ghostly-stories-by-agispa

[ghostly-stories-by-agispa]

The Paediatrician

an original story I won a competition with :]

words: 2000-2500

tw in tags!

[wersja polska]

Lightning behind the window, snap of thunder and silence. Repeat, a bit faster. And again, and again. Between the series – sobbing and screaming. Sobs of pleas and words too distorted to be understandable. Screams cause shivers down your spine, pinning into your bones like biopsy needles. So loud and full of despair that causes the wide smile on our face, crooked with a promise of hours spent on repeated slashing moves and screams, screams, screams...

A beat of a heart. First, second, third. Short break. And again, relentless rhythm inside the chest, seemingly synchronised with the thunder. Hand move, sharp but precise. Surgically precise. Clean cutting tendons connecting the bones of the wrist. Another scream. Shivers run down the spine. A crack in the branches behind the window. Lighting abruptly gives bright light to the run-down surgery room covered in blood.

The lamp flashed and the glow lamp keeps buzzing. Annoying sounds of the medical machinery, surprisingly new. Sudden quiet lacking the sobs and pleas, screech of wheels of a small table full of tools. Screech and silence again.

– Do you feel attached to your ears? – unexpected question, first in hours.

Manic head nodding and chopped sobs. Thunder, lightning, scream. Quieter than before, raspy. Oh, music is ending so soon... Well, he’ll just have to work faster.

He took the scalpel, perfectly sharp, left just for this occasion. Insert and cut, fast enough to not elicit even a scream. Blood shoot out of the fresh wound, ear fell into the formalin.

– Please – quiet moan, almost unheard in the loud clap of the thunder.

Another insert, cut. Blood seeped erratically, and ears lay in the jar.

– Beautiful, right? – He asked, holding the jar in the line of sight of his newest experiment. – Oh... I forgot you can’t hear.

Frenzied laughter was lost in the thunder. Abrupt silence behind the windows and joyous humming creates a harmony of macabre with the jarring screech of the wheels...

–_–_–

White flashing lights, birds chirping, and sounds of photos being taken started his day. He rubbed his face with his hand and looked around at the situation surrounding him. Deadman laying on the operating table, a pool of blood under him. He didn’t have a chance to see him up close, yet. Killed during the night, found by dawn, and he wasn’t laying there for long, the pathologist said there won’t be any livor mortis, he lost too much blood.

– Porten, here you are! – someone called behind him.

He turned around and saw his boss crossing the room towards him. He stopped right in front of him, chest heaving with short breaths.

– I thought I’d manage to catch you in the station – he panted. – Another paediatrician, fresh out of school. His name was Arnold Maurice, we’re looking for his family.

– May I finally check him out? – he sighed and stepped closer to the body after receiving affirmation.

His brain was flooded by the sight of tortures conducted on the man. Each stab of the blade, how each of his body parts was cut off. He winced when he saw how brutally were the wrists tugged off but continued his vision, as they called it. Sometimes he laughed that he’s just like Will from Hannibal, getting in murderer’s brain and recreating every move..

– First, they cut out the kidneys, then left foot, wrists and ears – he said loudly, looking at his boss. – They played with him for at least three hours.

– At least?

– Ye, that’s just judging by the wounds. You’ll know more when you send him to the lab.

He waved goodbye and left, seen out by everyone’s sight. He probably stepped into blood, he could feel his shoes sticking to the floor. He didn’t want to care, he’ll just clean them in the snow later to not dirty his car. But first he’ll find a way to step on the roof, he loved to watch people walk below him, people seemed so small, their problems, too. Of course, he knows it’s just an illusion, but he liked it, it’s just... simple and that helps, sometimes. His insignificant ability to recreate the moves of the Paediatrician – as the media named the killer – kept pushing him closer to the edges of breakdown. For a few months now he tried to find the killer just to finally rest in peace.

With a shaky hand, he lit up the cigarette hanging from his mouth. Smoke filled his lungs and he felt himself getting back to the reality he knew before the murderer showed up. Small towns had their petty crimes but this... Documents said there wasn’t a killing since the 50s. Doctors fled the town, leaving them with just one retired cardiologist.

He blew out the smoke for the last time, stepping on the butt thrown on the ground. During those few minutes, almost all cars disappeared from the scene, only his and his boss’ left, the latter standing on the ground looking straight at him. Was he waiting for him? Why? He quickly got down from the roof.

– I thought you stopped smoking – he heard when he stood next to his supervisor.

– Tom, you know it’s not that easy, especially in my situation.

– I know, I know, easy. – He looked around. – Are you going to the lab now or later?

– Now, I have nothing to do.

–_–_–

Dead hands covered in ulcers and halfway skinless grabbed at him, petted his hair, face, neck... They were cold, icy cold, bony, and left dirty residue on everything they touched – greasy, disgusting brownish stains full of skin. Everything smelled like rot, he tried to hold his breath but he couldn’t as if they made him breathe in what was left of them. Then Arnold stepped out of the shadows and holding his cheeks in his hands kept repeating: why did you do this to me? He didn’t understand, maybe he became the murderer? He looked down and didn’t see the body. Arnold made him look up tugging his head with force to make him look into his dead eyes full of anger, wrath, even. He held his head in his hands that he didn’t have, fresh blood still sipping out of the wounds, he felt it drip down his face and neck. He asked louder, demanded an answer, spit flowing out of his mouth staining bloody-red lab coat. He wanted to scream an answer: I don't know! But he couldn’t, his mouth shut as if he didn’t even have it.

He was scared, his eyesight covered by mist and red. He choked. The god-awful smell and hot liquid dripping down his face slowly began to drown him. He let it be, floating on the ingot of calmness and peace it came with, he suddenly felt. If he could, he’d let out Yes, yes! Finally free! But he couldn’t. Without hesitation, he tipped his head backwards and let the...

– Luke! – someone shook him with a raised voice.

He opened his eyes. He was laying on his desk in his office. In front of him stood one of the pathologists, Julie? He tried to focus his eyes on her and shake off the remaining memory disgusting touches.

– Luke, we heard you in the lab... You were screaming.

– Not- Not important. – His voice was quiet as he rubbed his face with his hands. – It’s just the Paediatrician.

– Larson called, they found a new body.

– So quickly?

He didn’t get an answer or maybe he didn’t hear it? He left the building in hurry and got to the address that was sent to him via text without even zipping up his coat. The house stood on the edge of the forest, almost one with the surrounding woods.

– Who is it? – he asked Tom, not bothering with a greeting.

– Woman, around thirty, probably just moved in. We’re searching the database for identity.

The body lay in the living room, almost completely rotten. He winced when the stench of the body got to him, she was there for a couple of days for sure. He looked around the walls and floor – everything was covered in blood, even the ceiling. Windows were covered by dark curtains, if not for lamps set up by the police he’d see nothing.

– We have the name – said some policeman entering the house with the phone in his hand. – Tessa Ruiz, a cardiologist from next town over.

–_–_–

Cold, cold, then abruptly warm. His hands didn’t shake anymore, not like they were the first time. He winced mentally at the memory of the first cut he took to his victim’s hand. He took the current victim’s head in his hand. Cardiologists weren’t his style but he couldn’t help himself, she was so... defenceless. The last woman he killed was so boring, not worth his time, he just took her internal organs and sewed her up with no care to leave her to slowly bleed out to her ultimate death.

Now her... She was supposed to be a true feast for his senses. She begged for mercy when he just looked at her, he didn’t even get to plug her into the cardiograph, barely caught her and dragged her into the unknown. The forest bunker was a dangerous place, he could be easily discovered by teenagers traversing the woods but the thrill of danger went down his spine as he thought how quickly he’d expand his collection if the victims came to him instead of having to look for them.

He made some marks under the skull of the crying woman using a sharpie and cut them with a scalpel deep, reaching the muscles. The women screamed, and screamed, throwing up some half-coordinated words keeping the silence out of the closed room. He listened to prayers, pleas and curses, he adored them, and they were more beautiful than any melody in the world. And with every listen, it became better.

He slowly cut the skin off the woman’s face, taking it off like a silly silicone mask, he ravelled in tears falling down his fingers and blood dripping down his lab coat. Somewhere in the background the cardiac monitor was beeping, signalling the elevated heartbeat but he couldn’t care less, all that mattered were skin and scream and blood and-

As he revelled in the feeling of the mask, partially hanging off his hands, the doors fell of the hinges with uncoordinated yelling. He pretended as if he didn’t notice them and continued taking off the mask and put it on the prepared earlier mannequin. It looked beautiful.

– Hands behind your head and turn around to face me – he heard a known firm voice behind him.

He did what he was told with a smile on his face, looking haughtily into the eyes of his supervisor who told one of the armed policemen to take the surgical mask off his face; he probably didn’t even consider he might see his friend and the best employee. Looking into Tom’s surprised eyes he listened to the sounds surrounding him – he heard rain, furiously hitting the ground; he heard the trees rustle; he heard shallow breaths of women laying on the table; he heard beeps made by the cardiac monitor and hurriedly composed questions leaving Tom’s mouth.

– Could you repeat the question, Tom? – he asked the policeman.

– Why did you let us chase after you for so long?

– Why... For fun – he shrugged. – And I had to keep an eye on you, so you wouldn’t find me before I finish my collection, would you like to see it?

The view of shelves covered in jars full of formalin and random bits of bodies was both beautiful and horrifying.

–_–_–

– Honestly, I didn’t know I was the Paediatrician at the beginning – he said into the darkness where he knew Larson stood. – I realized when I was dealing with Tessa, then the rest came easier.

– Easier?

– When you know what the police are looking for it’s easier to hide. For example, have you found the first body? It’s right in front of you.

#tw murder #tw violent imagery #tw police #tw violent death #tw torture #tw graphic violence #original story #english #story #writing #writblr #tw mentions of smoking

[ghostly-stories-by-agispa]

Dear Alice

an original story i wrote and won a writing competition with :]

words: 2000-2500

tw in tags!

[wersja polska]

Dear Alice,

In the near future, I will be on my way home and as you read this letter I am probably waiting for my train to arrive. Even surrounded by crowds of people I am going to think about you and wonder if your body is still the perfection I left. Are you still without a fault, are you still as delicate as a porcelain doll?

Being away there was not a day I would not wonder about the taste of your lips and your skin delicate and soft underneath my fingertips. I would dream about you every day, every known movement of your muscles, every smile you gave me, every moment spent worshipping your body, and every gesture you pointed at me.

You are mine and I have never been scared to say it and I will repeat it times and times again until my last breath escapes my lips. It is the most honest of truths: you are my perfection, my silent symphony only I can hear, my muse and my false god. You are the only god I would beg for forgiveness, the only ghost of the past I am not scared of keeping close.

In the last days when life was still passing behind the cell's iron bars, I remembered your face and wondered if it was still the same. Do you still have the mark underneath your left eye, do you still smile with the left corner of your lips turned higher? I could not remember just one thing back then – what was your lipstick colour the day I said my last goodbye? Now I know, it was pink, the same shade as the roses I gave you for your birthday. I wonder if you still use it.

I’m coming home, Alice

Your dear husband, Noah

—_—

Dear Alice

While waiting for my train I started thinking about our first dates. When I am finally on my way home, the question remains. How long has it been since I last felt genuinely alone? I do not remember the time in my life without your presence or without you on my mind. Was there someone before you? I do not know, I have no clue, I do not care. Because you are the only one I remember.

When you are reading this letter I will be on my way through the centre of our city. I will probably go and buy some flowers for you, the vase on the table has been empty for so many years without me. Probably I will be looking at how the sun is illuminating houses in bright colours of sunset and at people doing last errands.

That tiny flower shop on the corner of Seventh and Roosevelt, do you remember it? It is run by this small Hispanic woman, Abuela as all customers call her, she is lovely. Every time I would come by she would ask about you, even after all these years she still has that distinctive accent. I have told her several times about our first weeks and months, shy about ourselves and the future. But I have never told her about our first spontaneous date, do you remember it? I will tell her about how your hair shone in the afternoon sun and how your summer dress weaved in the wind as you laughed till you cried while running in the wildflowers.

I will buy you a bouquet of wildflowers with those special ones waived in, those small white ones that remind me of you. I will walk with them in my hand along the promenade all while looking at our house standing beautifully at the end of it. I will probably find you in our garden, dirty up to your elbows with dirt, you will probably be doing the weeding by those yellow roses that have been growing by the fence since we moved in. I know you did not get rid of them, I know you too well to think that. When you see me you are going to run to me to greet me with a hug and I will trap you in my embrace. You will not even notice as I squeeze you so hard you stop breathing.

Our neighbours never liked me, they probably hold their breaths when they notice me coming close to you. But what is that they worry about? I would never hurt my little porcelain doll closed safely in my world. No, not mine. Our little corner of the Universe, our privacy. Where today does not end and tomorrow will come when I let it.

