσαν ελευθερία.

Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει και είναι διαφορετικά. Αλλού άνθρωποι παράτησαν την υπεράσπιση της παραδοσιακής τους ταυτότητας αλλά πληρώνουν το τίμημα της ψυχική τους ισορροπίας ενώ ψάχνουν μάλλον απεγνωσμένα για νέο νόημα και σκοπό ζωής. Αλλού άνθρωποι αντιστέκονται σαν να διακυβεύεται η ύπαρξή τους και προσκολλούνται στην ταύτιση με τις παλιές δοξασίες και την παράδοση των προγόνων, και όσοι δεν έχουν πρόσβαση λόγω σοβαρής δυσλειτουργίας της οικογένειας ψάχνουν να βρουν ρίζες αλλού. 

Είναι βέβαιο ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας επανεκκίνησης.

Είτε ακολουθώντας την ξεθωριασμένη πεπατημένη της ταύτισης με το άγονο που οδηγεί στο φόβο και στο πανικό, λόγω στειρότητας πνευματικότητας, αφήνοντας άλλους να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν τον Νέο Κόσμο σαν εκκολαπτήριο συνηθειών. Είτε παίρνοντας τον δρόμο της επίγνωσης της αλήθειας μέσω αυτογνωσίας και αυτοποίησης για να συμμετέχουμε ενεργά στην επόμενη μέρα της Κοσμογονίας ώστε να μπορούμε αργότερα να λέμε περήφανοι: 

Βλέπετε, μαζί τα κάναμε! 

Μαζί τον φτιάχνουμε καθημερινά έναν κόσμο, στο πρότυπο ενός οργανικού και βιώσιμου οικοσυστήματος ποικιλόμορφων τόπων, σε αρμονία με τις τοπικές συνθήκες και την μοναδικότητα των ανθρώπων που ζουν σε τόπους της αρεσκείας τους σύμφωνα με την φάση και το στάδιο της φυσιολογικής τους εξέλιξης. Όπου ο κάθε άνθρωπος ενθαρρύνεται και υποστηρίζετε να παίρνει ενεργό μέρος με τις ιδέες και τα ταλέντα του στο Τοπικό Όραμα. 

Η Παντοπία είναι η μια πολύ αισιόδοξη αλλά και ρεαλιστική απάντηση στην καθολική πολιτιστική κρίση πολιτικής ορθοδοξίας και ψυχικής διαταραχής.

Χρειάζεται όμως να θέσουμε εμείς οι ίδιοι τις βάσεις για τον κάθε Τόπο μας. Για να γίνει αυτό πρέπει να μεταμορφωθούμε ψυχολογικά για να μπορεί να εξελιχθεί η νοοτροπία μας.

Στο Τόπο μας προτείνουμε ένα ολιστικό μοντέλο σωματοψυχικής ανάπτυξης που βασίζεται στις αποτελεσματικές αρχές του 'ουδέτετου σώματος' όπως καλλιεργείται για το θέατρο, του 'ουδέτερου πνεύματος' όπως καλλιεργείται για τον ανοιχτό και γόνιμο διαλόγο ή για την γόνιμη διπλωματία. Όχι σαν αυτοσκοπός ουδετερότητας αλλά στα πλαίσια της απελευθέρωσης από στερεότυπες συμπεριφορές, εμμονές, ιδεοληψία, προκατάληψη και ψυχαναγκασμό, και της ανάδυσης και εκδήλωσης του Εαυτού της Ακεραιότητας. Μέσω αυτογνωσίας και αυτοποίησης.

Το πρώτο βήμα είναι η ανάληψη προσωπικής ευθύνης. Και εξάσκηση ανά Τόπους.

Αν συμφωνείς ότι το να λύνεις τα προβλήματα είναι πιο ωφέλιμο για σένα και την ζωή σου προχώρα. Αλλιώς στην ευχή του Θεού!

Εάν συμφωνείς πως τα προβλήματα που πρέπει να μάθεις να λύνεις είναι καταρχήν και καταρχάς τα δικά σου, προχώρα. Εάν διαφωνείς, στην ευχή!