I am coming home, Alice

Your dear husband, Noah

—_—

Dear Alice,

When I write this letter I can still see the stars behind our kitchen window as I sit by the kitchen island, writing by the street light. I do not want to wake you up with a proper lamp.

Even being away from you divided only by a corridor, I miss you. The same way I missed you when I was forced to be away for three years. I never said goodbye, did not have time back then. But I still remember how you looked when I left the house that morning. You look so different now – if I had to compare you then with you I left in our bed minutes ago, you’d be like a Sun covering Earth with your glorious light, while back then you were just a candle – bright yet tiny.

You’re glowing, my dear. Two days ago I wondered if I should shove the scissors into your neck as I cut your hair – so beautiful and thick, just the same way I remember them, now reaching your shoulders. I was thinking if the police would consider it an accident and if I would be forgiven in court. Just two days ago. And yesterday we were celebrating our first child, our new miracle that is going to meet the world in nine months. Isn’t that just wonderful?

Have a nice day,

Noah

—_—

Dear Alice,

When you’re reading this I am going to be in my new job, waiting for new tasks from my new boss. You’ll be standing in our kitchen in your short flowery pink pyjamas that show off your legs, drinking coffee and reading the newspaper laying on the counter. Or maybe you’ll be still in bed, watching birds fly around behind the window. No matter where you’ll be, you’re going to think about last night, how I caressed your body and you silently committed to my movements. Not letting yourself make even the smallest of sounds, because you know I do not like it. My silent queen, so loud yet mute.

Since we were young, I called you my sculpture, my painting and that’s how I want to keep you. You’re beautiful, the most stunning in my eyes and only mine. If I could I would keep you locked in our house on a leash, closed behind the doors as if you were my secret, but no, even the most precious of dogs need their sunlight, need to breathe. And those flowers in the garden would die without you, right? My little gardener.

But, I was just wondering, why do you keep coming over to the hedge? You never planted anything there because the soil is too sandy and you don’t cut down the bushes as it’s my job. Is it Isabelle? I have told you so many times to stop talking to her, you’re too important to hang out with that obscene whore. How much have you told her, how much does she know? Is it why she’s been looking at me weirdly? You probably tell her everything you think about, don’t you? She probably can’t stand our perfection compared to her helplessness, not worth a damn life. You are mine, not theirs. My little perfection.

But it’s honestly so sad that the hydrangeas left by my mother died. You probably already forgot about them, didn’t you? Such small detail and yet it hurts so badly and it’s all the fault of such an ungrateful bitch like you. You probably wasted your life partying like there’s no tomorrow with your “friends” instead of keeping an eye on flowers, to keep them alive, healthy and perfect. But they’re all dead and because of whom? Please, tell me, whose fucking fault is it that they’re dead?

But it’s said that everyone makes mistakes so we can assume I forgive you yours. Some say it’s humane. Even if you’re a god-like perfection.

Your loving husband,

Noah

—_—

mom dad

im sorry for everything that i kept silent and that youre getting this info by a letter. say sorry to liss too i know we havent seen each other in so long but i couldnt because he came back

i think its my last goodbye i dont know how much ill be able to last with him im so scared im so goddamn scared i dont know what is going to happen

this letter will be send by isabelle our neighbour i have no way to do it myself. he locked me in i dont have a phone not even keys i have nothing

i love you and im sorrry

ali

—_—

Dear Alice,

It would be so nice to see you, sitting obediently in our house, just the way I told you to. You look amazing in our house, in the place you truly belong, just like Lolita belonged by Humbert’s side. Do you remember that book? I read it to you ages ago. It was a great book, we should read it again, together. But it has to wait till I’m back.

My heart hurts whenever I think about how I left our house, leaving you alone. I’m so scared that you might get hurt without me there, so vulnerable, so innocent, so unprotected. Even inside a well-known house. It’s been several weeks since I was locked inside this place. No matter how many times I explain to them that I’m of sound mind, they don’t understand.

This place is empty, without personality but still quite interesting. I can’t read books or watch TV so I observe. Many people stuck alongside me seem alike empty shells, sulking without will. Some seem full of unreleased energy as if this weird institution gave them new power to live. Some say I look empty but happy. I don’t know if I believe them.

My days are filled with wondering about you, about me, about our future. I was thinking about a name for our future daughter. What do you think about Laverna? I’ve got it from one of my companions but I don’t want to decide until I hear it from your lips. Our child has to have a name that sounds like the sweetest psalm sung by you, my angel on this sad Earth.

I miss you,

Noah

—_—

Dear Alice,

It has been weeks since I last wrote to you. Now when I’m writing your name I don’t see a woman, but a ghost of my past. Not so long ago whenever I talked about you I treated your name like a prayer tasting the sweetest of aphrodisiacs, now I only feel cyanide-layered memories of good days on my tongue.

When I last wrote to you I didn’t think of you as a dream I’m unable to reach far off the coast but as the last safe place on the empty ocean, the entrance to our private paradise. Now you’re just a memory woken up by ghosts of the old universe. I’ve seen your parents and asked where you are.

Alice, why didn’t you tell me you were dead? What didn’t you tell me that I pressed my hands to your slim neck helping you fall asleep for the rest of the eternity? Why didn’t you tell me I spent those nights with your dead corpse in our bed? Why didn’t you tell me I won’t see our first daughter?

Why did you lie to me, why did you let me believe that you’re still alive? Why did you make it about yourself again when we’re a duet?

Noah

#tw murder #tw pregnancy #tw abuse #tw marital abuse #story #original story #english #tw dehumanizing language #tw spousal abuse #tw name calling #tw intrusive thoughts

[ghostly-stories-by-agispa]

Droga Alicjo

zwycięska praca konkursowa z roku 2022 :]

długość: 5 stron A4

czas: 10-15 minut

[English version]

Droga Alicjo,

już wkrótce rozpocznę podróż powrotną do domu, ale gdy Ty będziesz czytać ten list, ja zapewne będę czekał na mój pociąg. Choć będę otoczony tłumami interesujących ludzi, tylko Ty będziesz zajmować moje myśli, będę się zastanawiał, czy Twoje ciało wciąż pozostało perfekcją, którą zostawiłem? Czy wciąż jesteś bez skaz, czy wciąż jesteś krucha jak porcelanowa lalka?

Będąc daleko, nie było dnia, w którym nie rozpamiętywałbym smaku twoich ust i delikatnej skóry miękkiej pod moimi palcami. Marzyłem o Tobie każdego dnia, o każdym zaobserwowanym ruchu Twoich mięśni, o każdym uśmiechu jakim mnie obdarowałaś, o każdej chwili spędzonej na wielbieniu Twojego ciała, o każdym geście jaki ku mnie skierowałaś.

Jesteś moja i nigdy nie bałem się o tym mówić, a będę to powtarzał aż do ostatniego oddechu. Bo jest to najszczersza z prawd: jesteś moją perfekcją, moją cichą symfonią, którą tylko ja mogę usłyszeć, moją muzą i moim bożkiem. Jesteś jedynym bóstwem, które błagałbym o odkupienie win; jedynym duchem przeszłości, którego nie obawiałbym się zatrzymać blisko mega serca.

W ostatnich dniach, gdy świat wciąż widziałem zza krat celi, rozpamiętywałem Twoją twarz, zastanawiając się, czy wciąż jesteś taka sama. Czy wciąż pod twoim lewym okiem jest to znamię, czy wciąż śmiejesz się, unosząc lewy kącik ust wyżej? Nie umiałem sobie przypomnieć wówczas jednego – jaki był kolor Twojej szminki, gdy żegnałem Cię ostatni raz? Teraz pamiętam, była różowa, jak te róże, które dałem ci na urodziny. Ciekawe, czy wciąż jej używasz.

Wracam do domu, Alicjo,

Twój kochany mąż, Noah

--

Droga Alicjo,

gdy czekałem na pociąg, zacząłem rozpamiętywać nasze pierwsze spotkania. Teraz, gdy już jestem w podróży, pytanie wciąż pozostaje. Ileż to lat temu już było, gdy ostatni raz byłem samotny? Nie pamiętam chwili mego życia bez Ciebie u mego boku czy w mojej myśli. Czy był ktoś przed Tobą? Nie wiem, nie mam pojęcia, nie obchodzi mnie to. Bo pamiętam tylko Ciebie.

Gdy będziesz czytać ten list, może będę szedł przez centrum naszego miasta. Wstąpię zapewne po kwiaty dla Ciebie, ten wazon na stole od lat stoi pusty beze mnie. Będę pewnie patrzył, jak słońce skąpa domy w świetle zachodu i na ludzi, którzy przed zmrokiem załatwiać będą ostatnie sprawunki.

Ta kwiaciarnia na rogu Siódmej i Roosevelta, ta niewielka, pamiętasz ją? Tak, ta niewielka. Prowadzi ją abuela, każdy jej tak mówi, urocza kobieta. Zawsze, gdy tam wstępuję po kwiaty dla Ciebie, pyta jak nam się powodzi, nawet po tylu latach ma ten hiszpański akcent. Opowiadałem jej już nieraz o tym, jak spędzaliśmy nasze pierwsze tygodnie i miesiące. Wciąż nieśmiali siebie i przyszłości. Ale jeszcze nigdy nie mówiłem jej o naszej pierwszej spontanicznej randce, pamiętasz ją? Opowiem jej, jak Twoje włosy lśniły w blasku popołudniowego słońca, jak Twoja letnia sukienka wirowała na wietrze, jak śmiałaś się do łez biegając pośród polnych kwiatów.

Kupię dla Ciebie bukiet polnych kwiatów, będą w nim te wyjątkowe, te białe, drobne kwiatki, które tak bardzo przypominają mi Ciebie. Będę szedł pomiędzy ludźmi na promenadzie, z bukietem w dłoni, wpatrując się w nasz dom, tak pięknie widoczny na jej końcu. Pewnie znajdę cię w ogrodzie, ubrudzoną po łokcie w ziemi, pewnie będziesz pielić żółte róże, które od lat wspinały się po naszym płocie. Wiem, że ich się nie pozbyłaś, zbyt dobrze cię znam. Gdy mnie zobaczysz, wybiegniesz mi na spotkanie, a ja zamknę Cię w żelaznym uścisku. Nawet nie zauważysz, gdy ścisnę cię tak mocno, że stracisz oddech.

Nasi sąsiedzi nigdy mnie nie lubili, pewnie wciąż wstrzymują oddech, gdy do Ciebie się zbliżam. Jednak, czegóż mają się obawiać? Nigdy nie skrzywdziłbym tej najpiękniejszej laleczki z porcelany zamkniętej w moim świecie. Nie, nie w moim. W naszym zakątku wszechświata, naszym prywatnym. Gdzie dziś nie ma końca, a jutro nadejdzie, gdy to ja dam mu pozwolenie.

Wracam do domu, Alicjo,

twój kochany mąż, Noah.

--

Droga Alicjo,

gdy to piszę, za oknem wciąż świecą gwiazdy, a ja siedzę przy naszej wyspie kuchennej, pisząc do ciebie w świetle lampy ulicznej. Nie chciałbym, by obudził Cię przypadkowy błysk lampy.

Nawet będąc odgrodzonym od ciebie zaledwie korytarzem, tęskno mi do Ciebie. Tak, jak tęskniłem przez te trzy lata, gdy zmuszony byłem Cię opuścić. Nigdy się nie pożegnałem, nie miałem czasu. Ale wciąż pamiętam, jak wyglądałaś tamtego poranka, gdy wychodziłem z domu. Tak różnie teraz wyglądasz – gdybym miał porównać tamten dzień z Tobą, którą właśnie zostawiłem w naszym łóżku, wówczas byłabyś zaledwie świecą, teraz jesteś niczym słońce, okrywające Ziemię swoim blaskiem.

Promieniujesz, można by powiedzieć. Jeszcze dwa dni temu zastanawiałem się, czy wbić ci nożyce w szyję, gdy ścinałem twoje włosy – tak piękne i gęste, takie same, jak je zostawiłem lata temu, teraz jednak sięgające już twoich ramion. Zastanawiałem się, czy policja uznałaby to za wypadek, czy sąd by mi to wybaczył. Zaledwie dwa dni temu. A wczoraj świętowaliśmy nasze pierwsze dziecko, nasz nowy cud, który już za dziewięć miesięcy ujrzy świat. Czyż to nie cudowne?

Miłego dnia,

Noah

--

Droga Alicjo

gdy będziesz to czytać może będę w mojej nowej pracy, czekał na nowe zadania od nowego szefa. Ty będziesz stała w kuchni w tej swojej różowej piżamie w kwiaty, tej krótkiej, która odsłania twoje uda, piła kawę i czytała porzuconą na stole gazetę. A może będziesz leżeć jeszcze w łóżku, obserwując ptaki goniące się za oknem. Nieważne, gdzie będziesz, będziesz rozpamiętywać ostatnią noc, jak gładziłem Twoje ciało, a ty niemo się poddawałaś moim ruchom. Nie pozwalając sobie nawet na najcichszy odgłos, bo wiesz, że tego nie lubię. Moja cicha królowa, tak głośna, a jednak niema.

Od młodości nazywałem cię moją rzeźbą, moim obrazem i tak chcę to utrzymać. Jesteś piękna, najpiękniejsza w moich oczach i tylko moja. Gdybym mógł, trzymałbym cię na smyczy w domu, z blokadami na drzwiach, byś była moim sekretem, ale nie, nawet najdroższe pieski potrzebują słońca, potrzebują powietrza. I te kwiaty w ogrodzie, zwiędłyby bez ciebie, prawda? Mała ogrodniczka z ciebie.

Jednak, zastanawia mnie, dlaczego podchodzisz do naszego żywopłotu? Przecież nic tam nigdy nie sadziłaś, bo ziemia jest zbyt piaszczysta, a to ja przycinam krzewy? Czy to Isabelle? Przecież mówiłem ci tyle razy, byś się z nią nie zadawała, jesteś zbyt ważna, by zadawać się z obskurną dziwką z sąsiedztwa. Ile już jej powiedziałaś, ile już wie? Czy to dlatego tak na mnie patrzy? Pewnie mówisz jej wszystko, co tylko przyjdzie ci na myśl. Pewnie nie może znieść naszego ideału, porównania z jej zasranym, bezradnym życiem. Niech zazdrości, tak jak reszta świata. Bo jesteś moja, a nie ich. Mój mały ideał.

Szkoda tylko, że to przez twoje zaniedbanie zwiędły te hortensje po mojej matce. Pewnie już o nich dawno zapomniałaś, prawda? Tak mały szczegół na naszym życiu a tak cholernie boli, a to wszystko wina tak niewdzięcznej zdziry jaką ty jesteś. Pewnie szlajałaś się wtedy z tymi twoimi koleżaneczkami, zamiast pilnować, by hortensje rosły zdrowe, idealne, ale nie mogą! I z czyjej winy? Powiedz mi, przypomnij, z czyjej winy?

Ale mówi się, że każdy popełnia błędy i możemy założyć, że wybaczam ci twoje. Podobno jest to ludzkie. Nawet jeśli ty jesteś ideałem boskim, prawda?

Twój kochany mąż,

Noah

--

mamo, tato

przepraszam was za wszystko, że siedziałam cicho, że nic nie mówiłam, że dowiadujecie się przez list. przeproście też liss, wiem że dawno się nie odzywałam, ale nie mogłam bo wrócił do domu

to chyba moje ostatnie pożegnanie, nie wiem jak długo wytrzymam tu z nim, jak długo wytrzyma. boję się, tak strasznie się boję, nie wiem co się stanie

ten list wyśle isabelle, nasza sąsiadka, nie mam jak zrobić tego samodzielnie, zamknął mnie w domu, nie mam już nawet kluczy, nie mam telefonu, nie mam nic

kocham was i przepraszam

ali

--

Droga Alicjo,

jak miło byłoby cię widzieć, siedzącą grzecznie w domu, tak jak powiedziałem. Wyglądasz pięknie w naszym domu, jakby to było właśnie twoje miejsce, tak jak miejsce Lolity było przy Humbercie. Pamiętasz tę książkę? Czytałem ci ją. Tak piękna książka z tak piękną relacją, powinniśmy ją kiedyś sobie przypomnieć, wspólnie. Jednak to musi zaczekać, aż wrócę.

Serce mnie boli, gdy myślę o tym jak ostatni raz wyszedłem z domu, pozostawiając cię samą. Tak bardzo się boję, że coś ci się stanie pod moją nieobecność. Tak krucha, tak niewinna, tak bezbronna. Nawet zamknięta w tak dobrze znanym domu. Minęło już kilkanaście tygodni, odkąd zamknięto mnie w nieznanej mi placówce bez wyjścia. Choć tłumaczę, że jest to nieporozumienie, wciąż traktują mnie jak szaleńca.

Miejsce to jest puste, pozbawione osobowości, a jednak ciekawe. Nie mając dostępu do książek i telewizji, naprawdę wiele czasu poświęcam obserwacji moich współtowarzyszy. Wielu z nich wydaje się snuć bez sensu życia, niby puste naczynia opuszczone przez dusze. Niektórzy jednak wydają się być pełni sił, wypełnieni energią, tak jakby ten dziwny ośrodek nadawał im sens istnienia. Mówią mi, że przypominam im każdego z nich, pusty, jednak radosny. Nie wiem, czy im wierzę.

Dni poświęcam rozważaniom nad tobą, nad sobą, nad naszą przyszłością. Zastanawiam się, jak nazwiemy naszą córkę, zasłyszałem od jednego z moich towarzyszy imię Laverna, spodobało mi się. Jednak, chciałbym usłyszeć je jeszcze z twoich ust, bo nasze dziecko nie może mieć imienia, które nie brzmi jak najpiękniejsza z pieśni wyśpiewanych twoim głosem, ludzki aniele.

Twój stęskniony mąż,

Noah

--

Droga Alicjo,

minęły tygodnie od mojego ostatniego listu. Teraz, gdy piszę twoje imię nagle przestaję widzieć kobietę, a jedynie zjawę pamięci. Jeszcze niedawno, opowiadałem o tobie, wymawiając twoje imię niczym modlitwę smakującą jak najsłodszy afrodyzjak, a teraz pozostawia gorzki posmak cyjanku wspomnień dobrych dni.

Gdy ostatni raz do ciebie pisałem, nie myślałem o tobie jako odległym marzeniu, a raczej jako ostoi na wzburzonym morzu niezrozumienia świata, wejściem do naszego prywatnego raju. Teraz jednak jesteś zaledwie wspomnieniem rozbudzonym przez niedawną wizytę duchów ze starego wszechświata. Widziałem twoich rodziców. Zapytałem, gdzie jesteś.

Alicjo, dlaczego mi nie powiedziałaś, że nie żyjesz? Dlaczego mi nie powiedziałaś, że to ja docisnąłem dłonie do twojej smukłej szyi, pozwalając ci zasnąć już na wieki. Dlaczego nie powiedziałaś, że spałem z twoim martwym ciałem przez te wszystkie dni. Dlaczego nie powiedziałaś, że nigdy nie zobaczę naszej pierwszej córki?

Dlaczego tak długo mnie okłamywałaś, dlaczego pozwoliłaś mi wierzyć, że wciąż żyjesz. Dlaczego znów skierowałaś całą uwagę na siebie, gdy jesteśmy duetem.

Noah

#polish #polski #story

[ghostly-stories-by-agispa]

Victor

zwycięska praca konkursowa z roku 2020, ale z odrobinę lepszym zakończeniem i poprawionymi błędami.

czas: 10-15 minut długość: 5 stron A4

Nucił pod nosem wolną melodię. Nie spieszył się, spokojnym ruchem obracał w dłoni kolejne srebrne nożyki i czyścił je mechanicznym ruchem. A zaraz potem sprawnie rzucał je w stronę obiektu znajdującego się po drugiej stronie stołu. Oczywiście, ostrza były zbyt kosztowne by rzucać nimi w byle co. On celował w skrępowanego, półżywego mężczyznę, który wykrwawiał się od kilku już dni na folię malarską, mającą osłonić drogi, perski dywan.

Po niedługim czasie noże ponownie się skończyły, więc wstał i zgrabnymi, płynnymi ruchami otwierał kolejne rany, wyciągając głęboko osadzone ostrza. Nie bez powodu ich używał, pragnął zadawać ból, a ograniczanie się nigdy mu nie wychodziło. Srebro doskonale niszczyło ciągłość tkanek.

— Jak się bawisz, Denver? – zapytał zakneblowanego mężczyznę, który zaczynał osuwać się w więzach. – Teraz będę tamować krwawienie, a potem porozmawiamy, dobrze?

Nie otrzymawszy odpowiedzi, szarpnął wyciąganym nożem, a związany mężczyzna zakwilił i pokiwał głową. Gdy ostatnie kilka ostrzy opuściło jego tkanki nie naruszając ich bardziej, żałośnie zwiesił się na trzymających go w miejscu linach, utrata krwi pozbawiała go świadomości.

Wprawionymi ruchami oczyścił wszystkie większe rany i począł je zszywać drobnymi pętelkami. Wszystko przy powoli normującym się oddechu Denvera, który odzyskiwał przytomność. Gdy obudził się całkowicie, znajdowali się już w zupełnie innym miejscu. Sala była większa i wypełniona różowym światłem zachodzącego słońca, które wpadało przez ogromne okna ukazujące ogród pełen kwitnących kwiatów. A w jego ustach nie tkwił już knebel, mógł krzyczeć i się miotać, choć tego nie robił. Dlaczego?

— Witaj ponownie. – Uśmiechnął się, gdy oczy otyłego mężczyzny otworzyły się szerzej w przerażeniu. – Spałeś kilka godzin, a ja postanowiłem ci na to pozwolić. W tym czasie też przeniosłem cię też do sali balowej, czyż ten widok nie jest piękny?

Podszedł do okna i przez chwilę wpatrywał się w feerię barw z dłońmi splecionymi za plecami. Trzymał w nich pojedynczą, czerwoną różę, ściętą niewiele wcześniej, u wejścia do ogrodu. Długie kolce kwiatu boleśnie wbijały się w skórę, a każdy ruch rozrywał drobne rany. W porównaniu z niekończącym się bólem nerwów, odczucia były minimalne.

— Krwawisz… – Usłyszał cichy głos mężczyzny. Uśmiechnął się pod nosem.

Zacisnął mocniej palce i skupił się na uczuciu kropel krwi powoli spływających po jego dłoniach. Tym razem nie martwił się o stan podłogi, siwy marmur nie absorbował gęstej cieczy. Zegar wiszący na jednej ze ścian konsekwentnie odliczał kolejne przemijające minuty w ciszy pełnej spokoju i niewypowiedzianej obawy.

Szkło wysokich okien odbijało ich sylwetki, pozwalając na ich całkowite porównanie. Jeden z nich stał w cieniu rzucanym przez drzewo, które rosło tuż przy murze na zewnątrz; drugi siedział w pełnym słońcu, przy stoliku, na którego szklany blat cień rzucały nieliczne, białe chmury płynące po różowym niebie.

Jeden z nich był wysoki, szczupły, całkowicie pasujący do bogatego wystroju wnętrza, drugi natomiast był gruby, łysiejący, w poszarpanym, ubrudzonym czymś ciemnym garniturze, kontrastujący z eleganckimi żyrandolami z kryształu, marmurowymi posadzkami i zdobionymi klamkami u drzwi. Dwoje różnych ludzi zamkniętych w sali balowej.

Rozległ się chrzęst, a jedne z drzwi otworzyły się. Stuk obcasów zagłuszył tykanie zegara. Do cichej sali weszła niewielka, w porównaniu do drzwi, kobieta z tacą w rękach. Położyła ją cicho na stole i podeszła do mężczyzny stojącego przy oknie. Delikatnym ruchem wyjęła kwiat z jego uścisku. Ociekał krwią. Włożyła go do smukłego wazonu, który stał na tacy, krew momentalnie zmieszała się z wodą. Odwróciła się na pięcie i ostrożnie chwytając go pod ramię, podprowadziła do krzesła stojącego przy stole. Usiadł z wyraźną ulgą i dopiero wtedy Denver mógł zobaczyć, jak blada jest cera jego oprawcy i jak niewielkie są jego źrenice, gubiące się w szarych tęczówkach.

Kobieta podniosła ostrożnie strzykawkę, leżącą dotychczas tuż obok wazonu i przyłożyła ją do żyły ledwo widocznej na zbyt chudym nadgarstku.

— Do widzenia, proszę pana – wyszeptała, wkłuwając igłę i naciskając tłoczek.

Z cichym stuknięciem odłożyła narzędzie i wolnym krokiem opuściła salę tymi samymi drzwiami, którymi weszła. Usłyszał kliknięcie zamka. Zamknęła ich. Kilka minut później ponownie usłyszał ten dźwięk, drugie drzwi. Zaczynał rozumieć, co się dzieje. A przynajmniej tak mu się wydawało.

— Jest siódmy sierpnia, godzina dwudziesta dwadzieścia – odezwał się nagle mężczyzna, odchylając głowę w tył. – Znajdujemy się w mieście Newport w stanie Oregon.