Εάν συμφωνείς πως πρέπει να μάθεις να λύνεις όλα τα προβλήματα που έχεις, συνέχισε, αλλιώς στο καλό!

Εάν συμφωνείς πως για να αρχίσεις να λύνεις προβλήματα πρέπει να τα βάλεις σε μια σειρά, συνέχισε, αλλιώς στο καλό!

Εάν συμφωνείς πως για να τακτοποιήσεις την ζωή σου πρέπει να τακτοποιήσεις και να λύσεις ΌΛΑ σου τα προβλήματα, προχώρα, αλλιώς στο καλό!

Εάν συμφωνείς πως η ζωή σου δεν έχει λιγότερα προβλήματα όταν δεν κάνεις τίποτα, όταν μένεις ακίνητος, και περισσότερα όσο περισσότερο κινείσαι και κανείς πράγματα, τότε προχωρά. Αλλιώς στο καλό!

Εάν συμφωνείς πως η ζωή έχει το νόημα που της δίνεις εσύ, από όπου και εάν πήρες της ιδέες, τότε προχώρα. Αλλιώς... ξέρεις εσύ.

Εάν συμφωνείς πως οι καλύτερες ιδέες για την ζωή σου αντιστοιχούν σε αυτό που σε συγκινεί περισσότερο, άρα, σε ενεργοποιεί περισσότερο, σε δραστηριοποιεί με φυσικό τρόπο περισσότερο, τότε προχώρα. Αλλιώς αντίο!

Εάν τα έχεις ήδη συνειδητοποιήσει όλα αυτά προχώρα! Αλλιώς στο καλό και στην ευχή του Θεού!

Συγχαρητήρια, ξεβολεύτηκες!

Είσαι έτοιμη/ος να αναλάβεις την ευθύνη για την ζωή σου αντί να την περιορίζεις στο χώρο που σου παρέχει η ουδετερότητα, στις περιοχές και στις διαδρομές που αποφεύγουν τα προβλήματα, και στην τύχη.

Εάν έχεις αποφασίσει να αναλάβεις την απόλυτη προσωπική ευθύνη για την ζωή σου και την εξέλιξή σου, τότε καλωσήρθες στον Τόπο ετούτο!

Το να έχεις στη διάθεσή σου σε όλα τα στάδια της αυτογνωσίας, της εύρεσης νοήματος και σκοπού, του σχεδιασμού και της δημιουργίας στόχων, της επίλυσης προβλημάτων, της εύρεσης λύσεων, της επιλογής αποφάσεων τις καλύτερες ιδέες από όλες τις πηγές γύρω σου είναι κάτι εξαιρετικά ισχυρό. Από κει και πέρα δεν θα πρέπει να είναι μεγάλο άλμα για να δεις ότι το να δίνεις στους ανθρώπους το δικαίωμα να βλέπουν τα πράγματα από μόνοι τους είναι καλύτερο από το να τους αναγκάζεις να βασίζονται σε πληροφορίες που επεξεργάζονται άλλοι γι' αυτούς. Είτε αυτό γίνεται άλλου, είτε αυτό έγινε στο παρελθον. Τι θέλω να πω. Επειδή το νευρικό σύστημα είναι σχεδιασμένο να κάνει οικονομία ενέργειας για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, ουσιαστικά αναγνωρίζοντας ως μοναδική έκτακτη ανάγκη την απειλή της επιβίωσης, και επειδή γι'αυτό έχει σχεδιαστεί να εκτελεί μόνο ρουτίνες ασφαλούς δράσης, ο άνθρωπος τείνει να μάθει πρώτον ό,τι κάνει η αγέλη και ό,τι του εξασφαλίζει μια σίγουρη και σταθερή θέση σε αυτήν, και δεύτερον να κάνει τα ίδια και ίδια, αναπτύσσοντας συνήθειες, καθημερινές ρουτίνες ή κατά το λογιότερο να εκτελεί τελετουργικά και να ανταμοίβεται από την ικανοποίηση που του παρέχουν οι νευροδιαβιβαστές της αναγνωρισιμότητας και της οικειότητας. Έτσι κατάφερε να φτιάξει οικισμούς και κοινότητες με βάση κοινές συνήθειες, ήθη και έθιμα. Αυτό φυσικά περιόριζε την ανάπτυξη του δυναμικού των μελών της κοινότητας και της τοπικής κοινωνίας. Για να πάει ο άνθρωπος παραπέρα έπρεπε να ανακαλύψει νέους τρόπους. Ο άνθρωπος έμαθε να μετακινειται και να ιδρύει αποικίες ή να μεταναστεύει και να προσαρμόζεται σε νέα δεδομένα από συνήθειες, γεύσεις, καιρό, ήθη και έθιμα. Εκεί ανακάλυψε ο άνθρωπος πως μπορεί να προσαρμοστεί και μετά από την παιδική ηλικία σε νέα δεδομένα. Ειδικά με το που ξεπέρασε τα στενά πλαίσια της απόλυτης συλλογικής αρχής, της ορθοδοξίας και της ευλάβειας έμαθε να ερευνά και να ανακαλύπτει. Σήμερα έχει ο άνθρωπος αγγίξει τα όρια της επαφής και επικοινωνίας ανάμεσα σε όλους τους διαφορετικούς τόπους αυτού του πολιτιστικού χαρακτήρα, του μοντέλου που σκιαγραφήσαμε παραπάνω. Μόνο μια αναβάθμιση πολιτιστικού χαρακτήρα μπορεί να επιτρέψει εξέλιξη του ανθρώπου που δεν πρόκειται να αποβλακωθεί και να αφανιστεί λόγω ανέσεων.

Όταν έχει χαρακτεί από την πορεία ένας δρόμος χοντρικά δύο δυνατότητες υπάρχουν. Μπροστά ή πίσω. Εξέλιξη ή οπισθοδρόμηση και μαρασμός. Και η στασιμότητα μαρασμός είναι. Η εξέλιξη της πληροφορίας και της επικοινωνίας είναι η μεγιστοποίηση. Η μεγιστοποίηση της πληροφορίας είναι η διαφάνεια.

Η ριζική διαφάνεια αναγκάζει τα ζητήματα να βγουν στην επιφάνεια, ιδιαίτερα τα προβλήματα, και πιο δυσάρεστα, που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι. Στην επιφάνεια όμως βγαίνει και ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετωπίζουν, ο οποίος συνήθως χαρακτηρίζεται από την ίδια νοοτροπία που τα δημιούργησε. Με την αλήθεια που αναδεικνύει η ριζική διαφάνεια ανοίγει σιγά σιγά και ο δρόμος που επιτρέπει σε κάθε ομάδα, σε κάθε κοινότητα, σε κάθε κοινωνία να λειτουργεί ταυτόχρονα σαν οργανισμός και σαν οικογένεια που αξιοποιεί τα ταλέντα και τις γνώσεις όλων των μελών της για την επίλυση των προβλημάτων τους.

Τελικά, για τους ανθρώπους που θα γεννηθούν σε αυτό το κλίμα όπως και για αυτούς που θα το συνηθίσουν, το να ζουν σε μια κουλτούρα ριζικής διαφάνειας και ειλικρινούς έκφρασης είναι πιο άνετο από το να ζουν στην ομίχλη προγραμματισμένων δηλώσεων και αποφάσεων κεκλεισμένων θυρών, και να μην ξέρουν τι συμβαίνει και να μην ξέρουν τι πραγματικά σκέφτονται οι άνθρωποι που τους έχουν αναθέσει να σκέφτονται και να αποφασίζουν γι'αυτούς.

Όποιος όμως αποφασίζει καθημερινά να αναλάβει την ευθύνη για την ζωή του χρειάζεται έναν Τόπο και ένα Όραμα για να ανάπτυξη και να αναδείξει τα ταλέντα του. Και σταδιακά να ολοκληρώσει την συγκρότηση του ακέραιου Εαυτού του. Γι'αυτό εμεις επιλέγουμε στον Τόπο μας ένα ολιστικό μοντέλο που βασίζεται σε μαθήματα αντίληψης της Μεθόδου Τάλμι μέσω του σώματος, σε προπονήσεις στη βάση της πολεμικής τέχνης του Αϊκίντο, και στην ενεργή συμμετοχή σε ομάδα συνειδητότητας με ριζική ειλικρίνεια και ριζική διαφάνεια.