— Dlaczego mi to mówisz? – przerwał.

— Ponieważ będą o to pytać, gdy… – Zwiesił głos, gdy odgłos wystrzału rozległ się w rezydencji. Zaraz po nim dwa kolejne. – Oh, zaczęło się.

Nie odezwał się więcej, zamiast tego odwrócił głowę i wpatrywał się poruszające się łagodnie liście roślin. Potem skupił się na kształtach, w jakie ułożone były rośliny w ogrodzie, a później na odległy ocean i port, przy którym na noc cumowały kolejne łodzie. Noc zapadała powoli, a gwiazdy jasno świeciły na ciemnym niebie w towarzystwie srebrnego księżyca. Życie zwierząt zamilkło, ptaki wróciły do gniazd, zaprzestając przyjemnego dla ucha świergotania.

— Nazywam się Victor Owen. – Wyszeptał, gdy zegar wybił północ, a w rezydencji odezwało się kolejnych kilka strzałów.

Zamknął oczy i osunął głębiej na krześle. Wydał z siebie kilka ostatnich oddechów i zasnął. Denver z przerażeniem obserwował, jak ciało drży nieregularnie, zsuwając się z mebla, ale nie mógł nic zrobić. Był związany.

Jego serce nagle przyspieszyło, mocny i silny odgłos rytmicznych uderzeń niósł się – a przynajmniej tak mu się wydawało – po ogromnej sali. Gorąca krew jak gorączka krążyła w jego żyłach. Dudnienie w uszach zagłuszało wszystko. Chyba wołał to imię, jak mantrę. Przed jego oczami stanęła ciemność.

Gdy powrócił do stanu świadomości, odruchowo wręcz spojrzał na towarzysza, chyba licząc, że to wszystko było jedynie głupim snem. Leżał na ziemi, nie zmienił pozycji. W końcu był martwy, nie mógł się ruszać. Nie chciał przyjmować tego faktu do świadomości.

Kolejne godziny spędził uporczywie gapiąc się w widok za oknem, licząc gwiazdy, liście drzew a nawet jachty w porcie. Szukał gwiazdozbiorów i nazywał je na nowo, odliczał sekundy pomiędzy kolejnymi samochodami poruszającymi się na konkretnych ulicach. I tak w kółko. Przez osiem godzin i czterdzieści trzy minuty.

Po ośmiu godzinach i czterdziestu czterech minutach rozległ się kolejny, ostatni już strzał. Trzynasty. Głucha cisza piszczała w uszach, nawet zegar jej nie niszczył.

Po dziewięciu godzinach i ośmiu minutach usłyszał radiowozy. Cisza zniknęła. Wtedy też zdecydował się ponownie spojrzeć na ciało leżące na ziemi. Victor. Nazywał się Victor.

Po dziewięciu godzinach i dwunastu minutach drzwi do sali otworzyły się w hukiem, a do środka wpadło pięciu policjantów i dwóch medyków. Coś krzyczeli. Victor. Victor dalej leżał w tej dziwnej, poskręcanej pozycji.

Po dziewięciu godzinach i trzynastu minutach odwiązano go i przeniesiono na nosze. Oślepiło go słońce, a w uszy uderzył bolesny dźwięk przesuwania mebla po twardym marmurze. Victor. Co z Victorem?

Po dziewięciu godzinach i czternastu minutach zawołano koronera, a ciało przykryto białym materiałem. Skąd oni go wzięli? Victor. Victor nie żyje?

Po czterech dniach, dziewięciu godzinach i dwudziestu dwóch minutach wyszedł na dwór. Przywitał go chłodny powiew wiatru, radosne ćwierkanie ptaków i zapach kwiatów. Na żwirowym podjeździe stało sześć radiowozów, karetka i samochód koronera. A za nimi reporterzy. Victor. Tutaj się żegnają.

— Jak się nazywasz? – zapytała łagodnie pani medyk.

— Denver Simpson – odpowiedział, odrywając się od podziwiania ruchu chmur na niebie. Nigdy nie były tak piękne.

— Jaki dzisiaj jest dzień?

— Ósmy sierpnia, piątek.

— Godzina?

— Dziewiąta. – Spojrzał na kobietę, która zanotowała coś.

— Doskonale. Zaraz wrócę. – Odeszła w stronę swojego partnera.

— A co z Victorem? – zawołał, gdy tylko się odwróciła. Chyba nie usłyszała...

Pochyliła się nad zwłokami i odruchowo poprawiła włosy, przesuwając je za ucho. Ostrożnymi, wyuczonymi ruchami otworzyła oczy denata – blade, prawie bezbarwne – sprawdziła temperaturę ciała – lodowaty – i odwracając go na brzuch z pomocą policjanta sprawdziła obecność plam opadowych – rozległe, na prawym boku.

— Mężczyzna to Victor Owen, inwestor nieruchomości. – Oznajmił głośno jeden z funkcjonariuszy. – Od tygodnia nie odpowiadał na telefony klientów i odwołał wszystkie spotkania. Chorował na nowotwór kości, cierpiał na bóle neuropatyczne. Jego lekarz jest jak na razie nieosiągalny, ale Mandela już do niego jedzie.

— Nie żyje od ośmiu godzin – wtrąciła się. Wzrok padł na nią i grupę przenoszącą zwłoki na nosze. – Bazując na opisie strzykawki na stole, wstrzyknięto mu nikotynę, musiała być podawana od jakiegoś czasu, bo dawka nie była zbyt duża.

Przez następne dwie godziny krążyła po rezydencji, badając dwanaście innych ciał. Wszystkie z pojedynczą raną postrzałową, kaliber dziewięć milimetrów, wyglądające na samobójstwo, ale przy żadnym nie było broni. Dopiero przy trzynastym, w kuchni, w rękach młodej dziewczyny, tuż obok telefonu. Sprawdziła ciało – ona ostatnia zmarła, była zimna, ale jej oczy jeszcze nie utraciły koloru, a ciało nie było zbyt sztywne.

Opuściła rezydencję. Na zewnątrz stał już jedynie jeden radiowóz, jej samochód i taśma policyjna odgradzająca gapiów. Reporterzy odjechali wcześniej, gdy powiedziano im, że wkrótce odbędzie się konferencja.

Mówiąc policjantom, że będzie czekać na ciała w kostnicy, znalazła wejście do ogrodu i stanęła zachwycona. Ogród pełen kwitnących kwiatów był ostatnim widokiem w życiu Victora Owena, pomyślała. Przechadzała się wąskimi alejkami i obserwowała szybki tok życia tych małych stworzeń, które tworzyły podstawę każdego ogrodu. Pszczoły, mrówki i robaki nieświadome tragedii rozgrywającej się zaledwie parę metrów dalej. Gdy nagle poczuła oddech na szyi. Odwróciła się gwałtownie, trzymając dłoń na pistolecie przy pasku. Za nią nie było nikogo, choć mogła przysiąc, że słyszała kroki odchodzące w stronę wyjścia z ogrodu.

#polish #polski #story

[ghostly-stories-by-agispa]

Check-mate, my dear

length: 4-5 A4 pages

time: 10-15 minutes

ocxoc, gender neutral character, mentions of death

[polska wersja]

She looked over to the creature sitting on the armchair in front of her. The rain fell deafly against the windows behind the heavy curtains, dimmed light lost in the deep burgundy material. Silence held the room in steel embrace, stuck in time by the lifeless eyes of the monstrosity sitting still in the leather armchair, moving the crystal glass of – now warm – amber whisky with a smile. Her eyes followed the constant movement of the glass a bit up, a bit down, a bit up, a bit do- and she listened to murmurs made by the dark as night creature; it was taunting her, shamelessly laughing in her face, feeding her disorientation with lack of answers.

Ironically, that nightmare was drowning in gold. That nightmare of still emptiness and lifeless silence in the loudness of the rain; it was basking in gold and amber and white, everything enclosed in the stone-cold face of the caricature of angels and scar on God’s face. In the smile of sharp teeth and sight of melted gold – so alive yet so dead.

Bang, a flash of light through the crystal. Bang, foot hitting the floor. Bang, silver blood on the hand. Bang, sudden silence. The chess piece moved one field further. She moved her eyes towards the board.

That one small table between their armchairs was the border between two worlds. Black-and-white board and cast-iron chesspieces with crystal eyes. Crystal was so important in the combination, their worlds met in crystal. She touched her left ear, silver ring collided with a crystal earring making a small noise. Only one of these in the world, only one that will ever exist. Pure crystal embracing golden tear embedded forever in an unbreakable yet fragile vial. Always close to her.

“Check-mate, my dear”, murmured the creature, falling back in its chair, playing with the last droplet of silver blood on its hand.

And it was right, king blocked in a8, how could she not notice? The face of Julius Cesar stared at her from the white king. The same mistake as the last time, the same move lost her. Beautiful atrocity leaned to her and covered the weirdly cold fire in the fireplace and held her hand, hurting it with hard rhinestones on its rings. Forced to look in the golden abyss, she clenched her hand, craving the pain she missed so dearly; she felt the bones, felt the searing fire on her skin and strength forcing her into a standing position. For just a brief second she looked over to the clock standing on the fireplace, silent for a few hours or maybe even days, time is just a relative construct and the foul divinity in front of her had the power over it.

“Which time was it?”, she asked quietly, holding the boney shoulder of the creature, minding the delicate chiffon. “I don’t know, maybe hundredth, maybe eightieth”, it answered, pulling her closer, placing her cold cheek next to her fiery hot one. “But you can’t escape me, you can’t win with me.”

They played the same game for centuries. Chest kits coming and going, she trained her whole life just to lose, be twenty again and start over. As if the cast-iron chesspieces played only by Death’s word, whom she tried to outplay since her first days. Everything to finally be human, to die in peace, but maybe to simply spend the rest of her days next to a divine creature; everything just to lay in peace not forced to leave and come back, endlessly yearn the emptiness of eternity.

“What are you thinking about?”, muttered Death, teasingly scratching her back with her hands made out of bones. “What happens now?”, she asked, playing with Death’s golden necklace.

The memory of Rome was so alive in her mind, burning candles and moon reflecting in the Tiber. Dense silence spanning for the whole eternity, but it seemed as if people were dancing in the windows of the apartments. New Year was such a beautiful day, no matter how many of them she saw, she still relished in them, holding new traditions and the happiness of another year passing, the hope of living to the next holiday, close to her heart.

Her attention was snatched by a person, not even a woman but with a female body, sitting on the other side of the blanket. Moving slowly a chess piece between her fingers, sometimes softly tapping it against a glass of red wine. Neither she nor her companion matched the landscape, yet they repeated the same game tirelessly.

“Theo”, the person called quietly. “It's your turn.”

Only two moves were between her and check, only two moves between her and freedom, only two more moves and she’ll be able to die in peace. Keeping her face straight, she looked on the board and stilled on sight. She was held in check, how was that possible? Nero’s traitorous face was accented in orange of the street lights. Death’s golden eyes looked at her in mocked shock, creating a beautiful caricature of “Scream”. That damn angel sat with her on the riverside, playing with edges of frock coat she shouldn’t have been wearing, they both shouldn't have been wearing, but no one was looking for once. She didn’t even try defending her king, she just moved it to e5, she was done. Century passed, century in front of her. She wondered where she’ll live this time, maybe Amsterdam? She heard it’s really pretty. She didn’t fight, just watched as the check-mate happened.

Death placed one of its clawed hands on her cheek, tracing a small scar in the corner of her lips with its thumb, her hands black alike night, covered in white freckles resembling star constellations. The scar was a memory from Alexander the Great, whose face now stared at her from the knocked out white knight. She observes as the candlelight flickered and reflected on the golden stitches visible on the bones of Death’s face. Barely-there skin stretched tightly on black bones covered in constellations.

“Theo-”, Death started, quickly silenced by her. “Em, what do you remember from our life?”

Golden eyes opened wide, bony jaw fell slightly open. She could see it was thinking, the chess piece stopped moving between fingers and fell noiselessly on the grass; the skeletal creature moved its head forcing its bangs to fall on its eyes. It didn’t even move, just stared at its companion mute.

“Do you remember the ball thrown by Louis XIV? The only one you went to?

 They both laughed. Theo looked at the stars mirrored on Death’s hands. Everything was still, not this time. Even water was quiet, wonder how long it has been like that?

“Why that one? I thought the confrontation Alexander was your favourite?” She stretched her hand above the chessboard to grab one bony hand play with golden jewellery that decorated it oh so beautifully. Golden rings with ancient Greek words engraved on them connected by fragile chains interlaced between charcoal bones, and think bracelets that looked as if barely a wind could break them to pieces hung loose on the atramental skin marked with faded flowers.

“I like the encounter with Alexander because that’s when I finally got to know the real Empusa, not the character you created to match the times.” Death laughed looking at its companion playing with gold. “I like the ball thrown by Louis XIV because I don’t know if you remember how we stood on that high balcony and danced to music heard from far away, not even hiding from the guards. You wore those weird clothes, all those layers, they were chasing you because you were wearing clothes made for men and you just ran far into the palace.” It scoffed. “I remember you were bashing over my dress because it wasn’t one of those seen on every woman in the palace. I think I wore a robe, you then started to reminisce over random things that happened, maybe in Alexandria? I don’t know.”

“Mmm… I preferred the parties in Greece, it was always so warm and so comfortable. Days after days of eating, drinking and listening to Aristotle.” She whispered with glee, playing with a ring engraved with her name. “Let’s go back there, to the times when life was easier and drowning in riches.”

Suddenly she looked straight into Death’s face, holding its hand. Golden eyes alike pools of neverending gold, maybe not perfect but fitting perfectly between the bones. In the nest of black hair sat hidden small, frail golden crown, no rhinestones,  no gems; it reflected the light of the streetlamps, looking so different from the old memory of flower crown sitting in the same place, plaited when life was still about drinking and partying, sometimes about wars and philosophy.

“Let’s go back to Alexandria, please.” She squeezed Death’s hands. “Let’s go to Alexandria, to all the books we lost to the fire. To Galileo and those warm nights under the starry sky. Why keep playing this game? Take me with you, let’s go back to the places from memories. Mnemosyne, gold against the darkness of the sky, take me with you.”

Mnemosyne laughed bitterly, taking her other hand. “I can’t take you, Em, I can’t. Even if I want it more than you can ever imagine.” “Why?”

“Because you’ll run and you’ll never come back. We won’t see the fall of the Chinese emperors again, we won’t get into an argument with Alexander again, we won’t look pirates in the eyes again.” It messily brushed off one golden tear falling slowly down its cheek. “I know you will run away. Like Athena, like Sappho, like Mary, Sophia and hundreds after hundreds of others. You’ll find someone new, new lifestyle. You’ll want to stay in one place and not care about time because I’ll give the eternity. I just don’t want to lose you because I know I won’t be able to keep going without you.”

“Em, you’re so stupid, so very stupid.” She laughed breathlessly. “I won’t leave you, I can’t. I don’t know how to say I love you without repeating the same words I said over a century ago? I’ve been telling you this since the first days in Tsarist Russia since our first breath in the palaces of the Zhang dynasty and since the first look during Plato’s lecture. How do you still not believe me?”

“It’s not that I don’t believe you but…” It fell on its back in frustration, ripping its hands from the grip. “I don’t want to acknowledge it.”

It folded its hands on its chest, looking at the stars unmovingly hanging in the sky, the same ones it mirrored on its skin with white ink so many years ago. That night clouds were away not hiding anything as Mnemosyne searched for the constellations.

“Why do you capitulate so fast? Why you don’t try fighting for yourself? You’re so different from everyone… maybe that’s why I love you so much?” The last part was a breath away from a whisper, unheard in the sudden cacophony of the streets of Rome. People celebrated New Year, played music and sang. Soon they’ll leave for the streets.

“Because I don’t want to pu-”

“Goddamn it, Em!” It suddenly turned towards its companion. “Give me one more game, just one more. Then we’ll go, together, no matter what happens, no matter who wins. We’ll go wherever you want, we’ll settle down wherever you want. We’ll go back to our best years. We’ll change the history. Whatever you want, I’ll be with you till the end of times.”

“You’ll go with me, or rather, I’ll go with you. Where do you want to go, Em?” “I want to see the gardens of Babylon” She answered, thinking deeply. “But first Vienna, I haven’t seen it for sixty weeks, I miss it.”

At once clock started ticking again impossibly overwhelming the loudness of music next door. Mnemosyne pulled her closer, gripping her hips tighter, tickling her with the endings of its unevenly cut hair. Golden crown sitting on its hair defied gravity as it didn’t slide down on the floor, where it would shutter into impossibly tiny pieces. Like crystal.

Music changed, probably someone wanted something slower. She moved in Mnemosyne’s arms and they dance the same way they did when they met right after the war in Austria. Everyone was tired back then but danced until the sun showed up on the horizon, mixing slow waltz with faster moves. Those were rough times but there were moments when everyone found their peace: some in the arms of their loved one, some in the loud and crowded discos. But it was all in the past, on the horizon, at least for them, was not war but scorching hot Alexandria.

#english #story #short story #original story

[ghostly-stories-by-agispa]

Szach-mat, moja droga

długość: 4 strony A4 (około)

czas: 10 minut

[English version]

Zmierzyła wzrokiem kreaturę siedzącą na fotelu naprzeciwko. Deszcz głucho uderzał w okna za ciężkimi zasłonami, a przyciemnione światło nikło w ich głębokim burgundzie. Cisza trzymała pomieszczenie w stalowym objęciu, zatrzymana w czasie przez martwe oczy szkarady nieruchomo siedzącej w skórzanym fotelu, z uśmiechem kręcącą kryształową szklanką, ciepłej już, bursztynowej whisky. Jej oczy zatrzymały się na stałym ruchu szklanki trochę w górę, trochę w dół, trochę w górę, trochę w d- i słyszała ciche pomruki wydobywające się w piersi ciemnej niczym noc postaci; szydziła z niej, żywnie śmiała się w jej twarz, karmiąc jej zdezorientowaniem brakiem jawnej odpowiedzi.

Jak na ironię, koszmar ten pływał w złocie. Ten koszmar stałej pustki, martwej ciszy, w hałasie deszczu, pływał w złocie i bursztynie i bieli, a wszystko to w kamiennej twarzy karykatury anioła i skazy na ideale boga. W uśmiechu ostrych zębów i spojrzeniu płynnego złota, żywego a jakże martwego.

Trzask, błysk światła przez czysty kryształ. Trzask, uderzenie stopy o dywan. Trzask, srebrna krew na dłoni. Trzask, nagła cisza. Pionek przeniósł się pole do przodu. Przeniosła wzrok na planszę.

Niewielki stolik między fotelami rozdzielał ich dwa światy. Czarno-biała plansza i żeliwne figury, rzeźbione w groteskowe twarze o kryształowych oczach. Kryształ był ważny w tej kombinacji, w końcu ich dwa światy spotykały się w ideale kryształu. Dotknęła dłonią lewego ucha, srebrny pierścień zderzył się z kryształowym kolczykiem. Jedyny na świecie, jedyny jaki będzie istniał. Czysty kryształ ze złotą łzą na wieki zamkniętą w niezniszczalnym, a jednak kruchym, więzieniu. Zawsze blisko niej.

– Szach-mat, moja droga – wymruczała postać, odchylając się w fotelu, bawiąc się kroplą srebrnej krwi spływającej po jej dłoni.

I tak też było, król zablokowany w a8, jak mogła tego nie zauważyć. Twarz Juliusza Cezara patrzyła na nią z białego króla. Znów ten błąd, znów ten sam ruch ją zgubił. Piękna szkarada nachyliła się do niej, zasłaniając blask ognia w kominku, dziwnie zimnego, i chwyciła ją za dłoń, raniąc ją ostrymi kamieniami osadzonymi w pierścieniach. Zmuszając się do spojrzenia w złotą otchłań, zacisnęła własną dłoń, łaknąc wytęsknionego bólu; czuła kości, czuła palące języki ognia i siłę podnoszącą ją do pozycji stojącej. Na sekundę spojrzała na zegar na gzymsie, stał nieruchomy od kilkunastu już godzin, może nawet dni, czas to pojęcie względne, a obrzydliwe bóstwo stojące przed nią miało nad nim nieograniczoną władzę.

– Który to już raz? – zapytała cicho, zaciskając dłoń na kościstym ramieniu postaci, uważając na delikatny szyfon.

– Nie wiem, może setny, może osiemdziesiąty – odpowiedziała, przyciągając ją bliżej i przykładając zimny policzek do jej rozgorączkowanej skóry. – Ale nie uciekniesz, nie ograsz mnie.

Grały w tą samą grę od wieków. Komplety szachowe przychodziły i odchodziły, trenowała całe swoje życie by później znów przegrać, znów mieć dwadzieścia lat, znów zacząć od nowa. Tak jakby żeliwne pionki grały tylko pod komendę Śmierci, którą próbowała ograć od pierwszych swoich dni. Wszystko po to by w końcu stać się człowiekiem, by umrzeć i odejść w spokoju, a może nawet spędzić wieczność u boku bożka, a nie odchodzić i wracać, tęskniąc za przyjemną pustką wieczności.

– Nad czym myślisz? – wymamrotała Śmierć zaczepnie drapiąc jej plecy palcami stworzonymi z kości.

– I co teraz? – zapytała, bawiąc się cienkim, złotym łańcuszkiem na szyi Śmierci.

Wspomnienie Rzymu było wciąż żywe w jej pamięci, płonących świec i gwiazd odbitych w wodach Tybru. Gęsta cisza, trwająca w nieskończoność, choć wydawałoby się że ludzie tańczą w oknach mieszkań. Nowy rok to tak piękny dzień, mimo że widziała ich już setki, wciąż zachwyca się nowymi tradycjami, radością z kolejnego roku przeżytego, nadzieją dożycia kolejnego święta. Jej uwagę zwróciła postać, może nawet nie kobieta, ale o kobiecej sylwetce, siedząca na drugiej stronie koca. Obracająca wolno figurę szachową między palcami, czasem delikatnie stukając nią o kieliszek czerwonego wina, jak klimatycznie. Ani ona, ani tajemnicza towarzyszka nie pasowały do krajobrazu, a jednak wciąż powtarzały tą samą grę.

– Teo – zawołała ją cicho postać. – Twój ruch.

Była o dwa ruchy przed szachem, tylko dwa ruchy i będzie mogła spokojnie umrzeć. Zachowując kamienną twarz spojrzała na planszę i zastygła w miejscu. To ona była w szachu, kiedy to się stało? Zdradziecka twarz Nerona błyszczała w pomarańczowym świetle latarni. Złote oczy Śmierci patrzyły na nią z udawanym zaskoczeniem, tworząc piękną karykaturę “Krzyku”. Ten cholerny anioł siedział przed nią na brzegu rzeki, bawiąc się brzegiem surduta, którego nie powinna nosić; których obie nie powinny nosić, ale teraz nikt ich nie widzi. Nawet nie próbowała bronić króla, tylko przeniosła go na e5, miała to gdzieś. Kolejne stulecie przeleciało, kolejne przed nią. Gdzie tym razem zamieszka, podobno Amsterdam jest śliczny. Bez walki oddała mat.

Śmierć wyciągnęła jedną szponiastą, czarną jak noc usianą konstelacjami białych gwiazd dłoń i położyła ją na jej policzku, gładząc kciukiem bliznę znaczącą lewy kąt jej wargi – pamiątka po słynnym Aleksandrze Wielkim, którego twarz patrzyła na nie teraz ze strąconego białego skoczka. Patrzyła, jak światło świec migoce i odbija się w złotych szwach na widocznych kościach twarzy Śmierci siedzącej przed nią. Nikła skóra naciągnięta na czarne kości pokryta była konstelacjami.

– Teo- – zaczęła mówić Śmierć, ale ona jej przerwała.

– Em, co pamiętasz z naszego życia?

Złote oczy rozszerzyły, a koścista szczęka opadła nieznacznie. Widziała jak się zastanawia, figura szachowa przestała obracać się między palcami i spadła głucho w trawę; koścista kreatura przechyliła głowę, sprawiając, że czarna grzywka spadła jej na oczy. Nawet jej nie odgarnęła, tylko niemo patrzyła na swoją towarzyszkę.

– Pamiętasz bal u Ludwika XIV? Ten jeden jedyny na który poszłaś? – zaśmiały się obie.

Teo spojrzała na gwiazdy, odbite w białych układach na dłoniach Śmierci. Nic się nie ruszało, nie tym razem. Nawet woda była zastygła w bezruchu, ile mogło minąć czasu? 

– Dlaczego ten bal? Myślałam że konfrontacja z Aleksandrem był ulubiona? – Wyciągnęła dłoń nad szachownicą, by złapać kościstą dłoń i zacząć bawić się złotą biżuterią tak pięknie ją dekorującą. Złote pierścienie z grawerami po starogrecku połączone delikatnymi łańcuszkami przeplatały się między czarnymi kości, a cienkie bransoletki, wyglądające jakby podmuch wiatru mógł je złamać, wisiały luźno na upstrzonej wyblakłymi kwiatami z atramentu skórze.