Παρέχουμε στον εαυτό μας και στον καθένα που θέλει να αλλάξει για να εξελιχθεί προπονήσεις επί τάπητος αλλά υιοθετούμε την αρχή της καθημερινής άσκησης και την συνθήκη των άπειρων επαναλήψεων της καθημερινής ζωής του καθενός (αρχή του ντο).

Εάν κάθε Δευτέρα κάνεις τα ίδια με την προηγούμενη Δευτέρα, τότε ζεις μόνο μια βδομάδα. Εάν την Δευτέρα ανεβάζεις τόνο, πηγαίνεις πιο πέρα, τότε μόνο ζεις κάθε μέρα... Και ανεβαίνεις οκτάβα.

🎼

Όταν ζεις τη κάθε μέρα, μπορείς να σχεδιάσεις, να βάλεις στόχους για να πετύχεις ό,τι έχεις πραγματικά σκοπό. Εάν εξαντλείς όλες σου τις δυνατότητες, θα αναπτύσσεσαι συνεχώς, έτσι που θα εκδηλωθεί αβίαστα ο ακέραιος και ενιαίος σου Εαυτός. Ο γνήσιος και ειλικρινής Εαυτός υπερβαίνει τα όρια και τα καλούπια του Εγώ, τις στερεότυπες συμπεριφορές, απόψεις, γνώμες, νόρμες και φόρμες, πεποιθήσεις της επαγγελματικής και πολιτιστικής σου ταυτότητας.

#κοσμογονία #οντογονία #Γένεση #αυτοποίηση #η επόμενη μέρα

[romios-gr]

Προάγγελος μεγάλου σεισμού – «Οι υπόκωφοι ήχοι που φέρνουν Ρίχτερ δυστυχώς ακούστηκαν» Στην περιοχή του Μπινγκιόλ στην ανατολική Τουρκία φοβούνται μεγάλο σεισμό – Οι λόγοι της έκδηλης ανησυχίας. Απόκοσμοι ήχοι που προέρχονταν από τα έγκατα της γης στην περιοχή του Μπινγκιόλ στην ανατολική Τουρκία προκάλεσαν πανικό στους πολίτες. Οι χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ανησύχησαν ότι «έρ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/proaggelos-megaloy-seismoy-oi-ypokofoi-ichoi-poy-fernoyn-richter-dystychos-akoystikan/

#Εκλεκτά #Επίκαιρα #σεισμός #σεισμόςΤουρκία #ακούστηκαν #δυστυχώς #ήχοι #Μεγάλου #Οι #ΠΟΥ #Προάγγελος #ρίχτερ #σεισμού #υπόκωφοι #φέρνουν

[brizolistas]

#26Apr1986 η ημέρα που λάβαμε το πρώτο μήνυμα... Θυμάμαι το άδειασμα των σούπερ μάρκετ, και μια βροχή που έπεσε μερικές ημέρες μετά και δημιούργησε πανικό... Θυμάμαι όμως και τα μαρούλια και τις φράουλες που τρώγαμε στο σχολείο εμείς οι κνιτες... Επίσης θυμάμαι την λέξη μπεκερελ.

#τσερνομπιλ

#Τσερνομπίλ

[smartphonegreece]

Πώς βρίσσκουμε ένα χαμένο τηλέφωνο, iPhone ή Android

Το να μην γνωρίζετε πώς να βρείτε το smartphone σας μπορεί να προκαλέσει πραγματικό πανικό όταν παραστεί ανάγκη. Πιθανότατα έχει πάρα πολλές πληροφορίες για εσάς, πρόσβαση στα τραπεζικά στοιχεία σας και μπορεί να παρέχει πρόσβαση σε σχεδόν οποιοδήποτε προσωπικό τομέα της ζωής σας. Επιπλέον, πιθανότατα είστε εθισμένοι στο smartphone σας με τρόπους που καμία συσκευή δεν έχει εθίσει ποτέ την…

View On WordPress