– Lubię spotkanie z Aleksandrem, bo to wtedy zaczynałam poznawać tą prawdziwą Empusę, a nie tą postać którą sobie wytworzyłaś, by pasować do czasów. – Zaśmiała się, patrząc kątem na bawiącą się złotem towarzyszkę. – Bal u Ludwika lubię, bo nie wiem czy pamiętasz, jak stałyśmy na wysokim balkonie i już nawet nie kryjąc się przed strażami, tańczyłyśmy do dalekiej muzyki. Ty miałaś ubrane te dziwne ubrania, te wszystkie warstwy, gonili cię bo kobiety nie mogły ubierać ubrań męskich, więc uciekłaś gdzieś daleko w zamek. Wiem że zachwycałaś się moją suknią, bo nie była to ta, którą nosili wszyscy na dworze. Chyba wtedy miałam togę, tak teraz myślę, i zaczęłaś wspominać jakieś zupełnie losowe momenty w historii, może z Aleksandrii? Nie wiem.

– Mmm… Wolałam imprezy w Grecji, było ciepło i wygodnie. Całe dni picia i jedzenia i słuchania Arystotelesa. – Rozmarzyła się, obracając pierścień z jej imieniem. – Wróćmy do tamtych czasów, gdy życie było prostsze, w bogactwie pływające.

Spojrzała nagle w twarz, ściskając kościstą dłoń. Złote oczy, jak baseny nieprzeniknionego złota, nie idealnie ale perfekcyjnie siedziały pośród czarnych kości. Na szopie czarnych włosów, siedziała niewielka, wątła złota korona, bez klejnotów i ozdobników. Odbijała światło lamp, wyglądała tak różnie od dawnego wspomnienia korony z kwiatów, splecionej, gdy życie kręciło się wokół picia i zabawy, czasem wojen i filozofii.

– Wróćmy do Aleksandrii, proszę. – Ścisnęła dłonie Mnemosyne. – Wróćmy do Aleksandrii, to tych ksiąg, które straciliśmy w ogniu. Wróćmy do Galileusza i tych ciepłych nocy pod gwieździstym niebem. Po co grać w tą grę. Weź mnie ze sobą, wróćmy do miejsc ze wspomnień. Mnemosyne, złoto na tle nieba, weź mnie ze sobą.

Mnemosyne zaśmiała się gorzko, odwzajemniając uścisk dłoni.

– Nie mogę cię wziąć, Em, nie mogę. A chcę tego bardziej niż ty.

– Dlaczego?

– Bo uciekniesz i nigdy nie wrócisz. Nie zobaczymy znów upadku cesarzy Chińskich, nie pokłócimy się z Aleksandrem, nie spojrzymy piratom w twarz. – Niestarannie otarła złotą łzę. – Bo wiem, że uciekniesz. Tak jak Atena, tak jak Safona, tak jak Mary i Sofia i setki innych. Znajdziesz kogoś innego, znajdziesz inny styl życia. Będziesz chciałą zostać w jednym miejscu i nie dbać o czas, bo dam ci całą wieczność. Po prostu nie chcę cię stracić, bo wiem że wtedy już nigdy nie wstanę.

– Jesteś tak głupia, Em, tak bardzo głupia. – Zaśmiała się cicho. – Nie zostawię cię, nie mogę. Nie wiem jak mogę powiedzieć, że cię kocham, nie powtarzając tych samych słów w każdym stuleciu? Mówię ci to od pierwszych dni w carskiej Rosji, od pierwszego oddechu w pałacach dynastii Zhou i pierwszego spojrzenia na wykładach Platona. Czy ty wciąż mi nie wierzysz?

– Nie tyle że nie wierzę, tylko… – w frustracji położyła się na plecy, wyrywając dłonie z uścisku. – Nie chcę tego przyjąć do siebie.

Złożyła dłonie na klatce piersiowej, patrząc w stojące na niebie gwiazdy, które odbiła lata wcześniej białym tuszem na skórze. Tej nocy nie zasłaniały ich chmury, szukała konstelacji.

– Dlaczego tak szybko ulegasz? Dlaczego nie walczysz o swoje? Jesteś tak inna od reszty… może dlatego cię kocham? – ostatnia część była prawie niesłyszalna pomiędzy nagłą kakofonią dźwięków na dotychczas zatrzymanych w czasie ulic Rzymu. Ludzie świętowali nowy rok, grali i śpiewali. Niedługo wyjdą na ulice.

– Bo nie chcę cię po-

– Cholera, Em! – Odwróciła się nagle do towarzyszki. – Daj mi ostatnią grę, jeszcze jedną. Później pójdziemy razem, nieważne co się stanie, nieważne kto wygra. Pójdziemy gdzie chcesz, zamieszkamy gdzie zechcesz. Wrócimy do najpiękniejszych lat. Odmienimy bieg wydarzeń. Cokolwiek zechcesz, będę z tobą aż do końca czasu.

– Pójdziesz ze mną, a raczej ja pójdę z tobą. Gdzie chcesz iść, Em?

– Chcę zobaczyć ogrody Babilonu.– Odpowiedziała w zamyśleniu. – Ale najpierw Wiedeń, jest piękny. Nie widziałam go od sześćdziesięciu tygodni, zaczynam tęsknić.

Nagle uderzyła ją muzyka, zegar znów zaczął tykać przebijając się przez odgłosy imprezy z drugiego mieszkania. Mnemosyne przyciągnęła ją bliżej, mocniej zaciskając dłonie na jej biodrach, łaskocząc jej nos końcówkami nierówno ściętych czarnych włosów. Złota korona siedząca na jej głowę zaprzeczała prawom grawitacji nie zsuwając się na ziemię, gdzie nieuchronnie rozbiłaby się na drobne kawałeczki. Jak kryształ.

Muzyka zmieniła się, ktoś zażądał czegoś spokojnego najwyraźniej. Odwróciła się w ramionach Mnemosyne i zaczęły tańczyć tak jak wtedy, gdy spotkały się po wojnie w Austrii. Wszyscy byli zmęczeni, ale tańczyli do białego rana, mieszając walca z szybkimi ruchami. To były niespokojne czasy, ale momentami wszyscy odnajdywali spokój w różnych miejscach; czasem były to ramiona ukochanej osoby, a czasem głośne wieczory w dyskotekach. Ale to już minęło, na horyzoncie, przynajmniej dla nich, nie widać było widma wojny, a prażące słońce Aleksandrii.

#polish #polski #story

[ghostly-stories-by-agispa]

Pediatra

zwycięska praca konkursowa z roku 2021

długość: 5 stron A4

czas: ~10-15 minut

Piorun za oknem, trzask grzmotu i cisza. Powtórka, tym razem szybciej. I jeszcze raz i jeszcze. A pomiędzy kolejnymi seriami – szlochy i krzyki. Szlochy pełne błagań i słów zbyt zniekształconych, by je zrozumieć. Krzyki wywołujące dreszcze na plecach, wnikające w kości jak igły biopsyjne. Tak głośne i pełne rozpaczy, że wywoływały szeroki, szeroki uśmiech na twarzy, krzywy, obiecujący długie godziny powtórzeń tych samych ostrych ruchów i krzyków, krzyków, krzyków… Uderzenie serca. Jedno, drugie, trzecie. Krótka przerwa. I potem znowu, stały rytm wybijany w klatce piersiowej, pozornie zsynchronizowany z burzą. Ruch ręką, ostry, ale dokładny. Chirurgicznie precyzyjny. Przebijający gładko ścięgna łączące kostki nadgarstka. Kolejny krzyk. Dreszcz przebiegający kręgosłup. Trzask gałęzi za oknem. Błysk pioruna, nagle oświetlający jaskrawym światłem starą salę operacyjną zalaną krwią. Mignięcie lampy i bzyczenie starej jarzeniówki. Irytujący dźwięk aparatury, zaskakująco nowej. Nagła cisza szlochów i błagań, zgrzyt kółek wózka z przyborami. Zgrzyt i znów cisza.

– Czy czujesz się przywiązany do swoich uszu? – Nagłe pytanie, pierwsze od wielu godzin. Maniakalne kiwanie głową i urywany szloch. Grzmot, piorun i krzyk. Cichszy niż dotychczas, zachrypnięty. Oh, muzyka tak szybko się kończy… No nic, wystarczy, że się pośpieszy. Wziął skalpel, idealnie ostry, pozostawiony na tę okazję. Wkłucie i cięcie, nawet nie rozległ się krzyk. Krew rozlała się gwałtownie, ucho cicho wpadło do formaliny. – Proszę… – cichy jęk, prawie zagłuszony przez uderzenia deszczu o szyby. Kolejne wkłucie i cięcie. Krew płynęła nierównym strumieniem, uszy pływały w słoiku. – Piękne, prawda? – Podniósł słoik na wysokość oczu swojego kolejnego eksperymentu. – Oh… zapomniałem, że nie słyszysz. Maniakalny śmiech ginący wśród burzy. Nagła cisza za oknem i radosne nucenie tworzące makabryczną harmonię z nierównym zgrzytem kółeczek wózka…

-- Białe, migające światło, śpiew ptaków i odgłosy robienia zdjęć rozpoczęły jego dzień. Przetarł twarz i spojrzał jeszcze raz na otaczające go okoliczności. Martwy mężczyzna na stole operacyjnym, kałuża krwi tuż pod nim. Jeszcze nie widział go z bliska. Zabity w nocy, odkryty nad ranem, nie leżał tam długo, patolog mówił, że nie będzie plam opadowych, stracił zbyt dużo krwi. – Porten, tutaj jesteś! – usłyszał z tyłu. Odwrócił się i zobaczył szefa, szedł w jego stronę szybkim krokiem. Zatrzymał się tuż przed nim i oddychał ciężko. – Myślałem, że uda mi się złapać cię jeszcze na posterunku – wydyszał. – Kolejny pediatra, świeżo po studiach. Nazywał się Arnold Maurice, szukamy rodziny. – Mogę go w końcu obejrzeć? – westchnął, po otrzymaniu zgody odszedł w stronę ciała. Jego umysł zalał się widokiem tortur przeprowadzonych na mężczyźnie. Każde uderzenie ostrza, jak odcinano kolejne części ciała. Na widok brutalnego oderwania wręcz nadgarstków skrzywił się, ale kontynuował wizję, jak to nazywali. Czasem śmiał się, że jest jak Will z Hannibala, wnikanie do umysłu mordercy i odtwarzanie jego ruchów. – Najpierw wyciął nerki, potem lewą stopę, później nadgarstki i uszy – oznajmił, patrząc na stojącego za nim szefa. – Bawił się z nim co najmniej trzy godziny. – Co najmniej? – Ta, widać po ranach, jak wyślecie go do laboratorium to dowiesz się dokładniej. Pomachał mu na pożegnanie i odszedł, odprowadzany wzrokiem wszystkich. Chyba wszedł w krew, czuł jak lepi się do podłogi. Nie chciał się tym teraz martwić, najwyżej wejdzie w śnieg i wyczyści ją, by nie zabrudzić samochodu. Ale najpierw znajdzie wejście na dach, uwielbiał obserwować miasta z wysoka, wszyscy ludzie wydawali się być malutcy, a ich problemy również. Chociaż oczywiście wiedział, że to jedynie iluzja, ale lubił się jej trzymać, wydawała się taka… prosta i pomagała mu czasami. Jego niewielka zdolność odkrywania sposobu działania Pediatry – jak nazywały mordercę media – doprowadzała go często na skraj wytrzymałości. Od kilku miesięcy starał się go znaleźć, by wreszcie, wreszcie odzyskać spokój. Drżącą dłonią wsadził do ust papierosa i chwiejnym ogniem zapalniczki podpalił go, zaciągając się. Dym wypełnił jego płuca i czuł, że wraca do tej rzeczywistości, którą znał przed pojawieniem się mordercy. Małe miasta często miały swoje małe przestępstwa ale to… według akt od lat pięćdziesiątych nie pojawił się żaden morderca. Lekarze po drugim morderstwie masowo uciekali z miasta, pozostawiając go jedynie z emerytowanym kardiologiem. Ostatni raz wypuścił dym i zdeptał rzuconego na ziemię peta. W ciągu tych kilku minut prawie wszystkie samochody zniknęły, pozostał jedynie jego i szefa, który stał z głową uniesioną w górę. Czekał na niego? Po co? Szybko zszedł z dachu. – Myślałem, że rzuciłeś – usłyszał, gdy znalazł się obok przełożonego. – Tom, dobrze wiesz, że to nie jest takie łatwe, szczególnie w mojej sytuacji – westchnął, przekrzywiając lekko głowę. – Wiem, wiem, spokojnie. – Rozejrzał się. – Jedziesz do labu czy trochę później? – Pojadę teraz, nie mam nic do roboty.

-- Martwe dłonie, pokryte wrzodami i w połowie bez ciała chwytały go i gładziły po policzkach, włosach, szyi… Były zimne, lodowate, kościste, zostawiały brudne ślady na wszystkim, czego dotknęły, obrzydliwy, tłusty i pełny naskórka brązowy ślad. Wszystko śmierdziało zgnilizną, chciał wstrzymać oddech, ale nie mógł, jakby one kazały mu wdychać to, co z nich pozostało. Potem pojawił się Arnold, wyszedł z cienia i, chwytając go za policzki, zaczął powtarzać: Dlaczego mi to zrobiłeś? Nie rozumiał tego, może wcielił się w mordercę? Spojrzał w dół i nie zobaczył ciała. Arnold mocno szarpnął jego głową, by spojrzał mu w oczy, był zły, wręcz wściekły. Nie miał dłoni, ze świeżych ran wypływała krew, czuł ją na twarzy i szyi. Zaczął głośniej pytać, jakby domagał się odpowiedzi, z ust wypływała ślina, spływała na zakrwawiony kitel i tworzyła coraz większą plamę. Chciał krzyczeć: Nie wiem!, ale nie mógł otworzyć ust, tak jakby ich w ogóle nie miał. Zaczął się bać, wzrok się zamglił i zalał czerwienią. Dusił się. Ogrom smrodu i gorąca ciecz zalewająca mu twarz powoli go topiła. Pozwolił ponieść się temu zalążkowi spokoju i błogiej ulgi, jaką teraz odczuwał. Gdyby tylko mógł, powiedziałby Tak, tak! nareszcie wolność! jednak nie mógł. Bez wahania odchylił głowę w tył i pozwolił, by… – Luke! – usłyszał krzyk. Ktoś trząsł go za ramię. Nagle otworzył oczy. Leżał na biurku w swoim gabinecie. Stała nad nim jedna z patolog, chyba Julie. Starał się skupić wzrok na jej twarzy i strząsnąć wspomnienie nieprzyjemnego dotyku. – Luke… Słyszeliśmy cię w labie, krzyczałeś. – N… Nie ważne. – Stłumił głos, przecierając twarz dłońmi. – To tylko Pediatra. – Dzwonił Larson, znaleźli nowe ciało. – Tak szybko? Nie otrzymał odpowiedzi, a może jej nie usłyszał? Szybko opuścił budynek i, nie martwiąc się zapinaniem płaszcza, udał się na adres, który przyszedł do niego SMS-em. Dom na – można powiedzieć – peryferiach, był niewielki, prawie zlewający się z lasem. – Kogo mamy? – zapytał bez powitania, podchodząc do Toma. – Kobieta, około trzydziestki, prawdopodobnie dopiero co się przeprowadziła. Ustalamy tożsamość. Ciało leżało w salonie, prawie rozłożone. Skrzywił się, gdy dotarł do niego odór, pewnie leży tam od kilkunastu dni. Spojrzał po ścianach i podłodze, dużo krwi, nawet na suficie. Okna pozasłaniane ciemnymi zasłonami, gdyby nie lampy przywiezione przez policję nie widziałby nic. – Mamy nazwisko – powiedział jakiś detektyw, wchodząc do środka z telefonem w ręku. – Tessa Ruiz, kardiolog z miasta obok.

-- Zimno, zimno, potem nagle ciepło. Jego dłonie już nie trzęsły się, nie tak jak pierwszym razem. Mentalnie krzywił się na wspomnienie pierwszego krzywego cięcia, jakim pozbawił swoją ofiarę ręki. Mocnym ruchem podniósł głowę ofiary. Kardiolodzy to nie jego styl, jednak nie mógł się powstrzymać, była tak… bezbronna. Poprzednia kobieta była nudna, nie była godna zachwycenia go, bezprecedensowo pozbawił ją organów i niechlujnie zszył, by wolno się wykrwawiła. Ona miała być prawdziwą ucztą dla zmysłów. Od samego spojrzenia błagała o litość, nawet nie podłączył jej do monitora, dopiero co ją złapał i wywlókł w nieznane. Stary leśny bunkier był niebezpiecznym miejscem, mógł być szybko zauważony przez nastolatków zwiedzających zakazane tereny, jednak przyjemny dreszcz adrenaliny przechodził go na myśl o znacznym powiększeniu swojej kolekcji bez marnowania czasu na szukanie nowych ofiar. Markerem zaznaczył kilka miejsc pod czaszką zapłakanej kobiety i naciął je skalpelem do mięśnia. Kobieta krzyczała i krzyczała, wypluwając z siebie nieskoordynowane zlepki wyrazów, zapełniając ciszę zamkniętego pomieszczenia. Słuchał błagań, modlitw i przekleństw, uwielbiał je, były piękniejsze od jakiejkolwiek innej melodii. A z każdym kolejnym odsłuchaniem stawała się lepsza. Powoli odkrajał skórę z twarzy kobiety, ściągał ją niczym maskę, napawając się łzami spływającymi po jego palcach i krwią skapującą na jego kitel. Gdzieś w tle kardiomonitor nieregularnie wskazywał na wyższe tempo bicia serca, ale nie mógł dbać o to mniej, liczyła się skóra i krzyk i krew i– Napawanie się maską, częściowo wiszącą na jego dłoniach przerwało wyrwanie drzwi z zawiasów i nieskoordynowane okrzyki. Nie przejmując się nimi dokończył ściąganie twarzy i zadowolony założył ją na przygotowanego manekina. Wyglądała przepięknie. – Ręce za głowę i powoli odwróć się twarzą do mnie – usłyszał stanowczy, znany głos za plecami. Z uśmiechem wykonał polecenie i spojrzał hardo w oczy swojego szefa, który nakazał jednemu z uzbrojonych policjantów zerwać maskę chirurgiczną z jego twarzy; chyba nie spodziewał się zobaczyć swojego najlepszego pracownika. Patrząc w zdziwione oczy Toma, skupił się na otaczających go dźwiękach – słyszał deszcz, szaleńczo uderzający w ziemię; słyszał szum koron drzew; słyszał płytki, nierówny oddech kobiety na stole; słyszał ostre pikanie kardiomonitora i słyszał nieskładne pytania kierowane w jego stronę. – Czy mógłbyś powtórzyć, Tom? – Skupił się na policjancie. – Dlaczego pozwoliłeś się tak długo gonić? – Dlaczego… Dla zabawy – wzruszył ramionami. – I musiałem pilnować, byście nie znaleźli mnie nim zakończę zbierać moją kolekcję, chcesz ją zobaczyć? Widok półek słoikami z formaliną z najróżniejszymi częściami ciała stanowił piękny i niecodzienny widok.

--

– Najpierw nie wiedziałem, że to ja jestem Pediatrą – rzucił w ciemność, gdzie stał Larson. – Dopiero Tessa mi to uświadomiła, a potem już było łatwiej. – Łatwiej? – Gdy wiesz, czego szuka policja, łatwiej jest to ukryć. Na przykład, znaleźliście ciało pierwszego pediatry? Jest tuż pod waszym nosem.

#polish #polski #story

[ghostly-stories-by-agispa]

Stars

title: stars language: english + bits of translated dutch time needed: ~10 minutes

--

Soft sounds of guitar filled the otherwise stale space between the two of them. The sun was setting behind the window and pots banged somewhere downstairs, accompanied by child's laughter. He couldn't not adore the boy who effortlessly played some unknown song, humming under breath. His tight curls, recently dyed blue, fell into his eyes but didn't brush them out, keeping them in a way, like if he didn't notice.

– You're starring. – Huh? – He focused on the words that left the mouth of the musician. – I'm just thinking. – About…? – Everything and nothing, like always. Outside the sun was almost hidden, bathing the room in soft orange light. Ignoring the screaming of a kid downstairs, he lazily dragged his gaze over the blue-haired, trying to remember the view for longer. From messy curls through black nail polish to scuffed red sneakers. Then, when the music started getting more and more familiar, someone knocked on the door and barged in. With a hand on the handle stood a dark-haired kid, with red cheeks and a big smile lacking two front teeth. – Elian, dinner is ready – said only and run back, leaving the door open. Elian put down the guitar with sight and stood up, stretching his long limbs. Old, gray t-shirt with some invisible now logo moved up slightly showing the pale skin. Making a sound very similar to purring, reached out towards the second boy just to yank the hair tie from his wrist. The almost dark room made his dark eyes look just like the night sky, only lacking milliards of the stars. Tying the hair in a messy bun (how did he manage that?), he looked softly into the eyes of the other boy and abruptly pulled him into a loose hug, humming some words into his ear. – Boven m’n hoofd zie ik de grijze wolken, Ik ben blij dat je hier bent, blij dat je hier bent. – I'm sorry? – Nothing, nothing. Let's just go.

-- – What language was that? – he asked quietly, eyeing the kid sitting beside him. – Alex… – Elian sighed, trying to drop the topic and focusing on slightly cold soup in front of him. – I just want to know. – It was Dutch – answered the dad of the two and chuckled at the sight of the confused look his older son gave him. – I know you and he deserves to know. – Dad, come on. As an ultimate answer, he received a stern look and didn't bother talking until they went back to his room, now completely dark, only slightly lit by a street lamp far away. Eli stood awkwardly against the closed door as Alex gathered his things. The inevitable goodbyes were the worst, especially when one of them messed up and brung the tension in the air back. – Was it a song? – asked Alex, stopping for a bit on the front porch. – Yes. Shadow figure only nodded and waved as he went away, slowly disappearing down the empty street. Eli stood there for a long time, slightly shivering in the cold night until someone threw a hoodie on him. Confused, turned around to see his father with a concerned look on his face. – What did you say to him? – Quoted Zoutelande, nothing bad just… caught him off-guard. I don't even like this song! – You mean something more? – He sat down on the rocking chair in the corner. – You know I'm here for you and won't judge you. No matter what you decide to do. Unless it's murder, then I'll have to think about it a bit more. – I know dad, I'm just scared that it's only me, you know? – Believe me or not, it's not. He looks at you like on some painting or art or something – chucked breathlessly. The younger didn't answer, just stood there and looked at the stars, finally visible. His head was empty, no random thoughts for once, just silent. House behind him slowly went to sleep, the younger brother was fast asleep and his dad read some book in the living room, like always. After a long, long time his attention was caught by ringing phone, by song recognized that it was Alex. For a second considered declining the call but accepted it, couldn't hurt him by ignoring him. – I tried finding the song, but… – Didn't know how to pronounce it? – Exactly. Could you please tell me the title? – ​​It's by BLØF, you'll find it. – He closed his eyes and wished his phone didn't catch uneven breaths. It was a mistake, a big mistake. Could he still brush it off as an accident? – Can you promise me one thing? – Shoot. – Don't hate me afterward. – The silence on the other end of the line lasted half a second but felt like years. – I promise. They ended the call soon after and Elian went back to his room, shutting the door and dropping face down on the bed. His brain rewinded the whole conversation at least five times before he fell asleep. Yes, it was slightly uncomfortable, but matched his current mental state. He woke up when the sun was high in the sky with a soft blanket over his body and marking from the pillow on his face. Trying to wake up a bit by turning around, he found his phone somewhere between pillows and checked notifications. His screen was full of texts and unheard calls from Alex.

Alex • 23.17 dude how do you spell that thing Alex • 23.17 nvm managed to do that Alex • 23.19 they have like 200 songs how the hell am I supposed to find the one ​​​​​Alex • 23.25 listened to the most popular songs and they all. sound. the. same. Alex • 00.03 I think I found the song please answer is it zoutelande Alex • 00.05 oh my gods it IS

His heart skipped a beat. Suddenly all sounds around him disappeared and his head was spinning. Does he hate him? No, if he did he wouldn't call so many times. Or maybe he wanted to laugh at him? No, it's Alex, he wouldn't. In a heartbeat, he reached for his phone abandoned in sheets and started typing.

me • 10.00 do you hate me?

Now or never. The small thing burned his hand, so he dropped it somewhere and stood up, trying to think fast about something to do while he waited for an answer. He managed to clean up his entire desk and arrange books on the shelf in alphabetic order when he received an answer.

Alex • 10.16 I don't. can you come over? like, now?

Giving the message one last glance, he threw himself onto his wardrobe to get some clothes. He ran to the bathroom, almost falling down the stairs because of his brother's stupid snake toy, and tried to ignore the voices in his head telling him that Alex does hate him just wants to tell it to his face. When he finally runs to the front door, one hand patting pockets to see if he has everything and second hand putting beanie on, his dad laughed at him and looked from the kitchen. – Where ya going, kid? – Alex'! I'll be late, possibly. See ya! The door went shut behind him, cutting off his dad's laughter. A 20-minute walk to Alex's house felt far longer than the actual time, but who cares? The boy waiting anxiously at the front stairs was more important. He tossed his phone between his hands and didn't dare to look up toward the entrance to the garden, only raising his head when he heard the awful sound made by the gate. In no time they stood in front of each other, with no ideas about what to say. Fortunately for Eli, a bit shorter boy threw his hands around his neck and hugged him tightly. A shocked chuckle left his mouth while his hands awkwardly found their way onto others waist. For that moment he felt peace; in his mind, this small moment could last eternally, he could be immortal just to keep holding and breathe with the same air. It was cliché, but who cares? He felt just safe and loved and as he belonged. – … My soul – soft voice against his neck took him back to the ground, and he realized that he probably ignored Alex for a bit. – Hmm? – So cynical. – Only you, – he laughed – only you could quote fuckin' Billie Eilish in a moment like this. Why do I even like you? – I dunno, maybe for this smile. – As said, Alex smiled brightly, striking a typical stereotypical villain pose. – So… – he shuffled awkwardly. – we still need to address the elephant in the room. – Wanna go somewhere? Inside or somewhere out? What works for you, you know? They ended up sitting in Alex's room, listening to Arctic Monkeys on a loop and trying to form coherent conversation. The house was quiet, basked in the bright sunlight not bothered by light shades in widows. Elian felt how the other looked at him but couldn't get himself to look somewhere else than on the movie posters taped to the ceiling. He was waiting for Alex to start talking.

-- – What does it make us? – he asked, as blue-haired once again squeezed a plush fox in his hands. – What do you want us to be? I can play along with you no matter what I want. The distant look in the dark eyes of Eli, who finally turned around and looked at him, was painful. Like if he was sure about being just a deadweight. He saw the tension in his arm, tightly hugging the fox. – I can't tell you if I love you – he said finally, internally screaming at himself. – but I know I can't lose you. I care about you, I want to see every sunset and sunrise of the rest of my life, I want to see the ocean with you. Hell, I can even die with you if you said you want to end it all. I don't know if this is love or it's just me being stupid about you but I can learn. – He took a deep breath watching small tears in the corners of Eli's eyes, this time looking like the sky just before sunrise. – Do you want to be stupid together? – asked softly Eli, as if scared of rejection. – With you? Till the end of my days. Elian turned once more on his back on the bed and made grabby hands at Alex. How can he change his mood so fast? Second ago he was on the verge of tears and now wanted to cuddle. The owner of the room rose from his spot on the soft carpet and carefully laid next to the curlyhead, who instantly snuggled closer, squeezing his plushie between them. Too big sweater worn by the Dutch scratched only slightly in his hands when he moved, and quiet words against his neck almost muted the music still playing in the background. All that mattered was that one moment full of sweet nonsense about the latest read book slowly fading into regular breaths and tangled limbs on the bed. Maybe later they'll be punished by their parents for not saying if they're alive or for not calling back, but who cares?

*Boven m’n hoofd zie ik de grijze wolken, Ik ben blij dat je hier bent, blij dat je hier bent. – Above my head I see the grey clouds, I'm happy you're here, happy you're here

#english #story #short story #oc #original story

[ghostly-stories-by-agispa]

Krzyczę, by usłyszał wszechświat

– Przestań bawić się w Boga.

– Bawić? Ty naprawdę sądzisz, że to tylko zabawa? – Odwróciłam się i spojrzałam w oczy mojemu nowemu rozmówcy.

– Inaczej nie mogę tego nazwać.

Zaśmiałam się o po omacku odsunęłam kilka rzeczy ze stołu za sobą, by móc na nim usiąść. Nie bałam się patrzeć w oczy osoby, która zarzucała mi absurdy, nawet jeśli wiedziałam, że jest niebezpieczny. Teraz ciekawie rozglądał się po ścianach obwieszonych schematami i półkach, których spora część zastawiona była kubkami po kawie. Muszę posprzątać.

– Dlaczego? – zapytał nagle, patrząc na mnie.

– Bo dlaczego by nie. – Wzruszyłam ramionami. – Widzę błędy i chcę je poprawić, mogę wszystko ulepszyć.

– Ulepszyć – prychnął. – Raczej zniszczyć wszystko, miliardy lat perfekcyjnej ewolucji.

– Gdzie ty widzisz perfekcję? – Zeskoczyłam ze stołu. – W raku? W błędach genetycznych? Jestem w stanie je wyeliminować. Mogę sprawić, że zakończy się zło. Mogę wszystko.

– Jesteś obłąkana.

– Obłąkana? A może genialna? Moje plany są wielkie, nie jesteś w stanie ich zrozumieć mając tak ograniczony umysł.

– Nie wiesz o czym mówisz. – Zrobił krok do przodu. – Jesteś tylko kolejnym człowiekiem, który chce pokonać Boga.

– Tak, chcę pokonać Boga. Chcę stać się Bogiem i dokonam tego. I nic mnie nie zatrzyma.

– Jesteś pewna?

Sięgnął do marynarki. Wiedziałam, co zaraz się stanie. Rzuciłam się na drugą stronę pomieszczenia, gdzie umieszczone były drzwi. Z wejścia ich nie widać więc miałam przewagę, jednak nie mogłam sobie pozwolić na uczucie ulgi, jeszcze nie teraz.

--

– Gdzie ona jest? – warknął mężczyzna za biurkiem.

Stałem przed nim, patrząc na ścianę tuż nad jego głową, nie miałem prawa patrzeć gdzie indziej.

– Uciekła.

– Gdzie? – Poczułem, jak jeden z ochroniarzy na niemą komendę wbił mi lufę pistoletu w nerki.

– Nie wiem. – Nacisk zwiększył się. – Miała ukryte wyjście.

– I nie sprawdziłeś gdzie prowadzi?

– Drzwi były zatrzaśnięta a ochrona się zbliżała, byłem zmuszony się ewakuować.

Facet za biurkiem oparł się wygodniej o oparcie krzesła. Wsparł głowę na dłoni. Kiwnął na ochroniarza i ten odszedł na swoje miejsce.

– Masz ostatnią szansę by ją znaleźć i zniszczyć. Wyjdź.

Wyszedłem, nie patrząc na ochroniarzy stojących przy drzwiach. Nie lubię tego aspektu swojej roboty, ale wiem, że gdyby nie Szef teraz leżałbym w grobie. Przemierzałem ciemne korytarze, zbliżając się do wyjścia z budynku. Po przejściu złożonej kontroli przy samym wyjściu, wyszedłem na zewnątrz. Zmrużyłem oczy i starałem się dostrzec świat przed sobą.

Szybkim krokiem ruszyłem na drugą stronę ulicy, nawet nie sprawdzając czy coś nie jedzie. Nie było czasu. Moim celem był park wypełniony dziećmi. Przeszedłem pomiędzy nimi, szukając wzrokiem stołów szachowych. Wszystkie były zajęte przez staruszków, oprócz jednego gdzie siedział dzieciak, prawdopodobnie licealista. Dosiadłem się do niego.

– Cześć, Ruaidhrí – przywitał mnie, zbierając pionki z planszy. – Czego dzisiaj chcesz?

– Informacji.

Prychnął i podniósł głowę, patrząc mi w oczy. Jedno oko miał przykryte gazą, drugie zmrużył, oślepiony słońcem. Oparł się o niewygodne krzesło i przeczesał włosy na lewą stronę, tą z zakrytym okiem. Nawyk zakrywania blizny, który podobno miał zwalczać.

– Zawsze ich chcesz, może choć raz przyjdziesz i powiesz “hej, dzisiaj nie mam nic do roboty, zagrajmy w szachy” – rzucił bezmyślnie, obserwując ludzi dookoła. – Ale dobra, chodź do kawiarni, tam pogadamy. Jakoś wietrznie dzisiaj, nie sądzisz?

Przeszliśmy do kawiarni, kelnerka już z automatu wskazuje im stolik z daleka od ludzi, bo wie, że o taki zapytają. Wkrótce na stoliku pojawiły się kawy i ciasta, standardowe zamówienie.

– Kto tym razem? – zapytał mnie, słodząc swoją kawę.

– Regan. – Spojrzał na mnie zszokowany.

– Ciebie chyba posrało.

– Raz…

– Gościu, chcesz mojej śmierci – zaśmiał się gorzko. – Dobrze wiesz, że to mission impossible. Zapłacisz mi trzy razy więcej.

– Masz mieć – zgodziłem się, nie mając innej opcji. – Masz trzy dni.

--

– Nigdy nie zgadniesz, kogo dzisiaj spotkałam. – Usłyszałem z wnętrza mieszkania.

– Ruaidhríego? – Rzuciłem, wchodząc do salonu.

– Skąd wiedziałeś?

Na kanapie leżała moja współlokatorka i przyjaciółka, Regan. Dobraliśmy się idealnie – ona jest geniuszem w kwestii biologii i chemii, a ja informatyki. Duo idealne, by podbić świat. Tam też zmierzamy, jednak droga jest długa i ciężka, ale po latach pracy powoli widzimy światło w tunelu.

– Spotkałem go dzisiaj, dał mi nowe zadanie.

– Jakie?

– Znaleźć informacje o pewnej Regan. Nie wiem jak tego dokonam i przeżyję, ale dostanę trzy razy tyle kasy – zaśmiałem się.

Zawtórowała mi, odrzucając głowę w tył. Za każdym razem, gdy ktoś próbował ją znaleźć brała to za większy żart, co mogło irytować patrząc na to, że często były to organizacje, które wciąż broniły dawnej ludzkości.

Przeszedłem do łazienki i stanąłem przed lustrem. Chwilę pogrzebałem w szufladzie pod lustrem i wyjąłem z niej mały śrubokręt i gumkę do włosów. Zwinnym ruchem związałem włosy na czubku głowy w pełni odsłaniając bliznę ciągnącą się od oka do ucha. Zbliżyłem twarz do lustra i zacząłem ściągać gazę, dla zasady krzywiąc się przy odklejaniu trzymających ją plastrów. Po wyrzuceniu materiału wziąłem do ręki śrubokręcik i dokręciłem nim śrubkę znajdującą się w kąciku oka. Cały dzień mnie irytowała, bo była niedokręcona.

Część mojej twarzy nie miała skóry, część miała jej odrobinę za mało, ale większość wyglądała normalnie. Tam, gdzie nie było tkanek, codziennie przyklejałem plastry, a gdy ktoś zauważył tą za cienką warstwę, tłumaczyłem się bardzo niefortunnym wypadkiem lata wcześniej. Co oczywiście było kłamstwem, ale kto by tam dopytywał.

– Możesz coś dla mnie zrobić? – zawołała do mnie Re.

Wróciłem do niej i spojrzałem wyczekująco. Ruchem pokazała na pilot leżący na stoliku, jakieś pół metra od niej.

– Podasz?

– Nie. – Oczywiście, że go jej podałem. – Idę tworzyć fałszywe dokumenty. Zrobisz mi kawę?

– Cicho, serial oglądam. Na reklamach.

--

Rano przed moimi drzwiami leżała szara koperta wypełniona papierami. Jak na niebezpieczne zadanie, Raz postarał się i dostarczył sporo materiału. Teraz znałem nawet prawdziwe dane swojej kolejnej ofiary. Wieczorem podrzuci pieniądze dzieciakowi, teraz muszę iść do bazy po materiały.

Po przejściu obowiązkowego przeszukania, z kopertą pod pachą udałem się prosto do magazynów. Tam usłyszałem kroki, co było złym znakiem, ze względu na politykę “pojedynczo w magazynie”. Odłożyłem papiery na losową półkę chwyciłem za broń. Zacząłem rozglądać się dookoła i wtedy to usłyszałem. Tykanie zegara. Rzuciłem się w stronę drzwi, a gdy miałem je przekroczyć, zastawiły mnie dwie sylwetki. Nie pozwoliły mi się przedrzeć, więc podniosłem wzrok – byli to strażnicy, celowali do mnie, a za nimi stał Raz i… Regan? Nagle zrozumiałem, ale było za późno; zostałem wepchnięty do środka, a drzwi zatrzasnęli. Słyszałem, jak cztery pary stóp biegną w górę korytarza, zapewne do drzwi. To koniec.

--

Budynek za nimi powoli się zawalał, a ziemia wstrząsana była kolejnymi wybuchami. Wszędzie słychać było krzyki, błagania o pomoc, ale ignorowali ich. Nikt nie wydostał się z bazy, ale nie martwili się. Im więcej takich jak oni zginie, tym szybciej zapanuje nowy rodzaj ludzkości. Z metalem zamiast kości i skórą zrobioną z syntetyków, zakodowanych pacyfistów bez błędów i problemów. Pora na rasę panów.

#polish #polski #story